2. hugvekja fyrsta vetrardag. Slm. 65: 6. " Drottinn!

! ert hli allra eirra, sem ba vi jararinnar enda, ea langt burtu vi hafi."

essu vetrarins fyrsta kvldi lyftum vr hjrtum vorum upp hirnar til n, algi himneski fair! til a bija ig aumkt hjartans um n og liveislu, og fela oss af llu hjarta inni furlegu vernd hendur essum nbyrjaa vetri. Margvslegar eru r hugsanir og tilfinningar, sem hreifa sr hjrtum vorum essari stundu, en eins og yfirstandandi tminn t myndast af sambandi hins umlina og komna tma, annig renna og allar hugsanir og tilfinningar vorar saman endurminningu og von; endurminningu hins umlina og von um hi komna. Vr endurminnumst sumarsins blu daga og allrar eirrar fegurar og pri, sem nttran var skrdd, og essi endurminning, gjrir tlit hennar, eins og a n er ori, dapurt og dauflegt augum vorum, v blm sumarsins eru flnu og hi fagra skraut nttrunnar horfi; en yri etta tlit hennar enn sorglegra, ef s von ekki byggi innra hj oss, a a muni aftur breytast me komandi sumri; ef vr ekki vissum, a veturinn er hvldartmi nttrunnar, og a hn er n eins og a safna njum krftum fyrir komna tmann. En essi breytileiki hinnar ytri nttru minnir oss 10 einnig nttru sjlfra vor, a hn er smu breytingum undirorpin, og a margir, sem byrjuu hi nstlina sumar blma lfsins, felast n eins og visin str jararinnar skauti. ess vegna segir spmaurinn um mannlegt lf: "Allt hold er sem gras og allt ess gti sem akurblm. Grasi visnar, blmi flnar, egar andi Drottins bls a. sannleika, mennirnir eru sem gras. Grasi visnar, blmi flnar, en or vors Gus stendur stugt eilflega." (Es. 40; 6-8) Dauflegt og sorglegt vri etta tlit mannlegs lfs, ef vr ekki hefum von eilfs lfs, ef vr ekki vissum, a einnig fyrir vora nttru, eins og fyrir hina, sem er umhverfis oss, upp rennur sumar eftir vetri, lf eftir daua; v eins og lfsafl hinnar ytri nttru ekki deyr taf veturna, heldur liggur eins og fali mean a er a undirba hinar nju lfsmyndir, sem a tlar a fram leia nstkomanda sumar; annig slokknar ekki heldur andi vor dauanum, heldur fer til Gus, sem gaf hann, anga til hann eilfarinnar vori aftur sameinast eim lkama, sem Drottinn mun upp vekja r duftinu. essu er oss heiti gusori, og "or vors Gus stendur stugt eilflega." Daufleg og jafnvel fyrirkvanleg er n efa tilhugsun essa harasta tma rsins fyrir marga mebrur vora, sem umlinu sumri ekki hafa geta afla ngilegs vetrarfora handa sr og snum, ea eigum vi

einhver bg kjr a ba; en hve miklu sorglegri 11 vri essi tilhugsun, ef eir gtu ekki lyft huga snum upp til hins eilfa alheims stjrnara, ef eir mttu ekki vona hann, treysta honum og varpa allri sinni hyggju upp hann. Enginn veit, hva honum kann a mta essum nbyrjaa vetri, v alviska Drottins hefir s a hentugast, a hylja fyrir oss komna tmann; en essi vissa getur ekki valdi neinum eim kva n rsemi, sem me hrru og akkltu hjarta endurminnist ess, hve dsamlega Gu hefir leitt hann allt til essa, hve furlega Gu hefir ali nn fyrir honum umlina tmanum og hve teljandi velgjrir hann a undanfrnu hefir egi af Drottni. Vr vitum, krir brur! a n Gus tilhlutunar getur ekkert ske, og a hann, sem fir fugla loftsins og klir liljugrsin, ber einnig umhyggju fyrir oss mnnunum; vr vitum, "a allra augu vona til Drottins og a hann seur allar lifandi skepnur me sinni blessun." , etta vitum vr a vsu, gi himneski fair! En endurminning inna velgjra vi oss, innar miskunar og nar, vekur lka hj oss endurminningu vors vanakkltis vi ig, vorra synda og yfirsjna. Vr erum oss ess mevitandi, a vr erum minni allri inni miskun og trfesti og maklegir innar nar; vr finnum me angri til ess, a vr hfum veri vanakklt og brotleg brn, a vr hfum einatt fari illa me nar gfur og daufheyrst vi num bendingum og minninginum. A snnu vitum vr, a n al12 almttishnd niur raar og vi heldur llum hlutum og a n speki stjrnar eim; en vr vitum lka, a ltur na sl upp renna eins yfir ranglta sem rttlta, og a allir hlutir na eim einum til gs, sem elska ig. ! og a er einmitt essi tilhugsun, sem essari stundu fyllir hjrtu vor kva, af v a vr finnum me sjlfum oss a vr elskum ig ekki ngu heitt, en a eigingirnin og heimselskan hafa svo miki vald yfir hjrtum vorum. Fyrirgef oss, himneski fair! etta vantraust og etta krleiksleysi; hjlpa oss til a trma llu v r hjrtum vorum, sem vill kfa hj oss trna og trausti inni eilfu miskunnsemi; en grursettu oss num krleika, svo vr getum elska ig af llu hjarta og sett alla vora von til in; svo vr getum kvnir teki hverju v sem ltur oss a hndum bera, og skjli innar verndar fundi hvld slum vorum. Eins og vetrartminn er hvldartmi nttrunnar, annig er hann og a nokkru leyti hvldartmi fyrir menn og skepnur; en snertir essi hvld einkanlega lkama vorn, sem er sama elis og hin ytri nttra. ar mti er vetrartminn einna best lagaur hj oss til andlegrar vinnu, a er a skilja, til a mennta vorn daulega anda, sem er ekki hur smu lgum og hin skynlausa nttra, og taka framfrum nytsamlegum frleik og ekkingu. Notum einnig au tkifri, sem

Drottinn gefur oss essum vetri, til a safna 13 oss andlegum fjrsjum og auga slir vorar a llu v, sem gott er! Hin lkamlega vinna getur ori reytandi fyrir menn og skepnur, og sum andleg reynsla reytir lka slarkrafta vora; en a er ein vinna til, sem aldrei reytir, og a er vort helgunarverk; etta verk er lkt llum rum verkum v, a v kappsamlegar sem vr vinnum a, v meir styrkjast vorir siferislegu kraftar; vi meir sem oss verur gengt v, v lttara veitir oss a sigra srhverja freistingu; v oftar sem vr bijum Gu, v lttara og indlla ykis oss a bija; v oftar sem vr ltum mti girndum vorum, v hgra veitir oss a stjrna eim; v oftar sem vr hugsum um Gu, hans endanlegu fullkomlegleika og hans narrku handleislu oss, v dpri og innilegri verur lotning vor fyrir honum og v lttara fellur oss a elska hann. etta verk eigum vr vissulega sfellt a vinna bi sumar og vetur; en er enginn tmi betur lagaur en veturinn til gurkilegra hugleiinga, v hfum vr best ni til ess, og er a fst, sem glepur fyrir. Ltum , krir brur! endurminning umlina tmans vekja r tilfinningar hj oss og innrta oss a hugarfar, a vr kvnir getum rennt augunum til komna tmans og af llu hjarta fali oss Gus miskunn hendur. Ltum endurminningu Gus narrku velgjra vi oss linu sumri og alla vi vora vekja hj oss aumjkt akklti vi hann og inni 14 innilega elsku til hans; ltum endurminningu vorra synda vekja hj oss hjartanlega irun og helg betrunarform; ltum endurminningu sumarsins fegurar minna oss a lyfta hjrtunum upp til hans, sem klir blmin og liljugrsin; minna oss a skoa hans dr vetrarins htign; ltum sjn hins alstirnda himins minna oss , a himininn er vort rtta furland, a vr eigum a keppa anga, og a vr ar um alla eilf munum vera alslir af skoun Gus endanlegu drar og dsemdarverka! En ig bijum vr, mildirki himneski fair! haltu inni verndarhendi yfir oss ennan vetur og alla komna vi vora; lttu itt sannleiksor ba rkulega meal vor, hsum vorum og hjrtum, og bera hj oss vxt til eilfs lfs; lttu oss taka hverju v, sem ltur oss a hndum bera me undirgefni undir inn blessaa vilja; og knist r eilfi fair! a kalla oss han essum vetri, , gefu oss sluhjlplegan daua og flyttu oss num friarfami hi eilfa landi, ar sem engin tmans breyting framar er til; itt himneska drarrki, ar sem allt er friur og fgnuur num anda! Lttu oss, Drottinn! n og t reyna, a ert vort skjl og skjldur, vort hli og einkaathvarf; a " ert hli allra eirra, sem ba vi jararinnar enda, ea langt burtu vi hafi," - j, a n miskunnsemi nr fr einu heimsskauti til annars og varir fr eilf til eilfar. Bnheyr oss Jes nafni! Amen.