O N

T H E

R O A D

Alleen zijn of het leven delen?

Mark is net vertrokken. Gisteren hebben we samen zijn fiets ingepakt met bubbeltjesplastic en pizzadozen. Nu loopt hij waarschijnlijk ergens rond op het vliegveld van Rio de Janeiro, wachtend op zijn vlucht naar Amsterdam. Het comfort zal hem goed doen, want de afgelopen zes weken waren zwaar. Door een onverwacht fietsdefect kwamen we in tijdnood te zitten. Dus beukten we als bezetenen door de oerwouden van Brits Guyana, Suriname en Brazili. De statistieken liegen er niet om. Terwijl de hoogtemeters recordniveaus aantikten, zetten wij dagelijks ruim honderd stoffige gravelkilometers weg. En rond de evenaar is het al niet makkelijk fietsen. De omstandigheden zijn er zwaar. De zon zingt er op zijn schelst en steile heuvels blokkeren de doorgang naar de monding van de Amazone. Bovendien zijn de nachten kletsnat van het zweet en patrouilleren bloeddorstige muggen om de tent. Voor mij is het feest nog lang niet afgelopen. Straks begint mijn doorsteek naar Peru. Maar nu zit ik samen met Monster, mn trouwe tweewielige begeleider, alleen op mijn hotelkamer. Twijfels vullen mijn gedachten. Heeft Mark het wel leuk gehad met mij? Al op de derde dag geeft Mark aan op zijn tenen te lopen. Terwijl ik me van geen kwaad bewust ben, heeft hij het de eerste dagen zwaar. Mijn kritische blik blijft hem niet bespaard. Terwijl hij zijn brood smeert, kijk ik met een schuin oog toe. Met lange halen wordt de boterham bedekt. De dikke laag pindakaas trekt direct mijn aandacht. Zoveel luxe kan ik me niet dagelijks veroorloven. Ik probeer van vijf euro per dag te leven en in dat budget passen zulke dikke lagen pindakaas niet. Mijn Amsterdamse vriend lijkt mijn afkeur opgemerkt te hebben. De volgend boterham komt er opvallend karig vanaf. Ja, Mark heeft het niet makkelijk! Naast een sterke eigen wil, wordt hij ook geconfronteerd met mijn non-communicatieve kant. Het kost me opvallend veel moeite om mijn gedachten en verwachtingen met hem te communiceren. Vooral op stressmomenten overtreed ik, tot mijn grote spijt, elke sociale omgangsnorm. Ik baal van mijn normatieve houding. Het is allemaal ergens ook wel te verklaren. De laatste 21.000 kilometer fietste ik voornamelijk alleen. En dat ging me zeer goed af. Ik vind het zelfs wel prettig. Niemand om rekening mee te houden. Wanneer de spaghetti dreigt aan te branden, handel ik snel. s Ochtends, als de muggen me te grazen nemen, hoef ik op niemand te wachten. En niemand houdt me de spiegel voor. Toetert iemand me van de weg af? Dan steek ik zonder schaamte mijn middelvinger op. Bovendien is mijn ergernis snel weg wanneer ik het onverwachts zwaar heb. Er is niemand om mijn frustratie op te botvieren. Maar met Mark heb ik iemand naast me fietsen. Ik vrees dat hij het slachtoffer is geworden van mijn einzelganger-karakter. Ik hoop dat hij het desondanks leuk heeft gehad. Mijn ex-vriendin gaf mij bij vertrek op Schiphol een brief mee. Die mag je alleen open maken als je het moeilijk hebt!, zei ze. Centraal in de brief stond de vraag die ik mezelf nu ook weer stel. Is het fijner om alleen te zijn of om het leven te delen? - Aart Huijg

Vooral op stressmomenten overtreed ik, tot mijn grote spijt, elke sociale omgangsnorm.

De Amsterdammer Aart Huijg is onderweg van Alaska naar Vuurland. Oftewel: van het uiterste noorden van NoordAmerika naar het uiterste zuiden van Zuid-Amerika. In BIKE & trekking doet hij verslag van zijn reis. Aart is ook te volgen op todayyoucan.nl. Zijn reis wordt onder andere mogelijk gemaakt door de Giant Store in Amsterdam, Vaude, Eureka, Sony en the Green Gadget.

(advertentie)

PORTRETFOTO: D. NICOLAS

XX BIKE & TREKKING