Fakultet dramskih umjetnosti Cetinje Odsjek: DRAMATURGIJA Predmet: Dramaturgija Profesor: Stevan Koprivica Saradnik: Milica Pileti

ANALIZA PREDSTAVE LJUBOMIRA SIMOVIA

PUTUJUE POZORITE OPALOVI

U REIJI DEJANA MIJAA

Student: Mikovi Stela, I godina Mikovi Stela

ANALIZA PREDSTAVE LJUBOMIRA SIMOVIA

PUTUJUE POZORITE OPALOVI

U REIJI DEJANA MIJAA

Ljubomir Simovi, pjesnik, dramski pisac i esejista, roen je u Uicu 2. decembra 1935. godine. U Simovievoj biografiji pie: "U vreme pesnikovog detinjstva, umske jagode su se prodavale u krabuljicama, korpicama od brezove kore, a lubenice su bile tamnozelene, ili prugaste, i kad bi se u njih zario no, to je odjekivalo kao sladak pucanj Takvo Uice, Uice Simovieve mladosti, odavno ne postoji. U tom Uicu, koje vie ne postoji, Simovi je zavrio osnovnu kolu. U Uicu je Simovi zavrio srednju kolu, a diplomirao je na Filolokom fakultetu u Beogradu, na grupi za istoriju jugoslovenske knjievnosti i srpskohrvatski jezik. Danas ne postoje ni ta knjievnost, ni taj jezik." 1 Od 1958. godine, kada je izala zbirka "Slovenske elegije", Simovi je objavio vie pjesnikih knjiga: Veseli grobovi (1961), Poslednja zemlja (1964), lemovi (1967), Uoi treih petlova (1972), Subota (1976), Vidik na dve vode (1980), Um za morem (1982), Deset obraanja Bogorodici Trojeruici hilandarskoj (1983), Istonice (sa crteima Marija Maskarelija,1983), Gornji grad (1990, dva izdanja), Igla i konac (1992), Ljuska od jajeta (1998). Izbor iz Simovieve poezije objavljen je u zbirkama: Izabrane pesme (1980), Hleb i so (1985, 1987), Istonice i druge pesme (1994) i Uenje u mraku (1995). Kao dobitniku nagrade "Stefan Mitrov Ljubia", tampano mu je "troknjije koje bi se moglo nazvati uikom pjesnikom trilogijom": Vidik na dve vode, Istonice, Igla i konac.
1

http://www.uzice.net/pisci/ljsimovic/index.htm

Simovi je napisao etiri drame (Hasanaginica, udo u "arganu", Putujue pozorite opalovi i Boj na Kosovu) koje su izvoene na gotovo svim domaim i mnogim svjetskim scenama, a najvie uspjeha postiglo je Putujue pozorite opalovi, (samo tokom jednog ljeta premijerno je izvedeno u pet francuskih pozorita), koje je postavljeno na scenama Poljske, eke, Slovake, Francuske, vajcarske, Kanade i Belgije, kao i u jednom francuskom pozoritu u Maroku, i u Kazablanki. Simovieve drame su izvoene i u pozoritima Slovenije, Hrvatske, Bosne i Hercegovine i Makedonije. Sterijina nagrada za najbolji dramski tekst dodijeljena mu je tri puta. Eseji o srpskim pjesnicima objedinjeni su u dvije knjige Duplo dno (1983, 1991), a ostali tekstovi o raznovrsnim temema sakupljeni su u knjigama Kovanica na akovini (1990) i Galop na puevima (1994, 1997). Dnevnik snova, nazvan Snevnik, objavljen je 1988, a Dela u pet knjga tampana su 1991. godine. Ljubomir Simovi je 1988. godine izabran za dopisnog, a 1994. godine za redovnog lana Srpske akademije nauka i umjetnosti. U Godinjaku Srpske akademije nauka i umjetnosti za 1998. tampana je kompletna pjesnikova bibliografija. Dobitnik je svih znaajnijih knjievnih nagrada, meu kojima su i Uika hrisovulja, Raanska povelja, nagrade "Milan Raki", "Desanka Maksimovi", "Branko Miljkovi", "Zmajeva nagrada" i mnoge druge. ivi izmeu Beograda, Uica i Jelove gore. U tom trouglu stvara svoja djela koja ve odavno prevazilaze granice prostora i jezika. Srpski knjievnik i akademik Ljubomir Simovi, u svom kritikom javnom djelovanju, uvijek je bio i ostao u ii drutvenih zbivanja. Njegove pjesme izazivale su politike bure, njegove drame su uzburkale i budile drutvenu svijest. U tim drutvenim potresima, koji su doveli do pada komunizma i poraza partijske civilizacije, Simovi je hrabro istupio sa knjigama kritike publicistike. U Simovievom djelu prisutna je dozirana ironija, prepoznatljiv i dragocjen humor, poezija okrenuta ovjeku, njegovom stradanju i njegovoj izdrljivosti, to je stvaralatvo neobinog i nekonvencionalnog patriotizma. U Simovievim dramama sve je promiljeno i odmjereno reeno. Piui o politici, nije se pretvarao u politikog analitiara. Pisao je kao umjetnik koji osjea dunost da se javno usprotivi politici koja nas uvlai u sukobe sa susjedima i sa svijetom i sa samima sobom. Bilo ime da se bavio, naglasio je

da je poezija za njega uvijek bila sredite iz koga je sve polazilo, u kome se sve ukrtalo i u kome se, na kraju, sve sabiralo. U knjizi Branka Popovia Dramski svet Ljubomira Simovia , koju je objavila Beogradska knjiga, autor knjige kae da je osnovna osobenost Simovievih djela moralna osjetljivost, blagozvunost, bogatstvo jezika i izuzetan dar humoristike uobrazilje, istiui da su mu djela utemeljena na iskustvu narodne tradicije - legende, mitovi, stari zapisi, obiaji, ali mu nisu strane ni slike iz savremenog ivota. U savremenoj dramaturgiji, u irem smislu, pjesnik i njegov pjesniki aparat preteno su potisnuti sa pozorine scene, njihovo mjesto su zauzeli oni pisci koji su, osjetivi dostupnost i mogunost spoznaje dramaturkih sredstava (u frajtagovskom smislu), dramu poeli da doivljavaju iskljuivo kao polje u kome su akcija i dramski sukob dovoljni elementi za razvitak pozorinog ina, zaboravljajui da i Aristotel, kada govori o ljudima koji delaju, iako insistira na razlici izmeu epa i tragedije, ne zanemaruje i ne iskljuuje pjesniko umijee. U naoj savremenoj dramaturgiji misija pjesnika/dramskih pisaca - Jovan Hristi, Miodrag Pavlovi, Velimir Luki, koji su pokuali da objedine ova dva pojma - nije, ini se, uspjela do kraja. Ta misija je bila pruanje jednog dubljeg jezikog dostojanstva u okvirima dramske radnje i irenje ugla pripovijedanja. Ipak, Ljubomir Simovi je, kao jedan od najznaajnijih savremenih srpskih pjesnika, uspio da svojim dramama razbije taj tabu, svojom arenolikou kako jezika tako i literarnih formi koje objedinjava. Njegovi komadi, Hasanaginica i udo u arganu, pisani su u stihu, ali taj je stih konstantno imao odnos i vezu sa obinim govorom. Taj stih je suv, skoro bez ikakvih pjesnikih ukrasa. Tek ako bismo pokuali da ga prevedemo u prozu, mogli bismo primijetiti da je rije o stihu. A Putujue pozorite opalovi napisano je u prozi, (ali u njegovom ritmu ne moemo a da ne osjetimo disanje stiha), iz koje sasvim prirodno i neusiljeno nastane stih, u veoma vanim, kljunim trenucima. Nekada je to pozajmljeni stih: na vrhuncu drame - Filip govori Orestov monolog iz Euripidove Elektre . Jednom su to ljudska nesrea i oajanje - kada sazna da joj je sin uhapen, da svakog asa moe da padne u ruke batinau Dropcu, Gina kae: Kako mogu da kaem da ga poznajem kad muku kojom ga mue ne poznajem? ak i priprosti Drobac u jednom trenutku, pojedinosti svoje jezive vjetine opisuje stihovima. Kao to se u drami umjetnost i ivot izjednaavaju na 4

krajnje udaljenim takama, tako i proza prelazi u stih na krajnje udaljenim takama ljudskog iskustva: na najstranijem dnu, i na najviim visinama. Modernost drame Putujue pozorite opalovi", ak i sad, poslije toliko godina, upravo se nalazi u tom kvalitetu. Pomirujui u sebi sve poznate dramaturke izraze, ovo djelo ih i rasformira, ponovo ocjenjuje i definie, a zatim uobliava i ponovo oivljava na sceni. Putujue pozorite opalovi imalo je praizvedbu 10. oktobra 1985. godine u Jugoslovenskom dramskom pozoritu u reiji Dejana Mijaa, a zatim je postavljano u pozoritima irom tadanje Jugoslavije. U glumakoj podjeli bili su : Branko Cveji, Milo Miranovi, Gojko anti, Mia Janketi, Branka Petri, Ljiljana Meei, Gordana Pavlov, Milena Vujisi, Milo uti, urija Cveti, Jasmina Avramovi - Rankovi, Milan Gutovi i drugi. Scenografiju je radio Miodrag Tabaki. Pisac Ljubomir Simovi za tu dramu dobio je Sterijinu nagradu, prevedena je na ruski, poljski, francuski, engleski, panski, bugarski, ukrajinski i mnoge druge jezike, a takoe je i igrana u Poljskoj, tadanjoj ehoslovakoj, irom Francuske, u Belgiji, vajcarskoj i Kanadi. Poslije praizvedbe, uslijedile su jedna za drugom predstave na gotovo svim ondanjim pozorinim scenama: u Zrenjaninu, Uicu, Kragujevcu, apcu, Mostaru, Skoplju, Novoj Gorici, Banjaluci, Vrcu, Zajearu, Zenici, Tuzli, Sarajevu, Bitolju itd. Putujue pozorite opalovi - naizgled jednostavna pria u kojoj nita nije jednostavno. Radnja se dogaa za vrijeme njemake okupacije kad u Uice, (rodni grad pisca), dolazi putujua pozorina trupa sa ilerovim Razbojnicima. Kako bi privukli publiku na predstavu, na glavnom trgu izvode jednu scenu iz komada. Meutim, okupirani grad, u kojem su strijeljanja, vjeanja i izbjeglice postale svakodnevna stvar, ne prihvati dobro glumce jer pozorite je i u normalnim okolnostima, a kamoli ratnim, neto nedolino. Graani izvrijeaju glumce, a u cijelu se stvar uplete i gradska straa koja glumce uhapsi jer priposti podnarednik Milun (Milo Miranovi), ne razumije razliku izmeu pozorita i stvarnog ivota pa drveni ma proglasi hladnim orujem, a to to se glumaka imena razlikuju od onih koja nose u komadu lanim predstavljanjem. Pria se dodatno zakomplikuje i time to ni glavni glumac trupe, Filip Trnavac, (Milan Gutovi), ima problema s razlikovanjem pozorita i stvarnosti njega svaka situacija podsjea na neki komad u kojem je igrao. To zbunjuje primitivnog podnarednika i izaziva njegov bijes.

Reditelj Dejan Mija, kolovao se na Pozorinoj akademiji u Beogradu. Bio stalni reditelj u Narodnom pozoritu u Tuzli, a zatim u Srpskom narodnom pozoritu u Novom Sadu. Pokondirena tikva Jovana St. Popovia koju je reirao 1973. godine postaje jedan od kamena-meaa savremenog jugoslovenskog pozorita. Predavao je glumu u Dramskom studiju SNP-a i na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, a reiju na Fakultetu dramskih umetnosti. Reira u Jugoslovenskom dramskom pozoritu (Maksim Gorki Vasa eleznova, Branislav Nui - Puina, Ljubomir Simovi - Putujue pozorite opalovi, Jovan Sterija Popovi - Rodoljupci, .B.P. Molijer Mizantrop) takodje reira i na svim vanijim scenama bive Jugoslavije. Uveo niz inovacija u savremeno tumaenje Jovana Sterije Popovia i Branislava Nuia. Viestruki dobitnik najviih profesionalnih i drutvenih priznanja. ivi u Beogradu, kao penzionisani univerzitetski profesor i jo uvijek je aktivni reditelj. Dejan Mija, oigledno odlino poznaje rad i misao Ljubomira Simovia, obzirom da revnosno prati linije koje u svom komadu istie pisac. Tekst nije trihovan, na pojedinim mjestima, radi vee uvjerljivosti, zamijenjene su pojedine stvari, npr. Simka u predstavi pravi pitu od jabuka, dok je u tekstu rije o piti od tikve, i graanke mjesto eira nose kiobrane, koji djeluju jo zloslutnije. Reditelj u svemu prati pievu misao i poklapa se u svemu sa Ljubomirom Simoviem, tako da tumaei ono to nam Dejan Mija eli pokazati, ustvari tumaimo pievu namjeru. Dejan Mija sa par rediteljsih rjeenja doprinosi boljem itanju ove pieve emocije. (Scena u kojoj kanjavaju Sofiju, pogreno protumaivi njen razgovor sa Dropcem, kao saradnju sa okupatorom, kad joj iaju kosu, a jedna od graanki prolazi nosei ikonu. Znai da se pod maskom dobra i religije, mogu poiniti i ine se mnogi zloini.) Tako se na scenu uzbudljivo iznosi sutina Simovievih ideja, ali se one dopunjuju i produbljuju. Forma predstave je u funkciji njenog sadraja, odnosno, sloenost strukture ne guta ni emocije, ni poetinost, ni humor, kao ni ostala brojna znaenja teksta. Simovi ne odustaje od spoja "poetike" i realnosti - uticaja umjetnosti na pojedinca, koja moe da ga humanizuje, omilostivi i moralne dileme: da li nam je u ratu potrebno pozorite? Da li je uivljavanje i "presvlaenje" dozvoljeno u "sjenci vjeala"? To je drama o prosvjetiteljskom duhu teatra, jer koliko god glumci u ariji bili doekani sa moralnim predrasudama, oni uspijevaju da na mikroplanu "zatresu" stvari. Ve iz poetnih prizora jasno je da se glumci i njihova publika, svi zajedno koncentrisani na preivljavanje ali u bitno razliitim kontekstima, tanije

mentalnim sferama, nee tako lako sloiti. Kad padnu i prve glave, jaz izmeu zbilje i pozorita, ili ivota i umjetnosti, rastvara se u potpunosti, sve do jedne tragedije i jednog iznenadnog spasa. Na jednoj strani posmatramo glumce, zatvorene u svijet svoje umjetnosti, od koje nekad ne vide stvarnost, jer smatraju da je umjetnost neto to je vanije od obinih ivotnih neprilika. Na drugoj strani su su graani Uica, podjednako zatvoreni u muke svog stvarnog ivota i u stvarnu dramu koja zapoinje. Izmedju njih pokuava da posreduje Simka, mlada udovica artiljerijskog majora, koja ima nekakav minimum pozorinog obrazovanja, i pomalo ezne za tim svijetom nestvarne i prozrane ljepote. I umjesto pozorine predstave, u kojoj su glumci uesnici, a graani gledaoci, mi emo vidjeti krvavo pozorite okupacijske stvarnosti, gde su glumci najpre gledaoci, zatim i uesnici. Simovi je uspio da pozorite i ivot preplete na nekoliko naina. Vasilije opalovi (Milo uti) i Jelisaveta Proti (urija Cveti), su putujui glumci ije su najbolje godine prole, ali oni igraju i za vrijeme okupacije isto onako kao to pekari i dalje peku hleb, a vodeniari melju brano. Oni nemaju drugi nain da zarade za hleb. Za njih je pozoritepozorite, a ivot je ivot, i jedno nema veze s drugim. Pod pritiskom okupacije, oni e se lako odrei pozorita i proglasiti ga za privid i la. Njima je pozorite samo nain preivljavanja, a ne ivot sam. Sofija Suboti (Jasmina Avramovi Rankovi), glumica u ljubiastom, u glumakom zanatu je poetnica. Kod nje je odnos izmedju pozorita i ivota sloeniji. Ona vidi dalje od te crno bijele, suvoparne podjele, ona shvata, mada vie intuitivno, vezu izmeu stvarnosti i umjetnosti. Pored svega toga, njena ljepota i neka unutranja snaga i zraenje opinjavaju mukarce. Opinjen je i batina, Drobac (Gojko anti), poluljudsko, poluivotinjsko stvorenje, specijalista za muenje. Drobac prati Sofiju, sa jasnim namjerama, koje bi i ostvario da se ona u jednom trenutku nije sjetila teksta travarke iz drame Prognani kralj i na taj nain se, upravo pomou umjetnosti, spasila. Drobac je siao s planine, iz Sinjevca, gdje je ivio sa kozama i travama, a razgovor o ljekovitim i drugim svojstvima trava budi u njegovoj zamraenoj svijesti najdublje emocije, ljudskost. On postaje ljudsko bie i odlazi, ostavljajui Sofiju nepovrijeenu, sa volujskom ilom, oruem svog zanata u jednoj, i strukom trave (koju mu je poklonila Sofija) koja lijei vid, u drugoj ruci.

Za razliku od Vasilija i Jelisavete koji se, pod pritiskom stvarnosti, odriu umjetnosti, Sofija se, pod pritiskom stvarnosti, obraa umjetnosti, i uspijeva ne samo da se spase od stvarnosti, ve i da je preobrazi. Scena izmedju Sofije i Dropca odigrava se u noi punoj mjeseine, na obali rijeke. Ovo je gotovo scena iz bajke, u kojoj se stvari neoekivano i neobino preobraavaju. Toj bajkovitosti doprinosi rediteljsko rjeenje Dejana Mijaa, koji Sofijinom kostimu dodaje crvenu kapicu, koja kao simbol ima viestruku funkciju. Prvo ukazuje na Sofijinu mladost i nezrelost, zatim je to indikacija na potencijalnu opasnost koja joj predstoji zlog vuka Dropca. Mladi glumac Filip Trnavac (Milan Gutovi), sve do devete scene je samo zanesenjak i smetenjak koji je itavu trupu dovodio u neprilike, jer je njegovo nerazlikovanje pozorita od ivota i glumca od uloge koju igra razgnijevilo podnarednika Miluna i odvelo ih na sasluanje u policiju. Druga neugodna situacija u koju dovodi trupu je u Simkinoj kui, kada ga peena pita od jabuka, koju Simka ponudi, podsjeti na komediju Poslednje ljeto u kojoj junak prebacuje domaici Simoni neukusan ruak i neurednu kuu. Za sve, Filip ima neku vrstu pozorinog ludila, nije sasvim itav. Iznoenje leeva okrunog naelnika Domazeta i Ane Karamarkovi iz kue njega podsjea na iznoenje leeva Egista i Klitemnestre iz Euripidove Elektre, i policajci ga ubijaju mislei da priznaje svoju stvarnu krivicu, dok on izgovara tekst iz Elektre. Njega je, kako i Sofija konstatuje, ubilo pozorite, jer nije znao koju ulogu igra, ni u kojoj je predstavi. Filip postaje spasitelj koji spaava, moda i ne znajui da spaava, ali iji postupak ostaje za sve zagonetan i dvosmislen. On e ostati tajna, na isti nain na koji e za Sofiju i ostale glumce, ostati tajna da se Drobac, poslije razgovora sa njom, objesio volujskom ilom, sa strukom vidove trave u ruci. 2 Gdje prestaje pozorite, gdje poinje ivot? Da li uopte postoji granica? Da li je, i ako postoji, stvarna? Vidljiva ili imaginarna? Dostina? Gdje je granica izmeu teatra i onoga to ga okruuje? I da li su ljudi svjesni da u svojim ivotima zapravo igraju mnotvo uloga? Poto je ovo komad u kome se mijeaju stvarnost i iluzija, pozorite i svakodnevica, predstava se bavi i temom istinitosti imaginarnog Da li je na ivot samo materijalan? Da li je istinitije ono to je opipljivo ili neko arko uvjerenje, iluzija? Ili je ivot sam po sebi pozorite, teatar svega i svaega, orba karaktera koju svaki od njih zainjava kako i koliko moe?

http://www.tvorac-grada.com/forum/viewtopic.php?p=2331&sid=ee292e94958df4e0ac7450882b699e20

Drama Ljubomira Simovia Putujue pozorite opalovi, na zadivljujue univerzalni nain tretira ulogu i mjesto pozorita u smutnim vremenima, sa ozbiljnim moralnim dilemama toga vremena koje opsijedaju ak i jednu jadnu putujuu glumaku trupu nevelikih umjetnikih vrijednosti. Upravo taj elemenat jadnih, skrajnutih provincijskih glumaca malenih snaga, koji se snalaze kako znaju i umiju u doba njemake okupacije tako to igraju njemakog klasika ilera, uz posebno snalaenje jer ih je samo troje, daje poetinu dimenziju moralnoj dilemi, pored poetinog jezika jednog od najveih ivih srpskih pjesnika. Simovieva drama poinje sa umjetnou u koju se mijea stvarnost i razara je, a zavrava se sa umjetnou koja se mijea u stvarnost i preobraava je. U poslednjoj sceni pozorite i ivot razilaze se: glumci odlaze iz Uica, i ponovo su samo putujui glumci to lutaju iz mjesta u mjesto sa arenom laom svoje umjetnosti. Sve je kao to je bilo i prije, samo to nema Filipa. Njihova umjetnost, koja je na poetku komada bila jadna i nikakva, za trenutak je osvijetlila ivot i preobrazila ga, sada je opet jadna i nikakva. Simovi je sjajno odabrao da umjetnost koja se preplie sa ivotom ne bude umjetnost velikih, ve umjetnost putujuih glumaca. U tome ima vjere da je umetnost umjetnost ak i kada se nae u rukama putujuih glumaca. Ipak je na kraju umjetnost dovela do promjene. Drama se bavi sukobima pozorita i ivota i postavlja pitanje da li je pozorite bitno kada imamo puno drugih problema; ovo pitanje je, na poetski nain, formulisano u replici: Da li glumci smeju da igraju pod senkom veala?. Simovi, kao pjesnik, naravno, nije eksplicitno odgovorio na to otro postavljeno pitanje jednog od junaka njegove drame, ali se nasluuje autorovo ujverenje, kao i uvjerenje reditelja, da je pozorite potrebno svijetu i u najteim vremenima. Kod ove predstave, sve je u savrenoj harmoniji i skladu i sve ima svoju ulogu u pospjeivanju naeg doivljaja komada. Ovdje je veoma bitno pomenuti i scenografiju. U pozadini limom prekriveni zid, na bini cvjetni tepih: "susret" lima i cvijea simbolizuje jedno vjetako drvo. Izuzetno originalna, sutinski predstavljajui Simoviev tekst, scenografija Miodraga Tabakog otkriva nam neobian svijet, u kojem se susrijeu istinska romantina iluzija i gruba stvarnost, kiersko glumatanje i najfiniji, napaeni duh glume. ivot i san, uobrazilja i zbilja.

Predmeti iz svakodnevnog ivota, Ginino korito, Blagojeva flaa, Dropeva ila, Sofijina kosa, isto tako se pretvaraju u simbole. Najzad, krvav trag koji za sobom ostavlja Drobac, a zatim poslije ianja Sofije Blagoje (Mia Janketi), koji je prvi to se kamenom bacio na bludnicu, djeluje do kraja uvjerljivo, kao pjesnika slika koja je istovremeno i jedan pravi i snani dramski obrt, u kome nam zbivanja otkrivaju svoj najdublji smisao . Ova drama koja u sebi nosi duh poetskog realizma, istovremeno je smijena i tragina, realistina i nevjerovatna. Simovi je vrlo prilagodljiv za tumaenje, to se vidi i po tome koliko je prevoen na strane jezike i igran u stranim zemljama. Razlog tome je to su njegove teme svevremenske i univerzalne, koliko god se nama inilo da je ono ime se on u svojim djelima bavi, uglavnom na nivou lokalnog, ipak Simovi to nekako neprimijetno i suptilno podie na univerzalni nivo jednako pristupaan, razumljiv i pitak svima. Nain na koji on pristupa detaljima veoma je interesantan, nita u njegovim djelima nije sluajno tu, sve je jednako vano, jednako bitno, jednako veliko i jednako malo u onoj mjeri u kojoj je to potrebno. Doziranost i suptilnost su dvije veoma bitne karakteristike Simovievog stvaralatva, nain na koji on prosto kroti estinu koju jedna drama treba da posjeduje. Kod njega to uvijek izgleda gotovo bezazleno, on nas prosto uvlai u magian tok svoje prie, naizgled osloboen dramatinosti, dok upravo u tom paradoksu lei prava drama. Ljubomir Simovi nas vjeto vodi kroz svoju priu, ipak ostavljajui nama poslednju rije, poslednju misao i poslednji zakljuak. Sve to je odlino osjetio i reditelj Dejan Mija, koji je sa sjajnim timom, napravio jo bolju predstavu.

10

IZVORI:

http://www.pozorje.org.rs/arhiva/predstava1986.htm http://www.uzice.net/pisci/ljsimovic/index.htm http://www.tvorac-grada.com/forum/viewtopic.php? p=2331&sid=ee292e94958df4e0ac7450882b699e20

11