DIGNO o parapeto en pedra fronte ao mar rguese Mirto como belsimo oito ou xerra-de-barro coa palla do sol nunha man
O poroso e branco medioda un paxario de soo que ascende o apagado ouro nas arcadas e o roxo bruto que se ceiba
Do tronco antigo da rbore Hera o loureiral imenso fotfago unha casa como esperanza al no fondo Dona Penlope coa roca
Da oposta ribeira o estreito dos paxaros un limn do que o ceo se esparexeu o azul a medias sentido baixo o mar de ninfas e padrairos murmurios de alongada-sombra
DIGNO celebrando a memoria dos santos Quirico e Xulita un milagre a queimar no ceo a eira cregos e aves a cantaren a salve:
SALVE a ardente e salve a Verde Salve a Impenitente coa espada en proa
Salve a que pisas e as pegadas se extinguen Salve a que acordas e os miragres existen
Salve a Salvaxe dos abismos dos parasos Salve a Santa das illas do ermo
Salve Nai-do-soo salve Dona-do-mar Salve Ancorfora e Pentaestrelada
Salve a de soltos cabelos a douradora do vento Salve a de fermosa voz domadora do demo
Salve a que aparellas os Breviarios dos Verxeis Salve a que axustas o cinto da Serpe
Salve a rigoreada e solemne Salve a proftica e ben-composta.
DIGNO o chan que emana un cheiro de raio como de xofre do monte a caivanca onde agroman os mortos flores do ma
A lei nunca incerta do instinto o pulso o veloz xogador da vida o coallo de sangue o xemelgo do sol e a edra saltadeira dos invernos
DIGNO a aldraba-escarabello o temerario dente no fro do sol o Abril que sentiu cambiar o sexo o abrocho da fonte ese que se abre
A carreta envorcada de lado un abelln que prendeu lume ao futuro a invisbel aorta da auga que latexa e as viva prevalece a gardenia
AS FLORES caseiras da Nostalxia as flores cras da chuvia que tremen as pequenas a catro patas no carreiro as altas entre soles e as lidantes
As dignas coas vermellas arras as altaneiras dacabalo por entre os prados as con puro ceo modeladas as sagaces e as salferidas de Quimeras
o Lilio, a Rosa, o Xasmn a Violeta, a Lila, o Xacinto o Caravel, o Narciso, o ster
DIGNO o nublado na herba-verde no mollado astrgalo o arrepo do sardn a fonda ollada de Mnisareto que non ao e d liberacin
Da camp o vento o espertador-de-ouro o xinete que se vai restaurar polo oeste e o outro xinete o intelixbel que vai entalar o tempo da decadencia
O ar-calmo dunha noite de Xuo xasmns e enaguas no xardn a cra das estrelas que se ergue o intre da alegra pouco antes chorou
Un chisco de alma e mesmo nen palabra xa Aretusa como xanela baleira e o amor a chegar do ceo levando como botn purprea clmide
AS MOZAS herba da utopa as Pliades mozas sen rumbo as mozas Vasillas dos Misterios as acuguladas ata arriba e as sen fondo
As agres na escuridade e anda marabillosas as escritas na luz e anda as mesto-negro as que xiran sobre si e anda as os faros as devoradoras-de-soles e as cabalgadoras-de-la
O chocamento dos murmurios en caricolas unha perdida como soo: Arignota unha luz lonxana que di: dorme atordoados bicos como rbores moitedume
A pouquia camisa que engule o ar a peluxe e o musgo por riba da canela da cona o sal de violeta e a fresca auga da La-chea
DIGNO a lonxana cancin O abrigadoiro de Helena coa ondia os figos-chumbos a resplandeceren na arxila cascallos do futuro e da araa
O velar sen fin entre as entraas o reloxo insomne que non serve un mouro leito que arreo navega polas costas esgrevias da Va-lctea
OS BARCOS ergueitos co negro p os barcos cabras dos Hiperbreos os barcos pens da Estrela-do-Norte e do Soo os barcos Nicotoas e mis Evadnas
Os cheos de treboadas e abels do monte os que ulen a morca e a ervellaca antiga as letras na proa como os Santos os que estn a toquear e anda as inmbeis
Anxlica, Estrela-do-norte, os Tres Xerarcas o Intrpido, Alcin, a Dona-do-mar Maraki, o Deus Dediante, a Anunciacin
DIGNO a onda que se pon brava e ergue cinco brazas de alto os esparramados cabelos no rapaz que volta e bate coa galerna nos vidros
Marina como antes de existir co crneo do can e os demos Marina o corno da La Marina a destruccin do mundo
Os peirns desamparados na treboada o crego das nubes que cambia de opinin as pobres casas que unhas nas outras se apoian docemente e adormecen
Da fina chuvia a aflixida faciana a virxe olivareira a trepar polo outeiro nen unha voz nas cansas nubes o caracol da aldea que se esmaga
DIGNO o amargo e solitario o xa desde o principio perdido o Poeta que traballa o coitelo na sa indelbel terceira man
QUE EL a Morte e el a Vida El o Imprevisbel e el as leis
El a recta do vexetal a que curta o corpo El o foco da lente que abrasa o esprito
El a sede a de aln a fonte El a guerra a de aln a paz
El a contemplacin das ondas on El o Pigmalin de fogo e monstros
El a mecha que polos beizos alumea El o invisbel tnel que flanquea o Hades
El o ladrn do pracer que non crucificado El a Serpe que espiga fica unida
El a escuridade e el a fermosa demencia El os chuvascos da luz a Primavera afeita.
DIGNO a conversin do lobo en nariz de home e logo na de anxo os nove banzos que subu Plotino a sima do terremoto que encheu a flor
Un aquel que tocando deixa a gavota e ilumina os coios como de inocencia a lia que se grava sobre a ta alma e a dor a rebentar do Paraso
DIGNO a antes da visin infernal trombetera e gnea palidez o inflamado poema e eco da morte as palabras ponta-de-lanza e suicidas
A ntima luz que azul amence a imaxe e semellanza do infindo os montes sen cuo que proxectan idnticas imaxes da eternidade
OS MONTES co orgullo das runas os montes malhumorados os mamferos os montes como os farallns dunha visin os pechados por doqueira e os de corenta pasos
Os cheos de orballo como mosteiros os espetados na nboa das ovellas as acougadamente vas tal que pegureiros co negro chaleque e coa touca
O Pindo, o Rdope, o Parnaso o Olimpo, o Timfrists, o Taixeto o Dirfos, o Atos, o Aino
DIGNO o outeiro que abre vieiros de eterno azul entre a nube unha voz que se perdeu no medio do val un eco que como blsamo o bebeu o da
Dos bois o esforzo que turran os pesados olivais cara o poente o fume impertrrito que vai dos homes as obras disolver
DIGNO o candil que pasa de runas cheo e negras sombras a pxina que est escrita baixo a terra a cancin que dixo Liier no Hades
Os monstros esculpidos sobre o templo os antigos ameneiros cargados de peixes as adorbeis Kors de ptrea man o colo de Helena como praia
AS ESTRELADAS rbores de boa fe a notacin-musical dun outro mundo a vella crenza de que sempre existe o moi perto e anda as invisbel
A sombra que os inclina ata o chan un aquel de marelo no seu recordo a sa antiga danza por riba das tumbas a sa sabedora inestimbel
A Oliveira, o Granado, a Maceira o Pino, o Ameneiro, o Padrairo o Carballo, a Faia, o Alciprs
DIGNO a infundada bgoa a despontar amodo nos ollos fermosos dos nenos que xuntan man con man dos nenos que se miran e non falan
O tatexar dos amores sobre as rochas un faro que acalma a mgoa dos sculos o grilo pertinaz como o remorso e o xersei de lan tirado pola xiada
A astrinxencia entre os dentes da menta perxura dous beizos que non poden consentilo e non obstante o adeus nas pestanas que pouco alampea e logo o xa para sempre turbo mundo
O serodio e pesado rgano das treboadas na sa voz esbroada Herclito a outra banda o invisbel dos asasinos o pequeno porqu sen resposta
DIGNO a man que regresa do crime horripilante e agora sabe cal verdade o mundo que est por riba cal o "agora" e cal o "sempre" do mundo:
AGORA a fera do mirto Agora o berro de Maio SEMPRE a conciencia suprema Sempre a la-chea
Agora agora a alucinacin e do soo a mmica Sempre sempre a palabra e o Anel astral
Agora de lepidpteros a nube mbil Sempre dos misterios a luz circundante
Agora a envoltura da Terra e o Poder Sempre o alento da Alma e a quintaesencia
Agora da La a negrume incurbel Sempre da Va-lctea dourado-azul relampo
Agora dos pobos a amalgama e o negro Nmero Sempre da Xustiza a estatua e o grande Ollo
Agora a humillacin dos Deuses Agora a cinsa do Home Agora Agora a nada