Você está na página 1de 9

______________________________________________III. O GLORIA.

DIGNO a luz e a primeira


oracin do home en pedra incisa
a forza do animal que goberna o sol
o vexetal que chiou e xurdiu o da

O slido que asolaga e ergue a espia
un ptreo bruto que cabalga o mar
as pequenas azuis voces mil
a gran branca cabeza de Posidn

DIGNO a man da Gorgona
que prende a de tres mastros como se a salvase
como se a ofrecese en voto aos ventos
como se dixese que a soltara e logo non

A pequena noitrega da igrexa
as nove da ma como bergamota
un acendrado coio entre as profundidades
do ceo glauco plantacin e tellados

OS VENTOS GUIADORES que levan o rito
que equilibran o mar como a Depara
que inchan e alumean as laranxas
que asuban no monte e al van

Os imberbes aprendices da grande onda
os corredores que percorreron as celestes millas
os Hermes co pontiagudo sombreiro
e de mouro fume o caduceo.

O Cauro, o Levante, o Garbino
O Poente, o Gregal, o Siroco
A Tramontana, o Ostro

DIGNO a mesa de madeira
o vio dourado coa mancha do sol
os xogos da auga no teito
no recanto o filodendro de garda


Os valos e as ondas man a man
unha pegada que amoreou sabedora na area
unha chicharra que persuadiu miles outras
a conciencia toda-luz como vern

DIGNO a daga que encerra
en ponte por debaixo os fermosos cantos
a caca dos nenos coa verde mosca
un mar fervente e sen final

Os dazaseis vez que halan a rede
a inqueda gavota navegante-atrasado
as voces sen amo do ermo
unha sombra a furar polo muro

AS ILLAS co minio e coa feluxe
as illas coa vrtebra dun certo Zeus
as illas con solitarios estaleiros
as illas con potbeis volcns azuis

No metelmi a orza co contrafoque
co Garbino a toda vela a sotavento
arreo ao longo das escumas
con seixos azudos e con heliotropos

Sifnos, Amorgos, Alniso
Tasos, Itaca, Santorini
Cos, os, Squinos

DIGNO o parapeto en pedra
fronte ao mar rguese Mirto
como belsimo oito ou xerra-de-barro
coa palla do sol nunha man

O poroso e branco medioda
un paxario de soo que ascende
o apagado ouro nas arcadas
e o roxo bruto que se ceiba

Do tronco antigo da rbore Hera
o loureiral imenso fotfago
unha casa como esperanza al no fondo
Dona Penlope coa roca

Da oposta ribeira o estreito dos paxaros
un limn do que o ceo se esparexeu
o azul a medias sentido baixo o mar
de ninfas e padrairos murmurios de alongada-sombra

DIGNO celebrando a memoria
dos santos Quirico e Xulita
un milagre a queimar no ceo a eira
cregos e aves a cantaren a salve:

SALVE a ardente e salve a Verde
Salve a Impenitente coa espada en proa

Salve a que pisas e as pegadas se extinguen
Salve a que acordas e os miragres existen

Salve a Salvaxe dos abismos dos parasos
Salve a Santa das illas do ermo

Salve Nai-do-soo salve Dona-do-mar
Salve Ancorfora e Pentaestrelada

Salve a de soltos cabelos a douradora do vento
Salve a de fermosa voz domadora do demo

Salve a que aparellas os Breviarios dos Verxeis
Salve a que axustas o cinto da Serpe

Salve a rigoreada e solemne
Salve a proftica e ben-composta.




DIGNO o chan que emana
un cheiro de raio como de xofre
do monte a caivanca onde agroman
os mortos flores do ma

A lei nunca incerta do instinto
o pulso o veloz xogador da vida
o coallo de sangue o xemelgo do sol
e a edra saltadeira dos invernos

DIGNO a aldraba-escarabello
o temerario dente no fro do sol
o Abril que sentiu cambiar o sexo
o abrocho da fonte ese que se abre

A carreta envorcada de lado
un abelln que prendeu lume ao futuro
a invisbel aorta da auga que latexa
e as viva prevalece a gardenia

AS FLORES caseiras da Nostalxia
as flores cras da chuvia que tremen
as pequenas a catro patas no carreiro
as altas entre soles e as lidantes

As dignas coas vermellas arras
as altaneiras dacabalo por entre os prados
as con puro ceo modeladas
as sagaces e as salferidas de Quimeras

o Lilio, a Rosa, o Xasmn
a Violeta, a Lila, o Xacinto
o Caravel, o Narciso, o ster

DIGNO o nublado na herba-verde
no mollado astrgalo o arrepo do sardn
a fonda ollada de Mnisareto
que non ao e d liberacin

Da camp o vento o espertador-de-ouro
o xinete que se vai restaurar polo oeste
e o outro xinete o intelixbel que vai
entalar o tempo da decadencia

O ar-calmo dunha noite de Xuo
xasmns e enaguas no xardn
a cra das estrelas que se ergue
o intre da alegra pouco antes chorou

Un chisco de alma e mesmo nen palabra xa
Aretusa como xanela baleira
e o amor a chegar do ceo
levando como botn purprea clmide

AS MOZAS herba da utopa
as Pliades mozas sen rumbo
as mozas Vasillas dos Misterios
as acuguladas ata arriba e as sen fondo

As agres na escuridade e anda marabillosas
as escritas na luz e anda as mesto-negro
as que xiran sobre si e anda as os faros
as devoradoras-de-soles e as cabalgadoras-de-la

Ersi, Mirt, Marina
Helena, Roxana, Fotin
Ana, Alexandra, Cintia

O chocamento dos murmurios en caricolas
unha perdida como soo: Arignota
unha luz lonxana que di: dorme
atordoados bicos como rbores moitedume

A pouquia camisa que engule o ar
a peluxe e o musgo por riba da canela
da cona o sal de violeta
e a fresca auga da La-chea

DIGNO a lonxana cancin
O abrigadoiro de Helena coa ondia
os figos-chumbos a resplandeceren na arxila
cascallos do futuro e da araa

O velar sen fin entre as entraas
o reloxo insomne que non serve
un mouro leito que arreo navega
polas costas esgrevias da Va-lctea

OS BARCOS ergueitos co negro p
os barcos cabras dos Hiperbreos
os barcos pens da Estrela-do-Norte e do Soo
os barcos Nicotoas e mis Evadnas


Os cheos de treboadas e abels do monte
os que ulen a morca e a ervellaca antiga
as letras na proa como os Santos
os que estn a toquear e anda as inmbeis

Anxlica, Estrela-do-norte, os Tres
Xerarcas
o Intrpido, Alcin, a Dona-do-mar
Maraki, o Deus Dediante, a Anunciacin

DIGNO a onda que se pon brava
e ergue cinco brazas de alto
os esparramados cabelos no rapaz que volta
e bate coa galerna nos vidros

Marina como antes de existir
co crneo do can e os demos
Marina o corno da La
Marina a destruccin do mundo

Os peirns desamparados na treboada
o crego das nubes que cambia de opinin
as pobres casas que unhas nas outras
se apoian docemente e adormecen

Da fina chuvia a aflixida faciana
a virxe olivareira a trepar polo outeiro
nen unha voz nas cansas nubes
o caracol da aldea que se esmaga

DIGNO o amargo e solitario
o xa desde o principio perdido
o Poeta que traballa o coitelo
na sa indelbel terceira man

QUE EL a Morte e el a Vida
El o Imprevisbel e el as leis

El a recta do vexetal a que curta o corpo
El o foco da lente que abrasa o esprito

El a sede a de aln a fonte
El a guerra a de aln a paz

El a contemplacin das ondas on
El o Pigmalin de fogo e monstros

El a mecha que polos beizos alumea
El o invisbel tnel que flanquea o Hades

El o ladrn do pracer que non crucificado
El a Serpe que espiga fica unida

El a escuridade e el a fermosa demencia
El os chuvascos da luz a Primavera afeita.
































DIGNO a conversin do lobo
en nariz de home e logo na de anxo
os nove banzos que subu Plotino
a sima do terremoto que encheu a flor

Un aquel que tocando deixa a gavota
e ilumina os coios como de inocencia
a lia que se grava sobre a ta alma
e a dor a rebentar do Paraso

DIGNO a antes da visin
infernal trombetera e gnea palidez
o inflamado poema e eco da morte
as palabras ponta-de-lanza e suicidas

A ntima luz que azul amence
a imaxe e semellanza do infindo
os montes sen cuo que proxectan
idnticas imaxes da eternidade

OS MONTES co orgullo das runas
os montes malhumorados os mamferos
os montes como os farallns dunha visin
os pechados por doqueira e os de corenta pasos

Os cheos de orballo como mosteiros
os espetados na nboa das ovellas
as acougadamente vas tal que pegureiros
co negro chaleque e coa touca

O Pindo, o Rdope, o Parnaso
o Olimpo, o Timfrists, o Taixeto
o Dirfos, o Atos, o Aino

DIGNO o outeiro que abre
vieiros de eterno azul entre a nube
unha voz que se perdeu no medio do val
un eco que como blsamo o bebeu o da

Dos bois o esforzo que turran
os pesados olivais cara o poente
o fume impertrrito que vai
dos homes as obras disolver

DIGNO o candil que pasa
de runas cheo e negras sombras
a pxina que est escrita baixo a terra
a cancin que dixo Liier no Hades

Os monstros esculpidos sobre o templo
os antigos ameneiros cargados de peixes
as adorbeis Kors de ptrea man
o colo de Helena como praia

AS ESTRELADAS rbores de boa fe
a notacin-musical dun outro mundo
a vella crenza de que sempre existe
o moi perto e anda as invisbel

A sombra que os inclina ata o chan
un aquel de marelo no seu recordo
a sa antiga danza por riba das tumbas
a sa sabedora inestimbel

A Oliveira, o Granado, a Maceira
o Pino, o Ameneiro, o Padrairo
o Carballo, a Faia, o Alciprs

DIGNO a infundada bgoa
a despontar amodo nos ollos fermosos
dos nenos que xuntan man con man
dos nenos que se miran e non falan

O tatexar dos amores sobre as rochas
un faro que acalma a mgoa dos sculos
o grilo pertinaz como o remorso
e o xersei de lan tirado pola xiada

A astrinxencia entre os dentes da menta perxura
dous beizos que non poden consentilo e non obstante
o adeus nas pestanas que pouco alampea
e logo o xa para sempre turbo mundo

O serodio e pesado rgano das treboadas
na sa voz esbroada Herclito
a outra banda o invisbel dos asasinos
o pequeno porqu sen resposta

DIGNO a man que regresa
do crime horripilante e agora sabe
cal verdade o mundo que est por riba
cal o "agora" e cal o "sempre" do mundo:

AGORA a fera do mirto Agora o berro de Maio
SEMPRE a conciencia suprema Sempre a la-chea

Agora agora a alucinacin e do soo a mmica
Sempre sempre a palabra e o Anel astral

Agora de lepidpteros a nube mbil
Sempre dos misterios a luz circundante

Agora a envoltura da Terra e o Poder
Sempre o alento da Alma e a quintaesencia

Agora da La a negrume incurbel
Sempre da Va-lctea dourado-azul relampo

Agora dos pobos a amalgama e o negro Nmero
Sempre da Xustiza a estatua e o grande Ollo

Agora a humillacin dos Deuses Agora a cinsa do Home
Agora Agora a nada

E Sempre o mundo, o pequeno, o Grande!

Você também pode gostar