Hindi katahimikan ang ibig (sabihin) ng mga patlang.

Pinatataya kapinapapasok sa kanilang bitag at sa panahong

ganap mo silang makita o maligaw ang tingin, parating marami
silang hinihingi, kahit patingi-tingi: ibigay ang pangalan, tukuyin
ang kasarian, ipahayag ang gulang, alalahanin ang magulang,
ituro ang tahanan, ideklara ang mga kinasanayan.
Seryoso ang mga patlang sa kanilang gawain,
para silang pari sa kumpesyunaryo o pulis sa presinto.
Kung minsan nagbibiro rin naman sila.
Tinatanong kung magkano ang binubuwis mo sa gobyerno,
kung ilang taon ka ng biyudo, o kung anong mas paborito mo
afritada o menudo, o kung anong istasyon sa telebisyon
ang pinanonood mo at kung naniniwala ka bang magugunaw
na ang mundo ayon sa nakasulat sa nostikong ebanghelyo
ng isang ermitanyo sa Ethiopia.
Pasintabi lamang, ngayong nabanggit ko
na ang mga bagay-bagay na ito tiyak na muling
mangungulit ang mga patlang. Maaari ka nilang tanungin
kung nasaang kontinente ang Ethiopia, kung paano ang pagluto
ng menudo, o kung sino at bakit naimbento ang telebisyon
o kung regular at nakabayad ka na ba ng buwis.
Mapag-usisa ngunit hindi sila nagkukusa.
Nakatingin, nakapaligid sa atin ang mga patlang.
Wala silang ibig (sabihin) na hindi mo masasabi.