Κλείνω τα ςτόρια ςτο άδειο μου δωμάτιο. Μόνο μικρζσ αχτίδεσ φωσ περνάν απ’ το πατηοφρι.

Αυτό που αφινει απ’ ζξω τον κόςμο μου τον άλλο, το δικό ςασ. Αυτόν που κλθρονόμθςα, μια περιουςία ς’ υποκικθ. Μόνο αχτίδεσ φωσ και καπνόσ απ’ το τςιγάρο. Τον ξεφυςϊ και πλάκω παράδοξεσ εικόνεσ, ςκουπίδια του μυαλοφ μου. Φωσ, καπνόσ και μυρωδιά κλειςοφρασ. Αχτίδεσ πζφτουν και φωτίηουν τον πατζρα. Μια κορνίηα ξφλινθ και ςάπια. Α ρε πατζρα, που μ’ ζςτειλεσ να ηιςω; Μζρα θλιόλουςτθ δεν είδα. Όλθ θ ηωι μια καταιγίδα. Με ςτάλεσ τςουχτερζσ να ςκίηουν το κορμί μου. Χαλάηι τα προβλιματα να μου χαλάνε τθ ςπορά κι όλο χωράφι αλλάηω. Θζλω να φφγω από δω, να μθδενίςω τθ βαρφτθτα που μου χουν επιβάλλει. Φτιάξανε νόμουσ να με κρατάνε χαμθλά κι εςφ μπαμπά μαηί τουσ. Η δικι ςου θ γενιά κι οι δικοί ςου οι προγόνοι. Γιατί εγϊ προγόνουσ δεν τουσ νιϊκω. Ήρκα εδϊ για το μθδζν. Ξανά όλα απ’ τθν αρχι, ξανά εγϊ κα τα φτιάξω. Φυςάω νικοτίνθ, ρουφάω ξεραμζνθ ςκόνθ. Και φτιάχνω ςφννεφο ςτο φωσ μια άλλθ κοινωνία. Χωρίσ εςζνα και τουσ ςυνεργοφσ ςου ρε πατζρα, ςόρρυ. Κφκλουσ, φυςάω κφκλουσ. Αφινω μεσ ςτθν κάςα ςου όλθ τθ γεωμετρία. Όλα τετράγωνα τα ικελεσ, όλα

ςχεδιαςμζνα. Και δεν περίμενεσ το μπουμ, ςαν τετραγϊνιςεσ τον κφκλο. Να όμωσ που… μπουμ! Είμαςτε εδϊ, μια νζα μζρα. Σκουπίςαμε τα ςφννεφα, και ςτραγγίξαμε τθ μπόρα. Κι αφιςαμε ιλιο να φανεί πατζρα, μζςα ςτα μυαλά μασ. Μα μζρα ζρχεται ςτθ φυλακι τρφπα να βρει θ ιερι οργι μασ. Και τότε μπουμ πατζρα, όχι πια μζςα ςτα μυαλά μασ. Θα πλθμμυρίςουμε τθν πλάςθ με τισ νζεσ μασ ιδζεσ, αυτζσ που τϊρα ψεκάηονται ςε μάντρεσ και ςε τοίχουσ. Αυτζσ, τισ ξζρεισ, που ςβινεισ με το λευκό ςου το πινζλο. Η μπογιά μασ ανεξίτθλθ κα γίνει όμωσ, ςου το λζω. Και κα ηωγραφίςω πάνω ςτθν κάκε ςασ βουλι, ςτο κάκε ςασ ςπιτάκι. Για να ξεφφγετε κι εςείσ μαηί μασ γζροι, απ’ τισ γζρικεσ ηωζσ ςασ. Και ξζρεισ ποιο είναι το κακό πατζρα; Ότι γεννιοφνται ακόμθ γζροι. Μωρά που ςταμάτθςαν να κλαίνε και μανάδεσ που φοβοφνται να κθλάςουν. Κι αυτοί ανικουν ςτθ δικι ςασ τθ γενιά πατζρα, αυτι των φοβιςμζνων. Αυτι των πεκαμζνων μανιφζςτο και των εμπορικϊν ιδεολογιϊν. Αυτι που μασ ανζκρεψε ταίηοντασ μασ χριμα. Αυτι που μασ καυχιζται για κείνα και για τοφτα. Ένα ζμακα πατζρα απ τθ γενιά ςου και μου μζνει. Το αποτζλεςμα είναι χάοσ κι εςείσ είςτε θ εντροπία. Μα θ φφςθ αλλάηει…