TALAIATIK
adrian zelaia
ekai center
Txinako industriari
aurre egiteko
Txinako enpresen aurrean
lehiakortasuna galtzearen
arrazoiei buruzko eztabaida
mahai gainean jarri du azken
hilabeteetan altzairu
sektorearen krisiak. Eta, oro har,
erronka horri aurre egiteko egin
behar eta egin behar ez denari
buruzkoa.
Gure iritziz, zeharo
desitxuratuta dago eztabaida hori.
Altzairua bezalako sektore zehatz
baten gertatzen ari dena
ikuspuntu orokorretik aztertzeko
ahaleginen faltagatik eta epe
laburreko ikuspegiagatik, hain
zuzen ere. Hori dela eta,
arazoaren alderdi
garrantzitsuenak aztertu eta
zehazteko ezgai hutsak izaten ari
gara.
Nahiz eta gai honi buruz
esaten ari den guztia zeharo
ezberdina izan, Txinaren aurreko
Europaren lehiakortasunaren gero
eta galera handiagoaren arazoa
18 puntua
ez da behin-behinekoa, ez eta
egoeraren araberakoa.
Ez dugu aztertuko orain
altzairu sektorean dumping
jokabideak gertatzen ari diren
edo ez, edo zein neurritan.
Horrelakorik ez dagoela uste
dugu, baina demagun baietz,
egon badagoela. Edo gure
altzairu lantegien energia
kostuak handiagoak direla. Edo
gure lantegiek txatarrarekin lan
egiten dutela eta enpresa
txinatarrek mineralarekin. Edo
txinatarren kostuak txikiagoak
direla erregai gisa ikatza
erabiltzen dutelako. Demagun
hori guztia egia dela. Horrela
bada, arazo horiei guztiei epe
laburrera aurre egiteko aukera
izan dezakegu. Baina horrela,
Txinaren lehiaren mehatxuak guri
eta Europako industriaren
esparru handi bati dakarkigun
egiturazko arazoa konpondu gabe
utziko genuke. Gehienez jota,
atzeratu baino ez genuke egingo.
Nahiz eta irakurleren batentzat
harrigarria izan, Txinako industriak
gure enpresei dakarkien funtsezko
erronka lasterketa teknologikoa
baizik ez da.
Askoz txikiagoak diren
egiturazko kostuetatik abiatuz,
intentsitate teknologiko txikiagoko
gure industria sektoreetara
arin-arin hurbiltzen ari da Txina.
Egiaz, Europan, herrialde
aurreratuenak dira ahalegin
teknologiko handiena egin ohi
dutenak. Teorian, errenta
handiagoak izateak ahalegin
handiagoak egitea ahalbideratzen
die eta, aldi berean, haien
industria egituraren garapenak
berak gero eta ahalegin
handiagoa eskatzen du I+G+i
delakoan.
Baina Txinak ez duela
itxarongo erabaki du. Eta hor
dago gure arazoa. Inbertsio
produktiboan, prestakuntzan,
ikerkuntzan eta berrikuntzan
herrialde horrek egiten dituen
ahaleginen ondorioz, gero eta
bizkorrago, intentsitate
teknologiko baxuko gure
sektoreetara hurbiltzen ari da
Txina. Behin, teknologiaren
ikuspegitik, gure enpresetatik
hurbil kokatuta, kostuen aldetik
Txinak dituen abantailen
ondorioz, Europako gero eta
industria sektore gehiagotako
enpresak mehatxatu eta
merkatutik ateratzeko aukera
izango dute txinatarrek.
Txina, oraindik pobrezia
bizian ehunka milioi lagun
dituen herrialde hori, I+Gn
barne produktu gordinaren
(BPG) %2,08ko intentsitatera
heldu da 2014an. EAEren
%1,93 eta Europako
Batasunaren %2,03 baino
handiagoa. Eta Europako estatu
aurreratuen –Finlandia, Suedia,
Danimarka, Austria,
Alemania...– mailara heldu eta
gainditu dute Txinako lurralde
aurreratuek –Beijing, Shanghai,
epe ertainera, orain arte
Tianjin, Jiangsu...–. izan dugun abantaila
Horra hor zergatik –epe
ertainera– ezer gutxitarako teknologikoa mantendu
balioko zaizkigun dumping
delakoari aurre egiteko neurriak,
behar dugu
lansarien igoerak murriztea,
laguntza publikoak, eta abar. Gure
industria politikaren norabidea ez
badugu aldatzen,
lehiakortasunaren egiturazko
gakoak galtzeko bidean
gaudelako.
Txinarekiko produkzio eta
merkataritzazko harremanak
aztertzeko orduan bigarren
mailako hainbat aukera aztertzen
ari gara. Baina, egiaz, epe
ertainera, Txinaren industriaren
erronkari aurre egiteko estrategia
bat baino ez dago: orain arte izan
dugun abantaila teknologikoa
mantentzea. Gure politika
publikoen 180 graduko biraketa
eskatzen du horrek.
puntua 19