‫اﻣﻴﺮﺧﺴﺮو‬

‫ﮔﺰﻳﺪﻩ اﺷﻌﺎر‬
‫ﻏﺰﻟﻴﺎت‬
 ‫اﻣﻴﺮﺧﺴﺮو‬
‫ﮔﺰﻳﺪﻩ اﺷﻌﺎر‬

‫ا‬ ‫‪.1‬‬
‫ﭼﻮ ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﺳﺮ راﻩ اﻣﻴﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮم‬
‫ﮐﺰان دﻳﺎر رﺳﺎﻧﺪ ﺻﺒﺎ ﻧﺴﻴﻢ وﻓﺎ‬

‫ﺑﺮاﯼ ﮐﺲ ﭼﻮ ﻧﮕﺮدد ﻓﻠﮏ ﺑﯽﺗﻘﺪﻳﺮ‬

‫ﻋﻨﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺬارم ﺑﻪ اﻗﺘﻀﺎﯼ ﻗﻀﺎ‬

‫ﻣﻴﺎن ﺻﻮﻣﻌﻪ و دﻳﺮ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﭼﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺮا‬

‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ درﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺗﮑﻴﻪ ﮔﺎهﯽ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﭼﻪ اﻟﺘﻔﺎت ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﻨﺪ دارا ؟‬

‫ﺧﻮش ﺁﻧﮑﺴﯽ ﮐﻪ درﻳﻦ دور ﻣﻴﺪهﺪ دﺳﺘﺶ‬

‫ﺣﺮﻳﻒ ﺟﻨﺲ و ﻣﯽ ﺻﺎف و ﮔﻮﺷﻪﯼ ﺗﻨﻬﺎ‬

‫‪.2‬‬
‫رخ ﺑﺮﻓﺮوز و زﻟﻒ ﻣﺴﻠﺴﻞ ﮔﺮﻩ ﺑﺰن‬
‫ﺗﺎ ﺑﺸﮑﻨﺪ ﺟﻤﺎل ﺗﻮ ﺑﻪ ﺁزرم و هﺮ‬

‫‪2‬‬
 ‫ﻣﻪ را ﺑﻪ روﯼ ﺧﻮب ﺗﻮ ﻧﺴﺒﺖ ﮐﺠﺎ رﺳﺪ‬
‫اﯼ روﻳﺖ ﺁﻓﺘﺎب و ﻟﺒﺖ ش و ﮎ ور‬

‫ﺷﮑﺮ ﺷﺪ از ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻟﻌﻞ ﺗﻮ ﺁب ور‬

‫ﺑﺮش و ﮎ و ر ﭼﻮ ﮐﺸﻴﺪﯼ ﺗﻮ رخ وط‬

‫ﺧﻂ ﻣﻌﻨﺒﺮ ﺗﻮ ﭼﻮد و ﻗﻤﺮ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﮐﺮدﻧﺪ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺗﻮ ﺗﺮرو و وح‬

‫روح ﻣﺠﺴﻤﯽ ﺗﻮ ﻧﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﺼﻮرﯼ‬

‫اﯼ روح ﻋﻘﻞ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻧﺎدﻳﺪﻩ ب و ت‬

‫ﺑﻨﮕﺮ ﭼﻮ دﻳﺪ ﭘﻴﺶ رخ و ﻗﺎﻣﺖ ﺗﻮﮐﺮد‬

‫از ﺷﺮم ﮐﺎر ﺧﺎﻧﻪﯼ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ط و ﯼ‬

‫ﻃﯽ ﮐﻦ ﺣﺪﻳﺚ دور زﻣﺎن ﺟﺎم ﻣﯽ ﺑﻴﺎر‬

‫ﺗﺎ ﺑﺎغ روح را دهﻢ ﺁﺑﯽ ز م وﯼ‬

‫ﻣﯽ ﺧﻮر ﻣﺨﻮر ﻏﻢ دل و دﻳﻦ ﺧﺴﺮوا دﮔﺮ‬

‫ﺑﮕﺸﺎ ﺑﻪ ﻣﺪح ﺧﺴﺮوا ﻓﺎق ل و ب‬

‫‪.3‬‬

‫ﺑﺸﮕﻔﺖ ﮔﻞ در ﺑﻮﺳﺘﺎن ﺁن ﻏﻨﭽﻪﯼ ﺧﻨﺪان ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﺷﺪ وﻗﺖ ﻋﻴﺶ دوﺳﺘﺎن ﺁن ﻻﻟﻪ و رﻳﺤﺎن ﮐﺠﺎ؟‬

‫هﺮ ﺑﺎر ﮐﻮ در ﺧﻨﺪﻩ ﺷﺪ ﭼﻮن ﻣﻦ هﺰارش ﺑﻨﺪﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺻﺪ ﻣﺮدﻩ زان ﻟﺐ زﻧﺪﻩ ﺷﺪ درد ﻣﺮا درﻣﺎن ﮐﺠﺎ؟‬

‫‪3‬‬
 ‫وﻳﻨﺪ ﺗﺮﮎ ﻏﻢ ﺑﮕﻮ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ ﺑﺠﻮ‬
‫درﻣﺎﻧﺪﻩ را ﺗﺪﺑﻴﺮ ﮐﻮ دﻳﻮاﻧﻪ را ﺳﺎﻣﺎن ﮐﺠﺎ؟‬

‫از ﺑﺨﺖ روزﯼ ﺑﺎﻃﺮب ﺧﻀﺮ ﺁب ﺧﻮرد و ﺷﺴﺖ ﻟﺐ‬

‫ﺟﻮﻳﺎن ﺳﮑﻨﺪر در ﻃﻠﺐ ﺗﺎ ﭼﺸﻤﻪﯼ ﺣﻴﻮان ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ هﺮ زﻣﺎن ﮔﺮ ﺟﺎن دهﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ اﻣﺎن‬

‫ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﺮم ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺠﺎن ﺁن ﻳﺎر ﺑﯽ ﻓﺮﻣﺎن ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﺗﻮﻳﯽ اﻧﺪر ﺗﻨﻢ ﻣﺎ هﺴﺖ ﺟﺎن روﺷﻨﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ‪ :‬ﺁرﯼ ﺁن ﻣﻨﻢ اﮔﺮ ﺁن ﺗﻮﻳﯽ ﭘﺲ ﺟﺎن ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﺻﺒﻮرﯼ ﭘﻴﺶ ﮐﻦ ﻣﺴﮑﻴﻨﯽ از ﺣﺪ ﺑﻴﺶ ﮐﻦ‬

‫زﻳﻨﻢ از ﺁن ﺧﻮﻳﺶ ﮐﻦ ﻣﻦ ﮐﺮدم اﻳﻦ و ﺁن ﮐﺠﺎ؟‬

‫ﭘﻴﺪا ﮔﺮت ﺑﻌﺪ از ﻣﻬﯽ درﮐﻮﯼ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ رهﯽ‬

‫از ﻧﻮﮎ ﻣﮋﮔﺎن ﮔﻪ ﮔﻬﯽ ﺁن ﭘﺮﺳﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺠﺎ؟‬

‫زﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﺑﺎ ﺗﻮ هﺮ زﻣﺎن ﻣﯽﺑﻮدﻣﯽ از هﻢدﻣﺎن‬

‫ﺧﺴﺮو ﻧﻪ هﺴﺖ ﺁﺧﺮ هﻤﺎن ؟ ﺁن ﻋﻬﺪ و ﺁن ﭘﻴﻤﺎن ﮐﺠﺎ؟‬
‫‪.4‬‬

‫ﭼﻮ در ﭼﻤﻦ روﯼ از ﺧﻨﺪﻩ ﻟﺐ ﻣﺒﻨﺪ ﺁﻧﺠﺎ‬

‫ﮐﻪ ﺗﺎ دﮔﺮ ﻧﮑﻨﺪ ﻏﻨﭽﻪ زهﺮ ﺧﻨﺪ ﺁﻧﺠﺎ‬

‫رخ ﺗﻮ دﻳﺪم و ﮔﻔﺘﯽ ﺳﭙﻨﺪ ﺳﻮز ﻣﺮا‬

‫ﭼﻮ ﺟﺎن ﺑﺠﺎﺳﺖ ﭼﻪ ﺳﻮزد ﮐﺴﯽ ﺳﭙﻨﺪ ﺁﻧﺠﺎ‬

‫ﮐﺴﺎن ﺑﮑﻮﯼ ﺗﻮ ﭘﻨﺪم دهﻨﺪ و در ﺟﺎﻳﯽ‬

‫‪4‬‬
 ‫ﮐﻪ دﻳﺪﻩ روﯼ ﺗﻮ ﺑﻴﻨﺪ ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﭘﻨﺪ ﺁﻧﺠﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﯼ ﺗﻮ هﻤﻪ روز ﺑﺎﻣﺪاد ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ ﺁﻓﺘﺎب ﻧﻴﺎرد ﺷﺪن ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻧﺠﺎ‬

‫ﺑﺸﺎﻧﻪ ﺷﺴﺖ ﺗﻮ ﻣﯽﺑﺎﻓﺖ زﻟﻒ ﭼﻮن زﻧﺠﻴﺮ‬

‫ﻣﮕﻴﺮ ﺳﺨﺖ ﮐﻪ دﻳﻮاﻧﻪ ﻳﯽ اﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﺁﻧﺠﺎ‬

‫ﮐﺠﺎ روم ﮐﻪ ز ﮐﻮﯼ ﺗﻮ هﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ روم‬

‫رﺳﺪ زﺟﻌﺪ ﮐﻤﻨﺪت ﺧﻢ ﮐﻤﻨﺪ ﺁﻧﺠﺎ‬

‫ز زﻟﻔﺶ ﺁﻣﺪ ﻳﺎﯼ ﺑﺎد ﺣﺎل دﻟﻬﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻧﺪ اﺳﻴﺮان ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ﺁﻧﺠﺎ‬

‫ﺑﺮﺁﺳﺘﺎن ﺗﻮ هﺮﮐﺲ ﺑﻪ رﺣﻤﺘﯽ ﻣﺨﺼﻮص‬

‫ﻣﮕﺮ ﮐﻪ ﺧﺴﺮو ﺑﻴﭽﺎرﻩ دردﻣﻨﺪ ﺁﻧﺠﺎ‬

‫‪.5‬‬
‫دﻟﻢ در ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺁوارﻩ ﺷﺪ ﺁوارﻩ ﺗﺮ ﺑﺎدا‬
‫ﺗﻨﻢ از ﺑﯽدﻟﯽ ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺷﺪ ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﺗﺮ ﺑﺎدا‬

‫ﺑﻪ ﺗﺎراج ﻋﺰﻳﺰان زﻟﻒ ﺗﻮ ﻋﻴﺎرﻳﯽ دارد‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰ ﻏﺮﻳﺒﺎن ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﻋﻴﺎرﻩ ﺗﺮ ﺑﺎدا‬

‫رﺧﺖ ﺗﺎزﻩ اﺳﺖ و ﺑﻬﺮ ﻣﺮدن ﺧﻮد ﺗﺎزﻩ ﺗﺮ ﺧﻮاهﻢ‬

‫دﻟﺖ ﺧﺎرﻩﺳﺖ و ﺑﻬﺮ ﮐﺸﺘﻦ ﻣﻦ ﺧﺎرﻩ ﺗﺮ ﺑﺎدا‬

‫ﮔﺮاﯼ زاهﺪ دﻋﺎﯼ ﺧﻴﺮ ﻣﻴﮕﻮﻳﯽ ﻣﺮا اﻳﻦ ﮔﻮ‬

‫ﮐﻪ ﺁن ﺁوارﻩﯼ از ﮐﻮﯼ ﺑﺘﺎن ﺁوارﻩ ﺗﺮ ﺑﺎدا‬

‫هﻤﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﺰ ﺧﻮنﺧﻮارﻳﺶ ﺧﻠﻘﯽ ﺑﺠﺎن ﺁﻣﺪ‬

‫‪5‬‬
 ‫ﻣﻦ اﻳﻦ ﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺮﺟﺎن ﻣﻦ ﺧﻮن ﺧﻮارﻩ ﺗﺮ ﺑﺎدا‬
‫دل ﻣﻦ ﭘﺎرﻩ ﮔﺸﺖ از ﻏﻢ ﻧﻪ زان ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدد‬
‫و ﮔﺮ ﺟﺎﻧﺎن ﺑﺪﻳﻦ ﺷﺎدﺳﺖ ﻳﺎ رب ﭘﺎرﻩ ﺗﺮ ﺑﺎدا‬

‫ﭼﻮ ﺑﺎ ﺗﺮداﻣﻨﯽ ﺧﻮ ﮐﺮد ﺧﺴﺮو ﺑﺎ دو ﭼﺸﻢ ﺗﺮ‬

‫ﺑﻪ ﺁب ﭼﺸﻢ ﭘﺎﮐﺎن داﻣﻨﺶ هﻤﻮارﻩ ﺗﺮ ﺑﺎدا‬

‫‪.6‬‬
‫ﻗﺪرﯼ ﺑﺨﻨﺪ و ازرخ ﻗﻤﺮﯼ ﻧﻤﺎﯼ ﻣﺎ را!‬
‫ﺳﺨﻨﯽ ﺑﮕﻮﯼ و از ﻟﺐ ﺷﮑﺮﯼ ﻧﻤﺎﯼ ﻣﺎرا‬

‫ﺳﺨﻨﯽ ﭼﻮ ﮔﻮهﺮ ﺗﺮ ﺻﺪف ﻟﺐ ﺗﻮ دارد‬

‫ﺳﺨﻦ ﺻﺪف رهﺎ ﮐﻦ ﮔﻬﺮﯼ ﻧﻤﺎﯼ ﻣﺎرا‬

‫ﻣﻨﻢ اﻧﺪرﻳﻦ ﺗﻤﻨﺎ ﮐﻪ ﺑﻴﻨﻢ ازﺗﻮ ﻣﻮﻳﯽ‬

‫ﭼﻮ ﺻﺒﺎ ﺧﺮاﻣﺶ ﮐﻦ ﮐﻤﺮﯼ ﻧﻤﺎﯼ ﻣﺎرا‬

‫ز ﺧﻴﺎل ﻃﺮﻩﯼ ﺗﻮ ﭼﻮ ﺷﺐ ! ﺳﺖ روز ﻋﻤﺮم‬

‫ﺑﮑﺮ ﺷﻤﻪ ﺧﻨﺪﻩﻳﯽ زن ﺳﺤﺮﻧﻤﺎﯼ ﻣﺎرا‬

‫ﺑﺰﺑﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺬر ﮐﻨﻢ ﺑﮑﻮﻳﺖ‬

‫ﻣﮕﺬر ز ﮔﻔﺘﻪﯼ ﺧﻮد ﮔﺬرﯼ ﻣﺎﯼ ﻣﺎ را‬

‫ﭼﻮ ﻣﻨﺖ هﺰار ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮداﯼ ﺻﻨﻢ وﻟﻴﮑﻦ‬

‫ﺑﻬﻤﻪ ﺟﺎن ﭼﻮ ﺧﺴﺮو دﮔﺮﯼ ﻧﻤﺎﯼ ﻣﺎرا‬

‫‪.7‬‬
‫ﮔﺮ در ﺷﺮاب ﻋﺸﻘﻢ از ﺗﻴﻎ ﻣﻴﺰﻧﯽ ﺣﺪ‬
‫اﯼ ﻣﺴﺖ ﻣﺤﺘﺴﺐ ﮐﺶ ﺣﺪﻳﺴﺖ اﻳﻦ ﺳﺘﻢ را‬

‫‪6‬‬
‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻏﻢ هﻤﯽ ﺧﻮر ﻣﻦ ﺧﻮد ﺧﻮرم وﻟﻴﮑﻦ‬
‫اﯼ ﮔﻨﺞ ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ اﻧﺪازﻩ ﻳﻴﺴﺖ ﻏﻢ را‬

‫ﺁن روﯼ ﻧﺎزﻧﻴﻦ را ﻳﮏدم ﺑﺴﻮﯼ ﻣﻦ ﮐﻦ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻴﻨﻢ ﻧﺴﺮﻳﻦ وارﻏﻮان را‬

‫‪.8‬‬
‫ﭼﻪ اﻗﺒﺎﻟﺴﺖ اﻳﻦ ﻳﺎرب ﮐﻪ دوﻟﺖ دادﻩاﯼ ﻣﺎ را‬
‫ﮐﻪ در ﮐﻮﯼ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺎن ﮔﺬرﺷﺪ ﻳﺎر زﻳﺒﺎ را‬

‫ﺑﺤﻤﺪاﷲ ﮐﻪ ﺑﻴﺪارﯼ ﺷﺒﻬﺎﻳﻢ ﻧﺸﺪ ﺿﺎﻳﻊ‬

‫ﺑﺪﻳﺪم ﺧﻔﺘﻪ در ﺁﻏﻮش ﺧﻮد ﺁن ﺳﺮو ﺑﺎﻻ را‬

‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ اﻳﻦ ﻗﺪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻳﺎ رب‬

‫ﮐﻪ ﺧﻮاهﻢ ﺗﺎ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻳﺎد ﮐﺮدن اﻳﻦ ﺗﻤﺎﺷﺎ را‬

‫‪.9‬‬
‫ﮔﺬﺷﺖ ﺁرزو از ﺣﺪ ﺑﭙﺎﯼ ﺑﻮس ﺗﻮ ﻣﺎ را‬
‫ﺳﻼم ﻣﺮدم ﭼﺸﻢ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺁن ﮐﻒ ﭘﺎ را‬

‫ﺗﻮ ﻣﯽروﯼ و زهﺮ ﺳﻮ ﮐﺮﺷﻤﻪ ﻣﯽﭼﮑﺪ از ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ داد اﻳﻦ روش و ﺷﮑﻞ ﺳﺮ و ﺳﺒﺰ ﻗﺒﺎ را‬

‫ﺑﺮون ﺧﺒﺮ ﻟﻢ دﻣﯽ ﺗﺎ ﺑﺮﺁورﻧﺪ ﺷﻬﺎدت‬

‫ﭼﻮ ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ ﺧﻼﻳﻖ ﮐﻤﺎل ﺻﻨﻊ ﺧﺪا را‬

‫ﭼﻮ در ﺟﻔﺎت ﺑﻤﻴﺮم ﺑﺨﻮاﻧﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ‬

‫ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎن ﺗﻮ از ﺧﻮن دﻳﺪﻩ ﺣﺮف وﻓﺎ را‬

‫‪7‬‬
 ‫ﻓﻠﮏ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺮد از ﺗﻴﻎ ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ ﻋﺰﻳﺰان‬
‫ﮔﻤﺎن ﻣﺒﺮ ﮐﻪ رﺳﺎﻧﺪ ﺑﻬﻢ دوﻳﺎر ﺟﺪا ر‬

‫در ﺁن ﻣﺒﻴﻦ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺷﻮر اﺳﺖ ﺁب دﻳﺪﻩ ﻋﺎﺷﻖ‬

‫ﮐﻪ ﭘﺮورش ﺟﺰ از ﻳﻦ ﺁب ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻬﺮ ﮔﻴﺎ ر‬

‫اﺻﺒﺎ ﻧﺴﻴﻢ ﺗﻮ ﺁوردﻩ و ﺗﺎزﻩ ﺷﺪ دل ﺧﺴﺮو‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻠﯽ ﻧﺸﮕﻔﺘﺴﺖ هﻴﭻﮔﺎﻩ ﺻﺒﺎ را‬

‫‪.10‬‬
‫رﻓﺖ ﺁﻧﮑﻪ ﭼﺸﻢ راﺣﺖ ﺧﻮش ﻣﯽﻏﻨﻮد ﻣﺎ را‬
‫ﻋﺸﻖ ﺁﻣﺪ و ﺑﺮﺁورد از ﺳﻴﻨﻪ دود ﻣﺎ را‬

‫ﺗﺎراج ﺧﻮﺑﺮوﻳﯽ در ﻣﻠﮏ ﺟﺎن در ﺁﻣﺪ‬

‫ﺁن دل ﮐﻪ ﺑﻮد وﻗﺘﯽ ﮔﻮﻳﯽ ﻧﺒﻮد ﻣﺎ را‬

‫‪.11‬‬
‫رﻓﺘﻨﺪ رﻓﻴﻘﺎن دل ﺻﺪ ﭘﺎرﻩ ﺑﺒﺮدﻧﺪ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ رهﺎ داﻣﻦ ﺻﺪ ﭘﺎرﻩ ﻣﺎ را‬

‫‪.12‬‬
‫دﻳﻮاﻧﻪ ﻣﻴﮑﻨﯽ دل و ﺟﺎن ﺧﺮاب را‬
‫ﻣﺸﮑﻦ ﺑﻪ ﻧﺎز ﺳﻠﺴﻠﻪﯼ ﻣﺸﮏ ﻧﺎب را‬

‫ﺁﻓﺖ ﺟﻤﺎل ﺷﺎهﺪ و ﺳﺎﻗﻴﺴﺖ ﺑﻴﻬﺪﻩ‬

‫ﺑﺪ ﻧﺎم ﮐﺮدﻩاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﺷﺮاب را‬

‫ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ ﻣﻴﭽﮑﺎﻧﺪم از ﮔﺮﻳﻪ ﺳﻮز دل‬

‫‪8‬‬
‫ﺧﻮش ﮔﺮﻳﻪﻳﯽ اﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺮﺁﺗﺶ ﮐﺒﺎب را‬
‫ﺧﺴﺮو ز ﺳﻮز ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻴﺎرد ﻧﮕﺎهﺪاﺷﺖ‬
‫ﺁرﯼ ﺳﻔﺎل ﮔﺮم ﺑﻪ ﺟﻮش ﺁرد ﺁب را‬

‫‪.13‬‬
‫از ﭘﯽ ﻧﻘﻞ ﻣﺠﻠﺴﺖ هﺴﺖ ﺑﺮ ﺁﺗﺸﻢ ﺟﮕﺮ‬
‫ﭼﺎﺷﻨﻴﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ ﮔﻮﺷﻪﯼ اﻳﻦ ﮐﺒﺎب را‬

‫‪.14‬‬
‫ﻳﺎرب ﮐﻪ داد ﺁﻳﻨﻪ ﺁن ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ را‬
‫ﮐﻮ دﻳﺪ ﺣﺴﻦ ﺧﻮﻳﺶ و زﻣﺎ ﺑﺮد دﺳﺖ را‬
‫دﻳﻮاﻧﻪﯼ ﺑﺘﺎن ﮐﻨﺪ رو ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ زاﻧﮏ‬
‫ﺗﻌﻈﻴﻢ ﮐﻌﺒﻪ ﮐﻔﺮ ﺑﻮد ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ را‬
‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﭼﻪ ﻏﻤﺰﻩ ﻣﯽزﻧﯽ از ﺑﻬﺮ ﮐﺸﺘﻨﻢ‬
‫ﺻﻴﺪ ﺗﻮزﻧﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮑﻦ رﻧﺠﻪ ﺷﺴﺖ را‬

‫‪.15‬‬
‫ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺁﻣﺪم اﯼ دوﺳﺖ دﻳﺪﻩﯼ ﺧﻮد را‬
‫ﮐﺰو ﻣﭙﻮش ﮔﻞ ﻧﻮ دﻣﻴﺪﻩﯼ ﺧﻮد را‬

‫رﺳﻴﺪ ﺧﻴﻞ ﻏﻤﺖ ورﻧﻪ اﻳﺴﺘﺪ ﺟﺎﻧﻢ‬

‫ﮐﺠﺎ ﺑﺮم ﺑﺪن ﻏﻢ رﺳﻴﺪﻩﯼ ﺧﻮد را‬

‫ﺑﮕﻮش رﻩ ﻧﺪهﯽ ﻧﺎﻟﻪﯼ ﻣﺮا ﭼﻪ ﮐﻨﻢ‬

‫ﭼﻪ ﻧﺎﺷﻨﻴﺪﻩ ﮐﻨﺪ ﮐﺲ ﺷﻨﻴﺪﻩﯼ ﺧﻮد را‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ز ﺗﻮﻟﺐ ﻣﯽﮔﺰم ﮐﻢ ار ﮔﻮﻳﯽ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺮهﻤﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﮔﺰﻳﺪﻩﯼ ﺧﻮد را‬

‫ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﺷﻮق ﻓﺮو ﻣﺎﻧﺪﻩام ﺧﺪاوﻧﺪا‬

‫‪9‬‬
 ‫ﻓﺮو ﮔﺬاﺷﺖ ﻣﮑﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩﯼ ﺧﻮد را‬
‫‪.16‬‬
‫ﭘﻴﺮ ﺷﺪﯼ ﮔﻮژ ﭘﺸﺖ دل ﺑﮑﺶ از دﺳﺖ ﻧﻔﺲ‬
‫زاﻧﮑﻪ ﮐﻤﺎن ﮐﺲ ﻧﺪاد دﺷﻤﻦ ﮐﻴﻦ ﺗﻮز را‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺷﺪﯼ ازﻣﻴﺎن از ﺗﻮ ﺑﺮوز دﮔﺮ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮاﻣﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎدﮐﻦ ﺁﻧﺮوز را‬

‫ﺧﻮد ﭼﻮ ﺑﺪﻳﺪﯼ ﮐﻪ رﻓﺖ ﻋﻤﺮ ﺑﺴﺎن ﭘﺮﻳﺮ‬

‫از ﭘﯽ ﻓﺮدا ﻣﺪار ﺣﺎﺻﻞ اﻣﺮوز را‬

‫‪.17‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ هﻮس هﻤﯽ ﺧﻮرم ﻧﺎوﮎ ﺳﻴﻨﻪ دوز را‬
‫ﺗﺎ ﻧﮑﻨﯽ ﻣﻼﻣﺘﯽ ﻏﻤﺰﻩﯼ ﮐﻴﻨﻪ ﺗﻮز را‬

‫دﻳﻦ هﺰار ﭘﺎرﺳﺎ در ﺳﺮ ﮔﻴﺴﻮﯼ ﺗﻮ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﮐﺴﺎن دهﯽ ﺳﻠﺴﻠﻪﯼ رﻣﻮز را‬

‫ﻗﺼﻪ ﻋﺸﻖ ﺧﻮد رود ﭘﻴﺶ ﻓﺴﺮدﮔﺎن وﻟﯽ‬

‫ﺳﻨﮓ ﺗﺮاش ﮐﯽ ﺧﺮد ﮔﻮهﺮ ﺷﺐ ﻓﺮوز را‬

‫ﺳﺎﻗﯽ ﻧﻴﻢ ﻣﺴﺖ ﻣﻦ ﺟﺎم ﻟﺒﺎﻟﺐ ﺁر ﺗﺎ‬

‫ﻧﻘﻞ ﻣﻌﺎﺷﺮان ﮐﻨﻢ اﻳﻦ دل ﺧﺎم ﺳﻮز را‬

‫‪.18‬‬
‫ﺑﺮﻗﻊ ﺑﺮاﻓﮕﻦ اﯼ ﭘﺮﯼ ﺣﺴﻦ ﺑﻼاﻧﮕﻴﺰ را‬
‫ﺗﺎ ﮐﻠﮏ ﺻﻮرت ﺑﺸﮑﻨﺪ اﻳﻦ ﻋﻘﻞ رﻧﮓ ﺁﻣﻴﺰ را‬

‫ﺷﺐ ﺧﻮش ﻧﺨﻔﺘﻢ هﻴﭻﮔﻪ زاﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﻬﺮ ﺧﻮن ﻣﻦ‬

‫ﺷﺪ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﺻﺒﺎ ﺁن زﻟﻒ ﻋﻨﺒﺮ ﺑﻴﺰ را‬

‫‪10‬‬
 ‫داﻧﻢ ﻗﻴﺎس ﺑﺨﺖ ﺧﻮد ﮐﻢ راﻧﻢ از زﻟﻔﺖ ﺳﺨﻦ‬
‫ﻟﻴﮑﻦ ﺗﻤﻨﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻓﺘﺮاﮎ ﺻﻴﺪ ﺁوﻳﺰ را‬

‫ﺑﮕﺬﺷﺖ ﮐﺎر از زﻳﺴﺘﻦ ﺧﻴﺰ اﯼ ﻃﺒﻴﺐ ﺧﻴﺮﻩ ﮐﺶ‬

‫ﺑﻴﻤﺎر و ﻣﺴﮑﻴﻦ را ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺑﺸﮑﻨﺪ ﭘﺮهﻴﺰ را‬

‫ﭘﺮ ﻣﻼﻳﮏ هﻴﺰم اﺳﺖ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﺷﻌﻠﻪ زد‬

‫ﺷﺮﻣﺖ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﺧﺎﺷﺎﮎ دود اﻧﮕﻴﺰ را؟‬

‫ﭼﻮن ﺧﺎﮎ ﮔﺸﺘﻢ در رهﺖ ﭼﻮن اﻳﺴﺘﺎدﯼ ﻧﻴﺴﺘﺖ‬

‫ﺑﺎرﯼ ﭼﻮ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﮕﺬرﯼ ﺁهﺴﺘﻪ ران ﺷﺒﺪﻳﺰ را‬

‫ﺑﻮﮐﺰ زﮐﻮﻩ ﺣﺴﻦ ﺧﻮد ﺑﻴﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺴﺮو ﻳﮏ ﻧﻈﺮ‬

‫اﻳﻨﮏ ﺷﻔﻴﻊ ﺁوردﻩام اﻳﻦ دﻳﺪﻩ ﺧﻮن رﻳﺰ را‬

‫‪.19‬‬
‫ﺁوردﻩام ﺷﻔﻴﻊ دل زار ﺧﻮﻳﺶ را‬
‫ﭘﻨﺪﯼ ﺑﺪﻩ دو ﻧﺮﮔﺲ ﺧﻮنﺧﻮار ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫اﻳﺪوﺳﺘﯽ ﮐﻪ هﺴﺖ ﺧﺮاش دﻟﻢ از ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮهﻢ ﻧﻤﯽدهﯽ دل اﻓﮑﺎر ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﺁزاد ﺑﻨﺪﻩﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺖ ﻓﺘﺎد و ﻣﺮد‬

‫وﺁزاد ﮐﺮد ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﺑﻨﻤﺎﯼ ﻗﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﮐﻪ از ﺑﻬﺮدﻳﺪﻧﺖ‬

‫ﺗﺮﺑﺮ ﮐﻨﻴﻢ ﺑﺨﺖ ﻧﮕﻮﻧﺴﺎز ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫ﺳﺮهﺎ ﺑﺴﯽ زدﯼ ﺳﺮ ﻣﻦ هﻢ زن از ﻃﻔﻴﻞ‬

‫‪11‬‬
 ‫از ﺳﺮ رواج دﻩ روش ﮐﺎر ﺧﻮﻳﺶ را‬
‫دﺷﻨﺎم از زﺑﺎن ﺗﻮام ﻣﯽﮐﻨﺪ هﻮس‬
‫ﺗﻌﻈﻴﻢ ﮐﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺪرﯼ ﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ را‬

‫‪.20‬‬
‫اﯼ ﺑﺎد ﺑﺮﻗﻊ ﺑﺮﻓﮕﻦ ﺁن روﯼ ﺁﺗﺶﻧﺎﮎ را‬
‫وﯼ دﻳﺪﻩ ﮔﺮ ﺻﻔﺮا ﮐﻨﻢ ﺁﺑﯽ ﺑﺰن اﻳﻦ ﺧﺎﮎ را‬

‫رﻳﺰﯼ ﺗﻮ ﺧﻮن ﺑﺮﺁﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﺷﻮﻳﻢ از اﺷﮏ روان‬

‫ﮐﻪ ﺁﻟﻮدﻩ دﻳﺪﻩ ﭼﻮن ﺗﻮان ﺁن ﺁﺳﺘﺎن ﭘﺎﮎ را‬
‫زان ﻏﻤﺰﻩ ﻋﺰم ﮐﻴﻦ ﻣﮑﻦ ﺗﺎراج ﻋﻘﻞ و دﻳﻦ ﻣﮑﻦ‬
‫ﺗﺎراج دﻳﻦ ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻣﮑﻦ ﺁن هﻨﺪوﯼ ﺑﯽ ﺑﺎﮎ را‬

‫ﺗﺎ ﺷﻤﻊ ﺣﺴﻦ اﻓﺮوﺧﺘﯽ ﭘﺮواﻧﻪ وارم ﺳﻮﺧﺘﯽ‬

‫ﭘﺮدﻩ درﯼ ﺁﻣﻮﺧﺘﯽ ﺁن اﻣﻦ ﺻﺪ ﭼﺎﮎ را‬

‫ﺟﺎﻧﻢ ﭼﻮ رﻓﺖ از ﺗﻦ ﺑﺮون و ﺻﻠﻢ ﭼﻪ ﮐﺎر ﺁﻳﺪ ﮐﻨﻮن‬

‫اﻳﻦ زهﺮ ﺑﮕﺬﺷﺖ از ﻓﺴﻮن ﺿﺎﻳﻊ ﻣﮑﻦ ﺗﺮﻳﺎﮎ را‬

‫ﮔﻮﻳﯽ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ ﮔﺎﻩ ﺧﻮاب اﻧﺪر دل ﺷﺐ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺁﻧﺪم ﮐﺰ ﺁﻩ ﺻﺒﺢ ﺗﺎب ﺁﺗﺶ زﻧﻢ اﻓﻼﮎ را‬

‫ﺧﺴﺮو ﮐﺪاﻣﻴﻦ ﺧﺲ ﺑﻮد ﮐﺰ ﺷﻮر ﻋﺸﻖ از ﭘﺲ ﺑﻮد‬

‫ﻳﮏ ذرﻩ ﺁﺗﺶ ﺑﺲ ﺑﻮد ﺻﺪ ﺧﺮﻣﻦ ﺧﺎﺷﺎﮎ را‬

‫‪.21‬‬
‫دوش زﻳﺎد رﺧﺖ اﺷﮏ ﺟﮕﺮ ﺳﻮز ﻣﻦ‬
‫ﺷﺪ ﺑﻪ هﻮا ﭘﺮ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﻣﺮغ ﺷﺐ ﺁهﻨﮓ را‬

‫در ﻃﻠﺐ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﮔﺮ ﻗﺪم از ﺳﺮ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫‪12‬‬
 ‫هﻴﭻ ﻧﭙﺮﺳﻨﺪ ﺑﺎ زﻣﻨﺰل و ﻓﺮﺳﻨﮓ را‬
‫‪.22‬‬
‫ﺑﺲ ﺑﻮد اﻳﻦ ﮐﻪ ﺳﻮﯼ ﺧﻮد راﻩ دهﯽ ﻧﺴﻴﻢ را‬
‫ﭼﺸﻢ ز رﺧﺴﺎن ﻣﮑﻦ ﻋﺎرض هﻤﭽﻮ ﺳﻴﻢ را‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﺨﻮد ﺷﺪم ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻬﺮﻩﯼ ﮐﻮﻳﻬﺎ وﻟﯽ‬

‫ﺷﺪ رخ ﻧﻴﮑﻮان ﺑﻼﻋﻘﻞ و دل ﺳﻠﻴﻢ را‬

‫ﺷﻴﻔﺘﻪﯼ رخ ﺑﺘﺎن ﺑﺎز ﮐﯽ ﺁﻳﺪ از ﺳﺨﻦ‬

‫ﻣﺴﺖ ﺑﮕﻮش ﮐﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻦ ﻣﮑﻦ ﺣﮑﻴﻢ را‬

‫‪.23‬‬
‫ﺑﺮو اﯼ ﺑﺎد و ﭘﻴﺶ دﻳﮕﺮان دﻩ ﺟﻠﻮﻩ ﺑﺴﺘﺎن را‬
‫ﻣﺮا ﺑﮕﺬار ﺗﺎ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ ﺁن ﺳﺮو ﺧﺮاﻣﺎن را‬

‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻘﺪار هﻢ رﻧﺠﯽ ﺑﺮاﯼ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ‬

‫ﮐﻪ از ﺧﻮﻧﻢ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﺁن ﻧﺎﭘﺸﻴﻤﺎن را‬

‫ﻣﭙﺮس اﯼ دل ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﺁﺧﺮ ﺟﺎن ﻏﻤﻨﺎﮐﺖ‬

‫ﮐﻪ ﻣﻦ دﻳﺮﻳﺴﺖ ﮐﺰ ﻳﺎدت ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻩام ﺟﺎن را‬

‫ورت ﺑﺪﻧﺎﻣﯽ اﺳﺖ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻏﻤﺰﻩ ﺑﮑﺶ زارم‬

‫ﭼﺮا ﺑﺮﺧﻮﻳﺶ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺁﺳﺎن را؟‬

‫‪.24‬‬
‫از دروﻧﻢ ﻧﻤﻴﺮوﯼ ﺑﻴﺮون‬
‫ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﯽ درون و ﺑﻴﺮون را‬

‫ﻧﺎم ﻟﻴﻠﯽ ﺑﺮ ﺁﻳﺪ اﻧﺪر ﻧﻘﺶ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺒﻴﺰﻧﺪ ﺧﺎﮎ ﻣﺠﻨﻮن را‬

‫‪13‬‬
 ‫ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮدم ﺑﺨﻨﺪﻩ ﺑﮕﺸﺎ دﯼ‬
‫ﻟﺐ ﺷﮑﺮ ﻓﺸﺎن ﻣﻴﮕﻮن را‬
‫ﺑﻴﺶ ﺷﺪ از ﻟﺐ ﺗﻮ ﮔﺮﻳﻪﯼ ﻣﻦ‬
‫ﺷﻬﺪ هﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻢ ﮐﻨﺪ ﺧﻮن را‬
‫هﺮ دم اﻟﺤﻤﺪ ﻣﻴﺰﻧﻢ ﺑﻪ رﺧﺖ‬
‫زاﻧﮑﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮﮔﻞ اﻓﺴﻮن را‬

‫‪.25‬‬
‫ﻣﻬﺮ ﺑﮕﺸﺎﯼ ﻟﻌﻞ ﻣﻴﮕﻮن را‬
‫ﻣﺴﺖ ﮐﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﻣﺤﺰون را‬

‫رخ ﻧﻤﻮدﯼ و ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﺮ دﯼ‬

‫اﺛﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻓﺎل ﻣﻴﻤﻮن را‬

‫دل ﻣﻦ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﻘﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﺎد‬

‫ﭼﻪ ﺗﻮان ﮐﺮد ﺣﮑﻢ ﺑﯽﭼﻮن را‬

‫از دروﻧﻢ ﻧﻤﯽروﯼ ﺑﻴﺮون‬

‫در ﮔﺮﻓﺘﯽ درون و ﺑﻴﺮون را‬

‫ﻧﺎم ﻟﻴﻠﯽ ﺑﺮاﻳﺪ اﻧﺪر ﻧﻘﺶ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ ﺧﻮن ﻣﺠﻨﻮن را‬

‫ﮔﻔﺖ ﺧﺴﺮو ﻧﮕﻴﺮدت ﻣﺎ ﻧﺎﮎ‬

‫ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺳﻠﺐ ﮔﺸﺖ اﻓﺴﻮن را‬

‫‪.26‬‬
‫ﺑﻬﺎر ﭘﺮدﻩ ﺑﺮ اﻧﺪاﺧﺖ روﯼ ﻧﻴﮑﻮ را‬
‫ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮔﺸﺖ ﺟﻬﺎن ﺑﻮﺳﺘﺎن ﻣﻴﻨﻮ را‬

‫‪14‬‬
‫ﻳﮑﯽ در اﺑﺮ ﺑﻬﺎرﯼ ﻧﮕﺮ ز رﺷﺘﻪﯼ ﺻﺒﺢ‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﮔﺴﻠﺪ داﻧﻪهﺎﯼ ﻟﻮﻟﻮ را‬

‫ﺳﻔﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮان ﮐﺮد در ﭼﻨﻴﻦ وﻗﺘﯽ‬

‫ز دﺳﺖ ﭼﻮن ﺑﺘﻮان داد روﯼ ﻧﻴﮑﻮ را‬

‫ﺑﻪ ﺑﺎغ ﻏﺮﻗﻪﯼ ﺧﻮن اﺳﺖ ﻻﻟﻪ داﻧﯽ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ز ﺗﻴﻎ ﮐﻮﻩ ﺑﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ روزﮔﺎر او را‬

‫ﺑﻴﺎ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﻤﻦ در روﻳﻢ و ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ‬

‫ﺑﺒﻮﯼ ﮔﻞ ﺑﮑﻒ ﺁرﻳﻢ ﺟﺎم ﮔﻠﺒﻮ را‬

‫‪.27‬‬
‫ﺳﺮﯼ دارم ﮐﻪ ﺳﺎﻣﺎن ﻧﻴﺴﺖ او را‬
‫ﺑﻪ دل دردﯼ ﮐﻪ درﻣﺎن ﻧﻴﺴﺖ او را‬

‫ﺑﻪ راﻩ اﻧﺘﻈﺎرم هﺴﺖ ﭼﺸﻤﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺧﻮاﺑﯽ هﻢ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻧﻴﺴﺖ او را‬

‫ﺑﻪ ﻋﺸﻖ از ﮔﺮﻳﻪ هﻢ ﻣﺎﻧﺪم ﭼﻪ ﺟﻮﻳﻢ‬

‫ﺑﺎران از ﮐﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﻳﺎران ﻧﻴﺴﺖ او را‬

‫ﻓﺮاﻣﺶ ﮐﺮد ﻋﻤﺮم روز را ز اﻳﻨﮏ‬

‫ﺷﺒﯽ دارم ﮐﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻴﺴﺖ او را‬

‫ﺧﻂ ﻧﻮ ﺧﻴﺰ و ﻟﺐ ﺳﺎدﻩ از ﺁﻧﺴﺖ‬

‫ﺧﻮش ﺁن ﻣﻀﻤﻮن ﮐﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻴﺴﺖ او را‬

‫ز ﺧﺴﺮو رخ ﻣﭙﻴﭻ ار ﮔﺸﺖ ﻧﺎﭼﻴﺰ‬

‫‪15‬‬
 ‫ﺧﻴﺎﻟﯽ هﺴﺖ ﮔﺮﺟﺎن ﻧﻴﺴﺖ او را‬
‫‪.28‬‬
‫اﯼ ﺻﺒﺎ ﺑﻮﺳﻪ زن ز ﻣﻦ در او را‬
‫ور ﻧﺮﻧﺠﺪ ﻟﺐ ﭼﻮ ﺷﮑﺮ او را‬

‫ﭼﻮن ﮐﺴﯽ ﻗﻠﺐ ﺑﺸﮑﻨﺪ ﮐﻪ هﻤﻪ ﮐﺲ‬

‫دل دهﺪ ﻃﺮﻩﯼ دﻻور او را‬

‫رو ﺳﻮﯼ ﺳﺮ و ﺗﺎ ﻓﺮو ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺑﺎدﻳﺴﺖ هﺮ زﻣﺎن ﺳﺮ او را‬

‫دل ﻣﺪﻩ ﻏﻤﺰﻩ را ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﺧﻠﻘﯽ‬

‫ﺣﺎﺟﺖ ﺳﻨﮓ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻨﺠﺮ او را‬

‫ﭼﻮن ﺑﺴﯽ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺖ و ﺧﻮاب ﻧﻴﺎﻣﺪ‬

‫اﯼ دل اﮐﻨﻮن ﺑﺠﻮ ﺑﺮادر او را‬

‫‪.29‬‬
‫ﺟﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﻳﺎد ﮐﻦ رو زﯼ ﻣﻦ ﮔﻢ ﺑﻮدﻩ را‬
‫ﺁﺧﺮ ﭘﺮﺣﻤﺖ ﺑﺎز ﮐﻦ ﺁن ﭼﺸﻢ ﺧﻮاب ﺁﻟﻮدﻩ را‬

‫ﻧﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺳﻮﻳﺖ ﺁﻣﺪم ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ رﻓﺘﯽ از ﺑﺮم‬

‫ﻳﻌﻨﯽ ﺳﻴﺎﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺎﻓﺮﻣﻮدﻩ را‬

‫‪.30‬‬
‫ﺳﻮﺧﺘﻪﯼ رﺧﺖ اﮔﺮ ﺳﻮﯼ ﭼﻤﻦ ﮔﺬر ﮐﻨﺪ‬
‫در دل ﺧﻮد ﮔﻤﺎن ﮐﻨﺪ ﺷﻌﻠﻪ ﮔﺮم ﻻﻟﻪ را‬

‫ﺗﻮ ز ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻣﯽﺧﻮرﯼ ﻣﻦ هﻤﻪ ﺧﻮن ﮐﻪ دم ﺑﻪ دم‬

‫ﺣﻖ ﻟﺒﻢ هﻤﯽ دهﯽ از ﻟﺐ ﺧﻮد ﭘﻴﺎﻟﻪ را‬

‫‪16‬‬
 ‫‪.31‬‬
‫ﺟﺎن ز ﻧﻈﺎرﻩ ﺧﺮاب و ﻧﺎز او ز اﻧﺪازﻩ ﺑﻴﺶ‬
‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻮﻳﯽ ﻣﺴﺖ وﺳﺎﻗﯽ ﭘﺮ دهﺪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ را‬

‫ﺣﺎﺟﺘﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺗﺮﮎ ﻧﻨﮓ و ﻧﺎم‬

‫زان ﮐﻪ رﺳﻮاﻳﯽ ﻧﻴﺎﻣﻮزد ﮐﺴﯽ دﻳﻮاﻧﻪ را‬

‫ﺧﺴﺮو اﺳﺖ و ﺳﻮز دل و ز ذوق ﻋﺎﻟﻢ ﺑﯽﺧﺒﺮ‬

‫ﻣﺮغ ﺁﺗﺶ ﺧﻮارﻩ ﮐﯽ ﻟﺬت ﺷﻨﺎﺳﺪ داﻧﻪ را‬

‫‪.32‬‬
‫ﺑﺲ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺪل ﺑﺎ ﻏﻢ ﺷﺒﻬﺎﯼ در ﺧﻮﻳﺶ را‬
‫دوﺳﺖ ﻣﻴﺪارم ﭼﻮ ﻃﻔﻞ ﮐﻮر دل ﺁدﻳﻨﻪ را‬

‫‪.33‬‬
‫رخ ﺑﻨﻤﺎ ﺑﺮﻣﺮاد ارﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮن ﻣﻨﯽ‬
‫ﺁب ﺑﻪ ﺳﻴﺮﯼ ﻣﺪﻩ ﺗﺸﻨﻪﯼ دﻳﺮﻳﻨﻪ را‬

‫‪.34‬‬

‫ﺟﺎن ﺑﺮﻟﺐ اﺳﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺨﺖ ﺁزﻣﺎﯼ را‬

‫دﺳﺘﻮرﻳﯽ ﺧﻨﺪﻩ ﻟﺐ ﺟﺎنﻓﺰاﯼ را‬

‫ﻣﻄﺮب ﺑﺰن رهﯽ و ﻣﺒﻴﻦ زهﺪ ﻣﻦ از اﻧﮏ‬

‫ﺑﺮ ﺳﺒﺤﻪﯼ ﻧﺴﺖ ﺷﺮف ﭼﻨﮓ و ﻧﺎﯼ را‬

‫ﻧﺎزﮎ ﻣﮕﻮﯼ ﺳﺎﻋﺪ ﺧﻮﺑﺎن ﮐﻪ ﺧﺮد ﮐﺮد‬

‫ﭼﻨﺪﻳﻦ هﺰار ﺑﺎزروﯼ زور ﺁزﻣﺎﯼ را‬

‫اﯼ دوﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﭼﻮن هﻤﻪ ﭼﺸﻢ اﺳﺖ ﮔﻮش ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪17‬‬
 ‫ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﭘﻨﺪ ﺧﺴﺮو ﺷﻮرﻳﺪﻩ راﯼ را‬
‫‪.35‬‬
‫ﻣﺨﺰ ﺑﻪ ﻧﻴﻢ ﺟﻮ ﺁن ﺻﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻏﺮض اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ راﺣﺘﯽ ﻧﺒﻮد ﺻﺤﺒﺖ رﻳﺎﻳﯽ را‬

‫‪.36‬‬
‫ﺑﺮﺳﺮﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﻓﺮﻳﺎد ﮐﻪ از راﻩ وﻓﺎ‬
‫ﺧﺎﮎ رﻩ ﮔﺸﺘﻢ و ﺑﺮﻣﻦ ﮔﺬرﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺮا‬

‫دارم ﺁن ﺳﺮ ﮐﻪ ﺳﺮم در ﺳﺮ ﮐﺎر ﺗﻮﺷﻮد‬

‫ﺑﺎ ﻣﻦ دﻟﺸﺪﻩ هﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺮا‬

‫دﻳﮕﺮان ﮔﺮﭼﻪ دم از ﻣﻬﺮ و وﻓﺎﯼ ﺗﻮ زﻧﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ وﻓﺎﯼ ﺗﻮ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﻦ دﮔﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺮا‬

‫‪.37‬‬
‫ﮐﻪ رﻩ ﻧﻤﻮد ﻧﺪاﻧﻢ ﻗﺒﺎﯼ ﺗﻨﮓ ﺗﺮا‬
‫ﮐﻪ در ﮐﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺑﺮ ﺳﺮو ﻻﻟﻪ رﻧﮓ ﺗﺮا‬

‫ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻤﺖ ﮐﻪ دل ﺗﻨﮓ ﻣﻦ ﮐﺮا ﻣﺎﻧﺪ‬

‫اﮔﺮ ﺗﻮ ﺧﻮردﻩ ﻧﮕﻴﺮﯼ دهﺎن ﺗﻨﮓ ﺗﺮا‬

‫‪.38‬‬
‫دﻟﺒﺮا ﻋﻤﺮﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻣﯽدارم ﺗﺮا‬
‫در ﻏﻤﺖ ﻣﯽﺳﻮزم و ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻤﯽﻳﺎرم ﺗﺮا‬

‫‪.39‬‬
‫ﺧﺒﺮت هﺴﺖ ؟ ﮐﻪ از ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺒﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮا‬
‫ﮔﺬرﯼ ﮐﻦ ﮐﻪ زﻏﻢ راﻩ ﮔﺬر ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮا‬

‫ﮔﺮ ﺳﺮم در ﺳﺮ ﺳﻮ دات رود ﻧﻴﺴﺖ ﻋﺠﺐ‬

‫‪18‬‬
 ‫ﺳﺮﺳﻮاﯼ ﺗﻮ دارم ﻏﻢ ﺳﺮﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮا‬
‫ﺑﯽرﺧﺖ اﺷﮏ هﻤﯽ ﺑﺎرم و ﮔﻞ ﻣﯽﮐﺎرم‬
‫ﻏﻴﺮ ازﻳﻦ ﮐﺎر ﮐﻨﻮن ﮐﺎر دﮔﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮا‬

‫‪.40‬‬
‫ﻧﺎزﻧﻴﻨﺎ زﻳﻦ هﻮس ﻣﺮدم ﮐﻪ ﺧﻠﻖ‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮ روزﯼ در ﺳﺨﻦ ﺑﻴﻨﺪ ﻣﺮا‬
‫‪.41‬‬
‫وﻗﺘﯽ اﻧﺪر ﺳﺮ ﮐﻮﻳﯽ ﮔﺬرﯼ ﺑﻮد ﻣﺮا‬
‫وﻧﺪران ﮐﻮﯼ ﻧﻬﺎﻧﯽ ﻧﻈﺮﯼ ﺑﻮد ﻣﺮا‬

‫ﺟﺎن ﺑﺠﺎﻳﺴﺖ وﻟﯽ زﻧﺪﻩ ﻧﻴﻢ ﻣﻦ زﻳﺮا‬

‫ﻣﺎﻳﻪﯼ ﻋﻤﺮ ﺑﺠﺰ ﺟﺎن دﮔﺮﯼ ﺑﻮد ﻣﺮا‬

‫ﺑﺎرﯼ از دﻳﺪﻩ ﻣﺮﻳﺰﻳﺪ ﮔﻼﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ‬

‫ﻟﺬت از ﻋﺸﻖ هﻤﻴﻦ درد ﺳﺮﯼ ﺑﻮد ﻣﺮا‬

‫هﻴﭻ ﻳﺎد ﺁﻣﺪت اﯼ ﻓﺘﻨﻪ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ زﻳﻦ ﭘﻴﺶ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺳﻮﺧﺘﻪﯼ درﺑﺪرﯼ ﺑﻮد ﻣﺮا‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ دﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﺎزﯼ ﺑﮑﻨﻢ ﭘﻴﺶ ﺧﻴﺎل‬

‫ﻟﻴﮑﻦ ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻪ داﻣﺎن ﺟﮕﺮﯼ ﺑﻮد ﻣﺮا‬

‫‪.42‬‬
‫ﮔﻢ ﺷﺪم در ﺳﺮ ﺁن ﮐﻮﯼ ﻣﺠﻮﻳﻴﺪ ﻣﺮا‬
‫او ﻣﺮاﮐﺸﺖ ﺷﺪم زﻧﺪﻩ ﻣﭙﻮ ﻳﻴﺪ ﻣﺮا‬

‫ﺑﺮ درش ﻣﺮدم و ﺁن ﺧﺎﮎ ﺑﺮ اﻋﻀﺎﯼ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫هﻢ ﺑﺪان ﺧﺎﮎ درﺁﻳﺪ و ﻣﺸﻮﻳﻴﺪ ﻣﺮا‬

‫‪19‬‬
‫ﻋﺎﺷﻖ و ﻣﺴﺘﻢ و رﺳﻮاﻳﯽ ﺧﻮﻳﺸﻢ هﻮس اﺳﺖ‬
‫هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ ﮐﻨﻢ هﻴﭻ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ ﻣﺮا‬

‫ﺧﺴﺮوم ﻣﻦ ‪ :‬ﮔﻠﯽ ازﺧﻮن دل ﺧﻮد رﺳﺘﻪ‬

‫ﺧﻮن ﻣﻦ هﺴﺖ ﺟﮕﺮ ﺳﻮز ﻣﺒﻮﻳﻴﺪ ﻣﺮا‬

‫‪.43‬‬
‫دﯼ ﻏﻤﺰﻩﯼ ﺗﻮ ﮐﺮد اﺷﺎرت ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻟﺐ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻮﺳﻪﻳﯽ دهﺪ ز ﺷﮑﺮ ﺧﻮب ﺗﺮ ﻣﺮا‬

‫روﻳﺖ ﮔﻞ و ﻟﺒﺖ ﺷﮑﺮ و اﻳﻦ ﻋﺠﺐ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ دردﺳﺮ ﺑﻪ ﺣﺎﺻﻞ از ﺁن ﮔﻞ ﺷﮑﺮ ﻣﺮا‬

‫ﭼﻮن ﻣﻦ ﺗﺮا درون دل ﺧﻮﻳﺶ داﺷﺘﻢ‬

‫ﺁﺧﺮ ﭼﻪ دﺷﻨﻪ داﺷﺘﻪﻳﯽ در ﺟﮕﺮ ﻣﺮا‬

‫‪.44‬‬
‫ﺳﻴﻢ ﺧﻴﺎل ﺗﻮ ﺑﺲ ﺑﺎ ﻗﻤﺮ ﭼﮑﺎر ﻣﺮا؟‬
‫ﻣﻦ و ﭼﻮن ﮐﻮﻩ ﺷﺒﯽ ﺑﺎ ﺳﺤﺮ ﭼﮑﺎر ﻣﺮا؟‬

‫ﻧﺒﻴﻨﻢ ﺁن ﻟﺐ ﺧﻨﺪان ز ﺑﻴﻢ ﺟﺎن ﻳﮏﺳﺮﻩ‬

‫ز دور ﺳﻨﮓ ﺧﻮرم ﺑﺎ ﮔﻬﺮ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﺮا؟‬

‫اﮔﺮ ﻗﻀﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﺮم ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺁرﯼ‬

‫ﺑﮑﺎرهﺎﯼ ﻗﻀﺎ و ﻗﺪر ﭼﮑﺎر ﻣﺮا ؟‬

‫ﺑﻪ ﻃﺎﻋﺘﻢ ﻃﻠﺒﻨﺪ و ﺑﻪ ﻋﺸﺮﺗﻢ ﺧﻮاﻧﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ و ﻏﻢ ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺎر دﮔﺮ ﭼﮑﺎر ﻣﺮا؟‬

‫‪20‬‬
 ‫‪.45‬‬
‫رﺳﻴﺪ ﺑﺎد ﺻﺒﺎ ﺗﺎزﻩ ﮐﺮد ﺟﺎن ﻣﺮا‬
‫ﻧﻬﻔﺘﻪ دار ﺑﻤﻦ ﺑﻮﯼ دﻟﺴﺘﺎن ﻣﺮا‬

‫‪.46‬‬
‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮﺑﻮد ﻋﻘﻞ و دﻳﻦ ﻣﺮا‬
‫ﺑﺪ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﻣﺮا‬

‫ﮔﻮﺷﺶ از ﺑﺎر درد ﮔﺮان ﮔﺸﺘﺴﺖ‬

‫ﻧﺸﻨﻮد ﻧﺎﻟﻪﯼ ﺣﺰﻳﻦ ﻣﺮا‬

‫ﺁﺧﺮ اﯼ ﺑﺎﻏﺒﺎن ﻳﮑﯽ ﺑﻨﻤﺎﯼ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁن ﺳﺮو راﺳﺘﻴﻦ ﻣﺮا‬

‫دﺳﺖ در ﮔﻞ هﻤﯽ زﻧﻢ ﻟﻴﮑﻦ‬

‫ﺧﺎر ﻣﯽﮔﻴﺮد ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻣﺮا‬

‫‪.47‬‬
‫ﺗﺮﺳﻢ از ﺑﻮﯼ دل ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻧﺎﺧﻮش ﮔﺮدد‬
‫ﻣﺮﺳﺎﻧﯽ ﺑﻪ وﯼ اﯼ ﺑﺎد ﺻﺒﺎ ﺑﻮﯼ ﻣﺮا‬

‫‪.48‬‬
‫دﯼ ﺧﺮاﻣﺎن در ﭼﻤﻦ ﻧﺎﮔﻪ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﻻﻟﻪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺜﻞ ﺁن ﺻﻨﻮﺑﺮ در هﻤﻪ ﺑﺴﺘﺎن ﻣﺎ‬

‫‪.49‬‬
‫اﯼ ﻃﺒﻴﺐ از ﻣﺎ ﮔﺬر درﻣﺎن درد ﻣﺎم ﺟﻮﯼ‬
‫ﺗﺎﮐﻨﺪ ﺟﺎﻧﺎن ﻣﺎ از ﻟﻄﻒ ﺧﻮد درﻣﺎن ﻣﺎ‬

‫‪21‬‬
 ‫‪.50‬‬
‫ﺑﺘﺎ ﻧﺎﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻴﯽ ﻣﻴﮑﻨﻴﺒﺘﺎ ﻧﺎﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻴﯽ ﻣﻴﮑﻨﯽ‬
‫ﮐﻪ در ﮐﺎﻓﺮﺳﺘﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ روا‬

‫‪.51‬‬
‫ﺑﺴﯽ ﺷﺐ ﺑﺎ ﻣﻬﯽ ﺑﻮدم ﮐﺠﺎ ﺷﺪ ﺁن هﻤﻪ ﺷﺒﻬﺎ‬
‫ﮐﻨﻮن هﻢ هﺸﺖ ﺷﺐ ﻟﻴﮑﻦ ﺳﻴﺎﻩ ازدود ﻳﺎرﺑﻬﺎ‬

‫ﺧﻮش ﺁن ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺶ ﺑﻮدﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺖ و ﮔﻪ ﺳﺮﺧﻮش‬

‫ﺟﻬﺎﻧﻢ ﻣﻴﺸﻮد ﺗﺎرﻳﮏ ﭼﻮن ﻳﺎد ﺁرم ﺁن ﺷﺒﻬﺎ‬

‫هﻤﯽ ﮐﺮدم ﺣﺪﻳﺚ اﺑﺮو و ﻣﮋﮔﺎن او هﺮدم‬

‫ﭼﻮ ﻃﻔﻼن ﺳﻮرﻩﯼ ﻧﻮن واﻟﻘﻠﻢ ﺧﻮاﻧﺎن ﺑﻪ ﻣﮑﺘﺒﻬﺎ‬

‫ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺮ ﺷﺒﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﮐﻪ در ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ‬

‫ﻏﺮﻳﺒﯽ زﻳﺮ دﻳﻮارش ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﺑﻴﺎ اﯼ ﺟﺎن هﺮ ﻗﺎﻟﺐ ﮐﻪ ﺗﺎ زﻧﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ از ﺳﺮ‬

‫ﺑﮑﻮﻳﺖ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﮐﺰ ﺟﺎن ﺗﻬﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﻗﺎﻟﺒﻬﺎ‬
‫ﻣﺮﻧﺞ از ﺑﻬﺮ ﺟﺎن ﺧﺴﺮو اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﺸﺪ ﻳﺎرت‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮبروﻳﺎن را ﺑﺴﯽ زﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺬهﺒﻬﺎ‬

‫‪.52‬‬
‫ﻣﻦ و ﭘﻴﭽﺎﮎ زﻟﻒ ﺁن ﺑﺖ و ﺑﻴﺪارﯼ ﺷﺒﻬﺎ‬
‫ﮐﺠﺎ ﺧﺴﺒﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﺶ ﻣﯽﺧﻠﺪ در ﺳﻴﻨﻪ ﻋﻘﺮﺑﻬﺎ؟‬

‫ﮔﻬﯽ ﻏﻢ ﻣﯽﺧﻮرم ﮔﻪ ﺧﻮن و ﻣﯽﺳﻮزم ﺑﻪ ﺻﺪ زارﯼ‬

‫ﭼﻮ ﭘﺮهﻴﺰﯼ ﻧﺪارم ﺟﺎن ﻧﺨﻮاهﻢ ﺑﺮد ازﻳﻦ ﺗﺒﻬﺎ‬

‫‪22‬‬
‫ﭼﻪ ﺑﻮدﯼ ﮔﺮ دران ﮐﺎﻓﺮ ﺟﻮﯼ ﺑﻮدﯼ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺰ ﻳﺎرﺑﻢ ﻣﯽﺧﻴﺰد از هﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎ رﺑﻬﺎ‬

‫دﻋﺎﯼ دوﺳﺘﯽ از ﺧﻮن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ اهﻞ درد و ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮن دﻳﺪﻩ دﺷﻨﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﻨﻴﺪم از ﺁن ﻟﺒﻬﺎ‬

‫ز ﺧﻮن دل وﺿﻮ ﺳﺎزم ﭼﻮ ﺁرم ﺳﺠﺪﻩ ﺳﻮﯼ او‬

‫ﺑﻮد ﻋﺸﺎق را ﺁرﯼ ﺑﺴﯽ زﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﺬهﺒﻬﺎ‬

‫ﺑﻨﺎﻟﻪ ﺁن ﻧﻮاﯼ ﺑﺎرﺑﺪ ﺑﺮﻣﯽﮐﺸﺪ ﺧﺴﺮو‬

‫ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎ ﭘﺎﯼﮐﻮﺑﺎن ﻣﯽﺟﻬﺪ ﺑﻴﺮون ز ﻗﺎﻟﺒﻬﺎ‬

‫‪.53‬‬
‫زﻳﻦ ﺳﺎن ﮐﻪ ﺑﮑﺸﺘﯽ ﺑﺸﮑﺮ ﺧﻨﺪﻩ ﺟﻬﺎﻧﯽ‬
‫ﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺪان ﮐﺸﻢ از ﻟﻌﻞ ﺗﻮ ﮐﻴﻦهﺎ‬

‫زﻳﻦ ﺳﺎن ﮐﻪ ﺑﮑﺸﺘﯽ ﺑﺸﮑﺮ ﺧﻨﺪﻩ ﺟﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺪان ﮐﺸﻢ از ﻟﻌﻞ ﺗﻮ ﮐﻴﻦهﺎ‬

‫‪.54‬‬
‫دل ﮐﻪ ز دﻋﻮاﯼ ﺻﺒﺮ ﻻف هﻤﯽ زد ﮐﻨﻮن‬
‫ﺑﻴﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺧﻮش ﻣﻴﮑﺸﺪ هﺠﺮ از وﮐﻴﻨﻪهﺎ‬

‫ب‬
‫‪.55‬‬
‫روز ﻋﻴﺪ ﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ دﻩ ﻣﯽ ﻧﺎﺑﯽ ﭼﻮ ﮔﻼب‬
‫ﮐﻪ از ﺁن ﺟﺎم ﺷﻮد ﺗﺎزﻩام اﻳﻦ ﺟﺎن ﺧﺮاب‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ از هﻮس ﺁن ﺑﻪ ﻟﺐ ﺁﻣﺪ اﮐﻨﻮن‬

‫‪23‬‬
 ‫ﺑﻪ ﻟﺐ ﺁرم ﻗﺪح و ﺟﺎن ﻧﻬﻢ اﻧﺪر ﺷﮑﺮ ﺁب‬
‫روزﻩ دارﯼ ﮐﻪ ﮔﺸﺎدﯼ ز ﻟﺒﺶ ﻧﮕﻬﺖ ﻣﺸﮏ‬
‫اﻳﻦ زﻣﺎن در دهﻨﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺑﻮﯼ ﺷﺮاب‬

‫ﻣﯽ ﺣﻼﻟﺴﺖ ﮐﻨﻮن ﺧﺎﺻﻪ ﮐﻪ از دﺳﺖ ﺣﺮﻳﻒ‬

‫در ﻗﺪح ﻣﯽﭼﮑﺪ ﺁب ﻧﻤﮏ ﺁﻟﻮد ﮐﺒﺎب‬

‫هﺮ ﮐﻪ راﺑﻮﯼ ﮔﻞ و ﻣﯽ ﺑﺪﻣﺎغ اﺳﺖ او را‬

‫ﺁن دﻣﺎﻏﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﺪهﺪ ﺑﻮﯼ ﮔﻼب‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺴﺮو ﺑﻪ دﻋﺎﯼ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺁن ﺣﺒﻞ ﻣﺘﻴﻦ‬

‫دﺳﺖ هﻤﺖ زد و ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻃﻨﺎب اﻃﻨﺎب‬

‫‪.56‬‬
‫هﺴﺖ ﻣﺎ را ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺖ‬
‫ﮔﻮ ﮔﻬﻢ ﺑﺮﻳﺎن ﮐﻨﺪ ﮔﺎهﯽ ﮐﺒﺎب‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﮐﺎﻣﺪ ﻣﺮا ﺑﻴﺪار ﮐﺮد‬

‫ﻣﻦ هﻤﺎن دوﻟﺖ هﻤﯽ دﻳﺪم ﺑﻪ ﺧﻮاب‬

‫ﺑﯽﺧﻮدﯼ زد راهﻢ از ﻧﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد و او ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاب‬

‫ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﺻﺒﺢ را ﮐﺮدم ﻏﻠﻂ‬

‫زاﻧﮑﻪ هﻢ روﻳﺶ ﺑﺪ و هﻢ ﻣﺎهﺘﺎب‬
‫زﻟﻒ ﺑﺮﮐﻒ ﺷﺐ هﻤﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ‬
‫ﮐﺰ ﺑﻨﺎ ﮔﻮﺷﺶ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫اﯼ ﭼﺸﻤﻪ زﻻل ﻣﺮو ﮐﺰ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ‬

‫ﻣﺮدم ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﺮدم ﺁﺑﯽ ﺑﺮاﯼ ﺁب‬

‫‪24‬‬
 ‫زﻳﻦ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﭘﺪﻳﺪﻩﯼ ﻣﻦ ﺟﺎﯼ ﺁب ﺑﻮد‬
‫اﮐﻨﻮن ﺑﺒﻴﻦ ﮐﻪ هﺴﺖ هﻤﻪ ﺧﻮن ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁب‬

‫‪.57‬‬
‫ﺗﺎب زﻟﻔﺖ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺁﻟﻮدﻩﯼ ﺧﻮن ﻣﻦ اﺳﺖ‬
‫ﮔﺮﻧﺨﻮاهﯽ رﻳﺨﺖ ﺧﻮﻧﻢ زﻟﻒ را ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺘﺎب‬

‫ﮔﻞ ﭼﻨﺎن ﺑﯽ ﺁب ﺷﺪ در ﻋﻬﺪ رﺧﺴﺎرت ﮐﻪ ﮔﺮ‬

‫ﺧﺮﻣﻨﯽ ازﮔﻞ ﺑﺴﻮزﯼ ﻗﻄﺮﻩﻳﯽ ﻧﺪهﺪ ﮔﻼب‬

‫ﺧﻂ ﺗﻮ ﻧﺎرﺳﺘﻪ ﻣﯽﺑﻨﻤﺎﻳﺪ اﻧﺪر زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ ﻣﺜﺎب ﺳﺒﺰﻩﯼ ﻧﻮرﺳﺘﻪ اﻧﺪر زﻳﺮ ﺁب‬

‫ﻣﺴﺖ ﮔﺸﺘﻢ زان ﺷﺮاب ﺁﻟﻮدﻩ ﻟﺐ هﺎﯼ ﺗﻨﮏ‬

‫ﻣﺴﺖ ﭼﻮن ﮔﺸﺘﻢ ﻧﺪاﻧﻢ ﭼﻮن ﺗﻨﮏ ﺑﻮد ﺁن ﺷﺮاب‬

‫ﮔﺮم و ﺳﺮدﯼ دﻳﺪ اﻳﻦ دل ﮐﺰ ﺧﻂ رﺧﺴﺎر ﺗﻮ‬

‫ﻧﻴﻤﻪﻳﯽ در ﺳﺎﻳﻪ ﻣﺎﻧﺪو ﻧﻴﻤﻪﻳﯽ در ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﭼﻮن ﺷﺪﯼ در ﺗﺎب از ﻣﻦ داد دﺷﻨﺎﻣﻢ رﻗﻴﺐ‬

‫ﺳﮓ زﺑﺎن ﺑﻴﺮون ﮐﻨﺪ ﭼﻮن ﮔﺮم ﮔﺮدد ﺁﻓﺘﺎب‬

‫ﺷﺐ زﻣﺴﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﮋﮔﺎن ﺑﺮﮐﺸﻴﺪ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮ ﺧﺴﺮو و زﻧﺪﮔﯽ در ﻣﻴﺎن ﺑﮕﺮﻓﺖ ﺧﻮاب‬

‫‪.58‬‬
‫ﺗﺎ ﮔﻞ از ﺷﺮم روﻳﺖ ﺁب ﺷﻮد‬
‫ﻳﮏ زﻣﺎن ﺑﺮﻓﮕﻦ ز ﭼﻬﺮﻩ ﻧﻘﺎب‬

‫ﻣﺜﻞ ﺧﻮد در ﺟﻬﺎن ﮐﺠﺎ ﺑﻴﻨﯽ‬

‫‪25‬‬
 ‫ﮐﻪ در ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺑﻨﮕﺮﯼ و در ﺁب‬
‫ﺁرزو ﻣﻴﮑﻨﺪ ﻣﺮا ﺑﺎ ﺗﻮ‬
‫ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻠﻮت و ﺷﺮاب و ﮐﺒﺎب‬

‫هﺮ ﮐﻪ دﻋﻮﯼ ﮐﻨﺪ ز ﺧﻮﺑﺎن ﺻﺒﺮ‬

‫ﻧﺸﻨﻮد ﮐﻞ ﻣﺪع ﮐﺬاب‬

‫‪.59‬‬
‫ﻣﻨﻢ و ﻗﺎﻣﺖ ﺁن ﻟﺐ ﺑﺮ واﯼ ﺧﻮاﺟﻪ ﻣﺆذن‬
‫ﺗﻮ درﻣﺴﺠﺪ ﺧﻮد زن واﻟﯽ رﺑﮏ ﻓﺎرﻏﺐ‬

‫ﺑﻪ ﮐﺮﺷﻤﻪ ﺗﺮا ﺑﺮو ﻣﮑﻦ از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا ﺧﻢ‬

‫ﮐﻪ زﻣﺤﺮاب ﺗﻮ ﺑﺮﺷﺪ ﺑﻪ ﻓﻠﮏ ﻧﻌﺮﻩﯼ ﻳﺎرب‬

‫اﮔﺮ اﻳﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺳﺨﻦ از ﺑﻮس و ﮐﻨﺎرﯼ‬

‫ﻣﮑﻨﺶ ﻋﻴﺐ ﮐﻪ هﺴﺖ اﻳﻦ هﺬﻳﺎن ﮔﻔﺘﻨﺶ از ﺗﺐ‬

‫‪60.‬‬
‫ﻣﺮا ز اﺑﺮوﯼ ﺗﻮ ﺷﺒﻬﻪ ﻣﯽرود ﺑﻪ ﻧﻤﺎز‬
‫ﮐﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺻﻮرﺗﺴﺖ در ﻣﺤﺮاب‬

‫ﻣﺮا ﮐﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﮔﺸﺘﻢ ز ﺁﻓﺘﺎب رﺧﺖ‬

‫از ﺁن ﻟﺐ ارﺑﺘﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﺮﺑﺘﯽ درﻳﺎب‬

‫‪.61‬‬

‫زﻟﻒ ﺗﻮ ﮐﮋ ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ هﺮﺳﺮ ﻣﻮﯼ ﮐﮋت‬

‫ﮐﮋ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ و ﻟﻴﮏ راﺳﺖ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﺟﻮاب‬

‫ﺑﺴﺘﻪﯼ زﻟﻒ ﺗﻮ ﮔﺸﺖ روﯼ دل ﻣﻦ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫‪26‬‬
 ‫ﮔﻮر ﻣﻦ ﺁﺑﺎد ﮐﺮد ﺧﺎﻧﻪﯼ ﭼﺸﻤﻢ ﺧﺮاب‬
‫ﭼﻨﺪ ﺑﻪ وهﻢ و ﺧﻴﺎل از ﻟﺐ ﺗﻮ ﭼﺎﺷﻨﯽ‬
‫ﮐﺎم ﭼﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﮐﻨﺪ ﺧﻮردن ﺣﻠﻮا ﺑﻪ ﺧﻮاب ؟‬

‫‪.62‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﻴﺎل زﻟﻒ و روﻳﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ‬
‫ﻧﻴﻤﻪﻳﯽ اﺑﺮ اﺳﺖ و ﻧﻴﻤﯽ ﺁﻓﺘﺎب‬

‫زان ﻟﺐ ﻣﻴﮕﻮن ﮐﻪ هﻮش ازﻣﻦ ﺑﺒﺮد‬

‫ﺧﻮن هﻤﯽ ﮔﺮﻳﻢ ﭼﻮ ﺑﺮﺁﺗﺶ ﮐﺒﺎب‬

‫‪.63‬‬
‫زهﯽ ﻧﻤﻮدﻩ از ﺁن زﻟﻒ و ﺧﺎل و ﻋﺎرض ﺧﻮاب‬
‫ﻳﮑﯽ ﺳﻮاد و دوم ﻧﻘﻄﻪ و ﺳﻴﻢ ﻣﮑﺘﻮب‬

‫ﺳﻮاد و ﻧﻘﻄﻪ و ﻣﮑﺘﻮب اوﺳﺖ ﺑﺮدل ﻣﻦ‬

‫ﻳﮑﯽ ﺑﻼو دوم ﻓﺘﻨﻪ و ﺳﻴﻢ ﺁﺷﻮب‬

‫ﺑﻼ رﻓﺘﻪ و ﺁﺷﻮب او ﺑﻮد ﻣﺎ را‬

‫ﻳﮑﯽ ﻣﺮاد و دوم ﻣﻮﻧﺲ و ﺳﻴﻢ ﻣﻄﻠﻮب‬

‫ﻣﺮاد و ﻣﻮﻧﺲ و ﻣﻄﻠﻮب هﺮ ﺳﻪ از ﻣﻦ ﺷﺪ‬

‫ﻳﮑﯽ ﺟﺪاو دوم ﻏﺎﻟﺐ و ﺳﻴﻢ ﻣﻐﻠﻮب‬

‫ﺟﺪا و ﻏﺎﻟﺐ و ﻣﻐﻠﻮب هﺮ ﺳﻪ ﺑﺎز ﺁﻳﺪ‬

‫ﻳﮑﯽ ﻏﻼم و دوم دوﻟﺖ و ﺳﻴﻢ ﻣﺮﮐﻮب‬

‫ﻏﻼم و دوﻟﺖ و ﻣﺮﮐﻮب ﺑﺎ ﺳﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫ﻳﮑﯽ ﺣﻀﻮر و دوم ﺷﺎدﯼ و ﺳﻴﻢ ﻣﺤﺒﻮب‬

‫ﺣﻀﻮر و ﺷﺎدﯼ و ﻣﺤﺒﻮب ﻣﻦ ﺑﻮد ﺧﺴﺮو‬

‫‪27‬‬
‫ﻳﮑﯽ ﺷﺮاب و دوم ﺳﺎﻗﯽ و ﺳﻴﻢ رخ ﺧﻮب‬
‫‪.64‬‬
‫ﺑﻼﯼ ﻣﺮدم اهﻞ ﻧﻈﺮ ﺑﻮد ﭼﺸﻤﺶ‬
‫ﺑﻨﺎز اﮔﺮ ﺑﺪر ﺁﻳﺪ ز ﻣﮑﺘﺐ ﺁن ﻣﺤﺒﻮب‬

‫ت‬
‫‪.65‬‬
‫ﻧﺮﮔﺲ هﻤﻪ ﺗﻦ ﮔﻞ ﺷﺪ و در ﭼﺸﻢ ﺗﻮ اﻓﺘﺎد‬
‫ﺗﺎ روﺷﻨﯽ دﻳﺪﻩ ﺑﻴﺎﺑﺪ زﻏﺒﺎرت‬

‫اﯼ ﻗﺒﻠﻪﯼ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮان روﯼ ﭼﻮ ﻣﺎهﺖ‬

‫ﺳﺮ ﻓﺘﻨﻪﯼ ﺧﻮﺑﺎن ﺟﻬﺎن ﭼﺸﻢ ﺳﻴﺎهﺖ‬

‫هﺮ ﮔﻪ ﮐﻪ ز ﺑﺎزار روﯼ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺎﻧﻪ‬

‫ﭼﻮن اﺷﮏ روان ﮔﺮدم و ﮔﻴﺮم ﺳﺮ راهﺖ‬

‫ﻧﺰدﻳﮏ ﺗﻮام ﭼﻮن ﻧﮕﺬارﻧﺪ رﻗﻴﺒﺎن‬

‫دزدﻳﺪﻩ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﮐﻨﻢ از دور ﻧﮕﺎهﺖ‬

‫ﺧﺴﺮو ﭼﮑﻨﯽ ﻧﺎﻟﻪ و هﺮدم ﭼﻪ ﮐﺸﯽ ﺁﻩ‬

‫ﺁن ﺳﺮو روان را ﭼﻪ ﻏﻢ از ﻧﺎﻟﻪ و ﺁهﺖ‬

‫‪.66‬‬
‫ﺗﻤﻨﺎﯼ دﻟﻢ ﮐﺮدﯼ و دادم‬
‫ﺑﻔﺮﻣﺎ ﮔﺮ ﺗﻤﻨﺎﯼ دﮔﺮ هﺴﺖ !‬

‫اﺷﺎرت ﮐﺮدﯼ از اﺑﺮو ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻢ‬

‫ﻣﺮا ﺑﺎرﯼ ﻣﺒﺎرﮎ ﺷﺪ ﺟﻤﺎﻟﺖ‬

‫‪28‬‬
 ‫ﭼﻮ زﻧﺒﻮر ﺳﻴﻪ ﮔﺮد ﺳﺮ ﮔﻞ‬
‫ﺑﮕﺮدم ﺑﺮ ﺳﺮت ﺑﯽﺧﻮد ز ﺑﻮﻳﺖ‬

‫‪.67‬‬
‫هﺴﺖ ﺳﺮ ﺑﺮدوش ﻣﻦ ﺑﺎرﯼ و ﺑﺎرﯼ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ‬
‫ﺗﺎ ﻣﮕﺮ اﻧﺪازﻣﺶ در ﭘﺎﯼ ﺧﻮﺑﺎن ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫راﯼ ﺁن دادم ﮐﻪ ﺧﻮﻧﻢ را ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ اهﻞ ﺣﺴﻦ‬

‫ﺷﺪ ﻣﻮاﻓﻖ راﯼ ﻣﻦ ﺑﺎ راﯼ ﺧﻮﺑﺎن ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﺎرهﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﺪهﻢ دل ﺑﻪ ﺧﻮﺑﺎن ﻟﻴﮏ دل‬

‫ﮔﺸﺖ از ﺟﺎن ﺑﻨﺪﻩ و ﻣﻮﻻﯼ ﺧﻮﺑﺎن ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻟﺒﯽ ﮐﺎﻳﺪ هﻤﯽ زو ﺑﻮﯼ ﺷﻴﺮ‬

‫ﺧﻮن ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮر ﺣﻼﻟﺴﺖ ﺁن ﭼﻮ ﺷﻴﺮ ﻣﺎدرت‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ دور ار ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﺮدم ﭼﺸﻢ ﻣﻨﯽ‬

‫زاﻧﮑﻪ هﺮﺳﺎﻋﺖ هﻤﯽ ﺑﻴﻨﻢ ﺑﺮﺁب دﻳﮕﺮت‬

‫‪.68‬‬

‫ﺻﺪ دوﺳﺖ ﺑﻴﺶ ﮐﺸﺖ ﻣﻨﺶ ﻧﻴﺰ دوﺳﺘﻢ‬

‫ﺁﺧﺮ ﭼﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﺮم از ﻣﻦ درﻳﻎ داﺷﺖ‬

‫ﮐﺎﻏﺬ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺁن ﻧﺎﺧﺪاﯼ ﺗﺮس‬

‫از ﻧﻮﮎ ﺧﺎﻣﻪ ﻳﮏ رﻗﻢ از ﻣﻦ درﻳﻎ داﺷﺖ‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﺮ ﻃﻠﺐ ﺟﺎن ﮐﻨﺪ زﻣﻦ‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪﯼ ﻣﻦ از دل ﻧﺎاﺳﺘﻮار اوﺳﺖ‬

‫‪29‬‬
 ‫ﺑﺎدا ﺑﻘﺎﯼ زﻟﻒ و رخ و ﻗﺎﻣﺖ و ﻟﺒﺶ‬
‫ﻳﮏ ﺟﺎن ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪﯼ هﺮ ﭼﻬﺎر اوﺳﺖ‬

‫‪.69‬‬
‫ﭼﻪ ﮐﺮد ﭘﻴﺶ رﺧﺖ ﮔﻞ ﮐﻪ ﮔﻞ ﻓﺮوش او را‬
‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ ﮔﻠﻮ ﺑﺴﺘﻪ رﻳﺴﻤﺎن اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫ﮐﻤﺎل ﺣﺴﻦ ﺗﻮ ﺟﺎﻳﯽ رﺳﻴﺪ در ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﮐﻪ ﺧﻠﻖ را ﺑﺪو ﺧﻮرﺷﻴﺪ در ﮔﻤﺎن اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫‪.70‬‬
‫دل رﻗﻴﺐ ﻧﺴﻮزد ز ﺁﻩ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ‬
‫ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺳﮓ دﻳﻮاﻧﻪ را وﻓﺎ ﺁﻣﻮﺧﺖ‬

‫دل رﻗﻴﺐ ﻧﺴﻮزد ز ﺁﻩ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ‬

‫ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺳﮓ دﻳﻮاﻧﻪ را وﻓﺎ ﺁﻣﻮﺧﺖ‬

‫‪.71‬‬
‫ﻋﺸﻖ ﺁﻣﺪ و ﮔﺮد ﻓﺘﻨﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻳﻢ رﻳﺨﺖ‬
‫ﻋﻘﻠﻢ ﺷﺪ و ﺻﺒﺮرﻓﺖ و داﻧﺶ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ‬

‫اﻳﻦ واﻗﻌﻪ هﻴﭻ دوﺳﺖ دﺳﺘﻢ ﻧﮕﺮﻓﺖ‬

‫ﺟﺰ دﻳﺪﻩ ﮐﻪ هﺮ ﭼﻪ داﺷﺖ درﭘﺎﻳﻢ رﻳﺨﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺁﻣﺪ و ﮔﺮد ﻓﺘﻨﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻳﻢ رﻳﺨﺖ‬

‫ﻋﻘﻠﻢ ﺷﺪ و ﺻﺒﺮرﻓﺖ و داﻧﺶ ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ‬

‫اﻳﻦ واﻗﻌﻪ هﻴﭻ دوﺳﺖ دﺳﺘﻢ ﻧﮕﺮﻓﺖ‬

‫ﺟﺰ دﻳﺪﻩ ﮐﻪ هﺮ ﭼﻪ داﺷﺖ درﭘﺎﻳﻢ رﻳﺨﺖ‬

‫‪30‬‬
 ‫‪.72‬‬
‫ﺻﻔﺘﯽ اﺳﺖ ﺁب ﺣﻴﻮان ز دهﺎن ﻧﻮ ﺷﺨﻨﺪت‬
‫اﺛﺮﯼ اﺳﺖ ﺟﺎن ﺷﻴﺮﻳﻦ ز ﻟﺒﺎن هﻢﭼﻮ ﻗﻨﺪت‬

‫ﺑﻪ ﮐﺪام ﺳﺮو ﺑﻴﻨﻢ ﮐﻪ ز ﺗﻮ ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﻢ‬

‫ﮐﻪ دراز ﻣﺎﻧﺪ دردل هﻮس ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪت‬

‫ﻣﻨﻢ و هﺰار ﭘﻴﭽﺶ زﺧﻴﺎل زﻟﻒ در دل‬

‫ﺑﻪ ﮐﺠﺎ روم ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ دهﺪ از ﺧﻢ ﮐﻤﻨﺪت؟‬

‫ز ﺗﻮدور ﭼﻨﺪ ﺳﻮزم ﺑﻤﻴﺎن ﺁﺗﺶ ﻏﻢ ؟‬

‫هﻤﻪ ﻏﻴﺮﺗﻢ زﻋﻮدت هﻤﻪ رﺷﮑﻢ از ﺳﭙﻨﺪت‬

‫‪.73‬‬
‫اﯼ اﺑﺮ ﮔﻪ ﮔﺎهﯽ ﺑﮕﻮ ﺁن ﭼﺸﻤﻪﯼ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را‬
‫در ﻗﻌﺮ درﻳﺎ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ از ﺗﺸﻨﮕﯽ ﻧﻴﻠﻮﻓﺮت‬

‫‪.74‬‬
‫ﻣﺎ را ﭼﻪ ﻏﻢ اﻣﺮوز ﮐﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺑﻪ ﮐﺎم اﺳﺖ‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻣﺮاد دل و اﻗﺒﺎل ﻏﻼم اﺳﺖ‬

‫ﺻﻴﺪﯼ ﮐﻪ دل ﺧﻠﻖ ﺟﻬﺎن ﺑﻮد ﺑﺪاﻣﺶ‬

‫اﻟﻤﻨﺘﻪ ﷲ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﺪاﻣﺴﺖ‬

‫ازﻃﺎق دو اﺑﺮوﯼ ﺗﻮ اﯼ ﮐﻌﺒﻪﯼ ﻣﻘﺼﻮد‬

‫ﺧﻠﻘﯽ ﺑﮕﻤﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺮاب ﮐﺪاﻣﺴﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﻮ اﮔﺮ ﺧﻮن دﻟﻢ رﻳﺨﺖ ﻋﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫او را ﭼﻪ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ او ﻣﺴﺖ ﻣﺪاﻣﺴﺖ‬

‫‪31‬‬
 ‫ﺧﺴﺮو ﮐﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻧﮑﻨﺪ ﻋﻴﺐ ﻣﮕﻴﺮش‬
‫ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻪ ﺗﺮا دﻳﺪ ﭼﻪ ﭘﺮواﯼ ﺳﻼﻣﺴﺖ‬

‫ﻣﺎ را ﭼﻪ ﻏﻢ اﻣﺮوز ﮐﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺑﻪ ﮐﺎم اﺳﺖ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻣﺮاد دل و اﻗﺒﺎل ﻏﻼم اﺳﺖ‬

‫ﺻﻴﺪﯼ ﮐﻪ دل ﺧﻠﻖ ﺟﻬﺎن ﺑﻮد ﺑﺪاﻣﺶ‬

‫اﻟﻤﻨﺘﻪ ﷲ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﺪاﻣﺴﺖ‬

‫ازﻃﺎق دو اﺑﺮوﯼ ﺗﻮ اﯼ ﮐﻌﺒﻪﯼ ﻣﻘﺼﻮد‬

‫ﺧﻠﻘﯽ ﺑﮕﻤﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺮاب ﮐﺪاﻣﺴﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺗﻮ اﮔﺮ ﺧﻮن دﻟﻢ رﻳﺨﺖ ﻋﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫او را ﭼﻪ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ او ﻣﺴﺖ ﻣﺪاﻣﺴﺖ‬
‫ﺧﺴﺮو ﮐﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻧﮑﻨﺪ ﻋﻴﺐ ﻣﮕﻴﺮش‬
‫ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻪ ﺗﺮا دﻳﺪ ﭼﻪ ﭘﺮواﯼ ﺳﻼﻣﺴﺖ‬

‫‪.75‬‬
‫ﻧﺴﻴﻤﺎ ﺁن ﮔﻞ ﺷﺒﮕﻴﺮ ﭼﻮن اﺳﺖ؟‬
‫ﭼﺴﺎﻧﺶ ﺑﻴﻨﻢ و ﺗﺪﺑﻴﺮ ﭼﻮن اﺳﺖ؟‬

‫دل ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪ در زﻟﻔﺶ ﮐﻪ داﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ ﺁن دﻳﻮاﻧﻪ از زﻧﺠﻴﺮ ﭼﻮﻧﺴﺖ؟‬

‫ﻧﮕﻮﻳﯽ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻬﺮ دل ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ ﺁن ﺑﺎﻻﯼ هﻢﭼﻮن ﺗﻴﺮ ﭼﻮن اﺳﺖ؟‬

‫ز ﻟﺐ ﺁﻳﺪ هﻤﯽ ﺑﻮﯼ ﺷﺮاﺑﺶ‬

‫دهﺎﻧﺶ داد ﺑﻮﯼ ﺷﻴﺮ ﭼﻮن اﺳﺖ؟‬

‫‪32‬‬
 ‫ﻣﻦ ازوﯼ ﻧﻴﻢ ﮐﺸﺖ ﻏﻤﺰﻩ ﮔﺸﺘﻢ‬
‫هﻨﻮزم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﭼﻮن اﺳﺖ؟‬

‫اﮔﺮ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﮐﺮد ﺗﻘﺼﻴﺮ‬

‫ﻟﺒﺶ در ﻋﺬر ﺁن ﺗﻘﺼﻴﺮ ﭼﻮن اﺳﺖ؟‬

‫ﻧﭙﺮﺳﺪ هﺮﮔﺰ ﺁن ﻣﺴﺖ ﺟﻮاﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺣﺎل ﺗﻮﺑﻪﯼ ﺁن ﭘﻴﺮ ﭼﻮﻧﺴﺖ؟‬

‫ز زﻟﻔﺶ ﺳﻮﺧﺖ ﺟﺎن ﻣﺮدم ﺁرﯼ‬

‫ﺑﮕﻮ ﺁن دام ﻣﺮدم ﮔﻴﺮ ﭼﻮن اﺳﺖ؟‬

‫‪.76‬‬
‫ﺑﻴﺎ ﮐﺰ رﻓﺘﻨﺖ ﺟﺎﻧﻢ ﺧﺮاب اﺳﺖ‬
‫دل از ﺷﻮر ﻧﻤﮑﺪاﻧﺖ ﮐﺒﺎﺑﺴﺖ‬

‫درﻧﮓ ﺁﻣﺪن اﯼ ﻋﻤﺮ ﮐﻢ ﮐﻦ‬

‫ﮐﻪ ﻋﻤﺮ از ﺑﻬﺮ رﻓﺘﻦ در ﺷﺘﺎب اﺳﺖ‬
‫‪.77‬‬
‫ﻧﺪارد ﭼﺸﻤﻪﯼ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺁﺑﯽ‬
‫ﮐﺰان ﭼﺸﻤﻪ ﺗﻮ ﺑﺮدﯼ هﺮ ﭼﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ هﻴﭻ ﺑﻮﯼ ﻧﺎﻓﻪ از ﻣﺸﮏ‬

‫وﻟﯽ ﻣﻮﯼ ﺗﻮ ﻳﮏﺳﺮ ﻣﺸﮏ ﻧﺎﺑﺴﺖ‬

‫ﭼﻮ ﺑﺮ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻟﺒﺖ از رخ ﭼﮑﺪ ﺧﻮﯼ‬

‫ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺁب ﺁن ﺷﺮﺑﺖ ﮔﻼﺑﺴﺖ‬

‫ﻣﺮا ﮔﺮﻳﮏ ﺳﻮا ﻟﯽ از ﻟﺐ ﺗﺴﺖ‬

‫‪33‬‬
 ‫ز ﭼﺸﻤﺖ دﻩ ﺟﻮاب ﻧﺎﺻﻮاﺑﺴﺖ‬
‫ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﭼﻮ ﺧﺴﺮو ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺶ‬
‫زﺑﻮن ﻏﻤﺰﻩﯼ ﺣﺎﺿﺮ ﺟﻮاﺑﺴﺖ‬

‫‪.78‬‬
‫ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ دل ﻣﻦ و هﻢ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ‬
‫ﮐﺎن ﮐﺞ ﮐﻠﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻻ ﺳﺖ‬

‫ﺧﻮاﺑﺶ دﻳﺪﻳﻢ دوش و ﻣﺴﺘﻴﻢ‬

‫ﮐﺎن ﺧﻮاب هﻨﻮز در ﺳﺮﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺁهﺴﺘﻪ رو اﯼ ﺻﺒﺎ ﺑﺪان ﺑﺎم‬

‫ﮐﺎن ﻣﺴﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪﯼ ﻣﻦ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ‬

‫از دوزخ اﮔﺮ ﻧﺸﺎن ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ ﮔﻮﻳﻢ ‪ :‬ﺧﻮاﺑﮕﺎﻩ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ‬

‫‪.79‬‬
‫ﺷﺮﺑﺖ و ﺻﻠﺖ ﻧﺠﻮﻳﻢ ﮐﺎر ﻣﻦ ﺧﻮن ﺧﻮردﻧﺴﺖ‬
‫ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻢ ﺗﻮ ﻣﺮهﻢ ﺁﻧﺠﺎهﺎ رﺳﺎن ﮐﻪ ﺁزردﻧﺴﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ از ﻣﺎﻳﻪﯼ ﻏﻤﻬﺎﯼ ﺗﻮ ﭘﺮوردﻩ ﺷﺪ‬

‫ﺧﻠﻖ ﻏﻢ ﮔﻮﻳﻨﺪ و ﻧﺰد ﺑﻨﺪﻩ ﺟﺎن ﭘﺮوردﻧﺴﺖ‬

‫ﮐﺸﺘﻦ ﻣﻦ ﺑﺮ رﻗﻴﺐ اﻧﺪاز وﺧﻮد رﻧﺠﻪ ﻣﺸﻮ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺧﻮن ﭼﻮن ﻣﻨﯽ ﻧﻪ ﻻﻳﻖ ﺁن ﮔﺮدن اﺳﺖ‬

‫ﭼﺎﮎ داﻣﻦ ﻣﮋدﻩﯼ ﺑﺪ ﻧﺎﻣﻴﻢ داد اﯼ ﺳﺮﺷﮏ‬

‫ﻳﺎرﻳﺶ ﮐﻦ ﮐﻮ ﻣﺮا در ﺑﻨﺪ رﺳﻮا ﮐﺮدن اﺳﺖ‬

‫‪34‬‬
 ‫‪.80‬‬
‫ﮐﺸﺘﻪﯼ ﺗﻴﻎ ﺟﻔﺎﻳﺖ دل دروﻳﺶ ﻣﻦ اﺳﺖ‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ﺗﻴﺮ ﺑﻼﻳﺖ ﺟﮕﺮ رﻳﺶ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻴﮏﺧﻮاهﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺪ ﻣﻨﻊ ز ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﺮا‬

‫ﻣﻨﮑﺮﯼ دان ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐﻪ ﺑﺪ اﻧﺪﻳﺶ ﻣﻨﺴﺖ‬

‫هﺮ ﮔﺮوهﯽ ﺑﮕﺰﻳﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ دﻳﻨﯽ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﯽ دﻳﻦ ﻣﻦ و ﺑﯽﺧﺒﺮﯼ ﮐﻴﺶ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ دل از ﻣﺎ ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﺑﺘﻮ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﭼﻪ ﺑﺎﮎ ؟‬

‫ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ زﻣﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫‪.81‬‬

‫ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺴﺖ ﺗﻮ ﺧﻮاب ﺁﻟﻮدﺳﺖ‬

‫ﻟﺐ ﻟﻌﻠﺖ ﺑﻪ ﺷﺮاب ﺁﻟﻮدﺳﺖ‬

‫ﺁﮔﻪ از ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻦ ﮐﯽ ﮔﺮدد‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺖ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻮاب ﺁﻟﻮدﺳﺖ‬

‫ﻟﺐ ﺗﻮ دردل ﻣﻦ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻤﮑﯽ را ﺑﻪ ﮐﺒﺎب ﺁﻟﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫از ﺗﺮﯼ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﮑﻴﺪن ﺁرﯼ‬

‫ﻟﺐ ﺗﻮ ﮐﺰ ﻣﯽ ﻧﺎب ﺁﻟﻮدﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺴﺮو ﭼﻪ ﮔﻨﻪ ﮐﺮد اﻣﺮوز ؟‬

‫ﮐﻪ ﺣﺪﻳﺜﺖ ﺑﻪ ﻋﺘﺎب ﺁﻟﻮدﺳﺖ‬

‫‪35‬‬
 ‫ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺴﺖ ﺗﻮ ﺧﻮاب ﺁﻟﻮدﺳﺖ‬
‫ﻟﺐ ﻟﻌﻠﺖ ﺑﻪ ﺷﺮاب ﺁﻟﻮدﺳﺖ‬

‫ﺁﮔﻪ از ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻦ ﮐﯽ ﮔﺮدد‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺖ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻮاب ﺁﻟﻮدﺳﺖ‬

‫ﻟﺐ ﺗﻮ دردل ﻣﻦ ﺑﻨﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻧﻤﮑﯽ را ﺑﻪ ﮐﺒﺎب ﺁﻟﻮدﻩ اﺳﺖ‬

‫از ﺗﺮﯼ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﮑﻴﺪن ﺁرﯼ‬

‫ﻟﺐ ﺗﻮ ﮐﺰ ﻣﯽ ﻧﺎب ﺁﻟﻮدﺳﺖ‬

‫ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺴﺮو ﭼﻪ ﮔﻨﻪ ﮐﺮد اﻣﺮوز ؟‬

‫ﮐﻪ ﺣﺪﻳﺜﺖ ﺑﻪ ﻋﺘﺎب ﺁﻟﻮدﺳﺖ‬

‫‪.82‬‬
‫ﭼﻪ ﻧﻘﺶ ﺑﻨﺪﯼ از اﻧﺪﻳﺸﻪﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻋﺸﻖ اﺳﺖ‬
‫ﭼﻪ روﯼ ﺑﻴﻨﯽ از ﺁﻳﻴﻨﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ در زﻧﮓ اﺳﺖ‬

‫هﺰار ﭘﺎرﻩ ﮐﻨﻢ ﺟﺎن ﻣﮕﺮ ﮐﻪ در ﮔﻨﺠﺪ‬

‫ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺑﺎن هﻢﭼﻮن دهﺎﻧﺸﺎن ﺗﻨﮓ ﺳﺖ‬

‫ﺷﮕﻮﻓﻪ ﻏﺎﻟﻴﻪ ﺑﻮ ﮔﺸﺖ و ﺑﺎغ ﮔﻞرﻧﮓ اﺳﺖ‬

‫هﻮاﯼ ﺑﺎدﻩﯼ ﺻﺎﻓﯽ و ﻧﻐﻤﻪﯼ ﭼﻨﮓ اﺳﺖ‬

‫ﻣﮑﻦ ز ﺳﻨﮓدﻟﯽ ﺟﻮر ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﮑﻴﻦ‬

‫ﮐﻪ ﺁﺧﺮ اﻳﻦ دل ﻣﺴﮑﻴﻦ دل اﺳﺖ ﻧﯽ ﺳﻨﮓ اﺳﺖ‬

‫‪.83‬‬
‫ﺑﻼﯼ ﺧﻔﺘﻪ ﺳﺮ ﺑﺮداﺷﺖ از ﺧﻮاب‬

‫‪36‬‬
 ‫هﺮ ﺁن ﻣﻮﻳﯽ ﮐﺰ ﺁن زﻟﻒ دو ﺗﺎ ﺧﺎﺳﺖ‬
‫ﮔﺮ ﻳﺒﺎن ﻣﻴﺪرم هﺮ ﺻﺒﺢ ﭼﻮن ﮔﻞ‬
‫هﻤﻪ رﺳﻮاﻳﯽ ﻣﻦ از ﺻﺒﺎ ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﺗﺎر زﻟﻒ ﺑﺴﺘﯽ ﺑﻨﺪ در ﺑﻨﺪ‬

‫ز هﺮ ﺑﻨﺪﯼ ﻣﺮا دردﯼ ﺟﺪا ﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻞ اﻣﺸﺐ ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﻣﺴﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺠﺎم ﻻﻟﻪ ﮔﻮن ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻴﺎراﺳﺖ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺳﺒﺰﻩ زﻳﻦ ﺳﻮ ﭘﺎﯼ درﺑﻨﺪ‬

‫ﺳﺘﺎرﻩ ﺳﺮو از ﺁن ﺳﻮ ﺟﺎﻧﺐ راﺳﺖ‬

‫ﺻﺒﺎ ﻣﯽرﻓﺖ و ﻧﺮﮔﺲ از ﻏﻨﻮدن‬

‫ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮﻳﯽ هﻤﯽ اﻓﺘﺎد و ﻣﯽﺧﺎﺳﺖ‬

‫‪.84‬‬
‫ﺟﻌﺪ ﻣﺮﻏﻮﻟﺖ ﮐﻪ در هﺮﺑﻨﺪ او ﺻﺪ ﺣﻠﻘﻪ اﺳﺖ‬
‫دام دﻟﻬﺎﯼ اﺳﻴﺮان ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﻼﺳﺖ‬

‫هﺮ ﮐﻪ در ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﺑﻮﻳﯽ ﺑﺮد از ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫هﺮ ﮐﻪ از دردت ﻧﺼﻴﺒﯽ ﻳﺎﻓﺖ ﻓﺎرغ از دواﺳﺖ‬

‫‪.85‬‬
‫درﻳﻦ ﻏﻢ ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﮔﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﺎر ﺑﻮد‬
‫دران ﺣﺮﻳﺮ ﮐﻪ ﺁن ﻳﺎر ﺑﯽوﻓﺎ ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫هﻼل ﻋﻴﺪ ﺟﻬﺎن را ﺑﻪ ﻧﻮر ﺧﻮﻳﺶ ﺁراﺳﺖ‬

‫ﺷﺮاب ﭼﻮن ﺷﻔﻖ و ﺟﺎم ﭼﻮن هﻼل ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫‪37‬‬
 ‫ﻣﮕﺮ ﺷﺮاب ﺷﻔﻖ ﺧﻮرد ﺷﺐ ز ﺟﺎم هﻼل‬
‫ﮐﻪ هﺮ ﮔﻬﺮ ﮐﻪ در او ﺑﻮد ﺟﻤﻠﻪ در ﺻﺤﺮاﺳﺖ‬

‫درﻳﻦ ﻏﻢ ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﮔﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﺎر ﺑﻮد‬

‫دران ﺣﺮﻳﺮ ﮐﻪ ﺁن ﻳﺎر ﺑﯽوﻓﺎ ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬

‫هﻼل ﻋﻴﺪ ﺟﻬﺎن را ﺑﻪ ﻧﻮر ﺧﻮﻳﺶ ﺁراﺳﺖ‬

‫ﺷﺮاب ﭼﻮن ﺷﻔﻖ و ﺟﺎم ﭼﻮن هﻼل ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻣﮕﺮ ﺷﺮاب ﺷﻔﻖ ﺧﻮرد ﺷﺐ ز ﺟﺎم هﻼل‬

‫ﮐﻪ هﺮ ﮔﻬﺮ ﮐﻪ در او ﺑﻮد ﺟﻤﻠﻪ در ﺻﺤﺮاﺳﺖ‬

‫‪.86‬‬
‫ﺟﺎن ﺑﺒﺮدﯼ ﺧﻮش هﻨﻮز ﻧﻪ اﯼ‬
‫دﺳﺖ ﺑﺮ دل ﻧﻪ اﻳﻦ زﻣﺎن ﮐﻪ ﺗﺮاﺳﺖ‬

‫ﺑﺮ رخ زرد ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪ و ﺑﮕﻮ‬

‫ﺧﻨﺪﻩ اﻧﮕﻴﺰ ز ﻏﻔﺮان ﮐﻪ ﺗﺮ اﺳﺖ‬

‫‪.87‬‬
‫ﺗﻠﺨﯽ ﻧﺸﻨﻴﺪم از ﻟﺒﺖ هﻴﭻ‬
‫ﻳﺎ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺗﻮ هﻨﻮز ﻗﻨﺪ اﺳﺖ؟‬

‫ﺧﺎﻣﺎن ﭘﻨﻬﺎن دهﻨﺪ ﭘﻨﺪم‬

‫ﺑﺎ ﺳﻮﺧﺘﻪﻳﯽ ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﭘﻨﺪ اﺳﺖ؟‬

‫ﺟﺎن در ﺧﻢ زﻟﻒ ﺗﺴﺖ ﺑﻨﻤﺎﯼ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻨﮕﺮﻣﺶ ﮐﻪ در ﭼﻪ ﺑﻨﺪ اﺳﺖ؟‬

‫ﺗﺎ ﺧﻂ ﺗﻮ ﻧﻮدﻣﻴﺪ ﮔﻞ را‬

‫‪38‬‬
 ‫ﺑﺮ ﺳﺒﺰﻩ هﺰار رﻳﺸﺨﻨﺪ اﺳﺖ؟‬
‫ﺧﻮاهﻢ ﺳﺮ ﺳﺮو را ﺑﺒﺮم‬
‫ﮔﺮ ﻗﺪ ﺗﻮ ﻳﮏ ﺳﺮﯼ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ؟‬

‫‪.88‬‬
‫در ﺷﺐ هﺠﺮ ﮐﻪ از روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺘﺮ اﺳﺖ‬
‫ﻣﺮدم دﻳﺪﻩﯼ ﻣﻦ ﻏﺮﻗﻪ ﺑﺨﻮن ﺟﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ ﻃﺮاوت رخ ﺗﻮ رﺷﮏ ﮔﻞ ﺳﻴﺮاب اﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ ﺗﺒﺴﻢ دهﻨﺖ ﻏﻴﺮت ﺗﻨﮓ ﺷﮑﺮ اﺳﺖ‬

‫اﯼ ﺻﺒﺎ ﮔﺮ ﮔﺬرﯼ ﺑﺮﺳﺮﺁن ﮐﻮ ﺑﺮﺳﺎن‬

‫ﺧﺒﺮ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﮑﺲ ﮐﻪ ز ﻣﺎ ﺑﯽﺧﺒﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﻨﮑﺮ ﻋﺸﻘﻨﺪ و ﻣﻨﻢ ﮐﺸﺘﻪﯼ او‬

‫ﺷﻴﻮﻩﯼ ﻣﺎ دﮔﺮ و ﺷﻴﻮﻩﯼ ﻣﺮدم دﮔﺮ اﺳﺖ‬

‫‪.89‬‬
‫ﺳﺮ اﻧﺪازﻳﻢ ﺑﻪ ﮐﻪ راﻧﯽ ز در‬
‫ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﯽ در دوﺳﺖ درد ﺳﺮ اﺳﺖ‬

‫زهﯽ ﻃﻌﻦ ﺟﺎوﻳﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را‬

‫ﮐﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﻌﺸﻮق ﻧﻴﻠﻮﻓﺮ اﺳﺖ‬

‫ﻣﮕﺲ ﻗﻨﺪ و ﭘﺮواﻧﻪ ﺁﺗﺶ ﮔﺰﻳﺪ‬

‫هﻮس دﻳﮕﺮ و ﻋﺎﺷﻘﯽ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫‪.90‬‬
‫ﻣﺮا داغ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺟﺎن ﻳﺎدﮔﺎر اﺳﺖ‬
‫ﻓﺪاﻳﺶ ﺑﺎد ﺟﺎن ﭼﻮن داغ ﻳﺎر اﺳﺖ‬

‫‪39‬‬
 ‫اﮔﺮ ﺟﺎن ﻣﯽرود ﮔﻮ رو ﻏﻤﯽ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺗﻮ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎن ﮐﻪ ﻣﺎرا ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﺎر اﺳﺖ‬

‫‪.91‬‬
‫هﺮ ﮐﺮا ﮐﻦ ﻣﮑﻦ و هﻮش و ﺧﺮد در ﮐﺎر اﺳﺖ‬
‫ﻣﺸﻨﻮ از وﯼ ﺳﺨﻦ ﻋﺸﻖ ﮐﻪ او هﺸﻴﺎر اﺳﺖ‬

‫‪.92‬‬
‫ﺷﺎخ ﮔﻞ از ﻧﺴﻴﻢ ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮ اﺳﺖ‬
‫وﻗﺖ ﮔﻞ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﺒﻞ ﺳﺤﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺷﺎخ ﮔﻞ از ﻧﺴﻴﻢ ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮ اﺳﺖ‬

‫وﻗﺖ ﮔﻞ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﺒﻞ ﺳﺤﺮ اﺳﺖ‬

‫‪.93‬‬
‫ﻧﻈﺮﯼ ﮐﻦ ﮐﺰان دو ﭼﺸﻢ ﺳﻴﺎﻩ‬
‫دﻳﺪﻩ در اﻧﺘﻈﺎر ﻳﮏ ﻧﻈﺮ اﺳﺖ‬

‫‪.94‬‬
‫ﺑﻪ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻋﺸﻖ ﺷﺪ ﻣﻌﻠﻮم‬
‫ﮐﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﺷﻴﻦ ﺳﻼﻣﺖ ﻧﻪ ﻣﺮد اﻳﻦ ﺳﻔﺮ اﺳﺖ‬

‫‪.95‬‬
‫ﻋﺎﺷﻖ ﺳﻮﺧﺘﻪ دل زﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺟﺎن دﮔﺮ اﺳﺖ‬
‫زﻳﻦ ﺟﻬﺎﻧﺶ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﮐﻮ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن دﮔﺮ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺲ ﮐﻪ از ﺧﻮن دﻟﻢ ﻻﻟﻪﯼ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺑﺸﮕﻔﺖ‬

‫هﺮ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﻧﮕﺮم ﻻﻟﻪ ﺳﺘﺎن دﮔﺮ اﺳﺖ‬

‫‪40‬‬
 ‫‪.95‬‬
‫ﭘﻨﺪم ﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﻧﺸﻨﻮم اﯼ ﻧﻴﮏﺧﻮاﻩ از اﻧﮏ‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮأم وﻟﯽ دل و ﺟﺎن ﺟﺎﯼ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‬

‫‪.96‬‬
‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺪﻣﺴﺘﯽ اﺳﺖ ﻋﻴﺐ ﺣﺮﻳﻒ‬
‫ﮐﻨﺪن رﻳﺶ ﻣﺤﺘﺴﺐ هﻨﺮ اﺳﺖ‬

‫‪.97‬‬
‫ﺑﺎﻏﻤﺖ ﺷﺎدﯼ ﺟﻬﺎن هﻮس اﺳﺖ‬
‫ﺷﺎدﯼ ﻣﻦ هﻤﻴﻦ ﻏﻢ ﺗﻮ ﺑﺲ اﺳﺖ‬

‫از ﺳﺮﺧﺸﻢ اﮔﺮ ﺑﺨﺎﻳﯽ ﻟﺐ‬

‫ﺑﺮ ﻟﺒﺖ ﺑﻮﺳﻪ دادﻧﻢ هﻮس اﺳﺖ‬

‫‪.98‬‬
‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻔﺘﻦ ﺧﻮش ﺑﻮد ﺑﺎ ﻳﺎر در ﺷﺒﻬﺎﯼ وﺻﻞ‬
‫ﻟﻴﮏ در ﺷﺒﻬﺎﯼ ﻏﻢ ﺑﻴﺪار ﺑﻮدن هﻢ ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪﮎ اﻧﺪﮎ ﮔﻪ ﮔﻬﯽ ﺑﺎﻳﺎر ﺑﻮدن ﺧﻮش ﺑﻮد‬

‫ور ﻣﻴﺴﺮ ﮔﺮددم ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮدن هﻢ ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫‪.99‬‬
‫ﻣﯽﮔﺪازد ﻟﺒﺖ از ﺑﻮﺳﻪ زدن‬
‫ﭼﻪ ﺗﻮان ﮐﺮد از ﺁن ﻧﻤﮏ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﻴﻦ ز ﺧﻴﺎل ﻟﺐ ﺗﻮ‬

‫ﮐﻪ ﺷﺐ و روز ﻣﻴﺎن ﻧﻤﮏ اﺳﺖ‬

‫‪41‬‬
 ‫‪.100‬‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ در ﺑﺮ اﻧﺪام ﺗﻮ ﺳﻴﻢ اﺳﺖ‬
‫ﺑﺮادر ﺧﻮاﻧﺪﻩﯼ زﻟﻔﺖ ﻧﺴﻴﻢ اﺳﺖ‬

‫‪.101‬‬
‫ﺗﻦ ﭘﺎﮐﺖ ﮐﻪ زﻳﺮ ﭘﻴﺮهﻦ اﺳﺖ‬
‫وﺣﺪﻩ ﻻﺷﺮﻳﮏ ﻟﻪ ﭼﻪ ﺗﻦ اﺳﺖ‬

‫هﺴﺖ ﭘﻴﺮاهﻨﺖ ﭼﻮ ﻗﻄﺮﻩﯼ ﺁب‬

‫ﮐﻪ ﺗﻨﮓ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺮﮔﻞ و ﺳﻤﻦ اﺳﺖ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮐﺶ درون ﭘﻴﺮاهﻦ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﺎﻧﯽ و ﺟﺎن ﻣﻦ ﺑﺪن اﺳﺖ‬

‫ﺗﺎزﻳﻢ در ﻏﻢ ﺗﻮ ﺟﺎﻣﻪ درم‬

‫وز ﭘﺲ ﻣﺮگ ﻧﻮﺑﺖ ﮐﻔﻦ اﺳﺖ‬

‫دل ﺑﺴﯽ ﺑﺮدﻩاﯼ ﻧﮑﻮ ﺑﺸﻨﺎس‬

‫ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ اﺳﺖ ازان ﻣﻦ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪرا و ﻣﻴﺎن ﺟﺎن ﺑﻨﺸﻴﻦ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﺎﻧﯽ و ﺟﺎن ﺗﺮا ﺑﺪن اﺳﺖ‬

‫‪.102‬‬
‫در ﺷﻬﺮ ﭼﻮ ﺗﻮ ﻓﺘﻨﻪ و ﻣﺮدم ﮐﺶ و ﺑﻴﺪاد‬
‫ﻣﻦ زﻳﺴﺘﻦ ﺧﻠﻖ ﻧﺪاﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﺴﺎن اﺳﺖ‬

‫ﺗﺮﮐﯽ ﮐﻪ دو اﺑﺮوش ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ دﻟﻬﺎ‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﺶ هﺰارﺳﺖ اﮔﺮ ﭼﺶ دو ﮐﻤﺎن اﺳﺖ‬

‫‪42‬‬
 ‫‪.103‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮو ﺑﺎغ ﮐﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﮐﻨﻮن ﮐﻪ در هﺮﺑﺎغ‬
‫هﺰار ﺳﺮو ﺑﻬﺮ ﮔﻮﺷﻪﻳﯽ ﺧﺮاﻣﺎن اﺳﺖ‬

‫‪.103‬‬
‫ﮔﻔﺘﻪاﯼ ﺗﺮﮎ ﺗﻮ ﻧﺨﻮاهﻢ ﮔﻔﺖ‬
‫ﺗﺮﮎ ﻣﻦ ﮔﻮﭼﻪ ﺟﺎﯼ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ اﺳﺖ‬

‫‪.104‬‬
‫ﺧﺒﺮﯼ دﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ اﯼ ﺑﺎد ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺎن ﭼﻮن اﺳﺖ؟‬
‫ﺁن ﮔﻞ ﺗﺎزﻩ و ﺁن ﻏﻨﭽﻪﯼ ﺧﻨﺪان ﭼﻮن اﺳﺖ؟‬

‫رخ و زﻟﻔﺶ را ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﺑﺎرﯼ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﻨﺪ‬

‫دل دﻳﻮاﻧﻪﯼ ﻣﻦ ﭘﻬﻠﻮﯼ اﻳﺸﺎن ﭼﻮن اﺳﺖ؟‬

‫هﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن و ﺳﺮﺟﺎﻧﺎن ﮐﻪ ﮔﻤﺎﻧﻴﺶ ﻣﮕﻮﯼ‬

‫ﮔﻮ هﻤﻴﻦ ﻳﮏ ﺳﺨﻦ راﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺎن ﭼﻮن اﺳﺖ؟‬

‫ﺑﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮرد ﺁن ﻇﺎﻟﻢ و در ﺧﻮردن ﻣﯽ‬

‫ﺁن رخ ﭘﺮﺧﻮﯼ و ﺁن زﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﭼﻮن اﺳﺖ؟‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﺧﻮش ﮐﻪ هﺸﻴﺎر ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺴﺖ اﺳﺖ‬

‫ﻟﺐ ﻣﯽ ﮔﻮﻧﺶ ﮐﻪ دﻳﻮاﻧﻪ ﮐﻨﺪ ﺁن ﭼﻮن اﺳﺖ؟‬

‫روزهﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ دﻟﻢ رﻓﺖ و دران زﻟﻒ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫ﻳﺎرب ﺁن ﻳﻮﺳﻒ ﮔﻢﮔﺸﺘﻪ ﺑﺰﻧﺪان ﭼﻮن اﺳﺖ؟‬

‫ﺧﺸﮏ ﺳﺎﻟﯽ اﺳﺖ درﻳﻦ ﻋﻬﺪ وﻓﺎ را اﯼ اﺷﮏ‬

‫زان ﺣﻮاﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﻣﯽﺁﻳﯽ ﻳﺎران ﭼﻮن اﺳﺖ؟‬

‫‪43‬‬
 ‫ﭘﺴﺖ ﺷﺪ ﺧﺴﺮو ﻣﺴﮑﻴﻦ ﺑﻪ ﻟﮕﺪ ﮐﻮب ﻓﺮاق‬
‫ﻣﻮر در ﺧﺎﮎ ﻓﺮو رﻓﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭼﻮن اﺳﺖ‬

‫‪.105‬‬
‫اﻳﻦ ﺟﻔﺎ ﮐﺎرﻳﺖ ﻧﻮ ﺑﻪ ﻧﻮ اﺳﺖ‬
‫ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﺟﺎن ﮐﺸﺘﻪ را در و اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺗﺮا ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻴﻢ ﮐﻨﺠﺪ ﺷﺮم‬

‫ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﻧﺰد ﺗﻮ ﺑﻪ ﻧﻴﻢ ﺟﻮ اﺳﺖ‬

‫‪.106‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻓﺮدا ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﺮ اﻣﺮوز‬
‫ﻧﻴﺴﺖ دل ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺴﺖ ﮐﻮدﮎ دﻳﻨﻪ اﺳﺖ‬

‫‪.107‬‬
‫در ﭼﻤﻦ ﺟﺎن ﻣﻦ ﺳﺮو ﺧﺮاﻣﺎن ﻳﮑﯽ اﺳﺖ‬
‫ﻧﺮﮔﺲ رﻋﻨﺎش دو ﻏﻨﭽﻪﯼ ﺧﻨﺪان ﻳﮑﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻏﻤﺰﻩ ﻟﺒﺶ ﺟﺎن دﻩ و ﺑﻮﺳﯽ ﺳﺘﺎن‬

‫ﮐﺎش دو ﺻﺪ ﺟﺎن ﺑﺪﯼ وﻩ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺟﺎن ﻳﮑﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ز ﻏﻢ ﮔﻞرﺧﯽ ژاﻟﻪ ﻓﺸﺎﻧﻢ ﭼﻮ اﺷﮏ‬

‫اﺑﺮ درﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﺎن ﻳﮑﯽ اﺳﺖ‬

‫‪.108‬‬
‫هﺮ ﻣﮋﻩ از ﻏﻤﺰﻩﯼ ﺧﻮن رﻳﺰ ﺗﻮ ﻧﺎوﮎ زﻧﯽ اﺳﺖ‬
‫ﮐﺎﻧﺪرون هﺮ ﺟﮕﺮ زان زﺧﻢ ﻧﺎوﮎ روزﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻤﺖ ﺁﻓﺖ‪ ،‬ﻏﻤﺰﻩ ﻓﺘﻨﻪ‪ ،‬ﺧﻂ ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬رخ ﺑﻼﺳﺖ‬

‫‪44‬‬
 ‫ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺼﻤﺎن ﻧﻪ ﺣﺪ ﭼﻮن ﻣﻨﯽ اﺳﺖ‬
‫ﺟﺎن ﮐﻪ زارم ﻣﯽﮐﺸﺪ از ﻳﺎد ﭼﻮن ﺗﻮ دوﺳﺘﯽ‬
‫ﺟﺎن ﻣﻦ از ﺗﻮ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﺁﺷﮑﺎرا دﺷﻤﻨﯽ اﺳﺖ‬

‫‪.109‬‬
‫ﭼﺸﻤﻢ ار ﺑﯽﺗﻮ ﺟﻬﺎن ﺑﻴﻨﺪ ﺑﮕﻴﺮش ﻋﻴﺐ ازاﻧﮏ‬
‫ﺧﻴﺮﻩﯼ ﺑﯽدﻳﺪﻩﯼ ﺁﻟﻮدﻩﯼ ﺗﺮ داﻣﻨﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺳﺎﻗﻴﺎ ﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮرم ﺑﯽ ﺗﻮ ﻧﮕﻮﻳﯽ ﮐﺎن ﻣﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮدﻧﻢ را ﺷﺮﺑﺘﯽ و ﺁﺗﺸﻢ را روﻏﻨﯽ اﺳﺖ‬

‫اﻧﺪران ﻣﺠﻠﺲ ﮐﻪ ﺧﻮد را زﻧﺪﻩ ﺳﻮزﻧﺪ اهﻞ ﻋﺸﻖ‬

‫اﯼ ﺑﺴﺎ ﻣﺮد ﺧﺪا ﮐﻮ ﮐﻤﺘﺮ از هﻨﺪو زﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫ﻋﻨﺪﻟﻴﺒﺎن را ﻏﺬاﯼ روح ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻮﯼ ﮔﻞ‬

‫ﻣﺮغ دﺷﺖ اﺳﺖ ﺁﻧﮑﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺮﺟﻮ و ﺑﺮ ارزﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫هﺮ ﺷﺒﯽ ﺧﺴﺮو ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﺳﻴﻨﻪﯼ در ﮐﻮﻳﺖ ﺑﺪرد‬

‫زﻳﺮ دﻳﻮار ﺗﻮ ﺳﻠﻄﺎن ﭘﺎﺳﺒﺎن ﭼﻮﺑﮏ زﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫‪.110‬‬
‫اﯼ دل ﻏﻤﻴﻦ ﻣﺒﺎش ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺎن رﺳﻴﺪﻧﯽ اﺳﺖ‬
‫در ﮐﺎم ﺗﺸﻨﻪ ﭼﺸﻤﻪﯼ ﺣﻴﻮان رﺳﻴﺪﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫اﯼ دردﻣﻨﺪ هﺠﺮ ﻣﻴﻨﺪاز دل ز درد‬

‫ﮐﺎﻳﻨﮏ ﻃﺒﻴﺐ ﺁﻣﺪﻩ درﻣﺎن رﺳﻴﺪﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫اﯼ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻋﻤﺮ زﺳﺮﺑﺮگ ﺗﺎزﻩ ﮐﻦ‬

‫ﮐﺎن ﻣﺮغ ﺁﺷﻴﺎن ﺑﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎن رﺳﻴﺪﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫‪45‬‬
 ‫ﭘﺮواﻧﻪ وار ﭘﻴﺶ روم ﺑﻬﺮ ﺳﻮﺧﺘﻦ‬
‫ﮐﺎن ﺷﻤﻊ دﻳﺪﻩ در ﺷﺐ هﺠﺮان رﺳﻴﺪﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫در رﻩ ﺑﺴﺎط ﻟﻌﻞ زﺧﻮن ﺟﮕﺮ ﮐﺸﻢ‬

‫ﮐﺎن ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﭼﻮ ﺳﺮو ﺧﺮاﻣﺎن رﺳﻴﺪﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﻓﺮاق رهﺎ ﮐﺮدﺧﺎﻧﻪ را‬

‫ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ ﮐﻪ ﺁرزوﯼ ﺟﺎن رﺳﻴﺪﻧﯽ اﺳﺖ‬

‫‪.111‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪﻳﯽ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﮐﺎﻳﻨﻘﺪر‬
‫زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ را ﻋﺠﺐ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪﻳﯽ اﺳﺖ‬

‫‪.112‬‬
‫اﯼ ﻧﺴﻴﻢ ﺻﺒﺢدم ﻳﺎرم ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬
‫ﻏﻢ ز ﺣﺪ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻏﻢﺧﻮارم ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺧﻮاب در ﭼﺸﻤﻢ ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﺐ‬

‫ﺁن ﭼﺮاغ ﭼﺸﻢ ﺑﻴﺪارم ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫دوﺳﺖ ﮔﻔﺖ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﮔﺮد و زار ﺑﺎش‬

‫دوﺳﺘﺎن ﺁﺷﻔﺘﻪ و زارم ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺁﺳﻮدﻩ از ﮐﺎرش دﻣﯽ‬

‫ﻳﺎرب ﺁﺳﻮدﻩ از ﮐﺎرم ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش او رﺳﺎﻧﻢ ﺣﺎل ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻧﺎﻟﻪهﺎﯼ ﺧﺴﺮو زارم ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫‪46‬‬
 ‫‪.113‬‬
‫هﺮ ﮐﺲ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ و ﺷﺎهﺪ و ﮔﻠﺸﻦ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ‬
‫ﻣﻦ هﻤﺎﻧﺠﺎ ﮐﻪ دل ﮔﻤﺸﺪﻩﯼ ﻣﻦ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ‬

‫هﺮ ﺷﺐ اﯼ ﻏﻢ ﭼﻪ رﺳﯽ در ﻃﻠﺐ دل اﻳﻨﺠﺎ‬

‫ﺁﺧﺮ ﺁن ﺳﻮﺧﺘﻪﯼ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ اﯼ دوﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﺮﻳﺰ و ﺑﺒﺮ ﺟﺎن زﻳﻦ ﮐﻮﯼ‬

‫ﭼﻮن ﮔﺮﻳﺰم ﮐﻪ ﮔﺮوﮔﺎن دل دﺷﻤﻦ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ‬

‫‪.114‬‬
‫ﺻﺒﺮ و دل و ﻧﺎم و ﻧﻨﮓ ﻣﺎ ﺑﻮد‬
‫ﻋﺸﻖ ﺁﻣﺪ و هﺮ ﭼﻬﺎر ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬

‫‪.115‬‬
‫ﭘﺎﻣﺎل ﮔﺸﺖ در رﻩﯼ ﻣﺎ ﺧﺴﺮو ودﻳﺖ‬
‫او را هﻤﻴﻦ ﺑﺲ اﺳﺖ ﮐﻪ او ﭘﺎﻳﻤﺎل ﻣﺎﺳﺖ‬

‫‪.116‬‬
‫ﻣﺎ و ﻣﺠﻨﻮن در ازل ﻧﻮﺷﻴﺪﻩاﻳﻢ از ﻳﮏ ﺷﺮاب‬
‫در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ از ﺁن دو اﺗﺤﺎد ﻣﺸﺮﺑﺴﺖ‬

‫‪.117‬‬
‫ﺟﺎﻧﻢ ﻓﺪاﯼ زﻟﻒ ﺗﻮ ﺁﻧﺪم ﮐﻪ ﭘﺮﺳﻤﺖ‬
‫ﮐﺎﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻣﻮﯼ ﺑﺎﻓﺘﻪ ؟ ﮔﻮﻳﯽ ﮐﻪ دام ﺗﺴﺖ‬

‫‪.118‬‬
‫ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﺎد داد ﮐﻪ داﻳﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺎد‬
‫ﺁن ﮔﻴﺴﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﺮو روان ﺗﺴﺖ‬

‫‪47‬‬
 ‫‪.119‬‬
‫ﺳﺮو ﺑﺴﺘﺎن ﻣﻼﺣﺖ ﻗﺎﻣﺖ رﻋﻨﺎﯼ ﺗﺴﺖ‬
‫ﻧﻮر ﭼﺸﻢ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺧﺴﺘﻪ ﺧﺎﮎ ﭘﺎﯼ ﺗﺴﺖ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺸﺘﻪام ﺷﻴﺪاﯼ دردت ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫هﺮﮐﺮا ﺟﺎن و دل و دﻳﻨﯽ ﺑﻮد ﺷﻴﺪاﯼ ﺗﺴﺖ‬

‫در درون ﻣﺴﺠﺪ و دﻳﺮ و ﺧﺮاﺑﺎت و ﮐﻨﺸﺖ‬

‫هﺮ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻢ هﻤﻪ ﺷﻮر ﺗﻮ و ﻏﻮﻏﺎﯼ ﺗﺴﺖ‬

‫ﺟﺎﻧﻢ از ﻏﻴﺮت ز دﺳﺖ ﺟﺎهﻼن ﺳﻮزد از اﻧﮏ‬

‫ﺳﺮو را ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺪ رﻋﻨﺎﯼ ﺗﺴﺖ‬

‫وﻋﺪﻩ دﻳﺪار ﺧﻮد ﮐﺮدﯼ ﺑﻪ ﻓﺮدا از ﺁن ﺳﺒﺐ‬

‫ﺟﺎن ﺧﺴﺮو ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺮ وﻋﺪﻩ ﻓﺮداﯼ ﺗﺴﺖ‬

‫ﺑﺮﺷﮑﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪ اﻓﺴﻮن ﺑﻬﺮ دﻟﺠﻮﻳﯽ وﻟﻴﮏ‬

‫ﺷﮑﺮﯼ ﮐﻮ ﺧﻮد ﻓﺴﻮن ﺧﻮاﻧﺪ ﻟﺐ دﻟﺠﻮﯼ ﺗﺴﺖ‬

‫‪.120‬‬
‫ﻣﺎ ﺟﺎن ﻓﺪاﯼ ﺧﻨﺠﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﺮدﻩاﻳﻢ‬
‫ﺧﻮاهﯽ ﺑﺒﺨﺶ و ﺧﻮاﻩ ﺑﮑﺶ راﯼ راﯼ ﺗﺴﺖ‬

‫‪.121‬‬
‫دل ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺎﻧﯽ ﺁوﻳﺨﺘﺴﺖ‬
‫ﭼﻮ دزدﯼ ﮐﺰ اﻳﻮاﻧﯽ ﺁوﻳﺨﺘﺴﺖ‬

‫ﻓﺪا ﺑﺎد ﺟﺎﻧﻬﺎ ﺑﺪان زﻟﻒ ﮐﺶ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺗﺎر ﻣﻮ ﺟﺎﻧﯽ ﺁوﻳﺨﺘﺴﺖ‬

‫‪48‬‬
 ‫ﭼﻪ زﻧﺎر ﮐﻔﺮ اﺳﺖ هﺮ ﻣﻮﯼ او‬
‫ﮐﻪ در هﺮ ﻳﮏ اﻳﻤﺎﻧﯽ ﺁوﻳﺨﺘﺴﺖ‬

‫ﺑﺘﺎن راﻣﺰن ﺳﻨﮓ اﯼ ﭘﺎرﺳﺎ‬

‫ﺑﻪ هﺮ ﺑﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﺁوﻳﺨﺘﺴﺖ‬

‫‪.122‬‬
‫زﻟﻒ ﺗﻮ ﺳﻴﻪ ﭼﺮا اﺳﺖ ؟ ﻣﺎ ﻧﺎﮎ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر در ﺁﻓﺘﺎب ﮔﺸﺘﺴﺖ‬

‫‪.123‬‬
‫زﻟﻔﺖ ﺳﺮو ﭘﺎ ﺷﮑﺴﺘﻪ زان اﺳﺖ‬
‫ﮐﺰ ﺳﺮو ﺑﻠﻨﺪ اوﻓﺘﺎدﺳﺖ‬

‫‪.124‬‬
‫ﺗﺎ ﺑﺎد ﺑﺮد ﺑﻮﯼ ﺗﻮ در ﺑﺎغ ﭘﻴﺶ ﺳﺮو‬
‫از ﺑﺎد ﻻﻟﻪزار ﮐﻠﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ زدﺳﺖ‬

‫از ﺑﻬﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﻻف ﺟﻤﺎل ﺗﻮ ﻣﻴﺰﻧﺪ‬

‫ﺻﺪ ﺑﺎر ﺑﺎد ﺑﺮ دهﻦ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ زدﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ دل ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﮐﻪ زد ﻧﺎوﮎ ﺟﻔﺎ‬

‫ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﮐﺮد اﺷﺎرت ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻪ اﻳﻦ زدﺳﺖ !‬

‫‪.125‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﯽ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردم ﺟﺮﻋﻪﻳﯽ ﺑﺨﺶ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺎ را در ﮔﻠﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ‬

‫‪49‬‬
 ‫‪.126‬‬
‫ﮔﻮاهﯽ ﻣﻴﺪﻩ اﯼ ﺷﺐ زا رﻳﻢ را‬
‫ﮐﻪ از ﻣﻦ ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﯽ دور ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ‬

‫‪.127‬‬
‫دل ﻧﺪارم ﻏﻢ ﺟﺎﻧﺎن زﭼﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺧﻮرد‬
‫ﭘﻴﺶ از ﻳﻦ ﮔﺮﭼﻪ ﻏﻤﯽ ﺑﻮد دﻟﯽ هﻢ ﺑﻮدﺳﺖ‬

‫‪128.‬‬
‫هﺮ ﺷﺐ ﻣﻦ و از ﮔﺮﻳﻪ ﺳﺮ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﺷﺴﺘﻦ‬
‫ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ اﻳﻦ دﻳﺪﻩ ﮐﻪ ﺁن ﭘﺎ ﻧﺘﻮان ﺷﺴﺖ‬

‫درﻳﺎ ز ﭘﯽ ﺑﺨﺖ ﺑﺪ از دﻳﺪﻩ ﭼﻪ رﻳﺰم‬

‫ﭼﻮن ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ درﻳﺎ ﻧﺘﻮان ﺷﺴﺖ‬

‫ﻋﺸﻖ از دل ﻣﺎﮐﻢ ﻧﺘﻮان ﮐﺮد ﮐﻪ ذاﺗﯽ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻮن ﻣﺎﻳﻪﯼ ﺁﺗﺶ ﮐﻪ ز ﺧﺎرا ﻧﺘﻮان ﺷﺴﺖ‬

‫از دردﯼ ﺧﻢ ﺷﻮﯼ ﻣﺼﻼﯼ ﻣﻦ ﻣﺴﺖ‬

‫ﮐﺰ ﺁب دﮔﺮ ﮐﻬﻨﻪ ﻣﺎرا ﻧﺘﻮان ﺷﺴﺖ‬

‫‪.129‬‬
‫درد دﻟﻢ را ﻃﺒﻴﺐ ﭼﺎرﻩ ﻧﺪاﻧﺴﺖ‬
‫ﻣﺮهﻢ اﻳﻦ رﻳﺶ ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ ﻧﺪاﻧﺴﺖ‬

‫راز دﻟﺖ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ ﮔﻔﺖ ﺑﭙﻮﺷﺎن‬

‫ﺣﺎل دل ﻏﺮﻗﻪ زان رﻩ ﻧﺪاﻧﺴﺖ‬

‫ﺧﺎل ﺑﻨﺎﮔﻮش او ز ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﻴﻨﺎن‬

‫‪50‬‬
 ‫ﺑﺮد ﭼﻨﺎن دل ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻮارﻩ ﻧﺪاﻧﺴﺖ‬
‫‪.130‬‬
‫ﺧﻮن ﻣﻦ در ﮔﺮدﻧﻢ ﮐﺎﻣﺮوز دﻳﺪم روﯼ او‬
‫ﭼﻨﮓ ﻣﻦ ﻓﺮداﯼ ﻣﺤﺸﺮ هﻢ ﺑﻪ داﻣﺎن ﻣﻨﺴﺖ‬

‫‪.131‬‬
‫ﺁﻧﮑﻪ دﻟﻢ ﺷﻴﻔﺘﻪﯼ روﯼ اوﺳﺖ‬
‫ﺷﻴﻔﺘﻪﯼ ﺗﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪم اﻳﻦ ﭼﻪ ﺧﻮﺳﺖ؟‬

‫دوش ﺑﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ دهﺎﻧﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎردرﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮﺳﺖ‬

‫ﺑﻪ ﮐﻪ رخ از ﺧﻠﻖ ﺑﭙﻮﺷﺪ از اﻧﮏ‬

‫دﻳﺪﻩﯼ ﺑﺪ ﺁﻓﺖ روﯼ ﻧﮑﻮﺳﺖ‬

‫هﺴﺘﯽ ﻣﻦ رﻓﺖ وﺧﻴﺎﻟﺶ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫اﻳﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻴﻨﯽ ﻧﻪ ﻣﻨﻢ ﺑﻠﮑﻪ اوﺳﺖ‬

‫‪.132‬‬
‫ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ در هﻮس روﯼ دوﺳﺖ‬
‫ﺑﺮگ ﺻﺒﻮرﯼ ﮐﺮاﺳﺖ؟ ﺑﯽ رخ ﻧﻴﮑﻮﯼ دوﺳﺖ؟‬

‫ﮔﺮ هﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺷﻮﻧﺪ ﻣﻨﮑﺮ ﻣﺎ ﮔﻮ ﺷﻮﻳﺪ‬

‫دور ﻧﺨﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ ﻣﺎ ز ﺳﺮﮐﻮﯼ دوﺳﺖ ؟‬

‫ﻗﺒﻠﻪ اﺳﻼﻣﻴﺎن ﮐﻌﺒﻪ ﺑﻮد در ﺟﻬﺎن‬

‫ﻗﺒﻠﻪﯼ ﻋﺸﺎق ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺧﻢ اﺑﺮوﯼ دوﺳﺖ‬

‫اﯼ ﻧﻔﺲ ﺻﺒﺢدم ﮔﺮ ﻧﻬﯽ ﺁﻧﺠﺎ ﻗﺪم‬

‫ﺧﺴﺘﻪ دﻟﻢ راﺑﺠﻮ در ﺷﮑﻦ ﻣﻮﯼ دوﺳﺖ‬

‫‪51‬‬
 ‫ﺟﺎن ﺑﻔﺸﺎﻧﻢ زﺷﻮق در رﻩ ﺑﺎد ﺻﺒﺎ‬
‫ﮔﺮﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺑﻤﺎ ﺻﺒﺢ دﻣﯽ ﺑﻮﯼ دوﺳﺖ‬

‫روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﮐﻪ ﺧﻠﻖ روﯼ ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺧﺴﺮو ﻣﺴﮑﻴﻦ ﻧﮑﺮد ﻣﻴﻞ ﺑﺠﺰ ﺳﻮﯼ دوﺳﺖ‬

‫‪.133‬‬
‫ﻳﮑﺎﻳﮏ ﺗﻠﺨﯽ دوران ﭼﺸﻴﺪم‬
‫زهﺠﺮان هﻴﭻ ﺷﺮﺑﺖ ﺗﻠﺦ ﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫اﺳﻴﺮ هﺠﺮ و ﻧﻮﻣﻴﺪ از وﺻﺎﻟﻢ‬

‫ﺷﺒﻢ ﺗﺎرﻳﮏ و اﻣﻴﺪ ﺳﺤﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﻪ ﻳﮏ ﺟﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻳﮏ ﺟﺎم ﺷﺎدﯼ‬

‫ز دور ﭼﺮخ ﮔﻔﺘﺎ راﻳﮕﺎن ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪.134‬‬
‫ﺗﺎراج ﮔﺸﺖ ﻣﻠﮏ دل از ﺟﻮر ﻧﻴﮑﻮان‬
‫اﯼ دل ﺑﺮو ﮐﻪ ﺑﺮدﻩ و ﺑﺮان ﺧﺮاج ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﺸﻨﻮ ﺣﺪﻳﺚ ﺑﯽﺧﺒﺮان در ﺑﻴﺎن ﻋﺸﻖ‬

‫داﻧﯽ ﮐﻪ اﺣﺴﻦ اﻟﻘﺼﺺ اﻧﺪر ﻓﺴﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪.135‬‬
‫ﺑﻴﺪار ﺷﻮ دﻻ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن ﺟﺎﯼ ﺧﻮاب ﻧﻴﺴﺖ‬
‫اﻳﻤﻦ درﻳﻦ ﺧﺮاﺑﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺻﻮاب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫از ﺧﻔﺘﮕﺎن ﺧﺎﮎ ﭼﻪ ﭘﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺣﺎل ﭼﻴﺴﺖ‬

‫زان ﺧﻮاب ﺧﻮش ﮐﻪ هﻴﭻ ﮐﺴﯽ را ﺟﻮاب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪52‬‬
 ‫ﻃﻴﺐ ﺣﻴﺎت ﺧﻮاﺳﺘﻦ از ﺁﺳﻤﺎن ﺧﻄﺎﺳﺖ‬
‫ﮐﺰ ﺷﻴﺸﻪﯼ دﻟﻴﻞ اﻣﻴﺪ ﺻﻮاب ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪.136‬‬
‫ﻋﻄﺎر ﮔﻮ ﺑﺒﻨﺪ دﮐﺎن را ﮐﻪ ﻣﻦ ز دوﺳﺖ‬
‫ﺑﻮﻳﯽ ﺷﻨﻴﺪﻩام ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﮏ و ﻋﺒﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪.137‬‬
‫روﯼ ﻧﻴﮑﻮﯼ ﺗﻮ ز ﻣﻪ ﮐﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﺟﺰ ﺗﺮا ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﻣﺴﻠﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫دهﻨﺖ ذرﻩ و ﮐﻢ از ذرﻩ اﺳﺖ‬

‫رخ ز ﺧﻮرﺷﻴﺪ ذرﻩﻳﯽ ﮐﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺮ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻏﻢ اﺳﺖ در دل ﻣﻦ‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ اﻧﺪر دل ﻣﻨﯽ ﻏﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺗﺎزﻩ ﮐﻦ ﺟﺎن ﺧﺴﺮو از ﻏﻢ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮐﻴﻦ ﺟﺮاﺣﺖ ﺳﺰاﯼ ﻣﺮهﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪.138‬‬
‫هﺰار ﺳﺎل ﺗﺮا ﺑﻴﻨﻢ و ﻧﮕﺮدم ﺳﻴﺮ‬
‫وﻟﯽ درﻳﻎ ﮐﻪ ﺑﻨﻴﺎد ﻋﻤﺮ ﻣﺤﮑﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪.139‬‬
‫ﻣﺸﻨﻮ ﺳﺨﻦ ﻋﺎﺷﻘﯽ از هﺮزﻩ زﺑﺎﻧﺎن‬
‫ﮐﺎﻳﻦ ﮐﺎر دﻟﺴﺖ اﯼ ﭘﺴﺮ و ﮐﺎر زﺑﺎن ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪.140‬‬
‫ﺷﺐ دوﺷﻴﻨﻪ ﺟﺎن ﺳﻮﻳﺶ ﭼﻨﺎن رﻓﺖ‬

‫‪53‬‬
 ‫ﮐﻪ زان اوﺳﺖ ﮔﻮﻳﯽ زان ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫‪.141‬‬
‫ﺑﻴﺶ رﻓﺘﺎرت ﺑﻴﺎﻳﺪ راﻩ ﮐﺒﮑﻢ در ﻧﻈﺮ‬
‫ﮔﺮ روﻧﺪﻩ هﺴﺖ ﻟﻴﮑﻦ هﻢﭼﻮ ﺗﻮ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻼﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺸﻤﺖ را ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﺑﺎز ﮐﻦ‬

‫هﺮ ﮐﻪ در ﻋﻬﺪت ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻴﺮد زﻧﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪.142‬‬
‫ﺳﺮو را ﺑﺎ ﻗﺪ ﺗﻮ هﺴﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻣﻴﻠﺶ اﻻ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﭘﺴﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫در دهﺎن و ﻣﻴﺎﻧﺖ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﯽ هﺴﺖ ﻟﻴﮏ هﺴﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮔﺎﻩﮔﺎهﻢ ﻗﺒﻠﻪ ﺑﻮدﯼ روﯼ‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ در ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫‪.143‬‬
‫ﺗﻘﺪﻳﺮ ﮐﻪ ﻳﮏ ﭼﻨﺪ ﻣﺮا از ﺗﻮ ﺟﺪا داﺷﺖ‬
‫از ﺟﺎن ﮔﻠﻪ دارم ﮐﻪ ﻣﺮا زﻧﺪﻩ ﭼﺮا داﺷﺖ؟‬

‫اﻧﺪوﻩ ﺟﺪاﻳﯽ ز ﮐﺴﯽ ﭘﺮس ﮐﻪ ﻳﮏ ﭼﻨﺪ‬

‫دور ﻓﻠﮏ از ﺻﺤﺒﺖ ﻳﺎراﻧﺶ ﺟﺪا داﺷﺖ‬

‫داغ دﮔﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺸﺴﺘﻢ‬

‫ﺁن داغ ﮐﻪ داﻣﺎﻧﺖ ز ﺧﻮن دل ﻣﺎ داﺷﺖ‬

‫‪.144‬‬
‫اﻣﺸﺐ ﺷﺐ ﻣﻦ ﻧﻮر ز ﻣﻬﺘﺎب دﮔﺮ داﺷﺖ‬

‫‪54‬‬
 ‫وز ﮔﺮﻳﻪﯼ ﺷﺎدﯼ ﺟﮕﺮم ﺁب دﮔﺮ داﺷﺖ‬
‫هﻨﮕﺎم ﺳﺤﺮ ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺤﺮاب و دل ﻣﻦ‬
‫ز اﺑﺮوﯼ ﺑﺘﯽ روﯼ ﺑﻪ ﻣﺤﺮاب دﮔﺮ داﺷﺖ‬

‫ﻗﺮﺑﺎن ﺷﻮم و ﭼﻮن ﻧﺸﻮم واﯼ ﮐﻪ ﺁن ﭼﺸﻢ‬

‫ﺑﺮ ﺟﺎن ﻣﻦ از هﺮ ﻣﮋﻩ ﻗﺼﺎب دﮔﺮ داﺷﺖ‬

‫ﻧﯽ داﺷﺖ ﺧﺒﺮ از ﺧﻮد و ﻧﯽ از ﻣﯽ و ﻣﺠﻠﺲ‬

‫ﺧﺴﺮو ﮐﻪ ﺧﺮاﺑﯽ ز ﻣﯽ ﻧﺎب دﮔﺮ داﺷﺖ‬

‫‪.145‬‬
‫ﺳﻮزش ﺳﻴﻨﻪﯼ ﻣﻦ دﻳﺪ و ﮐﻨﺎرم ﻧﮕﺮﻓﺖ‬
‫دل دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﻪ زﻧﺠﻴﺮ ﻧﮕﻪ ﻧﺘﻮان داﺷﺖ‬

‫ﻧﻈﺮﯼ ﮐﺮدم و دزدﻳﺪﻩ ﻣﺮا ﺟﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪ‬

‫ﮐﺰ رﻗﻴﺒﺎن ﺧﻨﮏ دزدﯼ ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن داﺷﺖ‬

‫‪.146‬‬
‫ﭼﻮن ﺑﮕﻴﺘﯽ هﺮ ﭼﻪ ﻣﯽﺁﻳﺪ روان ﺧﻮاهﺪ ﮔﺬﺷﺖ‬
‫ﺧﺮم ﺁﻧﮑﺲ ﮐﻮﻧﮑﻮ ﻧﺎم از ﺟﻬﺎن ﺧﻮاهﺪ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻣﻬﺮ ﺟﺎﻧﯽ وﺑﻬﺎرﯼ ﮐﺎﻳﺪت ﺧﻮش ﺑﺎش ازاﻧﮏ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻮ ﺑﻬﺎر و ﻣﻬﺮ ﺟﺎن ﺧﻮاهﺪ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﺧﺴﺮو ﺑﺴﺘﺎن ﻣﺘﺎﻋﯽ در دﮐﺎن روزﮔﺎر‬

‫ﮐﻴﻦ ﺑﻬﺎر ﻋﻤﺮ ﻧﺎﮔﻪ راﻳﮕﺎن ﺧﻮاهﺪ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫‪.147‬‬
‫ﺑﺎ ﻏﻤﺶ ﺧﻮ ﮐﺮدم اﻣﺸﺐ ﮔﺮﭼﻪ در زارﯼ ﮔﺬﺷﺖ‬
‫ﻳﺎد ﻣﻴﮑﺮدم از ﺁن ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ در ﻳﺎرﯼ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫‪55‬‬
 ‫ﻣﺮدﻣﺎن ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭼﻮﻧﯽ در ﺧﻴﺎل زﻟﻒ او‬
‫ﭼﻮن ﺑﻮد ﻣﺮﻏﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﺮش در ﮔﺮﻓﺘﺎرﯼ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻧﺎﺧﻮش ﺁن وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ زﻧﺪﻩدﻻن ﺑﯽ ﻋﺸﻖ رﻓﺖ‬

‫ﺿﺎﻳﻊ ﺁن روزﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺴﺘﺎن ﺑﻪ هﺸﻴﺎرﯼ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻣﺎﺟﺮاﯼ دوش ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺑﮕﺬﺷﺖ ﺣﺎل‬

‫اﯼ ﺳﺮت ﮔﺮدم ﭼﻪ ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ ﺑﻪ دﺷﻮارﯼ ﮔﺬﺷﺖ‬

‫‪.148‬‬
‫ﻣﻬﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺁن ﻣﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﺎ ﻧﮕﺬﺷﺖ‬
‫ﺷﺒﯽ ﻧﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺟﺎن ﻣﺎ ﺑﻼ ﻧﮕﺬﺷﺖ‬

‫ﻣﺮا ز ﻋﺎرض او دﻳﺮ ﺷﺪ ﮔﻠﯽ ﻧﺸﮕﻔﺖ‬

‫ﭼﻮ ﮔﻠﺒﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ او هﻴﭻﮔﻪ ﺻﺒﺎ ﻧﮕﺬﺷﺖ‬

‫ﮔﺬﺷﺖ در دل ﻣﻦ ﺻﺪ هﺰار ﺗﻴﺮ ﺟﻔﺎ‬

‫ﮐﻪ هﻴﭻ در دل ﺁن ﻳﺎر ﺑﯽوﻓﺎ ﻧﮕﺬﺷﺖ‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻦ ﭼﻮ ﻣﺮا دم ﻧﺪاد ﺟﺎن دادم‬

‫وﻟﻴﮏ ﻋﻤﺮ ﻧﺪاﻧﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﻳﺎ ﻧﮕﺬﺷﺖ‬

‫ﮐﺒﻮﺗﺮﯼ ﻧﺒﺮد ﺳﻮﯼ دوﺳﺖ ﻧﺎﻣﻪﯼ ﻣﻦ‬

‫ﮐﺰ ﺁﺗﺶ دل ﻣﻦ ﻣﺮغ در هﻮا ﻧﮕﺬﺷﺖ‬

‫ﭼﻪ ﺳﻮد ﻣﻠﮏ ﺳﻠﻴﻤﺎﻧﺖ ﺧﺴﺮوا ﺑﻪ ﺳﺨﻦ‬

‫ﮐﻪ هﺪهﺪ ﺗﻮ ﮔﻬﯽ ﺟﺎﻧﺐ ﺳﺒﺎ ﻧﮕﺬﺷﺖ‬

‫‪.149‬‬
‫ﺳﺮﺁن ﻗﺎﻣﺖ ﭼﻮن ﺳﺮو روان ﺧﻮاهﻢ ﮔﺸﺖ‬

‫‪56‬‬
‫ﺧﺎﮎ ﺁن ﺳﻠﺴﻠﻪﯼ ﻣﺸﮑﻔﺸﺎن ﺧﻮاهﻢ ﮔﺸﺖ‬
‫ﺑﻨﺪﻩ ﻋﺸﻘﻢ و ﺁﻧﺎﻧﮑﻪ درﻳﻦ ﻏﻢ ﻣﺮدﻧﺪ‬
‫ﺗﺎزﻳﻢ ﮔﺮد ﺳﺮ ﺗﺮﺑﺘﺸﺎن ﺧﻮاهﻢ ﮔﺸﺖ‬

‫‪.150‬‬
‫درﻳﻦ هﻮس ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﭼﺸﻢ ﺗﺮا‬
‫ﺑﺨﻔﺖ ﻧﺮﮔﺲ و ﺑﻴﺪار ﮔﺸﺖ و ﺑﺎز ﺑﺨﻔﺖ‬

‫ﺑﺒﺎغ ﺑﺎ ﺗﻮ هﻤﯽ ﮐﺮد ﺳﺮو ﭘﺎﯼ دراز‬

‫ﺑﻪ ﻳﮏ ﻃﭙﺎﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺎدش ﺑﺰد دراز ﺑﺨﻔﺖ‬

‫‪.151‬‬
‫ﺑﯽ ﺷﺎهﺪ رﻋﻨﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﺘﻮان رﻓﺖ‬
‫ﺑﯽ ﺳﺮو ﺧﺮاﻣﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﻧﺘﻮان رﻓﺖ‬

‫ﺻﺤﺮا و ﭼﻤﻦ ﭘﻬﻠﻮﯼ ﻣﻦ هﺴﺖ ﺑﺴﯽ ﻟﻴﮏ‬

‫هﻤﺮﻩ ﺗﻮ ﺷﻮ اﯼ دوﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺘﻮان رﻓﺖ‬

‫ﻣﺎﺋﻴﻢ و ﺳﺮ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﮔﺮ ﭘﻴﺶ ﻧﺨﻮاﻧﯽ‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺘﻮان ﻣﺮد و از اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺘﻮان رﻓﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ز ﮐﻮﻳﺖ ﺑﺮوم ﺗﺎ ﺑﺒﺮم ﺟﺎن‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﺑﺘﻮان ﺟﺎن ﻣﻦ اﻣﺎ ﻧﺘﻮان رﻓﺖ‬

‫اﯼ ﻗﺎﻓﻠﻪ در ﺑﺎدﻳﻪام ﭘﺎﯼ ﻓﺮو ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺑﮕﺬر ﺗﻮ ﮐﻪ در ﮐﻌﺒﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺎ ﻧﺘﻮان رﻓﺖ‬

‫ﻣﭙﺴﻨﺪ ﮐﻪ در ﭘﻴﺶ ﻟﺒﺖ ﻣﺮدﻩ ﺑﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﻧﺎزﻳﺴﺘﻪ از ﭘﻴﺶ ﻣﺴﻴﺤﺎ ﻧﺘﻮان رﻓﺖ‬

‫‪57‬‬
 ‫‪.152‬‬
‫ﻣﺮگ ﻓﺮهﺎد ﻧﻪ ﺁن ﺑﻮد و هﻼﮎ ﺷﻴﺮﻳﻦ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺸﺎن زﺟﺪاﻳﯽ ﻏﻢ و درد اﻓﺰون رﻓﺖ‬
‫ﮐﺸﺘﻦ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺳﻮﯼ ﻓﺮهﺎد ﮔﺬﺷﺖ‬
‫ﻣﺮدن ﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﻴﻠﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﺠﻨﻮن رﻓﺖ‬
‫‪.153‬‬
‫ﺑﺮگ زﻳﺮﺁﻣﺪ و ﺑﺮگ ﮔﻞ و ﮔﻠﺰار ﺑﺮﻓﺖ‬
‫ﺳﺮخ روﻳﯽ رخ ﻻﻟﻪ وﮔﻠﻨﺎر ﺑﺮﻓﺖ‬
‫ﺳﺮو ﺑﺸﮑﻔﺖ و ﭼﻤﻦ ﺳﺒﺰ ﺷﺪ و ﻧﺮﮔﺲ ﺧﻔﺖ‬
‫ﮔﻮﺑﺮو از ﺑﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ هﻤﻪ ﭼﻮن ﻳﺎر ﺑﺮﻓﺖ‬
‫ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﺎد ﺧﺰان دوش ﻏﺒﺎر ﺁﻟﻮدﻩ‬
‫ﺁﻣﺪ وﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺮو ﺗﻮ ز ﮔﻠﺰار ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮوم در ﻃﻠﺐ رﻓﺘﻪﯼ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻳﺎدم ﺁﻣﺪ رخ او ﭘﺎﯼ ﻣﻦ از ﮐﺎر ﺑﺮﻓﺖ‬

‫در دوﻳﺪ اﺷﮏ ﭼﻮ ﺑﺎزﺁﻣﺪ ز ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺪﻳﺪ‬

‫دل ﺑﻴﻨﺪاﺧﺖ هﻢ اﻧﺪوﻩ و ﺧﻮﻧﺒﺎر ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﻮن دل ﮔﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮﻓﺖ اﻧﺪﮎ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ هﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻮد اﻧﺪﮎ و ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﺎد ﺧﺎرﯼ ز رﻩ ﮔﻞرخ ﻣﻦ ﻣﯽﺁورد‬

‫ﺟﺎﻧﻢ ﺁوﻳﺨﺖ در ﺁن ﺧﺎر و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﺮﻓﺖ‬

‫هﺮ ﭼﻪ از ﻋﻘﻞ ﻓﺰون ﺷﺪ هﻤﻪ ﻋﻤﺮم ﺟﻮﺟﻮ‬

‫اﻧﺪرﻳﻦ ﻏﺎرت ﻏﻢ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﺮﻓﺖ‬

‫‪58‬‬
 ‫‪.154‬‬
‫ﺑﺮگ رﻳﺰ ﺁﻣﺪ و ﺑﺮگ ﮔﻞ و ﮔﻠﺰار ﺑﺮﻓﺖ‬
‫ﺳﺮخ روﺋﯽ ز رخ ﻻﻟﻪ و ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺳﺮو ﺑﺸﮑﺴﺖ و ﺳﻤﻦ زرد ﺷﺪ و ﻧﺮﮔﺲ ﺧﻔﺖ‬

‫ﮔﻮ ﺑﺮو اﻳﻦ هﻤﻪ ﭼﻮن از ﺑﺮ ﻣﻦ ﻳﺎر ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﻧﺰد ﻣﻦ ‪ ،‬ﺑﺎد ﺧﺰان‪ ،‬دوش ‪ ،‬ﻏﺒﺎر ﺁﻟﻮدﻩ‬

‫ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺮ و ﺗﻮ ز ﮔﻠﺰار ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ روم اﻧﺪر ﻃﻠﺐ رﻓﺘﻪﯼ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻳﺎدم ﺁﻣﺪ رخ او ‪،‬ﭘﺎﯼ ﻣﻦ از ﮐﺎر ﺑﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﻮن دل ﮔﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮﻓﺖ اﻧﺪﮎ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ هﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻮد اﻧﺪﮎ و ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮﻓﺖ‬

‫‪.155‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻘﺪ اﻣﺮوز ﺑﺎ وﺻﻞ ﺑﺘﺎﻧﻢ در ﺑﻬﺸﺖ‬
‫زاهﺪ ﺑﻴﭽﺎرﻩ در دل وﻋﺪﻩ ﻓﺮدا ﮔﺮﻓﺖ‬

‫‪.156‬‬
‫ﺷﻮق ﺗﻮأم ﺑﺎز ﮔﺮﻳﺒﺎن ﮔﺮﻓﺖ‬
‫اﺷﮏ دوان ﺁﻣﺪ و داﻣﺎن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺳﻬﻞ ﺑﻮد ﺗﺮﮎ دو ﻋﺎﻟﻢ وﻟﯽ‬

‫ﺗﺮﮎ رخ وزﻟﻒ ﺗﻮ ﻧﺘﻮان ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻨﯽ ! ﺑﯽ ﺗﻮ ﻧﻔﺲ ﭼﻮن زﻧﻢ ؟‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻣﺮا ﺑﯽ ﺗﻮ دل از ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫‪59‬‬
 ‫هﺮ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺻﺘﯽ از دﺳﺖ داد‬
‫ﺑﺲ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ دﻧﺪان ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻋﺎرض او ﺗﺎ ﺑﺪر ﺁورد ﺧﻂ‬

‫ﺧﺮدﻩ ﺑﺴﯽ ﺑﺮﻣﻪ ﺗﺎﺑﺎن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺧﺎل ﺗﻮ ﺑﺮﻟﻌﻞ ﻟﺐ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ‬

‫ﻣﻮرﭼﻪﻳﯽ ﻣﻠﮏ ﺳﻴﻠﻤﺎن ﮔﺮﻓﺖ‬
‫دل ﻃﻠﺐ ﮐﻌﺒﻪﯼ روﯼ ﺗﻮ ﮐﺮد‬
‫ﺣﻠﻘﻪﯼ ﺁن زﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﺎ و ﻣﯽ و ﻃﺮف ﮔﻠﺴﺘﺎن و ﻳﺎر‬

‫ﺑﺎد ﺻﺒﺎ ﻃﺮف ﮔﻠﺴﺘﺎن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﺑﯽ ﻣﻪ رﺧﺴﺎر و ﺷﺐ زﻟﻒ او‬

‫ﺧﺎﻃﺮم از ﺷﻤﻊ ﺷﺒﺴﺘﺎن ﮔﺮﻓﺖ‬

‫‪.157‬‬
‫ﺳﺎﻗﯽ ﺑﻴﺎر ﻣﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺎن ﺳﻮﺧﺖ دل زﻋﺸﻖ‬
‫ﮐﺰ ﺳﻮز اﻳﻦ ﮐﺒﺎب هﻤﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫اﯼ ﭘﺮدﻩﭘﻮش ﻗﺼﻪﯼ ﻣﻦ ﺑﮕﺬر از ﺳﺮم‬

‫ﮐﺎﻳﻦ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﻣﻦ هﻤﻪ ﺑﺎزار و ﮐﻮ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫‪.158‬‬
‫ﻣﺸﮑﻠﺴﺖ ﺁزاد ﺑﻮدن دل ﮐﻪ ﺑﺎ دﻟﺒﺮ ﻧﺸﺴﺖ‬
‫ﻣﺮدﻧﺴﺖ از ﺗﻦ ﺟﺪاﻳﯽ دل ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﺎن ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻋﻘﻞ ﺑﻴﺮون ﺷﺪ زﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻣﺶ ﮐﺎﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﮔﻔﺖ ‪:‬‬

‫ﻣﺎ ﮐﻪ هﺸﻴﺎرﻳﻢ ! ﺑﺎ دﻳﻮاﻧﻪ ﻧﺘﻮان ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫‪60‬‬
 ‫‪.159‬‬
‫هﺴﺖ ﺻﺤﺮا ﭼﻮن ﮐﻒ دﺳﺖ و ﺑﺮ او ﻻﻟﻪ ﭼﻮ ﺟﺎم‬
‫ﺧﻮش ﮐﻒ دﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺟﺎم ﺻﻬﺒﺎ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‬

‫‪.160‬‬
‫ﺧﺼﻢ ﺑﺴﯽ ﻃﻌﻨﻪ زد دوﺳﺖ ﺑﺴﯽ ﭘﻨﺪ داد‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﺑﻮد ﮔﻮش ﺑﺪﻳﺸﺎن ﻧﺮﻓﺖ‬

‫‪.161‬‬
‫ﺗﺮ ﮐﻦ ﻣﻦ دﯼ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ رﻩ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‬
‫هﺮ ﮐﻪ روﻳﺶ ﺑﺪﻳﺪ ﻣﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‬

‫او هﻤﯽ رﻓﺖ وﺧﻠﻖ در ﻋﻘﺒﺶ‬

‫وﺣﺪﻩ ﻻ ﺷﺮﮎ ﻟﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‬

‫دل ﺧﻄﺶ را زوال ﺟﺎن ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‬

‫ﻧﻴﻢ ﺷﺐ را زواﻟﮕﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻤﺶ ﺗﻴﺮ ﻣﻴﺰﻧﯽ ﺑﺮدل‬

‫ﺧﻨﺪﻩ ﻣﯽ زد ﺑﻪ ﻧﺎز و ﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺧﺴﺮو از دور هﻢﭼﻮ ﻣﺪهﻮﺷﺎن‬

‫ﻧﻈﺮﯼ ﻣﯽ ﻓﮑﻨﺪ دوﻩ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‬

‫‪.162‬‬
‫اﯼ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﺑﺎن ﺟﻬﺎن ﺳﺮ ﭼﺸﻤﺖ‬
‫درد از ﭼﻪ ﻓﺘﺎدﺳﺖ ﺑﮕﻮ در ﭼﺸﻤﺖ‬

‫از ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ درﻣﺪ دل ﻣﻦ‬

‫درد دل ﻣﻦ ﮐﺮد اﺛﺮ در ﭼﺸﻤﺖ‬

‫‪61‬‬
 ‫‪.163‬‬
‫ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﮐﺎﯼ ﺑﺖ ﺳﻮزﻧﺪﻩ ﭼﻮ هﻨﺪوﻳﻢ‬
‫ﺑﺮﺁﻳﻨﻪ رﻳﺰ ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ هﻨﺪوﻳﺖ‬

‫ج‬
‫‪.164‬‬
‫در ﻧﻴﮏ ﮐﻮش ﮐﺖ ﺑﺪ و ﻧﻴﮏ ارﺑﻪ ﻃﻴﻨﺘﺴﺖ‬
‫ﮐﺰ ﺧﺎﮎ راﺳﺖ راﺳﺖ ﺑﺮاﻳﺪ ﮔﻴﺎﻩ ﮐﺞ‬

‫خ‬
‫‪.165‬‬
‫ﺳﺎﻗﯽ ﺑﻴﺎ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﻢ ﻋﻴﺸﺴﺖ و ﻣﻮﯼ‬
‫ﻣﯽ دﻩ ﮐﻪ ﻻﻟﻪ ﮔﻮن ﺷﺪﻩ از ﺑﺎدﻩ روخ‬

‫د‬
‫‪.166‬‬
‫ﮐﺎر ﺣﺴﻦ ﺗﻮ رﺳﻴﺪﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺳﺰد‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪت ﺳﺨﻦ از ﻳﻮﺳﻒ ﮐﻨﻌﺎن ﻧﺮود‬

‫ﺑﺎوﺻﺎل ﺗﻮ ﻧﺪارم ﺳﺮ ﺑﺴﺘﺎن و ﺑﻬﺸﺖ‬

‫هﺮ ﮐﺮا ﺑﺎﻏﭽﻪﻳﯽ هﺴﺖ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺎن ﻧﺮود‬

‫ﺧﺴﺮو ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ ﺑﻪ دهﻠﯽ درﺑﻨﺪ‬

‫ﺁﻩ ﮔﺮ زو ﺧﺒﺮﯼ ﺳﻮﯼ ﺧﺮاﺳﺎن ﻧﺮود‬

‫ﻟﺬت وﺻﻞ ﻧﺪاﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﺁن ﺳﻮﺧﺘﻪﻳﯽ‬

‫‪62‬‬
 ‫ﮐﻪ ﭘﺲ از دورﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﻳﺎرﯼ ﺑﺮﺳﺪ‬
‫ﻗﻴﻤﺖ ﮔﻞ ﻧﺸﻨﺎﺳﺪ ﻣﮕﺮ ﺁن ﻣﺮغ اﺳﻴﺮ‬
‫ﮐﻪ ﺧﺰان دﻳﺪﻩ ﺑﻮد ﭘﺲ ﺑﻪ ﺑﻬﺎرﯼ ﺑﺮﺳﺪ‬

‫ﭼﻪ ﮐﻨﺪ دل ﮐﻪ ﺟﻔﺎﯼ ﺗﻮ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﮑﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ اﮔﺮ ﺟﺎن ﻃﻠﺒﯽ ﺑﻨﺪﻩ ﺗﺄﻣﻞ ﻧﮑﻨﺪ‬

‫وا ﺟﺒﺴﺖ از دهﻦ ﻏﻨﭽﻪ ﺑﺪوزﻧﺪ ﺑﺨﺎر‬

‫ﺗﺎ در اﻳﺎم ﺟﻤﺎﻟﺖ ﺳﺨﻦ ﮔﻞ ﻧﮑﻨﺪ‬

‫‪.167‬‬
‫ﻧﺎرﺳﺘﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان دﻳﺪ از زﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻄﺖ‬
‫ﭼﻮن ﻧﺎﻣﻪ ﻳﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﺗﺐ ﺳﻮﯼ ﺑﺮون ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬

‫اﯼ دل ﺳﭙﺎس دار ﮐﻪ ﮔﺮدوﺳﺖ ﺟﻮر ﮐﺮد‬

‫از ﺑﺨﺖ ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪ ﻣﻦ ﺑﻮد ازو ﻧﺒﻮد‬

‫‪.168‬‬
‫اﯼ درج ﻟﻌﻞ دوﺳﺖ ﻣﮕﺮ ﺧﺎﺗﻢ ﺟﻤﯽ‬
‫زﻳﻨﺴﺎن ﮐﻪ دﺳﺖ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻧﮕﻴﻨﺖ ﻧﻤﯽرﺳﺪ‬

‫هﺮﮔﺰ ﺗﺮا ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﯽ ﮐﺲ ﻧﺸﺎن ﻧﺪاد‬

‫ﭘﺎﯼ ﮔﻤﺎن ﺑﻪ ﺻﺪ ﻳﻘﻴﻨﺖ ﻧﻤﯽرﺳﻴﺪ‬

‫‪.169‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﺗﻠﺨﯽ ﻣﻦ داﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﺧﻨﺪﻩﯼ ﺷﻴﺮﻳﻦ‬
‫ﮐﺴﯽ ﺧﻮن ﺧﻮردﻧﻢ داﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﮔﺮﻳﻪﯼ ﻓﺮهﺎد‬

‫ﻣﺮا ﺗﺎ ﮐﯽ ﻏﻢ هﺠﺮ ﺗﻮ ﭘﺎﻣﺎل ﺟﻔﺎ دارد‬

‫ﺑﺨﻮاهﻢ داد ﺟﺎن ﺑﺮ ﺑﺎد ازﻳﻦ ﻏﻢ هﺮ ﭼﻪ ﺑﺎداﺑﺎد‬

‫‪63‬‬
 ‫‪.170‬‬
‫ﺗﻐﺎﻓﻞ ﮐﺮدﻧﺖ ﺑﯽﻓﺘﻨﻪﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﻓﺮﻳﺐ ﺻﻴﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮاب ﺻﻴﺎد‬

‫ﻣﺮا ﮔﺮد ﺳﺮان ﭼﺸﻢ ﺑﻴﻤﺎر‬

‫ﺑﻪ ﮔﺮدان ﻟﻴﮏ ﻗﺮﺑﺎن ﮐﻦ ﻧﻪ ﺁزاد‬

‫ﭼﻮ ﻳﺎد ﻋﺎﺷﻘﺎن در دل ﻏﻢ ﺁرد‬

‫ﻧﻤﯽدارم روا ﮐﺰ ﻣﻦ ﮐﻨﯽ ﻳﺎد‬

‫ﭼﻮ ذوق ﻋﺸﻖﺑﺎزﯼ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‬

‫ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺟﻮر ﺧﻮاهﻢ دﻳﮕﺮان داد‬

‫دﻻ وﻗﺖ ﺟﻔﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﮐﻢ ﮐﻦ‬

‫ﮐﻪ هﻨﮕﺎم وﻓﺎ ﺧﻮش ﻧﻴﺴﺖ ﻓﺮﻳﺎد‬

‫ﻣﮑﻦ ﺧﺴﺮو ﺣﺪﻳﺚ ﻋﺸﻖ ﺷﻴﺮﻳﻦ‬

‫اﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﺪارﯼ ﺳﻨﮓ ﻓﺮهﺎد‬

‫‪.171‬‬
‫اﯼ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ از ﭘﯽﺳﻮداﯼ ﺗﻮ دادﻳﻢ ﺑﺒﺎد‬
‫ﻳﺎد ﻣﯽدارد ﮐﻪ از ﻣﺎت ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ ﻳﺎد‬

‫ﻋﻬﺪهﺎ ﺑﺴﺘﯽ و ﻣﯽداﺷﺘﻢ اﻣﻴﺪ وﻓﺎ‬

‫اﯼ اﻣﻴﺪ ﻣﻦ و ﻋﻬﺪ ﺗﻮ ﺳﺮاﺳﺮ هﻤﻪ ﺑﺎد‬

‫هﺮ ﭼﻪ دارﻧﺪ ز ﺁﺋﻴﻦ ﻧﮑﻮﻳﯽ ﺧﻮﺑﺎن‬

‫هﻤﻪ دارﯼ و ﺑﺪان ﭼﺸﻢ ﺑﺪاﻧﺖ ﻣﺮﺳﺎد‬

‫ﻣﺎﺟﺮاﯼ دل ﮔﻢﮔﺸﺘﻪﯼ ﺑﯽ ﻧﺎم وﻧﺸﺎن‬

‫‪64‬‬
 ‫هﺮ ﮐﻪ را ﺑﺎز ﻧﻤﻮدﻳﻢ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ داد‬
‫ﮐﺎم ﺧﺴﺮو ﺑﺪﻩ اﯼ ﺧﺴﺮو ﺧﻮﺑﺎن ﮐﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬
‫ﻟﻌﻠﯽ ﺟﺎنﺑﺨﺶ ﺗﻮ ﺷﻴﺮﻳﻦ و دل او ﻓﺮهﺎد‬

‫‪.172‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﯽ و زﻧﺪﻩ ﻣﯽﮐﻨﯽ‬
‫از ﻳﮏ ﺟﻮاب ﮐﺸﺖ و ﺟﻮاب دﮔﺮ ﻧﺪاد‬

‫اﯼ دﻳﺪﻩ ﺁب ﺧﻮﻳﺶ ﻧﮕﻬﺪار ﺑﻌﺪ ازﻳﻦ‬

‫ﮐﺎﺗﺶ ﺑﺪﻩ رﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧﺮﻣﻦ ﻧﺎﻳﺴﺘﺎد‬

‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﻨﮕﺮش ﻣﮕﺮ از ﻓﺘﻨﻪ ﺟﺎن ﺑﺮﯼ‬

‫ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ دل ﻣﻦ ﻧﺎﻳﺴﺘﺎد‬

‫‪.173‬‬
‫ﭼﻮﮐﺎرهﺎﯼ ﺟﻬﺎﻧﺴﺖ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ ﺑﻨﻴﺎد‬
‫ﺣﮑﻴﻢ دروﯼ ﻧﻨﻬﺎد ﮐﺎرهﺎ ﺑﻨﻴﺎد‬

‫ﻣﺸﻮ ﻣﻘﻴﻢ درﺁﺑﺎدﯼ ﺧﺮاب ﺟﻬﺎن‬

‫ﭼﻮ ﮐﺲ ﻣﻘﻴﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪ درﻳﻦ ﺧﺮاب ﺁﺑﺎد‬

‫ﻣﺒﺮ ز ﺑﺎد ﻏﺮور ار ﺑﻠﻨﺪﻳﯽ دارﯼ‬

‫ﮐﻪ ﺧﺲ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ از ﺑﺎد ﻟﻴﮏ ﺑﺎز اﻓﺘﺎد‬

‫ﭼﻮ هﺴﺖ ﺑﻨﺪﻩﯼ ﺧﻠﻖ ﺁدﻣﯽ ز ﺑﻬﺮ ﻃﻤﻊ‬

‫ﺧﻮﺷﺎﮐﺴﯽ ﮐﻪ ازﻳﻦ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺑﻮد ﺁزاد‬

‫ﭼﻨﺎن ﺑﺰﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﻴﺮﯼ اﮔﺮ ﺗﻮاﻧﯽ زﻳﺴﺖ‬

‫ﭼﻮ هﺮ ﮐﻪ هﺴﺖ ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮاﯼ ﻣﺮدن زاد‬

‫‪65‬‬
 ‫از ﺁن ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺪان ﺧﺴﺮوا ﮐﻪ ﻋﺎرﻳﺖ اﺳﺖ‬
‫ﻣﺘﺎع ﻋﻤﺮ ﮐﻪ دادﻧﺪ ﺑﺎز ﺧﻮاهﯽ داد‬

‫‪.174‬‬
‫ﺑﺎز ﮔﻞ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ دل در ﺑﻼ ﺧﻮاهﺪ ﻓﺘﺎد‬
‫ﺳﻮزﺷﯽ در ﺟﺎن ﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎن ﻣﺎ ﺧﻮاهﺪ ﻓﺘﺎد‬

‫‪.175‬‬
‫ﮔﺮ ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﺪ رﻗﻴﺐ او ﺑﻼﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎن‬
‫هﻢ ﺑﺮان ﺟﺎن ﺑﻼ ﺗﺸﻮﻳﺶ او ﺧﻮاهﺪ ﻓﺘﺎد‬

‫ﺁﻧﮑﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ دل ﻧﺪهﻢ ﺑﮑﺲ ﺁﺧﺮ ﮔﻬﯽ‬

‫ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﺷﻮخ ﮐﺎﻓﺮ ﮐﻴﺶ او ﺧﻮاهﺪ ﻓﺘﺎد‬

‫‪.176‬‬
‫ژاﻟﻪ از ﻧﺮﮔﺲ ﻓﺮو ﺑﺎرﻳﺪ و ﮔﻞ را ﺁب داد‬
‫وز ﺗﮕﺮگ روح ﭘﺮور ﻣﺎﻟﺶ ﻋﻨﺎب داد‬

‫ﭼﺸﻢ ﻣﺴﺖ او ﮐﻪ ﻣﮋﮔﺎن را ﺑﻪ ﻗﺘﻠﻢ ﺗﻴﺰ ﮐﺮد‬

‫ﺧﻨﺠﺮ زهﺮﺁب دادﻩ در ﮐﻒ ﻗﺼﺎب داد‬

‫دوش ﺑﻮﯼ ﮔﻞ ﻣﺮا از ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﻳﺎد داد‬

‫ﺟﺎن ﮔﺮﻳﺒﺎن ﭘﺎرﻩ ﮐﺮد وﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮﺑﺎد داد‬

‫ﺗﺮﺳﻢ از ﭘﺮدﻩ ﺑﺮون اﻓﺘﻢ ﭼﻮ ﮔﻞ ﮐﺎﻳﻦ ﺑﺎد ﺻﺒﺢ‬

‫زان ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﮐﻪ روزﯼ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻮدم ﻳﺎد داد‬

‫‪.177‬‬
‫ﻣﻦ ﭼﻮن زﻳﻢ ﮐﻪ هﻴﭻ ﮔﻪ ﺁن ﻧﻮﺑﻬﺎر ﺣﺴﻦ‬

‫‪66‬‬
 ‫ﺑﻮﻳﯽ زﺑﻬﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺴﻴﻢ ﺳﺤﺮ ﻧﺪاد‬
‫‪.178‬‬
‫اﻳﺰد ﮐﻪ ﺑﻪ زﻟﻔﺖ ﺷﮑﻦ و ﺗﺎب ﻧﻬﺎد‬
‫در ﻟﻌﻞ ﻟﺒﺖ ﻟﻮﻟﻮﯼ ﺧﻮﺷﺎب ﻧﻬﺎد‬

‫وان ﺧﺎل ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺮﺳﺮ اﺑﺮوﻳﺖ‬

‫هﻨﺪوﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺤﺮاب ﻧﻬﺎد‬

‫‪.179‬‬
‫ﭼﻮن ﺧﺎﮎ ﮔﺮدم دررﻩ وﺻﻠﺖ هﻤﻴﻦ ﺑﺲ ﺑﺎﺷﺪم‬
‫ﮐﻪ ﺁﻳﯽ و از ﺗﻮ ﺳﺎﻳﻪﻳﯽ ﺑﺎﻻﯼ ﻗﺒﺮ ﻣﻦ ﻓﺘﺪ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺎﮎ ﮔﺮدم دررﻩ وﺻﻠﺖ هﻤﻴﻦ ﺑﺲ ﺑﺎﺷﺪم‬

‫ﮐﻪ ﺁﻳﯽ و از ﺗﻮ ﺳﺎﻳﻪﻳﯽ ﺑﺎﻻﯼ ﻗﺒﺮ ﻣﻦ ﻓﺘﺪ‬

‫‪.180‬‬
‫ز ﮔﺮﻳﻪ زﻳﺮ دﻳﻮار ﺗﻮ هﻢ ﻏﻤﻨﺎﮎ و هﻢ ﺷﺎدم‬
‫ﻏﻢ ﺁن ﮐﺎﻓﺘﺪ و ﺷﺎدﯼ ﺁن ﮐﺎن ﺑﺮﺳﺮم اﻓﺘﺪ‬

‫‪.181‬‬
‫ﺳﺨﻦ هﻤﺎن ﻗﺪرﯼ ﮔﻮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮاﻧﻢ زﻳﺴﺖ‬
‫ﻧﻤﮏ هﻤﺎن ﻗﺪرﯼ زن ﮐﻪ در ﺟﮕﺮ ﮔﻨﺠﺪ‬
‫‪.182‬‬
‫ﻣﺮا ﮔﻮﻳﯽ ﮐﻪ دل ﺑﺮ ﻳﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﻬﻢ ﻟﻴﮑﻦ‬
‫هﻤﻴﻦ در دل ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻨﺠﯽ ﮐﺴﯽ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽﮔﻨﺠﺪ‬

‫ز هﺠﺮت ﻣﻮﯼ ﺷﺪ ﺧﺴﺮو وﻟﯽ از ﺷﺎدﯼ وﺻﻠﺖ‬

‫ﺑﻴﻦ ﺁن ﻣﻮﯼ را ﺑﺎرﯼ در ﮐﺸﻮر ﻧﻤﯽﮔﻨﺠﺪ‬

‫‪.183‬‬
‫ﺳﺮ زﻟﻔﺖ ﻣﺘﺮس ﺑﺮ ﺑﺎد ﺧﻮاهﺪ داد ﻣﻴﺪاﻧﻢ‬

‫‪67‬‬
‫ﮐﻪ رﺳﻮا ﻣﯽﺷﻮد دزدﯼ ﮐﻪ در ﻣﻬﺘﺎب ﻣﯽ ﮔﺮدد‬
‫‪.184‬‬
‫هﻨﻮزت ﻧﺎز ﮔﺮد ﭼﺸﻢ ﺧﻮاب ﺁﻟﻮد ﻣﯽﮔﺮدد‬
‫هﻨﻮز از ﺗﻮ ﺷﮑﻴﺐ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﮔﺮدد‬

‫‪.185‬‬
‫ﺧﻮش ﺁن ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ از وﯼ ﺑﻮﺳﻪ ﺧﻮاهﻢ‬
‫وﯼ ﺁن ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺧﻨﺪان را ﺑﺪزدد‬

‫ﭼﻮ دزداﻧﻢ ﮐﺸﺪ ﺁن در و ﮔﻮهﺮ‬

‫ﭼﻮ ﮔﺎﻩ ﺧﻨﺪﻩ دﻧﺪان را ﺑﺪزدد‬

‫‪.186‬‬
‫ﺗﻮ ﺧﻮد ﺑﻮﺳﻪ دهﯽ ﺟﺎن وﻟﯽ ﻧﻴﺎرد ﮔﻔﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎزﻣﺮدﻩﯼ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ هﻮس را رد‬

‫‪.187‬‬
‫ﺑﺘﻢ ﭼﻮ روﯼ ﺳﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪﯼ ﮐﺘﺎب ﺁرد‬
‫زﺧﻠﻖ اﮔﺮ ﻧﮑﻨﺪ رخ ﻧﻬﺎن ﮐﻪ ﺗﺎب ﺁرد‬

‫‪.188‬‬
‫ﺑﺖ ﻧﻮ رﺳﻴﺪﻩﯼ ﻣﻦ هﻮس ﺷﮑﺎر دارد‬
‫دل ﺻﻴﺪ ﮐﺮدﻩ هﺮ ﺳﻮ ﻧﻪ ﻳﮑﯽ هﺰار دارد‬

‫دل ﻣﻦ ﺑﺒﺮد زﻟﻔﺶ ﺟﮕﺮم ﺑﺤﺘﺴﺖ ﭼﺸﻤﺶ‬

‫ﺗﻮ ﻣﺒﺎش ﻏﺎﻓﻞ اﯼ ﺟﺎن ﮐﻪ هﻨﻮز ﮐﺎر دارد‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﻤﺶ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﮐﻪ رﻗﻴﺐ ﻧﺎﻣﻮاﻓﻖ‬

‫ﭼﻪ ﺧﻮﺷﺴﺖ ﮔﻞ وﻟﻴﮑﻦ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﺎر دارد‬

‫ﺑﺮو اﯼ ﺻﺒﺎ و ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﺮا ز هﺠﺮ دﻳﺪن‬

‫‪68‬‬
 ‫ﺑﺮﺳﺎﻧﺶ ار ﭼﻪ داﻧﻢ ﮐﻪ ﮐﻢ اﺳﺘﻮار دارد‬
‫ﺑﺨﺪا ﮐﻪ ﺳﻴﻨﻪﯼ ﻣﻦ ﺑﺸﮑﺎف و ﺟﺎن ﺑﻪ رو ﮐﻦ‬
‫ﮐﻪ درون ﺧﺎﻧﻪﯼ ﺗﻮ دﮔﺮﯼ ﭼﻪ ﮐﺎر دارد ؟‬

‫ﺑﺮﺳﯽ اﯼ ﺳﻮار و ﺑﻨﻮاز ﺑﻪ ﻟﻄﻴﻒ ﺧﺎﮐﯽ را‬

‫ﮐﻪ ز ﺗﻨﺪﯼ ﺳﻤﻨﺪت دل ﭘﺮ ﺧﺎر دارد‬

‫ﭼﻮ اﺳﻴﺮ ﺗﺴﺖ ﺧﺴﺮو ﻧﻈﺮﯼ ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻦ‬

‫ﮐﻪ زﺗﺎب زﻟﻒ ﻣﺴﺖ دل ﺑﯽﻗﺮار دارد‬

‫‪.189‬‬
‫در زﻟﻒ ﺑﺘﺎن ﭘﻴﭻ اﯼ دل‬
‫ﮐﺎﻳﻦ رﺷﺘﻪ ﺳﺮ دراز دارد‬

‫ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ درﺗﻮ‬

‫ﻳﮏ ﺳﻴﻨﻪ و ﺻﺪ ﻧﻴﺎز دارد‬

‫ﻧﯽ ﻧﯽ ﻏﻠﻄﻢ ﺧﻮش ﺁﻧﮑﻪ ﻳﺎرﯼ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺶ و دﻟﻨﻮاز دارد‬

‫‪.190‬‬
‫ﺗﻮ ﺧﻔﺘﻪ ﻣﯽﮔﺬرﯼ ﻣﺎهﺮوﯼ ﻣﻬﺪ ﻧﺸﻴﻦ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎز ﺑﺮ ﺷﺘﺮ اﺳﺖ و ﻓﻐﺎن ﺟﺮس دارد‬

‫‪.191‬‬
‫ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﻟﺐ ﺧﻮن ﺧﻮار رﻩﯼ او واﯼ‬
‫ﮐﺎن داغ ﺑﺮاﯼ دل ﺑﺮﻳﺎن ﮐﻪ دارد ؟‬
‫‪.192‬‬
‫ﻣﺮا ﭼﻮن ﻣﯽ ﮐﺸﯽ ﺟﺎﻧﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺟﺎﻧﻢ‬
‫ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﺪ ﻣﮑﺶ اﻣﺎ ﺳﺨﻦ در ﻻﻏﺮﯼ دارد‬

‫‪69‬‬
 ‫‪.193‬‬
‫ﻓﻠﮏ ﺑﺎ ﮐﺲ دل ﻳﮑﺘﺎ ﻧﺪارد‬
‫زﺻﺪ دﻳﺪﻩ ﻳﮑﯽ ﺑﻴﻨﺎ ﻧﺪارد‬

‫درﺧﺖ دهﺮ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎﯼ ﺧﺎر اﺳﺖ‬

‫ﺗﻮ ﮔﻞ ﺟﻮﻳﯽ و او اﺻﻼ ﻧﺪارد‬

‫ﺟﻬﺎن از ﻣﺮدﻣﯽ هﺎ ﻣﺮدﻣﺎن را‬

‫ﻧﻮﻳﺪﯼ ﻣﻴﺪهﺪ اﻣﺎ ﻧﺪارد‬

‫ﮐﺴﯽ از هﻔﺖ ﺑﺎم ﭼﺮخ ﺑﮕﺬﺷﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﺎغ هﺸﺖدر ﻣﺎوا ﻧﺪارد‬

‫ﮐﺴﯽ ﮐﺎﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﺮﺑﻊ ﻣﯽ ﻧﺸﻴﻨﺪ‬

‫در اﻳﻮان ﻣﺜﻤﻦ ﺟﺎ ﻧﺪارد‬

‫ﭼﺮا ﺧﺴﺮو ﻧﻴﻨﺪﻳﺸﯽ ﺗﻮ اﻣﺮوز‬

‫از ﺁن ﻓﺮدا ﮐﻪ ﭘﺲ ﻓﺮدا ﻧﺪارد‬

‫‪.194‬‬
‫ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﺳﻤﻦ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ‬
‫ﮐﻮ ﺑﻮﯼ ﺑﻬﺎر ﻣﺎ ﻧﺪارد‬

‫‪.195‬‬
‫ﻣﻬﻤﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺧﺒﺮ زﺧﻮاب ﻧﺪارد‬
‫ﻣﺮا ﺷﺒﯽ اﺳﺖ ﺳﻴﻪ رو ﮐﻪ ﻣﺎهﺘﺎب ﻧﺪارد‬

‫‪.196‬‬
‫ﻧﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﺎﻧﺪ و ﻧﻪ داﻧﺶ ﻧﻪ ﺻﺒﺮ ﻣﺎﻧﺪ و ﻧﻪ ﻃﺎﻗﺖ‬
‫ﮐﺴﯽ ﭼﻨﻴﻦ دل ﺑﻴﭽﺎرﻩﯼ ﺧﺮاب ﻧﺪارد‬

‫‪70‬‬
 ‫‪.197‬‬
‫ﻧﺎﻣﻪ ﺗﻤﺎم ﮔﺸﺖ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺎن ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺮد؟‬
‫ﭘﻴﻐﺎم ﮐﺎﻟﺒﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺟﺎن ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺮد؟‬

‫اﻳﻦ ﺧﻂ ﭘﺮ ز ﻣﻬﺮ ﺑﻪ دﻟﺒﺮ ﮐﻪ ﻣﯽدهﺪ؟‬

‫وﻳﻦ دردﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﺑﻪ درﻣﺎن ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺮد؟‬

‫اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﻴﺮهﻦ ﮐﺎﻏﺬﻳﻦ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﭘﺮﺧﻮن زدﺳﺖ هﺠﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺎن ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺮد؟‬

‫ﺟﺎﻧﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ هﺠﺮ ﺗﻮ هﺮ ﻣﻮﻧﺴﯽ ﮐﻪ هﺴﺖ‬

‫ﻏﻢ ﻣﯽ ﺑﺮد وﻟﯽ ﻏﻢ هﺠﺮان ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺮد؟‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﻧﮕﺎهﺪار ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮﻳﺶ دل‬

‫دارم وﻟﯽ ﺑﮕﻮﯼ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺮد؟‬

‫دردا ﮐﻪ دل ز ﺧﺴﺮو ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﻣﯽرود‬

‫واﮔﺎﻩ ﻧﯽ ز ﺑﺮدن دل ‪ ،‬ﺁن ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺮد!‬

‫‪.198‬‬
‫ﭼﺸﻤﻢ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺧﺎﻧﻪﯼ ﺧﻴﻞ ﺧﻴﺎل ﺗﻮ‬
‫ﻋﻤﺮت دراز ﺑﺎد ﮐﻪ ﺁن ﺧﺎﻧﻪ ﺁب ﺑﺮد‬

‫‪.199‬‬
‫ﻳﺎرﯼ دل ﻣﺎ ﺑﻪ راﻳﮕﺎن ﺑﺮد‬
‫ﺗﺎ دل ﻃﻠﺒﻴﻢ ﺑﺎز ﺟﺎن ﺑﺮد‬

‫ﻋﺸﻖ ﺁﻣﺪ و ﮔﺮدن ﺧﺮد زد‬

‫دزد ﺁﻣﺪ و ﺳﺮ ز ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺑﺮد‬

‫ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ از ﺁن ﺣﺮﻳﻒ دل دزد‬

‫‪71‬‬
 ‫زد ﻗﻠﻌﻪ و ﻣﻬﺮﻩ راﻳﮕﺎن ﺑﺮد‬
‫ﺟﺎن دادم و درد ﺗﻮ ﺧﺮﻳﺪم‬
‫اﻳﻦ را ﺗﻮ ﺑﺒﺮ ﮐﻪ ﺧﺴﺮوان ﺑﺮد‬

‫‪.200‬‬
‫ﮐﯽ درد ﻧﺎﮐﺘﺮ ﺑﻮد از ﺣﺴﺮت ﻓﺮاق‬
‫ﺟﻼد ﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﺎﻩ ﻗﺼﺎﺻﯽ اﺳﺘﺨﻮان ﺑﺮد‬

‫ﺑﺮﻋﻘﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﮑﻴﻪ ﻣﮑﻦ ﭘﻴﺶ ﻋﺸﻖ از ﺁﻧﮏ‬

‫دزدﯼ اﺳﺖ ﮐﻮ ﻧﺨﺴﺖ ﺳﺮﭘﺎﺳﺒﺎن ﺑﺮد‬

‫‪.201‬‬
‫ﻟﺐ ﻟﻌﻠﺖ ﺑﻪ ﻟﻄﺎﻓﺖ ﮔﺮو از ﺟﺎن ﺑﺒﺮد‬
‫روﯼ رﻧﮕﻴﻦ ﺗﻮ ﺁب ﮔﻞ ﺧﻨﺪان ﺑﺒﺮد‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﻟﻨﮕﺮ ﺷﻮد اﻧﺪوﻩ ﭼﻮ ﮐﻮﻩ ﺗﻮ ﻣﺮا‬

‫ﺑﺎد ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﺧﺎﮎ ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﺒﺮد‬

‫‪.202‬‬
‫ﺳﺮ زﻟﻒ ﮐﺎﻳﺪ هﻤﯽ ﺑﺮﻟﺒﺶ‬
‫ﻧﻤﮏ ﺳﻮﯼ هﻨﺪوﺳﺘﺎن ﻣﯽﺑﺮد‬

‫‪.203‬‬
‫ﮔﺮ ﮐﻨﯽ ﻳﺎرﯼ و ﮔﺮ ﺁزار ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺬرد‬
‫هﺮ ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺑﮑﻦ اﯼ ﻳﺎر ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺬرد‬

‫ﮔﻔﺘﯽ از ﻣﻦ ﺑﮕﺬرم زﻳﻦﺳﻮ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺘﻢ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺘﻢ اﯼ ﮐﺎﺷﮑﯽ هﺮ ﺑﺎر ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺬرد‬

‫هﺮ ﺳﺤﺮ ﮔﺎهﯽ ﻓﺮﺳﺘﻢ ﺟﺎن ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل او‬

‫‪72‬‬
 ‫ﺗﺎ ﻣﮕﺮ ﺑﻮﻳﯽ از ﺁن ﮔﻠﺰار ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺬرد‬
‫‪.204‬‬
‫زاهﺪ از ﺻﻮﻣﻌﻪ زﻧﻬﺎر ﮐﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﺮوﯼ‬
‫ﮐﻪ از ﺁن ﺳﻮﯼ ﺑﻼﯼ دل و دﻳﻦ ﻣﯽﮔﺬرد‬

‫ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﯽ ﺷﺐ و از ﻣﺎﻩ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻓﺮﻳﺎد‬

‫ﮐﺎﻳﻦ ﭼﻪ ﻓﺘﻨﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮوﯼ زﻣﻴﻦ ﻣﯽﮔﺬرد؟‬

‫‪.205‬‬
‫در ﺧﻮاب ﻧﺒﻴﻨﻴﺪ رخ ﺁرام دﮔﺮ ﺑﺎر‬
‫هﺮ دل ﮐﻪ ﻃﻠﺐ در ﻃﻤﻊ و ﺻﻞ ﺷﻤﺎ ﮐﺮد‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻓﮕﻦ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺒﺴﺘﯽ‬

‫ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺷﺖ ﺑﺴﺘﻪﯼ ﺁن ﻳﮏ ﻧﻈﺮم ﮐﺮد‬

‫‪.206‬‬
‫ﺷﺐ ! وﻓﺘﺎد و ﻏﻤﺖ ﺑﺎز ﮐﺎر ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‬
‫دو ﭼﺸﻢ ﺗﻴﺮﻩ ﺳﺘﺎرﻩ ﺷﻤﺎر ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‬

‫ﺧﻴﺎل ﻳﺎر ﮔﺬر ﮐﺮد اﻳﻦ ﻃﺮف اﯼ ﺻﺒﺮ‬

‫ﺑﻴﺎ ﮐﻪ ﺑﺎز ﻣﺮا ﺑﯽ ﻗﺮار ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‬

‫دﻟﻢ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ رﻧﺪان هﻤﯽ ﮐﺸﺪ داﻳﻢ‬

‫دﻋﺎﯼ ﭘﻴﺮ راﺑﺎت ﮐﺎر ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‬

‫ﮔﺰﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ ز ﺗﻮ هﺮ ﺟﻔﺎ ﮐﻪ هﺴﺖ ﺑﮑﻦ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻩ هﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‬

‫ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﺮد ﺷﻮد ﮐﺸﺘﻪ وﻳﻦ هﻨﺮ ﺧﺴﺮو‬

‫اﮔﺮ ﺣﻴﺎت ﺑﻮد ﻣﺮد وار ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‬

‫‪73‬‬
 ‫‪.207‬‬
‫دارد اﻧﺪر دل ﻏﺒﺎرﯼ ﮔﺮﻳﻪ وﻗﺖ ﺗﺴﺖ هﺎن‬
‫ﮐﺎرﮐﻦ اﻧﺪر دش ﮔﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﮐﺎر ﮐﺮد‬

‫‪.208‬‬
‫دل ز ﺗﻮ ﺑﯽﻏﻢ ﻧﺘﻮاﻧﻴﻢ ﮐﺮد‬
‫درد ﺗﺮا ﮐﻢ ﻧﺘﻮاﻧﻴﻢ ﮐﺮد‬

‫‪.209‬‬
‫ﺑﺎز ﺑﻮﯼ ﮔﻞ ﻣﺮا دﻳﻮاﻧﻪ ﮐﺮد‬
‫ﺑﺎز ﻋﻘﻠﻢ را ﺻﺒﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﮐﺮد‬

‫ﺑﺎزم از ﺳﺮ ﺗﺎزﻩ ﺷﺪ ﻣﺴﺘﯽ ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﻠﺒﻞ ﻧﺎﻟﻪﯼ ﻣﺴﺘﺎﻧﻪ ﮐﺮد‬

‫ﮔﻞ ﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺧﻮﺑﺮوﻳﯽ ﺑﺮﻓﺮوﺧﺖ‬

‫ﺑﻠﺒﻞ ﺑﻴﭽﺎرﻩ را ﭘﺮواﻧﻪ ﮐﺮد‬

‫ﺟﺎن ﺑﺮد از ﺧﺎﻧﻪﯼ ﺗﻦ ﻋﺎﻗﺒﺖ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺸﻘﺖ ﮐﻪ در دل ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺮد‬

‫ﻗﺼﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻋﺠﺐ اﻓﺴﺎﻧﻪﻳﯽ اﺳﺖ‬

‫ﮐﻮهﮑﻦ ﺧﻮاب اﻧﺪرﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﮐﺮد‬

‫ﺧﻮرد ﺧﺴﺮو ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﻏﻢ ﭼﺎرﻩ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫ﭼﻮن ﺧﺪا اﻳﻦ ﻣﺮغ را اﻳﻦ داﻧﻪ ﮐﺮد‬

‫‪.210‬‬
‫دﯼ دﻟﺒﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮ ﻓﺮازﯼ ﻣﯽﮐﺮد‬
‫ﻣﺎ را ﺑﻪ ﮐﺮﺷﻤﻪ ﺟﺎن ﮔﺪازﯼ ﻣﯽ ﮐﺮد‬

‫‪74‬‬
 ‫ﺁﺋﻴﻨﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﮐﺮدﻩ ﺧﻨﺪان ﺧﻨﺪان‬
‫ﺑﺎ ﺻﻮرت ﺧﻮﻳﺶ ﻋﺸﻖ ﺑﺎزﯼ ﻣﯽ ﮐﺮد‬

‫‪.211‬‬
‫ﺑﺎد ﺁﻣﺪ و زان ﺳﺮو ﺧﺮاﻣﺎن ﺧﺒﺮﺁورد‬
‫در ﮐﺎﻟﺒﺪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺟﺎﻧﯽ دﮔﺮ ﺁورد‬

‫اﻣﺮوز هﻢ از اول ﺻﺒﺤﻢ ﺳﺮﻣﺴﺘﯽ اﺳﺖ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻮﯼ ﮐﻪ ﺑﻮدﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎد ﺳﺤﺮ ﺁورد؟‬

‫‪.212‬‬
‫ﺑﺎد ﺑﺎزﺁﻣﺪ و ﺑﻮﯼ ﮔﻞ ورﻳﺤﺎن ﺁورد‬
‫ﺧﻨﺪﻩﯼ ﺑﺎغ ﻣﺮا ﮔﺮﻳﻪﯼ هﺠﺮان ﺁورد‬

‫ﺑﺎز ﮔﻠﻬﺎﯼ ﻧﻮ از درد ﮐﻬﻦ ﻳﺎدم داد‬

‫ﻏﻨﭽﻪهﺎ ﺑﺮ ﺟﮕﺮم زﺧﻢ ﭼﻮ ﭘﻴﮑﺎن ﺁورد‬

‫ﺑﻮﯼ ﺁن ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻤﯽﻳﺎﺑﻢ هﻴﭻ‬

‫زان ﭼﻪ ﺳﻮدم ﮐﻪ ﺻﺒﺎ ﺑﻮﯼ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺁورد‬

‫‪.213‬‬
‫اﮔﺮ ﻧﻪ ﺟﺎن ﻋﺰﻳﺰﯼ ﭼﺮا دﻣﯽ ﺑﯽﺗﻮ‬
‫ﺑﻪ ﮐﺎم دل ﻧﻔﺴﯽ ﺑﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺁورد‬

‫هﺰار ﺑﻮﺳﻪ ﻟﺒﻢ زد زﺷﻮق ﺑﺮ دهﻨﻢ‬

‫ازاﻧﮑﻪ ﻧﻢ دهﺎن ﺗﻮ ﺑﺮ دهﺎن ﺁورد‬

‫‪.214‬‬
‫دل دﻋﻮﯼ ﺻﺒﺎ ﺑﺮﯼ هﻤﯽ ﮐﺮد‬
‫ﭼﻮن روﯼ ﺗﻮ دﻳﺪ ﺗﺎب ﻧﺎورد‬

‫‪75‬‬
 ‫‪.215‬‬
‫اﯼ اﺟﻞ ﺁن ﻗﺪرﯼ ﺻﺒﺮ ﮐﻦ اﻣﺮوز ﮐﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻟﺬﺗﯽ ﮔﻴﺮم از ﺁن زﺧﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﻢ زد‬

‫‪.216‬‬
‫ﭼﻮن ﻋﺎﺷﻖ ﺻﺎدق ﺷﺪﯼ اﻳﻤﻦ ﻣﻨﺸﻴﻦ زاﻧﮏ‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻼ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺮداﻧﻪ ﻧﺴﺎزد‬

‫ﺳﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺪم ﺟﻤﻠﻪ هﻨﺮ دارد و ﺧﻮﺑﯽ‬

‫ﻋﻴﺒﺶ هﻤﻪ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﺴﺎزد‬

‫‪.217‬‬
‫ﺑﺪﻳﻨﺴﺎن ﮐﺰ ﺗﺐ هﺠﺮان ﺗﻨﻢ در زﻳﺮ ﭘﻴﺮاهﻦ‬
‫هﻤﯽ ﺳﻮزد ﻋﺠﺐ دارم ﮐﻪ ﭘﻴﺮاهﻦ ﻧﻤﯽﺳﻮزد‬

‫ﭼﺮاغ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺳﻮزد ﺷﺐ ازدﻟﻬﺎﯼ ﺳﺮد ﻣﻦ‬

‫ﭼﺮاغ ﺧﺎﻧﻪﯼ هﻤﺖ ﺑﻪ هﻢ روﺷﻦ ﻧﻤﯽﺳﻮزد‬

‫ﻏﻢ ﺧﺴﺮو هﺨﯽ داﻧﯽ و ﻧﺎدان ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺧﻮد را‬

‫ﻣﺮا اﻳﻦ ﮐﺸﺖ ورﻧﻪ ﻃﻌﻨﻪﯼ دﺷﻤﻦ ﻧﻤﯽﺳﻮزد‬

‫‪.218‬‬
‫ﻧﮕﺎرا از ﻣﻦ ﻣﺴﮑﻴﻦ ﭼﻪ ﺧﻴﺰد‬
‫ﭼﺮا هﺠﺮ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﯽﺳﺘﻴﺰد‬

‫هﻤﯽ ﺧﻴﺰد ز زﻟﻔﺖ ﻧﺎﻟﻪﯼ دل‬

‫ﭼﻮ ﺁن ﺁواز ﮐﺰ زﻧﺠﻴﺮ ﺧﻴﺰد‬

‫ﻣﭙﻮﺷﺎن روﯼ را ﺑﮕﺬار ﮐﻪ ﺷﺮم‬

‫‪76‬‬
 ‫ﺷﻮد ﮔﻞ ﺁب و در ﭘﻴﺸﺖ ﺑﺮﻳﺰد‬
‫ﭼﻮ ﺟﺎ در ﺳﻴﻨﻪﯼ ﺧﺴﺮو ﮔﺮﻓﺘﯽ‬
‫درون او ز ﺟﺎن ﺑﻴﺮون ﮔﺮﻳﺰد‬

‫‪.219‬‬
‫ﺳﺮو در ﺑﺎغ اﮔﺮ هﻢﭼﻮ ﺗﻮ ﻣﻮزون ﺧﻴﺰد‬
‫اﯼ ﺑﺴﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﮐﻪ از ﺑﻠﺒﻞ ﻣﻔﺘﻮن ﺧﻴﺰد‬

‫ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺳﺮﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ هﻮش‬

‫ﮐﺎن زﻣﻴﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از وﯼ هﻤﻪ ﻣﺠﻨﻮن ﺧﻴﺰد‬

‫‪.220‬‬
‫ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺳﺎﻗﯽ ﺑﻴﺪار ﺑﺨﺖ و ﺧﻮاب ﺁﻟﻮد‬
‫ﮐﻪ ﺑﻬﺮ دادن ﺟﺎم ﺷﺮاب ﺑﺮﺧﻴﺰد‬

‫ﻏﻼم ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻣﺪاد ﭘﮕﺎﻩ‬

‫ﻗﺪح ﺑﺪﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ زﺧﻮاب ﺑﺮﺧﻴﺰد‬

‫‪.221‬‬
‫ﺑﺮ ﭘﻨﺞ روز ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﻨﺎز و ﺑﺪ ﻣﮑﻦ‬
‫ﺗﺎ ﭼﺸﻢ را ﺑﺮ هﻢزﻧﯽ ﺑﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﻳﺎن در رﺳﺪ‬

‫‪.222‬‬
‫ﺁﺗﺶ هﻤﮕﯽ ﮔﻠﺴﺖ و رﻳﺤﺎن‬
‫ﺁﻧﺮا ﮐﻪ ﺟﺰ از ﺧﺪا ﻧﺘﺮﺳﺪ‬

‫‪.223‬‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﮕﺴﻠﺪ ﭼﻮ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ رﺳﻴﺪ ﻋﺸﻖ‬
‫ﺟﺎﻧﻢ ﮔﺴﺴﺖ و ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻏﺎﻳﺖ ﻧﻤﯽرﺳﺪ‬

‫ﮔﻤﺮﻩ ﭼﻨﺎن ﺷﺪﺳﺖ دﻟﻢ ﺑﺎ دهﺎن ﺗﻮ‬

‫‪77‬‬
 ‫ﮐﺲ از ﮐﺘﺎب ﺻﺒﺮ هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﯽرﺳﺪ‬
‫ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺖ دوش زﻟﻒ و رﺧﺖ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ‬
‫ﻣﺎهﯽ ﮔﺬﺷﺖ و ﺷﺐ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻧﻤﯽرﺳﺪ‬

‫‪.224‬‬
‫ﺧﻄﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﻤﻦ ﺁن ﮔﻞ ﻋﺬار ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‬
‫ﺑﻨﻔﺸﻪﯼ ﻧﺴﺨﻪﯼ ﺁن ﺑﺮﺑﻬﺎر ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‬

‫ﻧﺴﻴﻢ ﺑﺎد ﺻﺒﺎ ﺷﺮح ﺁن ﺧﻂ رﻳﺤﺎن‬

‫ﺑﻪ ﻣﺸﮏ ﺑﺮ ورق ﻻﻟﻪ زار ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‬

‫ﺳﻮاد ﺧﻂ ﻳﺎﻗﻮت اﮔﺮ دهﻨﺪ دﺳﺘﺶ‬

‫ﺑﺮﺁﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﺧﻂ ﻏﺒﺎر ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‬

‫‪.225‬‬
‫از ﺁن ﻣﺤﺮاب اﺑﺮو ﻳﺎد ﮐﺮدم‬
‫ﻧﻤﺎزﯼ ﭼﻨﺪ ﻧﻴﺰ از ﻣﻦ ﻗﻀﺎ ﺷﺪ‬

‫هﻤﻪ ﮔﻞ ﻣﯽدﻣﺪ از دﻳﺪﻩ در ﭼﺸﻢ‬

‫ﺧﻴﺎل روﯼ او ﻣﺎ را ﺑﻼ ﺷﺪ‬

‫در ﺁب دﻳﺪﻩ ﺳﺮ ﮔﺮدان ﭼﻪ ﻣﺎﻧﺪﺳﺖ‬

‫ﻣﮕﺮ ﺳﻨﮕﻴﻦ دل ﻣﻦ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪ‬

‫‪.226‬‬
‫از ﻳﺎد ﺗﻮ دل ﺟﺪا ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‬
‫وز ﺑﻨﺪ ﺗﻮ ﺟﺎن رهﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‬

‫ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺗﻮ از ﻧﮕﻠﺴﻢ هﺮﮔﺰ‬

‫ﺗﺎ ﺟﺎﻣﻪﯼ ﺟﺎن ﻗﺒﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‬

‫‪78‬‬
 ‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻏﻼم ﻣﻦ ﻧﺸﺪ ﺧﺴﺮو‬
‫هﻢ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﭼﺮا ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‬

‫‪.227‬‬
‫ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﺘﺪ ار ﺗﺎ ﺑﯽ زان رخ ﭼﻪ ﺷﻮﯼ رﻧﺠﻪ‬
‫ﻣﻬﺘﺎب ز اﻓﺘﺎدن اﻓﮕﺎر ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‬

‫‪.228‬‬
‫ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ از ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ در ﮐﺎم زﺑﺎن ﮔﻢ ﺷﺪ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻧﺎﻣﺶ ﺣﺪﻳﺜﻢ در دهﺎن ﮔﻢ ﺷﺪ‬

‫دل ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ را درهﺮ ﺧﻢ زﻟﻔﺶ هﻤﯽ ﺟﺴﺘﻢ‬

‫ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻮﯼ ﺟﺎن رﻓﺖ و ﺟﺎن ﮔﻢ ﺷﺪ‬

‫در ﻣﻘﺼﻮد ﺑﺮﻋﺸﺎق ﻣﺴﮑﻴﻦ ﺑﺎزﮐﯽ ﮔﺮدد ؟‬

‫ﭼﻮ در ﺧﺎﮎ در ﺧﻮﺑﺎن ﮐﻠﻴﺪ ﺑﺨﺘﺸﺎن ﮔﻢ ﺷﺪ‬

‫‪.229‬‬
‫اﻻ اﯼ ﺑﺎد ﺷﺒﮕﻴﺮﯼ ﺑﻪ ﮔﻠﺒﺮگ ﺑﻨﺎ ﮔﻮﺷﺶ‬
‫ﻣﺠﻨﺒﺎن زﻟﻒ زﻧﺠﻴﺮش ﮐﻪ ﻣﻦ دﻳﻮاﻧﻪ ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ‬

‫ﭼﻮ دﻳﺪم ﺧﺎل و ﺧﻂ ﺁن ﭘﺮﯼ رو را ﺑﺪل ﮔﻔﺘﻢ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر او ﺷﻮم در دام او زﻳﻦ داﻧﻪ ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ‬

‫‪.230‬‬
‫ﮔﺮﻧﻪ زﻧﺠﻴﺮ دل از ﻃﺮﻩﯼ ﺧﻮﺑﺎن ﮐﺮدﻧﺪ‬
‫زﻟﻒ ﻟﻴﻠﯽ ز ﭼﻪ رو ﺳﻠﺴﻠﻪﯼ ﻣﺠﻨﻮن ﺷﺪ؟‬

‫‪.231‬‬
‫دﻳﺸﺒﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻓﻼﻧﯽ! زﻳﺮﻟﺐ ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ »ﻣﺮگ«!‬

‫‪79‬‬
‫ﻃﺮﻓﻪ ﻣﺮﮔﯽ ﺑﻮد اﻳﻦ ﮐﺰ ﺁب ﺣﻴﻮان زادﻩ ﺷﺪ‬
‫‪.232‬‬
‫ﺷﻮم ﻓﺪاﯼ ﺟﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﺮ هﺰاران ﺳﺎل‬
‫ﮐﻨﻢ ﻧﻈﺎرﻩ هﻨﻮز ﺁرزو ﺑﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﻼ و ﻓﺘﻨﻪ از ﺁن ﻧﺨﻞ ﺑﺎد ﻳﺎرب دور‬

‫ﮐﻪ ﺑﺮگ و ﻓﺘﻨﻪﯼ او ﻣﻴﻮﻩﯼ ﺑﻼ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ اﻳﻦ دل ﺁوارﻩ را ﮐﻪ ﻓﺘﻮﯼ داد‬

‫ﮐﻪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ در ﻋﺎﺷﻘﯽ روا ﺑﺎﺷﺪ‬

‫‪.233‬‬
‫داﻧﻢ اﯼ دوﺳﺖ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺮاﺑﺖ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﻳﮏ ﺻﺮاﺣﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁور ﮐﻪ ﺻﻮاﺑﺖ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫‪.234‬‬
‫دﻟﯽ ﮐﺰ ﻧﻴﮑﻮان دردﯼ ﻧﺪارد‬
‫ﭼﻮ ﺳﻨﮕﯽ دان ﮐﻪ در دﻳﻮار ﺑﺎﺷﺪ‬

‫‪.235‬‬
‫ﺑﺘﺎ ﺗﻮ ﺳﻨﮓ دﻟﯽ ﮐﯽ دﻟﻢ ﻧﮕﻪ دارﯼ‬
‫ﻧﻪ هﺮ ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﺗﺮاش اﺳﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫‪.236‬‬
‫ﺗﺮﮎ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﺶ ﻣﻦ ﺗﺮﮎ ﺟﻔﺎ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﺑﻪ وﻓﺎ ﮐﻮش ﮐﻪ از دوﺳﺖ وﻓﺎ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﯽ ﺗﻮ اﯼ ﮔﻞ ﺳﺮ ﮔﻠﮕﺸﺖ ﭼﻤﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮا‬

‫ﮐﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺷﻤﺎ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭘﺮدﻩ ﺑﺮﮔﻴﺮ ز رخ ﺗﺎ ﮐﻪ دﻋﺎﻳﯽ ﺑﮑﻨﻢ‬

‫‪80‬‬
 ‫ﮐﻪ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ دﻋﺎ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﮔﺮ دﻟﻢ رﻳﺶ ﮐﻨﺪ و ﺟﮕﺮم ﺧﻮن ﺳﺎزد‬
‫ﭼﺸﻢ ﻏﺎرﺗﮕﺮان ﺗﺮﮎ ﻣﺮا ﺧﻮش ﺑﺎﺷﺪ‬

‫داﻳﻢ از ﭘﺮورش اﺷﮏ ﻣﻦ ﺁن ﺳﺮو ﺧﻮش اﺳﺖ‬

‫هﻤﻪ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﺮوردﻩﯼ ﻣﺎ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﺴﺮوا دﻳﺪﻩ ﻧﮕﻬﺪار ز دﻳﺪار رﻗﻴﺐ‬

‫ﮐﻪ زﻳﺎن ﻧﻈﺮ از ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺎﺧﻮش ﺑﺎﺷﺪ‬

‫‪.237‬‬
‫ﺑﻼﻳﯽ ﮔﺸﺖ ﺣﺴﻨﺖ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ و هﻢﭼﻮ ﺗﻮ ﻣﺎهﯽ‬
‫اﮔﺮ ﺑﺮﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻼﯼ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺒﻮﺳﯽ ﻣﯽﻓﺮوﺷﻢ ﺟﺎن ﺑﻪ ﺷﺮط ﺁﻧﮑﻪ اﻧﺪر وﯼ‬

‫اﮔﺮ ﺟﺰ ﻣﻬﺮ ﺧﻮد ﺑﻴﻨﯽ ﻣﺮاﺟﺎن راﻳﮕﺎن ﺑﺎﺷﺪ‬

‫دل ﺧﻮد را ﺑﻪ زﻟﻒ ﭼﻮن ﺧﻮدﯼ ﺑﺮﺑﻨﺪ ﺗﺎداﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ ﺟﺎن ﭼﻮن ﻣﻨﯽ اﻧﺪر دل ﺷﺐ ﺑﺮ ﭼﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ‬

‫‪.238‬‬
‫ﺑﻴﻔﺸﺎن ﺟﺮﻋﻪﻳﯽ ﺳﺎﻗﯽ ﮔﺮاﺋﯽ ﺑﺮ ﺳﺮم روزﯼ‬
‫ﮐﻪ ﺧﺸﺖ ﻗﺎﻟﺒﻢ ﺧﺎﮎ ﺳﺮ ﮐﻮﯼ ﻣﻐﺎن ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺧﻴﺎل روﯼ و ﻗﺪش را درون دﻳﺪﻩ ﺟﺎ ﮐﺮدم‬

‫ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺳﺮو ﮔﻞ ﺁن ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺮﺁب روان ﺑﺎﺷﺪ‬

‫‪.239‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﺮﺑﺘﻢ ﺁﻳﯽ هﺰار ﺳﺎل ﭘﺲ از ﻣﻦ‬
‫ﺷﮕﻔﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎﮐﻢ ﮔﻞ وﻓﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫‪81‬‬
‫زهﯽ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮐﻮﺗﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﻪ ﺳﺮو ﺳﻬﯽ را‬
‫ﮔﻤﺎن ﺑﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻗﺪ دل رﺑﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫‪.240‬‬
‫درﺷﻬﺮ ﻓﺘﻨﻪﻳﯽ ﺷﺪ ﻣﯽداﻧﻢ از ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﺗﺮﮐﻴﺴﺖ ﺻﻴﺪ اﻓﮕﻦ ﭘﻨﻬﺎﻧﻢ از ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫هﺮ روز اﻧﺪرﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺧﻠﻘﯽ زدل ﺑﺮاﻳﻨﺪ‬

‫ﮔﺮدﻳﮕﺮﯼ ﻧﺪاﻧﺪ ﻣﻦ داﻧﻢ از ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫دردم ﮔﺬﺷﺖ از ﺣﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﺧﻮد‬

‫ﺳﺎﻣﺎﻧﻢ از ﮐﻪ ﺧﻴﺰد درﻣﺎﻧﻢ از ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﭼﻮن ﮐﺮد ﻃﺮﻩﯼ ﺗﻮ ﻏﺎرت ﻗﺮار ﺧﺴﺮو‬

‫ﻣﻦ ﺑﻌﺪ ﮔﺮ ﺻﺒﻮرﯼ ﻧﺘﻮاﻧﻢ از ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫‪.241‬‬
‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺮت ﺧﺎﮎ ﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﮐﻮ‬
‫اﯼ ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ان ﺳﺮ ﮐﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺷﺎد ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫‪.242‬‬
‫وﯼ ﺑﺎد ﺻﺒﺤﮕﺎهﯽ ﮐﺎﻓﺎق ﻣﯽﻧﻮردﯼ‬
‫ﮔﺮدﻳﺪﻩاﯼ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻏﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫‪.243‬‬
‫وﻓﺎ در ﻧﻴﮑﻮان ﭼﻨﺪان ﻧﺒﺎﺷﺪ‬
‫ﺗﺮا ﺧﻮد هﻴﭻ ﺑﻮﻳﯽ زان ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻧﻈﺮ در روﯼ ﺗﻮ ﺧﻮد ﮐﺮدﻩام ﻣﻦ‬

‫ﺑﻠﯽ ﺧﻮد ﮐﺮدﻩ را درﻣﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫‪82‬‬
 ‫دﻟﻢ ﺑﺮ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﺴﺖ‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮدﻧﻢ اﻣﮑﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺮا ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﮐﺎﻓﺮ ﻣﻴﮑﻨﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫ﺧﻮد اهﻞ ﻋﺸﻖ را اﻳﻤﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ﻣﺮو ازﺳﻴﻨﻪ ﺑﻴﺮون ﮔﺮ ﭼﻪ داﻧﻢ‬

‫ﮐﻪ ﻳﻮﺳﻒ را ﺳﺮ زﻧﺪان ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫ز هﺠﺮان ﺳﺨﺖ ﺧﺴﺮو وﻩ ﮐﻪ در ﻋﺸﻖ‬

‫ﭼﻪ ﻧﻴﮑﻮ ﺑﺎﺷﺪ از هﺠﺮان ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫‪.244‬‬
‫ﻟﺒﺖ را ﺟﺎن ﻧﺨﻮاﻧﻢ ﺣﺎش ﷲ‬
‫ﮐﻪ ﺟﺎن هﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫‪.245‬‬
‫در ﻣﺠﻠﺲ وﺻﺎﻟﺖ درﻳﺎ ﮐﺸﻨﺪ ﻣﺴﺘﺎن‬
‫ﭼﻮن وﻗﺖ ﺧﺴﺮو ﺁﻳﺪ ﻣﯽ در ﺳﺒﻮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‬

‫‪.246‬‬
‫ﭼﻮ ﺳﻨﮓ ﻧﺎزﻧﻴﻨﺎن ﮔﻞ ﺑﻮد ﺑﺮروﯼ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن‬
‫ﻣﻦ ازدﻳﺪﻩ ﭘﺬﻳﺮم هﺮ ﮔﻠﯽ ﮐﺎن ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﺑﺨﺸﺪ‬

‫‪.247‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺗﻦ در ﻣﺴﺠﺪ و دل ﮔﺮد ﮐﻮﯼ ﺷﺎهﺪان‬
‫ﺧﺮم ﺁنﮐﻮ ﺁﺷﮑﺎرا ﺑﺎدﻩ ﺑﺎ ﻳﺎرﯼ ﮐﺸﺪ‬

‫‪.248‬‬
‫ﻣﯽ ﮐﺸﺪ از ﭼﺸﻢ و ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﻠﻖ‬

‫‪83‬‬
‫ﺧﻮد هﻤﯽ ﻣﻴﺮﻧﺪ ﮐﺴﯽ را ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﮐﻢ ﻣﯽﮐﺸﺪ‬
‫‪.249‬‬
‫دﻟﻢ ﺑﺮون ﺷﺪ از ﻏﻤﺖ ﻏﻤﺖ زدل ﺑﺮون ﻧﺸﺪ‬
‫زﺑﻮن ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﻮد ﮐﻮ زدﺳﺖ ﻏﻢ زﺑﻮن ﻧﺸﺪ؟‬

‫ﺑﻪ ﺟﻠﻮﻩﮔﺎﻩ ﻧﻴﮑﻮان ﮐﻪ هﺴﺖ ﺟﻠﻮﻩﯼ ﺑﻼ‬

‫ﮐﺴﯽ درون ﭘﺮدﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ از ﺑﻼ ﺑﺮون ﻧﺸﺪ‬

‫‪250‬‬
‫ﻋﻘﻞ وارون زﺗﻤﻨﺎﯼ ﺗﻮ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﻴﮑﺮد‬
‫ﻋﺸﻖ ﻣﯽﺁﻣﺪ و او ﻧﻴﺰ ﻣﺴﺨﺮ ﻣﯽﺷﺪ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﮕﻔﺘﻴﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ درﮔﻮش‬

‫ﺧﻮﺷﺘﺮ از ﻧﺎم ﺗﻮ ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﮑﺮر ﻣﯽﺷﺪ‬

‫‪.251‬‬
‫اﯼ ﺁﻧﮑﻪ ز دردت ﺧﺒﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮑﻦ ﻋﻴﺐ‬
‫ﮔﺮ ﺳﻮﺧﺘﻪﻳﯽ از دل اﻓﮕﺎر ﺑﻨﺎﻟﺪ‬

‫ﺧﺴﺮو اﮔﺮ از درد ﺑﻨﺎﻟﺪ ﭼﻪ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ‬

‫ﻋﻴﺒﯽ ﻧﺘﻮان ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻴﻤﺎر ﺑﻨﺎﻟﺪ‬

‫‪.252‬‬
‫ﺳﻴﻼب ﺳﺮﺷﮏ هﺠﺮان ﺗﻮأم دوش‬
‫ﺗﺎ دوش ﺑﺪ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮ ﺁﻣﺪ‬

‫ﻳﺎر ب ﭼﻪ ﺗﻮان ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮارﯼ و رﻧﺪﯼ‬

‫ﭘﻴﺶ هﻤﻪ ﻋﻴﺐ اﺳﺖ و ﻣﺮا اﻳﻦ هﻨﺮﺁﻣﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻋﺎدت ﺑﺨﺖ ﻣﻦ و ﺧﻮﯼ ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‬

‫‪84‬‬
 ‫ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻮد از ﮐﻠﺒﻪﯼ اﺣﺰان ﺑﺪر ﺁﻣﺪ‬
‫‪.253‬‬
‫رﻩ دﻩ اﯼ دﻳﺪﻩ و ﺧﺎر ﻣﮋﻩ را ﻳﮏ ﺳﻮ ﮐﻦ‬
‫ﮐﻪ ﺧﺮاﻣﺎن و ﺧﻮش ﺁن ﺳﺮو روان ﺑﺎز ﺁﻣﺪ‬

‫‪.254‬‬
‫ﺧﺮد و ﺻﺒﺮ ﺳﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺷﺪﻧﺪ‬
‫هﺮ ﭼﻪ ﺁﻣﺪ ز ﺑﺮاﯼ دل دروﻳﺶ ﺁﻣﺪ‬

‫‪.255‬‬
‫ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻳﺎرب ﻣﮕﺮ ﻣﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪ‬
‫ﭼﻪ ﮔﺮد اﺳﺖ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﯽﺧﻴﺰد ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺎن هﻢﻧﺸﻴﻦ ﺁﻣﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻣﻴﺮاﻧﺪ ﺟﻨﻴﺒﺖ را ﮐﻪ ﻣﻴﺪان ﻋﻨﺒﺮ ﺁﮔﻴﻦ ﺷﺪ‬

‫ﮐﺪاﻣﻴﻦ ﺑﺎد ﻣﯽ ﺟﻨﺒﺪ ﮐﻪ ﺑﻮﯼ ﻳﺎ ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺁﻣﺪ‬

‫ﺻﺒﻮرﯼ را دﻟﻢ در ﺧﺎﮎ ﻣﻦ ﺟﻮﻳﺪ ﻧﻤﯽﻳﺎﻳﺪ‬

‫ﻏﺒﺎر ﮐﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﻳﺎرب ﮐﻪ در ﺟﺎن ﺣﺰﻳﻦ ﺁﻣﺪ‬

‫ﺑﺘﯽ و ﺁﻓﺖ ﺗﻘﻮﯼ و دﻳﻦ ﺁﺧﺮ ﻧﻤﯽداﻧﯽ‬

‫ﮐﻪ در ﺷﻬﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻣﺪ‬

‫‪.256‬‬
‫ﺧﺒﺮم ﺷﺪﺳﺖ ﮐﺎﻣﺸﺐ ﺳﺮ ﻳﺎر ﺧﻮاهﯽ ﺁﻣﺪ‬
‫ﺳﺮ ﻣﻦ ﻓﺪاﯼ ﺁن رﻩ ﮐﻪ ﺳﻮار ﺧﻮاهﯽ ﺁﻣﺪ‬

‫ﻏﻢ و ﻏﺼﻪ ﻓﺮاﻗﺖ ﺑﮑﺸﻢ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ داﻧﻢ‬

‫اﮔﺮم ﭼﻮ ﺑﺨﺖ روزﯼ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﺧﻮاهﯽ ﺁﻣﺪ‬

‫ﻣﻨﻢ و دﻟﯽ و ﺁهﯽ رﻩ ﺗﻮ درون اﻳﻦ دل‬

‫‪85‬‬
 ‫ﻣﺮو اﻳﻤﻦ اﻧﺪرﻳﻦ رﻩ ﮐﻪ ﻓﮕﺎر ﺧﻮاهﯽ ﺁﻣﺪ‬
‫ﻣﯽ ﺗﺴﺖ ﺧﻮن ﺧﻠﻘﯽ و هﻤﯽﺧﻮرﯼ دﻣﺎدم‬
‫ﻣﺨﻮر ا ﻳﻦ ﻗﺪح ﮐﻪ ﻓﺮدا ﺑﻪ ﺧﻤﺎر ﺧﻮاهﯽ ﺁﻣﺪ‬

‫ﻣﻨﻢ ﺁهﻮﯼ رﻣﻴﺪﻩ زﮐﻤﻨﺪ ﺧﻮبروﻳﺎن‬

‫ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺁﻧﮑﻪ روزﯼ ﺑﻪ ﺷﮑﺎر ﺧﻮاهﯽ ﺁﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ ﻳﮏ ﺁﻣﺪن ﺑﺒﺮدﯼ دل و ﺟﺎن ﺻﺪ ﭼﻮ ﺧﺴﺮو‬

‫ﮐﻪ زﻳﺪ اﮔﺮ ﺑﺪﻳﻨﺴﺎن دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﺧﻮاهﯽ ﺁﻣﺪ؟‬

‫‪.257‬‬
‫ﺻﺒﺎ ﺁﻣﺪ وﻟﯽ دل ﺑﺎز ﻧﺎﻣﺪ‬
‫ﻏﺮﻳﺐ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺎز ﻧﺎﻣﺪ‬

‫دل ﻣﺎرﻓﺖ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﻞ ﻧﺸﻴﻨﯽ‬

‫رود ﺟﺎن هﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﻞ ﺑﺎز ﻧﺎﻣﺪ‬

‫ﺑﻪ ﻋﺸﻘﻢ ﻣﺴﺖ ﺑﮕﺬارﻳﺪ زﻳﺮاﮎ‬

‫ﮐﺲ از ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﻋﺎﻗﻞ ﺑﺎز ﻧﺎﻣﺪ‬

‫ﻧﺼﻴﺤﺖ زﻧﺪﮔﺎن را ﮐﺮد ﺑﺎﻳﺪ‬

‫ﮐﺰ اﻓﺴﻮن ﻣﺮغ ﺑﺴﻤﻞ ﺑﺎز ﻧﺎﻣﺪ‬

‫‪.258‬‬
‫دل ﻣﻦ ﭼﺮا ﭼﻮ ﻏﻨﭽﻪ ﻧﺸﻮ درﻳﺪﻩ ﺻﺪ ﺟﺎ‬
‫ﮐﻪ ﺻﺒﺎ رﺳﻴﺪ و ﺑﻮﻳﯽ زﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪ‬

‫‪.259‬‬
‫اﯼ زﻟﻒ ﺗﻮ دام دل داﻧﺎ و ﺧﺮدﻣﻨﺪ‬
‫دﺷﻮار ﺟﻬﺪ دل ﮐﻪ در اﻓﺘﺎد درﻳﻦ ﺑﻨﺪ‬

‫‪86‬‬
 ‫ﺑﻮدﻳﻢ ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﮐﻪ زد ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﺎ‬
‫دﻳﻮاﻧﮕﯽ ﺁورد و ﻧﻤﺎﻧﺪﻳﻢ ﺧﺮدﻣﻨﺪ‬

‫اﯼ ﺑﺎد ﺑﺠﻨﺒﺎن ﺳﺮ ﺁن زﻟﻒ و ﺑﺒﺨﺸﺎﯼ‬

‫ﺑﺮﺣﺎل ﭘﺮﻳﺸﺎن ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺷﺪﻩﻳﯽ ﭼﻨﺪ‬

‫اﺻﺤﺎب هﻮس ﭼﺎﺷﻨﯽ ﻋﺸﻖ ﭼﻪ داﻧﻨﺪ؟‬

‫ﻟﺬت ﻧﺪهﺪ ﺗﺸﻨﻪﯼ ﻣﯽ را ﺷﮑﺮ و ﻗﻨﺪ‬

‫ﻋﻴﺒﻢ ﻣﮑﻦ اﯼ ﺧﻮاﺟﻪ ﮐﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﺟﻬﻞ اﺳﺖ ﺧﺮدﻣﻨﺪﯼو دﻳﻮاﻧﻪ ﺧﺮدﻣﻨﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺟﺎن ﺑﻮد از ﻣﻬﺮ رﺧﺶ ﺑﺮ ﻧﮑﻨﻢ دل‬

‫ﮔﺮ ﻣﻴﺮ ﻧﻬﺪ ﺑﻨﺪم و ﮔﺮ ﭘﻴﺮ دهﺪ ﭘﻨﺪ‬

‫‪260‬‬
‫ز اهﻞ ﻋﻘﻞ ﻧﭙﺴﻨﺪد ﺧﺮدﻣﻨﺪ‬
‫ﮐﻪ دارد رﻓﺘﻨﯽ را ﭘﺎﯼ دردﻣﻨﺪ‬

‫ﻟﺒﺎس زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮﺧﻮد ﻣﮑﻦ ﺗﻨﮓ‬

‫ﮐﻪ ﭼﻮن ﺷﺪ ﭘﺎر ﻧﺘﻮان ﮐﺮد ﭘﻴﻮﻧﺪ‬

‫ﺑﺼﻮرت ﺧﻮش ﻣﺸﻮ از روﯼ ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﻧﯽ ﺧﺎﻣﻪ ﻧﮑﻮﺗﺮ از ﻧﯽ ﻗﻨﺪ‬

‫ﻧﺼﻴﺤﺖ ﮔﻮهﺮﯼ دان ﮐﺎن ﻧﺰﻳﺒﺪ‬

‫ﻣﮕﺮ در ﮔﻮش داﻧﺎ و ﺧﺮدﻣﻨﺪ‬

‫ﻣﺨﻮر ﻏﻢ ﺑﻬﺮ ﻓﺮزﻧﺪﯼ و ﻣﺎﻟﯽ‬

‫ﮐﻪ ﻣﺎﻟﺖ دﻳﺪﻩ ﺑﺲ اﺳﺖ و ﺻﺒﺮ ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫‪87‬‬
 ‫ﺑﻪ رﻋﻨﺎﻳﯽ ﻣﻨﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﮐﻴﺎن ﭘﺎﯼ‬
‫ﮐﻪ اﻳﺸﺎن هﻢﭼﻮ ﺗﻮ ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﮏ ﭼﻨﺪ‬

‫ﺷﻨﻮ اﯼدوﺳﺖ ﭘﻨﺪ اﻣﺎ ﭼﻮ ﺧﺴﺮو‬

‫ﻣﺸﻮ ﮐﻮ ﮔﻮﻳﺪ و ﺧﻮد ﻧﺸﻨﻮد ﭘﻨﺪ‬

‫ﻣﺮا ﺑﺎ ﺗﻮ اﻓﺘﺎدﺳﺖ ﭘﻴﻮﻧﺪ‬

‫ﻧﻪ در ﮔﻮﺷﻢ ﻧﺼﻴﺤﺖ رﻓﺖ و ﻧﻪ ﭘﻨﺪ‬

‫دل ﻣﻦ ﻣﯽﺟﻬﺪ هﺮ ﻟﺤﻈﻪ از ﺟﺎﯼ‬

‫ﺑﻪ دﻳﺪارت ﭼﻨﺎﻧﻢ ﺁرزوﻣﻨﺪ‬

‫ﻧﺪارم ﺻﺒﺮ اﮔﺮ ﺑﺎور ﻧﺪارﯼ‬

‫ﺑﮕﻴﺮ اﻳﻨﮏ ﺑﻴﺎ دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ‬

‫دﻟﻢ ﺧﻮﻧﺴﺖ از ﺷﻮق وﺻﺎﻟﺖ‬

‫ﭼﻮ ﻣﺎدر در ﻓﺮاق ﮐﺸﺘﻪ ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫هﺰاران ﭼﺸﻤﻪ از ﭼﺸﻤﻢ روان اﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦﺗﺮ ﻏﻤﯽ دارم ز اﻟﻮﻧﺪ‬

‫‪.261‬‬
‫ﻣﺮهﻢ از ﻟﺒﻬﺎت ﻣﯽﺟﻮﻳﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺎن ﻓﮕﺎر‬
‫واﯼ ﺑﺮ رﻳﺸﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﺮا از ﻧﻤﮏ ﻣﺮهﻢ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﺮدﻩﯼ ﺁن ﻗﺎﻣﺘﻢ ﮐﺎﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﺨﺮاﻣﺪ ﺑﺮاﻩ‬

‫ﻣﺮدﮔﺎن در ﺧﺎﮎ هﺮ دم ﺣﺴﺮﺗﯽ دﻳﮕﺮ ﺧﻮرﻧﺪ‬

‫‪.262‬‬
‫ﺁﻧﺎﻧﮑﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺗﺮا ﻃﻌﻨﻪ ﻣﯽزﻧﻨﺪ‬

‫‪88‬‬
 ‫ﻣﻌﺬور دارﺷﺎن ﮐﻪ رﺧﺖ را ﻧﺪﻳﺪﻩاﻧﺪ‬
‫دﺳﺖ ازﺗﻮ ﻣﯽﻧﺸﻮﻳﻢ و از ﻏﻢ ﺗﻤﺎم ﺧﻠﻖ‬
‫دﺳﺖ از ﻣﻦ ﺷﮑﺴﺘﻪﯼ ﺑﯽﺗﺎب ﺷﺴﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫‪.263‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دل زﺧﻢ زﻟﻒ او ﺑﺮون ﺁرد‬
‫ﮐﺒﻮﺗﺮﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﭼﻨﮓ ﺑﺎ ز ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ‬

‫اﮔﺮ ﻧﺴﻴﻢ ﺻﺒﺎ زﻟﻒ او ﺑﺮاﻓﺸﺎﻧﺪ‬

‫هﺰار ﺟﺎن ﻣﻘﻴﺪ ز ﺑﻨﺪ ﺑﺮهﺎﻧﺪ‬

‫ﻣﻨﺶ ﺑﺒﻴﻨﻢ از دور رخ ﻧﻬﻢ ﺑﺮﺧﺎﮎ‬

‫ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻨﺪ و از دور رخ ﺑﮕﺮداﻧﺪ‬

‫ﭼﻪ اوﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺁن ﺳﺮو راﺳﺘﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺧﺒﺮ ﺑﺮﻳﺪ ﺑﻪ دهﻘﺎن ﮐﻪ ﺳﺮو ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺳﺮﺷﮏ دﻳﺪﻩﯼ ﺧﺴﺮو ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ‬

‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ رﺳﺪ ﮐﻮﻩ را ﺑﻐﻠﺘﺎﻧﺪ‬

‫‪.264‬‬
‫ﮔﻞ ﺳﻴﺮﺁب ﻣﻦ در ﺑﺎغ ﺑﺸﮑﻔﺖ‬
‫ﮔﻞ ﺻﺪ ﺑﺮگ از روﻳﺶ ﺧﺠﻞ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﺧﺪﻧﮓ ﻏﻤﺰﻩﯼ ﺗﺮﮐﺎن ﺷﮑﺎرﯼ‬

‫ﮔﺬﺷﺖ از دل وﻟﯽ ﭘﻴﮑﺎن ﺑﺪل ﻣﺎﻧﺪ‬

‫‪.265‬‬
‫ﻣﮑﻦ ﻋﻴﺐ ار ﺑﻨﺎﻟﺪ ﺟﺎن ﭼﻮ ﻧﻘﺪ ﺗﻦ هﻤﻪ ﺑﺮدﯼ‬
‫ﮐﯽ ﮐﺲ ﺧﺎﻧﻪ ﻏﺎرت ﮔﺸﺖ ﺑﯽﻓﺮﻳﺎد ﮐﯽ ﻣﺎﻧﺪ‬

‫‪89‬‬
 ‫‪.266‬‬
‫ﻧﺎز ﮐﻢ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻧﮑﻮﻳﯽ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ دﻳﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬
‫زﺷﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﮑﻮﻳﯽ ﺑﺮود ﻧﺎز ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫‪.267‬‬
‫ﺁﺳﺎن ﺷﻮد اﻳﻦ ﻣﺸﮑﻞ دروﻳﺶ ﺗﻮ اﻣﺸﺐ‬
‫ﮐﺎﺣﻮال ﺟﻬﺎن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺣﺎل ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫‪.268‬‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﮔﺮدﯼ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬
‫ﻣﺮدﻣﯽ را در ﺟﻬﺎن ﻣﺮدﯼ ﻧﻤﺎﻧﺪ‬

‫‪.269‬‬
‫ز ﭼﺸﻢ ﮐﺎﻓﺮت ﮐﺰ ﻏﻤﺰﻩ ﻟﺸﮑﺮ ﻣﻴﮑﺸﺪ هﺮ ﺳﻮ‬
‫ﺑﻪ هﻔﺖ اﻗﻠﻴﻢ ﺗﻦ ﻳﮏ ﻣﻨﺰل ﺁﺑﺎدان ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ‬

‫ﻧﻪﻳﯽ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﻩ ﭼﻮن اول ﺑﺪﻳﻦ ﺧﻮش ﻣﻴﮑﻨﻢ دل را‬

‫ﮐﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺰاج ﺁدﻣﯽ ﻳﮑﺴﺎن ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ‬

‫‪.270‬‬
‫ز ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﻧﻮﺷﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ دوﺳﺖ‬
‫و ﮔﺮ ﺟﻮاب رﺳﺪ ﻧﻴﺰ ﻣﻦ ﻧﻴﺎرم ﺧﻮاﻧﺪ‬

‫‪.271‬‬
‫ﻣﺒﺼﺮان ﮐﻪ ﻣﺰاج ﺟﻬﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‬
‫دو روزﻩ ﺑﺮگ اﻗﺎﻣﺖ دران ﻧﺴﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‬

‫ﺧﺮاب ﮔﺮدد اﻳﻦ ﺑﺎغ و ﺑﺮﭘﺮﻧﺪ هﻤﻪ‬

‫ﻧﻮازﻧﺎن ﮐﻪ در و ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ و ﻓﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‬

‫‪90‬‬
 ‫‪.272‬‬
‫ﺷﻬﺴﻮاراﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﺘﺢ ﻗﻠﻌﻪﯼ دﻳﻦ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‬
‫اﻟﺘﻤﺎس هﻤﺖ از دﻟﻬﺎﯼ ﻣﺴﮑﻴﻦ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﭘﺎﮐﺒﺎزان ﺳﺮ ﮐﻮﯼ ﺧﺮاﺑﺎت ﻓﻨﺎ‬

‫در ﻣﻘﺎم ﺳﺮﻓﺮازﯼ ﺧﺸﺖ ﺑﺎﻟﻴﻦ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺳﻨﮕﺴﺎر ﻟﻌﻨﺖ ﺟﺎوﻳﺪ ﻣﺮ اﺑﻠﻴﺲ را‬

‫از ﺑﺮاﯼ ﮐﻮرﯼ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮدﺑﻴﻦ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺁهﻮﯼ ﭼﻴﻦ را ﺟﮕﺮ در ﻧﺎﻣﻪﯼ ﺳﻮاد ﺑﺴﻮﺧﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺣﺪﻳﺚ ﺳﻨﺒﻞ زﻟﻒ ﺗﻮ در ﭼﻴﻦ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫ﺟﻠﻮﻩﯼ ﻓﺮهﺎد ﺑﻴﻦ ﮐﺰ ﻏﻴﺮت ﺁن ﺧﺴﺮوان‬

‫ﻧﺎم ﺧﻮد ﻧﻘﺶ ﻧﮕﻴﻦ ﻟﻌﻞ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫زاهﺪان ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ و ﺧﺴﺮو ﻧﺎم دوﺳﺖ‬

‫ذﮐﺮ هﺮ ﮐﺲ ﺁنﭼﻨﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻠﻘﻴﻦ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‬

‫‪.273‬‬
‫ﻳﮏ دل ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﺁﺑﺎد ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ‬
‫ﻳﮏ ﺟﺎن زﺧﻢ زﻟﻒ ﺗﻮ ﺁزاد ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ‬

‫از ﭘﺲ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻏﻤﺖ ﺷﺪ هﻤﻪ دﻟﻬﺎ‬

‫ﺁﻓﺎق ﺑﮕﺮدﻧﺪ و دﻟﯽ ﺷﺎد ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ‬

‫روزﯼ ﮐﻪ روﯼ ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاﻣﺎن ﺳﻮﯼ ﺑﺎزار‬

‫در ﺷﻬﺮ ﻳﮑﯽ ﺻﻮﻣﻌﻪ ﺁﺑﺎدﻧﻴﺎﺑﻨﺪ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻴﮑﻦ و از ﺑﻬﺮ وﻓﺎ دم ﻣﺰن اﯼ دل‬

‫‪91‬‬
 ‫ﮐﺎﻳﻦ ﻣﺰد زﺧﻮﺑﺎن ﭘﺮﻳﺰادﻧﻴﺎ ﺑﻨﺪ‬
‫ﻧﺎﺧﻮردﻩ ﺧﺮاﺷﯽ ز ﺳﺮﺗﻴﺸﻪﯼ هﺠﺮان‬
‫ﺳﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺮﺑﺖ ﻓﺮهﺎد ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ‬

‫‪.274‬‬
‫ﮔﺮ ﺧﺎﮎ وﺟﻮدم زﭘﺲ ﻣﺮگ ﺑﺒﻴﺰﻧﺪ‬
‫زﻧﮕﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ هﻤﻪ ﭘﻴﮑﺎن ﺗﻮ ﻳﺎﺑﻨﺪ‬

‫ﻓﺮداﯼ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺼﺎف رﺳﺪ ﺧﻠﻖ‬

‫ﺑﺲ دﺳﺖ ﺗﻈﻠﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ داﻣﺎن ﺗﻮ ﻳﺎﺑﻨﺪ‬

‫هﺮ ﺟﺎﮐﻪ ﮔﺮﻳﺰد دل ﺳﻮدا زدﻩﯼ ﻣﻦ‬

‫ﺑﺎزش ﺑﻪ ﺳﺮ زﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺗﻮ ﻳﺎﺑﻨﺪ‬

‫‪.275‬‬
‫ﺗﺎ ﺗﻮ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮون ﺁﻳﯽ هﺮدم ﭼﺎﮎ اﺳﺖ‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮﮐﻮﯼ ﺗﻮ داﻣﺎن و ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﯽ ﭼﻨﺪ‬

‫‪.276‬‬
‫ﻟﺐ از ﺗﻮ وز ﺷﮑﺮ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪﻳﯽ ﭼﻨﺪ‬
‫رخ از ﺗﻮ ز ﺧﻔﺘﻦ ﺑﺘﺨﺎﻧﻪﻳﯽ ﭼﻨﺪ‬

‫درازﯼ هﺴﺖ در ﻣﻮﯼ ﺗﻮ ﭼﻨﺪان‬

‫ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ هﺮ ﻣﻮ ﺷﺎﻧﻪﻳﯽ ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﻴﺎزارد ﮔﺮت زان ﺷﺎﻧﻪ ﻣﻮﻳﯽ‬

‫ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺖ ﺑﺸﮑﻨﻢ دﻧﺪاﻧﻪﻳﯽ ﭼﻨﺪ‬

‫ﺳﺮ ﺁﻧﺮوﯼ ﺁﺗﺶﻧﺎﮎ ﮔﺮدم‬

‫ﺑﺒﺎﻳﺪ ﺷﻤﻊ را ﭘﺮواﻧﻪﻳﯽ ﭼﻨﺪ‬

‫‪92‬‬
 ‫ﺑﻪ زﻟﻒ و ﻋﺎرﺿﺖ دلهﺎﯼ ﺳﻮزان‬
‫ﺷﺐ اﺳﺖ و ﺁﺗﺶ دﻳﻮاﻧﻪﻳﯽ ﭼﻨﺪ‬

‫ﻣﺨﺴﺐ اﻣﺸﺐ ﮐﻪ ازﺑﯽﺧﻮاﺑﯽ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ اﻓﺴﺎﻧﻪﻳﯽ ﭼﻨﺪ‬

‫زﭼﺸﻢ داﻧﻪ داﻧﻪ ﻣﯽﭼﮑﺪ ﺁب‬

‫ﭼﻮ ﻣﺮﻏﺎن ﻗﺎﻧﻌﻢ ﺑﺎ داﻧﻪﻳﯽ ﭼﻨﺪ‬

‫ﺧﻮﺷﻢ در ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺑﯽ ﻋﻘﻞ و ﺑﯽ ﺟﺎن‬

‫ﻧﮕﻨﺠﺪ در ﻣﻴﺎن ﺑﻴﮕﺎﻧﻪﻳﯽ ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺮا ﮔﺮد دﻟﻢ ﮐﺰ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻳﺖ‬

‫ﻣﺮا هﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﺷﺪ وﻳﺮاﻧﻪﻳﯽ ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺮاﺗﻢ ﮐﻦ زﻟﺐ ﺑﻮﺳﯽ و ﺑﻨﻮﻳﺲ‬

‫هﻢ از ﺧﻮن دﻟﻢ ﭘﺮواﻧﻪﻳﯽ ﭼﻨﺪ‬

‫و ﮔﺮ ﻧﻴﺸﯽ زﻧﺪ از ﻏﻤﺰﻩﯼ ﻣﺴﺖ‬

‫ز ﺧﺴﺮو ﺑﺸﻨﻮد اﻓﺴﺎﻧﻪﻳﯽ ﭼﻨﺪ‬

‫‪.277‬‬
‫ﺑﺘﺎن ﮐﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ ﺧﻠﻖ را در ﺧﻮن‬
‫ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﺗﻮ هﻤﻪ دﺳﺖ اﻧﺪر ﺁﺳﺘﻴﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‬

‫‪.278‬‬
‫ﺁن ﮐﺴﺎن ﮐﺰ ﺑﺮ ﺁن روﯼ ﺑﺪم ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‬
‫ﭘﺮدﻩ ﺑﺮﮔﻴﺮد ﮐﻪ دﻳﻮاﻧﻪ ﺗﺮ از ﻣﻦ ﮔﺮدﻧﺪ‬

‫‪93‬‬
 ‫‪.279‬‬
‫ﺟﻮان و ﭘﻴﺮ ﮐﻪ در ﺑﻨﺪ ﻣﺎل و ﻓﺮزﻧﺪﻧﺪ‬
‫ﻧﻪ ﻋﺎﻗﻠﻨﺪ ﮐﻪ ﻃﻔﻼن ﻧﺎﺧﺮدﻣﻨﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺨﺎﻧﻪﻳﯽ ﮐﻪ رﻩ ﺟﺎن ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺑﺴﺘﻦ‬

‫ﭼﻪ اﺑﻠﻬﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ دل هﻤﯽ ﺑﻨﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ ﺳﺒﺰﻩ زار ﻓﻠﮏ ﻃﺮﻓﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ هﺮ ﻧﻬﺎل ﮐﻪ ﺷﺎﻧﺪﻧﺪ ﺑﺎز ﺑﺮﮐﻨﺪﻧﺪ‬

‫ﺟﻤﺎل ﺻﺤﺒﺖ هﻢ ﺻﺤﺒﺘﺎن ﻏﻨﻴﻤﺖ دان‬

‫ﮐﻪ ﻣﯽروﻧﺪ ﻧﻪ ز اﻧﺴﺎﻧﮑﻪ ﺑﺎز ﭘﻴﻮﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﺑﺴﺎ ز ﺗﻮﺷﻪ ز ﺑﻬﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮان وﺟﻮد‬

‫ﮐﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎن ﻋﺰﻳﺰﻧﺪ وروز ﮐﯽ ﭼﻨﺪﻧﺪ‬

‫ﺗﺮا ﺑﻪ از ﻋﻤﻞ ﺧﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻓﺮزﻧﺪﯼ‬

‫ﮐﻪ دﺷﻤﻨﻨﺪ ﺗﺮا زادﮔﺎن ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪﻧﺪ‬

‫ﻣﺠﻮﯼ دﻳﻨﯽ اﮔﺮ اهﻞ ﻣﻌﻴﻨﯽ ﺧﺴﺮو‬

‫ﮐﻪ از هﻤﺎﯼ ﺑﻪ ﻣﺮدار ﻣﻴﻞ ﻧﭙﺴﻨﺪﻧﺪ‬

‫‪.280‬‬
‫دﻳﺖ از ﺧﻮﺑﺮوﻳﺎن ﺟﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺑﻪ هﺮﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ‬

‫ﻧﻴﺎﻳﻨﺪ اهﻞ دل در ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺑﺎن‬

‫ﮐﻪ اﻳﻨﺎن ﺗﻨﮓ ﭼﺸﻢ ﺁﻧﺎن ﺣﻘﻴﺮﻧﺪ‬

‫‪94‬‬
 ‫‪.281‬‬
‫ﭼﻮن ﺗﻮﻳﯽ از ﻧﺴﻞ ﺁدم ﮔﺸﺖ ﭘﻴﺪا ﻧﻴﺴﺖ ﻋﻴﺐ‬
‫ﮔﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮﺑﺎﯼ ﻣﻨﯽ ﺁدم زﻧﺪ‬

‫‪.282‬‬
‫ﺧﻮاهﻢ هﺰار ﺟﺎن زﺧﺪا ﺗﺎ ﮐﻨﻢ ﻧﺜﺎر‬
‫در هﺮ ﻗﺪم ﮐﻪ ﺳﺮو ﺳﻤﻦ ﺑﻮﯼ ﻣﻦ زﻧﺪ‬

‫‪.283‬‬
‫ﺧﻀﺮ ﭘﻴﺶ ﻟﺒﺖ ﺑﻪ ﺁب ﺣﻴﺎت‬
‫ﻟﺐ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ هﻢ ﻧﺰﻧﺪ‬

‫‪.284‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﺸﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﺧﻂ ﺑﺮﺁب ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ‬
‫ﺁﻳﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﺁﻓﺘﺎب ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ‬

‫هﺠﺮ ﮐﺸﻴﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ وﺻﻞ رﺳﻴﺪﻳﻢ‬

‫ﻧﺎﻣﻪﯼ رﺣﻤﺖ ﭘﺲ از ﻋﺬاب ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ‬

‫ﺻﺒﺮ ﻃﻠﺐ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ از دل ﺷﻴﺪا‬

‫هﻤﭽﻮ ﺑﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻮاب ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ‬

‫ﻗﺼﻪﯼ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﯼ اﻳﻦ دودﻳﺪﻩﯼ ﺧﺴﺮو‬

‫ﮐﺎش ﺑﺮان ﭼﺸﻢ ﻧﻴﻢﺧﻮاب ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ‬

‫‪.285‬‬
‫ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ز هﻢ ﺻﺤﺒﺘﺎن ﺟﺪا ﺑﺎﺷﻨﺪ‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﺮد دو ﺻﺒﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‬

‫هﻼﮐﺖ ﻣﻦ ﺑﻴﭽﺎرﻩ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﭘﺮس‬

‫‪95‬‬
 ‫ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﮔﻪ زﻋﺰﻳﺰان ﺧﻮد ﺟﺪا ﺑﺎﺷﻨﺪ‬
‫دﻻ ز ﮐﺮدﻩﯼ ﺧﻮد ﺳﻮﺧﺘﯽ ﻧﻤﯽﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺧﻮب روﻳﺎن اﻟﺒﺘﻪ ﺑﯽوﻓﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‬

‫‪.286‬‬
‫او ﭘﺮدﻩ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺑﺎد را‬
‫ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻤﺎن ﮔﻞ هﻤﻪ زﻳﺮ و زﺑﺮ ﮐﻨﺪ‬

‫‪.287‬‬
‫ﻣﮑﻦ از ﮔﺮﻳﻪ ﻣﺮا ﻣﻨﻊ ﮐﻪ دل ﺳﻮﺧﺘﻪ را‬
‫هﻴﭻﮐﺲ از ﺟﺰع و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻼﻣﺖ ﻧﮑﻨﺪ‬

‫‪.288‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ اﯼ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﮐﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد ﺑﮕﻮﯼ ؟‬
‫ﻣﻦ هﻤﯽ ﮔﻮﻳﻢ وﻟﯽ از ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎور ﻣﯽﮐﻨﺪ ؟‬

‫‪.289‬‬
‫ﺧﻮﺑﺎن ﮔﻤﺎن ﻣﺒﺮﮐﻪ زاوﻻد ﺁدﻣﻨﺪ‬
‫ﺟﺎﻧﻨﺪ ﻳﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ و ﻳﺎ روح اﻋﻈﻤﻨﺪ‬

‫ﺧﻮاﻧﻴﺪ روح و اﻣﻖ و ﻣﺠﻨﻮن ووﻳﺲ را‬

‫ﮐﺎﻳﺸﺎن درون ﭘﺮدﻩﯼ اﻳﻦ راز ﻣﺤﺮﻣﻨﺪ‬

‫اﯼ ﺳﻠﺴﺒﻴﻞ راﺣﺖ و اﯼ ﭼﺸﻤﻪﯼ ﺣﻴﺎت‬

‫ﺑﺮ ﺗﺸﻨﮕﺎن ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻟﻄﻔﯽ ﮐﻪ درهﻤﻨﺪ‬

‫‪.290‬‬
‫دلﺑﺮان ﻣﻬﺮﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و وﻓﺎ ﻧﻴﺰ ﮐﻨﻨﺪ‬
‫دل ﺑﺮان ﻣﻬﺮ ﭼﻪ ﺑﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺟﻔﺎ ﻧﻴﺰ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﻪﮔﻪ ﺑﻪ دﻟﺶ ﻣﻴﮕﺬرﯼ‬

‫‪96‬‬
 ‫اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺜﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺮ دل ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﮐﻨﻨﺪ‬
‫ﻋﺎﻟﻤﯽ را ﺑﮑﺶ از ﻏﻤﺰﻩ ﮐﻪ ﺗﺮﮐﺎن ﺑﻪ ﺧﺪﻧﮓ‬
‫ﮔﺮﺑﮑﺸﺘﻨﺪ ﺑﺴﯽ ﺻﻴﺪ رهﺎ ﻧﻴﺰ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن ﮔﺮﭼﻪ ﺗﺮا ﺑﻬﺮﺟﻔﺎ ﺑﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ‬

‫از ﭘﯽ ﭼﺸﻢ ﺑﺪ ﺧﻠﻖ دﻋﺎ ﻧﻴﺰ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫هﺠﺮ ﻣﭙﺴﻨﺪ ﭼﻮ داﻧﯽ ﮐﻪ وﮐﻴﻼن ﺳﭙﻬﺮ‬

‫دوﺳﺘﺎن را ﺑﻬﻢ ﺁرﻧﺪ و ﺟﺪا ﻧﻴﺰ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﻣﻨﻌﻤﺎن ﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺮاﻧﻨﺪ ﮔﺪا را از در‬

‫ﮔﻪ ﮔﻬﯽ ﺣﺎﺟﺖ دروﻳﺶ روا ﻧﻴﺰ ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺳﻮﯼ ﺧﺴﺮو ﻧﮕﻬﯽ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻃﻔﻴﻞ دﮔﺮان‬

‫ﮐﺎهﻞ دوﻟﺖ ﻧﮕﻬﯽ ﺳﻮﯼ ﮔﺪا ﻧﻴﺰ ﮐﻨﻨﺪ‬
‫‪.291‬‬
‫ﺧﺸﺨﺎش ﮐﻪ ﺁراﻳﺶ ﺣﻠﻮاش ﮐﻨﻨﺪ‬
‫ﮔﻪ در ﮐﻒ و ﮔﺎﻩ در دهﻦ ﺟﺎش ﮐﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺮﻧﺪ ﺑﺮاﯼ رﻳﺰﻩﯼ ﭼﻨﺪ ﺳﺮش‬

‫واﻧﮕﻪ ﺳﺮ زﻳﺮ و ﭘﺎﯼ ﺑﺎﻻش ﮐﻨﻨﺪ‬

‫‪.292‬‬
‫ﺧﻮش اﺳﺖ دوﻟﺖ ﺁﻧﻢ ﮐﻪ ﺟﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﻴﻮﺳﺖ‬
‫ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺑﺨﺖ ﮐﻪ ﺗﻦ هﻢ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺷﻮد ﭘﻴﻮﻧﺪ‬

‫‪.293‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﻴﭽﺎرﻩ را ﮐﺸﺘﻪ اﺳﺖ ﺧﻮش ﺧﻮش‬
‫هﻤﯽ ﺧﻨﺪد ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﯽ ﺑﺒﻴﻨﺪ‬

‫هﻤﯽﺟﻮﻳﺪ وﻓﺎ از ﺧﻮب روﻳﺎن‬

‫‪97‬‬
 ‫دﻟﻢ را ﺣﺪ ﻧﺎداﻧﯽ ﺑﺒﻴﻨﺪ‬
‫رخ ﺧﺴﺮو ﻏﺒﺎر ﺁﻟﻮدﻩ ﻣﯽدﻳﺪ‬
‫ﺑﺮان در ﻧﻘﺶ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﺑﺒﻴﻨﺪ‬

‫‪.294‬‬
‫ﺣﺴﻦ ﺗﻮ هﻢ ﺑﻪ ﮐﻮدﮐﯽ اﻓﺖ ﺷﻬﺮ ﮔﺸﺖ اﮔﺮ‬
‫زﻳﻦ ﭼﻪ ﮐﻪ هﺴﺖ ذرﻩﻳﯽ ﺑﺮﮔﺬرد ﺑﻼ ﺷﻮد‬

‫ﭼﻮن ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﺎغ ﺑﮕﺬرﯼ ﮔﻞ ﻧﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﺑﻮﯼ ﺗﻮ‬

‫ﻟﻴﮏ رﺳﺪ ﺑﻪ ﻗﺎﻣﺘﺖ ﺳﺮو اﮔﺮ روان ﺑﻮد‬

‫‪.295‬‬
‫ﺳﻮز دﻟﻢ ﺑﺪﻳﺪ و ز دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﻧﺮﻳﺨﺖ‬
‫اﻳﻦ ﻳﺎر ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ را اﻳﻦ ﻗﺪر ﻧﺒﻮد‬

‫دوش ﺁﻣﺪﯼ و ﻣﻌﺬرﺗﯽ ﮔﺮ ﻧﮑﺮد ﻣﻦ‬

‫ﻣﻌﺬور دار زاﻧﮑﻪ ز ﺧﻮﻳﺸﻢ ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ وار از ﺳﺮ ﻣﺎ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﺎ را ز ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ او اﻳﻦ ﮔﻤﺎن ﻧﺒﻮد‬

‫ﮔﻞ ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﺑﺎغ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﻠﺒﻼن‬

‫وان ﻣﺮغ رﻓﺘﻪ را هﻮس ﺁﺷﻴﺎن ﻧﺒﻮد‬

‫ﻳﺎرب ﮐﻪ دوش ﻏﺎﻳﺐ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪﯼ ﮐﻪ ﺑﻮد‬

‫ﺗﺸﻮﻳﺶ اﻳﻦ ﭼﺮاغ ز ﭘﺮواﻧﻪﯼ ﮐﻪ ﺑﻮد؟‬

‫‪.296‬‬
‫از ﮐﺠﺎ ﻣﺴﺖ ﺁﻣﺪﯼ اﯼ ﻣﻪ ﮐﻪ ﻏﺎرت ﺷﺪ ﻧﻤﺎز‬
‫ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل دﻋﺎﯼ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮد‬

‫‪98‬‬
 ‫ﭘﻴﺶ ﺁن ﻣﺤﺮاب اﺑﺮو ﺟﺎن ﺧﻠﻘﯽ در دﻋﺎ‬
‫هﻤﭽﻮ اﻧﺒﻮﻩ ﮔﺪا در ﻣﺴﺠﺪ ﺁدﻳﻨﻪ ﺑﻮد‬

‫‪.297‬‬
‫ﺑﺮﻓﺖ ﺁن دل ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺒﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮد‬
‫ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ؟ ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﻮد ؟‬

‫هﻤﻪ ﺷﺐ دﻳﺪﻩام ﺧﻔﺘﻦ ﻧﺪادﺳﺖ‬

‫ﮐﻪ ﺑﻮﯼ ﮔﻠﺮخ ﻣﻦ ﺑﺎﺻﺒﺎ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻨﺎل اﯼ ﺑﻠﺒﻞ از ﺑﺪ ﻋﻬﺪﯼ ﮔﻞ‬

‫ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻮدﺳﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﯽوﻓﺎ ﺑﻮد‬

‫‪.298‬‬
‫ﻋﻨﺒﺮ ﭼﺴﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ زﻟﻒ ﺗﻮ ﮐﺰ زﻟﻒ ﺗﻮ‬
‫ﺑﻮﯼ دل ﺁﻳﺪ و ﻳﻦ ﮐﺠﺎ در ﻋﻨﺒﺮ ﺳﺎرا ﺑﻮد؟‬

‫‪.299‬‬
‫ﺑﺮﻟﺒﺶ ﺑﻮد اﻋﺘﻤﺎد ﻣﻦ ﻣﮕﺮ ﺟﺎن ﺑﺨﺸﺪ او‬
‫ﺁن ﮐﻪ روحاﷲ ﮔﻤﺎن ﺑﺮدﻳﻢ ﺁن ﻗﺼﺎب ﺑﻮد‬

‫‪.300‬‬
‫ﺣﺴﻦ اﺧﻼق از ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﺗﻮان ﮐﺮدن ﻃﻠﺐ‬
‫ﺧﺮ ﺑﻮد ﺁن ﮐﻮادب ﺟﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺧﺮ ﺑﻮد‬

‫ﺑﯽ ﺧﺮد را ﻋﻴﺐ ﻧﺘﻮان ﮐﺮد در ﺗﺮﮎ ادب‬

‫ﻋﻴﺐ ﻧﺒﻮد ﻣﻮر ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻣﻄﺮﺑﯽ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺧﺴﺮو را ﮐﻪ اﯼ ﮔﻨﺞ ﺳﺨﻦ‬

‫‪99‬‬
 ‫ﻋﻠﻢ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ ز ﻓﻦ ﻧﻈﻢ ﻧﻴﮑﻮﺗﺮ ﺑﻮد‬
‫زاﻧﮑﻪ اﻳﻦ ﻋﻠﻤﯽ اﺳﺖ ﮐﺰ دﻗﺖ ﻧﻴﺎﻳﺪ در ﻗﻠﻢ‬
‫وان ﻧﻪ دﺷﻮار اﺳﺖ ﮐﺎﻧﺪر ﮐﺎﻏﺬ و دﻓﺘﺮ ﺑﻮد‬

‫ﭘﺎ ﺳﺨﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ در هﺮ دو ﻣﻌﻨﯽ ﮐﺎﻣﻠﻢ‬

‫هﺮ دو را ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﺑﺮ وزﻧﯽ ﮐﻪ ﺁن ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻓﺮق ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ ﻣﻴﺎن هﺮ دو ﻣﻌﻘﻮل و درﺳﺖ‬

‫ﺗﺎ دهﺪ اﻧﺼﺎف ﮐﺰ هﺮ دو داﻧﺸﻮر ﺑﻮد‬

‫ﻧﻈﻢ را ﻋﻠﻤﯽ ﺗﺼﻮر ﮐﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﺗﻤﺎم‬

‫ﮐﻮ ﻧﻪ ﻣﺤﺘﺎج ﺳﻤﺎع و ﺻﻮت ﺧﻨﻴﺎ ﮔﺮ ﺑﻮد‬

‫ﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﯽ زﻳﺮ و ﺑﻢ ﻧﻈﻤﯽ ﻓﺮو ﺧﻮاﻧﺪ رواﺳﺖ‬

‫ﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ هﻴﭻ ﻧﻘﺼﺎن ﻧﻪ ﺑﻪ ﻟﻔﻆ اﻧﺪر ﺑﻮد‬

‫ور ﮐﻨﺪ ﻣﻄﺮب ﺑﺴﯽ هﺎن و هﻮن هﻮن درﺳﺮود‬

‫ﭼﻮن ﺳﺨﻦ ﻧﺒﻮد هﻤﻪ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ و اﺑﺘﺮ ﺑﻮد‬

‫ﻧﺎﯼ زن را ﺑﻴﻦ ﮐﻪ ﺻﻮﺗﯽ دارد و ﮔﻔﺘﺎر زﻧﯽ‬

‫ﻻﺟﺮم ﻣﺤﺘﺎج در ﻗﻮل ﮐﺴﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﻮد‬

‫ﭘﺲ درﻳﻨﺼﻮرت ﺿﺮورت ﺻﺎﺣﺐ ﺻﻮت و ﺳﻤﺎع‬

‫از ﺑﺮاﯼ ﺷﻌﺮ ﻣﺤﺘﺎج ﺳﺨﻦ ﭘﺮور ﺑﻮد‬

‫ﻧﻈﻢ را ﺣﺎﺻﻞ ﻋﺮوﺳﯽ دان و ﻧﻐﻤﻪ زﻳﻮرش‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻋﻴﺒﯽ ﮔﺮ ﻋﺮوﺳﯽ ﺧﻮب ﺑﯽ زﻳﻮر ﺑﻮد‬

‫ﻣﻦ ﮐﺴﯽ را ﺁدﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ داﻧﺪ اﻳﻦ ﻗﺪر‬

‫ور ﻧﺪاﻧﺪ ﭘﺮﺳﺪ از ﻣﻦ ور ﻧﭙﺮﺳﺪ ﺧﺮ ﺑﻮد‬

‫‪100‬‬
 ‫‪.301‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺧﻮن ﺧﻮرم ﺑﺮ ﻳﺎد دوﺳﺖ‬
‫ﺟﻮﯼ ﺷﻴﺮان را ﻧﻤﺎ ﮐﻮ ﺗﺸﻨﻪﯼ ﮐﻮﺛﺮ ﺑﻮد‬

‫‪.302‬‬
‫ﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﻋﻤﻞ زﻟﻒ ﺧﻮد ﻣﺮا ﻓﺮﻣﺎﯼ‬
‫اﮔﺮ ﭼﻪ روز و ﺷﺐ اﻧﺪر ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد‬

‫‪.303‬‬
‫ازاﺷﺘﻴﺎق ﺗﻮ ار رﻧﺞ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ‬
‫در ﺁرزوﯼ ﺗﻮ ﻋﻤﺮ هﺴﺖ ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد‬

‫‪.304‬‬
‫ﺁرام ﺟﺎﻧﻢ ﻣﻴﺮود‪ ،‬ﺟﺎن را ﺻﺒﻮرﯼ ﭼﻮن ﺑﻮد‬
‫ﺁﻧﮑﺲ ﺷﻨﺎ ﺳﺪ ﺣﺎل ﻣﻦ ‪ ،‬ﮐﺎو هﻤﭽﻮ ﻣﻦ در ﺧﻮن ﺑﻮد‬

‫رﻧﺠﻢ ﻣﺒﺎدا ﺑﺮ ﺗﻨﯽ ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﻣﺒﺎدا دﺷﻤﻨﯽ‬

‫ﻣﻦ داﻧﻢ و هﻤﭽﻮن ﻣﻨﯽ ‪ ،‬ﮐﺎﻧﺪوﻩ دورﯼ ﭼﻮن ﺑﻮد‬

‫زﻟﻔﺶ ﮐﻪ در ﺟﺎﻧﻢ ﮔﺰد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺎر ﭘﻨﻬﺎﻧﻢ ﮔﺰد‬

‫ﻣﺎرﯼ ﮐﺰﻳﻨﺴﺎﻧﻢ ﮔﺰد‪ ،‬ﮐﯽ در ﺧﻮر اﻓﺴﻮن ﺑﻮد‬

‫ﻟﻴﻠﯽ و ﻣﻮﯼ ﻣﺸﮏ ﺑﻮ‪ ،‬ﺁﻧﮑﺲ ﮐﻪ دﻳﺪﻩ ﻣﻮ ﺑﻪ ﻣﻮ‬

‫داﻧﻢ ﮐﻪ زﻧﺠﻴﺮ از ﭼﻪ رو‪ ،‬در ﮔﺮدن ﻣﺠﻨﻮن ﺑﻮد‬

‫‪.305‬‬
‫ﺗﺮﮐﯽ و ﺧﻮب روﯼ ﮐﺴﯽ ﮐﺎﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﻮد‬
‫ﻧﺒﻮد ﻋﺠﺐ اﮔﺮ دل او ﺁهﻨﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫‪101‬‬
 ‫‪.306‬‬
‫ﭼﻮن ﻟﺒﺖ را ﺑﻪ ﮔﺎز ﭘﺎرﻩ ﮐﻨﻢ‬
‫ﻟﺐ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﺒﺎت ﭘﺎرﻩ ﺑﻮد‬

‫‪.307‬‬
‫ﺑﻴﺎ اﯼ ﺟﻬﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﮕﺮد‬
‫ﮐﻪ اﻳﻦ ﺷﺮﺑﺘﯽ زﻳﺮ ﺁن ﭘﺎﯼ ﺑﻮد‬

‫‪.308‬‬
‫ﻧﺮﮔﺴﺖ ﻣﺴﺖ رﺳﻴﺪ و ﺑﻪ هﻮش ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺒﻮد‬
‫دﻟﻢ زﺻﺒﺮ ﺑﺴﯽ ﻻف زود وﻟﻴﺶ ﻧﺒﻮد‬

‫‪.309‬‬
‫ﻣﺮدن از دوﺳﺘﯽ اﯼ دوﺳﺖ ز هﻨﺪو ﺁﻣﻮز‬
‫زﻧﺪﻩ در ﺁﺗﺶ ﺳﻮزان ﺷﺪن ﺁﺳﺎن ﻧﺒﻮد‬

‫‪.310‬‬
‫دو ﺑﻮﺳﻢ ﻟﻄﻒ ﮐﺮدﯼ و ﺷﺪم هﻢ در ﻳﮑﯽ ﺑﻴﻬﺶ‬
‫رهﺎ ﮐﻦ ﻧﺎز ﺳﺮ ﮔﻴﺮم ﮐﻪ ﮔﻢ ﮐﺮدم ﺷﻤﺎر ﺧﻮد‬

‫‪.311‬‬
‫ﮐﺠﺎت ﺑﻴﻨﻢ و ﺑﺮ ﺑﺎم ﺗﻮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮاﻳﻢ‬
‫هﺰار واﯼ ﮐﻪ ﻣﺮﻏﺎن ﻧﻤﯽدهﻨﺪ ﭘﺮ ﺧﻮد‬

‫‪.312‬‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎزﯼ ﻣﺰن ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﺟﺎن ﻣﻦ‬
‫ﮐﻪ ﮐﺲ ﺗﻴﻎ ﺑﺮدوﺳﺘﺎن ﻧﺎز ﺧﻮد‬

‫‪102‬‬
 ‫‪.313‬‬
‫ﺧﻄﺖ ﮐﺰ ﻟﺒﺎﻧﺖ ﺑﺮﺁورد ﺳﺮ‬
‫ﺑﺮﺁورد از ﺟﺎن ﻋﺸﺎق دود‬

‫‪.314‬‬
‫دل ﺑﺎز ﺳﻮﯼ ﺁن ﺑﺖ ﺧﻮ ﭼﻪ ﻣﯽدود‬
‫اﻳﻦ ﺧﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎز دران ﮐﻮﭼﻪ ﻣﯽرود؟‬

‫ﭼﻮن رﻓﺖ از ﻣﻦ ﺁن دل ﻧﺎدان رواﯼ ﺻﺒﺎ‬

‫اﻣﺸﺐ ﺑﺮان ﻏﺮﻳﺐ ﺑﺒﻴﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﻴﺮود؟‬

‫ﮔﻠﮕﺸﺖ ﺑﺎغ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ اﻣﺮوز ﺳﺮو ﻣﻦ‬

‫ﺑﻨﮕﺮ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺑﺮ ﮔﻞ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﭼﻪ ﻣﻴﺮود؟‬

‫ﺟﺎن ﻣﯽ رود زﻣﻦ ﭼﻮ ﮔﺮﻩ ﻣﯽ زﻧﺪ ﺑﻪ زﻟﻒ‬

‫ﻣﺮدن ﻣﺮاﺳﺖ از ﮔﺮﻩ او ﭼﻪ ﻣﯽرود؟‬

‫‪.315‬‬
‫ﺑﺎزﺁن ﺳﻮار ﻣﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﺨﺠﻴﺮ ﻣﯽرود‬
‫دﺳﺘﻢ ز ﮐﺎر و ﮐﺎر ز ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﯽ رود‬

‫ﻣﻦ ﺑﻴﻬﺸﻢ ﮐﻪ ﻣﯽدهﺪ از ﺳﺮو ﻣﻦ ﻧﺸﺎن‬

‫اﻳﻦ ﺑﺎد ﻣﺸﮏ ﺑﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺒﮕﻴﺮ ﻣﯽرود‬

‫هﺮ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬرد ﻗﺎﻣﺘﺶ ﺑﻪ دل‬

‫ﮔﻮﻳﺎ ﮐﻪ در دروﻧﻪﯼ ﻣﻦ ﺗﻴﺮ ﻣﯽرود‬

‫دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪ دﻟﻢ رﻩ زﻟﻒ ﺗﻮ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‬

‫ﻣﺴﮑﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ زﻧﺠﻴﺮ ﻣﯽرود‬

‫ﻋﺸﻘﺴﺖ ﻧﻪ ﺳﺮﺳﺮﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺁدﻣﯽ‬

‫‪103‬‬
 ‫ﻳﺎ ﺟﺎن ﺑﺮﺁﻳﺪ ﺁﻧﮕﻪ و ﻳﺎ ﺷﻴﺮ ﻣﻴﺮود‬
‫ﮔﺸﺘﻢ در ﺁب دﻳﺪﻩ ﭼﻨﺎن ﻏﺮق ﮐﺎﻳﻦ زﻣﺎن‬
‫ﮐﺎﻳﻦ ﺑﺎد ﭘﺎﯼ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺷﺘﺎب ﻣﻴﺮود‬

‫ﻣﺎ را زﻃﺎق اﺑﺮوﯼ ﺟﺎﻧﺎن ﮔﺰﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫زاهﺪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪﯼ ﻣﺤﺮاب ﻣﯽرود‬

‫‪.316‬‬
‫ﺷﺪ ﺟﻬﺎن زﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺑﻮﯼ ﮔﻞ وﻟﯽ ﻣﻦ ﭼﻮن زﻳﻢ‬
‫ﮐﺰ ﮔﻠﻢ ﺑﻮﯼ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺁﻳﺪ و ﺟﺎن ﻣﯽ رود‬

‫‪.317‬‬
‫ﻋﻤﺮﯼ در ﺁرزوﯼ ﺗﻮ رﻓﺘﺴﺖ و ﻣﯽرود‬
‫ﺻﺒﺮم ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﺗﻮ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﯽرود‬

‫رﻓﺘﯽ و ﺑﻮﯼ زﻟﻒ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪ و هﺰار دل‬

‫دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﻮﯼ ﺗﻮ رﻓﺘﺴﺖ و ﻣﯽرود‬

‫‪.318‬‬
‫ﺑﻴﺪارﻳﻢ ﺑﮑﺸﺖ وﻩ اﯼ ﺳﺎرﺑﺎن ﺧﻤﻮش‬
‫ﮐﺎﻳﻦ ﺳﻮ زم از اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺷﻨﻴﺪن ﻧﻤﯽرود‬

‫ﻣﯽﺑﻴﻨﻤﺶ ز دور ﻧﻴﻢ ﺳﻴﺮ ﭼﻮن ﮐﻨﻢ‬

‫ﭼﻮن ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺁب ز دﻳﺪن ﻧﻤﯽرود‬

‫ﺧﺴﺮو ﺗﻮ ﻻف زهﺪ ﺑﻪ ﺧﻠﻮت ﭼﻪ ﻣﻴﺰﻧﯽ‬

‫ﮐﺎﻳﻦ ﺁرزو ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺧﺰﻳﺪن ﻧﻤﯽرود‬

‫‪.319‬‬
‫ﮔﻞ و ﺷﮑﻮﻓﻪ هﻤﻪ هﺴﺖ و ﻳﺎر ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﺳﻮد‬

‫‪104‬‬
‫ﺑﺖ ﺷﮑﺮ ﻟﺐ ﻣﻦ در ﮐﻨﺎر ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﺳﻮد‬
‫ﺑﻬﺎر ﺁﻣﺪ و هﺮ ﮔﻞ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺁن هﻤﻪ هﺴﺖ‬
‫ﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻃﻠﺒﻢ در ﺑﻬﺎر ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﺳﻮد‬

‫‪.320‬‬
‫هﺴﺖ روﺷﻦ ﺑﻪ رﺧﺖ دﻳﺪﻩ اﮔﺮ ﺧﺎﮎ رهﺖ‬
‫ﺑﺎز درﻳﺪﻩ ﮐﺸﻢ ﻧﻮر ﻋﻠﯽ ﻧﻮر ﺷﻮد‬

‫ﺑﺲﮐﻪ ﭘﺮواﻧﻪ ﺷﻮد ﺳﻮﺧﺘﻪﯼ ﺷﻤﻊ زﻋﺸﻖ‬

‫ﻋﺎرف از ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﺮواﻧﻪ ﺷﻮد‬

‫‪.321‬‬
‫ﺧﻮن رﻳﺰ ﮔﺸﺖ ﻣﺮدم ﭼﺸﻤﺖ ﭼﻮ ﺳﺎﻗﻴﯽ‬
‫ﮐﺰ دﺳﺖ وﯼ ﻗﺮاﺑﻪﯼ ﻣﯽ ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺷﻮد‬

‫‪.322‬‬
‫ﮔﺮ ﺳﺮ زﻟﻒ ﺗﻮ از ﺑﺎد ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻧﺸﻮد‬
‫ﺧﻠﻖ ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﯽدل و ﺣﻴﺮان ﻧﺸﻮد‬

‫اﯼ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺁن ﻣﻮﯼ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺁﺧﺮ‬

‫ﭼﻪ ﮐﻨﺪ اﻳﻦ دل ﻣﺴﮑﻴﻦ ﮐﻪ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻧﺸﻮد ؟‬

‫ﻣﺮدﻣﺎن در ﻣﻦ و ﺑﻴﻬﻮﺷﯽ ﻣﻦ ﺣﻴﺮاﻧﻨﺪ‬

‫ﻣﻦ در ﺁن ﮐﺲ ﮐﻪ ﺗﺮا ﺑﻴﻨﺪ وﺣﻴﺮان ﻧﺸﻮد‬

‫‪.323‬‬
‫ﻟﻌﻞ ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ﭼﻮ ﺧﻨﺪان ﻣﯽﺷﻮد‬
‫در ﺟﻬﺎن ﺷﻴﺮﻳﻨﯽ ارزان ﻣﯽﺷﻮد‬

‫ﻗﺪ او هﺮ ﮔﻪ ﮐﻪ ﺟﻮﻻن ﻣﯽﮐﻨﺪ‬

‫‪105‬‬
 ‫ﮔﻮﻳﻴﺎ ﺳﺮو ﺧﺮاﻣﺎن ﻣﯽﺷﻮد‬
‫ﭘﺮﺗﻮ روﻳﺶ ﭼﻮ ﻣﯽﺗﺎﺑﺪ ز دور‬
‫ﺁﻓﺘﺎب از ﺷﺮم ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽﺷﻮد‬

‫ﻗﺼﻪﯼ زﻟﻔﺶ ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﻢ ﺑﮑﺲ‬

‫زاﻧﮑﻪ ﺧﺎﻃﺮهﺎ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻣﯽﺷﻮد‬

‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﺷﻮم ﺣﻴﺮان او‬

‫هﺮ ﮐﻪ او را دﻳﺪ ﺣﻴﺮان ﻣﯽﺷﻮد‬

‫ﮔﻴﻪ ﭼﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﻮازم ﺗﺮا‬

‫ﺗﺎ ﻧﮕﻪ ﮐﺮدﯼ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﯽﺷﻮد‬

‫‪.324‬‬
‫ﺟﺎﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻟﺒﺖ ﮔﺸﺖ ﭼﻪ داﻧﯽ ؟‬
‫ﭘﺮواز ﻣﺠﻮ از ﻣﮕﺴﺎن ﺷﮑﺮ ﺁﻟﻮد‬

‫‪.325‬‬
‫ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪاﯼ ﻣﻘﺼﻮد ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮ زﻳﺎن و ﺳﻮد ﻣﻦ‬
‫ﺗﺎ اﺷﮏ ﺧﻮن ﺁﻟﻮد ﻣﻦ ﺷﺮح ﻏﻢ هﺠﺮان دهﺪ‬

‫‪.326‬‬
‫ﺧﻮﻧﺎﺑﻪ ﻣﯽﺧﻮرم ز ﻏﻢ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‬
‫ﺁرﯼ ﺷﺮاب ﮔﻮهﺮ هﺮﮐﺲ ﺑﺮون دهﺪ‬

‫‪.327‬‬
‫ز ﺗﻨﺪ ﺑﺎد ﺟﮕﺮهﺎ ﻣﺮا دروﻧﻪ ﺑﻠﺮزد‬
‫ﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁن ﺳﺮو ﺳﺮﻓﺮاز ﺑﺮاﻳﺪ‬

‫ﺑﻴﺎد ﺁن ﻗﺪو ﻗﺎﻣﺖ ﺳﺮﺷﮏ ﻟﻌﻞدو ﭼﺸﻤﻢ‬

‫‪106‬‬
 ‫ﺑﻬﺮ زﻣﻴﻦ ﮐﻪ ﺑﺮﻳﺰد درﺧﺖ ﻧﺎز ﺑﺮﺁﻳﺪ‬
‫‪.328‬‬
‫ﺑﺎد ﻣﺸﮏ ازﺳﺮ زﻟﻔﺶ ﺑﻮزﻳﺪ اﯼ ﺑﻠﺒﻞ‬
‫ﺑﻮﺳﺘﺎن را ﺧﺒﺮﯼ دﻩ ﮐﻪ ﺻﺒﺎ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫ﻋﺎﺷﻘﺎن را ﺑﮕﻪ رﻓﺘﻦ و ﺑﺎز ﺁﻣﺪﻧﺶ‬

‫دل ز ﺟﺎﻣﯽ رو دو ﺑﺎز ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯽﺁﻳﺪ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺎرﻩﯼ ﺁن ﻣﺎﻩ ﭼﻨﺎن ﻣﺴﺘﻐﺮق‬

‫ﮐﻪ هﻤﻪ ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﻧﻈﺎرﻩﯼ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫‪.329‬‬
‫ﻣﻦ اﻣﺮوز از ﻃﺮﻳﻖ اﺷﮏ ﺧﻮن ﺁﻟﻮد ﺧﻮد دﻳﺪم‬
‫ﮐﻪ ﺑﻨﻴﺎد دل ﭘﺮ ﺧﻮن ﻣﻦ ﺑﺮﮐﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫ﺗﻮ ﺧﻮد داﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺘﻮان زﻳﺴﺖ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻟﻴﮏ ﺣﻴﺮاﻧﻢ‬

‫ﮐﻪ ﺗﺮﮎ دوﺳﺘﺎن ﻣﻬﺮﺑﺎن از دوﺳﺖ ﭼﻮن ﺁﻳﺪ؟‬

‫‪.330‬‬
‫ﺑﻬﺎر ﺑﯽ رخ ﮔﻠﺮﻧﮓ و ﭼﻪ ﮐﺎر ﺁﻳﺪ‬
‫ﻣﺮا ﻳﮏ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﻪ دﻩ ﺑﻬﺎر ﺁﻳﺪ‬

‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﮐﻪ هﻤﯽ ﺧﻮرﻳﻢ ﺑﺮدر ﺗﻮ‬

‫ﺗﺮا ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽاﻧﺪر ﮔﻠﻮ ﻓﺮود ﺁﻳﺪ ؟‬

‫‪.331‬‬
‫ﻣﻪ ﺑﺮ ﻧﺎﻳﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﻮ‬
‫ﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎﻳﯽ ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻳﺪ‬

‫‪.332‬‬
‫در ﮐﻴﻦ ﮔﺸﺎد ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﺧﻴﺎل ﺧﻮد ﺑﮕﻮ ﺗﺎ‬

‫‪107‬‬
 ‫زﭘﯽ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻳﯽ در ﺁﻳﺪ‬
‫‪.333‬‬
‫دل ﻣﻦ ز زﻟﻒ و روﻳﺖ ﺷﺪ اﺳﻴﺮ و ﭼﻮن ﻧﮕﺮدد‬
‫ﺷﺐ ﻣﺎهﺘﺎب دزدﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﻳﯽ در ﺁﻳﺪ‬

‫‪.334‬‬
‫رﻓﺖ و ﺑﺎز ﺁﻣﺪﻧﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﺒﻮد‬
‫اﯼ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺗﻮ ﺑﻴﺎ زود ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﺎز ﺁﻳﺪ‬

‫اﯼ ﺻﺒﺎ از ﺳﺮ ﺁن ﮐﻮﯼ ﻏﺒﺎرﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁر‬

‫ﻣﮕﺮ اﻳﻦ دل ﮐﻪ زﺟﺎ رﻓﺖ ﺑﺠﺎ ﺑﺎز ﺁﻳﺪ‬

‫‪.335‬‬
‫از ﺁن ﻣﻬﺘﺎب ﺟﺎن اﻓﺮوز ﮐﺎﻧﺸﺐ ﺑﻮد ﻣﻬﻤﺎﻧﻢ‬
‫ﺟﻬﺎن ﺗﻴﺮﻩ ﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﭼﻮن ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎب ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ زار ﻣﯽﺳﻮزم ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﮑﯽ و ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ‬

‫واﯼ هﻤﺴﺎﻳﻪﯼ ﻏﺎﻓﻞ ﺗﺮا ﭼﻮن ﺧﻮاب ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ؟‬

‫ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﻢ ﻣﮕﻴﺮ اﯼ ﻣﺤﺘﺴﺐ ﭼﻮن ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻢ ﻣﻦ‬

‫ﮐﺰﻳﻦ داﻣﺎن ﺗﻮ ﺑﻮﯼ ﺷﺮاب ﻧﺎب ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫‪.336‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎزﯼ ﺳﻮﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ دل زﻣﻦ ﺑﺴﺘﺪ‬
‫ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻪ ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد ﮔﻔﺘﺎ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫ﭼﻮ رﻓﺘﻢ ﺑﺮدرش ﺑﺴﻴﺎر درﺑﺎن ﮔﻔﺖ ﮐﺎﻳﻦ ﻣﺴﮑﻴﻦ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر اﺳﺖ ﮔﻮﻳﯽ ﮐﺎﻳﻨﻄﺮف ﺑﺴﻴﺎر ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫‪.337‬‬
‫ﻧﺪاﻧﻢ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﺎدﺳﺖ اﻳﻦ ﮐﻪ ازﮔﻠﺰار ﻣﯽﺁﻳﺪ؟‬

‫‪108‬‬
 ‫ﮐﺰو ﺑﻮﯼ ﺧﻮش ﮔﻴﺴﻮﯼ ﺁن دﻟﺪار ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬
‫ﺑﻴﺎ ﺳﺎﻗﯽ و ﭘﻴﺶ از ﻣﺮدﻧﻢ ﻣﯽ دﻩ ﮐﻪ ﺟﺎن در ﺗﻦ‬
‫ﺑﺎﺳﺘﻘﺒﺎل ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻮﯼ ﻳﺎر ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫ﻣﮕﺮ ﺑﻴﺪار ﺷﺪ ﺑﺨﺘﻢ ﮐﻪ ﺁن روﯼ ﮐﻪ درﺧﻮاﺑﻢ‬

‫ﻧﺒﻮد اﻣﻴﺪ ﭘﻴﺶ دﻳﺪﻩﯼ ﺑﻴﺪار ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫‪.338‬‬
‫زﻣﺴﺘﺎن ﻣﯽ رود اﻳﺎم ﺷﺎدﯼ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ‬
‫ز ﺑﺎد ﺻﺒﺢ ﻣﺎ را ﺑﻮﯼ ﺁن ﺑﺪ ﮐﻴﺶ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬

‫‪.339‬‬
‫دل ﺧﻮد ﭼﻪ ﻣﺘﺎﻋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻣﺎ ﻃﻠﺒﺪ دوﺳﺖ‬
‫ﺣﻘﺎ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺟﺎن ﻃﻠﺒﺪ زود ﺑﺮﺁﻳﺪ‬

‫زﻧﻬﺎر ﮐﻪ ﺁن ﺑﻨﺪ ﻗﺒﺎﭼﺴﺖ ﻧﺒﻨﺪﯼ‬

‫ﮐﺰ ﻧﺎزﮐﻴﺶ ﺑﺨﻴﻪ ﺑﺮاﻧﺪام ﺑﺮﺁﻳﺪ‬

‫او ﮐﺮدﻩ ﺗﺮش ﮔﻮﺷﻪﯼ اﺑﺮو ز ﺳﺮ ﺧﺸﻢ‬

‫ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻟﺐ ﮐﻪ ﭼﻪ دﺷﻨﺎم ﺑﺮﺁﻳﺪ‬

‫اﯼ ﺳﺎﻗﯽ ﺑﺪﻣﺴﺖ ﻣﺰن ﺗﻴﻎ ﮐﻪ در ﺗﻦ‬

‫ﺧﻮن ﺁن ﻗﺪرم ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ در ﺟﺎم ﺑﺮﺁﻳﺪ‬

‫ﺁن را ﮐﻪ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺻﻔﺘﯽ داغ ﻧﮑﺮدﺳﺖ‬

‫ﮔﺮ از ﻧﻪ دوزخ ﮐﺸﻴﺶ ﺧﺎم ﺑﺮﺁﻳﺪ‬

‫‪.340‬‬
‫ز ﺑﻬﺮ دﻳﺪن هﻨﺪﺳﺘﺎن زﻟﻒ ﺗﻮ هﺮ ﺷﺐ‬
‫ﺑﻴﺎ ﺑﺒﻴﻦ ﮐﻪ زﺳﻴﻼب ﭼﺸﻤﻢ ﺁب درﺁﻳﺪ‬

‫‪109‬‬
 ‫‪.341‬‬
‫ﺟﺎن ﮐﻨﻢ ﭘﻴﺶ و ﺟﻬﺎن هﻢ اﮔﺮم دﺳﺖ دهﺪ‬
‫اﻧﺪران راﻩ ﮐﻪ ﺁن ﺟﺎن ﺟﻬﺎن ﻣﯽﺁﻳﺪ‬

‫‪.342‬‬
‫هﻨﮕﺎم ﮔﻠﺴﺖ ﺑﺎدﻩ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺳﺎﻗﯽ و ﺣﺮﻳﻒ ﺳﺎدﻩ ﺑﺎﻳﺪ‬

‫ﮔﺮ ﻏﻨﭽﻪ ﮔﺮﻩ ﺑﺮ اﺑﺮو اﻓﮑﻨﺪ‬

‫ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﮔﻞ ﮔﺸﺎدﻩ ﺑﺎﻳﺪ‬

‫ﺳﺎﻗﯽ ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﻳﺎر ﺑﻨﺸﺎن‬

‫ﮐﺎﻳﻦ ﺷﺴﺘﻪ و ﺁن ﺳﺘﺎدﻩ ﺑﺎﻳﺪ‬

‫ﺟﺎﻧﺴﺖ ﭘﻴﺎم اهﻞ دل را‬

‫ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻒ ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﺎﻳﺪ‬

‫و ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺣﺮﻳﻒ ﺳﺎدﻩ و ﻣﺴﺖ‬

‫دردﺳﺖ ﻣﻦ اوﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺎﻳﺪ‬

‫ﺧﺴﺮو ز ﺑﺘﺎن ﮐﺮﺷﻤﻪ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﻣﻌﺸﻮﻗﻪﯼ ﺧﻮد ﻣﺮا دﻩ ﺑﺎﻳﺪ‬

‫‪.343‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﯽ ز ﺁب دﻳﺪﻩام اﯼ ﺟﺎن‬
‫هﺰار ﻻﻟﻪﯼ ﺧﻮﻧﻴﻦ ز ﺧﺎﮎ راﻩ ﺑﺮاﻳﺪ‬

‫‪.344‬‬
‫ﺗﻦ ﻧﺎزﮎ ﮐﺠﺎ ﺗﺎب ﺧﺮاﺑﻴﻬﺎﯼ ﻋﺸﻖ ﺁرد‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮغ ﺧﺎﻧﻪ در دﻩ وﻳﺮان ﺑﻴﺎﺳﺎﻳﺪ‬

‫‪110‬‬
 ‫‪.345‬‬
‫ﻳﺎرب ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮش دﻟﻴﺖ ﺑﺎد ﮔﻮارا‬
‫هﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ از ﻣﺎت ﮔﻬﯽ ﻳﺎد ﻧﻴﺎﻳﺪ‬

‫ﻓﺮداش ﻣﺨﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦﮔﻪ ﻣﻦ زاﻧﮏ‬

‫ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺗﺮﺑﺖ ﻓﺮهﺎد ﻧﻴﺎﻳﺪ‬

‫‪.346‬‬
‫ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻴﻔﺘﺪ‬
‫ﺟﺰ ﺑﺮ ﺧﺮ ﺷﻴﺸﻪ ﮔﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ‬

‫‪.347‬‬
‫دهﻨﺪ ﭘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎزﺁ ﻣﻦ ﺁن ﻣﺠﺎل ﻧﺪارم‬
‫ﮐﻪ هﺮ ﮐﻪ رﻓﺖ ﺑﻪ ﮐﻮﻳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﻧﻴﺎﻳﺪ‬

‫‪.348‬‬
‫ﺑﺎد ﺑﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎن ﺁورد‬
‫ﻏﻨﭽﻪ از ﺷﻮق ﭘﻴﺮهﻦ ﺑﺪرﻳﺪ‬

‫‪.349‬‬
‫ﭘﻴﺶ ﻣﺤﺮاب دو اﺑﺮوش ﮐﻪ ﻃﺎﻗﺴﺖ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ‬
‫ﻋﺎﻟﻤﯽ دﺳﺖ ﺑﺮﺁوردﻩ ﺑﻪ ﻳﺎرب ﻧﮕﺮﻳﺪ‬

‫ﭼﺸﻤﺶ از هﺮ ﻣﮋﻩﻳﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﺸﮑﻴﻦ ﻗﻠﻤﯽ‬

‫ﻣﯽدهﺪ ﻓﺘﻮﯼ ﺧﻮن هﻤﻪ ﻣﺬهﺐ ﻧﮕﺮﻳﺪ‬

‫زﻟﻒ ﺑﺮ ﻣﻪ زدﻩ در ﺧﺎﻧﻪﯼ دل داهﺪﻳﺶ‬

‫ﻧﺸﺪ از دل اﺛﺮ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﻋﻘﺮب ﻧﮕﺮﻳﺪ‬

‫اوﺳﺖ ﻧﻮروز ﻣﻦ و ﭼﻮن ﻓﺘﺪش ﺟﻌﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ‬

‫‪111‬‬
 ‫راﺳﺖ ﺑﺎ روز ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪن ﺷﺐ ﻧﮕﺮﻳﺪ‬
‫‪.350‬‬
‫دوش دل در ﮐﻮﯼ او ﮔﻢ ﮐﺮدﻩام‬
‫دوﺳﺘﺎن ﺑﺮﺧﺎﮎ راهﺶ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‬

‫ﮐﻮر ﺑﺎدا ﭼﺸﻤﺘﺎن ﮔﺮ ﺻﺒﺤﮕﺎﻩ‬

‫ﭘﯽ ﻣﻦ ﺁن روﯼ ﭼﻮ ﻣﺎهﺶ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‬

‫‪.351‬‬

‫ﺑﺎز ﺁﯼ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﻓﺸﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ‬

‫ﮐﺰ ﻋﺸﻖ ﭘﺎﯼ ﺑﻮس ﺗﻮ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻟﺐ رﺳﻴﺪ‬

‫‪.352‬‬
‫دل ﺳﺘﺪ از ﻣﻦ ﺑﻴﻤﺎر و ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﻧﺎﻣﺪ‬
‫ﭼﻮن ﺧﺒﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺟﺎن ﻣﯽدهﻢ ﺁﻧﮕﻪ ﺑﺮﺳﻴﺪ‬

‫‪.353‬‬
‫ﺑﺎﻻ ﮐﺸﻴﺪ زﻟﻒ و دﻟﻢ ﮐﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﺪ‬
‫ﮐﻮ را ﺑﻪ ﺑﺎم ﺑﺮد و ز ﺗﻪ ﻧﺮدﺑﺎن ﮐﺸﻴﺪ‬

‫‪.354‬‬
‫اﯼ هﻤﺮهﺎن ﮐﻪ اﮔﻪ از ﺁن رﻓﺘﻪﯼ ﻣﻨﻴﺪ‬
‫ﮔﻤﺮﻩ ﺷﺪم ﺑﺮﻳﺪ ﺑﺮن را هﻢ اﻓﮕﻨﻴﺪ‬

‫اﯼ ﻃﺎﻟﺒﺎن وﺻﻞ ز ﻣﺎدور ﮐﺰ ﻓﺮاق‬

‫ﻣﺎ ﭼﺎﮎ ﺳﻴﻨﻪاﻳﻢ و ﺷﻤﺎ ﭼﺎﮎ داﻣﻨﻴﺪ‬

‫اﯼ ﻃﺎﻟﺒﺎن ﻋﺸﻖ ﻳﮑﯽ دﻳﺪﻧﺶ روﻳﺪ‬

‫‪112‬‬
 ‫داﻧﻢ ﮐﻪ زاهﺪﻳﺪ اﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺸﮑﻨﻴﺪ‬
‫‪.355‬‬
‫ﺑﺎد ﺁﻣﺪ و ﺑﻮﻳﯽ ز ﻧﮕﺎرم ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‬
‫ﭘﻨﻬﺎن ﺳﺨﻨﯽ از ﻟﺐ ﻳﺎرم ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‬

‫ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ رﺳﺎﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﮐﻮﻳﺶ‬

‫ﻓﺮﻳﺎد ﮐﻪ در ﮔﻮش ﻧﮕﺎرم ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‬

‫اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﺑﮕﺬﺷﺖ هﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ اﻓﺴﻮس‬

‫ﺑﺨﺖ ﺁرزوﯼ دل ﺑﻪ ﮐﻨﺎرم ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‬

‫اﻳﺎم ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﺮزﻟﻒ ﺑﺘﺎن ﺷﺪ‬

‫اﻗﺒﺎل ﺑﻪ ﺳﺮ رﺷﺘﻪﯼ ﮐﺎرم ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‬

‫ﭼﻮ ﺑﻠﺒﻞ دﯼ ﺑﺎ ﻧﻔﻖ ﺳﺮد ﺑﻪ ﻣﺮدم‬

‫اﻳﺎم ﺑﻪ ﮔﻠﻬﺎﯼ ﺑﻬﺎرم ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‬

‫‪.356‬‬
‫ﺑﻴﺪاد ﻏﻢ از دﻟﻢ ﺑﮕﻮﻳﺪ‬
‫در ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻦ ﻓﻠﮏ ﺑﻤﻮﻳﺪ‬

‫اﺷﮑﻢ ﭼﻮ زﻧﺪ ﺑﺮﺁﺳﻤﺎن ﻣﻮج‬

‫در ﺧﺮﻣﻦ ﻣﺎ ﺧﻮﺷﻪ روﻳﺪ‬

‫ﺑﻠﯽ ﮐﺰ ﻣﺪد ﺳﺮﺷﮏ ﺧﻮﻧﻴﻦ‬

‫ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪﯼ دﻳﺪﻩ ﻻﻟﻪ روﻳﺪ‬

‫‪.357‬‬
‫ﺑﺎ ﻳﺎر ز ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‬
‫وﻳﻦ راز ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺗﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‬

‫‪113‬‬
 ‫ﭼﺸﻤﺶ ﻣﻦ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ را ﮐﺸﺖ‬
‫در ﮔﻮش وﯼ اﻳﻦ ﻗﺪر ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‬

‫ر‬
‫‪.358‬‬
‫ﺻﺒﻮرﯼ ﺑﺎ ﻏﻤﺶ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ در دل‬
‫ﮐﻪ ﻣﻦ رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺟﺎﯼ ﻣﻦ ﻧﮕﻬﺪار‬

‫ﮔﺮ درد ﺳﺮﻳﺖ هﺴﺖ از ﻋﺸﻖ‬

‫ﺑﺎرد ﺑﺴﺎز و ﺗﺮﮎ ﺳﺮ ﮔﻴﺮ‬

‫‪.359‬‬
‫ﮔﺮ ز در ﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﻋﺸﻖ ﺗﺮا دردﯼ هﺴﺖ‬
‫هﻢ ﺑﺪان درد ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﻦ و درﻣﺎن ﺑﮕﺬار‬

‫‪.360‬‬
‫ﺧﻮش ﺑﻮد ﺑﺎدﻩﯼ ﮔﻠﺮﻧﮓ در اﻳﺎم ﺑﻬﺎر‬
‫ﺧﺎﺻﻪ در ﺳﻴﺎﻳﻪﯼ ﮔﻠﻬﺎﯼ ﺗﺮ اﻧﺪام ﺑﻬﺎر‬

‫ﺑﻐﻨﻴﻤﺖ ﺷﻤﺮ اﻳﺪوﺳﺖ اﮔﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪاﯼ‬

‫روﯼ زﻳﺒﺎ و ﻣﯽ روﺷﻦ و اﻳﺎم ﺑﻬﺎر‬

‫‪.361‬‬
‫اﯼ ﺑﺎد ﺻﺒﺢدم ﺧﺒﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻴﺎر‬
‫ﺑﻮﯼ ﻧﻬﻔﺘﻪ زان ﺻﻨﻢ دﻟﺮﺑﺎ ﺑﻴﺎر‬

‫ﻣﺎ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻳﺎﺑﻢ از دل ﮔﻢ ﮔﺸﺘﻪ ﺁﮔﻬﯽ‬

‫ﻳﮏ ﺗﺎر ﻣﻮ ازﺁن ﺳﺮ زﻟﻒ دو ﺗﺎ ﺑﻴﺎر‬

‫‪114‬‬
 ‫‪.362‬‬
‫ﭼﻮن در ﺷﮑﺎر ﺑﺮﺳﺮﺁهﻮ ﮔﺬر ﮐﻨﯽ‬
‫ﭼﺸﻤﺖ ﺑﺴﺖ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻴﺮ و ﮐﻤﺎن ﻣﺒﺮ‬

‫‪.363‬‬
‫ﺟﺎن ﻣﻦ از ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯽ دل ﻣﺎ را ﻣﭙﺮس‬
‫زاﻧﮑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﺪارد در ﮔﻤﺎن او ﮔﺬر‬

‫‪.364‬‬
‫ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﻃﻠﺒﻨﺪ اهﻞ دل ﮐﻪ ﺟﺎن ﺑﺪهﻨﺪ‬
‫ﺑﭙﻮش روﯼ و ﮔﺮﻧﻪ در اﻧﺠﻤﻦ ﻣﮕﺬر‬

‫‪.365‬‬
‫دل ﺁﺳﻮدﻩ دﮔﺮ ﺣﺎل ﭘﺮﻳﺸﺎن دﮔﺮ اﺳﺖ‬
‫ﺷﻬﺮﺁﺑﺎد دﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ و وﻳﺮاﻧﻪ دﮔﺮ‬

‫‪.366‬‬
‫دل ﺁﺳﻮدﻩ دﮔﺮ ﺣﺎل ﭘﺮﻳﺸﺎن دﮔﺮ اﺳﺖ‬
‫ﺷﻬﺮﺁﺑﺎد دﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ و وﻳﺮاﻧﻪ دﮔﺮ‬

‫‪.367‬‬
‫در ﭼﺸﻤﻪﯼ ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﮔﺮ ﺁﺑﯽ ﻧﺪﻳﺪﺳﺘﯽ ﮔﻬﯽ‬
‫ﺧﻴﺰﻧﺪ ﭼﻮن از ﺧﻮاب ﺧﻮش روﺷﻨﺘﻦ ﺧﻮﺑﺎن ﻧﮕﺮ‬

‫‪.368‬‬
‫اﯼ ﺷﻤﻊ رخ ﺗﻮ ﻣﻄﻠﻊ ﻧﻮر‬
‫زﻳﻦ ﺣﺴﻦ و ﺟﻤﺎل ﭼﺸﻢ ﺑﺪدور‬

‫ﺑﺎ ﭘﺮﺗﻮ ﻋﺎرض ﺗﻮﺧﻮرﺷﻴﺪ‬

‫‪115‬‬
 ‫ﭼﻮن ﺷﻤﻊ درﺁﻓﺘﺎب ﺑﯽ ﻧﻮر‬
‫رﺧﺴﺎر ﺗﻮ در ﺟﻬﺎن ﻓﺮوزﯼ‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪﻩﯼ ﺁﻓﺘﺎب ﻣﺸﻬﻮر‬

‫از روﯼ ﺗﻮ ﺷﺎم ﺻﺒﺢ ﮔﺮدد‬

‫ور زﻟﻒ ﺗﻮ ﺻﺒﺢ ﺷﺎم دﻳﺠﻮر‬

‫اﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺷﺎم را ز ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬

‫ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﻣﺸﮏ را ز ﮐﺎﻓﻮر‬

‫از دﺳﺖ ﻏﻢ ت در زﻣﺎﻧﻪ‬

‫ﻳﮏ ﺧﺎﻧﻪﯼ دل ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻣﻌﻤﻮر‬

‫ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺮود ﺑﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎﻧﯽ‬

‫ﺁن را ﮐﻪ ﺟﻤﺎل ﺗﺴﺖ ﻣﻨﻈﻮر‬

‫ﺧﺴﺮو ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮدر ﺗﺴﺖ‬

‫ازدرﮔﻪ ﺧﻮد ﻣﮑﻦ ورا دور‬

‫‪.369‬‬
‫اﯼ ﻟﻌﻞ ﻟﺒﺖ ﭼﻮ ﺑﺮ ﺷﮑﺮ ﺷﻴﺮ‬
‫ﺷﮑﺮ ز ﻟﺐ ﺗﻮ ﭼﺎﺷﻨﯽ ﮔﻴﺮ‬

‫از زﻟﻒ ﺑﺮﻳﺪﻧﺖ دل ﻣﻦ‬

‫دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪ و ﺑﺮﻳﺪ زﻧﺠﻴﺮ‬

‫ز‬
‫‪.370‬‬
‫ﭘﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪاﯼ ؟ ﭼﮕﻮﻳﻢ ؟‬
‫ﮐﺰ ﻣﺮدﻩ ﺑﺮون ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺁواز‬

‫‪116‬‬
 ‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺮا ﺑﺮو ازﻳﻦ ﮐﻮﯼ‬
‫دل ﮔﻢ ﮐﺮدم ﮐﺠﺎ روم ﺑﺎز ؟‬

‫‪.371‬‬
‫از ﻣﺎ ﭼﻪ اﺣﺘﺮاز ﻧﻤﻮدﯼ ﮐﻪ در ﺟﻬﺎن‬
‫هﺮﮔﺰ ﻧﮑﺮد ﺷﻤﻊ ز ﭘﺮواﻧﻪ اﺣﺘﺮاز‬

‫‪.372‬‬
‫ﺗﻦ ﭘﻴﺮ ﮔﺸﺖ و ﺁرزوﯼ دل ﺟﻮان هﻨﻮز‬
‫دل ﺧﻮن ﺷﺪ و ﺣﺪﻳﺚ ﺑﺘﺎن ﺑﺮزﺑﺎن هﻨﻮز‬

‫ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻤﺎم ﭘﺮ ز ﺷﻬﻴﺪان ﮐﺸﺘﻪ ﮔﺸﺖ‬

‫ﺗﺮﮎ ﻣﺮا ﺧﺪﻧﮓ ﺑﻼ در ﮐﻤﺎن هﻨﻮز‬

‫‪.373‬‬
‫دل ز ﺗﻦ ﺑﺮدﯼ و درﺟﺎﻧﯽ هﻨﻮز‬
‫دردهﺎ دادﯼ و درﻣﺎﻧﯽ هﻨﻮز‬

‫هﺮ دو ﻋﺎﻟﻢ ﻗﻴﻤﺖ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻪاﯼ‬

‫ﻧﺮخ ﺑﺎﻻ ﮐﻦ ﮐﻪ ارزاﻧﯽ هﻨﻮز‬

‫ﻣﻠﮏ دل ﮐﺮدﯼ ﺧﺮاب از ﺗﻴﻎ و ﺑﺎز‬

‫اﻧﺪرﻳﻦ وﻳﺮاﻧﻪ ﺳﻠﻄﺎﻧﯽ هﻨﻮز‬

‫‪.374‬‬
‫ﻣﺴﺖ ﻣﻦ ﭼﻮن ﺑﺎدﻩ ﻧﻮﺷﯽ ﺟﺮﻋﻪ ﺑﺮﻣﻦ ﺑﺮﻳﺰ‬
‫درد ﺟﺎم ﺧﻮد ﺑﺮﻳﻦ رﺳﻮاﯼ ﺗﺮ داﻣﻦ ﺑﺮﻳﺰ‬

‫ﺗﻴﺮﮔﯽ ﻋﻴﺶ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎن ﺗﺮا ﭼﻮن رو ﺷﻨﺴﺖ‬

‫‪117‬‬
 ‫ﺑﺮدل ﺗﺎرﻳﮏ ﺧﺴﺮو و ﺑﺎدﻩﯼ روﺷﻦ ﺑﺮﻳﺰ‬
‫‪.375‬‬
‫ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﻮس ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ دل راﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎق اﺳﺖ ﺟﺎن ﻧﺎﺗﻮان ﻧﻴﺰ‬

‫س‬
‫‪.376‬‬
‫ﺑﻪ راﻩ ﮐﻌﺒﻪ ﮐﻪ از هﺮ ﻃﺮف ﮐﻤﻴﻦ ﮔﺎهﯽ اﺳﺖ‬
‫اﮔﺮ ز ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﻗﺪم ﻣﻨﻪ ﺑﻬﺮاس‬

‫‪.377‬‬
‫رو اﯼ ﺻﺒﺎ و ز ﺑﻬﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﻓﺮاق‬
‫ازان دو ﻟﺐ ﺳﺨﻨﯽ ﭼﻨﺪ ﻳﺎدﮔﺎرﯼ ﭘﺮس‬

‫ش‬
‫‪.378‬‬
‫ﮔﻮﻳﻢ ﺑﺒﺨﺶ ﺟﺎن ﻣﻦ او ﮔﻮﻳﺪم ﮐﻪ ﻧﻪ‬
‫ﺟﺎن ﺑﺨﺶ ﻣﻦ ﺑﺲ اﺳﺖ هﻤﺎن ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻪ اش‬

‫ﭼﻮن ﮔﻞ زرﺷﮏ ﺟﺎﻣﻪ دراﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﺎﭼﺮاﺳﺖ‬

‫در ﮔﺮد ﮐﻮﯼ ﮔﺸﺘﻦ ﺑﺎد ﺳﺤﺮ ﮔﻬﺶ‬

‫‪.379‬‬
‫ﮐﺮﺷﻤﻪهﺎﯼ ﺳﺮ زﻟﻒ در ﺑﻨﺎ ﮔﻮﺷﺶ‬
‫ﺣﺪﻳﺚ درد دﻟﻢ رﻩ ﻧﺪاد در ﮔﻮﺷﺶ‬

‫اﮔﺮ زﺧﺎﻣﻪ ﮐﺞ اﻓﺘﺎد ﻧﻘﺶ ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﻨﻴﻢ‬

‫‪118‬‬
 ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﻴﺐ ﺗﻮ !ﻧﻴﻢ ﮐﺮد ﺑﺮ ﻧﻘﺎش ؟‬
‫‪.380‬‬
‫ﮔﺮ ﻣﺮا ﺑﺎ ﺑﺨﺖ ﮐﺎرﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻮ هﺮﮔﺰ ﻣﺒﺎش‬
‫ور ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎن روزﮔﺎرﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻮ هﺮﮔﺰ ﻣﺒﺎش‬

‫هﺮ ﺧﺴﯽ را از ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺟﻬﺎن ﮔﻠﻬﺎ ﺷﮕﻔﺖ‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮا ﺑﻮﯼ ﺑﻬﺎرﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻮ هﺮﮔﺰ ﻣﺒﺎش‬

‫ﭼﻬﺮﻩﯼ زرﻳﻦ و ﺳﻴﻤﻴﻦ ﺳﻴﻨﻪﯼ ﺗﺮﮐﺎن ﺑﺴﺘﻢ‬

‫ﺑﺎزور ﺳﻴﻤﻢ ﺷﻤﺎرﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻮ هﺮﮔﺰ ﻣﺒﺎش‬

‫ﺁﺳﻤﺎن وا راﺳﺖ داﻣﺎن ﻣﺮاد ﻧﺎﮐﺴﺎن‬

‫ﮔﺮ ﻣﺮا ﭘﻴﻮﻧﺪ وارﯼ ﻧﻴﺴﺖ هﺮﮔﺰ ﮔﻮ ﻣﺒﺎش‬

‫ﻏﻢ ﺧﻮد ازﻋﺸﻘﺴﺖ ﮔﻮ در ﺟﺎن ﻣﻦ ﺟﺎوﻳﺪ ﺑﺎد‬

‫ﮔﺮ ﻏﻢ را ﻏﻢﮔﺴﺎرﯼ ﻧﻴﺴﺖ هﺮﮔﺰ ﮔﻮ ﻣﺒﺎش‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺎزﯼ ﺑﺎ ﺧﻴﺎل ﻳﺎر هﻢ ﺷﺒﻬﺎ ﺧﻮﺷﺴﺖ‬

‫ﺑﺎرﯼ ار ﺑﻮس و ﮐﻨﺎرﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻮ هﺮﮔﺰ ﻣﺒﺎش‬

‫ﻣﺠﻠﺲ ﻋﻴﺸﺴﺖ و ﺟﺰ ﺧﺴﺮو هﻤﻪ ﻣﺴﺘﻨﺪ اﮔﺮ‬

‫ﻧﺎﮐﺴﯽ و ﻧﺎﺑﮑﺎرﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﮔﻮ هﺮﮔﺰ ﻣﺒﺎش‬

‫‪.381‬‬
‫ﺧﻮاﻧﻤﺶ در ﺟﺎن و ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺎﻧﻪﯼ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ‬
‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﯽ دل ﺁﺷﻨﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪش‬

‫‪.382‬‬
‫ﺑﺎغ روﺟﺎﻧﺎ ﮐﻪ ﻧﺮﮔﺲ در هﻮاﯼ روﯼ ﺗﺴﺖ‬
‫روﯼ ﮔﻞ ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ اﻣﺎ دل ﻧﻤﯽﺁﺳﺎﻳﺪش‬

‫‪119‬‬
 ‫‪.383‬‬
‫دل ﻣﻦ رﻓﺖ ﻧﺘﻮان ﻳﺎﻓﺖ ﺑﺎزش‬
‫ﮐﻪ دﺳﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ زﻟﻒ درازش‬

‫‪.384‬‬
‫ﻣﮑﻦ ﺿﺎﻳﻊ ﻃﺒﻴﺒﺎ ﻣﺮهﻢ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﮐﻪ ﺧﻮش ﻣﯽ ﺳﻮزم از داغ ﻓﺮاﻗﺶ‬

‫‪.385‬‬
‫رﻓﺖ دل ﻧﻴﺴﺖ روﺷﻨﻢ ﺣﺎﻟﺶ‬
‫ﺑﺮو اﯼ ﺟﺎن ﺗﻮ هﻢ ﺑﺪﻧﺒﺎﻟﺶ‬

‫هﺮ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺣﺎل ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺧﻨﺪد‬

‫ﮔﺮﻳﻪﻳﯽ واﺟﺒﺴﺖ ﺑﺮ ﺣﺎﻟﺶ‬

‫ﻣﻦ ﻣﺴﮑﻴﻦ ﻧﻪ ﻣﺮد درد ﺗﻮأم‬

‫ﮐﻮﻩ اﻟﺒﺮز و ﭘﺸﻪ ﺣﻤﺎﻟﺶ !‬

‫‪.386‬‬
‫ﺁﻧﮑﻪ از ﺟﺎن دو ﺳﺘﺮ ﻣﻴﺪارﻣﺶ‬
‫ﮔﺮ ﻣﺮا ﺑﮕﺬاﺷﺖ ﻣﻦ ﻧﮕﺬارﻣﺶ‬

‫ﺁﻧﮑﻪ در ﺧﻮن دل ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ دو ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﯽ ﭘﻨﺪارﻣﺶ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ هﺴﺖ او ﻳﺎر ﻣﻦ ﻣﻦ ﻳﺎر او‬

‫ﻣﻦ ﮐﺠﺎ ﻳﺎرم ﮐﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﻳﺎرﻣﺶ‬

‫هﻴﭻ رﺣﻤﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﺑﻴﻤﺎر ﺧﻮش‬

‫‪120‬‬
 ‫ﺁن ﻃﺒﻴﺒﯽ را ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﻤﺎر ﻣﺶ‬
‫ﺑﺎ دل ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ او را ﭼﻴﺴﺘﯽ ؟‬
‫ﮔﻔﺖ ﺧﺴﺮو او ﮔﻞ و ﻣﻦ ﺧﺎرﻣﺶ‬

‫‪.387‬‬
‫ﮔﺮ اﯼ ﻧﺴﻴﻢ ﺗﺮا رﻩ دهﻨﺪ درﺣﺮﻣﺶ‬
‫ﺑﺒﻮس از ﻣﻦ ﺧﺎﮐﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪﯼ ﻗﺪﻣﺶ‬

‫ﻣﻴﺎن دﻟﺒﺮ و دل ﺣﺎﺟﺖ رﺳﺎﻟﺖ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫و ﻟﻴﮏ هﻢ ﺑﻨﻮﺷﺘﻴﻢ ﻣﺎﺟﺮاﯼ ﻏﻤﺶ‬

‫‪.388‬‬
‫ﺳﺘﻤﮕﺮﯼ ﮐﻪ دﻟﻢ ﺷﺎد ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺑﻪ ﻏﻤﺶ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻪ راﺳﺖ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺳﺘﻤﺶ‬

‫اﮔﺮ ز دﺳﺖ اﺟﻞ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ اﻣﺎن ﻳﺎﺑﻢ‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﭘﺎش ﮐﻪ ﺳﺮ ﺑﺮ ﻧﺪارم از ﻗﺪﻣﺶ‬

‫هﺰار ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮن دﻳﺪﻩ وﻟﯽ‬

‫ﺑﻪ اﻳﻦ دﻳﺎر ﻧﻴﺎﻣﺪ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺣﺮﻣﺶ‬

‫ﻣﺒﺎﺷﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﻓﺮاق ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺪ‬

‫ﺳﻔﺎل ﺑﺎدﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺟﺎم ﺟﻤﺶ‬

‫‪.389‬‬
‫ﻧﺎم ﺳﺮﭼﺸﻤﻪﯼ ﺣﻴﻮان ﭼﻪ ﺑﺮﯼ ﺑﺎ دهﻨﺶ‬
‫ﺳﺨﻦ ﻗﻨﺪ ﻣﮕﻮ ﺑﺎ ﻟﺐ ﺷﮑﺮ ﺷﮑﻨﺶ‬

‫ﮔﺮ زﻧﺪ ﺑﺎ دهﻨﺶ ﺑﺴﺘﻪ ز ﺑﯽﻣﻐﺰﯼ ﻻف‬

‫هﺮ ﮐﻪ ﺑﻴﻨﺪ ﺷﮑﻨﺪ ﺑﺎﻟﺐ و دﻧﺪان دهﻨﺶ‬

‫اﯼ ﺻﺒﺎ ﮔﻮﯼ زﻣﻦ ﻏﻨﭽﻪﯼ ﺗﺮ داﻣﻦ را‬

‫‪121‬‬
 ‫ﭼﻴﺴﺖ ﺁن ﻏﻨﭽﻪ ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ در ﭘﻴﺮهﻨﺶ‬
‫دوش ﺟﺴﺘﻢ ز دهﺎﻧﺶ ﺧﺒﺮ ﺁب ﺣﻴﺎت‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻃﻠﺒﻴﺪ ازﻟﺐ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻨﺶ‬

‫ﮔﺮ ﺷﻮر در ﻏﻢ ﺗﻮ ﭼﻬﺮﻩﯼ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﺎهﯽ‬

‫ﺑﺎز ﮔﻠﮕﻮن ﮐﻨﺪ از ﺧﻮن دل ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺶ‬

‫زﻟﻒ ﮐﺞ ﻃﺒﻊ ﺗﻮ هﻨﺪوﯼ ﺑﻼ اﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‬

‫ﭼﺸﻢ ﺳﺮ ﻣﺴﺖ ﺗﻮ ﺗﺮﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻳﻐﻤﺎﺳﺖ ﻓﻨﺶ‬

‫روز و ﺷﺐ وﺻﻒ رخ ﺧﻮب ﺗﻮ ﮔﻮﻳﺪ ﺧﺴﺮو‬

‫ﺗﺎ ﭼﻪ ﻃﻮﻃﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ازﺁﻳﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺨﻨﺶ!‬

‫‪.390‬‬
‫ﻗﺒﺎ و ﭘﻴﺮهﻦ او ﮐﻪ ﻣﯽرﺳﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ‬
‫ﻣﻦ از ﻗﺒﺎش ﺑﻪ رﺷﮑﻢ ﻗﺒﺎ ز ﭘﻴﺮهﻨﺶ‬

‫ﻋﺠﺐ اﮔﺮ ﻧﺘﻮان ﻧﻘﺶ ﺧﺎﻃﺮش درﻳﺎﻓﺖ‬

‫ز ﻧﺎزﮐﯽ ﺑﺘﻮان دﻳﺪ روح در ﺑﺪﻧﺶ‬

‫‪.391‬‬
‫ﺗﻌﺎﻟﯽاﷲ ﭼﻪ دوﻟﺖ داﺷﺘﻢ دوش‬
‫ﮐﻪ ﺑﻮد ﺁن ﺑﺨﺖ ﺑﻴﺪارم درﺁﻏﻮش‬

‫ﺧﻮش ﺁن ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻪ ﮔﺎﻩ ﮔﻔﺘﻦ راز‬

‫دهﺎﻧﻢ ﺑﻮد ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻨﺎ ﮔﻮش‬

‫دو ﺳﻪ ﺑﺎر اﯼ ﺧﻴﺎل ﻳﺎر ﺑﺎ ﻣﻦ‬

‫ﺑﮕﻮ ﺧﻮاﺑﯽ ﮐﻪ دﻳﺪﺳﺘﻢ ﺷﺐ دوش‬

‫ﻓﻐﺎن ﺧﺴﺮو اﺳﺖ از ﺳﻮزش دل‬

‫‪122‬‬
 ‫ﺑﻨﺎﻟﺪ دﻳﮓ ﭼﻮن زﺁﺗﺶ ﮐﻨﺪ ﺟﻮش‬
‫‪.392‬‬
‫دزداﻧﻪ در ﺁﻣﺪ از درم دوش‬
‫اﻓﮕﻨﺪﻩ ﮐﻤﻨﺪ زﻟﻒ ﺑﺮدوش‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ و ﻓﺘﺎدم از ﭘﺎﯼ‬

‫ﭼﻮن او ﺑﻨﺸﺴﺖ رﻓﺘﻢ از هﻮش‬

‫ﺁن ﻧﺮﮔﺲ ﻧﻴﻢ ﻣﺴﺖ ﺟﺎدوش‬

‫ﺁهﻮ ﺑﺮﻩﻳﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺧﺮﮔﻮش‬

‫هﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪت ﺑﻪ ﻳﮏ روز‬

‫ﻣﻠﮏ دو ﺟﻬﺎن ﮐﻨﺪ ﻓﺮاﻣﻮش‬

‫ﺑﯽ روﯼ ﺗﻮ ﻧﻮش ﻣﯽ ﺷﻮد ﻧﻴﺶ‬

‫و ز دﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﻴﺶ ﻣﯽﺷﻮد ﻧﻮش‬

‫ﻳﮏ ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺧﺴﺮو اﻧﺪاز‬

‫ﮐﻮﺑﻨﺪﻩﯼ ﺗﺴﺖ و ﺣﻠﻘﻪ در ﮔﻮش‬

‫‪.393‬‬
‫ﺁن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺗﻮ هﺴﺖ هﻨﻮزم در ﮔﻮش‬
‫وان ﺷﮑﺮ ﺧﻨﺪﻩﯼ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺗﻮ از ﭼﺸﻤﻪﯼ ﻧﻮش‬

‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽﺁﻳﺪم از دور ﺑﻪ ﺁواز ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﮐﻪ از ﺁن ﮔﺮﻳﻪ ﻧﻤﯽﺁﻳﺪم ﺁواز ﺑﻪ ﮔﻮش‬

‫اﯼ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ از ﺑﺮﻣﻦ رﻓﺘﻪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻔﺘﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ را ﮔﻮﯼ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻃﺮف ﺧﻮاب ﺑﭙﻮش‬

‫‪.394‬‬
‫اﺑﺮﯼ ﺧﻮﺷﺴﺖ و وﻗﺖ ﺧﻮش اﺳﺖ و هﻮاﯼ ﺧﻮش‬

‫‪123‬‬
 ‫ﺳﺎﻗﯽ ﻣﺴﺖ دادﻩ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﺎن ﺻﻼﯼ ﺧﻮش‬
‫ﺑﺎران ﺧﻮش رﺳﻴﺪ و ﺣﺮﻳﻔﺎن ﻋﻴﺶ را‬
‫ﮔﺸﺖ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﺟﺎن و زهﯽ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﺧﻮش‬

‫ﺑﯽ روﯼ ﺧﻮب دل ﻧﺒﻮد ﺧﻮش ﺑﻪ هﻴﭻ ﺟﺎ‬

‫ﮔﻞ ﮔﺮﭼﻪ ﺧﻮ ﺑﺮو ﺑﻮد و ﺑﺎغ ﺟﺎﯼ ﺧﻮش‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺘﺎن اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﯽ اﺳﺖ ﺟﺎنﮔﺪاز‬

‫ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﺟﺎن و دﻳﺪﻩ ﺧﺮﻳﺪ اﻳﻦ ﺑﻼﯼ ﺧﻮش‬

‫‪.395‬‬
‫هﺴﺖ ﺑﺎزار ﺗﻮ در دﻟﻬﺎ ﮔﺮم‬
‫ﺣﺴﻦ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﯽ ﺑﻔﺮوش‬

‫‪.396‬‬
‫ﮐﯽ ﺑﻮد ﺁﻧﮑﻪ ﻧﺸﻴﻨﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ‬
‫ﺑﺎدﻩ در دﺳﺖ و ﮔﻞ اﻧﺪر ﺁﻏﻮش‬

‫‪.397‬‬
‫دل رﻓﺖ و در زﻧﺨﺪاﻧﺶ ﺁوا ز دادم او را‬
‫ﮔﻔﺖ اﻳﻨﮑﻢ ﻣﻌﻠﻖ در ﻧﻴﻤﻪ راﻩ ﭼﺎهﺶ‬

‫‪.398‬‬
‫دﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﻟﺐ و ﻧﻈﺮ ﺑﻪ روﻳﺶ‬
‫ﻣﯽ ﺑﺮ ﮐﻒ و ﻻﻟﻪ زار در ﭘﻴﺶ‬

‫‪.399‬‬
‫ﺑﺎ رﻗﻴﺒﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﺎر و ﺧﻮاﻧﻴﺶ ﻣﯽداﻧﻢ اﻧﯽ‬
‫ﺗﺎ ﻣﺮا ﺳﻮزﯼ زﺣﺴﺮت ﺑﯽ ﺳﺒﺐ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻴﺶ‬

‫‪124‬‬
 ‫‪.400‬‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺧﻮن ﺧﻮردﻩام ازﺑﺨﺖ ﺑﯽ ﺳﺎﻣﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ دﻳﺪﻩام روﯼ ﺧﻮش ﺟﺎﻧﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫از ﺧﻴﺎل او ﭼﻪ ﻧﺎﻟﻢ رﻓﺖ ﮐﺎرم زدﺳﺖ‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮن ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺮوردم ﺑﻼﯼ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ‬

‫اﯼ ﺟﻔﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ از ﻏﻤﺰﻩﯼ ﺑﺪﺧﻮﯼ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﻧﺎﻣﻮزﯼ ﺁﺧﺮ از رخ ﻧﻴﮑﻮﯼ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫روﯼ ﻣﻦ از اﺷﮏ و روﻳﺖ از ﺻﻔﺎ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺷﺪ‬

‫روﯼ ﺧﻮد در روﯼ ﻣﻦ ﺑﻴﻦ روﯼ ﻣﻦ در روﯼ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻳﮏ دم اﯼ ﺁﻳﻴﻨﻪﯼ ﺟﺎن روﻧﻤﺎ ﺗﺎ ﺟﺎ ﮐﻨﻢ‬

‫ﺑﺮﺳﺮدﺳﺖ ﺧﻮدت ﻳﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ زاﻧﻮﯼ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﺮ ﺧﻴﺎل ﻗﺎﻣﺘﺖ اﻧﺪر ﺷﺮ و ﺷﻮر اوﻓﺘﺪ‬

‫ﺳﺮﻧﮕﻮن هﻤﭽﻮن ﺧﻴﺎل ﺧﻮد ﻓﺘﺪ در ﺟﻮﯼ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﻮش هﻨﺪو ﭘﺎرﻩ ﺑﺎﺷﺪ ور ﻣﻨﻢ هﻨﺪوﯼ ﺗﻮ‬

‫ﭘﺎرﻩ ﮐﻦ ﮔﻮش و ﻣﮑﻦ ﭘﺎرﻩ دل هﻨﺪوﯼ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫‪.401‬‬
‫ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺷﺒﻢ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﺧﺮاب ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﻧﻮرﯼ ﻧﺪادﻳﻢ ﺷﺒﯽ از ﻣﺎهﻬﺘﺎب ﺧﻮﻳﺶ‬

‫روﻳﯽ ﭼﻨﺎن ﻣﭙﻮش زﻋﺸﺎق ﮐﺎهﻞ دل‬

‫از ﺗﺸﻨﮕﺎن درﻳﻎ ﻧﺪارﻧﺪ ﺁب ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﮐﺒﺎب ﮐﺮدن دﻟﻬﺎ ﺷﺪش ﺣﻼل‬

‫‪125‬‬
 ‫ﺁن ﻣﺴﺖ را ﺑﺤﻞ ﻧﮑﻨﻢ ﻣﻦ ﮐﺒﺎب ﺧﻮﻳﺶ‬
‫‪.402‬‬
‫ﺳﺨﺖ دﺷﻮار ﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪن از دﻟﺪار ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﺑﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﻢ ﺣﺎل ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪن دﺷﻮار ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﻣﺮدﻩ را ﺣﺴﺮت زﻣﺮدن ﻧﻴﺴﺖ هﺴﺖ از ﺑﻬﺮ ﺁﻧﮑﻪ‬

‫ﺑﺎز ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ زوهﻢ ﺻﺤﺒﺘﺎن دﻳﺪار ﺧﻮﻳﺶ‬

‫هﺮ ﮐﻪ روزﯼ ﻧﺎوﮐﯽ ﺧﻮردﺳﺖ او داﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻴﺴﺖ‬

‫درد ﻣﺠﺮوﺣﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻟﺪ از دل اﻓﮕﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬

‫راز ﺑﺎ دﻳﻮار هﻢ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻤﯽ ﺁرم ازاﻧﮏ‬

‫ﮔﻮﺷﻬﺎ ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ از هﺮ ﺳﻮ ﭘﺲ دﻳﻮار ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﮔﻔﺘﻪاﯼ ﮔﻪ ﮔﻪ ﮐﻪ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد ﮐﺎرت را ﺑﻪ هﺠﺮ‬

‫ﮐﺎر ﻣﻦ ﮐﺮدﯼ و ﮐﺮدﯼ ‪ ،‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺁن ﮐﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺧﺴﺮوا ﭘﻬﻠﻮﯼﻣﻦ ﺷﻴﻦ ﺳﺎﻋﺘﯽ دل دﻩ ﻣﺮا‬

‫زاﻧﮑﻪ دل ﻣﯽاﻓﺘﺪم از ﮔﺮﻳﻪهﺎﯼ زار ﺧﻮﻳﺶ‬

‫‪.403‬‬
‫از رﺧﺖ ﺑﺮﺁﺳﻤﺎن ﻣﻪ ﺷﺪ ﺧﺠﻞ‬
‫در ﭼﻤﻦ هﻢ ﺑﻮﺳﺘﺎن اﻓﺮوز ﺧﻮﻳﺶ‬

‫‪.404‬‬
‫ﻣﻄﺮب از ﻧﺎﻟﻪام ﭼﻨﺎن ﺷﺪ ﻣﺴﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻩ ﭘﺮدﻩﯼ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺳﺎﻗﻴﺎ ﺧﻮن ﻣﻦ ﺑﺨﻮر ﺑﻪ ﺗﻤﺎم‬

‫ﻣﯽ ﺑﺪﻩ ﻟﻴﮏ ﻧﻴﻢ ﺧﻮردﻩﯼ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫‪126‬‬
 ‫ع‬
‫‪.405‬‬
‫ﮐﺘﺎب ﻓﻘﻪ ﻧﺪاﻧﻨﺪ در ﻣﺪارس ﻣﺎ‬
‫درﻳﻎ ﻋﻤﺮ ﮐﻪ ﺷﺪ ﺻﺮف در اﺻﻮل و ﻓﺮوع‬

‫ﻓﻘﻴﻪ ﺷﺮع ﮐﻪ ﻣﺎ را هﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﮑﻔﻴﺮ‬

‫ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﮑﺮدﺳﺖ ﺳﺠﺪﻩﻳﯽ ﺑﻪ ﺧﻀﻮع‬

‫ف‬
‫‪.406‬‬
‫دﯼ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ و ﺳﻮﯼ او دﻟﻬﺎ روان ازهﺮ ﻃﺮف‬
‫ﺻﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﮔﻢ ﮐﺮدﻩ دل ﺳﻮﻳﺶ دوان از هﺮ ﻃﺮف‬

‫ﮔﻠﮕﻮن ﻧﺎزش زﻳﺮ زﻳﻦ ﻏﻤﺰﻩ ﺑﻼﻳﯽ در ﮐﻤﻴﻦ‬

‫ﻣﯽﻣﺮد از ان ﭘﻴﮑﺎن ﮐﻴﻦ ﭘﻴﺮ و ﺟﻮان از هﺮ ﻃﺮف‬

‫زﻧﺠﻴﺮ دﻟﻬﺎ ﻣﻮﯼ او دﻻل ﺳﺮهﺎ ﺧﻮﯼ او‬

‫در ﭼﺎر ﺳﻮﯼ روﯼ او ﺑﺎزار ﺟﺎن از هﺮ ﻃﺮف‬

‫در ﮐﻨﺞ ﻏﻢ اﻓﺘﺎدﻩ ﻣﻦ ﺑﺮﻳﺎد ﺳﺮو ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ‬

‫زاﻧﻢ ﭼﻪ ﮐﺎﻳﺪ درﭼﻤﻦ ﺳﺮو روان از هﺮ ﻃﺮف‬

‫زﻳﻦ ﭘﺲ ﮐﻪ از ﺧﻮﯼ ﺑﺪت ﺁهﻨﮓ ﺑﻴﺮون ﺑﺎﺷﺪت‬

‫ﺳﺮم ﮐﻪ ﭼﻮن ﺧﺴﺮو ﺑﺴﯽ ﮔﻴﺮد ﻋﻨﺎن از هﺮ ﻃﺮف‬

‫‪127‬‬
 ‫‪.407‬‬
‫رﺳﻴﺪ دوش ﻧﺪاﻳﯽ از ﻳﻦ ﺑﻠﻨﺪ رواق‬
‫ﮐﻮ اﯼ ﻣﻘﻴﻢ زواﻳﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﺑﻨﺪ ﻓﺮاق‬

‫درﻳﻦ ﺣﻀﻴﺾ ﭼﺮا ﮔﺸﺘﻪاﯼ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺤﺒﻮس‬

‫ﮔﺬر ﭼﻮ ﻃﺎﻳﺮ ﻗﺪﺳﯽ زاوج اﻳﻦ ﻧﻪ ﻃﺎق‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻘﻨﺪ و رﻳﺎﻳﯽ ﺟﻤﻴﻊ اهﻞ ﺑﺸﺮ‬

‫ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻳﺎران ﺑﯽرﻳﺎ و ﻧﻔﺎق‬

‫ﺗﺮا ﺑﻪ روز ازل ﺑﺎ ﺟﻴﺐ ﻋﻬﺪﯼ ﺑﻮد‬

‫ﭼﻪ ﺁﻣﺪت ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻩاﯼ ﻣﻴﺜﺎق‬

‫ﻣﺮو ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻬﺮ زﻩ راﻩ ﺣﺠﺎز‬

‫و ﮔﺮﻧﻪ راﻩ ﻧﻴﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﭘﺮدﻩﯼ ﻋﺸﺎق‬

‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﮑﻦ اﺻﻠﻴﺶ ﻋﺎﻟﻢ ﻋﻠﻮﯼ اﺳﺖ‬

‫ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺮاﺳﺎن ﭼﻪ ﻣﻴﺮود ﺑﻪ ﻋﺮاق‬

‫زﺧﻮﻳﺶ ﺑﮕﺬر و ﺑﺎزاﯼ ﺳﻮﯼ ﻣﺎ ﺧﺴﺮو‬

‫ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮﺷﺘﺮ ازﻳﻨﺠﺎﯼ در هﻤﻪ ﺁﻓﺎق‬

‫‪.408‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﺪان ﻧﺬرم ﮐﻪ ﮔﺮ ﻣﻴﺮم ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻢ ﺑﻨﮕﺮﯼ‬
‫ﺑﻴﻦ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﮐﺲ ﻣﺮد اﺳﺖ در ﺑﺎزار ﻋﺸﻖ‬

‫ﺗﻴﻎ ﺧﻮد ﺑﮕﺬار ﺗﺎ وام ﺗﻮ ﺑﮕﺬارم از اﻧﮏ‬

‫وام ﻣﻌﺸﻮق اﺳﺖ ﺳﺮ ﺑﺮﮔﺮدن ﻋﻴﺎر ﻋﺸﻖ‬

‫‪128‬‬
 ‫ل‬
‫‪.409‬‬
‫ﭼﻮ از زﻟﻔﺶ ﺑﺪﻳﻦ روز اوﻓﺘﺎدم‬
‫ﺗﻮ هﻢ اﯼ ﺷﺐ ﻣﮑﻦ ﺑﺮﻣﻦ ﺗﻄﺎول‬

‫ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭼﻮن ﺟﻤﺎﻟﺖ ﻣﺠﻠﺲ اﻓﺮوز‬

‫اﮔﺮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ‬

‫‪.410‬‬
‫در ﺣﺮﻳﻢ ﮐﻌﺒﻪ روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻳﻌﻨﯽ ﮐﻪ دل‬
‫ﺟﺰ ﺧﻴﺎل دوﺳﺖ ﮐﺲ را ﻧﻴﺴﺖ اﻣﮑﺎن زوال‬

‫‪.411‬‬
‫ﺑﻤﺎﻧﺪم در ﺑﻼﯼ دل ﮐﻪ ﻳﺎرب‬
‫ﻣﺒﺎدا هﻴﭽﮑﺲ را ﻣﺒﺘﻼ دل‬

‫‪.412‬‬
‫ﻧﮕﺎرا ﺻﺤﺒﺖ از اﻏﻴﺎر ﺑﮕﺴﻞ‬
‫ﮔﻞ ﺧﻨﺪان ﻣﻦ ازﺧﺎر ﺑﮕﺴﻞ‬

‫ﻧﺪاﻧﻢ ﺗﺎ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﺁن ﺑﯽوﻓﺎ را‬

‫ﮐﻪ ﻣﻬﺮ از دوﺳﺘﺎن ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﮕﺴﻞ‬

‫‪.413‬‬
‫ﺣﻴﻒ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻩ و ﮔﻞ ﺧﻮاﻧﻤﺖ از ﺳﺮ هﻮس‬
‫اﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ از هﺰار ﻣﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﻮد ﺑﻘﺎﯼ ﮔﻞ‬

‫‪129‬‬
 ‫‪.414‬‬
‫ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﺁﻳﺖ ﻋﺸﻖ از ﺧﻂ ﻣﺸﮑﻴﻦ ﻳﺎر‬
‫رﻓﺖ از ﻳﺎدم رواﻳﺎت ﻓﺮوع ﺑﯽاﺻﻮل‬

‫م‬
‫‪.415‬‬
‫ز ﮔﻠﺰارت ﮔﻨﻪ ﮐﺎرم ﺑﻪ ﺑﻮﻳﯽ‬
‫ﻣﮑﺶ ﭼﻮن ﻧﻪ ﺑﺪﻳﺪم ﻧﻪ ﭼﺸﻴﺪم‬

‫ﺧﻼص ﻣﻦ ﺑﺠﻮﻳﻴﺪ اﯼ رﻓﻴﻘﺎن‬

‫ﮐﻪ ﻣﻦ در ﻗﻴﺪ ﻣﻬﺮ او اﺳﻴﺮم‬

‫‪.416‬‬
‫ﮔﻔﺘﯽ دو ﭼﺸﻢ و دو ﻟﺒﻢ زﻳﻨﻬﺎ ﮐﺪام ﺁﻳﺪ ﺧﻮﺷﺖ‬
‫ﺧﻮردﻧﺪ اﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﻮن ﻣﻦ هﺮ ﭼﺎر ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﺧﻮﺷﻢ‬

‫ﺧﻮاهﻢ ﺷﺒﯽ ﮐﺰ ﺑﻮﯼ او ﺑﯽﺧﻮد ﺷﻮم ﭘﻬﻠﻮﯼ او‬

‫ﮔﻪ روﻧﻬﻢ ﺑﺮروﯼ او ﮔﻪ دوش ﺑﺮ دوش ﺁﻳﺪم‬

‫‪.417‬‬
‫ﻋﺬر ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ ﮐﻪ از ﺧﺪﻣﺖ رﻓﺖ‬
‫ﮔﺮ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺮﺳﻴﻢ‬

‫ﻣﻴﺨﻠﯽ روز و ﺷﺐ اﻧﺪر دل ﺁزردﻩﯼ ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮم ﮐﺰ ﺗﻮ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ‬

‫‪.418‬‬
‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﭘﺎ ﺗﺎﺑﻪﯼ هﻤﺖ ﮐﻨﻢ از اﻃﻠﺲ ﭼﺮخ‬

‫‪130‬‬
 ‫اﻓﺴﺮ ﺟﻢ ﻧﮕﺮ اﻳﻦ ژﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺴﺘﻢ‬
‫ﻋﻘﻞ ﮔﻮﻳﺪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﭘﻴﺸﻪ ﮐﻦ‬
‫ﻣﺴﺖ ﻋﺸﻘﻢ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﭼﻮن ﮐﻨﻢ‬

‫‪.419‬‬
‫ﻣﻦ ﮐﻪ ﭘﺎ ﺗﺎ ﺑﻪﯼ هﻤﺖ ﮐﻨﻢ از اﻃﻠﺲ ﭼﺮخ‬
‫اﻓﺴﺮ ﺟﻢ ﻧﮕﺮ اﻳﻦ ژﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺴﺘﻢ‬

‫ﻋﻘﻞ ﮔﻮﻳﺪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﭘﻴﺸﻪ ﮐﻦ‬

‫ﻣﺴﺖ ﻋﺸﻘﻢ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﭼﻮن ﮐﻨﻢ‬

‫‪.420‬‬
‫ﺑﮕﻪ ﺑﻴﺎﻣﺪ و هﻤﺴﺎﻳﻪ ﮔﻔﺖ ﺧﻮاﺑﻢ ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻧﺎﻟﻪهﺎﯼ ﺗﻮ در ﺳﻴﻨﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﺪم‬

‫ﺑﺮاﻩ ﺑﯽ ﺳﺮو و ﭘﺎ ﻣﯽروم ﮐﻪ ﺁب دو ﭼﺸﻢ‬

‫رهﺎ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺧﻮد ﺑﺮوم‬

‫‪.421‬‬
‫ﻣﺮا اﮔﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﺮدﺳﺖ ﻏﻢ ﻓﺮوﺧﺘﻪاﯼ‬
‫هﻨﻮز داغ ﻏﻼﻣﻴﺖ ﺑﺮ ﺟﺒﻴﻦ دارم‬

‫ﭼﻨﺎن اﺳﻴﺮ ﺑﺘﻢ ﮐﻪ زﻗﺒﻠﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﺒﺮ‬

‫زﻣﻦ ﺣﮑﺎﻳﺖ ﺑﻄﺤﯽ ﻣﭙﺮس ﮐﺰ ﭼﻴﻨﻢ‬

‫‪.422‬‬
‫دل ﺑﻪ زﻟﻔﺖ ﺳﭙﺮ دم رﻓﺘﻢ‬
‫ور ﺑﻪ زﻧﺠﻴﺮ ﮐﺮدم و رﻓﺘﻢ‬

‫ﭼﻮن ﻏﻤﺖ ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻦ ﺷﺪ‬

‫‪131‬‬
 ‫ﻏﻢ ﺗﻮ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮردم و رﻓﺘﻢ‬
‫ﮔﺮ ﺗﺮا ﺑﻮد زﺣﻤﺘﯽ از ﻣﻦ‬
‫زﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮدم ورﻓﺘﻢ‬

‫ﺗﺎﺗﺮا دﻳﺪم و ﻧﺪادم ﺟﺎن‬

‫واﷲ از زﻳﺴﺘﻦ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻢ‬

‫‪.423‬‬
‫ﺗﺎ ﮐﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻃﺎﻋﺖ و اﻧﺪر دل ﺟﺎم‬
‫ﺑﮕﺮﻓﺖ دﻟﻢ زﻳﻦ ﮔﻨﻪ ﺗﻘﻮﯼ ﻧﺎم‬

‫دردﯼ ﺑﻤﻦ ﺁور ﭼﻮﻣﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺟﺎم‬

‫ﻣﻴﺨﻮارﻩ و ﭘﺨﺘﻪ ﺑﻬﺘﺮ از ﺻﻮﻓﯽ ﺧﺎم‬

‫‪.424‬‬
‫دﯼ ﺑﺎد ﺻﺒﺢ ﺑﻮﯼ ﺗﻮ ﺁورد ﺳﻮﯼ ﻣﻦ‬
‫اﻣﺮوز دل ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﺑﺮﺑﺎد دادﻩام‬

‫ﮔﻔﺘﯽ دل ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻨﻪ ﺑﺮ دو زﻟﻒ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ ﺧﻮد ﺷﮑﺴﺘﻪ وار ﺑﺮ اﻳﻦ دل ﻧﻬﺎدﻩام‬

‫‪.425‬‬
‫دﯼ ﺑﺎد ﺻﺒﺢ ﺑﻮﯼ ﺗﻮ ﺁور رﺳﻮﯼ ﻣﻦ‬
‫اﻣﺮوز دل ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺑﺎد دادﻩام‬

‫ﮔﻔﺘﯽ دل ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻨﻪ ﺑﺮ دو زﻟﻒ ﻣﻦ‬

‫ﻣﻦ ﺧﻮرد ﺷﮑﺴﺘﻪ وار ﺑﺮ اﻳﻦ دل ﻧﻬﺎدﻩام‬

‫‪.426‬‬
‫ﭼﻮ ﻧﺎم ﺗﻮ در ﻧﺎﻣﻪﻳﯽ دﻳﺪﻩام‬

‫‪132‬‬
 ‫ﺑﻨﺎﻣﺖ ﮐﻪ ﺑﺮدﻳﺪﻩ ﻣﺎ ﻟﻴﺪﻩام‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎد زﻣﻴﻦ ﺑﻮس درﮔﺎﻩ ﺗﻮ‬
‫ﺳﺮاﭘﺎﯼ ﺁن ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮﺳﻴﺪﻩام‬

‫ﺟﺰ اﻳﻦ ﻳﮏ هﻨﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮑﺘﻮب را‬

‫وﮔﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺎرﯼ ﻣﻦ اﻳﻦ دﻳﺪﻩام‬

‫ﮐﻪ ﺁنهﺎ ﮐﻪ درروﯼ او ﺧﻮاﻧﺪﻩام‬

‫ﺟﻮاﺑﯽ ازو ﺑﺎز ﻧﺸﻨﻴﺪﻩام‬

‫‪.427‬‬
‫ﺷﺒﯽ در ﮐﻮﯼ ﺁن ﻣﻪ روﯼ رﻓﺘﻢ‬
‫ﺳﺮ و ﭘﺎ ﮔﻢ ﭼﻮ ﺁب ﺟﻮﯼ رﻓﺘﻢ‬

‫ﻧﻤﯽرﻓﺘﻢ ﺑﻼ ﺷﺪ ﺑﻮﯼ زﻟﻔﺶ‬

‫ﺧﺮاب اﻧﺪر ﭘﯽ ﺁن ﺑﻮﯼ رﻓﺘﻢ‬

‫‪.428‬‬
‫ﺗﺎ ﺳﻮﺧﺘﻦ ﻋﺸﻖ ز ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﻪ دﻳﺪم‬
‫ﺳﻮداﯼ هﻤﻪ ﺳﻮﺧﺘﮕﺎن ﺧﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ‬

‫‪.429‬‬
‫ﺗﺮا ﺟﺎن ﮔﻔﺘﻢ اﯼ دﻟﺒﺮ ﺗﻮ داﻧﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ از زﺑﺎن ﮔﻔﺘﻢ ؟ ﻧﮕﻔﺘﻢ!‬
‫‪.431‬‬
‫ﺳﺮﺷﮑﻢ ﮔﻔﺖ در وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﻏﻠﺘﻴﺪ ﺑﺮ روﻳﻢ‬
‫ﭼﻮ ﻣﺮوارﻳﺪ ﻏﻠﺘﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﯼ زر ﻏﻠﺘﻢ‬

‫‪.432‬‬
‫دوش ﻣﯽرﻓﺖ وﺁﻩ ﻣﯽﮐﺮدم‬

‫‪133‬‬
 ‫در ﭘﯽ او ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮدم‬
‫هﺮ دم از ﺧﻮن دﻳﺪﻩ در ﭘﯽ او‬
‫ﻗﺎﺻﺪﯼ رو ﺑﻪ راﻩ ﻣﯽﮐﺮدم‬

‫ﺷﺐ هﻤﻪ ﺷﺐ ز دود ﺳﻴﻨﻪﯼ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺳﺮﻣﻪ در ﭼﺸﻢ ﻣﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮدم‬

‫ﻧﺎوﮎ ﻏﻤﺰﻩ در دﻟﻢ ﻣﯽزد‬

‫ﻣﻦ دل ﺧﺴﺘﻪ ﺁﻩ ﻣﯽﮐﺮدم‬

‫ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﮑﺮدم و ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺧﻨﺪﻩ هﻢ ﮔﺎهﮕﺎﻩ ﻣﯽﮐﺮدم‬

‫‪.433‬‬
‫روا ﻣﺪار ﮐﻪ از دﻳﺪﻧﺖ ﺷﻮم ﻣﺤﺮوم‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻤﺎل ﺗﻮ ﺁرزوﻣﻨﺪم‬

‫‪.434‬‬
‫ﺑﺘﻢ ﻧﺎﮔﻪ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ و ز دﺳﺘﻢ‬
‫ﻓﺮو رﻳﺨﺖ هﻤﻪ ﮔﻞ ﮐﻪ ﺑﺮﭼﻴﺪﻩ ﺑﻮدم‬

‫ﺑﺪﻳﺪم رﺧﺶ را و دﻳﻮاﻧﻪ ﮔﺸﺘﻢ‬

‫ﻣﻦ اﻳﻦ روز را ﭘﻴﺶ ازﻳﻦ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدم‬

‫ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺧﻠﻖ ﻋﺎﻟﻢ‬

‫ﮐﻪ داﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﮐﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدم ؟‬

‫‪.435‬‬
‫ﻏﻤﺶ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﮔﻢ ﺷﺪم دردل ﺧﻮد‬
‫ﮐﻪ هﻤﺮاﻩ ﻏﻮﻟﯽ ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﻪ ﺑﻮدم‬

‫‪134‬‬
 ‫‪.436‬‬
‫ﭼﻮ ﻏﻨﭽﻪ ﺗﺎ‪ ،‬دل ﺑﺴﺘﻢ اﯼ ﺑﻬﺎر ﺟﻮاﻧﯽ‬
‫ﺑﻪ هﻴﭻ ﺟﺎ ﻧﻨﺸﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻪﻳﯽ ﻧﺪرﻳﺪم‬

‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﺮا ﺟﺪاﮐﻨﯽ از ﺧﻮد‬

‫ز ﺗﻮ ﺑﺮﻳﺪ ﻧﻴﺎرم وﻟﯽ زﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﻳﺪم‬

‫ﺑﻪ ﻋﻴﻦ ﺑﯽهﻮﺷﻴﻢ رخ ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﻮﻧﯽ‬

‫ﭼﻪ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺑﺮد ﺁﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺑﺪﻳﺪم‬

‫‪.437‬‬
‫ﭼﻮ ﻏﻨﭽﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮ دل ﺑﺴﺘﻢ اﯼ ﺑﻬﺎر ﺟﻮاﻧﯽ‬
‫ﺑﻬﻴﭻ ﺟﺎ ﻧﻨﺸﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻪﻳﯽ ﻧﺪرﻳﺪم‬

‫اﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻴﻎ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﺮا ﺟﺪا ﮐﻨﯽ از ﺧﻮد‬

‫زﺗﻮ ﺑﺮﻳﺪ ﻧﻴﺎرم وﻟﯽ زﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﻳﺪم‬

‫ﺑﻌﻴﻦ ﺑﻴﻬﻮﺷﻴﻢ رخ ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﻮﻧﯽ‬

‫ﭼﻪ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺑﺮد ﺁﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﻮاب ﺑﺪﻳﺪم‬

‫‪.438‬‬
‫ﺷﻬﻴﺪ ﺧﻨﺠﺮ ﻋﺸﻘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮن دﻳﺪﻩ ﺁﻟﻮدﻩ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﮐﻢ هﻤﭽﻨﺎن ﭘﺮ ﺧﻮن دارﻳﺪ و ﻣﺸﻮﻳﻴﺪم‬

‫ﮔﻠﯽ ﮐﺰ ﺧﺎﮎ ﻣﻦ روﻳﺪ ﺑﻪ ﮔﻮش اهﻞ دل ﮔﻮﻳﺪ‬

‫ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﯼ ﻓﻼن دارم ﻣﺒﻮﻳﻴﺪم ﻣﺒﻮﻳﻴﺪم‬

‫هﻤﻪ ﺟﺎ از ﺷﻬﻴﺪان ﻧﻮر ﺧﻴﺰد و ز دﻟﻢ ﺁﺗﺶ‬

‫ﻧﺸﺎن اﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﻴﺎن ﮐﺸﺘﮕﺎن ﮔﺮ ﺑﺠﻮﻳﻴﺪم‬

‫‪135‬‬
 ‫‪.439‬‬
‫ﺑﺮو ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﺪاﻧﻢ اﯼ ﺑﺎد‬
‫ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﻧﺠﺎ دﻟﯽ در ﺑﻨﺪ دارم‬

‫ﻣﺮا از ﺻﺤﺒﺖ ﺟﺎن ﺷﺮم ﺑﺎدا‬

‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﺰ ﺗﻮ ﭼﺮا ﭘﻴﻮﻧﺪ دارم؟‬

‫‪.440‬‬
‫ﺁن ﻣﺮغ ﮐﻪ ﺑﻮد زﻳﺮﮐﺶ ﻧﺎم‬
‫اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻬﺮ دو ﭘﺎﯼ در دام‬

‫‪.441‬‬
‫هﻮس دارم ﭘﺲ از ﻣﺮدن ﻗﺪ ﺳﺮو روان ﻳﻌﻨﯽ‬
‫ازان ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺘﺎر ﺁرزو دارم‬

‫‪.442‬‬
‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺑﯽدﻟﯽ از روﯼ ﮐﻪ دارﯼ؟‬
‫از روﯼ ﺗﻮدارم دﮔﺮ از روﯼ ﮐﻪ دارم؟‬

‫‪.443‬‬
‫اﻻ اﯼ ﺳﺎﻗﯽ ﻓﺎر ﻏﺪﻻن ﻣﯽ هﻢ ﺑﺪﻳﺸﺎن رﻩ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ روزﮔﺎر ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺧﻮﻧﺨﻮارﻳﯽ دارم‬

‫ﺑﺮو اﯼ ﺑﺨﺖ ﺧﻮاب ﺁﻟﻮد از ﭘﻬﻠﻮﯼ ﺑﻴﺪاران‬

‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷﺐ ﮐﻮرﻳﯽ زارﯼ و ﻣﻦ ﺷﺐ ﮐﺎرﻳﯽ دارم‬

‫‪.444‬‬
‫ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪم و ﻣﺤﺮم اﻳﻨﮑﺎر ﻧﺪارم‬
‫ﻓﺮﻳﺎد ﮐﻪ ﻏﻢ دارم و ﻏﻤﺨﻮار ﻧﺪارم‬

‫‪136‬‬
 ‫ﺁن ﻋﻴﺶ ﮐﻪ ﻳﺎرﯼ دهﺪم ﺻﺒﺮ ﻧﺪﻳﺪم‬
‫وان ﺑﺨﺖ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﮐﻨﺪم ﻳﺎر ﻧﺪارم‬

‫ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪم ﻋﺎﺷﻖ و دﻳﻮاﻧﻪ ازﻳﻦ ﭘﻴﺶ‬

‫ﺁن ﺻﺒﺮ ﮐﻪ هﺮ ﺑﺎر ﺑﺪ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻧﺪارم‬

‫ﻳﮏ ﺳﻴﻨﻪ ﭘﺮ از ﻗﺼﻪﯼ هﺠﺮ اﺳﺖ وﻟﻴﮑﻦ‬

‫از ﺗﻨﮓدﻟﯽ ﻃﺎﻗﺖ ﮔﻔﺘﺎر ﻧﺪارم‬

‫ﭼﻮن راز ﺑﺮون ﻧﻔﺘﺪم از ﭘﺮدﻩ ﮐﻪ هﺮ ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺮا ﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺪار ﻧﺪارم‬

‫ﺟﺎﻧﺎ ﭼﻮدل ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﻮداﯼ ﺗﻮ دارم‬

‫او داﻧﺪ و ﺳﻮداﯼ ﺗﻮ ﻣﻦ ﮐﺎر ﻧﺪارم‬

‫ﺧﻮنرﻳﺰ ﺷﮕﺮﻓﺴﺖ ﻟﺒﺖ ﺳﻬﻞ ﻧﮕﻴﺮم‬

‫ﻣﻬﻤﺎن ﻋﺰﻳﺰ اﺳﺖ ﻏﻤﺖ ﺧﻮار ﻧﺪارم‬

‫ﻣﺮﮔﻢ زﺗﻮ دور اﻓﮕﻨﺪ اﻧﺪﻳﺸﻪام اﻳﻨﺴﺖ‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪﯼ اﻳﻦ ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻧﺪارم‬

‫ﺧﻮن ﺷﺪ دل ﺧﺴﺮو ز ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻦ راز‬

‫ﭼﻮن هﻴﭻ ﮐﺴﯽ ﻣﺤﺮم اﺳﺮار ﻧﺪارم‬

‫‪.445‬‬
‫ﻣﺮا دل دﻩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﻨﮕﯽ ﻧﺪارم‬
‫ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﻮن ﺟﮕﺮ رﻧﮕﯽ ﻧﺪارم‬

‫ﺳﺮور درد ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻮﻳﻢ‬

‫ﮐﻪ ﻧﺎﻻنﺗﺮ ز ﺧﻮد ﭼﻨﮕﯽ ﻧﺪارم‬

‫‪137‬‬
 ‫زﻣﻦ ﺗﺎ ﺻﺒﺮ ﺻﺪ ﻓﺮﺳﻨﮓ راهﺴﺖ‬
‫وﻟﯽ ﻣﻦ ﭘﺎﯼ ﻓﺮﺳﻨﮕﯽ ﻧﺪارم‬

‫دهﻨﺪم ﭘﻨﺪ و ﺑﺎﻣﻦ در ﻧﮕﻴﺮد‬

‫ﮐﻪ ﻣﻦ ﻋﻘﻠﯽ و ﻓﺮهﻨﮕﯽ ﻧﺪارم‬

‫‪.456‬‬
‫ﺗﺮﮎ دﻧﻴﺎ ﮐﻨﻢ ار ﺳﻮﯼ ﺧﻮدم راﻩ دهﯽ‬
‫ﮐﻮ ﺳﺮ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﺗﺎ ﻣﻦ ز ﺟﻬﺎن در ﮔﺬرم‬

‫‪.457‬‬
‫ﺗﺮﮎ دﻧﻴﺎ ﮐﻨﻢ ار ﺳﻮﯼ ﺧﻮدم راﻩ دهﯽ‬
‫ﮐﻮ ﺳﺮ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﺗﺎ ﻣﻦ زﺟﻬﺎن در ﮔﺬرم‬

‫‪.458‬‬
‫ذوق ﺧﺮد ﻧﺠﻮﻳﻢ ﮐﺰ ﻏﻤﮑﺸﺎن ﻋﺸﻘﻢ‬
‫ﻓﻀﻞ ﻋﺮب ﻧﺪاﻧﻢ ﮐﺰ روﺳﺘﺎﯼ ﻏﻮرم‬

‫‪.459‬‬
‫ذوق ﺧﺮد ﻧﺠﻮﻳﻢ ﮐﺰ ﻏﻤﮑﺸﺎن ﻋﺸﻘﻢ‬
‫ﻓﻀﻞ ﻋﺮب ﻧﺪاﻧﻢ ﮐﺰ روﺳﺘﺎﯼ ﻏﻮرم‬

‫ذوق ﺧﺮد ﻧﺠﻮﻳﻢ ﮐﺰ ﻏﻤﮑﺸﺎن ﻋﺸﻘﻢ‬

‫ﻓﻀﻞ ﻋﺮب ﻧﺪاﻧﻢ ﮐﺰ روﺳﺘﺎﯼ ﻏﻮرم‬

‫‪.460‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ رﺳﻮا ﺷﺪﯼ از داﻣﻦ ﭼﺎﮎ‬
‫ﭼﺎﮎ دل را ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮔﻴﺮ ﮐﻪ داﻣﻦ دوزم !‬

‫‪138‬‬
 ‫‪.461‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ رﺳﻮا ﺷﺪﯼ از داﻣﻦ ﭼﺎﮎ‬
‫ﭼﺎﮎ دل را ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮔﻴﺮ ﮐﻪ داﻣﻦدوزم !‬

‫‪.462‬‬
‫ﺑﻼ و ﻏﻢ ﺧﺮﻳﺪار ﺁﻣﺪﻧﺪ از ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺤﻤﺪاﷲ ﮐﻪ در ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﺑﺎزار اﺳﺖ اﻣﺮوزم‬

‫‪.463‬‬
‫ﻳﮏ زﻣﺎن ﭘﻴﺶ ﻣﻦ اﯼ ﺟﺎن و ﺟﻬﺎﻧﻢ ﺑﻨﺸﻴﻦ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺪان ﺧﻮشدﻟﯽ از ﺟﺎن و ﺟﻬﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰم‬

‫ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺑﺎز ﻣﻦ و ﺑﺎز ﺳﺮ ﺟﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰ‬

‫از ﺗﻮ ﻧﺘﻮاﻧﻢ و ﻟﻴﮏ از ﺳﺮﺟﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰم‬

‫از ﭘﺲ ﻣﺮگ اﮔﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎﮐﻢ ﮔﺬرﯼ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﭘﺎﻳﺖ ﺷﻨﻮم ﻧﻌﺮﻩ زﻧﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰم‬

‫‪.464‬‬
‫ﻳﮑﺰﻣﺎن ﭘﻴﺶ ﻣﻦ اﯼ ﺟﺎن و ﺟﻬﺎﻧﻢ ﺑﻨﺸﻴﻦ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺪان ﺧﻮﺷﺪﻟﯽ از ﺟﺎن وﺟﻬﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰم‬

‫ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻳﺎز ﻣﻦ و ﻳﺎز ﺳﺮ ﺟﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰ‬

‫از ﺗﻮ ﻧﺘﻮاﻧﻢ وﻟﻴﮏ از ﺳﺮ ﺟﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰم‬

‫از ﭘﺲ ﻣﺮگ اﮔﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﺎﮐﻢ ﮔﺬرﯼ‬

‫ﺑﺎﻧﮓ ﻳﺎﻳﺖ ﺷﻨﻮم ﻧﻌﺮﻩ زﻧﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰم‬

‫‪.465‬‬
‫ﻣﻦ ﺁن ﺗﺮﮎ ﻃﻨﺎز را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ‬
‫ﻣﻦ ﺁن ﺷﻮخ ﺑﺪ ﺳﺎز را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ‬

‫‪139‬‬
 ‫ﻣﻴﺒﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻴﺪ در وﯼ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁن ﺳﺮ اﻧﺪاز را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‬

‫ﻧﺒﻴﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ ز ﺑﻴﻢ دو ﭼﺸﻤﺶ‬

‫ﮐﻪ ﺁن هﺮ دو ﻏﻤﺎز را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‬

‫ﺷﺒﻢ ﺗﺎزﻩ ﺷﺪ ﺟﺎن ﺑﺪﺷﻨﺎم ﻣﺴﺘﯽ‬

‫ﺗﻮﺑﻮدﯼ ﻣﻦ ﺁواز را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ‬

‫زﻣﻦ ﭘﺮس ذوق ﺳﺨﻨﻬﺎﯼ ﺧﺴﺮو‬

‫ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁن رﻩ و ﺳﺎز را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‬

‫‪.466‬‬
‫ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪم رﻩ ﺳﻮﯼ ﺟﺎﻧﺎن ز ﮐﻪ ﭘﺮﺳﻢ؟‬
‫وز هﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺧﺒﺮﻣﺎن ز ﮐﻪ ﭘﺮﺳﻢ؟‬

‫از ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﺮدﻩ دﻻن ﺟﺎن ﺑﻪ ﻟﺐ ﺁﻣﺪ‬

‫داروﯼ دل زار ﭘﺮﻳﺸﺎن ز ﮐﻪ ﭘﺮﺳﻢ؟‬

‫ﺧﻮاب اﺟﻠﻢ در ﺳﺮ و ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﺧﻴﺎﻟﺖ‬

‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺸﺎن ز ﮐﻪ ﭘﺮﺳﻢ‬

‫دادﻧﺪ ﻧﺸﺎن دل ﺧﺴﺮو ﺳﻮﯼ ﭼﺸﻤﺖ‬

‫ﻣﺴﺖ اﺳﺖ ﭼﻮ ﺁن ﻧﺮﮔﺲ ﻓﺘﺎن ز ﮐﻪ ﭘﺮﺳﻢ‬

‫‪.467‬‬
‫ﺑﺮﻳﺎد ﻗﺎﻣﺘﺖ ﭼﻮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻋﺠﺐ ﻣﺪار‬
‫ﮐﺰ ﮔﻞ هﺰار ﺳﺮو ﺳﺮ اﻓﺮاز ﺑﺮ ﮐﺸﻢ‬

‫‪.468‬‬
‫ﺑﺮﻳﺎد ﻗﺎﻣﺘﺖ ﭼﻮ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻋﺠﺐ ﻣﺪار‬
‫ﮐﺰ ﮔﻞ هﺰار ﺳﺮ و ﺳﺮاﻓﺮاز زﺑﺮ ﮐﺸﻢ‬

‫‪140‬‬
 ‫‪.469‬‬
‫رﺧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﮐﻒ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﺳﻴﻢ ﺗﻦ ﻣﺎﻟﻢ‬
‫درﻳﻐﻢ ﺁﻳﺪ اﮔﺮ ﺑﺮﮔﻞ و ﺳﻤﻦ ﻣﺎﻟﻢ‬

‫دران ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﻢ ﮔﺸﺖ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ هﻤﻪ روز‬

‫دو دﻳﺪﻩ را ﺑﻪ ﮐﻒ ﭘﺎﯼ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﺎﻟﻢ‬

‫ﻏﺒﺎر ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺮم در ﺧﺎﮎ‬

‫ﻋﺒﻴﺮ رﺣﻤﺖ ﺟﺎوﻳﺪ ﺑﺮﮐﻔﻦ ﻣﺎﻟﻢ‬

‫‪.470‬‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺑﻮد دﻟﻢ ﺗﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺁن زﻟﻒ‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎد ﺷﺪ ﭼﻮ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻴﻮﻓﺘﺎد دﻟﻢ‬

‫هﺰار ﻋﻬﺪ ﺑﮑﺮدم ﮐﻪ ﻧﻨﮕﺮم روﻳﺶ‬

‫ﭼﻮ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ ﻧﺎﻳﺴﺘﺎد دﻟﻢ‬

‫ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ ﻣﻦ اﻧﺪرﻏﻢ ﺟﻮاﻧﺎن رﻓﺖ‬

‫ﮐﻪ هﻴﭽﮕﺎﻩ از ﻳﺸﺎن ﻧﺒﻮد ﺷﺎد دﻟﻢ‬

‫دﻟﺖ ﺑﻨﺎﺧﻮﺷﯽ روزﮔﺎر ﺳﻮﺧﺘﮕﺎن‬

‫اﮔﺮ ﺧﻮش اﺳﺖ هﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮش ﻣﺒﺎد دﻟﻢ‬

‫‪.471‬‬
‫ز ﺑﺴﮑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺧﺮاﺷﻢ ﭼﻮ ﮔﻞ ز دﺳﺖ ﻓﺮاق‬
‫ﭼﻮ ﻻﻟﻪ ﻏﺮﻗﻪﯼ ﺧﻮن اﺳﺖ ﭼﺎﮎ ﭘﻴﺮهﻨﻢ‬

‫ز ﺑﻌﺪ ﻣﺮدﻧﻢ از ﺳﻮز دل ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﺑﺴﻮزداز ﺗﺐ هﺠﺮ ﺗﻮ در ﻟﺤﺪ ﮐﻔﻨﻢ‬

‫‪141‬‬
 ‫‪.472‬‬
‫دردﻳﺪﻩ ﭼﻪ ﮐﺎر ﺁﻳﺪ اﻳﻦ اﺷﮏ ﭼﻮ ﺑﺎراﻧﻢ‬
‫ﺑﺮدﻳﺪﻩ اﮔﺮ ﺟﺎﻧﺎ ﺳﺮوﯼ ﭼﻮ ﺗﻮ ﻧﻨﺸﺎﻧﻢ‬

‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﻮﻳﺖ ﺑﺪﻧﺎم اﺑﺪ ﮐﺮدم‬

‫ازهﺮ ﭼﻪ ﺟﺰ اﻳﻦ ﮐﺮدم از ﮐﺮدﻩ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻢ‬

‫ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻓﺪات ﺁن دم ﮐﺰ ﺑﻌﺪ دو ﺳﻪ ﺑﻮﺳﻪ‬

‫ﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ دﻳﮕﺮ ﮔﻮﻳﯽ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﻢ‬

‫ﮔﺮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻏﻤﯽ ﮔﻮﻳﻢ در ﺧﻮاب ﮐﻨﯽ ﺧﻮد را‬

‫اﻳﻦ درد دل اﺳﺖ ﺁﺧﺮ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻧﻢ‬

‫ﭼﺎﮎ دﻟﻢ اﯼ ﻣﺤﺮم ﭼﻮن دوﺧﺖ ﻧﻤﯽداﻧﯽ‬

‫ﺿﺎﻳﻊ ﭼﻪ ﮐﻨﯽ رﺷﺘﻪ درﭼﺎﮎ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﻢ‬

‫ﻋﺸﻖ ﺑﺖ و ﺑﻴﻢ ﺟﺎن اﻳﻦ ﻧﻘﺪ ﺑﻪ ﮐﻒ ﺗﺎ ﮐﯽ‬

‫ﺧﺴﺮو ﺑﻪ ﻏﺰل ﺑﺮ ﮔﻮ ﺗﺎ دﺳﺖ ﺑﺮاﻓﺸﺎﻧﻢ‬

‫‪.473‬‬
‫ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﻣﻪ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ‬
‫ﮐﻪ دور از روﯼ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﭼﺴﺎﻧﻢ‬

‫ﭼﻮ زﻟﻒ ﺑﯽﻗﺮارش ﺑﯽﻗﺮارم‬

‫ﭼﻮ ﭼﺸﻢ ﻧﺎﺗﻮاﻧﺶ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻢ‬

‫ﺑﺮو ﺑﺎد و ﮔﺪاﻳﯽ ﮐﻦ ﺑﻪ ﮐﻮﻳﺶ‬

‫ﺑﮕﻮ ﺑﺎ ﺁن ﻣﻪ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ‬

‫ﮐﻪ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﯽﻧﻬﯽ ﺑﺎر ﻓﺮاﻗﻢ‬

‫و ﮔﺮﭼﻪ ﻣﯽ زﻧﯽ ﺗﻴﻎ زﺑﺎﻧﻢ‬

‫‪142‬‬
 ‫هﻨﻮزم دردت اﻧﺪر ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫اﮔﺮ در ﺧﺎﮎ رﻳﺰد اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ‬

‫ﺑﭙﻮش از ﺷﻤﻊ ﺣﺎل ﺳﻮز ﺧﺴﺮو‬

‫ﮐﻪ ﺗﺎ ﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﺮ ﭼﻪ ﺳﺎﻧﻢ‬

‫‪.474‬‬
‫ﺳﺮو ﻣﻨﯽ و ازدل ﺑﺴﺘﺎن ﺧﻮدت ﺧﻮاﻧﻢ‬
‫درد ﻣﻨﯽ و از ﺟﺎن درﻣﺎن ﺧﻮدت ﺧﻮاﻧﻢ‬

‫اول ﺑﺪو ﺻﺪ زارﯼ ﺟﺎن ﭘﻴﺶﮐﺸﺖ ﮐﺮدم‬

‫واﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺻﺪ ﻋﺰت ﻣﻬﻤﺎن ﺧﻮدت ﺧﻮاﻧﻢ‬

‫هﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺎن ﻣﻦ دﻳﺪ از ﺗﻮ ﺟﻔﺎﻳﯽ ﭼﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ درد دل ﺟﺎﻧﺎن ﺧﻮدت ﺧﻮاﻧﻢ‬

‫هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮا ﺑﺎ دل ﺟﻨﮕﻴﺴﺖ درﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ‬

‫ﮐﻮ زان ﺧﻮدت ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ زان ﺧﻮدت ﺧﻮاﻧﻢ‬

‫از ﺑﺲ ﮐﻪ ﻧﻤﯽارزم ﻧﺰد ﺗﻮ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ هﻢ‬

‫ﻗﺮﺑﺎن ﺷﻮم ار ﮔﻮﻳﯽ ﻗﺮﺑﺎن ﺧﻮدت ﺧﻮاﻧﻢ‬

‫‪.475‬‬
‫ﻧﯽ ﭘﺎﯼ ﺁﻧﮑﻪ از ﺳﺮ ﮐﻮﻳﺖ ﺳﻔﺮ ﮐﻨﻢ‬
‫ﻧﻪ دﺳﺖ ﺁﻧﮑﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ زﻟﻒ ﺗﻮ در ﮐﻨﻢ‬

‫ذوق ﺟﻔﺎ و ﺟﻮر ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺣﺮام ﺑﺎد‬

‫ﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺰ وﻓﺎﯼ ﺗﻮ ﮐﺎرﯼ دﮔﺮ ﮐﻨﻢ‬

‫ﭼﺸﻤﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻧﺎز و ﻣﺮا ﻗﺼﻪﯼ دراز‬

‫ﺁﻣﺪ ﺷﺒﻢ ﺑﻪ روز ﺳﺨﻦ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﮐﻨﻢ‬

‫‪143‬‬
 ‫‪.476‬‬
‫ﻧﯽ ﭘﺎﯼ ﺁﻧﮑﻪ از ﺳﺮﮐﻮﻳﺖ ﺳﻔﺮ ﮐﻨﻢ‬
‫ﻧﻪ دﺳﺖ ﺁﻧﮑﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ زﻟﻒ ﺗﻮ در ﮐﻨﻢ‬

‫ذوق ﺟﻔﺎ وﺟﻮر ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻦ ﺣﺮام ﺑﺎد‬

‫ﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺠﺰ وﻓﺎﯼ ﺗﻮ ﮐﺎرﯼ دﮔﺮ ﮐﻨﻢ‬

‫ﭼﺸﻤﺖ ﺑﺨﻮاب ﻧﺎز و ﻣﺮا ﻗﺼﻪﯼ دراز‬

‫ﺁﻣﺪ ﺷﺒﻢ ﺑﺮوز ﺳﺨﻦ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﮐﻨﻢ‬

‫‪.477‬‬
‫هﺮ ﺷﺐ از ﺷﻮق ﺟﺎﻣﻪ ﭘﺎرﻩ ﮐﻨﻢ‬
‫ﻋﺎﺷﻘﻢ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﭼﻪ ﭼﺎرﻩ ﮐﻨﻢ؟‬

‫از دروﻧﻢ ﺑﺮون ﻧﺨﻮاهﺪ رﻓﺖ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﺻﺪ ﺟﺎﯼ ﺳﻴﻨﻪ ﭘﺎرﻩ ﮐﻨﻢ‬

‫‪.478‬‬
‫ﺑﯽ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﺴﻠﺴﻞ ﭼﮑﻨﻢ‬
‫ﺑﯽ ﻗﻮت ﻋﻘﻞ ﻧﮑﺘﻪ را ﺣﻞ ﭼﮑﻨﻢ‬

‫ﺧﻮاهﻢ ﺧﻮد را درﺳﺖ ﺑﻴﻨﻢ ﻟﻴﮑﻦ‬

‫ﺁﺋﻴﻨﻪ ﮐﺠﺴﺖ و دﻳﺪﻩ اﺣﻮال ﭼﮑﻨﻢ‬

‫‪.479‬‬
‫ﺁن ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻟﺐ ﺗﻮ ﻣﻴﮑﻨﺪ اﯼ ﺟﺎﯼ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﮐﻪ ﮐﻨﻢ ﺑﺮ ﻟﺒﺖ اﻣﺎ ﻧﮑﻨﻢ‬

‫دوش ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ وﻓﺎﻳﯽ ﺑﮑﻨﻢ ﺗﺮﺳﻢ از ﺁﻧﮏ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن در دﻟﺖ ﺁﻳﺖ ﮐﻪ ﮐﻨﻢ ﻳﺎ ﻧﮑﻨﻢ ؟‬

‫‪144‬‬
 ‫‪.480‬‬
‫ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﻴﺮون و دروﻧﻢ هﻤﮕﯽ دوﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺑﻮﯼ ﻳﻮﺳﻒ دﻣﺪار ﺑﺎز ﮐﻨﯽ ﭘﻴﺮ هﻨﻢ‬

‫‪.481‬‬
‫ﺑﺲ ﮐﻪ ﺑﻴﺮون و دروﻧﻢ هﻤﮕﯽ دوﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫ﺑﻮﯼ ﻳﻮﺳﻒ دﻣﺪ ﺑﺎز ﮐﻨﯽ ﭘﻴﺮهﻨﻢ‬

‫‪.482‬‬
‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺣﻴﻒ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﯽ رخ دوﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺎن ﻧﺒﻮد و ﮔﺰار ﺑﻴﻨﻢ‬

‫ﺑﺮوﯼ ﮔﻞ ﺗﻮان دﻳﺪن ﭼﻤﻦ را‬

‫ﭼﻮ ﮔﻞ ﻧﺒﻮد ﭼﻪ ﺑﻴﻨﻢ ؟ ﺧﺎر ﺑﻴﻨﻢ‬

‫رواﯼ رﺿﻮان ﺗﻮ داﻧﯽ و ﺑﻬﺸﺘﺖ‬

‫ﻣﺮا ﺑﮕﺬار ﺗﺎ دﻳﺪار ﺑﻴﻨﻢ‬

‫ﻓﺮو ﮔﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺖ ﻗﺼﻪﯼ ﺧﻮﻳﺶ‬

‫اﮔﺮ ﺁن ﻣﺴﺖ را هﺸﻴﺎر ﺑﻴﻨﻢ‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎﻓﺘﺎد ﺧﺴﺮو در رﻩ ﻋﺸﻖ‬

‫رﻩ ﺑﻴﺮون ﺷﺪن دﺷﻮار ﺑﻴﻨﻢ‬

‫‪.483‬‬
‫ﮔﺮ ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ز زهﺮﻩ و از ﻣﺎد ﺑﺸﻨﻮم‬
‫ﻧﺒﻮد ﭼﻨﺎن ﮐﺰان ﺑﺖ دﻟﺨﻮاﻩ ﺑﺸﻨﻮم‬

‫ﺑﯽﺧﻮاﺑﻴﻢ ﺑﮑﺸﺖ وﻩ از ﻣﻦ ﮐﻪ هﺮ ﺷﺒﯽ‬

‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و ﻓﺴﺎﻧﻪﯼ ﺁن ﻣﺎﻩ ﺑﺸﻨﻮم‬

‫‪145‬‬
 ‫ﺁواز ارﻏﻨﻮن ﻧﺪهﺪ ذوﻗﻢ ﺁنﭼﻨﺎن‬
‫ﮐﺎو از ﭘﺎﯼ اﺳﭗ ﺗﻮ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﺸﻨﻮم‬

‫دل ﭘﺎرﻩهﺎﯼ ﺧﻮن ﻓﮕﻨﺪ هﻤﭽﻮ ﺑﺮگ ﮔﻞ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮﯼ ﺗﻮ ز ﺑﺎد ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﺑﺸﻨﻮم‬

‫ﺧﻮد را ﮐﻨﻢ ﺳﭙﻨﺪ و ﻧﺨﻮاهﻢ ﺗﺮا ﮔﺰﻧﺪ‬

‫از ﻋﺎﺷﻘﺎن ﭼﻮ ﺑﺮ در ﺗﻮ ﺁﻩ ﺑﺸﻨﻮم‬

‫‪.484‬‬
‫ﮔﺮ ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ززهﺮﻩ و از ﻣﺎ ﺑﺸﻨﻮم‬
‫ﻧﺒﻮد ﭼﻨﺎن ﮐﺰان ﺑﺖ دﻟﺨﻮاﻩ ﺑﺸﻨﻮم‬

‫ﺑﻴﺨﻮاﺑﻴﻢ ﺑﮑﺸﺖ و ﻩ از ﻣﻦ ﮐﻪ هﺮﺷﺒﯽ‬

‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و ﻓﺴﺎﻧﻪﯼ ﺁن ﻣﺎﻩ ﺑﺸﻨﻮم‬

‫ﺁواز ارﻏﻨﻮن ﻧﺪهﺪ ذوﻗﻢ ﺁﻧﭽﻨﺎن‬

‫ﮐﺎوازﭘﺎﯼ اﺳﺐ و ﺗﻮ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﺸﻨﻮم‬

‫دل ﭘﺎرﻩهﺎﯼ ﺧﻮن ﻓﮕﻨﺪ هﻤﭽﻮ ﺑﺮگ ﮔﻞ‬

‫ﭼﻮن ﺑﻮﯼ ﺗﻮ زﺑﺎد ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﺑﺸﻨﻮم‬

‫ﺧﻮد را ﮐﻨﻢ ﺳﭙﻨﺪ و ﻧﺨﻮاهﻢ ﺗﺮا ﮔﺰﻧﺪ‬

‫از ﻋﺎﺷﻘﺎن ﭼﻮ ﭘﺮدر ﺗﻮ ﺁﻩ ﺑﺸﻨﻮم‬

‫‪.485‬‬
‫ﺑﺎز ﺁ ﮐﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺗﺎرﻳﮏ و ﺗﻴﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫در ﺷﻬﺮ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻧﺘﻮان واﷲ ﮐﻪ در ﺟﻬﺎن هﻢ‬

‫ﺧﻮاهﯽ ﺑﻪ دﻳﺪﻩ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺧﻮاهﯽ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺟﺎﮐﻦ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن هﺮ دو ﻣﻠﮑﯽ اﻳﻦ زان ﺗﺴﺖ و ﺁﻧﻬﻢ‬

‫‪146‬‬
 ‫ﺻﺪ ﻣﻨﺖ از ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮐﺰ دوﻟﺖ ﺟﻤﺎﻟﺖ‬
‫ﺑﺪ ﻧﺎم ﺷﻬﺮ ﮔﺸﺘﻢ رﺳﻮاﯼ ﻣﺮدﻣﺎن هﻢ‬

‫‪.486‬‬
‫ﺑﺒﺴﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ز اﻓﺴﻮن زﺑﺎن هﻢ‬
‫دﻟﻢ ﺑﺮدﯼ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻠﮑﻪ ﺟﺎن هﻢ‬
‫ﺧﺮاﺑﻢ ﻣﯽﮐﻨﯽ از رخ ز ﻟﺐ ﻧﻴﺰ‬
‫ازﻳﻨﻢ ﻣﻴﮑﺸﯽ ﺟﺎﻧﺎ از ﺁن هﻢ‬

‫ز ﺗﻴﺮ ﺗﺴﺖ ﻣﺎ را دﻋﻮﯼ ﺧﻮن‬

‫ﮔﻮاهﯽ ﻣﻴﺪهﺪ دل ﺁن ﮐﻤﺎن هﻢ‬

‫ز ﺑﻴﺪاد ﺗﻮ ﺧﻮرﺳﻨﺪم هﻤﻪ ﻋﻤﺮ‬

‫اﮔﺮ ﺧﻮن رﻳﺰﻳﻢ راﺿﯽ ﺑﺪان هﻢ‬

‫ﺑﺮو اﯼ ﺑﺎد ﺑﻮﺳﯽ زن ﺑﺮان ﭘﺎﯼ‬

‫اﮔﺮﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻮﻳﺪ ﺑﺮ دهﺎن هﻢ‬

‫ﺑﺪﻩ ﺳﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاﻧﻢ‬

‫ﺑﻴﺎﻟﻪ ﺧﻮردﻩام رﻃﻞ ﮔﺮان هﻢ‬

‫ﻏﻤﯽ دارم ﮐﻪ ﺑﺎد از دوﺳﺘﺎن دور‬

‫ﺑﻪ ﺣﻖ دوﺳﺘﯽ ﮐﺰ دﺷﻤﻨﺎن هﻢ‬

‫اﮔﺮ اﻓﺘﺪ ﻗﺒﻮل اﻳﻦ ﺟﺎن ﺧﺴﺮو‬

‫ﺑﻪ ﺑﻮﺳﯽ ﻣﯽﻓﺮوﺷﻢ راﻳﮕﺎن هﻢ !‬

‫‪.487‬‬
‫ﺑﺎز ﺁ ﮐﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺗﺎرﻳﮏ و ﺗﻴﺮﻩ ﺑﺎﺷﺪ‬
‫در ﺷﻬﺮ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻧﺘﻮان واﷲ ﮐﻪ در ﺟﻬﺎن هﻢ‬

‫‪147‬‬
 ‫ﺧﻮاهﯽ ﺑﺪﻳﺪﻩ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﺧﻮاهﯽ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺟﺎﮐﻦ‬
‫ﺳﻠﻄﺎن هﺮ دو ﻣﻠﮑﯽ اﻳﻦ زان ﺗﺴﺖ وﺁن هﻢ‬

‫ﺻﺪ ﻣﻨﺖ از ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮐﺰ دوﻟﺖ ﺟﻤﺎﻟﺖ‬

‫ﺑﺪ ﻧﺎم ﺷﻬﺮ ﮔﺸﺘﻢ رﺳﻮاﯼ ﻣﺮدﻣﺎن هﻢ‬

‫‪.488‬‬
‫ﺷﺒﯽ روﺷﻦ ﮐﻦ ﺁﺧﺮ ﮐﻠﺒﻪﯼ ﺗﺎرﻳﮏ ﻣﻦ ﭼﻮن ﻣﻦ‬
‫دل ﺗﺎرﻳﮏ در ﮐﺎر ﺗﻮ ﮐﺮدم ﭼﺸﻢ روﺷﻦ هﻢ‬

‫‪.489‬‬
‫ﺗﻴﻎ ﺑﺮ ﮔﻴﺮ ﺗﺎز ﺳﺮ ﺑﺮهﻢ‬
‫ﺗﻴﺮ ﺑﮑﺸﺎﯼ ﮐﺰ ﻧﻈﺮ ﺑﺮهﻢ‬

‫ﺁﺷﮑﺎرم ﺑﮑﺶ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﺎرﯼ‬

‫هﻢ زﺳﺮ هﻢ ز درد ﺳﺮ ﺑﺮهﻢ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺟﺮﻋﻪ ﺑﺒﺨﺶ از ﻟﺐ‬

‫ﺗﺎازﻳﻦ ﻋﻘﻞ ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮ ﺑﺮهﻢ‬

‫ﺑﻴﺘﻮ داﻳﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ زﻳﺴﺖ‬

‫اﮔﺮ از ﻣﺮگ ﭘﻴﺶﺗﺮ ﺑﺮهﻢ‬

‫ﮔﻔﺘﯽام ‪ ،‬ﺧﻮش ﺑﺰﯼ و ﻋﺸﻖ ﻣﺒﺎز!‬

‫زﻧﺪﻩ از دﺳﺖ ﺗﻮ اﮔﺮ ﺑﺮهﻢ‬

‫ﺟﻮر ﮐﺮدﯼ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻩ رﺧﺼﺖ دﻩ‬

‫ﺑﻮ ﮐﻪ از ﺳﻮزش ﺟﮕﺮ ﺑﺮهﻢ‬

‫‪148‬‬
 ‫‪.490‬‬
‫ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﮔﺮد ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﮔﺮدم ﺑﻪ ﻳﮏ ﻗﺪم‬
‫اول ﻧﻬﻢ دو دﻳﺪﻩ و ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎ ﻧﻬﻢ‬

‫‪.491‬‬
‫ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﮔﺮد ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﮔﺮدم ﺑﻪ ﻳﮑﻘﺪم‬
‫اول ﻧﻬﻢ دو دﻳﺪﻩ وﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎ ﻧﻬﻢ‬

‫‪.492‬‬
‫ﮔﺮﻳﺴﺖ دﻳﺪﻩ ﺑﺴﯽ ﺧﻮن ز رﺷﮏ ﺣﺴﺮت ازاﻧﮏ‬
‫ﺷﺒﯽ ﺑﻪ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﺧﺎرﯼ ﺧﻠﻴﺪ در ﭘﺎﻳﻢ‬

‫‪.493‬‬
‫ﻣﺎ درﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﭘﺎﯼ ﺑﻨﺪ ﺗﻮاﻳﻢ‬
‫ﻋﺎﺷﻖ ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮاﻳﻢ‬

‫ﻣﺮدﻩﯼ ﺁن دهﺎن ﭼﻮن ﭘﺴﺘﻪ‬

‫ﮐﺸﺘﻪﯼ ﺁن ﻟﺐ ﭼﻮ ﻗﻨﺪ ﺗﻮاﻳﻢ‬

‫ﻣﻴﺪواﻧﯽ و ﻣﯽﮐﺸﯽ ﻣﺎ را‬

‫ﭼﻮن ﺑﺪﻳﺪﯼ ﮐﻪ در ﮐﻤﻨﺪ ﺗﻮاﻳﻢ‬

‫ﮔﻮرﻓﻴﻘﺎن ﺳﻔﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﻴﻢ ﭘﺎﯼ ﺑﻨﺪ ﺗﻮاﻳﻢ‬

‫‪.494‬‬
‫ﺑﺎدﻩ ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺑﻪ ﺧﻠﻮت ﻟﺬﺗﯽ دارد ﻣﺪام‬
‫ﺧﺎﺻﻪ ﺁن ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎزﮎ اﻧﺪاﻣﯽ ﻧﺪﻳﻢ‬

‫‪.495‬‬
‫اﯼ ﺑﺎد ﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﯽ ﺗﻮ اﮔﺮ ﻣﺎ‬
‫در ﺧﺪﻣﺖ ﺁن ﺳﺮو ﺧﺮاﻣﺎن ﻧﺮﺳﻴﺪﻳﻢ‬

‫‪149‬‬
 ‫‪.496‬‬
‫اﻣﺸﺐ ﺳﻮﯼ دوﺳﺖ راﻩ ﮔﻴﺮﻳﻢ‬
‫ﻣﯽ ﺑﺮ رخ هﻤﭽﻮ ﻣﺎﻩ ﮔﻴﺮﻳﻢ‬

‫دﯼ زهﺪ ﻓﺮوﺧﺘﻴﻢ ﺑﺴﻴﺎر‬

‫اﻣﺮوز ز ﻣﯽ ﭘﻨﺎﻩ ﮔﻴﺮﻳﻢ‬

‫اﻗﺮار ﺑﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ و ﺷﺎهﺪ‬

‫ﺑﺮﺧﻮد هﻤﻪ را ﮔﻮاﻩ ﮔﻴﺮﻳﻢ‬

‫‪.497‬‬
‫ﮔﺮ ﺻﺒﺎ ﺁرد ﻧﺴﻴﻤﯽ از ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ رهﺶ‬
‫ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺮ اﻓﺸﺎﻧﻢ روان و ﻣﻨﺘﯽ دارم ﻋﻈﻴﻢ‬

‫‪.498‬‬
‫ﺻﺎﻓﯽ ﻣﺪﻩ اﯼ دوﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎدرد ﮐﺸﺎﻧﻴﻢ‬
‫ﻧﯽ رﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﻴﻢ ﮐﺰ ﻳﻦ رﻧﺪ و ﺷﺎﻧﻴﻢ‬

‫هﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ در ﮐﻴﺴﻪ ﻧﺪارﻳﻢ ﭘﺸﻴﺰﯼ‬

‫درهﻤﺖ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺟﻤﺸﻴﺪ و ﺷﺎﻧﻴﻢ‬

‫ﮐﻮ ﺳﺎﻗﯽ ﻧﻮ ﺧﻴﺰ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﯼ دو دﻳﺪﻩ‬

‫ﭼﻨﺪاﻧﮑﻪ دو اﺑﺮ و ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﻢ‬

‫ﺑﻴﺶ ﺁرﻣﯽ اﯼ ﺳﺎﻗﯽ ﺧﻮنرﻳﺰ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺖ‬

‫از ﻟﺐ ﺑﺨﻮرﻳﻢ و ز ﻣﮋﻩ ﺑﺎز ﻓﺸﺎﻧﻴﻢ‬

‫‪.499‬‬
‫ﺑﮕﻔﺘﻨﺪش ﻓﻼن ﻣﺮد از ﻏﻤﺖ ﮔﻔﺖ‬
‫ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺮد ﭼﻮن ﻣﻦ ﺟﺎن اوﻳﻢ‬

‫‪150‬‬
 ‫ز زﻟﻔﺶ دل هﻤﯽ ﺟﺴﺘﻢ دﻟﻢ ﮔﻔﺖ‬
‫ﮐﻪ زان ﺗﻮ ﻧﻴﻢ ﻣﻦ زان اوﻳﻢ‬

‫‪.500‬‬
‫ﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻢ ﮐﺪوﯼ ﻣﯽ ﺑﺴﺮم ﻧﻪ‬
‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮐﺎﺳﻪﯼ ﺳﺮ ﺑﺸﮑﻨﺪ ز ﺑﺎر ﺳﺒﻮﻳﻢ‬

‫‪.501‬‬
‫ﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻢ ﮐﺪوﯼ ﻣﯽﺑﺴﺮم ﻧﻪ‬
‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮐﺎﺳﻪﯼ ﺳﺮ ﺑﺸﮑﻨﺪ زﺑﺎر ﺳﺒﻮﻳﻢ‬

‫‪.502‬‬
‫ﺷﺐ ﻣﻦ ﺳﻴﻪ ﺷﺪ از ﻏﻢ ﻣﻪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎت ﺟﻮﻳﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺷﺐ دراز هﺠﺮان ﻣﮕﺮ از ﺧﺪات ﺟﻮﻳﻢ‬

‫ﻧﻪ اﯼ ﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﺁرد ﺳﻮﯼ ﻣﺎت هﻴﭻ ﺑﺎدﯼ‬

‫ز ﭘﯽ دل ﺧﻮدﺳﺖ اﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﻴﺎت ﺟﻮﻳﻢ‬

‫ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺳﺮو ﮔﻮﻳﻢ ﺧﺒﺮت ز ﺑﺎد ﭘﺮﺳﻢ‬

‫ﺗﻮ درون دﻳﺪﻩ و دل ز ﮐﺴﺎن ﭼﺮات ﺟﻮﻳﻢ؟‬

‫ﺑﻪ دل و دو دﻳﺪﻩ و ﺟﺎن هﻤﻪ ﺟﺎ ﻧﻬﻔﺘﻪ هﺴﺘﯽ‬

‫ﭼﻮ ﻧﺒﻴﻨﻢ ﺁﺷﮑﺎر ﺑﻪ ﮐﺪام ﺟﺎت ﺟﻮﻳﻢ؟‬

‫ﭼﻮ ز ﺁﻩ دردﻣﻨﺪان ﺳﻮﯼ ﺗﻮ رود ﺑﻼﻳﯽ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺳﭙﺮ ﺷﻮم هﻤﺮﻩ ﺁن ﺑﻼت ﺟﻮﻳﻢ‬

‫ﺳﺮ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﺠﻮﻳﺪ ﻣﮕﺮ از در ﺗﻮ ﺧﺴﺮو‬

‫ز ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺑﺨﺖ ﺁﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺖ ﺟﻮﻳﻢ‬

‫‪151‬‬
 ‫‪.503‬‬
‫ﺑﯽ رﻗﻴﺐ ﺁﯼ ﺷﺒﯽ ﺑﺎ ﭘﻴﺸﺖ‬
‫ﺣﺎل ﺧﻮد ﮔﻮﻳﻢ و ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻮﻳﻢ‬

‫ﺳﺮ ﻧﻬﻢ ﺑﺮ ﮐﻒ ﻳﺎﻳﺖ و ﺁﻧﮕﺎﻩ‬

‫ﻟﻴﺘﻨﯽ ﮐﻨﺖ ﺗﺮا ﺑﺎ ﮔﻮﻳﻢ‬

‫‪.504‬‬
‫اﯼ ﮔﻞ ﺻﻔﺖ ﺣﺴﻨﺖ ﺑﺮ وﺟﻪ ﺣﺴﻦ ﮔﻮﻳﻢ‬
‫ﺳﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺪم ﺟﺎﻧﯽ ﮐﻔﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻦ ﮔﻮﻳﻢ‬

‫‪.505‬‬
‫ز ﻋﺸﻘﺖ ﺑﯽﻗﺮارم ﺑﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﻢ‬
‫ز هﺠﺮت ﺧﻮار و زارم ﺑﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﻢ‬

‫ﻧﻤﯽﭘﺮﺳﯽ ز اﺣﻮاﻟﻢ ﮐﻪ ﭼﻮﻧﯽ‬

‫ﭘﺮﻳﺸﺎن روزﮔﺎرم ﺑﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﻢ‬

‫هﻤﯽ ﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺳﻼﻣﯽ‬

‫ﭼﻮ ﻳﮏ ﻣﺤﺮم ﻧﺪارم ﺑﺎ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﻢ‬

‫‪.506‬‬
‫ﻳﺎرب ﻏﻢ ﺁن ﺳﺮو ﺧﺮاﻣﺎن ﺑﻪ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﻢ ؟‬
‫دل ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺪﺳﺘﻢ ﺳﺨﻦ ﺟﺎن ﺑﻪ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﻢ ؟‬

‫ﺧﻮﻧﺎﺑﻪﯼ ﭘﻴﺪا هﻤﻪ ﺑﻴﻨﻨﺪ ﺧﻮد از ﭼﺸﻢ‬

‫اﺣﻮال ﺟﮕﺮ ﺧﻮردن ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻪ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﻢ ؟‬

‫‪.507‬‬
‫دل ﺑﯽﻋﺸﻖ را ﻣﻦ دل ﻧﮕﻮﻳﻢ‬
‫ﺗﻦ ﺑﯽ ﺳﻮز را ﺟﺰ ﮔﻞ ﻧﮕﻮﻳﻢ‬

‫‪152‬‬
 ‫اﻻ اﯼ ﺁب ﺣﻴﻮان ﭘﻴﺶ زﻟﻔﺖ‬
‫رﻩ ﻇﻠﻤﺎت را ﻣﺸﮑﻞ ﻧﮕﻮﻳﻢ‬

‫ز ﺟﺎﻧﺖ ﻧﻴﮏ ﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﻢ‬

‫و ﮔﺮ ﺑﺪ ﮔﻮﻳﻤﺖ از دل ﻧﮕﻮﻳﻢ‬

‫ن‬ ‫‪.508‬‬
‫ﮔﺮ ﻟﺐ ﭼﻮن اﻧﮕﺒﻴﻨﺖ را ﺑﻪ دﻧﺪان ﺑﺮ ﮐﻨﻢ‬
‫ﺧﻮن ازو ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎﻳﺪ اﻧﮕﺒﻴﻦ ﺁﻳﺪ ﺑﺮون‬

‫ﮔﺮﺧﻴﺎﻟﺖ ﺑﺮد ﺟﺎﻧﻢ ﺑﺮزﺑﺎن ﻧﺎرم از اﻧﮏ‬

‫ﻣﻨﺖ ﮐﻢ هﻤﺘﺎن ﺑﺮ ﻣﻴﻬﻤﺎن ﺁﻳﺪ ﮔﺮان‬

‫‪.509‬‬
‫ﺑﺎﺁﻧﮑﻪ در ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻏﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩام‬
‫هﻢ ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪﻩ از ﭼﻮ ﺗﻮ ﺑﺎرﯼ ﻧﻤﯽﺗﻮان‬

‫اﯼ ﻣﺎﻩ ﻧﻮ زﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺎن ﺑﻨﺪﮔﻴﺖ‬

‫ﻣﺎﺑﻨﺪﻩاﻳﻢ ﺣﻠﻘﻪ دران ﮔﻮش در ﻣﮑﻦ‬

‫‪.510‬‬
‫ﭼﻮ روﯼ او ﻧﮕﺮم ﺟﻦ دهﻢ ﮐﻪ ﺣﻴﻒ ﺑﻮد‬
‫ﭼﻨﺎن ﺟﻤﺎﻟﯽ و ﺁﻧﮕﻪ ﺑﻪ راﻳﮕﺎن دﻳﺪن‬

‫ﭼﻮ دوﺳﺘﺎن وﻓﺎدار رﺧﺖ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﺟﻬﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮان دﻳﺪ ﺑﯽ وﻓﺎداران‬

‫دﻻ ﺑﺪاﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ هﻢ ﻧﻤﯽارزد‬

‫ﺟﻬﺎن ﮐﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮاب اﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺪاران‬

‫‪153‬‬
 ‫‪.511‬‬
‫ﮔﺮ ﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺪو رﺳﺎﻧﻴﺪن‬
‫ﻳﮏ ﺳﻼم از ﻣﻦ اﯼ ﺻﺒﺎ ﺑﺮﺳﺎن‬

‫ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﮐﺰ دو ﭼﺸﻢ ﻓﺘﻨﻪ ﭘﺮﺳﺖ‬

‫ﺑﺪﻩ اﻧﺼﺎف ﻣﺎ و ﻳﺎ ﺑﺴﺘﺎن‬

‫‪.512‬‬
‫ﺧﺪا را ﭼﻨﺪ ﺳﻮزم زﺁﺗﺶ ﺑﯽ ﻣﻬﺮﯼ ﺁن ﻣﻪ‬
‫ﺑﺪﯼ ﺻﺒﺮﯼ ﻣﺮا ﻳﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ او را ﻣﻬﺮﺑﺎن ﮔﺮدان‬

‫‪.513‬‬
‫ﻣﯽﮔﺮﻳﻢ ﺑﺮ ﻏﺮﻳﺒﯽ ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﭼﻮن اﺑﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻢ ﺑﻬﺎران‬

‫ﮔﺮ ﺷﺮح دهﻢ ﻏﻢ ﺗﻮ ﺻﺪ ﺳﺎل‬

‫ﻳﮏ ﻗﺼﻪ ﻧﮕﻮﻳﻢ از هﺰاران‬

‫ﺁن هﺎ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﮑﻨﯽ ﺑﺮ اﻳﻦ دل‬

‫از دل ﻧﺸﻮد ﺑﻪ روزﮔﺎران‬

‫‪.514‬‬
‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻟﻪﯼ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻳﺎر ﺗﻮ ﻣﯽرﺳﺪ‬
‫ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽرﺳﺪ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮارﺳﺎن‬

‫ﻣﺎ ﭼﻮن ﻧﻤﯽرﺳﻴﻢ ﺑﺪان ﺁرزوﯼ دل‬

‫ﻳﺎرب ﺗﻮ ﺁرزوﯼ دل ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ رﺳﺎن‬

‫‪.515‬‬
‫روﯼ اﯼ ﺻﺒﺎ و ﺳﻼﻣﻢ ﺑﻪ دﻟﻨﻮاز رﺳﺎن‬
‫ﻧﻴﺎز ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺁن ﺷﻮخ ﻋﺸﻮﻩ ﺳﺎز رﺳﺎن‬

‫‪154‬‬
 ‫ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮐﺸﻢ اﻧﺪر درازﯼ ﺷﺒﻬﺎ‬
‫ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺳﺮ زﻟﻒ او ﻓﺮاز رﺳﺎن‬

‫دﻟﻢ ﺑﺒﺮدﯼ و ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ دردان رﺳﺪت‬

‫دﻟﻢ ﺑﻪ زﻟﻒ ﻧﮕﻬﺪار و درد ﺑﺎز رﺳﺎن‬

‫ﭼﻮ ﻧﻴﻢ ﺧﻮردﻩﯼ ﺧﻮد ﺑﺎدﻩ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻓﮕﻨﯽ‬

‫ﺑﮕﻮ ﺑﻪ روح ﺳﺘﻢ ﮐﺸﺘﮕﺎن ﻧﺎز رﺳﺎن‬

‫‪.516‬‬
‫ﻣﺮدﻣﯽ ﺟﺴﺘﻦ زهﺮ ﻧﺎﻣﺮدﻣﯽ ﻧﺎﻣﺮدﻣﯽ اﺳﺖ‬
‫ﭼﻮن ز ﻣﺮدم در هﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻤﯽﻳﺎﺑﻢ ﻧﺸﺎن‬

‫‪.517‬‬
‫ﺳﺒﺰﻩ هﻤﺎن وﮔﻞ و ﺻﺤﺮا هﻤﺎن‬
‫ﺑﺎغ هﻤﺎن ﺳﺎﻳﻪ هﻤﺎن ﺟﺎ هﻤﺎن‬

‫ﮔﺮد ﭼﻤﻦ ﺷﺎهﺪ زﻳﺒﺎ ﺑﺴﯽ اﺳﺖ‬

‫دردل ﻣﻦ ﺷﺎهﺪ زﻳﺒﺎ هﻤﺎن‬

‫در ﭼﻤﻨﯽ هﺮ ﮐﺲ و ﻣﻦ ﺑﺮدرش‬

‫ﺑﺎغ ﻣﻦ ﺁﻧﺴﺖ و ﺗﻤﺎﺷﺎ هﻤﺎن‬

‫در ﭼﻤﻨﯽ هﺮ ﮐﺲ و ﻣﻦ ﺑﺮ درش‬

‫ﺑﺎغ ﻣﻦ ﺁﻧﺴﺖ و ﺗﻤﺎﺷﺎ هﻤﺎن‬

‫ﻧﺎم ﻧﻤﺎﻧﺪ از دل و ﺟﺎن و هﻨﻮز‬

‫ﻋﺸﻖ هﻤﺎﻧﺴﺖ و ﺗﻤﻨﺎ هﻤﺎن‬

‫ﻧﺎم ﻧﻤﺎﻧﺪ ازدل و ﺟﺎن و هﻨﻮز‬

‫ﻋﺸﻖ هﻤﺎﻧﺴﺖ و ﺗﻤﻨﺎ هﻤﺎن‬

‫‪155‬‬
 ‫ﭼﺸﻢ ﻣﺮا ﺳﻴﻞ ز درﻳﺎ ﮔﺬﺷﺖ‬
‫ﺳﻮﺧﺘﮕﯽ دل ﺷﻴﺪا هﻤﺎن‬

‫ﻗﻬﺮ ﺗﻮ ﻟﻄﻔﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺸﺎق را‬

‫ﺧﺎر هﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﺮﻣﺎ هﻤﺎن‬

‫ﻓﺮق ﻣﻴﺎن دوﻟﺒﺖ ﮐﯽ ﺗﻮان‬

‫ﺧﻀﺮ هﻤﺎن اﺳﺖ و ﻣﺴﻴﺤﺎ هﻤﺎن‬

‫از ﺗﻮ ﺑﻼ و ز دل ﺧﺴﺮو رﺿﺎ‬

‫ﮐﺰ ﺗﻮ هﻤﺎن ﺷﺎﻳﺪ و از ﻣﺎ هﻤﺎن‬

‫‪.518‬‬
‫زﻳﻦ ﺑﺲ ﻣﻦ و ﺟﻮر ﻋﺸﻖ و ﺗﺴﻠﻴﻢ‬
‫ﮐﺰا ﻣﺪﻩ ﺳﺮﮐﺸﻴﺪ ﻧﺘﻮان‬

‫ﻏﻢ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﺴﻮﺧﺖ ﭼﻮن ﺗﻮان ﮐﺮد‬

‫ﺧﻮد ﭘﺮدﻩﯼ ﺧﻮد درﻳﺪ ﻧﺘﻮان‬

‫ﺑﯽﻳﺎرﯼ ﺑﺨﺖ ﮐﺎم دل ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﺑﯽ ﭘﺮ ﺑﻪ هﻮا ﭘﺮﻳﺪ ﻧﺘﻮان‬

‫اﻳﻮان ﻣﺮاد ﺑﺲ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ‬

‫ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ هﻮس رﺳﻴﺪ ﻧﺘﻮان‬

‫‪.519‬‬
‫ﺟﺎﻧﺎن ﻣﺪﻩ اﮔﺮ دو ﺟﻬﺎﻧﺖ دهﻨﺪ ازاﻧﮏ‬
‫ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻳﺰﻳﺪ ﻧﺸﺎﻳﺪ ﻓﺮوﺧﺘﻦ‬

‫‪.520‬‬
‫ﭼﻪ ﺧﻮش ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺮا از ﺧﻮاب ﻣﺴﺘﯽ‬
‫ز زﺧﻢ ﺑﻮﺳﻪهﺎ ﺑﻴﺪار ﮐﺮدن‬

‫‪156‬‬
 ‫ﺑﻪ ﺟﺮم ﻋﺸﻖ ﮔﺮ ﺧﻮﻧﻢ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ‬
‫ﻧﺨﻮاهﻢ هﺮﮔﺰ اﺳﺘﻐﻔﺎر ﮐﺮدن‬

‫ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﯼ ﻧﮕﺮدم ﻣﻨﮑﺮ از ﻋﺸﻖ‬

‫ز ﺗﻮ ﮐﺸﺘﻦ ز ﻣﻦ اﻗﺮار ﮐﺮدن‬

‫‪.521‬‬
‫ﺑﺎ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﻬﯽ ﻳﮏ ﺷﺐ ﮔﺮ ﺧﻮاب ﺗﻮان ﮐﺮدن‬
‫از ﺑﻬﺮ ﺧﻮﺷﯽ ﻋﻤﺮﯼ اﺳﺒﺎب ﺗﻮان ﮐﺮدن‬

‫ﺁن ﻃﺮﻩ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺳﻮ ﻧﻪ وز ﮔﻮﺷﻪﯼ ﻣﻪ ﻣﺎ ﻧﺎ‬

‫ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺳﻴﺎهﻢ را ﻣﻬﺘﺎب ﺗﻮان ﮐﺮدن‬

‫ﮔﺮ ﻏﻤﺰﻩﯼ ﺗﻮ ﺟﻮﻳﺪ ﺷﺎﮔﺮد ﺑﻪ ﺧﻮنرﻳﺰﯼ‬

‫ﺻﺪ ﺧﻀﺮ و ﻣﺴﻴﺤﺎ را ﻗﺼﺎب ﺗﻮان ﮐﺮدن‬

‫‪.522‬‬
‫دل ﺷﮑﻴﺒﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﮐﺮدن‬
‫واﺷﮑﺎرا ﻧﻤﯽﺗﻮان ﮐﺮدن‬

‫ﺳﻮﺧﺖ ﺟﺎﻧﻢ درون ﺗﻦ ﭼﮑﻨﻢ‬

‫ﺑﺮدﻩ ﺑﺎﻻ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﮐﺮدن‬

‫ﮔﻔﺘﻨﯽ اﻧﺪر دل ﺗﻮ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻴﺴﺖ‬

‫ﺁﻩ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﯽﺗﻮان ﮐﺮدن‬

‫ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﺑﻪ ﻧﮕﺮدد از ﮐﻮﺷﺶ‬

‫ﺧﺎر ﺧﺮﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﮐﺮدن‬

‫ﺻﺒﺮ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺧﺴﺮوا داﻧﯽ‬

‫داﻧﻢ اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﮐﺮدن‬

‫‪157‬‬
 ‫‪.523‬‬
‫ﺧﻮش اﺳﺖ ﺁن ﻟﺐ ﮔﺰﻳﺪن ﮔﺎﻩ ﺷﻮر اﻧﮕﻴﺰﯼ ﺧﻨﺪﻩ‬
‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﻴﺴﺖ از ﻣﻌﻬﻮد ﺣﻠﻮا ﺑﺎ ﻧﻤﮏ ﺧﻮردن‬

‫‪.524‬‬
‫ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﺳﺨﺖ ﺷﺪن در ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺟﺎن دادن‬
‫از ان ﺑﻬﺸﺖ ﮐﻪ در ﺑﻨﺪ ﻧﻴﮑﻮان ﺑﻮدن‬

‫ﻃﺮﻳﻖ ﺑﻠﻬﻮﺳﺎن اﺳﺖ ﻧﯽ رﻩﯼ ﻋﺸﺎق‬

‫زﻋﺸﻖ ﻻف ﭘﺲ از ﻓﺘﻨﻪ ﺑﺮﮐﺮان ﺑﻮدن‬

‫‪.525‬‬
‫دارﻳﻢ ﺑﺎ زﻟﻔﺖ ﺑﺘﺎ وﻗﺖ ﺧﻮش اﻳﻦ ﻗﺼﻪ را‬
‫ﻣﮕﺸﺎﯼ ﺑﺎ ﺑﺎد ﺻﺒﺎاﻳﻦ وﻗﺖ را ﺑﺮهﻢ ﻣﺰن‬

‫‪.526‬‬
‫ﮔﻨﺎهﯽ ﺟﺰ وﻓﺎدارﯼ ﻣﻦ اﻧﺪر ﺧﻮد ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﻢ‬
‫ﻧﺪاﻧﻢ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮدت ﮐﻪ دل از دوﺳﺘﺎن ﺑﺮﮐﻦ‬

‫اﻻ اﯼ ﺳﺎﻗﯽ ﻣﺴﺘﺎن ﻃﻔﻴﻞ ﺟﺮﻋﻪﯼ رﻧﺪان‬

‫ﺷﺮاﺑﯽ ﮔﺮ ﻧﻤﯽﺁزرم ﺳﻔﺎﻟﯽ ﺑﺮﺳﺮم ﺑﺸﮑﻦ‬

‫‪.527‬‬
‫ﺁﺧﺮ ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﺮ ﺣﺎل ﻣﺎ ﮐﻦ‬
‫درد دﻟﻢ را روزﯼ دوا ﮐﻦ‬

‫از دﺳﺖ هﺠﺮان ﻣﻦ در ﺑﻼﻳﻢ‬

‫ﻳﺎرب ﺑﻪ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﺁن را دوا ﮐﻦ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻪ وﺻﻠﺖ روزﯼ ﻧﻮازم‬

‫وﻗﺘﺴﺖ ﺟﺎﻧﺎ وﻋﺪﻩ وﻓﺎ ﮐﻦ‬

‫‪158‬‬
 ‫‪.528‬‬
‫اﯼ دل ز وﻋﺪﻩﯼ ﮐﻨﺞ ﺁن ﺷﻮخ ﻳﺎد ﮐﻦ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﺸﻮﻩ ﮔﺮ ﭼﻪ دروغ اﺳﺖ ﺷﺎد ﮐﻦ‬

‫ﺑﻨﻮﻳﺲ ﻧﺎﻣﻪﻳﯽ و روان ﮐﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ اﺷﮏ‬

‫ﻟﻴﮏ اول از ﺳﻴﺎهﯽ ﭼﺸﻤﻢ ﺳﻮاد ﮐﻦ‬

‫اﻳﻨﮏ ﺳﻮارﻩ ﻣﯽرود و ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻤﺶ‬

‫اﯼ ﺁب دﻳﺪﻩ ﻳﮏ ﻧﻔﺴﯽ اﻳﺴﺘﺎد ﮐﻦ‬

‫‪.529‬‬
‫اﯼ دل ﻋﻠﻢ ﺑﻪ ﻣﻠﮏ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻦ‬
‫ﺑﺮ ﺁﺗﺶ دروﻧﻪﯼ ﺁن ﺟﺎن ﺳﭙﻨﺪ ﮐﻦ‬

‫ﺗﺎ ﭼﻨﺪ زاغ ﻣﺰﺑﻠﻪ ﻟﺨﺘﯽ هﻤﺎﯼ ﺑﺎش‬

‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺎﻧﻤﻮدن ﺧﻮﻳﺶ ارﺟﻤﻨﺪ ﮐﻦ‬

‫‪.530‬‬
‫ﻣﺎ ﻧﺎ ﮐﻪ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ دﻟﻢ ﺑﻨﺪﯼ ز ﮔﻴﺴﻮ ﺑﺎز ﮐﻦ‬
‫ﮔﻢ ﮔﺸﺘﮕﺎن ﻋﺸﻖ را ﭘﻨﻬﺎن ﻳﮑﯽ ﺁواز ﮐﻦ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ از ﺑﯽدﻻن ﺁﺧﺮ ﮔﻬﯽ ﻳﺎدﯼ ﺑﮑﻦ‬

‫ور ﺑﻪ اﻧﺼﺎﻓﯽ ﻧﻤﯽارزﻳﻢ ﺑﻴﺪادﯼ ﺑﮑﻦ‬

‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻴﻬﺎﺳﺖ از ﺣﺴﻦ و ﺟﻮاﻧﯽ درﺳﺮت‬

‫ﺷﮑﺮ ﺁﻧﺮا ﻳﮏ ﻧﻈﺮ در ﺣﺎل ﻧﺎ ﺷﺎدﯼ ﺑﮑﻦ‬

‫هﺮ ﺷﺒﯽ ﻣﺎﻳﻴﻢ و ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ و زﻧﺪان ﻓﺮاق‬

‫ﮔﺮ ﺗﻮاﻧﯽ از ﻓﺮاﻣﺶ ﮔﺸﺘﮕﺎن ﻳﺎدﯼ ﺑﮑﻦ‬

‫‪159‬‬
 ‫‪.531‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﻧﺸﻴﻦ ﻣﮕﺬار زارم اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ‬
‫ﺗﻮ ﻧﺎزﮐﯽ و ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﺗﻨﮓ ﺁﻳﯽ از ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻦ‬

‫اﯼ دل دران زﻟﻒ دو ﺗﺎ ﻣﯽ ﺑﺎش ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﻼ‬

‫ﮐﺎﺳﺎن ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ رهﺎ ازدام اﻳﻦ ﺻﻴﺎد ﻣﻦ‬

‫‪.532‬‬
‫ﺑﺒﺨﺸﺎﯼ ﺑﺮ ﻧﺎﻟﻪﯼ ﻋﻨﺪﻟﻴﺐ‬
‫اﻻ اﯼ ﮔﻞ ﻧﺎز ﭘﺮورد ﻣﻦ‬

‫ﮐﻪ ﮔﺮ هﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﻧﻮع ﺑﺎﺷﺪ ﻓﺮاق‬

‫ﺑﻪ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﺁرد ﺻﺒﺎ ﮔﺮد ﻣﻦ‬

‫ﻓﻐﺎن ﻣﻦ ازدﺳﺖ ﺟﻮ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‬

‫ﮐﻪ از ﻃﺎﻟﻊ ﻣﺎ درﺁورد ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ دردﯼ ﻧﺪارﯼ ﮐﻪ دردت ﻣﺒﺎد‬

‫ازان رﺣﻤﺘﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮدرد ﻣﻦ‬

‫‪.533‬‬
‫اﻣﺸﺐ ﻧﻬﺎﻧﯽ روﯼ را ﺑﺮﺁﺳﺘﺎﻧﺶ ﺳﻮدﻩام‬
‫اﯼ ﮔﺮﻳﻪ اﻣﺮوزﯼ ﻣﺸﻮ اﻳﻦ روﯼ ﺧﺎﮎ ﺁﻟﻮد ﻣﻦ‬

‫‪.534‬‬
‫اﻣﺮوز ﺑﺎز ﺷﮑﻞ دﮔﺮ ﮔﺸﺖ ﻳﺎر ﻣﻦ‬
‫ﻳﺎدﯼ ﻧﮑﺮد از ﻣﻦ و از روزﮔﺎر ﻣﻦ‬

‫ﺻﺪرﻩ ﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺮ رﻩ ﺧﻮﻳﺸﻢ ﺑﺪﻳﺪ وهﻴﭻ‬

‫رﺣﻤﺖ ﻧﮑﺮد ﺑﺮ دل اﻣﻴﺪوار ﻣﻦ‬

‫‪160‬‬
 ‫ﻣﺮدم در اﻧﺘﻈﺎر ﮐﻨﺎرﯼ وﯼ و ﺑﺨﺖ ﺑﺪ‬
‫ﻧﻨﻬﺎد ﺁرزوﯼ ﻣﻦ اﻧﺪر ﮐﻨﺎر ﻣﻦ‬

‫اﻳﺰد ﮐﺠﺎت ﺑﻬﺮ هﻼﮎ ﻣﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪ‬

‫اﯼ ﺁﻓﺖ دل ﻣﻦ وﺁﺷﻮب ﮐﺎر ﻣﻦ‬

‫دﺷﻤﻦ ﺑﺪﻳﺪﮔﺮﻳﻪﯼ ﺧﺴﺮو دﻟﺶ ﺑﺴﻮﺧﺖ‬

‫هﺮﮔﺰ ﻧﮕﻔﺘﻴﺶ ﺑﺲ اﯼ دوﺳﺘﺪار ﻣﻦ‬

‫‪.535‬‬
‫وﺻﻴﺖ ﻣﻴﮑﻨﻢ ﮔﺮ ﺑﺸﻨﻮد اﺑﺮو ﮐﻤﺎن ﻣﻦ‬
‫ﭘﺲ از ﻣﺮدن ﻧﺸﺎن ﺗﻴﺮ ﺳﺎزد اﺳﺘﺨﻮان ﻣﻦ‬

‫زﺑﺎن اوﺳﺖ ﺗﺮﮐﯽ ﮔﻮﯼ و ﻣﻦ ﺗﺮﮐﯽ ﻧﻤﯽداﻧﻢ‬

‫ﭼﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮدﯼ اﮔﺮﺑﻮدﯼ زﺑﺎﻧﺶ در دهﺎن ﻣﻦ‬

‫ﺑﻪ ﺷﮑﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﻟﻌﻞ ﻟﺐ ﺟﺎن ﭘﺮورش ﮐﺮدم‬

‫ﺑﺮون ﮐﻦ از ﭘﺲ ﺳﺮ ﮔﺮ ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم زﺑﺎن ﻣﻦ‬

‫اﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﯽ ز روﯼ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻣﻴﮕﻮ‬

‫ﻣﻨﻢ ﻓﺮهﺎد ﺳﺮﮔﺮدا ن ﺗﻮﻳﯽ ﺷﻴﺮﻳﻦ زﺑﺎن ﻣﻦ‬

‫ﭼﻨﺎن از ﻋﺸﻖ ﻣﯽﺳﻮزد ﺗﻨﻢ در زﻳﺮ ﭘﻴﺮاهﻦ‬

‫ﮐﻪ از ﺑﻴﺮون ﭘﻴﺮاهﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ اﺳﺘﺨﻮان ﻣﻦ‬

‫ﻣﺮاد ﺧﺴﺮو ﺑﯽدل ﺑﺮﺁور ﻳﮏ زﻣﺎن ﺑﻨﺸﻴﻦ‬

‫ﮐﻪ رﺣﻤﯽ ﺑﺮ دﻟﺖ ﺁﻳﺪ ز ﻓﺮﻳﺎد و ﻓﻐﺎن ﻣﻦ‬

‫‪.536‬‬
‫ﮔﺮ ﭼﻪ ز ﺧﻮﯼ ﻧﺎزﮐﺖ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﮔﺸﺖ ﺟﺎن ﻣﻦ‬
‫ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ هﻨﻮز اﻳﻦ دل ﻧﺎﺗﻮان ﻣﻦ‬

‫‪161‬‬
‫ﺧﻮاب ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺧﻠﻖ را در هﻤﻪ ﺷﻬﺮ از ﻏﻤﺖ‬
‫دور ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد در دل ﺷﺐ ﻓﻐﺎن ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮدهﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﺎن اﻣﺎن ﻧﺰل رﻩ ﺗﻮ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ‬

‫ور ﮐﺸﻴﻢ ﺑﻪ راﻳﮕﺎن ﮔﺮد ﺳﺮ ﺗﻮ ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫دور ﻣﮑﻦ ز داﻣﻨﺶ ﮔﺮد ﻣﻦ اﯼ ﺻﺒﺎ ازاﻧﮏ‬

‫در رﻩ او ازﻳﻦ هﻮس ﺧﺎﮎ ﺷﺪ اﺳﺘﺨﻮان ﻣﻦ‬

‫‪.537‬‬
‫ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﺁﻧﮑﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪﯼ اوﺳﺖ ؟ ﺟﺎن ﻣﻦ‬
‫ﺧﻮن ﮔﺸﺘﻪ از ﺟﻔﺎش دل ﻧﺎﺗﻮان ﻣﻦ‬

‫هﺮﭼﻨﺪ ﺑﻴﻨﻤﺶ هﻮﺳﻢ ﺑﻴﺶ ﻣﯽﺷﻮد‬

‫روزﯼ در ﻳﻦ هﻮس رود اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫اﯼ ﻣﻬﺮ ﺁرزوﯼ زﺧﺴﺮو ﺑﺘﺎﻓﺘﯽ‬

‫ﺷﺮﻣﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪ از ﻣﻦ و اﺷﮏ روان ﻣﻦ‬

‫‪.538‬‬
‫اﯼ ﺑﻮدﻩ در ﻗﻔﺎﯼ ﺗﻮ داﻳﻢ دﻋﺎﯼ ﻣﻦ‬
‫ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﯽ ﻣﮑﻦ ﮐﻪ ﺷﺪﯼ ﺁﺷﻨﺎﯼ ﻣﻦ‬

‫دﺳﺖ از ﺟﻔﺎ ﺑﺪار و ﮔﺮﻧﻪ دﻋﺎ ﮐﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ دادﻣﻦ ز ﺗﻮ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ ﺧﺪاﯼ ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮ ﻣﻦ دﻋﺎﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ واﯼ ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮ دﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﮕﻴﺮﯼ ﺻﺪ ﺑﺎر واﯼ ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮ از ﺑﺮاﯼ ﻋﺸﻘﯽ وﻋﺸﻖ از ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ‬

‫ﻣﻦ از ﺑﺮاﯼ دردم و درد از ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ‬

‫‪162‬‬
 ‫‪.539‬‬
‫ﺁﻳﻨﻪ ﮔﺮ روﯼ ﺗﺴﺖ ﺁﻩ دل اﯼ ﺁﻩ دل‬
‫ﻋﻠﺖ اﮔﺮ ﻋﺸﻖ ﺗﺴﺖ واﯼ ﻣﻦ اﯼ واﯼ ﻣﻦ‬

‫‪.540‬‬
‫هﺮ ﮐﻪ دﻳﺪ ﺁن ﺻﻔﺤﻪ رﺧﺴﺎر ﺧﻮاﻧﺪ اﻟﺤﻤﺪ و ﮔﻔﺖ‬
‫اﷲ اﷲ ﺁﻳﺘﯽ از رﺣﻤﺖ ﻳﺰداﻧﺴﺖ اﻳﻦ‬

‫ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺒﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ دارم ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ وﻩ ﮐﻪ ﮔﺮ‬

‫ﻳﺎدت ﺁﻳﺪ روزﯼ ازﺷﺒﻬﺎﯼ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎن‬

‫‪.541‬‬
‫روﯼ زﻣﻴﻦ را ﺗﻮﻳﯽ ﺁب ﺣﻴﺎت‬
‫ﺗﺸﻨﻪ ز ﺗﻮ هﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ روﯼ زﻣﻴﻦ‬

‫زﻟﻒ ﮐﻪ ﺷﺪ ﻃﻮق ﮔﻠﻮﯼ ﺗﻮ ﮐﺮد‬

‫ﺳﻠﺴﻠﻪ در ﮔﺮدن ﻣﺎ ﻣﻌﻴﻦ‬

‫‪.542‬‬
‫ﺑﺎ ﻻﯼ ﺗﺴﺖ اﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﻳﺎ ﺳﺮو ﺑﺴﺘﺎﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ‬
‫ﭼﺸﻢ ﻣﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻳﺎ اﺑﺮ ﻧﻴﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫ﺗﻮ ﻣﯽروﯼ وز هﺮ ﮐﺮان ﺧﻠﻘﯽ ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد و ﻓﻐﺎن‬

‫اﯼ ﮐﺎﻓﺮ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎن ﺁﺧﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫هﺮ ﺳﻮﮐﻪ ﻣﯽ اﻓﺘﺪ ﮔﺬر هﺮ ﻏﻢ ﮐﺰان ﻧﺒﻮد ﺑﺘﺮ‬

‫هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﺎ را ﭼﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ اﺳﺖ اﻳﻦ‬

‫‪.543‬‬
‫ﺑﺪﻳﺪم ﻳﮏ رهﺶ دﻳﻮاﻧﻪ ﮔﺸﺘﻢ‬
‫دﻟﻢ ﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮش ﺑﻴﻦ‬

‫‪163‬‬
 ‫دﻟﻢ را ﺳﻮﺧﺘﻦ ور ﺑﺎورت ﻧﻴﺴﺖ‬
‫دروﻧﻢ ﭼﺎﮎ ﮐﻦ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮش ﺑﻴﻦ‬

‫‪.544‬‬
‫اﯼ اﺑﺮ ﻧﻴﺴﺎﻧﯽ ﻣﺰن ﻻف از درﻏﻠﺘﺎن ﺧﻮد‬
‫ﮐﺰﺑﻬﺮ اﻳﺜﺎر رهﺶ در دﻳﺪﻩ دارم ﺑﻴﺶ ازﻳﻦ‬

‫‪.545‬‬
‫ﺗﻨﮓ ﻧﺒﺎت ﭼﻮن ﺑﻮد؟ ﻟﺐ ﺑﮕﺸﺎ ﮐﻪ هﻤﭽﻨﻴﻦ‬
‫ﺁب و ﺣﻴﺎت ﭼﻮن ﺑﻮد؟ ﺧﻴﺰ وﺑﻴﺎ ﮐﻪ هﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫هﺮ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪت ﮐﻪ ﺗﻮ دل ﺑﻪ ﭼﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﺑﺮﯼ ؟‬

‫از ﺳﺮ ﮐﻮﯼ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﺮا ﮐﻪ هﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫هﺮ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪت ﮐﻪ ﺟﺎن ﭼﻮن ﺑﻮد اﻧﺪرون ﺗﻦ ؟‬

‫ﻳﮏ ﻧﻔﺴﯽ ﺑﻴﺎ ﻧﺸﻴﻦ در ﺑﺮ ﻣﺎ ﮐﻪ هﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫هﺮ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪت ﮐﻪ ﮔﻞ ﺧﻨﺪﻩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽزﻧﺪ ؟‬

‫ﻏﻨﭽﻪﯼ ﺷﮑﺮﻳﻦ ﺧﻮدﺑﺎزﮔﺸﺎ ﮐﻪ هﻤﭽﻨﻴﻦ‬

‫و‬
‫‪.546‬‬
‫ﮔﻞ ﮐﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎت رﺳﺪ ﻳﺎ ﻣﺮا ﺑﮑﺶ‬
‫ﻳﺎ ﭘﺎ ﺑﺮهﻨﻪ ﺑﺮ ﮔﻞ و ﺑﺮ ﻳﺎﺳﻤﻴﻦ ﻣﺮو‬

‫ﺑﺮ ﻧﺎزﮐﺎن ﺑﺎغ ﺑﺒﺨﺸﺎﯼ و ﻟﻄﻒ ﮐﻦ‬

‫زﻳﻨﺴﺎن ﺑﻪ ﻧﺎز در ﭼﻤﻦ اﯼ ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﻣﺮو‬

‫‪.547‬‬
‫ﺁن ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﺻﺪ ﻟﺸﮑﺮ دل ﺑﺎ او‬
‫دروﻳﺶ ﺟﻤﺎﻟﺶ ﻣﺎ ﺳﻠﻄﺎن دل ﻣﺎ او‬

‫‪164‬‬
 ‫ﺑﯽ ﺻﺒﺢ ﺷﺒﯽ ﺧﻮاهﻢ ﮐﻮرا ﻏﻢ ﺧﻮد ﮔﻮﻳﻢ‬
‫ﻣﻦ ﮔﻮﻳﻢ و او ﺧﻨﺪد ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ و ﺗﻨﻬﺎ او‬

‫ﻣﺴﺘﻢ زﺧﻴﺎل او ﻣﻦ ﺑﺎ وﯼ و وﯼ ﺑﯽ ﻣﻦ‬

‫ﻳﺎرب ﭼﻪ ﺧﻴﺎﻟﺴﺖ اﻳﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻦ و ﺁﻧﺠﺎ او‬

‫ﻣﻬﺘﺎب ﭼﻪ ﺧﻮش ﺑﻮدﯼ ﮔﺮ ﺑﻮدﯼ و ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﻟﺐ ﺑﺮﻟﺐ و رو ﺑﻪ ررو و او ﺑﺎ ﻣﻦ و ﻣﻦ ﺑﺎ او‬

‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺮا ﺁخر دﻳﻮاﻧﮕﻴﺖ ﺧﻮﺷﺪ‬

‫دﻳﻮاﻧﻪ ﭼﺮا ﻧﺒﻮدم ﻣﺎﻩ ﻣﻦ و ﺷﻴﺪا او‬

‫ﻣﻦ ﺧﺴﺮوا و ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻨﮕﺮ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺷﮑﻠﺴﺖ اﻳﻦ‬

‫دﻳﺒﺎﭼﻪ دﻟﻬﺎ ﻣﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪﯼ ﺟﺎﻧﻬﺎ او‬

‫‪.548‬‬
‫اﻣﺮوزدر ﺟﺎﻧﻢ ﺳﺨﻦ ﻓﺮداﯼ وﺻﻠﻢ در دهﻦ‬
‫او در ﻏﻢ اﻣﺮوز ﻣﻦ ﻣﻦ در ﻏﻢ ﻓﺮداﯼ او‬

‫هﺮﺷﺐ روم ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺗﺮ ﺁن ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺁن ﺳﻴﻢ ﺑﺮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ از وﻧﺒﻮد اﺛﺮﺑﺎرﯼ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺟﺎﯼ او‬

‫‪.549‬‬
‫ﮔﺮ ﻧﻪ ﮐﻤﻨﺪ ﺑﻼﺳﺖ ﺑﺮ دل ﻋﺸﺎق ﺗﻮ‬
‫ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺑﺎزﯼ ﮐﻨﺪ زﻟﻒ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺳﺎق ﺗﻮ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻮﺑﯽ زدﻧﺪ در ﺷﺐ ﮔﻴﺴﻮﯼ ﺗﻮ‬

‫ﻓﺘﻨﻪ ﻋﺸﻖ ﮔﺸﺖ ﺑﺎز ﮔﺮد ﺳﺮ ﮐﻮﯼ ﺗﻮ‬

‫ﮔﺮﻳﻪ ﺗﺮازوﯼ ﭼﺮخ دﺳﺖ ﺑﺪﯼ ﻣﺮﻣﺮا‬

‫ﺣﺴﻦ ﺗﻮ ﻳﮑﺴﻮ ﻧﻬﻢ ﻣﻪ ﺑﺪ ﮔﺮﺳﻮﯼ ﺗﻮ‬

‫‪165‬‬
 ‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﺴﻮن و ﻓﺎزان ﺧﻮدت ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‬
‫ﺗﻔﺮﻗﻪ ﮔﺮ ﻧﻔﮕﻨﺪ ﻧﺮﮔﺲ ﺟﺎدوﯼ ﺗﻮ‬

‫ﺑﺲ ﮐﻪ ﺷﮑﺴﺘﻪ دﻻن ﺑﺴﺘﻪﯼ زﻟﻔﺖ ﺷﺪﻧﺪ‬

‫هﺴﺖ هﺰاران ﺷﮑﺴﺖ در ﺳﺮ هﺮ ﻣﻮﯼ ﺗﻮ‬

‫‪.550‬‬
‫ﺷﻮﻳﻢ ز ﮔﺮﻳﻪ روﯼ زﻣﻴﻦ را ﮐﻪ هﺴﺖ ﺣﻴﻒ‬
‫ﮐﺎﻓﺘﺪ ﺑﺨﺎﮎ ﺳﺎﻳﻪﯼ ﺳﺮ و ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮ‬

‫‪.551‬‬
‫اﯼ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺨﺶ ﻣﻦ ‪ ،‬ﻟﻌﻞ ﺷﮑﺮ ﮔﻔﺘﺎر ﺗﻮ‬
‫در ﺁرزوﯼ ﻣﺮدﻧﻢ ‪ ،‬از ﺣﺴﺮت دﻳﺪار ﺗﻮ‬

‫ﻣﻌﺬورﯼ از زﻟﻒ ﺳﻴﻪ‪ ،‬ﭘﻮﺷﯽ ﺑﺮان روﯼ ﭼﻮ ﻣﻪ‬

‫ﺳﻴﺮﯼ ﻧﺪارد هﻴﭽﮕﻪ‪ ،‬ﺧﻮن دﻳﺪﻩ از دﻳﺪار ﺗﻮ‬

‫ﮔﻴﺮم ﺗﺮا زﻳﻦ ﭼﺸﻢ ﺗﺮ ‪ ،‬دﺷﻮار ﻣﯽﺁﻳﺪ ﻧﻈﺮ‬

‫ﺑﻴﺮون ﮐﻨﻢ دﻳﺪﻩ زﺳﺮ ‪،‬ﺁﺳﺎن ﮐﻨﻢ دﺷﻮار ﺗﻮ‬

‫زﻳﻦ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﺎن ﻧﻨﮕﺮم ‪ ،‬در ﮐﻮﯼ اﻳﺸﺎن ﻧﮕﺬرم‬

‫ﮔﺮ هﻴﭻ ﻳﮏ رﻩ ﺟﺎن ﺑﺮم‪ ،‬از ﻏﻤﺰﻩﯼ ﺧﻮنﺧﻮار ﺗﻮ‬

‫در ﮐﻮﯼ ﺗﻮ ﺑﺮ هﺮ درﯼ ‪ ،‬اﻓﺘﺎدﻩ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ ﺳﺮﯼ‬

‫اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﺎر دﻳﮕﺮﯼ ‪ ،‬اﻳﻦ ﮐﺎر ﺗﺴﺖ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺗﻮ‬

‫‪.552‬‬
‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﻳﻦ زارﯼ از ﺑﻬﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻣﻴﺮﯼ‬
‫واﷲ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﺑﺎﷲ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ‬

‫‪166‬‬
 ‫‪.553‬‬
‫روزﯼ ﮐﻪ ذرﻩ ذرﻩ ﺷﻮد اﺳﺘﺨﻮان ﻣﻦ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ هﻨﻮز در دل ﺗﻨﮕﻢ هﻮاﯼ ﺗﻮ‬

‫‪.554‬‬
‫ﻋﺎﺷﻖ و دﻳﻮاﻧﻪام ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻳﺎر ﮐﻮ‬
‫ﺳﻴﻨﻪ زهﺠﺮان ﺑﺴﻮﺧﺖ ﺷﺮﺑﺖ دﻳﺪار ﮐﻮ‬

‫ﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﺧﻮش اﺳﺖ ور ﭼﻪ ﭼﻤﻦ دﻟﮑﺸﺴﺖ‬

‫ﺁن هﻤﻪ دﻳﺪم وﻟﯽ ﺁن ﮔﻞ رﺧﺴﺎر ﮐﻮ‬

‫ﻧﺎﻟﻪﯼ هﺮ ﻋﺎﺷﻖ از دل اﻓﮕﺎر ﺧﻮﻳﺶ‬

‫از ﻣﻦ ﻣﺴﮑﻴﻦ ﻣﭙﺮس ﮐﺎن دل اﻓﮕﺎر ﮐﻮ‬

‫‪.555‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﺣﺪﻳﺚ ﺑﻮﺳﻪ ﮔﻔﺘﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ ﮐﺎﯼ ﺧﺴﺮو دهﺎن ﮐﻮ؟‬

‫‪.556‬‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﭘﺎﻳﺎن و ﻣﻦ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮﻩ اﻧﺪوﻩ‬
‫ازﺁن ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﻬﻠﻮ از ﻳﻦ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻪ ﺁن ﭘﻬﻠﻮ‬

‫‪.557‬‬
‫از دورﯼ ﺧﻮد ﺟﺎﻧﺎ ﺣﺎل دل ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮ‬
‫اﻧﺪوﻩ ﻓﺮاق ﮔﻞ ازﻣﺮغ ﭼﻤﻦ ﺑﺸﻨﻮ‬

‫زان ﻣﻮﯼ ﺑﻨﺎﮔﻮﺷﺖ هﺮ ﮐﺲ ﮔﻠﻪﻳﯽ دارد‬

‫ﺁن ﻃﺮﻩ ﺑﻪ ﻳﮑﺴﻮ ﻧﻪ از ﮔﻮش ﺳﺨﻦ ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﻧﺎﻓﻪ هﻤﻪ ﺑﻮﯼ ﺧﻮش ازﺑﻮﯼ ﺗﻮ ﻣﯽ دزدد‬

‫ﻏﻤﺎزﯼ ﺁن دزدﯼ ازﻣﺸﮏ ﺧﺘﻦ ﺑﺸﻨﻮ‬

‫‪167‬‬
‫از ﺑﺎد هﻮاﻳﺖ دل ﺻﺪ ﺟﺎن ﺑﺪﻳﺪ اﻳﻦ ﺧﻮد‬
‫ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺖ ﮔﻠﯽ دﻳﮕﺮ اﯼ ﻏﻨﭽﻪ دهﻦ ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﺗﻮ ﺟﺎن ﻣﻨﯽ و ﻣﻦ دور از ﺗﻮ هﻤﯽ ﻣﻴﺮم‬

‫اﯼ ﺟﺎن ﺟﺪا ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺁﺧﺮ ﻏﻢ ﺗﻦ ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﺑﺸﮑﺴﺖ ﻣﯽ ﻟﻌﻠﺖ ﭼﻮن ﺗﻮﺑﻪﯼ ﺧﺴﺮو را‬

‫اﮐﻨﻮن ﺻﻔﺖ ﻣﺴﺘﯽ زان ﺗﻮ ﺑﻪ ﺷﮑﻦ ﺑﺸﻨﻮ‬

‫ﻩ‬
‫‪.558‬‬
‫اﯼ ﺁرزوﯼ دل ﺷﮑﺴﺘﻪ‬
‫ﻣﺎ در ﺗﻮ دل ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﺲ دل ﮐﻪ ﺑﻪ دوﻟﺖ ﻓﺮاﻗﺖ‬

‫از ﻧﻨﮓ ﭼﺎت ﺑﺎز رﺷﺘﻪ‬

‫ﻣﺠﺮوح ﻟﺒﺖ ﺑﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﺲ دﻳﺪ‬

‫ﻳﮏ ﺧﺮﻣﺎ را هﺰار هﺴﺘﻪ‬

‫ﺳﺮوت ﭼﻮ ﺑﺮاﯼ ﺟﺎن ﻣﺎﺧﺎﺳﺖ‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ و ﺑﻪ ﺟﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ‬

‫اﻧﺪوﻩ ﻣﻦ ار ﻧﻬﻨﺪ ﺑﺮ ﮐﻮﻩ‬

‫ﮐﻪ را ﺑﻴﻨﯽ ﮐﻤﺮ ﺷﮑﺴﺘﻪ‬

‫‪.559‬‬
‫ﻣﺎﻳﻴﻢ رﺧﻨﻪ ﮐﺮدﻩ دل از ﺑﻬﺮ ﻧﻴﮑﻮان‬
‫ﻣﺴﺠﺪ ﺧﺮاب ﮐﺮدﻩ و ﺑﺖﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫‪168‬‬
 ‫‪..560‬‬
‫ﭼﻮن ﮔﺸﺎﻳﯽ دهﺎن ﺷﻴﺮﻳﻦ را‬
‫ﺗﻨﮕﻬﺎﯼ ﺷﮑﺮ ﺷﻮد ﺑﺴﺘﻪ‬

‫‪.561‬‬
‫ﺑﺮ ﺧﺴﺮو ﻏﻤﺰﻩﻳﯽ ﺗﻤﺎﻣﺴﺖ‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮ ﭼﺮا زﻧﯽ دو دﺳﺘﻪ‬
‫‪.562‬‬
‫اﯼ رﻓﺘﻪ و ﺗﺮﮎ ﻣﻦ ﺑﺪ ﻧﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫وز دﺳﺖ وﻓﺎﯼ دﮔﺮان ﺟﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﺎز ﺁﻣﺪﻩاﯼ ﺗﺎﺑﻨﻤﺎﻳﯽ و ﺑﺴﻮزﯼ‬

‫در ﺷﻮر ﻣﻴﺎور دل ﺁرام ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﺧﻮﻧﻢ ﻣﺨﻮر اﯼ دوﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺑﺎدﻩ ﻏﻢ ﺁرد‬

‫ﭼﻮن دﻳﺪ ﺗﻮان ﺁن رخ ﮔﻠﻔﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫دﺷﻨﺎم ﻣﺮا ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺪﯼ دوش و هﻤﻪ ﺷﺐ‬

‫ﻣﻦ ﻟﺬت ﺁن ﮔﻔﺘﻦ دﺷﻨﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﻣﻦ دوزﺧﯽ ﻋﻘﻞ و ﺑﺴﺎ دوزﺧﯽ ﻋﺸﻖ‬

‫ﮐﻮ ﺻﺪ ﭼﻮ ﻣﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ را ﺧﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫اﯼ ﮔﻞ ﭼﻪ زﻧﯽ ﺧﻨﺪﻩ ز ﻧﺎﻟﻴﺪن ﺧﺴﺮو‬

‫ﮐﺎزردﻩ ﺑﻮد ﺑﻠﺒﻞ در دام ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫‪.563‬‬
‫دل ﮐﻪ ﻣﺮا ﺳﻮﺧﺘﺴﺖ ﺁﻣﺪﻩ در زﻟﻒ ﺗﻮ‬
‫ﺗﺎ ﮐﻪ ﻧﺴﻮزد ﭼﻮﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺧﻮدت ﺟﺎﻣﺪﻩ‬

‫‪169‬‬
 ‫‪.564‬‬
‫اﯼ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻳﺎرب دﻟﺘﺎن ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﺎد‬
‫ﮔﺮ ﻧﺴﻮزد دﻟﺘﺎن ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ‬

‫‪.565‬‬
‫ﺁن ﻻﻟﻪ و ﮔﻞ ﮐﻪ ﺑﻮﺳﺘﺎن ﺳﺎﺧﺖ هﻤﻪ‬
‫داﻧﯽ ز ﮐﺠﺎ ﻋﻠﻢ ﺑﺮاﻓﺮاﺧﺖ هﻤﻪ‬

‫از ﺑﺲ ﮐﻪ زﻣﻴﻦ ﺳﻴﺮ ﺷﺪ از ﺧﻮردن ﺧﻠﻖ‬

‫هﺮ ﺧﻮن ﮐﻪ در و ﺑﻮد ﺑﺮاﻧﺪاﺧﺖ هﻤﻪ‬

‫‪.566‬‬
‫اﯼ دوﺳﺖ ﺳﺮ زﻟﻔﺖ در ﺳﻴﻨﻪﯼ ﻣﻦ ﺑﮕﺸﺎ‬
‫ز ﻧﺠﻴﺮﻧﻪ اﻳﻦ در را ﺳﺮهﺎﺳﺖ درﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ‬

‫‪.567‬‬
‫اﯼ ﻣﻪ ﻏﻼم ﺣﺴﻨﺖ ﭼﻮن در ﺧﻤﺎر ﺑﺎﺷﯽ‬
‫ﻧﻪ روز ﺧﻮاب ﺷﺴﺘﻪ ﻧﻪ ﻣﻮﯼ ﮐﺮدﻩ ﺷﺎﻧﻪ‬

‫‪.568‬‬
‫ﺗﻴﺮم زﻧﯽ و ﺧﻮﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﺎرﯼ‬
‫ﺑﺸﻨﺎﺧﺘﻴﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ‬

‫‪.569‬‬
‫اﯼ ﻓﺮاق ﺗﻮ ﻳﺎر دﻳﺮﻳﻨﻪ‬
‫ﻏﻢ ﺗﻮ ﻏﻤﮕﺴﺎر دﻳﺮﻳﻨﻪ‬

‫درد ﺗﻮ ﻣﻴﻬﻤﺎن هﺮ روزﻩ‬

‫داغ ﺗﻮ ﻳﺎدﮔﺎر دﻳﺮﻳﻨﻪ‬

‫‪170‬‬
 ‫ﻏﺮق ﺧﻮﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﻴﺨﻠﺪ هﺮ دم‬
‫در دﻟﻢ ﺧﺎر ﺧﺎر دﻳﺮﻳﻨﻪ‬

‫اﯼ درﻳﻐﺎ ﮐﻪ ﺧﺎﮎ ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ‬

‫ﺑﺎ دل ﺑﺮ ﻏﺒﺎر دﻳﺮﻳﻨﻪ‬

‫اﯼ ﺻﺒﺎ زﻳﻨﻬﺎر ﻳﺎدش دﻩ‬

‫ﮔﻪ ﮔﻪ از دوﺳﺘﺪار دﻳﺮﻳﻨﻪ‬

‫ﮔﺎهﮕﺎهﯽ ﺧﺮاﻣﺸﯽ ﻧﮑﻨﯽ‬

‫ﺑﺮﺳﺮ ﺧﺎﮎ ﻳﺎر دﻳﺮﻳﻨﻪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﮔﺎهﯽ ﻣﺮا زدل ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫زارﯼ و ﮐﺎر و ﺑﺎر دﻳﺮﻳﻨﻪ‬

‫وﻩ ﮐﻪ ﺑﺎزﺁﻣﺪﯼ و ﺧﺴﺮو را‬

‫ﺑﺮدﯼ از دل ﻗﺮار دﻳﺮﻳﻨﻪ‬

‫‪.570‬‬
‫ﺑﻪ ﺑﺎغ ﺳﺎﻳﻪﯼ ﺑﻴﺪﺳﺖ و ﺁب در ﺳﺎﻳﻪ‬
‫ازﻳﻦ ﺳﭙﺲ ﻣﻦ و ﺟﺎﻧﺎن و ﺧﻮاب در ﺳﺎﻳﻪ‬

‫ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﻧﻮش‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺳﺎﻗﻴﻢ ﮐﻨﺪ ﺑﻴﺪار‬

‫ﭼﻮ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﻣﺴﺖ و ﺧﺮاب در ﺳﺎﻳﻪ‬

‫ﺑﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﺑﺪم دﯼ ﮐﻪ ﻳﺎر ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‬

‫ﭼﻪ ﺧﻔﺘﻪاﯼ ﮐﻪ رﺳﻴﺪ ﺁﻓﺘﺎب در ﺳﺎﻳﻪ‬

‫هﻮاﯼ ﮔﺮم و ﺗﻮ ﻧﺎزﮎ‪ ،‬ﺑﺮون ﻣﺮو ﺟﺎﻧﺎ‬

‫ﺑﻨﻮش ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﻬﺒﺎﯼ ﻧﺎب در ﺳﺎﻳﻪ‬

‫‪171‬‬
 ‫ﺑﮕﻔﺖ ﺧﺴﺮو ﺑﮕﺸﺎﯼ زﻟﻒ ﺗﺎ ﺷﻴﻨﺪ‬
‫ﺣﺮﻳﻒ و ﻣﻄﺮب و ﭼﻨﮓ و رﺑﺎب درﺳﺎﻳﻪ‬

‫‪.571‬‬
‫ﺑﺲ ﮐﻪ دو دﻳﺪﻩﯼ ﺳﻴﻪ ﺑﺮ ﮐﻒ ﭘﺎﯼ ﺳﻮدﻣﺶ‬
‫ﮔﺸﺖ ﺳﻔﻴﺪ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺷﺪ ﮐﻒ ﭘﺎﯼ او ﺳﻴﻪ‬

‫ﯼ‬
‫‪.572‬‬
‫ﻧﻔﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎرﯼ ﮔﺬرد ﺑﻪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ‬
‫ﻣﻔﺮوش ﻟﺬﺗﺶ را ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوداﻧﯽ‬

‫ز ﻃﺮب ﻣﺒﺎش ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽرود ﺧﻮاﻩ و ﺳﺎﻗﯽ‬

‫ﮐﻪ ﻏﻨﻴﻤﺘﺴﺖ و دوﻟﺖ دو ﺳﻪ روز زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‬

‫ﻏﻢ ﻧﻴﺴﺘﯽ و هﺴﺘﯽ ﻧﺨﻮرد ﮐﺲ ﮐﻪ داﻧﺪ‬

‫ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﻋﻤﺮ و ﺑﺎﻗﯽ ﻧﺒﻮد ﺟﻬﺎن ﻓﺎﻧﯽ‬

‫ﻣﮑﻦ اﯼ اﻣﺎم ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻦ رﻧﺪ را ﻣﻼﻣﺖ‬

‫ﭼﻮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﺎن ﻧﺮﺳﻴﺪﻩﻳﯽ ﭼﻪ داﻧﯽ؟‬

‫ﭼﻪ ﺷﻮﯼ ﺑﻪ زهﺪ ﻏﺮﻩ ﮐﻪ ز دﻳﺮ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﺎن‬

‫ﺑﻪ ﺧﺪا رﺳﻴﺪ ﺑﺘﻮان ﺑﻪ ﺗﻀﺮع ﻧﻬﺎﻧﯽ‬

‫ﺗﻮ و زهﺪ ﺧﺮﻗﻪ ﭘﻮﺷﺎن ﻣﻦ و دﻳﺮ درد ﻧﻮﺷﺎن‬

‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﺎل ﻣﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺎ ﻧﻤﺎﻧﯽ‬

‫ﺑﺨﺪا ﮐﻪ رﺷﮑﻢ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ رﺧﺶ ز ﭼﺸﻢ ﺧﻮد هﻢ‬

‫ﮐﻪ ﻧﻈﺮ درﻳﻎ ﺑﻤﺎﻧﺪ ز ﭼﻨﺎن ﻟﻄﻴﻒ روﻳﯽ‬

‫‪172‬‬
 ‫‪.573‬‬
‫ﮔﺮ ﺑﻪ ﺁﻏﻮش ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ ﮔﻞ اﻧﺪر ﺑﺮﻣﻦ‬
‫ﺁﻧﻬﻤﻪ ﺧﺎر ﺑﻮد ﭼﻮن ﺗﻮ در ﺁﻏﻮش ﻧﻪ اﯼ‬

‫دوش ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﻢ ﭼﺎرﻩﯼ ﮐﺎرت ﻓﺮدا‬

‫ﺁﺧﺮ اﻣﺮ و زﭼﺮا ﺑﺮ ﺳﺨﻦ دوش ﻧﻪاﯼ ؟‬

‫‪.574‬‬
‫ﺳﺮوﯼ ﭼﻨﻴﻦ ﻳﺎ ﺳﻮﺳﻨﯽ ﻳﺎ از ﮔﻞ ﺗﺮ ﺧﺮﻣﻨﯽ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﭘﻬﻠﻮﯼ ﻣﻨﯽ ﻳﺎرب ﺗﻮﻳﯽ اﻳﻦ ﻳﺎ ﻧﻪاﯼ؟‬

‫ﺗﻮ ﻣﺴﺖ و دﻟﻬﺎ ﺑﺮدرت ﮔﺸﺘﻪ روان از هﺮ ﻃﺮف‬

‫در ﭼﺎر ﺑﺎزار ﺑﻼ ﻧﺮخ دل ارزان ﮐﺮدﻩاﯼ‬

‫اﯼ درد ﺗﻮ ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻦ ﻣﻬﻤﺎن دردت ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫درد ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ زان ﻣﻦ درﻣﺎن ﺗﻮ زان هﻤﻪاﯼ‬

‫‪.575‬‬
‫ﺧﻨﺪﻩ را ﺳﻮﺧﺘﻦ ﺟﺎن ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪاﯼ‬
‫ﻏﻤﺰﻩ را ﻏﺎرت اﻳﻤﺎن ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪاﯼ ؟‬

‫ﺟﺎن ﺑﻪ ﺑﺎزﯼ ﺑﺒﺮﯼ از ﻣﻦ و ﺑﺎزم ﻧﺪهﯽ‬

‫اﻳﻦ ﭼﻪ ﺑﺎزﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺟﺎن ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪاﯼ؟‬

‫‪.576‬‬
‫ﺳﻴﻨﻪ ام را از ﻏﻢ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﻮ ﺑﯽ ﻏﻢ ﮐﺮدﻩاﯼ‬
‫از ﻏﻢ ﺧﻮد ﺗﺎ ﻣﺮا رﺳﻮاﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﺮدﻩاﯼ‬

‫‪.577‬‬
‫ﻣﺸﮏ ﺑﺮاﻃﺮاف ﻣﻪ ﺁوردﻩاﯼ‬
‫ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻪ زﻳﺮ ﮔﻨﻪ ﺁوردﻩاﯼ‬

‫‪173‬‬
 ‫ﺑﺮ رخ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺁﻓﺖ ﺟﺎن ﻣﻨﺴﺖ‬
‫از ﺷﺐ ﻳﻠﺪا ﺳﭙﻪ ﺁوردﻩاﯼ‬

‫رﺳﻢ ﺗﻮ ﺁزردن ﺧﺴﺮو ﺷﺪﻩ‬

‫ﺑﺎز ﭼﻪ رﺳﻢ ﺗﺒﻪ ﺁوردﻩاﯼ؟‬

‫‪.578‬‬
‫ﺳﺮ در ﺧﻤﺎر ﺷﺐ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﮐﻪ ﺑﻮدﻩاﯼ ؟‬
‫ﻟﺒﻬﺎ ﻓﮕﺎر هﻤﺪم و ﻳﺎر ﮐﻪ ﺑﻮدﻩاﯼ ؟‬

‫ﺳﻨﺒﻞ ﺑﻪ ﺗﺎب رﻓﺘﻪ و ﻧﺮﮔﺲ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻧﺎز‬

‫ﺷﺐ ﺗﺎ ﺑﻪ روز ﺑﺎدﻩ ﮔﺴﺎر ﮐﻪ ﺑﻮدﻩاﯼ ؟‬

‫ﺷﻤﻊ ﻣﺮاد ﻣﻦ ﻧﺸﺪﯼ ﻳﮏ ﺷﺒﯽ ﺗﻤﺎم‬

‫ﻣﺎﻩ ﺗﻤﺎم در ﺷﺐ ﺗﺎر ﮐﻪ ﺑﻮدﻩاﯼ ؟‬

‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺁهﻮ! ﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﻴﺮان ﮐﻨﺪﺷﮑﺎر‬

‫اﯼ ﺁهﻮﯼ رﻣﻴﺪﻩ ﺷﮑﺎر ﮐﻪ ﺑﻮدﻩاﯼ ؟‬

‫ﺳﺮوت هﻨﻮز هﺴﺖ در ﺁﻏﻮش ﺧﻮاﺳﺘﻦ‬

‫اﯼ ﺳﺮو ﻧﻴﻢ رﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﮐﻪ ﺑﻮدﻩاﯼ ؟‬

‫ﮐﺎرت ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻪ ﭘﺮدﻩﯼ دﻟﻬﺎ درﻳﺪن اﺳﺖ‬

‫اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﭘﺮدﻩ ﻣﺤﺮم ﮐﺎر ﮐﻪ ﺑﻮدﻩاﯼ ؟‬

‫ﻣﺎ را ز اﺷﮏ ﺻﺪ ﺟﮕﺮ ﭘﺎرﻩ در ﮐﻨﺎر‬

‫ﺗﻮ ﭘﺎرﻩﯼ ﺟﮕﺮ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﮐﻪ ﺑﻮدﻩاﯼ ؟‬

‫ﺑﺮ رﻳﺶ ﺧﺴﺮوت ﻧﻤﮑﯽ هﻢ درﻳﻎ ﺑﻮد‬

‫ﻣﺮهﻢ رﺳﺎن ﺟﺎن ﻓﮕﺎر ﮐﻪ ﺑﻮدﻩاﯼ‬

‫‪174‬‬
 ‫‪.579‬‬
‫ﺁﺗﺶ اﻧﺪر ﺁب هﺮﮔﺰ دﻳﺪﻩاﯼ‬
‫ﻋﻨﺒﺮ اﻧﺪر ﺗﺎب هﺮﮔﺰ دﻳﺪﻩاﯼ ؟‬

‫ﭼﻮن دهﺎن و ﻟﻌﻞ ﺷﻮر اﻧﮕﻴﺰ او‬

‫ﭘﺴﺘﻪ و ﻋﻨﺎب هﺮﮔﺰ دﻳﺪﻩاﯼ ؟‬

‫ﺷﺪ ﻧﻘﺎب ﻋﺎرﺿﺶ زﻟﻒ ﺳﻴﺎﻩ‬

‫ﺷﺎم ﭘﺮ ﻣﻬﺘﺎب هﺮﮔﺰ دﻳﺪﻩاﯼ ؟‬

‫در ﺻﺪف ﭼﻮن رﺷﺘﻪ دﻧﺪان او‬

‫ﻟﻮﻟﻮﯼ ﺧﻮﺷﺎب هﺮﮔﺰ دﻳﺪﻩاﯼ ؟‬

‫ﻧﺮﮔﺴﺶ درﻃﺎق اﺑﺮو ﺧﻔﺘﻪ ﻣﺴﺖ‬

‫ﻣﺴﺖ در ﻣﺤﺮاب هﺮﮔﺰ دﻳﺪﻩاﯼ ؟‬

‫در ﻏﻤﺶ ﺧﺴﺮو ﭼﻮ ﭼﺸﻢ ﺧﻮن ﻓﺸﺎن‬

‫ﭼﺸﻤﻪﯼ ﺧﻮﻧﺎب هﺮﮔﺰ دﻳﺪﻩاﯼ ؟‬

‫‪.580‬‬
‫ﺁﻣﺪ ﺑﻬﺎر و ﺳﺮو ﺑﺮﺁراﺳﺖ ﻗﺎﻣﺘﯽ‬
‫ﮔﻞ ﺑﺮ ﮐﺸﻴﺪ ﺑﻬﺮ ﻃﺮب را ﻋﻼﻣﺘﯽ‬

‫ﮔﺮدﻳﺪﻩ ﺑﺎد ﺑﺮ ﺳﺮﺁن ﺳﺮو ﺟﺎن ﻣﻦ‬

‫ﮔﺮدان ﭼﻮ ﺑﺎد ﮔﺮد ﺑﺮﺁن ﺳﺮو ﻗﺎﻣﺘﯽ‬

‫ﻗﺪ ﻗﺎﻣﺖ اﻟﺼﻠﻮﻩ ﻣﻮذن زﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ‬

‫ﻣﻦ ﻧﻴﻢ ﺷﺐ ﺷﻮم ﺑﻪ ﻗﺪ ﻳﺎر ﻗﺎﻣﺘﯽ‬

‫هﻢ ﺧﻮن ﻋﺸﻘﺎن ﮔﻨﻬﺶ را ﺷﻔﻴﻊ ﺑﺎد‬

‫ﭼﻮن ﻧﻴﺴﺘﺶ ز ﮐﺮدن ﺧﻮﻧﻬﺎ ﻧﺪاﻣﺘﯽ‬

‫‪175‬‬
 ‫اﯼ ﭘﻨﺪ ﮔﻮﯼ در ﮔﺬر از ﭘﻨﺪ ﺑﯽدﻻن‬
‫داﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺖ را ﻧﺒﻮد اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ‬

‫‪.581‬‬
‫ﺑﻴﮑﺎر دﻟﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻮ را ﻧﺒﻮد دردﯼ‬
‫ﮐﺎهﻞ ﻓﺮﺳﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﺰوﯼ ﻧﺠﻬﺪ ﮔﺮدﯼ‬

‫دردﯼ ﮐﻪ ﺑﻮد از ﻋﺸﻖ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻓﺪاﯼ ﺁن‬

‫ﺧﻮد ﺟﺎن ﻧﺒﻮد ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﯽ ذوق ﭼﻨﺎن دردﯼ‬

‫ﺷﺒﻬﺎ ﻣﻨﻢ و ﺷﻤﻌﯽ هﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ و هﻢ ﻣﺴﺖ‬

‫ﮔﻪ ﻣﺮدﻩ و ﮔﻪ زﻧﺪﻩ ﺁهﯽ و دﻣﯽ ﺳﺮدﯼ‬

‫ﺷﺪ وﻗﺖ ﮔﻞ و روزﯼ ﻓﺮﻳﺎد ﮐﻪ ﻧﻨﺸﻴﻨﯽ‬

‫ﻳﮏ دم ﭼﻮ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ در ﭘﻴﺶ ﮔﻞ زردﯼ‬

‫زاﻧﮕﻪ ﮐﻪ ﻏﻤﺖ در دل ﭼﻮن ﺣﺮص ﺑﺨﻴﻼن ﺷﺪ‬

‫دارم هﻤﻪ ﺷﺐ ﭼﺸﻤﯽ ﭼﻮن دﺳﺖ ﺟﻮانﻣﺮدﯼ‬

‫ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻏﻤﺖ ﺁﺧﺮ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺧﻮرد ﺧﺴﺮو‬

‫ﺧﻨﺪﻳﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ را ﺑﻪ زﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﺧﻮردﯼ‬

‫‪.582‬‬
‫ﺗﻮ ز ﺣﺎل ﻣﻦ ﭼﻪ داﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻏﺮﻗﻢ؟‬
‫ﭼﻮ درﻳﻦ ﻣﺤﻴﻂ هﺎﻣﻮن ﮔﻬﯽ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﮑﺮدﯼ‬

‫‪.583‬‬
‫اﯼ ﭼﻬﺮﻩﯼ زﻳﺒﺎﯼ ﺗﻮ رﺷﮏ ﺑﺘﺎن ﺁذرﯼ‬
‫هﺮ ﭼﻨﺪ وﺻﻔﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ در ﺣﺴﻦ از ﺁن زﻳﺒﺎﺗﺮﯼ‬

‫‪176‬‬
 ‫هﺮﮔﺰ ﻧﻴﺎﻳﺪ در ﻧﻈﺮ ﻧﻘﺸﯽ ز روﻳﺖ ﺧﻮﺑﺘﺮ‬
‫ﺣﻮرﯼ ﻧﺪاﻧﻢ اﯼ ﭘﺴﺮ ﻓﺮزﻧﺪ ﺁدم ﻳﺎ ﭘﺮﯼ؟‬

‫ﺁﻓﺎق را ﮔﺮدﻳﺪﻩام ﻣﻬﺮ ﺑﺘﺎن ورزﻳﺪﻩام‬

‫ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺑﺎن دﻳﺪﻩام اﻣﺎ ﺗﻮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮﯼ‬

‫اﯼ راﺣﺖ و ﺁرام ﺟﺎن ﺑﺎ روﯼ ﭼﻮن ﺳﺮو روان‬

‫زﻳﻨﺴﺎن ﻣﺮو داﻣﻨﮑﺸﺎن ﮐﺎرام ﺟﺎﻧﻢ ﻣﯽﺑﺮﯼ‬

‫ﻋﺰم ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدﻩاﯼ ﺁهﻨﮓ ﺻﺤﺮا ﮐﺮدﻩﻳﯽ‬

‫ﺟﺎن ودل ﻣﺎ ﺑﺮدﻩاﯼ اﻳﻨﺴﺖ رﺳﻢ دﻟﺒﺮﯼ‬

‫ﻋﺎﻟﻢ هﻤﻪ ﻳﻐﻤﺎﯼ ﺗﻮ ﺧﻠﻘﯽ هﻤﻪ ﺷﻴﺪاﯼ ﺗﻮ‬

‫ﺁن ﻧﺮﮔﺲ رﻋﻨﺎﯼ ﺗﻮ ﺁوردﻩ ﮐﻴﺶ ﮐﺎﻓﺮﯼ‬

‫ﺧﺴﺮو ﻏﺮﻳﺒﺴﺖ و ﮔﺪا اﻓﺘﺎدﻩ در ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ از ﺑﻬﺮ ﺧﺪا ﺳﻮﯼ ﻏﺮﻳﺒﺎن ﺑﻨﮕﺮﯼ‬

‫‪.584‬‬
‫ﺧﻮن رﻳﺰ ﮐﻪ ﮔﺮ ﺑﭙﻮﺷﺪت ﮐﺲ‬
‫در هﺮ ﻣﮋﻩ ﺻﺪ ﺟﻮاب دارﯼ‬

‫ﮔﻔﺘﯽ ﮐﻨﻤﺖ ﺑﻪ ﻏﻤﺰﻩ ﺑﺴﻤﻞ‬

‫ﺑﺴﻢاﷲ اﮔﺮ ﺷﺘﺎب دارﯼ‬

‫‪.585‬‬
‫اﯼ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﭘﻨﺪم دهﯽ ﺁن روﯼ ﻧﻪ دﻳﺪﻩ‬
‫ﮔﺮ ﺑﺒﻴﻨﻴﺶ ﺗﻮ هﻢ ﮔﻮش ﺑﻪ ﺁن ﭘﻨﺪ ﻧﺪارﯼ‬

‫‪177‬‬
 ‫‪.586‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮرت ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺧﻮن دل ﺑﺮ ﺑﺴﺖ ﻟﺐ‬
‫ﻟﻴﮏ رخ را ﭼﻮن ﮐﻨﻢ دارد زﻳﺎن زرﮔﺮﯼ‬

‫‪.587‬‬
‫ﻋﺸﻘﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺟﺎن دهﻨﺪ در وﯼ‬
‫ﺑﺎزﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﺎزﯼ‬

‫‪.588‬‬
‫ز ﺟﺎن ﺳﻴﺮﺁﻣﺪ ﺳﺘﻢ ﻣﻦ و ﮔﺮﻧﻪ‬
‫ﻣﺮا ﺑﺎ ﺁن ﻟﺐ و دﻧﺪان ﭼﻪ ﺑﺎزﯼ‬

‫‪.589‬‬
‫اﯼ ﺻﻮﻓﯽ ﺳﻴﻤﯽ ﺑﻪ ﺻﻔﺎﺋﯽ ﻧﺮﺳﯽ‬
‫ﺗﺎ ﺟﺎن ﻧﺪهﯽ ﺑﻪ ﺧﻮن ﺑﻬﺎﺋﯽ ﻧﺮﺳﯽ‬

‫ﺗﻮ رهﺮو و ﻣﻨﺰﻟﺖ در ﺧﻮاﺟﻪ وﻣﻴﺮ‬

‫اﻳﻦ رﻩ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﺮوﯼ ﺑﻪ ﺟﺎﺋﯽ ﻧﺮﺳﯽ‬

‫‪.590‬‬
‫ﭘﺮواﻧﻪ ﮐﻪ ﺟﺎن را ﺑﻪ ﺳﺮ ﺷﻤﻊ ﻓﺪا ﮐﺮد‬
‫در ﻣﺸﻬﺪ ﺧﻮﻳﺶ از ﺗﻦ ﺧﻮد ﺳﻮﺧﺖ ﭼﺮاﻏﯽ‬

‫‪.591‬‬
‫ﻧﻮ ﺑﻬﺎر اﺳﺖ و ﮔﻞ و ﻣﻮﺳﻢ ﻋﻴﺪ اﯼ ﺳﺎﻗﯽ‬
‫ﺑﺎدﻩ ﻧﻮش و ﮔﺬر از وﻋﺪ و وﻋﻴﺪ اﯼ ﺳﺎﻗﯽ‬

‫روز ﻣﺤﺸﺮ ﻧﺒﻮد هﻴﭻ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫هﺮ ﮐﻪ در ﮐﻮﯼ ﻣﻐﺎن ﮔﺸﺖ ﺷﻬﻴﺪ اﯼ ﺳﺎﻗﯽ‬

‫ﮔﺸﺖ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﭼﻮ ﺗﺴﺒﻴﺢ روان در ﮐﻒ ﺷﻴﺦ‬

‫ﺗﺎ ز ﻟﻌﻞ ﺗﻮ ﻳﮑﯽ ﺟﺮﻋﻪ ﮐﺸﻴﺪ اﯼ ﺳﺎﻗﯽ‬

‫‪178‬‬
‫ﺣﺎﺻﻞ از ﻋﻤﺮ ﻧﺪارد ﺑﻪ ﺟﺰ از ﺣﺴﺮت و درد‬
‫هﺮ ﮐﻪ ﻋﻴﺪ اﺳﺖ زﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺪ اﯼ ﺳﺎﻗﯽ‬

‫ﺁﻧﮑﻪ در ﮐﻮﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﻗﺪم از ﺻﺪق ﻧﻬﺎد‬

‫دﮔﺮ او ﭘﻨﺪ ادﻳﺒﺎن ﻧﺸﻨﻴﺪ اﯼ ﺳﺎﻗﯽ‬

‫ﺑﺎر هﺎ ﮐﺮدﻩ ﺑﺪم ﺗﻮﺑﻪ ز ﻣﯽ ﺑﺎز ﻣﺮا‬

‫ﭼﺴﻢ ﻣﺴﺖ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ ﮐﺸﻴﺪ اﯼ ﺳﺎﻗﯽ‬

‫زاهﺪ از ﺷﺮم ﺗﻮ داﻳﻢ ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺖ ﮔﺰد‬

‫ﺟﺰ در ﻣﻴﮑﺪﻩ ﺟﺎﻳﯽ ﻣﮕﺰﻳﺪ اﯼ ﺳﺎﻗﯽ‬

‫‪.592‬‬
‫ﺑﻬﺮ ﮔﺸﺎد ﻋﺎﻟﻤﯽ ﺑﮕﺸﺎ ز زﻟﻒ ﺧﻮد ﺧﻤﯽ‬
‫در ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭻ زﻟﻒ ﺗﻮ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﭼﻮن ﻋﺎﻟﻤﯽ‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻮﻳﻢ راز ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ و دم در ﮐﺸﻢ‬

‫اﺷﮏ ﺁﻳﺪم ﮐﺎﻧﺪر ﻏﻤﺖ اﻧﺒﺎر ﮔﺮدد ﻣﺤﺮﻣﯽ‬

‫‪.593‬‬
‫روﺑﮕﺮدان اﯼ ﺻﺒﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺸﺎﯼ و ﺑﻴﺎ‬
‫ﮐﺰ ﺗﻮ ﺑﻮﯼ ﺁن ﻧﮕﺎر ﺁﺷﻨﺎ ﺁﻳﺪ هﻤﯽ‬

‫ﺑﻮﯼ ﮔﻞ ﮔﻪ ﮔﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ زﻣﻦ ﺟﺎن ﻣﯽرود‬

‫زاﻧﮑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﻢ و ﻣﻦ ﮐﺰ ﮐﺠﺎ ﺁﻳﺪ هﻤﯽ‬

‫‪.594‬‬
‫ﺟﺎﯼ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ دل ﭼﻮن ﮔﻞ ز ﺷﺎدﯼ ﺑﺸﮑﻔﺪ‬
‫ﮐﺰ ﺻﺒﺎ اﻣﺮوز ﺑﻮﯼ ﺁن ﺟﻮان ﺁﻳﺪ هﻤﯽ‬

‫‪179‬‬
 ‫ﻣﯽرود ﺁن ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﮔﻴﺴﻮ ﮐﺸﺎن از هﺮ ﻃﺮف‬
‫ﺻﺪ هﺰاران دل ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﮐﺸﺎن ﺁﻳﺪ هﻤﯽ‬

‫ﺟﺎن ﻣﻦ ﮔﺮ زﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ ﺟﺎودان ﻧﺒﻮد ﻋﺠﺐ‬

‫ﮐﺎب ﺣﻴﻮان از ﻟﺒﺖ در ﺟﻮﯼ ﺟﺎن ﺁﻳﺪ هﻤﯽ‬

‫‪.595‬‬
‫ﺗﻮ ﻣﯽ روﯼ و ﺑﻪ ﻧﻈﺎرﻩﯼ ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺟﻬﺎﻧﯽ‬
‫ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺁﮔﻬﯽ از ﻋﺎﺷﻘﺎن دﻟﺸﺪﻩ ﻳﺎ ﻧﯽ‬

‫ﻏﻼم ﭘﻨﺠﻪﯼ ﻣﺮﻏﻮل هﻨﺪواﻧﻪﯼ اوﻳﻢ‬

‫ﮐﻪ هﺴﺖ هﺮ ﺧﻢ ﻣﻮﻳﯽ از و ﺷﮑﻨﺠﻪﯼ ﺟﺎﻧﯽ‬

‫‪.596‬‬
‫ﺑﺖ ﻣﻦ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ را ﭼﻪ زﻧﯽ‬
‫ﻣﺴﺘﻢ از ﻋﺸﻖ ﻣﺴﺖ را ﭼﻪ زﻧﯽ‬

‫روﯼ ﺧﻮد ﭘﻮش ﭼﺸﻢ را ﭼﻪ ﮐﻨﯽ‬

‫ﺑﺖ ﺷﮑﻦ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ را ﭼﻪ زﻧﯽ‬

‫‪.597‬‬
‫ﺟﻮ رﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺗﻮ ﻣﺮا ﺁن ﻧﻤﯽﮐﺸﺪ‬
‫اﻳﻦ ﻣﯽﮐﺸﺪ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺑﺪ اﻧﺪﻳﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‬

‫‪.598‬‬
‫در ﻏﻢ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﻣﻦ ﮔﻮﻳﯽ ﺑﻤﻴﺮ‬
‫ﻣﺮگ را ﺑﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‬

‫‪.599‬‬
‫ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎ در ﺁﻓﺘﺎب ﺁزردﻩ ﻣﯽﮔﺮدد ﺗﻨﺖ‬
‫ﻳﺎ روﯼ ﺧﻮد ﺑﺎ روﯼ او ﻧﺴﺨﻪﯼ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬

‫‪180‬‬
 ‫‪.600‬‬
‫ﺑﺴﺘﺎن دﻋﺎﯼ ﺳﻮﺧﺘﻪاﯼ و ز ﻟﺒﺶ ﻣﺮا‬
‫ﺁﻟﻮدﻩﯼ ﮐﺮﺷﻤﻪﯼ دﺷﻨﺎم او ﺑﮕﻮﯼ‬

‫‪.601‬‬
‫اﯼ ﺑﺎد ﮐﻪ از ﮐﻮﯼ وﻓﺎ ﻣﯽﺁﻳﯽ‬
‫ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻪ ﺑﻮﯼ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﯽﺁﻳﯽ‬

‫زاﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﻐﺰ و ﺟﺎن ﻓﺰا ﻣﯽﺁﻳﯽ‬

‫ﻣﻦ ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﮐﻪ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺁﻳﯽ‬

‫‪.602‬‬
‫ﭼﻮ ﮐﺎر ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺑﯽوﻓﺎﻳﯽ‬
‫در و ﺑﺎ اﻣﻴﺪ و ﻓﺎ ﭼﻨﺪ ﭘﺎﻳﯽ‬

‫رهﺎ ﮐﻦ ﭼﺮا ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻗﺼﺮ و اﻳﻮان‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﻮد اﻣﻴﺪ رهﺎﻳﯽ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻓﺘﺎﺑﻴﺴﺖ هﺮ ﻳﮏ ﮐﻪ ﺑﻴﻨﯽ‬

‫ﺑﮕﺮداﻧﺪ رو در هﻮاﯼ هﻮاﻳﯽ‬

‫اﮔﺮ ﺁدﻣﯽ ﻏﺮﻗﻪ ﮔﺮدد ﺑﻪ درﻳﺎ‬

‫از ان ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺲ ﮐﻨﺪ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ‬

‫اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﺴﯽ دردهﺎ هﺴﺖ ‪ ،‬ﻟﻴﮑﻦ‬

‫ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ دردﯼ اﺳﺖ درد ﺟﺪاﻳﯽ‬

‫ﭼﻮ دﻳﺪﯼ ﮐﻪ هﺴﺘﯽ ﺑﻘﺎﻳﯽ ﻧﺪارد‬

‫ز هﺴﺘﯽ ﭼﻪ ﻻﻓﯽ درﻳﻦ ﻻﺑﻘﺎﻳﯽ‬

‫‪181‬‬
 ‫ﻣﺮو ﺑﻬﺮ ﻣﺸﺘﯽ درم ﻧﺰد هﺮ ﺧﺲ‬
‫ﻣﮑﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﮔﺎو ﭼﻮن روﺳﺘﺎﻳﯽ‬

‫ﺑﻪ ﺟﻴﺐ ﻓﻠﮏ ﺧﺴﺮوا دﺳﺖ در ﮐﻦ‬

‫ﺑﻬﺮ ﺟﺎ ﭼﻮ دو ﻧﺎن ﭼﻪ داﻣﻦ ﮔﺸﺎﻳﯽ؟‬

‫هﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻟﻌﻠﺶ در ﺧﻨﺪﻩ ﺁﻳﺪ‬

‫ﺷﮑﺮ ﻧﺪارد ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻬﺎﺋﻴﯽ‬

‫هﺮ ﻟﺤﻈﻪ دارد دل ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻟﺶ‬

‫ﺧﻮش ﮔﻔﺘﮕﻮﻳﯽ ﺧﻮش ﻣﺎﺟﺮاﻳﯽ‬

‫‪.603‬‬
‫ﭼﻮ ﻻﻟﻪ ﻏﺮق ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻢ ﭼﻮ ﮔﻞ ﮔﺮﻳﺒﺎن ﭼﺎﮎ‬
‫زهﯽ ﺷﮕﻔﺘﻪ ﮐﻪ اﻣﺴﺎل ﻧﻮﺑﻬﺎر ﻣﻨﺴﺖ‬

‫‪.604‬‬
‫ﭼﻮن ﮐﻨﯽ وﻋﺪﻩ ﺑﺎز ﮔﻮﻳﯽ ﮐﯽ ؟‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺻﺪ ﺟﺎن ﻏﻼم ﺁن ﮐﯽ ﺗﻮ‬

‫‪182‬‬