Manier van bestaan van de Mongolië rs

In Mongolië zijn lange periodes van kou en ook lange periodes van veel droogte. Daar heeft
de nomadische bevolking dan veel last van omdat het in kou en droogte moeilijk is om aan
landbouw te doen. Nomadische veeteelt is een van de weinig manieren voor de Mongoliërs
om aan voedsel te komen. De nomadische volken leven ook voor een groot deel van hun vee
die ze hoeden en mee rondtrekken.

Door de kou en droogte wordt er veel vee verloren. Dat is een groot verlies in een volk als
dat van de Mongoliërs, omdat ze bijna niet aan landbouw doen en hun vee alles voor hun is.
Het hoeden van vee, is al vele eeuwen de manier van bestaan van de Mongoliërs. Dat komt
omdat dieren een van het weinige voedsel dat de extreme kou en droogte konden
doorstaan door de voedzame vegetatie.

De nomadische volken leven in tenten die ruim zijn en stevig staan. Het zijn ronde koepels
gemaakt van houten latten waar daarna een soort mantel van stof overheen wordt gelegd.
Dit soort tenten noemen ze een ger.
Het zijn erg handige tenten voor deze volkeren, omdat ze ruim zijn en stevig staan en niet
zomaar weg waaien als er veel wind staat, in een half uur kan worden opgezet en ook
makkelijk vervoerbaar zijn.

Behalve het leven van het vlees van die dieren, gebruiken ze ook de melk van de geiten en
koeien als drinken en om kaas mee te maken. De Mongoliërs moeten zich ook kunnen
vervoeren omdat ze vaak grote afstanden afleggen. Dat doen ze bijvoorbeeld tussen winter
en zomer, ze hebben vaak een zomer en een winter kamp. Om zich daarheen te vervoeren
gebruiken ze de paarden. De spullen die ze mee vervoeren stoppen ze in tassen die ze
daarna bij de paarden en koeien opzadelen. De vrouwen en kinderen hoeven tijdens dit
rondtrekken niks te doen. de mannen zorgen ervoor dat het vee bij elkaar blijft. De vrouwen
zorgen voor het klaar maken van eten, en bijvoorbeeld het maken van kaas en brood. de
jongens uit de nomadische stammen worden al vroeg geleerd om paard te rijden zodat ze de
mannen kunnen helpen bij het bij elkaar drijven van het vee.

De nomadische volken leven al eeuwen op de zelfde mannier, tot dat in 1924 het
veranderde en Mongolië staateigendom werd van de Sovjet-Unie. De stammen moesten
een deel van hun kuddes afstaan aan Rusland. De Sovjet-Unie bracht veel veranderingen en
probeerde de Mongoliërs te stimuleren om hun manier van bestaan als nomadische vee
houders te beëindigen. Dat is ook deels gelukt want nu leeft er een groot deel in dorpen en
steden. De Mongoliërs leven er niet meer als nomadische vee houders. en hebben ook
auto’s en verharde wegen. Ze hoeven zich geen zorgen te maken over hun vee omdat ze er
gewoon supermarkten hebben waar ze zonder problemen in de winter nog steeds voedsel
kunnen halen. Ze hebben niet helemaal alle gewoontes afgeschaft van het nomadische
leven, want er wonen nog steeds veel mensen in een ger. En de nomadische vee houders
leven ook niet mee alleen op de manier als vroeger maar hebben nu vaak ook dingen als
elektrische lampen en een tv.