Xoan traballa no Banco. Estudou duramente ao longo de catro anos na Universidade e despots agardou unha boa tempada antes de atopar traballo e xornal. Xa choveu daquel cativo revoltoso e trasno 6 que lle gustaba mais unha pelotifia que un doce. Xodn casara con Sabela, a filla do Carlos, unha rapariga bastante xeitosa e cofiecida por todos xa dende nena polo seu louro cabelo e brillantes ollos azuis. Agardaba agora a familia 4 oportunidade do ascenso do pai, ascenso polo cal loitara durante cinco anos, certo é que, cunha filla no colo e outra de camifio, ‘non ia vir mal un aumento de soldo. Dias menifias na casa non eran pouco eses tempos, mais o futuro non Iles tifia reservada a melior das sorpresas: Despedido! Esa foi a derradeira palabra que Xodn escoitou mentres traballou no Banco. Cinco anos levaba agardando polo seu ascenso, cinco anos de sacrificio que ben non lle compensaran mais que para a sia propia satisfaccién, cinco anos de traballo ben feito, de falsos sorrisos e palmadifias nas costas. A realidade ben distinta; un coche, unha hipoteca, unha muller e mais dias fillas, que quedaban agora ao pairo e sen moitos cartos aforrades. A vida é asi. Xoan non podia crer 0 que acontecera, da noite 4 mafia botaranno do traballo sen lerias nen avisos. Unha dor intensa percorreu o seu corpo, unha sensacién que 0 deixou sen palabras, con cara de can e poucos amigos. Pasaran catro meses e Xodn estaba desesperado. Non asimilara ainda o pau que recibira no choio e por riba non conseguira até o momento un traballo, e iso que andase procurando ata en lares onde endexamais pensara que puidese traballar. As noites facianselle interminables, cada vez mais longas, volteaba na‘cama, daba tombos pero non durmia. “Cousas da crise” - dician. ‘Ao tempo que transcorrian os meses 0 naxo e mail odio foron crecendo no seu interior recorréndolle o sangue ata cada curruncho do seu corpo. A cada volta que pasaba diante do Banco rosmaba para si mesmo fervendo das ansias de entrar e dicir ali unhas cantas cousas. Un feixe de trapalladas torturaban a sia mente, e culpaba ao mundo, a0 gobemo, aos politicos, a xente de todo aquel mal que lle estaba a suceder, coma se fora a vitima dun mal desexo. Farto de todo e sen forza para seguir adiante, cando se lle acabou o paro, Xoan non puido mdis, entén decidiu tomar a xustiza pola sia man e atracar 0 Banco! A verdade e que cofiecia ben a seguridade do sitio, o local, onde estaban os cartos, as cémaras, etcétera. A idea era feitizante, mais co paso dos dias foi gafiando forza, facéndose un oo na sia mente, unha idea rebirichada que foi tomando forma ata facerse tan grande coma un volcdn que estaba a piques de estoupar. Pasou meses preparando o atraco. Estudou todas a posibilidades, a entrada, o garda, as caixeiras, a fuxida, o tempo e ata un plan “b”. Unha semana despois eran case as dias da tarde, cando Xodn entrou no banco ‘cunha mascara na faciana e armado con dias pistolas. Ameazando de morte a0s traballadores e cunha violencia impropia, en poucos minutos fixose co botin e liscou a fume de carozo denantes que a policia nin sequera recibira 0 aviso do golpe.O chegares a casa, casualidades da vida, Xodn abriu a caixa de correos e atopou unha carta dunha caixa de aforros que lle ofrecia o que semellaba unha boa oferta de traballo as aforas da vila. Anoxado, tirou coa carta e contoulle a muller que gafiara todos aqueles cartos nas apostas e que xa non se tifian que Preocupar mais por o difieiro. ‘Anos mais tarde o nivel de vida da familia ascendera coma a escuma. Caprichos, noites de festa, empregados ao seu servizo, casas, coches, viaxes, etcétera. O gasto era constante, os fillos, os coches, o barco, e as dias casas que agora tifian eran insostibles e a economia familiar ia camifio ao garete. Xa non habia cartos dabondo...Sen dibida fora unha mata xestién por parte da familia. En cousa duns meses Xodn quedou arruinado: embargos, multas, facturas, recibos e demais polo estilo deixabanno na estacada e sen un duro. De novo na ruina, baleiro e sen nada, Xoan via cémo a sia nova vida se esfumaba e desaparecia entre a néboa € 0 po, un sofio que liscara pola fiestra nun abrir e pechar de ollos. Agora lamenta dia e noite non aforrar, agora chora porque non tivo cabeza, agora chora porque ten que apafiar co pouco que He quedaba. Disque Xodn comezou a ir polos bares, que xogaba as “tragaperras”, e que lle daba demiis ao vifio. Tamén disque a Sabela o deixou e marchou cos fillos a outra cidade. El, namentres, vagaba polas nias sen sentido, tentando topar con algo que lle dera 4nimos ou quizais xa non...Enriba da ponte, Xoan miraba o ceo azul e as nubes brancas, no horizonte as montafias, e no seu manto o pobo enteiro, mirando aos pes 0 rio e as pedras. Pechou os ollos e... levouno 0 vento. Deu un brinco e Xodn espertou tremente e suando na cama. O seu carén Sabela e nos cuartos as dias menifias. Un horrible pesadelo aquela noite, un mal sofio que o deixara sen alento. Un pesadelo e nada mais. Ergueuse, pegou unha ducha, mudou a roupa e marchou traballar. "A vida de sempre”, iso foi o que pensou Xoan cando chegou o Banco, mais 0 futuro tifialle reservada unha boa nova: Ascendido! Esa foi a primeira palabra que Xodn escoitou cando falou co seu xefe aquela mafia. Cinco anos de sacrificio que pagaban agora a pena. Acabara de converterse no novo Director Xeral do Banco.