«Ἐγενόμην ἐν Πνεύματι ἐν τῇ Κυριακῇ ἡμέρᾳ καὶ ἤκουσα φωνὴν ὀπίσω μου μεγάλην ὡς σάλπιγγος» (Ἀπ.
1,10)
Περίοδος Δ΄ - Ἔτος ΚΖ΄ Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ (Λουκ. 8,41-56)
Φλώρινα - ἀριθμ. φύλλου 1619 7 Νοεμβρίου 2010
Ὁ Χριστὸς εἶνε ἐδῶ!
Ο ΠΟΥ κι ἂν πᾶμε, ἀγαπητοί μου, κάθε λαὸς
ἔχει τὴ θρησκεία του· καὶ οἱ Τοῦρκοι, καὶ οἱ
Κινέζοι, καὶ οἱ Ἰάπωνες, καὶ οἱ ῾Ρῶσοι, καὶ οἱ Ἀ-
φρικανοί, καὶ οἱ Εὐρωπαῖοι, καὶ οἱ Ἀμερικανοί,
ὅλοι παντοῦ σὲ κάτι πιστεύουν ποὺ τὸ λένε θεό.
Δὲ νοεῖται ἄνθρωπος ἄθεος. Κι ἂν καμμιὰ φορὰ
κάποιος κάνῃ τὸν ἄθεο, ὅταν βρεθῇ σὲ κίνδυ-
νο θυμᾶται τὸ Θεό, ἀπὸ ἀνάγκη ὅμως τότε.
Πολλὲς θρησκεῖες ὑπάρχουν. Ἂν τώρα ρω-
τήσετε, ποιά εἶνε ἡ ἀληθινὴ θρησκεία, κι ἂν
ἐγὼ δὲν τὸ πῶ, καὶ οἱ πέτρες ἀκόμα καὶ τὰ ἄ-
στρα τ᾿ οὐρανοῦ καὶ τὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια
θ᾽ ἀπαντήσουν· μόνη ἀληθινὴ θρησκεία εἶνε
ἡ δική μας, ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ. Γιατὶ ὁ
Χριστὸς δὲν εἶνε ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος ὅπως
ἐμεῖς· εἶνε καὶ Θεὸς ἀληθινός, Θεάνθρωπος.
Ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε Θεὸς τὸ φωνάζει ἡ διδα-
σκαλία - τὰ λόγια του· μιὰ διδασκαλία ποὺ πο-
τέ ἄλλοτε δὲν ἀκούστηκε στὸν κόσμο καὶ πού,
ἐὰν ὅλοι τὴν ἐφαρμόζαμε, ἡ γῆ θὰ ἦταν παρά-
δεισος. Θεός λοιπόν, τὸ φωνάζει ἡ διδασκαλία
του· Θεός, τὸ φωνάζει ὁ ἅγιος βίος του. Δὲν ἔ-
κανε καμμία ἀπολύτως ἁμαρτία κ᾽ εἶχε τὸ θάρ-
ρος νὰ ρωτήσῃ «Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ
ἁμαρτίας;» (Ἰω. 8,46). Ὅτι εἶνε Θεὸς τὸ φωνάζουν
ἀκόμα τὰ θαύματά του. Ἔκαναν καὶ οἱ ἅγιοι
ὡρισμένα θαύματα, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἔκανε κά-
νει καὶ θὰ κάνῃ ἄπειρα, ἀμέτρητα θαύματα.
Δύο θαύματά του ἀναφέρει σήμερα τὸ εὐ-
αγγέλιο, τὸ ἕνα μικρότερο καὶ τὸ ἄλλο μεγαλύ-
τερο. Τὸ πρῶτο, τὸ μικρότερο, εἶνε ὅτι θερά-
πευσε μιὰ γυναῖκα ποὺ ἔπασχε ἀπὸ ἀσθένεια,
καὶ τὸ ἄλλο εἶνε ὅτι ἀνέστησε ἕνα νεκρὸ κορί-
τσι. Ἂς δοῦμε μὲ συντομία τὸ πρῶτο θαῦμα.
***
Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, πῆγε σὲ μιὰ πό-
λι. Καὶ μόλις ὁ κόσμος τὸ ἔμαθε, ἔτρεξαν ὅ-
λοι, ἄντρες γυναῖκες καὶ παιδιά, νὰ τὸν δοῦν.
Ἦταν τόσος ὁ συνωστισμός, ποὺ μῆλο νὰ ἔρ-
ριχνες δὲν ἔπεφτε κάτω. Σὲ μιὰ στιγμὴ ὁ Χρι-
στὸς γυρίζει καὶ λέει· ―Ποιός μὲ ἄγγιξε; Οἱ
Συντάκτης (†) ἐπίσκοπος
Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης
μαθηταὶ ἀπόρησαν καὶ τοῦ λένε· ―Κύριε, ἐδῶ
ὅλος ὁ κόσμος σὲ πιέζει, κ᾽ ἐσὺ λές, Ποιός μὲ
ἄγγιξε; Ἐκεῖνος ὅμως ἐπέμενε· ―Κάποιος μὲ
ἄγγιξε· ἐγὼ αἰσθάνθηκα δύναμι νὰ βγαίνῃ ἀπὸ
μένα. Τότε μιὰ γυναίκα, τρέμοντας, ἦρθε κι ἀ-
φοῦ γονάτισε στὰ πόδια του εἶπε μπροστὰ σὲ
ὅλους· ―Χριστέ, συχώρεσέ με, ἐγὼ ἤμουν ποὺ
σὲ ἄγγιξα. Δώδεκα χρόνια ἔπασχα ἀπὸ γυναι-
κεία ἀσθένεια, αἱμορραγία. Πῆγα σὲ γιατρούς,
πῆρα φάρμακα, ξώδεψα ὅλη τὴν περιουσία μου,
μὰ γιατρειὰ δὲν εἶδα, κανένας δὲν μπόρεσε νὰ
μὲ θεραπεύσῃ· ἐξακολουθοῦσα νὰ χάνω τὸ
αἷμα μου. Ἀλλ᾽ ὅταν ἄκουσα ὅτι ἦρθες, εἶπα·
Ἐσὺ θὰ μὲ κάνῃς καλά! Ἔτσι σὲ πλησίασα μὲ
πίστι. Καὶ μόλις ἄγγιξα τὴν ἄκρη τοῦ ἐνδύμα-
τός σου, ἀμέσως γιατρεύτηκα. Τότε ὁ Χριστὸς
τῆς εἶπε· «Θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέ-
σωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην» (Λουκ. 7,48).
Μέσα σὲ τόσο κόσμο μιὰ γυναίκα εἶδε τὴ θε-
ραπεία της. Καὶ μπορεῖ νὰ σκεφτῇ κανείς· Ἄχ,
γιατί νὰ μὴ ζοῦσα κ᾽ ἐγὼ στὴν ἐποχὴ τοῦ Χρι-
στοῦ, ν᾿ ἀγγίξω τὸ φόρεμά του νὰ γίνω καλά;…
***
Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, εἶνε ὁρατὸς καὶ ἀ-
όρατος. Εἶνε στοὺς οὐρανούς, ἀλλὰ δὲν παύει
νὰ εἶνε καὶ στὴ γῆ. Ὅπως ὁ ἥλιος, ἂν καὶ εἶνε
τόσο μακριά, δὲν δυσκολεύεται νὰ θωπεύῃ
τὸν πλανήτη μας, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς εὑρίσκε-
ται ἐν μέσῳ ἡμῶν. Ὁ Χριστὸς εἶνε ἐδῶ. Ποῦ δη-
λαδή; Εἶνε παντοῦ, ἀλλὰ ἰδιαιτέρως στὴν Ἐκ-
κλησία του. Ἐδῶ εἶνε ὁ Χριστός. Τὸ πιστεύ-
εις; ἔλα στὴν ἐκκλησία. Ἐδῶ εἶνε ὁ Χριστός.
Πῶς εἶνε ἐδῶ; Εἶνε στὰ ἅγια μυστήρια.
⃝ Εἶνε στὸ βάπτισμα. Τὴν ὥρα ποὺ μπαίνει τὸ
παιδὶ μέσα στὴν ἱερὰ κολυμβήθρα καὶ ὁ ἱε-
ρεὺς λέει «Βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ…
εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ
ἁγίου Πνεύματος…», τελεῖται μυστήριο. Τὰ
νερὰ τῆς κολυμβήθρας εἶνε ἱερὰ πλέον, εἶνε
Ἰορδάνης ποταμὸς καὶ παραπάνω ἀπὸ τὸν Ἰ-
ορδάνη. Μέσα στὰ νερὰ αὐτὰ ὁ ἄνθρωπος κα-
 2
θαρίζεται· ἀράπης μπαίνει - ἄγγελος βγαίνει,
αὐτὴ εἶνε ἡ πίστι μας.
⃝ Ὁ Χριστὸς εἶνε στὴν κολυμβήθρα, στὸ ἅγιο
βάπτισμα· εἶνε ἀκόμα, καὶ μάλιστα κατ᾽ ἐξο-
χήν, στὴ θεία εὐχαριστία. Κάθε Κυριακὴ ἢ ἑ-
ορτή, ὅταν χτυπᾷ ἡ καμπάνα καὶ οἱ Χριστιανοὶ
μαζεύονται γιὰ τὴ λειτουργία κι ὁ ἱερεὺς ντυ-
μένος τὰ ἄμφια σηκώνῃ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ λέῃ
«Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ
Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος…», τότε ἐκεῖ
εἶνε ὁ Χριστός. Ἰδίως στὸ κρισιμώτερο σημεῖο,
ὅταν εὐλογῇ τὸν ἄρτον καὶ τὸν οἶνον καὶ γί-
νωνται σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ, ἐκεῖ εἶνε ὁ
Χριστός. Κάθε ψίχουλο εἶνε ὁ Χριστὸς καὶ κά-
θε σταλαγματιὰ εἶνε ὁ Χριστός.
⃝ Στὴν κολυμβήθρα ὁ Χριστός, στὸ δισκοπότη-
ρο ὁ Χριστός. Ὁ Χριστὸς εἶνε ἀκόμα στὸ γάμο.
Ὅταν ἔρχωνται στὸ ναὸ ἕνα νέο ζευγάρι νὰ
στεφανωθοῦν, ὁ Χριστὸς εἶνε ἐκεῖνος ποὺ ἑ-
νώνει τὸν ἄντρα μὲ τὴ γυναῖκα. Καὶ «ὃ ὁ Θεὸς
συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω» (Ματθ. 19,6).
Ὅταν ἑνώνῃ ὁ Χριστός, αὐτὸ δὲν εἶνε πολιτικὸς
«γάμος», εἶνε χριστιανικὸς γάμος. Καί, ὅπως
εἶπα πολλὲς φορές, μόνο τὸ φτυάρι τοῦ νε-
κροθάφτη πρέπει νὰ χωρίζῃ τὸ ἀντρόγυνο.
Μέχρι θανάτου πρέπει νὰ εἶνε ἀγαπημένοι.
⃝ Ὁ Χριστὸς εἶνε σὲ ὅλα τὰ μυστήρια, εἶνε καὶ
στὸ εὐχέλαιο. Ἀρρώστησες; δὲ λέω, θὰ καλέ-
σῃς γιατρὸ καὶ θὰ πάρῃς φάρμακα. Ἀλλ᾽ ὅταν,
ὅπως λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο, ξοδεύῃς καὶ
θεραπεία δὲ γίνεται, τί πρέπει θὰ κάνῃς; Μὴν
καλεῖς μάγους, ὅπως ἔκαναν σ᾿ ἕνα χωριὸ ποὺ
συνέβη τὸ ἑξῆς. Ὁ καλὸς παπᾶς, κατὰ καθῆκον,
πῆγε νὰ δῇ ἕναν ἄρρωστο. Χτυποῦσε χτυποῦ-
σε, καὶ κάποια στιγμὴ βγαίνει ἡ γυναίκα καὶ τοῦ
λέει· —Φύγε, δὲ σὲ θέλουμε, ἔχουμε μέσα τὸ
μάγο… Στὸ μάγο πίστευαν, ὄχι στὸ Χριστό.
Ἀρρώστησες λοιπόν; κάλεσε τὸ γιατρό, ἀλλὰ
πρὸ παντὸς νὰ καλέσῃς τὸν ἱερέα γιὰ εὐχέ-
λαιο. Μεγάλο πρᾶγμα τὸ εὐχέλαιο. Ἂν κάνῃς
εὐχέλαιο μὲ πίστι, θεραπεύεσαι. Εἶνε πολλὲς
οἱ περιπτώσεις ποὺ ἔγιναν θαύματα.
⃝ Ποῦ ἀλλοῦ εἶνε ὁ Χριστός; Στὴ μετάνοια καὶ
ἐξομολόγησι – ἄλλο μεγάλο μυστήριο. Ἁμαρ-
τάνεις; μετανόησε. Δὲ θὰ σὲ δικάσῃ ὁ Θεὸς
γιατὶ ἁμαρτάνεις. Τὸ ἁμαρτάνειν εἶνε ἀνθρώ-
πινο, τὸ ἐμμένειν στὴν ἁμαρτία εἶνε σατανικό·
μόνο ὁ σατανᾶς δὲ μετανοεῖ. Ἁμαρτάνεις; τρέ-
ξε στὸν πνευματικὸ πατέρα νὰ ἐξομολογηθῇς,
νὰ πῇς τὰ κρίματά σου· καὶ τότε ὁ Χριστός, ποὺ
εἶνε ἐκεῖ παρών, θὰ σοῦ τὰ συχωρέσῃ ὅλα.
***
Ὁ Χριστὸς λοιπὸν εἶνε παντοῦ. Ἀλλὰ τί συμ-
βαίνει μ᾽ ἐμᾶς· δὲν τὸν πλησιάζουμε ὅπως
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου Μεσονησίου - Φλωρίνης τὴν 29-10-1989 μὲ ἄλλο τίτλο. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 7-11-2010.
πρέπει, ὅπως τὸν πλησίασε ἡ αἱμορροοῦσα
γυναίκα. Πρέπει νὰ τὸν πλησιάζουμε μὲ πίστι.
Ἕνας ἀσκητὴς εἶχε τὸ χάρισμα νὰ βλέπῃ τὶς
ψυχές· ὄχι τὸν ἐξωτερικὸ ἄνθρωπο ἀλλὰ τὸν
ἐσωτερικό. Πῆγε λοιπὸν καὶ στάθηκε ἔξω ἀπὸ
μιὰ ἐκκλησία καθὼς ἔμπαιναν οἱ χριστιανοί. Ὅ-
λους τοὺς ἔβλεπε μαύρους, καὶ ἔκλαιγε. Ὅ-
ταν ὁ παπᾶς εἶπε τὸ «Δι᾿ εὐχῶν» καὶ ἔβγαι-
ναν, τοὺς εἶδε πάλι τὸ ἴδιο. Ὅπως μπῆκαν, ἔ-
τσι βγῆκαν· μαῦροι μπῆκαν, μαῦροι βγῆκαν.
Μόνο ἕνας, καθὼς ἔβγαινε ἦταν ἄσπρος. Ὁ ἀ-
σκητὴς τὸν πλησίασε. ―Ὅταν ἔμπαινες, τοῦ
λέει, ἡ ψυχή σου ἦταν μαύρη· τώρα σὲ βλέπω
νὰ λάμπῃς· τί συνέβη; ―Εἶμαι πολὺ ἁμαρτω-
λός, ἀπαντᾷ ἐκεῖνος. Ὅλες τὶς ἀτιμίες τὶς ἔ-
χω κάνει· λῄστεψα, ἔσφαξα κόσμο, βγῆκα στὰ
βουνά…. Ἀλλὰ σήμερα, μόλις ἄκουσα τὴν καμ-
πάνα, θυμήθηκα τὴ γιαγιά μου ποὺ μοῦ ᾿λεγε·
Παιδί μου, ὅταν ἀκοῦς καμπάνα, νὰ τρέχῃς
στὴν ἐκκλησία. Εἶχα τριάντα χρόνια νὰ ἐκκλη-
σιαστῶ. Μπῆκα λοιπὸν μέσα μὲ δέος, ἔτρεμα·
φοβόμουν μὴ πέσουν στὸ κεφάλι μου τὰ καν-
τήλια κι ὁ πολυέλεος. Ἄκουσα ἀπὸ τὸν παπᾶ
τὰ θεϊκὰ λόγια κι ἀναστέναξα. Θεέ μου, εἶπα,
πόσο ἁμαρτωλὸς εἶμαι! Κ᾽ ἔκλαψα ὅταν βγῆ-
καν τὰ ἅγια, ἔκλαψα ὅταν ἄκουσα τὸ «Λάβε-
τε, φάγετε…»· ἔκλαψα ὅπως ποτέ ἄλλοτε στὴ
ζωή μου. Καὶ εἶπα· Θεέ μου, συχώρεσέ με…
Εἴδατε; Αὐτὸς μαῦρος μπῆκε, ἄσπρος βγῆ-
κε. Ἐμεῖς μαῦροι μπαίνουμε, μαῦροι βγαίνου-
με. Ποιά ἡ ὠφέλεια τοῦ ἐκκλησιασμοῦ μας; Ἀ-
πὸ μιὰ συνήθεια πᾶμε στὴν ἐκκλησία, παίρνου-
με ἀντίδωρο κ.τ.λ.. Ἀλλ᾽ αὐτὸ δὲν μᾶς σῴζει.
Θέλεις νὰ ὠφεληθῇς; Χτυπάει ἡ καμπάνα; ἔ-
λα στὴν ἐκκλησία κι ἄκουσε τὰ θεῖα λόγια, ἀλ-
λὰ μὲ πίστι· τότε θὰ γίνῃ τὸ θαῦμα· ὅπως τὴν
παλιὰ ἐποχή, ποὺ ἔτρεχαν στὴν ἐκκλησία, στέ-
κονταν ἀμίλητοι, προσεύχονταν μὲ δάκρυα,
κ᾽ ἔβλεπαν θαύματα. Τώρα ἐμεῖς δὲ λατρεύ-
ουμε τὸ Θεό· παπᾶδες - δεσποτάδες, μικροὶ
- μεγάλοι, ψεῦτες εἴμαστε. Εἴδατε τὴν αἱμορ-
ροοῦσα πῶς πίστευε; Γι᾽ αὐτὸ ἔγινε καλά.
Νὰ ζητήσουμε λοιπὸν νὰ μᾶς δώσῃ ὁ Θεὸς
πίστι. Νὰ πιστεύουμε κ᾽ ἐμεῖς ὅπως οἱ πρόγο-
νοί μας, ὅπως οἱ μάρτυρες καὶ ὁμολογηταί, ὅ-
πως ἡ Παναγία μας καὶ ὅλοι οἱ ἅγιοι. Κι ὅπως
τὸ μικρὸ παιδὶ ὅταν κινδυνεύῃ τρέχει καὶ φω-
νάζει «μάνα» καὶ στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας του
νιώθει ἀσφάλεια, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς νὰ πλησιάζουμε
τὸ Χριστό μας μὲ μετάνοια πραγματική. Τότε
θὰ δοῦμε στὴ ζωή μας τὸ μεγάλο θαῦμα.
Ὁ Θεὸς δὲ διὰ πρεσβειῶν τῆς ὑπεραγίας
Θεοτόκου νὰ ἐλεήσῃ πάντας ἡμᾶς· ἀμήν.
(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος