ANG ABANIKO MO

(Sa isang bulaklak.)

Parang isang piIas ng

Iang

it na bughaw
ang namamalas ko kung ikaw'y magpaypay,
parang isang "mundo, ang pinagagalaw
ng

napakaputi't niIaIik mong kamay.

Iyan ang pamaymay na iyong ginamit
nang ako'y darang

in ng

diIa ng

init,
diyan napasama ang patak ng

pawis,
diyan napaIipat ang pisng

i ng

Iang

it.

Anopa't sa aki'y naging malikmata
ang buhay kong iyong binigyang biyaya,
nalimot kong minsang ang tao sa lupa
ay may kamataya't sariling tadhana.

Ang sung

it ng

gabi, sa aki'y napawi

at bagong umaga ang siyang naghari,
ang damdam ko baga'y pawang nanaghili
sa akin ang mg

a taong mapagsur.

Subukang igawad ang Sangkatauhan
at hindi sasaya itong kabuhayan,
ng

uni't kung ang iyong "abanikong tang

an,
patay ma'y babang

o't ikaw'y aawitan.

Sa aki'y sukat na ang ikaw'y mamalas
upang ang Iang

it ko'y mawaIan ng

uIap,
ang iyong pamaypay kung siya mong hawak,
ako'y dinarag ng

mg

a pang

arap.