Treni i jetes

Kohe me pare kam lexuar nje liber, ku jeta

krahasohej me udhetimin me nje tren.

Nje shkrim teper interesant.

 Jeta eshte si nje udhetim ne tren:
Shpesh hipen e zbret, ka incidente,
Ne ndonje stacion ka surpriza te kendshme dhe ne ndonje
tjeter ka merzitje.
Wenn wir geboren
Kur lindim
werden
dhe und
hipimin ne
dentren,
Zug einsteigen,
treffen
Takojme
wir Menschen,
njerez, tek
von
te denen
cilet besojme,
wir gauben,
dass
qe do
sie te
uns
nawährend
shoqerojne
unserer
pergjate
ganzen
gjithe
Reise
udhetimit:
begleiten
werden:
prinderit
unseretane.
Eltern.
 Per fat te keq e veteta
eshte nje tjeter.

Ata zbresin ne nje

stacion dhe na lene pa
dashurine dhe
perzemersine e tyre, pa
miqesine dhe shoqerine
e tyre.
 Megjithate, ne tren hipin
persona te tjere, qe per ne
do te jene shume te
rendesishem.
jane vellezerit dhe motrat tona, miqte tane dhe gjithe
personat e mrekullueshem qe duam.
 Dikush nga keta
persona qe hipen, e
konsideron udhetimin si
nje shetitje te vogel.
 Te tjere gjejne vetem
trishtim ne udhetimin e
tyre.

Dhe,me pas ka te tjere ne

tren, te cilet gjithnje jane
prezent dhe te gatshem
per te ndihmuar ata qe
kane nevoje.
Dikush,kur zbret le nje
nostalgji te
perhershme...

Dikush hipen e zbret

menjehere, dhe ne nuk e
kemi vene re...
Habitemi kur dikush nga pasagjeret,
te cilin e duam,
ulet ne nje vagon tjeter
dhe ne kete pjese e bejme udhetimin vetem.

Natyrisht
nuk frenohemi nga askush,
te marrim mundimin,
ti kerkojme
dhe te shtyjme afrimin e tyre
per ne vagonin tone.
per fat te keq, here-
here nuk mund te
ulemi prane tyre ne
vagon, sepse vendi
perbri eshte zene.
Ska gje, keshtu eshte udhetimi: plot sfida, endrra, fantazi,
shpresa dhe lamtumira…
....por pa kthim.

Te perpiqemi ta bejme kete udhetim ne menyren me te

mire te mundshme.
 Te perpiqemi te
shkojme mire me
te afermit tane
ne udhetimin qe
po bejme, dhe te
kerkojme tek ta
me te miren..
 Te kujtojme,
se ne cdo pjese te udhetimit
nje nga shoket tane mund te lekundet
dhe mundesisht do te kete nevoje per mirekuptimin tone.
Edhe ne do te lekundemi
shpesh, dhe do te kemi
nevoje per dike qe te na
kuptoje.
 Misteri i madh i udhetimit
eshte se nuk e dime se kur
do te zbresim
perfundimisht,
dhe aq me pak kur do te
zbresin miqte tane,
dhe as ai qe eshte ulur
prane nesh.
mendoj, se do te me vije shume keq kur te
zbres nga treni.....
Po, jam e bindur.

Ndarja nga gjithe miqte

qe kam takuar gjate udhetimit,
do te jete e dhimbshme,
te le vetem te dashurit e mi,
do te jete shume e trishte.
Por kam shprese se ne fund te fundit
kur te mberrij ne stacionin kryesor
kam pershtypjen se do ,
t’i shoh te gjithe te mberrijne
me nje bagazh,
qe, kur hipen ne tren
ende nuk e kishin.
 Ajo qe me lumturon,
eshte mendimi,
qe kam kontribuar ne rritjen
dhe pasurimin e bagazhit te
tyre.
 Ju, gjithe miqte e mi, te
bejme te pamunduren, qe
te bejme nje udhetim te
bukur dhe ne fund t’ia
kete vlejtur.
Te bejme te pamunduren
qe kur te kemi zbritur te
leme nje vend bosh, me
nostalgji dhe kujtime te
bukura per ata qe do te
marrin udhetimin.
Atyre, qe bejne pjese ne kete
udhetim timin, i uroj

UDHETIM TE
MBARE !