The Deer Thief

Author: Araceli L. Jabal

Characters: main-hunter
Supporting-thief, justice of the peace
Setting: time-one day Place-on the forest



Brief summary: A hunter was out hunting one day on the forest and killed a deer. Since it was
very late in the day, he couldnt take the deer home. He skinned it. He hangs it as high as he
could on the branch of a tall pine tree. The following day he returned for his deer, but the deer
was gone. He searched the area for tracks. When he found clues, he went to the justice of peace
for help. The justice of peace asked him if he had any idea as to who stole the deer. The hunter
replied that he had seen the thief and he didnt know who it was, but he could give an accurate
description of the man who stole the deer. The justice of the peace said if he knows something,
tell him what kind of man heis. The hunter replied that he is shorter than him, he is older, and he
had a yellow bulldog with him. The justice of the peace asked how the hunter knew all that. The
hunter replied that he knew he is shorter than the hunter because he had to put some logs beneath
the tree to reach the deer. The justice of the peace asked how he knew he is old. Then the hunter
replied because he took short steps, like an old man. The judge was convinced and granted
permission to look for a man fitting that description. After searching for some time, the hunter
and the justice of the peace arrived at a house. They saw a yellow bulldog. They knocked on the
door and a small, old man appeared. Then they searched his barn and found the stolen deer. So
the hunter, by using his wits, had tracked down the thief who had stolen his deer.


Lesson/ message: You shall not steal









The Ugly Duckling

Author: Kristine Arenas Setting: Country side
Moral Lesson: Character is better than ones physical appearance
Characters: Mother Duck, 4 Ducklings, Ugly duckling, Farmers, Hunters
Reaction: Do not follow what the four ducklings done to the ugly Ducklings.

Once upon a time, there lived a duck that grew up in the countryside. The duck had been sitting
on her nest watching for her eggs to hatch. From each egg came a cute duckling that lifted its
head and cried. Four ducklings had come out from their shell but there was still one that would
not break. The mother was tired sitting on the eggs, but she seated again on the nest. One
morning the large egg finally broke. She was Shocked. The mothers heart melted. She spread her
swings and embraced her little one. The Ugly duckling became the center of jokes of the flock.
Mother would fight other ducks because of him. The saddest part of it was that even his brothers
would tease him. One day Ugly Duckling made a bold decision. A good farmer took pity of Ugly
Duckling. The farmers wife kept him warm and feed him. And he heard the woman said, If he is
fat enough, I will cook him. Ugly Duckling decided to flee. Ugly Duckling came to a place
where he thought he would be alone only to find out that wild geese were all over the place. For
the nest few weeks, he lived in peace. One morning, he was awakened by the sound of hunters in
the area. He fled away as fast as he could. Time passed by a lot of times the thought of his
mother would creep into his mind. He also yearned for his brothers even if they had done him
wrong in the past. The young bird felt that his wing had been stronger. Now, he could fly higher
and longer. He saw four beautiful swans swimming in the water. He had been maltreated and had
been discriminated because he was ugly. Mother Duck could not speak a work when a beautiful
swan appeared before her. She would always remember the duckling mother. She cackled with
joy as she embraced him










SKIPPING CHRISTMAS

SETTING:
It was a holiday and the places were full of snow. The people are preparing for the upcoming
Christmas Eve and it was very cold.

PLOT:The story focuses on how Luther Krank and his wife Nora tried to avoid doing the
traditional Christmas frenzy. The plan was hatched by Luther himself after he and his wife took
their daughter Blair to the airport for a yearlong mission to Peru with the Peace Corps. After
calculating how much money

They spent last Christmas, Luther decides to take a 10-day Caribbean Cruise with his wife this
year instead of celebrating Christmas the usual way. No Christmas shopping, no Christmas trees,
not even the traditional Christmas party they hosted. Nora reluctantly agreed at first but as the
day of the cruise approaches she thinks it's a great idea as they all miss the crazy commotion
people had to endure during the season. Or so they thought......
MORAL LESSON:
As I have said this story was really inspiring and great. For me the moral lesson here is for us to
keep the spirit of Christmas. We dont need to take those daily routine just to spend the
Christmas all we have to do is that our family and we has to celebrate it together.
SUMMARY
:The story focus on how Luther and Nora Krank try to avoid the frenzy traditionally experienced
during the Christmas holiday. On the Sunday after Thanksgiving, the two bring their
daughter Blair to the airport, where she departs for a year-long assignment in a remote area of
Peru with the Peace Corps. Nora bemoans the fact the upcoming Christmas will be their first
time they are separated as a family, prompting her husband to calculate how much they spent
celebrating the holidays the prior year. When he realizes they have little to show for the $6,100
they







A Home For A New Year

Author: D. Paulo Dizon
Setting:
Time: When Mang Estong building their new house two days before New Year.
Place: In the vacant lot where they building their new house.
Characters: Mang Estong -the father. . MotherMelkor-the son of Mang Estong.d.Victa-daugther
of Mang Estong
The driver-

Summary: This is the story of Mang Estong and his family who was humiliated by the driver of
the owner of the land that their house occupied. That is the reason why Mang Estong utters bad
words against that man because he could not believe at first it could happen: that one man could
drive another from a shelter. At noon time when Mang Estong was fairly exhausted, after eating
lunch he spread tarpaulin and slept on the ground. Melkor tasked by his mother to continue to
work for the roof. While working, he felt the burning of his scalp and skin but, he could stand it.
Several times he hit his finger by hammer then, he knows what his father felt. When his father
stood up and he already finishes the roof, Melkor utter the same bad words against the driver.
His father now feeling better after siesta said, It is alright to be angry and to hate but maybe it is
better to forgive. Melkors Mother and his sister Victa are now preparing to move their thing sin
this hack. Little by little they will add something to the house. Then, build a kitchen, put curtain,
and plants.
Most interesting part:
When Mang Estong stood up after his siesta and Melkor already finished the roof. He was very
tired and his hands and skin are soared. Melkor utter the same bad words that Mang Estong said
before. May the lightning hit them all, May a hundred thunders descend from the heaven hit
them while they are dancing. But, Mang Estong said that it is alright to be angry and hate but, it
is better to forgive.
Value acquired:
It is alright to be angry and hate. But, it is better to Forgive. . . For if you forgive others their
trespasses your heavenly Father will forgive you





Alamat ng Saging

Tauhan: Mariang Maganda,at ang prinsipe
Tagpuan: Tahanan

BUOD:
May isang prinsesang napakaganda; kaya ang tawag sa kanya ay Mariang Maganda. Ang
kanyang tahanan ay malapit sa isang maliit na gubat; doo'y maraming magaganda't
mababangong halamang namumulaklak. Araw-araw, ay nagpapasyal ang prinsesa sa gubat na
ito. Namimitas siya ng mga bulaklak na katangi-tangi ang ayos. Isang araw, sa kanyang
pamamasyal, ay nakatagpo siya ng isang prinsipe. Magandang lalaki ang prinsipeng iyon. Nang
makita ni Mariang Maganda ay nakaramdam siya agad ng kakatuwang damdamin. Ang prinsipe
naman pala'y gayon din. Kaya agad silang nagkapalagayan at nagkahulihan ng loob.
Araw-araw ay namamasyal sila ng prinsipe, hanggang sa magtapat ng pag-ibig ang prinsipe.
Palibhasa'y sadyang may inilalaan nang pagtingin ang prinsesa, hindi na ito nagpaumat-umat at
tinanggapanginiluluhog na pag-ibig ng prinsipe.
Isang hapon matapos silang mamasyal, nag-ulayaw ang dalawa sa lilim ng mabangong
halamanan ng prinsesa.
"Mariang Maganda, kay ganda ng mga bulaklak mo, nguni't ang mga bulaklak doon sa aming
kaharian ay higit na magaganda at mababango; walang makakatulad dito sa inyo."
"Bakit, saan ba ang inyong kaharian?"
"Doon sa dako roon na hindi maaaring marating ng mga taong may katawang-lupa."
Ilan pang saglit at nagpaalam na ang prinsipe na malungkot na malungkot. Kaya napilitang
magtanong si Mariang Maganda. "Mangyari'y..." at hindi na nakuhang magpaliwanag ang
prinsipe."Mangyari'y ano? Ano ang dahilan?" ang tanong ng prinsesang punung-puno ng agam-
agam."Dapat na akong umuwi sa amin, kung hindi, hindi na ako makababalik. Ibig ko sanang
isama kita, nguni't hindi maaari, hindi makapapasok doon ang tulad ninyo. Kaya paalam na
irog."Bumalik ka mamayang gabi, hihintayin kita sa halamanang ito. Babalik ka ha?"
dumating ang prinsipe. Sinalubong siya ng prinsesang naghihintay sa loob ng hardin. Nag-usap
na naman sila ng nag-usap. Kung saan-saan nadako ang kanilang pag-uusap. Hawak-hawak ng
prinsesa ang mga kamay ng prinsipe.
Kaginsa-ginsa'y biglang napatindig ang prinsipe. "Kailangang umalis na ako, Mariang Maganda.
Maghahatinggabi na, kapag hindi ako lumisan ay hindi na ako makababalik sa amin. Diyan ka na
subali't tandaan mong ikaw rin ang aking iniibig," at ginawaran ng halik ang mga talulot na labi
ni Mariang Maganda.
Pinigilan ng prinsesa ang mga kamay ng prinsipe. Hindi niya mabatang lisanin siya ng kanyang
minamahal. Sa kanilang paghahatakan, biglang nawala ang prinsipe at naiwan sa mga palad ng
dalaga ang dalawa niyang kamay. Natakot ang prinsesa, kaya patakbong nagtungo sa isang dako
ng kanyang halamanan at ibinaon ang mga kamay.
Ilang araw, pagkatapos ay may kakaibang halamang tumubo sa pinagbaunan niya. Malalapad
ang mga dahon at walang sanga. Ilan pang araw pagkaraa'y nagbulaklak. Araw-araw, ay
dinadalaw ng prinsesa ang kanyang halaman. Makaraan ang ilang araw, ang mga bulaklak ay
napalitan ng mga bunga. Parang mga daliring nagkakaagapay. Iyon ang mga unang saging sa
daigdig.
Aral : " Katotohanan ay bumubukal sa lupa; At ang katuwiran ay tumungo mula sa langit.
ALAMAT NG GAGAMBA
Tauhan:gaganba,ate,kuya,at si bathala
BUOD:
Si Gamba ay isang manghahabi. Siya ang pinakamahusay sa lahat ng manghahabi sa kanilang
komunidad.
Sapagkat alam niyang siya ang pinakamagaling, taas noo siya at walang sinumang pinapansin.
"Ate, pahiramin mo naman ako ng karayom na pamburda mo. Pwede ba Ate?"
Galit na umangil si Gamba, "Lumayu-layo ka nga rito. Huwag mong mahiram-hiram ang
pamburda ko. Baka masira lang ito, wala kang perang ipambayad dito. Layo!"
Napaiyak ang kapatid na babae ni Gamba. Naramdaman niyang hindi siya itinuturing na kapatid
ng ate niya. Parang langit ang taas nito, napakahirap abutin.
Maya-maya, ang kapatid na lalaki naman ang lumapit kay Gamba.
"Ate, Ate tulungan mo naman ako. Pakisulsi mo namn ang napunit na kamiseta ko."
"Lumayo ka rito. Istorbo ka talaga. Doon ka sa Nanay magpasulsi. Walang ginagawa ang
matandang iyan! Sige layo ka rito. Layo!"
Narinig ng ina ang mapagmataas na tinig ng anak. Nagpupuyos ang damdamin ng kahabag-
habag na ina. Gusto sana niyang saktan si Gamba subalit nagpigil siya.
"Sumusobra ka na Gamba. Obligasyon mong pakitaan ng mabuting asal ang mga kapatid mo.
Kung nanghihiram sila sa iyo, pahiramin mo. Kung humihingi sila ng tulong, tulungan mo. Hindi
lang kapatid mo ang dapat pagpakitaan mo ng kagandahang-loob. Lahat ng nangangailangan ay
dapat mong kalingain." Parang walang narinig si Gamba. Patuloy itong humabi ng tela mula sa
mga sinulid na nasa ikitan niya.
Isang gabing inaaya si Gamba ng ina upang maghapunan, pagalit itong sumigaw, "Ano ba kayo.
Iniistorbo na naman ninyo ako. Di ba ninyo nakikitang hindi pa ako tapos sa hinahabi ko?"
"Ba...baka magkasakit ka, iha, kung malilipasan ka sa pagkain."
"Wala kayong pakialam.""Gamba," pagpigil ng mapagmahal na ina, "kasalanan sa Diyos ang
pagtanggi mo sa pagkain.""Ano bang kasa-kasalanan. Wala akong pakialam kung kasalanan man
un. Inuulit ko. Pabayaan ninyo ako sa ginagawa ko!"
"Patawarin ka ni Bathala," luhaang sabi ng ina.
"Sana humabi ka na lang nang humabi," inis na hiling ng kapatid na babae ni Gamba.
"Oo nga humabi ka na lang nang humabi...humabi nang humabi," dugtong ng kapatid niyang
lalaki.Ang hiling ng magkapatid ay dininig ni Bathala. Sa isang makapangyarihang tinig ay
narinig ng lahat ang galit Nito, Naging mapagmataas ka sa kaunting kaalamang bigay Ko sa iyo.
Di mo kinakalinga ang mga kapatid na kailangang tulungan. Hindi mo rin binigyan ng puwang
sa puso ang magulang mo! Pati na biyaya sa hapagkainang dulot Ko ay tinatalikuran mo. Bilang
parusa, paghahabi na lang ang gagawin mo araw-araw, oras-oras, minu-minuto!"
Pagkasabi nito ay biglang nawalang parang bula si Gamba. Isang insektong paikut-ikot na
humahabi ng sapot ang naiwan sa silyang kinauupuan ng dalaga.
Sa awa sa anak ay napahagulgol ang ina at marahang hinaplos nitoang insekto at tinawag na
Gamba...Gamba.Magmula noon si Gamba ay tinawag nang Gagamba na araw at gabi ay walang
tigil sa paghabi hindi ng sinulid sa ikiran kundi ng sapot mula sa kanyang katawan



Ang Alamat ng Malate

Isinulat ni: Rene Alba

Tauhan:Maria,Jose,at ang mga kastila
Tagpuan:MAynila

BUOD:
Ang Malate ay isang lugar sa Maynila. Ito ay karugtong ng Mabini at Harrison, malapit sa Roxas
Boulevard at sa tabi nito ay dagat. Kung paano naging Malate ay siya nating isasalaysay.
Mayroong dalawang magkapatid na si Maria at si Jose. Madalas silang naliligo sa tabi ng dagat.
Isang araw habang naliligo ang magkapatid ay may napadaang mga dayuhan at ito ay ang mga
Kastila.
Sa maraming pagkakataon ang mga dayuhan ay mahilig magtatanong sa mga pook at lugar na
kanilang dinaraanan pagkat bahagi ito ng kanilang pagsisiyasat.

Nang mga sandaling yaon ang magkapatid ay nag-aayos ng kanilang dalang baon. Kakain na
lamang sila ng mapuna nila na wala pala silang dalang tubig, mabuti pa yata'y uminom na lang
tayo ng tubig sa dagat ang wika ni Jose. Biglang tumungo ito sa dagat at tinikman ang tubig.
Samantala ang mga kastila na namamasyal ay palapit kay Maria at itinatanong sa kanya ang
pangalan ng pook sa wikang Kastila. Hindi ito maintindihan ni Maria sa halip ay tinawag ang
kapatid na si Jose, kasalukuyang tumitikim si Jose ng tubig sa dagat.
Pasigaw na pinaalam nito kay Maria ang tubig dagat. "MA-ALAT ATE! MA-ALAT ATE!"
Narinig ito ng mga Kastila at inakala ng mga ito na ang pasigaw na sinabi ni Jose ay ang
pangalan ng pook. Magmula noon ay pinangalanan at tinawag ng mga Kastila ang nasabing
pook na MALATE, hango sa tubig dagat na ma-alat ate!









ALAMAT NG ROSAS

Tauhan:Rosa,Cristobal,panginoon
Tagpuan:Noong araw

BUOD:
Noong araw ay may isang magandang dalagang nagngangalang "Rosa," na balita sa kanyang
angking kagandahan, kayumian, at kabaitan. Maraming nangangayupapa sa kanyang
kagandahan. Ngunit ni isa sa mga ito ay hindi niya mapusuan.
Dahil ang gusto ni Rosa ay ang maglingkod sa Panginoon at sa pagtulong sa mga
nangangailangan ng kanyang tulong. Ngunit si Cristobal, isang mahigpit niyang mangingibig, ay
di makapapayag na di mapasakanya ang dalaga, at ito'y nagtangkang agawin si Rosa at dinala
ito sa hardin.
Ngunit nananalangin si Rosa sa Panginoon at noon di'y siya'y naging bangkay. Sa takot ni
Cristobal ay ibinaon niya ang dalaga sa bakuran nito at saka siya lumayo sa pook na iyon upang
di na magbalik kailanman.
Mula noon ay hindi na nakita ng mga taga roon si Rosa. Sa halip, sa bakuran nito ay may isang
halamang tumubo na may bulaklak ngunit paghawak sa tangkay nito ay mapapasigaw ka dahil
sa talas ng tinik ng halamang hinahawakan. Dahil niloob ito ng Panginoon na gawing bulaklak si
Rosa na ang tangkay ay may mga tinik na tagapangalaga rito upang di-pagnasaang pupulin
lamang ng sinuman.








Alamat Ng Alagaw

Noong ikalabinlimang dantaon, humigit-kumulang, ang Lumang Taal ay isang masaganang
balangay sa talpukan ng alon ng Lawang Bunbon na sakop ni Raha Matapang. Ang Batangas
tulad sa ngayon ay di pa lalawigang natatatag kundi pulu-pulutong na mga balangay sa ilalim ng
kapangyarihan ng iba't ibang raha at lakan. Nang panahong iyon ay kaylimit salakayin ng mga
Moro ang baybay-dagat ng Balayan pati ng Hog Pansipit. Dahil dito'y nagsanib ang mga munting
balangay upang magdamayan at isailalim ng pangangasiwa ng lalong matapang at
makapangyarihang lakan. Ang Taal ang pinakamatibay na moog laban sa Kamorohan. Minsan, si
Raha Matapang, bantog na mandaragat ay nagpadala ng mga kawal upang sagupain ang mga
Moro sa larangan ng digma sa baybayin ng Mindoro. Ito'y kanyang isinagawa upang ang
kanyang kaharian ay malayo sa anumang kapinsalaan ng digma. Napabilang sa mga kawal ang
Binatang Marahas na uliran sa bait at sigla. Bago lisanin ni Marahas ang kanyang kasintahang si
Mutyang Marikit ay nagbilin ng ganito: "Minamahal kong Marikit, sa pag-alis ko ay dala ko ang
kabuhayan at kamatayan. Ang utos ng ating matanda ng Balangay ay di maaaring suwayin. Ikaw
ang unang-unang pupula sa akin kung tatalikdan ko ang tungkuling iniatas ng ating balangay.
Oo, lilisan kang baon mo ang aking pagmamahal.
Si Marahas ay nagpatuloy: "Iiwan ko sa iyong kandili at pag-aaruga ang isang halamang ituring
mo ring ako - ang aking sarili. Kung ako ay masawi ito'y malalanta. Kayk siya'y diligin mo at pag-
ingatan. Ang luha mo lamang ang tanging lunas."</p>
<p>Naghiwalay sila.</p>
<p>Nalagas ang mga araw sa tangkay ng panahon. Walang balitang galing kay Marahas. Patuloy
rin nang pagmamalasakit si Marikit sa halamang iniwan sa kanya ng kanyang giliw. Pinagyaman
niya ang nasabing halaman sapagka't ito lamang ang naiwang tanging sanla ng irog at taga-
pagpaalaala ng kanyang katapatan.</p>
<p>Isang araw, ang halaman ay nalanta. Nagsadya siya sa palasyo ni Raha Matapang upang
makibalita tungkol kay Marahas. Ang mga kawal na nagbalik sa digmaan ay nagbalita at
nagpatotoong si Marahas, ay nasawi, nguni't nasawing taglayang karangalan sapagka't sila'y
nagtagumpay naman. Umuwi si Marikit na ang puso'y halos naawalat sa kapighatian. Ang
kanyang tanging aliw lamang sa sarili ay.ang pangyayaring ang kanyang mahal ay namatay sa
ngalan ng kabayanihan.</p>
<p>Gabi't araw ay dinilig niya ang halaman ng mga patak ng luha. Sa kanyang matamang pag-
aalaga, ang halaman ay muling umusbong, lumago ang mga dahong masinsin, at
namulaklak.</p>
<p>Si Marikit ay naging masasaktin. Subali't ang bawa't karamdama'y may lunas. Kung siya'y
dadalawin ng sakit ng ulo, may lagnat, may sipon at nag-uubo, ang mga dahon ng halaman nito
o ang mga bulaklak nito ay kanyang nilalaga. Matapos magpunas gamit ang pinagkuluang tubig,
siya'y gagaling agad. Kung sumasakit ang kanyang tiyan, iinom ng tubig na pinaglagaan ng
halaman. Natambad sa kaalaman ng madia ang lunas na idinudulot nito. Nagsigaya ang mga
kapitbahay ni Marikit hangga't ang buong balangay, di lamang ang buong Batangas kundi ang
Katagalugan ay natutong uminom ng alagaw.</p>
<p>Subali't bakit tinawag na alagaw ang halaman? Si Marikit ang nagbigay ng ngalan... kinuha
sa salitang "Alaga raw," alag aaraw-araw ni Makirit ang halaman.</p>