Buitenkant

Gepubliceerd: 02-jun-2014 13:49 (Observant Online)

Coassistent Anna Verhulst schrijft iedere twee weken een column over het leven in een ziekenhuis.
Hoe kijkt een aankomend arts aan tegen de dagelijkse praktijk in de gezondheidszorg? Deze week:
gaat Anna op bezoek in een psychiatrische kliniek.
Ik ben een dag in Amsterdam om wat zaken kort te sluiten met een onderzoeksgroep aan de VU over
een vervolg op mijn onderzoeksstage. Ik besluit deze afspraak te combineren met een bezoek aan de
psychiatrische kliniek waar mijn moeder als arts werkt.
Als ik over de straat langs het gebouw naar de hoofdingang loop, valt mijn oog op een raam waarop
met lippenstift een onleesbare tekst is geschreven. Op het raam ernaast is een plastic tasje van Action
met twee stukjes plakband bevestigd. Op de tweede verdieping is een spoor uitgekerfd in het glas; de
vorm lijkt verdacht veel op die van vijf vingernagels die meerdere malen wanhopig over de ruit zijn
getrokken.
Het onbehagelijke gevoel dat ik buiten al had wordt bij binnenkomst alleen maar versterkt wanneer ik
een elektronische sleutel en een pieper overhandigd krijg. Op de pieper zit een rode knop. Daar druk
je op als je wordt aangevallen, dan komen we zo snel mogelijk, legt de baliemedewerker me
routineus uit.
Na een snelle rondleiding kijk ik vanuit de relatieve veiligheid van mijn moeders werkkamer neer op de
binnenplaats. Er staan een aantal mensen te roken. Ik begin meteen te observeren: wat zouden deze
patinten hebben? Lacht die ene vrouw niet een beetje manisch? En kijkt die kerel daar niet een
beetje vreemd uit zijn ogen? Mijn moeder volgt mijn blik en raadt mijn gedachten. Dat zijn gewoon
medewerkers hoor, zegt ze droogjes.
Wanneer we enkele momenten later over de gang lopen naar een ander deel van het gebouw, wordt
mijn moeder staande gehouden door een vrouw. De lab-uitslagen zijn binnen, hoor, zegt ze op
vertrouwelijke toon, dus je hoeft niet meer te overleggen met de huisarts. Als we zijn doorgelopen
zeg ik wijsneuzerig tegen mijn moeder: Dat was zeker een verpleegster?. Ze grinnikt. Nee, dat was
nou een patint. Ik kijk snel over mijn schouder, maar de vrouw is al verdwenen.
Ik keek naar de buitenkant van de kliniek, en projecteerde het beeld dat ik daarbij vormde meteen op
iedereen die binnen rondliep. Terwijl het juist bij mensen die geestelijk ziek zijn niet altijd aan de
buitenkant te zien is. Dat is iets wat ik vanuit mijn opleiding wel heb meegekregen, maar in het echt
toch nog steeds een valkuil blijkt te zijn. Op dit soort momenten wordt het altijd weer even duidelijk dat
ik stiekem gewoon nog een groentje ben.
Anna Verhulst


Anna Verhulst (22) is coassistent en schrijft deze tweewekelijkse column
op basis van haar eigen ervaringen in de gezondheidszorg.