Seperti yang dinyatakan di atas, kuasa-kuasa sosial yang telah membentuk dasar-dasar

ekonomi Indonesia dalam selepas kemerdekaan era jatuh ke dalam dua kumpulan
besar: revolusioner sosial tentera, di sebelah yang satu dan radikal populis dan
komunis kuasa-kuasa sosial, mengenai lain.
Angkatan revolusioner
Pada sebelah balas revolusi, kuasa-kuasa sosial yang paling penting yang telah
membentuk Dasar-dasar ekonomi Indonesia dalam tempoh selepas kemerdekaan telah
asing modal, modal Indonesia Cina, dan tentera birokrasi modal (Robison, 1978).
Modal asing syarikat asing -. Terutamanya firma Belanda, Amerika dan British mendapat kawalan ke atas ketinggian menguasai ekonomi Indonesia - terutamanya,
sektor sumber semula jadi di negara ini - di zaman penjajah dan disimpan ini kawalan
semasa awal tempoh selepas kemerdekaan. Banyak syarikat asing terpaksa untuk
menarik diri daripada Indonesia semasa 1950-an dan awal 1960-an akibat daripada
dasar-dasar ekonomi yang semakin radikal negara. Tetapi ramai daripada orang-orang
yang meninggalkan kembali berikutan kejatuhan Demokrasi berpandu Sukarno dan
penubuhan Rejim Orde Baru Suharto pada tahun 1965, kali ini membawa bersama
mereka yang ketara jumlah pelaburan langsung asing Jepun. Seperti semasa
penjajahan, Parlimen dan tempoh Demokrasi berpandu, pelaburan asing pada awal
New Order tempoh tertumpu dalam sektor sumber asli tetapi ia menjadi semakin
memberi tumpuan kepada projek-projek perindustrian yang berpandangan ke dalam,
besar-besaran pada pertengahan 1970-an dan awal 1980-an. Pada tahun 1980,
syarikat-syarikat asing dari perindustrian baru Asia Timur negara mula melabur dalam
aktiviti pembuatan intensif buruh, sebagai negara yang beralih daripada perindustrian
import-menggantikan untuk mengeksport berorientasikan.
Ibu negara Indonesia Cina. Keupayaan Indonesia Cina untuk mengakses antarabangaturan rangkaian perdagangan Cina dan pengecualian mereka dari ketinggian
memerintah ekonomi semasa zaman penjajahan membawa kepada banyak
melaksanakan peranan 'orang tengah' dalam tempoh ini. Selepas kemerdekaan,
memandangkan kelemahan politik mereka, kejayaan Usahawan Cina Indonesia
menjadi fungsi sejauh mana mereka membangunkan hubungan rapat dengan pegawai
pegawai kanan tentera. Hubungan tersebut bermakna akses istimewa kepada lesen
import, subsidi kredit bank negeri, dan negeri lain kemudahan. Bagi sebahagian
mereka, pegawai kanan tentera mengekalkan hubungan ini tiada diri mereka dan,
dalam keadaan rendah peruntukan bajet kerajaan untuk tentera, untuk menjana sumber
tambahan untuk aktiviti tentera. Banyak modal Indonesia Cina melarikan diri
Indonesia semasa krisis ekonomi tahun 1960-an awal. Tetapi, seperti modal asing, ia
kembali berikutan penubuhan New Order. Sesetengah Cina Indonesia usahawan,
terutamanya Liem Sioe Liong, dapat mewujudkan perniagaan yang besar empayar

semasa dekad pertama atau lebih tempoh New Order akibat daripada mereka
hubungan politik yang baik dan akses kepada lesen kerajaan dan kredit subsidi.
(McDonald, 1980; Robison, 1986; Winters, 1996).
Modal tentera birokrasi. Pegawai-pegawai kanan tentera menjadi semakin terlibat
dalam
aktiviti perniagaan semasa tahun 1950-an dan 1960-an, terutamanya dengan
nationalisation aset asing dalam tempoh Demokrasi Berpandu. Perniagaan yang paling
negarakan
telah diletakkan di bawah kawalan tentera dan pengurusan. Selepas ini, perniagaan ini
'' hampir menjadi agensi bagi peruntukan lesen import dan pengedaran
kepada pengimport Cina atau asing, yang berterusan dalam amalan untuk menguasai
import
sektor '' (Robison, 1978: 25). Kepentingan perniagaan tentera berkembang dengan
ketara
selepas 1965. Dalam satu tangan, peranan ekonomi syarikat minyak negara,
Pertamina,
diketuai oleh Ketua Ibnu Sutowo, berkembang secara mendadak berikutan
bermulanya minyak
ledakan pada awal hingga pertengahan 1970-an. Sebaliknya, kawalan tentera seluruh
negeri
peralatan dan kemudahan dan perusahaan yang memungkinkan untuk tentera untuk
membina sebuah
besar empayar perniagaan swasta. Menjelang pertengahan tahun 1980-an, tentera
milik perniagaan swasta
telah menjadi terlibat dalam pelbagai sektor termasuk perhutanan, kereta, perbankan,
dan syarikat penerbangan, pembinaan, sewa loji, dan hotel dan pelancongan (Robison,
1986: 259-66).
Secara umum, pemodal Cina Indonesia dan kapitalis tentera birokrasi
cenderung untuk menyokong pembangunan kapitalis kerajaan yang dipimpin
bukannya pasaran liberal
dasar-dasar ekonomi kerana pergantungan yang agak kuat mereka di akses atau
kawalan
Kemudahan negeri dan sumber. Pemodal asing, sebaliknya, cenderung untuk menjadi
lebih
menyokong dasar ekonomi pasaran liberal, walaupun mereka yang terlibat dalam
inwardmencari aktiviti perindustrian juga mendapat manfaat daripada perlindungan dan
kemudahan negeri.
Apa perbezaan antara kuasa-kuasa ini lebih merit liberal dan negeri-

model membawa kapitalisme, bagaimanapun, mereka mempunyai

kepentingan bersama dalam kuat
perlindungan harta swasta dan mengekalkan kestabilan makroekonomi. The
kedua telah bermakna bahawa mereka mempunyai minat yang sama dalam
penggunaan
dasar ekonomi makro dan fiskal konservatif.
Dalam mendakwa agenda ini, bahagian-bahagian modal telah dikekang dalam
segera tempoh pasca merdeka oleh fakta bahawa Indonesia utama politik
pihak disokong sama ada populis radikal atau agenda komunis. Ia adalah sukar untuk
pemodal asing dan pemodal Cina Indonesia untuk mengatur diri mereka
politik dalam tempoh ini; pemodal asing untuk alasan yang jelas, dan Cina
Kapitalis Indonesia kerana mereka adalah sebahagian daripada minoriti terdedah. Di
dalam ini
konteks, tentera menjadi kenderaan utama politik di mana kaunter yang
agenda revolusi dikejar. Dengan kepentingan perniagaan yang tersendiri dan kuat
pautan ke ibu negara Indonesia Cina, ia adalah satu-satunya pertubuhan politik pada
masa yang
yang membentuk kepentingan kolektif kuasa-kuasa revolusioner.
Populis radikal dan Angkatan sosial Komunis
Pada populis radikal dan sebelah komunis, kuasa-kuasa sosial yang paling penting
yang
dasar-dasar ekonomi telah membentuk Indonesia telah modal asli kecil,
golongan petani dan kelas pekerja perindustrian
Modal asal yang kecil. Ini sebahagian daripada kelas kapitalis menjadi dikunci ke
dalam
perdagangan kecil-kecilan dan pengeluaran komoditi di zaman penjajah hasilnya
penguasaan ekonomi asing dan penggunaan Belanda firma Cina
perantara. Dalam sistem demokrasi berparlimen, peranan mereka dalam ekonomi
merosot,
walaupun pengenalan pelbagai inisiatif yang bertujuan untuk menggalakkan asli yang
lebih besar
penyertaan ekonomi. Penurunan ini berterusan sehingga Demokrasi berpandu dan
Tempoh New Order sebagai modal birokrasi tentera dan kemudian juga asing dan
Ibu negara Indonesia China mula menguasai aktiviti ekonomi (Robison, 1978: 1823; 1986: 36-65).
Kaum petani dan kelas pekerja industri. Pada kemerdekaan, majoriti
Indonesia adalah petani petani, yang tinggal di kawasan luar bandar dan bekerja di
subsistence-

aktiviti pertanian yang berkaitan. Kegagalan umum kerajaan semasa

demokrasi berparlimen dan tempoh Demokrasi berpandu untuk menggalakkan buruh
aktiviti pembuatan intensif bermakna bahawa kaum petani kekal setakat ini
kelas terbesar. Walaupun kelas pekerja perindustrian wujud semasa tempoh ini, ia
kekal kecil. Hanya dengan peralihan kepada intensif buruh berorientasikan eksport
strategi perindustrian di akhir 1980-an dan awal 1990-an bahawa kelas pekerja
perindustrian
meningkat dengan ketara dalam saiz (Hadiz, 1997: 111).
Berbeza dengan revolusioner kuasa-kuasa sosial, pemodal asli kecil,
petani dan pekerja industri cenderung untuk menyokong bentuk radikal negeri
campur tangan dalam ekonomi. Kapitalis asli kecil secara amnya dipanggil untuk
campur tangan kerajaan yang lebih besar untuk menggalakkan perusahaan perniagaan
tempatan dan menyekat
aktiviti-aktiviti perniagaan Cina asing dan etnik, pandangan yang Chalmers dan
Hadiz (1997) telah dipanggil '' populis radikal '' (lihat juga Robison, 1978). petani dan
pekerja industri, sebaliknya, cenderung untuk menjadi lebih prihatin tentang
eksploitasi pekerja dan petani daripada kedudukan relatif asli,
modal Cina asing dan etnik. Dalam tahun 1950-an dan 1960-an, beberapa buruh
kesatuan dan organisasi petani berusaha untuk meneruskan agenda ini melalui
communistinspirasi dan disokong program radikal pemilikan tanah dan pengagihan semula
nasionalisasi aset asing.
Radical populis dan komunis kuasa-kuasa sosial telah lebih baik diwakili oleh politik
pihak selepas kemerdekaan daripada revolusioner kuasa-kuasa sosial. indigen- kecil
modal ous, misalnya, mendapat sokongan besar dari utama bukan komunis
parti-parti politik: Parti Indonesia Nasionalis (PNI), Sosialis Indonesia
Party (PSI), dan parti-parti politik Islam yang besar, Masyumi dan Nahdatul Ulama.
Sebelum tahun 1949, pihak-pihak ini telah semua komited diri untuk program luas
nasionalisme ekonomi dan pihak-pihak Islam dan sayap kanan PNI adalah
komited untuk mempromosikan perusahaan asli swasta khususnya (Robison,
1986: 37-8). Walaupun agenda populis radikal ini tidak bermakna bahawa pihak-pihak
yang
instrumen modal yang mudah, asli kecil, ia bermakna bahawa mereka sering
diwakili kepentingannya dalam perbahasan atas dasar ekonomi. Petani dan
perindustrian
pekerja, sebaliknya, diwakili terutamanya oleh Parti Komunis Indonesia
(PKI). Beberapa parti politik lain mempunyai hubungan dengan kesatuan sekerja dan,
Mortimer (1982: 61) telah menegaskan, PKI juga mendapat sokongan daripada
bahagian-bahagian
elit Indonesia. Walau bagaimanapun, di kalangan parti-parti politik utama, ia adalah
PKI yang

adalah juara yang paling aktif dan konsisten petani dan pekerja industri
kepentingan semasa tahun 1950-an dan 1960-an. Hasibuan (dipetik dalam Hadiz
1997: 50) telah berhujah
bahawa kesatuan sekerja PKI berkaitan, SOBSI, lebih mampu memperjuangkan
kepentingan
pekerja industri kerana, berbeza dengan parti-parti politik utama yang lain, PKI
tidak mempunyai ahli dalam kedudukan kawalan dalam perusahaan milik negara
sektor.