© Orde der Verdraagzamen Brochures

STRIJD IN ATLANTIS

(De Atlantische tijd en het heden)

Atlantis is een fabel, lang vergeten, vaak opgerakeld, nooit begrepen. Een aantal
boerenstaten, langzaam uitgegroeid tot een soort handelsimperium met heel wat koloniale
wensen en mogelijkheden. Waar eenmaal de handel begint daar zien we ook als vanzelf wat
techniek en wat weten ontstaan. Dit was geconcentreerd in de kaste van de priesters en de
kaste van de krijgers. Zo ontstond langzaam maar zeker een steeds grotere macht, waarbij
ieder op zijn beurt weer andere uitvindingen had gedaan en weer andere machten van de
natuur had getemd. Waar macht ontstaat, daar wordt macht dierbaar.
Eens kwamen de koningen samen rond de Zuil van de Wet en ze bespraken alle dingen in
goede vrede met elkaar. Maar langzamerhand werd het meer en meer wat u in deze dagen
kunt noemen een rondetafelconferentie, waarbij iedereen op zijn beurt een veto probeerde uit
te spreken. Zo deelden zich de partijen.
Er ontstond, zullen we zeggen, een wat zuidelijk blok en een wat noordelijk blok. Elk van hen
meende ook over voldoende kracht, macht en wapens te beschikken om de ander zijn wil op te
leggen. Natuurlijk, men sprak over vrede, want dat doen mensen altijd als ze aan oorlog
denken. Hoe meer men roept: 'Nu is de vrede voor altijd zeker gesteld' hoe gevaarlijker het
wordt. Zo was dat ook in die dagen. Men had bepaalde middelen waarmee men de toen nog
wat jongere aarde in beweging kon brengen. U zou kunnen zeggen gecontroleerde
aardbevingen en de mogelijkheid bepaalde erupties te veroorzaken. Dit laatste zou de
ondergang moeten betekenen van het resterende noordelijke deel van Atlantis. Maar in dit
geval wonnen de Noordelijken. Want in het zuiden dacht men met andere middelen - waarmee
men ondermeer een soort energie wist af te tappen uit de aardatmosfeer, vooral uit de
ionensfeer - voldoende mogelijkheden te hebben om door beïnvloeding van het weer, het
opwekken van stormen en dergelijke, de Noordelijken een keer mores te leren. Zo stonden ze
tegenover elkaar en ieder riep uit: Ik heb gelijk. Wij weten het beter. Wij bedoelen het beter.
Ons denken, onze manier van omgaan met de burgers, met de priesters, met de slaven, is de
meest juiste.
Dan gebeurde het. Er kwam een betrekkelijk klein geschil, in feite een belediging. De
Noordelijken hadden ter onderhandeling weer een paar mensen gezonden naar de leiding van
de zuidelijke Koningenbond. Om duidelijk te maken hoe belachelijk hun voorstellen waren
werden ze door de Zuidelijken ontdaan van al hun lichaamshaar en kaal als geplukte ganzen,
met een slavenrokje om, teruggebracht tot aan de grens van het noordelijk gebied. Dit was
voldoende. Hun trots was gekrenkt en het noorden besloot aan te vallen. En ja, ze waren er
waarschijnlijk iets eerder bij dan de Zuidelijken, want de eerste bevingen die ze gecontroleerd
wisten te veroorzaken, waren voldoende om de installaties waarmee men energie ontving en
het weer eventueel kon beïnvloeden, voor een groot gedeelte onschadelijk te maken. Toen was
het gebeurd. Het is altijd zo dat wie het eerst vuurt de meeste kansen heeft. Dat was daar
ook, alleen zeiden ze toen nog niet dat de eerste klap een daalder waard was. In de moderne
tijd kun je dat ook niet meer zeggen, want een klap is ongeveer tien miljoen waard. Dat is de
kostprijs van het projectiel.
Wat geschiedde er verder?
Degenen die deze conflicten onjuist vonden waren voor een deel weggetrokken. In het
noordelijke gebied, vooral in de koloniën, bleef nog een aantal witte priesters over. Het zuiden
was praktisch door de zogenaamde witte priesterschap verlaten. Alleen bleef nog de
stadspriesterschap over, die een soort godendienst hadden ingesteld. Overigens van
visachtigen. Daar is later nog de Dagon-verering en dergelijke van overgebleven. Zij hadden
natuurlijk ook hun orakels en ze werkten met de krachten die op aarde zijn, de Ley-lijnen. Dat
zijn krachtlijnen die te maken hebben met invloeden van sterrenstand, van planeten, maar ook
met de eigen krachtverhoudingen op aarde. Die priesters hadden alles eruit gelezen wat ze

358 – STRIJD IN ATLANTIS 1

Orde der Verdraagzamen

dachten dat hun meesters wilden horen, want wie een goed bericht bracht werd rijkelijk
beloond en wie een slecht bericht bracht mocht voor zijn leven vrezen. Dus de priesters
profeteerden aan beide zijden overwinningen. De wijzen trokken zich terug in eenzaamheid en
meditatie en de krijgers besloten onderling eventjes het geschil te regelen. Misschien dat het
in deze tijd niet veel is, maar in die tijd was een miljoen mensen veel. De eerste ramp van
Atlantis, deze eerste oorlog, kostte meer dan een miljoen mensen het leven. Wat er overbleef
was ook niet zo gezond. Want de aardbevingen waren weliswaar gecontroleerd, maar je kunt
niet een aardschot verbieden op je eigen gebied mee te trillen. Zo werd er erg veel vernietigd
en de hoofdstad was praktisch geruïneerd.
Later heeft men die weer opgebouwd en toen volgens een systeem, dat oorspronkelijk in
koloniale gebieden was gebruikt omdat het een perfecte scheiding tussen de koning,
hofhouding, priesters, krijgers, burgers en slaven mogelijk maakte. Als ik u dit zo vertel, dan
moet u zich realiseren dat dergelijke dingen steeds weer voorkomen. Er is altijd een opvallend
punt. Bij dergelijke conflicten blijken de werkelijke protagonisten (voorvechters) en de
werkelijke tegenstanders iets gemeen te hebben.
Iemand heeft eens gezegd over de Tweede Wereldoorlog, dat het eigenlijk een
persoonlijkheidsconflict was tussen twee niet erkende kunstschilders. Hij doelde daarmee op
Adolf en Winston, die beiden niet onverdienstelijk hebben geschilderd. Het is overdreven
natuurlijk, er zit veel meer bij, maar tegenstanders hebben vaak iets met elkaar gemeen. Als
er dus nu in de Sovjet Unie een ex-acteur aan het bewind zou zijn gekomen, zou ik werkelijk
gevreesd hebben voor de vrede op aarde. Gelukkig is het nog niet zo ver. Maar we moeten ons
realiseren dat dergelijke conflicten ontstaan uit het onvermogen van bepaalde mensen hun
eigen beperkingen te erkennen. Zodra iemand denkt dat hij alleen het weet, is strijd bijna,
onvermijdelijk. Zodra iemand uitgaat van zijn eigen stellingen en zijn eigen gelijk zonder meer,
is de ondergang nabij. Wij hebben dat duizenden keren op aarde kunnen zien.
We hebben het kunnen zien bij de val van het Perzische rijk, de val van Babylon. We hebben
het kunnen zien bij de ondergang van het toch in die tijd zeer grote Israël, de tijd van Salomo
en daarna. We hebben het kunnen zien bij de Romeinen. We hebben het kunnen zien bij het
rijk van Karel de Grote en ga zo maar door. Altijd komt er weer ergens iemand die denkt dat
hij het beter weet. Iemand die zegt:" Ik weet het heel goed, en mijn systeem is het enig
juiste" Vanaf dat ogenblik loopt alles mis.
Wat is die macht eigenlijk waar de mensen mee bezig zijn? Voor driekwart een illusie. Het is
het vermogen anderen te dwingen althans in schijn te bevestigen dat men gelijk heeft. Als we
de wereld vandaag bekijken, dan zien we wapens die misschien niet gelijk zijn aan datgene
wat men in Atlantis heeft gehanteerd, maar toch wel vergelijkbaar in vernietigingskracht. Met
één verschil. Bij een Atlantische ramp ging een deel van de wereld ten onder, maar wat restte
bleef bewoonbaar. Als je moderne wapens gebruikt is het een beetje anders. Bepaalde
bacteriologische wapens bijvoorbeeld kunnen voor vijftig tot honderd jaar een bepaalde streek
absoluut onbewoonbaar, niet exploiteerbaar maken. Atoomstraling zou bij bepaalde nu
bestaande wapens een levensduur van gevaarlijke straling hebben van ongeveer duizend jaar,
iets minder, waardoor dus de kern van het gebied na die duizend jaar nog steeds absoluut
onvruchtbaar is en daaromheen mutaties van de meest verschillende soorten optreden. Dat is
één bom. Wat gebeurt er als er honderd vallen? Je kunt erover nadenken, je kunt er bang voor
zijn en je kunt je schouders ophalen en zeggen: nu ja, het gaat alleen maar om de veiligheid
en nergens anders om.
In Atlantis dachten ze ook dat het er alleen maar om ging de wet bij te stellen. Om op de zuil
in het midden van de raadzaal een nieuwe gouden tafel met een licht gewijzigde interpretatie
te hangen, want daar is het hele conflict mee begonnen. Niemand wilde toegeven. Het is de
onverdraagzaamheid die geboren wordt uit het besef van eigen vermogen en eigen macht.
Men houdt geen rekening met anderen. Men bezit de enige waarheid. Een ieder die dat
aantast, tast in wezen je persoon en je ik-beeld aan. Liever dan dat ik-beeld ook maar iets te
laten wijzigen ben je bereid jezelf en alle anderen daarbij te gronde te richten. Dat is de
gevaarlijke mentaliteit. Het is de mentaliteit van mensen die nog niet zolang geleden hebben
gezegd. Nou ja, een korte vrolijke oorlog is toch geen bezwaar, dan kunnen ze eindelijk zien
dat we als militairen, als generaals, niet zo slecht zijn als ze altijd hebben beweerd. Wij zijn
betere strategen, we hebben betere soldaten, we hebben betere wapens. Als ze dat niet

2 358 – STRIJD IN ATLANTIS

© Orde der Verdraagzamen Brochures

hadden gezegd (eigenlijk al in 1934/35), is het de vraag of er een 1939 zou zijn gekomen met
de ondergang van 1945.
Zo schijnbaar onbelangrijk zijn die dingen.
Het ligt niet allemaal bij de leiders. Ik denk dat de vorsten in Atlantis - die tenslotte die aanval
hebben gedaan uit angst voor de macht van de tegenstander, laten we dat niet vergeten - zelf
hebben zitten bibberen en hebben gezegd: Was het maar niet nodig geweest. Ze wilden
toegeven dat het in feite overbodig was. Maar door hetgeen zij hebben gedaan, hebben ze het
aanzien van de aarde en de geschiedenis van de mensheid aanmerkelijk gewijzigd.
Hoe gaat het in deze tijd?
Ook hier zie ik mensen samenkomen. Er zijn vele internationale rostrums (sprekerstribunes),
waar een ieder - meestal zonder te luisteren naar wat anderen zeggen - zijn eigen mening en
oordelen verkondigt en alleen maar vecht om zijn eigen denkbeelden overeind te houden, ten
koste van alles. Er zijn overal staatshoofden die elkaar vriendelijk glimlachend de hand
drukken, terwijl ze elkaar liever een dolk in de rug zouden stoten. Nu is dat natuurlijk
burgerlijke beleefdheid die je tegenwoordig mag verwachten. Overal zijn er generaals die
zeggen: Wij zijn niet te verslaan. Wij kunnen altijd winnen. En er zijn altijd wel politici die
luisteren. Er zijn altijd weer economen die zeggen: Ons systeem heeft zo veel reserves, wij
kunnen meer en beter produceren dan een ander. Wij kunnen de slag verdragen en toch onze
welvaart behouden. Dat dat behoud heel vaak wordt gevierd op oorlogskerkhoven en
misschien ook in concentratiekampen, ach, daar kijken ze liever overheen. Men realiseert zich
niet hoe dwaas soms de helden zijn.
Als we kijken naar het Engelse beleid in de Krim-oorlog, dan valt op dat daar een ontstellend
misverstand heeft geheerst ten aanzien van krijgsvoering, van strategie, van mogelijkheden.
En dan doel ik heus niet op de beroemde charge van de Lichte Brigade, die eigenlijk het
resultaat is geweest van het ingrijpen van ondergeschikten, die geloofden dat hun generaals
gelijk hadden als ze zeiden: Wij kunnen alles.
In Atlantis is gevochten. Toen de restanten die konden wegvluchten naar het zuidelijk gedeelte
(het waren er niet veel) onder meer in Afrika terechtkwamen, waren ze niets anders meer dan
verstrooide stammen. Ze brachten wat vaardigheden mee, maar niet al te veel. Als de
negerbevolking een hoog peil heeft bereikt - dat is inderdaad in het verleden zo nu en dan het
geval geweest - en hele wetenschappen (alleen noemde men het magie) heeft opgebouwd op
grond van kennis van natuur en natuurverschijnselen, dan hebben ze dat grotendeels te
danken aan die soldaten. Hun oorlogvoering, de wijze waarop men nu nog met een assegaai
werkt, herinnert in de verre verte nog aan de bewapening van een bepaald krijgsdeel van het
zuidelijke Atlantis, al is er veel veranderd en verbeterd.
Strijd in Atlantis was dwaasheid. Strijd onder mensen is dwaasheid. Maar niemand gelooft dat
hij zal worden verslagen. Niemand durft het te geloven, niemand wil het geloven. Niemand wil
overwegen of er een compromis mogelijk is, want een compromis is eigenlijk toegeven dat je
toch een beetje de mindere bent, en dat gaat nu eenmaal niet. Natuurlijk, je kunt in je hart
denken dat opstandige mensen geen ongelijk hebben, zoals bepaalde mensen in Rusland
deden in de tijd van Kroetsjov, maar ze hebben wel de tanks gestuurd. Je kunt niet toelaten
dat een ander iets beter zal weten of anders of beter zou kunnen doen dan jij. Jij bent degene
die heerst.
Er zijn koningen geweest die om een persoonlijke krenking strijd hebben gevoerd met anderen
en zich niet hebben afgevraagd hoeveel van hun onderdanen daardoor in nood en ellende
zouden komen. Ze hebben zich niet afgevraagd hoe lang het zou duren voor de hongersnood
en de pest voorbij zouden zijn.
U vindt het waarschijnlijk een raar verhaal. Misschien heeft u gelijk. Als ik denk aan de glorie
van het oude Atlantis (dat heeft bestaan, geloof mij). Als ik weer zie hoe men daar gebouwd
heeft: de vreemde cyclopische structuren, stenen opeen gebracht en nauw aaneensluitend
zonder enige mortel: de vreemde bogen wat steiler, vaak in een wat driehoekige vorm, soms
een lintel met daarboven nog een driehoekige uitsparing: als ik denk aan de muren met zijn
wonderlijke schilderingen en de kleurenpracht, aan vloeren belegd met ivoor en zilver, aan
muren bekleed met platen van goud, aan de weelde en ook de beschaving die er toen was, en

358 – STRIJD IN ATLANTIS 3

Orde der Verdraagzamen

ik denk dan aan de ondergang die daarop is gevolgd, de verwildering, waardoor mensen die
eens bekwame bewerkers van metalen waren, langzaam maar zeker vervielen omdat ze het
metaal niet konden vinden en niet meer konden smelten en slechts wat priesterlijke
overleveringen hebben nagelaten, terwijl hun nazaten zich op het vervaardigen van
vuurstenen wapens hebben toegelegd, dan denk ik toch wel: Mensen, was dat nodig, waarom
zijn jullie niet anders?
Als ik kijk naar deze wereld met al zijn voors en tegens, met zijn industrie en ongetwijfeld ook
zijn milieuproblemen, met zijn toenemende bevolkingsmassa's, maar ook met zijn toenemende
vermogen om die massa's toch te voeden en in stand te houden, dan vraag ik mij wel eens af,
mensen, waarom zijn jullie zo verdeeld? Waarom grijpen jullie naar macht? Waarom maken
jullie van een denkwijze een geloof dat iedereen dient aan te hangen? Waarom dril je de
jeugd, totdat ze niet eens meer kan luisteren naar iemand die iets anders zegt? Waarom maak
je de mensen tot onmensen?
In Atlantis hebben de mensen met elkaar gestreden en vaak hebben vrienden elkaar moeten
doden in kleine oorlogen. Toen kwam de grote oorlog en verzonken hele gedeelten van de
wereld die toen normaal was, een plaats die van vreugde scheen te bestaan en bestond uit
lustparken. Op de achtergrond een rokende vulkaan, zeker, maar voor de rest vruchtbaarheid,
parken, ja, er was zelfs wijn. Er werd gelachen, er werd gespeeld, er werden sporten bedreven
en mensen die het konden doen - niet slaven, maar anderen - gingen graag daarheen. Het zou
zoiets zijn als de droom van Parijs in de lente wanneer Europa niet meer bestaat. En niemand
heeft ooit gedacht dat het zo ver zou komen.
In de koloniën zeiden ze: Voor bepaalde producten willen we toch graag afhankelijk blijven van
het moederland, dat moet van ons blijven. Maar juist daardoor vielen de koloniale gebieden
uiteen, zowel na de eerste als na de tweede ramp van Atlantis.
De theorieën die men had over winstpercentages in die tijd, leidden ertoe dat men
monopolievorming kreeg, zodat er bijvoorbeeld lange tijd een kolonie is geweest die een
monopolie heeft gehad van aardewerkleveranties in het gehele gebied rond de huidige
Middellandse Zee. Men vond het heel normaal dat je anderen die kunst niet leerde, dat was
hun geheim. Pas na de ondergang probeerden ze die kennis alsnog over te brengen, maar de
perfectie die ze zelf bezaten hebben ze nooit helemaal aan anderen kunnen geven. In Atlantis
was een beschaving die mede gebaseerd was op allerlei principes die je tegenwoordig
misschien magie noemt, paranormale vermogens, wat ook te verklaren valt uit de bijzondere
natuurgebondenheid van zeer velen. Het was een beschaving die veel wist en veel kon. Maar
ze is verdwenen en wat rest is slechts een verre legende. Geen statige tempels meer. Geen
hoog ommuurde pleinen waarop plechtigheden plaatsvonden. Geen religieuze dansers meer
die eer betonen aan het licht van de maan en het licht van de zon. Geen vreugde meer om de
verandering van het jaargetij. As, bezinksel, stilte.
Waarom kunnen mensen elkaar niet begrijpen?
O natuurlijk, ieder zal zijn bezwaren hebben. Men zal uitroepen: de paus is veel te orthodox,
daar kunnen wij niet mee praten. Men zal uitroepen: je kunt met de communisten niet
onderhandelen want ze zijn onbetrouwbaar. Men zal uitroepen: je moet niet met imperialisten
praten, die denken alleen maar aan winst. aar zijn die leuzen zo belangrijk dat er een wereld
voor ten onder moet gaan? Voor zover wij kunnen voorzien zal dat niet gebeuren. Maar zijn we
misschien net zo dwaas en verdoofd als de priesters die eens in het Atlantische rijk uitriepen:
Nooit zal ons rijk verslagen worden! Misschien hadden ze gelijk. Het is niet verslagen. Het is
verdwenen, verzonken.
Waarom niet zoeken naar begrip voor de ander?
De communist kan veel leren van de kapitalist. De kapitalist die luisteren wil, kan veel leren
van de communist. Menig vrijdenkende christen kan heus wel wat leren van de paus. De paus
zou ook nog moeten leren van de christenen die hun geloof een beetje anders beleven. Is het
de moeite waard je gelijk te bewijzen door onder te gaan? Een tijdje geleden hebben we bij
ons een jongen binnengekregen, een zekere Jan Hus die door zelfverbranding om het leven is
gekomen. Hij heeft natuurlijk een signaal gegeven, ongetwijfeld. Maar wat heeft het
uitgehaald? Wie herinnert zich zijn naam nog goed? Wie weet nog waarom hij het heeft
gedaan? Wie van degenen die hij heeft willen stimuleren tot een verzet is op het ogenblik nog
ontevreden met de mogelijkheden die het regime hem nu biedt? Het zijn er maar weinigen.
4 358 – STRIJD IN ATLANTIS
© Orde der Verdraagzamen Brochures

Van een Napoleon is alleen een overdreven nationale trots en het voor toeristen aantrekkelijke
Pantheon overgebleven. Toch meende hij dat hij heel Europa tot eenheid kon brengen. De
vorsten die hem hebben bestreden dachten dat zij daarmee hun eigen grootheid hadden
bewezen. De vorstenhuizen zijn grotendeels verbleekt. Degenen die eens koning of prins
geworden zouden zijn verkopen nu misschien auto's, zijn internationale playboys of zijn in
dienst van een of ander concern. Je bereikt nooit werkelijk iets. Je dromen van macht en
grootheid vervallen altijd. Dat wil een mens niet begrijpen, omdat de mens niet in staat is te
begrijpen wat de zin is van het mens-zijn.
Toen voor het eerst de geschillen opkwamen over wetten - zeg maar afspraken en regels - die
de koningen van Atlantis onderling hadden getroffen, kwam er een wijze van de berg, een
zogenaamde witte priester, die tot hen zei: "Vergeet uzelf en probeer dienaar te zijn van hen
die u dienen, dan zult gij allen vreugde en vrede willen geven. Maar indien gij uzelf, uw eigen
macht en recht zoekt, zo zult gij uzelf en anderen tot ondergang doemen."
Omdat hij een heilige man was hebben ze hem ongeschonden laten gaan, maar ze hebben wel
gezegd: "Verdwijn, eerwaarde heer, want anders kunnen we niet instaan voor de volkswoede".
Zo ging het in die dagen ook al.
In deze dagen, nu er toch weer enkele wat meer kritieke situaties dreigen te ontstaan, zou ik
willen herinneren aan die oude geschiedenis. Ik heb daarvoor Atlantis genomen, de strijd in
Atlantis, omdat dat een legende is en niet iets wat je kunt terugvinden in geschiedenisboeken,
waarin het onbegrip wordt overwoekerd door de beschrijving van zegepralen en grote heren
die hun gelijk met de wapens hebben bewezen.
We zijn nog niet door de kritieke tijd heen, vrienden. We hebben nog 1986 en voor een deel
1987 voor de boeg. Pas daarna zal men misschien de grootste spanningen en geschillen achter
zich hebben. Steeds weer houden wij u voor dat er geen wereldoorlog komt, omdat wij die bij
ons zoeken in de toekomst niet zien. Maar soms aarzel je en vraag je je af: Zijn we blind?
Beseffende dat spanningen ontladen moeten worden zeggen we dan tot onszelf: Nu ja, dat zal
dan wel in vele kleine oorlogen gebeuren. Zoals men ongetwijfeld in Atlantis heeft gedacht dat
het tenslotte zou gaan om wat schepen die elkaar bevochten en wat troepen die van een ander
eiland aan land gaande, daar eens een inval deden. Zoiets als de inval in de Varkensbaai in
Cuba zo'n vijfentwintig jaar geleden.
Maar wat is er werkelijk gebeurd?
Zoals in het verleden het geval was zit ook nu de wereld weer enigszins op een kruitvat. Er zijn
grote veranderingen aanstaande, onder andere in Zuid-Amerika. Er zijn nu mensen die
overwegen of je dat niet zou moeten onderdrukken desnoods met gebruik van atoomwapens,
als het niet anders gaat, zodat 'de vrijheid en de democratie van de wereld gehandhaafd
blijven', zoals zij dat uitdrukken.
In Rusland is een worsteling gaande tussen wat men noemt de Duiven en de Haviken. Rusland
heeft een paar nieuwe wapens waarvan nog niet veel bekend is.
In Amerika hoopt men bepaalde sociale en economische problemen op de een of andere
manier door militaire operaties die veel ruchtbaarheid moeten krijgen, te kunnen oversluieren,
zodat men tijd krijgt interne problemen op te lossen. Juist het feit dat men de laatste tijd
steeds minder geld krijgt voor allerlei projecten - natuurlijk ter behoud van de democratie
elders en de versterking van de zekerheid van de eigen staat - maakt een aantal heren nog
veel feller dan ze ooit geweest zijn. Ze denken niet aan anderen.
Dacht u dat Hitler en de zijnen werkelijk hebben gedacht aan de slachtoffers in de steden die
in vuurzeeën ondergingen, terwijl in een voortdurend bombardement nacht na nacht een
bevolking langzaam, maar zeker meer dan gedecimeerd werd? O ja, ze vonden het erg
natuurlijk. Maar hoe gaat dat? Je doet of het er niet is. Bij de raids op Berlijn, dat toen toch al
behoorlijk werd vernietigd, gold het volgende als een grap:
Als er werd gesproken over een aanval op Berlijn werd erbij gezegd: Er was alleen schade aan
enkele voor de landbouw bestemde gebouwen en er zijn ook twee koeien getroffen. De grap
van de Duitsers was dan: Ja, maar die koeien staan op wieltjes en die worden overal heen
gereden waar een bom valt. Zelfs in de ogen van de eigen onderdanen was de voorlichting
dwaas maar de betrokken instanties zien het niet. Ieder denkt in zijn eigen systemen, in zijn

358 – STRIJD IN ATLANTIS 5

Orde der Verdraagzamen

eigen zekerheden en is voortdurend bezig zichzelf op te zwepen tot hij de zekerheid en het
bewijs van zijn gelijk heeft. Maar waar blijft de redelijkheid?
Strijd in Atlantis. Lang begraven en lang vergeten. Iets wat zelfs via de overleveringen niet
meer bekend is, ook niet fragmentarisch en uit elkaar gerafeld door schrijvers die hun eigen
staatkundige of andere ideeën daarmee zouden willen verstevigen en in voorbeeld weergeven.
Vergeten zijn ze, al degenen die dachten machtiger en sterker te zijn dan anderen. Maar laten
we niet optimistisch zijn en begrijpen dat het mogelijk is, dat men eens de namen van staten
van heden niet meer zal kennen. Het is mogelijk dat de gemuteerde kinderen eens dansen op
de duinen waaronder de puinhopen van Londen begraven liggen en dat andere kinderen zeilen
en vissen vangen in een meer waar eens Nederland lag. Dat is mogelijk. Ik zeg niet dat het
zeker is.
Het is mogelijk dat de woestijn die eens Rusland heette en een graanschuur voor de wereld
had kunnen zijn, nog bezocht wordt door trage karavanen die wat verderop ploegen, omdat er
in het noorden misschien nog het een en ander te halen valt. Of omdat men toch weer een
weg heeft gevonden die voert tot een ver gebied in India of China, waar men dan nog wat,
specerijen kan vinden.
Laten we alsjeblieft niet te dwaas zijn. Strijd is een dwaasheid. Als een ander niet wil luisteren
dan moet je hem isoleren. Niet ombrengen, niet bestrijden, maar isoleren. Eenvoudig geen
rekening meer met hem houden. Als er machtsmiddelen komen, zoals dergelijke figuren
meestal maar al te graag gebruiken, moet je die macht eenvoudig in een luchtledig laten
opereren. Er is niets, er is niemand. Zolang ze die macht uitoefenen zijn ze alleen. Dan kun je
misschien iets bereiken. Zeg niet dat een vredelievende revolutie niet mogelijk is. Ik denk aan
Gandhi, deze advocaat die alles achter liet en een heel knappe politicus is geweest, maar die
gelijktijdig zonder geweld meer hervormingen heeft afgedwongen dan zijn navolgers in India
tot stand hebben kunnen brengen met alle staatsgeweld en alle verkiezingen en alle partijen
bij elkaar.
Denk aan uw eigen land. Toen uw land in oorlog was bestond er een eenheid. Je vroeg niet
meer: wat ben je, of wie ben je? Men vroeg alleen: heb je hulp nodig? Hoeveel onderduikers
zijn er geweest? Hoeveel mensen hebben hun leven geriskeerd door te zorgen dat die mensen
eten kregen? Maar helaas, het was weer niet genoeg. Er moest natuurlijk weer verzet komen.
Door dat verzet zijn soms hele dorpen omgekomen. Overal werden mensen gefusilleerd,
zonder zin en zonder reden, omdat het verzet niet rekening hield met de feiten, maar alleen
met de machtsillusie die anderen, die niet voldoende wisten, koesterden, of met de plannen
van strategen die alleen dachten aan het slagen van hun plannen en niet aan de mensenlevens
die ermee gemoeid waren. Ik noem nogmaals uw eigen land. In bezet Nederland bestond een
verbondenheid en een eenheid die heel wat verder is gegaan dan alles wat je je nu kunt
voorstellen. En waarom? Omdat men een gezamenlijke vijand had.
In Atlantis was de gezamenlijke vijand niet, uitdrukkelijk niét de tegenpartij met zijn andere
denkbeelden. De werkelijke vijand was het onvermogen van de mensen om toe te geven dat
ze het ook niet allemaal wisten en het onvermogen van de vorsten om toe te geven dat hun
denkbeelden, hun uitoefening van macht, niet onaantastbaar waren. De vijand van nu is het
onbegrip van mensen die niet denken aan mensen, maar die denken aan structuren, socio-
economische ontwikkelingen en aan strategische noodzaak. Als de mens aan mensen denkt
blijft de strijd beperkt tot de kleinigheden die nu eenmaal in elke samenleving onvermijdelijk
zijn. Maar als de mens vergeet dat het gaat om mensen en van mensen getallen maakt of vee
of de een of andere onderlaag die alleen maar te dienen heeft, dan dreigt de ondergang.
De strijd in Atlantis heeft bewezen dat het zo kan gaan en dat daarmee een hele zich hoog
achtende beschaving zelfs zodanig uit de herinnering der volken kan worden weggevaagd, dat
er alleen nog een legende en een vage mythologie overblijven, waaraan 'wijzeren' natuurlijk
schouderophalend voorbijgaan. Als u hoort dat bepaalde dingen zo nodig zijn dat een verzet zo
nodig is, of dat het zo nodig is een waarheid te verkondigen, vergeet dan de strijd in Atlantis
niet.
Zij die niet kunnen luisteren naar anderen, die niet willen proberen anderen te begrijpen, gaan
aan zichzelf ten onder. Soms doen ze er lang over, soms kort, maar te gronde gaan ze. Ze
worden weggevaagd. En wanneer zielen die in Atlantis leefden nog terugkomen op aarde - in
uw dagen incarneren dergelijke zielen nog steeds - dan gaan ze schouderophalend verder,

6 358 – STRIJD IN ATLANTIS

© Orde der Verdraagzamen Brochures

belast met de problemen van de tijd waarin ook zij vee waren, of nummers, of onfeilbare
machthebbers, de betweters die alle recht en macht bezaten.
Dat wilde ik u vandaag voorleggen.
Er zullen weer heel wat berichten op gang komen binnenkort, waarschijnlijk al binnen een paar
maanden. Iedereen zal proberen u te overtuigen van het gelijk van deze of gene zijde. Ik zeg
u: Gelijk bestaat niet behalve in de medemenselijkheid. Hij die een mens, onverschillig wie hij
is, wat hij is of waar hij ook vandaan komt, als medemens aanvaardt, als medemens behandelt
en zich alleen persoonlijk verzet tegen de bedreiging door die medemens, werkt aan het
voortbestaan van de mensheid. Wie ten strijde trekt op grond van allerlei leuzen, vernietigt
zichzelf en anderen zinloos en bedreigt het bestaan van de mensheid. Laat u niet inpakken
door leuzen. Een Rus is niet slechter of beter dan een Amerikaan, ze zijn alleen anders. Een
Hollander weet het ook niet allemaal beter, al denkt hij meestal van wel. En of je beneden zit
in de sociale zorg, of dat je boven zit en dus sociaal zal moeten zorgen, maakt ook geen
verschil uit. Je bent mens.
Als mensen moet je de dingen tezamen doen, je moet het gezamenlijk oplossen. Niet in
conflicten maar door samen oplossingen te bereiken die voor iedereen goed en aanvaardbaar
zijn. Niet alleen maar je eigen gelijk vooropzetten en iedereen daaraan opofferen.
Wanneer u de berichten leest met al die eenzijdige voorlichting die op komst zijn, denk daar
dan aan. Als u hoort dat nooit een bepaald volk, een bepaald land, een bepaald systeem
werkelijk overwonnen zal kunnen worden, herinner u de strijd in Atlantis, dat alleen maar een
vage legende is geworden, een mystiek bijgeloof, waarvan de werkelijkheid door de eeuwen
overspoeld is en van de bereikingen alleen wat primitieve magie is overgebleven.
Ik wil nogmaals nadrukkelijk stellen dat ik u geen wereldondergang verkondig. Maar ik wijs u
op een mentaliteit die daartoe kan leiden en die op het ogenblik in sterke mate wordt
aangekweekt. Ik vraag u alleen: luister en spreek niet alleen. Tracht te begrijpen en waar u
niet begrijpt, vraag desnoods. Maar probeer met elkaar een eenheid te zijn. Want het
mens-zijn in ware verbondenheid met de medemens is het sterkste wapen tegen vergetelheid
op aarde en tegen een geestelijke duisternis na de dood. Ik dank u voor uw aandacht.

DE LAATSTE JAREN VAN ATLANTIS

De Atlantische beschaving is pas in de tijd van het tweede rijk technisch wat verder gekomen.
Het eerste Atlantis was eigenlijk een vereniging van eilanden waarop boeren en vissers
woonden en waar enkele voorname heren ook handelaren waren geworden. Deze kleine rijken
hebben elkaar altijd een beetje bestreden, al bestond er officieel wel zoiets als een
overeenkomst en was er een gemeenschappelijke raad.
Toen de eerste grote ramp van Atlantis had plaatsgevonden waren de heren ervan overtuigd
dat je toch samen moest werken. Zo zien we dan in de prehistorie een soort NAVO in het klein.
Er was een grote zaal waar schilden hingen, waarop men dan ook nog had geprobeerd uit te
beelden en voor een deel in een soort schrift neer te schrijven wat de regels van het spel
waren en wat men wel en wat men niet zou doen. Doordat deze eilanden bepaalde eigen
behoeften hadden - er waren enkele grotere en nogal wat kleinere bij - begon men ook
vaklieden uit te wisselen.
De tempels, die ook in die tijd betrekkelijk machtig waren (al had de eredienst meer van
sjamanisme dan van een echte afgodendienst), hadden een onderling contact opgebouwd. Iets
daarvan vinden we later nog weer terug, onder andere bij de vroege Kelten, die er restanten
van overgenomen hebben. Een deel van de regels van de Druïden stamt indirect nog af van de
regels die voor de priesterstand golden in de laatste tijd van Atlantis.
Wat zijn de dingen die je nodig hebt in een eilandenrijk? In de eerste plaats moet je een
betere vorm van transport hebben dan alleen vlotten. Dus ontstaan de eerste scheepjes.

358 – STRIJD IN ATLANTIS 7

Orde der Verdraagzamen

Sommige van die schepen zijn toch al twintig tot vijftig ton, wat niet zo klein is als we rekenen
hoe ver in het verleden dat allemaal is gebeurd.
Daarnaast leert men gebruik te maken van natuurkrachten, zoals bijvoorbeeld de vulkanische
krachten die men zo hier en daar heeft.
Men weet wat te doen met ertsen. Het bekende aurichalcum, het harde goud, waarvan het
recept nog steeds zoek is, is ook van Atlantische oorsprong. Dat recept is door de vluchtende
bevolking destijds meegenomen en terecht gekomen onder meer in het noorden van
Zuid-Amerika, later in Midden-Amerika en zelfs meegebracht tot bij de Navaho stam. Wanneer
je dat allemaal bekijkt- kun je zeggen dat het vroege Atlantis van dit alles de basis is.
De ramp van Atlantis betekent een geweldige noodzaak tot aanpassing, tot herziening, en
brengt de eerste technieken.
Tot deze technieken behoren onder meer het verwerken van metalen, het bewerken van harde
steensoorten (zoals bijvoorbeeld de lapis lazuli), het werken met hout in velerlei vormen en
gedaanten, het werken met gehamerde platen van verschillende metalen die uitgesmolten
werden.
Later ontstond ook een gangen- of puttenmijnbouw, die dus niet meer alleen aan de
oppervlakte naar sporen zoekt.
Er zijn heel wat legenden over de technische bereikingen van Atlantis.
Luchtvaart bijvoorbeeld. Ja inderdaad, er is een korte periode van nog geen 150 jaar voor de
laatste ramp geweest, waarin twee eilanden een soort luchtvaart hadden ontwikkeld. Maar het
is geen luchtvaart. zoals u zich die voorstelt. Het gaat hier om betrekkelijk lichte platforms van
een houtsoort die wat sponsachtig is en die doet denken aan balsahout. Ze worden met
gaszakken of luchtzakken en ook wel met verwarmde lucht drijvende gehouden. Er wordt
gebruik- gemaakt van een soort straalmotor, waarbij een verbranding plaatsvindt en door de
verbranding stoom wordt uitgestoten. Het was dus nog een levensgevaarlijk project ook. In de
allerlaatste fase had men geleerd voor een deel met gedachtekracht te werken, maar dat was
dan ook wel een speciale afdeling van de priesters die dat deed.
Men heeft gebruik gemaakt van elektriciteit. Nee, u hoeft niet te schrikken, ik denk niet dat
deze mensen elektriciteit precies hebben beschouwd zoals u dat doet. Maar ze hadden één
ding geleerd en wel dat er een groot luchtpotentiaalverschil is, zodat je - wanneer je twee
punten met elkaar verbindt die voldoende ver van elkaar af liggen, een stroming krijgt naar
het punt met het laagste potentiaal. Daardoor kon je enorme statische ladingen produceren en
die ladingen werden dan weer voor sommige dingen bruikbaar gemaakt. Maar ze hadden dus
niet de elektriciteit zoals u die nu kent.
Een ander zeer opvallend punt is dat ze in die tijd al wisten van magnetisme. De werkelijke
oorsprong van die kennis is wat vaag. Volgens de legenden zijn het mensen geweest uit de
ruimte die deze kennis hebben overgebracht, maar of dat waar is weten we niet. In ieder geval
wisten ze dat je met magnetisme en met het aardmagnetisch veld bepaalde dingen kunt doen.
Het was een van de grapjes die ze gebruikten voor het met gedachten besturen van hun
vliegtuigen, die overigens - nogmaals - helemaal niet, leken op de moderne vliegtuigen en in
feite maar levensgevaarlijke constructies waren.
De medische wetenschap was wat eenzijdig ontwikkeld.
Men was zeer goed in het behandelen van allerlei wonden. Ook bepaalde ziekten wist men,
vaak met geïmporteerde plantensappen, aardig te genezen.
In de laatste 400 à 500 jaar voor de tweede ramp zijn ook de eerste hersenoperaties
voorgekomen. Hoewel - en daar moeten we ook weer even bij stilstaan - deze meestal
gebeurden wanneer een zeer voornaam mens op sterven lag en men zijn geest een uitweg
wilden verschaffen. Dus niet de trepanatie (doorboring van de schedel) voor operatieve
doeleinden, zoals men die tegenwoordig toepast.
Van bloedsomloop was het een en ander bekend maar niet veel. Vreemd genoeg wist men wel
het een en ander over het zenuwstelsel. Werkelijke ziekenhuizen heeft men nooit gekend en
ook huisartsen niet, want deze kunde viel binnen het bereik van de priesters, die daar een

8 358 – STRIJD IN ATLANTIS

© Orde der Verdraagzamen Brochures

soort monopolie van hadden gemaakt. Verpleging van zwaar zieke mensen kon in aparte
gebouwen bij de tempels plaatsvinden.
In deze tweede periode heeft men ook nogal gekoloniseerd, zij het in beperkte mate. Zo heeft
er een stad gelegen die voor een deel was nagebouwd van de hoofdstad van het eiland in de
buurt van het huidige Cadiz, Iberia dus. Er is een aantal, we zullen maar zeggen gevluchte
groepen geweest, deze hebben grote invloed gehad op de beschaving rond de Middellandse
Zee. Van hen komen bijvoorbeeld de eerste pottenbakkers. De beste pottenbakkers waren
natuurlijk degenen die de baas waren in hun eigen land. Daarom heeft de pottenbakkerij zich
op de eilanden beter ontwikkeld dan bijvoorbeeld in Griekenland. Maar in beide gevallen is
zowel de vormgeving als de manier van versiering vergelijkbaar en heeft alweer Atlantische
achtergronden.
In Egypte is betrekkelijk weinig overgebleven. Egypte heeft wel een aantal van de mythen
overgenomen. Het regeringssysteem is in feite gevormd aan de hand van het Atlantisch
denken, maar dan wel door een besluit van de krijgsheren die bepaalde gebieden en -
zogenaamd - de boeren beschermden. Ook toen baden ze al: O God, bescherm ons tegen onze
beschermers. De kennis in de tempels is wel van Atlantische origine en vooral te danken aan
de zogenaamde tweede trek, die de Noord Afrikaanse kust heeft gevolgd en vandaar is
overgestoken naar Zuid-Azië. Daar bleven namelijk priesters achter die zich bij de plaatselijke
tempels (andere waren er nog niet) verdienstelijk hebben gemaakt en daardoor tenslotte ook
weer die eenheid, die samenwerking van allerlei steden met hun eigen goden, in de naam van
één oppergod bereikt hebben. Ook het beeld van de farao en diens goddelijke afstamming van
de zon is iets wat we in Atlantis enigszins terugvinden, zij het dat men daar niet geloofde in
een werkelijke persoonlijke afstamming van de zonnegod, maar meende dat de kracht van de
zon kon neerdalen in een heerser wanneer hij door priesters op een bepaalde manier gewijd
was.
Een andere reeks nederzettingen werd gevestigd in de buurt van zeg maar de Guyana's en op
de eilanden daar. Ook daar zijn nog restanten van over, naar ik aanneem. Men heeft daar een
ontmoeting gehad met Mongolen. Dat is een heel ingewikkelde geschiedenis, maar er zijn dus
Mongolen geweest die vanuit het noorden van China een tocht hebben gemaakt vermoedelijk
over de Beringstraat, dus een korte oversteek. Ze zijn verder getrokken naar beneden en
hebben contact gehad met de Indianenstammen van wat men tegenwoordig het Caribisch
gebied en het noorden van Zuid-Amerika noemt. Ze hebben overigens ook invloed gehad op
vooral de Eskimo's en de Canadese Indianen. Daar kun je nu misschien nog enige sporen van
terugvinden.
Ik vertel dit allemaal om duidelijk te maken dat we niet, zoals men wel eens denkt, te maken
hebben met een echt wereldrijk. We hebben te maken met een conglomeraat van vorstjes,
zeer provinciaals, die uit hun midden een leider kiezen. Die is dan een soort goddelijk heerser
geworden en heeft voor het volk alle zeggenschap. Maar eens per jaar is hij verantwoording
schuldig aan de vorsten over wie hij - althans in naam - regeert.
De verschillende contacten met andere delen van de wereld maakten de handel natuurlijk erg
attractief en er is een periode geweest dat de eilanden zeer rijk waren, niet door hun eigen
opbrengst, die was betrekkelijk karig, maar door hetgeen ze in andere landen bijeen wisten te
garen en eventueel, hoofdzakelijk voor ruilhandel, weer te exporteren naar andere delen van
de wereld.
In de laatste periode van Atlantis zijn de Atlantiërs bijvoorbeeld de eerste exploitanten
geweest van tinmijnen in Wales en in het zuiden van Ierland. Ze hebben ongetwijfeld een
grote invloed gehad op de geaardheid van de bevolking van Wales en zijn daar enige tijd
handelaren geweest, met een zekere missioneringdrang ten aanzien van de cultuur. De
weerspiegeling daarvan kun je vinden in de sieraden die door de Kelten tot ongeveer
vijfhonderd voor Christus werden gemaakt. Daarna ziet u dat de vorm vereenvoudigt en iets
verandert.
Later krijgen we wel een veel verfijndere uitvoering, we zijn dan al in de tijd rond Christus'
geboorte of in de tijd van de Romeinse bezetting, maar deze zeer oude symbolen blijven
terugkeren. Het kruis in de cirkel, iets dat we bijna de hele wereld door tegenkomen, is
eveneens te herleiden tot de Atlantische beschaving.

358 – STRIJD IN ATLANTIS 9

Orde der Verdraagzamen

Atlantis had namelijk een hoofdstad, zoals u weet, die in een aantal ringen was gebouwd. In
het midden vond je paleis en tempels, verdedigbaar, dus door een soort muur en gracht
gescheiden van de rest. Daarachter lag de wijk van de edelen en de handelaren, wederom
beschermd door een soort gracht en een soort wal. Daarachter vond je een derde laag, waar
voor een deel slavenbarakken stonden en waar ook warenhuizen waren. Ook deze werden
weer door een gracht verdedigd. Men moest dus over water om daar binnen te kunnen vallen.
Daarbuiten lag dan een soort rede, een soort gegraven haventje, zelfs bij bepaalde eilanden en
ook bij de hoofdstad, waar de betrekkelijk kleine schepen van die tijd veilig waren wanneer het
stormde en dergelijke.
Nu waren er in deze hoofdstad wat bruggen nodig, dat zult u begrijpen, en die bruggen waren
op de vier windrichtingen gebaseerd, dus noord, zuid, oost, west. Zo waren er vier wegen met
concentrische ringen. Dat nu is weer de basis geweest van onder andere het Keltische Kruis, in
een vereenvoudigde vorm het hindoe-zonneteken. En zo zijn er meer. U kunt ze allemaal zelf
wel nagaan.
Wanneer we bijvoorbeeld kijken bij de stammen van de Sioux en de Loir(?), dan vinder we
daar ook in het wampenschrift een soort zonnekruis en in dit geval, vreemd genoeg, voorzien
van drie cirkels. Een cirkel die niet door het kruis wordt beroerd en twee cirkels die door het
kruis worden doorsneden. Het is allemaal heel aardig om het zo te bekijken. Maar wat heb ik
nu eigenlijk gezegd over die laatste dagen van Atlantis? Niet veel, als ik het goed bekijk. Er is
ook niet veel over te zeggen.
Men had paleizen, zeker, maar dat was zogenaamde cyclopenbouw. Men gebruikte betrekkelijk
grote steenblokken en stapelde die op elkaar. Van voegen was geen sprake. Vele van de
voornaamste gebouwen bestonden feitelijk uit een muur die iets meer dan manshoog was en
die dan verder door hout werd ondersteund. Het kwam voor dat er twee verdiepingen waren
en dan was de bovenste verdieping meestal van hout gebouwd.
Over het algemeen was bij de grote huizen of paleizen een regenbekken aangebracht om de
regens op te vangen en ze in een soort cisterne op te slaan. Vanuit die cisternen waren er dan
kanalen die in de woning zelf uitkwamen. Een vergelijkbaar iets, maar dan met water wat uit
de bergen wordt aangevoerd, zien we op verschillende eilanden, onder meer op Cyprus.
Daarnaast treffen we een dergelijk systeem ook nog eens een keer aan in de Romeinse tijd,
waarbij mag worden opgemerkt dat de Romeinen dit weer hebben overgenomen van een wat
noordelijker stam met een hogere beschaving, die al ongeveer 700 jaar v.Chr. een dergelijk
systeem en ook een rioleringssysteem gebruikten. Al die dingen bij elkaar zeggen ons, dat het
dus wel een beschaving was die in die tijd en dat de bevolkingsdichtheid heel groot was.
Er waren steden, en dan moet u denken aan een stad, inclusief de slaven, tot vijfduizend
bewoners (veel meer werd het niet): er waren versterkte dorpen, gemiddeld bewonersaantal
honderd tot tweehonderd: er waren niet-versterkte dorpen, bewonersaantal: tien tot vijftig.
Er was een zeker wegennet, al zou u het eerder als een soort looppaadje of karrenspoor
beschouwen. Op de eilanden maakte men geen gebruik van rijdieren, dat is duidelijk, daarom
had men een bodesysteem. Een bodesysteem dat niet zo goed was georganiseerd als we later
in de Azteekse tijd zien en de Tolteekse tijd in Mexico, maar dat dan toch met lopers en zelfs
met bepaalde bootjes in staat was in een voor die tijd betrekkelijk korte tijdspanne een grotere
afstand te overbruggen. Er waren wat wonderlijke dingen, wat technische inrichtingen, maar
ze waren specialistisch en in feite onderdeel van de tempel en soms gelijktijdig ook nog
machtsapparaat van de heerser. Een van de grootste stommiteiten die ze hebben uit gehaald
is, dat zij - toen ze eenmaal op een vulkaanhelling aan het delven zijn gegaan - tot de
conclusie kwamen: daar is vuur en als je er water bij gooit dan ontstaat er kracht, die kracht
wilden gebruiken om de vijand te vernietigen. Feitelijk veroorzaakten zij daarmee een
aardbeving.
U weet, een vulkaankrater waar zeewater binnenkomt is nogal een eigenaardig gebeuren.
Aangezien er een fout zit in de oceaanbodem, ongeveer op de hoogte waar die hoofdeilanden
lagen, kunt u ook nagaan wat er verder is gebeurd waardoor de zaak tenslotte uit elkaar is
gebarsten. Resultaat: een verzinking van een groot aantal van die eilanden. Jammer genoeg
zijn de voornaamste eilanden op het ogenblik alleen nog maar hele kleine bergrillen, die je op
de oceaanbodem terug kunt vinden, grotendeels begraven onder sediment. Het zal dus
moeilijk zijn daar iets van terug te vinden.

10 358 – STRIJD IN ATLANTIS

© Orde der Verdraagzamen Brochures

Aan de andere kant is een aantal eilandjes, althans bergtoppen, overgebleven, waarbij je nog
wat van die overblijfselen van de beschaving, althans delen van cyclopenbouw en van de niet
zo erg gevorderde beeldhouwkunst, zou moeten kunnen terugvinden. De wegenbouw uit de
laatste periode is voornamelijk in het meest westelijke deel van het rijk geweest, omdat men
daar de mogelijkheid heeft gehad een paar landbruggen aan te leggen. Een deel van die
wegen is verzonken en moet althans voor een deel terug te vinden zijn.
Een ander aardig gegeven is dat in die tijd de Sahara nog een meer, een binnenzee was en dat
er legenden over een stad bestaan die helemaal aansluiten bij datgene wat we weten van
Atlantis en de bouwwijze die men daar gebruikt heeft. Hier zitten we dan met de geschiedenis
van een land dat zichzelf te gronde heeft gericht, omdat eenvoudige mensen kennelijk niet in
staat zijn te zien dat geweld meer geweld oproept en dat wanhoop niet meer vraagt naar de
houdbaarheid van de wereld, maar alleen naar de mogelijkheid de tegenstander te vernietigen.
Dat is daar gebeurd. De resten die zijn overgebleven zijn twee richtingen uit getrokken.
We krijgen beïnvloeding van voornamelijk Zuid-Amerika en, gezien de levensomstandigheden,
een vlucht die ten laatste heeft gevoerd naar de noordelijke Andes. Aan de andere kant krijgen
we de zogenaamde tweede uittocht, waarbij ook de eerste stad, waar het latere Troje op is
gebouwd, werd verbrand en die ten dele oorlogstocht was, met slaven die eigenlijk geen
slaven meer waren en nog wat priesters erbij. De wijsgeren waren meestal nog wat eerder
gegaan en zij hebben dus een trektocht gemaakt, ik heb het u verteld, richting Egypte,
vandaar naar Zuid-Azië, van Zuid-Azië weer terug naar, zeg maar Turkije, vandaar de
Bosporus over en dan splitst het zich een beetje. Een deel komt in Griekenland terecht en een
deel komt terecht in het zuiden van Rusland en heeft ook de Kaukasische beschaving
beïnvloed.
Al die dingen samen zeggen ons een belangrijk ding. Een volk dat over wapens beschikt, hoe
primitief ook, een volk, dat bereid is alle middelen te gebruiken, slaagt er meestal in zijn eigen
huis te vernietigen. Het tweede wat het ons zegt is: wanneer een technische beschaving, hoe
bescheiden en beschaafd dan ook, is opgebouwd, zullen de meeste van die technieken na heel
korte tijd verdwijnen. De kennis zal bij velen nog wel aanwezig zijn, maar in een cultuur
waarbij we een splitsing krijgen in taken en beroepen, is het heel erg moeilijk weer terug te
keren naar een overkoepelend produceren van iets.
Eenvoudig gezegd: u weet waarschijnlijk wat buskruit is en ik denk dat er onder u wel zijn die
met een beetje zwavel en kool en nog zo wat, best een soort kruit zouden kunnen produceren,
zij het primitief. Maar hoe kom je aan de zwavel, hoe kom je aan de nitraten en aan de
houtskool. Dat is moeilijk. Er waren mensen die heel goede smeden waren, maar ze moesten
beschikken over een gietoven. De gietovens in Atlantis waren betrekkelijk groot, ze werden
doorgeblazen met grote blaasbalgen die door slaven bediend werden. Je kon dus zachtere
metalen heel goed gieten en je was zelfs in staat metaalmengingen te maken. In de laatste
periode zijn bronzen gegoten van een heel behoorlijke kwaliteit en hardheid.
Maar als je datzelfde weer moet gaan doen met de meest primitieve middelen dan krijg je te
maken met een specialisme en zo'n specialisme met zijn overleveringen wordt dan heel vaak
een cultus. In Noord-Afrika vindt u nog steeds smeden die bepaalde bezweringen zingen.
Oorspronkelijk waren het geen bezweringen maar waren het gewoon de formules die behoren
bij het proces. Namen zijn vervangen door godennamen, er zijn allerlei voorouders bijgehaald
en wat overblijft is een ratjetoe.
Bewerken van harde metalen - en dat ging toen vooral om een legering van goud en koper, er
kwam zelfs wat nikkel en mangaan aan te pas - vergde ook bepaalde processen. Het is
opvallend dat de hardingsprocessen die we bij het bekende Damascenen-staal en later het
Toledo-staal aantreffen (maar in Spanje dus eigenlijk, pas ongeveer 900 na Chr.) heel veel
lijken op de hardingsmethoden met olie en wijn, zoals die gebruikelijk waren in een deel van
Atlantis in zijn laatste periode.
Ik kan dan ook in ieder geval de conclusie trekken dat - ongeacht de zelfvernietiging, de
zelfoverschatting, die ongetwijfeld de Atlantiërs van de laatste periode heeft gekenmerkt - dit
volk en dit gebied met zijn cultuur een heel grote invloed heelt gehad op vele delen van de
aangrenzende wereld. Onder andere zowel wat bouwwijze en irrigatietechnieken in het gebied
van de Andes betreft, als ten aanzien van bepaalde gebruiken bij sommige Amazone-indianen,

358 – STRIJD IN ATLANTIS 11

Orde der Verdraagzamen

en aan de andere kant de cultuur zoals die in Noord Afrika is ontstaan en die eigenlijk loopt
van stammen van grotbewoners tot volkeren die toch al aardig op weg waren, zoals
bijvoorbeeld de Egyptenaren. Er is ook nog een geestelijke trek geweest, maar die heeft
plaatsgehad ongeveer achthonderd jaar voor de eindfase intrad met zijn oorlogen en zijn
strijd.
Dat was de trek der wijzen, ook wel van de witte zieners en zo genoemd. Daarbij is een aantal
van hen eerst doorgedrongen naar het Ganges-dal, daar toen voor een deel verdreven en voor
een deel niet in staat geweest zich aan te passen en vervolgens verder gevlucht. Zij zijn de
aanleiding geweest, indirect, voor de specifieke beschaving in bepaalde delen van de
Karakorum. Van daaruit hebben ze weer een heel grote invloed gehad op - laten we zeggen -
het huwelijk tussen godsdienst en ratuurverering, zoals we dat onder meer in Tibet zelfs nu
nog tegenkomen, ongeacht de rode Chinezen. De Tibetanen zijn wat dat betreft dan wel rare
Chinezen geworden.
Ik zou zeggen: Atlantis is een legende. Het is niet iets waarvan je het bestaan zonder meer
kunt bewijzen. Je kunt nagaan dat er historisch enigszins betrouwbare overleveringen zijn, die
wel wijzen op het bestaan van steden en een wat hogere cultuur of beschaving dan de
omgeving, onder andere in Spanje, in een deel van Noord Italië en, aan de andere kant, ook in
het Andes gebied, de noordelijke Andes. Maar je kunt niet bewijzen dat het bestaan heeft.
Eigenlijk is dat ook niet nodig, want Atlantis is ten onder gegaan. Als de mensen van die
ondergang zouden willen leren, zouden ze in deze dagen veel voorzichtiger moeten zijn. Maar
mensen leren niet graag, zeker niet van het verleden. Het is wat dat betreft dus niet zo heel
belangrijk dat er oudere beschavingen zijn geweest. Er zijn nog veel oudere beschavingen
geweest. En wanneer we in een Etrusken-graf soms sporen vinden die dan toch weer heel
sterk doen denken aan die Atlantische overleveringen, moeten we niet zeggen: die Etrusken
waren dus kennelijk verwant met de Atlantiërs, of: ze hebben handel met hen gedreven, maar
dan moeten we gewoon zeggen: nou ja, goed, het is een cultuurinvloed. Klaar.
Het is opvallend dat we een beperkt deel van de overleveringen terugvinden in Noord Afrika en
nog in bepaalde delen van Zuid Europa en Zuid Azië, maar evengoed - met andere namen
natuurlijk. In Midden Amerika, een deel van Zuid Amerika, Mexico en zelfs, laten we maar
zeggen in de zuidelijke staten van de USA. Dat moet toch een betekenis hebben.
Wanneer we ons realiseren dat er een brug bestaan kan hebben, kunnen we misschien ook
beseffen dat de mensen veel meer gelijk zijn dan je wel denkt. Door een omgeving worden ze
beïnvloed natuurlijk, door hun levensomstandigheden. Hun cultuur is de uiting van hun manier
om dingen te benaderen. Maar op de achtergrond ligt de mogelijkheid om ieder op zijn eigen
wijze te werken met één leer, één waarheid, een reeks van gegevens.
Ik heb zo net de Navaho-indianen genoemd. U weet misschien dat ook zij smeden hebben. Het
zal nog niemand zijn opgevallen, neem ik aan, dat wanneer voor ons op oude traditionele wijze
nog eens een keer iets wordt gesmeed, dat dit gebeurt met een techniek die vergelijkbaar is
met de techniek die op het ogenblik de smeden van de Toeari (de Toeareg zegt u dan) nog wel
hanteren.
'De hele wereld deelt in alle dingen', die les zou je eruit kunnen trekken.
Heeft Atlantis bestaan? Ja, het heeft bestaan. Het heeft in zijn laatste tijd laten zien dat ook
een dergelijke beschaving uiteindelijk aan zichzelf te gronde gaat. Dat hebben we zo vaak
gezien. Rome is ook aan zichzelf ten onder gegaan. Zelfs de Griekse cultuur en beschaving is
voor een groot gedeelte alleen door assimilatie met de Romeinse overheersers in stand
gebleven. De les is, dat wat er in de mensen leeft belangrijker is dan al het andere. En dan
kunnen we wel zeggen: Ja, er is een gemeenschappelijk bewustzijn, er zijn
gemeenschappelijke waarden en daar komt het allemaal uit, of: Ja het is een psychologische
noodzaak. Erg leuk gezegd, maar het verklaart toch niet waarom er in zoveel gebieden die
sterk van elkaar gescheiden waren, volgens alle overlevering zo veel gelijke en vergelijkbare
benaderingen voorkomen. Niet alleen van de natuur, maar ook van zuiver menselijke dingen.
Atlantis is daar een verklaring voor.
Wat deze beschaving is geweest? Och, het is een grote beschaving geweest, inderdaad. Maar
ze was zeker niet de modelstaat die een Griekse filosoof ervan wilde maken. Ze is niet de
wonderbeschaving die ver uitstak boven alles wat de mensheid tegenwoordig kent. Dat zijn

12 358 – STRIJD IN ATLANTIS

© Orde der Verdraagzamen Brochures

gewoon menselijke verlangens of behoeften en begeerten, denkbeelden zelfs, overgedragen op

het immers niet meer kenbare of bereikbare Atlantis.
De laatste tijd van Atlantis zou misschien voor iemand die erin wil geloven een les kunnen zijn.
Namelijk: je kunt niet ongestraft proberen alle krachten van de natuur ondergeschikt te maken
aan de mens. De wensen, eisen en belangen van de mens kun je niet altijd blijven stellen
boven de evenwichten die in de natuur noodzakelijk zijn. Verstoor je ze, dan kun je zaken op
gang brengen die tenslotte je vernietiging tot gevolg hebben.
Zo, dat was dan misschien niet precies wat u wilde horen, maar ik dacht dat ik toch aardig wat
heb verteld, ook over Atlantis zelf in zijn laatste tijd. Daarnaast over de invloed die het heeft
gehad en (neem me niet kwalijk) ook de les die je er vandaag de dag uit zou moeten trekken.
Blijft alleen nog over om u te vragen of u er specifieke vragen over wilt stellen of dat u
opmerkingen hebt die u van belang acht.
Is er na de vernietiging van het laatste Atlantis een cultuurbreuk opgetreden? Met dien
verstande dat de bevolking die nog over was zich in grotten moest ophouden en dat alles
wat er was verdween?
Er zijn aanwijzingen dat dit het geval is geweest met een deel van de wegvluchtende bevolking
in het noorden van Zuid Amerika. Daarnaast bestaan er soortgelijke overleveringen ten
aanzien van voornamelijk priesters met hun volgelingen, die in Tibet of in de Karakorums
ergens ook in grotten gevlucht zouden zijn. In Tibet geeft dat aanleiding tot de legende van de
Heer der Wereld met zijn Raad en aan de andere kant onder meer tot een soort
zondvloedlegende, waarbij het ook vuur regent en grote stenen vallen. Het is kennelijk niet
helemaal vergelijkbaar en het is opvallend dat we daarnaast bijvoorbeeld in het geheel van
Midden- en Noord Afrika zondvloedlegenden kennen.
Misschien kunnen we aannemen, maar dit is voor mij deels speculatief, dat hetgeen gebeurd is
bij het verzinken van Atlantis een zodanige duurzame werking heeft gehad, dat het bij alle
mensen, maar op een verschillende wijze, reacties heeft uitgelokt. Grote vloedgolven, vooral in
de Atlantische Oceaan en omgeving, zijn zonder meer aan te nemen. Overstromingen,
overmatige neerslag, en verduistering van de zon zijn eveneens bij een grote vulkanische
ramp niet ongebruikelijk. Dat zou veel zondvloedverhalen kunnen verklaren. Het zou daarnaast
kunnen verklaren waarom we ook die holen- of grottenlegenden hebben. Zelfs, wanneer we
aannemen dat een aantal uitbarstingen op sympatische wijze is ontstaan na die eerste grote
ramp, wordt daardoor ook nog verklaarbaar hoe zelfs jaren daarna vulkanen in werking
treden, grote brokken vuur uitspuwen en door de mensen, die dan toch al wat verwilderd zijn
en weggevlucht, worden gezien als een kosmisch verschijnsel. Wat dan weer tot goden-,
hergeboorte-legenden en dergelijke aanleiding geeft.
In Egypte is zo'n invloed geloof ik ook geweest?
Hun invloed in Egypte is betrekkelijk groot geweest.
Zijn zij de bouwmeesters of de plannenmakers geweest voor de piramiden?
Ja, dat is inderdaad waar. Ofschoon de piramiden die ze zelf in Egypte tot stand hebben
gebracht, zandpiramiden waren. Zover ik weet is er zelfs geen tichelsteen-piramide opgericht
in die periode. Maar dat het denkbeeld van dit soort tempel inderdaad is meegenomen, staat
wel vast. Dit is ook begrijpelijk, want als we hun spoor volgen komen we in Perzië, Babylonië,
en vinden daar een Zigurat, een tempelpiramide, die ook weer dezelfde structuur vertoont als
de trappiramiden, die we ook weer aantreffen in Mexico. Het is dus heel goed denkbaar dat ze
deze denkbeelden met zich hebben meegebracht en het is bijna zeker dat de bekwamere en
waarschijnlijk ook van slaven voorziene priesters, en misschien ook krijgers, daar de macht
gegrepen hebben, voornamelijk in het Boven Egyptische rijk, merkwaardig genoeg, dus in het
Nubische deel, terwijl van daaruit pas later de contacten en de vorming van een soortgelijke
vorstenstam, met afstammingsdenkbeelden etc., tot stand zijn gekomen in het meer
Noordelijke deel, zeg maar delta-gebied. Dat is heel opvallend.
We moeten aannemen dat de legenden (of moet ik zeggen godenverhalen, onder meer de
verslagen Osiris e.d.) dus oorspronkelijk niet alleen symbolische betekenis hadden, maar zijn
ontleend aan krijgstochten uit een zeer ver verleden.

358 – STRIJD IN ATLANTIS 13

Orde der Verdraagzamen

Heel waarschijnlijk hebben krijgers van een ander dan het eigen ras aan deze krijgstochten
deelgenomen. Nemen we dat aan en houden we rekening met wat bekend is over de trek van
de Atlanten, dan is het bijna zeker dat we hier te maken hebben met Atlantische slaven - die
overigens zelf vaak Nubiërs waren, ze werden ondermeer uit weggehaald - en met blankere, of
moet ik zeggen bruine vorsten (want ze zullen meer op Arabieren hebben geleken dan
bijvoorbeeld op Germanen), die dan met hun lichte kleur en hun geheiligdheid regeerden en
een personificatie waren van een onbekende macht. Mogelijk hebben ze zich nog beroepen op
Atlantis en is dat later vertaald in de wereld van de goden die achter hen staat, waardoor ze
afstammelingen zijn geworden van die goden en pas werkelijk helemaal zonnegod na het
samenkomen van de twee kronen, dus de eenwording van het rijk.
Die vroege Egyptenaren, zijn zij de oorspronkelijke bouwers van de piramiden geweest?
Wanneer u de piramiden bedoelt zoals die van Chefren en zo, ja. Die zijn gebouwd door
bouwmeesters, voor een deel van zuiver Egyptische afstamming (maar in enkele gevallen
kwamen ze ook uit de buurt van het huidige Libanon) en zij hebben daar inderdaad de bouw
geleid. Ook de bouw van een aantal tempels en rotstempels is door het volk van Egypte zelf
uitgevoerd. Maar er zijn piramiden geweest die vervallen zijn omdat ze niet duurzaam waren
opgetrokken en die waarschijnlijk door de Egyptenaren op bevel of op verzoek van hun
vroegste heersers zij gebouwd. Opvallend is dat we daarbij het eerste bewaarde graf te zien
krijgen. Dat is vreemd genoeg geen staande maar een inverte piramide, die dus ingegraven is,
waarbij wel de symboolstructuur en de labyrintstructuur aanwezig is, inclusief dode kamer,
schatkamer enzovoort, maar in een soort omgekeerde piramidevorm. Zeer opvallend is dat je
onder de grafkamer een aantal lege ruimten aantreft zonder dat je dat bouwkundig kunt
verklaren.
Tot wat voor ras behoorden de Atlantiërs?
Ja, dat is een beetje moeilijk te zeggen. Ze leken het meest op Euraziërs, zoals je
tegenwoordig de mengafstamming hebt van Aziaten en blanken en dan een klein tikje naar het
blanke toe. Dan heb je ongeveer het type van de Atlantiers. Ze waren niet al te groot. De
gemiddelde grootte is niet meer dan 1.65 meter. Ze zijn over het algemeen slank van postuur
en erg pezig. Ook begrijpelijk bij een volk van boeren, jagers en landbouwers. Het zijn veelal
gevluchte jagers, die later vissers worden. Dus echt een volk waarvan de werkelijke heersers –
vermoedelijk - ook weer uitgestoten edelen zijn uit een vroeger rijk. Dat was weer
hoofdzakelijk, een rijk van nomaden en jagers. Maar ze hadden al vaste plaatsen waar handel
werd gedreven. Dus wanneer je het zo bekijkt moet je zeggen: het is eigenlijk een mengras
geweest. Vanuit het huidige standpunt wel.
Is het niet aannemelijk dat die mensen Cro-magnons zijn geweest, zo'n dertigduizend jaar
v.Chr.? Men heeft aan de westelijke oever van de Dordogne allerlei resten gevonden van
mensen, waarvan men de grootte fysio-antropologisch heeft vastgesteld. Die mensen
moeten ongeveer een lengte van 1.90 tot 2.10 meter hebben gehad, dus een vorm van
reuzen. Wat zegt u daarvan?
Dat is iets wat we overal aantreffen. De legenden van reuzen zijn overigens rond de Stille
Oceaan aanmerkelijk talrijker dan in de buurt van Atlantis en deze kusten, zoals u weet. Maar
de Atlanten zelf waren geen reuzen. Er is echter een ras geweest, en u kunt het Cro-magnon
noemen, we kennen het elders als de hypothese van homo giganticus, waarbij inderdaad
mensen voorkomen die tot 2.70 meter groot zijn en merkwaardig genoeg ook krijgers waren,
ofschoon je je dat met die omvang haast niet kunt voorstellen.
Opvallend is daarbij de schedelbouw van deze mensen. De hoek van het gelaat is aanmerkelijk
geprononceerder, laag voorhoofd en doorgezet. Het achterhoofd heeft een iets ruimere welving
dan het uwe, het zijn dus niet helemaal platschedels. Van deze mensen afstammend is een
aantal krijgers wel in Atlantische dienst geweest, maar zij waren dus niet zo groot. Hun
gemiddelde lengte was niet meer dan 1.80 meter, toch nog reuzen voor het gemiddelde
Atlantische volk. Zij kentekenden zich vooral ook doordat hun herseninhoud als het ware naar
achteren gegroeid was, zodat ze een beetje punthoofden hadden. (Als u dat wilt imiteren moet
u veel naar kamerverslagen luisteren, dan krijgt u zo'n hoofd vanzelf.) Maar er is een groot
aantal menssoorten geweest in het verleden. Je kunt dus niet alleen maar uitgaan van de
gedachte: we hebben die typen en daar kwam dus op een gegeven ogenblik de Sapiens en dit
en dat, en ze wisselden elkaar af. In feite heeft een groot aantal mensrassen, sommigen zeer
simiaans (aapachtig), andere soorten minder, naast elkaar bestaan en over het algemeen is
het het recht van de sterkste en de slimste geweest dat heeft uitgemaakt wie zou overleven.
14 358 – STRIJD IN ATLANTIS
© Orde der Verdraagzamen Brochures

Daardoor vinden we overal kleine gebieden waar nog primitieve soorten leven, terwijl andere
typen daaromheen zich al weer beter weten te handhaven en te verdedigen, misschien een
beetje gemener zijn (het zijn uiteindelijk uw voorouders) en daardoor eigenlijk de rest van het
gebied voor zich opeisen. Meer kan ik er helaas niet over zeggen.
Vrienden, ik hoop dat ik voor u enig interessant materiaal heb kunnen aandragen, al ben ik
niet alwetend of onfeilbaar. Onthoudt vooral: Alles wat over Atlantis is geschreven en gezegd.
is zo sterk beïnvloed door uw eigen beschaving, dat een reëel beeld ervan niet geheel te
verkrijgen is.
Maar het is al voldoende als u beseft dat er volkeren bestaan hebben én vergaan zijn. Denkt u
niet. Wij zijn de kroon van de evolutie. Denk gewoon. Wij zijn een soort die het tijdelijk voor
het zeggen heeft, tot ze zichzelf om hals brengt of tot er een nieuwere soort komt die handiger
is. Mag ik het daarbij laten?
Goedenavond.

358 – STRIJD IN ATLANTIS 15