ARTUR ANDERSEN : UPITNA PRIMJENA RACUNOVODSTVA

Artur Andersen LLP je osnovana u Cikagu 1913. godine od strane Artura Andersena i
njegovog partnera Clarence-a DeLany-a. U rasponu od skoro 90 godina, racunovodstvena
firma iz Cikaga je postala jedna od 5 najvecih racunovostvenih firmi u SAD-u, zajedno sa :
Deloitte & Touche, PricewatherhouseCoopers, Ernst & Young and KPMG.
Vecinu tih godina, samo ime Arthur Andersen LLP je bilo sinonim za povjerenje, integritet i
eticnost.
Takve vrijednosti su od kljucnog znacaja za firmu koja se bavi samostalnom analizom i
potvrdjivanjem finansijskih izjava za javne korporacije, od cije tacnosti zavise investicione
odluke mnogih investitora.
U svojim ranijim danima Andersen je postavio standarde za racunovodstvenu profesiju i
razvili su nove inovacije na snazi svog neospornog integriteta. Jedan primjer Andersenovog
liderstva u ovoj profesiji desio se kasnih 1970-tih godina, kada kompanije pocinju zahtijevati
IBM-ov novi 360-mainframe kompjuterski sistem, najskuplju noviju verziju kompjuterske
tehnologije dostupne u to vrijeme.
Mnoge kompanije su slabije kompjuterske hardvere procijenjivali do 10 godina trajanja.
Andersen, kompanija pod vodstvom Leonard Spacek-a, bila je odlucna u tvrdnji da je mnogo
realniji zivotni vijek kompjutera 5 godina. Andersen je zbog toga savjetovao svoje
racunovodstvene klijente da koriste kraci period za amortizaciju, iako je taj rezultat imao
vece obracunate troskove nasuprot prihoda.
Javne korporacije koje nisu uspjele usvojiti konzervativnije mjere, primile bi stetno
misljenje od Andersenovih revizora. Arthur Andersen nekad je predstavljao cvrst karakter i
integritet koji je bio simbol u racunovodstvenoj profesiji.
Medjutim, bankroti visokoprofilnih klijenata poput Enron & WorldCom, imali su niz
racunovodstvenih skandala koji su naposljetku kostali investitore priblizno 300 milijardi
dolara i stotine hiljada ljudi je izgubilo svoje poslove.
Kao rezultat svega navedenog, firma bazirana u Cikagu zatvorila je svoja vrata u 2002. godini
nakon 90 godina poslovanja.

POJAVA KONSALTINGA (SAVJETOVANJA)

Leonard Spacek pridruzio se kompaniji 1947. godine nakon smrti osnivaca Artura Andersena.
On je bio najpoznatiji po svome beskompromisnom insistiranju na nezavisnosti revizora sto
se suprotstavljalo filozofiji kombinovanja revizije i konsalting usluga, te to su kasnije mnoge
firme ukljucujuci i Andersen i prihvatile. Andersen je poceo obezbjedjivati konsalting usluge
velikom broju klijenata poput General Electric i Schlitz Brewing u 1950-im godinama. Tokom
sljedecih 30 godina, Andersenov konsalting posao je postao vise profitabilniji za partnere
nego to je to bilo osnovno racunovodstvo i porezne usluge. Prema Americkom institutu za
javne racunovodje (AICPA), objektivnost nezavisnog revizora za klijentova finansijska stanja
je izjava o postenju sa kojom se finansijsko stanje u sadasnjosti sa svim materijalnim
dobrima finansijskom pozicijom, rezultatima operacija i novcanim tokom, koja je u
saglasnosti sa generalno prihvacenim racunovodstvenim principima.
Primarna odgovornost revizora je da izrazi misljenje o cvrstim klijentovim finansijskim
stanjima nakon sto pribavi sve razumne dokaze da je klijentovo finansijsko stanje pozitivno,
ili da nisu prikazane netacne informacije. Bitno je da se naglasi da finansijske izjave su
odgovornost menadzmenta kompanije, a ne vanjskog revizora. Medjutim, kako je rast
Andersen kompanije postao najveci prioritet, te se pridavao znacaj regrutovanju i odrzavanju
velikih klijenata, to se odrazilo na kvalitet i nezavisnost revizora. Iz kompanije je procurio
podatak o konsalting uslugama u kojima su se udruzili sa revizorima, sto je kompromitovalo
njihovu revizorsku nezavisnost i kvalitetu koja je od kljucnog znacaja za kredibilnog revizora.
Kompanijin fokus na rast je doveo do fundimentalnim promjena u kulturi kompanije, gdje se
cilj visokog profita koji konsalting usluge donose vise uvazavao nego davanje objektivnih
revizorskih usluga. One individue koje su mogle donijeti velike racune su cesto unaprijedjene
prije onih osoba koje su bile zabrinute kvalitetom tih revizora. Andersenov konsalting posao
postao je prepoznatljiv kao jjedna od najbrze rastucih i najvise profitabilnih konsalting mreza
u svijetu. Prihodi od konsalting usluga su nadmasili revizorski sindikat po prvi put u 1984.
godini. Iako je andersenov konsalting biznis rastao veoma brzo, njihova revizorska praksa je i
dalje ostala kompanijin osnovni egzistencionalni posao.
Deset godina kasnije, Artur Andersen je spojio operacione i poslovne sisteme konsalting
jedinica i postavio je odvojen biznis konsalting prakse u cilju da ponudi klijentima siru lepezu
integriranih servisa. Kroz 1990-te godine, Andesen je prikupio velike profite prodavajuci
konsalting usluge mnogim klijentima nad cijim su finansijskim sredstvima vrsili reviziju.
Ova unosna strategija sa svim servisima ce kasnije donijeti moralni sukob interesa za neke od
Andersenovih partnera koji su trebali odluciti kako da tretiraju upitne racunovodstvene
prakse koje su otkrili kod nekih Andersenovih najvecih klijenata. Zahvaljujuci rastu
Andersenovog konsalting servisa mnogi su to vidjeli kao uspjesan model koji bi i druge velike
racunovodstvene firme trebale usvojiti. Medjutim, ovaj isti model ce upaliti odredjene
alarme kod SEC-a, koji su bili zabrinuti da ce ovaj model kompromitovati nezavisnost
revizora.
1998. SEC-ov glavni covjek Arthur Levitt javno je iznio zabrinutost, te preporucio nova pravila
koja bi ogranicila nerevizorske servise koje su racunovodstvene firme mogle obezbijediti za
svoje revizorske klijente, cemu se Andersen veoma protivio.
Pored toga 1999. Andersen je odlucio da razdvoji racunovodstvene i konsultantske funkcije
na dva dijela, koja su se cesto i takmicila. Navodno, pod tim uredjenjem, konkurencija
izmedju tih jedinica za racunovodje je dovodila do umanjivanja timskog duha i umjesto toga
dovela do tajnosti i gledanja samo svog interesa kod zaposlenika.
Nedostajala je komunikacija sto je dovelo do ugrozavanja kompanijine mogucnosti da
odgovori brzo i efektivno na krizu. Kako su prihodi rasli, konsalting jedinica je zahtjevala vece
kompenzacije i vece postovanje u firmi. Tenzije izmedju konsalting jedinice i revizijske
jedinice su rasle sve dok se kompanija nije razdvojila u dva odvojena sektora.
U augustu 2000. godine, sud je odlucio da Andersenov konsalting dio, moze odmah da se
odvoji od racunovodstvene firme i da radi nezavisno od njih. Do tada, Andersenov konsalting
biznis sastojao se od oko 11000 konsultanata i donio je globalni prihod od skoro 2 milijarde
dolara. Artur Andersen kao cjelina zaposlio je vise od 85 hiljada ljudi sirom svijeta. Nova
konsalting kompanija je promijenila ime u Accenture u januaru 2001.
Odlukom suda Artur Andersen kompanija je promijenila ime u Andersen World Wide, u cilju
boljeg prepoznavanja njenog novog globalnog brenda pruzanja racunovodstvenih usluga. U
medjuvremenu u januaru 2001. kompanija je imenovala Josepha Berardina za novog CEO-a,
americke revizorske prakse. Njegov prvi zadatak bio je da vodi manje kompanije kroz veliki
broj tuzbi do kojih je doslo prethodnih godina. Kompanija je platila 110 miliona dolara u
maju 2001. godine zbog nagodbe sa Sunbeam dionicarima koji su ih optuzivali za
racunovodstvene nepravilnosti, te 100 miliona dolara za nagodbu sa Waste Manegement
dionicara zbog slicnih optuzbi mjesec dana poslije. U medjuvremenu, vijest da je Enron
prikazivao povecanu zaradu je postala javna, sto je sokiralo finansijsko trziste. Tokom
sljedecih godina, mnoge kompanije, od kojih je veliki broj bio klijenata Andersen kompanije,
su bili prisiljeni da ponovo procjene profit.
Sljedeci tekst opisuje nekoliko slucajeva koji su pomogli Andersenovom padu:

BAPTIST FONDACIJA ARIZONA

U onome sto ce postati najveci bankrot neprofitnih humanitarnih organizacija u americkoj

historiji, Baptist fondacija u Arizoni, kojoj je kompanija Andersen pruzala revizorske usluge,
izgubila je 570 miliona dolara donacija. BFA, agencija Arizona Southern Baptist Convention,
je osnovana 1948. da bi prikupljala i vodila pokrete za crkveni rad u Arizoni. Organizacija je
funkcionisala kao banka, placajuci interese na depozite koji su najcesce bili koristeni za
investiranje u nekretnine. Fondacija je takodje nudila procjene i usluge finansijskog
planiranja za vise od 400 Southern Baptist crkvi i bila je jedna od nekoliko fondacija koja nudi
investcije pojedincima. BFA je najvise ulagala u nekretnine, sto je mnogo vise spekulativna
investiciona strategija nego sto su druge Baptist fondacije koristile. Profit ovih investicija je
trebao da finansira crkvene svestenike i veliki broj humanitarnih slucajeva. Problem je nastao
kada je trziste nekretnina u Arizoni pocelo da pada, te je menadzment BFA organizacije bio
primoran da prikaze profit. Da bi to uradili vrh fondacije je navodno zalijecio ili prikrio
gubitak od investiranja u 1986. godini tako sto su prodali neke posjede po nizoj cijeni
entitetima koji su posudili novac od fondacije i koji nisu mogli platiti za to posjede sve dok se
trziste nekretnina ne oporavi. Ono sto ce kasnije na sudu biti prikazano kao PONZI
PREVARA je to sto je upravo fondacije navodno uzela novac od novih investitora da bi
platila postojecim investitorima da bi zadrzali novcani tok. Uz sve to, vrh fondacije ili uprava
je i dalje primala sestoznamenkastu platu. Kako su se obaveze prema investitorima
povecavale, ova prevara je otkrivena, sto je dovelo do istrazivanja kriminalnih radnji i tuzbi
investitora protiv BFA i Andersen kompanije; vise od pola zaposlenika fondacije je bilo
otpusteno. Napokon, fondacija je pokrenula peticiju za zakon o zastiti od bankrota 1999.
godine, prikazujuci dugove od oko 640 miliona dolara nasuprot imovine od oko 240 miliona
dolara. Tuzba od strane investitora protiv Andersen kompanije, iznosila je cinjenice da je
kompanija prikazivala lazne finansijske podatke o stanju u BFA, sto je pomoglo fondaciji da
izvrsi prevaru. Andersen u izjavi koju su dali u februaru 2000. navode se suosjecaju sa BFA
investitorima ali da stoje iza svojih revizorskih ocjena. Andersen krivi BFA menadzment za
pad, isticuci da su im bile date pogresne informacije prema kojima su revizori vrsili procjenu.
Medjutim, tokom priblizno 2 godine istrage, pojavljuju se izvjestaji da je Andersen bio
upozoren o mogucim prevarama, te je firma na kraju pristala da plati 217 miliona dolara da
bi se nagodili sa dionicarima koji su pokrenuli tuzbu u maju 2002. godine.

SUNBEAM

Problemi Andersen kompanije za Sunbeam korporaciju poceli su kada revizori nisu uspjelia
da prikazu ozbiljne racunovodstvene greske koje su na kraju dovele do tuzbe koju su
Sunbean investitori i CEO Albert Dunlap pokrenuli 1998. Boca Raton, mjesto gdje je smjesten
Sunbean je tvorac mnogih brendova koji su se koristili za kucne potrebe, kao sto su Mr.
Coffee, Mixmaster, Oster, Powermate i dr. Obe tuzbe i civilni prekrsaji su podneseni od
strane SEC-a, optuzujuci Sunbeam za napuhavanje zarada kroz vrsenje prevarantskih
strategija poput : Cookie jar prihodi, rekordni prihodi od prodaje i ubrzavajuca prodaja .
Kompanija je takodje bila optuzena za upotrebu bill and hold (naplati i cekaj) transakcija,
koje ukljucuju angazovanjje plata mjesecima unaprijed prije stvarne posiljke ili naplate, sto je
kratkorocno prikazivalo prihode na racunima, te prividno prikazivalo kvartalnu neto zaradu.
Kao rezultat toga Sunbeam je bio primoran da ponovo procjeni 6 kvartala finansijskih
izvjestaja. SEC-ova optuzba je optuzila Phillip Harlow-a, tada partnera u Artur Andersen
kompaniji, za izdavanje cistih ili nekvalificiranih misljenja o finansijskih izvjestajima Sunbeam-
a 1996 i 1997, unatoc njegovoj spoznaji o mnogim nepravilnostima u Seanbeamovoj praksi.
U augustu 2002. godine federalni sudija dozvolio je nagodbu od 141 miliona dolara. U toj
nagodbi Andersen kompanija se slozila da plati 110 miliona dolara da bi se rijesili tvrdnji bez
priznavanja krivice ili nesposobnosti. Gubici dionicara Sunbeama dostigli su visinu od 4,4
milijarde dolara zbog cega je 1700 ljudi izgubilo posao.

WASTE MANAGMENT

Andersen se takodje nasao na sudu zbog upitnih racunovodstvenih praksi koje se odnose na
pretjerane zarade od 1,4 milijarde $ Waste Managment-a. Zalba podnesena od strane SEC
tuzila je Waste Managment za cinjenje velike finansijske prevare za period od vise od 5
godina. Prema zalbi, visi menadzment je pomagao i podrzavao krsenje ,anti prevarnih
odredbi, izvjestavanja i vodjenja evidencije vrijednostnih papira prema drzavnim zakonima,
sto je rezultiralo da investitori izgube vise od 6 milijardi $. U ovom slucaju se navodi da je
Andersen bio umijesan u prevaru, tako sto je u vise navrta izdavao nekvalificirana revizijska
misljenja o Waste Managment-ovim varljivim finansijskim izvjestajima.
Prema SEC- ovim dokumentima, Waste Managment je limitirao iznos naknada koje ce se
platiti za Andersenove revizorske usluge, ali je savjetovao Andersena da bi mogao zaraditi
dodatne naknade kroz poseban posao. Prvo je Andersen identifikovao nepravilne
racunovodstvene prakse i predstavio ih sluzbenicima Waste Managmenta u izvjestaju
zvanom Proposed Adjusting Journal Entries koji je naznacio unose koji su trebali biti
korigovani kako bi se izbjeglo shvatanje Waste Managment-ovih troskova i pretjerane
zarade. Medjutim, sluzbenici Waste-a su odbili da prave korekcije i umjesto toga su se
dogovorili sa Andersenom da otpisu nakupljene greske u periodu od 10 godina i da promjene
svoje temeljne racunovodstvene prakse ali samo u buducem periodu. SEC je vidio ovaj
dogovor kao pokusaj da se prikriju prevare iz proslosti i da se pocine nove prevare.
Rezultat ovih slucajeva je bio taj da je Andersen platio nekih 220 miliona $ dionicarima
Waste Managment-a i 7 miliona SEC-u. Cetiri Andresenova partnera su bila sankcionisana i
firma je dobila sudsku zabranu. Kao dio Andersenove kazne, on je bio primoran da obeca da
nece sastavljati lazne finansijske izvjestaje ili ce se suociti sa izbacivanjem iz prakse. Nakon
sto se situacija smirila, dionicari Waste Managment-a su izgubili oko 20.5 milijardi $ i oko
11000 zaposlenika je otpusteno.

ENRON

U oktobru 2001, Komisija za vrijednoste papire je objavila da pokrecu racunovodstvenu

istragu u Enronu, koji je jedan od najvecih Andersenovih klijenata. Andersenov novi CEO,
Joseph Berardino, je imao viziju, da Milion $ sedmicno koje je Enron placao Andersenu za
uslugu revizije; zajedno sa naknadama za konsalting koje su placali Andersenovoj spin-off
firmi Accenture, bi mogla biti prilika za prosirenje Andersenovih prihoda. Plus, sa Enronom
kao klijentom, Andersen je bio u mogucnosti da 80% firmi u industriji plina i nafte ucini
svojim klijentima. Medjutim, 08.Novembra 2001. Enron je primoran da ponovi finansijske
izvjestaje od 5 godina koje je Andersen potpisao, izbgubivsi 586miliona $. U roku od mjesec
dana Enron je podnio zahtjev za stecaj. Ministarstvo pravde SAD je zapocelo kriminalisticku
istragu u Anderesenu u januaru 2002, sto je navelo oba Andersenova klijenta i njegove
zaposlenike na skok iz broda(da prekinu saradnju). Revizorska firma je na kraju priznala
unistenje dokumentacije koja je svjedocila njenu reviziju firmi Enron, sto je rezultiralo
optuznicom za opstrukciju pravde 14.marta 2002. CEO Bernardino je odstupio sa cela firma
do kraja mjeseca.
Kako je sudjenje za opstrukciju pravde napredovalo, Nancy Temple, Andersenov cikaski
advokat, je zahtjevala zastitu na osnovu Petog Amadmana stoga nije morao svjedociti.
Mnogi su je nazvali korumpirani podstrekac koja je vodila druge na stranputicu. Ona je
navodno uvjerila Davida Duncana, Andersenovog supervizora za racun Enrona, da izbaci
njeno ime iz dopisa koji bi je moglo inkriminirati. 15. Juna porota je proglasila Andersena
krivog za krsenje pravde, to je ujedno bila i prva racunovdstvena firma koja je bila osudjena
za krivicno djelo. Kompanija je morala prestati vrsiti reviziju kompanija od 31.augusta 2002,
sto je u biti znacilo gasenje poslovanja.

Problemi sa telekomima

Nazalost za Andersena, optuzbe za racunovdstevene prevare nisu zavrsile sa Enronom.

Uskoro se saznalo da WorldCom, Anderesenov najveci klijent, ima nepropisno proknjizenih
skoro 3,9 milijardi $ dugova i zarade u 2001.god. i u prvom dijelu 2002. Nakon sto je
WorlCom prepravio svoj profit, njegove dionice su pale i investitori su pokrenuli tuzbe koje
su telekom vodile u bankrot. Bankrot WorldCom-a je potisnuo bankrot Enrona kao najveci u
histori SAD. Andersen je krivio WordCom za skandal, tvrdeci da nepravilnosti u vezi sa
troskovima nisu objelodanjeni njihovim revizorima (Anderesenovim) i da su vrsili reviziju po
SEC standardima. Medjutim WorldCom je prebacivao krivicu ne samo na bivse menadzere
nego i na firmu Andersen zbog toga sto nisu bili u stanju da otkriju nepravilnosti u
racunovodstvu firme. SEC je podnio tuzbu za prevaru protiv WorldCom-a, koji su otpusili
svoga direktora finansija ( CFO ).
Dok su se skandali oko Enron-a i WorldCom-a nastavljali, jos telekomunikacijskih firmi je
ukljuceno u istragu oko racunovodstvenih nepravilnosti, i to firme Global Crossing and Qwest
Communications. U oba slucaja problem je bio oko razmjene lazne imovine, navodno su ove
telekom kompanije optuzene da razmjenjuju opticka vlakana u velikim kolicinama po
napuhanim cijenama kako bi se prikazali ogromni dobitci. Tuzba investitora je podnesena
protiv Global Crossina i Andersena, navodeci da je Global Crossing imao umjetno
napuhane zarade i da je Andersen prekrsio zakon o vrijednosnim papirima zbog izdavanja
nekvalikovanih( pozitivnih ) revizijskih misljenja koji su se odnosili na finansijske izvjestaje
Global Crossing-a, iako su znali ili nisu uspjeli otkriti da oni ( izvjestaji ) sadrze neke
nepravilnosti. Global Crossing je podnio zahtjev za Poglavlje 11 stecajne zastite i prekinuli su
saradnju sa Andersenom. Molbom kojom je izbjegnut stecajni sud, priznali su da su se sluzili
nepravilnim racunovodstvenim metodama i bili su primorani da preprave dobit za 1999.,
2000. i 2001.godinu, ukljucujuci 950 miliona$ koji su se odnosili na razmjene i 531 milion $
koji se odnosi na opticke kapacitete :/ ???
KORPORATIVNA KULTURA I ETICKE POSLJEDICE

Kako su detalji istrage oko racunovodstvenih nepravilnosti i prevara izasli na svijetlost dana,
postalo je izvjesno da je Andersen sve vise bio zabrinut za vlastiti rast prihoda, nego odakle
je prihod pristizao, ili da je njihova samostalnost kao revizora ugrozena. Jedan od razloga za
ovu konfuziju u njihovoj korporatvoj kulturi je bio povecan broj neiskusnih poslovnih
savjetnika i neobucenih revizora koji su obavljali posao kod kijenata. Jos jedan faktor je bio
ograniceno ucestvovanje partnera u procesu davanja misljenja. Kako je kompania rastla, broj
poslovnih partnera ej stagnirao. Postoji dokaz da je Andersen imao ogranicen nadzor na
svojim revizorskim timovima, to je bio rezultat nedostatka provjere i ravnoteze koja bi
identificirala revizijske timove koji odstupaju od prihvacene politike kompanije. Revizorski
timovi su imali veliku slobodu u izdavanju finansija i prepravljanju dokumenata.
U februaru 2002. Andersen angazuje bivseg predsjednika Odbora fedralnih rezervi ( Federal
Reserve Board ) Paula Volckera za pokretanje reformi i s ciljem da pomogne vracanje
reputacije. Ubrzo nakon sto je Volcker dosao na celo firme, Andersen je optuzen za
narusavanje pravde zbog sjeckanja Enronovih dokumenata. Tokom istrage, Andersen je
pokusao da pregovara oko ponuda sa medjunarodnim partnerima i da pokusa spasiti onosto
je ostalo u SAD-u. Medjutim zbog masovnog odlaska klijenata i partnera i ostavke Berardina,
kompanija je bila primorana na prodaju razlicitih poslovnih jedinica, a na kraju su otpustili
vise od 7000 zaposlenika u SAD-u.
U to vrijeme, Alaska Air Group, Andersenov klijent, su prepravili svoje rezultate iz 2001.
Godine sto je rezultiralo povecanju dionicarske vrijednosti za 31 milion $. Alaska Air je
napravila prepravljanje po preporuci njihovih novih revizora, Deloitte and Touche, koji su
zamijenili Andersen-a u Maju 2002.godini.
Nakon sto je Andersen optuzen sa krsenje pravde, medju mnogim kaznama kaznjen je sa
500.000$. Andersen je postigao dogovor da prestane vrsenje revizije javnih korporacija do
kraja augusta. Accenture, njihova spin-off savjetodavna jedinica, je slobodna i oslobodjena
od svih optuzbi, iako konsultanska firma i dalje nerado spominje svoje korijene i povezanost
sa Andersen-om: na Accenture-voj web stranici rijec Anderesen se ne moze naci.
2005. goine Vrhovni sud je odbacio Arthur Andersen-ovo osudu krsenja pravde. Drzavna
porota je proglasila Andersena krivim za ometanje pravde na nacun da su nagovorili
zaposlenike da sjeckaju dokumnete koji se odnose na nepravilnosti u Enronu. Vrhovni sud
nije odlucio da li andersenovo sjeckanje bilo pogresno, umjesto toga slucaj vrti oko
adekvatnosti uputa porote za sudjenje kompaniji.
Dok neki eksperti vjeruju da je odluka Vrhovnog suda bazirana na tehnickim pitanjima, a ne
da li je Andersen bio kriv za krsenje pravde, cinjenica ostaje da Andersen ne moze ostati bez
posla, ako je ovu odluku napravio tokom sudjenja.
Osvrcuci se nazad na ovaj dogadjaj, racunovodstveni konsultatnti i mnogi poslovni ljudi
vjeruju da brzi napad na Arthur Andersen-ovo racunovodstvo i revizijsko poslovanje je imalo
negativan efekat na konkurenciju i na kostanje revizije za sve javne kompanije. U drugu ruku
A.Andersen-ova umjesanost u mnoge racunovodstvene prevare uzrokovali su da regulatorne
agencije zustro reaguju.Nazalost, zivoti hiljadu radnika koji su bili zaposleni u A. Andersen-u i
koji nisu bili umjesani u prevare, su bili pogodjeni sa svim dogadjajim koji su povezani sa
ovim slucajem.
IMPLIKACIJE ZA REGULACIJU I RACUNOVODSTVENA ETIKA

Niz racunovodstvenih skandala pocetkom 21. stoljeca poslali su mnoge Andersenove klijente
u bankrot i podvrgnuti su jos vecoj kontroli. Ti skandali su pomogli da se potakne novi fokus
poslovne etike, koji je proizisao iz javnog zahtjeva za vecu korporativu transparetnost i
odgovornost. Kao odgovor, Kongres je donio odluku Sarbanes-Oxley Act of 2002, koji je
uspostavio nove smjernice za pravnei racunovodstvene odgovornosti. Zakon je donesen da
se bori protiv krsenja zakona o vrijednostim papirima i racunovodstvenim prevarama,
izmedju ostalog ukljucuje i odredbe za novi racunovodstveni nadzorni odbor, strozije kazne
za prestupnike i visi standardi korporativnog upravljanja. Tablica 1 raspravlja o neki nekim
komponentama ovog akta i kako sprijeciti ovakve situacije da se dese ponovo.
Za racunovodstvenu profesiju, Sarbanes-Oxley naglasava nezavisnost i kvalitet,ogranicava
racunovodstvene firme za pruzanje revizorskih i nerevizorskih usluga za iste firme i zagovara
periodicne preglede revizorskih firmi. U proslosti bi sve ove ove odredbe Arthur Andersen
svesrdno podrzali. Neki su zabrinuti da takve zakonodavne i regulatorne reforme su prebrzo
doneseni kao odgovor na intezivni javni i politicki pritisak. Smatraju daove reforme nisu
dovoljne promisljene i da nisu obzirne na troskove javnih kompanija koje posluju u skladu sa
zakonom, a one cine veliku vecinu korporativne Amerike. Finansijski dokazi iz 2008-2009
navode da Sarbanes-Oxley nisu naveli zastitu za preuzimanje rizika. Firme su mogle pronaci
rupe u zakonu ( regulatorne propuste ) i mogli su obmanjivati invenstitore kroz finansijske
izvjestaje.