Nagsulat ng maraming tula ang ating pambansang bayani na si Dr. Jose Protacio Rizal.

Ang isa sa kanyang naisulat na tula

(originally written in Spanish) ay Pinatutula Ako na may original na pamagat sa Espanyol na Me Piden Versos. Ang Me
Piden Versos ay may literal na kahulugan na Hinihingan ako ng Tula. Maraming salin ng Pinatutula Ako and nailathala
na sa ibat ibang wika sa ibat ibang panig ng mundo. Magpapahuli ba ang Pilipinas na siyang pinaggalingang lahi ng
pambansang bayani? Isinalin sa Tagalog ni Iigo Ed. Regalado ang tulang matutunghayan ninyo sa ibaba.

Sa mga unang taon ng pagkakahiwalay ni Rizal sa kanyang pamilya, sumulat ang kanyang ina sa kanya at humihingi ng
isang tula. Dito na ibinuhos ni Rizal ang kanyang kalungkutan at pangungulila sa kanyang ina. Madarama ng bawat
magbabasa ng tulang ito ang labis na pagkasabik ni Pepe sa kanyang mahal na ina.

Nailathala ang tulang Me Piden Versos nang maging miyembro ng Circulo Hispano Filipino si Rizal noong October 7,
1882. Makikita ang orihinal na tula sa Espanyol (Spanish) dito: Me Piden Versos

Pinatutula Ako
ni: Gat Jose Rizal
Isinalin sa Tagalog ni Iigo Ed. Regalado

Iyong hinihiling, lira ay tugtugin Katulad ko'y binhing binunot na tanim

bagaman sira na't laon nang naumid sa nilagakan kong Silangang lupain
ayaw nang tumipa ang nagtampong bagting pawang lahat-lahat ay kagiliw-giliw
pati aking Musa ay nagtago narin. manirahan doo'y sayang walang maliw.

Malungkot na nota ang nasnaw na himig
waring hinuhugot dusa at hinagpis
at ang alingawngaw ay umaaliwiw
sa sarili na ring puso at damdamin.
kaya nga't sa gitna niring aking hapis
yaring kalul'wa ko'y parang namamanhid.
ang bayan kong ito, na lubhang marikit
sa diwa't puso ko'y hindi mawawaglit
ibong malalaya, nangagsisiawit
mulang kabundukan, lagaslas ng tubig
ang halik ng dagat sa buhangin mandin
lahat ng ito'y, hindi magmamaliw.

Nagkapanahon nga ... kaipala'y, tunay Nang ako'y musmos pa'y aking natutuhang
ang mga araw na matuling nagdaan masayang batiin ang sikat ng araw
nang ako sa akong Musa'y napamahal habang sa diwa ko'y waring naglalatang
lagi na sa akin, ngiti'y nakalaan. silakbo ng isang kumukulong bulkan.

Ngunit marami nang lumipas na araw
sa aking damdamin alaala'y naiwan
katulad ng saya at kaligayahan
kapag dumaan na'y may hiwagang taglay
na mga awiting animo'y lumulutang
sa aking gunitang malabo, malamlam.
laon nang makata, kaya't ako nama'y
laging nagnanais na aking tawagan
sa diwa at tula, hanging nagduruyan:
"Ikalat mo lamang ang kanyang pangalan,
angking kabantugan ay ipaghiyawan
mataas, mababa'y, hayaang magpisan".

Ang Me Piden Versos ni Jose Rizal ay isinalin sa Tagalog at pinamagatang Pinatutula Ako ni Iigo Ed. Regalado

________________________________________________________________________________

Me Piden Versos (Pinatutula Ako <kasamahan>) tulang nagpapahayag ng masidhing pananabik ni Rizal sa kanyang
bayan. Nalathala sa La Solidaridad sa Barcelona noong Marso 31,1889

Me Piden Versos (They Ask Me for Verses) reflects Dr. Jose Rizals longing for his native land, the Philippines. This poem
was read in Circulo Hispano-Filipino on New Years Eve in Madrid and was written in 1882. He wrote this because he was
actually asked for verses. He reminisced his childhood days. It can be seen in the poem how he missed the Philippines
very much and how painful it is for him to leave his motherland.
Me Piden Versos (They Ask Me For Verses) - upon therequest of the memers of this society, Rizal wrote this
poem which he personally declaimed duting theNew Year's Eve reception of the Madrid Filipinos held in the
evening of December 31, 1882.
o -In this sad poem, Rizal poured out the cry of his agonizing heart
Rizal economized on his living expenses, and with the money he saved, he purchased books from a second-hand
book store owned by a certain Senor Reyes
Beecher Stowe's Uncle Tom's Cabin and Eugene Sue's The Wandering Jew - these two books aroused Rizal's
sympathy for the oppressed and unfortunate people
They Ask Me For Verses
Translated in English by Nick Joaquin

I to say to the swift wind: "Fly

They bid me strike the lyre and propagate her renown!
so long now mute and broken, Praise her from zone to zone,
but not a note can I waken from the earth up to the sky!"
nor will my muse inspire!
She stammers coldly and babbles
V
when tortured by my mind;
I left her! My native hearth,
she lies when she laughs and thrills
a tree despoiled and shriveled,
as she lies in her lamentation,
no longer repeats the echo
for in my sad isolation
of my old songs of mirth.
my soul nor frolics nor feels.
I sailed across the vast ocean,
craving to change my fate,
II not noting, in my madness,
There was a time, 'tis true, that, instead of the weal I sought,
but now that time has vanished the sea around me wrought
when indulgent love or friendship the spectre of death and sadness.
called me a poet too.
Now of that time there lingers
VI
hardly a memory,
The dreams of younger hours,
as from a celebration
love, enthusiasm, desire,
some mysterious refrain
have been left there under the skies
that haunts the ears will remain
of that fair land of flowers.
of the orchestra's actuation.
Oh, do not ask of my heart
that languishes, songs of love!
III For, as without peace I tread
A scarce-grown plant I seem, this desert of no surprises,
uprooted from the Orient, I feel that my soul agonizes
where perfume is the atmosphere and that my spirit is dead.
and where life is a dream.
O land that is never forgotten!
And these have taught me to sing:
the birds with their melody,
the cataracts with their force
and, on the swollen shores,
the murmuring of the sea.

IV
While in my childhood days
I could smile upon her sunshine,
I felt in my bosom, seething,
a fierce volcano ablaze.
A poet was I, for I wanted
with my verses, with my breath,
ON BOOK

Hinilingan Nila Ako ng Tula

(Mi Piden Versos)

1 4
Hinihiling nilang ang lira'y kalbitin Ako'y isang punong katutubo lamang

Na laon nang sira't napipi sa lagim Na biglang binunot sa lupang Silangan,

Di ko na makunan ni isang taginting, Doo'y may pabango ang hinihingahan,

At ang aking "musa'y" walang salimisim! Ang buhay man doo'y isang panagimpan:

Bayan ng pagsintang di malilimutan!

2
Pati sa pag-awit ako'y tinuruan
Malamig umanas, nahihibang mandin,
Niyong mga ibon sa paghuhunihan,
Kung pinagdurusa ng isip kong angkin,
Sa talon ng tubig ay ugong naman,
Kung tumawa'y parang nagsisinungaling
Gayundin, ang angil ng sangkaragatan
Na gaya rin naman ng kanyang hinaing,
Sa kanyang malawak na dalampasigan.
Sapagka't sa lungkot niring pagkabinbin,

Kaluluwa'y wala nang tuwa ni damdamin. 5

Samantalang noong ako'y isang bata,
3
Ay nangitian ko ang maagang tala,
May isang panahon, at ito ay tapat!
Dini sa dibdib ko'y kumukulo yatang
Ngunit ang panahong yaon ay lumipas;
Bulkang nag-aapoy sa sariling diwa;
Makata kung ako'y tawagin ng habag,
Pagkat ang nais ko ay maging makata,
O ng kaibigan; ang tanging nalagak.
Nang upang masabi sa sariling tula,
Sa panahong yaong lumipas at sikat,
Sa buntung-hiningang hindi maapula,
Ay ang karaniwang malabi sa galak:
Sa hanging mabilis na itinutudla:
Mahiwagang himig na siyang naggawad
"Ikaw ay lumipad, sa langit at lupa'y
Sa mga pandinig nangag-iingat
ikalat ang kanyang pangalang dakila!"
Ng mga taginting ng gayong lumipas

Ng mga tugtuging sa orkestra buhat.

 6
Nilisan ko na nga...! Ang irog kong bayan,

Punong walang dahon, natuyo sa ilang!

Di na inuulit yaong alingawngaw

Ng mga awit ko nang nagdaang araw.....

Ang aking binagtas ang sangkaragatan,

Sa nasang magpalit niring kapalaran;

Datapwat ang aking imbing kabaliwa'y

Di na nakakapapansing ang matatagpuan

Ay di ang hanap ko, ang aking kasabay

Sa paglalayag ko'y yaong kamatayan.

7
Ang lahat ng aking magandang hinagap,

Pag-ibig at sigla, adhikaing tapat,

Doon ko iniwa't aking inilagak

Sa lilim ng langit niyang mabulaklak

Huwag ninyong hingan ang pusong nawasak

Ng mga kantahing ukol sa pagliyag

Sapagkat sa gitna ng ganitong lawak

Na ang aking muni'y hindi mapanatag

Nararamdaman kong diwa'y nagwawakas

At ang aking isip, patay nang maluwat!