Θαρρούσα πώς μέ μισούσες.

Κάθε νύχτα σέ βλέπω στ' όνειρό μου, πώς μέ κοιτάζεις καί δέ μ'
αναγνωρίζεις. Τί ήθελα νά πώ; Ναί... Ό Τουργκιένιεφ... «Καί ο θεός νά βοηθάει όλους τούς άστεγους
καί τους περιπλανώμενους»... Δεν είναι τίποτα... Βλέπεις, δεν κλαίω πιά...Δώσε μου λίγο νερό .Είμαι
τόσο κουρασμένος! 'Αν μπορούσα νά ξεκουραστώ... Αν μπορούσα νά ήσυχάσω!..

Δεν πειράζει. Δεν πίστευες σε μένα πάντα γελούσες με τά όνειρά μου, ώσπου σιγά-σιγά έπαψα κι εγώ
νά πιστεύω, έχασα το θάρρος μου... Έπειτα, οί άμφιβολίες γιά τήν άγάπη σου, ή ζήλεια, ό φόβος ή
άγωνία ... Έγινα ποταπός, άσήμαντος , έπαιζα κουτά... Δεν ήξερα τί νά κάνω τά χέρια μου, δεν ήξερα
πώς νά σταθώ στη σκηνή, δέ μπορούσα νά κανονίσω τή φωνή μου. Έσύ δέ μπορείς νά φανταστείς τί
νοιώθει εκείνος πού ξέρει πώς παίζει ελεεινά. Είμαι ένας γλάρος. Όχι, δεν ειν' αύτό... Θυμάσαι πού
σκότωσες κάποτε ενα γλάρο; 'Ένας άνθρωπος πέρασε κατά τύχη, τον είδε, καί μή έχοντας τίποτα
καλύτερο νά κάνει τον κατέστρεψε... Ένα θέμα γιά ένα μικρό διήγημα... Όχι, δέν είναι αύτο... μ' όλο
πού... Καί τώρα, άφ’ ότου βρίσκομαι δώ, περπατώ τριγύρω καί σκέφτομαι, σκέφτομαι, καί νοιώθω πώς
ή ψυχή μου γίνεται κάθε μέρα καί πιο δυνατή ! Τώρα το ξέρω, το καταλαβαίνω πώς στή δουλειά μας
εκείνο πού άξίζει δέν είναι ή φήμη, δέν είναι ή δόξα, μήτε εκείνα πού ονειρευόμασταν, άλλά το νά
μάθεις πώς νά κάνεις ύπομονή... Νά μάθεις νά σηκώνεις το σταυρό σου καί νάχεις πίστη. Έγώ τώρα
πιστεύω, κι αύτο μέ κάνει νά πονώ λιγώτερο , 'Ένα θέμα για μικρό διήγημα... Την άγαπώ;.. Την αγαπώ
μ' όλη μου την δύναμη... Τι καλά πού ήτανε πριν; Θυμάσαι; Πόσο φωτεινή, πόσο θερμή, πόσο
χαρούμενη κι άγνή πού ήταν ή ζωή ! ΤΙ αισθήματα πού είχα τότε... αισθήματα τρυφερά κι’ όμορφα σάν
τά λουλούδια...