అంతర్ముఖం

యండమూరి వీరంద్
ర నాథ్

1
ANTHARMUKHAM
By :
YANDAMOORI VEERENDRANATH
36, U.B.I. Colony,
Road No. 3, Banjara Hills,
HYDERABAD – 500 034
Ph. 924 650 2662
yandamoori@hotmail.com
yandamoori.com

SARASWATHI VIDYA PEETAM,

Kakinada - Samalkot Road,
MADHAVAPATNAM,
E.G.Dist. (A.P.)

Publishers :
NAVASAHITHI BOOK HOUSE
Eluru Road, Near Ramamandiram,
Vijayawada - 520 002.
Ph : 0866 - 2432 885
E-mail : navasahithi@sancharnet.in

This book is digitized and brought

to you by KINIGE

2
 © Author
© Yandamoori Veerendranath
This digital book is published by -
కినిగె డిజిటల్ టెకనాలజీస్ ప్రయివేట్ లిమిటెడ్.

సర్వ హక్కులూ ర్క్షించబడ్డాయి.

All rights reserved.

No part of this publication may be reproduced, stored in a

retrieval system or transmitted in any form or by any means
electronic, mechanical, photocopying, recording or otherwise,
without the prior written permission of the author. Violators risk
criminal prosecution, imprisonment and or severe penalties.

3
పెర్సనాలిటీ అన్న పదిం ‘పెర్ససనే’
అన్న లాటిన్ పదిం నించి వచిచింది.
పెర్ససనే అింటే ముసుగు. అదే వయక్తిత్విం.
మొహిం మీదా, మన్సు మీదా వున్న పొర్.

మాటా - చేతా ఒకటవటమే నిజాయితీ.

నీ వయక్తిత్వింతో నవువ బ్రతుక్క.
నినినష్టపడే వాళ్ళు నీతో వుింటారు.
లేని వాళ్ళు నీ నించి దూర్ింగా పోతారు.

- యండమూరి వీరంద్
ర నాథ్

4
 పదవ ముద్రణక్క ముిందుమాట

పది సింవత్సరాల్లో ఈ పుసికిం పదవ ముద్రణక్క రావటిం చాలా

ఆన్ిందింగా వుింది.

ఒక కమర్షియల్ న్వలక్క ఇనిన ముద్రణలు వస్తి అిందుల్ల

ఆశ్చర్యమేమీ లేదు. కానీ ఇది నా కెరీర్ బెస్టట న్వలగా భావిసుినానన. ఈ

న్వల ఇింత్ మిందిక్త న్చచటిం ర్చయిత్గా ఒక ఆహ్లోదకర్మైన్ అనభవిం.

- యిండమూర్ష వీరింద్రనాథ్
1-1-04

5
 అింత్రుుఖిం - అింత్ర్ుధన్ిం
మన్ జీవిత్ింల్ల ఒకపుుడు ఎింతో గొపుగా కన్బడిన్ మన్ ప్రవర్ిన్

అనభవిం పెర్షగేకొద్దీ లేదా మన్ అభిప్రాయాలు మరకొద్దీ, మన్నే

పున్రాల్లచిించుక్కనేలా చేసుిింది.

అలాింటి సింఘటన్ నా జీవిత్ింల్ల మూడు సింవత్సరాల క్రిత్ిం

జర్షగింది.
* * *
రుద్రనేత్ర షూటిింగ్ కోసిం మేమింతా కౌలాలింపూర్ల్ల ఉనానిం.

అకుడ పని పూర్ివగానే అిందర్ిం సింగపూర్ వెళ్ళులనేది ప్రోగ్రిం. నాలుగు

రోజులు గడిచాయి.

నాకెిందుకో ఇిండియా వెళ్ళుపోవాలనిపించిింది. ఏదో తెలియని

ఇబబింది... (అతీింద్రియ శ్క్కిల గుర్షించీ, అభూత్ సూడో సింటిఫిక్ మాన్సక

ప్రకింపన్ల గుర్షించీ చెపుటిం నా ఉదేీశ్యిం కాదు.)

సింగపూర్ రాక్కిండ్డ ఇిండియా వెళ్ళుపోతాన్ని నేన చెపుగానే నిరాుత్

ఆశ్చర్యపోయాడు. సాధార్ణింగా ఎవరైనా మలేషియా వర్కూ వెళ్ళు, సింగపూర్

వెళ్ుక్కిండ్డ తిర్షగరారు. అిందుల్లనూ మిగతా వార్ిందరూ సింగపూర్

వెళ్ళతున్నపుుడు నేన వెన్క్తు రావాలనకోవటిం ఎిందుకో, నాతో సహ్ల అకుడ

ఎవర్షకీ అర్థిం కాలేదు.

నాతో పాటు మాటల ర్చయిత్ సతాయన్ింద్ కూడ్డ, పని ఒతిిడి వలో

మద్రాసు వచెచయయటానిక్త సదధపడ్డాడు. విమానాశ్రయానిక్త పింపస్తి టికెుటుో

6
లేవనానరు. కానీ ఆఖర్ష క్షణింల్ల ఎవరో ప్రయాణిం కానిసల్ చేసుకోవటిం వలో

మళ్ళు మములిన పలిచారు. ఆ విధింగా మేమిదీర్ిం ఇిండియా వచేచసాిం.

రాత్రి రిండిింటిక్త మద్రాసుల్ల దిగ, మరుసటిరోజు ప్రొదుీనేన

హైదరాబాద్ వచేచసాన. ఆటోల్ల ఇింటిక్త వచేచసర్షక్త ఇింటి నిిండ్డ జన్ిం

వునానరు. మా నాన్నగారు మృతుయశ్యయ మీద వునానరు.

* * *
రిండు రోజులు గడిచాయి అపుటిక్త నాలుగు సింవత్సరాలునించీ

కేన్సర్తో బాధపడుతున్న మా త్ిండ్రిగారు, ఆఖర్ష దశ్క్క చేరుక్కనానరు. ఆ రోజే

ఆఖర్ష రోజనీ, రాత్రి ఏ టైమ్ల్లనైనా ప్రాణిం పోవచచనీ డ్డకటర్యిన్ మా

త్ముుడు చెపాుడు. ఈ విష్యిం ఇింకెవర్షకీ చెపొుదుీ అనానన. ఏడుపులు,

రోదన్లమధయ ఆయన్ ప్రాణిం పోవటిం నాక్క ఇష్టిం లేకపోయిింది. ఆయనిన

నా గదిల్లక్త మారాచిం. విశాలమైన్ గదిల్ల, ధారాళ్ింగా గాలి ఆడే ప్రదేశ్ింల్ల,

మించి వాతావర్ణింల్ల ఆయన్ ప్రాణాలు వదలాలని నేన అనక్కనానన.

రాత్రయిింది.

అపుటిక్త ఆయన్ మాటపోయి నాలుగు రోజులింది. ఆ రోజు క్రమ

క్రమింగా చూపు కూడ్డ క్షీణించిింది. నిశ్చలింగా పడుక్కని మా పనలు

చూడసాగారు. ఆ గాజు కళ్ళు వెన్కాల ఏ ఆల్లచన్లు వునానయో, మెదడు

ఎింత్వర్కూ పని చేసుిిందో చెపుటిం కష్టిం. ఆ దృశ్యిం నాక్క యిపుటికీ

సజీవింగా గురుిింది. ఆయన్ చాలా అచేత్న్ింగా పడివుిండటిం... మేము ఎటు

వెళ్ళతే ఆటు ఆ కనలు తిర్గటిం... ఏదో చెపాులనకోవటిం, శ్క్తి

7
లేకపోవటిం, ఆ కళ్ుల్లించి నెముది నెముదిగా జీవిం న్శించడిం నేన

గమనిసూినే వునానన. కొించెిం స్తపటిక్త ఆయన్ కనరపులు కూడ్డ క్రిిందిక్త

జారాయి. ఏదైనా ద్రవిం పోస్తి ఒకు గుటక మాత్రిం పడేది. అలా రాత్రి

పనెనిండయిింది.

ఆ విశాలమైన్ గదిల్ల నేనూ, ఆయనా మాత్రమే వునానము. క్రిింద

గదుల్లో అపుటివర్కూ అవిశ్రింత్ింగా పనిచేసన్ వాళ్ళు కట్టటలాో

నిద్రపోతునానరు. ఆ రాత్రే ఆఖరుదని వాళ్ుక్త తెలీదు. ప్రతీ గింట గింటకూ

హోమియోపతి మిందు, తులసీతీర్థిం కలిపన్ ద్రవానిన ఆయన్ నోటిల్ల

పోయటిం నా పనిగా మిగలిింది.

ఆ నిశ్శబీిం చాలా బాధాకర్మైింది. ఆయన్ల్ల ఎగశావస

ప్రార్ింభమయిింది. దానిక్త కూడ్డ శ్బీిం లేదు. ఆయన్ త్ల దగిరున్న

వెింకటేశ్వర్ సావమి ఫోటోనూ, ఆయనూన చూసూి కూరుచనానన. క్రిింద

అింత్మింది వునాన, ఏమాత్రిం శ్బీిం లేకపోవడింతో, వాళ్ళు ఎింత్ అలసపోయి

నిద్రిసుినానరో అర్థమవుతింది. ఒక ప్రాణిం పోతిందని తెలిస్తి వాళ్ళు అలా

నిదుర్షించరు.

ప్రకుగదిల్ల వున్న త్ముుడు, పనెనిండిింటిక్త లేపమనానడు. అది కూడ్డ

నాక్క ఇష్టిం లేకపోయిింది. లేస్తి ఏముింది? నాడి చూసాిడు. నాన్న పోయార్ని

చెపుతాడు. క్రిింద అిందరీన లేపుతాిం. అిందరూ ఏడవటిం ప్రార్ింభిసాిరు. ఒక

ప్రాణ ఈ ల్లకిం నించి నిష్కురమిించటానిన అింత్ వేదనా భర్షత్ిం చేయటిం

ఎిందుకనిపించిింది. నిశ్శబీింగా, నిరవదింగా ఒక వేదాింత్ భావింతో అలా

8
కూరుచని వునానన. ఆయన్ ఎింత్ కష్టపడి చదివి పైక్త వచిచింద్ద, ఎకుడో

కోన్సీమల్ల ఒక బీదక్కటుింబింల్ల పుటిట మములిన ఎలా వృదిధల్లక్త తెచిచింద్ద

ఆల్లచిసూి, మధయ మధయల్ల ఆ పెదవుల మధయ తులసతీర్ధిం పోసూి కూరుచనే

వునానన. రాత్రి మూడయిింది.

అపుుడు మ్రోగింది ఫోన్.

సింగపూర్ నించి డైరకటర్ రాఘవేింద్రరావు (అపుుడు సింగపూర్ల్ల

ప్రొదుీన్న ఎనిమిదో, తొమిుదో అయి వుింటుింది.) “అర్థరాత్రి డిసటర్బ

చేసన్ిందుక్క సారీ” అనానరాయన్. “షూటిింగ్క్త బయలేీర్బోత సీన

చూసుక్కింటే కొనిన అనమానాలు వచాచయి. సతాయన్ింద్ కోసిం మద్రాసుల్ల

ప్రయతినస్తి దొర్కలేదు. సీన వ్రాయగలవా?” అనానరు. ఒక క్షణిం ఆగ

వ్రాసాిన్నానన. ఏ సీనో ఆయన్ చెపాురు. రాధకీ, చిర్ింజీవిక్త మధయ

ర్సమాింటిక్ సీన్ది.

ఫోన్ పెటేటస ఒక పది నిముషాలు అలాగే సథబ్దగా

ీ కూరుచనానన. ఆ

త్రువాత్ ఆ కాళ్ు దగిర పాయడ్ పెటిట వ్రాయటిం ప్రార్ింభిించాన. పూర్షి

చేయటానిక్త అర్గింట పటిటింది. మధయల్ల ఒకసార్ష తులస తీర్థిం పోశాన.

మూడున్నర్క్త ఫోన్ వచిచింది. నేనికుడ సీన్ చదివి వినిపస్తి అకుడ ఆయన్

టేప్ల్ల మళ్ళు చదువుత ర్షకారుా చేసుక్కనానరు.

ఆ త్రువాత్ అర్గింటకే మా త్ిండ్రిగార్ష ప్రాణాలు పోయాయి.

* * *

9
 ఈ సింఘటన్ని నేన చాలా డిటాచ్మెింట్ వున్న ఆర్షటసుట

వయవహ్లర్ింలా భావిించుక్కింటూ వచాచన. కానీ కొదిీకాలిం గడిచేసర్షక్త నాల్ల

ఏదో అింత్ర్ుధన్ిం బయలేీర్షింది. ఏ ర్కమైన్ డిటాచ్మెింట్ ఇది? నేన

డైరకటర్గార్షక్త వున్న విష్యిం చేపతే ఆయనేిం వతిిడి చేయడు. ఆ మాత్రిం

సీన వ్రాస్తవాళ్ళు కోకొలోలు. కేవలిం నా “ఈగో” సింత్ృపి కోసిం నేనీ పని

చేసానా?

కోమాల్ల వున్న నా త్ిండ్రి ఆత్ు మా సింభాష్ణ విన్నదా? ర్చయిత్గా

ఇింత్ డిటాచ్ాగా కొడుక్క త్యారు అయిన్ిందుక్క సింతోషిసుిిందా? ఇింత్

కమర్షియల్గా మనిషి మార్షన్ిందుక్క విచార్షసూి ఈ ప్రపించిం నిండి

నిశ్శబీింగా శెలవు తీసుక్కిందా?

ఈ ర్కమైన్ అింత్ర్ సింఘర్ిణతో నేన సత్మత్మవుతున్న రోజుల్లో

ఆలబర్ట కామూ వ్రాసన్ “ది అవుట్ సడర్” అన్న పుసికిం చదివాన. అది

న్నన కదిలిచవేసింది. పాఠక ల్లకానిక్త ఆ పుసిక సారాింశానిన, నా

అింత్ర్ుధన్ింతో కలిప, ఒక పుసికింగా వ్రాదాీమనక్కనానన. ఆ న్వలే –

“అింత్రుుఖిం”.

గత్ింల్ల నేన “ర్కి సింధూర్ిం” అనే డైరక్కట న్వల - ఒకటి వ్రాస్తన.

ఒక సనిమా కోసిం కథ అనక్కని, సనిమా విడుదలక్త ముిందే ఒక న్వలగా

అది వస్తి బావుింటుిందన్న ఉదేీశ్యింతో వ్రాసన్ న్వల అది. అదే నా తొలి,

ఆఖర్ష డైరక్కట న్వల.

10
 దాదాపు ఎనిమిది సింవత్సరాల త్రువాత్ వ్రాసుిన్న డైరక్కట న్వల ఇది.

మనిషి అింత్ర్ింగాల్లో సముద్ర కెర్టాలక్క మలేో కదిలే ఆల్లచన్ల్లో సస్పున్స

వుిండదు. నిజాయితీ సావరాథల సింఘర్ిణ త్పు అటువింటి కథింశానిన వార్ిం

వార్ిం సస్పున్సతో సీర్షయల్గా నిింపటానిక్త ఇష్టింలేక డైరక్కట న్వలగా

వ్రాస్తన. చదివి మీ అభిప్రాయిం చెపుిండి.

- యిండమూర్ష వీరింద్రనాథ్

22-4-92

11
 అంతర్ముఖం
ప్రార్ింభిం :
క్రీసుి పుటిటన్ రిండు వేల సింవత్సరాల త్రువాత్ ఒకరోజు....

నా చెయియ నా సావధీన్ింల్ల లేదు. నా మన్వడి త్ల నిమరాలన్న

కోర్షకని అతికష్టింమీద అణుచుక్కనానన. నా మన్వడు నా మించిం పకునే

నేలమీద కూరుచని, గెడాిం క్రిింద చెయియ పెటుటక్కని నా వైపే త్దేకింగా

చూసుినానడు. వాడిక్త పదేళ్ళు వుింటాయి. నా సథతి వాడిక్త విచిత్రింగా వుిండి

వుింటుింది. వాడు అింత్ చిత్రింగా చూడటింల్ల ఆశ్చర్యిం ఏమీ లేదు.

నాలుగు రోజులునించీ నా శ్రీర్ింల్ల ఏమాత్రిం కదలిక లేకపోవటిం

చిత్రమే కదా! ఒక మనిషి ఏ మాత్ర కదలక్కిండ్డ... వేలు కూడ్డ కదలచక్కిండ్డ

నాల్రోజులునించీ అలా “పడి వుిండటిం” ఆ చిన్న పలాోడిక్త ఆశ్చర్యిం

కలిగించటింల్ల ఆశ్చర్యిం ఏముింది?

జూల్ల జింతువుని చూసన్టుట వాడు న్నన చూసూిింటే ముచచటేసింది.

“ఏమిట్రా అలా చూసుినానవ్?” అని అిందామనక్కనానన. నా గొింతు నాక్క

సహకర్షించలేదు. పలకర్షింపుగా న్వవటానిక్త దవడ కిండరాలు కూడ్డ

సహకర్షించలేదు.

అింత్ల్ల ఆ గదిల్లక్త మరో ఇదీరు పలోలు వచాచరు. ఒకతెి నా రిండో

కొడుక్క కూతురు. రిండోది నా పెదీకూతుర్ష కూతురు. ఇదీరూ న్నన చూసూి

12
మాటాోడుక్కింటునానరు. “తాత్యయ బొములా వునానడు కదూ” అింటోింది

రిండోది.

“లేదు. మన్ బారీబడ్డల్లా కళ్ళు కదులుతునానయి” అింది పెదీది

తెలివిగా.

నా ప్రకునే కూరుచన్న పెదీమన్వడు వాళ్ు వైపు తిర్షగ పెదవుల మీద

చూపుడు వేలు పెటుటక్కని న్నన డిసటర్బ చెయ్యయదీన్నటుట “...ష్” అనానడు.

నాక్క మళ్ళు న్వ్వవచిచింది. ఆ చిన్నపలోల మాటలు కాదు కదా, పకున్

బాింబ్దలుపడ్డా నేన డిసటర్బ కాన. నా కాళ్ళు, మెడ, గొింతు, చేతులు, వేళ్ళు

ఏవీ నా సావధీన్ింల్ల లేవు. శ్త్రువు యుదధ భూమిల్ల ఒకొుకు సనిక్కడినే

చింపుక్కింటూ గమయింవైపు సాగపోయిన్టుట, మృతుయవు నా ఒకొుకు

అవయవానీన నిరీవర్యిం చేసూి నా ప్రాణాలవైపు రావటిం తెలుసూిింది.

గుిండె, కాలేయమూ, ఊపర్షతితుిలూ, మూత్రపిండ్డలూ, న్రాలూ,

సర్లూ, ధమనలూ అనీన పాడయిపోయాయి. నా డెబభయ్యయళ్ు శ్రీర్ిం పూర్షిగా

శథిలమైపోయిింది.

చెవులు, కళ్ళు, మెదడూ మాత్రిం పని చేసుినానయి. అవి కూడ్డ

పూర్షిగా కాదు. యుదధింల్ల అిందరూ చచిచపోయి, క్షత్గాత్రులయిన్ ఇదీరు

సనిక్కలే మిగలితే, బ్రతిక్కన్న ఆ కొదిీక్షణాలూ వార్షదీరూ పడిలేసూి

ఒకర్షకొకరు సాయిం చేసుక్కన్నటుట నా కళ్ళు, మెదడు సాయిం

చేసుక్కింటునానయి.

13
 నా గదిల్లక్త ఎవరో ప్రవేశసాిరు. నేన మెడ తిపులేన. వాళ్ళు నా

దృషిట పర్షధిల్లించి వెళ్ళు వర్కూ కనగుడుో మాత్రిం చివర్షకింటా తిపు

చూసూి వింటాన. మిలటరీ కవాతుల్ల సుశక్షతుడయిన్ సనిక్కడు, మొహిం

కదలచక్కిండ్డ అట్టన్ిన్ల్ల నిలబడి, గుడుో మాత్రిం తిపు చివర్ష కింటా

చూసన్టుట చూసాిన్న్నమాట. అిందుకే నా మన్వళ్ుక్త నా శారీర్క సథతి

చిత్రింగా వుింది. అయితే ఆ చిత్రిం ఎక్కువకాలిం వుిండదు. శ్రీర్మనే ఆ

బొము చాలావర్కూ శథిలమైపోయిింది.

నాక్క ఆకలీ, దాహమూ తెలియటిం లేదు.

నా చెవులూ, కళ్ళు కూడ్డ పనిచేయటిం త్గిసుినానయి. ఇింకో

అయిదారు గింటలు... అింతే. ఆ త్రువాత్ నేన కోమాల్లక్త వెళ్ళుపోతాన.

ఆ త్రువాత్ కోమాల్లనే మర్ణసాిన.

.....
నాక్క నా రిండో కూతుర్షన చూడ్డలనిపించిింది. ఆ అమాుయి ఎకుడో

లేదు. నా పకు గదిల్లనే వుింది. కానీ నా గదిల్లక్త రాదు. అదింటే నాక్క వలో

మాలిన్ ప్రేమ. మిగతా అిందరూ యీర్ియపడేలా చిన్నపుటి నించీ దానిన

పెించాన. దానిక్త త్లబిరుసనీ, అహింభావమనీ అిందరూ అింటారు. కానీ

దాని మన్సు మించిదని నాక్క తెలుసు.

నేన పెదీగా సింపాదిించలేదు. ఉన్నదాింటోో చాలా భాగిం దాని

పెళ్ళుకోసమే వుించాన. దాని పెళ్ళు కోసిం నా కొడుక్కలు బాధపడటిం నాక్క

14
ఇష్టింలేదు. నా ముగుిరు కొడుక్కలీన వీలయిన్ింత్వర్క్క బాగానే చదివిించాన.

అిందరూ సథర్పడ్డారు.

నా వాడు అని చెపుుకోవటిం కాదుగానీ, నా పెదీకొడుక్క మహ్లమేధావి.

నా పెదీ కోడలు పార్వతి నిజింగా పార్వతీదేవే. నా రిండో కోడలు కాసి

బలహీన్ మన్సుురాలు. నేన మించింమీద పడిన్పుటి నించీ కనీనరు

మునీనరుగా నా కూతుర్షతో కలిస ఏడుసూినే వుింది. పకు గదిల్లించి వాళ్ు

మాటలు వినిపసూినే వునానయి.

అింత్ల్ల నా పెదీ కొడుక్క ల్లపలిక్త వచాచడు. నా మన్వళ్ునీ,

మన్వరాలినీ గదిీించాడు. “ఏమిట్రా తాత్యయ దగిర్ గొడవ చేసుినానరు.

బయటిక్త పొిండి” అని అర్షచాడు. నా ఒింటర్షత్నానిన పార్ద్రోలుతున్న ఒకు

ఆధార్మూ బయటక్క న్డుసూిింటే నాక్క మర్షింత్ బాధ అనిపించిింది. వదీని

చెపుదామనక్కనానన. కానీ నా మాట పోయిిందని గుర్సిచిచింది.

మీరవర్యినా ఎపుుడయినా చావుని అనభవిించారా?

చచుచప్రశ్న. నిజింగానే చావుక్త ముిందు నా మతి పోతోింది. లేకపోతే

‘చావుని అనభవిించటిం’ ఏమిటి? అదేమీ నెలకీ, సింవత్సరానికీ ఒకసార్ష

వచేచ అనభవిం కాదు కదా! నేనీ ప్రశ్న ఎిందుక్క అడుగుతునానన్ింటే,

ఇపుుడు నేన చావుని అనభవిసుినానన కాబటిట.

నిజింగా ఇింత్ దుర్భర్మైన్ సథతి పగవాడిక్త కూడ్డ వదుీ.

“ప్రపించాధినేత్ గానీ, మత్ప్రవకి గానీ, సర్వస్తనాధిపతి గానీ, దేశానిన

చిటికెన్ వేలిమీద ఆడిించిన్ వాడుగానీ, వేలమింది రాజకీయ అనచరులున్న

15
నాయక్కడుగానీ.... ఎవర్యినా సర.. చావుక్త ముిందు ఒకే సథతిల్ల వుింటారు.

ముగుిరు న్లుగురు స్పుష్లిసుట డ్డకటరుో హడ్డవుడిగా అటూ ఇటూ తిరుగుత

వుింటారు. హింగూ ఆరాభటాలతో పదిమిందిని వెింటేసుక్కని ఒక నాయక్కడు

వచిచ గదిల్ల మించానిక్త ఎదురుగా మౌన్ింగా కొించెింస్తపు నిలబడతాడు.

మొహ్లనిన విషాదింగా పెటుటక్కని వెనదిర్షగ గింభీర్ింగా వెళ్ళుపోయి, బయటిక్త

వెళ్ళుక గాఢింగా వపర్ష పీలుచక్కని, ‘తిర్షగ’ త్న్ పనల్లో మునిగపోతాడు.

త్రువాత్ పర్షసథతి విష్మిసుిింది. డ్డకటర్లక్త కూడ్డ తెలిసపోతుింది. అత్యవసర్

పర్షసథతి వస్తి పలవమని చెపు వెళ్ళుపోతారు. బెడ్లట్ వెలుతురోో దూర్ింగా

సూటలు మీద కూరుచని న్రుస త్న్ ప్రియుడు వ్రాసన్ ఉత్ిరానిన విందోసార్ష

చదువుక్కింటూ వుింటుింది. అింతా నిశ్శబీింగా వుింటుింది. మృతుయవుని

పలుసుిన్నటుట గడియార్ిం ‘టిక్ టిక్’ మని వినిపసూి వుింటుింది. సీసాల్లించి

ఒకోుచుకాు స్పలస్ట - గూోకోజ్ సూదిగుిండ్డ శ్రీర్ింల్లక్త ప్రవహిసూి వుింటుింది.

పాము బ్దసకొటిటన్టుట ఆక్తసజన్ వసూి వుింటుింది. క్రమింగా శ్బాీలు

వినిపించటిం మానేసాియి. ఏదో అనమాన్ిం వచిచన్ న్రుస ఉత్ిరానిన

పరుసల్ల పెటేటసుక్కని పరుగెతుిక్క వసుిింది. అింతే వేగింగా వెళ్ళు డ్డకటర్ోని

పలుచుకొసుిింది. ఒక డ్డకటరు గుిండెలమీద కొటటడిం ప్రార్ింభిసాిడు. మరో

డ్డకటరు మిష్న్ోవింక చూసాిడు. ఇింకొక డ్డకటరు కళ్ళు మూసుక్కని దేముణన

త్లుచుక్కింటాడు. ఆ త్రువాత్ వార్ి బయటక్క వెళ్ళతుింది. “డ్డకటరుో

చివర్షవర్కూ నిర్షవరామింగా కృషి చేశారు. ఆయన్ అింతిమ శావస వదిలారు”

16
అన్న వార్ి అది. అింతే! శ్వానిన బింధువులు తీసుక్కపోతారు. పకుమీద

దుపుటుో మారుసాిరు. మరో పేషింటు. మళ్ళు హడ్డవిడి.

నా మన్వళ్ళు ల్లపలిక్త వసుినానరు. నా ఆల్లచన్లు సాగుతునానయి.

ఎింత్ నాయక్కడైనా ఇింతే కదా! ‘కార రాజులు... వారరీ? సర్షమూట

గటుటక్కని పోవిం జాలిర....’ నాక్క పదయిం సర్షగాి గురుిలేదు. భావిం గురుిింది.

మనిషి జీవిత్ింల్ల చివర్ష క్షణాలకనాన ఒింటర్షత్న్ిం మరదైనా వుిందా? లేదని

నా చుటూట వున్న గది చెపుతోింది. “చుటూట వున్న గది” ఏమిటి?

చావు దగిర్ పడేకొద్దీ నా ఆల్లచన్ల్లో కూడ్డ సుష్టత్ ల్లపసుిింది.

అింత్ల్ల నా పెదీకొడుక్క మళ్ళు ల్లపలిక్త వచాచడు. “ఒరయ్!

మీర్షకుడేిం చేసుినానరు. భయపడతారు. ల్లపలిక్త పొిండి” అింటూ మన్వళ్ుని

పింపవేస వచిచ దగిర్గా వున్న క్కరీచల్ల కూరుచనానడు. నా మన్సు నెవరో

పిండిన్టటయిింది.

భయపడతారు.... ల్లపలిక్త పోిండి....

భ....య....ప....డ....తా.....రు....

ఆ మాటే శూలింలాో గుచుచతోింది. అత్డివైపు నిససహ్లయింగా

చూసాన. వాడుకూడ్డ నావైపు ఓ క్షణిం చూసాడు. నా గాజు కళ్ుల్లోక్త చూస్త

ధైర్యిం వాడొకుడికే వుింది. నా భావర్హిత్మైన్ కళ్ుల్లోక్త చూసూి “మీరమీ

భయపడకిండి. అింతా సవయింగా జరుగుతుింది” అనానడు. సవయింగా జర్గటిం

అన్నది నా చావో, నా ఆరోగయిం బాగుపడటమో నాక్క అర్థిం కాలేదు. రపులు

తాటిించాన.

17
 “అముులు (అింటే నా రిండో కూతురు) పెళ్ళు గుర్షించి దిగులొదుీ.

నేన సవయింగా చేసాిన” అనానడు. అర్థమైిందన్నటుట మళ్ళు రపులు కదిపాన.

“దాన్ననచిచ మీ దగిర్ కొించెిం స్తపు కూరోచమని చెపుతాన”.

నాక్క కావలిసన్దదే. మన్సుల్ల కోర్షక వాడు సరీగాి గుర్షిించిన్ిందుక్క

సింతోషిించాన. వాడు లేచి వెళ్ళుడు. పకుగదిల్ల మాటలు విన్పడుతునానయి.

“...నేన ఆయనిన చూడలేన. నేన చచిచపోతాన...” అింటూ నా కూతురు

ఏడుస్ిింది. నా మన్సు కదిలిపోయిింది. దాని మన్సు ఎింత్ సునినత్మో

నాక్క తెలుసు. దానిన పింపించన్వసర్ిం లేదని చెపుదామనక్కనానన. కాని

నేన అశ్క్కిడిని.

రిండు నిముషాల త్రావత్ అముులొచిచ నా గదిల్ల మించానిక్త

దూర్ింగా కూరుచింది. నా వైపు చూడలేదు. త్లవించుక్కని నేలచూపులు

చూసూి ఓ రిండు నిముషాలు కూరుచని, త్రావత్ లేచి వెళ్ళుపోయిింది. అది

వెళ్ళు వర్కూ కళ్ళు తిపు చూసాన.

మళ్ళు నేన ఒింటర్షగా మిగలాన.

కళ్ళు మూస్తి చీకటి. రపులు విపుతే పైకపుు....! కొనిన రోజులుగా

పైకపుునే చూసూి వుిండటింవలో ఎకుడ సాలెపురుగుిందో, ఎకుడ పెచుచలూడి

పోయాయో నాక్క బాగా తెలుసు. ఆ ఇలుో నేన కటిటించడ్డనిక్త నేన చాలా

కష్టపడ్డాన. అపుులు చేసాన. వాటిని తీర్చడ్డనిక్త కష్టపడ్డాన. జీవిత్మింతా

కష్టపడుతనే వచాచన.

18
 ఇపుుడ్డల్లచిస్తి ఇదింతా ఎిందుక్క చేశానా అనిపసుిింది. నాక్క

స్తనహితులు గుర్సిచాచరు. దేశ్ిం గుర్షించీ, రాజకీయాల గుర్షించీ, బి.జె.ప.

అధికార్ింల్లక్త వచిచ హిిందూ మతానిన ర్క్షించటిం గుర్షించీ, దాని బార్ష

నించి దేశానిన ర్క్షించటిం కోసిం కాింగ్రెసూస కమూయనిసుటలూ కలవడిం

గుర్షించీ, ఎనెననిన చర్షచించుక్కనే వాళ్ుిం? అమెర్షకా, ర్షాయల గుర్షించి మా

అమూలాయభిప్రాయాలు వెలోడిించే వాళ్ుిం. దేశ్ భవిష్యత్ిింతా మా

భుజసుింధాలమీదే వున్నటుట వాదిించుక్కనేవాళ్ుిం. ఇపుుడు నేన

వెళ్ళుపోతునానన. మోర్షనింగ్ వాక్ల్ల నేన లేక్కిండ్డ వాళ్ళు

చర్షచించుక్కింటారు. ఆ త్రావత్ ఒకర్ష త్రువాత్ ఒకరు వాళ్ుల్ల త్గిపోతారు.

దేశ్ిం దేశ్ింలాగే వుింటుింది. హిిందూ మత్మూ, ముసోమ్లతో గొడవలు

అలాగే వుింటాయి. గోలచేస్త కాక్కలాో ప్రాణాలు మాత్రిం టపటపా

లేచిపోతాయి. సదాీింహుస్తసన్ సమసయ మీద అమెర్షకన్ ప్రెసడెింట్ ఏిం

చెయాయల్ల సూచిసూి నేన వ్రాసన్ వుత్ిర్ిం పాత్పత్రికల ఫైల్లో

శధిలమైపోతుింది.

నా గదిల్ల అలిక్తడి న్నన మళ్ళు నా ఆల్లచన్ల నించి ఈ

ల్లకింల్లక్త తీసుకొచిచింది. నా పెదీకోడలు గదిల్లక్త ప్రవేశించటానిన నా

కనచివర్ో దావరా గమనిించగలిగాన. ఆమె నా దగిర్గా వచిచ, నా త్ల

ప్రకునే క్రిత్ిం రోజు వుించిన్ పాత్రని చేతిల్లక్త తీసుక్కని, త్న్ చేతులతో నా

త్లని కాసి పైకెతిి నోటోో కాసి ద్రవానిన పోసింది.

నాక్క ఆ ఆపాయయత్ చూస్తి నా త్లిో గుర్సిచిచింది.

19
 ఆమె కళ్ళు తుడుచుక్కింటూ, న్నన సర్షగాి పడుకోబెటిట వెళ్ళుపోయిింది.

ఆమె అలా వెళ్ళుపోవటిం నాక్క న్చచలేదు. అిందరూ ఇింత్

హడ్డవుడిగా వుింటారిందుక్క? చచిచపోబోతున్న వాడి దగిర్ వుిండటింకనాన

ముఖయమైన్ పనలు ఇింకేముింటాయి? నా వార్ిందరూ నా చుటూట

వుిండ్డలన్న కోర్షకని వార్షక్త ఎలా చెపుగలన? నాక్క కొించెిం ‘శ్బీిం’ కావాలి.

ఈ నిశ్శబాీనీన, ఈ నిర్షోపిత్నీ, ఈ నిరీవర్యత్నీ నేన భర్షించలేకపోతునానన.

అిందరూ బయట గదుల్లోనో, వసారాల్లోనో, వర్ిండ్డల్లోనో కూరుచని నా కోసిం

దుుఃఖిసుినానరో, కబ్దరుో చెపుుక్కింటునానరో నాక్క తెలియటిం లేదు.

“త్పునిసర్షగా జర్గబోయ్య” ఒక విష్యిం గుర్షించి ఎదురు చూసుినానర్న్న

భావిం మాత్రిం కన్పడుతుింది. నేన వాళ్ుని నా దగిర్గా నా సామీపయింల్ల

కోరుక్కింటునానన్న్న విష్యిం నా వాళ్ుల్ల ఎవరూ గుర్షిించలేకపోవటిం

నాక్క బాధగా అనిపించిింది. నా పూర్షి చావు త్పు మరద్ద వాళ్ుిందరీన ఇక

నా దగిర్క్క తీసుక్కరాలేదేమో....

....గోడ గడియార్ిం గింట కొటిటింది. అటు చూడటానిక్త

ప్రయతినించాన. షాక్ త్గలిన్టటయిింది. ఏదో మ...స..క.

నా కళ్ు ముిందు దృశ్యిం అసుష్టింగా కన్బడటిం మొదలయియింది.

సాలెపురుగు పోలికలు సర్షగాి తెలియడింలేదు. పకునే వున్న దేవుడి విగ్రహ్లనిన

చివర్షసార్షగా చూడ్డలనక్కనానన. కళ్ళు చివర్షవర్కూ గుడుో తిపునా విగ్రహిం

కన్బడటింలేదు. మేధావి అయిన్ నా పెదీ కొడుక్క ఇింత్ చిన్న త్పుు ఎలా

చేసాడో అర్థింకాలేదు.

20
 నా వాళ్ుిందరీన కళ్ళురా ఆఖర్షసార్ష చూడ్డలన్న నా కోర్షక పూర్షిగా

తీర్క్కిండ్డనే నా కళ్ళు మసకబారుతునానయి. ఏదో తెర్ నెముదిగా

కపుుక్కింటోింది. గటిటగా ఎలుగెతిి పలుదాీమనక్కనానన. ఏ శ్బీమూ రాలేదు.

అ...యి...పో...తోిం...ది.

నా బాలయమూ, యవవన్మూ, వార్థకయమూ, నేన సాధిించిన్

విజయాలూ, నా బాధలూ, మించిత్న్మూ, చెడూ అనీన నా వెనకే వదిలి, నేన

వెళ్ళుపోవలసన్ ఘడియ ఆసన్నమైింది.

నా పలోలు, నా మనమలు, బింధువులు,ఆతీుయులన్ స్తనహితులు...

ఇిందర్షన వదలి శాశ్వత్ింగా ఈ ప్రపించిం నించి ఎలా నిష్కురమిించగలన?

బింధాలు తెింపుకోవటానిక్త మన్సు అింగీకర్షించటింలేదు.

నా ఇింటిచుటూట నేన పాతిన్ చెటుో -

నేన కటుటక్కన్న ఇలుో -

నావేనా-

చివర్షక్త నా బటటలు -

అనీన నాక్క ఆతీుయింగానే కన్బడుతునానయి.

....నాక్క దుుఃఖిం ఎక్కువైింది. అయితే దుుఃఖిించటానిక్త నాక్క శ్క్తిలేదు.

నా మన్సు దుుఃఖిసూిింది. అది అింత్ర్ిత్మైన్ దుుఃఖిం. నా శ్రీర్ిం కట్టటలా

పడివుింది. అిందుల్ల కదలికలేదు. కేవలిం మన్స్త ఇటూ అటూ

కదులుతింది.

21
 ఇింకొదిీ క్షణాల్లో నేన మర్ణించబోతునానన్నే విష్యిం నాక్క

తెలిసపోయిింది. నేన వెళ్ళుపోయాక కూడ్డ ప్రపించిం ఇలాగే కొన్సాగుతుింది.

మనష్యయలిందరూ సాయింత్రింపూట షికార్ోకీ, రాత్రిళ్ళు డిన్నర్ోకీ వెళ్తారు.

ప్రేమిించుక్కింటారు. వివాహ్లలు చేసుక్కింటారు. యువత్ర్ిం ఆన్ిందింగా

వుింటుింది. పలోలు ఆడుక్కింటూ వుింటారు.

నేన మాత్రిం వుిండన.

ఎవరో ఎకుడో వ్రాసన్టుట పర్వతాలు, న్దులు మాత్రమే శాశ్వతాలు.

ఈ సత్యిం నాల్ల విలవిలా కొటుటక్కింటూింది.

నాతోపాటూ ఈ ప్రపించమింతా ఏ ప్రళ్యమో వచిచ నాశ్న్మైపోతే

అదో సింత్ృపి! అవున. అపుుడిక ఎవరూ వుిండరుకదా!

ఎవరూ వుిండకపోవటమనేది అనివార్యిం. కొనిన లక్షల సింవత్సరాల

త్రువాత్ భూమి నిరాునష్యమైపోయి, మిండుతున్న అగనగోళ్ిం

అయిపోతుింది. విశ్వింల్ల బూడిదగా మార్ష విలీన్మైపోతుింది. నేనూ... ఈ

శ్రీర్మూ... ఈ ఆల్లచనా... ఈ ఆతాు... ఇవనీన అపుుడు ఏమైపోతాయి?

అసలు ఇకుడ నించి నేన ఎకుడిక్త వెళ్తాన? అసలు వెళ్తానా? “ఆత్ుక్త

చావులేదు” అనే వాళ్ుింతా కేవలిం నాలాటివాళ్ు సింత్ృపికోసిం లేవద్దసన్

వాదనేనా? నా చిన్నత్న్ింల్ల చనిపోయిన్ నా త్ిండ్రి ఆత్ు, ఇపుుడీ గదిల్లనే

వుిండి, నేన త్న్ని ఎపుుడు చేరుక్కింటానా అని చూసూి వుింటుిందా? నా

ఆతాు, నా త్ిండ్రి ఆతాు మాటాోడుక్కింటాయా? లేక నా త్ిండ్రి పున్ర్జన్ు ఎతిి

ఇింకో వేష్ింల్లక్త దిగపోయి వుింటాడ్డ? నాక్క న్ముబ్దదిధ కావటింలేదు. ఈ

22
చివర్షక్షణాల్లో “ఇింకో జన్ు వుింటుిందిలే” అనక్కింటే అదో త్ృపి. అింతే త్పు

అది నిజింకాదు. నేన అయిపోవటిం ఖాయిం.

ఆ ఆల్లచన్ వచేచసర్షక్త నా ఎడమ కింటినించి ఒక నీటిచుకు చెవి

వైపుక్త జార్షింది.

పూర్షిగా జార్లేదు. కణత్ల దగిర్షక్త వచిచ ఆగింది. క్రిిందిక్త జార్షపోతే

బావుణున. అది జార్లేదు.

నాక్క సుర్శ ఇింకా పూర్షిగా పోలేదు. నీటి త్డి తాలూక్క ఉనిక్త

తెలుసూిింది. అది నాక్క చాలా చికాక్కగా వుింది. మామూలు పర్షసథతుల్లో

అయితే దానిన తుడిచేసుక్కని వుిందున. చెయియ ఖాళ్ళలేకపోతే వరుక్కని

వుిందున. కానీ ఇపుుడు మర్షక ఏ పనీ లేకపోవటింతో ఆ నీటి చుకేు నాక్క

విసుగు కలిగసూిింది.

అది చాలదన్నటుటగా అింత్ల్ల ఒక ఈగ వచిచ నా ముక్కుమీద

వాలిింది. నా చిరాక్క రిండిింత్లింది. మొహిం కదలచటానిక్త ప్రయతినించాన.

నా శ్రీర్ిం నాక్క సహకర్షించటిం మానేస చాలా కాలమయిింది అని

గుర్సిచిచింది. కనరపులు తాటిించాన. ఈగ లేచి నా మొహిం చుటూట

ఒకసార్ష తిర్షగ మళ్ళు అకుడే వాలిింది. అది చెవులపకుగా వెళ్ళిన్నపుుడు

చేసన్ ‘ఝు’మన్న నాదిం నాకెింత్ చిరాగాి అనిపించిిందింటే, ఆ కోపింతో

మళ్ళు ఒక కనీనటిచుకు జార్షింది.

....నా నిససహ్లయసథతి నాక్క తెలుస్ిింది. నా శ్రీర్ిం అతి త్వర్ల్ల

క్కళ్ళుపోవటిం ప్రార్ింభిసుిన్న సింగతి ఆ ఈగ కూడ్డ గుర్షిించిన్టుటింది.

23
చచిచన్ ఎదుీ శ్విం మీద “ఇది నాది” అన్నటుట కూరుచన్న రాబిందులా నా

మొహింమీద వుిందది. మళ్ళు కళ్ళు తాటిించాన. కానీ ఈసార్ష అది కదలేోదు.

నేనేమీ చెయయలేన్ని దానికీ తెలిసపోయిన్టుటింది. నా మొహింల్లక్త చూస

న్వివింది. ఈసార్ష వేగింగా కదిపాన. అది ఓ అింగుళ్ిం లేచి మళ్ళు అకుడే

వాలిింది. ఇదింతా దానిక్త ఒక ఆటలా వున్నటుటింది. నాతో సర్దాగా

ఆడుక్కింటోింది. నా కళ్ళు బరువెకాుయి.

ఆ న్ర్కయాత్న్ అనభవిస్తిగానీ తెలీదు.

శ్రీర్ిం సావధీన్ింల్ల లేన్పుుడు.... విర్షగన్ చెటోకొములా చేతులు

చెరోవైపునా పడిపోయి వున్నపుుడు... ఒక ఈగ కూడ్డ ఎింత్ బాధపెటటగలదో

నాక్క అనభవింల్లక్త వచిచింది. ఒింటర్షత్నానిక్త పరాకాష్ట అది.

నాక్క అిందరూ వునానరు. కానీ ఈ ఒింటర్షత్న్ిం వేరు. ఒకొుకు

బింధమే తెగపోతున్న ఒింటర్షత్న్ిం యిది!!

....ఈగతో నా యుదధిం ఇింకా ఎింత్స్తపు సాగేదోగానీ, అింత్ల్ల నా

పెదీకొడుక్క ఇదీర్షన ల్లపలిక్త తీసుకొచాచడు. నా భార్య త్ర్పు దూర్పు

బింధువులు వాళ్ళు. ఇదీర్షకీ యాభైదాటి వునానయి. నాక్క వాళ్ుతో సర్షగాి

పర్షచయిం లేదు.

ఇదీరూ చేతులు కటుటక్కని నా మించానిక్త దూర్ింగా నిలబడ్డారు.

నావైపు జాలిగా, గింభీర్ింగా చూసారు.

ఆ మౌన్మే న్నన బాధ పెటేటది.

24
 వీర్ిందరూ న్నోన మనిషిగా గుర్షిించటిం ఆ....పుు....డే ఎిందుక్క

మానేసారు?

నాతో కొించెింస్తపు మాటాోడితే వార్షదేిం పోయిింది?

శ్విం ముిందు దైవ ప్రార్థన్ చేసుిన్టుట ఎిందుకలా జాలిగా నిలబడి

వునానరు?

వాళ్ు మొహ్లల్లో తెచిచపెటుటక్కన్న విషాదిం కనిపస్ిింది. నిజానిక్త నా

మర్ణిం పటో వాళ్ళు అింత్ ఆవేదన్ చెిందవలసన్ పనిలేదు. నాక్క వాళ్ళుగానీ,

వాళ్ుక్త నేనగానీ దగిర్ కాదు. కేవలిం నా కొడుక్క కోసిం అలాింటి పర్షసథతిల్ల

అలా వుిండ్డలి కాబటిట, త్పునిసర్ష అలా గింభీర్ింగా వునానరు.

....నా కొడుక్క వాళ్ుని కూరోచబెటిట వెళ్ళుపోయాడు.

వాళ్ళు నావైపే చూసూి త్మల్ల తాము త్క్కువ గొింతుతో

మాటాోడుకోసాగారు. ఒక బింధువు, రిండో ఆయన్క్త ఏదో చెపుతునానడు.

రిండో ఆయన్ గింభీర్ింగా త్లాడిసుినానడు. ఆన్కటట బీటలువార్షతే దానిక్త

దూర్ింగా నిలబడి ఇదీరు ఇింజనీరుో దానినచూసూి ఎలా చర్షచించుక్కింటారో,

అలా న్నన చూసూి వాళ్ుల్ల వాళ్ళు మాటాోడుక్కింటారు.

ఈగ వచిచ మళ్ళు నా ముక్కు మీద వాలిింది.

నా కొడుక్క గదిల్లక్త వచిచ బింధువులిన బయటక్క తీసుక్క వెళ్ళుడు.

అపుుడే ల్లపలిక్త వచిచన్ పెదీకోడలు, నా మొహిం మీద ఈగలు

వాలటిం చూస న్నచుచక్కింటూ ఫాన్ వేసింది. నా మొహ్లనిన గుడాతో తుడిచి,

నోటోో మళ్ళు తులస నీళ్ళు కలిపన్ ద్రవానిన పోస వెళ్ళుపోయిింది.

25
 నేనూ, నిశ్శబీమూ, సాలెపురుగూ మిగలేిం.

అపుుడు అకసాుతుిగా - ఉన్నటుటిండి నా శ్రీర్ిం కొదిీగా కింపించిింది.

ఒక న్లోతెర్ - అలలాగా వచిచ నా కళ్ుముిందు కదిలి వెళ్ళుపోయిింది.

దటటమైన్ చీకటి క్షణింపాటు న్నన కపేుసింది.

మర్ణానిక్త మొదటి సింకేత్ిం అది.

నాక్క తెలుస్ిింది.

కొవ్వవతిి కర్షగించి, ఆ ద్రవానిన కళ్ుల్లో పోస్తి ఎలా ఒక పొర్ మసగాి

కముుతుిందో, నా కళ్ుముిందు అలా ఒక పొర్ కముుతింది. నాల్లించి నేన

లేచిపోతునానన.

నాకేమీ గురుి రావడింలేదు.

నా మెదడు మాింసిం ముదీలా మార్షపోతోింది.

రపీపాటిక్త నా శ్రీర్ిం కూడ్డ బూడిదగా మార్షపోతుింది. ఇర్వై

సింవత్సరాలపాటు చదివిన్ చదువు, ఆ త్రువాత్ నేరుచక్కన్న లౌక్తక జాాన్ిం -

అింతా నా మెదడు చచిచపోవటింతో నామరూపాలేోక్కిండ్డ పోతుింది.

నా చావుక్త నేనే ఇింత్ బాధపడుతునాననే, సింగీత్ విదావింసులూ,

కళ్ళకారులూ, రాజకీయ నాయక్కలూ, గణత్ శాస్ర్ిజుాలు, సింటిసుటలు.....

వార్ింతా ఎింత్ బాధపడి వుిండ్డలి? ఎింత్ కష్టపడి శ్రమిించి, వారు త్మ

మెదడుల్లక్త విజాానానీన, వేలిచివర్ోల్లక్త సాధన్నీ ఎక్తుించి వుింటారు! అనిన

సింవత్సరాల కృషి కూడ్డ కేవలిం వృదాధపయిం వలో శుషిుించి, చావుతో

న్శించటిం త్లుచక్కింటే నాక్క వేదన్ కలుగుతోింది.

26
 పచచటి పొలాలీన, తోటలీన, ఏళ్ుత్ర్బడి పెర్షగన్ అడవులీన ఒకుక్షణింల్ల

తుఫాన నాశ్న్ిం చేసన్టుట, అింత్ విజాానానిన కూడ్డ ఒకుచావు నాశ్న్ిం

చేసుిింది.

నాక్క నా మెదడు మొదుీబార్టిం తెలుస్ిింది. ఆల్లచన్లు

క్షీణసుినానయి. కోమాల్ల ఎింత్కాలిం వుింటానో తెలీదు. నాక్క

సింబింధిించిన్ింత్ వర్కూ దానికీ మర్ణానికీ తేడ్డ లేదు. ఒకుసార్ష

కోమాల్లక్త ప్రవేశించాక ఇక నాకేమీ తెలీదు.

నా కళ్ళు పూర్షిగా కన్బడటిం మానేశాయి!

చెవులక్త మాత్రిం లీలగా శ్బాీలు వినిపసుినానయి. నిజానిక్త, శ్బాీలు

వినిపసూిింది చెవులక్త కాదు, అింత్ర్ చక్షువులక్త.

నా కనరపులు మూసుక్కని వునానయో, తెరుచుక్కని వునానయో కూడ్డ

నాక్క తెలియటింలేదు. కళ్ళు మాత్రిం కన్పడటిం లేదు.

నా చెయియ ఎవరో తీసుక్కని నాడి పరీక్షసుినానరు.

నా చుటూట జన్ిం మూగుతునానరా?

ఏమో...

తెలియటిం లేదు.

నా చెయియ వదిలేశారు. అది విర్షగన్ కట్టటలాగా తిర్షగ మించింమీద

పడిింది.

చీకటోో... దూర్ింగా... ఎకుడో పాకల్ల మిణుక్కు మిణుక్కుమని

వెలుగుత కన్బడే ద్దపింలా, ఇింకా కాసి సుృహ వుింది.

27
 కానీ.....

కెమేరా ముిందు న్లో అదీిం మూసుక్కపోయిన్టుట నా మెదడు

మూసుక్కపోతోింది. ఆకాశానిన దటటమైన్ మేఘిం కమిున్టుట నాలుగు

వైపులునించీ మైకిం నా మెదడుని కమేుసూిింది.

నా శ్రీర్ిం క్రమింగా తేలిక అవసాగింది.

నా వపర్ష బయటిక్త వినిపించక్కిండ్డ నాల్ల నాకే వినిపించసాగింది.

నేనెకుడికో అధుఃపాతాళ్ింల్లక్త జార్షపోతున్నటుట అనిపించసాగింది.

నాకేద్ద సుష్టింగా లేదు. ఒకొుకు దావర్మే మూస్తసన్టుట అనిపస్ిింది.

ఒక కేింద్రిం చుటూట వుిండే పదార్ధిం కేింద్రింల్లక్త ఆకర్షిత్మైన్టుట

నాల్లక్త క్కదిించుక్కపోసాగాన.

ఒక గాఢనిద్రల్లక్త జార్షపోబోయ్య ముిందు కలిగే అచేత్నావసథ.....

శాశ్వత్ నిద్రక్క కూడ్డ అలాగే కదులుతోింది. నెముదిగా..... నెముది.....

నెముదిగా..... పాము పాక్కుింటూ వచిచన్టుట.....

నా చుటూట నిశ్బీిం అలుముకోసాగింది.

శాశ్వత్మైన్ నిశ్శబీిం!

శా....శ్వ....త్....మై....న్....శూ....న్యిం!!

ఆ విధింగా నేన మర్ణించాన!!!

* * *
నా చుటూట వున్న బింధువులు, స్తనహితులు అిందరు రోదిసుినానరో

నాక్క తెలీదు.

28
 ఎిందుకింటే - అపుటికే నేన మర్ణించాన కాబటిట.

2
నేన్నకుణ్ణే దూర్ింగా కూచుని వునానన. దూర్ింగా వైత్ర్ణీ

ప్రవహిస్ిింది.

నాలాింటి చాలామింది అకుడ వునానరు. ప్రపించిం న్లుమూలలునించీ

వసూినే వునానరు. నా క్కడి ప్రకున్ కూరుచన్నదెవరో నాక్క తెలీదుగానీ కాసి

అతి తెలివిగా మాటాోడుతునానడు. దూర్ింగా కూరుచన్న న్నన దగిర్క్త ర్ముని

పలిచాడు.

నేన నెముదిగా వెళ్ళున. న్నన చూస ఆ గుింపుక్త పెదీర్షకిం

వహిసుిన్నటుట, “ఏమిటి చాలా దిగులుగా వునానవు” అని అడిగాడు.

నేన సమాధాన్ిం చెపులేదు.

“పదిరోజుల వర్కూ అలాగే వుింటుింది. ‘కర్ు’ అయిపోగానే మన్క్త

ఇక భూమీుద సింగతులేమీ గురుిిండవు” అనానడు.

“నీకెలా తెలుసు?” అని అడిగాన.

“ఊహిించాన.”

“నవువ మత్ ప్రవకివా?”

అత్డు ఆశ్చర్యపోయి “నీకెలా తెలుసు” అని అడిగాడు.

“కేవలిం మత్ ప్రవకిలూ, రాజకీయాల్లో వున్నవాళ్ళు మాత్రమే త్మ

భావాలిన వాసివింగా కలిుించి చెపుతారు.”

29
 చుటూట వున్న ఆత్ులు న్వేవయి.

“నా అభిప్రాయిం త్పుని అింత్ దృఢింగా ఎలా చెపుగలవు?”

కోపింగా అడిగాడు.

“మన్ వాళ్ు పటో మన్ ప్రేమని పోగొటేట శ్క్తి ఏ కర్ుకూ లేదు

కాబటిట...” చుటూటవున్న ఆత్ులనీన నేన చెపుింది నిజమన్నటుో త్లలూపాయి.

“దేముడి ఉనిక్తనే నవువ ప్రశనసుినానవా?”

“దేవుడి ల్లకింల్ల ఉింటూ దేవుడి ఉనిక్తనే ప్రశనించేటింత్ మూరుుడిని

కాన. అనిన దేశాల వార్షక్త, అనిన జాతుల వార్షక్త దశ్దిన్ కర్ు లేదు. ప్రేమ

అన్నది పదిరోజుల్లో తెగే బింధిం కాదు. కర్ుకనాన ప్రేమ గొపుది...”

నేనా మాట అింటూ వుిండగా అకుడో పెదీ వెలుగు ఏర్ుడిింది. న్నన

ల్లపలిక్త ర్ముింటూ పలుపు వచిచిందని ఒక దేవదూత్ వచిచ చెపాుడు.

చుటూట వున్న ఆత్ులనీన నావైపు ఈర్ియగా చూశాయి. వచిచన్ వెింటనే

పలుపు రావటిం సామాన్యిం కాదు.

నేన ఆ దేవదూత్ వెింట న్దిదాటి ల్లపలిక్త వెళ్ళున. ఆ ల్లకిం దాటి

న్నాన దేవదూత్ మరో ల్లకింల్లక్త తీసుకెళ్ళుడు.

ర్కర్కాల ర్ింగులీనతున్న బింగారు కాింతుల దావరానిన దాటి, తెలోటి

మేఘాల మధయ నించి తేలుత ఒక విశాలమైన్ పాల సముద్రిం లాింటి

ఆవర్ణల్లక్త ప్రవేశించాన. న్నన అకుడ వదిలి దేవదూత్ త్పుుక్కనానడు.

ఆ త్రావత్ కొించెింస్తపటిక్త నాక్క అకుడ విశ్వవాయపిమైన్ వెలుగొకటి

కన్పడిింది. ఆ త్రావత్ ఒక కింఠిం త్ర్ింగాలుగా ధవనిించిింది...

30
 “నాయనా!”

ఆ వెలుగువైపే అింత్రుుఖుడనై నాల్లక్త నేనే చూసుక్కింటూ ఆ

ప్రకింపనాలని విన్సాగాన.

“ప్రేమపటో నీ ఉదేీశాయనిన తెలుసుక్కనానన. భవబింధాలపైనా,

ఆతీుయులపటో నీక్క అింతులేని విశావసిం వున్నటుటింది.”

“సావమీ!” అనానన విన్మ్రింగా. “నేనెవర్షన? నవేవ నేన కదా! నేన నీ

సృషిటనే కదా! నాల్ల ఈ అభిప్రాయిం వుిందింటే అది నీ భావమే! నీవు

సరావింత్రాయమివి. నీల్ల కొనిన లక్షల కోటో భావాలుిండవచుచ! ఒకొుకు

మనిషిల్ల ఒకొుకు భావానిన ప్రవేశ్పెటిట, వాటి ఘర్ిణని ఆన్ిందిించే సకల

చరాచర్ చక్రవర్షివి నవువ.”

“ప్రేమ, బింధమూ, అనరాగమూ... వాటి పటో ఇషాటనిన పెించుక్కని,

భూల్లకింల్ల వున్న నీ వాళ్ుపై మమకారానిన వదులుకోలేకపోతునానవు. ప్రేమ

ఒక సావర్థిం నాయనా!”

“నీ సృషిట మాత్రిం సావర్థిం కాదా సావమీ?”

ఈ మాటలక్త దేవుడు వెింటనే జవాబ్ద చెపులేదు.

ఆల్లచిసుిన్నటుటనానడు. నాక్క మాత్రిం బాగా కసగా వుింది. నా కొడుక్కలూ,

కూతుళ్ళు, ప్రేమగా చూసుక్కనే పెదీకోడలూ, మనిషిగా నా జీవిత్ిం, నా

అనభవాలూ అనీన గురుివచిచ న్నన అమిత్ింగా బాధపెడుతునానయి. ఫలిత్మే

ఈ కస!

31
 అింత్ల్ల దేవుని సవర్ిం వినిపించిింది. “మనిషి పాత్ జాాపకాలతో

బాధపడతాడనే, ఆత్ుని ప్రక్షాళ్న్ిం చేస గత్జన్ు గురుిలు పోగొటటడిం

జరుగుతుింది.”

“అది మర్షింత్ సావర్థిం! వింద సింవత్సరాల మాన్వ జీవిత్ింల్ల తీప

గురుిలిన ఆ ర్కింగా ప్రక్షాళ్న్ చేయటిం ఘోర్ిం.” నేన దేవుడితో

మాటాోడుతునానన్న్న విష్యిం మర్షచపోయి అనానన.

“అదింతా నేన సృషిటించిన్ మాయ! ప్రేమ కూడ్డ మాయ్య! అది

మాయ కాదనక్కని ఆ భ్రమల్ల మనిషి ఆన్ిందిం పొిందుతాడు.”

“ప్రేమ మాయ కాదు సావమీ, మనిషికీ మనిషికీ మధయ వుిండే

అపురూపమైన్ బింధిం అది. నిసావర్థమైన్ బింధిం.”

“మనిషికీ మనిషికీ మధయ నిసావర్థమైన్ బింధిం ఉిండటానిక్త వీలేోదు

నాయనా. ఒక మనిషిని ప్రేమిస్తి, అది తిర్షగ త్న అవత్లి వార్ష దృషిటల్ల

గుర్షిింపబడటిం కోసిం! ఒక మనిషి మర్సక మనిషి స్తనహిం ఆశస్తి, అది త్న్

మాన్సకోలాోసిం కోసిం....! ఆ ల్లకింమీద అభిమాన్ిం వదులుకోవటిం కోసిం

నేనిదింతా చెపుతునానన. భూ ప్రపించింల్ల భర్ి భార్యని ప్రేమిించినా, భార్య

భర్ి దురుిణాలని క్షమిించినా, అది ప్రేమకాదు అవసర్ిం.”

“ఒక బిడాక్క దెబబ త్గలితే త్లిో విలవిలలాడినా, మర్ణించే ఒక

త్ిండ్రిశ్యయ ప్రకున్ కొడుక్క రోజుల త్ర్బడి నిద్రాహ్లరాలు మాని

కూరుచనాన- అిందుల్ల ‘అవసర్ిం’ ఏమీలేదు సావమీ. అదే ప్రేమ!”

32
 ద్దనిక్త సమాధాన్ిం చెపుటానిక్త దేవుడు కొించెిం సమయిం తీసుక్కని

అనానడు “నిజమైన్ త్లిో అింటే - ప్రపించింల్ల ఏ బిడాక్క దెబబ త్గలినా

విలవిలలాడ్డలి. అద్ద ప్రేమింటే. అర్థిం చేసుకోవటానిక్త ప్రయతినించు.”

“అర్థిం చేసుకోవటానిక్త నేన దేవుణన కాదు సావమీ. మనిషిని.”

“ప్రేమ అింటే ఇవవటమే కానీ తీసుకోవటిం కాదు. ఎపుుడయితే నీల్ల

కేవలిం ‘తీసుకోవటిం’ ప్రార్ింభమవుతుిందో అపుుడు అవత్లివార్షక్త నీపటో

ప్రేమ న్శసుిింది. అపుుడు కూడ్డ బింధాలు ఉిండవచుచ. కానీ అది కృత్జాత్

వలో అయి ఉిండవచుచ. లేదా కర్ివయింవలో అయి వుిండవచుచ. అవసర్ిం వల్లో,

అమాయకత్విం వల్లో ప్రార్ింభమై, ఆ త్రువాత్ అది కర్ివయమై

మర్షకొింత్కాలానిక్త ఎలా దూర్మవావలా అనక్కనేది ప్రేమ కాదు.”

నేనూ అింత్ ఘాటుగానే జవాబ్ద చెపుదలుచక్కనానన. “కొనిన లక్షల

కోటో సింవత్సరాలబటిట మీరు ఇదే ల్లకింల్ల, ఇదే ప్రపించింల్ల, ఇదే

వాతావర్ణింల్ల, ఒకే దేవత్తో జింటగా వుిండబటిట మీక్క ప్రేమింటే ఒక

చులకన్భావిం ఏర్ుడి ఉిండవచుచ.”

చిన్న న్వువ “విశావనిన సృషిటించిన్ నాక్క ప్రేమ గుర్షించి

చెపుతునానవా?” అనానడు భగవింతుడు.

“క్షమిించు సావమీ! ఇకుడిక్త వచేచవర్కూ దేవుడు ఒకడునానడని

నేనెపుుడూ మన్సూూర్షిగా న్ములేదు. దేవుడి అవసర్ిం నా కెపుుడూ పడలేదు

కూడ్డ. ఇదింతా కల అయినా నేన ఆశ్చర్యపోన. కానీ ఒకుటి మాత్రిం

నిజిం. నేన సామానయణన. అిందర్షలాగే విగ్రహ్లల మధాయ మొకుల మధాయ

33
బ్రతిక్తన్ వాణన. అయినా చెపుతునానన. మనిషి మీద మీక్క చాలా నీచమైన్

అభిప్రాయిం వుింది. త్న్కేదో అవసర్ిం ఉింటే త్పు మనిషి ప్రేమిించలేడన్న

నీ అభిప్రాయానిన నేన ఒపుుకోన. ఒక బిచచగాడిక్త ధర్ుిం చేయటింల్ల

కూడ్డ ‘పుణయిం’ అనే సావర్థిం వున్నదనే నేన అింగీకర్షించలేన.”

“అయితే భవబింధాలు గొపువింటావ్?”

“నిశ్చయింగా!”

“నేన నా సావర్థిం కోసమే ఆ బింధానిన అర్థిం చేసుకోలేక

మర్ణిందావరా మనష్యయలిన విడద్దసుినానన్ింటావ్!”

“అవున” అనానన. “కావాలింటే ఒకసార్ష అకుడక్క వెళ్ళు చూడిండి.

మీక్క ప్రేమ గుర్షించి తెలుసుిింది. పోయిన్ వయక్తి గుర్షించి దగిర్వాళ్ళు పడే

బాధ, రోదన్ తెలుసుిింది. ప్రేమింటే ఏమిటో అర్థిం అవుతుింది. వెళ్ళు

చూడిండి.”

చాలా స్తపు నిశ్శబీిం. ఆ నిశ్శబీింల్లించి దేవదేవుడి సవర్ిం నెముదిగా

వినిపించిింది. “నేన కాదు. నవువ తిర్షగ భూమీుదక్క వెళ్ళు.”

అమిత్మైన్ ఆశ్చర్యింతో విభ్రింతుడిన్యాయన.

“అవున. నవువ మళ్ళు తిర్షగ రాన్వసర్ిం లేదు. నీక్తక చావు

వుిండదు.”

నేన మర్షింత్ అప్రతిభుడిన్యాయన. నా ఆత్ు విచలిత్మవుతోింది.

అింత్ల్ల నా ముిందున్న కాింతిపుింజిం మర్షింత్ దేద్దపయమాన్ింగా

ప్రద్దపిమైింది. దేవుడి సవర్ిం త్ర్ింగ త్ర్ింగాలుగా ప్రకింపన్లతో అకుడ

34
వాయపించిింది. “సృషిటల్ల మొటటమొదటిసార్ష నేన ఇది చేసుినానన. ఒక మనిషి

లలాటింపై పున్ర్ లిఖిసుినానన...” ఆ సవర్ిం న్నన ఆశీర్వదిసుిన్నటుో

అన్నది... “నిపుు వలన్ గానీ, నీరువలన్ గానీ, అలసత్విం వలన్గానీ,

అనారోగయిం వలన్గానీ, భూమిపైన్గానీ, గాలిల్లన్గానీ నీక్క మర్ణిం

సింభవిించదు. మొత్ిిం జీవరాసులనీన న్శించినాసర - భూమి ఉన్నింత్ వర్కూ

నవువ బ్రతిక్త వుింటావు. యుగాింత్ిం త్రువాత్ నవువ నా దగిర్క్త వసాివు. ఆ

విధింగా కొనిన వేల లక్షల సింవత్సరాలు నీవు మాన్వులతో సింబింధాలు

పెటుటకొని, ఆపాయయత్ అన్నది కూడ్డ సావర్థమో కాదో తిర్షగ వచిచ నాక్క

చెపుతావు. అింత్వర్క్క నవువ అజరామరుడివై వుింటావు. నీ వాళ్ు మధయక్క

తిర్షగ వెళ్ళు.”

నేన ఆశ్చర్యిం నించి తేరుకోవటానిక్త చాలాస్తపు పటిటింది.

“నేనిదింతా న్ములేక్కిండ్డ వునానన సావమీ” అనానన.

మళ్ళు చిన్న న్వువ. “నవవ దేవుడిని న్మువు సర, దేవుడు ఎపుుడూ

సత్యమే చెపుతాడని కూడ్డ న్మువా?”

నేన న్నచుచక్కింటూ, “అలా అన్క్క దేవదేవా” అనానన.

“నేన నీక్క ఇింకో వర్ిం కూడ్డ ఇసుినానన.”

ఉతుసకత్తో త్ల పైకెతాిన.

“నవువ వెళ్ళు తిర్షగ నీ శ్రీర్ింల్ల ప్రవేశించు. యధాత్థింగా నీ

జీవిత్ిం తిర్షగ ప్రార్ింభిం కాగానే నీ అింత్ర్ చక్షువు శ్క్తి విందరటుో

35
పెరుగుతుింది. నీ మెదడు మర్షింత్ సునిశత్వుతుింది. నిర్ింత్ర్ిం ఆల్లచిించినా

అది అలసపోదు. ఇింకేమైనా వరాలు కావాలా?”

ఆన్ిందింతో కదిలిపోత, “చాలు సావమీ ధనయణన! ఇింకేమీ అవసర్ిం

లేదు” అనానన. నేనేమి అడగటిం మర్షచపోయి త్పుు చేశానో ఆ క్షణిం, ఆ

ఆన్ిందింల్ల మర్షచపోయాన.

నా కనల ముిందున్న వెలుగు క్రమింగా మాయమైింది. గాలిల్ల

తేలుతున్నటుట ఆన్ిందింగా బయటక్క వచాచన. బయటున్న మత్ప్రవకి నేన

వైత్ర్ణ దాటి ఇవత్లిక్త వసూిింటే ఈర్ియగా చూశాడు. మిగతా అత్ులు

ఉతుసకింగా వునానయి.

వార్ష నించి వీడోులు తీసుకొని, కాలింకనాన వేగింగా నేన భూముఖిం

వైపు ప్రయాణిం చేసాన.

నా శ్రీర్ింల్లక్త ప్రవేశించాన.

నెముదిగా నా శ్రీర్ిం జీవిం పోసుక్కింది. చుటూట వున్న కలకలిం

వినిపసూిింది. ఎవరో ఎవర్షతోనో గటిటగా అరుసుినానరు... “ఇింకా ఆలసయిం

ఏమిట్రా” అని.

“వచిచ వరుసగా దణాేలు పెటటిండి” అని మరవరో నిరీశసుినానరు.

అపుుడు నేన నెముదిగా కననలు విపాున.

నాక్క మొటటమొదటగా కన్పడిింది - నా రిండు కాళ్ు బొటన్ వేళ్ునీ

కలిప గటిటగా కటిటన్ పుర్షకొసతాడు.

36
 3
నేన కళ్ళు తెర్వటిం అిందర్షకనాన మొటటమొదట చూసింది నా
పెదీకొడుక్క. అపుుడే వాడు వింగ నా కాళ్ుక్త దణేిం పెటటబోతునానడు. నా

కనరపుల కదలికని గమనిించి ఉింటాడు. అలాగే నిశ్చచష్యటడై వింగ ఉిండి

పోయాడు. వాడి కళ్ుల్ల అనినటికనాన ముిందు నేన చూసన్ భావిం -

భయిం.

అవున భయిం.

మూర్ఛ రాబోయ్యముిందు మనిషిలా బిగద్దసుక్కపోయి నిలబడ్డాడు.

నా మొహిం పకునే కూరుచని ఏడుసూిన్న అముులు ఏడుపు

ఆపుచేసింది. నేన త్లతిపు నెముదిగా నా కూతుర్షవైపు చూడటానిక్త

ప్రయతినించాన. నా శ్రీర్ిం నాక్క సహకర్షించదని గుర్సిచిచింది. గుడుో తిపు

వీలన్ింత్ కనకొన్ల్లోించి చూసాన.

పాడెమీద పడివున్న శ్విం, శ్రీర్ిం ఏమాత్రిం కదలచక్కిండ్డ ఫ్రింకెన్

స్పటయిన్లా కనగుడుో మాత్రిం కదిప చూడటిం అత్యింత్ భయింకర్ింగా

ఆమెక్త కనిపించి వుింటుింది. కెవువ కెవువన్ అర్వసాగింది. ఎవరో వచిచ

చపుున్ ఆమెక్త దూర్ింగా లాగారు.

నా మర్ణానిక్త ముిందు న్నన పరామర్షశించటానిక్త వచిచ, ఆన్కటటని

పర్షశీలిించిన్టుట చూసన్ ఇింజనీర్ోల్ల ఒకరు, నా దూర్పు బింధువు, కాసి

ధైర్యసుథడిలా వునానడు. నా దగిర్క్త వచిచ న్నన పరీక్షగా చూస, “ఈయన్

చావలేదు. బ్రతికే వునానడు” అని బిగిర్గా అర్షచాడు.

37
 “కటుో విపుిండి” అరుసుినానరవరో.

ఆ త్రువాత్ విష్యాలు తొిందర్ తొిందర్గా జర్షగపోయాయి.

బటటలు మార్షచ, తిర్షగ న్నన తీసుకొచిచ పకుమీద పడుకోబెటాటరు.

న్నన అలా పడుకోబెటటగానే నేన చేసన్ మొదటిపని - కపుుమీద

సాలెపురుగుని చూడటిం. పాత్ మిత్రుడిని పరామర్షశించిన్టుట అది కాసి

కదిలిింది.

గింట త్రావత్ పత్రికా విలేఖరుో వచాచరు. రిండు మూడు గింటల

పాటు హడ్డవుడి. ఫోటోలు తీసారు. నా పెదీకొడుక్క ఓపగాి అిందర్షకీ

సమాధానాలు చెపుతునానడు.

ఆ మరుసటిరోజు పేపరోో బాక్కస ఐటమ్లు ప్రముఖింగా వచాచయి.

“చచిచ బ్రతిక్తన్ మనిషి” ... “మృతుయవుని పరామర్షశించిన్ మృతుయింజయుడు”...

“యముడితో ఏడుగింటలు” వగైరా హెడిాింగులు పెటాటరు. ఒక కముునిసుట

పత్రిక మాత్రిం ఈ వయవహ్లరాన్నింతా ఏక్తపారసూి ఎడిటోర్షయల్ వ్రాసింది.

కోమాకీ చావుకీ తేడ్డ తెలియని మా ఫామిలీ డ్డకటర్ని, డ్డకటర్ పటాట

చిింపెయయమని సలహ్ల ఇచిచింది.

పాపిం డ్డకటర్ బికుమొహిం వేసుక్కని న్నన తిర్షగ పరీక్ష చేయటిం

ప్రార్ింభిించాడు. జర్షగన్దింతా చెపు, ‘మీదేిం త్పుులేద’ని

ఓదారుచదామనక్కనానన. కానీ నా నాలుక ఇింకా పనిచెయడిం

ప్రార్ింభిించలేదు.

38
 న్నన ఇింజనీర్లుగా పరీక్ష చేసన్ ఇదీరోో రిండో ఆయన్ కాసి

జ్యయతిష్యిం చెపుగలడు. వాసుిల్ల కూడ్డ ప్రవేశ్మున్నటుటింది. ఆయురవదిం

మిందులూ అవీ ఇసూి వుింటాడట. ఆయన్ నా దగిర్కొచిచ “ప్రాణిం పోయిన్

త్రువాత్ మీక్క దేవుడు కన్పడ్డాడ్డ?” అని అడిగాడు.

ఇింత్కాలానిక్త నాకేిం జర్షగిందో సర్షగాి గ్రహిించగలిగన్ వయక్తి ఒకరు

కన్పడిన్ిందుక్క సింతోష్ింగా కళ్ళు ఆడిించాన. అయితే ఆ విష్యిం పటో

ఆయన్ అింత్ ఉతాసహిం చూపించలేదు. దగిర్గా వింగ ర్హసయింగా, “మీల్లక్త

దేముడి అింశ్వచిచ చేర్షిందని ప్రచార్ిం చేసాిన. జన్ిం త్ిండోపత్ిండ్డలుగా

కానకలు సమర్షుించుక్కని కోర్షకలు కోర్తారు. వచిచన్దాింటోో ఫిఫ్టట - ఫిఫ్టట.

ఎలా వుింది. నా ప్రపోజలు?” అనానడు.

నా క్తష్టిం లేదన్నటుో కనరపులు అలాోలాడి

ో ించాన. ఆయన్ నిరాశ్గా

వెళ్ళుపోయాడు. కానీ మరుసటిరోజు తిర్షగవచిచ, “నిన్న నవువ సింజాల దావరా

చెపుింది నాక్క అర్థింకాలేదు. నవువ మాటాోడలేదన్నదే కదా నీ బాధ! నవువ

ఏమీ మాటాోడన్వసర్ిం లేదు. అింతా నేన చూసుక్కింటాన. ఒకసార్ష కళ్ళు

మూసుక్కింటే “అవున.” రిండుసారుో కనరపులాడిస్తి “కాదు.” అలా తోచిన్

సమాధానాలు చెపుు. ఈ కోర్షకలు తీరుచకోవటిం కోసిం వచిచన్ భక్కిలింత్

మూరుులు ఇింకెవరూ వుిండరు.” అనానడు.

నేన కళ్ళు కదలచక్కిండ్డ నిశ్చలింగా వుిండిపోయాన. ఆయన్ ఏదో

గొణుక్కుింటూ వెళ్ళుపోయాడు. నేన నిశ్చలింగా బిగుసుక్కపోవటానిక్త వేర

కార్ణిం వుింది. ఆయన్ చెపున్ మాటల్లో వున్న నిజిం!!

39
 నేన కదలేోన!

చేతులు కదలచలేన!!

కళ్ళు త్పు మరమీ కదలచలేన!!!

“యధాత్ధింగా నీ జీవిత్ిం ప్రార్ింభిించు” అింటూ దేముడు న్నన

భూల్లకానిక్త పింపసూి, “ఇింకేమయినా వరాలు కావాలా?” అని అడిగన్పుుడు

“చాలు సావమీ” - అని నేనెింత్ త్పుుచేశానో ఇపుుడు అర్థమై నా మన్సు

ఫ్రీజ్ అయిింది. “సావమీ! నా ఊహ నిజమేనా?” అింటూ నా ఆత్ు ఎలుగెతిి

అర్షచిింది.

నిజమేన్న్నటుో దేవదూత్లా గాలిల్ల ఎగురుక్కింటూ వచిచ నా ముక్కు

మీద వాలిింది ఈగ.

నాక్క భర్షించలేన్ింత్ దుుఃఖిం కలిగింది.

వేల లక్షల సింవత్సరాలు నేనిలాగే అచేత్నడనై శ్వింలా పడి

వుిండ్డలన్న ఆల్లచన్తో కింట నీరు కార్షింది. ఎిండి చార్షకలు మిగలిచింది.

.....
కొదిీ రోజులక్త నా వాళ్ుక్త నేన “అలవాటు” అయిపోయాన.

హడ్డవుడి త్గిింది.

నా శ్రీర్ిం అలాగే శుషిుించి వుింది. డ్డకటరు అపుుడపుుడు ఆక్తసజన్

పెడుతునానడు. ఆ సమయింల్ల మాత్రిం ఇింటోో కాసి హడ్డవుడిగా ఉింటుింది.

నేన కాసి కోలుకోగానే మళ్ళు మామూలే. నాక్క మర్ణిం లేదని వాళ్ుక్త

చెపులేన.

40
 ఇింటోో బింధువులిందరూ వెళ్ళుపోయారు.

నేనూ, నా గదిల్ల సాలెపురుగు, నా ముక్కు మీద ఈగ మాత్రిం

విగలాిం.

ఎింత్కాలిం ఇలా ? ఏిం చెయయన నేన?

ఈ మధన్తో నేన బాధపడుతిండగా ఆ రోజు ఓ దారుణమైన్

సింఘటన్ జర్షగింది.

ఇింటోో ఎవవరూ లేరు. అముులు ల్లపల ఎకుడో పని చేసూిింది.

అకసాుతుిగా నాక్క ఎగశావస ప్రార్ింభమైింది. విలవిలలాడిపోయాన. శ్రీరానిన

కదిలేచ శ్క్తి కిండరాలక్క లేక, బాధని శ్రీర్ిం అనభవిించాలిస వస్తి... అదింతా

కళ్ుల్లో ప్రతిబిింబిసుిిందనక్కింటాన. నా కళ్ళు వికృత్ింగా త్యార్వటిం

నాక్క తెలుసూినే వుింది.

ఏదో పనిమీద ల్లపలిక్త వచిచన్ అముులు నా పర్షసథతి చూస

నిశ్చచష్యటరాలింది. గరుక్కున్ వెనదిర్షగ వెళ్ళుపోయిింది. అర్గింట త్రువాత్

డ్డకటరు, ఆఫ్టసు నించి నా పెదీకొడుకూ వచాచరు.

ఆ అ....ర్....గిం....ట...స్తపూ నేన్నకుడేన గదిల్ల వునానన.

డ్డకటర్ అముులుతో “అలా పర్షసథతి విష్మిించిన్పుుడు ఫలానా మిందు

గొింతుల్ల పోయమని చెపాున కదమాు” అింటునానడు. నేన పకు మీద

చేర్షన్పుటినించీ అముులు న్నన సుృశించలేదు. నా కూతురు మన్సు చాలా

సునినత్ిం. అిందుకే నా గదిల్లక్త కూడ్డ వచేచది కాదు.

41
 డ్డకటర్ తిడుతుింటే అముులు జవాబ్ద చెపుక్కిండ్డ మౌన్ింగా

అకుణునించి వెళ్ళుపోయిింది. వెళ్ళత వెళ్ళత నా వైపొకసార్ష చూస వెళ్ళుింది.

ఆ చూపు...

అణచి పెటటబడిన్ సత్యిం ఒకుసార్షగా పఠేలున్ పగలిన్టుట నామన్సుక్త

త్గలి నా అింత్ర్ చక్షువు రపులు తెరుచుక్కింది.

నేన్ింటే అముులుక్త భయిం!

నేన్ింటే నా కూతుర్షక్త అ....స...హయిం!!

ఏవగింపు!!

నా నోటి చివర్నించి కార త్డిని, నా కింటి చివర్ోల్ల అటటలు కటిటన్

తెలోదనానీన చూడలేదు. కలలు కనాలిసన్ వయసుల్ల నా ముిందు కూరుచింటే

నా కూతుర్షక్త త్న్ వృదాధపయిం కింటిముిందు కన్పడుతుింది.

దానిక్త ‘సునినత్త్విం’ అని పేరు పెటుటక్కని ఇింత్కాలిం అిందర్ిం

ఆత్ువించన్ చేసుక్కనానిం.
* * *
మరో నెలరోజులు గడిచాక ఒకనాడు నా మిగతా ఇదీరు కొడుక్కలూ

అకసాుతుిగా ఊడిపడ్డారు. అింత్క్కముిందు రాత్రి నేన చాలా హడ్డవుడి

చేసాన. పాపిం డ్డకటరు చాలా కష్టపడ్డాడు. రాత్రింతా మెలక్కవగానే వునానడు

“-నాక్క మర్ణింలేదు” అని అత్డిక్త ఎలా చెపాుల్ల అర్థింకాలేదు. నాక్క

ఆక్తసజన్ పెటాటడు.

ప్రొదుీన్నక్త కాసి నెముదిించిింది.

42
 నా ముగుిరు కొడుక్కలు పెర్టోో సమావేశ్ిం అయాయరు.

“ఎింత్కాలిం యిలా ఉిండ్డల్ల తెలియడింలేదు. ఆ ప్రాణిం ఉిండదూ

పోదు” అింటునానడు నా పెదీకొడుక్క.

“రోగమింటూ ఏమీలేదు. వృదాధపయిం. అింతే”.

“అసలేమిటట రోగిం?” రిండో కోడలు అడుగుతోింది.

“కిండరాల వాయధి ఏమో. చూసూిింటే ఏ క్షణమైనా చచేచటూట

వుింటారు. చావరు” నిషూటర్ింగా అింటూింది.....

నా ...పె... దీ....కో...డ....లు!

ఏక్కలసాహెబ్ద విింటినార్షని కొటటగానే ఝింకార్ శ్బీింతో దూది ఎలా

ఎరుగుతుిందో అలా నా మన్సు పెచుచలు పెచుచలుగా ఎగర్షింది. కింట నీటి

చుకు పరామర్షశించడిం ఎపుుడో మానేసింది. నా మిత్రుడైన్ సాలెపురుగుని

బలిో తినేసింది. నా శ్త్రువైన్ ఈగకూడ్డ నా మీద విర్క్తి పెించుక్కని

వెళ్ళుపోయిింది.

“ముగుిర్ిం ఆయనిన త్ల్ల నాలుగు నెలలు ఉించుక్కిందాిం. అిందుకే

మిములిన పలిపించాన” అనానడు నా పెదీ కొడుక్క.

“నాకెలా క్కదురుతుింది అన్నయాయ. నేనూ, కళ్ళయణీ ఆఫ్టసుక్త వెళ్ళుపోతే

ఎవరు చూసుక్కింటారు?”

“నాక్క అసలు క్కదరుీ. దానిక్త ఆరోనెల” అింటునానడు నా మూడో

కొడుక్క.

43
 నా పెదీకోడలి కింఠిం అపుుడు బిగిర్గా వినిపించిింది. “మీరు మా

బాధ అర్థిం చేసుకోరిం. ఆయన్కింటూ స్పుష్ల్గా ఒక గది ఎలోకాలిం

ఉించలేిం. పలోలు ఇలోింతా తిర్గటానిక్త వీలేోకపోయ్య. రాత్రి ఒింటిగింటక్త

కింగారుచేస్తి ఇక తెలోవారూో నిద్ర వుిండదు. ఒకటి రిండు రోజులింటే

ఫరావలేదు. నేనూ మనిషినే. మాకూ కొనిన కోర్షకలుింటాయి. ఈ వయసుల్ల

కూడ్డ ఒక అచచటా ముచచటా లేదు. నాక్క చావాలనిపస్ిింది” అింది.

ఆమె మాటల్లో అసత్యమేమీ లేదు.

కానీ “సత్యిం” ఎపుుడూ మన్సుని సింతోష్పెటాటలని కూడ్డ లేదు. నా

మనోనేత్రిం నిశ్శబీింగా ఒక నిటూటరుుని హృదయపు చెక్తులిమీదక్క జార్షచింది.

“అదింతా సరగానీ అసలు సమసయ అది కాదు” అనానడు నా

పెదీకొడుక్క. “ఎింతో కష్టపడి అముులు పెళ్ళుక్త దాచిన్ డబ్దబ సగిం

అయిపోయిింది. మన్ిం మించి సింబింధిం అనక్కన్నవాళ్ళు అడిగన్ కటనిం

మాత్రిం మిగలిింది. ఈయన్ ఇలా ఇింకొక నెలరోజులు పకు మీద ఉింటే

అదికూడ్డ అయిపోతుింది. ఇపుుడు ఏిం చేయమింటారో చెపుిండి.”

శుషిుించిన్ ఒక ముసలి శ్రీరానిన బ్రతిక్తించి వుించటిం కోసిం

పిండింటి పలో జీవితానిన నాశ్న్ిం చేయమన్టిం భావయిం కాదు. ఆ మాట

పైక్త చెపుగల ధైర్యిం నైతికానిక్త లేదు. కానీ నైతికింవేరు. వాసివిం వేరు.

నా రిండో కొడుక్క అింటునానడు – “అయినా ఆ క్కర్రాడు అముులిన

ప్రేమిించి మరీ పెదీవాళ్ుని వ్వపుించాడుగా. కటనిం దేనికట?”

“దేనిదార్ష దానిదే.”

44
 “ఆయన్ ప్రాణాలు రపో మాపో పోతాయని పెళ్ళు వాయిదాలు వేసూి

వచాచిం. ఇింకెింత్కాలిం ఆగమింటార్ని వాళ్ళు తొిందర్ పెడుతునానరు.”

“పెళ్ళు చేస్తదాీిం. ఆయన్ కూడ్డ కూతుర్ష పెళ్ళు కళ్ళురా

చూసుక్కింటాడు.”

“ఆ డబ్దబ పెళ్ళుక్త అయిపోతే ఆయన్ వైదాయనిక్త నా దగిర్ డబ్దబ

లేదు.”

“అసలా డబ్దబ నవువ సగిం ఖరుచ పెటేటస్తవని తెలిస్తినే ఆయన్ గుిండె

ఆగపోతుింది.” నా రిండో కొడుక్క ఓదారుుగా అనానడు. చిత్రమేమిటింటే, ఆ

డబ్దబలనీన నే....న కష్టపడి సింపాదిించిన్వే.

“సర. అదింతా దేనిక్తగానీ, మేము ఆయనిన ఎింత్కాలిం ఇింకా

చూసుకోవాల్ల మీర్షదీరూ ఆల్లచిించి చెపుిండి” అనానడు నా పెదీ కొడుక్క.

మాటలు ఆగపోయాయి.

నాకపుుడు ఆ చరాచర్ సృషిట లయకారుడి మాటలు గురుికొచాచయి.

“ప్రేమ అింటే ఇవవటమే కానీ తీసుకోవటిం, కాదు. ఎపుుడయితే నీల్ల

కేవలిం తీసుకోవటిం ప్రార్ింభమయిిందో, అపుుడు అవత్లివార్షక్త నీపటో ప్రేమ

న్శసుిింది. అపుుడు కూడ్డ బింధాలు వుిండవచుచ. కానీ అవి కృత్జాత్ వలనో,

కర్ివయిం వలనో ఏర్ుడిన్ బింధాలు! అవసర్ింవలనో, అమాయకత్విం వలనో

ఏర్ుడిన్ ప్రేమ, కొింత్కాలానిక్త కర్ివయమై, మర్ష కొింత్కాలానిక్త నిర్షోపిత్కీ,

విముఖతావనికీ దార్షతీసుిింది. అది ప్రేమకాదు. మాయ.”

45
 పెళ్ుయిన్ కొనిన సింవత్సరాలక్త భర్ిలు ‘బయట ప్రపించిం’ల్ల

ఎక్కువకాలిం గడపటానిక్త ఎిందుక్క ఉతాసహిం చూపసాిరో, భార్యలు పలోల

పెింపకానిన త్మ ‘ఏకైక ప్రపించిం’ ఎిందుక్క చేసుక్కింటారో నాక్క అర్థమైింది.

నా గదిల్లక్త చీకటి నెముదిగా ప్రవేశించిింది.

చీకటిని చూస్తి నాక్క భయిం.

రాత్రి అయ్యయకొద్దీ ఒింటర్షత్న్ిం పాములా పాక్కుింటూ వసుిింది.

నా గదిల్ల గడియార్ిం కూడ్డ ఆగపోయిింది.

పనెనిండు దాటి వుింటుింది.

ఈ వృదాధపయిం అనేది ఎింత్ భయింకర్మైన్ది!

వృదాధపయిం వలో కింటిమీదక్క నిద్రరాదు. ప్రపించిం అింతా గాఢనిద్రల్ల

ఉింటుింది. నిద్రపటటదు. రాత్రి ఏ రిండిింటికో కింటిమీద కాసి క్కనక్క. అింతే.

అపుటివర్కూ.... అనిన సుద్దర్ఘమైన్ గింటలు... అలాగే ఒింటర్షగా పడుక్కని,

పైకపుు కేస చూసూి - దాహ్లమేసనా నీళ్ళో అిందిించేవారులేక - తెచుచక్కనే

ఓపక లేక - ఓపక ఉనాన, విర్షగన్ కళ్ోజ్యడు కన్పడక - అలాగే -

నాలుిగోడలమధయ - అపుుడపుుడు దగుిత - ఆ దగుిపకువార్షక్త నిద్రా భింగిం

కలిగసుిిందన్న భయింతో- భయింతో - భయింతో- భయింతో- బ్రతుక్క చివర్ష

ఛాపటర్ అింతా - ఎవరపుుడు విసుక్కుింటారో అన్న సిందిగధింతో -

విసుక్కునాన తిర్షగ ఏమీ అన్లేని అసకిత్తో - దుఖుఃమొచిచనా త్డిలేని

కళ్ుతో - బరువైన్ మన్సుతో - తేలికపడుతున్న శ్రీర్ింతో - వృదాధపయిం....

చావుక్త సామీపయిం.

46
 నేన్లాగే పడుక్కని ఉనానన.

మరో గింట గడిచాక గుముిం దగిర్ చపుుడైతే కళ్ళు విపుచూసాన.

అముులు ల్లపలిక్త వస్ిింది.

అింత్ అర్థరాత్రి నా రిండో కూతురు మన్సు కొముల్లో ఏ

ఆపాయయతా క్కసుమాలు వికసించి ఆమెన ర్పుించాయా అని సింభ్రమింతో

చూసాన.

ఆమె చేతిల్ల చిన్న ఉదధర్షణ వుింది. నా దగిర్గా వచిచ, అిందుల్ల

తులసతీరాధనిన నా పెదవుల మధయ పోసింది. నాక్క అర్థింకాలేదు. నేనే

ఆయోమయింల్ల వుిండగానే ఆమె నిశ్శబీింగా వెనతిర్షగింది. ఆ తిర్గటింల్ల

(అ)ప్రయత్నింగా ఆమె చెయియ త్గలి నా ప్రాణవాయువు టూయబ్ద

తొలగపోయిింది.

ఆమె దానిన సర్షచెయయలేదు. బయటక్క న్డిచిింది.

గాలిల్ల వ్రేలాడుతన్న ఆ ర్బబరు గొటటింవైపు విభ్రింతుడినై

చూసుిిండిపోయాన.

నేన విభ్రింతుడినైింది నా కూతురు న్నన హత్య చేయటానిక్త

ప్రయతినించిన్ిందుక్క కాదు. చింపేముిందు తులసతీర్ధిం పోయాలన్నింత్ ప్రేమ

ఆమె మన్సుల్ల ఇింకా మిగలిన్ిందుక్క.

4
ఆ మరుసటిరోజు తెలోవారుఝామునే అముులు తిర్షగ నా గదిల్లక్త
వచిచ నేన వపర్షతో (బతిక్త) వుిండటిం చూస అవాకెకు శలాప్రతిమలా

47
నిలుచిండిపోయిింది. నేనకూడ్డ నా గాజుకళ్ుతో రపుకూడ్డ వేయక్కిండ్డ
ఆమెనే సూటిగా చూసాన. ఆమెక్క తిర్షగ వెళ్ళులన్న ఆల్లచన్ కూడ్డ
రాలేదు. నోరు సగిం తెరుచుక్కని అలానే చూసుిిండిపోయిింది.
నా కూతుర్షన చిరున్వువతో పలకర్షదాీమనక్కనానన. కానీ నా దవడ
కిండరాలు అిందుక్క సహకర్షించలేదు. అముులు గర్రున్ వెనతిర్షగ వెళ్ళు
పోయిింది.
నాక్క నా కూతుర్షమీద కోపిం రాలేదు. భగవింతుడు నాక్క
తార్షుకజాానానిన ఇవవటిం మించిదైింది. పదహ్లరళ్ు వయసుల్ల ఒక అబాబయిని
ప్రేమిించి, ఆ క్కర్రవాడిని చేసుకోకపోతే బ్రత్కలేన్ని మన్సా వాచా న్మిున్
ఒక అమాుయి, త్రువాత్ పెదీలు చూపించిన్ అబాబయిని చేసుక్కని ఎలా
సుఖింగా కాపుర్ిం చేసుక్కింటుిందో నాక్క ఆ క్షణిం అర్థమయిింది. ప్రేమ ఒక
ప్రవాహిం లాింటిది. కాలిం అనే ఎతుిపలాోలమీద కనీవనియింట్గా, వయక్తిత్విం
అనే వడుదుడుక్కల మధయ, అవసర్ిం అనే అవగాహన్ పెర్షగేకొద్దీ - ఒక
పర్వతానిన వదలి మరో శఖరానిన ప్రేమిించి, చివర్క్క సముద్రిం అనే
భద్రతాభావింల్ల సథర్పడుతుింది. మొగవాడిక్త ఆ “అ భద్రతాభావిం” లేదు
కాబటిట, కొింత్కాలానిక్త విభిన్నమైన్ సర్షుల్స, అలవాటుో వెతుక్కుింటాడు.
కాబటిట.....
ప్రేమ శాశ్వత్ిం కాదు.
అది స్త్రీక్త - త్ిండ్రిమీద నించి భర్ి మీదుగా కొడుక్కలమీదక్క
ప్రవహిసుిింది.

48
 పురుష్యడిక్త - గర్ో ఫ్రిండ్ మీద నించి భార్యమీదుగా వవసన్ిం (లేదా
కేరీర్) మీదక్క జారుతుింది.
నాక్క నా త్లిో గుర్సిచిచింది. నా త్లిోపటో నా ప్రవర్ిన్ గురుికొచిచింది.
నేన చిన్నత్న్ింల్ల ఎలా వుిండేవాడినో, నేన్లా వుిండటానిక్త కార్ణమైన్ నా
త్ిండ్రి ప్రవర్ిన్ ఎలాింటిదో గురుికొచిచింది.
నా త్లిో స్తనహితుడు గురుిక్క వచాచడు.
నా యవవన్మింతా నేనెింత్ మెటీర్షయలిస్టటగా, ప్రేమపటో నిర్ోక్షయింగా,
స్తనహితులపటో నిర్షోపిింగా, మన్వతా విలువలపటో ఉదాసీన్ింగా ఎలా
వుిండేవాడినో గురుికొచిచింది.
త్రువాత్ నేనెిందుక్క మార్షపోయానో, “మనిషి” పటో ఎలా న్ముకానిన
పెించుక్కనాననో, నా క్కటుింబానిన ఎింత్గా ప్రేమిించానో గురుికొచిచింది.
నేన చేసన్ హత్య గుర్సిచిచింది (?)
నా కొలీగ్స, నా పై అధికార్ష, ఆయన్ కూతుర్ష మొగుడు, ఆమె
ప్రియుడు అిందరూ గురుికొచాచరు.
మర్ణశ్యయ మీద నేనిలా పడుక్కని వుింటే, నా జీవిత్ పుసికపు
పేజీలు వరుసగా తిర్గసాగాయి. చివర్ష పేజీ.. అింటే ఈ రోజు... నా
కూతురు... నా మీద చేసన్ హతాయప్రయత్నిం... నా కూతురు... నా...
...హఠాతుిగా నాకో విష్యిం మించు విడిపోయిన్టుట తోచిింది.
నా కూతుర్ష మన్సిత్విం ఎవర్షదో కాదు...
నాదే.

49
 యవవన్ింల్ల నేన్లాగే వుిండేవాడిని. నిర్షోపిింగా, నిర్ోక్షయింగా
ఉదాసీన్ింగా ...సావర్థింగా!
న్నన మార్షచన్ ప్రణవి గురుికొచిచింది.

50
 అధ్యాయం-2
దాదాపు న్లభై ఏళ్ు క్రిత్ిం....
...ఒకరోజు ప్రొదుీన్న ఎనిమిది నించీ ఎనిమిదిన్నర్వర్కూ నేన నా

జీవిత్ింల్ల అత్యింత్ విషాదకర్మైన్ ఉదివగనత్ అనభవిించిన్ అనభవాల్లో

ఒకటి జర్షగింది.

నా ఆల్లచన్లు ఇలా ఎిందుక్క సాగుతాయో అర్థింకాదు. ఒక చిన్న

పాయిింట్ దగిర్ ఆల్లచన్లు ఆగపోతాయి. అింతా చిరాకే.

కనిపించిింది ఒకు తెలో త్లవెింట్రుక. దానిన జుటుట ల్లపలిక్త దాచేస్ -

పీక్త క్రిిందిక్త విసరస్ సమసయని పర్షషాుర్ిం చేసుకోవచుచకదా. నేన్లా

చేయలేదు. అర్గింట స్తపు అదీింముిందు కూరుచని, ఇింకెకుడయినా

తెలోవెింట్రుకలునానయ్యమో అని పర్షశీలిించాన. నా గుిండె ఆగపోయ్యలా -

చాలా కన్బడ్డాయి.

నా జుటుటనిిండ్డ తెలోవెింట్రుకలుింటే నాగాినీ, ప్రపించానిక్త గానీ వచేచ

న్ష్టిం ఏమీలేదు. నేనాల్లచిసుిన్నది అదికాదు. అింత్క్కముిందు రోజే మా

ఆఫ్టసుల్ల విశాలాక్షగార్ష వెింట్రుకల టాపక్ వచిచింది. ఆఫ్టసులున్నవి అిందుకే

కదా. దాదాపు రిండు గింటలు చర్చ జర్షగింది. విశాలాక్షగారు కనబొములక్త

కూడ్డ ర్ింగు వేసుిిందా వేయదా అన్న టాపక్.

51
 నేన ఆవేశ్ింగా నా అభిప్రాయిం చెపాున- “వయసుతోపాటూ

హుిందాత్న్ిం నేరుచకోవాలి. ఆ వయసుల్ల అలా రావటిం సహజిం. దానిన

కపుపుచచటిం ఆత్ునూయన్తాభావానిన సూచిసుిింది” వగైరా... వగైరా.

ఇింత్ చెపున్ నేన ఇింకో నెలరోజుల్లో న్లోర్ింగు కొింటాన.

ఎవర్యినా “ఏవోయ్... నిన్నటికింటే ఈ రోజు జుటుట ఫ్రష్గా కన్బడుతోింది”

అింటే, “దానేీవుింద్ద. మన్ిం యింగ్గా కన్పడితే మన్సు కూడ్డ ఉతాసహింగా

వుింటుింది” అింటూ నా కొత్ి థియరీ చెపుతాన.

అింటే....

ఒకురోజుల్ల నా ఆల్లచన్లూ, భావాలూ, అభిప్రాయాలూ

మార్షపోయాయి.

మనిషి అభిప్రాయాలు మార్చటానిక్త ఒక తెలోవెింట్రుక చాలు.

అద్ద నేన అర్గింట స్తపు వెింట్రుకలు సరుీత ఆల్లచిించిింది.

* * *
హడ్డవుడిగా త్లుపుక్త తాళ్ింవేస బయటక్క వచాచన.

నాకెిందుకో రాత్రిక్త రాత్రి నా జుటటింతా తెలోబడిపోయిన్టుో నా తెలో

జుటుట చూస వళ్ళు అిందరూ జాలిపడుతున్నటుట అనిపించిిందా క్షణిం.

ఆఫ్టసు సాటపు దగిర్ పడడింతో నా ఆల్లచన్లక్క భింగిం కలిగింది.

కాయింటీన్ల్ల టిఫిన్ చేస ఎదురుగా వున్న ఆఫ్టసు బిలిాింగ్ వైపు

న్డుసుిింటే కార్సచిచ ఆగింది. అకౌింట్స ఆఫ్టసర్ పర్ింధామయయగారు

దిగార్ిందుల్లనించి. కారుల్ల వాళ్ు పెదీమాుయి సుశీల వుింది. ఆమెక్క

52
వివాహిం అయిింది. ఆమె ప్రకునన్నది మాత్రిం ఆమె భర్ి విశ్వనాథిం కాదు.

మరవరో వయక్తి. ఆయనిన దిింప వాళ్ళుదీరూ వెళ్ళుపోయారు.

“టిఫిన్ అయిిందా?” ప్రకున్ న్డుసూి అడిగాడు పర్ింధామయయ.

“ఇపుుడ్డ రావడిం?” అని కోపుడతాడనక్కన్న నాక్క ఆయన్ ప్రసన్నత్

ఆశ్చరాయనిన కలిగించిింది.

“అయిిందిండీ” అనానన. మెట్టోక్కుత మొదలు పెటాటడు. “అత్న మా

అమాుయి స్తనహితుడు. వాళ్ు ఆఫ్టసుల్లనే పని చేసుినానడు. రోజూ వచిచ న్నన

యికుడ దిగబెటిట, అమాుయిని ఆఫ్టసుక్త తీసుకెళ్తాడు” గొపుగా చెపాుడు.

“అలాగా!” అనానన. ఆయన్తో నేనెపుుడూ ఎక్కువగా మాటాోడన.

“మా సుశీల అింటే అత్నిక్త చాలా గౌర్విం. స్తనహిం అింటే అలా

వుిండ్డలి. అమాుయి బసుసల్లో ర్ష్తో యిబబింది పడుతోింది అని రోజూ

తొమిుదిింటికలాో వచేచసాిడు. అింతేకాదు. మా ఆవిడ అనారోగయిం గుర్షించి

నీకూ తెలుసుగా! అర్థరాత్రి అపరాత్రి అని లేక్కిండ్డ ఒక ఫోన్ చేస్తి చాలు,

కారు తీసుక్కవచిచ డ్డకటరు దగిర్షక్త తీసుకెళ్తాడు” ఆయన్ మాటల్లో గర్విం

కదలాడుతోింది.

“అత్నిక్త పెళ్ళు కాలేదాిండీ?” అడిగాన నేన.

“అయిింది. ఇదీరు పలోలు. కాని అత్ని భార్య మహ్ల గయాయళ్ళ.... ఈ

అబాబయిని అసలు కేర్ చెయయదు. అత్డిక్త అింత్ డబ్దబింది కానీ యిింటోో

శాింతిలేదు. మా అమాుయి స్తనహింతో సావింత్న్ పొిందుతుింటాడు. ఆ

53
విష్యిం అత్నే సవయింగా చెపాుడు.” అది ఆయన్ న్మాుడో, న్మిున్టుో

న్టిసూినానడో నాక్క అర్థింకాలేదు.

స్తనహిసుినానమని ఆత్ువించన్ చేసుక్కనే స్ర్తి పురుష్యలన చూశాన

కానీ, వాళ్ు త్లిోదిండ్రులని చూడడిం యిదే మొదటిసార్ష.

“ఏింటబాబయ్! ఎపుుడు చూసనా అలా ఆల్లచన్ల్ల పడిపోతావ్.

త్వర్గా పెళ్ళుచేసుకో. అపుుడు కానీ ఆల్లచన్లు త్గివు...” అనానడు

పర్ింధామయయ సీటోో కూరుచింటూ.

నేన మాటాోడక్కిండ్డ నా సీటోో కూరుచని ఫైల్స తీయడిం మొదలు

పెటాటన.

“పెళ్ళు చేసుక్కని, మీ అమున తెచిచ దగిర్ పెటుటకో. ఈ చివర్ష రోజుల్లో

అయినా ఆవిడన సుఖపెటుట. సింబింధిం చూడమింటావా?”

“ఇపుుడే పెళ్ళు చేసుక్కనే ఉదేీశ్యిం లేదిండీ. అసలు ఉదోయగమే

పర్షునెింట్ కాలేదు. నాక్క పెళ్ుిందుక్క?”

“ఉదోయగిం పర్షునెింట్ అయ్యయ అవకాశాలునానయిగా. అనమాన్మేిం

లేదు. అయినా అవనీన చెపుుక్కింటావా? ‘ఫలానా ఆఫ్టసుల్ల ఉదోయగిం’ అని

చెపేి చాలు, పాతికవేలనా యిచిచ మరీ కూతుర్షనచిచ పెళ్ళు చేసాిరు. నీకేిం

ల్లటుిండదు. అమున కూడ్డ తెచుచక్కని హ్లయిగా బ్రత్కొచుచ. ముసలి ప్రాణిం

సింతోష్పడుతుింది” అనానడ్డయన్.

ఆయన్ మాటలు విింటూనే డ్రాయర్ తెర్షచి, క్రిత్ిం రోజు వచిచన్

ఉత్ిర్ిం తీశాన.

54
 “బాబ్దక్త ఆశీరావదాలు,

మీ అము క్కలాసాగానే వుింది. ఇింకా ఎకసర్సజ్

చేయిసుినానము. ఇపుుడు బాగా న్డవగలుగుతోింది.

డ్డకటర్ కూడ్డ ఆమె ఆరోగయిం గుర్షించి త్ృపిగానే

చెపుినానరు. నవువ పింపన్ డబ్దబ అిందిింది. అము

గుర్షించి దిగులు పెటుటకోక్క. ఆమె సింతోష్ింగా

వుిందన్న విష్యిం గటిటగా చెపుగలన. వుింటాన.

- కృపా ఆింటీ”

ఉదయిం తెలోవెింట్రుకతో విచలిత్మైన్ మన్సు శాింత్ింగా ఉింది. నా

అశాింతిక్త కార్ణిం అదొకుటే కాదు. నా త్లిోని ఆశ్రమింల్ల చేర్షుస్తి నేనేదో

ఘోర్పాపిం చేసన్టుో ఈ ల్లకమింతా ప్రతిక్షణిం న్నన దెపుపొడుసూి

సలహ్లలిసుిింది దేనికని?

ఆరునెలల క్రిత్ిం నా త్లిోక్త పక్షవాత్ిం వచిచింది. అపుటికే హై.బి.ప.

వుింది. దగిరోో వున్న గవర్నమెింట్ హ్లసుటల్ల్ల అడిుట్ చేసాన.

రిండు రోజులు ప్రమాదసథతిల్ల వుింది. త్రావత్ కొదిీగా నెముదిగ

వుింది. దగిరోో వున్న గవర్నమెింట్ హ్లసుటల్ల్ల అడిుట్ చేసాన.

రిండు రోజులు ప్రమాదసథతిల్ల వుింది. త్రావత్ కొదిీగా నెముదిగా

వుింది. వార్ింరోజుల త్రావత్ ప్రమాదసథతి దాటిిందని, ఫరావలేదని చెపాురు.

ఇక ఇింటిక్త తీసుక్కపోవచుచన్ని, పూర్షిగా మించింమీదే వుిండి విశ్రింతి

తీసుకోవాలని అనానరు. కొనానళ్ళు అకుడే వుించడ్డనిక్త నేన చేసన్ ప్రయత్నిం

55
ఫలిించలేదు. గవర్నమెింట్ హ్లసుటల్ల్లన్యినా డబ్దబలు చలోడమో,

ర్షకమెిండేష్నో లేకపోతే వైదయిం, గౌర్విం కూడ్డ లభిించవని

అర్థమయిపోయిింది. బెడ్స ఖాళ్ళలేవని, న్ర్సల సరయిక్ అని ఏవో వింకలు

చెపు డిశాచర్జ చేస్తశారు. ఆమెన ఇింటిక్త తీసుక్క వచాచన.

నాది ట్టింపర్రీ ఉదోయగిం. నేన స్పలవు పెటటడ్డనిక్త వీలేోదు. ఈ

ఉదోయగిం కూడ్డ లేకపోతే నా త్లిోక్త మిందులు కాదుగదా సర్యిన్ తిిండి

పెటేట అవకాశ్ిం కూడ్డ పోతుింది. నేన ఆఫ్టసుక్త వెళ్ళుపోతే అమున

చూసుక్కనే వాళ్ుకోసిం ప్రయతినించాన.

భోజన్ిం పెటిట నెలక్క నూటయాభై ఇవవమింది ఒక పనిమనిషి.

భోజన్ిం అకుర్లేదు మూడువిందలు ఇముింది మర్సకావిడ. నాక్క వచేచ

జీత్ిం ఎనిమిదివిందలు. ఇింటదెీతోపాటు యిింటి ఖరుచని వెళ్ుద్దయడమే

కష్టమైన్ పర్షసథతి.

డిగ్రీ పాసయిన్ త్రావత్ ఆరళ్ళు అతి చిన్న చిన్న ఉదోయగాలు చాలా

చేశాన. రిండొిందల నించి అయిదు విందలదాకా జీత్ిం కోసిం రోజుక్త

పదహ్లరు గింటలు కష్టపడేవాడిని. అలాింటి సమయింల్ల ఈ ఉదోయగిం

దొర్షక్తింది. ట్టింపర్రీ అయినా పర్ునెింట్ అయ్యయ అవకాశ్ిం వుింది. అపుుడిక

స్పింట్రల్ గవర్నమెింట్ స్తులు వసుిింది. ఇలాింటి సమయింల్ల లీవు పెటిటనా

న్ష్టమే.

అిందుకే అమున తీసుక్కని కృపా ఆింటీ వరు వెళ్ళున.

56
 ఆవిడ, అము చిన్ననాటి స్తనహితులు. ఒకే వర్షవాళ్ళు. కలస

చదువుక్కనానరు. అము ఆరోత్గతిల్ల మానేస్తి, ఆవిడ పదో త్ర్గతి పాసయి

న్ర్స ట్రైనిింగ్ చేసింది. ఉదోయగింల్లించి ర్షటైర్ అయాయక సవింత్ వరు

తిర్షగవెళ్ళు పోయి స్పటిల్ అయిపోయిింది. అకుడే ఏదో ఉదోయగిం కూడ్డ

చేస్ిింది. అమున తీసుక్క వెళ్ుబోయ్యముిందు ఆమెతో సవయింగా

మాటాోడ్డన.

“మీ వళ్ళు ఈ మధయ ఒక వృదాధశ్రమిం ప్రార్ింభిించారు కదా!

చాలా మింది వృదుధలు అకుడ వునానర్ని వినానన. వాళ్ుక్క వైదయిం

చేయడ్డనిక్త డ్డకటర్, న్ర్స కూడ్డ వునానర్ట. అమున కూడ్డ చేర్షుించే ఏరాుటు

చేయగలవా? ఆమెక్క వైదయ సహ్లయిం, న్లుగుర్షతో కాలక్షేపిం కూడ్డ

దొరుక్కతాయి.”

ఆమె నా వైపు కనానర్ుక్కిండ్డ ఓ క్షణిం చూస, “అలాగే” అింది.

ఆశ్రమిం చాలా నీట్గా వుింది. ప్రశాింత్ింగా వుింది. చుటూట పర్షసరాలు

కూడ్డ చాలా బాగునానయి. కాకపోతే ఆశ్రమింల్ల వున్న వాళ్ుింతా క్రిషిటయనేస.

డ్డకటర్, న్ర్స కూడ్డ క్రిషిటయనేస. ఉచిత్ింగా స్తవ చేసుిన్నవాళ్ళు.

వాళ్ు మధయ అము ఉిండగలదా? అర్వై ఏళ్ుపాటు ఒక న్ముకానిక్త

అలవాటు పడిన్ మనిషి ఉన్నటుోిండి మరో ర్కమైన్ సమాజింల్ల

బలవింత్ింగా జీవిించవలస వస్తి...అదామెక్క మర్షింత్ మన్సాిపిం

కలిగించదు కదా! ఈ విష్యమే అము దగిర్ ప్రసాివిించాన.

57
 “ఫరావలేదు. నాక్తకుడ చాలా బాగుింది. ఎవర్యితే ఏిం నాయనా!

వాళ్ళు మనష్యయలే. ముఖయింగా మించివాళ్ళు” అింది ముభావింగా.

అింత్కింటే ఆమె మాత్రిం ఏమింటుింది! అన్క త్పుదు. మనిషి

జీవిత్ిం ఒక పోరాటిం. సరగుల్ ఫర్ ఎక్తజస్పటన్స! జీవిించాలింటే

లొింగపోవడ్డలు, అణగపోవడ్డలు, సరుీక్కపోవడ్డలు త్పువు.

మనిషి త్న్కోసిం త్న్నక నిర్ేయిం తీసుక్కింటే, దానిన

సమర్షథించుకోవడిం కోసిం ఎింత్యినా పోరాడగలడు. కాని మర్సకర్షకోసిం

అత్డో నిర్ేయిం తీసుక్కన్నపుుడు ఎలాింటి విసురుో, ప్రశ్నలు ఎదురోువాల్ల ఆ

రోజు నించే నా అనభవింల్లక్త వచిచింది.

ఊళ్ళు వున్న బింధువులే మొదలు పెటాటరు. “అదేింటయాయ! ఆ క్తర్సాినీ

వాళ్ు మధయ త్లిోని వదిలిపోతునానవా? ఏిం బాబూ, త్లిోని ఆ మాత్రిం

పోషిించుకోలేని సథతిల్ల ఉనానవా?” అనానడు నాక్క తాత్ వర్సాయన్.

“కలికాలిం. కన్నత్లిోని ఆశ్రమింల్ల వదిలిపోయ్య కొడుక్కలు

పుటుటకొసుినానరు. ఈ కాలిం పలోలక్క త్లీో, త్ిండ్రీ అనే గౌర్విం, ఆతీుయత్

అసలు లేవు” అనానరు ఇింకెవరో.

“తొమిుది నెలలు మోస, ప్రాణానిక్త ప్రాణిం అడుావేసన్ కన్నత్లిో నీక్క

చివర్ష రోజుల్లో బరువయిిందా? నవవసలు మనిషివి కాదురా” అనానడు

మావయయ వర్సయిన్ పెదీమనిషి.

అపుటికే నా వళ్ళు మిండిపోతోింది. నేన మెటీర్షయలిస్టటన్ని ముద్ర

వేసాిర త్పు , నా సమసయక్క మరో పర్షషాుర్ిం లేదని గ్రహిించరిం!

58
 “పోనీ మీ యిింటోో ఉించుక్కని స్తవ చేసాివా మామయాయ! నా కోసిం

నెలకో రిండువిందలు ఉించుక్కని మొత్ిిం నా జీత్మింతా నీకే పింపుతాన.

నాకూ నిశచింత్గా ఉింటుింది” అనానన.

“బావుిందిరా! నీకే బరువయిింది. ఇక మాక్క పటిటిందా? అయినా మా

ఇింటోో చేసపెటేట వాళ్ువరూ లేరు” అనానడ్డయన్ తేలిగాి.

“ఎదుటి వాళ్ు త్పుులిన ఎతిి చూపించటింల్ల వున్న సామర్థయిం, నీక్క

బాధయత్న సీవకర్షించడింల్ల లేదు మామయాయ! నీ ముసలి త్లిో, త్ిండ్రీ

గొడోపాక ప్రకున్ షడుాలాింటి గదిల్ల ఎలాింటి దుసథతిల్ల ఉనానరో నాక్క

తెలియనిది కాదు. ల్లకిం కోసిం, ఎవర్యినా ఏమైనా అనక్కింటారమోన్న్న

భయింతో త్పు భక్తితో నవువ వాళ్ున దగిర్ పెటుటకోలేదు. నీ మన్సుల్ల

ఏముిందో నాక్క తెలియదా మావయాయ! ‘వాడు చేసన్ ఈ పని నేన

చేయగలిగతే ఎింత్ బావుిండున! ఈ బాదర్బింద్ద వదిలిపోన’

అనక్కింటునానవు. కానీ పైక్త చెపుుకోవు. ఆ విష్యిం ఒపుుకోవడ్డనిక్త నీ

అభిజాత్యిం అడుావసుిింది” అనానన.

నాక్క “పకచర్ ఆఫ్ డేర్షయన్ గ్రే” గుర్సిచిచింది. ప్రతి మనిషిక్త రిండు

ముఖాలుింటాయి. అిందల్ల పైక్త కనిపించేది కృత్రిమ చిరున్వువ పులుముక్కన్న

అిందమైన్ ముఖిం. రోజు రోజుకీ క్కళ్ళుపోయి వికృత్ింగా మారది

అింత్రుుఖిం. “ఫేస్ట ఈజ్ ది యిిండెక్స ఆఫ్ మైిండ్” ‘ముఖిం మనిషి

మన్సుక్త ప్రతిరూపిం’ అింటారు. కానీ చాలామిందిక్త అది వర్షిించదు.

అముని వదిలి నేన తిర్షగ వచాచన.

59
 అము అకుడుింది కాబటేట త్వర్గా సవసుథరాలయిింది. కొదిీగాన్యినా

న్డవగలిగే స్తటజికొచిచింది. ఇింకాసి కొలుక్కింటే తీసుక్కరావచుచ కూడ్డ.

అయితే ఈ మధయకాలింల్ల ఆమెనించి అిందుక్కన్న రిండు ఉత్ిరాల్లో ఒక

విష్యిం సుష్టింగా గమనిించాన.

కార్ణిం తెలియదు. కానీ ఆవిడక్క అకుడ శారీర్కమైన్ సవసథత్కింటే

మాన్సకమైన్ ఆన్ిందిం లభిస్ిింది! అది ఏ ర్కింగా వస్ిిందో నాక్క

అర్థింకాలేదు.

కాదు.... అర్థమైింది.

కాలేదనక్కింటే అది నా ఆత్ువించన్.

అముక్క నేన న్చచన.

నాకొచేచ ఎనిమిది విందల జీత్ింల్ల మూడొిందలు పెటిట, ఆమెని

దిన్మింతా చూసుకోవడ్డనిక్త ఒక మనిషిని నియమిించి, మిగలిన్

అయిదొిందల్లి ఆమెక్త మిందులు కొన్లేక, నేనో పూట పసుిలుింటూ, ఆమె

మించిం ప్రకున్ కూలబడి “నేన నినన ర్క్షించుకోలేకపోతునాననే అమాు!”

అని స్పింటిమెింటల్గా ఏడిస్తి ఆమెక్క సింత్ృపి.

ప్రాణాలు త్వర్గా పోయినా సర.

2
మాది రిండు పోర్ిన్ో ఇలుో. పై మేడమీద మరో క్కటుింబిం
వుింటుింది. మొత్ిిం మూడు.

60
 ఆ రోజు ఆదివార్ిం. ఇింకా పూర్షిగా తెలోవార్లేదు. బయట గోలక్త

మెలక్కవ వచిచింది. సాధార్ణింగా స్పలవు రోజుల్లో నేన ఎనిమిదిింటిక్తగాని

నిద్రలేవన.

బయటక్క వచిచ చూస్తి పకు పోర్ిన్ల్ల హడ్డవుడి. రాత్రి వీచిన్

తుఫాన గాలులక్త వీర్భద్రయయగార్షక్త ఆసిమా ఎటాక్ తీవ్రింగా వచిచింది.

ఉిండేదే రిండు గదులు. అిందువలో త్పునిసర్షగా ఆయన్ గ్రిల్స వున్న

వర్ిండ్డల్లనే పడుకోవాలి. ఆ చలిగాలిక్త ఆయాసింతో, ఉక్తుర్షబిక్తురైపోతునానడు.

పలిో కూత్లాోింటి సవర్ిం ఉచఛసాథయిల్ల పైక్త వచిచ భయింకర్ింగా

వినిపస్ిింది. అది చూస పలోలిందరూ ఏడుపు ప్రార్ింభిించారు. ఆయన్ భార్య

వరాలము సింగతి చెపున్కుర్లేదు. హర్ష డ్డకటర్ కోసిం పరుగెతాిడు.

పై నించి శ్రీనాధ్ వచాచడు. అత్డి ముఖిం బాగా పీక్కుపోయి వుింది.

కళ్ళు ఎర్రగా వునానయి. ఇదీర్ిం ముసలాయన్ దగిర్ కూరుచనానిం. మములిన

చూడగానే ముసలావిడ ఏడుపు కాసి త్గిింది.

డ్డకటర్ వచిచ వెింటనే ఏదో ఇింజక్షన్ ఇచాచడు. మిందులు రాసచాచడు.

ప్రమాదమేమీ లేదనీ, గింటల్ల కాసి ఉపశ్మన్ిం కలుగుతుిందని చెపు

వెళ్ళుడు.

హర్ష ల్లపల భార్యతో పదినిమిషాలు మాటాోడి బయటక్క వచాచడు.

ముఖిం చూడగానే అత్ని దగిర్ ఎక్కువ డబ్దబలేదని తెలుస్ిింది. శ్రీనాధ్

పైకెళ్ళు వచిచ విందరూపాయలనోటు అిందిించాడు.

61
 “థింక్స” చెపు వెళ్ళుపోయాడు హర్ష. అర్గింటల్ల వీర్భద్రయయగార్ష

ఆయాసిం కొదిీగా త్గిింది. నేన నా గదిల్లక్త వచేచసాన.

నా వెన్కే నా ఇింటోోక్త వచాచడు శ్రీనాధ్. “అన్కూడదు కానీ ఆయన్

పోయినా బావుిండేది. ఆయన్ అవసథపడటిం సర, అింత్క్కమిించిన్ అవసథ ఆ

ఇింటోో అిందర్షద్ద” అనానడు.

“ఈ అభిప్రాయిం నీకేకాదు. పైక్త చెపుకపోయినా ఆ ఇింటోో హర్షకీ,

అత్డి భార్యకీ, త్లిోకీ కూడ్డ అలాింటి అభిప్రాయమే ఉిండవచుచ” అనానన.

ఆ మాటలక్త శ్రీనాధ్ నావైపు చిత్రింగా చూచి, “నీక్క అసలు

మనష్యల మీద న్ముకిం లేదనక్కింటాన” అనానడు.

నేన న్వివ “అదిసర, నీ విష్యిం ఏమిటి? రాత్రింతా నిద్రపోయిన్టుో

లేదు. మళ్ళు గొడవ పడ్డారా!” అని అడిగాన - శ్రీనాధ్ ఎర్రబడా కళ్ుల్లక్త

చూసూి.

“అవున... రాత్రి నా భార్యకీ, నాకూ చాలా గొడవయిింది. కోబ్దబల్ల

పేకాడుత కూరుచిందట. పది దాటాక వచిచింది. అడిగాన్ని కోపింతో ఇష్టిం

వచిచన్టుో మాటాోడిింది. ఈ రోజు మా పెళ్ళురోజు. పెళ్ుయి మూడేళ్ుయిింది.

ఇనానళ్ు సుర్ధలనీన మర్షచపోయి కొత్ిజీవిత్ిం ప్రార్ింభిించాలని, అవర్మైతే నేన

కాసి త్న్ దార్షల్లక్త వెళ్ళులని నిన్ననే నిర్ేయిించుక్కనానన. త్న్కోసిం

ఖరీదయిన్ చీర్ కొనకొుచాచన. ఈ రోజు ఉదయమే తీర్షగాి కూర్సచని త్న్తో

అనన్యింగా మాటాోడి ఇదీర్ష మన్సుల్లో ఉన్న క్కళ్ళునీ కడిగేస ఇకనిించైనా

హ్లయిగా బ్రతుక్కదామని చెబాీమనక్కనానన. కొత్ి జీవితానిక్త ఈ రోజు

62
అింక్కరార్ుణ చేయాలనకొనానన. కానీ రాత్రి నేన ఎింత్ అనన్యింగా

మాటాోడినా త్న రచిచపోయిింది. నేనో చేత్కాని వెధవన్ట. భార్యని

సుఖపెటటలేని అసమరుథడిన్ట. చాల డబ్దబిందని అబదాధలు చెపు

పెళ్ళుచేసుక్కనానన్ట. ఇపుుడు ఆమెన వింటిింటిక్త, పడకటిింటిక్త కటిటపడేస

బానిసలా చూడ్డలనక్కింటున్న సింక్కచిత్ మన్సుుడిన్ట. ఎిందుకో

భర్షించలేకపోయాన. మొటటమొదటిసార్ష కొటాటన. మొదటిసార్షగా ఒక స్త్రీని,

అిందునా ప్రేమిించి పెళ్ళుడిన్ భార్యని కొటాటన” అత్డి కళ్ుల్ల నీళ్ళు

తిర్షగాయి. రిండు చేతులతో ముఖిం కపుుక్కనానడు.

నేన ఆపాయయింగా అనన్యింగా అత్ని భజిం చుటూట చెయియవేస

పటుటకోలేదు. దూర్ింగా వెళ్ళు సగరట్ వెలిగించుక్కనానన. ఇింకొకళ్ు

విషాదింపటో సానభూతి ప్రకటిించడిం నాక్క చేత్కాదు. ఆ పర్షసథతిల్ల నేనింటే

ఏిం చేసాిన అని ఆల్లచిించటిం మాత్రమే చేత్వున.

త్వర్గానే తేరుక్కనానడత్న. “ప్రొదుీటే లేచి క్షమాపణ చెపుుక్కనానన.

అయినా సర నేనెింత్ చెబ్దతునాన విన్క్కిండ్డ, బ్రతిమాలుతునాన

పటిటించుకోక్కిండ్డ వెళ్ళుపోయిింది. ఎకుడికెళ్ళుిందో తెలియదు.” కొదిీస్తపు ఆగ

మళ్ళు మొదలు పెటాటడు. “నవువ పెళ్ళు చేసుక్కింటే మాత్రిం ముిందుగానే ఆ

అమాుయి అభిరుచుల గుర్షించి వివర్ింగా తెలుసుకో. నీ గుర్షించి కూడ్డ

చెపుు. లేకపోతే త్రావత్ ఇదీరూ ఇబబింది పడతారు నాలాగా.”

“పెళ్ుింటే భారాయభర్ిలిదీరూ త్మ అవసరాల కోసిం అనక్షణిం ఒకర్ష

న్నకరు అర్థిం చేసుక్కన్నటుో న్టిసూి బ్రత్కటిం అని నా ఉదేీశ్యిం. నాక్క వేర

63
మనిషి ‘అవసర్ిం’ లేదు. అిందుకని పెళ్ళుమీద నాకింత్ ఇింట్రెస్టట లేదు”

అనానన. నేన చెపుింది అత్నిక్త అర్థిం కాలేదనక్కింటాన.

“నవవింత్ గటిటగా అింటే అిందరూ నినన అనమానిించే అవకాశ్ిం

వుిందోయ్. మొనాన మధయన్ ఎదుర్షింటి మన్ుధరావు అనానడు కూడ్డ.”

“అిందువలో నా మగత్నానికొచేచ ల్లటేమీలేదు. అత్డికా విష్యిం

అన్వసర్ిం. సరగానీ ఎలాగూ నీ మన్సు బాగులేదు. ఏదైనా సనిమాక్క

పోదామా, కాసి క్కదుటపడుతుింది.”

“వదుీలే. నేన త్న్న కొటటడిం త్పుు. ఈ రోజుల్లో భర్ి దెబబలన ఏ

భార్య సహిసుిింది చెపుు? ఒకవేళ్ మన్సు మార్ష త్నగాని తిర్షగ వస్తి ఆ

సమయింల్ల నేనిింటోో ఉిండక్కిండ్డ సనిమాక్క వెళ్ుడిం త్పుు. నేన ఇింటోోనే

వుింటాన” అని చెపు వెళ్ళుపోయాడు శ్రీనాధ్.

నా మన్సు చేదుగా అయిపోయిింది. ఇింత్కాలిం అలాింటి భార్య

దొర్షక్తన్ిందుక్క శ్రీనాధ్ మీద జాలిపడేవాణన. కాని ఈ రోజు అింత్ మించి

వాడిని భర్ిగా పొింది, సుఖపడలేని అత్డి భార్యమీద జాలిపడ్డలనిపస్ిింది.

స్త్రీ పురుష్యలెిందుక్తలా ప్రవర్షిసాిరు? అింత్ ఆల్లచనార్హిత్ింగా

పెళ్ుిందుక్క చేసుక్కింటారు? ఒకవేళ్ చేసుక్కనాన జీవితానిన ఎిందుక్క

చేతులారా న్ర్కిం చేసుక్కింటారు?

ఆల్లచిసుిన్న కొద్దీ నాల్ల ఆశ్చర్యిం, బాధ, కోపిం ఒకటొకటిగా

పెర్గడిం మొదలుపెటాటయి.

64
 నాక్క తెలిసన్ింత్ల్ల నా త్లిో అింత్గా సుఖపడలేదు. ఒకచోట నిలవక

ఎపుుడూ ఊరూరూ తిర్షగే త్ిండ్రితో ఆమెకూడ్డ బొింగర్ింలా తిరుగుతనే

వుింది. చివర్క్క ఆయన్ మిగలిచపోయిింది ఏమీలేదు, న్నన త్పు.

నాలుగళ్ుల్ల పాచిపని చేస, వాళ్ళు పెటిటింది కూడ్డ తిన్క దాచుక్కని

ఇింటికెళ్ళు పలోలక్క కడుపునిిండ్డ పెటిట, భర్ికోసిం తాన తిన్క్కిండ్డ

ఎదురుచూస్త పని మనిషి ర్ింగముక్క దొర్షక్తిందేమిటి? తాన సింపాదిించిన్

దానితో శుభ్రింగా తాగేస, ఇింటిక్త రాగానే సరైన్ భోజన్ిం లేదని భార్యన

నాలుగు త్నిన, ఉన్నదింతా తిని హ్లయిగా పడుక్కనే భర్ి! ప్రతి చిన్న త్పుుక్త

కొటిట హిింసించే భర్ిని కూడ్డ అది అత్ని బలహీన్త్గా తీసుక్కని

సరుీక్కపోయ్య పార్వత్ము పనిన, భర్ి ఎింత్మిందితో తిరుగుతునాన త్న్న

ప్రేమగానే చూసుక్కింటాడని ముర్షసపోయ్య వర్లక్షమకాు, భర్ితో సమాన్ింగా

సింపాదిసూి, ఇటు ఇింటిపని, బజారు పని, పలోల బాధయత్ అనీన నెతిిన్

వేసుక్కని, అనిన ర్కాలుగా అవసథ పడుతున్న కొలీగ్ సుజాత్-

ఆల్లచిించుక్కింటూ పోతే స్త్రీ జాతిపటో తాతాులికింగానైనా ఒక చెడు

అభిప్రాయిం కలిగన్ిందుక్క నా మీద నాకే కోపిం వచిచింది.

‘పురుష్యడు త్పుు చేయటిం, స్త్రీ సశీలయింతో బ్రత్కటిం సహజిం’ అనే

ప్రాచీన్ కాలింనిించీ పురాణాల్లి సహ్ల ఆధునిక న్వలలు కూడ్డ త్ర్త్రాలుగా

సింసుృతి పేర్షట స్త్రీలల్లని చిన్న త్పుుని కూడ్డ బ్రహ్లుిండమింత్గా

చిత్రీకర్షసుినానయి. పురుష్యడిల్లని బలహీన్త్లన సీర్షయస్టగా తీసుకోన్వసర్ిం

లేదు అన్న సమాజపు రీతిల్ల నేనకూడ్డ పెర్షగన్ిందుక్క నా ఆల్లచన్ కూడ్డ

65
అలాగే సాగుతోింది. పురుష్యడి త్పుులకీ, స్త్రీ సశీలాయనిక్త అలవాటుపడిపోయిన్

ఆల్లచన్, స్త్రీ త్పుుని నేర్ింగా మలుసూి పురుష్యడి గొపుత్నానిన అతిగొపు

గుణింగా చిత్రీకర్షించే భావింతో మిగలిపోతోింది.

ఆల్లచన్లతో వేడెక్తున్ బ్దర్రని చలోనీటి సానన్ింతో చలోబర్చి,

త్యార్యి బయటక్క వచాచన. శ్రీనాధ్ రాకపోయినా నాక్క సనిమాక్క

వెళ్ళులనిపించిింది. లేకపోతే ఆదివార్ిం గడపటిం కష్టిం.

బస్పసక్తు దగిర్ల్ల వున్న సనిమాహ్లలు దగిర్ దిగ టికెట్ తీసుక్కని

ల్లపలక్క వెళ్ళు కూరుచనానన.

మరీ పాత్ సనిమా కాదుకానీ ఏదో అవారుా సనిమా కాబోలు

ఎకువగా ర్ష్ లేదు. సనిమా అపుటికే మొదలయిింది. అర్గింట గడిచినా కథ

సాగలేదు. చీకటోో తీసన్ సనిమాలా వుింది.

నాక్క బోర్ కొటిటింది. త్లతిపు చుటూట చూసాన. రిండు వర్సల

ముిందు ఒక చివర్గా ఒక జింట కూరుచనానరు. వాళ్ళు సనిమా చూడ్డానిక్త

వచిచన్వాళ్ళు కాదని తెలిసపోతోింది. అత్డి చెయియ ఆమె భుజిం చుటూట తిర్షగ

ముిందుక్క వెళ్ళుింది. మెలిోగా మాటాోడుక్కింటునానరు. సనిమాకనాన ఆ దృశ్యిం

బాగుింది. చీకటోో అత్డి చేతి కదిలికలనబటిట అత్డేిం చేసుినానడో ఊహిసూి

కూరుచనానన. ఆమె కూడ్డ ఇబబిందేమీ పడటిం లేదు. ఏదో వదీనాలి కాబటిట

అింటున్నటుో, మధయల్ల చేయి తీస్తస్ిింది.

అింత్ల్ల ఇింటరవల్ అయిిందన్నటుటగా లటుో వెలిగాయి. లేవబోత ఆ

జింటవేపు చూస ఆగపోయాన.

66
 ఆ స్త్రీ శ్రీనాధ్ భార్య మలిోక. ప్రకునన్నది ఆమెకింటే వయసుల్ల బాగా

పెదీవాడయిన్ వయక్తి. అత్డి చెయియ ఇింకా ఆమె భుజాల చుటూటనే వుింది.

ఆమె అత్డి భుజాల మీద త్లని వాలిచ చూస్ిింది.

నేన లేచి బయటక్క వచేచసాన.

3
చలపతి, శాయింబాబ్ద అపుటికే వచేచసారు. వాళ్ుతోబాటు భోజనానిక్త
కూరుచనానన. నాయర్ మెస్టల్ల భోజన్ిం బావుింటుింది.

“ఏమయాయ! చెపుక్కిండ్డ వెళ్ళుపోయావేిం! వసాివో, రావోన్ని

చూసుినానన” అనానడు శాయింబాబ్ద. నేనా ప్రశ్నక్క సమాధాన్ిం చెపుక్కిండ్డ,

“ఏిం చలపతీ! పోయిన్వార్ిం రాలేదు. ఊళ్ళు లేవా?” అని అడిగాడన.

“ఊ, అమాు వాళ్ళు సింబింధాలు ఏవో వునానయని వ్రాస్తి చూడటానిక్త

వెళ్ళున” అనానడు చలపతి. అత్డు స్పక్రటేర్షయట్ల్ల గుమాసాిగా పని

చేసుినానడు, బ్రహుచార్ష. అకాు, బావా దగిరుింటునానడు. నాయర్కీ చాలా

కాలింనించి ఫ్రిండ్. అిందుకే ప్రతి ఆదివార్ిం హోటల్క్త వచిచ భోజన్ిం చేస

వెళ్తాడు.

“ఇింత్కీ స్పటిలయిిందా లేదా అది చెపుు” అనానడు శాయిం. అత్డు

ట్టలిఫోన్సల్ల చేసుినానడు. పెళ్ుయిింది. భార్య పుటిటింటికెళ్ళుింది డెలివర్షకీ.

67
 “దాదాపు స్పటిలయిపోయిన్టేో. అమాుయిది మా వర్ష దగిర

పలెోటూరు. పదో త్ర్గతి పాసయిింది. తెలివిగా, అమాయకింగా ఉింది. నాక్క

బాగా న్చిచింది.”

“ఉదోయగిం చేసుిన్న అమాుయి సింబింధిం వచిచిందనానవుగా!

అదెిందుక్క వదీనక్కనానవు?” అనానడు శాయింబాబ్ద.

“మీ ఆఫ్టసుల్ల పర్ింధామయయగార్ని వునానరు తెలుసా?” అడిగాడు

చలపతి.

“తెలుసు. నేనాయన్ దగిర పని చేస్తది. ఏిం?” అనానన.

“ఆయన్ రిండో కూతుర్ష సింబింధమే నేన తిర్గొిటిటింది. ఆ అమాుయి

ఏదో ప్రైవేట్ బాయింక్కల్ల ఉదోయగిం చేస్ిింది.”

నేన ఆశ్చర్యింగా “ఆ అబాబయివి నవావ!” అనానన. “అబాబయి

స్పక్రటేర్షయట్ల్ల ఆఫ్టసర్. సింబింధిం స్పటిలయిన్టేో అనానడే!”

“వాడి మొహిం. బాగా కొసాిడు, కాబోయ్య అలుోడు ఆఫ్టసర్ని చెపుడిం

గొపు అనక్కనానడేమో.”

“గొపు అనకోవడమేమిటి! రపు అిందర్షకీ తెలుసుిిందనే ఆల్లచన్

రాదింటావా?”

“ఆయన్క్క రాదు. మా అకుయాయ, బావల ప్రాణాలు తీసుినానడు. నాక్క

వేర సింబింధిం స్పటిలయిపోయిన్టేో అని చెబితే ఏదో వింక చెపు కానిసల్

చేయమింటాడు. వాడింత్ నికృష్యటడిని నేన చూడలేదు.”

నేనిింకా షాక్ నించి తేరుకోలేదు.

68
 “అనీన లక్షాధికార్ో సింబింధాలు వసుినానయి. అమాుయి

వపుుకోవడింలేదు. ఈ స్పక్రటేర్షయట్ సింబింధింవాళ్ళు మరీ

వెింటపడుతునానరు” అనానడు మాతో. అదే చెపాున.

ఆ మాటలక్త చలపతి మర్షింత్ ఇర్షటేట్ అయాయడు.

“నోరు తెర్షస్తి అబదాధలే చెపాిడనక్కింటాన. వాళ్ు పెదీమాుయి మా

ఆఫ్టసుల్లనేగా చేస్ిింది. అపుటోో ఇింటిదగిరుిండే ఒక అబాబయితో ప్రేమల్ల

పడిింది. ఆ అబాబయి నిరుదోయగ. ఒకరోజు చెపాుపెటటక్కిండ్డ ఇింటోోించి

వెళ్ళుపోయిింది. పెళ్ళు చేసుక్కనానరో లేదోగానీ, ఎకుడో కాపుర్ిం పెటాటరు. రిండు

నెలలదాకా వాళ్ు జాడ తెలియలేదు. పేపరోో ఫోటోలు, పోలీసు ర్షపోరుటలు

కూడ్డ ఇచాచడు. రోజూ మా ఆఫ్టసు చుటూట తిర్షగేవాడు. చివర్క్క ఆ

ఆబాబయితో ఆ అమాుయి కనిపించిింది. ఏమీ చెపుుకోలేక ఇదీర్షకీ త్నే

పెళ్ళుచేశాడు. కానీ. ఆ అబాబయింటే చాలా చిన్నచూపు. ప్రసుిత్ిం ఆ ఇింటోో

అత్డిక్త గౌర్వింలేదు. భార్యక్త కూడ్డ అత్న్ింటే ప్రేమగానీ, గౌర్వింగానీ లేవు.

మొదటోో వున్న ప్రేమింతా పోయిింది. త్న చేసింది త్పుని ఫ్టలవుతుిందో,

జీవిత్ింల్ల డబ్దబ అవసర్ిం ఎక్కువని గ్రహిించిిందో.... అత్డితో కాపుర్ిం

అయితే చేస్ిిందిగానీ నౌఖరుకింటే హీన్ింగా చూస్ిింది. ప్రసుిత్ిం మా

ఆఫ్టసుల్లనే పనిచేస్త రావుగార్షతో ప్రణయిం సాగస్ిింది” అనానడు.

“ఛ! ఏదో స్తనహిం కావచుచ. ఎిందుకలా చెడుగా అనకోవడిం!”

“నాక్క మాత్రిం ఎదుటివాళ్ు గుర్షించి కామెింట్ చేయడిం, అద్ద నిజిం

తెలుసుకోక్కిండ్డ వాగడిం ఇష్టమా! ఇది ఆఫ్టస్టల్ల అిందర్షకీ తెలిసన్

69
విష్యమే. ఆ అమాుయి ఆయన్మీద త్న్క్కన్న అధికారానిన బహిర్ింగింగానే

చూపసుిింది. ఆయన్ భార్య ఆయన్క్క కటనింగా తెచిచన్ కారుని ‘నా కారు’

అని గర్వింగా చెపుుక్కింటుింది. మధాయహనిం అవగానే ఇదీరూ కారుల్ల

రోజుకో హోటల్క్త భోజనానిక్త వెళ్ళుపోతారు.”

“ఇింటోో భార్య దగిర్ మన్శాశింతి లేదని, అిందుకే వీళ్ుమాుయి

దగిర్క్క వసుినానడని నాతోటే చెపాుడు పర్ింధామయయ.”

“వాళ్ళుదీర్షమధాయ సింబింధిం గటిటపడడ్డనిక్త ప్రయతినసుిన్నద్ద,

ప్రోత్సహిసుిన్నద్ద ఆయనే. ఇింటోో మన్శాశింతి లేనివాళ్ళు విందమింది

ఉింటారు. వాళ్ుిందర్షనీ కూతుర్ష దగిర్క్క రానిసాిడ్డ? అబదాధలు చెపుడిం

సులువు. రపు నిజిం బయటపడితే ఫేస్ట చేయగలిగే ధైర్యిం వుిండ్డలి. ఆ

అమాుయి భర్ిక్తపుుడు మించి ఉదోయగమే దొర్షక్తింది. రావుగార వేయిించారు.

ఎక్కువగా టూరుోింటాయి. అత్డు వరు వెళ్ుగానే రాత్రిళ్ళు రావుగార్ష మకాిం

అకుడే. ఈ విష్యిం కూడ్డ అిందర్షకీ తెలుసు. పర్ింధామయయ మాత్రిం

వాళ్ుది సవచఛమైన్ స్తనహిం అింటాడు.”

మరోగింట అకుడే కాలక్షేపిం చేస యిింటిక్త తిర్షగ వచాచన. శ్రీనాధ్

అపుుడే బయటక్క వెళ్ళత ఎదురుపడ్డాడు.

“మలిోక యిింకా ఇింటిక్త రాలేదు. వాళ్ు అన్నయయ యిింటోో వుిందేమో

చూసవదాీమని వెళ్ళతునానన. ఆమె మొిండిగా వుిందని నేనూ మొిండికేస్తి

ఎలా?” అనానడు.

70
 ఆమెన సనిమాహ్లల్లో చూసన్ విష్యిం చెపులేదు. అలాగే న్న్నటుో

త్లూప ల్లపలిక్త న్డిచాన. మలిోక అన్నయయ ఇింటిక్త వెళ్ళు వుింటుింది. అత్డు

మలిోకన ఆదర్షసాిడు. పర్ింధామయయ కూతుర్షన పర్ింధామయయ సపోరుట చేసాిడు.

ఈ ప్రపించింల్ల అబొసలూయట్గా నైతిక విలువలింటూ ఏమీలేవు. మన్

అవసరాలనబటిట మారుత వుింటాయి.

....వర్ిండ్డల్ల వీర్భద్రయయగారు పడుక్కని చిన్నగా

ఆయాసపడుతునానడు. కానీ ఉధృత్ిం చాలా త్గిింది. ఆ ఇింటోో వాళ్ుింతా

పకు గదిల్ల కూరుచని టీ.వీ ల్ల సనిమా చూసుినానరు. న్వువక్కింటునానరు.

ఉదయిం ఆ యిింటోో కనిపించిన్ భయిం, దుుఃఖిం ఏ కోశానా కనిపించడిం

లేదు.

4
సాయింత్రిం అయిదు దాటిింది. కదలక్కిండ్డ పని చెయయటింతో నా
స్తటట్మెింట్స చాలావర్క్క పూర్ియాయయి. కానీ చెయియ లాగేస్ిింది. మరో రిండు

గింటలు కూరుచింటే పన్ింతా పూర్ివుతుింది. కూర్సచని చెయయక త్పుదు.

“నేన వెళ్ళతునాన సార్” అనానడు సత్యిం లేచి.

“అదేమిటయాయ! స్తటట్మెింట్స టైపు చెయాయలి. అయినా వెళ్ళులింటే

ల్లపలిక్త వెళ్ళు, ఆఫ్టసర్గార్ష పర్షుష్న్ తీసుక్కని వెళ్ళు. నాక్క తెలియదు”

అనానడు పర్ింధామయయ.

71
 “సర! మరోగింట కూరుచింటాన. ఎింత్యితే అింత్ టైపు చేస

వెళ్తాన. ఆ త్రావత్ ఆఫ్టసుల్ల నేనిండన....” మళ్ళు వెళ్ళు సీటోో

కూరుచనానడు సత్యిం.

పర్ింధామయయ విజయసూచకింగా న్వావడు. “ఇవాళ్ పని

పూర్షికాకపోతే, రపువచిచ పని పూర్షి చెయయమని ఆర్ార్స. ఎలుోిండి టీమ్

వచేచసర్షక్త అనీన సదధింగా వుిండ్డలి. ఆ పైన్ నీ యిష్టిం” అనానడు.

అర్గింట కూడ్డ కాలేదు. పర్ింధామయయ పెదీకూతురు సుశీల

ల్లపలిక్త వచిచింది.

“అర! ఇదేమిటి డ్డడీ! ఇింకా పని చేసుినానరా? ఆర్వుతోింది. లేవిండి

త్వర్గా” అింది. ఆమె ముఖింల్ల ఎగజయిట్మెింట్ చూస, ఏదో గొపు విశ్చష్మే

అనక్కనానన.

“ఎిందుకమాు, ఎలుోిండి ఇన్స్పుక్షన్ టీమ్ వస్ిింది. చాలా పని వుింది.

ఇవాళ్ చాలా ఆలసయమవుతుింది” అనానడు పర్ింధామయయ.

“అదేిం క్కదర్దు. వెింటనే లేచి ర్ిండి. రావుగారు సనిమా టికెుటుో

తీసుకొచాచరు. ఎింత్ కష్టింమీద దొర్షకాయో తెలుసా?”

నాక్క న్వ్వవచిచింది. సత్యిం పళ్ళుబిగపటిట కసగా చూసుినానడు.

“సనిమాకా? వదుీలేమాు! అిందర్ిం వుింటునానిం” ఆయన్ అనేింత్ల్లనే

రావుగారు ల్లపలిక్త వచాచరు.

“ఇదేమిటింక్కల్! ఇింకా కూరుచనానరా? టైమయిింది లేవిండి.”

“అదికాదు బాబూ...”

72
 “ఏిం కాదు డ్డడీ! నీ క్తష్టమయిన్ హీరో సనిమా ఆఖర్ష రోజని

ఆయన్ కష్టపడి టికెుటుో తెస్తి రాన్ింటావేిం?” ఆమె రావుగార్ష వైపు తిర్షగ,

“మీరు వెళ్ళు కారుల్ల కూరోచిండి. నేన డ్డడీని తీసుకొసాిన” అింది ఆయన్

వెళ్ళుపోయాడు.

పర్ింధామయయ నా వైపు తిర్షగ, “త్పేుటటుో లేదయాయ! రపు ప్రొదుీట

వసాివుగా. అపుుడు కూరుచని అనీన పూర్షిచేదాీిం. నీక్క టైపింగు వచుచగా! అద్ద

నవేవ చేదుీవుగాని” టేబ్దల్ సరుీత అనానడు.

సత్యిం నా దగిర్గా వచాచడు. “రాత్రి బస్టక్త మీ అముని చూడటానిక్త

ఊరు వెళ్తాన్నానవుగా? రపు రావటిం ఎలా క్కదురుతుింది?” అని అడిగాడు.

“ప్చ. అమున చూడ్డానిక్త ఈ వార్ిం కాకపోతే, మళ్ళు వార్ిం

వెళ్ళుచుచ. ఫరావలేదులే” పర్ింధామయయ తేలిగాి అనానడు.

“అవునలెిండి! ఊరు ఎపుుడయినా వెళ్ళుచుచ, సనిమా రపటిదాకా

వుిండదుగా! నేనూ వెడుతునాన, నా సవింత్ భార్యన తీసుకొని సనిమా

కెళ్ళులి” అనానడు సత్యిం. పర్ింధామయయగార్ష వైపు చూసూి వయింగయింగా.

అయితే ఆయన్ దానిన గుర్షిించలేదు.

“వెళ్ళు! అయినా సవింత్ భార్య ఏమిటి? అదెీ భార్యలు కూడ్డ

వుింటారా?” అదో జ్యక్లా న్వావడ్డయన్. నా వైపు తిర్షగ, “రపు పదిింటి కలాో

వచేచస్పయ్. నేనూ వసాిన” అని చెపు వెళ్ళుపోయాడు.

73
 “ఛీ! ఆ పలోక్త, వచిచన్ పెదీమనిషిక్త సగుిలేకపోతే, ఈ

ముసలాడికయినా బ్దదుధిండకురాో! రపు రాక్క, రాత్రికే ఊరు వెళ్ళుపో. ఏిం

చేసాిడో చూదాీిం” అనానడు సత్యిం.

“పోనీలే సత్యిం! ఆఫ్టసుపనేగా! అమున చూడ్డానిక్త వచేచవార్ిం

వెళ్తాన” అనానన.

“నేనూ కూరుచింటాన” అనానడు సత్యిం. వేడి వేడి కాఫ్ట తాగాక కాసి

ర్షలీఫ్గా అనిపించిింది.

రాత్రి సత్యిం న్నన ఇింటిదగిర్ డ్రాప్ చేస వెళ్ళుడు. సానన్ించేస,

నాయర్ హోటల్లో భోజన్ిం చేస వసూిింటే, రావుగార్ష కారు కనిపించిింది.

ఆయన్ పకుగా అింటుక్కపోయిన్టుట కూరుచింది సుశీల. పర్ింధామయయ కారోో

లేడు. ఆయనినింటి దగిర్ వదిలేస, వీళ్ళుదీరూ సుశీల ఇింటివైపు వెళ్ళతునానరు.

బహుశా ఆమె భర్ి ఊళ్ళు లేడేమో.

త్లిోదిండ్రుల క్తష్టిం లేకపోయినా, సుశీల ఒక నిరుదోయగని ప్రేమిించి

పెళ్ళు చేసుక్కని, అిందరీన వదులుకోవడ్డనిక్త సదధపడిిందని తెలిసన్పుడు, ఆ

అమాుయి ధైరాయనిన, వయక్తితావనిన చూస నాక్క ముచచటేసింది. కానీ

నాలుగేళ్ుయినా కాక్కిండ్డనే ఆ విష్యిం మర్షచిపోయి, ఇలా మరో వయక్తితో

ప్రేమకలాపిం ఎలా సాగించగలుగుతోింది? ఆ అమాుయి మన్సిత్విం

ఎలాింటిది?

ఆమె చదువుక్కింది. మించి ఉదోయగిం ఉింది. భర్ిక్క ఉదోయగిం

లేకపోయినా కష్టపడక్కిండ్డ బ్రత్కగలిగే సామర్థయిం వుింది. ప్రేమిించి పెళ్ళు

74
చేసుక్కన్న మగవాడిపై ఆమెల్ల ప్రేమ త్గిపోయి వుింటుిందా? ఎింత్

ప్రేమిించిన్ వాడయినా, భర్ి ఆర్షథక పర్షసథతి సర్షగా లేకపోతే భార్యల్ల ప్రేమ

త్గిపోతుింది కాబోలు. లేదా, అపుటోో ఆమె కేవలిం వాయమోహింతో అత్డిని

పెళ్ళుడి వుిండ్డలి. అది సరైన్ ఆల్లచన్గా అనిపించలేదు. పెళ్ళు

చేసుక్కన్నపుుడు ఆమె వయసు పదహ్లరు కాదు - ఇర్వై ఆరు.

ఆల్లచన్లతోటే పడుక్కనానన. ఉదయిం లేవగానే ఈ రోజు వెళ్ళు

అముని చూస రావాలని అనక్కనానన. రాత్రి బస్పసక్తు వెళ్ళు ఒకపూట అకుడ

గడిప, మళ్ళు స్మవార్ిం ఉదయానిక్త తిర్షగ వచేచయాలని నా వుదేీశ్యిం.

అమున అకుడ వదిలి వచాచక ఒకసార్యినా వెళ్ులేదు.

అమున చూడ్డలన్న త్పన్ నిజింగా నాల్ల వుిందా? ఏమో,

పర్ింధామయయగారు “ఈ రోజు చాలా పనింది” అన్గానే ప్రయాణిం

ఎిందుక్క కేనిసల్ చేసుక్కనానన?

అిందరాోగా నాల్ల స్పింటిమెింట్స లేవా? అసలు ఎటాచ్మెింట్ లేదేమో.

నేన పెర్షగన్ వాతావర్ణిం అలాింటిది. అయితే అముపటో నాక్క అభిమాన్ిం,

ప్రేమ వునానయి. అిందరూ “అము అకుడెలా వుిందో, ఒకసార్ష చూసరా”

అింటారు. కాని నాల్ల అింత్రీోన్ింగా అము అకుడ సుఖింగా, సింతోష్ింగా

వుిందన్న సింత్ృపి వుింది. అిందుకే వెళ్ళు చూడ్డలన్న ఆరాటిం కలగటింలేదు.

ఎవరో ఏదో అింటార్ని అనక్కింటార్ని, దానికోసిం నేనేదో చెయాయలనే

ఆల్లచన్ నాకెపుుడూ కలగదు. దాని గుర్షించి సగుిపడన కూడ్డ.

75
 అము గుర్షించి ఇింత్ ఆరాటపడుతున్నటుో మాటాోడే వాళ్ుల్ల నిజింగా

ఆమెపటో అభిమాన్ిం, గౌర్విం వునానయా? లేవు. కేవలిం ఫారాులిటీస్ట కోసిం

వాళ్ళు అలా మాటాోడుతారు. అలాింటి ఫారాులిటీస్ట నాక్క న్చచవు. చాలా

కృత్రిమింగా అనిపసాియి. నాల్లని ఈ గుణిం చాలా మిందిక్త న్చచదు.

దూర్ింనిించి ఇలుో కనిపస్ిింది. అనిన పోర్ిన్ల్ల

ో నూ చీకటి. శ్రీనాధ్

కాయింపుకెళ్ళుడు. లేకపోతే అత్డూ చాలా నిశాచరుడు. అర్థరాత్రి దాటినా లటు

వెలుగుతనే వుింటుింది. ఆ రోజు వెళ్ళు మలిోకన బ్రతిమాలి తీసుకొచాచడు.

రిండు రోజులల్ల మళ్ళు అింతా ష్రా మామూలే. ఇింటిక్త కాసి దూర్ింల్ల

సడన్గా ఆగాన. త్మ ఇింటోోించి ఒక వయక్తి దొింగలా అడుగుల్ల అడుగు

వేసుక్కింటూ వచాచడు. గేటు బయటక్క రాగానే, గబగబా అడుగులు

వేసుక్కింటూ, కాసి దూర్ింల్ల ఆగ వున్న కారు దగిర్క్క న్డిచాడు. అకుడున్న

వీధి ద్దపిం వెలుగు అత్డి ముఖిం మీద పడిింది. గురుిపటాటన.

ఆదివార్ిం మలిోకతో సనిమాహ్లల్లో చూసన్ వయక్తి అత్డు.

కారక్తు సాటర్ట చేసుక్కని వెళ్ళుపోయాడు.

5
కాయింటీనోో కూరుచని టిఫిన్ చేసుినానన. రిండు రోజులపాటు

ఇన్స్పుక్షన్ టీమ్తో బిజీ అయిపోయార్ింతా. ఈ రోజిక ఎవరూ పనిచేస్త

మూడ్ల్ల వుిండరు.

76
 దూర్ింనిించి సత్యిం న్వువత వసుినానడు. అత్డు రిండు రోజులునించి

ఆఫ్టసుక్త రావడింలేదు. అిందుకే త్వర్గా వచాచడు.

“టీమ్ వెళ్ళుపోయారా?” అడిగాడు దగిర్క్క రాగానే.

“ఆ, అింతా సవయింగానే జర్షగింది. నవేవమిటి చెపుక్కిండ్డ లీవు

పెటాటవు?”

“అనకోక్కిండ్డ పెటాటలొసచిచింది. అదివార్ిం వచాచవా? ఏమనానడు

గురుడు. సనిమా గుర్షించి బోర్ కొటాటడ్డ?”

“సనిమా గుర్షించే కాదు. త్న్ వాళ్ుిందర్ష గుర్షించి. ఎపుుడూ

ఉిండేదేగా? విష్యిం ఏమిట్రా అింత్ డల్గా ఉనానవు?” అడిగాన.

“ఏిం లేదే బాగానే వునానన.”

“కాదు. పైక్త న్వువతునానవుగాని నీ కళ్ుల్లో తెలిసపోతుింది.”

సత్యిం ఆశ్చర్యింగా చూశాడు.

“అవున. నేన నినెనపుుడూ ఇలా చూళ్ళుదు” అనానన.

అత్న నా ప్రశ్నక్త బదులు చెపుక్కిండ్డ “అదేమోగాని ఒకు విష్యిం

ఆశ్చర్యింగా అనిపస్ిింది. ఇనానళ్ళు ఎింత్ కోోజ్గా వునాన నీ నోట ‘అలాగా’

అన్నమాట, చిన్న చిరున్వువ త్పు ఇలా ఇత్రుల సవవిష్యాల పటో ఆసక్తి

చూపించటిం నేనెపుుడూ గమనిించలేదు. ఈ రోజు నవివలా అడగటిం

ఆశ్చర్యింతోపాటు ఆన్ిందానిన కలిగస్ిింది.”

“నేనినానళ్ళు నీ ముఖింల్ల ఒక ర్కమైన్ త్ృపినీ, ఆన్ిందానీన

చూశాన సత్యిం. ఈ రోజైనా నీ సవవిష్యాలు తెలుసుకోవాలన్న ఆరాటింతో

77
నిన్నలా అడగలేదు. ఏదో తెలుసుకోవాలన్న ఆసక్తి నాక్క కలగదు. కానీ నీ

చిరున్వువ వెనక నీకూ అశాింతి కలిగించే సమసయలునానయింటే.... ఏమో

నాక్క అది బాధ కలిగస్ిింది.”

“అవున. చాలా రోజులుగా నాక్క మన్శాశింతి లేదు నిజమే. కాని అది

పైక్త కనిపించక్కిండ్డ నిగ్రహిించుకోగలిగే ఆత్ుసథయిర్యిం, విశావసిం ఉిండేవి.

ఈ రోజు అద్ద ల్లపించిింది. ఇనానళ్ళు నీకేమీ చెపులేదు. అిందుక్క నవువ

అఫిండ్ అయుయింటే సారీ.”

అత్డివైపు ఆశ్చర్యింగా చూశాన. “ఇిందుల్ల బాధపడేిందుకేముింది

సత్యిం. ప్రతి మనిషి జీవిత్ిం అత్డి సవింత్ిం. అది ఎవర్షతోనైనా

పించుకోవాలన క్కింటే అది అత్డి ఇష్టప్రకార్ిం చేసుక్కనే సావత్ింత్రయిం

వుిండ్డలి. ఈ క్షణింల్ల నవువ నాతో ఏమీ చెపుకపోయినా నా కెలాింటి

ఫ్టలిింగూ ఉిండదు. అది నా త్త్విం. ఆ విష్యిం నీక్క తెలిస్త ఉిండ్డలి.”

“తెలుసు. నా చిరున్వువ వెన్క ఎలాింటి విషాదిం వుిందో ఇింత్వర్కూ

నీకే కాదు. ఎవర్షకీ చెపుుకోలేదు. ప్రతి మనిషికీ సమసయలు ఏదో ఒక

రూపింల్ల వుింటాయి. కాని ఒకర్ష సమసయలు మర్సకర్షక్త సమసయలాోగా కాక

సలీోగా అనిపించవచుచ. అటువింటి సమసయలు బహిర్ిత్ిం చేసుక్కింటూ

తిర్గడిం ఇష్టింలేక చిరున్వువతో కపేుసుిింటాన. కాని ఒకోుసార్ష ఆ సహన్ిం

కూడ్డ మొరాయిసుిింది. అిందుకే బయటపడ్డానేమో” సత్యిం ఆగాడు.

78
 చిరున్వువలు చిిందిసూి, సర్దాగా న్వువత, న్వివసూి, చుర్కలు

అింటిసూి, జ్యక్కలు వేసూి తిర్షగే సత్యిం ల్లల్లపల కనీనళ్ళు మిింగుత

బ్రతుక్కతునానడు కాబోలు.

సత్యిం చెపుటిం ప్రార్ింభిించాడు.

“నాక్క ఒకే చెలిో, అముపోయి నాలుగేళ్ుయిింది. నాన్న నా దగిర

ఉింటాడు. కొడుగాి ఆయన్ బాధయత్ నాదేన్నీ వపుుక్కింటాన. చెలిో పెళ్ళు,

పెటుటపోత్లు నా బాధయత్గా నేనే చేశాన. అడిగన్వనీన ఇచాచము. అపుటోో

నాన్న ర్షటైర్యిన్ డబ్దబ చేతిల్ల ఉన్నిందువలో ఎలాింటి ఇబబింద్ద కలుగలేదు.

దానిన మా మేన్త్ి కొడుకేు ఇచాచిం. దగిర్వాళ్ళు. ఎలాింటి సమసయలు

వుిండవనక్కనానన. కాని అదిపుుడు వాళ్ళుింటోో న్ర్కయాత్న్ అనభవిస్ిింది.

మా బావ వాళ్ు అము మాటక్క ఎదురు చెపులేడు. భార్యతో సనిమాక్క

వెళ్ళులనాన అము పర్షుష్న్ ఇవావలి. వాళ్ళుదీరూ న్వువత కబ్దరుో

చెపుుకోవటిం కూడ్డ ఆవిడ సహిించలేదు. కొడుక్క దూర్మైపోతున్న దిగులేమో

అింటే అద్దకాదు. ఆమెక్క మరో కొడుక్క, కూతురూ వునానరు. కూతురాీ వర.

ఆమె నెలల్ల ఇర్వై రోజులు త్లిో దగిర వుింటుింది. నా చెలెోలు మా ఇింటిక్త

రావాలింటే నేన వెళ్ళు అత్ిగార్ష పర్షుష్న్ తీసుకోవాలి. అద్ద ఒకు రోజుకింటే

ఎక్కువ ఉిండడ్డనిక్త వీలేోదు. ఇక ఆవిడ గొింతెము కోరులక్క అింతులేదు.

దేశ్ింల్ల ఏ మూల ఏ క్కలింల్ల అత్ిగార్షగా రాబటటకోవలసన్ ఆచారాలు

ఏమైనా వునానయ్యమోన్ని వెతుక్కతుింది. నా బాధ ఏమిటింటే అనీన ఇచిచ నా

కూడ్డ నా చెలెోలు సుఖపడటిం లేదు.”

79
 “అడగాినే ఇవావలిసన్ అవసర్ిం ఏమిటి? అలా అలవాటు చెయయడిం మీ

త్పుు కాదా? ఆ అమాుయిని అింత్ కష్టపెడుతుింటే మీరిందుక్క వరోువడిం?

వెళ్ళు పదిమిందిల్ల నిలద్దయవచుచగా?” అనానన.

“ఆ విష్యిం నేన ఆల్లచిించలేదింటావా? దేన్నయినా

ఎదురోుగలన్న్న ధైర్యిం నాక్కింది. కాని ఈ విష్యింల్ల నేన

అశ్క్కిడన్యిపోతునానన. కార్ణిం నా శ్త్రువు నా ఇింటిల్లనే ఉనానడు.

అత్న మా నాన్న! మా చెలిో అత్ిగారు, ఆయన్క్త సవయానా అకు. అకు

మాటింటే ఆయన్క్క ఈ నాటికీ వేదిం. ఆవిడ ఏిం చేసనా అది త్పుుకాదు.

ఆయన్ వాదన్ ఏమిటింటే ల్లకింల్ల ఈ ర్షవాజులనీన సహజిం. అత్ిగారు

కోడలిమీద అధికార్ిం చూపించడిం కూడ్డ సహజమే. ఆడపలోగా నా చెలిోక్త

అది భర్షించక త్పుదు. “ఆవిడ అడిగేవి తెచిచచేచ తాహతు నీక్క లేదా? వెళ్ళు,

నీ అత్ిగార్షని అడిగ తీసుక్కరా” అింటాడు నాతో. కటనిం తీసుకోకూడదని,

వాళ్ునిించి ఏద్ద ఆశించకూడదనీ నా ఆదర్శిం. వాళ్ళు కలిగన్ వాళ్ళు అయినా

నేనేమీ తీసుకోలేదు. వాళ్ు అమాుయి పేర్ ఏదో ఆసి ఇచుచక్కనానరు.

అదేమిటో కూడ్డ నాక్క తెలియదు. అద్ద ఆయన్ కోపిం. ‘ఆ ఆసికాసి అమేుస

చెలిోలిక్త కలర్ టీ.వీ., వి.స.ఆర్., బావక్త మోటార్ సక్తల్ కొనివవవచుచగా’

అింటాడు. ‘పెళ్ళుక్త లక్షరూపాయలు కటనిం ఇచాచిం. దాింతో వాళ్ళు అనీన

కొనకోువచుచగా’ అింటాన నేన. మా అత్ియయ కూడ్డ చాలా లౌక్కయరాలు.

మా నాన్నని చాలా అభిమాన్ింగా చూసుిింది. ఆయన్క్క డయాబిటిస్ట. కాని

సీవటోింటే ఆయన్క్క చాలా ఇష్టిం. ప్రేమగా అనిన సీవటుో ఆవిడ చేసపెడుతుింది.

80
అది త్న్పటో అభిమాన్ింగా మాత్రమే అర్థిం చేసుక్కింటాడ్డయన్. ఆయన్

ఎదురుగా నా చెలెోలిన ప్రేమగా చూసుిింది. అిందుచేత్ నా చెలెోలు అకుడ

కషాటలు అనభవిస్ిిందింటే ఆయన్ న్ముడు” సత్యిం ఆగాడు.

ఈ సమసయలు చాలా ఇళ్ుల్లో వుిండేవే. ఒక ఇింటోో కలిస జీవిించే

మనష్యల్లో పర్సుర్ అవగాహన్, ఐకమత్యిం లేకపోతే దానిన అవత్లవాళ్ళు

అడ్డవింటేజిగా తీసుక్కింటారు. పదిమిందిల్ల తెలిస్తి అవమాన్ిం అన్న భయిం

కొిందర్షని అదుపుల్ల ఉించడ్డనిక్త ఉపయోగపడుతుింది. ఆ భయింలేన్పుుడు

వాళ్ున కింట్రోలు చెయయడిం కష్టిం.

సత్యిం అనానడు – “చెలెోలిక్త నేననానన్ని ధైర్యిం చెపుత,

వయసపోయిన్ ఆవిడ పోతే నీకీ కషాటలుిండవింటూ, నా అింత్రాత్ుక్క

వయతిరకింగా చేసూినే వునానన. కాని మొన్న తెలిసన్ విష్యిం న్నన చాలా

బాధ పెటిటింది. నేన్నక ఆదరాశనిన న్మాున. న్మిున్దానిన ఆచర్ణల్ల పెటాటన.

కాదు. పెటాటన్నకొని ఇనానళ్ళు ముర్షసపోయాన. న్నన చూస నేనే

గర్వపడుత సింతోష్పడుత వచాచన. కాని న్వువల పాలయాయన్ని నాక్క

తెలియదు” సత్యిం కళ్ుల్లనే కాదు కింఠింల్లనూ బాధ ధవనిించిింది.

“మొన్న ఆదివార్ింనాడు చెలెోలి దగిర్క్క వెళ్ళున. అదృష్టవశాతి మా

అత్ియయ, బావ లేరు. ఏదో పెళ్ళుక్త వెళ్ళుర్ట. అవకాశ్ిం దొర్షక్తిందని మా

చెలెోలు జర్షగన్ విష్యాలు చెపుింది. ఈ మధయ మా నాన్న వాళ్ళుింటిక్త

వెళ్ళున్పుుడు ఆవిడ ఆయన్తో మాటాోడటిం చెలెోలు విన్నదట. నా చెలిో చెపున్

విష్యిం విింటుింటే కోపింతో వణక్తపోయాన. నా పెళ్ళుల్ల నేన పైసా

81
కూడ్డ కటనిం తీసుకోన్ింటే పెళ్ళుకూతుర్షక్త న్గలు, బటటలు పెటటకకపోతే

బావుిండదని నా చేత్ ల్లన్ పెటిటించి ఇర్వైవేలు తీసుక్కన్న నాన్న, నాక్క

తెలియక్కిండ్డ మా మామగార్ష దగిర్ పెళ్ళు ఖరుచలకని మరో యాభైవేలు

తీసుకొచాచడట. అది నాక్క చెపువదీని బ్రతిమాలుక్కనానడట. ఇపుుడు అదే

ర్కింగా మరో పాతికవేలు మళ్ళు మా మామగార్షన అడిగ తెచిచ అలుోడిక్త

వీడియో, వాషిింగ్ మెషిన్ కొనివవమని వాళ్ుకుగారు ఆయన్క్క సలహ్ల

ఇస్ిింది. ఆ విష్యిం తెలియగానే నేన మా మామగార్ష ఊరళ్ళున. మా

నాన్నక్క డబ్దబ ఇచాచరా - అని నేన నిలద్దశాన. వాళ్ళు నిజమేన్ని

ఒపుుక్కనానరు. అింతేకాదు - పిండగలకీ, పబాబలకీ ఏవేవో కొనాలని ఆయన్

వాళ్ుక్క వ్రాయడిం. వాళ్ళు అతి మామూలుగా అవి మాక్క పింపడిం

జరుగుతునానయి. ఆయన్ ఇకుడి నించి వాటిని త్న్ కూతుర్షక్త సర్ఫరా

చేసుినానడన్న మాట” సత్యిం మొహిం ఎర్రగా కిందిపోయిింది. త్న్

అత్ిగార్షింటోో అత్న ఎింత్ అవమాన్ిం జర్షగన్టుో ఫ్టలవుతునానడో నేన

ఊహిించగలన.

త్లిోదిండ్రులింటే బిడాల సుఖిం కోరుక్కింటార్నీ, బిడాలకోసిం ఎింత్టి

తాయగమైనా చేసాిర్ని న్మిున్ సింసుృతి మన్ది. కడుపు మాడుచక్కన్యినా

బిడాలక్క కడుపునిిండ్డ తిిండిపెటేట తాయగధనలని న్ముకిం మన్ది. కాని

అిందరు త్లిోదిండ్రులు అలాింటివారు కాదు.

త్లీో, త్ిండ్రీ, కొడుక్క, కూతురు, అనాన, చెలెోళ్ళు ఎవర్యినా పైక్త

కనిపించే ఆకార్ిం వెన్క, ల్లపల మనిషో, పశాచమో, రాక్షసుడో లేక వాటి

82
మిశ్రమమో గల మరో అకార్ిం వుింటుింది. బ్దదిధ అనేది మనిషిక్త మాత్రిం

లభిించిన్ వర్ిం. ఏ జింతువుకీ లేని ప్రతేయక గుణిం. కానీ మన్ మాటలవలో,

చేత్లవలో అవత్లి మనిషిని మోసిం చేయటానికే ఆ బ్దదిధని

ఉపయోగించవలస రావటిం మన్ దుర్దృష్టిం.

హ్యయమన్ ర్షలేష్న్స.... బోడీ హ్యయమన్ ర్షలేష్న్స.

* * *
ఆఫ్టసు నించి ఇింటిదగిర్ బసుస దిగుతుింటేనే ఎదుర్యాయడు శ్రీనాధ్.

“ఎపుుడొచాచవు కాయింపునిించి” అడిగాన.

“ప్రొదుీటే. నేన వచేచసర్షక్త నవువ లేవు. త్వర్గా వెళ్ళుపోయావని

వీర్భద్రయయగారు చెపాురు. నీతో మాటాోడ్డలి. అలా పారుుల్ల కూరుచిందాిం

పద” సూుటర్ మీద తీసుకెళ్ళుడు శ్రీనాధ్. నాకేదో అర్థమయిన్టేో అనిపస్ిింది.

కాని నేనేిం మాటాోడలేదు.

ఇదీర్ిం పారుుల్ల ఒకపకు కూరుచనానిం. శ్రీనాధ్ ఉపోదాఘత్ిం

లేక్కిండ్డనే మొదలు పెటాటడు.

“రాత్రి ట్రెయిన్ల్ల ఒక ఫ్రిండ్ కనిపించాడు. మలిోకని సనిమాహ్లల్లో

ఎవరో వయక్తితో చూశాన్ింటునానడు. ఏమింటావు? అలాింటి తిరుగుళ్ళు మొదలు

పెటిటిందింటావా?” అడిగాడు.

“అదేిం అనమాన్ిం శ్రీనాధ్. ఎవరో మగవాడితో కనిపస్తి అది

చెడుతిరుగుడుగా అనకోవడమేమిటి? వాళ్ు బింధువు లెవర్యినా అయి

వుిండవచుచగా?”

83
 “ఆ స్తనహుతుడిక్త మా వాళ్ుిందరూ తెలుసు. వాళ్ున్నయయ ఇింటి

దగిర వుింటాడు.”

“ఎవరో తెలుసుకోక్కిండ్డ అనమానిించడిం త్పుు శ్రీ.... బింధువు

కాకపోతే పర్షచయసుథడై వుిండవచుచ. అనకోక్కిండ్డ ఎకుడో కలిస

వుిండవచుచ.”

“అనకోక్కిండ్డ గిండిపేట దగిర్ కూడ్డ కనిపించార్ింటావా?”

నేన మాటాోడలేదు.

“ఆ స్తనహుతుడిక్త తెలుసు. నేన మలిోకని ఎింత్గా ప్రేమిించి పెళ్ళు

చేసుక్కనాననో! ముిందుగా అత్డేిం చెపులేదు. త్రావత్ మలిో ప్రవర్ిన్ గుర్షించి

బాధగా చెపుుక్కింటే అపుుడు చెపాుడు.”

“చూడు శ్రీనాధ్! అవనీన అన్వసర్మైన్ అనమానాలు. ఈ రోజుల్లో ఒక

మగా, ఒక ఆడ్డ మధయ స్తనహిం సాధార్ణిం. ఏదో సిందర్భింల్ల ఏదో

ర్కింగా కలవడ్డనిక్త అవకాశ్ిం లేదింటావా? నీ మన్సుల్ల ఏమైనా వుింటే

మలిోకనే డైరక్టగా అడుగు. ముఖయింగా మన్ బాధలు అిందర్ష దగిరా

ప్రసాివిించడిం మించిది కాదని నా ఉదేీశ్యిం” చివర్షమాట మాత్రిం చాలా

సనిసయర్గా చెపాున.

“నేన అలాగే అనక్కనానన. కాని వాడలా చెపుగానే ఏదో బాధ.

ఇపుుడదే పని చేసాిన. పద వెళ్దాిం” శ్రీనాధ్ లేచాడు. అత్డి ముఖింల్ల

ర్షలీఫ్తోపాటు ఆన్ిందిం. అత్డి మన్సు వికలిం చేయటానిక్త క్షణిం పటటదు.

కాని అదింత్ అవసర్ింగా నాక్క అనిపించలేదు. కొనిన నిజాలు ఎింత్

84
ఆలసయింగా తెలిస్తి అింత్ మించిది. మరవర్ష దావరానో కింటే అసలు

వాళ్ుదావరా తెలుసుకోవడిం మరీ మించిది.

నేన లేసుిిండగా, వెనెనముక క్రిిందిభాగింల్ల న్నపుగా అనిపించిింది.

కొదిీ రోజులుగా త్ర్చూ ఈ న్నపు వస్ిింది. కాస్తపటిక్త సరుీక్కింటుింది. నేన

న్డక కొన్సాగించాన. ఈ సార్ష న్నపు కాసి ఎక్కువగానే వుింది.

ఆకాశ్ింనిిండ్డ న్లోటి మబ్దబలు, రాబోయ్య తుఫానక్త సింకేత్ింలా

వునానయి.

6
నేన పర్ునెింట్ అయిన్టుో ఆర్ారుస అిందుక్కనానన. అింత్ వర్క్క
చేసన్ ట్టింపర్రీ సమయిం కూడ్డ కలుపుక్కని జీత్ిం ఎర్షయర్స ఇవవమని

హెడ్డాఫ్టసు నించి మా ఆఫ్టసర్క్త లెటర్ కూడ్డ వచిచింది. అది ఆశించని

అదృష్టిం.

ఆఫ్టసుల్ల అిందరూ వచిచ కింగ్రట్స చెపు వెళ్ళినానరు. ఒకు

పర్ింధామయయగారు మాత్రిం “పర్ునెింట్ అయిపోయాన్ని గొపు ఫ్టలవడిం

కాదు. కష్టపడి పనిచేయాయలి. ఇనానళ్ళు ట్టింపర్రీ కాబటిట ఆషా మాషీగా

గడిచిపోయిింది. ఇపుుడలాకాదు” అనానడు.

పై ఆఫ్టసరు సవయింగా వచిచ అభిన్ిందన్లు చెపుడమే కాక్కిండ్డ

హ్లల్లో అిందర్ష ఎదుటా నా సనిసయార్షటీని పొగడడిం ఆయన్

భర్షించలేకపోయాడు. ఆ రోజింతా చిర్రుబ్దర్రులాడుతనే వునానడు.

85
 పర్ునెింట్ అయిన్ిందుక్క పెదీ ఉదివగనింగా ఏమీలేదు. ర్కర్కాల

ఉదోయగాలు చెయయడ్డనిక్త అలవాటు పడావాడిని. నా బ్రతుక్కతెరువుక్త ఎకుడో

ఒకచోట చిన్న ఉదోయగిం త్పుక దొరుక్కతుిందన్న న్ముకిం నాక్క వుింది.

ఆర్షథకింగా ఇక ఎలాింటి ఇబబింద్ద వుిండదన్న సింతోష్ిం త్పు గొపుగా

ఫ్టలవడ్డనికేమీ లేదు. ఇకపోతే సనిసయర్గా ఉదోయగిం చేయటిం అన్నది

గొపుకాదు. అది కర్ివయిం.

“ప్రొదుీటినించీ చూసుిన్నన. ముసలాడిక్త ఎిందుకింత్ జెలసీ?”

అడిగాడు సురష్.

అది జెలసీయా? ఒక అకౌింట్స ఆఫ్టసర్క్త మామూలు ఉదోయగని చూస

అసూయపడ్డలిసన్ అవసర్ిం ఏముింది?

వరుల బజారుల్ల నా విలువ పెర్షగిందనా లేక అతి తెలివిపరులన్

త్న్ కూతుళ్ుతో సమాన్ సాథయిల్లక్త వచాచన్న్న అసూయా అది?

ఎదుటివాడి కషాటలు, బాధలు చూస పైపైన్ సానభూతి చూపసూి

ల్లల్లపల త్ృపిపడే కొిందరు వయక్కిలు వుింటారు. ప్రపించింల్లని మించి

అింతా త్మకే జర్షగనా వాళ్ుల్ల త్ృపి వుడిందు. పర్ింధామయయది అలాింటి

మన్సిత్విం.

“పర్ింధామయయలాింటి వాళ్ు గుర్షించి ఎక్కువగా ఆల్లచిించడిం

కూడ్డ అన్వసర్ిం. అదొక టైిం వేసుట” అింటాడు సత్యిం. తెలుసు. కానీ

ఆల్లచిసూినే వుింటాిం. చర్షచసూినే వుింటాిం. టైిం వేసుట చేసుక్కింటానే

వుింటాిం.

86
 చిత్రమేమిటింటే, అకుడ పర్ింధామయయ ఇింటోోకూడ్డ, వాళ్ళు మా

గుర్షించి ఇలాగే చర్షచసూి వుింటారు.

* * *
త్లుపుమీద ఎవరో కొడుతున్న శ్బాీనిక్త మెలక్కవ వచిచింది. టైిం

చూస్తి నాలుగవుతోింది. ఇింత్ ప్రొదుీటే ఎవర్సచాచరు? వెళ్ళు త్లుపు తీశాన.

వచిచింది శ్రీనాధ్.

శ్రీనాధ్ ముఖిం ఎర్రగా కిందిపోయి వుింది. కళ్ళు అగన గోళ్ళలాో

మిండుతునానయి. మనిషి విపరీత్మైన్ అలజడిక్త ల్లన్యిన్టుో సన్నగా

వణుక్కతునానడు.

“ఏిం జర్షగింది శ్రీనాధ్?” అని అడిగాన. నా ప్రశ్నల్ల ఆరాటింలేదు,

నిర్షోపిత్ త్పు. అదృష్టవశాతి శ్రీనాధ్ అది గమనిించ లేదు.

“రాత్రి బాగా కొటాటన. చిత్కబాదాన. అయినా నాక్క కోపిం త్గిటిం

లేదు. త్పుు చేశాన్ని అనిపించలేదు.”

“మళ్ళు ఏిం జర్షగింది? ఈ మధయ మలిోకల్ల చాలా మారుు వచిచిందని,

ఇింటిపటుటనే వుింటుిందని చెపాువుగా?”

“అవున. అదింతా న్టన్. నాక్క అనమాన్ిం రాక్కిండ్డ వేషాలు

వేసింది. ట్రైన్ లేటయి కాయింపు నిించి రాత్రి లేటుగా వచాచన. రిండు దాటిింది.

అపుుడు త్లుపు తెర్షచిన్ దాని వేష్ిం చేస్తి విష్యిం తెలిసపోయిింది. పలచటి

నైటీ, త్లనిిండ్డ న్లిగపోయిన్ పూలు చూడగానే అర్థమయిింది. ల్లపల

వెతిక్తతే ఎవరూలేరు. బెడ్ రూమ్ల్ల సగరట్ పీకలునానయి. అడిగతే

87
వాళ్ున్నయయ వచిచ వెళ్ళుడింది. వాడు తాగే బ్రిండేన్నకో. కాని దాని ఆకార్ిం

చూస్తి నాక్క తెలియదా? అది రాత్రి ఎవర్షతోనో గడిపిందన్న విష్యిం

మాత్రిం నిజిం. నాక్క ప్రూఫ్ దొర్కలేదు గాని, దొర్షక్తతే దానీన, వాడినీ కూడ్డ

న్ర్షక్తపారదుీన” అనానడు. అత్నిన చూస్తి జాలివేయలేదు. విసుగేసింది.

“నాక్క ఇింటోోక్త వెళ్ళులని లేదు. ఇకుడే పడుకోనా?” అడిగాడు

శ్రీనాధ్.

“దానికేముింది పడుకో.”

శ్రీనాధ్ పడుక్కనానక సగరట్ వెలిగించి కూరుచనానన.

ఆ రోజు స్తనహితుడు చెపున్పుటినించీ శ్రీనాధ్ల్ల అనమాన్ిం

పెరుగుతనే వుింది అన్నమాట. మలిోక ఈ కొదిీ రోజులనించి ఒకుసార్షగా

అత్డి మీద ప్రేమ ఒలకపోస్ిింది. అయినా అత్డి అనమాన్ిం తీర్లేదు.

అిందుకే కావాలని అర్థరాత్రి దాటాక ఇింటిక్త వచాచడు.

అకుడ జర్షగిందేమిటో నాక్క తెలుసు. చుటుటపకుల అిందరూ రాత్రి

పదిింటికే పడుక్కింటారు. అత్గాడు పదకొిండు దాటాక వచాచడు. మళ్ళు రిండో

ఆట సనిమా వదిలే టైింక్త వెళ్ళుపోయాడు. అదృష్టవశాతి శ్రీనాధ్ అత్డు

వెళ్ళుపోయాక వచాచడు. లేకపోతే అత్డిలాింటి ఆవేశ్పరుడు ఆ సమయింల్ల

ఏమయినా చేసాిడు.

ఇక వాళ్ు దాింపత్యిం ఎలా గడుసుిింది? ఆవిడ త్న్ త్పుు

ఒపుుకోదు. రడ్హిండెడ్గా దొర్కదు కాబటిట ఆమెక్క ధైర్యిం. ఇత్డిల్ల

88
అనమాన్ిం పోదు. ఇదీరూ దెబబలాడుక్కింటూ, ఒకర్షన్నకరు నిిందిించుక్కింటూ

అలా కలిస్త వుింటారు కాబోలు.

ఏమిటీ మన్వ సింబింధాలు? మూడుముళ్ళు వేయడమింటే జీవిత్

కాలపు బింధిం అని న్మిున్ మనధర్ుింల్ల, ఆ బింధిం అింత్ బలింగా

ఎిందుక్క నిలబడటింలేదు? సమాజానికో, ఇత్ర్ పర్షసథతులకో భయపడి,

పలోలకోసిం అడెజస్టట అయి కలిస వుిండడిం. పైక్త చిరున్వువలు పులుముక్కని

కనిపసూి ల్లల్లపల వికృత్ింగా, దేవష్ింతో న్లిగపోతున్న బింధాలివి! గదుల్లో

దెబబలాడుక్కింటూ, గుముిం దాటగానే ఆపాయయత్నీ, ఆతీుయత్నీ ఒలకపోసూి

పది మిందిల్ల అదొక గొపుగా భావిించే పటాటోపపు భేష్జాలివి. ‘ఈ

బలవింత్ింగా కలిస వుిండటిం’ అనేది ఎిందుక్క జరుగుతుింది.

స్త్రీ కీ త్న్ కాళ్ుమీద తాన నిలబడే ధైర్యిం లేకపోవటిం వలోనా?

త్న్ ఇషాటనసార్ింగా బ్రతికే స్త్రీని “బర్షతెగించిిందని....” సమాజిం

ముద్ర వేసుిిందన్న భయింతోనా?

మర్ష అదే పని పురుష్యడు చేస్తి ఏమింటుింది? (ఏమింటుిందో నాక్క

కొనిన రోజుల త్రువాత్ ఎదుర్షింటి మన్ుధరావు దావరా తెలిసింది.)

నాకెిందుకో మలిోక పటో కూడ్డ కోపిం రాలేదు. నా కెపుుడయినా కోపిం వస్తి,

అది అవత్లి మనష్యయల “చేత్గానిత్న్ిం” పటేో వసుిింది.

శ్రీనాధ్ నిద్రల్లనే ఏడుసుినానడు. బహుశా భార్యన కొటిటన్ిందుక్క

కలల్ల పశాచతాిప పడుతునానడేమో!

* * *

89
 “ఈ వార్ిం చివరోో వర్సగా నాలుగు రోజులు స్పలవులు వసుినానయి.

వెళ్ళు మీ అమున చూస, బావుింటే తీసుక్కరావచుచగదోయ్” అనానడు సత్యిం.

నేన మాటాోడలేదు. నా జవాబ్ద వాళ్ుక్క న్చచదు. నా రీజనిింగ్

వాళ్ుక్క అర్థింకాదు.

“త్పుక్కిండ్డ తీసుక్కవసాిడు. ఉదోయగిం పర్షునెింటయిింది. ఎర్షయర్స

బాగా వచాచయి! ఇింకేమయాయ. వయసు ముఫ్కు దాటుతోింది. ఇక పెళ్ళు

చేసుకో” అనానడు పర్ింధామయయ.

“మీక్క తెలిసన్ సింబింధింవుింటే చెపుిండి. అత్డిక్తింకెవరునానర్ని,

మన్మే పెళ్ళు పెదీలిం” అనానడు సత్యిం.

“దానేీముింది. అబాబయి వపుుకోవాలేగాని అమాుయిలకేిం కరువు?

చెపువయాయ ఎలాింటి అమాుయి కావాలి నీక్క?”

“చెపేుదేముింది. ఇింటి పనలనీన తెలిసన్పలో, అత్ిగార్షక్త స్తవ

చేయడ్డనిక్త అభయింత్ర్ిం లేని అమాుయి కావాలి. ఉదోయగిం చెయాయలిసన్

అవసర్ిం లేదులెిండి” అనానడు సత్యిం.

“ఆ విష్యిం నవువ చెపుడమేమిటి? అబాబయిక్త ఉదోయగిం చేసుక్కనే

అమాుయినే చేసుకోవాలనిందేమో. ఇదీరూ సింపాదిస్తి అమున చూడడ్డనిక్త

పనిమనిషిని పెటుటకోవచుచ.”

“నా పెళ్ళు విష్యిం వదిలెయయిండి. పెళ్ళు గుర్షించి నాకే ఇింట్రెసుట

లేదు. మరదైనా మాటాోడిండి” అనానన. సత్యిం అర్థిం చేసుక్కనానడు.

90
 “నాలుగు రోజులు స్పలవులు వసుినానయి. ఒకరోజు అిందర్ిం పక్తనక్

వేసుక్కింటే ఎలా వుింటుింది? సర్దాగా క్కటుింబాలతో వెళ్దాిం” అనానడు.

“గుడ్ ఐడియా. దగిరోో మించి పక్తనక్ సాుట్స ఏమునానయో చెపుు

సత్యిం. త్పుక్కిండ్డ వెళ్దాిం” అనానడు సురష్.

“నాక్క వీలుకాదు. మా ఇింటోో ఉగాది పిండుగ ఘన్ింగా చేసాిిం”

అనానడు పర్ింధామయయ.

“అదేమిటి సార్. నాలుగు రోజుల్లో ఒక రోజు ముసోింల పిండగ,

ఒకరోజు క్రిషిటయన్ో పిండగ. ఆ రోజుల్లో వెళ్దాిం.”

“ఆయన్ మన్తో ఎిందుకొసాిరులే. రావుగారు కారోో బెింగుళ్ళరో,

ఊటీయో తీసుకెళ్తారు” అనానడు సత్యిం.

“అబ్బబ, అదేింలేదు. ఆయన్ తీసుకెళ్తాన్నాన నేన వెళ్ున. ఏదో

సర్దాగా ఉనానరు కదాని డబ్దబన్న వాళ్ు దగిర్ చొర్వ తీసుకోవడిం నాక్క

ఇష్టిం వుిండదు. అదే అమాుయికీ చెపాున. ఆ భారాయభర్ిలిదీరీన కలపడ్డనిక్త

మన్ిం ప్రయత్నిం చేయాలి అని. అమాుయీ అదే అింది. బలవింత్ింగా

వాళ్ళుదీరీన స్పలవుల్లో తిరుపతి పింపుతోింది...” అనానడు పర్ింధామయయ.

“అబబ ఎింత్ గొపు తాయగిం చేస్ిింది! ఏదో సనిమాల్ల హీరోయిన్

లాగ” అనానడు సత్యిం.

నేన మాత్రిం సీటోో కూరుచని సీర్షయస్టగా పని చేసుక్కింటునానన.

మధాయహనిం నా సీటు దగిర్కొచిచ - “ఇవావళ్ నీతో లించ్ చేసాిన.

కాయింటీన్క్త పద” అనానడు పర్ింధామయయ. ఏనాడూ లేని విష్యిం అది. నా

91
సమాధాన్ిం కోసిం ఎదురుచూడక్కిండ్డనే కాయింటీన్ కేస న్డిచాడు. త్నే ఆర్ార్

చేశాడు కూడ్డ.

“అముని చూడ్డానిక్త వెళ్ళినానవేమోకదా. నేనూ వదాీమనక్కింటునానన”

అనానడు ఉపోదాఘత్ింగా. నాక్క సింగతి అర్థమయిింది. కాని ఏిం మటాోడలేదు.

“నేనేదో మాటల సిందర్భింల్ల మా ఇింటోో నీ విష్యిం చెపాున. నా

భార్య ఒకటే గొడవ. ఇనానళ్ళు ఇింత్ మించి అబాబయి మీ ఆఫ్టసుల్లనే

ఉన్నటుో చెపులేదేమిటని. మా రిండో అమాుయిని చూశావుగా, బాయింక్ల్ల

ఉదోయగిం. ఎింత్ గొపు సింబింధాలు వసుినాన “చిన్న ఉదోయగసుిడయినా

మించి అబాబయిని చేసుక్కింటాన” అింటోింది. నినన చూసింది. న్చాచవుట.

అిందుకని అభయింత్ర్ిం లేదు. వచిచ మీ అముతో కూడ్డ మాటాోడతాన”.

“నాక్క పెళ్ళుమీద కోర్షక లేదిండి. ఇపుటోో చేసుకోన” అనానన.

“అదేమిటయాయ! ఎింత్కాలిం ఇలా కాయింటీనోో, హోటళ్ుల్ల తిింటూ

బ్రతుక్కతావు? వయసు త్క్కువేిం లేదు. పెళ్ళు చాలా అవసర్ిం. ఇపుుడు

కాకపోతే త్రావత్ ఒింటర్షత్న్ింతో బాధపడతావు. ఇలా తొిందర్పాటు

నిర్ేయాలు తీసుకోక్క” అనానడు అనన్యింగా.

“ఆల్లచిించి చేసుక్కన్న నిర్ేయమే నాది” అనానన క్కోపిింగా.

“నా కూతుర్షక్త సింబింధాలు రాకకాదు. ఏదో తెలిసన్వాడివి కదా

అన్డిగతే ఇింత్ బెటేటమిటి? ఎింత్ గొపు సింబింధిం తెచుచక్కింటావో నేన

చూసాినగా” విసురుగా అనానడు పర్ింధామయయ.

92
 “ఇిందుల్ల బెటుట ఏమిటి సార్. నాక్క పెళ్ళుమీద అింత్ ఇింట్రెసుట లేదు.

మాటే చెపాున. అద్దగాక ఇింకో అసలు విష్యిం కూడ్డ ఉింది.”

ఆయన్ మొహిం చిటిోించి “ఏమిటి?” అనానడు.

“కొింత్కాలిం నించీ వెనెనముక క్రిింద న్నపుగా వుింది. డ్డకటర్క్త

చూపించుక్కింటే ట్టసుటలు చేయాలనానరు. క్తడీనలుగానీ పాడయితే ఆపరష్న్

చేస వాటిని మారాచలి. దానిక్త ఒక దాత్ కావాలి. రిండు లక్షలు డబ్దబ

కావాలి” అనానన.

ఆయన్ ముఖిం వివర్ేమైింది. నాకేమో బాగా న్వ్వవస్ిింది. ఇింత్

బాగా అబదధిం చెపుగలన్ని నాక్క అింత్ వర్కూ తెలీదు. కానీ ఆయన్ బార్ష

నించి త్పుించుకోవాలింటే ఇది త్పుదు. ఆయన్ కొించెింస్తపు మౌన్ింగా

వుిండి అనమాన్ింగా “క్తడీనల్ల రాళ్ళుమయినా వునానయ్యమో” అనానడు.

“అదే అయితే మించిదే. కాకపోతే మాత్రిం ర్షసుు. నేన అింత్ ఖరుచ

పెటుటక్కని న్నన నేన బ్రతిక్తించుకోలేన” అనానన. ఆయన్ వెళ్ళుపోయాక

సత్యిం నా దగిర్గా వచాచడు . “నీ కాయన్మీద కోపిం రాదా? నవువ నీ

ఎమోష్న్సని భలే కింట్రోలు చేసుక్కింటావు” అనానడు.

“ఊహ్య. కింట్రోల్ చేసుకోవడమేమిటి. నాకసలు అలాింటి ఫ్టలిింగే

రాదు. అింతే” అనానన. నా ఆరోగయిం విష్యింల్ల చెపున్ అబదధిం సత్యిం

విన్కపోవటిం మించిదయిింది. లేకపోతే అదో టాపక్ అవున. ఈ ల్లపుల్ల

గుముిం దగిర్ అలిక్తడి వినిపించిింది. “హల్ల, కింగ్రట్స” అింటూ వచాచడు

చలపతి చేయిసాచి.

93
 షేక్ హిండిసూి “ఉళ్ళు లేవా? కనిపించడిం లేదు” అనానన.

“అవున. ఊరళ్ళు పెళ్ళు సింబింధిం స్పటిల్ చేసుకొని వచాచన.

ఉదోయగిం పర్ునెింట్ అయిన్ విష్యిం తెలిసింది. మళ్ళు స్పలవుల్లో

ఊరళ్తావేమోన్ని కలవడ్డనిక్త వచాచన” అనానడు చలపతి.

“వెళ్ళునా ఒకురోజుిండి వచేచసాిన. నవువ ఊళ్ళునే వుింటావుగా.”

“ఏమో, ఇింక ప్రోగ్రిం వేసుకోలేదు. అన్నటుో మా ఆఫ్టసుల్ల జర్షగన్

విష్యిం తెలిసిందా?” అడిగాడు చలపతి.

“మీ ఆఫ్టసు విష్యిం నాకెలా తెలుసుిింది?”

“అవునలే. మీ పర్ింధామయయ గొపుగా చెపుుకోడ్డనిక్త గోర్ింత్ వుింటే

కొిండింత్గా చెపుుక్కింటాడు. ఇపుుడేిం చెపాిడు? ఇపుుడిక నోరత్ిడు. రావుగార్ష

భార్య ఆఫ్టసుక్త వచిచ వీళ్ుమాుయిని న్లుగురోో శుభ్రింగా దులిపేస వెళ్ళుింది.

ఆ రావుగారు నోరత్ిలేదు. కారు, ఆసి అింతా ఆవిడ కటనింగా తెచిచిందేన్ట.

“ఆ కారోో మరోసార్ష కనిపస్తి కాళ్ళు విర్గొిడతాన” అని చెపుపోయిింది. ఆ

సుశీల ముఖిం చెలోక రిండు నెలలు స్పలవు పెటిట వెళ్ళుింది. ఆవిడన్న

మాటలక్క మరవరైనా అయితే ఆత్ుహత్య చేసుక్కనే వార.”

నాక్క కాసి బాధగా అనిపించిింది. ఆ అమాుయి ఇలా అలోర్ష

పాలవుతుిందని ఆనాడే అనక్కనానన. మొత్ిిం వయవహ్లరానిన విశ్చోషిస్తి....

రావు అనే ఆయన్ సుశీల అనే స్త్రీని త్న్ సుఖింకోసిం కొింత్కాలిం

వాడుక్కనానడు. సుశీల త్ిండ్రిని కారోో త్రిపు, బహుమతులు ఇచాచడు. రావు

94
భార్య వచిచ, త్న్ భర్ిని ఏమీ అన్క్కిండ్డ సుశీలిన తిటిటింది. సమాజిం ఆమెని

సపోర్ట చేసింది. సుశీలని చూస ఎగతాళ్ళ చేసింది.

ఇక నించి చాలామింది సుశీల త్న్కో “ఛానస” ఇసుిిందేమో అని

ఆమెని వేటాడతారు. నాణానిక్త ఒకవైపు సుశీల అయితే మర్సకవైపు మలిోక.

* * *
....నేన ఇింటోో అడుగు పెడుతుింటే పైన్ పెదీగా గొడవ వినిపస్ిింది.

వర్ిండ్డల్ల వీర్భద్రయయగారు కనిపించారు. పకున్ హర్ష, పలోలూ

భయింగా పైక్త చూసుినానరు.

“పోలీసులు వచాచర్యాయ. ఏమిటో గొడవ తెలియడిం లేదు” అనానడు

వీర్భద్రయయ.

“పోలీసులా? శ్రీనాధ్ ఆవేశ్ింల్ల ఏ పచిచపనో చెయయలేదు కదా”

అనక్కింటూ నాలుగు మెట్టోకేుసర్షక్త ఒక వయక్తిపైనించి దూక్కడుగా దిగవచిచ

బయటక్క వెళ్ళుపోయాడు. మలిోక అన్నయయ అనక్కింటాన. పోలికలు

కన్పడుతునానయి. అత్డు వెళ్ళున్ అయిదు నిమిషాల త్రావత్ పోలీసు

ఇన్స్పుకటర్, మరో కానిస్తటబ్దల్ క్తిందక్క వచిచ అిందర్ష మొహ్లలు చూసూి

వెళ్ళురు. పైక్త వెళ్ళున. శ్రీనాధ్ ఒకుడే వునానడు. స్ఫాల్ల కూరుచని సగరట్

కాలుసుినానడు.

న్నన చూస “రా, నేనే క్రిిందిక్త వదాీమనక్కింటునాన...” అనానడు.

అత్డి ఎదురుగా కూరుచనానన.

95
 “మొన్న మలిోక బటటలు సరుీక్కని ఇింటోోించి వెళ్ళుపోయిింది. నేన

వదీనికూడ్డ అన్లేదు. నిన్న కావాలనే వాళ్ున్నయయ వాళ్ళుింటిక్త వెళ్ళున.

అకుడే వుింది. ఇదీరూ కలిస నామీద ఎగరారు. వాళ్ు చెలెోలిని కొటిటన్ిందుక్క

పోలీసు ర్షపోరుట యిసాిన్నానడు. ఈ రోజుల్లో భార్యని, కొటిట హిింసించే

మగవాడిక్త శక్ష వేస్త రూలుస చాలా వునానయనానడు. నీ చెలిో చేసన్

పనేమిటని నిలద్దశాన. “నీవనీన వటిట అనమానాలు. ఏమైనా ప్రూవ్

చెయయగలవా?” అని మలిోక కూడ్డ అర్షచిింది. నేన సమాధాన్ిం చెపుక్కిండ్డ

నా ఫ్రిండు డి.యస్ట.ప. దగిర్క్క వెళ్ళు చెపాున. “వాళ్ళు కింపెోయిింట్ యిస్తి

నా పేరు చెపుు. నేన వచిచ మాటాోడతాన్ని చెపుు” అనానడు. నిజింగానే

ఇవావళ్ పోలీసులని తీసుకొచాచడు వాడు. నేన డి.యస్ట.ప. విష్యిం చెపుగానే

కాసి త్గాిరు. పోలీస్ట స్తటష్న్క్త వచిచ కలవమని చెపు వెళ్ళుడు ఇన్స్పుకటర్. నేన

మా ఫ్రిండుని తీసుక్కని వసాిన్ని చెపాున. అవసర్ిం అయితే నా త్ర్పున్

సాక్షయిం చెపాివా? నవువ త్పు నాకే స్తనహితులూ లేరు” అనానడు శ్రీనాధ్.

“అలాగే” అని అత్నితో కొించెింస్తపు మాటాోడి క్రిిందిక్త వచాచన.

వీర్భద్రయయగార్షక్త ఏమీ ఫర్వాలేదని చెపు నా గదిల్లక్త వెళ్ళున. శ్రీనాధ్

లాయర్ దగిర్క్క వెళ్ళుడు.

నా మన్సు వికలింగా వుింది. శ్రీనాధ్ చాలా మించివాడు. త్న్

బెడ్రూమ్ని ఇింకొక ప్రియుడి కోసిం వాడుక్కింటే ఎవర్షకయినా కోపింరాకే

చేసుిింది? ఆమె ప్రవర్ిన్వలేో అింత్ ఆవేశ్ిం పెించుక్కనానడు. ఇపుుడు

96
నేర్సుథడిగా త్పుు చేయక్కిండ్డనే నిలబడవలస వచిచింది. నాక్క మలిోక

అన్నయయ అింటే అసహయిం వేసింది. త్పుు చేసుిన్న చెలెోలిన సపోర్ట చేయడిం....

...లేచి సరాసర్ష పోలీస్టస్తటష్న్క్త వెళ్ళున. అదృష్టవశాతి ఆ పోలీసు

ఇన్స్పుకటర్ స్తటష్న్ల్లనే వునానడు. శ్రీనాధ్ కేసు విష్యిం అని చెపుగా

కూరోచమనానడు.

“శ్రీనాధ్ భార్యని చాలా ప్రేమిించేవాడు. ఆమె ప్రవర్ిన్ సర్షగాి లేదు.

ఎపుుడూ కోబ్దబలక్త తిరుగుతుింటుింది. పేకాట ఆడుతుింది. ఆ విష్యింల్ల

అత్డు కేకలేశాడు. కొటాటడుకూడ్డ. అింతేకాదు - ఆమెక్క మరో వయక్తితో

నిజింగానే సింబింధిం వుింది. నేన వాళ్ళుదీరీన సనిమాహ్లల్లో చూశాన. త్రావత్

శ్రీనాధ్ వళ్ళులేన్పుుడు రాత్రిళ్ళు ఇింటిక్త రావడమూ చూశాన. అత్డి కారు

న్ింబరు కూడ్డ నా దగిరుింది. ఆ అనమాన్ింతోటే అత్డు భార్యని కొటటడిం

జర్షగింది” అనానన. స్తటట్మెింట్ సింత్కిం కూడ్డ చేస యిచాచన.

“అవసర్ిం అయిన్పుుడు మీరు స్తటష్న్కో, కోరుటకో రావలస వసుిింది”

చెపాుడు ఇన్స్పుకటర్.

“అలాగే” అని చెపు ఇింటిక్త వచేచసర్షక్త శ్రీనాధ్ వీర్భద్రయయగార్షతో

మాటాోడుత కనిపించాడు.

న్నన చూస “వినానరా! వాడు రాత్రిళ్ళు రావడిం వీర్భద్రయయగారు

చూశార్ట” అనానడు ఎగజయిటిింగ్గా.

“నేనే కాదు, అత్న కూడ్డ చూడడిం నేన చూశాన” అనానడ్డయన్.

97
 శ్రీనాధ్ మొహిం వివర్ేమయిింది. ఒకుసార్షగా అింత్ నిజానిన

త్టుటకోలేన్టుట నా వైపు చూస “నిజమా? మర్ష నా కెిందుక్క చెపులేద్ద

విష్యిం?” అనానడు.

“నీ ఆవేశానిక్త భయపడి చెపులేదు. ఇపుుడు వెళ్ళు పోలీస్టస్తటష్న్ల్ల ర్షపోర్ట

ఇచిచ వచాచన. స్తటట్మెింట్ ర్షకారుా చేసుక్కనానరు కూడ్డ. ఇక ఫరావలేదులే”

అనానన.

“నిజింగానా? థింకూయ థింకూయ వెరీమచ్. ఇపుుడుింటుింది వాళ్ుపని.

ఇపుుడే వెళ్ళు పోన్ చేస వసాిన డి.యస్ట.ప.క్త” సింతోష్ింగా వెళ్ళుపోయాడు

శ్రీనాధ్.

నేన గదిల్లక్త వెళ్ళు కూరుచనానన. నేన చేసన్ పని త్పోు ఒపోు

తెలియడింలేదు. మలిోక ఒకుదానిదేనా త్పుు? అవత్ల ప్రియుడు కూడ్డ

నేర్సుథడేగా? ఇదీరీన రడ్హయిండెడ్గా పటిటించి వుింటే ఇింకా బావుిండేదేమో.

(అదెలా వుింటుిందో నాక్క కొనిన రోజుల త్రువాత్ ఎదుర్షింటి మన్ుధరావు

దావరా తెలిసింది.) ఏది ఏమయినా, నావలో ఓ ఆడపలో విష్యిం బజార్న

పడిింది. ఆమెన చూస న్లుగురూ న్వవటిం మొదలవుతుింది. అవనీన మలిోక

భర్షించగలదా?

కాని స్తనహితుడి కోసిం నేన ఆ పని చేయడిం త్పాు? అవసర్ింల్ల

ప్రతిసారీ న్నన ఆదుకొనే శ్రీనాధ్ ఆపదల్ల వుింటే, అద్ద అత్డు దోషిగా.

నేర్సుథడిగా చిత్రీకర్షించబడుతుింటే అత్డు అన్వసర్ింగా భార్యని కొటటలేదని

సాకయిం ఇవవటిం.

98
 ....న్నన నేన సపోర్ట చేసుక్కింటునాననా?

నాకూ, మలిోక అన్నయయకూ తేడ్డ ఏముింది?

చెలిో కాబటిట అత్డు ఆమెని సపోర్ట చేసుినానడు.

స్తనహితుడు కాబటిట నేన శ్రీనాధ్ని సపోర్ట చేసుినానన.

ఈ గొడవల్లో మలిోక ప్రియుడు అసలు కోరుటకే రాన్వసర్ిం

లేకపోవటిం విశ్చష్ిం.

7
ఈ రోజు బ్దధవార్ిం. రపటినించి వరుసగా నాలుగ రోజులు
స్పలవులు, అిందుకే ఆఫ్టసుల్ల ఎవర్షకీ పనిచేస్త మూడ్ లేదు. గుింపులుగా

కూరుచని స్పలవుల్లో వాళ్ు ప్రోగ్రింల గుర్షించి మాటాోడుతునానరు.

పర్ింధామయయనే కాదు ఎవరీన కేర్ చేస్త సథతిల్ల లేదు.

ఉదయింనించీ ఒకటే త్లనెపుగా వుింది. ఈ మధయ నాక్క త్ర్చు

త్లన్నపు వస్ిిందా! ఆల్లచిసుిింటే నిజమేన్నిపస్ిింది. అపుుడపుుడు ప్రొదుీట

లేచేసర్షక్త త్ల బరువుగా అనిపస్ిింది. కళ్ుజ్యడు పెటుటకోవలసన్ అవసర్ిం

కూడ్డ వచేచసిందా!

ఒక మనిషి ముఖానిన చూడగానే అత్డి అింత్రుుఖిం గుర్షించి

అర్గింట ఆల్లచిసుిింటే త్లనెపు రాక ఛసుిిందా మర్ష! “ఆల్లచన్లు

అింత్రీోన్ింగా మిగలిపోతే ఆ మధనానిక్త త్ల బరువెక్తుపోతోింది. వాటిని

బయటక్క చెపాులి” అింటాడు సత్యిం. అత్డు అనభవింల్ల నేరుచక్కన్న

99
విష్యిం కాబోలు. నాకేమో అది ఎలా బయట పెటుటకోవాల్ల తెలియదు.

కొిందరు మాటల మనష్యలు. కొిందరు చేత్ల మనష్యలు. కానీ నేన ఆ

రిండిింటిక్త చెిందనివాడిని. న్న్నలా త్యారు చేసింది ఈ సమాజింల్ల నా

అనభవాలేగా!

“ఏమయాయ! పని పూర్ియిిందా?” అని నా మీద అర్షచాడు

పర్ింధామయయ. ఈయన్ వటిట అరుపుల మనిషి. త్న్ మాటక్క ఎదురుచెపుని

మనిషి దొర్షక్తతే పిండుగ ఆయన్క్త. అవత్ల వాళ్ునేమీ అన్లేక నా వెింట

పడతాడు.

“అవుతోింది” సీర్షయస్టగా అని త్లదిించుక్కనానన. “నేనిపుుడు

పర్ునెింట్ అయిపోయాన్రా వెధవా! ఏమీ చెయయన. ఏిం చేసాివ్!” అని వెళ్ళు

ఆ గుింపుల్ల కూరుచని కబ్దరుో చెపేి ఏిం చేసాిడీయన్! నాక్క తెలుసు.

తెలుసు. ఎదుటివాడు నెముదిగా వున్నింత్కాలిం త్న్ అధికారానిన

చలాయిసాిడు. కాసి రౌడీయిజిం ప్రదర్షశస్తి అణగపోతాడు.

“అిందరూ కబ్దరుో చెపుుక్కింటుింటే నవవ, నేనూ ఎిందుకయాయ

కష్టపడడిం! పద మన్మూ పోదాిం” అింటాడు.

వాళ్ుమాుయిని నేన చేసుకోన అని చెపున్పుటినిండీ అత్డిల్ల కోపిం

ఎక్కువయిింది. పాపిం ఏిం చేసాిడు? ఒక కూతురు ఆఫ్టసుల్ల అవమాన్ిం

పాల యిింటోో కూరుచింది. ఈ విష్యిం అిందర్షకీ తెలిస న్వువలు పాలు.

రిండో కూతుర్షక్త పెళ్ళుపచిచ. లక్షాధికారుో కాదుకదా నాలాింటి పనిక్తరాని

వెధవ కూడ్డ పెళ్ళుక్త వపుుకోలేదు. ఆమె దిగులుతో పాపిం రోజుకో గుడి

100
కెళ్ళతుింది. దొరుోడు ప్రదక్షణలు, ఉపవాసాలు, నోములు అనీన చేస్ిింది.

అయినా ఎకుడ్డ ప్రయోజన్ిం కనిపించడింలేదు. ఈయన్ ఆ బాధింతా

కోపింగా మార్షచ నా మీద చూపసుిింటాడు.

పెళ్ళు కోసిం ఎిందుక్తింత్ ఆరాటపడతారు! ఇపుుడు సుఖింగా లేదని,

త్రావత్ సుఖపడిపోతామని ఆశా! లేక కేవలిం శారీర్కమైన్ సుఖిం

కోసమేనా! లేక పెళ్ుింటే ఒక థ్రిలాో! కావచుచ. పెళ్ుయ్యయ వర్కూ స్త్రీ. అయిన్

త్రువాత్ పురుష్యడు - భవిష్యతుి గుర్షించి ఆల్లచిసాిర్ట. వయసునిబటిట

మనిషిక్త ఒకోు థ్రిల్ కావాలనిపసుిింది. చిన్నత్న్ింల్ల హీరోగా అడవించరుో

చెయాయలనీ, టీనేజ్ల్ల ప్రేమల్ల పడ్డలనీ, కాసి వయసు రాగానే పెళ్ళు గుర్షించి

ఆల్లచన్లు - అింతా అయిపోయాక ఎిందుక్క చేసుక్కనానరో తెలియక

సత్మత్మవడిం, త్న్న తాన తిటుటకోవడిం, కానీ అపుటికే పలోలు

పుటటటింతో అడజసయి
ట పోవటిం, మర్షకొనిన కొత్ి అనభవాల కోసిం ప్రయతానలు

ప్రార్ింభిించడిం- ఎిందుక్క! ఎిందుక్తవనీన! మనిషి త్న్క్క కావలసిందేమిటో

తెలుసుక్కని, ఆల్లచిించి, దానిన పొిందగలిగే ప్రయత్నిం చేస, అది

పొిందలేన్పుుడు ఒింటర్షగా మిగలిపోతే త్పేుమిటి?

జీవితానిన మధుర్మైన్ భావన్గా, ఒక చకుటి అనభవింగా

మలుచకొని బ్రతికే అవకాశ్ిం లేదా! అలాింటి జీవిత్ిం కావాలనక్కన్న వాళ్ళు

మొదటినిండీ దానికోసిం ఎిందుక్క ప్రయతినించరు! క్కలాలు, డబ్దబ, జాత్కాలు

అింటూ అన్వసర్పు విష్యాలక్క ప్రాధాన్యిం యిచేచకింటే మనిషి

101
అభిరుచులక్త విలువ యిచిచ చేసుక్కింటే యినిన పెళ్ళుళ్ళు ఫ్యిలూయర్

కావేమో!

జీవితానిన వింటర్షగా, ఏ బాదర్బింద్ద లేక్కిండ్డ గడిపేవాళ్ళు అిందర్ష

దృషిటల్ల సాింఘిక తిరుగుబాటుదారుో. సమాజిం యిష్టపడే విధింగా నవువ

జీవితానిన నాశ్న్ిం చేసుకో. సమసయల వలయింల్ల చుటుటక్కపో. వాళ్ళు

సింతోషిసాిరు. సానభూతి చూపసాిరు.

ఆల్లచన్ల వలోనేమో త్లనెపు ఎక్కువయిింది.

“ఏింటయాయ ఎపుుడు చూసనా ఏదో ఆల్లచిసుిింటావు? పలిచనా

పలకవు. పని పూర్షిచేస్తవర్కూ కదలడ్డనిక్త వీలేోదు. మళ్ళు నాలుగు రోజులు

స్పలవులు కూడ్డ. ఉదోయగిం పర్ునెింట్ అయిిందని సింతోషిస్తి చాలదు. అది

నిలబెటుటక్కనే ప్రయత్నిం చెయాయలి” అనానడు పర్ింధామయయ.

“అవున్వున. కొించెిం సీనియార్షటీ వచిచిందింటే పని చెయయక

పోయినా ఫరావలేదు. నీ జీవిత్ిం నీ కొసుిింది. ఒక ప్రమోష్న్ వచిచిందా? ఇక

పనిలేదు. నీ టేబ్దల్ సొరుగుల్ల ఎింత్ దాచి పెటుటక్కనానవో అడిగే

వాళ్ళుిండరు” అనానడు సత్యిం.

వీళ్ళు కాస్తపు మాటోడక్కిండ్డ వుింటే బావుిండున. ఆయన్ అరుపులక్త

త్లనెపు ఎక్కువవుతోింది.

“సార్” కొత్ి సవర్ిం వినిపించి తెలెతిి చూశాన. నా పేరు

అడుగుతునానడు. వెింటనే అర్థింకాలేదు. వచిచింది పోస్టటమెన్. నాక్క

తెలియక్కిండ్డనే లేచి నిలబడ్డాన.

102
 “ట్టలిగ్రిం సార్! సింత్కిం పెటటిండి” అింటూ కాగత్ిం అిందిించాడు.

అపుటికే ఒకొుకురు నా దగిర్క్క వసుినానరు. సింత్కిం చేసచిచ ట్టలిగ్రిం

విపాున.

“మదర్ ఎక్సఫైర్ా. సాటర్ట ఇమీుడియటీో – కృపా” అని వుింది.

కొదిీక్షణాలపాటు నాకేమీ తెలియలేదు. అము పోవడమేమిటి? ఎిందుక్క?

ఎలా? వార్ిం రోజులనాడు క్షేమింగా వుిందని ఉత్ిర్ిం వచిచదే! అింత్ల్లనే ఈ

వార్ి ఏమిటి?

ప్రాణిం పోవడ్డనిక్త అర్క్షణిం చాలు అన్న నిజిం అర్నిమిష్ిం

ఆలసయింగా త్టిటింది. సత్యిం వచిచ ట్టలిగ్రిం తీసుకొని పైక్త చదివాడు.

“అర సారీ!” భుజమీుద చెయియవేస అనన్యింగా అనానడు. మిగతా

సాటఫ్ అింతా దగిర్గా వచాచరు. అనన్యింగా ఏదో చెపుినానరు. నాకేమీ

వినిపించడిం లేదు. త్ల బ్రదీలవుతుిందేమోన్న్నింత్గా న్ర్ిం కొటుటక్కింటోింది.

“ఏ వరు?” ఎవరో అడుగుతునానరు. మరవరో సమాధాన్ిం

చెపుతునానరు.

“ఇపుుడు ట్రెయిన్ ఏమయినా వుిందా?”

“ట్రెయిన్ కింట్ట బస్ట బెటర్. వెింటనే బయలుదేర్షతే చీకటి పడక

ముిందే చేరుకోవచుచ.”

చీకటి పడకముిందే అింటే వెింటనే దహన్క్రియలు చేయిించవచుచన్నే

ఆల్లచన్ అపుటికే వాళ్ుల్ల వచేచసిందన్నమాట. నా గుర్షించి అిందరూ

నిర్ేయాలు తీసుక్కింటునానరు. గబగబా ఫైల్స సర్ీడిం మొదలు పెటాటన.

103
 “నవువ బయలుదేరు! నేన చూసుక్కింటాలే” అనానడు సురష్ నా

చేతిని తీస్తసూి.

“ప్రొదుీటినించీ చెపుినానన. నా స్తటట్మెింట్స అలాగే పడునానయి”

అనానడు పర్ింధామయయ చిరాగాి. అిందరూ షాక్ త్గలిన్టుట అత్డిని

చూశారు. ఆ త్రావత్ ఆ చూపులు కోపింగా, అసహయింగా మార్డ్డనిక్త

నిమిష్ిం కూడ్డ పటటలేదు. ఏమీ అనిపించనిది బహుశా నా కొకుడికేనేమో.

“బసాటిండుదాకా వసాిన” సత్యిం ముిందుకొచాచడు.

“అవసర్ిం లేదులే! నాక్క చిన్న చిన్న పనలునానయి. చేసుక్కని

వెళ్తాన.” చెపు బయటపడ్డాన. ఇింటికెళ్ళు రిండు జత్ల బటటలు బాయగుల్ల

పెటుటక్కని బయటక్క వచాచన. శ్రీనాధ్ వరుల్ల లేడు. వీర్భద్రయయగార్షక్త

చెపుక త్పులేదు.

“అయోయ! పోయిిందా నాయనా! ఎింత్ పని జర్షగింది? ఆ చావేదో

నాకయినా వస్తి బాగుిండేది. ఎవర్షకీ శ్రమలేని బ్రతుక్క. నేన పోతే ఈ

యిింటోో అిందరూ సింతోషిించేవాళ్ళు” అనానడు ద్దర్ఘింతీసూి. ఎదుటి మనిషిక్త

సింతాపిం చూపించడింల్లనూ త్న్ బాధన వయకిిం చేసుకోవాలా?

సమాధాన్ిం చెపుక్కిండ్డ శ్రీనాధ్క్త చెపుమని చెపు సరాసర్ష నాయర్

హోటల్క్త చేరుక్కనానన. స్పలవులే కదా అని చలపతి ఏదో ప్రోగ్రిం వేశాడు.

చెపు వెళ్ుకపోతే కింగారుపడతాడు.

“వెళ్ళురా, డబ్బబమయినా కావాలా?” అని అడిగాడు నాయర్.

104
 “అవసర్ిం లేదు కానీ ఒక కపుు వేడి టీ కావాలి. త్లనెపుగా వుింది”

అనానన. నాయర్ ఓ క్షణిం ఆశ్చర్యింగా చూస వెింటనే టీ తెపుించాడు. ఆ

టైమ్ల్ల టీ అడిగన్ిందుకేమో....

బసాటిండు చేరసర్షక్త ఒింటిగింట దాటిింది. చాలా ఎిండగా వుింది.

వెింటనే బస్ట దొర్షక్తిందిగాని క్తటికీ ప్రకు సీటు. ఎిండింతా నా మొహిం మీదే

కొడుతోింది. బసుసల్లపల కూడ్డ ఉడిక్తపోతోింది. అలాగే వెన్క్కు త్లవాలిచ

పడుక్కనానన. ఆశ్రమిం చేరసర్షక్త ఏడున్నర్.

“సారీ బాబూ! అింతా సడన్గా జర్షగపోయిింది” దగిర్గా వచిచ నా

భుజిం మీద చెయియవేస అనన్యింగా అనానడు నాధిం. ఆయనేకేర్ టేకర్.

“ఎలా జర్షగిందిండీ?”

“రాత్రి నిద్రల్లనే పోయిింది. ఉదయిం లేవకపోయ్యసర్షక్త అనమాన్ిం

వచిచింది. మార్షటన్ గారు చూస అపుటికే ప్రాణిం పోయిిందనానరు. హ్లర్ట ఎటాక్

అనక్కింటాన.”

ఆశ్రమిం వెనక ఒక మూల స్టర్రూిం లాింటి గది వుింది. అిందుల్ల

వుించారు శ్వానిన. త్లదగిర్ ద్దపిం వెలుగుతోింది.

“ఇకుడున్న వాళ్ుింతా వృదుధలు! మృత్దేహ్లనిన ఎదురుగా చూసుిింటే

మాన్సకింగా వాళ్ుల్ల భయిం పుటటవచుచ. అిందుకే ఇకుడ పెటిటించాన”

అనానడు అపాలజిటిక్గా.

“అిందుల్ల త్పేుముింది? సహజమేగా?” అనానన. ఆయన్ నా మొహిం

వైపు ఆశ్చర్యింగా చూశాడు. బహుశా నేన వచిచ దెబబలాడతాన్నక్కనానడేమో.

105
 అము నిద్రపోతున్నటేట వుింది. రిండు నిమిషాలు దగిర్గా నిలబడి

వెన్క్తు వచేచశాన.

“ఈ ఊళ్ళు బస్ట దొర్కదు. ఈ ఎిండలక్త ఎలాగుింటుిందో మర్ష.

ఉదయిం త్వర్గా దహన్ క్రియలు జర్షపస్తి మించిది” అనానరు.

“అలాగే! ఆింటీ రాలేదా?” అడిగాన.

“వచాచరు. ఇిందాకే ఇింటిక్త వెళ్ళుింది. మళ్ళు రావచుచ.”

“నేన వెళ్ళు కలుసుక్కని వసాిన....” చెపు ఆింటీ యిింటిక్త వెళ్ళున.

“వచాచవా? నీ గుర్షించే అనక్కింటునానన. రా కూరోచ...” వర్ిండ్డల్ల

మించిం వాలుసూి అింది. అిందర్షలా కనిపించగానే పెదీగా ఏడిచ, సింతాపిం

ప్రకటిించన్ిందుక్క సింతోషిించాన. వచిచ నా పకునే కూరుచింది. నా చేతిమీద

ఆవిడ చేతిని వుించిన్ తీరూ, ఆ సుర్శతో ఆతీుయతా ఆవిడ దుుఃఖానిన అతి

సునినత్ింగా నాక్క తెలియచేసుినానయి. అయినా నాకెిందుకో కాసి ఇబబిందిగా

వుిండి చెయియ తీస్తశాన. మరీ చేతులమీద చేతులు వేసుక్కనీ ఓదారుచ

కోవలసన్ింత్ దుుఃఖింల్ల నేన లేన.

“రాత్రి కూడ్డ బాగా మటాోడిింది. ‘తేరుక్కింటునానవు. ఇక కొడుక్క

దగిర్షక్త వెళ్ళుచుచ’ అనానన. ‘వదుీలే నా క్తకుడ చాలా బాగుింది. ఇటు నించి

యిటే వెళ్ళుపోతాన’ అింది న్వువత. అలాగే చేసింది. అదృష్టవింతురాలు.

ఎలాింటి బాధా లేక్కిండ్డ సింత్ృపిగా వెళ్ళుపోయిింది” అింది రుదధకింఠింతో.

106
 ఏిం మాటాోడ్డల్ల తోచడిం లేదు. వాళ్ళుదీరూ మించి స్తనహితులు. త్లీో

కొడుక్కలుగా మా ఇదీర్షమధాయ లేని ఆతీుయత్ వాళ్ళుదీర్షల్ల వుిందని నాక్క

తెలుసు.

ఆవిడ కాసి కోలుక్కనానక అడిగాన - “త్లబ్రదీలయిపోతోింది ఆింటీ!

ఒక కపుు టీ కావాలి.”

“అయోయ! మించినీళ్ళు కావాలి అని కూడ్డ అడగలేదు. ఉిండు బాబూ

తెసాిన.” అింటూ ల్లపలిక్త వెళ్ళుింది. ఆింటీ వింటర్షగా వుింటోింది కాబటిట

బ్రతిక్తపోయాన. లేకపోతే మైల అని న్నాన యిింటిల్లక్త రానిచేచవారు

కాదేమో. అింత్ల్లనే వాళ్ళు క్రిసటయన్స అని గుర్సిచిచింది. మైల మతానికో,

మనిషికో నా కర్థిం కాలేదు.

వేడి వేడి టీ త్రాగాక త్ల బరువు కాసి త్గిన్టోనిపించిింది.

“ఇకుడ టాకీసలు దొరుక్కతాయనక్కింటాన. అమున విజయవాడ

తీసుకెళ్ళు ఎలక్తరకల్ క్రిమిటోర్షయింల్ల దహన్ిం చేయిసాిన.”

“అింటే! శాస్త్ర ప్రకార్ిం ఇకుడ జర్పవా?”

“లేదు. వాటిల్లో నాక్క న్ముకిం లేదు. శ్వానిన దహన్ిం చేయాలి. ఎలా

చేస్తి ఏిం?” అనానన.

“సర నీ ఇష్టిం” అని, “అకుడ మీ బింధువులు ఏమింటారో! గొడవ

చెయ్యయచుచ” అింది.

“వాళ్ునకోవడ్డనికేముింది?”

107
 “నిజమేలే! వాళ్ుక్క ఆవిడమీద ప్రేమ లేదని ఎపుుడో తెలుసు. ప్రొదుీట

కబ్దరుచేస్తి ఒకురూ వచిచ చూసన్ పాపాన్ పోలేదు.”

“మించిదేగా...!” అనానన. టాకీస మాటాోడటిం కోసిం లేచాన. ఆింటీ

కూడ్డ వసాిన్ింది. వెనెనల బాగా వుింది. ఆింటీతో ఆ మైదాన్ింల్ల న్డుసుిింటే

చిన్నత్న్ిం గుర్సిచిచింది. అముతో అలాగే తిర్షగేవాడిని.

“ఒకపుుడు ఇదింతా అడవిలా వుిండేది కదూ!” అడిగాన.

“అవున. అవనీన గురుినానయా?”

“లీలగా! ఒకటి రిండుసారో వచాచన.”

“మా చిన్నత్న్ిం ఇకుడే గడిచిింది. ఈ అడవిల్లనే తెగ తిర్షగే వాళ్ుిం.

నేన భయపడేదానిన కానీ మీ అముక్క అసలు భయింలేదు. మా అిందర్షల్ల

ఆమె ధైర్యసుథరాలు. చిటికెల్ల చెట్టటక్తు మాయమైయ్యయది.”

అము చిన్నత్న్ిం గుర్షించి నేనెపుుడూ విన్లేదు. ఎిందుకో ఆమె

బాలయిం చాలా సాధార్ణింగా గడిచిపోయి వుింటుిందని నాల్ల ఓ

అభిప్రాయిం నిలిచపోయిింది. ప్రతి మనిషికీ బాలయిం వుింటుిందనీ అది

మనిషికొక ర్కింగా, మర్షచపోలేని కొనిన అనభవాలతో, అభిరుచులతో

వుింటుిందని మర్షచపోయాన.

“ఈ ఊరుల్ల అపుటోో ఆరో త్ర్గతి దాకానే వుిండేది. త్రావత్

విజయవాడ వెళ్ళులిస వచేచది. మీ అముక్క చదువుకోవాలని ఎింత్ కోర్షకగా

వునాన ఆరోత్ర్గతితోటే చదువు మానిుించారు. మీ తాత్గార్షక్త యిష్టమే

108
అయినా మిగతా బింధువులు ఒపుుకోలేదు” ఆమె ఆగ తిర్షగ చెపుటిం

ప్రార్ింభిించిింది.

“మేమింతా సక్తళ్ుమీద వెళ్ళువాళ్ుిం. అడాదార్షన్ వెళ్ళతే పదిమైళ్ళు

కూడ్డ లేదు. నీక్క తెలుసా? మీ అము సక్తల్ చాలా బాగా తొకేుది...

సాయింత్రిం వేళ్ల్లో ఇింటోో చెపుక్కిండ్డ వచేచస్తది. నా సక్తల్ తీసుక్కని

ఎదురుగుిండ్డ కనిపించే ఆ కొిండ చుటూట ప్రదక్షణాలు చేస్తది. అపుటోో ఆమే

మాక్క లీడర్. అపుటి ఆ గ్రూప్ల్ల వాళ్ుిం ముగుిర్మే మిగలాము. ఆనాటి

కబ్దరుో చెపుుక్కింటూింటే అము ముఖింల్ల ఎింత్ ఆన్ిందిం కనిపించేదనీ!

కళ్ుముట నీళ్ళు తిర్షగేవి” ఆింటీ చెపుుక్కపోతోింది.

బహుశా ఆ సింతోష్మే ఆమెన సవసుథరాలిగా చేసిందేమో ఆమె

ఉత్ిరాల్లో నాక్క కనిపించిన్ త్ృపి అదే అయుయింటుింది.

ఆ సటీల్ల, ఇరుక్క గదుల్లో, చాలీచాలని జీత్ింతో, సర్యిన్ మిందులు

ఆహ్లర్ిం యివవలేక ఆమెన చింపేకింటే, ఇకుడక్క తీసుక్క రావటిం ఎింత్

మించిదయిింది! ఈ పలెో వాతావర్ణిం, గాలీ, చిన్ననాటి స్తనహితుల కబ్దరుో

ఆమెన ప్రశాింత్ింగా వెళ్ళులా చేశాయి. ఈ విష్యిం ఎింత్ మింది

ఒపుుక్కింటారు? ఆ ఓపెన్ వర్ిండ్డల్ల ఆసిమా దగుితో గలగల కొటుటక్కనే

వీర్భద్రయయగారు కూడ్డ ఒపుుకోకపోవచుచ.

సాటిండుల్ల రిండే టాకీసలునానయి. ఒక డ్రైవర్తో బ్బర్ిం

క్కదురుచక్కనానము. ఉదయిం ఎనిమిదిింటికలాో వసాిన్నానడు. ఆింటీ, నేనూ

ఆశ్రమానిక్త వచేచసర్షక్త నాధింగారు మా కోసమే ఎదురు చూసుినానరు.

109
 “రాత్రి శ్వజాగర్ణక్త ఏరాుటు చేయిసుినానన. ఆశ్రమింల్ల వాళ్ళు

కూరుచింటామనానరు. ఊళ్ళుించి భజన్ బృిందిం వసాిమనానరు...” అనానడు.

“అవనీన అవసర్ింలేదు. అయినా అింత్ ముసలివాళ్ున రాత్రింతా

కూరోచపెటటడమెిందుక్క? వదుీ” అనానన.

“వాళ్ళు మీ అము స్తనహితులు వచిచ కూరుచింటామనానరు. వదీని

గటిటగా చెపులేకపోయాన. భజన్ చేసుిింటే వాళ్ుకీ కాసి బాగుింటుింది. అది

చెయయడిం మించిది కూడ్డ” అనానడు.

శ్విం దగిర్ కూరుచని భజన్ చెయయటిం, దానిన విన్టిం బాగుిండటిం

ఏమిటో నాక్క అర్థింకాలేదు. సలీోగా అనిపించిింది. కానీ వాదన్లు అన్వసర్ిం.

ఉదయిం టాకీస వసుిిందని క్కోపిింగా చెపాున. మన్సుల్ల ఏమనక్కనానడో

తెలియదుగానీ పైక్త “మీ యిష్టిం” అని ఊరుక్కనానడు.

“మార్షటన్ అన్నయయ వచాచడ్డ?” అడిగింది ఆింటీ.

“రాలేదిండీ! రాత్రిక్త వసాిరమో” అనానడ్డయన్. మళ్ళు త్న్ల్ల త్నే

ఆల్లచిించుక్కన్నటుోగా, “అన్నటుో ఆయన్ నీతోపాటు విజయవాడ

వసాిన్ింటారమో! మీ అముక్క మించి స్తనహితుడు” అనానడు సిందిగథింగా.

“రానివవిండి! ఆయనా అదే టాకీసల్ల తిర్షగవచేచ ఏరాుటు చేసాిన”

అనానన.

“అింటే... మీ ర్టునించి అటు వెళ్ళుపోతారా?”

“ఇకుడక్క రావలసన్ పనేముింది?”

110
 “అవునలెిండి! కర్ులూ, అవీ ఏమీ చేయడిం లేదనానరుగా” అని

వెళ్ళుపోయాడు. విన్న వాళ్ుిందర్షకీ అసింత్ృపి కలుగుతుిందని నాక్క తెలుసు.

బ్రతిక్కన్నవాళ్ున చివర్షరోజుల్లో సుఖపెటిటనా పెటటకపోయినా, పోయాక

వాళ్ుపేరు చెపు యిత్రులన సింత్ృపి పర్చాలి. అలాింటి ఆల్లచన్కే

అలవాటుపడా వీళ్ుింతా న్నన చెడావాడిగా, పసనార్షగా వహిించుకోవడింల్ల

ఆశ్చర్యింలేదు. నాధింగారు వెళ్ళుపోయాక ఆింటీ న్డిగాన మార్షటన్ గార్ింటే

ఎవర్ని?

“నాక్క అన్నయయ అవుతాడు. అన్నయయగా కింటే స్తనహుతుడిగా

వుిండేవాడు చిన్నపుటి నించీ. మీ అము, అన్నయాయ, నేనూ ఒక జటుటగా

వుిండేవాళ్ుిం. కలిస తిర్షగేవాళ్ుిం. సక్తలు పోటీలు పెటుటక్కనేవాళ్ుిం. అన్నయయ

ఇకుడికొచిచ స్పటిలయాయడు. అన్నటుో ఈ ఆశ్రమిం వున్న యిలుో అన్నయదే.”

“నేన వచిచన్పుుడు చూడలేదే.”

“అపుుడు స్తటట్స వెళ్ళుడు. త్రావత్ వచాచడు. మీ అము ఇకుడ వుిందని

తెలిస చాలా సింతోషిించాడు. చివర్షరోజుల్లో నాకింటే ఎక్కువగా ఆయనే

చూసుక్కనానడు. దగిరుిండి ఎకసర్సజులు చేయిించేవాడు. వీల్ ఛెయిర్ల్ల

కూరోచబెటిట తిపేువాడు. న్డవడిం మొదలు పెటాటక వాక్తింగ్క్త

తీసుక్కవెళ్ళువాడు. మన్ిందర్షకింటే మీ అము మర్ణిం ఆయనిన ఎక్కువ

కృింగద్దసింది. ఉదయిం నిించీ వింటర్షగా తిరుగుతునానడు.”

111
 చివర్ష దశ్ల్ల కూడ్డ ఈ అటాచ్మెింటేసమిటి? బాధపడిపోవటిం,

కృింగపోవడిం, ఏమిటిదింతా? ‘స్పింటిమెింట్క్త మెచూయర్షటీతో పనిలేదు’

అనక్కనానన.

“నాక్క రాత్రి డూయటీ వుింది. వెళ్ళు ఉదయమే వసాిన. ఇకుడుిండి

చేస్తదేముింది?” అింది ఆింటీ. సరన్నానన. నిజింగానే ఆమె చేస్తదేముింది?

ఆమె వెళ్ళుపోయిింది. వింటర్షగా కూరుచనానన. ఉదయిం నిించీ ఏమీ

తిన్కపోయినా ఆకలిగా లేదు. సగరట్ తీస వెలిగించాన. రాత్రింతా

కూరోచవాలేమో, టాకీసకోసిం వెళ్ళున్పుుడు సగరట్స కొనకోువడిం మించిదే

అయిింది.

రామయయ వచాచడు. “వాళ్ుింతా వసుినానరు. మీరూ ల్లపల

కూరుచింటారా వచిచ” అని అడిగాడు. సరన్ని వెింట వెళ్ళున.

గదిల్ల అము అలాగే పడుక్కింది. త్ల దగిర్ ద్దపింతోపాటు

అగర్వతుిలు వెలిగించి పెటాటరు. అదో ర్కిం వాసన్. నాకీ సువాసన్లే పడవు,

చిరాగాి వుింటుింది. అది కాక్కిండ్డ ఇది ఇింకొక ర్కిం వాసన్. మర్ణానిక్త

వాసన్ వుింటుిందా?

రామయయ గదిల్ల చాపలు పర్షచాడు. గదిల్ల టూయబ్లట్

వెలుగుతోింది. అది తీస్తస బెడ్లటు లాింటిది వేస్తి బావుిండేదనిపించిింది.

రామయయని అడిగతే వీలుకాదనానడు.

అర్గింట త్రావత్ వచాచరు వాళ్ుింతా. అర్వై ఏళ్ునించి ఎన్భైఏళ్ు

వయసువాళ్ళు. ఒక ర్సకురుగా వచిచ ఎదురుగా చాపలమీద కూరుచనానరు.

112
అిందర్ష కళ్ళు నా మీదే. సానభూతి, బాధ, దుుఃఖిం మిళ్ళత్మైన్ చూపులు

ఒకర్షదీరు అము మర్ణిం త్మని ఎింత్ బాధపెటిటిందో చెపాురు. ఆ త్రావత్

ఇింకా ఏిం మాటాోడ్డల్ల తోచక అము శ్వింవైపు చూసూి కూరుచిండి

పోయారు. కొిందర్ష కళ్ుల్ల నీళ్ళు, ఒకావిడ పెదీగా ఏడేచసింది. అము

రూమేుటట.

ఎిందుక్క వీళ్ళులా అవసథపడి కూరోచవడిం! వాళ్ుక్క లభిించే త్ృపి

ఏమిటి? వెళ్ళు పడుక్కింటే బాగుిండేదనిపించిింది. కానీ ఆ మాట అన్లేక

పోయాన. వాళ్ు మన్సుల్ల ఎలాింటి ఆల్లచన్లు మెదులుతునానయి?

ఒకొుకుర్షని పర్షశీలిించి చూశాన. ముఖయింగా అిందర్ష కళ్ుల్ల కనిపించిింది

భయిం. చావు భయిం.

ఆ రోజు ఈమె, రపు మాల్ల ఎవరు? నిన్న మాతో కలిస భోజన్ిం

చేసింది. మాలాగే పడుక్కింది. ఉదయిం లేవలేదు. మాకూ చావు అింత్

సులభింగా వసుిిందా? నేన వసుినానన్ని చెపు సజీవింగా హిింసించి,

హిింసించి వెింటతీసుక్కవెళ్ళతుిందా? ఏ రూపింల్ల వచిచ కాటేయబోతోింది?

వయసు ముదిర్షపోయిింది. చావు దగిర్ల్ల వుింది, తెలిసీ దానికోసిం

ఎదురుచూసూి, ‘ఎపుుడొసుిిందో! ఎలా వసుిిందో కష్టపడ్డల్ల లేక ఈమెలా

సుఖింగా వెళ్ళుపోవచోచ’ తెలియని సస్పున్స వలో వచిచన్ భయిం అది.

భజన్వాళ్ళు వచాచరు. రాత్రి రిండిింటివర్కూ రామభజన్ చేసూి

వునానరు. ఆపేస్తి బాగుిండున్నిపించిింది. అసలే త్లనెపు. ఇలా గదిల్ల

బింధిింపబడిన్టుో కూరోచవడిం, పైన్ ఈ గోల ఒకటి. వాళ్ళు వెళ్ళుపోయాక

113
కాసి ప్రశాింత్ింగా అనిపించిింది. గోడకానక్కని కళ్ళు మూసుక్కనానన.

ఎింత్స్తపు నిద్రపోయానో నాకే తెలియదు. కళ్ళు తెర్షచి టైిం చూస్తి మూడు

కూడ్డ కాలేదు. త్లెతిి చూశాన.

ఒక ముసలాయన్ డెభ్కబ సింవత్సరాలుింటాయి. నాకేస్త సూటిగా

చూసుినానడు. బహుశా నేన్లా పడుకోవడిం కోపిం తెపుించిిందేమో. మిగతా

వాళ్ళు ఒకొుకురు ఒకోు సథతిల్ల వునానరు. న్లుగురు అలాగే పడుక్కని

నిద్రపోయారు. ఒకావిడ గోడకానక్కని, నోరు తెరుచుక్కని నిద్రపోతోింది. నోటి

నించి సన్నగా గుర్క వినిపస్ిింది. మర్సకావిడ నిద్రల్లనే ఏడుస్ిింది.

ఆ ముసలాయన్కేస చూశాన. కళ్ళు మూసుక్కని పడుక్కనానడు. నేన

లేచిన్టుో తెలియగానే నాక్క డూయటీ అపుచెపు ఆయన్ పడుక్కన్నటోనిపించిింది.

ఇకుడ ఎవర్షక్త ఎవరు కాపలా కాసుిన్నటుో?

అము శ్రీర్ిం మింటల్లో కాలిపోయ్యవర్క్క ఆమె ఇింకా మా మధయ

వున్నటేో జమకడతాిం. నిద్రపోతున్న ఆమె శ్రీరానిక్త మా కాపలా. అము

ముఖిం చూశాన. ముడత్లుపడి, కళ్ళు ముడత్ల్లో కలిసపోయి, పళ్ళులేని

నోరు కనిపించీ కనిపించక్కిండ్డ వుింది. గదిల్ల కలియచూస్తి అిందరు

ముసలివాళ్ళు అదేర్కింగా కనిపసుినానరు. తెలోబడా త్లలతో వాళ్ు ముఖాలు

సుష్టత్ని కోల్లుయాయి. మించి నిద్రవేళ్, గుర్కలు ఎక్కువ అయాయయి.

ఎకుడునానరో, ఎిందుకొచాచరో తెలియక్కిండ్డ నిద్రపోతునానరు. ఇపుుడు చావు

గుర్షించి కలలు కింటునానరా?

114
 కాళ్ళు పటటేశాయి. మెలోగా లేచి బయటిక్త వచాచన. చలోటిగాలి

హ్లయిగా త్గలిింది. కాళ్ళు విదిలిించుకొని అడుగులు వేయడిం మొదలు

పెటాటన. వెన్క అలిక్తడి వినిపించిింది చూస్తి రామయయ.

“ఇలాింటపుుడు టైమ్ గడవడిం కష్టింబాబూ!” సానభూతిగా అనానడు.

అవున్న్నటుో త్లూపాన. సగరట్ పెట్టట తీస అత్డివైపు కావాలా

అన్నటుో చూశాన. త్లూపాడు. ఒకటి తీస ఇచిచ నేన్నకటి వెలిగించాన.

ఇదీర్ిం సగరటుో కాలుసూి న్డుసుినానిం.

“అింతా అనకోక్కిండ్డ జర్షగపోయిిందిండీ. మీ అముగారు

వచిచన్పుుడు ‘అిందర్షకింటే ముిందు నవేవ పోతావ్’ అనేవారు త్రావత్ కాసి

ఆరోగయిం బాగుపడేసర్షక్త ‘మములేన ముిందు పింపేటటుోనానవే’ అని

జ్యక్కలేస్తవారు. అనినటికీ ఆవిడ న్వేవస్తవారు.”

అయిన్వాళ్ు చివర్షరోజుల గుర్షించి వినాలని చాలామిందిక్త

అనిపసుిిందేమో. నేనూ అలాగే అనక్కని, విని త్ృపిపడతాన్ని చెపుినానడు

రామయయ.

“మార్షటన్ గార్ష చలవేన్ిండీ అింతా. భలే స్తవచేశారు. చివర్షరోజుల్లో మీ

అముగారు చాలా సింతోష్ింగా గడిపేవార్ిండీ. ఆయన్ ఉదయిం, సాయింత్రిం

వచిచ బయటక్క తీసుకెళ్ళువారు. అిందరూ ఆయన్ రాగానే ‘మీ

ఆయన్నచాచరు’ అని ఎగతాళ్ళ చేస్తవారు” అనానడు.

నా మన్సుస చివుక్కుమింది.

115
 అర్వై ఏళ్ు వృదుధరాలు, వృదుధడు... ఆ జింట గుర్షించి పరాచికాలు....

ఈ కథ నాకింత్ సింతోష్ింగా అనిపించలేదు. బహుశా ఆ కథల్ల స్త్రీ, నా

త్లిో కావటిం వలోనేమో.

“బాబూ! కాఫ్ట చేసముింటారా?” అడిగాడు రామయయ. విన్సొింపుగా

వుిందా మాట.

“చేసాివా?” అడిగాన.

“నాకోసిం ఎలాగూ చేసుక్కింటాన్యాయ. తెసాినిండిండి.” అత్డు

వెళ్ళుక అకుడే కనిపించిన్ తినెనమీద కూరుచనానన. ఆశ్రమ భవన్ిం, పకునే

పెదీ తోట. మరోపకు మైదాన్ిం చాలా బావుింది.

రామయయ కాఫ్ట తెచాచడు. ఆ వాతావర్ణింల్ల వేడిగా కాఫ్ట తాగతే

చాలా బాగుింది. రామయయ కపుులు తీసుక్క వెళ్ళుపోయాడు. ఉదయిం టిఫిన్

కోసిం పని మొదలు పెటాటడు.

నిజమే! పర్షసథతి ఎలాింటిదయినా అవనీన ఆగవు. మరో సగరట్

వెలిగించాన. ఎనోన రాత్రిళ్ళు ఇలా సగరట్స వెలిగసూి గడిపాన. కానీ ఈ

రాత్రి ఎింత్కీ త్ర్గటింలేదు. త్వర్గా తెలోవార్ష, ఈ కార్యక్రమిం త్వర్గా

పూర్ియి పోతే బాగుిండున్నిపస్ిింది.

త్మక్క ప్రియమైన్వాళ్ళు పోతే ఎింత్స్తపయినా ఆ శ్రీరానిన దగిర

వుించుకోవాలని, ఆ ర్కింగా త్ృపిపడ్డలని అనక్కింటార్ట. నాకెిందుకలా

అనిపించడిం లేదు? నాల్ల ఎలాింటి ఉదేవగమూ లేదు. కార్ణిం ఏమిటి? అము

116
ఎక్కువ రోజులు బ్రత్కదని ముిందుగానే తెలిసన్ిందు వలోనా? కానీ ఆమె

ఆరోగయిం క్కదుటపడిిందని విన్నపుుడు ఆ ఆల్లచన్ మార్షిందిగా!

అము చనిపోయిన్ మాట వాసివిం. ఆమె ఇక తిర్షగరాదు. ఆ సతాయనిన

జీర్ేిం చేసుక్కనానక నాల్ల ఎలాింటి ఉదేవగిం కలగడింలేదు. అది నిజిం.

ఎవరో వసుిన్న అలిక్తడి. త్లతిపు చూశాన. రామయయ కాదు. ఎవరూ

చెపుక్కిండ్డనే ఆయనిన మార్షటన్గారుగా గుర్షిించవచుచ. ఆ మిలటరీ న్డక,

ముఖింల్ల గాింభీర్యిం చెపుక్కిండ్డనే చెపుతునానయి. నా దగిర్గా వచిచ

భుజింమీద చెయియ వేస చిన్నగా త్టాటడు. మాటలకింటే చిన్న చేత్లే మనిషి

అింత్ర్ింగానిన తెలుపుతాయి. లేవబోయాన.

“కూరోచ, ఇపుుడే వసాిన” ల్లపలక్క వెళ్ళుడు. కాస్తపు చూస

నేనకూడ్డ త్లుపు దగిర్క్క వెళ్ళున.

అము త్ల దగిర్ నిలబడి మెలోగా జుటుట నిమురుతునానడు. బహుశ్

ఉదయింవేళ్ వచిచ వాక్తింగ్క్త వెళ్ుడ్డనిక్త అలాగే లేపేవాడు కాబోలు. త్లెతిి

న్నన చూశాడు. మెలిోగా వింగ అము నదుటిమీద ముదుీ పెటుటక్కని

బయటక్క వచాచడు.

“పద. అలా న్డుదాీిం” మిలటరీ అధార్షటీ ఇింకా పోలేదు. ఆయన్

వెన్కే న్డిచాన.

“నా పేరు మార్షటన్” అనానడు.

“వినానన. కృపా ఆింటీ చెపుింది. అమాు, మీరూ చిన్ననాటి

స్తనహితులని, అముక్క మీరు చాలా స్తవ చేశార్నీ”

117
 “మీ అము నా గుర్షించి ఎపుుడూ వ్రాయలేదా?” అడిగాడు.

“లేదు. రాత్రే మీ గుర్షించి నేన విన్నది.”

“కావచుచ. మీ అము న్లభై సింవత్సరాల క్రిత్మే మూగదయిింది.

దానిక్త కార్ణిం నేనే” అనానడు. అర్థింకాలేదు. ఆయన్ ప్రకునే న్డుసుినానన.

తోటవైపు దార్షతీశాడు.

ఆయన్ ఏదో చెపాులనక్కింటునానడని అర్ధమయిింది. ఏిం చేపాిడు?

చివర్ష రోజుల్లో అముని నేన కష్టపెటాటన్నీ, త్న ఆదర్షించాడనీ చెపాిడ్డ?

“ఈ విష్యాలు నీక్క చెపాుల్ల, వదోీ తెలియడింలేదు. నీక్క

చెపున్ిందు వలో నాక్క వచేచ లాభింలేదు. చెపుకపోతే వచేచ న్ష్టమూ

ఏమీలేదు. కాని మనిషి త్న్ జీవిత్ింల్ల తెలుసుకోవలసన్ సింగతులే సర్షగాి

తెలుసుకోలేకపోతునానడు. అది జాలిపడ్డలిసన్ విష్యిం. చదవగలిగతే మనిషి

జీవిత్ిం అింత్ గొపు పుసికిం మర్సకటిలేదు. న్వర్సాలు మేళ్విించి, దానిక్తింత్

సస్పున్స కలిపన్ పర్షమళ్ళల అనభవిం అది” ఆయన్ ఆగాడు. బోరుగా

చూసాన. ఇలా మేధావిత్న్ింగా మాటాోడే వాళ్ుింటే నాక్క చాల విసుగు.

“అకుడ కూరుచిందామా?” అడిగాడు తినెన చూపించి, త్లూపాన.

ఇదీర్ిం వెళ్ళు కూరుచనానిం. ఆయన్ సమయిం వృధా చేయలేదు.

“మీ అము గుర్షించి నీక్క తెలిసింది చాలా త్క్కువ అని నాక్క

తెలుసు. ఆమె గుర్షించి తెలుసుక్కనే అవకాశ్ిం, ఆల్లచన్ కూడ్డ నీక్క కలిగ

ఉిండవు. అవునా?”

118
 “అవున! రాత్రి ఆింటీ చెపేువర్కూ అము సక్తల్ తొకుగలదనీ, చాలా

ధైర్యవింతురాలని కూడ్డ నాక్క తెలియదు” అనానన. ఇపుుడీ ఫాోష్బాక్ దేనికో

అర్థింకాలేదు.

“ప్రతి మనిషి జీవిత్ింల్ల ర్హసాయలుింటాయి. అది సహజిం. అవి,

బయటపడిన్పుుడే వార్ష అసలు నైజిం బయటపడేది. చిన్నపుుడు మీ అముక్క

బాగా చదువుకోవాలనీ, ఉదోయగిం చేయాలనీ, చాలా కోర్షక వుిండేది. మీ

తాత్గార్షక్త ఇష్టమే అయినా బింధువుల బలవింత్ింమీద చదువు

మానిుించారు. ఆమె ఎింత్ ధైర్యవింతురాల్ల అిందుల్ల సగిం ధైర్యిం నాక్క

వునాన మా జీవితాలు మర్సక ర్కింగా వుిండేవి....”

నేన సగరట్ వెలిగసుిింటే ఆయన్ కొన్సాగించాడు. “నీ త్లిోని

మేమిందర్ిం జానీ అని పలిచేవాళ్ుిం.”

నేన మాటాోడలేదు.

“...చిన్నపుుటి నించి జాన్క్తని చూసుినాన ఆమెన ఒక యువతిగా

చూసింది నేన డిగ్రీ ఫైన్ల్ల్ల వుిండగా! నాకపుుడు ఇర్వై రిండేళ్ళు. ఆమెక్క

పదిహన. జాన్క్తని వాళ్ు పెదీనాన్నగారు, అన్నయయలు బయటక్క రానిచేచవారు

కాదు. మా ఇింటిక్త రావడిం కూడ్డ వాళ్ుకసలు ఇష్టిం వుిండేది కాదు. కాని

వాళ్ుముగార్ష సహ్లయింతో సాయింత్రాలు మా ఇింటిక్త వచేచస్తది. ముగుిర్ిం

ఈ తోటల్లోక్త వచేచవాళ్ుిం. పెదీ పెదీ చెటుో సునాయాసింగా ఎకేుస్తది. సక్తల్

తీసుక్కని క్షణింల్ల మాయమయ్యయది. “నవ్వవటిట మగరాయుడివి” అనేవాడిని.

119
లింగా గోచీపెటేటస, జడ పైక్త చుటేటస అలాగే కనిపించేది కూడ్డ. అిందుకే

అింత్ కోోజ్గా తిర్షగనా ఆమెల్ల స్త్రీత్విం నా కళ్ుబడలేదు.” అింటూ ఆగాడు.

“....ఒకరోజు రాత్రి మా స్తనహితుడి యిింటోో వుిండిపోయి చదువుక్కని,

తెలోవారుజామునే యిింటిక్త వసుినానన. దార్షల్లనే జాన్క్త వాళ్ళులుో. వాళ్ళుింటి

ముిందు ఎవరో అమాుయి వింగొని ముగుి వేస్ిింది. గులాబీర్ింగు లింగా,

జాకెటుట పైన్ నీలిం ఓణీ, న్లోటి జడల్ల సగిం వాడిన్ మలెో చెిండు

కదులుతుింటే ఏ చిత్రకారుడి అపూర్వ సృషోట జీవిం పోసుక్కని

కదులుతున్నటోనిపించిింది. అలాగే చూసూి నిలబడిపోయాన. అింత్ అిందమైన్

ఆకృతిగల అమాుయి ముఖిం చూడక్కిండ్డ వెళ్ుకూడదనిపించిింది. ఆమె

ఎిందుకో లేచి నిలబడిింది. ఒక చేతిల్ల ముగుి బ్దటట పటుటక్కని, రిండో చేతోి

న్దుటిమీద ముింగురులని వెన్క్తు తోసుక్కింటూ నావైపు చూస ఆగింది. ఆమె

జాన్క్త అని ఒకునిముష్ిం న్ములేక పోయాన. నా కళ్ు ఎదుటే జాన్క్త

ఎింతో ఎదిగపోయిన్టోనిపించిింది. ఆమె నా చూపుక్త ఆశ్చర్యపడి, అింత్ల్లనే

సగుిపడి ల్లపలిక్త పరుగెతిిింది. నేన కదలేోదు. ఆమెన లింగా ఓణీల్ల

మరోసార్ష చూడ్డలన్న త్పన్తో అలాగే నిలబడ్డాన. త్లుపు చాటునించి

వింగ చూస సగుిగా న్వివింది. ఆదృశ్యిం నా కళ్ుల్ల అలాగే

ముద్రిించుక్కపోయిింది. ఇింటిక్త వచేచశాన. ఆ రోజు నించే ఆమెన స్త్రీగా

గమనిించడిం మొదలుపెటాటన. అయితే ఆమె మాత్రిం ఎపుుడూ కోతిలా

చెటుటకొముల్లోనే కనిపించేది.”

మార్షటన్ చెపుడిం ఆపాడు.

120
 నేన ఇింకో సగరట్ వెలిగించాన.

అత్న వర్షేసూిన్న ముఫ్కుఏళ్ు క్రిత్పు సింఘటన్ చాలా బాగుింది.

కానీ అిందుల్ల హీరోయిన్ - నా త్లిో కావడమే బావోలేదు. నోర్ింతా చేదుగా

అనిపించి సగరట్ విసరశాన. నా త్లిో కూడ్డ త్లుపు చాటు నించి

పరాయి పురుష్యడిని చూస న్వివిందింటే ఎిందుకో ఆ సతాయనిన

జీర్షేించుకోలేకపోయాన.

మార్షటన్ తిర్షగ చెపుటిం ప్రార్ింభిించాడు. “ఈ రోజుల్లో ఆడవాళ్ుని

చూస్తి నాక్క బాధేసుిింది. జుటుట కతిిర్షించి, లూజు డ్రస్ట వేస స్త్రీతావనిన

కోల్లుతునానరు.”

స్త్రీల మీద ఆయన్క్కిండే అభిప్రాయింతో నాకేమీ సింబింధిం లేదు.

కాబటిట మౌన్ింగా ఊరుక్కనానన. ఆయన్ తిర్షగ ఫాోష్బాక్ చెపుసాగారు.

వినేవాళ్ళుింటే ముసలివాళ్ుక్త ఫాోష్లు చెపుటిం కనాన ఆన్ిందిం

ఇింకేముింటుింది.
* * *
పరీక్షలయిపోయాయి. “ఇవాళ్ సక్తల్ పోటీలు పెటుటక్కిందామా?”

అడిగాన.

“మా జాన్క్త నినన ఓడిించేసుిింది” అింది కృపావతి.

“చూసాిన. ఆ కొిండన చుటిట రావాలి” అనానన.

“అది దానిక్త రోజూ అలవాటే. నీకే దార్ష సర్షగాి తెలియదు.”

“చూదాీిం. త్న గెలిస్తి మించి బహుమతి యిసాి” అనానన.

121
 జాన్క్త అభయింత్ర్ిం చెపులేదు. పోటీ మొదలయిింది. నిజింగానే త్న

ఎక్సపర్ట. చూసుిిండగానే న్నన దాటిపోయిింది. ఎింత్ సీుడ్గా తొక్తునా

త్న్కింటే ఇర్వై గజాలు వెన్కే వునానన. సడన్గా ఒక మలుపుల్ల ఆమె

కనిపించలేదు. నా కసలే ఆ ప్రాింత్ిం అింటే భయిం. నిరాయనష్యింగా

వుింటుింది. భయింగా వెతుక్కత వెళ్ళున. ఒక చోట సక్తల్ ఆప వుింది. ఆమె

ఒక రాయి మీద కూరుచింది.

“ఏమయిింది?” అడిగాన గాబరాగా.

“పింకచర్యిింది” అింది ఏడుపు కింఠింతో .

“బాగా అయిింది. నవువ ఓడిపోయిన్టేట. పద న్డుసూి పోదాిం”

అనానన. ఇదీర్ిం సక్తళ్ళు పటుటక్కని న్డుసుినానిం.

“పరీక్షలయిపోయాయిగా! ఇపుుడేిం చేసాిరు?” అని అడిగింది.

“ఉదోయగిం చూసుకోవాలి.”

“త్రావత్!”

“అదిింకా ఆల్లచిించలేదు.”

“ఉదయింపూట ఆడపలోలు ముగుిలేసుిింటే చూసూి గడిపతే చాలా!”

అింది.

“చాలదు. అలాగే చూసూి వుిండిపోవాలనిపసుిింది. నీకా డ్రెస్ట చాలా

బాగుింది. ఇలా పర్షక్తణీలు, గోచీలాగా పెటుటక్కింటే ఏమీ బావోలేదు. రపు ఆ

డ్రెస్ట వేసుకొసాివా!” అడిగాన ధైర్యింగా.

“మించి బహుమతి యిసాిన్ింటే వేసుకొసాి” అింది కొింట్టగా.

122
 “ఇపుుడి రస్ట ఓడిపోయావు. ఏిం బహుమతి యిసాివో అది చెపుు

ముిందు” అనానన.

“చెవిల్ల చెపాిన.”

“చెపుు” ఆగాన. ఆమె నా దగిర్గా వచిచింది. ఆమె చెపుబోయ్యది

విన్డ్డనిక్త మన్సు వువివళ్ళురుతోింది. ఆమె నా బ్దగి మీద చటుక్కున్

ముదుీపెటుటక్కని నేన తేరుక్కనేల్లపలే, సక్తలెక్తు వేగింగా వెళ్ళు పోయిింది.

మరానడు ఆ డ్రెస్ట వేసుక్కని కళ్ునిిండ్డ కాటుక, జడల్ల పూలతో

వచిచింది. ఆమె మన్సు నాక్క బాగా అర్థమయిింది.

“పింకచర్యిిందని అబదధిం చెపాువేిం?” అడిగాన.

“పింకచర్యిిందన్గానే నా సక్తల్ టైర్ వింకయినా చూడలేదు. అింటే

నా మీద నీ కింత్ న్ముకిం వుిందన్నమాట. అదే న్ముకిం ఒకర్ష పటో ఒకర్షక్త

ఎపుటికీ వుిండనిదాీిం” అింది. ఆవేశ్ింతో ఆమెని ముదుీ పెటుటక్కని “అలాగే”

అనానన. ఆ త్రువాత్ కొనిన రోజులు ఇదీర్ిం చాలా స్తనహింగా వునానిం.

ఒకరోజు నా దగిర్క్క వచిచింది. వాళ్ళుింటోో పెళ్ళు సింబింధాలు చూసుినానర్నీ,

వాళ్ు పెదనాన్నగారు ఏిం చెపతే అదే జరుగుతుిందనీ, త్న్క్క భయింగా

వుిందనీ అింది.

నాకేిం చెపాుల్ల అర్థింకాలేదు. మా యిదీర్ష మతాలు వేరు. మా

యిింటోో పెళ్ళు కావలసన్ అమాుయిలు చాలా మిందునానరు. అద్దగాక నాక్క

వాళ్ు వాళ్ుింటే చాలా భయిం. ఊర్ింతా ఒకటి చేస్త ర్కాలు. చెపేి మా పెళ్ళు

జర్గనివవరు. అదే చెపాున.

123
 “మన్ిం ఎకుడికైనా వెళ్ళుపోయి పెళ్ళు చేసుక్కిందాిం. అపుుడిక ఏమీ

చెయయలేరు” అింది.

“అదింత్ సులభిం కాదు” అనానన.

“నాలుగు రోజుల్లో ఏ సింగతీ చెపుిండి” అని వెళ్ళుపోయిింది.

నాక్క ధైర్యిం చాలలేదు. ఆ త్రావత్ ఆమెక్క కనిపించలేదు. త్రావత్

వార్ింల్ల ఆమె పెళ్ళు స్పటిలయిపోయిిందని తెలిసింది. నా పర్షక్తత్న్ిం పటో

నేన సగుిపడ్డాన. వెళ్ళు మిలటరీల్ల చేర్షపోయాన. ఆమె జాాపకాలు మాత్రమే

నాక్క మిగలాయి.

దాదాపు ముఫ్కు ఏళ్ళు గడిచాక.... మళ్ళు ఇనానళ్ుక్త మా కృపావతి...

వివరాలేమీ చెపుక్కిండ్డ – “నీ ఫ్రిండ్ని ఆశ్రమింల్ల చేరాచన్న్నయాయ”

అన్నపుుడు నాక్క అర్ధింకాలేదు.

....జాన్క్తని అనేనళ్ు త్రావత్ చూస సింతోష్ింతో ఏడేచశాన. ఆ

కనీనళ్ుల్ల నా పశాచతాిపిం కూడ్డ కలస వుిందని చెపున్కుర్లేదు.

జర్షగపోయిన్దాని గుర్షించి విచార్షించి లాభింలేదు కదా. కనీసిం ఈ చివర్ష

రోజుల్లో యిదీర్ిం కలిసవుిండే అవకాశ్ిం దొర్షక్తన్ిందుక్క ఆన్ిందిించాిం. ఈ

వయసుల్ల ఎవరో ఏదో అనక్కింటార్ని భయింలేదుగా! దాింపత్యిం అింటే

మెడల్ల మూడుముళ్ళు వేస కలస జీవిించడిం కాదు. అది ఒక మాన్సక

బింధిం. ఒకర్షకోసిం ఒకరు చేస్త తాయగిం. ఒకర్షకొకరు సింతోష్

పెటుటకోవడ్డనిక్త ప్రయతినించే అిందమైన్ అనభవిం. జీవిత్ింల్ల మేము

కోల్లుయిన్ అనభవాల గుర్షించి మాటాోడుకోలేదు. ఇదీర్ిం కలస వుింటే

124
జీవితానిన ఎలా అనభవిించే వాళ్ుమో అది త్లుచక్కని ముర్షసపోయ్య వాళ్ుిం.

ఆమె కదలలేని సథతిల్ల వుిందని బాధలేదు. నా శ్క్తితో ఆమెని

న్డిపించగలిగాన. ఆ చెటోక్రిింద, ఆ కొిండచుటూట తిరుగుత, ఆ రోజులిన

నెమర్వేసుక్కింటూ ఆరునెలలు కాపుర్ిం చేశాిం. ఆ బింధానిన ఆన్ిందిించగలిగే

ఆత్ులునానయి. న్లభై సింవత్సరాలుగా అనభవిించ లేని ఆన్ిందానిన ఆమె

కదలలేని సథతిల్ల వునాన, ఈ ఆరునెలల్లో సింపూర్ేింగా అనభవిచగలిగాిం”....

నేన త్లత్రిపు ఆయన్వింక చూశాన.

ప్రక్తుింటి అమాుయిక్త సగలు చేస, తిర్షగ సగలు అిందుక్కని, మాటాోడే

ధైర్యిం లేక వరుక్కని, త్రువాత్ ఆ అమాుయి పెళ్ళు అయిపోతోింటే

మిందుకొటిట, ఆ అనబింధానిన అపూర్వమైన్ ప్రేమగా మారుచక్కని

త్రువాత్ిరువాత్ జీవిత్ింల్ల ఒక కథగా చెపుుక్కనే యిర్వై ఏళ్ు క్కర్రాడికీ, ఈ

ముసలాయన్కీ తేడ్డ లేదనిపించిింది.

త్న్ చేత్కానిత్నానిన కూడ్డ స్పింటిమెింటుగా చిత్రీకర్షించుక్కని

సింత్ృపి పడుతునానడీయన్. ఒక స్తటజీల్ల మనిషి, త్న ఆత్ువించన్

చేసుక్కింటునానన్న్న విష్యిం కూడ్డ మర్షచపోతాడేమో.

ఇదీర్ిం ఆశ్రయిం దగిర్క్త వెళ్ళిిండగా ఆయన్ అనానడు. “ఇింకో

పదిరోజుల్లో చనిపోతాన్న్గా మీ అము నాకో విష్యిం చెపుింది.”

“ఏమిటి?”

“పెళ్ళు నాటిక్త త్న గర్భవతి.”

ఆగాన. పడిక్తళ్ళు బిగుసుక్కనానయి. చెయియ జేబ్దల్లక్త వెళ్ళుింది.

125
 మార్షటన్ జేగురుర్ింగు కళ్ుల్లో భయిం. నేన జేబ్దల్లించి సగరట్

తీయటింతో తిర్షగ మొహింల్ల వెలుగొచిచింది.

“బాబూ” అనానడు స్పింటిమెింటల్గా.

నేన నా కాలిచెపుు కొసలకేస చూసూి వరుక్కనానన.

“న్నన క్షమిించు బాబూ!” అనానడు మళ్ళు.

నాక్క త్ిండ్రి గుర్సిచాచడు. త్ిండ్రి అింటే ఈయన్కాదు. నా త్లిో భర్ి.

బహుశ్ అత్డికీ తెలిస వుింటుింది. లేదా అనమాన్ిం వచిచ వుింటుింది.

అిందుకే జీవితాింత్ిం న్నోన ‘బాసటర్ా చైల్ా’ లా చూశాడు.

నా త్లీో, నా త్ిండ్రీ నాక్క ఆపాయయత్ ఎిందుక్తవవలేదో అర్థమైింది.

నా త్లిో త్న్ పాపానిక్త గురుిగా జీవితాింత్ిం న్నన చూస

భయపడుత వచిచింది. నా ‘చటటబదధమైన్’ త్ిండ్రి నా నించి పార్షపోయి

తాగుడుల్ల సథర్పడ్డాడు. నా ‘ర్హసయ’ త్ిండ్రి త్న్ బలహీన్త్లని కూడ్డ

గొపుగా ప్రేమిించగలిగే అసమరుధడు.

అనిన విధాలా న్ష్టపోయిింది మాత్రిం నేన.

* * *
గదిల్ల అము త్పు ఎవరూలేరు. మార్షటన్ అకుడే కూరుచని వునానడు.

నేన వెళ్ళు సానన్ించేస బటటలు మారుచకొని వచాచన.

ఎనిమిదిింటిక్త టాకీస వచిచింది. అము మృత్దేహ్లనిన అిందుల్ల

ఎక్తుసుిింటే ఆశ్రమింల్ల వార్ింతా ఏడవటిం మొదలుపెటాటరు. మార్షటన్ వాళ్ుని

126
ఓదారుసుినానడు. నా క్తదింతా ఏదో ర్సటీన్లా అనిపస్ిింది. త్వర్గా

వెళ్ళుపోవాలనింది. టాకీస కదిలిింది.

మార్షటన్ దగిరుిండి అనీన జర్షపించాడు. నేనేద్ద వదీన్లేదు. నా త్లిో

ఒకపుుడు శారీర్కింగా అత్నిక్త సింతోష్ిం ఇచిచింది. నా త్లిో శ్రీరానిన

దగిరుిండి కాలిుించటిం యిపుడు మాన్సకింగా సింతోష్ిం యిస్ిింది.

ఇవనీన.

జరుగుతన్న త్త్ింగాన్నింతా ప్రేక్షక్కడిలా చూసూి నిలుచనానన.

“గింట త్రావత్ అసథకలు తీసుకోవచుచ” అనానడు అకుడి అట్టిండరు.

అవసర్ిం లేదనానన. మార్షటన్ అడుాపడ్డాడు.

నాక్క అర్థిం కాక “ఏిం చేసుక్కింటాిం ఆ అసథకలు? వాటికోసిం ఇింకో

గింట వుిండ్డలట” అనానన.

“నవువ వెళ్ళతే వెళ్ళు. మిగతావనీన నేన చూసుక్కింటాన....” అనానడు

మార్షటన్. నేన బయలుదేర్బోతింటే “కాశీ వెళ్ళు అసథకలు గింగల్ల కలిప

వసాిన” అనానడు సవగత్ింగా.

నేనేమీ మాటాోడక్కిండ్డ బయటక్క వచేచశాన. కోడిపీక కోయబోయ్య

ముిందు దైవప్రార్థన్ చేస్త సాహెబ్ద గుర్సిచాచడు నాకా క్షణిం.

127
 అధ్యాయం - 3
బస్ట దిగ యిలుో చేరసర్షక్త సాయింత్రిం ఆరు దాటిింది. తాళ్ిం తీయక
ముిందే వీర్భద్రయయగారు పటుటక్కనానరు.

“అదేిం నాయనా! అపుుడే వచేచశావా! అనీన పూర్ియి పోయాయా!”

అడిగాడు.

“ఆ” పొడిగా సమాధాన్ిం చెపు ల్లపల త్లుపు వేసుక్కనానన. చాలా

బడలికగా వుింది. పడుక్కని హ్లయిగా నిద్రపోవాలనింది. సానన్ిం చేస బటటలు

మారుచక్కనానక కాసి హ్లయిగా అనిపించిింది. కడుపుల్ల ఆకలి

మిండిపోతోింది. నేన భోజన్ిం చేస రిండు రోజులు కావస్ిింది మర్ష.

నాయర్ హోటల్క్త వెళ్ుక త్పులేదు. లేచి బయలుదేరాన.

మళ్ళు కిండొలెనెసస్ట. మళ్ళు ప్రశ్నలు. ఈ ఫారాులిటీస్ట ప్రతిచోటా

వుిండేవేనేమో. కానీ నాక్క మాత్రమే ఇవి ఎిందుక్తలా చిరాక్క పుటిటసాియి?

త్న్ వాళ్ుల్ల దగిర్వాళ్ళు పోతే ఆ దుుఃఖానిన పదిమింది వచిచ

పించుకోవాలనక్కింటాడు మనిషి. వాళ్ు అనన్య వాకాయలనీ, సానభూతినీ

విని సావింత్న్ పొిందుతాడు. నాక్క అలాింటి సానభూతి అవసర్ింలేదు

కాబటిట బహుశా ఇలా ఫ్టలవుతునాననేమో. కలవకపోతే నేన ఫ్టలవుతాన్న్న

ఆల్లచన్తో వచిచ కలిస్తవాళ్ళు కొిందరు.

“అయితే దినాలు ఇకుడే చేసాిరా!” త్లుపు చాటునించి అడుగుతోింది

హర్ష భార్య.

128
 “ఉహు. అలాింటిదేమీ లేదు. నాక్క న్ముకింలేదు” అనేశాన.

“ఓహో” త్రావత్ ఏిం మాటాోడ్డల్ల తోచలేదు కాబోలు, వెళ్ళిన్ని చెపు

పైక్త వెళ్ళుపోయాన.

వెింటనే నిద్ర పటేటసింది.

కలల్ల అము కనిపించిింది. మార్షటన్ సక్తల్ మీద కూరుచని అము

మామిడితోటల్లో తిరుగుతోింది. ఆమె ముఖింల్ల అింత్ అిందానిన, ఆన్ిందానిన

నేన ఎన్నడూ చూడలేదు.

2
ఉదయిం నిద్ర లేచేసర్షక్త ఎనిమిది దాటిింది త్లల్ల బరువింతా
దిగపోయి ఫ్రష్గా అనిపించిింది.

ఉదయిం మరిం చేసుకోకపోయినా టీ చేసుకోవడిం త్పుదు.

వింటిింటోోక్త వెళ్ళు టీ చేసుక్కని రిండు కపుులు తాగాన. సగరట్ వెలిగించి

ముిందు గదిల్ల క్తటికీ ప్రకునే క్కరీచల్ల కూరుచనానన.

ఆల్లచన్లని డైవర్ట చేయడిం కోసిం క్తటికీల్లించి దృషిట సార్షించాన.

‘జీవితానిన ఎగజయిటిింగ్గా మలచుకోవాలింటే ఒక క్తటికీ వుింటే చాలు’

అింటాడు కాోడీ టేబర్. ఈ క్తటికీ దగిర్ కూరుచని మనష్యలిన చదువుత

గడపడిం నాక్క ఇష్టిం. అది మెయిన్ రోడ్ కాకపోయినా బిజీరోడుా. నా అదృష్టిం

ఏమిటింటే రోడుామీద వెళ్ళువాళ్ు ముఖ కవళ్ళకలిన వాళ్ు దృషిటల్ల పడక్కిండ్డనే

సుష్టింగా చూడగలన. అలా చూసూి రోజింతా గడిపేయగలన. సాయింత్రిం

129
అయ్యయసర్షక్త ఒక మించి పుసికిం చదివిన్ింత్ ఆన్ిందిం కలుగుతుింది.

ముఖయింగా మన్సు బాగోలేన్పుుడు, అది బాధని మర్షపించే గొపు ఔష్ధిం.

మా ఇింటిక్త క్కడివైపున్ చివర్గా ఒక సనిమా హ్లలుింది. దానికీ రోడుా

షార్ట కట్. ఈ ఏర్షయాల్ల అది మించి హ్లలే కాక్కిండ్డ, కొత్ి సనిమాలు ర్షలీజ్

చేస్త హ్లలు. కాబటిట స్పలవు రోజుల్లో ఈ రోడుాచాలా బిజీగా వుింటుింది.

ఈ రోజు గుడ్ ఫ్రైడే, రపు ఉగాది కాబటిట, కావలసన్ షాపింగ్ పని

చూసుక్కనే వాళ్ళు కొిందరు, సర్దాగా సనిమాలక్క, షికార్ోక్క వెళ్ళు వాళ్ళో

మర్షకొిందరు.

ప్రతి ఒక పిండగా ఒక ఫారాులిటీ. అది సవవింగా చేయాలనక్కనే

వాళ్ళు ఏదో చేస, చేశామని త్ృపిపడేవాళ్ళో, ఎిందుక్క చేసుినానరో తెలీక్కిండ్డ

ఏదేదో చేస మేము చాలా గొపుగా చేశామని గర్వపడేవాళ్ళో - అిందరూ

హడ్డవుడిగానే వుింటారు. ఆడవాళ్ుక్త రోజూకింటే ఎక్కువ శ్రమ. మగవాళ్ుకీ,

పలోలకీ రోజూకింటే మించి రుచికర్మైన్ భోజన్ిం. త్రావత్ ఆడవాళ్ుక్క

అలసటతో, వీళ్ుక్క భుకాియాసింతో నిద్ర. పిండుగ అయిపోతుింది. మధయ

త్ర్గతి వాడిక్త అలసటతోపాటు కాసి అపుు మిగులుతుింది.

“అదే జీవిత్ిం. లేకపోతే ఈ ర్సటీన్ జీవిత్ింల్ల పస ఏముింది!”

అనక్కని సర్ష పెటుటక్కింటారు. అలా ఆల్లచిించని వాళ్ుని దురాురుిలుగా

చిత్రీకర్షించుక్కింటారు. ‘జీవితానిన ర్సటీన్ బార్ష నించి త్పుించటానిక్త

పిండుగే అవసర్ిం లేదు. మించి మించి అనభవాలు కావాలి’ - అని నేన్ింటే

వపుుకోరు.

130
 టైమ్ పది దాటిింది. సనిమా మోర్షనింగ్ షో ర్ష్ మొదలయిింది.

పదకొిండు గింటల సనిమాక్త కూయల్ల నిలబడ్డలని కొిందరు పరుగులు. వాళ్ు

మొహ్లల్లో టికెట్ దొర్క్కతుిందో లేదోన్ని ఆరాటిం. ఒక అడుగు ముిందునాన

కూయల్ల ముిందుిండవచుచన్ని, న్డక పోటీలు పెటుటక్కన్నటుో తొిందర్పడి

న్డుసుినానరు. కొిందరోో ఆయాసిం. అిందుల్ల ఆడవాళ్ళు మరీ

ఆయాసపడుతునానరు.

“త్వర్గా కదులు. లేడీస్ట కూయల్ల టికెుటుో దొర్కడిం ఈజీ” ఒకాయన్

గబగబా అడుగులు వేసూి, కాసి వెన్కబడా భార్యని తొిందర్ పెడుతునానడు.

ఆవిడ త్వర్గా న్డవాలని అనక్కింటునాన ఆయాసిం వలో వేగింగా న్డవలేక

పోతోింది. ఇింత్దూర్ిం, ఇింత్ కష్టపడి వచిచ టికెట్ దొర్కు వెన్క్కు

వెళ్ళుపోవాలేమోన్న్న భయిం ఆమె ముఖింల్ల కనిుస్ిింది.

అడ్డవన్స బ్దక్తింగ్ చేయిించుక్కన్న వాళ్ళు, కూయల్ల నిలబడటానిక్త

మనష్యయలిన పింపన్ వాళ్ళు తాపీగా న్డుసుినానరు. వాళ్ు ముఖాల్లో ఒక

ర్కమైన్ చిరున్వువ కదలాడుతోింది. సింతోష్ింతో మైమర్చిన్ న్వువ కాదది.

మిగతా వాళ్ుకింటే ఆ సమయింల్ల ఒక మెటుట పైననానమన్న గర్వింతో

కూడిన్ న్వువ.

ఎదుర్షింటోో ముసలాయన్ గుముిం దగిర్ నిలబడి వచేచపోయ్య వాళ్ున

చూసుినానడు. ఆయన్ దృషిట ఎపుుడూ ఆడపలోల మీద వుిండటిం చాలాసారుో

గమనిించాన. ఆయన్ పేరు మన్ుధరావు. పేరుక్త త్గన్టుోగానే అర్వై ఏళ్ు

వయసుల్లనూ త్నిింకా అిందమైన్ బాలా క్కమారుడిన్నే అనక్కింటాడు.

131
కోడలితో కూడ్డ అలాగే ప్రవర్షిించాడనీ, అిందుకే కొడుక్క అదే ఇింటోో

ఆయనిన విడిగా వుిండమని చెపాుడని అిందరూ అనక్కింటారు. ఈ యిలుో

ఈయన్ సవింత్ిం. ఒక పోర్ిన్ల్ల కొడుక్కింటాడు. మరో పోర్ిన్ల్ల ఈయన్

వింటర్షగా వుింటాడు. వింట సవయింగా చేసుక్కింటాడు.

ఆయన్ భార్యని నేనైతే చూడలేదు గానీ ‘మహ్లసాధివ. ఆవిడ కాబటిట

ఈయనిన భర్షించిింది’ అని చెపుుక్కింటారు. అము వున్నపుుడు యిలాింటి

విష్యాలు విింటుిండేవాడిని.

ఇళ్ుల్లో విష్యాలు ఎక్కువగా ఆడవాళ్ు దావరానే బయటక్క

వసాియింటారు. నిజమేనా? ఏమో? ఈ మన్ుధరావు, వీర్భద్రయయగారు కూడ్డ

మధాయహనిం వేళ్ల్ల ఆడవాళ్ు మధయ కబ్దరాోడటిం నేన చూసాన. అము

ఎక్కువగా బయటక్క వెళ్ళుది కాదు. కానీ మన్ుధరావు వచిచ ఆవిడతో

అపుుడపుుడు మాటాోడుతనే వుిండేవాడు. అింతెిందుక్క! ఎపుుడూ క్షణిం తీర్షక

లేన్టుోిండే హర్ష త్లిో, అము వున్నపుుడు కబ్దరుో చెపుడ్డనిక్త వచిచ

కూరోచవడిం కూడ్డ నేన గమనిించాన. అింటే ముచచటుో చెపుుకోవాలనే

ఆసక్తి - పని త్వర్గా ముగించుకొనేలాచేస్తదా?

మన్ుధరావు గోడ దగిర నిలబడి ఎవరో స్త్రీని పలిచి

మాటాోడుతునానడు. ఆ యువతిని గురుిపటాటన. పకునే వున్న ఖాళ్ళ సథలింల్ల

చెటుటక్రిింద కూరుచని పనిచేసుక్కింటున్న చెపుులుక్కటేట అబాబయి భార్య. ఆమె

చేతిల్ల సొటటలుపడా అలూయమినియిం చెింబ్దింది. మన్ుధరావు యిింటిక్త

132
అటుప్రకున్ బోర్షింగు పింపుింది. అకుడ నీళ్ళు పటిట తెచుచక్కింటూ ఆయన్

కింటపడిింది.

“ఎింత్ సింపాదిసాిడేిం మీ ఆయన్?” అడుగుతునానడ్డమెన.

“ఎింతా పాతిక రూపాయలొస్తి గొపు” అింది.

“ఇదీర పలోలా! బావుింది. ఆపరష్న్ చేయిించుక్కనానరా? మీ ఆయనిన

చేయిించుకోమన. నేన అలాగే చేయిించుక్కనానన” ఉచిత్ సలహ్లలిసుినానడు.

అత్డడిగే ప్రశ్నల అింత్రార్థిం ఆమెక్క తెలిసుింటుిందా?

అర్వై ఏళ్ళు దాటిన్ ముసలాడిక్త అలాింటి ఆల్లచన్లు వసాియని ఆ

అమాయక్కరాలిక్త అర్థమవడిం కష్టిం.

“వసాి బాబూ. మా ఆయన్ అరుసాిడు” అింటూ వెళ్ళుపోయిింది.

అింత్ల్ల దూర్ిం నించి, “నేన చెపూినే వునానన. ఎింత్కీ తెమలవు”

అింటూ ఓ పురుష్ కింఠిం వినిపించిింది. క్తటికీక్త ఎదురుగా రాగానే

గురుిపటాటన. అర్గింట క్రిత్ిం హడ్డవిడి పడుత సనిమా హ్లలువైపు వెళ్ళున్

జింట.

“ఎలా తెమిలేది? ఇింటోో ఎింత్ పనింటుింది? సాయిం చేస్తదేమీ లేదు,

పైగా తిటటడిం. రపు పిండుగ. యిలుో దులుపుక్కని కడుకోువాలి రాన్ింటే

విన్రు. ఇింటిపనిల్ల వుిండే కష్టిం మీక్క తెలియదు. నేన రాన్ింటే ఎిందుక్క

బలవింత్ిం చేయడిం!”

“నిన్న తీసుకొస్తి టికెుటుో దొరుక్కతాయని.”

133
 “అవునలెిండి, నాక్క సనిమా చూపించాలని కాదు. ఇక ఎపుటికీ

మీతో సనిమాక్త రాన. అింతే” కింఠింల్ల కోపిం, బాధ, దుుఃఖిం అనీన మిళ్ళత్మై

పోయాయి.

“సర! మాటింటే అదొకటి” విసుక్కునానడ్డయన్.

మరో చిన్న గుింపు వచాచరు. వచిచన్పుుడింత్ హడ్డవిడిగానూ తిర్షగ

వెళ్ళుతునానరు. త్వర్గా యిింటికెళ్ళు, త్వర్గా మళ్ళు వచేచస్తి మాయటీనక్త టికెుటుో

దొరుక్కతాయని ఆరాటిం.

“కొిందరు యిిండోక్క వెళ్ుక్కిండ్డ అపుుడే కూయల్ల నిలబడ్డార్రా”

అింటూనానడో అబాబయి.

“నిజమే! మన్ల్ల ఒకళ్ుిం వుిండిపోతే బావుిండేదేమో?”

“అకుర్లేదు, త్వర్గా వచేచస్తి త్పుక్కిండ్డ దొరుక్కతాయి.”

కొత్ి సనిమా మొదటిరోజు చూడలేకపోతే అింత్ బాధ ఎిందుక్క?

చూడకపోతే న్ష్టిం ఏమిటి?

ల్లకో భిన్న రుచి అింటారు. మనిషి ఆల్లచన్లాగే ఆశ్ల్లనూ

భిన్నమైన్ రుచులునానయి.

టికెట్ దొర్కు బాధపడినా, పటుటదలగా అకుడే ధియ్యటర్ల్లనే వుిండి

త్రావత్ షోకోసిం ఎదురుచూస్తవాడిది గాఢమైన్ కోర్షక. ఈ రోజు కాకపోతే

రపయినా వచిచ ట్రై చేయాలని వెళ్ళువాడిది మధయమిం. వెధవ సనిమాకోసిం

యిింత్ ఆరాటిం దేనిక్త? ర్ష్ త్గాిక చూస్తి పోలా అనక్కింటూ నిశచింత్గా

యిింటికెళ్ళు భోించేస పడుక్కనేవాడిది మరో ర్కిం.

134
 అిందుకే కోర్షకలని చింపుకోవడమే ఉత్ిమమైన్ మార్ిిం అనానడు

బ్దదధభగవానడు. సగటు మనిషిక్త అది అసింభవమైన్ విష్యింగా

అనిపసుిింది.

కొత్ి సనిమా మొదటిరోజు మొదటి ఆట చూడ్డలనే కోర్షక ఒకర్షదైతే,

తాజ్మహల్ని వెనెనల్లో చూడ్డలనే కోర్షక మర్సకర్షది. ఒకర్షక్త సవటజరాోిండ్

వెళ్ళు ఆల్ూ్ పర్వతాలన చూడ్డలనిపించవచుచ. మర్సకర్షక్త అమెర్షకాల్ల

డిసీనలాిండ్ చూడ్డలనే కోర్షక పుటటవచుచ. ఎలిజబెత్ రాణని చూడ్డలనే కోర్షక

అతిగాఢమై, ప్రాణాలక్క తెగించి అర్థరాత్రి బక్తింగ్హ్లిం పాయలెస్టల్లక్త

చొర్పడవచుచ.

కోర్షక అనేది లేని మాన్వ సమాజానిన చూడ్డలన్న కోర్షక

బ్దదీభగవానడిక్త పుటటలేదా? అద్ద కోర్షకేగా!

రోడుామీద జన్సించార్ిం మొదలయిింది. గుింపులు గుింపులుగా న్డిచి

వసుినానరు. ఈ సమయింల్ల ఇింత్మింది ఎకుడినించి? వాళ్ు చేతుల్లో

పుసికాలు చూశాక అర్ధమయిింది. గుడ్ ఫ్రైడే సిందర్భింగా చర్షచల్ల మాస్ట

ప్రేయర్ అట్టిండయి వసుినానరు క్రిసటయన్స. శ్నివార్ిం హిిందువులు, శుక్రవార్ిం

మహుద్దయులు, ఆదివార్ిం క్రిసటయన్స ఒకోురోజు ఒకోుమత్ిం పటో కనికర్ిం

చూప ఇింటరూవ ఇసాిడనక్కింటాన భగవింతుడు. ర్ష్ ఎక్కువ అవుతుిందని

వేరవరు రోజులు ఏరాుటు చేసుక్కన్నటుటనానడు.

ఎలుోిండి ఈసటర్. పిండుగ రోజు వాళ్ుల్ల ఉతాసహిం కనిపసుిింది.

135
 ఈ రోజు క్రీసుిని శలువ వేసన్రోజు. ఎిందుకో ఆ విష్యిం

త్లుచక్కన్నపుుడలాో అదోర్కమైన్ విర్క్తి కలుగుతుింది. సమాజానిక్త, ముఖయింగా

అధికారానిక్త వయతిరకింగా న్డిచే మనిషి ఎపుుడూ అణచివేయబడుతుింటాడు.

అత్డిని గౌర్విించేవాళ్ళు, అభిమానిించేవాళ్ళు, అనసర్షించేవాళ్ళు కూడ్డ ఆ

సమయింల్ల నిససహ్లయింగా చూసూిిండిపోతారు.

ఏనాటికైనా మించిత్నానికే జయిం అని ఎనిన శాసాాలు ఘెషిసుినాన

ముిందుగా జయిం లభిించేది అధికార్ిం, బలిం - వీటికే. ఈనాటిక్త “సరకవవల్

ఆఫ్ ది మైట్” అన్న నానడి ఎకుడ మార్షింది. కాకపోతే

శారీర్కబలింతోపాటు అధికార్ బలిం విజయానిక్త తోడుడుతుింది.

రోడుామీద మాయటీనక్త వెళ్ళు ర్ష్ మళ్ళు మొదలయిింది. “ఎిండ బాగా

వుిందికదా ఎక్కువమింది రారమో, టికెుటుో ఈజీగా దొరుక్కతాయి” అనే

ఉదేీశ్యింతో కాబోలు చాలామిందే వసుినానరు. అిందుల్ల ఎింత్మింది టికెుట్స

దొర్కు వెన్క్కు వెళ్తారో!

ప్రొదుీన్ తిటుటక్కింటూ వెళ్ళున్ భరాయభర్ిలు మళ్ళు రావటిం చూస్తి

న్వ్వవచిచింది.

“త్వర్గా తోలవయాయ. టికెుటుో దొర్కవు” ర్షక్షా అబాబయిని

అదిలిసుినానడో పాసింజరు. అత్డి పకునే భార్య వుింది. ఆవిడ చేతిల్ల

ఏమిటో ముిందుగా అర్థింకాలేదు. దగిర్గా వచిచన్పుుడు చూస్తి తెలిసింది.

పసపాప. ఇింత్ ఎిండల్ల పసపాపని తీసుక్కని సనిమాక్క రాకపోతేనేిం

అనక్కనానన. ఆ ఉకుల్ల, ర్ష్ల్ల ఆ బిడా ఏడవడిం, చుటుటపకుల

136
కూరుచన్నవాళ్ళు విసుకోువడిం, ఆవిడ బిడానెతుిక్కని బయటక్క వెళ్ుడిం,

ఒకపకు సనిమా విససవుతునానన్న్న బాధ, ల్లపల ఏమయిపోతుిందోన్న్న

ఆరాటిం, మరో ప్రకు బిడా ఏడుపుతో ఆ విసుగు కోపింగా మార్డిం.... ఈ

మొత్ిిం ప్రహసన్ింల్ల వాళ్ుక్త కలిగే సింతోష్ిం ఏమిటో నాకెపుటికీ

అర్థింకాదు.

సనిమా వదిలిన్టుోనానరు. జన్ిం బయటక్క రావడిం మొదలయిింది.

వాళ్ుపై దృషిట సార్షించాన. కొిందర్షల్ల వెళ్ళున్పుుడున్న ఉతాసహిం లేదు.

కొిందరు ముఖాలు మాడుచక్కని ఎిండన తిటుటక్కింటూ వెళ్ళతునానరు. సనిమా

న్చిచన్ వాళ్ుల్లో ఉతాసహిం, ముఖింల్ల త్ృపి. వయసుల్ల వున్న ఆడపలోలు

కొిందరు బహుశా ఆ హీరోయిన్తో త్మని అయిడెింటిఫై చేసుక్కని

మురుసుినానరమో. వాళ్ు న్డకల్ల మారుు కనిపస్ిింది. చూపుల్లో ఒకర్కమైన్

హుిందా త్న్ిం, త్లవింపుల్ల క్తించితుి గర్విం తొణక్తసలాడుతునానయి. ఎవరైనా

వాళ్ుని గమనిస్తి “ఈ అమాుయి ఆ సనిమాల్ల హీరోయిన్లా వుిందికదూ!”

అనకోవాలనే ఆశ్ వాళ్ు కళ్ుల్లో కదలాడుతోింది.

ఫలానా న్టుడి యాక్తటింగ్ బాగుిందని, ఫలానాచోట డైరక్షన్

బావుిందని, ఫలానా పాటక్త డ్డన్స క్కదర్లేదని, ఫలానా సీన్ గుర్షించి సనిమా

మరోసార్ష చూడవచచనీ... ర్కర్కాల కామెింట్స. ఫిలిిం జర్నలిసుటలు నా

క్తటికీల్ల కూరుచని ఇలాగే చూస్తి ర్షవవలు బ్రహ్లుిండింగా రాయగలరు.

నేనిింక చూడటిం ఆప, పకుమీదక్క వచిచ పడుక్కనానన. వెనెనముకల్ల

న్నపు తిర్షగ మొదలింది. ఈ న్నపు వచిచన్పుుడే డ్డకటర్ దగిర్క్త వెళ్ళు

137
ర్షపోరుటల గుర్షించి అడగాలనిపసుిింది. త్గిన్ త్రువాత్ మళ్ళు మామూలే. బాధ.

శారీర్క బాధసర.

న్నన కూడ్డ నేన ప్రేమిించటిం మానేసుక్కింటునానన. అద్ద బాధ.

3
మా ఎదుర్షింటి పెదీమనిషి అసలు పేరు మన్ుధరావు కాదుట.
త్రువాత్ తెలిసింది. ఎవరో అత్నికా పేరు పెడితే డిగ్రీలాగా దానిన అత్న

ఆన్ిందింతో సీవకర్షించాడట. త్రువాత్ అదే అసలు పేరుగా చెలామణ

అయిపోయిింది.

నాక్క ఆయన్తో అింత్ పర్షచయిం లేదుగాని, అపుుడపుుడూ

పలకర్షసూి వుింటాడు. ఆయనెపుుడో కొింత్కాలిం ఏదో సూుల్లో టీచర్గా పని

చేసాడట. అదే సూుల్లో పాతిక సింవత్సరాల క్రిత్ిం చదువుక్కన్న ఒక

క్కర్రవాడు ప్రసుిత్ిం ఆింధ్రదేశ్ింల్ల యువతిని ఉర్రూత్లూగసుిన్న “క్రేజీసాటర్”

వెిండితెర్ వెలుగు.

అదే ఒక పెదీ కావలిఫికేష్న్గా, “ఆ సాటర్ నా శష్యయడేనోయ్. ఆ

రోజుల్లోనే బాగా డ్డన్స చేస్తవాడు. పెదీ యాకటర్వైపోతావని అపుుడే

అనేవాడిని” అనేవాడు. మరోరోజు వచిచ, “ఆ రోజుల్లో ఆ క్కర్రాడిక్త తిన్టానిక్త

కూడ్డ తిిండి వుిండేదికాదు మా ఇింటోోనే తినేవాడు” అని చెపేువాడు.

ఆ వీధిల్ల వాళ్ుిందర్షకీ, క్రేజీసాటర్క్త ఈయన్ ఒకపుుడు మాసాటర్

అవటిం గొపు థ్రిల్గా వుిండేది. ఆయన్ కొడుక్క మాత్రిం ఈ వయవహ్లర్ిం

138
అింతా చూస విసుగేస అసలు విష్యిం చెపాుడు. “....ఈయన్ ఆ సూుల్లో

ఒక సింవత్సర్మే టీచర్గా చేసాడు. త్రువాత్ పదేళ్ుక్త ఆ క్కర్రాడు

చదువుక్కనానడు. సాటర్ అయాయక ఏదో ఇింటరూవయల్ల “నేన ఫలానా సూుల్లో

చదువుక్కనానన’ అని అత్డు చెపుగానే అదే సూుల్లో నేన టీచర్గా పని

చేసాన...’ అని ఈయన్ గర్వింగా చెపుుకోవటిం మొదలు పెటాటడు. వినేవాళ్ుక్త

అిందుల్ల కావలిసన్ింత్ “మసాలా” లేకపోవటింతో, ఇపుుడు త్న్ శష్యయడిగా

ప్రచార్ిం చేసుక్కింటునానడు.”

అయితే కొడుక్క చెపున్ వాసివిం కనాన, త్ిండ్రి చేసుిన్న

అబదధప్రచార్మే ఎక్కువ ప్రాచుర్యిం పొిందిింది. జనాలక్త నిజాలకనాన కలున్లే

ఎక్కువ ఉతాసహ్లనినసాియి కదా! చుటూట వున్న వాళ్ుని, ముఖయింగా ఆడవాళ్ుని

ఆకటుటకోవటానిక్త ఈ క్రేజీసాటర్ టాపక్ ఆయన్క్త బాగా వుపయోగపడేది.

“మద్రాసు వచిచ ఓ పదిరోజులుిండమింటాడు. మన్కెకుడ

క్కదురుతుింది” అనేవాడు. “ఆ రోజుల్లో సగరట్ కాలుసుిింటే ఒకరోజు బాగా

కొటాటన. దాింతో మానేసాడు. మళ్ళు యిపుటివర్కూ ముడితే వ్వటుట” అని

చెపేువాడు.

పదహ్లరళ్ు అమాుయిలు “నిజింగా మీర్త్నిన చూశారా? మిములిన

మద్రాసు ర్మునానడ్డ?” అని మెలికలు తిర్షగపోత “త్న్ ఫోటోమీద నా

పేరు వ్రాస ఆటోగ్రఫ్ పింపమన్రూ...” అని అడిగేవారు.

“ఆటోగ్రఫ్ తెపుసాి. మర్ష నవువ నాకేమిసాివ్?”

139
 అిందుల్ల దవిందావర్థిం తెలియని అమాుయి “మీరిం కావాలింటే

అదే...” అనేది. ఈ విష్యాలనీన పకు పోర్ిన్ల్ల వున్న ఆయన్ కోడలి దావరా

వీధి అింతా పాక్తపోయ్యది. అయినా ఆయన్ దగిర్ ర్ష్ త్గేిదికాదు.

ఇటువింటి టైమ్ల్ల సదరు క్రేజీసాటర్ ఇింకొక న్టిని రిండోపెళ్ళు

చేసుక్కనానడన్న వార్ి పేపర్ో దావరా గుపుుమింది. వర్సగా నాలుగు సనిమాలు

ఫ్యిల్ అయాయయి. దాింతో ఆయన్కూడ్డ పేోటు మారచసాడు. “వాడి సింగతి

నాక్క ముిందే తెలుసు. సూుల్లో చదివే రోజుల్లోనే అమాుయిలక్త ప్రేమలేఖలు

వ్రాస్తవాడు” అని ప్రచార్ిం ప్రార్ింభిించాడు.

నా క్తదింతా ఏమీ కొత్ిగా అనిపించలేదు. వినేవాళ్ుక్త వుిండ్డలి కానీ

ప్రతి మనిషిల్లనూ ఒక మన్ుధరావుింటాడని నా అభిప్రాయిం. త్న్ గత్

జీవిత్ింల్ల కొనిన అనభవాలిన తీసుకొని, వాటిక్త న్గషీలు చెక్తు, వినే వాళ్ుక్త

త్న్నో హీరోగా చిత్రీకర్షించుకోవటిం ప్రతి మనిషికీ సర్వసామాన్యమైన్

విష్యిం. కొింత్కాలనిక్త ఆ చెపేు మనిషే, ఆ అనభవిం నిజింగా త్న్క్త

జర్షగిందని త్నే న్మేుటింత్ భ్రింతిల్లక్త వెళ్ళుపోతాడు. ఎవర్యినా డిట్టక్తటవ్ని

నియమిించి కూపీ లాగతే, మన్ుధరావు అసలిింత్వర్కూ ఒకుసార్యినా ఆ

క్రేజీసాటర్ని చూడలేదన్న విష్యిం బయటకొచిచనా ఆశ్చర్యపోన్వసర్ిం లేదు.

అలాగే, ఆ సాటర్ పటో జన్ిం వైముఖయిం పెించుకోగానే, అత్నూ దానిక్త

అనగుణింగా త్న్ ప్రచారానిన మారుచకోవటింల్ల కూడ్డ అసహజమేమీ లేదు.

నేన కాలేజీల్ల చదువుక్కనే రోజుల్లో ఒకమాుయి కాోస్టరూమ్ల్ల

సుృహత్పు పడిపోయిింది. కింగారుపడి డ్డకటర్ని పలిస్తి, వచిచ పరీక్షచేస

140
గర్భవతి అని చెపాుడు. అింతే... అపుటివర్కూ ఆ అమాుయి కూరుచనే

బలోమీద, పకున్ కూరోచవటానిక్త కూడ్డ కొింత్ కాలింపాటు సింశ్యిించారు.

ఆడవాళ్ుకింటే మగవాళ్ళు ఆ అమాుయిపటో సానభూతి చూపించటిం

విశ్చష్ిం! అనినటికనాన చిత్రిం ఏమిటింటే మా కాోసుల్ల దాదాపు ప్రతి

అమాుయికీ (వాళ్ళో వర్షజన్స అయివుిండవచుచ. అది వేర విష్యిం) ఒక బోయ్

ఫ్రిండ్ వునానడు. ఈ స్తనహ్లలు, ఈ బింధాలూ యిింత్ పెళ్ళసుగా వుింటాయని

తెలుసుకోబటేట నేన వీటిక్త ప్రాముఖయత్ నివవన. అదే విష్యిం ఆ రోజు

చర్చక్క వచిచింది.

నేన గదిల్లక్త వెళ్ుబోతింటే, ముిందు హ్లల్లో వున్న మన్ుధరావు

“రావయాయ? రా.... నేనే నీ దగిర్క్క వదాీమనకొింటునానన” అనానడు.

బావుిండదని వెళ్ళు కూరుచనానన. ఆయన్ వీర్భద్రయయగార్షతో కబ్దరుో

చెపుతునానడు.

“సారీ! మీ అముగారు పోయార్ని తెలిసింది. చాలా మించిమనిషి.

ఇకుడున్న కొదిీ నెలల్లో చూశానగా! మించివాళ్ుకే మృతుయవు త్వర్గా

వసుిింది” గబగబా ఏదో వపుచెపున్టుోగా అనానడు. నేనేమీ సమాధాన్ిం

చెపులేదు.

“అవునూ! ప్రొదుీటినిండి గదిల్లనే వునానవు. ఇవావళ్ మూడో రోజు

కదా! ఏమీ చెయయలేదా?” అని మళ్ళు అడిగాడు.

“ఏిం చెయాయలి?” అనానన నిర్షోపిింగా.

“కర్ులు ఏిం చెయయన్కుర్లేదా?” అింత్కింటే ఆశ్చర్యింగా అడిగాడు.

141
 “అవేమిటో నాక్క తెలియదు. నాక్క న్ముకింలేని వాటి గుర్షించి

తెలుసుకోవలసన్ అవసర్ింలేదు” అనానన.

“మనిషి పోగానే అనీన అయిపోయిన్టుో కాదయాయ! ఆవిడ ఆత్ుక్త

ముక్తి లభిించాలింటే, పదమూడు రోజులుదాకా చెయాయలిసన్ కార్యక్రమాలు

చాలా వునానయి. నీక్క తెలియకపోవచుచ. వెళ్ళు బ్రాహుడిని కలిస్తి అనీన

చెపాుడు. డబిబస్తి అనీన చేయిించి పెడతాడుకూడ్డ” అనానరు వీర్భద్రయయగారు.

నేన మాటాోడలేదు.

“జర్షగిందేదో జర్షగపోయిింది. రప్రొదుీటే వెళ్ళు కనకోు ప్రాయశచత్ిిం

చేసుకోవచుచ, ఫరావలేదు! పత్రుల ఆత్ుశాింతిక్త క్రియలు చేయిించడిం చాలా

అవసర్ిం” అనానడు మన్ుధరావు.

మెలోగా లేచి బయటక్క వచాచన. నా మౌన్ిం అింగీకార్ింగా తీసుకొని

వుింటారు. అద్ద ఒకిందుక్క మించిదే అనిపస్ిింది.

మన్ుధరావు పత్రుల ఆత్ుక్క శాింతి కలగాలింటే ఆయన్ అనిన

కర్ులూ సర్షగాి చేస్తి చాలా? మర్ష ఆయన్ కర్ు ఎవరు చేసాిరు? ఆయన్

చేస్తవనీన ప్రాయశచత్ిిం చేసుక్కనాన వదలని పాపాలే.... మర్ష వాటి గుర్షించి

ఎిందుక్క ఆల్లచిించడు?

రపు వీర్భద్రయయగారు త్న్ కొడుక్తు, త్న పోతే అనిన ర్కాల కర్ులూ

సవయింగా చేయిించాలని ముిందుగానే చెపాిడేమో! ఆయన్ ఉబబసిం మిందులకే

డబ్దబలేక అవసథపడే ఆయన్ కొడుక్క వేలక్క వేలు అపుుచేస అిందరీన

142
త్ృపిపర్షస్తి ఆయన్ ఆత్ు శాింతిసుిిందా? త్రావత్ ఎనేనళ్ళు అత్డు ఆ అపుులు

తీర్చడ్డనిక్త కష్టపడ్డలిస వసుిిందో ఆయన్కేమైనా ఆల్లచన్ వుిందా?

నాయర్ హోటల్లో భోజన్ిం చేస త్వర్గా బయటపడ్డాన. రిండు

రోజులనాటి అలసట పూర్షిగా తీర్లేదేమోన్న్నటుో త్వర్గా నిద్రపటేటసింది.

ఉదయిం త్వర్గా మెలక్కవ వచిచింది. పకుమీద లేచి కూరుచనానన.

సాధార్ణింగా నాక్క కలలురావు. కాని రాత్రి కల ఇింకా ఫ్రష్గా బ్దర్రల్ల

తిరుగుతోింది.

వీర్భద్రయయగారు పోయార్ట... హర్షక్త దుుఃఖిించడ్డనిక్త కూడ్డ

సమయిం లేదు. హడ్డవిడిగా అపుుకోసిం తిరుగుతునానడు. సమయానిక్త

శ్రీనాధ్ కూడ్డ వళ్ళు లేడట. మొతాినిక్త ఏదో తెచాచడు. ఇింటిముిందు

కట్టటలతో నిపుు పెటాటడు. అత్డు ల్లపలక్క వెళ్ుగానే ఒక ముసలాయన్ వచిచ,

ఆ నిపుుతో చుటటవెలిగించుక్కనానడు. ఎవరో “త్పుు....త్పుు” అని అర్షచారు. ఆ

ముసలాయన్ ఎవరోకాదు వీర్భద్రయయగార! “బ్రతిక్కన్నపుుడు ఒక అగిపులో

యిముని అడిగతే నా కొడుక్క యివవలేదు. నా మింటల్ల నేన చుటట

వెలిించుక్కింటే త్పుింటారిం?” అని అర్షచాడు.

శ్వానిన మోసుకెళ్ుడ్డనిక్త మనష్యయలు వచాచరు. బ్బరాలు చేసుినానరు.

“శ్వానిన గదా మోస్తది, త్లా రిండు విందలు యివవిండి” అింటునానరు.

న్లుగుర్షకీ కలిప రిండువిందలిసాిన్ింటాడు హర్ష. “క్కదర్దిండీ! త్రావత్

పదిరోజులు మైలపటాటలి” అనానరు. “ఈ రోజుల్లో అవనీన అవసర్ిం లేదయాయ!

సానన్ించేస శుదిధచేసుక్కింటే చాలు” అనానడు మన్ుధరావు.

143
 “మేము మనవు వార్సులిం! ఆయన్ అలాగే చెపాుడు. పదిరోజుల

దాకా మైల పటాటలిసిందే” అనానరు వాళ్ళు.

మొతాినిక్త అయిదు విందలక్త బ్బర్ిం క్కదిర్షింది. వాళ్ళు అవత్లక్క

వెళ్ుగానే, “వీళ్ుిం మైలపడతారు? రపు మరో శ్విం దొర్గాినే పర్షగెడతారు”

అనానడు మన్ుధరావు.

“అవనీన సర! గోదాన్ిం, హిర్ణయదాన్ిం చెయాయలిసిందే! భూదాన్ిం

చెయయకపోయినా వపుుక్కింటానగాని, ఇది మాన్కిండి. కావాలింటే, నా

మింగళ్సూత్రాలు తీసుకెళ్ుిండి” అింటోింది హర్ష త్లిో.

“ఆయన్ బ్రతిక్కన్నపుుడు వాటిని ఇస్తి మిందులు కొని

ఇచేచవాడినిగా?” అింటునానడు హర్ష.

“ఆయన్ వుిండగా ఇవెలా ఇసాిన?” ఆవిడ వాదిసూిింది.

“సర! అనీన చేసాిన. రపటునించి త్దిీన్ిం బ్రాహుణుడు వేష్ిం వేసుక్కని

నేనూ అడుకోువడిం మొదలు పెడతాన” కోపింగా, విసుగాి అరుసుినానడు.

“ఇవనీన చేయకపోతే ఆయన్ ఆత్ుక్త శాింతి లేదు.”

“అయితే నేన అడుక్కుతినేవాడిగా మార్షనా నీక్క బాధ లేదన్నమాట”

హర్ష భార్య ఈ గొడవింతా విింటూ బిగిర్గా ఏడుస్ిింది.

‘ఇదిగో డబ్దబ ఏడవకిండి’ శ్రీనాధ్ నోటోకటట అిందిించాడు. “నా

భార్యక్త ఏ.స. కొిందామని వుించాన. అది న్నన వదిలిపోయిిందిగా మీరు

తీసుకోిండి.”

144
 “దానిన హర్షగార్ష భార్యక్త ఇవవిండి. ఒక స్త్రీ కోసిం వుించిన్ డబ్దబ

ఇింకో మొగవాడిక్త ఎలా ఇసాిరు?” వాదిస్ిింది మా వీధిల్ల వుిండే మహిళ్ళ

మిండలి ప్రెసడెింటు. ‘ఆగిండి’ అని గటిటగా అర్షచాన.

ఆ అరుపుక్త నాకే మెలక్కవ వచిచింది. నా కలక్త నాకే న్వ్వవచిచింది.

ఇవావళ్ రపుకూడ్డ శ్లవులే అన్న విష్యిం గురుిక్క రాగానే కాసి బోర్

అనిపించిింది.

అర్గింటల్ల త్యారై బయటక్క వెళ్ళున.

అింతా చాలా ర్ష్గా వుింది. బటటల షాపుల్ల మరీ ర్ద్దీగా వుింది.

అిందర్ష మొహ్లల్లో తొిందర్పాటు. పిండకేుమి కావాల్ల ముిందుగా

చూసుకోక్కిండ్డ చివర్ష నిముష్ింల్ల ఎిందుక్క పరుగెడతారీ జన్ిం?

బహుశా చివర్ష నిముష్ిం వర్కూ డబ్దబ చేతిక్త అింది వుిండదు.

అటువింటపుుడు ఉరుక్కలు పరుగులు తీసూి కొనకోుపోతేనేిం!

రిండ్రోజులు ఆగొచుచగా!

బహుశా పిండక్తు కొన్కపోతే, ఈ మధయత్ర్గతి జీవితాల్లో అసలు

ఎపుటికీ కొన్టిం పడదేమో.

ప్రతీ ప్రశ్నకీ ఒక సింత్ృపికర్మైన్ జవాబ్ద! సనిమాహ్లళ్ు దగిర్

ఆడ్డళ్ళు పలోలేనసుక్కని ‘కూయల్ల’ బారుల తీర్షచ నిలబడి వునానరు. ఇదే జవాబ్ద

వార్షకీ వర్షిసుిిందేమో. అపుటికే భర్ిక్త ఇింటిమీద ‘మోజు’ త్గిపోవటింతో

భార్యక్త ఇింకే విధమైన్ ఎింటర్ట్టయిన్మెింట్ వుింటుింది? ఇర్వై

నాలుగిింటలూ నాలుగోిడల మధాయ గడపటిం ఎింత్ కష్టమో

145
అనభవిించేవాళ్ుకే తెలుసుిింది. నేనాల్లచిసుిన్నది అదికాదు. ఆడ్డళ్ళు పక్తుింటి

వాళ్ుతో స్తనహిం చేస్తది కేవలిం ఇిందుకోసమేనా అని.

ఎటు ఆల్లచిించినా చివర్షక్త నా గమయిం వయక్కిల మధయ బింధాల

గుర్షించే ముగింపుక్త రావటిం బహుశా నేన చేసుక్కన్న దుర్దృష్టిం.

ఆల్లచిసూినే ఇింటిదగిర్ కొచాచన. దూర్ింగా ఇింటిముిందు పెదీ

హడ్డవుడి కనిపించిింది. జన్ిం నిలబడి వునానరు. గేటు పకున్ చిన్నగా నిపుు

వెలుగుతుింది.

నా కల నిజమైిందా? వీర్భద్రయయగారు పోయారా?

కాసి ముిందుకెళ్ళున. మన్ుధరావు హడ్డవుడిగా ల్లపలిక్త వసూి న్నన

చూస ఆగాడు. “ఏిం జర్షగింది?” అని అడిగాన.

“జర్గకూడనిదే జర్షగింది. ముసలాయన్ అింత్ సీర్షయస్టగా ఇనిన

రోజులునించీ మించింమీద పడునానడ్డ, ఆయన్ బాగానే వునానడు. ఆవిడ

విరుచుక్కపడిపోయిింది. ప్రొదుీటే లేచి, పిండుగని అనిన పిండివింటలూ

చేసిందట. ఉగాది పచచడి చేస పలోలక్క కూడ్డ తినిపించిిందట. అింతే!

వున్నటుోిండి పడిపోయిింది. ప్రాణిం కూడ్డ పోయిింది.”

పోయిిందెవరో నా కర్థింకాలేదు. హర్ష త్లాో? భారాయ?

“పోనీలే పునిస్త్రీగా వెళ్ళుపోయిింది. ఆయన్ ముిందు పోయుింటే, ఈ

వయసుసల్ల ఎింత్ అవసథ. వెళ్ళు హర్షని, అత్ని భార్యనీ ఓదార్షచ వసుినానన.

పాపిం ఆ పలో అత్ిగార్షని త్లిోలా చూసుక్కింది. ఒకటే ఏడుపు. నవవ వెళ్ళు”

అనానడు.

146
 హముయయ. పోయిింది హర్ష త్లేో. నిటూటర్షచ వెన్క్కు తిర్షగాన.

“ఏమిటి? బయటక్క పోతునానవు? వెళ్ళు పలకర్షించు” మన్ుధరావు

గటిటగా చెపూి వెళ్ళుడు.

ఆ పలకర్షింపులు, ఓదారుులు నా వలోకాదు. బసాటపు వైపు న్డిచాన.

పునిస్త్రీగా పోయిింది. కాబటిట అదృష్టవింతురాలట.

ఎవరు అదృష్టవింతులు? రపటి నిండి ఆ ముసలాయన్ పర్షసథతి

ఏమిటి? ఆ ఇింటోో పర్షసథతి ఎలా మార్షపోతుింది? ఎింత్ పననాన, విసుక్కునాన,

ఆయనిన కనిపెటిట చూసుక్కనేది ఆవిడే. ఉదయిం లేచిింది మొదలు క్షణిం తీర్షక

లేక్కిండ్డ పనిచేస, హర్షనీ అత్ని భార్యని ఆఫ్టసుక్త, పలోలిన సూుళ్ుక్త

పింపించేది ఆవిడే. ఆయన్క్త సమయానిక్త మిందులు, భోజన్ిం ఏరాుటు చేస్తది

ఆవిడే. పలోలు సూులునించి వచేచ సమయానిక్త మళ్ళు టిఫ్నో, పాలు అనీన

అమర్షచ పెటేటది. బజారు పనిల్లకూడ్డ సాయపడేది ఆవిడే.

ఆమె చనిపోయిన్ిందుక్క పదమూడు రోజులు మాత్రిం స్పలవు

పెడతారు హర్ష, అత్డి భార్య! ఆయన్కే టైముల్ల ఎటాక్ వసుిిందో తెలియదు.

ఇింటోో ఎవరూ వుిండరు. సూుల్ నిించి పలోలిింటికొస్తి చూస్తవాళ్ళు లేరు.

ఆవిడ మర్ణిం ఆ ఇింటోో అిందర్షకీ బాధ (కష్టిం!) కలిగసుిింది. ఆవిడలా

ఒళ్ళు దాచుకోక్కిండ్డ పనిచేస్త మరో వయక్తి కావాలింటే కనీసిం నెలక్త

వెయియరూపాయలివావలి. ఆవిడక్క పెటిటన్టుో ఉటిట తిిండి, బటాట ఇస్తి సర్షపోదు.

147
 బసాటపుల్ల నిలబడితే బస్ట వచిచింది. ఎకేుసాన. ఎకుడికెళ్ళుల్ల

తోచలేదు. ఈ రోజింతా ఇింటిదగిర్ బాగా హడ్డవుడిగా వుింటుింది. బస్టల్ల

ఆల్లచన్ వచిచింది. జూ కెళ్ళతే ఎలాగో రోజింతా గడపొచచని.

స్పలవురోజు అవటింవలో కాబోలు జన్ిం బాగానే వునానరు. ఎిండలు

ముదిర్షతే కష్టమని పలోలిన తీసుక్కవచిచన్ జింటలు చాలా కనిపించాయి.

జింతువులీన, పక్షులీన చూసుక్కింటూ ముిందుక్క వెళ్ళున.

కాసి దూర్ిం వెళ్ళుక కనిపించారు వాళ్ళు. మా ఇింటి ఎదురుగా

వుిండే మన్ుధరావు కొడుక్క, కోడలు, పలోలు. వాళ్ళుదీరూ ట్టలిఫోన్సల్ల

ఉదోయగసుథలు. ఆ అమాుయి బావుింటుింది. ఆమె ఏ పనిచేసుినాన మన్ుధరావు

దొింగ చూపులతో ఆమెనే చూడటిం చాలాసారుో గమనిించాన. అిందరూ

కలిస ఉన్నపుుడు ఆమెన ఏ ర్కింగా చూసవుింటాడో ఊహిించుకోగలన.

ఆమె గటిటది కాబటిట డైరక్కటగా చెపు విడిగా కాపుర్ిం పెటిటింది. ఆమెన చూస్తి

మించి అభిప్రాయిం కలుగుతుిందెవర్షకైనా.

కానీ అభిప్రాయాలు మార్డ్డనిక్త, మారుచకోడ్డనిక్త మనష్యలతో

పర్షచయాలే అవసర్ింలేదు. మనిషి అసలు సవరూపానిన తెలియచేయడ్డనిక్త

ఒక చిన్న సింఘటన్ చాలు. జూక్త వచిచ ఇలాింటి పాఠిం నేరుచక్కింటాన్ని

నేన్నకోలేదు.

ఆ దింపతులక్త ఇదీరు పలోలు, పదేళ్ు అబాబయి, రిండేళ్ు పాప. త్ిండ్రి

వెింట న్డుసుినానరు. ఆయన్ వార్షక్త అనీన చూపించి వివర్షసుినానడు.

148
 వాళ్ుక్త కాసి దూర్ింల్ల పదేళ్ు అమాుయి న్డుస్ిింది. ఆ

పలోచేతినిిండ్డ సామాన. ఒక చేతోి పెదీ బ్దటట, మరోచేతిల్ల వాటర్ జగ్,

భుజానిక్త పెదీ సించి.... అనీన బరువుగా వునానయనక్కింటాన. న్డవలేక

వెనకబడుత, జింతువులనీ, పక్షులనీ చూడ్డలన్న కోర్షకనికూడ్డ

చింపుక్కింటూ, వాళ్ున అిందుకోవాలని ఆరాటపడుత న్డుస్ిింది. ఆమె

బరువుని కాసి పించుక్కని అదే వయసుస కొడుక్కతోపాటు ఆ పాపకీ

జింతువుల గుర్షించి వివర్షస్తి ఎింత్ బావుిండేది అనిపించిింది.

ఎిందుకీ తార్త్మయిం? త్మ బిడాల్లి సమింగా చూడన్వసర్ింలేదు.

రడీమెడ్ బటటలు కొన్కపోయినా, చవకర్కిం బటటలు ఒక జత్ క్కటిటించవచుచ.

ఖరీదైన్ చెపుులు కొన్కుర్లేదు. పదిరూపాయలు పెటిట హవాయి చెపుులు

కొన్వచుచ. కానెవింట్ సూుళ్ుల్ల చదివిించన్కుర్లేదు. పలకా బలపిం కొని

రోజుకొక అర్గింట చదువు నేర్షుించవచుచ. చిర్షగన్ గౌనతో కాళ్ుక్క

చెపుులయినా లేక్కిండ్డ, కాలుతున్న కాళ్ున ఎతెితిి వేసూి ఆ పలో ఎింతో

దయనీయమైన్ సథతిల్ల వుింది. త్మ బిడాలతోపాటు ఆ పాపని తీసుకొని

వచేచటపుుడు వాళ్ుక్క ఏమీ త్టటలేదా?

యాభై రూపాయల జీత్ిం ఇచిచ పదెధనిమిది గింటలు

పనిచేయిించుక్కనే వీళ్ళు, ఆఫ్టసుల్ల ఓవర్ టైిం పే చెయయక్కిండ్డ ఒక గింట

ఎక్కువ పని చేయమింటే సరయిక్ చేసాిర.

149
 నా కెిందుకో ఆ పలోకీ, చచిచపోయిన్ హర్ష త్లిోకీ సామీపయిం

కనిపించిింది. ఆపాయయత్ల ప్రసక్తి లేక్కిండ్డ కేవలిం స్పకూయర్షటీ పేరుతో

మగవాడు స్త్రీ చేత్ ఇింట్టడు చాక్తరీ చేయిించుక్కింటాడు.

మన్సు వికలమైన్టోనిపించి రూటు మారచసాన. ఖడిమృగిం పలోని

పెటిటిందట. జన్ిం విపరీత్ింగా చేర్ష చూసుినానరు. చుటూట న్వువలూ, కేర్షింత్లు.

పిండుగ ఉతాసహమింతా వాళ్ు న్వువల్లోనే వినిపస్ిింది. కృష్ేశాస్త్రిక్త

ఉగాదులు లేవు. ఉష్సుసలు లేవట. నాక్క పిండుగలు, పర్వదినాలు లేవు.

వాటిపటో నాక్క మాత్రమే ఆసక్తి లేకపోవడిం ఎిందుకో కూడ్డ నేన

ఆల్లచిించన. ఆ అవసర్ిం లేదనిపసుిింది.

ఒక పకున్ ఎవరో అింతాయక్షర్ష ఆడుతునానరు. పాటలు లీలగా

వినిపసుినానయి. మరో పకు కోయిల కూత్క్క పలోలిచేచ సమాధాన్ిం

వినిపస్ిింది. నాక్క కొదిీ దూర్ింల్ల ఒక గుింపు భోజనాలు చేయడింల్ల

మునిగ వునానరు. నేన భోజన్ిం చేయలేదన్న విష్యిం అపుుడు గురుి

వచిచింది. అటునిించి చూపు మళ్ళుించబోయి ఆగపోయాన. ఆమె కళ్ళో నా

కళ్ుతో కలుసుక్కనానయి. నేన చూసుిన్నది కల్ల నిజమో ఒకుక్షణిం

అర్థింకాలేదు.

ప్రణవి లేచి నిలబడిింది. కలల్ల న్డుసుిన్న దానిలా నావైపు న్డిచి

వచిచింది.

“న్నన గురుిపటాటరా?” అడిగింది.

150
 “అదేమిటి గురుిపటటక్కిండ్డ ఎలా వుింటాన ప్రణవీ? హఠాతుిగా

సాక్షాత్ుర్షించేసర్షక్త ఆశ్చర్యింల్లించి తేరుకోలేకపోయాన.”

“ఎనానళ్ుయిింది మిములిన చూస!” ఆన్ిందింతో ఆమె కింఠిం

పూడుక్కపోతోింది. న్నన చూస్తి అింత్ సింతోష్పడ్డలిసన్ అవసర్ిం ఏమిటో

నాక్క అర్ధింకాలేదు.

“ఇకుడి కెపుుడొచాచవ్, ఏిం చేసుినానవు?” అడిగాన.

“వర్ింగల్ దగిర్ ఒక రసడెనిసయల్ సూుల్ల్ల ఉదోయగిం చేసుినానన.

వుిండటిం కూడ్డ సూుల్లోనే. స్పలవుల్లో హైదరాబాద్ వచాచిం. ఇకుడ

మాదోబ్రాించి వుింది, అకుడే వుిండటిం. మీరిం చేసుినానరు?”

చెపాున. ఉదోయగిం పర్ునెింటయిిందని విని చాలా సింతోషిించిింది.

“మీ అముగారలా వునానరు?” అడిగింది.

“పోయిింది.”

“ఎపుుడు?” ఆదురాీగా అడిగింది.

“మూడురోజులయిింది”

“మూడు రోజులేనా?” నావైపు ఆశ్చర్యింగా చూసింది.

“అవున” అనానన పొడిగా. బహుశా నా నిండి మర్షింత్ విషాదమైన్

సవరానిన ఆశించి వుిండవచుచ. అది కన్పడకపోవడింతో ఆమె మళ్ళు ఆ

ప్రసాివన్ తేలేదు.

“నేన.... నేన....” సిందేహింగా ఆగింది.

151
 “ఏమిటి చెపుు ప్రణవీ, సిందేహిం దేనిక్త?” అనానన. నా సవర్ింల్ల

నాక్క తెలియక్కిండ్డనే మార్ీవిం తొణక్తసలాడిింది. సాధార్ణింగా అది నా

కింఠింల్ల కన్పడదు. ఆమె సింతోష్ింతో నావైపు తిర్షగ “నేన సాయింత్రిం

వచిచ కలుసాిన్ని, వాళ్ుని వెళ్ళు పొమునీ చెపాునా?” అడిగింది ఆశ్గా.

“అలాగే” అనానన. సింతోష్ింగా పర్షగెతిిింది. నిజానిక్త ఆమెని మళ్ళు

ఒకసార్ష కలవాలని ఎింత్గానో అనకొనానన. కాని ఇపుుడు కలిసాక ఆ

ఆన్ిందానిన ఆమె దగిర్గా వయకిిం చేయలేదు. ఎిందుక్క? ఏమో... సింతోష్మైనా

దుుఃఖమైనా బహిర్ిత్ిం చేయడిం నాక్క చిన్నపుటి నిండి అలవాటు లేదు.

ప్రణవి వాళ్ుతో మాటాోడుతోింది. అిందరూ త్లలు తిపు నావైపు

చూసుినానరు. క్కతహలిం. ఒక మగవాడితో వెళ్తాన్ింటే ఎవడు, ఎలా

వునానడు లాింటి ఆల్లచన్లు వాళ్ువి. త్ల తిపేుసాన.

అపుుడే వచిచ కూరుచింటునానరు మన్ుధరావు కొడుక్క, క్కటుింబిం.

భోజనానిక్త కాబోలు. ఆ పనిపలో గబగబా అనీన సరుీతోింది. భార్య అలస

పోయిన్టుో చెటుటక్త చేర్గలబడి కూరుచింది. వాళ్ుబాబయి గాోసుల్లక్త నీళ్ళు

వింపుకో బోయి జార్ని క్తిందపడేశాడు. నీళ్ళో చాలా వలిక్తపోయాయి.

“అదేమిట్రా, నీళ్ునీన వింపేసావు?” తిడుతునానడు వాళ్ు నాన్న. వాడు

ఏడుపు మొదలు పెటాటడు. “చిన్న పలాోడు. అలా బెదిర్షసాిరిం. పోతే

పోయాయి. మింగా! వెళ్ళు నీళ్ళో నిింపుక్కరా” పుర్మాయిించిిందావిడ.

పదేళ్ువాడు. వాడు చిన్నపలాోడిలా ఆమె కళ్ుక్క కనిపసుినానడు. మర్ష అదే

వయసున్న ఆ పలో ఆమె కళ్ుక్క ఎలా కనిపస్ిిందో?

152
 దగిరోో నీళ్ుపింపు పొడయిింది. ఆ విష్యమే చూసవచిచ చెపుిందా

పలో.

“ఇకుడ కాకపోతే నీళ్ళు లేవా? వెళ్ళు, అకుడెకుడైనా వుింటాయి.

తీసుక్కరా” అని ఆర్ార్షచిచింది. ఆ పలో బికుమొహిం వేసుకొని తిర్షగ వెళ్ళుింది.

ఆవిడ పలోలిదీర్షకీ పేోటల్ల

ో సర్షీ తినిపస్ిింది. ఆకలిక్త ఆగలేన్టుో ఆయన్

కూడ్డ త్నే వడిాించుకొని తిన్టిం మొదలుపెటాటడు.

“మమీు! నీళ్ళు” అింటోింది కూతురు.

“ఉిండమాు! మింగ తెసుిింది. ఎకుడ చచిచిందో ఇది. నీళ్ళు

తీసుక్కరావడిం మర్షచపోయి ఆటల్లో పడిిందేమో! వెళ్ళు చూసర్ిండి” అింది

ఆవిడ కరుగాి.

“అబబ! నేన కదలేోన. ఎిండ మిండిపోతోింది” అనానడ్డయన్. పదేళ్ు

పనిపలోని అదే ఎిండల్ల పింపటిం గురుిరాలేదేమో.

పనిపలో నీళ్ళు పటుటక్కరావటిం కనిపించిింది. కాళ్ుక్క చెపుులేోక్కిండ్డ

అింత్ ఎిండల్ల - ముక్కుపచచలార్ని చిన్నపలో కాళ్ళు పూర్షిగా నేల మీద

ఆన్చలేక బాధని మొహింల్ల ఓరుచక్కింటూ నెముది నెముదిగా అలా

న్డుచుక్కింటూ రావటిం చూస ఎిందుకో అప్రయత్నింగా నా కళ్ుల్లో నీళ్ళు

తిర్షగాయి.

....అింత్ల్ల ప్రణవి న్వువత నా దగిర్క్క వచిచింది. అనమతి

లభిించిన్ సింతోష్ిం ఆమె ముఖింల్ల కనిపస్ిింది. కూరోచమనానన. ఎిండ

త్గాిక వెళ్ువచుచ. ఈ ల్లపల ఇింటి దగిర్ హడ్డవుడి కూడ్డ త్గుితుింది.

153
 అపుటిదాకా పడని వాళ్ు దృషిట ఇపుుడు మా మీద పడిింది.

మన్ుధరావు కొడుక్క నాతో అపుుడపుుడు బసాటపుల్ల మాటాోడుతుింటాడు.

పదినిమిషాల క్రిత్ిం న్నన ఒింటర్షగా చూసన్పుుడు చూసీ చూడన్టుోగా

మొహిం తిపుుక్కనానడు. ఇపుుడు నా పకున్ ఒక అిందమైన్ అమాుయి

వుింది. అత్ని దృష్టింతా నామీదే వున్నదపుుడు. ‘ఎపుుడు ఏ పర్షచయసుథలూ

ఉన్నటుో కనిపించని వీడిక్త గర్ో ఫ్రిండ్ ఎకుడినిించి వచిచిందా’ అని

అనమాన్ింగా చూసుినానడు.

“ఏమిటలా వునానరు?” ప్రణవి అడిగింది.

ఆ పసపలో సింఘటన్ పూర్షిగా చెపు, “మన్సుసల్లో అింత్రీోన్ింగా

ఇింత్ రాక్షసత్విం వుింటుిందని తెలిస్తి బాధగా వుింటుింది” అనానన.

“చాలా ఇళ్ుల్లో ఇది సామాన్యమైన్ విష్యమే కదా” అింది. జవాబ్ద

చెపుక్కిండ్డ టైిం చూశాన. మూడున్నర్. “పద పోదాిం” అని లేచాన.

ఇింటి ముిందు అింతా ఖాళ్ళ. వర్ిండ్డల్ల వీర్భద్రయయగారు ఎపుటిలాగే

మించింమీద పడుక్కనానరు. పకునే ఇదీరు కూతుళ్ళు కూర్సచని ఉనానరు.

ఆయన్క్త మళ్ళు ఒింటోో బాగులేదని అర్థమయిింది. హర్ష భార్య ఇలుో

కడుగుతోింది. న్నన చూడగానే నిలబడిింది. దుుఃఖిం ముించుకొచిచింది

కాబోలు కొింగు నోటిక్త అడాిం పెటుటక్కింది. మాటాోడక్కిండ్డ నా పోర్ిన్ వేపు

న్డిచాన. ప్రణవి నా వెన్కే మెలిోగా వచిచింది.

“ఎవరావిడ, ఏిం జర్షగింది?” అని అడిగింది.

“ఈ రోజు ఉదయిం వాళ్ుత్ిగారు పోయిింది” అనానన.

154
 “మర్ష మీరు ఆవిడతో ఏమీ అన్లేదేిం?” అింది అనన్యింగా.

“ఏమనాలి?” అడిగాన. ఆమె మళ్ళు రటిటించలేదు. సాల్లచన్గా అింది.

“జీవిత్ింల్ల ఇర్వై మూడేళ్ళు నేరుచకోని పాఠాలు ఈ నాలుగేళ్ుల్ల

నేరుచక్కనానన. ఇపుుడు మీరు నాక్క బాగా అర్థమవుతునానరు.”

“నేన నాకే అర్థింకావడిం లేదు! నీకేిం అర్థమయాయన?” అడిగాన.

ఇదీర్ిం మించిం మీద కూరుచనానిం. ఆమె అింది -

“ర్కర్కాల పర్షసథతుల్లో మనష్యలు ర్కర్కాలుగా ప్రవర్షిసాిరు.

అబదాధలాడుతారు. న్టిసాిరు. ల్లపల ఒక ర్కింగా ఫ్టలవుత, పైక్త మరో

ర్కింగా ప్రవర్షిసుిింటారు. వాళ్ు కళ్ుల్లో, న్నసటి విరుపుల్ల, పెదవి మెలకల్ల

ఎకుడో ఒకచోట వాళ్ుల్లని అసలాల్లచన్ బయటపడి పోతింటుింది.

ఫలానా సమయింల్ల, ఫలానావాళ్ళో, ఫాలానా విధింగా ప్రవర్షిసాిరు అని

సులభింగా అర్థమయిపోతుింది. కానీ మీరు వేరు... అింటే బయటపడర్ని

కాదు. మీ మన్సుల్ల ఏముింటుిందో, మీ చేతుల్లోనూ అదే ఉింటుింది. ఇది

ఇత్రులక్క ఇబబింది కలిగసుిిందే త్పు అిందుల్ల త్పుులేదు.”

‘ఈ అమాుయి చాలా ఎదిగింది’ అనక్కనానన. ఆమె మళ్ళు

మాటాోడటిం మొదలు పెటిటింది.

“మనిషిక్త చావు చాలా సహజిం... త్పుించుకోవడిం ఎవర్షత్ర్మూ

కాదు.... ఏ సమయింల్ల ఎవర్షక్త ఏమవుతుిందో మన్ిం చెపులేిం.... ఇలాింటి

డైలాగులు కొటేటవాళ్ళు కూడ్డ ఆ చావనేది దగిరోో చూస్తి అవనీన మర్షచపోయి

బర్స్టట అయిపోతారు. దుుఃఖిం తెర్లు తెర్లుగా ముించుకొసుిింది. ఆ వైరాగయిం

155
కొనిన రోజులపాటు వార్షని వెింటాడుతుింది. కానీ మీరు అలాకాదు. త్లిో

మృత్దేహిం ముిందు కూరుచని కూడ్డ, ‘మర్ణిం మనిషిక్త సహజిం’ అని

సహజింగా చెపుగలరు. నేన చెపుింది కరకేటనా?” అింది.

న్వివ వరుక్కనానన. అది గొపు విష్యిం అని నేన అనకోలేదు.

“మీ నైజిం అిందర్షకీ అర్థింకాదు. అదొక విపరీత్ింగా తోసుిింది. మీల్ల

ల్లపింగా అనిపసుిింది” కూజాల్లించి నీళ్ళో వింప అిందిసూి అింది.

“నేన మీ ఇింటిక్త అతిధిని. రాగానే మించినీళ్ళు కావాలా? అన్డిగ

యివావలి. కానీ మీరు న్నన అతిధిగా భావిించడింలేదు. కాబటిట నేనూ ఇలాగే

ప్రవర్షిించాలి” మరో గాోసుడు నీళ్ళో పోసుక్కని తాగ, మించిం మీద కూరుచింది.

దాదాపు గింటస్తపు కబ్దరుో చెపుుక్కనానక ఆమె నిద్రొసుిిందని చెపు

పడుక్కింది.

ప్రణవిల్ల ఈ మారుు నాక్క నిజింగా సింతోషానిన కలుగజేస్ిింది.

ఒకపుుడు ప్రణవి ఎలా ఉిండేది?

ఆమెనే చూసూి గత్ింల్లక్త జారుక్కనానన.

156
 అధ్యాయం -4
చితిరుల్ల బి.కాిం. చదువుకొనే రోజులు. ఆర్షథకింగా వెన్క బడావాళ్ు
హ్లసటల్లో వుిండేవాడిని. డబ్దబలు అసలు సర్షపోయ్యవికాదు. నాన్న సర సర్ష.

న్నన పటిటించుక్కనేవాడు కాదు. నెల నెలా అవసరాలకోసిం డబ్దబ పింపటిం

సాధార్ణింగా మర్షచపోయ్యవాడు. జేబ్ద ఖరుచలకోసిం టూయష్న్లు

చెపుతామనకొనానన. కానీ నేన బ్రిలియింట్ సూటడెింట్ని కాన. చదువు

పేరుతో మోసిం చేయటిం ఇష్టింలేకపోయిింది.

ఇింకోర్కింగా డబ్దబ సింపాదిించే ఆల్లచన్ వచిచింది.

అింత్క్క ముిందు కొనానళ్ు క్రిత్ిం ఒక ఇింగీోష్య సనిమా ర్షలీజ్ అయి,

ప్రతి వీధిక్త ఒక కరాటే సూులు ప్రార్ింభమయిింది. ఆ రోజుల్లో మేమింతా

పొల్లమని ట్రెయినిింగ్క్త వెళ్ుటిం మొదలు పెటటటిం జర్షగింది.

చిన్నపుటి నించీ నాక్క వాయయామిం అలవాటు వుిండేది. అిందువలో

కరాటే పెదీ కష్టింగా అనిపించలేదు. నెలరోజుల్లో నేనో విష్యిం

గమనిించాన. మాక్క నేరుుతన్న ఇన్సరకటర్క్త నిజింగా కరాటేల్ల ‘ల్లతు’

తెలీదు. ఏదో పైపైన్ విష్యాలు తెలుసింతే.

ఆ మాత్రిం నాకూ తెలుసు.

అిందుకని నేనే మా హ్లసటల్ ఆవర్ణల్ల పదిమింది క్కర్రాళ్ుక్త పాఠాలు

చెపు నెలకో మూడొిందలు సింపాదిించేవాణన. అవి నా అవసరాలక్క

సర్షపోయ్యవి.

157
 మా హసటల్క్త కాసి దూర్ింల్ల గర్ో్ హ్లసటల్ వుిండేది. కాలేజీ

సూటడెింట్సది కాదు. మాలాగే వెన్కబడిన్ త్ర్గతుల వాళ్ు కోసిం పెటిటన్

స్ష్ల్ వెలేూర్ స్పింటర్.

రోడుామీద వెళ్ళి ఆ అమాుయిలు, ‘హ... హ్య....’ అింటూ గ్రిండుల్ల

నిలబడి వినాయసాలు చేస్త మావైపు న్వువత చూసూి సాగ పోయ్యవారు.

మా హ్లసటల్ల్ల ఎపుుడూ వాళ్ు గుర్షించి చర్చలు జరుగుత వుిండేవి.

“అనాధలకోసిం పెటిటింది కాదుట్రా. విడిపోయిన్ వాళ్ు పలోలు, ఏమీ లేనివాళ్ు

పలోలూన్ట. అకుడ చాలా జరుగుత వుింటాయట.”

“ఏిం జరుగుతాయి?”

“ఆ వాచ్మన్, వారాన్ కలిస రాత్రిళ్ళు వాయపార్ిం చేసాిర్ట.”

“నీకెలా తెలుసు? వెళ్ళువా?” అడిగాన.

“ఛా! లేదు. ఎవరో చెపాురు.”

“ఎింత్ ఛారీజ చేసాిరుట?” ప్రకు స్తనహితుడు ఆసక్తిగా అడిగాడు.

“ఏిం వెళ్తావా?”

“త్పేుముింది? ఎలా వుటుిందో చూదాీమని.”

“అకుడో న్లోపలో వుిందిరా. భలేగా వుింటుింది. ఇింటర్

చదువుతింది.”

హ్లసటల్లో ఉిండే ఒక గాయింగ్ అది. పదేళ్ళుగా ఉింటునానరు. చదువు

పూర్షికాలేదు. వాళ్ళో చదువరు. ఎవరీన చదవనివవరు. ఇక నేన

158
ఆపుకోలేకపోయాన. అపుటికే నా ర్కిిం మర్షగ పోతోింది. “వెళ్ుిండి వెళ్ుిండి.

దేహశుదిధ జరుగుతుింది” అనానన.

“ఏిం, ఎిందుకని?”

“మీ కెవరు చెపాురో తెలియదుగాని అలాింటివేిం జర్గవకుడ. ఆ

వారాన్ చాలా సరక్కట. ఆ ఏర్షయాల్ల ఎవర్యినా కనిపస్తినే ఆరాలు తీసుిింది”

“అయితే లాభిం లేదింటావా?”

“అససలు లేదు”.

“ప్చ.... ప్చ...”

అింత్ గొడవల్లనూ ఏవీ పటిటించుకోక్కిండ్డ చదివేది నేనే. నేన ఒకటో

త్ర్గతి సూుల్లో చేర్షిందే లేటు. మధయల్ల బ్రేక్క. డిగ్రీక్త వచేచసర్షక్త ఇర్వై ఏళ్ళో

దాటాయి. చదువింటే పెదీ ఆసక్తి ఏమీలేదు. కాని ఎన్నడూ ఫ్యిలవలేదు.

డిగ్రీ అయిపోతే ఎకుడో ఒక ఉదోయగిం దొరుక్కతుిందన్న ఆల్లచన్ త్పు

ఆశ్కూడ్డ లేదు.

హసటల్క్త మైలు దూర్ింల్ల ఒక పెదీ చెరువుిండేది. సాయింత్రాలు

ఎక్కువగా అకుడ గడిపేవాడిని. ఎక్కువమింది జన్ిం లేకపోతే ఈత్

కొటేటవాడిని.

ఒకరోజు సాయింత్రిం చెరువునిించి హసటల్క్త వసుినానన. ఒక

అమాుయి సడెన్గా వచిచ ఢీ కొటిటింది. చేతిల్ల పేపరుో క్రిిందపడ్డాయి. తీసాన.

ఇవవబోతింటే తీసుకోక్కిండ్డ నా వెన్క్తు చూస్ిింది. త్లతిపు చూస్తి మా

హసటల్లోని రౌడీగుింపుల్ల ఇదీరు. వాళ్ళు అమాుయిని వెింటాడుత వసుిన్నటుో

159
అర్థమయిింది. రోడుామీద జన్ిం తిరుగుతనే వునానరు. చూసూినే వునానరు.

కాని ఎవరూ ఆగడిం లేదు.

“ఎటు వెళ్ళులి మీరు?” అడిగాన.

“గర్ో్ హ్లసటల్క్త” అింది బెదురుగా.

“పదిండి. దిగబెడతాన” ఆమె వెింట న్డక సాగించాన. మేము రిండు

అడుగులు వేసామో లేదో “ఏరా! మాక్క అడాిం వసాివా?” అింటూ ఇదీరూ

చెరోవైపు వచాచరు.

ఒకటే దెబబ.

నాక్క ఎడమవైపు వున్న రౌడీ(?) గాలిల్ల ఎగర్ష క్రిిందపడ్డాడు.

కాలు ఎతిి రిండోవాడి న్డుము విర్షగేలా కొటాటన. ఆ ఇదీరీన ఎతిి

పడెయయడ్డనిక్త రిండు నిముషాలు కూడ్డ పటటలేదు. నేలక్క కరుచుక్క పోయిన్

వాళ్ుని లేపడ్డనిక్త ఎవరూ రాలేదు.

“పదిండి” ఆమెన హ్లసటల్ దాకా తీసుకెళ్ళున.

“చాలా థింకసిండీ” అింది గేటు దగిర్. నేన మాటాోడలేదు.

“వాళ్ళు మిములిన ఏమయినా చేసాిరమో...” అింది భయింగా

“ఏమీ చెయయరు” అనానన.

“జాగ్రత్ిగా వుిండిండి” అని చెపు నేన వెన్క్తు తిర్షగాన.

“నా పేరు ప్రణవి. ఇింటర్ అయిపోయిింది. టైప్ నేరుచక్కింటునానన.

అకుడిక్త వెళ్ళు వసుిింటేనే వెింటపడ్డారు” అింది వెన్కనిించి. నేన

మాటాోడక్కిండ్డ వచేచస్తన.

160
 హ్లసటల్లో నా కోసిం ర్షస్పపిన్ కమిటీ ఎదురుచూస్ిింది. మరింలేదు. ఆ

రౌడీగాయింగే. వాళ్ళు ఆరుగురు. నేన ఒకుడిని.

“హీరో గారు వచేచసార్రోయ్. ర్ిండి. ఇపుుడెింత్మిందిని త్ింతాడో

చూదాీిం” అింటూ లీడర్ ముిందుక్త వచాచడు. మిగతా వాళ్ుమీద కాసి

ఎతుిగా, బలింగా వునానడు. కాని నాక్క ట్టక్తనక్ తెలుసు. నేన విసర్షన్

విసురుక్క ఒక మూలక్క వెళ్ళుపడ్డాడు. గోడక్త త్ల త్గలి టప్మని

చపుుడుయిింది. నేన చేతుల్లోక్త బలిం తీసుక్కని మళ్ళు రడీ అయాయన.

లీడర్ నెముదిగా లేచాడు. కానీ ముిందున్నింత్ పవర్ లేదు.

నేన జేబ్దల్లించి పేపరుో తీసాన. అవి ఆ అమాుయి టైపు

నేరుచకోవడ్డనిక్త ఉపయోగించిన్ పేపరుో. తీసాన. అవి నాక్క బాగా

ఉపయోగపడ్డాయి.

“ఆ హ్లసటల్ వాళ్ుింతా మీ మీద కింపోయిింట్ రాసచాచరు. మీర్ింతా

వాళ్ున సతాయిసుిన్నటుో వాళ్ుక్క సాక్షులు కూడ్డ వునానరు. చెపుిండి. ఇవి

మన్ హసటల్ కమిటీక్త ఇవవమింటారా?” అడిగాన.

అలాింటి ఫిరాయదులు వచిచన్పుుడు కమిటీవాళ్ళు ఊరుకోరు.

సాధయమయిన్ింత్మిందిని త్గిించాలని వాళ్ు ప్రయత్నిం. ఆ ప్రయత్నింల్ల

హ్లసటల్ నిించి తీస్తయవచుచ. వాళ్ు ముఖాలల్ల భయిం కనిపించిింది.

“మీరు వాళ్ుజ్యలిక్త వెళ్ున్ింత్వర్క్క సర. ఏ మాత్రిం గొడవ చేసనా

ఇవి ఆ రోజే కమిటిక్త పింపసాిన. ఆపైన్ మీ ఇష్టిం” చెపు ల్లపలక్క

161
వెళ్ళుపోయాన. వాళ్ుింత్ ధైర్యిం చెయయర్ని నాక్క తెలుసు. హ్లసటల్లో సీటు

లేకపోతే పెట్టట బ్బడ్డ తీసుక్కని పోవాలిసన్వాళ్ళో.

ఇది జర్షగన్ వార్ిం రోజులకీ నాక్క పోసుటల్ల హ్లసటల్క్త వుత్ిర్ిం

వచిచింది. నా పేరూ, అడ్రసూ ఆ అమాుయిక్త ఎలా తెలిసాయో నాక్క

అర్ధింకాదు.

“ప్రియమైన్ మీక్క,

ఆ రోజు రౌడీలని కొటిటన్ త్రువాత్ మీరు నాతో ‘పదిండి మీ హ్లసటల్

దగిర్ దిింపుతాన’ అింటూ చూసన్ చూపు చాలా ఆతీుయింగా అనిపించిింది.
అలాింటి ఆతీుయత్ కోసమే నేన చిన్నపుటి నించీ ఎదురు చూశాన.
నా చుటూట ఎింత్మింది ఆపుిలునాన ఏిం లాభిం? ఎవరూ నా మన్సు
అర్థిం చేసుకోలేదు. సృషిటల్ల తియయనిది స్తనహిం. స్తనహిం కోసిం నేన
ప్రాణాలనా ఇసాిన. అము చేతిముదీలు తిింటేనే త్పు బిడాక్త కడుపు నిిండదు.
అలాగే ప్రతి మనిషికీ ఒక స్తనహితుడు వుిండ్డలి. ఆపాయయత్నీ, ప్రేమనీ, బాధనీ,
ఆన్ిందానీన పించుకోవాలి! నా స్తనహింల్ల సవచఛత్ వుింది. నిజిం వుింది.
అమాయకత్ వుింది. Love is truth. Love is Eternal.
మనష్యయలు ఎింత్ అదృష్టవింతుల్ల కదా. మొన్నటి వర్కూ మీరు
ఎవరో నాక్క తెలీదు. ఈ రోజు మీరు నాక్కనానరు. ప్రతి స్త్రీ కూడ్డ అలాింటి
తోడు కావాలనక్కింటుింది. మొగవాడుకూడ్డ అింతే. త్న ప్రేమిించిన్ స్త్రీ
సమక్షింల్ల పసపలాోడిలా మార్షపోతాడు. ఇింత్ చిన్న వయసుల్ల నా భావాలు
మీక్క విింత్గా కన్పడవచుచ. వయసుక్తమిించి ఎదిగాన్ని, ఆల్లచిసాిన్ని నా

162
స్తనహితులు అింటారు. చుటూట వున్న మనష్యయలిన గమనిసూి దార్ష మన్సితావనిన
అర్ధిం చేసుకోవటిం నా హ్లబీ.
జీవిత్ింల్ల నేన అధిక ప్రాధాన్యత్ ఇచేచది స్తనహ్లనిక్త. స్తనహింల్ల ఆడ,
మగ తేడ్డ తీసుక్కరాకూడదు. ఆడ - మగ అన్న భేదాలు శ్రీరానిక్త గానీ
అింత్ర్ింగానిక్త లేవన్న సతాయనిన గ్రహిించగలిగీ, మాన్సకింగా పర్షపకవిం చెింది,
మించి - చెడులన ఆల్లచిించగలిగే సాథయిక్త చేర్షతే ఆ పవిత్ర స్తనహ్లనిక్త
సింపూర్ేత్ సదిధసుిింది. వాటిల్ల ఆసి, అింత్సుథ, ఆకర్ిణ, అిందిం, ఆడింబరాలక్క
తావులేదు. అటువింటి దానికోసిం ఎలాింటి తాయగమైనా చేస, స్తనహిం య్యకు
మహోన్నత్ విలువలని కాపాడటానిక్త నా అింత్రాత్ు ఎపుటికీ సదధమే.
మీరు స్తనహ్లనిక్త వపుుక్కింటే, నా మన్సుల్ల భావాలు అనీన చెపేుస
మీరు మాటాోడే మాటలకోసిం ఆత్ృత్గా కళ్ళు వెడలుు చేసుక్కని వినాలనీ,
మీరు బాధల్ల వున్నపుుడు ఓదారాచలనీ నా కోర్షక. మన్ిం కలిసన్ ప్రతిరోజూ
ఒక వసింత్ఋతువై, ప్రతిక్షణమూ అమూలయమైన్ది అయి వుిండ్డలి. ఇనిన
కోర్షకలు కోరుతునానన్ని నాపై కోపమా! వదుీ నానాన! కోపిం వదుీ. నీక్క
కోపిం వస్తి భర్షించలేనరా చినాన!
ఇక నా అభిరుచుల విష్యానికొస్తి - నాక్క ఇష్టమైన్ ర్ింగులు తెలుగు
- గులాబీ. నా క్తష్టమైన్ డ్రస్ట - చీర్. నాక్క పుసికాలింటే చాలా యిష్టిం.
సునినత్మైన్ మన్సు నాది. ఏ చిన్న విష్యానికైనా విపరీత్ింగా కదిలిపోతాన.
చిన్న చిన్న కవిత్లు వ్రాసాిన. ప్రకృతిని చూడటిం నాక్క చాలా యిష్టిం.

163
పలోలింటే ప్రాణిం. మీరు కూడ్డ మీ గుర్షించి వ్రాస్తి నేన మీ మన్సు
తెలుసుక్కింటాన. మిములిన అర్థిం చేసుక్కింటాన.
ఇదిగో నా పవిత్ర స్తనహ హసిిం మర్ష అిందుక్కింటారు కదా! నేన
గురువార్ిం సాయింత్రిం చెరువు దగిర్ ఎదురుచూసూి వుింటాన.
మీ - స్తనహ్లభిలాషి.
ఆ రోజు బ్దధవార్ిం. ఆ మరుసటిరోజు సాయింత్రిం నేన చెరువు

గటుటక్త వెళ్ులేదు. రిండురోజుల త్రువాత్ మళ్ళు ఉత్ిర్ిం వచిచింది. మొదటిది

అిందిిందా లేదా అని. అది చెపుటానికై వెళ్ళులిసన్ అవసర్ిం ఏర్ుడిింది.

నేన వెళ్ళుసర్షక్త ఆ అమాుయి ఎదురు చూసుిింది. దగిర్కొచిచ “నా

మొదటి ఉత్ిర్ిం అిందలేదా?” అని అింది ఆత్ృత్గా .

“అిందిింది” అనానన.

“మర్ష గురువార్ిం రాలేదేిం?”

“ఎిందుక్క?”

ఊహిించని ఆ సమాధానానిక్త ఆమె తెలోబోయి “నా ఉత్ిర్ిం మీక్క

న్చచలేదా?” అని అడిగింది. నేన సమాధాన్ిం చెపులేదు.

“చెపుిండీ!” అని రటిటించిింది.

“వదుీ. నవువ హర్ట అవుతావు.”

“ఫరావలేదు చెపుిండి. నేన వ్రాసన్ ఉత్ిర్ిం మీక్క న్చచలేదా?”

“అింత్ సుటపడ్ ఉత్ిర్ిం చూడటిం నా జీవిత్ింల్ల ఇదే మొదటి

సార్ష...”

164
 ఆమె మొహిం వాడిపోయిింది. ఆ మాట అన్నిందుక్క నేన కూడ్డ

న్నచుచక్కింటూ, “సారీ! అిందుకే చెపున్నానన” అనానన. ఆ అమాుయి వెింటనే

తేరుక్కని “అిందుల్ల అింత్ న్వ్వవచేచది ఏిం కన్పడిింది?” అని అడిగింది.

ఆ అమాుయి అింత్ తొిందరోోనే మామూలుగా అవటిం, పైగా నా

మాటలక్త కోపిం తెచుచకోకపోవటిం సింతోష్ింగా అనిపించిింది. నేన

అనక్కన్నదేదో చెపునా ఫరావలేదనిపించిింది. ఇదీర్ిం చెరువుగటుట వెింబడి

న్డుసూిింటే అనానన. “ఎవర్యినా కనిపస్తి చాలు, మన్ని మన్ిం స్తనహ

పుర్ససర్ింగా అర్షుించేసుక్కిందామా అనిపించటిం మాన్సకింగా అింత్

ఆరోగయకర్మైన్ విష్యిం కాదు. నీ మొదటి ఉత్ిర్ింల్లనే నీ గుర్షించి అింతా

చెపేుసుక్కనానవు. ఎవరూ నీ మన్సుని అర్థిం చేసుకోర్నానవు. అలా

చేసుకోవలసన్ అవసర్ిం ఎవర్షకీ లేదు అని నా ఉదేీశ్యిం! నీ స్తనహింల్ల

సవచఛత్ వుింది అని వ్రాస్తవు. సవచఛత్లేని స్తనహ్లలు కూడ్డ వుింటాయా అని

నా అనమాన్ిం. మొదటి పేరాగ్రఫుల్ల స్తనహిం గుర్షించి ప్రసాివిించిన్ నవువ,

రిండో పేరాగ్రపు వచేచసర్షకలాో ‘ప్రేమ’ అనానవు.”

నేన ఆమెవైపు చూడక్కిండ్డ చెపుుక్కపోసాగాన.

“మొగవాడు, త్న ప్రేమిించిన్ స్త్రీ సమక్షింల్ల పసపలాోడిలా

మార్షపోతాడని తెలిపావు. నీకెలా తెలుసు ఆ విష్యిం? మెింటల్గా బ్రేక్

అయిన్పుుడో, లేక ఆడదాని అహ్లనిన సింత్ృపిపర్చటానికో మొగాడు అలా

పసపలాోడిలా మార్ష ఆడదాని వళ్ళు త్లపెటుటక్కని ఏడుసాిడు. నా స్తనహింల్ల

నీదగిర్ ఆ రిండూ జర్గవు. ఎిందుకింటే నాక్క పకు మనిషి మీద న్ముకిం

165
లేదు. ఇింకో వయక్తి దగిర్ ఎపుుడూ బ్రేక్ అవన. నీ ఉత్ిర్ింల్ల నవువ మరో

విష్యిం కూడ్డ చెపాువు. వయసుక్త మిించి ఎదిగాన్నానవు. అసలలా

అనకోవటమే ఏమీ ఎదగకపోవటిం!! అింతేకాదు ‘చుటూట వున్న మనష్యయలీన

వార్ష మన్సితావలీన నేన అర్థిం చేసుక్కన్నింత్గా ఎవరూ అర్థిం చేసుకోలేరు’

అని వ్రాశావు. ప్రతి మూరుుడు అలాగే అనక్కింటాడు. అలా అనకోవటిం

కింటే గొపు భ్రమ మర్సకటి లేదు.”

నీరిండల్ల ఆ అమాుయి మొహిం మర్షింత్ ఎర్రగా మార్షింది. నేన

మాత్రిం చెపుటిం కొన్సాగించాన. “...స్తనహింల్ల పర్షపకవతా, ఆడ్డ - మగా

తేడ్డ, ఆసి - అింత్సుథ, అిందిం - ఆకర్ిణ లాటి ఏవేవో పుసికాల పదాలు

వ్రాసావు. నాకేమీ అర్ధింకాలేదు. వాటి మీద ఇింటరస్టట లేదు కూడ్డ. ఒక

విష్యింపటో కామన్ ఇింటరస్టట లేని ఇదీరు వయక్కిల మధయ స్తనహిం ఎలా

సాధయమవుతుింది? ఎవడో రౌడీని నేన కొటటడిం త్పు నవువ నాల్ల

చూసిందేమీ లేదు. నీ గుర్షించైతే నా కసలే తెలియదు. ఆగు, న్నన చెపునీ. అది

కేవలిం ప్రపోజల్ అింటారు... మొదటి ప్రపోజల్ల్లనే నినన నవువ అింత్గా

బయటపెటుటక్కనానవెిందుక్క? సింత్ల్ల బర్రెని అమేుటపుుడు అముకిందారు

దాని గుణగణాలని వర్షేించిన్టుో, నేన కొింటానో లేదో తెలియక్కిండ్డ నీ

క్తష్టమైన్ ర్ింగు, డ్రసుస... నీ గుర్షించి బటటలు విపున్టుో అింతా చెపేుసావు

దేనిక్త?”

166
 ఆ అమాుయి దారుణింగా హర్ట అవుతుిందని నాక్క తెలుసు. కానీ

నేన చెపాులి. మనిషి ఎింత్ భ్రమల్ల బ్రతుక్కతాడో అన్న దానిపటో నా

అభిప్రాయిం కనీసిం ఒకుర్ష దగిర్యినా వెళ్ుగకేు అవకాశ్ిం వచిచింది.

“...ఆడ, మగ అన్న బ్బధాలు శ్రీరానికేగానీ, అింత్ర్ింగానిక్త లేవని

అింత్ చిన్న వయసుల్లనే గ్రహిించగలిగన్ిందుక్క నా జ్యహ్లరుో. నేనిింకా అింత్

ఎదగలేదు. అింటే ఒక స్త్రీ సుర్శనీ, పురుష్యడి సుర్శనీ ఒకేలా తీసుకోగలిగే

సాధయిక్త నేన ఇింకా ఎదగలేదు. నవివింకో వయక్తిని స్తనహితుడిగా

వెతుకోువటిం మించిది. ముఖయింగా నీ ఉత్ిర్ింల్ల వ్రాస్తవు చూడు.... “వదుీ

నానాన... కోపిం ఎిందుక్క చినాన” అని.... అటువింటి మెల్ల డ్రమెటిక్ భావాలక్త

పడిపోయ్య మొగాళ్ళు “కో” అింటే కోటి మింది దొరుక్కతారు. ఇదిగో ఈ

వుత్ిర్ిం నీ దగిరవుించుకో. మళ్ళు ఎవర్యినా రౌడీ బార్ష నించి నినన

ర్క్షించిన్ వాడిక్త ద్దనిన ఇవ్వవచుచ. ఒకు అక్షర్ిం మార్చన్వసర్ిం లేదు. నాలాటి

మెటీర్షయలిసుట, స్పింటిమెింట్స లేనివాడు నీక్క త్గడు, ఐయామ్ సారీ....”

ఆమె చాలాస్తపు మాటాోడలేదు.

“... ఇింత్ చొర్వ తీసుక్కని చెపున్ిందుక్క వేరలా అనకోక్క. ఈ

ప్రపించిం అింతా మించిగా వుిందనీ, మనష్యయలింతా పర్సుర్ిం

అనరాగింతో, స్తనహభావింతో బ్రతుక్కతునానర్నీ అనక్కింటూ “సవచఛమైన్

స్తనహిం”, “సునినత్మైన్ మన్సు” లాటి వయర్థమైన్ పదాలిన ఉచఛర్షించేవాళ్ుపటో

వున్న కోపాన్నింతా నీ మీద ప్రదర్షశించాన. అిందుక్క న్నన క్షమిించు.”

167
 ఆ అమాుయి సన్నటి సవర్ింతో చెపుింది. “కాదు, మీరు చెపుిందింతా

నిజమే అనిపస్ిింది. ఇపుుడు త్లుచక్కింటే ఆ ఉత్ిర్ిం ఎింత్ చిన్న పలో

త్ర్హ్లగా వున్నదో తెలుస్ిింది. నిజింగానే నేన చాలా అమాయకత్వింల్ల

బ్రతికాన... బై”

ఆమె అింత్ త్వర్గా అలా చెపుటింతో ఆశ్చర్యపోయి, తేరుక్కని నేన

కూడ్డ “బై...” అని వెనదిర్షగాన. వెనకనించి ఆమె అన్న మాటలు

వినిపించాయి.

“స్తనహిం అింటే ఉత్ిరాలు వ్రాసుకోవటిం, గింటల త్ర్బడి కబ్దరుో

చెపుుకోవటిం కాదు. తెలియనిత్న్ింవలో నా ఉత్ిర్ింల్ల ఏదయినా పచిచపచిచగా

వ్రాసనా, నా మన్సుల్ల ‘స్తనహిం’ అన్న పదానిక్త గొపు విలువుింది. నాక్క

చెపుటిం చేత్కాకపోవచుచ. వాసివింగా చూపించగలిగే అవకాశ్ిం వచిచన్

రోజున్ త్పుక చూపసాిన.”

ఆమె చెరువుగటుట వెింట న్డుసూి, అసిమిసుిన్న సూరుయనికేస చీకటోో

కలిసపోయిింది.

ఆ త్రువాత్ ఆమెని చితిరుల్ల చూడలేదు. పరీక్షలు కాగానే నెలూోరు

వచాచన. అకుడకుడ చిన్న చిన్న ఉదోయగాలు చేసాన. ఏద్ద ఎక్కువ రోజులు

నిలవలేదు. నేన్యితే సనిసయర్గానే చేస్తవాడిని. రోజుక్త పనెనిండు గింటలు

పనిచేస్తవాడిని. జీత్ిం రిండు మూడొిందలయినా సర. అయినా ఏ ఉదోయగమూ

ఆరునెలలకింటే ఎక్కువ నిలిచేది కాదు.

168
 ఎక్కువగా షాపుల్లో అకౌింట్స వ్రాస్తవాడిని. శుక్రవార్ింనాడు వాళ్ళు

లక్ష్మీపూజ చేసాిరు. నేన సీటోోించి వెళ్ళువాడిని కాన. ఏదో దొింగత్న్ిం

జర్షగతే, అది నేనే తీసాన్న్న అనమాన్ిం వచిచ న్నన పనిల్లించి తీస్తసారు.

గింటస్తపు దణేిం పెడుత నిలుచన్న మా అసస్పటింట్ అకౌింట్టింట్ దానిన

తీసాడని నాక్క తెలుసు.

ఈ ఇబబింది నాక్క చాలాచోటో ఎదుర్యిింది. పైక్త ఎలా కనిపించినా

అిందరూ చాలా స్పింటిమెింటల్గా వుిండేవారు. త్క్కువ జీతానిక్త ఎక్కువ పని

చేసుినానన్ని మొదటోో సింతోషిించినా, ఈ స్పింటిమెింట్ వాళ్ుల్లో

అనమానానిన రటిటింపు చేసూి బాధిించేదేమో. ఏదో కార్ణింగా నా ఉదోయగిం

పోయ్యది.

వాళ్ు అనమాన్ిం నేన నాసిక్కడిన్ని. ఏ చిన్న న్ష్టిం కలిగనా అది

నా మూలింగానే అనే అనమాన్ిం వాళ్ుక్త కలిగేది. లాభాలు వచిచన్పుుడు

అది గురుిక్క వచేచదికాదు. వాళ్ళు చెపుగానే మరో మాట మాటాోడక్కిండ్డ

బిచాణా ఎతేిస్తవాడిని.

ఇలాగే ఉిండేవి అనభవాలు.

దాదాపు అయిదేళ్ళు అలాింటి ఉదోయగాలే చేశాన. ఒకసార్ష తిరుపతిల్ల

కాసి పెదీ కింపెనీక్త ఇింటరూవయ కెళ్ళున. ట్టింపర్రీ పోసటని, నెలక్త

ఆరువిందలు ఇసాిమని చెపాురు. సరన్నానన. మరానడు ఆఫ్టసుకెళ్ళు

జాయిన్యాయన. నా సీటోో కూరుచనాననో లేదో “హల్ల” అని వినిపించిింది.

త్లెతిి చూస్తి ప్రణవి. అది ఆ అమాుయిని రిండోసార్ష కలుసుకోవటిం.

169
 “నేన ప్రణవిని. చితిరుల్ల కలుసుకనాన. గురుిిందా?” అింది. నా

మతిమరుపుమీద గాఢమైన్ న్ముకిం ఏర్ుడిపోయిన్టుోింది. రౌడీల గుర్షించి

చెపుబోయిింది.

“గురుినానవులే. ఇకుడేిం చేసుినానవ్?”

“ఉదోయగిం చేసుినానన టైపసుటగా. ఆరు నెలలయిింది. మించి ఉదోయగిం,

నిలబడితే అదృష్టమే” అింది. ఆమె మొహింల్ల న్నన చూడగానే కన్పడిన్

సింతోష్ిం ఎిందుకో నాకూ ఆన్ిందానినచిచింది.

ఇదీర్ిం ఇింటికెళ్ళు దార్ష ఒకటే కాబటిట కలస న్డుసూి వెళ్ళువాళ్ుిం.

దార్షల్ల ఏవో కబ్దరుో. ఇింటోో అము, తాత్యయ వుింటునానర్ని చెపుింది. త్ిండ్రి

పోయాడట. ఆమె జీత్మే వాళ్ుక్క ఆధార్ిం అట. వాళ్ళుింటి సిందు చివర్దాకా

దిగపెటేటవాడిని కాని, ఎన్నడూ న్నన ఇింటిక్త ర్ముని ఆహ్లవనిించలేదు. ఆమె

ఆహ్లవనిించలేదన్న విష్యిం నాక్క త్టటలేదు కూడ్డ.

ఒకసార్ష ఆఫ్టసుల్ల బాగా లేటయిింది. త్న్ పని పూర్ియినా ఆమె నా

కోసిం ఎదురుచూసూి కూరుచింది. ఒింటర్షగా వెళ్ళులింటే భయిం కాబోలు

అనక్కనానన.

ఇదీర్ిం ఇింటివైపు న్డుసుినానిం.

“నాక్క ఇింటిక్త వెళ్ళులనిపించటింలేదు” అింది.

“ఎిందుకని?” అన్డిగాన.

“నాక్క మావయయ ఒకాయననానడు. ఇనేనళ్ు త్రావత్ వచాచడు. ఆయన్

వచిచన్పుటినిండి నాక్క మన్శాశింతి లేదు” అింది.

170
 “ఏిం పెళ్ళుచేసుకోమింటునానడ్డ?”

“లేదు. ఆయన్క్క యాభైఏళ్ళు దాటాయి. ఇదీరు కూతుళ్ళు. వాళ్ు

పెళ్ళుళ్ళు చేయడ్డనిక్త డబ్దబ కావాలట. దానికోసిం వచాచడు.”

“నీ దగిర్ డబ్దబలేదుగా?”

“సింపాదిించి ఇముింటాడు. ఇలా ఉదోయగాలు చేసకాదు. క్కలవృతిి చేస్తి

లక్షలు క్కరుసాియి కదా అింటాడు.”

“క్కలవృతేిమిటి?” అడిగాన. నిజింగానే నాక్క అర్థిం కాలేదు.

“మీక్క తెలియదా? మాది వేశ్యక్కలిం. అయితే మా అము వృతిి

మానేస ఒక పెదీ మనిషిక్త ఉింపుడుగతెిగా మిగలిపోయిింది. నేనాయన్

కూతురన. కాని పాపిం ఎపుుడూ ఆయన్ గుర్షించి బయటక్క

చెపుుకోలేదులెిండి” అింది. నాలాగే ఈమెక్క త్ిండ్రిపటో ప్రేమ, గౌర్విం లేవని

అర్థమయిింది.

హసటల్ల్ల విన్న విష్యాలు గుర్సిచాచయి. నేన రౌడీలన కొటిటన్పుుడు

ఒకడు అనానడు, “ఆ పలో చెడిపోయిిందే! అిందుకే వెింటపడ్డాిం” అని, “అయితే

డబిబచిచ వెళ్ళుచుచకదా” అని అడిగాన. సమాధాన్ిం చెపులేదు. నాక్క

తెలీదుకాని బహుశా హ్లసటల్లో అిందర్షకీ ఈమె క్కటుింబ చర్షత్ర తెలిస్త

వుిండవచుచ.

“ఆయన్క్క ఇదీరు కూతుళ్ునానవుగా. ఆ వృతేిదో వాళ్ుచేత్

చేయిించుకోవచుచ కదా” అనానన.

171
 “అబ్బబ, ఎలా క్కదురుతుింది! ఆయన్ ఒక ఉన్నత్ క్కలసుథరాలిని

చేసుకొని మరాయదసుిడిగా బ్రతుక్కతున్నవాడు. కూతుళ్ుక్త పెళ్ళు వయసు

వచేచసర్షక్త క్కలిం విష్యిం బయటపడుతుిందని భయిం. డబ్దబ వెదజలిోతే

పెళ్ళుళ్ళు జర్గడిం సులభిం. అము బాగా సింపాదిించి వుింటుిందని వచాచడు.

ఇకుడ ఏమీలేదని తెలిసింది. న్నన లనల్లక్త దిింపాలని ప్రయత్నిం. నేనెలాగూ

చెడిపోయిన్దాని కూతుర్నని ముద్ర పడిింది కాబటిట పెళ్ళుకావడిం కష్టిం కదా.

అిందుకని కనీసిం వృతిిల్లకయినా దిగ డబ్దబ సింపాదిించమింటాడు.”

ప్రణవి మావయయని ఊహిించుకోవటానిక్త ప్రయత్నిం చేశాన. అింత్ల్ల

ఆమె అింది... “కొడుక్క త్న్ని వదిలేస వెళ్ళు పెదిీింటి క్కలిం అమాుయిని

పెళ్ళు చేసుక్కన్నపుుడు తాత్యయ మిండిపడ్డాడు. అపుటునించీ మావయయింటే

చాలా కోపిం. కానీ ఇనానళ్ుక్త త్లక్త కొర్షవిపెటేట కొడుక్క తిర్షగ వచాచడని

సింతోష్ింతో మావయయ మాటలక్క సపోరుట చేసుినానడు.”

నేన అమిత్మైన్ ఆశ్చర్యింతో “ఏమని? ఒక తాత్యయ త్న్

మన్వరాలిన వేశ్యలా మార్మని అడుగుతునానడ్డ??!” అనానన.

ఆమె శుష్ుింగా న్వివ, “అవున. అది కూడ్డ మరో మన్వరాలి పెళ్ళు

కోసిం” అింది. సావర్థింమీద నా అభిప్రాయిం కరకటయిన్ిందుక్క

సింతోషిించాల్ల, జరుగుతున్న అనాయయానిక్త విచార్షించాల్ల తెలియలేదు.

“మర్ష నినన చదివిించిిందెవరు?”

“అము” అింది. “మా వళ్ళు ఒకటే కాలేజి వుింది. అిందుల్ల మా

సవతి అకుచెలెోళ్ళు చదువుతునానరు. అిందుకని మా “నాన్న” క్త నేనా

172
కాలేజీల్ల చదవటిం ఇష్టింలేకపోయిింది. చితిరుల్ల చేర్షుించారు. అకుడే

టైపూ, షారుటహిండూ పాసయాయన.”

“నీతో నీ క్తష్టింలేని పనలు చేయిించే హక్కు మీ వాళ్ుక్త లేదు”

అనానన.

“నేన చదువుక్కనానన్నీ, సొసటీల్ల డిగనటీతో తిరుగుతునానన్నీ

చూసాక మావయయ బలవింత్ిం ఎక్కువయిింది. ఇలా డిగనఫైడ్గా వుింటే

మించి కసటమరుో వసాిరుట. రట్టక్కువ పలుక్కతుిందట” న్వివింది. ఆ న్వువ

వెన్క ఆకాశ్మింత్ బాధ, అఖాత్మింత్ వయధ.

మనిషి జీవిత్ింల్ల పుటిటన్పుటినించి చచేచదాకా చేయాలిసన్ విధులక్క,

నియమాలూ నిబింధన్లూ లిఖిించారు సుృతికారులు! వాటిని అనసర్షసూి

సీమింతాలూ, కర్ులూ, శోభనాలూ, త్దిీనాలూ చేసూి త్ృపిపడుత వుింటాిం.

కానీ మన్సుల్లని సావరాథనిక్త త్దిీనానీన, నైచాయనిక్త కర్ునీ చేస

కడిగేసుకోవటానిక్త ఇష్టపడిం.

మొగవాడి కోర్షక తీర్చటానిక్త స్త్రీ అవసర్ిం కాబటిట, భార్యతో ఆ

అవసర్ిం అనిన వేళ్ల్లోనూ తీర్దు కాబటిట గౌర్వప్రదింగా ఒక క్కలానిన

ప్రవేశ్పెటుటక్కనానడు మొగవాడు. ఆచార్వయవహ్లరాలూ, సాింప్రదాయాలూ అనీన

సమయానకూలింగా క్రోడీకర్షించి త్న్ మార్ిిం సావర్థింతో సులువు

చేసుక్కనానడు.

“ఏమిటలా ఆల్లచిసుినానరు?”

“ఏమీలేదు” అనానన.

173
 వాతావర్ణానిన తేలిక చేయటింకోసిం ఆమె న్వువత అన్నది. “నేన

మావయయక్క సలహ్ల చెపాున. ‘ఇదీరు కూతుళ్ుల్ల చిన్నదానిన నాతోపింపు.

ఇదీర్ిం కలిస ఏడ్డదిల్ల పెదీదాని పెళ్ళుక్త కావలిసింది సింపాదిించి

పింపుతాిం. త్రువాత్ చిన్నది కూడ్డ మరాయదగా వెన్కొుచిచ పెళ్ళుడొచుచ’ అని

అిందర్షకీ ఎింత్ కోపిం వచిచిందో...”

నాక్క న్వువరాలేదు. ఎవర్షమీదో తెలియని కస పెర్షగపోతోింది. ఆమె

త్లవించు క్కని చెపుతనే వుింది.... “మావయయ పెదీక్కలిం స్త్రీని పెళ్ళు

చేసుక్కనానడు. తాత్యయకీ, అముకీ కూడ్డ త్మ క్కటుింబిం, ఈ వృతిినించి

దూర్ింగా వుిండ్డలని కోర్షకగా వుింది. వాళ్ళు అలా కింటినూయ అవటానిక్త

నేన సాయిం చేయాలి. ఎిందుకింటే.... త్ిండ్రి పలానా అని చెపుుక్కనే యోగిం

నాక్క లేదుగా.”

ఇదీర్ిం కలిస న్డుసుినానిం.

“ఇకుడ మించి హోటల్ వుింది. వెళ్ళు భోజన్ిం చేదాీమా?” అని

అడిగింది. సర అనానన.

చాలా ఖరీదైన్ హోటల్ అది. ఆమె చకచకా ఆర్ార్ ఇవవటిం చూస ,

‘ఇలాింటి హోటల్సక్త రావటిం అలవాటేమో’ అనక్కనానన. నా ఆల్లచన్

గ్రహిించిన్టుటింది. “మీక్క అనమాన్ిం వుింది కదూ” అడిగింది.

“ఏ విష్యింల్ల ?”

“ఇింత్ ఖరీదైన్ హోటల్స ఈ అమాుయిక్త ఎలా తెలుసూ అని”

“నేన్ది ఆల్లచిించలేదు.”

174
 “మరిం ఆల్లచిసుినానరు?”

“బిరాయనికీ, పలావ్క్త తేడ్డ ఏమిటా అని అల్లచిసుినానన.”

ఆమె కాసి బిగిర్గా న్వివింది. అింత్ల్లనే న్వువ ఆప అింది – “నేన

పతివ్రత్న్ని చెపుుకోవటింలేదు. ఉదోయగాల వేటల్ల ఒక వయక్తి

పర్షచయమయాయడు. బాగా డబ్దబన్న వయక్తి. అిందింగా వుింటాడు. అింతే.

అత్న్నకుడే. అదలా జర్షగపోయిింది.”

నేన ప్రశ్నలేమీ అడగలేదు. అడుగుతాన్నక్కిందేమో. కొించెిం స్తపు

చూస, “దానికూుడ్డ మీర కార్ణిం?” అింది.

ఈ సార్ష ఆశ్చర్యింగా “నేన కార్ణమా?” అనానన.

“నేన వ్రాసన్ ఉత్ిరానిన మీరు మూర్ుత్వింగా తీసపడేశారు. న్నన

చీలిచ చెిండ్డడ్డరు. నా అహిం బాగా దెబబతిన్నది. ఆ సమయింల్ల ఇత్న

పర్షచయిం అయాయడు. ఓదారాచడు. పవిత్రమయిన్ స్తనహిం అనానడు. “నీ

భావాలూ, నా భావాలూ ఒకుటే” అనానడు. నా భావాల్లో కలిగే ప్రతీ మారుుకీ,

నేన త్పుు చేయటిం లేదని సమర్షథించుకోవటానికీ కావలిసన్ింత్ టైమ్

ఇచాచడు. మీరు థియరీల్ల చెపుింది అర్థింకాలేదు. అత్డు ప్రాక్తటకల్గా

చెపుింది అర్థమైింది” ఆమె న్వవటానిక్త ప్రయత్నిం చేసింది. “... దేనికైనా టైమ్

రావాలి కదా.”

బ్బర్ర్ బిల్ తీసుకొచాచడు.

175
 నేన జేబ్దల్ల చెయియ పెటటబోతే వార్షించి బిల్ ఎింత్యిిందో లెఖు కటిట

పేోట్ల్ల పెటిటింది. ఆమె చాలా ససటమాటిక్గా పనలు చేయటిం రిండు

నెలలునింటీ గమిసూినే వునానన.

ఆమె ఇింటిక్త వెళ్ళిింటే వీధి మొదటోో ఎదురుపడ్డాడో వయక్తి.

చూడటానిక్త చాలా హుిందాగా, చదువుక్కన్నవాడిలా వునానడు. “ఇింత్స్తపు ఏిం

చేసుినానవ్?” అని అడిగాడు. ఆ సింసాుర్ ర్హిత్మైన్ ప్రశ్నతో అత్డ్డమె

మావయయ అని అనక్కనానన. నేనూహిించుక్కన్న నీచమైన్ సవరూపానికీ

ఇపుుడు చూసుిన్న దానికీ సింబింధిం లేదు.

“పైక్త పెదీ పతివ్రత్లా మాటాోడతావ్. వేషాలనీన ఇవేగా?” అనానడు

న్నన ఓర్గా చూసూి. పడిక్తలి బిగించాన. ఎక్కుడ కొటాటలా అని

ఆల్లచిసూిింటే నా గుర్షించి తెలిసన్ ప్రణవి అడొాచిచ, “మీరళ్ుిండి” అింది

కింగారుగా. ఆమెని ప్రకుక్తతోసూి అత్నితో అనానన. “ఒరయ్! పాతివ్రత్యిం

అింటే ఏమిట్రా? కూతుర్ష పెళ్ళుకోసిం మేన్కోడలితో వయభిచార్ిం

చేయిించటమా?” అనానన.

కోపింతో అత్డి మొహిం ఎరుపెక్తుింది. “ఎవడే వీడు” అనానడు.

“నా కొలీగ్” అని నావేపు తిర్షగ, “మీక్క దణేిం పెడతాన. పీోజ్

వెళ్ుిండి” అింది రుదధింగా.

నేన గదిక్త వసూి ఆల్లచిించాన.

176
 గది తాళ్ిం తీస ల్లపలిక్త ప్రవేశసుిింటే కాలిక్త ఉత్ిర్ిం త్గలిింది.

హైద్రాబాద్ల్ల ఎపుుడో ఒక ట్టింపర్రీ ఉదోయగానిక్త చేసన్ దర్ఖాసుిక్త జవాబ్ద!

వెింటనే వచిచ చేర్మని.

* * *
మరానడు లించ్ అవర్ల్ల ప్రణవి త్న్ భయానిక్త కార్ణిం చెపుింది.

“చిన్న వయసుల్ల అమాుయిలు త్న్ బోయ్ఫ్రిండ్ గుర్షించి

అమాయకిం గానో, గర్వింగానో త్మ స్తనహితురాిండ్రక్క చెపుుక్కింటారు.

దాదాపు ఆ క్కర్రాడితో పెళ్ళు జర్షగన్టేట అనక్కింటారు. ఆ త్పేు నేనూ

చేసాన. అము నా స్తనహితురాలిలాింటిది అనక్కింటూ అింతా త్న్క్త

చెపాున. త్నేమో మావయయక్క చెపుింది. దానిన త్న అడ్డవింటేజిగా తీసుక్కని,

ఆఫ్టసుల్ల బయటపెడతాన్ని బెదిర్షసుినానడు. ఒక వేశ్య కూతుర్ననీ, ఒకడివలో

మోసపోయాన్ని తెలుస్తి ఆఫ్టసుల్ల నా బ్రతుక్క ఏమవుతుిందో త్లుచక్కింటేనే

భయిం వేసూిింది.”

“మర్ష ఈ సమసయక్త పర్షషాుర్ిం లేదా?”

“ఇింకో ఊళ్ళు ఉదోయగానిక్త ప్రయత్నిం చేసుినానన. అది దొర్షక్తతే

ఎవర్షకీ చెపుక్కిండ్డ వెళ్ళుపోతాన.”

నేన కూడ్డ రిండురోజుల్లో వెళ్ళుపోతున్న సింగతి చెపాున. ఆమె

దిగులుగా “మీరూ వెళ్ళుపోతునానరా?” అింది.

“త్పుదు” అనానన పొడిగా.

“నేనో విష్యిం అడగనా?”

177
 “ఏమిటి?”

“మీరు న్నన పెళ్ళు చేసుక్కింటారా?”

“పెళ్ళు?” విసుయిం దాచుక్కింటూ అనానన. “దాని విష్యిం

నేనెపుుడూ ఆల్లచిించలేదే ! ఆ ఆల్లచన్ నాక్క ఇపుటోో రాదు కూడ్డ.”

“నేన చెడిపోయిన్దాన్నని తెలిసన్ిందువలాో!”

విసుగాి ఆమెవైపు చూసాన. కాసి కోపింకూడ్డ వచిచింది. “కొనిన

సింవత్సరాల క్రిత్ిం నవువ నాక్క ఓ ఉత్ిర్ిం ఇచాచవు. ఆ రోజు ఆ ఉత్ిర్ింల్లని

అమాయకతావని నాక్క న్వ్వవచిచింది. ఇపుుడు నాక్క కోపిం వస్ిింది. ఇనానళ్ు

మన్ పర్షచయింల్ల నవువ న్నన ఏ మాత్రిం అర్థిం చేసుకోలేదన్నమాట. నాక్క

కావలిసిందెపుుడూ వర్ిమాన్మే. వర్ిమానానిన ప్రేమిించిన్ింత్గా నేన

భూత్కాలానిన, భవిష్యతుిని ప్రేమిించన. నినన పెళ్ళు చేసుకోవాలన్న ఆల్లచన్

నాక్క వస్తి దానిక్త నీ స్తనహితుడూ, నీ శ్రీర్మూ అడుాకాదు. నేన నినన

ప్రేమిించకపోవటానిక్త కార్ణిం నవువకాదు. నేన. నేన ఎవరీన ప్రేమిించలేన.

ప్రేమిించాలింటే కాసి అమాయకత్వమో, ఆత్ువించనో వుిండ్డలని న్ముుతాన

నేన. అిందుకని నాక్క ప్రేమిించటిం చేత్కాదు....”

ఆమె త్ల దిించుక్కని వుింది.

“ఏమిటాల్లచిసుినానవ్?”

“నేన మిములెనలా మార్చగలనా అని! ప్రేమపటో మీ అభిప్రాయానిన

ఎలా పోగొటటగలనా అని!”

నేన న్వివ “నేనూ సరీగాి అదే ఆల్లచిసుినానన.”

178
 “ఏమిటి?”

“నేన నినెనలా మార్చగలనా అని! ప్రేమపటో నీక్కన్న గొపు

అభిప్రాయానిన పోగొటిట, మనష్యలు ఎింత్ సావర్థపరుల్ల ఎలా

తెలియపర్చగలనా అని.”

“ఆ విష్యింల్ల నాక్క కొత్ిగా తెలియవలసిందేమీ లేదు. సావర్థిం

గుర్షించి మీకనాన నాకే ఎక్కువ తెలుసు. నేనిండేదే వాళ్ు మధయల్లనే.” ఆమె

ఆగ అన్నది... “కానీ వీటనినటికనాన అతీత్మైన్ ప్రేమ ఒకటి వున్నదని నా

అభిప్రాయిం.”

“లేదని నా అభిప్రాయిం.”

“చూదాీిం ఎవరు నెగుితారో?”

ఆ రాత్రే నేన ఆ ఊరు వదిలి హైద్రాబాద్ వచేచశాన.

మళ్ళు ఇనానళ్ుకే ప్రణవిని తిర్షగ చూడటిం.

2
చీకటుో నెముదిగా ముసురుక్కింటునానయి. క్తటికీల్లించి బయటక్క
చూసూి గత్పుటాల్లచన్ల్లో మునిగవున్నవాడిన్లాో, మించిం మీద ప్రణవి

కదలటిం గమనిించి, “నవివక వెళ్ళులేమో” అనానన చీకటి పడిిందని

సూచిసూి.

“ఉహు. ఈవేళ్ కాకపోతే రపు వసాిన్ని చెపాున. రపెలాగూ

అదివార్మేగా, మీకేమైనా ఇబబిందా?”

179
 “అబ్బబ! అటువింటిదేమీలేదు.”

“నేన సానన్ిం చేయాలి. ఇింటోో బటటలేమైనా వునానయా?”

బీరువా తీస చూసాన. అమువి పాత్చీరలు కనిపించాయి...

తీసచాచన.

“వేసుకోవచాచ?” అనమాన్ింగా అడిగింది.

“అనమాన్ిం దేనిక్త? ఇవి అమువే.”

“అిందుకే అనమాన్ిం వచిచింది.”

మనష్యయలు ప్రతి చిన్న విష్యానికీ స్పింటిమెింటల్ టచ్

యిసాిరిందుకో అర్థింకాదు. “అది చీర్. ద్దని అవసర్ిం యిపుుడు నీక్కింది.

అింతే. అింత్కింటే ఆల్లచిించాలిసన్ అవసర్ిం యిింకేముింది?” అనానన.

ఆమె విింత్గా చూసూి బాత్ రూింల్లక్త వెళ్ళుపోయిింది.

సగరట్ అింటిించి క్తటికీల్లించి మళ్ళు చూసూి కూరుచనానన. బయట

చీకటి మర్షింత్ ఎక్కువయిింది. మన్ుధరావు కొడుక్క, కోడలు ‘జూ’ నించి

తిర్షగ వసుినానరు. ఆ పదేళ్ు పన్మాుయి రిండేళ్ు చిన్నపలోని ఎతుిక్కని

వెనకే న్డవలేక న్డుసూి వసూిింది.

మన్ుధరావు గేటు దగిర కొడుక్కనీ, కోడలిన ఆప ఏదో చెపుతునానడు.

వీర్భద్రయయగార్ష భార్య హఠాన్ుర్ణిం గుర్షించి మరవరూ

చెపుకముిందే చెపాులన్న ఆరాటమేమో.

ముగుిరూ మా ఇింటివైపు చూసుినానరు.

180
 అింత్ల్ల నా వెనక అలిక్తడి అయి వెనదిర్షగ చూశాన. సూరుయడి

తాలూక్క ఆఖర్ష వెిండిక్తర్ణిం ల్లపలిక్త ప్రవేశసూిింది. ఆ వెలుగు ఆమెమీద

ప్రసర్షించి గదింతా వెలుగు నిిండిన్టోయిింది.

ప్రణవి త్ల తుడుచుక్కింటూ గదిల్లక్త వచిచింది. ఒక స్త్రీ అసలు

అిందిం ఆమె నిద్రలేవగానే లేక సానన్ిం చేస రాగానే తెలుసుిిందని ఎవరో

అింటుింటే వినానన. ఆ ర్కింగా చూస్తి ప్రణవి చాలా అిందమైన్దే.

మూడేళ్ుల్ల ఆమె అిందిం మర్షింత్ పెర్షగిందనిపస్ిింది. పాత్ నూలు

చీర్యినా... కటటడింల్ల అిందమేమో పాత్దన్ిం కనిపించడలేదు.

“వింట చేదాీమని చూస్తి సామానేిం కనిపించడింలేదు.” అింది.

చీకటి పడుతోిందన్గానే భోజన్ిం విష్యిం ఆల్లచన్ కొచేచసిందన్న

మాట.

“బయటక్క వెళ్ళు భోజన్ిం చెదాీిం” అనానన.

“బటటలు బాగోలేవు. నేనెలా వచేచది? నా బటటలు ఉతిక్త ఆరశాగా”

అింది.

భోజన్ిం చేస రావటానిక్త బటటల అిందింతో పనేమిటి? ఎపుుడూ

యిింత్ కాన్ిస్టగా ఎిందుక్కింటారు మనష్యయలు? మించి చీరలేదు కాబటిట

భోజనానిక్త బయటక్క వెళ్ుటానిక్త క్కదర్దు కాబటిట వింట ప్రార్ింభిించాలన్న

ఆల్లచన్.

“సర! నేనే వెళ్ళు కాయర్షయర్ పటుటకొసాిన” అింటూ లేచాన.

181
 హోటల్క్త వెళ్ళతుింటే మన్ుధరావు కొడుక్క, కోడలు వీర్భద్రయయ గార్ష

దగిర్ కూరుచని మాటాోడుత కనిపించారు. హర్ష, అత్ని భార్య కూడ్డ

దిగులుగా వునానరు. వాళ్ున చూసుిింటే ఏదో సింతాపసభ

జరుగుతున్నటోనిపించిింది. ఒక నాటకిం తాలూక్క స్తటజీమీద దర్శక్కడి కోసిం

న్టిసుిన్న న్టులాో వునానయి వార్ష మొహ్లలు. (నా ఆల్లచన్ త్పుని త్రువాత్

తెలిసింది.)

నాయర్ కాయర్షయర్ల్ల భోజన్ిం పెటిటించి యిచాచడు. ఎవర్షకోసిం?

ఎవర్సచాచరు? ఎిందుకొచాచరు లాింటి ప్రశ్నలు అడగని నాయర్ అింటే నా

క్తష్టిం. ఇింటిక్త వచేచసర్షక్త ల్లపల నించి మాటలు వినిపసుినానయి. ప్రణవి

ఎవర్షతోనో మాటాోడుతోింది. ల్లపలిక్త వెళ్ళున.

మన్ుధరావు.

“రావయయ నీ కోసమే చూసుినానన...” అనానడు న్నన చూడగానే.

క్కరీచల్ల కూరుచన్న తీరు చూసుిింటే వచిచ చాలాస్తపే అయిన్టుో తెలుస్ిింది.

కాయర్షయర్ టేబ్దల్ మీద పెటిట వెళ్ళు ఎదురుగా క్కరీచల్ల కూరుచని సీర్షయస్టగా

అత్ని మొహింల్లక్త చూశాన.

“చెపుిండి, ఏిం పనిమీద వచాచరు?”

“అహహ! ఏిం లేదు. ఇిందాక బ్రాహుడెవరో వస్తి మీ అము గుర్షించి

మాటాోడ్డన. ఆ విష్యిం చెపాీమని” అనానడు న్సుగుత.

“మాటాోడ్డలిసన్ అవసర్ిం లేదని చెపాుగా?”

“అయినా మరోసార్ష ఆల్లచిించుక్కనానవేమోన్ని”

182
 “మళ్ళు మళ్ళు ఆల్లచిించాలిసన్ పనిలేదు. ఇక మీరు ఆవిడతో

మాటాోడటిం అయిపోయిిందనక్కింటాన?” అనానన.

త్బిబబెకబ “అహ ఏిం లేదు. ఈ అమాుయిని ఎపుుడూ చూడలేదుగా!

ఎవర్ని అడిగాన్ింతే. అిందుల్ల మీ అముగార్ష చీర్ కటుటక్కని వుింటేనూ”

అనానడు.

“నా స్తనహితురాలు! మా అము చీర్ కటుటకోవటింల్ల త్పేుముింది?

చనిపోయిన్ మీ భార్య ఖరీదైన్ చీర్లు యిపుుడు మీ పనిమనిషి

కటుటక్కింటోింది కదా! మీ కోడలిక్త ఆ విష్యింల్ల కోపిం కూడ్డ వచిచ

మొన్న అరుసుిింటే వినానన.”

మన్ుధరావు గతుక్కుమని “ఏవో పాత్ చీరలు.... ఖరీదైన్వే అనకో.

మనిషే పోయాక చీర్లెిందుక్క చెపుు?” అని లేచాడు. అత్డు వెళ్ళుపోయాక

ప్రణవి నా దగిర్క్క వచిచ న్వువత, “భలే మనిష్ిండీ బాబూ! ‘అమాు’

అింటాడు తినేస్తలా చూసాిడు. వయసు చూస్తి అర్వైదాకా వున్నటుోింది. త్న

ఏ విష్యమైనా ఫ్రింక్గా మాటాోడతాడట. న్నన చూస్తి ఎవరో

ఆతీుయురాలిని చూస న్టుటిందట...!!” అని మళ్ళు న్వవసాగింది. నేన మోనో-

టోన్ల్ల అనానన. ‘ఆడదానితో ఒక గింట ఒింటర్షగా మాటాోడే వీలు కలిగతే,

ఏ మొగాడయినా మొదటి పది నిముషాలూ ఆమెని పొగడటానికీ, త్రువాత్

అర్గింటా త్న్ ఫ్రింక్నెసుస గుర్షించి చెపుుకోవటానికీ, వెచిచసాిడు. అిందుకే నీ

మొదటి ఉత్ిర్ింల్ల నవువ ‘స్తనహిం’ గుర్షించి వ్రాసన్పుుడు అనక్కనానన -

ఇదేమిటా ? అబాబయి వ్రాయవలసన్దింతా అమాుయి వ్రాసింద్ద అని.”

183
 ప్రణవి కాసి సగుితో, “ఇింకా ఆ ఉత్ిర్ిం విష్యిం మర్షచపోరా

ఏమిటి?” కాయర్షయర్ తీస సర్ీసాగింది. నేన ఆల్లచన్ల్ల పడ్డాన.

నేన జూల్ల ఒకమాుయితో మాటాోడటిం మన్ుధరావు కొడుక్క

చూశాడు. త్ిండ్రి అింటే అసలు పడని వయక్తి అయినా సర, జూ నించి రాగానే

త్ిండ్రిని పలిచి మరీ ఈ విష్యిం చెపాుడు. అదలా వుించి, భార్యపోయిన్

దుుఃఖింల్ల వుిండికూడ్డ వీర్భద్రయయగారు నేన ఒకమాుయిని వెింటబెటుటక్క

ఇింటిక్త రావటిం గ్రహిించాడు. సింతాపిం తెలియచెపుటానిక్త వచిచన్

మన్ుధరావు కొడుక్తు, ఆయన్ ఆ విష్యిం ఏదో ఒక సిందర్భిం కలిుించుకొని

చెపాుడు. చనిపోయినావిడ గుర్షించి కాక్కిండ్డ వాళ్ుిందరూ విష్యాలు

మాటాోడుక్కనానరు!!

మన్ుధరావు కొడుక్క వీర్భద్రయయ గార్షక్త ఏిం చెపు వుింటాడు?

‘పలోలు గొడవచేస్తి ప్రొదుీటే “జూ” క్త వెళ్ళుపోయాిం. అిందుకే మీ

ఆవిడ పోయిన్ విష్యిం మాక్క తెలియలేదు. అత్డు (అింటే నేన) “జూ” ల్ల

కనిపించాడు. మీ ఇింటోో యిింత్ ఘోర్ిం జర్షగపోయిిందని అత్డిక్త తెలుసు,

అయినా చెపులేదు. ఎవరో గర్ో ఫ్రిండ్తో వచాచడుగా అిందుకేనేమో...’ అని

చాలా సహజింగా త్న్క్క తెలిసన్ విష్యిం బయటపెటిట వుింటాడు. (అపుుడే

నేనా విష్యిం చెపేి జూల్ల తిింటున్న భోజన్ిం ఆపేస వచిచ

వుిండేవాడిన్న్నటుో)

184
 “అలాగా! ఆ పలోనే అనక్కింటా. వెింటబెటుటకొచాచడు. ప్రసుిత్ిం ఇదీరూ

ఇింటోోనే వునానరు. న్నన కూడ్డ పలకర్షించలేదు” అని వీర్భద్రయయగారు

కూడ్డ చాలా మామూలుగా త్న చెపుదలచుక్కన్న విష్యిం చెపు వుింటారు.

త్న ‘జూ’ ల్ల ఆ అమాుయితో న్నన చూశాడన్న విష్యింకింటే

యిది “హ్లట్ నూయస్ట” కాబటిట ఆ అబాబయి వెింటనే వెళ్ళు త్ిండ్రిక్త ఆ వార్ి

అిందిించాడు. అదే సమయింల్ల నేన బయటక్క వెళ్ళున్ని తెలిస, విష్యిం

ఏమిటో తెలుసుక్కనేిందుక్క ఆయన్ అరజింటుగా నా గదిక్త వచేచసాడు.

మనిషి త్న్ గుర్షించి ఆల్లచిించే సమయింకనాన ఎదుటి మనిషిని

గుర్షించి ఆల్లచిించటిం కోసిం ఎక్కువ గడుపుతాడెిందుకని?

వాళ్ళు నా నిజాయితీని గుర్షిించాలన్న కోర్షక నాక్క లేదు. నా గుర్షించి

వాళ్ులా అనక్కనాన నాక్క ఎలాింటి బాధా లేదు. వాళ్ు ఆల్లచన్ల గుర్షించిన్

ఆల్లచన్ కూడ్డ నాక్క అన్వసర్ిం. కాని, ఎదుటివాళ్ు సవింత్ విష్యాల్లో

కలుచేసుక్కింటూ, “అిందువలేో సమాజిం క్కళ్ళుపోతోింది. నైతిక విలువలు

హర్షించుక్కపోతునానయ”ని వాపోయ్యవాడు ముిందుగా త్న్ గుర్షించి తాన

ఆల్లచిించుకోవాలని చాలా కనీవనియింట్గా మర్షచపోతాడు. నేనాల్లచిించేది

యిలాింటి మనష్యల మన్సితావల గుర్షించి.

ఆ రాత్రి ప్రణవిని మించింమీద పడుకోమనానన. ఆమెక్క త్వర్గా

నిద్రపోయ్య అలవాటుింది. లట్ ఆఫ్ చేస క్తటికీల్ల కూరుచనానన. సగరట్

వెలిగించాన.

185
 ప్రణవి పడుక్కిందో లేదో నాక్క తెలియదు. మెలక్కవగా వుింటే ఆమెల్ల

ఎలాింటి ఆల్లచన్లు కలుగుతుింటాయో మాత్రిం నాక్క తెలుసు. కార్ణిం

ఆమె స్త్రీ. ఆమె చూసన్ సమాజిం అలాింటిది. అిందుల్ల ఆమె అనభవాలు

ఆమె వివర్ింగా చెపుకపోయినా నాక్క తెలుసు.

రోడుామీద జన్ిం ఎక్కువగా లేరు. అపుుడపుుడు ఒక సూుటర్ మాత్రిం

వెళ్ళతోింది. ఇింకో అర్గింటయితే స్పకిండ్ షో సనిమా వదులుతారు. అపుుడో

పదిహన నిముషాలపాటు గోల. ఆ త్రావత్ అింతా సదుీమణుగుతుింది. ఆ

త్రావత్ కనిపించేవాళ్ళు త్క్కువ.

నా ఆల్లచన్ త్పుని నిరూపసూి ఒక న్లోటి నీడ గోడ పకుగా

కదులుత వచిచ ఎదుర్షింటి గేటు తీస ల్లపలక్క వెళ్ళుింది. సాధార్ణింగా

వాళ్ు గేటుక్త మన్ుధరావు కోడలు తాళ్ిం వేసుిింది. ఈ రోజు

మర్షచపోయిన్టుోింది. వెళ్ళుిందెవరు? దొింగా? అలా అనిపించలేదు. మన్ుధరావు

పోర్ిన త్లుపులు కూడ్డ దగిర్గా వేసవున్నటుో ఆ ఆకారానిక్త తెలిసన్టుోింది.

తెరుచుక్కని ల్లపలక్క వెళ్ళతుిండగా గురుిపటాటన. వాళ్ళుింటోో పనిమనిషి. అది

నాకింత్ ఆశ్చర్యిం కలిగించలేదు. కాని ఆ త్రావత్ జర్షగన్ విష్యిం

ఆశ్చర్యింకింటే న్వువ తెపుించేదిగా వుింది. పది నిమిషాల త్రువాత్

మన్ుధరావు కోడలు ఎిందుకో బయటక్క వచిచింది. తీసవున్న గేటుని చూడగానే

ఆమెక్క విష్యిం అర్థిం అయిన్టుోింది. మెలిోగా గేటు వేస్తసింది. ఆ త్రావత్

మన్ుధరావు పోర్ిన్ త్లుపు బయటనించి గొళ్ుిం వేస్తస మెలిోగా త్న్

186
పోర్ిన్ల్లక్త వెళ్ళుపోయిింది. నాక్క తెలిసన్ింత్వర్క్క ఆ పోర్ిన్ల్లక్త మరో

దావర్ిం లేదు.

మన్ుధరావు కోడలు ఏిం సాధిించదలచుక్కిందో నాక్క అర్థిం కాలేదు.

కొనిన తొిందర్పాటు పనలు చేస మనిషి న్ష్టపోవచచన్నమాట మాత్రిం

వాసివిం.

పకున్ అలిక్తడయితే త్లతిపు చూసాన. బయటనించి పడుిన్న చిరు

వెలుగుల్ల ప్రణవి రూపిం అసుష్టింగా కనిపస్ిింది. ఎదురుగా ఉన్న క్కరీచల్ల

కూరుచింది.

“నిద్రపటటడిం లేదా?” అడిగింది.

“చాలా ఆలసయింగా నిద్రపోతాన. రోజూ నా కార్యక్రమిం ఇదే”

అనానన మరో సగరట్ వెలిగసూి.

“ఇలా కూరుచని ఏిం చేసాిరు?”

“ఆల్లచిసాిన. ఏదో ఆల్లచన్. కొనిన ఆల్లచన్లక్క అర్థిం వుిండదు.

ఒకోుసార్ష చిన్న చిన్న సింఘటన్లే రాత్రింతా నిద్రపోనివువ. ఇపుుడేిం

జర్షగిందో తెలుసా. ఎదుర్షింటోో మన్ుధరావు గదిల్లక్త వాళ్ు పనిమనిషి

ర్హసయింగా వెళ్ళుింది. ఆయన్ కోడలు చూస, బయట గొళ్ుిం పెటిట

వెళ్ళుపోయిింది. రపు ప్రొదుీట ఏిం జరుగుతుింది?” అడిగాన.

“ఏముింది, న్లుగురోో న్వువలపాలవుతాడు. బ్దదిధ తెచుచక్కింటాడు

ముసలి వెధవ. చూస్తి అర్వై ఏళ్ళు దాటిన్టుోింది. ఇింకా ఇవేిం బ్దదుధల్ల

పాడు” అింది న్వువత. ఆమెవైపు కనానర్ుక్కిండ్డ చూశాన. ‘ఆమెక్క ఆ

187
విష్యిం సింతోష్ిం కలిగించిిందా?’ అని ఆశ్చర్యింగా అనిపించిింది.

“అింత్కింటే ఎక్కువ నవువ ఆల్లచిించలేకపోయావా?” అనానన.

“ఆల్లచిించడ్డనికేముింది? వాళ్ుకది అలవాటే అనక్కింటాన.

ఇనానళ్ళు ర్హసయింగా సాగింది. ఇక బయటపడుతుింది. న్లుగురూ

న్వువతారు” అింది.

“ఈ విష్యిం న్లుగుర్షకీ తెలీదు” అనానన. “రపు ప్రొదుీట ఆయన్

కొడుకే త్లుపు తీసాిడు. కొడుక్కముిందు ఆయన్క్క ఇలాింటి విష్యాలల్ల

సగుిిండదు. ‘కొడుక్క దగిర్ సగేిమిటి?’ అనక్కింటాడు. ఈ మొత్ిిం

వయవహ్లర్ింల్ల కోడలుది అిందర్షకనాన ఎక్కువ సావర్థిం. ఈ రోజునించీ

ఆవిడక్క అదొక అవకాశ్ిం. భర్ిని సాధిించడిం మొదలుపెడుతుింది. ఇకమీదట

భర్ి ఎపుుడయినా తిటిటనా, అత్ని త్ిండ్రి ప్రసాివన్ తెచిచ, అత్డి నోరు

మూయిసుిింది. ఆ ర్కింగా ఆవిడ ఆధిపత్యిం సథర్పడుతుింది. నేనాల్లచిించేది

ఇవనీన కాదు, ఆ పనిమనిషి సింగతి. ఆమె ఇింటి పర్షసథతి ఏమిటో నాక్క

తెలియదు. సాధార్ణింగా సనిమా వదిలే సమయానిక్త వెళ్ళుపోతుింటుింది. కాని

ఈ రాత్రి బయటక్క వెళ్ులేక, ఏిం జరుగుతుిందో తెలియక ఎింత్

కింగారుపడుతుింది? రపు ఉదయిం ఆమె పర్షసథతి ఏమిటి? రాత్రి ఆమె పలోలు

లేచి ఏడిస్తి, ఆ వాడ అింతా తెలిస్తి ఈమె గతి ఏమవుతుింది? నేనా విష్యిం

ఆల్లచిసుినానన. ఈ సమాజింల్ల పురుష్యడికో నీతి, స్త్రీకో నీతి సథర్పడిపోయి

వునానయి. స్త్రీ వయభిచార్ిం ఎిందుక్క చేసుిింది? నాలుగు డబ్దబల కోసమో లేక

188
పురుష్యడిక్త భయపడో ఆ స్త్రీ ఈ పని చేస్ిింది. మన్ుధరావు మీద ప్రేమ

వుిండికాదు. ఆమె విధవరాలు. ఇదీరు బిడాల త్లిో.”

“కానీ వాళ్ుల్ల ఇవనీన మామూలే కావచుచ కదా!”

“ఎవర్షక్త ఏది మామూలు ప్రణవీ? ఒక వరాినిక్త ఒకటి సాధార్ణిం

అని దేనిన ఎపుుడూ నిర్ేయిించక్క. ఆమెకది మామూలే అనక్కింటే అింత్

ర్హసయింగా రాన్వసర్ింలేదు.”

ప్రణవి మాటాోడలేదు. ఆమె ఆల్లచిస్ిిందని నాక్క తెలుసు. త్న్

జీవిత్ింల్లని అనభవాలని నెమరు వేసుక్కింటోిందనక్కింటాన.

“నీకెిందుక్క నిద్ర పటటడింలేదు?” అడిగాన.

“ఇక నిద్రపటటదు కూడ్డ. ఇింత్కాలిం ఒక ర్కమైన్ ఆల్లచన్లు.

ఇపుుడు మరోర్కిం ఆల్లచన్లు. అమాయకత్విం ఇచిచన్ింత్ నిశచింత్ ఇింకేద్ద

ఇవవదనక్కింటాన. కొదిీగా ఆల్లచిించే జాాన్ిం వస్తి అింతా వయధే. అలా అని

జాానానిన ఆపలేిం కదా. అయినా మీరు స్త్రీ గుర్షించి కూడ్డ ఇింత్గా

ఆల్లచిసాిర్ని నాక్క తెలియదు. అింత్ ఆల్లచిించేవారు అపుటోో నాక్క ఆసరా

ఎిందుక్క కాలేకపోయారు?”

“ఒకర్ష ఆసరా అనేది లేక్కిండ్డనే నవువ నీ జీవిత్ింల్ల సథర్పడే ధైర్యిం

తెచుచకోవాలని నేన అనక్కనానన. సమసయ నీది. అది పర్షష్ుర్షించుకోవాలిసన్

అవసర్ిం నీక్కింది. అిందుకే చదువు అయిపోగానే ఎకుడక్క వెళ్ళతునాననో

చెపుక్కిండ్డ కూడ్డ వచేచశాన. స్పింటిమెింటుో, తాయగాలు అనేవి నా డిక్షన్రీల్ల

లేని పదాలు. వాటిక్త విలువనివవన. నా మన్సుసక్క న్చచని పని చెయయన

189
కూడ్డ. ‘నవువ న్నన ప్రేమిసుిన్నది నీ ఓదారుు కోసిం, నీ సమసయలు

తీరుచకోవటిం కోసిం, నీ స్పకూయర్షటీ కోసిం” అని నేన అనక్కన్నింత్ కాలిం

నేన నినన ఎలా మన్సూూర్షిగా ప్రేమిించగలన?”

ఆమె చాలాస్తపు మౌన్ింగా వుిండి నెముదిగా అింది -

“నేన చాలామింది మగవాళ్ున చూసాన. ఎక్కువమిందిల్ల

పురుష్త్విం కనాన పురుషాహింకార్మే ఎక్కువ. స్త్రీకేమీ తెలీదని ఆమెక్త అింతా

త్నే చెపాులని అనక్కింటాడు ప్రతి మొగవాడూ.”

“నాలాగ.”

“ఛ, మీలా కాదు. మీల్ల సావర్థింలేదు. నేన చూసన్ ప్రతి మొగవాడి

‘చెపుటిం’ వెనకా, దాని కేింద్రిం అత్డి సావర్థమే.”

“నాల్ల సావర్థిం లేదని ఎిందుకనక్కింటునానవు?” న్వువత అడిగాన.

నేన న్వవటిం చాలా త్క్కువ. నా ప్రశ్నక్త సమాధాన్ింగా ఆమె అన్నది -

“నిన్న రాత్రి మీరు నా దగిర్షక్త వచేచ ప్రయత్నిం ఏద్ద చేయకపోవటిం

నా కొక కొత్ి పాఠిం. ప్రపించిం గుర్షించి నాక్క అింతా తెలుసనక్కనేదానిన.

కానీ అనభవాల దావరా నేరుచకోవటిం అనేది జీవితాింత్ిం కొన్సాగే ప్రక్రియ

అని ఇపుుడనిపస్ిింది...”

ఒపుుక్కింటున్నటుట త్లూపాడు. “ప్రతి మనిషి త్న

అనభవిించిన్ింత్గా జీవితానిన ఎవరూ అనభవిించి వుిండర్ని, త్న అర్థిం

చేసుక్కన్నటుటగా ఎవరూ అర్థించేసుక్కని వుిండర్నీ అనక్కింటూ వుింటాడు.

జీవిత్ిం పుసికింల్ల ప్రతిరోజూ ఒక పేజీలాటిది. విశ్చోషిించగలుగుతే ప్రతి

190
అనభవమూ ఒక అధాయయిం. అనభవానిన విశ్చోషిించటిం కూడ్డ కళ్ళ. నిన్న

రాత్రి నేన నీ పడక దగిర్క్త రాకపోవటిం నా మించిత్న్ింగా భావిించావు

నవువ. కానీ నీ కనాన జీవిత్ింల్ల బాగా పిండిపోయిన్ అమాుయి అయితే

అలా రాకపోవటానిన ఇింకోలా అనక్కనేది. ‘త్న్ దగిర్ మించిత్నానిన

ఎసాటబిోష్ చేసుక్కనే మొదటి ప్రయత్నిం’గా విశ్చోషిించి వుిండేది. మరీ

అమాయకమైన్ అమాుయి అయితే ఇలా రావటాలూ - పోవటాలూ ఏమీ

ఆల్లచిించక్కిండ్డ హ్లయిగా నిద్రపోయ్యది. నేన శారీర్కింగా త్న్క్త దగిర్గా

రావాలన్క్కన్న అమాుయి అయితే, అలా రాకపోవటానిన నా చేత్కానిత్న్ింగా

వహిించుక్కనేది. కాబటిట ‘చర్య’ అనేదానిక్త ఏ విలువా లేదు. అవత్లివాళ్ళు

తీసుక్కనే విధానానిన బటిట, దాని ఇన్ట్రెనిసక్ వాలూయ ఆధార్పడి వుింటుింది.”

ఆమెల్ల మెచుచకోలు కన్పడిింది. “గొపుగా ఆల్లచిసాిరు మీరు.

ఆల్లచిించేదానిన అింత్కింటే బాగా చెపుగలరు” అింది. నేన త్ల అడాింగా

ఊపుత, “అది పొగడి. ఇింత్కింటే గొపుగా వుింటుింది.అిందుకే ఈ

ప్రపించింల్ల, జాాన్ిం గుర్షించి చెపేు ఇిందరు గురువులునానరు. అదొక

స్ర్వింతి. దానిక్త లిమిట్ లేదు” అనానన.

“మీరు చెపుింది నిజమే అనక్కింటాన. కొత్ి పెళ్ళు కూతుర్షన చూస

త్న్ింత్ అదృష్టవింతుడెవరూ లేర్ని పొింగపోయి, ఆ త్రువాత్ సుర్ట వేసుక్కని

ఆఫ్టసుల్ల ఇింగీోష్య గడగడ మాటాోడుతున్న స్పక్రటరీని చూస త్నెింతో

కోల్లుయాన్నక్కింటాడు మొగవాడు. ఒక అనభవింకనాన కొత్ిగా వచేచ

మరో అనభవిం ఎపుుడూ థిలిోింగ్ గానే వుింటుింది.”

191
 నేనామెవైపు కళ్ళు పెదీవిచేస చూసాన. ఒకపుుడు నాక్క అింత్

అమాయకింగా ఉత్ిర్ింగా వ్రాసింది ఈ అమాుయ్యనా అనిపించిింది. ఆమె

సరీగాి నా అభిప్రాయాలేన వెలిబ్దచిచింది. నా జీవిత్ విధాన్మే అది. అింతా

ఆల్లచనే! అింతా విశ్చోష్ణ్ణ!! అింతా అింత్రుుఖమే!!! నాకేద్ద సింత్ృపి నివవదు.

దేనీన అనభవిించబోయినా, దాని తాలూక్క ఆన్ిందిం రలెటివ్ అన్న భావిం

న్నన నిర్షోపుిణన చేసుిింది. నేన దేనీన మన్సూూర్షిగా అనభవిించలేన. కోపిం,

దుుఃఖిం, అసూయ, ఆన్ిందిం లాింటి భావాలేవీ నాక్క ల్లతుగా కలగక

పోవటానిక్త కార్ణిం కూడ్డ అదే. ప్రతి అనభవమూ నా జీవిత్ిం మీద

పాదర్సింలా జార్షపోతుింది. అనభూతి మిగలదు.

అిందుకే నేనెవరీన ప్రేమిించలేన.

* * *
అర్థరాత్రి అకసాుతుిగా మెలక్కవ వచిచింది.

మించింమీద ప్రణవి గాఢనిద్రల్ల వుింది. ఆమె పైట సాథన్భ్రింశ్ిం

చెిందిింది. నిద్రల్ల చీర మోకాలిపైక్త తొలగ వుింది. మెలిక తిర్షగన్ న్దిలా

వుింది. ఆమెనే చూసూి పడుక్కనానన. మొగవాడికీ, స్త్రీకీ ఈ బింధిం కావాలనే

దేవుడు(?) పెటాటడ్డ అనిపించిింది. ఇదే ప్రణవి ఒక మొగవాడై వుింటే నేన

ఈ రాత్రి అింత్ మాటాోడి వుిండేవాడిని కాదు. ఒక స్త్రీని ఇింప్రెస్ట చేయటానిక్త

పురుష్యడు ప్రపించింల్లని విజాానాన్నింతా త్న్ మాటల్లో కలబోసాిడని

నేన్న్నది నా పటోకూడ్డ అసత్యిం కాదు.

ఆల్లచన్లతో రాత్రెపుుడో నిద్రపటిటింది.

192
 బయట పాలవాడి పలుపుక్త మెలక్కవ వచిచింది. ప్రణవి గాఢనిద్రల్ల

వుింది. లేచి పాలు పోయిించుక్కనానన. నా కయితే అవసర్ింలేదు గానీ ఆమెక్త

కాఫ్ట అలవాటు ఉిండొచుచ.

చెపుులేసుక్కని బయటకొచాచన. పైక్త వెళ్ళు శ్రీనాధ్ ఇింటినించి కాఫ్ట

పొడి తీసుక్కరావాలని నా ఉదేీశ్యిం. త్లుపు తీయగానే వీర్భద్రయయగారు

కనిపించారు. న్నేన చూసుినానరు. ఒకుక్షణిం ఆగాన. దానికే ఆయన్

కదిలిపోయి కళ్ునీళ్ళు పెటుటక్కనానడు. “చూసావా! మీ అములాగే అద్ద

వెళ్ళుపోయిింది. నేనేమైపోవాలనక్కిందో, ఏిం పాపిం చేసానో తెలియడింలేదు.”

ఆవిడ పోయిన్ిందుక్క బాధో, త్న్న చూసుక్కనేవాళ్ళు లేర్న్న బాధో

అర్థింకాలేదు.

“నిన్న నవువ వసాివని ఎింతో అనక్కనానిం. శ్రీనాధ్ కూడ్డ

ఊళ్ళులేడు. చూసావా నా దుర్దృష్టిం. నాక్క ఈ పాడు జబ్దబ ఎక్కువై చివర్ష

క్రియలు కూడ్డ నా చేతులతో చెయయలేకపోయాన.”

“అనక్కన్నవనీన అనక్కన్నటుోగా జర్గవులెిండి” అనానన పొడిగా.

“నిజమే నాయనా” అనానడు. నేన ముిందుక్త వెళ్ుబోతుింటే “ఎవరో

వచిచన్టుోింది, ఎవరా అమాుయి?” అని అడిగాడు అసక్తిగా.

ఆగ “నా స్తనహితురాలు! రాత్రి ఇకుడే వుింది. మీరు చూసారుగా”

అనానన. ఆయన్ ఆశ్చర్యింతో నోరుతెర్షచే ల్లపలే బయటక్క కదిలాన. నేన

తిర్షగ వచేచసర్షక్త ప్రణవి లేచిింది.

193
 ఆఫ్టసుక్త వెళ్ళుముిందు ఆమె ఇలోింతా సర్షీపెటిటింది. నా నించి ఎలాింటి

మెపుునీ ఆశించలేదు. అది నాక్క సింతోష్ిం కలిగించిింది. సానన్ిం చేస,

ఉతిక్తన్ త్న్ బటటలు వేసుక్కింది. ఆమెన వాళ్ు సూులు ఆఫ్టసు దగిర్ వదిలి

వసూి దారోోనే భోజన్ిం చేస మరీ వచాచన. ఆ రోజు కూడ్డ ఆఫ్టసుక్త స్పలవే.

ఏిం చెయాయల్ల తోచక మించింమీద పడుక్కనానన. అదోర్కిం

సువాసన్.

రాత్రి దానిమీద ప్రణవి పడుక్కిందని, ఆమె త్లల్ల పెటుటక్కన్న

మలెోపూలు వాసన్ అనీ గ్రహిించాన. నా ఆల్లచన్ ఆమె మీదక్త మళ్ళుింది.

“వచేచవార్ిం రావాలనిపస్తి రానా?” వదిలి వసుిింటే చిన్నపలోలా

ఆశ్గా అడిగింది. రావాలనిపస్తి రావచచని చెపు వచాచన.

ఆ విష్యమే ఆల్లచిసూి వుిండగా శ్రీనాధ్ వచాచడు. “పడుక్కనానవా,

త్రావత్ వసాిలే” అని వెళ్ళుపోబోతుింటే, ఫరావలేదు కూరోచమనానన. అత్నికీ

ఇింటోో ఎవరూ లేదు. కూరుచింటూ అనానడు -

“నీక్క వింటర్షత్న్ిం బాగా అలవాటయి పోయిన్టుోింది. ఒకపుుడు

నినన చూస జాలిపడేవాడిని. కాని ఇపుుడు అసూయగా వుింది. అన్నటుో నినోన

ప్రశ్న అడగనా?”

ఆ ప్రశ్న వసుిిందని నాక్క ముిందే తెలుసు. న్వివ -

“ఆ అమాుయి ఎవరు? ఎిందుకొచిచింద్ద అనేగా. పదేళ్ళుగా నాక్క

తెలిసన్ అమాుయి. నిన్న అనకోక్కిండ్డ కలిసింది. ఇింటికొచిచింది. పేరు

ప్రణవి” అనానన.

194
 “రాత్రి ఇకుడే ఉిందటగా. వేర ఆల్లచన్ ఏమనాన ఉిందా అని.”

“ఊహు. నవవనక్కింటున్న ఆల్లచన్ అసలు లేదు.”

“ఆమెక్క పెళ్ుయిిందా?”

“లేదుగానీ నవ్వవచిచ గింటయినా అయిిందో లేదో అపుుడే ఈ వార్ి

నీక్క ఎవర్ిందిించారు?” అని అడిగాన.

“ఇిందాక భోజనానిక్త హోటల్ క్త వెళ్ళతుింటే, ఎదుర్షింటి మన్ుధరావు

కనిపించి చెపాుడు.”

“ప్రొదుీట ఆయన్ ఇింటి త్లుపు ఎవరు తీశారో చెపులేదా?” కసక్త

నేనూ అతీతుడిని కాదు.

“త్లుపు తియయడమేమిటి?”

రాత్రి జర్షగన్ విష్యిం చెపాున.

“హ్లర్షనీ! ఎింతో ఏకపతీనవ్రతుడిలాగా కబ్దరుో చెపాుడే. ఈ సార్ష

కనిపించనీ అద్ద అడుగుతాన.”

శ్రీనాధ్ మాటలిింకా పూర్షికాలేదు. బయట గొడవ వినిపించిింది.

క్తటికీల్లించి చూసాిం. ఆ పనిమనిషి తాలూక్క బింధువులు కాబోలు

మన్ుధరావు ఇింటోో గొడవ పడుతునానరు.

“ఏిందయాయ చెపాివు దానిన పెళ్ళు చేసుకో. అదే మా క్కలింల్ల తీరుు”

అింటునానడొక వృదుధడు. మన్ుధరావు బికుమొహిం వేసుకొని చూసుినానడు.

కొడుక్క, కోడలూ త్లుపు బిగించుక్కని ల్లపల కూరుచన్నటుోింది. అత్డిక్త

సాయిం ఎవవరూ లేరు.

195
 “డబ్దబ కావాలింటే ఇచాచగా” న్సుగుతునానడు మన్ుధరావు.

“డబ్దబ తీసుకోవడ్డనిక్త అదేమనాన వయభిచార్మనక్కింటునానవా?

అవనీన సాగవు. అదిక నీ పెళ్ళుమే. ఆ పలోలు నీ బిడాలే.”

ఆ మాటతో మన్ుధరావు కొడుక్క బయటిక్త వచాచడు. “ల్లపలిక్త

ర్ిండి. ల్లపల మాటాోడుక్కిందాిం” అింటూ వాళ్ుని త్న్ ఇింటోోక్త తీసుకెళ్ళుడు.

అదింతా చూసూి శ్రీనాధ్ “ఈ కొడుక్క పాపిం మించివాడిలా

ఉనానడే” అనానడు.

“కాదు. భయింతో త్న్ త్ిండ్రి ఎకుడ ఆమెక్త ఆసిల్ల భాగిం

ఇసాిన్ింటాడేమో అని కింగారుపడి గదిల్లించి బయటక్క వచిచ ఉింటాడు”

అనానన.

శ్రీనాధ్ చక్తతుడై చూస, “నీవనీన విింత్ ఆల్లచన్ల్లయ్. కాని వాటిల్లో

నిజిం వుింటుింది. అదే ఆశ్చర్యిం” అనానడు. న్వివ ఊరుక్కనానన.

“హర్షని కలిసావా? పాపిం ఎలా జర్షగపోయిిందో” అనానడు.

“నేన కలవలేదు.”

“కాసి అనన్యిించి వస్తి అయిపోతుింది. లేకపోతే బావుిండదు.

వెళ్ుకపోయావా?”

“ఏిం చెపున? ‘మీ అముగారు పోయారు, మీరు చాలా

బాధపడుతునానరు. అదే జబ్దబతో వున్న మీ నాన్నగారు పోతే బావుిండేది.

మీర్ింతా సుఖపడే వాళ్ళు’ అని చెపునా?”

“ఛ! అలా చెపాిరా ఎవరైనా?”

196
 “మన్ిం మన్సుల్ల అనక్కింటున్నదదేగా?”

“అవున్నకో, కాని అలా చెపతే బాగోదు. బాధపడతారు.”

“అిందుకే ఏమీ చెపులేదు. బ్రతిక్త వున్నపుుడు ఆవిడేిం సుఖపడిిందని?

నా ఉదేీశ్యింల్ల ఆవిడ చచిచపోయ్య సుఖపడిింది. లేకపోతే ఆయన్ అలా

మించాన్ పడివుింటే, ఆవిడ మొహిం చూస్తవాళ్ళు కూడ్డ ఎవరూ లేరు. ఆవిడ

బ్రతిక్త వున్నిందుక్క తిటుటక్కనేవారు.”

“నిజమేలే. అది పోనీ ఇక. నేన కొత్ిగూడెిం వెళ్ళున్ని చెపాుగా,

అనకోక్కిండ్డ ఒక స్తనహితుడు కలిసాడకుడ. వాళ్ళుింటోోనే రిండు

రోజులునానన. భలేగా గడిచిింది. ఆ దింపతులు ఎింత్ ఆన్ిందింగా వునానరో

చెపులేన. చూడముచచటగా అనిపించిింది. వచేచవార్ింల్ల మళ్ళు వాళ్ళుింటిక్త

ర్ముని ఆహ్లవనిించారు. మళ్ళు స్మవార్ిం స్పలవుింది. శ్నివార్ిం వెళ్ళతే తిర్షగ

మింగళ్వార్ిం ఉదయానిక్త వచేచయ్యయచుచ. వసాివా?”

“నేనెిందుక్క? నాక్క వాళ్ళు తెలియదు.”

“ఫరావలేదు. వాడు చెపాుడు ఫ్రిండ్సని కూడ్డ తీసుక్కర్ముని.

ఎింత్మింది వస్తి అింత్ సింతోషిసాిన్నానడు. చాలా బ్రాడ్మైిండెడ్ ఫ్ల్ల. అత్ని

భార్యకూడ్డ అింతే. వాళ్ుది లవ్ మేరజ్లే. వాళ్ు వాళ్ుింతా వీళ్ుని

వెలివేసారు. అిందుకే స్తనహింకోసిం పడిఛసాిడు. త్పుక్కిండ్డ రా వెళ్ళీిం.

అన్నటుో వాడిక్త భద్రాచలిం గోదావర్ష ఒడుాన్ ఒక ఇలుోిందట. పెదీ తోటా అద్ద

చాలా బాగుింటుిందట. అకుడిక్త వెళ్దామనానడు. క్తనెనర్సాని కూడ్డ వెళ్ళుచుచ.

వాడిక్త కారు కూడ్డ ఉింది.”

197
 “ప్రణవి వసుిిందేమో, వీలయితే వసాిన్ింది.”

“వస్తి త్న్నూ తీసుకెళ్దాిం. వాడి వైఫ్ చెపుింది కూడ్డ మన్లిన

ఫామిలీస్టతో ర్ముని. ఆవిడ ఏమీ అనకోరు. ఆ న్ముకిం నాక్కింది.”

“ప్రణవి వసాిన్ింటే వెళ్ళుచుచ” అనానన. శ్రీనాధ్ ఒకుడే అయితే ఆ

కింపెనీ బోరుకొడుతుింది. కొిందర్షతో మాటాోడితే కొత్ి ఆల్లచన్లతో మెదడు

బరువెకుదు లేదా హృదయిం తేలికవదు. శ్రీనాధ్ ఆ ర్కిం.

ఆ సాయింత్రిం ప్రణవిక్త ఫోన్ చేసాన. నా కింఠిం విన్గానే ఆమెల్ల

ఉతాసహిం కొటొటచిచన్టుో కన్పడిింది. “ఏమిటి విశ్చష్ిం!” అని అడిగింది.

నేన కొత్ిగూడెిం, గోదావర్ష ట్రిప్ గుర్షించి చెపాున. ఆమె ఫోన్ ల్లనే

ఆన్ిందింతో చిన్నపలోలా కేకవేసింది. “త్పుక్కిండ్డ వసాిన” అింది

హుషారుగా...

“స్పలవు దొరుక్కతుిందా?”

“ఇవవకపోతే ఉదోయగిం ర్షజైన్ చేస్తసాిన” అింది దృఢింగా. నేనూ న్వివ

ఫోన్ పెటేటశాన. నాకూ చాలా ఉతాసహింగా వుింది. సాయింత్రిం అవటింవలో

వచిచన్ ఉతాసహమో, ఆమెతో మాటాోడటింవలో వచిచన్ ఆహ్లోదమో తెలీదు.

నాకెిందుకో ప్రణవి న్చిచింది. ఎవర్ష గుర్షించీ చెడుగా మాటాోడదు. అనినటికనాన

ముఖయింగా, త్న్ బాధన చెపుుకోని వయక్తి మన్క్క నేసిిం అవటిం మన్ిం

చేసుక్కన్న అదృష్టిం.

గోదావర్షల్ల, ప్రణవితో కలస ఈత్ కొటటటిం గుర్షించి ఆల్లచిసూి ఆ

ఉతాసహింతోపాటు రిండు జేబ్దల్లో చేతులు పెటుటక్కని తాఫ్టగా న్డకసాగాన.

198
 అపుుడొచిచింది న్నపు!

శూలింతో వెన్కనించి వెననల్ల పొడిచిన్టుట. వణకేన.

న్డక ఆపుచేస అలాగే ఫుట్పాత్మీద నిలబడ్డాన. వళ్ుింతా చెమటలు

పటిటింది. దాదాపు అయిదు నిముషాలు అయాయక కాసి త్గిింది.

డ్డకటర్ గార్ష క్తోనిక్ దగిర వుిండటింతో అటు న్డిచాన. అపుటికే

ర్షపోరుటలు ఆయన్క్తచిచ చాలా కాలమయిింది.

నేన వెళ్ళుసర్షక్త క్తోనిక్ ఖాళ్ళగా వుింది. ఆయన్ ఎవర్షతోనో ఫోన్ల్ల

మాటాోడుతునానడు. ఆ రాత్రిక్త జర్గబోయ్య పారీట గుర్షించి అనక్కింటాన.

“నాక్క మూడు బాటిల్స బీర్ కావాలి. శ్చఖర్క్త సాుచ్, విసీు వుిందా?” అని

అడుగుతునానడు. నేన ల్లపలిక్త ప్రవేశించటిం చూస కూరోచమన్నటుట క్కరీచ

చూపించాడు.

“పదిరోజుల క్రిత్ిం వచాచన. మీరు లేరు. ర్షపోరుటలు ఇచిచ వెళ్ళున”

అనానన. అత్డు నా మాటలు విింటూ ఫోన్ల్ల సింభాష్ణ సాగించాడు.

“డిన్నర్క్త డ్డకటర్ పర్షమళ్ కూడ్డ వస్ిింది. జిన్ తెపుించు” అని ఫోన్ల్ల చెపూి

డ్రాయర్ తీసాడు. “ఇలా ర్షపోరుటలు మా దగిర్ పడేస వెళ్ళుపోయి తీర్షగాి

పదిరోజుల త్రువాత్ వస్తి ఎలా?” నాతో అని, ఫోన్ల్ల “... రాత్రిక్త పర్షమళ్

ఒపుుక్కింటే అకుడ వుిండిపోతాిం” అనానడు. నేన వునానన్ని కూడ్డ పెదీగా

గుర్షిింపు లేదు అత్నిక్త. అపుటికే రాత్రిల్లక్త వెళ్ళుపోయిన్టుటనానడు. ఫోన్ల్ల

మాటాోడుతనే, కవర్ల్లించి ర్షపోరుటలు తీసాడు. అటునించి ఎవరో జ్యక్క

వేసన్టుటింది. పెదీగా న్వేవడు. ర్షపోరుటలు తీస పరీక్షగా చూసూి, ఫోన్ల్ల

199
“కావాలింటే నవువ చికెన్, క్తడీన ఫ్రై తెచుచకో” అింటూ అర్చేతోి ఫోన్ కూడ్డ

మూయక్కిండ్డనే ర్షపోరుటలు నా ముిందు పడేస, “రిండు క్తడీనలూ

పాడయాయయి. ఒకటి పూర్షిగా పాడయిింది. ఇదే పొజిష్న్ కింటినూయ అవుతే

ఆరనలోకనాన బ్రత్కటిం కష్టిం” అనానడు.

అకసాుతుిగా ఆ గది నిశ్శబీింగా అయిపోయిన్టుట అనిపించిింది. డ్డకటర్

ఇింకా ఫోన్ల్ల మాటాోడుతనే వునానడు. “...లేదు. నా బ్రాిండ్ గోలెాన్ ఈగల్.

సాుచ్ దొర్కుపోతే శ్చఖర్క్త పీటర్ సాుట్ తెపుించు ... వన్ మినిట్" అింటూ

ర్షసీవర్క్త చెయియ అడుాపెటిట నేనిింకా మాటాోడవలసిందేమైనా వుిందా అన్నటుట

చూసాడు.

“క్తడీన ఆపరష్న్క్త ఎింత్ ఖర్చవుతుింది?” అనానన. నాక్క

ఉజాజయిింపుగా తెలుసు. అయినా ధృవపరుచకోవటిం కోసిం అడిగాన.

“లక్ష”... అింత్ నీ దగిరుిందా అన్నటుట వినిపించిింది ఆ సవర్ిం.

“అద్దగాక ఎవర్యినా మీ బింధువులు ఓ క్తడీన డొనేట్ చేయాలి.”

“నాక్క బింధువులు ఎవరూ లేరు” అనానన. మార్షటన్ గుర్సిచాచడు. కానీ

ఆ మూత్రపిండిం నాక్క సర్షపోదనక్కింటాన.

ఇింకెవర్షదయినా పనికొసుిిందిగానీ అది ర్షసుు. దానిక్త బ్రోకర్ోని

పటుటకోవాలి. లేదా పేపర్ోల్ల ప్రకటన్ వెయాయలి. ప్రసుిత్ిం రటు లక్ష

వుిందనక్కింటాన.

అింటే నేన ఆరనలకనాన పైగా బ్రత్కాలింటే మొత్ిిం రిండు లక్షలు

సింపాదిించాలన్నమాట!

200
 ఆరనలోల్ల రిండు లక్షలు కాదుకదా - రిండు వేలు సింపాదిించటిం

కూడ్డ కష్టమే.

అింత్కనాన ఆరనలోపాటు మర్ణింల్ల ఆన్ిందానిన వహిించుకోవటిం

సులభమైన్ పని! ఆ రోజు పెళ్ళు బార్ష నించి త్పుించుకోవటానిక్త

పర్ింధామయయగార్షతో వేసన్ జ్యక్క ఈ రోజు నిజమైింది. కానీ నాక్క న్వువ

తెపుించే జ్యక్క కాదది!

...ర్షపోరుటలు ఆయన్ బలో మీదే వదలి బయటకొచేచసాన. వెనక

ఫోన్ల్ల ఆయన్ ఇింకా ఆ రాత్రి పారీట గుర్షించి మాటాోడుతనే వునానడు.

అయిదు నిముషాల క్రిత్ిం నేన మనిషిని. ఇపుుడు జీవచచవానిన -

నాక్క బాధగా వుిందా? ఏమో....

ఇటువింటి విష్యాల్లో - వార్ి తెలియగానే షాక్ త్గులుతుింది. ఆ

షాక్ త్గాిక నెముదిగా బాధ మొదలవుతుింది. ఆక్తసడెింట్ల్ల బలమైన్

గాయాలు త్గలిన్పుటి పర్షసథతి కూడ్డ అింతే.

జీవిత్ింకనాన గొపు ఆక్తసడెింట్ మరముింది?

201
 అధ్యాయం -5
ఆ రోజు ఆఫ్టసుక్త త్వర్గా చేరుక్కనానన. ఫైల్స తీస పనిల్ల పడి

పోయాన.

“అర! అపుుడే వచేచసావా? అింతా సర్షగాి అయిపోయిిందా?”

పర్ింధామయయ వచిచ పలకర్షించాడు. నా త్లిో మర్ణిం అన్న టాపక్ ఇపుటోో

న్నన వదిలేటటుట లేదు. కేవలిం నా మర్ణిం మాత్రమే ద్దనిన అధిగమిించగల

టాపక్ అవుతుిందేమో.

“ఎలా పోయిిందట?”

“హ్లర్ట ఎటాక్”

“డ్డకటర్ దగిర్క్క తీసుకెళ్ళురా?”

“నిద్రల్లనే పోయిింది.”

“ఓహో పోనీలే అదృష్టవింతురాలు. బింధువులింతా వచాచరా?”

“ఆ ఊళ్ళు నే ఉనానరు” పొడిగా అనానన. సతాయనికీ విష్యిం అింతా

తెలుసు. న్నన ర్క్షించటానికా అన్నటుో “ఇింత్కీ పిండగ బాగా జర్షగిందా,

రావుగార్షని పలిచారా?” అని అడిగాడు పర్ింధామయయని.

“ఆ, నేన పలవడమేమిటి, ఆయనే వచేచసారు. ఆయనిింటోో భార్య ఏద్ద

సర్షగాి చేయదట. మొన్నయితే కోపిం వచిచ పుటిటింటిక్త వెళ్ళుపోయిిందట.

అిందుకే మా ఇింటిక్త వచేచసారు.”

“కొత్ి అలుోడిలాగా”

202
 ఆ మాటలక్త ఆయన్ న్నచుచకోలేదు. “అలుోడు కాదోయ్, కొడుక్క. ‘నా

త్ిండ్రిలాింటివారు’ అని కొత్ిబటటలు పెటిట కాళ్ుక్క న్మసుర్షించాడు. మా

ఇింటిలిో పాదికీ ఆయనే బటటలు తీసుకొచాచడు. భలే స్పలక్షన్లే ఆయన్ది.”

“మర్ష మీతో మీ అసలు అలుోడు కనిపించలేదేిం?” సత్యిం ఆయన్

చేత్ వాగించాలని చూసుినానడు.

“కాయింప్ కెళ్ళుడు. ఉళ్ళు లేడసలు.”

“అర! అత్ని ఉదోయగిం పోయిిందనీ, ఇింటోోనే వునానడనీ తెలిసిందే.

ఇలుో కూడ్డ మారుసుినానడని చెపాుడుట.”

“ఆ, ఆ పనిల్లనే బిజీగా వునానడు. అిందుకే రాలేదు” త్డబడుత అని,

పనన్నటుట అకుడినిండి లేచి వెళ్ళుపోయాడు. సత్యిం నావైపు తిర్షగ న్వువత,

“ఆ ఇింటి ఓన్రుక్త జరుగుతున్న విష్యిం తెలిస ఇలుో ఖాళ్ళ

చేయమనానరుట. అింత్గా ఫేమస్ట అయిపోయిిందా అమాుయి” అనానడు.

“మర్ష ఆ అలుోడు అింత్ చేత్కానివాడ్డ?”

“ఏిం చేసాిడు పాపిం. అయిన్ వాళ్ున్ిందరీన వదులుక్కని వచిచ ఈ

అమాుయిని పెళ్ళు చేసుక్కనానడు. ఇపుుడీ పలో ఇలా ప్రవర్షిస్ిిందని త్న్

వాళ్ుతో చెపుుకోలేడు. ఉదోయగిం సర్షగాి లేదు. వేర దార్షలేకపడునానడు. అనీన

తెలిస, కూతుర్షన అింత్ ఎింకరజ్ చేస్త వీడు ఒక త్ిండ్రా?” కోపింగా అనానడు

సత్యిం. ఆ త్రువాత్ స్పక్షన్ల్ల చాలాస్తపు సుశీల గుర్షించిన్ సింభాష్ణ్ణ

జర్షగింది. నేన మౌన్ింగా విింటూ కూరుచనానన.

203
 ఆఫ్టసునించి నేన డైరక్కటగా ఇింటిక్త రాలేదు. వచేచసర్షక్త ఏడున్నర్

అయిింది. భోజన్ిం చేస ఇింటికొచాచన.

వీర్భద్రయయగారు మించింమీద పడుక్కనే, ఎవరో అమాుయితో

మాటాోడుతునానరు. ల్లపలిక్త వసూిన్న న్నన అదోలా చూశారు. నాక్క

అర్థింకాలేదు. ఆ అమాుయి మసక చీకటోో వుింది. సర్షగాి కన్బడలేదు. నేన

ల్లపలిక్త రావటిం చూస లేచి నిలబడిింది.

ఆమె పర్ింధామయయ కూతురు ....సు...శీ...ల!

* * *
ఆశ్చరాయనిన నాల్లనే దాచుక్కింటూ గది తాళ్ిం తీయబోయాన.

వెనకనించి వీర్భద్రయయగారు “ఈ అమాుయి నీ కోసిం గింటనించీ

చూస్ిింది” అనానరు. కొదిీరోజుల తేడ్డలతో ఇదీర్మాుయిలు ఇలా నా గదిక్త

రావటింపటో ఆయన్ కింఠింల్ల ఈర్ియలాింటిది సుష్టింగా కన్పడుతింది.

సుశీల నా వెనకే ల్లపలిక్త వచిచింది. “కూరోచిండి” అనానన.

“నేనిలా రావటిం మీక్క ఆశ్చర్యింగా వున్నటుటింది” అింది

కూరుచింటూ. నేన సమాధాన్ిం చెపులేదు. ఆమె తిర్షగ అన్నది. “... ఆయన్

ప్రశ్నలతో చింపాడు, ‘నవెవవరు? ఆ అబాబయి నీకెలా తెలుసు?’ వగైరా...”

“ఆయన్ భార్య మొనేన పోయిింది” అనానన.

“చెపాుడు. చాలా ప్రేమిించాడట. ఈ ఒింటర్షత్న్ింతో

చచిచపోవాలనిపసూిిందట.”

“ఆయన్ ఒింటర. కొడుకూ, కోడలూ ఆఫ్టసుక్త వెళ్ళుపోతారు” అనానన.

204
 “అది కూడ్డ చెపాుడు. వీలన్పుుడు వచిచ కాసి పలకర్షసూి వుిండమని

అడిగాడు” అింది. చపుున్ నేనామెవైపు చూసాన. ఆమె మొహింల్ల ఏ

భావమూ లేదు.

ఒక నిముష్ిం ఆగ, ఆమె త్లెతిి అన్నది – “నా గుర్షించి మీ సర్షుల్సల్ల

చాలా చర్చలు జరుగుతునానయట కదా!”

ఆ మాటకీ, ఇపుుడు ఆమె ఇలా రావటానిక్త ఏిం సింబింధమో నాక్క

అర్థింకాలేదు. అింత్ల్ల ఆమె అింది – “ఆ చర్చల్లో మీరు పాలొిన్ర్ని నాక్క

తెలుసు.”

ఈ చివర్ష మాటతో నా ఆశ్చర్యిం మర్షింత్ ఎక్కువయిింది. “మీకెలా

తెలుసు?” అని అడుగుదామనక్కనానన. కానీ అింత్ల్ల ఆమె త్ిండ్రి

గుర్సిచాచడు. బహుశా పర్ింధామయయగారు చెపు వుింటార్ని అనక్కనానన.

కానీ మేము ఆ త్ిండ్రీ కూతుళ్ు గుర్షించి చర్షచించే సమయింల్ల ఆయన్

వుిండటానిక్త వీలేోదే అన్న అనమాన్ిం నాక్క రాలేదు.

నా ఆల్లచన్ోని తెగొిడుత ఆమె అింది. “ప్రపించిం అింతా మన్ని

చూస న్వువతున్నపుుడు, మన్ని వేలెతిి చూపుతున్నపుుడు ఒకుర్ష దగిర్ ...

కనీసిం ఒకుర్ష దగిర్యినా మన్ నిజాయితీ గుర్షించి చెపుుకోవాలనిపస్ిింది.

‘నిజాయితీ’ అన్నది పెదీమాటయితే, కనీసిం మన్ వాదన్ అయినా

వినిపించుకోవాలనిపసుిింది. నా పర్షచయసుిల్లో ఎవరూ అటువింటివాళ్ళులేరు.

అింత్ల్ల మీ గుర్షించి తెలిసింది. పదిమింది ఒక మనిషి గుర్షించి చెడుగా

మాటాోడుతున్నపుుడు అిందుల్ల పాలొిన్ని వారునానర్ింటే ఆశ్చర్యమే. ఆ

205
ఆశ్చర్యింతోనే మిములిన కలుసుకోవాలని వచాచన త్పు నాక్క మర

ఉదేీశ్యమూ లేదు. ఈ సింభాష్ణ అయిన్ త్రువాత్ మళ్ళు మన్ిం

కలుసుకోకపోవచుచ కూడ్డ.”

నాలాగే ఈమెక్త కూడ్డ మనష్యయలపటో వున్న ఒకర్కమైన్ ‘కస’ ఆమె

మాటల్లో కన్పడటిం గమనిించాన. అింతేకాదు. ప్రణవి నా గుర్షించి చేసన్

కామెింట్ ఈమెక్క కూడ్డ వర్షిసుిింది. మన్సుల్ల భావానిన మాటల్లో కరక్కటగా

చెపుగలుగుతోింది. అభిన్ిందిసుిన్నటుట కాక, అనన్యిసుిన్నటుట అనానన. “మన్

గుర్షించి లక్షమింది ర్కర్కాలుగా అనక్కింటారు. వాటిని పటిటించుకోన్వసర్ిం

లేదు”

“మన్ని మన్ిం సమర్షథించుకోవటానిక్త పైక్త అలా అనక్కనాన,

మన్సుల్ల బాధగానే వుింటుింది. మన్సుల్ల ఒకటి పెటుటక్కని పైక్త న్వువత

మాటాోడేవాళ్ళు - మన్ిం ఆపుిలనక్కన్నవాళ్ళు కూడ్డ - వాళ్ు మాటల్లో

లీలగా ఎకుడో మన్పటో తేలికభావిం వినిపించిన్పుుడు....” అింది.

నాక్క అర్థమైింది. మొత్ిిం ప్రపించింల్ల కనీసిం ఒకురు కూడ్డ ఆమె

చర్యని హర్షిించిన్వాళ్ళు వుిండి వుిండరు. ముఖయింగా రావుగార్ష భార్య ఆమె

పనిచేస్త ఆఫ్టసుకొచిచ దులిపేయటింతో బాగా అప్స్పట్ అయివుింటుింది.

“నేన మదన్ని ప్రేమిించి పెళ్ళు చేసుక్కన్నమాట నిజమే. కానీ ప్రేమింటే

ఏమిటి? మన్ మన్సూ, శ్రీర్ిం తాలూక్క అిందమైన్ ప్రదేశాలు మాత్రమే

అవత్లివార్షక్త చూపించటిం! అింతేగా!! పెళ్ళుచేసుక్కనానక తెలిసింది మదన్క్త

‘వయక్తిత్విం’ అింటూ ఒకటి లేదని. నా కోసిం త్న్ వాళ్ుిందరీన ఎింత్

206
సులభింగా వదిలి వచేచసాడో, పెళ్ుయాయక త్న్ వాళ్ుిందర్ష కోసిం అింత్

బాధపడటిం మొదలు పెటాటడు. వాళ్ళు ఇత్ని బలహీన్త్ గమనిించి

భీషిుించుక్క కూరుచనానరు. నా మీద పింత్ిం సాధిించటిం అన్నమాట.”

‘ఆ మాత్రిం సాడిజిం లేకపోతే మనష్యలెిందుకవుతారు?’

అనక్కనానన. ఆమె కొన్సాగించిింది.

“న్నన వదిలేస వాళ్ు దగిర్కే వెళ్ళు పొమునాన. వెళ్ుడు. వెళ్ళతే

వాళ్ళు త్న్ని సర్షగాి చూడర్ని అత్నిక్త తెలుసు. ఆర్షథకింగా నేన అత్నిక్త

కావాలి!!... విష్యిం అర్థమయ్యయసర్షక్త అత్ని మీద జాలిపోయి దేవష్ిం

ప్రార్ింభమయిింది. నాక్క చిన్నత్న్ింనించి ఓ వయక్తిత్విం వుింది. కనీసిం అలా

అనకోవడింల్ల త్పుు లేదనక్కింటాన!... అత్నిన మార్చటానిక్త ఎింతో

ప్రయతినించాన. చిన్న ఉదోయగింల్ల ప్రవేశించి, ఆ త్రువాత్ పైక్త రావటానిక్త

ట్రై చెయయమనానన. విన్డు. పేపరు చదవటిం, భోజన్ిం చేయటిం, నిద్రపోవటిం,

స్తనహితులతో కలిస తిర్గటింల్ల త్పు మర దానిల్లనూ సుఖిం

కనిపించదత్నిక్త!... ప్రేమ అనే నాణిం తాలూక్క అవత్లివైపు రూపిం నాక్క

క్రమింగా కన్పడసాగింది. జీవిత్ిం అనే రసుల్ల నేన త్పుు గుర్రిం మీద

కాసాన్ని అర్థమైింది.”

క్తటికీల్లించి వెలుతురు ఆమె మొహింమీద పడుతోింది. ఆమె

త్లవించుక్కని, ఎటూ చూడక్కిండ్డ మాటాోడుతోింది. ఆమె మొహింల్లని

కిండరాల బిగింపుని బటిట ఎింత్ ఎమోష్న్ల్ని కింట్రోల్ చేసుక్కని

మాటాోడుతోిందో తెలుస్ిింది. ఎనిన రోజుల వయధని న్నక్తుపటిట ఈ రోజు బర్స్టట

207
అవుతోిందో అనిపించిింది. ఆమె అింది – “న్నన పెళ్ళుచేసుకోకపోతే త్న్

జీవిత్ిం ఇింకా బావుిండేదని పదేపదే అనేవాడు. అత్ని పటో నిర్షోపిత్ నాల్ల

కసని పెించిింది! ఒక స్త్రీ త్న్ విలువలిన కోల్లువటానిక్త ఎనోన పెదీ పెదీ

కార్ణాలుిండ్డలని కేవలిం పురాణాల్లోనూ, పాఠక్కలిన మెపుించటానిక్త వ్రాస్త

న్వలల్లోనూ మాత్రమే చదువుతాిం. నిజ జీవిత్ింల్ల అనిన కార్ణాల అవసర్ిం

వుిండదు. నా జీవిత్ిం శూన్యమైపోతోిందని నాక్క రూఢీ అవుతున్న కొద్దీ, నాక్క

కస ఎక్కువ అవసాగింది. నా మీద నాకే కస! ఫ్రస్తరష్న్! అిందరీన ఎదిర్షించి

చేసుక్కని, భర్ినించి కూడ్డ కావాలిసింది పొిందలేకపోయాన్న్న చిరాక్క!!

సరీగాి ఆ సమయింల్ల పర్షచయిం అయాయరు రావుగారు” ఆమె ఆగింది.

నేన సగర్ట్ కోసిం వెతుక్కునానన. దొర్కలేదు. ఒక దోమ చెవి

దగిర్ అలోర్ష చేయసాగింది. గదిల్ల చీకటి న్లోటి తెర్లా వుింది. లటు

వేయబోతే వదీని వార్షించిింది.

“...రావుగారు జీవిత్ింల్ల చాలా ససటమాటిక్గా వయవహర్షించే వయక్తి.

కష్టపడి పైక్త వచాచరు. అనాధ. అయినా బాగా చదువుక్కనానరు. సమాజింల్ల

ఒక సాథన్ిం సింపాదిించారు. ఒక డబ్దబన్న అమాుయిని చేసుక్కనానరు. ఆమె

ఈయనిన అర్థిం చేసుకోలేదు. ఫలిత్ిం? నాలాగే ఆయన్కూడ్డ మాన్సకింగా

ఒింటర్ష” అని ఆగ... “అద్ద ఆయన్ న్నన న్మిుించటడ్డనిక్త చెపున్ ఆయన్

వాదన్...” న్వివింది.

నేన అప్రతిభుడనై ఆమెవైపు చూసాన. ఆమె కళ్ుల్ల త్డి

కన్పడిిందా, లేక అది నా భ్రమా? ఏమో.

208
 “స్త్రీ మాన్సకింగా బలహీన్మైన్పుుడు ఏ మాత్రిం ఆధార్ిం దొర్షక్తనా

అలుోక్కపోదామని చూసుిింది. నా భర్ినించి ఏిం కోల్లుయానో దానిన

రావుగార్ష నించి పొింది, జీవిత్ింల్ల ఒక లక్షయిం సాధిదాీమనక్కనానన.

పురుష్యడు పరాయి స్త్రీ దగిర్ ఎనిన మాటాోడినా భార్యకే విలువ ఇసాిడన్న

విష్యిం మర్షచపోయాన. ఇదీరు సావర్థపరుల మధయ న్లిగపోయ్య నాక్క -

సావర్థపు థర్ా డైమెన్ష్న్ నా త్ిండ్రిల్ల కన్పడిింది.”

చపుున్ త్లెతాిన. ఆమె నావైపు చూడటింలేదు.

“ముఫ్కు సింవత్సరాలుగా నా త్ిండ్రిని చూసుినాన, ఆయన్

అమాయక్కడో, లౌక్కయడో, నిజింగానే అనీన తెలిసీ ఆత్ువించన్ చేసుక్కింటాడో

నా క్తింత్వర్కూ అర్థింకాలేదు. పిండగరోజున్ రావుగారు బటటలు పెటిట ఆయన్

కాళ్ుక్క దణేిం పెటటడిం, ఆయన్ రిండు చేతులతోనూ ఈయనిన లేవనెతిి

కళ్ునీళ్ళు పెటుటకోవడిం ఈ డ్రామాక్త పరాకాష్ట. దుర్దృష్టిం ఏమిటింటే ఈ

డ్రామాల్ల అిందరూ హీరోలే. నేన్నకుదానేన వాయింప్ని” ఆమె త్లెతిి నా వైపు

సూటిగా చూసింది.

“...రావుగార్ష భార్య ఆఫ్టసుకొచిచ న్నన చెడ్డమడ్డ తిటిట, మళ్ళు

ఇింకొకసార్ష వాళ్ళుయన్ వైపు కనెనతిి చూస్తి రిండుకాళ్ళు విర్గొిడతాన్ింది.

ఆఫ్టసుల్ల అిందరూ ఈ సీన చూస మన్సారా ఆన్ిందిించారు. కానీ ఈ

సీన్ల్ల లాజిక్ లేదనీ ఒకుర్షకీ తెలియలేదా? రిండు కాళ్ుింటూ

విర్గొిటాటలిసవస్తి ఒకటి నాద్ద, ఒకటి రావుగార్షద్ద విర్గొిటాటలి కదా.”

క్తటికీల్లించి చలోటిగాలి ల్లపలిక్త వచిచ శ్రీరానిన వణక్తించిింది.

209
 ఆమె లేచిింది. “క్షమిించిండి. అన్వసర్ింగా మీ టైమ్ వృధాచేసాన.

ఎవర్షకో ఒకళ్ుక్త నా గుర్షించి చెపుుకోవాలనిపించిింది. అిందుకే వచాచన.

ఓపగాి విన్నిందుక్క థింక్స” అింటూ వెళ్ుబోయి ఆగింది. “మీ ఆఫ్టసుల్ల

అిందరూ నా గుర్షించి కథలు కథలుగా మాటాోడుక్కింటున్నపుుడు మించిగా

మాటాోడక పోయినా, కనీసిం చెడుగానైనా కామెింట్ చేయర్ని నాక్క మాటల

సిందర్భింల్ల చెపుిందెవరో తెలుసా?”

“ఎవరు?”

“రావుగారు ఖాళ్ళ చేసన్ సాథన్ింల్లక్త ప్రవేశించటానిక్త శాయశ్క్కిలా

ప్రయతినసుిన్న సత్యిం.”

ఆమె త్లుపు దగిర్గా వేస వెళ్ళుపోయిింది. చలిగాలి లేదు. అయినా నా

శ్రీర్ిం వణక్తింది.

సత్యిం!

ఆఫ్టస్ట మెయిన్ హ్లల్లో క్కరీచల్ల కూరుచని టేబిల్ మీదక్త కాళ్ళు త్నిన

పెటిట, సగరట్ తాగుత, పర్ింధామయయ గుర్షించి, ఆయన్ కూతుర్ష గుర్షించి

ర్కర్కాల కామెింట్స చేస్త సత్యిం, మరోవైపు నించి, అదే అమాుయి కోసిం

ప్రయతినసుినానడు. ఏ అక్రమ సింబింధానిన అిందర్ష ముిందు తిడుతునానడో,

చీదర్షించుకొని జ్యక్కలేసుినానడో - ఛాన్స దొర్షక్తతే త్నూ దానిన

అనభవిదాీమనక్కింటునానడు. మనిషిల్ల ఇింత్కనాన దవిందవ ప్రవృతిి

మర్సకటి వుింటుిందా?

210
 సత్యిం, మదన్, రావుగారు, పర్ింధామయయ - న్లుగురూ కలస

సుశీలని రప్ చేసుిన్నటుట - నేన చూసూి నిలబడి వున్నటుట ఒక కలొచిచ

మెలక్కవ్వచిచింది.

నాక్క అమిత్మైన్ దుుఃఖిం కలిగింది. నా దుుఃఖిం ఆమె పర్షసథతి చూస

కాదు, ప్రేక్షక్కడిలా నేన నిలబడి వున్నిందుక్క.

ఏమీ చేయలేకపోయిన్ిందుక్క.

2
మూడు రోజుల త్రావత్ ఒకరోజు ఆఫ్టసునిండి ఇింటిక్త వెళ్ళుసర్షక్త
శ్రీనాధ్ కింగారుగా నా కోసిం ఎదురు చూసుినానడు.

“న్లుగురు రౌడీలు... నేన ఎకుడక్క వెళ్ళతే అకుడక్క వసుినానరు. ఏ

టైముల్ల ఏిం చేసాిరోన్ని భయింగా వుింది” అనానడు భయింగా.

“నినన కొటాటలన్న ఉదేీశ్యమా? మలిోక అన్నయయ కూడ్డ ఉనానడ్డ?”

“ఒకసార్ష వాళ్ుతో కనిపించాడు. త్రావత్ వాళ్ళు మాత్రమే

కనిపించారు. రిండు రోజులుగా జరుగుతోింది” అనానడు భయింగా.

“పోలీసు ర్షపోరుట ఇవావలిసింది.”

“కానీ అవకాశ్ిం వచిచనా వాళ్ళు న్నన కొటటలేదు. బహుశా

బెదిర్షించాలనక్కనానరమో మర్ష.”

“అయినా సర ర్షపోరుట ఇవవడిం మించిది. నీ ఫ్రిండు ఆ డి.యస్ట.ప

దగిర్క్క వెళ్ళు చెపుు” అనానన.

211
 “గుడ్ అయిడియా. ఇవావళ్ళ ఆ పని చేసాిన. ఇింకో

మూడురోజులయితే ఊరళ్తాగా. అన్నటుో రిండు రోజులు స్పలవు పెటుట.

భద్రాచలింల్ల బోటు షికారుో ఆవీ చేయ్యచుచ. శ్శధర్తో ఫోన్ల్ల

మాటాోడ్డన. నీ స్తనహితురాలిని కూడ్డ తీసుక్కరా” అనానడు.

“అలాగే ప్రయతినసాిన” అనానన. పెోజర్ ట్రిపుుకని ముిందుగా అడిగతే

శాింక్షన్ చెయయకపోవచుచ. అము కర్ుకాిండలక్త అింటే, చెపుక్కిండ్డనే

శ్లవిసాిరు. నాకూ వెళ్ళులనిపస్ిింది. ఈత్కొటిట చాలా రోజులయిింది.

చితిరు వదిలాక నీళ్ుల్ల ఇష్టిం వచిచన్ింత్స్తపు ఈత్కొటేట అవకాశ్ిం

మళ్ళు దొర్కలేదు. ఆ ఒకు కార్ణమే న్నన భద్రాచలిం వెళ్ుడ్డనిక్త

వపుించిింది. బహుశా నా జీవిత్ింల్ల అదే ఆఖర్ష ట్రిప్ అవ్వవచుచ.

మృతుయవు ఈత్కొడుత నా దగిర్క్త వస్ిింది.

* * *
బస్ట టికెుటోకోసిం బయలేీర్ష వెళ్ళిింటే దారోో వాళ్ున చూపించాడు

శ్రీనాధ్. పాన్షాప్ దగిర్ నిలబడి సగరట్లు కాలుచక్కింటునానరు. మా ఇదీర్షనీ

చూడగానే ఆ రౌడీలు మొహ్లలు తిపుుక్కనానరు.

వాళ్ు ప్రకునించే మా సూుటర్ దూసుక్కపోయిింది.

అిందుల్ల ఒక రౌడీని ఎకుడో చూసన్టుట లీలగా గురుిింది. ఎకుడ

చూస్తన? గురుిక్క రాలేదు. కాసి కష్టపడి గురుితెచుచకొని వుింటే, ఈ కథ

ఇలా ముగస్తది కాదు.

212
 3
రాత్రి పది గింటల బసుసక్త టికెుటుో దొర్షకాయి. బస్ట

బయలుదేర్డ్డనిక్త టైముిండటింతో టీ తాగాలనిపించి వెళ్ళుిం. ప్రణవి

సామాన పెటుటక్కని ఒకచోట కూరుచనింది. చాలా ఎగజయిట్టడ్గా వుింది.

టీ తాగుతిండగా శ్రీనాధ్ విపరీత్మయిన్ భయింతో దాదాపు

వణక్తపోత “ఇకుడ కూడ్డ త్గలడ్డారు” అనానడు.

“ఎకుడ వునానరు?” అడిగాన.

“ఒకుడే, ఆ గెడాింవాడు” అనానడు. చుటూట చూసాన. కన్బడ్డాడు. మళ్ళు

అదే ఆల్లచన్. ఎకుడో చూసాన వాడిన, ఎకుడ?

ఆల్లచన్ోని ప్రకున్పెటిట శ్రీనాధ్ వైపు తిర్షగాన. “నినేనమైనా చెయాయలని

వాళ్ు ఉదేీశ్యిం అని నేన్నకోన. అలాగయితే ఇపుటిక్త చాలాసారుో నవువ

వాళ్ుక్క ఒింటర్షగా దొర్షకావు కాదా?” అడిగాన.

“నిజమేన్నకో. రాత్రి కూడ్డ పదిింటిక్త భోజన్ించేస వసుిింటే

న్లుగురూ కనిపించారు. నాక్క భయిం వేసింది. అిందుల్ల మన్ రోడుామీద ఆ

టైమ్ల్ల ర్ష్ ఉిండదు. కాని దగిర్క్క కూడ్డ రాలేదు” అనానడు.

“అదే నేన్నేది. వాళ్ుక్త నినన భయపెటాటలన్న ఉదేీశ్యిం త్పు, ఏదో

చెయాయలన్న ఆల్లచన్ లేదు”.

“అవున్నక్కింటాన” అని కాసి నెముదిించాడు.

అత్డిని చూసూిింటే నాక్క జాలివేస్ిింది. చేసన్ నేర్మేమిటో

తెలియక్కిండ్డనే శక్ష అనభవిసుినానడు. వాళ్ుక్క కావలసిందదే. అత్డలా

213
మాన్సక చిత్రవధ న్నభవిించడిం, క్రింగ కృశించిపోవడిం, అత్డికేమైనా

అవుతుిందని వాళ్ుక్క భయింలేదు. ఒకవేళ్ జర్షగనా అది మలిోకక్క లాభమే

అవుతుింది. వాళ్ుమీదక్క నేరారోపణ రాదుకూడ్డ.

మలిోక మాత్రిం ఏిం సాధిస్ిింది? భవిష్యతుి గుర్షించి ఆమె ఆల్లచన్

ఏమయివుింటుింది?

ఆ మగవాడు శాశ్వత్ బింధిం కాదు. నాలుగు రోజుల త్రావత్ మరో

రుచి వెతుక్కుింటూ వెళ్ళుపోతాడు. అపుుడు చిరాక్క మొదలవుతుింది.

అలవాటుపడిన్ జీవిత్ిం కొన్సాగించలేక, ఇింటోో అయిన్వాళ్ు సహకార్ిం

కూడ్డ లేక ఆమె ఎటూ కాక్కిండ్డ పోతుింది.

బస్టల్ల కూరుచనానక కూడ్డ నా ఆల్లచన్లు కొన్సాగుతనే ఉనానయి.

ప్రణవి నా ప్రకునే కూరుచింది. ఈమెతో కలిస ఈ ర్కమైన్ ప్రయాణిం

చేసాిన్ని నేనెపుుడూ అనకోలేదు. ఇది శాశ్వత్ిం కానివవన్ని ఆమెక్క తెలుసు

కాబటిట సమసయలేదు.

సటీ దాటగానే డ్రైవర్ లటుో ఆరుసాడు. ప్రణవి నా చేతిని త్న్

చేతిల్లక్త తీసుక్కింది. నేనేమీ మాటాోడలేదు. కాస్తసపటిక్త ఆమె త్ల నా భుజిం

మీద వాలిింది. నేన అభయింత్ర్ిం చెపులేదు.

జీవిత్ింల్ల మొదటిసార్షగా ఒకస్త్రీతో ఇింత్ సనినహిత్ింగా

కూరుచనానన. అది నాల్ల ఏవో కోరులు రపుతోింది.

* * *

214
 శ్రీనాధ్ స్తనహితుడి ఇలుో నిజింగానే చాలా బావుింది. క్కటీర్ింలాింటి

ఇలుో. ఇింటిముిందు తోటా, దూర్ింగా ఉర్కలు వేస్త గోదావర్ష.

అటుచూసుిింటే, ఎపుుడెపుుడు వెళ్ళు నీళ్ుల్లో దిగ ఈత్ కొడతామా

అనిపస్ిింది.

ఇింటోో రామయయ అనే నౌకరునానడు. మా కోసిం అనిన ఏరాుటుో చేస్త

వుించాడు. కొదిీగా టిఫిన్ చేస, టీ తాగ గోదావర్షక్త బయలుదేరాన. శ్రీనాధ్

నాతో వసాిన్నానడు. అత్డిక్త ఈత్రాదు కాని న్ది ఒడుాన్ తిర్గటిం ఇష్టిం.

ప్రణవి కాస్తసపు విశ్రింతి తీసుక్కింటాన్ింది.

“బాగా ల్లతుక్త వెళ్ుకిండయాయ సుడిగుిండ్డలుింటాయి” రామయయ పదే

పదే చెపాుడు. అలాగేన్నానన. శ్రీనాధ్ నాక్క కాపలా కాసాిన్ని రామయయక్క

హ్లమీ ఇచాచడు.

ఎిండ్డకాలిం మూలాన్ నీళ్ళు ఎక్కువగాలేవు. కాని ఆ ప్రాింత్ింల్ల

మాత్రిం బాగా వునానయి. దూర్ింగా కొిండమీద గుడి కనిపస్ిింది.

యాత్రిక్కలు అటువైపు ఒడుా దగిర్ సాననాలు చేసుినానరు.

నీళ్ుల్లక్త దిగగానే ఎకుడలేని ఉతాసహిం వచేచసింది. ఈత్కొడుతుింటే

చిన్ననాటి స్తనహితుడిన చాలా ఏళ్ు త్రావత్ కలుసుక్కన్నింత్ సింబర్ింగా

వుింది.

శ్రీనాధ్ ఒడుానే పచారుో చేసుినానడు. దాదాపు గింటస్తపు ఈత్కొటాటన.

శ్రీనాధ్ ర్ముని పలుసుిిండటింతో బయటక్క రాక త్పులేదు.

215
 “నాక్తపుుడు భయిం పూర్షిగా పోయిింది” అనానడు శ్రీనాధ్ చాలా

సింతోష్ింగా.

“ఏమయిింది?” అడిగాన.

“ఆ గెడాింవాడు ఇకుడక్క కూడ్డ వచాచడు. భలే భయిం వేసిందిలే.

నవేవమో అర్షచినా వినిపించన్ింత్ దూర్ిం వెళ్ళుపోయావు. ఏమైతే

అవుతుిందిలే అని నా మటుటక్క నేన న్డుసుినానన. వాడు ఏ గొడవా

చేయక్కిండ్డ కాస్తసపు తిర్షగ వెళ్ళుపోయాడు. న్నేనిం చెయాయలనే ఉదేీశ్యిం

లేదు.”

ఏమీ చెయయనివాడు ఇింత్దూర్ిం ఎిందుక్క మములిన అనసర్షసూి

వచాచడు. మా బసుసల్ల అత్డు రాలేదన్డిం సత్యిం. త్రావత్ బసుస ఎక్తు వచిచ

మములిన వెతిక్త పటుటకోగలిగాడింటే, దాని వెన్క మరో కార్ణిం లేదుగదా.

నా ఆల్లచన్ని బయట పెటటలేదు. శ్రీనాధ్ మళ్ళు భయపడతాడు.

ఇదీర్ిం ఇింటిక్త వసూిింటే దార్షల్ల ఎవరూ కనిపించలేదు. మధయల్ల కొనిన

కొిండ రాళ్ళునానయి. బహుశా వాటి వెనక దాక్కునానడేమో తెలియదు.

ప్రణవి సవయింగా వింటచేసింది. చాలా బాగా వింట చేసుిిందని

అపుుడే తెలిసింది. శ్రీనాధ్ తిింటున్నింత్స్తపూ పొగుడుతనే వునానడు.

మధాయహనిం అలసట తీర్డిం కోసిం కాస్తపు పడుక్కనానిం. సాయింత్రిం

అిందర్ిం కలిస గోదావర్ష ఒడుాక్త షికారు కెళ్ళుిం. బాగా చలోబడిింది. హ్లయిగా

అనిపించిింది. రాత్రి వెనెనల్లో కూరుచని భోజన్ిం చేశాిం. శ్రీనాధ్ బాటిల్ ఓపెన్

చేసాడుగాని నేన తీసుకోలేదు. అత్డు మాత్రిం త్వర్గా నిద్రపోయాడు.

216
 తోటల్ల చాలాస్తపు తిరుగుత వుిండిపోయాిం.

“ఎిందుక్క మీ ఫ్రిండ్ అతిగా తాగాడు?” అడిగింది ప్రణవి.

“భార్య బాగా గుర్సిస్ిింది. ఇలాింటి వాతావర్ణింల్ల ఆమెతో

గడపాలని అత్డిక్త బాగా కోర్షకగా వుిండేది. ఆమెక్క ఇవనీన న్చచవు. ఉత్ిర్

దక్షణ ధృవాలు. అదే అత్డి బాధ. అది మర్షచపోవడ్డనిక్త ఈ తాగుడు.”

“మీర్సలు తాగరా?” అడిగింది.

“మర్షచపోవాలిసన్ బాధలు నాకేవీలేవు.”

“మర్ష ఈ సగరట్టోిందుక్క అింత్గా కాలుసాిరు?”

నిజమే. ఎిందుకో నాక్క బాగా అలవాటుపోయిింది. ఎలాింటి పర్షసథతిల్ల

వునాన తిిండి మానేసాిన గానీ స్ుక్తింగ్ మాన్లేన. అది మానేయడిం నా

వలో కాదు. ఒడుాన్పడా చేపలా గలగలా కొటుటక్కింటానేమో.

“ఈ అలవాటు మాన్డిం నా వలో కాదులే” అనానన.

రామయయ నా గుర్షించి ఏమనక్కనానడో తెలియదు గాని ఒకే గదిల్ల

పకుపకున్ పకులు వేసాడు. ఇలోింతా నిశ్శబీిం. ఊరూ అింతే. గోదావర్ష

గలగలలు కూడ్డ వినిుించడిం లేదు. రూమ్ కూలర్ వలన్ గది చలోగా

వుింది. పకుమీద పడుకోగానే నిద్రపటేటింది.

ఎిందుకో మెలక్కవ వచిచింది. చూస్తి ప్రణవి నా పకున్ వుింది. ఆమె

అింత్ర్ింగిం అవగత్ిం అయిింది. నేన అభయింత్ర్ిం చెపులేదు.

ఆమె మర్షింత్ దగిర్గా చేర్ష హతుిక్కింది.

“ఏమిటి? వున్నటుటిండి యిింత్ ప్రేమ హఠాతుిగా పుటిటింది?” అనానన.

217
 “హఠాతుిగా కాదు, చదువుక్కనే రోజులునించీ వున్నదే. పోతే అపుుడు

అమాయకత్వింతో కూడిన్ ఆకర్ిణా భావిం. ఇపుుడు ఆపాయయత్తో కూడిన్

ఆరాధనా భావిం. అింతే తేడ్డ”.

“నాక్క ఇనిన ర్కాల భావిం గుర్షించి తెలీదు. ఆ మాటకొస్తి...”

“ప్రేమ గుర్షించే తెలీదు. అింతేగా మీరు చెపేుది” రపులమీద

పెదవులతో అదుీత అింది. నాల్ల ఇింకా ఏదో అసుష్టమైన్ సిందిగీిం. “ఆ

రాత్రి మా ఇింటోో పడుక్కన్నపుుడు ఎిందుక్తలా దగిర్క్క రాలేదు?”

“రావాలనిపించలేదు. మీ అముగార్ష చీర కటుటక్కనాననగా. అిందుల్ల

ఆవిడపోయి అపుటిక్త మూడురోజులే అయిింది.”

“ఇలాింటి స్పింటిమెింటోింటే నాక్క చిరాక్క” అనానన.

“ఈ టైమ్ల్ల స్పింటిమెింటో గుర్షించి మాటాోడటిం నాకూ చిరాకే”

కవివసుిన్నటుట అింది. నిశ్చలింగా నిలబడా కాళ్ు క్రిిందనించి ఇసుకలాగేస

వెలోక్తలా పడేసన్ కెర్టమింత్ ఉధృత్ిం... క్కర్వబోయ్య జలుోకోసిం త్డ్డర్ష

పోయి ఒళ్ుింతా నోరు చేసుక్కన్న సగుిలేని సగుి.

“నవువ నాక్క ఎింత్ గురుివసాివో తెలుసా?” అింది.

“ఎింత్?”

“ఊపర్ష ల్లనిక్త వసుిన్నపుుడు న్వువ నాల్లక్త ప్రవేశసూిన్న అనభవమై

ఉదర్ిం పొింగుతుింది. శావస బయటక్క వసూిింటే నవువ వెళ్ళుపోతునానవన్న

బాధతో కడుపు త్రుక్కుపోతుింది. ఈ ఉచాఛాస నిశావసల్లో కూడ్డ నీవే నిిండి

వునానవన్న ఆన్ిందింతో గుిండె నిిండుతోింది.”

218
 “ప్రేమింటే గుర్సిచిచింది.... నాక్క ప్రేమింటే ఏమిటో చెపుతాన్ని

ఛాలెింజి చేసావ్. ఏమైింది?”

“ఇింకేవో ఛాలెింజిల గుర్షించి మటాోడ్డలిసన్ ఈ టైమ్ల్ల ఇలాటి

ఛాలెింజిల గుర్షించి మటాోడే సుటపడ్ని చూడటిం ఇదే మొదటిసార్ష...” చాలా

సింవత్సరాల క్రిత్ిం నేన వాడిన్ డైలాగ్ని ఇింకా గురుివుించుక్కని

తిపుకొటిటింది. నాక్క న్వ్వవచిచింది.

ముడుచుక్కన్న కోర్షకల మడత్లిన విపుతే గులాబీరక్కలాో జార్షపోతున్న

కలలు. ఏరుకోవటిం కోసిం వింగబోతుింటే....

మళ్ళు అదే న్నపు!

వెననల్లించి శూలిం శ్రీర్ిం ల్లపలికింటా గుచేచసన్టుట -

అకసాుతుిగా నేన బాధతో విలవిలలాడటిం చూస ఆమె కింగారు

పడిింది. ఈసార్ష సరుీకోవటానిక్త దాదాపు అర్గింట పటిటింది వళ్ుింతా

చెమటలు, సుృహ త్పుపోతున్నింత్ బాధ.

ప్రణవి బాగా బెదిర్షపోయిింది. నేన పకుమీద నిసాాణగా పడుక్కని

వుిండిపోయాన. కొించెిం సరుీక్కనానక “ఏమైింది?” అని అడిగింది.

“న్నపు... త్ర్చూ వస్ిింది.” అనానన. డ్డకటర్క్త చూపించుకోలేక

పోయారా అింది. చూపించుక్కనానన్ని చెపాున.

“ఏమనానడు?”

“క్తడీనలు రిండూ ఫ్యిల్ అయాయయనానడు. ఆపరష్న్ చేయకపోతే

ఆరనలోల్ల మర్ణిం త్పుదనానడు.”

219
 మించింమీద కూరుచని అర్చేతిని రాసుిన్నదలాో... ఆమాటలక్త

ముిందుక్క తలిన్టుట వణక్తింది. “నే...న...నే...న....న్ములేన.”

“ఏ విష్యిం? క్తడీనలు ఫ్యిల్ అయిన్ సింగతా? మర్ణిం సింగతా?”

ఆమె జవాబ్ద చెపుక్కిండ్డ చాలాస్తపు నిశ్శబీింగా వుిండిపోయి,

త్రువాత్ నెముదిగా అింది. “ఆపరష్న్....”

“ఆపరష్న్ చేసనా బ్రత్కటిం కష్టమే, దానికీ రిండు లక్షలవుతుిందట.

నవువ నాక్క ఓ సాయిం చేసాివా?”

ఏమిటన్నటుట చూసింది.

“బ్రతిక్తన్ ఈ కొదిీకాలిం హ్లయిగా బ్రత్కాలనక్కనానన. ఈ ఆరనలూో

నా చావు ప్రసక్తి నా దగిర్ తీసుక్కరాన్ని మాటివువ” చెయియ సాచుత

అనానన.

ఆమె చెయియ నా చేతిల్ల ఇింకా వణుక్కతనే వుింది. దుుఃఖానిన

ఆపుచేసుకోవటానిక్త ఆమె చాలా కష్టపడుతోింది.

* * *
ఉదయిం లేచేసర్షక్త త్ల బరువుగా అనిపించిింది.

శ్రీనాధ్, ప్రణవి సాననాలు ముగించుకొని త్యార్యి కూరుచనానరు.

“గుడిక్త వెళ్ళుదాీిం. సానన్ించేస బయలుదేరు” అనానడు శ్రీనాధ్.

“నేన గుడిక్త రాన. మీరు వెళ్ుిండి” అనానన.

“నీక్క దేవుడిమీద కూడ్డ న్ముకింలేదా?”

220
 “ఇింటోో లేక్కిండ్డ మన్ిం గుడిచుటూట నిర్ింత్ర్ిం ప్రదక్షణలు చేసుిింటే

దేవుడు మన్ యిింటికెలా వసాిడు?” అనానన. వాళ్ుక్త అర్థింకాలేదు.

ఇదీరూ వెళ్ళుపోయారు. రామయయ ఇచిచన్ వేడివేడి కాఫ్టతో టాబెోట్

వేసుక్కనానన. చలోటి నీళ్ుతో సానన్ిం చేసనా త్లన్నపు దగిలేదు. వాళ్ళుదీరూ

తిర్షగ వచాచరు.

గోదావర్షల్ల ఈత్కొటిట వసాిన్ింటే శ్రీనాధ్ కోపుడ్డాడు అింత్ ఎిండల్ల

దేనికని. ఆ నీళ్ుల్ల కాస్తపు సవమిుింగ్ చేస్తి త్ల బరువు త్గిదనిపస్ిింది.

ఒింటర్షగా బయలుదేరాన. శ్రీనాధ్ కూడ్డ బయటక్క వచాచడు.

“ఆ రౌడీ కనిపించాడు. ఏమీ అన్లేదనకో, వాడిని చూస “ఎకుడో

చూసన్టుోింది” అింది ప్రణవి. మన్లిన వాడు వెింటాడుతునానడుగా! ఎకుడో

గమనిించి వుింటుింది. భయపడుతుిందని నేనే చెపులేదు” అనానడు.

“మించి పని చేసావు” అనానన. ఎిందుకో వాడి ప్రసక్తి పదే పదే

రావటిం నాక్క న్చచలేదు. అసలే త్లన్నపుగా వుిందేమో ఇింకేమీ

ఆల్లచిించాలనిపించడిం లేదు.

గోదావర్ష నీళ్ళు కూడ్డ వేడెకాుయి. అయినా ల్లపల చలోగా

త్గులుతుింటే హ్లయిగా అనిపించిింది. అలా ఎింత్స్తపు వునాననో తెలీదు.

సూరుయడు న్డినెతిిమీద కొచాచడు.

మళ్ళు నీళ్ుల్లో మున్గబోతింటే, దూర్ింగా ప్రణవి వసూి

కనిపించిింది. నేన రావటిం ఆలసయమైిందని బలవింత్ింగా తీసుకెళ్ుడ్డనిక్త

221
వస్ిింది. బహుశా వాళ్ళు నా కోసిం ఎదురుచూసూి, భోజన్ిం కూడ్డ చేస

వుిండరు. నేన నీళ్ుల్లో పూర్షిగా మునిగపోయి దాక్కునానన.

ప్రణవి నా కోసిం బహుశా వెతుక్కత వుిండి వుింటుింది. నీళ్ుల్లో

రిండు మూడు నిముషాలు మనిగపోయి వుిండడిం నాక్క ప్రాకీటస్త.

మూడు నిముషాల త్రావత్ త్ల పైక్త తీసాన. ప్రణవి కేక బిగిర్గా

వినిపించిింది. ఈసార్ష ఆశ్చర్యపోవడిం నా వింత్యిింది. కింగారుగా నీళ్ుల్లో

నించి బయటిక్త వచాచన. రాళ్ు వెనకనించి కేకలు విన్బడుతునానయి.

అటువైపు పరుగెతాిన. రాళ్ు వెనకనించి భయింతో కేకలు

పెడుతోిందామె. చుటుటప్రకుల ఎవరూ లేరు.

ఒక పెదీరాతి వెన్కాల నిలడ్డాడు ఆ గెడాింవాడు. వాడి చేతిల్ల కతిి

ప్రణవి మెడక్క తాక్తించి వుింది. న్నన వాడు చూశాడు. అింత్ అకసాుతుిగా

నేన అకుడ ప్రత్యక్షమవుతాన్ని ఊహిించి వుిండడు. అయినా కతిి వదలేోదు. ఆ

క్షణింల్ల న్నన చింప అయినా సర ఆమెన అనభవిించాలన్న కోరు

అత్డిల్ల కన్బడుతోింది.

బహుశా ఈ ఒింటర్ష అవకాశ్ిం కోసమే అత్న ఇనానళ్ళు

వెింటబడాటుటనానడు. నీళ్ుల్లో పూర్షిగా మునిగ వుిండటింవలో “నేన అకుడ

లేన” అనకొని వుింటాడు.

“ఆమెన వదిలిపెటుట” అనానన గటిటగా. వాడు వదలేోదు.

ప్రణవి భయింగా చూస్ిింది. నాకొుకువిష్యిం ఇపుటికీ అర్ధిం

కాలేదు. వాడు వచిచింది ప్రణవి కోసమా? లేక శ్రీనాధ్ కోసమా? అద్ద కాక

222
శ్రీనాధ్ కోసిం వచిచ, ప్రణవి ఒింటర్షగా కన్పడటింతో ఈ అవకాశ్ిం కూడ్డ

ఉపయోగించుక్కిందామనక్కింటునానడ్డ?

“ఏిం కావాలి నీక్క?” అడిగాన. సమాధాన్ిం లేదు. పచిచవాడేమో అని

అనమాన్ిం వేసింది. అపుుడు భయిం వేసింది. ప్రణవివైపు చూశాన. నా

చూపులని అర్థిం చేసుక్కన్నటుో త్ల కాసి విదిలిించిింది. నా వైపే

చూసుిన్నవాడిక్త ఆమె త్ల కాసి పకుక్క జర్గటిం తెలియలేదు. ఉన్నటుోిండి

ఒకుసార్షగా ఎగరాన. వాడి చేతిల్ల కతిి ఎగర్ష వెన్క్తు ఎకుడో పడిపోయిింది.

రిండో క్షణింల్ల వాడి రిండు చేతులూ వెన్క్కు విర్షచి పటుటక్కనానన. ప్రణవి

పకుక్క జర్షగింది. వాడిల్ల అింత్బలిం వుిందని నేన్నకోలేదు. ఒకుసార్షగా

ఎగర్ష రిండుకాళ్ుతో నా పొటటమీద త్నానడు. కళ్ళు బైరుో కమిున్టటనిపించిింది.

త్ల విదిలిించుకొని వాడిమీదక్క లింఘిించాన. ఆ విసురుక్త వెళ్ళు

వెన్క రాతి మీద పడ్డాడు. పెదీ శ్బీిం వచిచింది. నేన ఆగలేదు. వాడి జుటుట

పటుటకొని రాతికేస బాదాన.

ప్రణవి వచిచ ఆపేదాకా నేన ఆగలేదు. అపుటికే ర్కిిం రాయింతా

పరుచుక్కపోయిింది. వాడిల్ల కదలిక లేదు.... చచిచపోయాడు....

ప్రణవి ఏడుపు మొదలుపెటిటింది.

223
 అధ్యాయం - 6
పోలీస్ట స్తటష్న్ోనీన ఒకేర్కింగా ఉింటాయనక్కింటాన. నేన

హైదరాబాదుల్ల చూసన్ వాతావర్ణమే యికుడ్డ కన్బడుతోింది. అపుుడొక

సాక్షగా, ఇపుుడొక నేర్సుథడిగా కూరుచనానన్ింతే. ఇన్స్పుకటర్ న్నన ఎదురుగా

కూరోచపెటుటక్కని, మధయమధయల్ల త్న్ పనేదో చూసుక్కింటూనే న్నన

ప్రశనసుినానడు.

జర్షగన్దింతా లీలగా ఒక కలలాగా గురుిక్క వస్ిింది. ఆ రౌడీ

పడిపోవడిం, త్లచుటూట ర్కిిం, వాడు కదలకపోవడిం చూస ప్రణవి ఏడుపు, ఆ

త్రావత్ ఏిం జర్షగింది? నా త్లమీద సమెుటపోటుో! త్లెతిి చూస్తి మిండి

పోతున్న సూరుయడు. ఆ తీవ్రత్క్క కళ్ళు బైరుో కమిు పడిపోవటిం - కళ్ళు

తెర్షచేసర్షక్త శ్రీనాధ్. రామయయ నావైపే చూసుిిండడిం... అపుుడేమనిపించిింది?

ఈత్ కొటటడ్డనిక్త వచిచ అకుడే ఒడుాన్పడి నిద్రపోయానేమో! ఆ నిద్రల్ల ఏదో

కలల్ల, రౌడీని కొటాటనేమో అనక్కనానన. మెలక్కవ పూర్షిగా వచాచకగాని

అదింతా నిజమని, వాడిని నేన చింపేసాన్ని అర్థింకాలేదు.

ప్రణవి ఇింకా ఏడుసూినే వుింది. ఆ రౌడీ శ్విం అలాగే పడి వుింది.

నా చేతుల్లో ఒక వయక్తి చనిపోయాడన్న సత్యిం, భయింకింటే ఎక్కువ బాధ

కలిగించిన్ మాట వాసివిం.

224
 “ఇకుడెవరూ లేరు, వెళ్ళుపోదాిం పదిండి” అనానడు శ్రీనాధ్. అత్డు

భయింతో వణుక్కతునానడు. నేన కదలేోదు. శ్రీనాధ్ వచిచ బలవింత్ింగా

లేపాడు.

“నేన పోలీస్టస్తటష్న్క్త వెళ్ళులి” అనానన. ప్రణవి న్నన పటుటకొని

ఏడుస్ిింది. పటిటించుకోక్కిండ్డ, రామయయని తోడు తీసుక్కని పోలీసుస్తటష్న్క్త

వెళ్ళున. ‘హత్య’ అని చెపుగానే పోలీసులు వెింటనే వచాచరు. జర్గాలిసన్

త్త్ింగిం అింతా పూర్ియ్యయవర్కూ అకుడే వునానిం. మళ్ళు స్తటష్న్క్త వచాచిం.

వచిచ గింటయిింది. శ్రీనాధ్నీ, ప్రణవినీ వెళ్ళుపొమునానడు ఇన్స్పుకటర్.

మరోసార్ష జర్షగిందింతా చెపుమనానడు. చెపాున. వాడు మములిన

హైదరాబాద్ నిించి వెింటాడి వచాచడన్న విష్యిం మాత్రిం చెపులేదు. అది

చెపేి మళ్ళు మలిోక గుర్షించి చెపాులి. ఇపుుడీ కేసుతో అది ముడిపెటటడిం

దేనిక్త? అనక్కనానన. “అత్డో రౌడీ. ప్రణవిని ఏదో చెయయబోయాడు. నేన

వెళ్ళు కొటాటన. అనకోక్కిండ్డ వెన్క్తుపడి త్ల బ్రదీలుకొటుటక్కనానడు.

త్గలరానిచోట త్గలిిందేమో చచిచపోయాడు” క్కోపిింగా చెపాున. ఇన్స్పుకటర్

స్తటట్మెింట్ రాయిించి సింత్కిం తీసుక్కనానడు. ఆ త్రావత్ అకుడే

కూరోచమనానడు.

శ్రీనాధ్, ప్రణవి మళ్ళు కనిపించలేదు. ఉనానరో, ఇింటికెళ్ళుపోయారో

తెలియదు.

స్తటష్నోో న్నెనవరూ ఒక నిిందితుడిగా చూడటింలేదు. అిందుల్ల

కావాలని చేసన్ హత్యకాదు. అనకోక్కిండ్డ జర్షగన్ ఒక దుర్ఘటన్ అన్న

225
విష్యిం వాళ్ుక్క బాగా అర్థమయిింది. అిందుల్ల నేనే సవయింగా వచిచ

చెపుడింవలో అనమానాలక్క అసాుర్ిం లేదు.

నాక్క శక్ష పడుతుిందనీ, జైల్లో ఉిండ్డలని ఆల్లచిించడిం లేదు.

హత్యలక్క, దొింగత్నాలక్త, దోపడీలక్త అలవాటు పడిపోయిన్ పోలీసులిన

చూసుినానన.

ఇన్స్పుకటర్ కాయజువల్గా ఫోన్ల్ల ఎవర్షతోనో మాటాోడుతునానడు.

“ఏింలేదు. ఎపుటిలాగే క్కలదేవషాలు. అటో పాతికమింది, ఇటో ఇర్వై మింది

త్ననక్కనానరు. అరుగురు చచిచపోయారు. మిగతా అిందర్షకీ దెబబలు

త్గలాయి. న్లుగురు సీర్షయస్ట. అరసుట చేయడ్డనిక్త ఎవరూ మిగలేోదు.

అిందరూ హ్లసుటల్లో వునానరు” అింటూ న్వువతునానడు.

నేన కళ్ళు మూసుక్కనానన. ఎిందుకో తెలీదుకానీ ప్రణవి గురుి

కొచిచింది.
* * *
సాయింత్రిం ఆరు దాటాక న్నన మేజిస్తరట్ దగిర్క్క తీసుకెళ్ళుడు.

ఇన్స్పుకటర్. మెజిస్తరట్ గార్షక్త యాభై ఏళ్ు వయసుింటుింది. న్దుట బొటుట అద్ద

చూస్తి చాలా అర్సథడ్డక్స మనిషిలా కనిపసుినానడు.

“మీరు మీ లాయర్ని పలిపించుకోవచుచ” అనానడు.

“లాయర్ దేనిక్త? జర్షగిందేమిటో నేనే చెపాిగా?” అనానన.

226
 “లాయర్ని పలిపించుక్కనే అవకాశ్ిం మీక్కిందని చెపుినానన. మీరు

చెపేుదానిల్ల చెపుకూడనివి వుింటే త్రావత్ మీకే న్ష్టిం. మీ లాయరుింటే ఏిం

చెపాుల్ల, ఏిం చెపుకూడదో సలహ్ల యిసాిడు.”

నాయయవయవసథల గుర్షించి ఇింత్గా పటిటించుక్కన్నిందుక్క

సింతోష్ింకలిగింది.

“అవసర్ిం లేదిండి. జర్షగిందేమిటో నేనే చెపాిన. ఆల్లచిించి

చెపాులిసన్దేమీ లేదు” అనానన సథర్ింగా.

ముిందుగా నా పేరు, ఇత్ర్ వివరాలు అడిగాడు. ఈ వరు ఎిందుక్క

వచిచింద్ద, ఎవర్షతో వచిచింద్ద అడిగాడు. జర్షగన్ విష్యిం వివర్ింగా

చెపుమనానడు. అనినింటికీ సమాధానాలు చెపుమనానడు.

“అింటే వాడెవడో మీక్క తెలియదా?” అనానడు అింతా వినానక.

“తెలియదిండీ. ఎవరో రౌడీ అనక్కింటాన.”

“డబ్దబ ఇవవమని బెదిర్షించాడ్డ?”

“లేదిండి, అసలేిం మాటాోడలేదు.”

“ఆమె, అదే - మీ స్తనహితురాలి వింటిమీద న్గలునానయా?”

అడిగాడు. ‘స్తనహితురాలు’ అన్నపుుడు ఆయన్ పెదవి వింకర్గా న్వవడిం

సుష్టింగా చూసాడు.

“ఉనానయనక్కింటాన. సర్షగాి గమనిించలేదు. కాని వాటిని ఇముని

కూడ్డ అడగలేదు.”

“ఆవిడన ఏదైనా చెయయబోయాడ్డ?”

227
 “కతిితో బెదిర్షసుినానడు. అత్డికెలాింటి ఉదేీశ్యిం వుిందో నాక్క

అర్థింకాలేదు.”

“వాడ్డ అమాుయిని లాకెుళ్ుడిం చాలా దూర్ింనించి చూసావు. నవువ

పర్షగెతుిక్కని వచేచల్లపల న్గలు తీసుక్కని పార్షపోయ్య అవకాశ్ిం లేదా?”

“ఉిందిండి”

“మర్ష, ఆమెన ఏమనాన చెయాయలనక్కనానడ్డ?”

“అది తెలియదు. చేతిల్ల కతిి మాత్రిం ఉింది.”

“అింటే నినన బెదిర్షించి ఆమెన అకుడినించి

ఎతుికెళ్ళులనక్కనానడ్డ?”

“అత్డి ఉదేీశ్యమేమిటో నాకెలా తెలుసుిిందిండి!” అడగబోయి

ఆగపోయాన.

“న్ది ఒడుా. పార్షపోయ్య మార్ిిం వేరలేదు. గటిటగా అర్షస్తి పదిమింది

వసాిర్ని తెలిస అత్డెిందుకింత్ ధైర్యిం చేసాడు?”

“అది నాక్క తెలియదు. బహుశా, అర్షచినా ఎవరూ రార్ని

అనక్కనానడేమో?”

“నిజింగా అత్నెవరో నీక్క తెలియదా?”

“నిజింగా తెలియదు.”

“సర. అత్డి చేతిల్ల కతిి చూడగానే నవేవిం చేసావు?”

“ఒడుపుగా కతిి ఎగర్గొటాటన.”

228
 “కతిి ఆమె మెడక్క ఆనిించాడనానవు. కతిి ఎగర్గొటిటతే ఆమెకేమనాన

అవుతుిందని భయిం వెయయలేదా?”

“నా సగతో ఆమె సడెన్గా పకుక్క జర్షగింది.”

“ఆమెక్క గాయిం అయ్యయ ప్రమాదిం వుింది కదా?”

“ఉింది” ఒపుుక్కనానన. కాని నాక్క తెలుసు, ప్రణవి అప్రమత్ిింగా

త్పుించుక్కింటుిందని.

“త్రావత్ ఏిం జర్షగింది?”

“వాడిమీదక్త లింఘిించి కొటాటన. వాడు కింగారుపడి వెన్క్కు

జర్షగాడు. నా దెబబక్క పూర్షిగా వెన్క్కు పడిపోయాడు. వెన్క పెదీరాయి ఉింది.

త్ల వెన్క భాగిం దానిక్త కొటుటక్కింది.”

“వెింటనే చచిచపోయాడ్డ?”

“తెలియదు”

“లేచి నినన తిర్షగ కొటటబోయాడ్డ?”

“లేదు. లేవలేదసలు.”

“అపుుడత్నిక్త ఏమయిిందో చూసావా? బ్రతిక్కనానడో లేదో, దెబబ

త్గలిిందింటే అది సీర్షయస్స కాదో చూడలేదా?”

“ఏమో అదింతా ఆల్లచిించలేదు. వాడు లేవకూడదని మళ్ళు కొటాటన.”

“అింటే వాడు చచిచపోయాడో లేదో తెలియక్కిండ్డ పటుటకొని మళ్ళు

మళ్ళు కొటాటవా?”

229
 “అవున్నక్కింటాన” ఆయన్ ఉదేీశ్యమేమిటో, అలా ఎిందుక్క

రటిటసుినానడో నాక్క అర్థింకాలేదు.

“అింటే అత్డిని చింపాలనే ఉదేీశ్యింతోనే కొటాటవు. అవునా?”

“లేదు చింపాలని అనకోలేదు. వెన్క్కు పడిపోయాక దెబబ అింత్

సీర్షయస్ట అనకోలేదు. లేచి మళ్ళు తిర్గబడతాడన్న భయింతో కొటాటన!

ఆవేశ్ింతో కొటాటన. దుర్దృష్టవశాతి దెబబ త్గలకూడనిచోట త్గలిిందేమో

చచిచపోయాడు” అింత్కింటే చెపాులిసిందేమీ లేదన్నటుటగా అనానన.

“సర. నవువ పోలీసు కసటడీల్లనే వుిండు. త్రావత్ మళ్ళు పలుసాిన”

అనానడ్డయన్.

“అలాగే” లేచాన.

“అవసర్ిం లేదింటునానవుగాని లాయర్షన ఏరాుటు చేసుకోవడిం

మించిది. నీక్క ఎవరూ తెలియదింటే, ప్రభుత్విం నీ త్ర్ఫున్ లాయర్షన

నియమిసుిింది” అనానడు.

పోలీస్టస్తటష్న్క్త తిర్షగ వచాచన.

స్పల్ల్ల పడుకోవటానిక్త ఒక కింబళ్ళ, దుపుటీ, దిిండు ఇచాచరు.

డబ్దబలిస్తి కానిస్తటబ్దల్ హోటల్ నించి టిఫిన్ తెచిచపెటాటడు. తిని, సగరట్

వెలిగించాన.

ఏిం చెయాయల్ల అర్థింకావటింలేదు. బెయిల్ మీద విడిపించటానిక్త

అవకాశ్ిం వుిందని చెపాుడు ఇన్స్పుకటర్. కాని బెయిల్ తీసుక్కని

ఎకుడుిండన? ఎనానళ్ళుిండ్డల్ల తెలియదు. ఊరు వదలడ్డనిక్త వీలేోదు.

230
అింత్కింటే స్తటష్న్ బెటర్నిపస్ిింది. ముఖయింగా సవింత్ింగా లాయర్షన పెటుటక్కనే

తాహతు కూడ్డ నాక్క లేదు.

శ్రీనాధ్ వచాచడు. అయిదునిమిషాలే మాటాోడి వెళ్ళుడు. ఉన్నింత్స్తపూ

బెయిల్ గుర్షించే మాటాోడ్డడు శ్రీనాధ్. అవసర్ిం లేదని చెపాున. అత్నిన

హైదరాబాద్ వెళ్ళుపొముని గటిటగా చెపాున.

ప్రణవి ఏమైింది? ఆమె అకసాుతుిగా మాయమైపోవడిం నాక్క చాలా

ఇర్షటేటిింగ్గా అనిపించిింది.

ఎింత్కీ నిద్రపటటలేదు. చాలా చిన్న గది. కదలడ్డనిక్త కూడ్డ ఎక్కువ

సథలిం లేదు. త్లుపు త్పు వేర వెింటిలేష్న్ కూడ్డ లేదు. చాలా ఉకుగా

వుింది. ఎిండ్డకాలిం భద్రాచలిం చాలా వేడి అని తెలుసు. శ్శధర్ ఇింటోో

ఏమీ అనిపించలేదు. కాని ఇకుడ మాత్రిం భర్షించలేని వేడి, ఒకటే ఆల్లచన్.

ప్రణవి ఎిందుక్క న్నన కలుసుకోవటానిక్త రాలేదు?

ఆల్లచన్లు ఈ బాధనించి డైవర్ట చేసాియి. లేచి నిలబడి చూశాన.

ఇన్స్పుకటర్ లేడు. హెడ్ కానిస్తటబ్దల్, మరో ఇదీరు కానిస్తటబ్దల్స ఉనానరు. పకు

స్పల్ల్ల దొింగ మూలుగుతునానడు.

నిన్న ఈ సమయానిక్త ప్రణవితో గోదావర్ష ఒడుాన్ హ్లయిగా కబ్దరుో

చెపుుక్కింటూ తిర్షగాన. ఈ రోజు అది తీర్ని కోర్షక అయిపోయిింది. ఇదింతా

ఒక కల అయితే - ఇపుుడే వెళ్ళు ప్రణవిని తీసుక్కని గోదావర్ష ఒడుాకెళ్ళు ఆ

నీటి కెర్టాలల్ల తిర్గిలిగతే ఎింత్ బావుింటుింది!

231
 న్లుోలు, దోమలు న్నన ఆల్లచన్లని కాన్సన్ట్రేట్ చెయయక్కిండ్డ

కాపలా కాసుినానయి. ఇనానళ్ళు నా మీద పెించుక్కన్న పగని త్నివితీరా

తీరుచక్కనే ప్రయత్నింల్ల ఉనానయి. ఇక ప్రతి రాత్రీ ఇింతే కాబోలు. ద్దనిక్త

అలవాటు పడ్డలి.

‘నేనో హత్య చేసాన’ అన్న ఆల్లచన్కే అలవాటు పడలేకపోతునాననే,

ఉన్నటుోిండి ‘ఇదింతా కల’ అనిపస్ిిందే. ఇక శారీర్కింగా న్నన క్కటిట

బాధిించేవాటిక్త అలవాటు పడగలనా?

‘నేన్నక వయక్తిని చింపాన. నా చేతులతో కొటిట చింపాన’ అన్న

ఆల్లచనే భయింకర్ింగా అనిపస్ిింది. అపుుడు నాల్ల అింత్బలిం, రాక్షసత్విం

ఎలా వచాచయసలు? ప్రణవి ఆపదల్ల ఉిందనా?

అసలు ప్రణవి మీద ఉన్నటుోిండి నా క్తింత్ అభిమాన్ిం ఎలా

పుటిటింది? ఇలాింటి బింధాలక్క, అనరాగాలక్క దూర్ింగా ఉిండ్డలని

నిర్ేయిించుక్కనానక అలాింటి ఆల్లచనే రాలేదు. మర్ష ఉన్నటుోిండి నాల్ల ఈ

మారుు ఏమిటి?

ఏమో, ఒకోుసార్ష నాక్క నేనే అర్థింకాక్కిండ్డ పోతాన. కషాటల్లో వుింటే

ఎవర్షకయినా తోడు కావాలనిపసుిిందేమో! అయినా.... నేన కష్టింల్ల

వునాననా? తెలియటిం లేదు.

నాలుగు రోజులపాటు స్తటష్న్ల్లనే వునానన. ప్రణవి రాలేదు. ఏమైిందని

అడిగతే, శ్రీనాధ్ త్న్కూ తెలియదని చెపాుడు.

232
 2
వార్ిం రోజుల త్రావత్ పోలీసులు నామీద హతాయనేర్ిం మోపుత
ఛార్షజషీటు ఫైలు చేసారు. న్నన ఖముిం జైలుక్త పింపారు.

ఇది నిజింగా జైలాో వుింది. ఇనిన రోజులు నేన ఖైద్దని అన్న ఆల్లచన్

రాలేదు. ఇపుుడీ స్పల్ కలగస్ిిందా ఆల్లచన్. మరో ఇదీరు వునానరు అదే

స్పల్ల్ల.

“ఏమిటి గురూ నేర్ిం. ఏిం చేసావు?” అడిగాడొకడు.

“హత్య” అనానన. అదెిందుక్క జర్షగిందో వాళ్ుక్క చెపులేదు.

“బాబోయ్, పెదీ కేస్త. ఎవర్షన చింపావేమిటి?”

“ఒక రౌడీని.”

“అింటే నవువ రౌడీలక్క రౌడీవన్నమాట.” అింత్ న్వావరు.

“మించి సనిమా పేరు పెటాటవు గురూ” అనానడొకడు.

నేన సనిమా చూచి ఎనానళ్ుయిిందో? ఆ రోజు మార్షనింగ్ షోక్త

వెళ్ళున. హ్లల్లో మలిోకన మరో వయక్తితో చూడటిం గుర్సిచిచింది.

“ఏింది గురూ ఆల్లచిసుినానవ్. ఎిందుక్క చేశానా అనా. ఫరావలేదు.

అిండర్ ట్రయిల్సవు కదా. ఇకుడ బాగానే ఉింటుింది. తిిండి మరీ అింత్

బావుిండదనకో, కానీ ఫరావలేదు. మన్ చేత్ పనలు చేయిించరు” అనానడు

ఒకడు.

“నవ్వవచిచ ఎనిన రోజులింది?” అడిగాన.

233
 “రోజులా?” పెదీగా న్వావడు. “నెలలు దాటిింది. సింవత్సర్ిం

కావస్ిింది” అనానడు.

వీళ్ుని అరసుటచేస సింవత్సరాల త్ర్బడి తిిండిపెటిట పోషిించటిం

దేనిక్త?

“నేన్నానళ్ళుిండలేన” పైకే అనానన్నక్కింటాన.

“హత్యకేసు కదా, సింవత్సరాలు పటొటచుచ. రిండేళ్ళు కావచుచ”

అనానడు.

అనిన రోజులా! ఆ త్రావత్ శక్ష ఎనేనళ్ళు వేసాిరో తెలియదు.

సింవత్సర్ిం పాటు జైల్లో ఉింటే త్రావత్ వేయబోయ్య శక్షక్త అలవాటుపడి

పోతార్ని ఆల్లచనా? ఆల్లచన్లక్క, సగరటోక్క మించి కాింబినేష్న్

క్కదురుతుింది. జైలుక్త తీసుక్కరాగానే జేబ్దల్ల వసుివులనీన తీసుక్కనానరు

సగరట్ పెట్టటతో సహ్ల.

“సగరట్ కావాలి ఎలా?” అడిగాన.

“ఎలాగనా? మన్మేమనాన కాోసు ఖైద్దలమా? ఏ.సీ.లూ , వి.స. ఆరూో,

కలర్ టీవీలూ, సగరటుో, విసీులు యివవడ్డనిక్త. అవనీన చారోస్ట శోభరాజ్

లాింటి వాళ్ుక్క. మన్క్క సగరటుో కూడ్డ యివవరు” అనానడు.

“అదేమిటి? మన్ సగరటుో మన్క్తవవడ్డనికేిం?”

“ఇపుుడిక మన్దింటూ ఏమీలేదు. ఇది జైలు. మన్ిం ఇకుడ నేర్సుథలిం.

నేర్సుథలిన ఇలాగే చూసాిరు. ఇింత్కింటే గొపుగా జీవితానిన అనభవిించే

స్తవచఛన మన్ిం పోగొటుటక్కనానిం.”

234
 నిజమే. జైలింటే ఏమిటి? స్తవచఛ లేక్కిండ్డ బింద్ద అవవడిం. అనీన

అమర్షస్తి ఇది శక్షెలా అవుతుింది? అనక్కనానన.

ఆ రాత్రి సర్షగా నిద్రపటటలేదు. కాస్తపు పటిటనా పచిచ కలలు - సగరట్

వెలిగించి రిండు దముులు లాగ, మిండుతున్న కొసని న్దుటి మీద

అింటిించుక్కన్నటుో కల.
* * *
“నీకోసిం ఎవరో వచాచరు. ర్ముింటునానరు” స్పింట్రీ వచిచ చెపాుడు.

ఎవరూ? ప్రణవా? శ్రీనాధా? వాళ్ళుదీరూ కాక నా కోసిం వచేచది

మర్సకరు లేరు. కానీ, వాళ్ుతో ఏిం మాటాోడ్డలి? రాక్కిండ్డ వుింటే బావుిండేది.

కనీసిం ‘నా’ అన్న వాళ్ుని కలుసుకోక్కిండ్డ ఉిండటానిక్త అలవాటు

పడేవాడిని.

స్పింట్రీ న్నాన గదిల్లక్త తీసుక్కవెళ్ళు కూరోచపెటాటడు. ఆఫ్టసు గదిలా

వుిందది. ప్రణవి ఈ గదిల్లక్త వస్తి ఆమెని తాకటానిక్త

వీలుింటుిందనక్కింటాన. నా ఆల్లచన్క్త నాకే న్వ్వవచిచింది. ఈ పర్షసథతిల్లనూ

అదే ఆల్లచనా! నా వయస్త ఉన్న ఒక వయక్తి ల్లపలిక్త వచాచడు. నేనెపుుడూ

అత్డిని చూడలేదు గానీ ఆ దుసుిలిన బటిట లాయర్ని గ్రహిించాన.

“నా పేరు ర్ఘువీర్. లాయర్షన. ప్రభుత్విం మీ త్ర్ఫున్ వాదిించడ్డనిక్త

న్నన నియమిించిింది” షేక్హిండ్ ఇసూి అనానడు. ‘మనిదీర్ిం ఒకటి’ అన్న

భావిం కనిపస్ిిందిందుల్ల -

235
 “నాక్క లాయర్ అవసర్ిం లేదని చెపాుగా” అన్బోయి ఊరుక్కనానన.

మొదటిసార్ష కలవగానే అలా అన్డిం బాగుిండదు. అత్డు నా ఎదుట

క్కరీచల్ల కూర్సచని ఫైలు తెర్షచి చూసుినానడు. నా బయోడేటా కాబోలు.

ర్ఘువీర్ నా వైపు చూస న్వావడు. “మీ గుర్షించిన్ వివరాలనీన

తెలుసుక్కనానన. నేన మీక్క సహ్లయిం చేయడ్డనిక్త వచిచన్వాడిన్ని అర్థిం

చేసుక్కని, నాతో సహ్లకర్షించిండి. అది మీకే ఉపయోగపడుతుిందని చెపుగలన

- ఓ.కే?” అనానడు.

“త్పుక్కిండ్డ, చెపుిండి” అనానన.

“గత్ పదిరోజులుగా మీ గుర్షించి పూర్షి ఎింకవయిరీ జర్షగింది. నాక్క

కొనిన అనమానాలునానయి. నేన్డిగే ప్రశ్నలక్క సూటిగా సమాధాన్ిం చెపుిండి.

అసలు మీరు లాయరనిందుక్క పెటుటకోలేదు”.

“అవసర్ిం అనిపించలేదు. జర్షగింది. ఒక దుర్ఘటన్ - ఆనకోక్కిండ్డ

జర్షగపోయిింది. ఆ చెపాులిసిందేదో నేనే చెపువచుచ కదా అనక్కనానన. చాలా

సింపుల్ కేసిండీ ఇది” చెపాున.

“అది మీ ఉదేీశ్యిం. జడిజ త్న్ తీరుు వినిపించేవర్క్క ఏ కేసయినా

ఒకటిగానే సాగుతుింది. కేసుల్లో సింపుల్ , కాింపోకేట్టడ్ అని వుిండవు.”

జర్షగన్ విష్యాలు తెలిసన్ వాడిని కాబటిట నాక్క ఇది సింపుల్గా

అనిపస్ిింది. కాని వినే రిండో వయక్తిక్త అదింత్ సహజింగా జర్షగన్టోనిపించక

పోవచుచ కదా!

“మీర్డగాలిసన్ ప్రశ్నలు అడగిండి-” అనానన.

236
 “ఈ మధయనే మీ అముగారు పోయారా?”

“అవున”

“అింటే హత్య జర్షగన్ ఎనిన రోజుల ముిందు?”

“పదో, పనెనిండో సర్షగాి గురుిలేదు.”

“అింటే, ఆవిడ పోయాక రోజుల లెకు మీక్క తెలియదా? మర్ష కర్ులు

చేయాలి కదా?”

“అిందుల్ల నాక్క న్ముకింలేదు కాబటిట చేయలేదు. ఆ ఆల్లచన్ అిందుకే

లేదు.”

“మీరు హిిందువులేగా. న్ముకిం లేకపోవడిం ఏమిటి?”

“నేన హిిందువునే. కాన్ని అన్డింలేదు. హిిందువు కాకపోయినా ఏ

మత్ిం వార్షకయినా, మనిషి చనిపోయాక చేయాలిసన్ కర్ులు వుిండవచుచ.

కాని నా కిందుల్ల న్ముకింలేదు. కొనిన ఆచారాలు నాక్క మూర్ుింగా

అనిపసాియి. అింతే”.

“దహన్క్రియలు ఎలా చేసారు?”

“ఎలక్తరక్ క్రిమేటేర్షయా.”

“మీ ఊళ్ళు ఎిందుక్క చేయలేదు? మీ బింధువులింతా అకుడే

ఉనానర్నక్కింటాన?”

“చెపాుగా! ఆ బింధువులు నాక్క తెలియదు. ఆ క్రియల్లో నాక్క

న్ముకిం లేదుకూడ్డ” అనానన.

“రాత్రి శ్విం దగిర కూరుచనానరా?”

237
 “ఊ.”

“సగరట్ కాలాచరా?” అడిగాడు కాయజువల్గా. ఈ ప్రశ్నలనీన దేనికో

అర్థింకావడింలేదు. ఈ హత్యకీ అము మర్ణానికీ సింబింధిం ఏమిటి?

“అవున. రాత్రింతా కూరోచవలస వచిచిందిగా!”

“అయితే మాత్రిం? త్లిో శ్వానిన ఎదురుగా పెటుటక్కని స్ుక్ చేయాలని

ఎలా అనిపించిింది?”

“అిందుల్ల త్పేుమిటో అర్థింకాలేదు. ట్టన్ిన్ల్ల ఉన్నపుుడు ఒకోు

మనిషి ఒకోుర్కింగా అది త్గిించుకోడ్డనిక్త ప్రయతినసాిడు.”

“నేన మిములిన త్పుు పటటడిం లేదు. జర్షగింది తెలుసుకోవాలని

అడుగుతునానన. మీరు కాఫ్ట కూడ్డ తాగారా?”

“ఆ, తాగాన. అకుడ ఎవరో యిస్తి.”

“అన్నటుో మీరు ఆవిడన వృదుధల శ్ర్ణాలయింల్ల ఎిందుక్క

వదలాలిస వచిచింది?” సడన్గా అడిగాడు.

“నా పర్షసథతి ఆలాింటిది. ఆవిడన చూసుక్కనేవాళ్ళు ఎవరూ లేరు.

న్ర్సని పెటుటక్కనే ఆర్షథకస్ిమత్ లేదు. అయినా ఇవనీన కేసుక్త సింబింధిించిన్

విష్యాలు కావే.”

“మీ వర్క్క మీక్క అలా అనిపించవచుచ. కాని రపు కోరుటల్ల మీరు

ఇలాింటి ఎనోన ప్రశ్నలక్క సమాధాన్ిం చెపాులిసవసుిింది. అిందుకే

అడుగుతునానన. మీ త్లిో మర్ణిం మీక్క బాధ కలిగించలేదా? ఆమె అింటే

మీక్క ప్రేమలేదా?”

238
 “కలిగించిింది. అముింటే నాక్క ప్రేమలేదని ఎిందుకనక్కింటునానరు?”

“ఆమె మర్ణిం మీక్క బాధ కలిగించిన్టుో మీరు ఎకుడ్డ

చూపించలేదు కాబటిట.”

“అిందరూ ఒకే ర్కింగా బాధన వయకిిం చెయయరు. నేన ఏడవలేదు.

అము శ్విం మీద పడిపోలేదు. నిజమే.”

“అింటే మీ బాధని మీరు ల్లల్లపలే అనభవిించార్న్నమాట.”

“అలాింటిదేమీ లేదు. నాకేమీ అనిపించలేదింతే.”

అత్డు సూటిగా నా కళ్ుల్లక్త చూసాడు. “మీర్లా మాటాోడకిండి.

మీకేిం అనిపించదేమో కాని వినేవాళ్ుక్క బాగుిండదు.”

“వినేవాళ్ుక్క బాగుిండటిం కోసిం నేనేమీ మాటాోడలేదు. నాకారోజు

ఆరోగయిం బాగుిండలేదు. చాలా అలసటగా వునానన. అము మర్ణిం నాక్క

బాధ కలిగించే వుిండవచుచ. కాని ఆమె ఏ క్షణింల్ల పోతోిందో అన్న

ఆల్లచన్తో మెింటల్గా ప్రిపేర్యి వున్నవాడిని. కాబటిట అింత్ దుుఃఖిం

కలగలేదు.”

“అది నిజమే కాని కోరుటల్ల ఇలా మాటాోడకిండి. నాక్క దుుఃఖానిన

బయటక్క వయకిిం చేస్త అలవాటు లేదని చెపుిండి చాలు. ఎిందుకింటే మనిషి

నేర్ిం చేసాడింటే దాని వెనక అత్డి మన్సిత్విం ఎలాింటిదోన్న్న ఆల్లచన్తో

మిములిన ఎగాజమిన్ చేసాిరు కాబటిట.”

“నాయయవయవసథ మనిషి నేరానిన కాక్కిండ్డ నేర్ ప్రవృతిి కార్ణాలు

తెలుసుకొని శక్ష విధిస్ిిందా? అలా అయితే ఇనిన హత్యలు, దోపడీలు,

239
క్తడ్డనప్లు చేసన్ వయక్తిని ఎనినకల్లో నిలబడటానిక్త ఎిందుక్క పర్షుట్ చేస్ిింది?

అత్డిని దేశానిన పాలిించే నేత్గా ఎలా ఒపుుకోగలుగుతుింది?” లాయర్షన

ప్రశ్నలు అడగలేదు. అత్డేదో నాక్క ఉచిత్ింగా సహ్లయిం చేయడ్డనికొస్తి

అవమానిించిన్టుో అవుతుింది అని.

3
రిండు రోజులునించీ నాక్క ఒకటే ఆల్లచన్. ఆల్లచన్ కూడ్డ కాదు.
అింత్ర్ిత్మైన్ బాధ.

ప్రణవి ఏమయిింది? నేన స్పల్క్త మొదటిసార్ష వచిచన్పుుడే ఆమె

నాతో కలస స్తటష్న్క్త వచిచింది. ఆ త్రువాత్ కలవలేదు. ఎిందుకని?

ఆమె రాలేదన్న బాధ వుింది. అసలీ బాధ ఎిందుక్క కలుితోింది?

కషాటల్లో పడిన్ త్రువాత్ ఆ ఆల్లచన్ల్లో మార్సుచిచిందా? ఇింత్వర్కూ లేని

బలహీన్త్ నాల్ల ప్రవేశించిిందా? నాకూ ఒక ‘తోడు’ కావాలనక్కింటునాననా?

వృదాధపయింల్ల మనిషి ఒక తోడు ఎలా కోరుక్కింటాడో, నేనూ అింత్ర్ిత్ింగా

అలాింటిదానేన ఆశసుినాననా? ఈ మాన్సక బలహీన్త్ వలేో మనష్యయలు

ప్రేమిసాిరా? ఒకర్ష ఓదారుుకోసిం ఒకరు త్హత్హలాడతారా? మర్ష క్తడీనల

అనారోగయింతో నా మర్ణిం ఖాయిం అని తెలిసన్పుుడు నేనేమీ ఎవర్ష

ఓదారుుకోసిం త్హత్హలాడలేదే. ఈ జైలు శక్ష అింత్కనాన పెదీ

సించలన్మైన్ బాధ కాదు. మర్ష ఇపుుడే ప్రణవి ఎిందుక్క గురుి వసూిింది?

నేనామెని ప్రేమిసుినాననా?

240
 ప్రణవి రాలేదన్న బాధకింటే, ఎిందుక్క రాలేదన్న కార్ణిం

తెలుసుకోవాలన్న కోరు నాల్ల బలీయమైింది. రిండో కార్ణాలు వుిండవచుచ.

ఆరనలోల్లో మర్ణించేవాడితో ఎిందుక్కలే అనక్కని ఉిండవచుచ. లేదా

హింత్క్కడితో కలిస పక్తనక్క్త వచిచన్ స్త్రీ అని పేపర్ల్ల రాబోయ్య వార్ిపటో

భయిం అనాన అయుయిండవచుచ.

మనష్యయలపటో నా దృకుధిం ఏమిటో, ప్రణవి కూడ్డ అలాగే

ప్రవర్షిించటిం చూస ఒకపుుడయితే సింతోషిించేవాణ్ణేమో! కానీ ఇపుుడు

సింతోష్ిం కలుగలేదు.

రిండ్రోజుల త్రువాత్ శ్రీనాధ్ వచాచడు. మలిోక విడ్డక్కలక్త

ఒపుుక్కిందట. చాలా సింతోష్ింగా వునానడు. మలిోకా, ఆమె అన్నయయ - ఆ

రౌడీ మర్ణింతో బాగా బెదిర్షపోయి వుింటార్నక్కనానన. శ్రీనాధ్ వైపు ఇింకా

బలమైన్ రౌడీ గాయింగ్ వుిందని బహుశా అనక్కని వుింటారు.

ప్రసుిత్ సమాజింల్ల రౌడీలక్క, హింత్క్కలకీ వున్న గౌర్విం మరవర్షకీ

లేదుకదా. శ్రీనాధ్ ఆన్ిందిం చూస నాకూ సింతోష్ిం కలిగింది.

“నీక్క హైద్రాబాద్ నించి మించి లాయర్ని ఏరాుటు చేసాిన”

అనానడు శ్రీనాధ్.

“వదుీ. ఇపుుడు వసుిన్న లాయర్ బాగానే వునానడు” అని

తిర్సుర్షించాన. నా గుర్షించీ, నా రౌడీ చేష్టలగుర్షించి మన్ుధరావు కథలుగా

చెపుతునానడట. నా గది ఖాళ్ళ చేయిించే విష్యిం కూడ్డ వీర్భద్రయయ వాళ్ళు

ఆల్లచిసుినానర్ట.

241
 పర్ింధామయయగారు గానీ, సత్యిం గానీ, చివర్షక్త చలపతి గానీ నా

గుర్షించి రాకపోవటిం కూడ్డ ఆశ్చర్యిం అనిపించలేదు. వస్తి ఆశ్చర్యపడి

వుిండే వాడిన. సుశీల గుర్షించి వాళ్ళు ఎలా మాటాోడుక్కింటునానరో, ప్రసుిత్ిం

అదే ఆఫ్టసు హ్లలుల్ల నా గుర్షించి వాళ్ళు ఎలా మాటాోడుక్కింటునానరో,

ప్రసుిత్ిం అదే ఆఫ్టసు హ్లలుల్ల నా గుర్షించి కూడ్డ అలాగే చర్చలూ,

కామెింటూో జరుగుత వుిండి వుింటాయని నాక్క తెలుసు. నా గుర్షించి

యిష్టిం వచిచన్టుట మాటాోడటానికీ, త్మక్క తెలిసన్ద్ద తెలియనిద్ద చెపుటానికీ,

వీలయిన్నిన ర్ింగులు పులిమి కథలుగా చెపుటానిక్త చాలామింది నా

“మిత్రుల”క్త అవకాశ్ిం దొర్షక్తింది. అదృష్టవశాతుి నేన పేరున్న ప్రముఖుడిని

కాకపోవటింతో పేపరుల్ల ఈ హత్యక్త అింత్ ప్రాముఖయత్ ఇవవలేదు.

నాతో కొించెింస్తపు మాటాోడి శ్రీనాధ్ లేచాడు.

వెళ్ుబోత ఆగ,చెపాులా వదాీ అన్నటుో కొించెింస్తపు సింశ్యిించి,

“నీకో విష్యిం తెలుసా?” అనానడు.

“ఏమిటి?” అనానన.

“ప్రణవి బిజినెస్ట పెటిటింది.”

ఛెళ్ళున్ కొర్డ్డతో కొటిటన్టోయిింది.

ప్రణవి బి....జి....నె...స్ట పెటిటింది!

అింత్ షాక్ల్ల కూడ్డ అత్డు వాడిన్ ఆ పదిం నాక్క బాధ

కలిగించిింది. అత్డు చెపుతున్నది నా చెవి కెకుటింలేదు. అత్న

చెపుుక్కపోతునానడు.

242
 “వాళ్ు మావయయ దగిర్క్క వెళ్ళుపోయిింది. చాలా పెదీ పెదీ కసటమర్ోన

పటుటక్కిందట. చదువుక్కింది. డిగనఫైడ్గా వుింటుింది కదా. చాలా పెదీ రటు...”

నా జీవిత్ింల్ల నేనెపుుడూ అింత్ విచలితుణే అవలేదు. ఏ వారాి న్నన

ఇింత్గా కదిలిించలేదు. చివర్షక్త నా కన్న త్ిండ్రి వేర ఎవరో అని

తెలిసన్పుుడు కూడ్డ నేన ఇింత్ చలిించలేదు. కేవలిం నేనకూడ్డ

మామూలు మనిషిలా సుిందిసాిన అని నిరూపించటానికే ఈ సింఘటన్లు

వరుసగా జరుగుతునాన యనక్కింటాన.

ప్రణవి న్నన ఈ వళ్ళు - ఈజైల్లో ఇలా వదిలేస ‘వెింటనే’

హైద్రాబాద్ వెళ్ళుపోవటానిక్త కార్ణిం ఇదా...? అకసాుతుిగా ఆమెక్త డబ్దబమీద

వాయమోహిం పుటిటిందా? తిర్షగ అిందుకే మావయయని ఆశ్రయిించిిందా?

నేన న్ములేకపోతునానన.

కానీ న్మాులి - త్పుదు.

ఒకపుుడు నేన చాలా థియరీలు చెపేువాడిని. మనిషి మనిషిని

అవసర్ిం కోసమే ప్రేమిసాిడని న్మేువాడిని. ఇింత్ భయింకర్ింగా ఈ నిజిం

న్నన చుటుటముటిట నిలువుగా కమేుసుిింటే, నా థియరీ నిజమైన్ిందుక్క

ఆన్ిందిించాలి త్పు విచార్షించటిం దేనిక్త?

ఆ క్షణిం నిించే ప్రణవిని మర్షచపోవాలని నిశ్చయిించుక్కనానన.

అదింత్ సులభమా?

243
 4
“మీరు చితిరుల్ల ఎపుుడునానరు?” రావడమే అడిగాడు లాయర్

ర్ఘువీర్. అత్డి మొహింల్ల ఎిందుకో కోపిం తాిండవిస్ిింది. బహుశా ఆ

రోజునించి నా మీద కోపిం త్గిలేదేమో.

సమాధాన్ిం చెపాున.

“ఎనేనళ్ళు?”

“మూడేళ్ళు - డిగ్రీ అకుడే చదివాన”

“నీక్క ఓింకార్ తెలుసా?” ఏకవచన్ింల్ల అడిగాడు.

“ఓింకార్... పేరు విన్నటుోింది. ఎకుడో గురుిరావడిం లేదు.”

“చితిరు హ్లసటల్లో వుిండేవాడ్డ?”

అపుుడు గురుి వచిచింది. హసటల్లో రౌడీ గుింపుల్ల అత్డు ఒకడని. ఆ

విష్యమే చెపాున.

“నాకింటే సీనియర్. చాలా ఏళ్ళుగా అకుడే వుిండేవాడు” అత్డిని

గురుి తెచుచకోవడ్డనిక్త ప్రయతినించాన. సర్షగాి గురుిరావడిం లేదు.

“అత్డిని మళ్ళు ఎపుుడు చూశావు?”

“ఉహు - చూడలేదసలు”

“అబదధిం చెపుక్క - మళ్ళు ఎపుుడు కలిసాడు?”

“నిజమే చెపుినానన. అత్డి గుర్షించి నాకేమీ గురుి రావడింలేదు.

ఇపుుడు ఎదురుగా నిలబడ్డా గురుిపటటలేనేమో కూడ్డ”.

“అింటే, అత్డు ‘ఓింకార్’ అని తెలియక్కిండ్డ హత్య చేసాన్ింటావా?”

244
 అనానడ్డయన్ కోపింగా.

నేన హత్య చేసింది ఓింకార్షన? ఇది నిజమా? అత్డి మొహిం గురుి

తెచుచక్కనానన. అత్డే కావచుచ. ఆ కళ్ళు, నదురు ఓింకార్నే గురుితెచాచయి.

నేనూ, ప్రణవి ఎకుడో చూసన్టుోింది అనకోవడిం గురుి వచిచింది.

“నిజమే లాయర్ గారూ! కాని నేన్త్డిని నిజింగానే గురుి పటటలేదు.

అపుటికీ, ఇపుటికీ చాలా మారాడు. బాగా లావయాయడు. గెడాిం పెించాడు.

అత్డే ఓింకార్ కావచచనిపస్ిింది.”

ఆయన్క్క కోపిం రావడింల్ల ఆశ్చర్యింలేదు. మూడేళ్ళు హ్లసటల్లో

కలసవున్న వయక్తిని గురుిపటటలేదింటే ఎవరూ న్మురు. కాని నా మన్సిత్విం

అలాింటిది. వాళ్ున సర్షగాి గమనిించి చూస్తవాడినే కాదు.

“అత్డు మిములిన హైదరాబాదుల్ల ఫాల్ల అయ్యయవాడు. అది నిజిం

కాదా?” అడిగాడు ర్ఘువీర్. అత్డి కోపిం ఇపుుడు బాగా అర్థమయిింది.

“నిజమే” ఒపుుక్కనానన.

“ఆ విష్యిం ముిందే ఎిందుక్క చెపులేదు?”

“ఈ కేసుక్త అవసర్ిం అనిపించలేదు.” అత్డిక్త శ్రీనాధ్, మలిోకల

విష్యిం వివర్ింగా చెపాున. పోలీస్ట కింపోయిింట్ ఇవవటిం, నేన వెళ్ళు

సాక్షయిం చెపుడింతో పోలీసులు కేసు ఉపసింహర్షించుకోవటిం... అనీన చెపాున.

“అింటే అత్డు నినూన , ప్రణవినీ ఫాల్ల చేస్తడు కదా?”

“శ్రీనాధ్ దావరా వాళ్ుక్త శ్త్రువున్యాయన. మేము భద్రాచలిం వచేచ

రోజునే వాళ్ళు న్నూన, ప్రణవినీ కలిప చూడటిం” అనానన.

245
 “హసటల్లో వున్నపుుడు ఒకసార్ష అత్డిని కొటాటవుట. నిజమేనా?”

“అవున. ఎవరో అమాుయిని అలోర్ష పెడితే చూస, కొటాటన. ఆ

అమాుయి ప్రణవే” అనానన.

“ఆ విష్యిం మా ఇనెవసటగేష్న్ల్లనే తెలిసింది. ఓింకార్ద్ద చితిర.

అత్డి గుర్షించి వివరాలు తెలుసుకోవాలని వెళ్ళతే తెలిసింది. హ్లసటల్ కెళ్ళు

ఎింకవయిరీ చేస్తి, ఈ విష్యాలు బయటపడ్డాయి. ముిందుగా చెపులేదని నీ

మీద చాలా కోపిం వచిచింది” అనానడు న్వువత. అత్డిన్వువ చూస నా

మన్సు తేలికయిింది.

“అది నిజమే. కాని చెపుకపోవడిం ర్హసయింగా వుించాలని కాదు.

అవసర్ిం అనిపించి” అనానన.

“అింటే అత్డు మలిోక అన్నయయ స్తనహితుల్లో ఒకడ్డ?”

“అవున. న్లుగురు రౌడీలు మములిన ఫాల్ల చేస్తవారు. వాళ్ుల్లో

ఇత్నూ ఒకడు.”

“నవవత్డిని గురుిపటటకపోయినా, అత్డు నినన గురుిపటిట వుింటాడు.

ఆ అమాుయిని చూడగానే పాత్ పగ గురుిపటిట వుింటుింది. అిందుకే

ఒింటర్షగా మిములిన ఫాల్ల అయి భద్రాచలిం వచాచడు. అవకాశ్ిం చూస,

చివర్క్క గోదావర్ష ఒడుాన్ పటుటక్కనానడు. నీ ఎదురుగా ఆ అమాుయిని ఏదో

చేస పగ తీరుచకోవాలన్న ఉదేీశ్యిం అయుింటుింది.”

నిజమే. ఆల్లచిసుిింటే, అదే జర్గిందనిపస్ిింది.

246
 “ఇపుుడు ప్రాసకూయష్న్ ఆ విష్యానిన గటిటగా పటుటక్కింటారు. ఆనాటి

నించి నవువ వాడిమీద కక్ష పెించుక్కని వునానవనీ, అిందుకే అవకాశ్ిం

చూస హత్య చేసావనీ అింటారు. వాళ్ునెలా టాక్తల్ చెయాయల్ల నాక్క

తెలుసు.”

వచిచన్పుటి కోపిం పోయి, కాసి ప్రసన్నింగా వెళ్ళుపోయాడత్న.

లాయర్గా విజయిం సాధిించాలన్న త్పన్ త్పు, న్నన ర్క్షించాలన్న

ఆల్లచన్ అత్డిక్త వుిండకపోవచుచ. కాని, దానికోసిం అత్డెింత్ శ్రమ

తీసుక్కింటునానడో ఆల్లచిస్తి మాత్రిం చాలా గొపు వయక్తిగా అనిపసుినానడు.

‘ఓింకార్ని నేన గురుిపటటలేదని అత్డు న్మాుడు’ అనక్కింటే

మన్శాశింతిగా అనిపించిింది. ఆ రాత్రి ఆల్లచన్లక్క కొత్ి వసుివు దొర్షక్తింది.

ఎనిమిదేళ్ు క్రిత్ిం ఒకమాుయిని అలోర్ష పెటిటన్ిందుక్క ఒక దెబబ వేస్తి,

అదిింకా గురుిపెటుటక్కని పగ సాధిించాలనక్కన్నడింటే, ఓింకార్ ఇింకా

ఎదగలేదన్నమాట. బహుశా ఈ ఎనిమిదేళ్ుల్ల అత్డు జీవిత్ింల్ల ఏ

ర్కింగాన సథర్పడలేదు. రౌడీయుజింతో ఒక గుింపుల్ల చేర్ష రోజులు

వెళ్ుబ్దచుచతునానడు.

డబ్దబ విష్యింల్ల కింటే స్త్రీ విష్యింల్ల ఓటమి మగవాడిని

ఎక్కువగా బాధపెడుతుిందేమో! ఎపుటికైనా పగ తీరుచక్కింటే త్పు అహిం

శాింతిించదు కాబోలు.

ఆ రాత్రి ఆల్లచన్లతో కలత్నిద్రే అయిింది.

247
 5
ఈరోజే కోరుటల్ల కేసు ప్రార్ింభమవుతోింది. ఉదయిం ఏడు

గింటలకలాో పోలీసువాయనోో న్నన కోరుటక్త తీసుకొచాచరు. స్పష్న్ పదిింటిక్త

మొదలవుతుిందట. న్న్ననక గదిల్ల కూరోచపెటిట వెళ్ళురు. చేతులక్త హిండ్ కప్స

వేస వునానయి. వాటిని చూసుిింటే గముతుిగా అనిపస్ిింది. నేన్నక ఖైద్దన్న్న

నిజానిక్త అలవాటు పడామాట నిజమేగాని ఈ బ్బడీలతో నా మొహ్లన్ ట్రేడ్

మార్ు వేసన్టోనిపస్ిింది.

కోరుట సీనో చాలా సనిమాల్లో చూసాన. అచచిం అలాగే వుింది. జన్ిం

క్తటక్తటలాడుతునానరు. ఎిందుకొచాచరీ జన్ిం? నా కేసు గుర్షించి అని

పించడింలేదు. నాది సాదా సీదా కేసు. ఏ ఆసక్తిలేని అది సాధార్ణమైన్ కేసు.

నేనగాని, నా పర్షచయసుిల్లో ఎవరూగాని ఎపుుడూ కోరుట ఎలా

వుింటుిందో చూడ్డలని వెళ్ులేదు. అింత్ సమయిం, తీర్షక, ఆసక్తి ఎవర్షక్కింటా

యసలు? కాని ఈ రోజు జనానిన చూసుిింటే అనిపస్ిింది కోరుట

విష్యాల్లోనూ ఆసక్తి చూపించే జన్ిం వుింటార్ని.

ఏ సనిమాకో, కోబ్దబకో వెళ్ళున్టుట టైింపాస్ట కోసిం కోరుటక్త వసాిరమో.

పోలీసు న్న్ననక బోనల్ల నిలబెటాటడు. అత్డు నా పకునే నిలబడ్డాడు.

ఇది అత్డిక్త అలవాటయిన్ ర్సటీన్ కాబోలు.

“చూడు, నీ కేసు గుర్షించి తెలుసుకోవాలని ఎింత్ మింది వచాచరో”

అనానడు మెలిోగా నా లాయరు.

248
 “అదే అనక్కింటునానన. ఎిందుకొచాచర్షింత్మింది జన్ిం?” అడిగాన

ఆశ్చర్యింగా.

“నీక్క నిజింగా తెలియదా?” అడిగాడు ఆశ్చర్యింగా.

“లేదే”

“గత్ నెలరోజులుగా పేపరోో నీ కేసు గుర్షించి వార్ిలే వసుినానయి.

అదిగో అకుడ పకు వర్సల్ల కూరుచన్న వాళ్ుింతా ప్రెస్ట ర్షపోర్టరో.”

చూపించాడు. నిజమే ఒళ్ళు పుసికాలు, చేతుల్లో పెననలు పటుటకొని

కూరుచనానరు. చాలా మింది న్నేన నిశత్ింగా పర్షశీలిసుినానరు.

“పేపర్ోల్ల వ్రాయడ్డనిక్త విశ్చష్ిం ఏముింద్ద కేసుల్ల?”

“ఏమో. నేన చదవలేదు” అనానడు. ఆ సింభాష్ణ కొన్సాగించటిం

అత్డిక్త ఇష్టింలేదని అర్థమయిింది. అత్న వెళ్ళుపోయాడు.

అింతా త్మాషాగా వుింది. నా కేసుల్ల విశ్చష్ిం ఏమిటో నాక్క

తెలియదు. అకుడ కూరుచన్న అిందర్షకీ తెలుసు!!

జడిజగార్ష సీటు ఎదురుగుిండ్డ పొడవాటి టేబ్దల్ వుింది. నా సనిమా

పర్షజాాన్ింతో ఆల్లచిస్తి, అది లాయరుో, ఇత్ర్ సాటఫ్ కూరుచనే ప్రదేశ్ింగా

గురుిపటాటన. ఆ వెనక అింతా జన్సముహ్లనిక్త వేసన్ బెించీలు. అపుటికే

అనీన నిిండిపోయాయి. చాలామింది నిలబడి వునానరు. చాలామింది చూపులు

నామీదే కేింద్రీకర్షించబడ్డాయి. చూపులు తిపేుశాన.

249
 నా క్కడివైపున్వున్న త్లుపుల్లించి లాయర్ ర్ఘువీర్ ల్లపలక్క

వచాచడు. వెింట మరో న్లుగురు లాయరుో వునానరు. అిందర్ష చేతుల్లో ఫైళ్ళు

వునానయి. ఒకు కేసు గుర్షించి ఇింత్ త్త్ింగమా?

ర్ఘువీర్ చేతిల్ల పుసికాలు టేబ్దల్ మీద పెటిట నా దగిర్క్క వచాచడు.

“మరిం భయింలేదు. అింతా సవయింగా జరుగుతోింది. కేసు గెలవడ్డనిక్త

కావలసన్ పాయిింటోనీన దొర్షకాయి. నవువ మాత్రిం అనినటికీ క్కోపిింగా

సమాధాన్ిం చెపుు. నేన ఆదుక్కింటాలే” అనానడు.

జడిజగారు వసుినానర్ని, అిందరీన లేచి నిలబడమని ఆదేశించారవరో.

అింతా నిశ్శబీిం. చిన్నపుుడు సూుల్లో హెడ్మాసాటరు, ఇన్స్పుకటర్ గారు

వసుినానర్ింటే ఇింత్ భయింగా, గౌర్వింగానూ లేచి నిలబడే వాళ్ుిం.

జడిజగారు వచిచ కూరుచనానరు. అిందరూ కూరుచన్న శ్బీమే, ఆ

నిశ్శబీింల్ల విింత్గా ప్రతిధవనిించిింది. ఆ కాసి శ్బీమే నాక్క ఇర్షటేష్న్

తెపుించిింది. ఇనానళ్ళు ఒింటర్షత్నానిక్త అలవాటుపడి, ఇపుుడిింత్

జన్సమూహ్లనిన భర్షించలేకపోతునానన.

జడిజగార్షకేస చూశాన. అర్వై ఏళ్ు వయసుింటుిందేమో. త్న్ సరీవసుల్ల

ఎనిన హత్యకేసులు విచార్షించి వుింటాడు? మొదటిసార్ష హత్య కేసు

విచార్షించిన్పుుడు ఎలా ఫ్టలయాయడో...

అిందరూ నాకేస సీర్షయస్టగా చూసుినానరు. అిందుల్ల శ్రీనాథ్ త్పు

తెలిసన్వాళ్ోవరూ కనిపించటిం లేదు. ఎవరూ రాలేదు. కనీసిం ప్రణవి కూడ్డ.

250
 త్లన్నపు ఎక్కువ అవుతోింది. బయట బాగా ఎిండగా వున్నటుటింది.

ల్లపల ఉకు, చెమటలు కారుతునానయి. న్డుము దగిర్ కూడ్డ విపరీత్మైన్

న్నపుగా వుింది.

జడిజ నావైపు తిర్షగ చెపుటిం మొదలు పెటాటడు. నా పేరు, ఊరు,

వయసు, ఉదోయగిం అింతా ఆయన్ చెపుతింటే ఆశ్చర్యిం వేసింది. ఆయన్క్త

నా బయోగ్రఫ్ట ఎవరు వ్రాసపెటాటరూ అని.

హత్య జర్షగన్ రోజు గుర్షించి కూడ్డ అడిగాడు. “ఓింకార్

అకుడున్నటుట తెలియక్కిండ్డనే గోదావర్ష ఒడుాక్త వెళ్ళువా?” అనానడు.

“నేన మామూలుగా ఈత్కొటటటానిక్త వెళ్ళున.”

“మధాయహనిం పనెనిండు గింటలక్క ఈత్ కొటాటలనిపించిిందా?”

“అవున” అనానన. అిందుల్ల అింత్గా ప్రశనించవలసింది ఏముిందో

నాక్క అర్థింకాలేదు. మిటటమధాయహనిం చింటిపలోలెనతుిక్కని ఎిండల్ల మాయటీన

సనిమాలక్క వెళ్ళువాళ్ుని అడగాలిసన్ ప్రశ్న అది.

...జడిజ ప్రాసకూయటర్ వైపు తిర్షగ త్న్ సాక్షులిన ప్రవేశ్పెటటమనానడు.

పోసుటమార్టిం చేసన్ డ్డకటర్ వచిచ దెబబ త్గలిన్చోట మళ్ళు గటిటగా

దెబబ త్గలటింవలో ప్రాణింపోయిిందని చెపాుడు. మొదటి దెబబతో ఆపు చేస

వుింటే బ్రతిక్తవుిండేవాడ్డ? అన్న ప్రశ్నక్త త్పుక్కిండ్డ బ్రతికేవాడు అని

చెపాుడు.

త్రువాత్ సాక్ష ఆశ్రమిం కేర్ టేకర్ విశ్వనాధింగారు.

251
 “త్లిో వున్నపుుడు ముదాీయి అకుడ ఎనానళ్ళునానడు?” ప్రాసకూయటర్

అడిగాడు. నా లాయరు లేచి అభయింత్ర్ిం తెలిపాడు. ద్దనికీ కేసుకీ సింబింధిం

లేదనానడు. కానీ జడిజ ప్రశ్న కొన్సాగించమనానడు.

“ఒకే ఒకరోజు వునానడిండీ.”

“ఎనినసార్సోచాచడు?”

“ఒకే ఒకసార్ష.”

“ఆరనలోల్ల ఒకే ఒకసారా?”

“అవున.”

“కొడుక్క త్న్ని చూడటానిక్త రాన్ిందుక్క ఆవిడ బాధపడలేదా?”

“అది సాధార్ణమే కదిండీ. కాని ఆవిడ చెపుుక్కనేది కాదు. రాత్రిళ్ళు

ఒకోుసార్ష దుుఃఖిసూి వుిండేదని మా వాళ్ళు చెపాురు. నేన అడిగతే ఏమీ

లేదనేది మహ్ల ఇలాోలు.”

ఏ పర్షసథతుల్లో వెళ్ులేకపోయానో నా ఒకుడికే తెలుసు. స్పలవు

దొర్కదు. త్ర్చు వెళ్ుటానిక్త డబ్దబకూడ్డ లేదు. నాది ట్టింపర్రీ ఉదోయగిం.

ప్రాసకూయటర్ అడిగాడు. “ఆవిడ మర్ణించిన్ త్రువాత్ వచాచడనానరు.

అపుుడత్ని ప్రవర్ిన్ ఎలా వుింది? బాగా దుుఃఖింల్ల వునానడ్డ?”

“లేదిండీ. అసలు ఏడవలేదు. త్లిో శ్విం దగిర్ కూడ్డ వెళ్ళు

కూరోచలేదు.”

కోరుటల్ల ఒకుసార్షగా కలవర్ిం. నాక్క ఆ కలవరానిన చూస్తి

ఆశ్చర్యమేసింది. ఎవర్యినా చనిపోత్ మీదపడి ఏడవటిం ఆచార్మా?

252
అసింకలిుత్ింగా చేస్త ఒక చరాయ? త్మ దుుఃఖానీన, బాధనీ, చివర్షక్త ప్రేమనీ

బహిర్ిత్ిం చేయటానిక్త ఇష్టపడని వాళ్ళుింటార్ని వీళ్ువర్షకీ తెలీదా?

“త్రువాత్ ఏిం జర్షగింది?”

“అము ఎలా చనిపోయిిందని వివరాలు కూడ్డ అడగలేదు. కృపావతి

దగిర్క్త వెళ్ళుపోయి, రాత్రయాయక వచాచడు. ప్రొదుీనేన శ్వానిన తీసుక్క

వెళ్ుటానిక్త ఏరాుటుో చేసాిన్నానడు. ఇకుడే శ్ుశాన్ింల్ల చెయయవచుచ కదా

అింటే, అటువింటి వాటిల్లో త్న్క్క న్ముకిం లేదనానడు.” జన్ిం మళ్ళు

కలవర్ిం.

మనిషి బ్రతిక్త వున్నపుుడు ఎలా చూసుకోవాల్ల తెలియకపోయినా,

చచిచన్ త్రువాత్ ఏిం చెయాయల్ల ఈ జనానిక్త బాగా తెలుసు. నా ఆల్లచన్ోని

ఛేదిసూి -

“రాత్రి అకుడే వునానడ్డ?” అని అడిగాడు ప్రాసకూయటర్.

“ఉనానడు. భజన్ చేయిసుినానన్ింటే ఎిందుకన్నటుో మాటాోడ్డడు.

ఆశ్రమింల్ల వాళ్ుింతా వచిచ కూరుచింటార్ింటే ఇష్టింలేదన్నటుో మొహిం

పెటాటడు. ఒక రాత్రివేళ్ నేన చూడ్డానిక్త వెళ్ళతే కూరుచనే నిద్రపోతునానడు. ఆ

త్రావత్ బయటక్క వెళ్ళు కూరుచనానడు.”

“ఉదయిం ఏిం జర్షగింది?”

“టాకీస వచిచింది. వాళ్ు బింధువులు వచిచ అింత్యక్రియలు అలా

చెయయడ్డనిక్త వీలేోదని గొడవపెటాటరు. అత్డేిం వినిపించుకోలేదు. చివర్షసార్షగా

తీసుకెళ్ళుటపుుడు చెయయవలసన్ క్రియలేమీ కూడ్డ చెయయలేదు.” అింటూ నా

253
వైపు ఆసహయింగా చూసాడు విశ్వనాధిం. ఇపుుడు నా పర్షసథతి ఇలా వుింది

కాబటిట ధైర్యింగా ఇష్టిం వచిచన్టుో మాటాోడుతునానడు. ఒకపుుడు నేన అడిగన్

ఏరాుటోనీన నోరత్ిక్కిండ్డ చేశాడు ఈయన్.

“క్రియలేమి చేయలేదనానరు. అింటే ఎలాింటి క్రియలు?” ప్రాసకూయటర్

అడిగాడు.

“శ్వానిక్త సానన్ిం చేయిించడిం, కొత్ి బటటలు తొడగటిం, పూలు

చలోడిం లాింటివి ఏమీ చేయిించలేదు. అలాగే తీసుకెళ్ళుపోయాడు.”

కోరుటల్ల ఒకుసార్షగా గోల. వారానికోసారైనా సానన్ిం చెయయక్కిండ్డ

అలాగే వుిండేవాళ్ునీ, ఏడిింటిక్త లేస్తి పదకొిండిింటిక్త సానన్ిం చేస్త వాళ్ుని

చాలామిందిని నేన చూశాన. చనిపోయిన్ మనిషిక్త సానన్ిం చేయిించలేదని

వీళ్ుబాధ.

పబిోక్ ప్రాసకూయటర్ ఇక అడిగేదేమీ లేదనానడు. లాయర్ ర్ఘువీర్

లేచి వచాచడు.

“వాళ్ు బింధువులు వచిచ గొడవ చేశార్నానరు. ఎపుుడు?”

“శ్వానిన తీసుకెళ్ుడ్డనిక్త టాకీసల్ల పెడుతుింటే.”

“అింటే వాళ్ళు క్రిత్ిం రోజు నించి అకుడలేరా?”

“ఉహ్య! ఆవిడ పోయిిందని కబ్దరు చేసనా రాలేదు.”

“కొడుక్క వచిచ చూడలేదని ఆవిడ బాధపడేదని మీర్నానరు. మర్ష

బింధువులు చూస్తవారా?”

“లేదు.”

254
 “వాళ్ళు డబ్దబన్నవాళ్ళునా?”

“ఉన్నవాళ్ళు. ఆవిడ బ్రతిక్త వున్నపుుడు కూడ్డ ఎన్నడూ ఒక పిండో,

కాయో తెచిచవవలేదు. కానీ వాళ్ుిందర్షకీ పళ్ుతోటలునానయి.”

“థింకూయ. ఇింకేిం లేదు” ర్ఘువీర్ వెళ్ళు సీటోో కూరుచనానడు.

త్రావత్ వచిచన్ సాక్షని నేన గురుిపటటలేదు. ఆశ్రమింల్ల వయకేి

న్నక్కింటాన. ప్రాసకూయటర్ అడిగే ప్రశ్నలనిబటిట అపుుడు గురుి పటాటన.

ఆశ్రమింల్ల నౌఖరు.

“వాళ్ుముగార్షని గుర్షించి ఆయనేమీ అడగలేదిండి. నేనే కొనిన

విష్యాలు చెపతే వినానరు” అింటునానడు. ఏ విష్యాల్ల అర్థింకాలేదు.

“సగరట్ ఇచాచడ్డ నీక్క?”

“ఆ, ఇచాచర్ిండి. అత్న ఒకటి వెలిగించుక్కనానడు. ఆ త్రావత్ కాఫ్ట

ఇస్తి తాగారు” కోరుటల్ల మళ్ళు విపరీత్మైన్ సించలన్ిం. జడిజ చాలాసారుో

ఆర్ార్, ఆర్ార్ అన్వలస వచిచింది.

అము శ్వానిన ఎదురుగా పెటుటక్కని సగరట్ కాలచటిం ఎింత్

దారుణమయిన్ విష్యమో వివర్షసుినానడు ప్రాసకూయటర్. నాక్క కోపిం

రావటింలేదు. న్వ్వవస్ిింది. త్ిండ్రి శ్వానిన లేపక్కిండ్డనే ఆసుథలు పింపకాల

గుర్షించి, త్లిో శ్విం శ్ుశానానిక్త చేర్కముిందే ఆవిడ వింటిమీద న్గల

గుర్షించి హక్కులగుర్షించీ మాటాోడుక్కనే సింతానానిన నా కళ్ళురా చూశాన.

మరనోన కథలుగా వినానన. వాళ్ుకింటే ఘోర్మయిిందా నేన చేసన్ త్పుు.

త్మక్క కావలసన్వాళ్ళు ఆపరష్న్ ధియ్యటర్ల్ల చావు బ్రతుక్కల మధయ

255
కొటుటక్కింటుింటే బయట నిలబడి సగరటుో వదేస్త వాళ్ుని ఎపుుడూ

చూడలేదా వీళ్ళు? అిందుల్ల కన్పడని అసహజత్విం నా చర్యల్లనే

కనిపస్ిిందా?

త్రువాత్ సాక్షగా ఎలక్తరకల్ క్రిమెటోర్షయిం సూపర్వైజర్ వచాచడు.

నేన చివర్ష సార్షగా అము కాళ్ుక్క న్మసాుర్ిం చెయయలేదని, అసథకల కోసిం

ఆగమనాన ఆగన్నానన్నీ చెపాుడు.

జడిజగారు బెదిర్షస్తిగానీ కోరుటల్ల గొడవ సదుీమణగలేదు.

త్రువాత్ ప్రశ్నక్క సమాధాన్ిం ఇసూి, నా త్రుఫున్ మార్షటన్ గారు

అము అసథకలు పవిత్ర జలాల్లో కలపటానిక్త తీసుక్క వెళ్ళుర్ని చెపున్పుుడు,

విింటూన్న జనానిక్త కొింత్ ఉపశాింతి కలిగింది. అము అసథకలు పవిత్ర

జలాల్లో కలిసాయింటే, ఒక మనిషి ఆత్ున డైరక్కటగా సవరాినిక్త పింపన్ింత్గా

వాళ్ళు సింబర్పడిపోయారు.

అసలు మార్షటన్, కృపా ఆింటీ ఏమయిపోయిన్టుో? ఎిందుక్క రాలేదు?

నా ప్రశ్నక్క సమాధాన్ిం వెింటనే లభిించిింది. జడిజగార్ష ప్రశ్నక్క

మార్షటన్ అమెర్షకాల్ల వునానర్నీ, కృపా ఆింటీ నెల క్రిత్ిం గుిండెపోటుతో

మర్ణించిిందనీ తెలిసింది.

కేసు మరానటిక్త వాయిదా వేసుిన్నటుట ప్రకటిించాడు జడిజ. ఆయన్

వెళ్ళువర్కూ కోరుటల్ల ఒకుటే గొడవ! అిందరూ కేసు విష్యమే

మాటాోడుక్కింటూ వెళ్ళతునానరు. వాళ్ుిందరీన వెన్క్తు పలిచి అింత్ ఓరుుగా ఆ

ఉకుపోత్ల్ల ప్రొదుీనినించీ కూరుచని, శ్రదధగా అింతా గమనిసుిన్నిందుక్క, నా

256
గుర్షించి శ్రదధ తీసుక్కని పేపరుో చదువుతున్నిందుక్క, నా గుర్షించి అింత్గా

చర్షచించుక్కింటున్నిందుకూ ‘థింక్స’ చెపాులనిపించిింది. ఈ ల్లపుల్ల పోలీసు

వచిచ న్నన బోనల్లించి దిగమనానడు. వాయన్ ఎక్తుించి కోరుటహ్లలు నించి

స్పల్క్త తీసుకొచిచ పడేసారు.

నిద్రపడుతుిందనక్కనానన కానీ వెననల్ల న్నపు నిద్రపోనివవలేదు. ఈ

గొడవల్లోపడి డ్డకటరు చేసన్ హెచచర్షక మర్షచపోయాన. ఆరనలుో గడిచాయా?

గడువు ఇింకా వుిందా?

ఇింకా నెల్ల, రిండు నెలల్ల వుిండొచుచ నేన మర్ణించటానిక్త.

ఈ ల్లపుల్ల తీరుు వసుిిందా?

నేన దోషిగా మర్ణసాినా - నిరోీషిగా మర్ణసాినా ?

మర్ణిం ఎలానూ ఖాయమైన్పుుడు ఎలా మర్ణస్తినేిం ?

6
మరానడు మొదటి సాక్షగా పర్ింధామయయగారు వచాచరు. సలుు
పించె, సలుు జుబాబతో పెళ్ళుక్త త్యారై వచిచన్టుట వచాచడు.

రిండేళ్ుపాటు న్నన గమనిించాడట. నాల్ల త్లిోపటో ఎలాింటి ప్రేమ,

గౌర్విం, భకీి ఏనాడూ కనిపించలేదుట. త్న పోరుపెటిట అమున

తీసుక్కవచేచలా చేసాడట. కానీ కొింత్కాలిం త్రువాత్ త్న్క్క చెపుక్కిండ్డనే

అమున తీసుకెళ్ళు ఆశ్రమింల్ల చేరాచన్ట. ఆ విష్యిం తెలిస రిండు రోజులు

257
త్న నిద్రపోలేదుట. నేన్ింటే అసహయింతో, వాళ్ు రిండో కూతుర్షన నేన

చేసుక్కింటాన్నాన కాదనానదట.

నా లాయరు ఆయనిన క్రాస్ట ఎగాజమ్ చేసాడు. “రిండు రోజులు

స్పలవులు వసుినానయని అత్న అమున చూడటానిక్త వెళ్తాన్ింటే, ఇన్స్పుక్షన్

వస్ిిందని మీరు ఆపేసన్మాట నిజమేనా?”

“పని పూర్షిచేస నేనే వెళ్ుమనానన. కానీ ‘త్లన్నపుగా వుింది. వెళ్ున’

అనానడు. అత్డిక్త నిజింగా వెళ్ళులనిలేదు. న్లుగురూ ఏమైనా అనక్కింటార్ని

వెళ్ళులనక్కనానడు. ఇన్స్పుక్షన్ వింక పెటిట మానేసాడు” అింటూ నా

సనిసయార్షటీక్త మించి న్లోర్ింగు పులిమాడు. చివరోో అత్డు చెపున్ విష్యిం

కోరుటల్ల బాింబ్దలా పేలిింది.

అము కర్ుకాిండ కోసిం అని చెపు శ్లవు తీసుక్కని పక్తనక్క్త

వెళ్ళున్న్న విష్యిం!

ఆ విష్యిం ఆయన్ చెపుతింటే జడీజతోసహ్ల అిందరూ నా వైపు

అసహయింగా చూశారు. ఆ త్రువాత్ సాక్షగా వచిచన్ మన్ుధరావు అింత్కనాన

పెదీ నూయస్ట చెపాుడు. ‘అము చచిచపోయిన్ మూడోరోజు నేన నా గదికో

అమాుయిని తెచుచక్కనానన్ని, రాత్రింతా ఆమె అకుడే గడిపిందనీ’ చెపాుడు.

పైగా ఆ అమాుయి నా త్లిో చీర్ కటుటకోవటిం ఆయన్క్త నా మీద

అమిత్మైన్ ఏవగింపు కలిగించిిందట.

258
 ఆ విష్యిం విన్గానే కోరుటల్ల ఇింకా పెదీగా గొడవ వినిపించిింది.

రిండు నిమిషాలదాకా అది త్గిలేదు. జర్నలిసుటలు తెగవ్రాసుక్కింటునానరు. రపు

హెడిాింగుల్ల ‘న్ర్రూప రాక్షసుడు’ అని పెడతారా?

అము చీర్లేవో నాక్క గురుిిండవు. ఆరనలోక్రిత్ిం ఎపుుడో అము

కటుటక్కన్న చీర్ తిర్షగ ప్రణవి కటుటక్కిందని అత్డికెలా గురుిిందని ఎవర్షకీ

అనమాన్ిం రాలేదు. ఆ త్రువాతి సాక్షగా ఎవరో ముసలాయన్ వచాచడు.

చిన్నపుుడు నాక్క క్కసీి నేర్షుించాడట. కాసి గుర్సిచిచిందిగానీ, నానేన కొదిీగా

డబ్దబలిచిచ ఆయనన పెటిటించిన్టుట గురుి. కానీ నేనే వెింటపడి నేర్ుమని

బలవింత్ిం చేసన్టుట సాక్షయిం చెపాుడు. రోజూ వెళ్ళు నా తోటి క్కర్రాళ్ుమీద

ఆ ప్రయోగాలనీన చేస్తవాడిన్ని చెపాుడు. ఆ రోజునించే నాల్ల ఈ రౌడీ

మన్సిత్విం వుిందని చెపుటానికనక్కింటాన ఈ సాక్షయిం. ఎవర్యినా ఇదింతా

ర్షకారుా చేస్తి బావుిండున. నాక్క కూడ్డ తెలియని నా ‘బయోగ్రఫ్ట’ వ్రాయిించి

పుసికింగా ప్రచుర్షించవచుచ. ఆ కూరుచన్న జర్నలిసుటల్లో ఎవర్యినా ఆ పనే

చేసుినానరమో.

నాయర్ కనిపించగానే ఆల్లచన్ల్లోించి తేరుక్కనానన. అత్డు సాక్షగా

బోనల్ల నిలబడి నా వైపే చూసుినానడు. అింత్దూర్ిం నిించి అత్డి కళ్ుల్లో

నీళ్ళు తిర్గడిం సుష్టింగా కనిపించిింది.

లాయర్ ర్ఘువీర్ మొదట అత్డిన ప్రశనసుిింటే అత్న నా విట్టనస్ట

అనక్కనానన. “చాలా మించివాడిండి. రిండేళ్ళుగా దాదాపు ప్రతిరోజూ

259
చూశాన. ఎన్నడూ ఎవర్షకీ ఏ ర్కింగానూ హ్లని కలిగించడిం నేన

చూడలేదిండి.”

“వాళ్ు అము గుర్షించి చెపుతుిండేవాడ్డ?”

“అపుుడపుుడు. ఆవిడ త్న్ దగిరున్నపుుడు ఎక్కువ వచేచవాడు కాదు.

ఆశ్రమింల్ల చేర్షచ వచాచక అకుడ బావుిందని, ఆవిడన్కుడ బాగా

చూసుక్కింటునానర్ని చెపు సింతోషిించాడు.”

“త్లిోని సర్షగాి చూసుకోలేక పోతునానన్ని బాధపడేవాడ్డ?”

“బాధనైనా, సింతోష్ిం అయినా అత్డు ఎక్కువ బయట పెటుటక్కనే

మనిషి కాదిండి. త్న్ ల్లపలే దాచుక్కింటాడు. అిందుకే అత్డింటే నాక్క

గౌర్విం.”

“ఆవిడన ఆశ్రమింల్ల చేర్షుించి వచిచన్పుుడు కూడ్డ బాధపడలేదా?”

“చెపాుకదిండీ. ఇకుడికింటే ఆవిడ అకుడ సుఖింగా వుిందని

అనేవాడు. అదేకదిండీ ఎవర్షకయినా కావలసింది. న్లుగురు ఏమో

అనక్కింటార్ని, త్లిోని దగిరుించుక్కని ఇబబింది పెటిట త్న బాధపడేకింటే అదే

మించిది కదిండీ” అనానడు.

పబిోక్ ప్రాసకూయటర్ వచాచడు ప్రశనించడ్డనిక్త.

“అత్డు నీ కసటమరా?”

“కసటమర కాదిండి, స్తనహితుడు కూడ్డ!” జవాబిచాచడు నాయర్.

“అయితే నీతో బాగా మాటాోడేవాడన్నమాట.”

260
 “లేదిండి, అత్డు అవసర్ిం వస్తి త్పు ఎక్కువ మాటాోడడిండి.

అన్వసర్ింగా ఎపుుడు ఎవర్షతోటి మాటాోడడిం నేన చూడలేదిండి.”

“నీ డబ్దబ సర్షగాి ఇచేచవాడ్డ?”

“మేమిదీర్ిం మించి స్తనహితులమిండి, అయినా డబ్దబ విష్యింల్ల

ఎన్నడూ పైసా కూడ్డ తేడ్డ రానివవలేదు. నేనెపుుడయినా అవసర్మా

అన్డిగనా తీసుక్కనేవాడుకాదు. అత్డు మీర్నక్కింటున్నటుో చెడావాడు కాదు.

కాని మించివాళ్ుక్క రోజులు కావిండి.”

“మించివాడయితే హత్య ఎిందుక్క చేశాడు?”

“అది ప్రమాదవశాతి జర్షగిందే ఆయుింటుింది. రోడుామీద రోజుక్త

ఎనోన యాక్తసడెింటులు జర్గడిం లేదా? అలాగే అద్ద ఒక యాక్తసడెింట్. అింతే.”

అనానడు నాయర్ గటిటగా.

ఇింకేిం ప్రశ్నలు లేవనానడు ప్రాసకూయటర్. నాయర్ బోన దిగలేదు.

“మీతో ఒకు విష్యిం చెపాులి” అనానడు జడిజకేస తిర్షగ.

“క్కోపిింగా చెపుిండి” అనానడు జడిజ.

“ఆయన్ దురాురుిడు కాడిండి. నిజింగా మించివాడిండి. జర్షగింది

ప్రమాదవశాతి జర్షగిందిండి. మీర్త్డిని సర్షగాి అర్థిం చేసుకోిండి” అనానడు.

“జడిజమెింట్ చెపుటానిక్త మేమునానిం. మీరు చెపున్వసర్ిం లేదు. మీరు

వెళ్ువచుచ” అనానడు జడిజ. నాయర్ బోనదిగ వెళ్ళత నావైపు చూసాడు.

అత్డి పెదవులు అదురుతునానయి. ‘నీ కోసిం ఇింకేమీ చెయయలేకపోతునానన.

నాక్క చేత్న్యిింది చేశాన’ అన్న ఫ్టలిింగ్ అత్డి మొహింల్ల కనిపస్ిింది.

261
 ఒకుసార్ష లేచివెళ్ళు అత్డిని కౌగలిించుకోవాలనిపించిింది. నాకోసిం

కాదు. అత్డిని ఓదార్చడిం కోసిం. నాయర్ మెలిోగా వెళ్ళు ప్రేక్షక్కల మధయ ఒక

బెించీల్ల కూరోచవడిం చూసూినే వునానన. అత్డు మొదటి నించి అకుడే

వునానడేమో నేనే గమనిించి వుిండన. త్రువాత్ సాక్షని చూస ఉలిక్తుపడ్డాన.

ఆమె ప్రణవి.

ఎనోన యుగాల త్రువాత్ ఆమెని చూచిన్టుట అనిపించిింది.

ఆమె అలాగే అిందింగా వుింది, కానీ పూర్వపు వనెన త్గిింది. కళ్ుక్రిింద

న్లోగీత్లు ఏర్ుడ్డాయి. బహుశా రాత్రిళ్ళు ఎక్కువగా మేలొున్టిం వలోనేమో...

శ్రీనాధ్ నాక్క ఆమె గుర్షించి చెపున్ విష్యింగానీ, త్గిన్ ఆమె అిందింగానీ

- ఇవేమీ న్నన బాధిించలేదు. ఇింత్కాలిం ఆమె ఎిందుక్క రాలేదు నా

దగిర్క్త? వచిచ న్నెనిందుక్క పలకర్షించలేదు? అన్న విష్యమే బాధిస్ిింది.

ఎనోన సింవత్సరాల త్రువాత్ కలుసుక్కన్న ఆపిమిత్రుడిని ఆపాయయింగా

పలకర్షించాలన్న నా భావిం ఆశ్చర్యింగా అనిపించిింది. ప్రణవి కోసిం

నేనిింత్గా ఎదురు చూసుినానన్ని నాక్క తెలీదు.

ఆమె నా త్రుపు సాక్షగా వచిచింది. ఆమె సాక్షయిం న్నన శక్షనించి

త్పుించకపోయినా ఆమెని ఒకసార్ష మళ్ళు చూస్తలా చేసింది.

ఆమెతో కనీసిం ఒకసారైనా మాటాోడ్డలని కోర్షక కలిగింది. కేవలిం

ఒకే ప్రశ్న... జీత్ిం చాలకా? న్నన మర్షచపోవటానికా? ఎిందుక్క.. ఎిందుక్క

నీవా వృతిిల్లక్త దిగావు? అని అడగాలనిపించిింది.

262
 ర్ఘువీర్క్త ఆమె ముఖయమైన్ సాక్ష! ఒక రౌడీ ఆమెని రప్

చేయబోతిండగా నేన అడుాక్కనానన్ని, ఆ ఆక్తసడెింట్ల్ల ఆ రౌడీ

మర్ణించాడనీ నిరూపించగలిగతే చాలు. కేసు బలహీన్మైపోతుిందని

చెపాుడు. అదే ప్రయతినసుినానడు. మాన్భింగిం టైమ్ల్ల హత్య నేర్ిం కాదుట.

కానీ ప్రాసకూయటర్ దానిన వపుుకోవటిం లేదు. నాకూ. ఓింకార్కీ

శ్త్రుత్విం వుిందనీ, నా నించి త్న్ని తాన ర్క్షించుకోవటిం కోసమే ప్రణవిని

కతిితో బెదిర్షించాడనీ, దానిక్త పై ఎతుివేస మేము అత్డిని నిరాయుధుణే

చేసామనీ, ఆ త్రువాత్ నేన అత్నిని చింపవేసాన్నీ వాదిించటానిక్త కావలిసన్

ప్రశ్నలు వేసాడు.

ప్రశ్నల్లి ఆమెని తికమకపరాచడు. నేన గోదావర్షల్ల మునిగ వుిండగా,

న్నన చూడని టైమ్ల్ల కూడ్డ ఓింకార్ ఆమెన మాన్భింగిం చేస్త ప్రయత్నిం

ఏద్ద చేయలేదు. అద్ద ప్రాసకూయటర్ నిరూపించిింది! ఆమె వింటిమీద న్గలు

కూడ్డ లేవు. కాబటిట అత్న శీలిం కోసిం గానీ డబ్దబకోసిం గానీ ఆమెని

బెదిర్షించలేదు. మరిందుక్క కతిి చూపించాడు?

ద్దనిక్త ప్రణవి సమాధాన్ిం చెపులేకపోయిింది. దాింతో ప్రాసకూయటర్

వాదన్క్త బలిం చేకూర్షింది. నిజానిక్త ఓింకార్ ప్రణవి నించి ఏిం ఆశించాడో,

మలిోక పింపగా వచిచ శ్రీనాధ్ని వదిలి న్నెనిందుక్క వెింబడిించాడో

అర్థింకాలేదు.

“హైదరాబాద్ల్ల ముదాీయి మిములిన ఎకుడ మొదటిసార్ష కలిసారు?”

“జూ పార్ు ల్ల”

263
 “వాళ్ళుింటోో ఆయన్తోపాటు ఎనిన రోజులునానరు?”

“మరానడు వెళ్ళుపోయాన.”

“ఆ రాత్రి ఎలా గడిపారు?”

లాయర్ ర్ఘువీర్ అభయింత్ర్ిం చెపాుడు. కానీ ప్రాసకూయటర్ ఆ ప్రశ్న

ముఖయమయిిందని చెపూి... “హింత్క్కడిక్త స్పింటిమెింట్స అనేవి లేవు. త్లిో చీర్,

అద్ద క్రిత్ింరోజు చనిపోయిన్ త్లిో తాలూక్క చీర్ని కటుటక్కన్న గర్ోఫ్రిండ్తో

గడిపాడు. అది అత్డి చవకబారుత్నానిన తెలియచేస్ిింది. అది చెపుించడమే

నా ఉదేీశ్యిం” అనానడు.

లాయర్ ర్ఘువీర్ మరదో అన్బోయ్యింత్ల్ల ప్రణవి గటిటగా

మాటాోడడిం మొదలుపెటిటింది. “ఆయన్ స్పింటిమెింట్స సింగతి సర... అవి

నాక్క ఉనానయి యువరాన్ర్! అిందుకే ఆయన్ దగిర్క్క కూడ్డ నేన

వెళ్ులేకపోయాన. ఒక ఆడ, మగ ఒకే ఇింటోో ఉింటే ఏదో జర్షగపోతుిందని

అనక్కనే మన్సిత్విం మారాలి యువరాన్ర్. ఆ ల్లకింల్ల ఎింతో మింది దగిర్

బింధువులతో ఒకోసార్ష ఒక స్త్రీ, పురుష్యడు ఒకే ఇింటోో ఉిండవలసన్

అవసర్ిం రావచుచ. ప్రతిసారీ ప్రాసకూయటర్గారు అనక్కన్నదే జరుగుతుిందని

నాక్క రాసవవగలరా? ఆయనిింటోో ఆయన్ త్న్ వదిన్గార్షతోనో, మర్దలితోనో

ఒింటర్షగా ఎపుుడూ లేరా?” దుుఃఖింతో ఆమె సవర్ిం పూడుక్కపోయిింది.

ప్రణవిల్ల అింత్ ఆవేశ్ిం ఉిందని నాక్క తెలియదు. కోరుటల్ల గోల, జన్ిం

ఈలలు.

264
 “చూడిండి. మిములిన అడిగన్ ప్రశ్నలక్క మాత్రమే మీరు జవాబివావలి.

అన్వసర్మైన్ విష్యాలు మాటాోడకూడదు” అనానడు జడిజ, గొడవ త్గాిక.

“జర్షగన్ దుర్ఘటన్క్త, అింత్క్రిత్ిం ఎన్నడో నేన ఆయన్ ఇింటోో

వుిండడ్డనిక్త సింబింధిం లేదు. అయినా న్నెనిందుక్క ఆ విష్యిం గుర్షించి

మళ్ళు మళ్ళు అడుగుతునానరు?” ఎదురు ప్రశ్న వేసింది ప్రణవి.

“మేము ఏదడిగనా అది కేసుక్త సింబింధిించిన్ పాయిింట్

అయుింటుింది. అలా లేకపోతే డిఫ్న్స లాయర్ లేచి దానిక్త అభయింత్ర్ిం

చేపాిరు. అింతేగాని మీ ఇష్టిం వచిచన్టుట ఉపనాయసాలు ఇవవడ్డనిక్త ఇది

సనిమా కాదు” అనానడు జడిజ.

సనిమాల్లో చూపించే అలాింటి సనినవేశాలపటో ఆయన్కెింత్ కోపిం

వుిందో మాక్క అర్థమయిింది.

ప్రాసకూయటర్ ప్రశనించటిం కొన్సాగించాడు. “ఆయన్కూ మీక్క

ఎలాింటి సింబింధిం వుింది?”

“అపుటివర్కూ స్తనహిం. పెళ్ళు చేసుకోవాలని భద్రాచలింల్ల

నిర్ేయిించుక్కనానిం. కానీ....” ఆగింది.

“కానీ - ఏమిటి ?”

“ఏమీలేదు.”

“మీల్ల ఇపుటికీ అదే ఉదేీశ్యిం వుిందా?”

“ఉింది.”

“ఉింటే మర్ష వేశాయవృతిి ఎలా చేపటాటరు?”

265
 కోరుట హ్లలింతా గుసగుసలు. జనాలక్త జడీజ వార్షనగ్ ఇచాచడు. హ్లలు

నిశ్శబీిం అయిింది.

“మీరు నా ప్రశ్నక్త సమాధాన్ిం చెపాులి!” రటిటించాడు.

“నా వృతిికీ, మా వివాహ్లనికీ సింబింధింలేదు. వివాహిం అన్నది మా

ఇదీర్ష వయక్తిగత్ విష్యిం” అన్నదామె.

చపుటుో కొటాటలనిపించిింది. ప్రాసకూయటర్ అనానడు – “మీర్షదీరూ

వివాహిం చేసుకోవాలనక్కనానరు. ఈ ల్లపుల్ల అత్న నేర్ింల్ల

ఇరుక్కునానడు. అత్న హత్య చేశాడని మీక్క తెలుసు. అిందుకని అత్నిన

న్ముుకోవటిం ఇష్టింలేక మీరు డబ్దబ సింపాదన్ల్ల పడ్డారు. అవునా?”

ర్ఘువీర్ లేచి అభయింత్ర్ిం చెపాుడు. ప్రాసకూయటర్ న్వువతునానడు.

అత్డిక్త సమాధానాలతో పనిలేదు. కోరుటల్ల జన్ిం అపుుడే ప్రణవి

అడ్రసుకోసిం వాకబ్ద చేసుినానరు. జడిజ ప్రణవిని అసహయింగా చూసుినానడు.

అద్ద కావలిసింది.

“మీ ఇదీర్షకీ శారీర్క సింబింధిం ఎపుటినిించీ వుింది?”

ర్ఘువీర్ మళ్ళు అభయింత్ర్ిం లేవనెతాిడు. అది ఆమెని అవమానిించే

ప్రశ్న అనానడు.

ఆమెక్త ఇష్టమయితే చెపొుచుచన్నానడు జడిజ.

“భద్రాచలిం వచిచన్రోజు రాత్రి-”

266
 “అింటే త్లిో చనిపోయి పదమూడు రోజులు కాకమునపేన్న్నమాట...

త్లిో కర్ుక్త అని శ్లవు పెటిట - మీతో సుఖిం అనభవిించాడన్నమాట” అని

అిందర్షకీ వినిపించేలా సవగత్ింగా “... దారుణిం” అనానడు ప్రాసకూయటర్.

ప్రెస్టతో సహ్ల, జడీజ కూడ్డ వ్రాసుక్కింటునానడు.

ఇది ఓింకార్ హత్యకేస్, నా త్లిో మర్ణిం త్రావత్ నా ప్రవర్ిన్పై

కేస్ నాక్క అర్థింకాలేదు. ప్రణవి బోన దిగింది. కోరుట హ్లల్లోించి బయటక్క

వెళ్ళుపోయిింది. దిగులుగా.... వేదన్గా.

ఆ రోజు కోరుట అయిపోయిింది. సాక్షాయలు కూడ్డ ముగసాయి.

ఆల్లచన్తోటే జైల్లో అడుగుపెటాటన. ఇదే నా శాశ్వత్ నివాసిం

కాబోతోిందా? నా శ్వానిన ఏిం చేసాిరు - ఏ కర్ుల్లనూ న్ముకిం లేని

నాసిక్కడిన్ని జింతువులకీ, పక్షులకీ ఆహ్లర్ింగా వేసాిరా? మెడికల్ సూటడెింట్సక్త

ప్రాక్తటకల్స కోసిం ఇసాిరా? అలా అయితే కొింత్ ప్రయోజన్ిం అయినా

వుింటుింది.

వెింటిలేటర్ ల్లించి నీలాకాశ్ిం ముకు కనిపస్ిింది. న్క్షత్రానిన చూస

ఎింత్కాలిం అయిింది?

నా రూమ్ల్ల క్తటికీ దగిర్ కూరుచింటే ఎదురుగా మన్ుధరావు యిింటి

గోడక్త త్గలిించిన్ దిషిటబొము రాత్రిళ్ళు విింత్గా కనిపించేది. గుడోగూబ

కూరుచని చూసుిన్నటుోిండేది.

గుడోగూబ త్లుచుక్కన్నపుుడలాో పర్ింధామయయగార గురుి వసాిరు.

ఎింత్ చకుగా అబదాధలు చెపాుడు? అము శ్రదధక్రియలు సర్షగాి చెయయమని

267
బ్రతిమాలాడిం. కావాలింటే సాయిం చేసాిన్నానడట. సాయిం ఎిందుల్ల

చేస్తవాడో? పలిస్తి వచిచ భోజన్ించేస వెళ్ళువాడేమో! లేదా భోజన్ింల్ల

చేయిించే ఆధరువులు గుర్షించి చెపేువాడేమో.

మనిషి చనిపోతే ఈ విిందు భోజన్మేమిటి? చనిపోయిన్ మనిషిక్త

ఆత్ుశాింతి అని ఒక వింక. లాభిం పొిందేదింతా బ్రతిక్కన్నవాళ్ళు. హర్ష త్లిో

చనిపోయిన్పుుడు చూసాన. ర్కర్కాల బింధువులు రావడిం. ర్కర్కాల

పదధతులు చెపుడిం. అవనీన హర్ష జర్షపించే వుింటాడు. ఆ అపుులు తీరుచక్కనే

ల్లపలే త్ిండ్రి పోవడిం. మళ్ళు అత్నిక్త ఫ్రష్గా అపుులు!

ఆర్షథకింగా నిలదొక్కుక్కన్న వయక్తి వున్నదాింటోో చనిపోయిన్వార్ష

జాాపకిం కోసిం కొింత్ ఖరుచపెటటడిం వేరు. హర్షలాగా ప్రతినెలా ల్లటు

బడెాట్తో వెళ్ుబ్దచేచ వయక్తి అపుులపాలవడిం అమానష్ిం కదా.

మనిషి ఆల్లచిించే ఏకైక జింతువు అనానరు. ‘ఆల్లచన్’ అింటే

మరవరో ఎపుుడో చెపున్దానిన గుడిాగా అనకర్షించడమేనా? సవయింగా

ఎిందుక్క ఆల్లచిించరు? ఏ పని ఎిందుక్క చేసుినానన అని ఆల్లచిించి

చెయయగలిగతే మనిషిల్ల కొత్ి చైత్న్యిం పుడుతుింది. నేన ఆల్లచిించక్కిండ్డ

ఆవేశ్ింతో చేసన్ ఒక పని ఎదుటివాడి ప్రాణిం తీసిందనీ - దానికీ ఒక

సింవత్సర్ింగా, ఇింత్ ప్రభుత్వ ఖరుచతో అనేక ర్కాలుగా చర్షచసుిన్న ఈ

మనష్యలు - ఒకుసార్ష కూరుచని తాము చేస్త చర్యల గుర్షించి కూడ్డ

ఆల్లచిించగలిగతే?

268
 ప్రతి మనిషి ఆవేశ్పరుడే. వెింటనే వచేచ కొదిీపాటి మాన్సక లాభిం

కోసిం ఒకోుసార్ష చేయకూడని పనలు చేసాిడు. మన్ుధరావు ఆడవాళ్ు

వెింటపడడిం, పర్ింధామయయ సాటఫ్ దగిర్ లించాలు పుచుచకోవడిం, సుశీల

రావుగార్షతో తిర్గడిం - అనీన అలాింటివే. నేన చేసన్ పని కోరుటకెక్తుింది.

వాళ్ళు చేస్తవి దగిరున్న న్లుగురుల్ల మాత్రమే బయటపడేవి. వాళ్ుక్త శక్ష

ఎవరూ విధిించరు.

ఉన్నటుోిండి వెింటిలేటర్ నిించి చలోటిగాలి వీచడిం మొదలయిింది.

గాలి వాసన్ని బటిట వర్ిిం క్కరుసుిన్నటుోగా అనిపించిింది. చీకటి కాబటిట వర్ిిం

కనిపించటింలేదు. ఎనానళ్ుయిింది వరాినిన చూస. చిటపట చినక్కల్లో త్డిస!

గొడుగు కొనక్కునే త్హతులేక ఎింత్ పెదీ వర్ిమైనా న్డుసూినే త్డిచేవాడిని.

ఇపుుడు వరాినిన చూస్త స్తవచఛ కూడ్డ లేదు.

స్తచఛక్క నిజమైన్ అర్థిం ఏమిటి?

ఎవరో చెపున్ సదాధింతాలిన ఆచర్షించటిం, ఎవరో వెలిబ్దచిచన్ భావాలిన

ఆచర్షించటిం - ఇదా స్తవచఛ?

మనష్యయలు సొింత్ింగా ఎిందుక్క ఆల్లచిించరు?

* * *
కోరుటహ్లల్లో వాదోపవాదాలు బలింగా సాగుతునానయి. నా భవిష్యతుిని

ఎవరు నిర్ేయిించబోతునానరో - ప్రేక్షక్కడిలా చూసూి వునానన. నాక్క

కోళ్ుపిందెిం గుర్సిచిచింది. న్నేనమీ మాటాోడనివవక్కిండ్డ కూరోచబెటిట

లాయర్షోదీరూ మాటాోడుకోవటిం గముతుిగా అనిపించిింది.

269
 అసలు నా సవర్ిం నేన విని ఎనానళ్ుయిింది?

జైలుక్త వచిచన్ త్రువాత్ మౌనానేన ఆశ్రయిించుక్కనానన.

మన్సుతో మాటాోడటిం త్పు నోరు విపు మాటాోడటిం చాలా

అరుదైపోయిింది.

నాక్క అర్థింకాని విష్యిం నా గుర్షించికాదు. ప్రణవి గుర్షించి.

ఎిందుకామె న్నన వదిలి వెళ్ళుపోయిింది. మళ్ళు వచిచ ఎిందుక్క కోరుటల్ల న్నన

సపోర్ట చేసూి సాక్షయిం ఇచిచింది? ఆమె న్నన వివాహిం

చేసుక్కిందామనక్కిందా? ఆ చర్చ మా మధయ వచిచిందా?

ఆల్లచన్లతోనే లించ్ టైమ్ అయిింది.

లించ్ త్రువాత్ ఆఖర్ష వాదన్లు మొదలయాయయి. ప్రాసకూయటర్

ప్రార్ింభిించాడు. “యువరాన్ర్! ముదాీయిల్ల చిన్నత్న్ింల్ల నేర్ప్రవృతిి వుింది.

అిందుకే క్కసీిలూ, కరాటేలూ నేరుచక్కనానడు. పదేళ్ుక్రిత్పు శ్త్రువుని కూడ్డ

గురుిపెటుటక్కని చింప పగ తీరుచక్కనానడు. పగక్త కార్ణిం కూడ్డ చాలా చిన్నది.

అింత్ చిన్న కార్ణానికే హత్య చేసన్వాడిని వదిలిపెడితే రపు బయటకొచాచక

మరనోన హత్యలు చేసాిడు.”

‘చెయయన’ అనక్కనానన. ‘... క్తడీన ట్రబ్దల్తో చచిచపోతాన.’

“యువర్ ఆన్ర్ ! ఇత్డి గత్ చర్షత్ర చూస్తి పవిత్రమైన్ ఈ గడా మీద

ఇింత్ అపవిత్రమైన్ ఆత్ులునానయా అని అనమాన్ిం కలుగుతుింది. ఎింత్

బీదవాడయినా, ఎింత్ లేనివాడైనా అపుయినా చేస త్లిోదిండ్రుల ఆత్ుక్త శాింతి

కలిగేలా శ్రదధకర్ులు చేయిసాిడు. ఇత్డు డబ్దబక్త కక్కుర్షిపడి కనీస క్రియలనా

270
చెయయలేదు. ఉించుక్కన్న దానితో పక్తనక్ల కెళ్ళు ‘తాహతు’ వుింది కానీ, ఏ

బ్రాహుడికయినా డబ్దబలిస్తి ఆ త్లిో క్తింత్ పిండిం పెటేటవాడు - అన్న జాాన్ిం

లేదు. హిందువుగా పుటిటన్ ఏ వయకీి సహిించలేని చర్య ఇది. మనిషిగా పుటిటన్

ఏ వయకీి భర్షించలేని చేష్టలివి. ఇత్డిక్త ఆత్ు అనేది లేదు” ఆవేశ్ింగా అనానడు.

“ఇత్న త్లిోని ఆశ్రమింల్ల వదిలేసన్ విధాన్ిం చూడిండి.

సభయసమాజింల్ల ఏ వయక్తి చేయని కార్యిం అని నేన్ింటాన. పరోక్షింగా త్లిో

మర్ణానిక్త ఇత్డే కార్క్కడు. ఇత్డి ప్రవర్ిన్వలేో ఆమె కృింగ, కృశించి

చచిచపోయిింది. ఇలాింటి వయక్తి ఈ సమాజింల్ల వుిండడ్డనిక్త త్గడని

మరోసార్ష మన్వి చేసుినానన. వీర్షవలేో సమాజిం ఇింత్గా క్కళ్ళుపోతోింది.

ఇత్డిని చూస మర్సకడు త్న్ త్లిోదిండ్రులని అలాగే ట్రీట్ చేసాిడు. అదొక

అింటువాయధై పోతుింది. అిందుచేత్ ఇత్డిక్త ఈ సమాజింల్ల ఎలాింటి సాథన్ిం

లేక్కిండ్డ చెయాయలి” గుిండెలనిిండ్డ గాలి పీలుచక్కని ఆగాడు.

“...నా సరీవసుల్ల ఎింతోమిందిక్త ఉర్షశక్ష వేయమని అడగబోయి

సిందేహిించాన. కాని ఈ వయక్తిక్త ఉర్షశక్ష వేయమని అడగటానిక్త నాక్క

ఎలాింటి సిందేహిం, బాధ కలగడింలేదు. అది నా బాధయత్ అనిపస్ిింది.”

కోరుటహ్లల్లో చపుటుో పడ్డాయి. ‘మర్ష ఇది సనిమా సింఘటన్ కాదా’ అన్నటుట

జడిజవైపు చూసాన. ఆయన్ చాలా త్దాత్యింగా ఆ వాదన్ విింటునానడు.

“యువరాన్ర్, ఈ వయక్తి చాలా తెలివైన్వాడు కాదు. త్న చాలా

తెలివైన్ వాడిన్ని అనక్కింటాడు. మాటలు తచి తచి మాటాోడతాడు.

ఒకుసార్యినా త్న్వలో త్పుయిపోయిిందని అన్డిం మీరవరైనా వినానరా?

271
లేదు. క్షమాపణ అనేది అడగడిం నామోషీ అనక్కింటాడు. పశాచతాిపిం

మనిషిని శుదిధ చేసుిిందింటారు. ఇత్డిల్ల పశాచతాిపిం లేదు. చేసన్ పనిక్త

అత్డిల్ల ఎలాింటి బాధ లేదు. అింటే ఇత్డు మనిషికాడు. రాక్షసుడు.

ప్రతిదానికీ త్న్ అభిప్రాయమే కరకటన్నటుట వాదిసాిడు. చేసన్ హత్య కూడ్డ సర్ష

అయిన్దే అన్నటుట త్న్ ప్రవర్ిన్ దావరా భ్రమ కలిగసాిడు. అత్డిక్త ఉర్షశక్ష

విధిించి ఈ సమాజానిక్త స్తవ చేయిండి. సమాజానిన ర్క్షించిండి” హ్లలు

ప్రతిధవనిించేలా ముగించాడు.

త్రువాత్ డిఫ్న్స లాయరు లేచి నిలబడి మాటాోడటిం

ప్రార్ింభిించాడు.

“ప్రాసకూయటర్ గార్షక్త ముదాీయిల్ల ఆత్ు అనేది కనిపించలేదట. నాక్క

మాత్రిం అత్డిల్ల పర్షశుదధమైన్ ఆత్ు కనిపస్ిింది. ఎవర్షకీ ఏనాడూ

అనాయయిం చేయని వయక్తి అత్డు. ఎకుడ పనిచేసనా అది సనిసయర్గా

చేసాడు. అత్డి వయక్తిత్విం అర్థిం చేసుక్కన్నవార్షకే అది గొపుగా అనిపసుిింది”

ఆగాడు.

“...హత్య జర్షగింది. ఆ విష్యానిన నా కోయిింటే వపుుక్కనానడు.

స్తనహితుడు వెళ్ళుపోదామని చెపునా విన్క్కిండ్డ వెళ్ళు పోలీసుస్తటష్న్ల్ల ర్షపోరుట

సవయింగా ఇచాచడు. దానిన బటిట అత్డి నిజాయితీ తెలుస్ిింది.”

ర్ఘువీర్ ఉపనాయసిం సాగపోయిింది. మరోవైపు నాకీ వాదన్లల్ల ఆసక్తి

త్గిపోయిింది. వినాలని కూడ్డ అనిపించడింలేదు. మళ్ళు అదే అనమాన్ిం. ఈ

కేసు నేన హత్య చేశాన్న్న నేరానికా? లేక అము అింత్యక్రియలు సర్షగాి

272
చెయయలేదన్న నేరానికా? దానికీ, ద్దనికీ పెదీ లిింక్కిందింటాడు ప్రాసకూయటర్.

నిజమేనేమో. నేన చేసన్దానిక్త పశాచతాిపడటింలేదని విమర్షశించాడు. అది

మాత్రిం నిజింకాదు. పశాచతాిప పడ్డలిసన్ అవసర్ిం నాక్క కనిపించలేదు.

ఆయనిన పలిచి స్తనహింగా నా మన్సు విపు చెపాులనిపించిింది. ‘అిందరూ

ఒకులాగే ఆల్లచిించరు. ప్రతి మనిషి ఆల్లచన్ వేరుగా వుింటుింది. నా

ఆల్లచన్ని నేన నిర్సుహమాటింగా బయటపెటటటమే నా త్పుని మీరు

అనక్కింటే నేనేమీ చెయయలేన’ అని చెపేి? ... లాభిం లేదు. ఆయన్క్క

అర్థింకాదు.

ఉర్షశక్ష వేస ఒక అమాయక్కడి ప్రాణాలు తియయవదీని ర్ఘువీర్

వేడుక్కింటునానడు. శక్ష వెయయవదీని అన్డిం లేదు. కాని ‘అత్డు చేసన్ నేర్ిం

కావాలని చేసింది కాదు. యాక్తసడెింటల్గా జర్షగిందన్న విష్యిం మన్సుల్ల

పెటుటక్కని ఆల్లచిించ’మని జడీజని అర్షథసుినానడు.

నాక్క లేని ఆసక్తితో ప్రేక్షక్కలు నిశ్శబీింగా కూరుచని తీరుుకోసిం

ఎదురు చూసుినానరు. హ్లలింతా కలయచూశాన. ఇపుుడు నాక్క

తెలిసన్వాళ్ుింతా అకుడకుడ కనిపించారు. శ్రీనాధ్, నాయర్ ఒకచోట కూరుచని

వునానరు. వాళ్ు మొహ్లల్లో భయిం, ఆత్రుత్. వాళ్ుని చూస చిన్నగా న్వావన.

మా ఆఫ్టసు వాళ్ళు, పర్ింధామయయ, మన్ుధరావు అిందరూ వునానరు.

సుశీల కూడ్డ కనిపించిింది. ఆమె కళ్ుల్లో త్డి.

జడిజగారు తీరుు త్యారుచేస్తల్లగా న్నన ఒింటర్షగా మరో గదిల్ల

కూరోచమనానరు. కాస్తసపటిక్త లాయర్ ర్ఘువీర్ గదిల్లక్త వచాచడు.

273
 “మరిం ఫరావలేదు. శక్ష ఎక్కువ పడకపోవచుచ. కావాలింటే నవువ

అపీులు చేసుకోవచుచ” అనానడు.

ఆ అవసర్ిం లేదనానన. జడిజ ఇచిచన్ తీరుుక్త నేన కటుటబడి

ఉింటాన్నానన. నాల్ల ఎలాింటి ఉదేవగమూ లేకపోవడిం లాయర్క్త ఆశ్చర్యిం

కలిగించిన్టుోింది.

“నిజింగా నీక్క భయిం వెయయడిం లేదా?” అడిగాడు.

“భయిం వెయాయలిసన్ అవసర్ిం నాకేమీ కనిపించడిం లేదు” అనానన.

అింత్ల్ల కోరుటహ్లల్లో కలకలిం వినిపించిింది. జడిజగారు

వచిచన్టుటనానరు. బెల్ మ్రోగింది. న్నన కోరుటహ్లల్లోక్త తీసుకెళ్ళురు.

ఎవరో జడిజమెింట్ చదువుతునానరు. ఏవేవో గత్పు కేసుల హిసటరీ

వుింది. నాక్క సర్షగాి అర్థింకాలేదు. నా త్లిోపటో నా ప్రవర్ిన్ గుర్షించి కూడ్డ

చాలా స్తపు చెపాున. కర్ులకని శ్లవు పెటిట, వేశ్యతో వెళ్ుటిం గుర్షించి

చర్షచించి బాధపడ్డారు.

చివరోో జడిజగారు నా వైపు తిర్షగ అనానరు – “ఓింకార్ అనే

యువక్కడిని పాత్పగ కక్షలతో హత్య చేసన్ిందుక్క నినన హింత్క్కడిగా

నిరాధర్షించి... మర్ణించేవర్కూ ఉర్ష తీయవలసిందిగా ఆదేశసుినానన.”

కోరుట అింతా నిశ్శబీిం. చాలా చిత్రింగా.... పర్ింధామయయగారు కూడ్డ

కళ్ళు తుడుచుక్కనానరు. ఒక పశాచతాిప పరావనిక్త మరో కథ

ప్రార్ింభమయిిందేమో - పదిమిందికీ చెపుుకోవచుచ.

274
 జడిజమెింటు ఆఖర్ష వాకయిం చెపుగానే ర్ఘువీర్ న్నన గటిటగా

పటుటక్కనానడు. నేన అత్డిక్త ఆసరా కావటమేమిటి? అపుుడు నాక్క న్వువ

వచిచింది. సుతార్ింగా విడిపించుక్కనానన. పోలీసు వచిచ ‘పదిండి’ అనానడు.

ఎన్నడూ లేని మరాయద. వెళ్ళు వాయన్ల్ల కూరుచనానన. వాయన్ కదిలిింది.

7
న్నన కొత్ి స్పల్ల్లక్త మారాచరు. ఇకుడ నేన పూర్షిగా వింటర్షవాడిని.

స్పల్ బావుింది. ఆకాశ్ిం, న్క్షత్రాలు కూడ్డ కనిపసుినానయి. చివర్షరోజుల్లో ఆ

మాత్రిం కనెసష్న్ ఇవవకపోతే బావుిండదనక్కనానరమో.

ఉర్షశక్ష ఎలా వుింటుిందో ఎపుుడూ చూడలేదు. న్నన ఉర్షతీస్తటపుుడు

చూడటానిక్త ఎవర్యినా వసాిరా? రానివవర్నక్కింటాన. రానిస్తి బావుిండేది.

కొనిన వేలమింది జన్ిం సాడిసుట ఉతాసహింతో వచిచ చూస వుిండేవారు.

వాళ్ుకేిం సింబింధిం లేకపోయినా మొన్న కోరుటక్త రాలేదూ? అలాగే.

జన్ింల్ల వున్న ఈ ఉతాసహ్లనిన ప్రభుత్విం ఎిందుక్క గమనిించదు?

క్రికెట్ మాయచ్ల్ల ఆటసథలిం చుటూట పెటిటన్టుట, బూస్టట, ఎమ్.ఆరఫ్ టైర్ో

ప్రకటన్ల బోరుాలు ఉర్షకింబిం దగిరా పెటొటచుచ. ఈ త్త్ింగాన్నింతా ప్రత్యక్ష

ప్రసార్ింగా దూర్దర్శన్ల్ల ప్రసార్ించేస మధయ మధయల్ల అడవర్టైజ్మెింటుో

వెయ్యయచుచ. చాలా డబ్దబ వసుిింది. జన్ిం చూడర్ని భయమేమీలేదు. రోడుామీద

ఆక్తసడెింటు జర్షగతేనే గుింపులు గుింపులుగా మూగుతారు కదా? ‘మనిషి

చావటిం చూపసాిిం’ అింటే యిింకా వసాిరు. దారుణమైన్ హిింస అనికూడ్డ

275
అనకోన్వసర్ింలేదు. ఇింత్కనాన దారుణింగా ర్కిిం వచేచటటుట కొటుటక్కనే

బాక్తసింగ్ని టీ.వీ.ల్ల చూపసుినానరు కదా.

పేపరువాళ్ుని కూడ్డ అనమతిస్తి బావుింటుింది. ‘మర్ణానిక్త మూడు

క్షణాలముిందు’ అని నా మొహ్లనిన కోోజప్ల్ల తీసకూడ్డ పేజీల్లో వేసాిరు.

అముకాలు పెరుగుతాయింటే వాళ్ళు ‘చావు’ని ముిందు కాయష్ చేసుక్కింటారు.

పేపరువాళ్ళు కదా!

గముతుిగా... సగరట్ తాగే అలవాటు పడిపోయిింది. ఒకసార్ష లాయర్

గారు సగరట్ ఆఫ్ చేస్తి వదీనేశాన. అింత్ వెగటు పుటేటసింది. ఇపుుడ్డ మాట

చెపేి మేజిస్తరట్గారు వరుసగా డజన సగరటుో కాలచమని శక్ష వేసాిడేమో.

అము శ్విం దగిర్ సగరట్ కాలచడమేగా నేన చేసన్ పెదీ త్పుు.

సగరట్ మానాలనక్కన్న వాళ్ుిందర్షకీ నెలరోజుల జైలుశక్ష వేస్తి

చాలు. ఈ ఉపాయిం ఎవర్షకీ త్టటలేదేమో. చెపాులి. చనిపోయ్యటపుుడు చివర్ష

సిందేశ్ిం ఇవవవచాచ? అడగాలి.

చావు గుర్షించి ఎిందుక్తింత్గా ఆల్లచిసుినానరు? వదుీ, వచేచది ఎలాగూ

వసుిింది దానికోసిం సమయిం వేస్టట చేయటిం దేనిక్త? అయితే ఇింకేిం

ఆల్లచిించన? కోరుట గురుివచిచింది. కోరుటల్ల జన్ిం గుర్సిచాచరు.

అింత్మింది న్న్నసహియించుక్కనానర్ింటే - చెపొుదూీ - ఒకోుసార్ష

బాధేస్తది. ఎిందుక్క వాళ్ళు న్నన అర్థిం చేసుకోలేకపోయారు? ప్రాసకూయటర్

ఏమనానడు? నేన సింఘానిక్త చీడపురుగున్ట. నాలాింటివాళ్ువలో సింఘిం

కలుషిత్మై పోతుిందట.

276
 ‘నాక్క శ్క్తివుింది. న్లుగుర్షన కాదు ఆరుగుర్షని కింటాన’ అింటూ

జనాభాని విపరీత్ింగా పెించే మనిషివలో ఈ సింఘానిక్త హ్లని కలగడింలేదా?

ఒకు చెటుటని న్ర్షక్తతే న్ష్టిం ఏమిటి అని దేశ్ింల్ల ప్రతివారు ఒకోు చెటుటని

న్ర్షకేస్తి అది దేశానికీ, వాతావర్ణానికీ హ్లనికాదా?

చచిచన్ ఒక మనిషిని దహన్ిం చెయయడ్డనిక్త బ్రతిక్తన్ రిండు చెటోన

న్ర్కడిం ఎవర్ష దృషిటల్లనూ త్పుుకాదా? ఒక చెటుట పెర్గడ్డనిక్త ఎనేనళ్ళు

పడుతుింది? ఆ విష్యిం ఎవరూ ఆల్లచిించరిం?

దేశ్ింకింటే ఎక్కువగా వాతావర్ణిం కలుషిత్మై పోతోిందని నాలాింటి

వాడు అలా దహన్ిం చెయయడ్డనిక్త నిరాకర్షస్తి అది సింఘ విద్రోహిం క్తిందక్క

వసుిిందా?

అిందరాో ఆల్లచిించని నాలాింటివాడు ఈ సింఘింల్ల పనిక్తరాని

వాడ్డ?

అవున. ఈ సింఘానిక్త నేనే ఏమీ కాన. కాదు ఈ సింఘిం

నాకేమీకాదు.

నాక్క తెలిసన్ింత్వర్క్క ఈ మనష్యల్లో నిజాయితీ లేదు. న్మిున్

నిజానిన నిర్భయింగా చెపుుకోగలిగే ఆత్ుసథయిర్యిం లేదు. ప్రతివాడు త్న్ కోసిం

కాక్కిండ్డ న్లుగురూ ఏమనక్కింటారో అని బ్రతికేవాడే. అలాింటి సింఘింల్ల

నేన న్మిున్ సదాధింత్ిం ఇది . ‘ద్దనిన నేన ఆచర్షసాిన. అిందుల్ల త్పుులేదు.’

అని నాలాింటి వాడు బహిర్ింగింగా చెపుుక్కింటే, అత్డు ఛస్తి ఈ సింఘింల్ల

బ్రత్కడ్డనిక్త వీలేోదని చింపేసాిరు.

277
 అిందుకే ఈ సమాజిం నాకొదుీ. ద్దనినించి దూర్ింగా పోవడమే నాక్క

మేలు. అిందుకే ఈ సింఘానిన నేన బహిష్ుర్షసుినానన.

* * *
“జైలర్గారు నా క్తమునానరు” పెదీ పుసికిం పటుటకొచాచడు జవాన.

తీస చూస్తి భగవద్దిత్.

“వదుీ.” తిపు ఇచేచశాన.

“రామాయణిం గానీ, మహ్లభార్త్ింగానీ తెచిచ పెటటనా?” అడిగాడు.

“అవసర్ిం లేదు. వీలయితే అయన్ రాయిండ్ వాసన్ ‘అటాోస్ట ష్కగ్ిడ్’

న్వల తెచిచ పెటుట. చదివి చాలాకాలిం అయిింది” అనానన.

“అదేిం న్వల?” అడిగాడు ఆశ్చర్యింగా.

“వయక్తితావనిన ఎలా బ్రతిక్తించుకోవచోచ చెపున్ న్వల. చనిపోయ్య

ముిందు అది మరోసార్ష చదివినా త్ృపిగా వుింటుింది” అనానన.

మాటాోడక్కిండ్డ వెళ్ళుపోయాడు.

ఆ సాయింత్రిం మళ్ళు వచాచడు. “నినన చూడ్డానిక్త సావమీజీ వచాచరు.

తీసుక్కరానా?” అనానడు.

“ఏ సావమీజీ?” అడిగాన.

“పేరు తెలియదు. ఎపుుడూ వసుిింటారు. ఖైద్దలక్క మించి మాటలు

చెపుిింటారు. అిందరూ ఆయనిన సావమీజీ అింటారు. ఇవావళ్ నినన చూస

మాటాోడ్డానిక్త జైలర్గారు స్పుష్ల్గా పలిపించారు.”

278
 “అవసర్ిం లేదని చెపుు. నాకెవర్షతోటీ మాటాోడ్డలని లేదు.” జవాన

వెళ్ళుపోయాడు.

జైలుక్త కూడ్డ సావమీజీలు, బాబాలు వసుిింటారా! ఏిం చెపాిరు?

‘నవువ పాపిం చేశావు న్ర్కానిక్త వెళ్తావు. నా మాటవిని నాలుగురోజులు

దైవ ప్రార్థన్ చేస్తి సరాసర్ష సవరాినిక్త వెళ్ళుపోతావు.ఆ దార్ష నేన చూపసాిన’

అింటారా?

ఒక మనిషిని దారుణింగా హత్య చేసన్ నాక్క న్ర్కిం కాక సవర్ిిం

లభిసుిిందని వాళ్ళు న్ముుతునానరా? మర్ష కోరుట నాక్క శక్ష ఎిందుక్క వేసింది?

నాతో నాలుగు రోజులపాటు దైవప్రార్థన్లు చేయిస్తి సర్షపోయ్యది కదా! నేన

ప్రార్థన్ సర్షగాి చేసుినాననో లేదో చూడటిం కోసిం న్లుగురు పోలీసులిన

కాపలా పెటుటకోవచుచగా కావాలింటే.

సవరాినిన చేర్టానిక్త అింత్ సులభమార్ిిం వుింది కాబటిట బ్రతిక్తన్నిన

రోజులు అనిన ర్కాల పాపాలు చేస సుఖాలు అనభవిసుినాన ఎింత్

అనాయయింగా డబ్దబ ఆర్షజించినా అయిదు రూపాయలు పెటిట దేముడికో

కొబబర్షకాయ కొడితే ఆయన్ పొింగపోయి త్పుులనీన మాఫ్ట చేసాిడు అన్న

ధీమా.

ఎవరో వసుిన్న అలిక్తడిక్త త్లతిపు చూశాన. కాషాయవసాాలు, మెడల్ల

రుద్రాక్షలు, సావమీజీ కాబోలు. నేన కలవన్న్డింతో చెపుక్కిండ్డ వచేచసాడు.

నేన కూరుచన్న చోటునిించి కదలలేదు.

279
 “ఎిందుక్క బాబూ న్నన చూడడ్డనిక్త ఇష్టపడటింలేదు” అనానడు.

కింఠింల్ల కృత్రిమింగా అలవాటయిపోయిన్ మార్ీవత్విం ఉటిటపడుతోింది.

త్న్నక ఉన్నత్సాథయిల్ల వున్న పవిత్ర పురుష్యడిగాన, నేన బ్దర్దల్ల

కొటుటక్కింటున్న కీటకింలాగాన వుింటే, న్నన ర్క్షించి ప్రక్షాళ్ళత్ిం చేయటానిక్త

వచిచన్ పుణయమూర్షి అనక్కింటునానడు. న్నన ప్రేమగా పలకర్షించడిం అత్డిల్ల

దైవతావనిక్త ఉదాహర్ణింగా భావిసుినానడని అర్థమయిింది.

“నవువ చాలా అజాాన్ింల్ల వునానవు. చనిపోయిన్ నీ త్లిో ఆత్ు కూడ్డ

క్షోభిసుిింది. ఇపుటికయినా నీ త్లిో శ్రదధ కర్ులు సక్రమింగా నిర్వహిించి

ఆవిడన కాపాడు. అది నీకూ మించిది” అనానడు.

“అలాగే. నాక్క కావలసన్ పదారాధలు తెచిచ పెడతారా?” అడిగాన

కామ్గా.

“త్పుక్కిండ్డ నాయనా. అనీన తీసుకొచిచ దగిరుిండి జర్షపసాిన.

ఖరుచలు కూడ్డ నేనే పెటుటక్కింటాన. నినన, నీ క్కటుింబానిన న్ర్కింనిించి

ర్క్షించడమే నా లక్షయిం.”

“అయితే అయిదుగురు బ్రాహుణులతోపాటు ఖడిమృగ మాింసిం,

పొటేటలు మాింసిం, ముళ్ుచేపలు, తేనె, బియయిం పటుటకొచిచ వింట చెయయిండి”

అనానన.

“ఛీ, అవనీన ఎిందుక్క?”

“ఖడి మృగ మాింసింతో శ్రదధ భోజన్ిం పెడితే పత్రులు తుది

లేన్ింత్ కాలిం త్ృపిపడతార్ని మనవు చెపాుడుగా.”

280
 “ఈ రోజుల్లో బ్రాహులు మాింసాహ్లర్ిం తిన్ర్ని నీక్క తెలుసుగా.”

“అపుటి రూలుస ప్రకార్ిం తిన్మిందాిం.”

“త్పుు నాయనా. అపుటి రోజులు మారాయి. ఇపుటి పదధతి ప్రకార్ిం

నేన జర్షపసాిన”.

“అదే నేన్నేది. పదీతులు మారుతునానయి. రపు నా పదధతి అమల్లోక్త

రావచుచ. పత్రులక్త శ్రదధిం పెటటడిం తెలివిలేని పని అనిపించవచుచ. నేన

కాలింకింటే కొించెిం ముిందు మారాన. అది అర్ధిం చేసుకోిండి చాలు.”

దాదాపు అర్గింటస్తపు నినన విసగించి, ఓడిపోయి, మొహిం వేలాడే

సుక్కని న్నన తిటుటక్కింటూ వెళ్ళుపోయాడ్డయన్.

ఆల్లచిించి చూస్తి అతి మామూలు మనిషి కూడ్డ సమాజ పత్నానిక్త

కార్ణిం అవుతనే వునానడు. అిందరూ నైతిక విలువల గుర్షించి మాటాోడేవార

కాని ఒకు చెడుని ధైర్యింగా విమర్షశించేవాళ్ళు లేరు.

వీళ్ు గుర్షించి ఎిందుక్క నేనిలా ఆల్లచిించాలి? వదుీ. పడుక్కని కళ్ళు

మూసుక్కనానన. “శూన్యింల్లన్యినా చూసూి భగవింతుడిని దర్షశించుకోవచుచ

నాయనా!” అనానడు సావమీజీ. శూన్యింల్ల నాక్క ప్రణవి కనిపస్ిింది.

ప్రణవి ఏిం చేసుిింటుింది? నా కోసిం దైవ ప్రార్థన్ చేసుిింటుిందా? లేక

ఏ విటుడితోనైనా గడుపుత వుింటుిందా?

* * *

281
 జైలర్ వచిచ చెపు వెళ్ళుడు. అపీులు చేసుకోవాలింటే ఈ రోజే చివర్ష

రోజట. మరోసార్ష ఆల్లచిించమనానడు. అవసర్ిం అయితే లాయర్ ర్ఘువీర్

ఫోన్ చెయయమనానడట.

అలాింటి అవసర్ిం ఏమీ లేదని చెపేుశాన.

“మీ ఆరోగయిం సర్షగా లేన్టుోింది. డ్డకటర్షన పింపనా?” అనానడు. “నేన

ఆరోగయింగానే వునానన. డ్డకటర్ అవసర్ింలేదు” అనానన. అత్డు నా వైపు

జాలిగా చూసూి వెళ్ళుపోయాడు.

వెింటిలేటర్ వుిండడింతో పగలూ, రాత్రీ బాగా తెలుసుినానయి. కాని

ఎనిన పగళ్ళు, ఎనిన రాత్రులు గడిపానో లెకుమాత్రిం జాపిక్త రావడిం లేదు.

రోజులు ఎనిన గడిస్తినేిం? ఎదురు చూసుిన్నది ఆ ఒకు రోజు కోసిం. అది

మాత్రిం తెలియడింలేదు.

సాధార్ణింగా ఉర్ష తెలోవారుజామునే తీసాిర్ట. అింటే అర్థరాత్రి

తాలూక్క ఏ సమయింల్లనైనా వాళ్ళు రావచుచ. చెయాయలిసన్ కార్యక్రమిం

చాలా వుింటుిందిగా మర్ష. ఆ జర్షగేదేదో త్వర్గా అయిపోతే బావుిండున.

ఎిందుకింటే ఆల్లచిించడ్డనిక్త వసుివే దొర్కడింలేదు.

నేన్లా పడుక్కనే వునానన. గత్ వార్ిం రోజులుగా నేనెక్కువగా

లేవడింలేదు. మర్ణిం దగిర్ కొసుిిందన్న భయింవలో అలా ఉింటునానన్ని

వాళ్ునకోవడింల్ల త్పుులేదు. పొతిి కడుపుల్ల న్నపు గుర్షించిగాని, నేన

పడుతున్న బాధ గుర్షించిగాని నేనెవర్షకీ చెపులేదు. చెపుదలచుకోలేదు కూడ్డ.

282
 వాళ్ళు నాక్క ఉర్షశక్ష అమల్లో పెటేట ల్లపలే నేన చచిచపోవాలి.

సింవత్సర్ిం పైగా వాళ్ళు తీసుక్కన్న శ్రమ, ఖరుచపెటిటన్ డబ్దబ అనీన వృధా

అవావలి. అది నా విజయిం అవుతుింది. వాళ్ుని నేన ఫూల్ చేశాన్న్న

విష్యిం నా మర్ణిం త్రావత్గాని వాళ్ుక్క తెలియకూడదు.

పగలు ఎక్కువగా నిద్రపోవడిం మొదలుపెటాటన. అర్థరాత్రి మేల్లువడిం

అలవాటు చేసుక్కనానన. అపుటి నించి వాళ్ళు వసాిరమోన్ని ఎదురు

చూడడిం. ఆకాశ్ిం ముదురు నీలిం నిించి లేత్ ఎరుపుల్లక్త దిగేవర్క్క అదే

ఎదురుచూపు. వాళ్ు అడుగులు వినిపసాియ్యమోన్ని చెవులు ర్షక్తుించి

విింటాన. వాళ్ళు రాలేదింటే మరో ఇర్వై నాలుగు గింటలు బ్రతికే

వుింటాన్న్నమాట.

అలవాటు ప్రకార్ిం అర్థరాత్రి మెలక్కవ వచిచింది. వెింటిలేటర్ల్ల నిించి

నీలాకాశ్ిం, మెరుసుిన్న న్క్షత్రాలు కనిపసుినానయి. నిన్న ఎడిం వైపుక్త

కనిపించిన్ న్క్షత్రిం ఈ రోజు మధయక్త వచిచింది. రపటికది క్కడివైపుగా వచిచ

మరానటిక్త కనిపించక్కిండ్డ పోతుింది. ఆ దార్షన్ మరో న్క్షత్రిం న్డిచి

వసుిింది. ఆ రిండో న్క్షత్రానిన చూస్తింత్వర్క్క నేనింటానా?

అింత్ల్ల వర్ిండ్డల్ల అడుగుల చపుుడు. ఒకరు కాదు. యిదీరు కాదు,

కనీసిం న్లుగురైనా వసుిిండ్డలి. అింటే నేన ఇింత్కాలిం సహజ మర్ణిం

కోసిం చూసన్ రోజు రాకముిందే వాళ్ళు నా కోసిం వచేచసుినానరు. విజయిం

నాది కాదు, వాళ్ుది కాబోతుింది. దిగులుగా అనిపించిింది. కళ్ళు

283
మూసుక్కనానన. అపుుడు అనిపించిింది. వెనన మధయల్ల శూలింతో గుచిచన్టుట!

గుచిచ గర్గరా తిపున్టుట!! దిక్కులు అదిర్షపోయ్యలా కేక పెటాటన!!!

వాళ్ళు ల్లపలక్క వచాచరు. న్నన ల్లపబోయారు. న్డుిం దగిర్ న్నపుతో

మళ్ళు నాక్క తెలియక్కిండ్డనే కేక పెటాటన. వాళ్ళు కింగారుపడ్డారు. నాక్క

సుహ త్పుుతోింది. డ్డకటర్ న్నన పరీక్ష చేసుినానడు. న్నపుతో నేన విల విల

లాడిపోతునానన. వాళ్ళు మెలిోగా ఎత్ిడిం తెలిసింది. త్రావత్ ఏిం జర్షగిందో

తెలియలేదు.

8
మెలక్కవ వచిచింది. గదిల్ల ఏవో శ్బాీలు వినిపసుినానయి. కళ్ళు
తెర్వబోతే బరువుగా మూసుక్కపోయాయి. ఆ అర్క్షణింల్ల నా చేతిక్త

గుచచబడిన్ స్పలన్ సూదిని గురుిపటాటన.

నేనెకుడునానన? జైలు కాదు. న్డుిం దగిర్ న్నపుగా వుింది. చేతోి

అదుముక్కనానన. బాయిండేజి త్గలిింది. అింటే నేన హ్లసుటల్లో వునాననా? ఎలా

వచాచనికుడిక్త? జైల్లో న్నన ఉర్షక్త తీసుకెళ్ుడ్డనిక్త వచిచన్పుుడు నా పర్షసథతి

తెలిసపోయి తెచిచ హ్లసుటల్లో పడేశారు అనక్కింటాన.

“డ్డకటర్ ! కదులుతునానడు” ఎవర్షదో స్త్రీ కింఠిం.

“ఇింజక్షన్ ఇవువ ససటర్” పురుష్ కింఠిం. డ్డకటర్, న్ర్స అన్న మాట.

జబబమీద సూది గుచిచన్ నెపు. మళ్ళు నిద్రల్లక్త జార్షపోయాన.

284
 మళ్ళు మెలక్కవ వచేచసర్షక్త త్లభార్ిం త్గిన్టోనిపించిింది. గదింతా

కలయచూశాన. హ్లసుటల్ గది. నా చేతిక్తింకా స్పలన్ ఎక్కుతోింది. మరో

ప్రకు క్కరీచల్ల శ్రీనాధ్ కూరుచనే నిద్రపోతునానడు.

శ్రీనాధ్ని ఎలా రానిచాచరు? అింతా అయోమయింగా అనిపస్ిింది.

న్డుిం దగిర్ భార్ింగా వుింది. త్డిమి చూస్తి చాలా పెదీ భాయిండేజి. నాక్క

ఆపరష్న్ అయిిందా?

నేన కదలడిం గమిించిన్టుోనానడు. శ్రీనాధ్ కళ్ళు తెర్షచాడు.

“ఎలా వుింది?” అనానడు.

“నాకేమయిింది శ్రీనాధ్?”

“ఆపరష్న్... క్తడీన ట్రాన్సఫాోింట్ చేశారు. ఆపరష్న్ సకెసస్ట అయిింది.”

“నాక్క క్తడీన ప్రాబోిం అని వాళ్ుకెలా తెలిసింది?”

“నవువ చాలా సక్ అయిపోయావు. తీసుకొచిచ హ్లసుటల్ల్ల అడిుట్

చేశారు. మాక్క కబ్దరు వచిచింది. వచాచిం. వెింటనే ఆపరష్న్ చేస్తశారు.” నా

అనమానాలనీన తీరచశాడు.

“అనారోగయింతో ఉన్న మనిషిని ఉర్షతీయరు కాబోలు.

ఆరోగయింక్కదుటపడేలా వైదయిం చేయిించి, బాగుపడా త్రావత్ ఉర్షతీసాిర్న్నమాట.

భలే బావుింది” అనానన.

ఆ మాటలక్క శ్రీనాధ్ నావైపు ఎగజయిటిింగ్గా చూసాడు. దగిర్షగా

వసూి- “నీ శక్ష ర్దీయిపోయిింది తెలుసా నీక్క!” అనానడు. అత్ని సవర్ింల్ల

సింతోష్ిం.

285
 “శక్ష ర్దీయిిందా? ఎలా?” ఆశ్చర్యింగా అడిగాన.

“నీ ఆరోగయ పర్షసథతి సర్షగాి లేదుగా. అిందువలో. నవివింకేిం

ఆల్లచిించక్క. పడుకో” అనానడు శ్రీనాధ్.

రిండు రోజుల త్రువాత్ కొదిీగా మామూలు మనిషిన్యాయన.

అపుుడు చెపాుడు శ్రీనాధ్ నెముదయిన్ సవర్ింతో... నేన పెదీగా షాక్

తిన్క్కిండ్డ....

“ప్రణవి చచిచపోయిింది.”

ఆ సమయానిక్త నేన పకుక్త వతిిగలోటానిక్త ప్రయతినసుినానన. అత్ని

మాటలక్త అలాగే ఆగపోయాన. నాల్ల కదలికలేదు. ఎగజయిట్మెింట్, షాక్,

దుుఃఖిం.... ఏమీలేవు. అనినటికనాన అతీత్మైన్ నిశ్శబీిం. పెదీ శ్బీింతో ఒక

కెర్టిం వచిచ ఒడుాన కొటిట వెళ్ళు పోయిన్పుటి నిశ్శబీిం.

ప్ర...ణ...వి...చ...ని...పో...యిిం....దా?

“అవున. ఆత్ుహత్య చేసుక్కని చనిపోయిింది.”

“అింత్ ఆత్ుహత్య చేసుకోవలసన్ అవసర్ిం ఎిందుకొచిచింది?”

అయోమయింగా అడిగాన.

“నినన ర్క్షించటిం కోసిం...”

“నవువ చెపేుది నాకేమీ అర్థింకావడిం లేదు శ్రీనాధ్.”

“ఆమె విష్ిం తీసుక్కని, ఇింక తాన బ్రత్కదని డ్డకటరుో నిర్ేయిించాక

అపుుడు మేజిస్తరట్ని పలిచి స్తటట్మెింట్ యిచిచింది.”

286
 ఏదో అనమాన్ిం.... చిన్న అనమాన్ిం... ల్లల్లపలే పెదీదవుతింటే...

మోచేతిమీద లేవటానిక్త ప్రయతినసూి అడిగాన. “ఏమని స్తటట్మెింట్

యిచిచింది?”

“ఆ హత్య నవువ చేయలేదనీ.... త్నే చేసాన్ని...”

“అ...బ...దధిం” ఆ ఆసుత్రి గోడలు బీటలు వారలా అర్షచానా! లేదు.

నా ఎదుటి మనిషిక్త కూడ్డ ఆ విష్యిం తెలుసు. నేన బిత్ిర్పోయి

చూసుిిండిపోయాన. శ్రీనాధ్ అర్థిం చేసుక్కింటున్నటుో త్లూపాడు. “...కోరుటలు

వాదోపవాదాలూ ఇవేమీ లేవు. కేవలిం ఆమె స్తటట్మెింట్ ర్షకారుా చేయటానిక్త

మాత్రమే సమయిం వుిండిింది. తెలివితేటలతో అలా పాోన్ చేసింది.

చనిపోయిన్ ఓింకార్ని త్న్ మావయయ పింపించాడట. ఎలాగయినా త్న్ని

వయభిచార్ వృతిిల్లక్త దిింపటింకోసిం ఓింకార్ త్న్ని ఫాల్ల అయాయడట.

అింత్వర్కూ కరకేట. ఎిందుకింటే ప్రణవి మర్ణించిన్ త్రువాత్ పోలీసులు

ఆమె మావయయని అరసుటచేస కేసు పెటాటరు. నాలుగు కొడితే వపుుక్కనానడు....

త్నే ఓింకార్ని పింపాన్ని. మలిోక కూడ్డ అదే రౌడీని ఏరాుటు చేయటింతో

మన్ిం కన్ఫూయజ్ అయాయిం....”

నేన విన్టిం లేదు. ప్రణవి గుర్షించే ఆల్లచిసుినానన. మేజిస్తరట్

ఇదింతా నిజిం అని ఎలా న్మాుడు?

“న్మిుించిింది” అనానడు శ్రీనాధ్. “వాడు అింత్క్కముిందే చితిరుల్ల

ఆమెని రప్ చేసన్వాడట. అద్ద అబదధమే చెపుింది. రప్ విష్యిం నీక్క

తెలియబరుసాిన్ని త్ర్చూ బెదిర్షించేవాడట. త్న నినన పెళ్ళు చేసుకోవాలన్న

287
ఉదేీశ్యింతో వుింది. ఆ సింగతి తెలిస్తి నవువ వపుుకోవేమోన్ని భయపడిిందట.

ఈ ల్లపల నవువ రావటిం, కొటటటిం జర్షగింది. నీక్క సుహ వసుిిండగా వాడు

మళ్ళు లేచాడనీ, నినేనమైనా చేసాిడన్న భయింతో త్నే అత్డి త్ల రాతికేస

కొటిట చింపేసాన్ని చెపుింది! హత్య జర్గాినే ఆ నేర్ిం నవువ నీ మీద

వేసుక్కింటునానవుట. మూత్రహిిండ్డల వాయధి వుింది కాబటిట ఎలాగూ

ఎక్కువకాలిం బ్రత్కవనీ, అిందుకని నేర్ిం నీ మీద వేసుక్కనాన త్పుులేదనీ

ఒపుించావుట. నీక్క ఉర్షశక్ష వేసన్పుటినించి త్న మాన్సకింగా చాలా

అప్స్పట్ అయాయన్నీ, త్న చేసన్ త్పుుక్త నవువ శక్ష అనభవిించటిం

భర్షించలేక ఆత్ుహత్య చేసుక్కింటునానన్నీ చెపుింది. కానీ అసలు

జర్షగిందేమిటో మన్ ఇదీర్షకే తెలుసు” శ్రీనాధ్ చెపుటిం ముగించాడు.

బాధగా కళ్ళు మూసుక్కనానన. ఆ రోజు ప్రణవి వెళ్ళుపోతుింటే ఆమె

కళ్ుల్లో కనిపించిన్ మెరుపుక్త ఇద్ద కార్ణిం!

“అన్నటుో నీకో ఉత్ిర్ిం వ్రాస పెటిటింది. ఆపరష్న్ సకెసస్ట అయి నవువ

పూర్షిగా ఆరోగయవింతుడివి కాగానే ఇముింది” అింటూ సీలు చేసన్ కవర్

అిందిించాడు శ్రీనాధ్.

చాలా స్తపు దానిన విపులేకపోయాన. విపుక్కిండ్డ ఉిండనూ లేక

పోయాన. కవరుల్ల చిన్న వుత్ిర్ిం వుింది.

288
 నా నీక్క,

నీక్క గురుిిందా?

మొదటిసార్ష నేన అమాయకింగా నీక్క ఉత్ిర్ిం వ్రాసన్పుుడు,

ఇింత్ సుటపడ్ ఉత్ిర్ిం నేనేపుుడూ చూడలేదని పర్షహసించావు. నాక్క ఆ

రోజు వివర్షించి చెపుగలిగే జాాన్ిం లేకపోయి వుిండొచుచ. కానీ నాల్ల

అజాాన్ిం లేదు. నా ప్రేమ ఆ రోజుకీ ఇపుటికీ... అదే ప్రేమ.

నీ నీక్క మనష్యలమీద న్ముకిం లేదు. నాకేమో అపార్మైన్

న్ముకిం. మనిదీర్ిం ఒకే పర్షసథతుల్లోించి వచిచనా, మాన్వ

సింబింధాలపటో ఆశావాదింతో నేనూ, నిరాశావాదింతో నీవ

బ్రతికాము. కానీ నేనే గెలాచన. ఎిందుకింటే, “ప్రేమిించటిం” ల్లని

అపార్మైన్ ఆన్ిందానిన పొిందుత వచాచన కాబటిట. అిందుకే నవువ

నీ అభిప్రాయాలు కర్ుశ్ింగా, కఠిన్ింగా, నిర్సుహమాటింగా చెపుత

ఉింటే, నేన నా అభిప్రాయాలు మన్సుల్లనే మౌన్ింగా విింటూ

వుిండేదానిన!

నీల్ల వున్న ఇింకో గుణిం ఏమిటింటే, నీ అభిప్రాయాలిన నవువ

చాలా దృఢింగా న్ముుతావు. వాటి చుటూట ఒక పటిష్టమైన్ గోడ

నిర్షుించుక్కింటావు. నీ వాదనా పటిమతో వాటిక్త బలిం

సమకూరుచక్కింటావు. అవత్లివార్ష బలహీన్త్ నీక్క సావర్థింగా

కనిపసుిింది.

ప్రేమ కూడ్డ సావర్థిం అన్న న్ముకిం నీది!

289
 నీక్క నా పటో గాఢమైన్ ప్రేమలేదని నాక్క తెలుసు. ఆ

మాటకొస్తి ఎవర్షపటో నీకే అనబింధిం లేదు. అలా అని కరుణలేదని

కాదు. పారుుల్ల కాలుిన్న ఎిండల్ల పనిపలోని చూసనా నవువ

కర్షగపోతావు. కానీ ఆ పాపపటో కరుణని ప్రదర్షశించటానిక్త బదులు, ఆ

పర్షసథతులు కలిుించిన్ చుటూట వున్న వయక్కిలపటో దేవష్ిం

పెించుక్కింటావు. అిందువలో నీ మన్సుల్ల ప్రేమా, కరుణా

స్ర్విించటానిక్త బదులు, ఎపుుడూ ఆ దారుణమైన్ పర్షసథతులపటో కస్త

ప్రసుూటమవుతుింది. అవునా? ఆల్లచిించు. ఎపుుడూ ఎదుటి మనిషి

మన్సుల్లని, ప్రవర్ిన్ల్లని చీకటి కోణాలేన చూడటిం సాగస్తి నీక్క

మిగలేదేమిటి? చిరాక్క, కోపిం, అసహయిం... ఇవేగా.

ప్రతీ మనిషిల్లనూ మించీ, చెడూ ఉింటాయి. మించిని

చూడటానిక్త ప్రయతినించు. సాటి మనిషితో సత్సింబింధాలు

పెించుకోవటానిక్త స్తనహహసిిం సాచు. ఈ ప్రపించింల్ల ఎవరూ

నూరుశాత్ిం మించివారు కాదు. ఎవర్ష బలహీన్త్లు వార్షవి. ఆ

బలహీన్త్లేన నవువ చూడటిం కొన్సాగస్తి, చివర్షక్త అదే నీ బలహీన్త్

అవుతుింది. ఇక ఎపుటిక్త నీ మొహిం మీద ఆహ్లోదకర్మైన్ చిరున్వువ

రాదు.

ఈ క్షణిం నించీ నవువ ప్రేమిించాలి!

290
 నీ జీవిత్ిం నాది. ఈ హక్కు నాక్క నినన ఉర్షకింబిం నించి

ర్క్షించటిం వలో వచిచింది కాదు. నినన నిసావర్థింగా ప్రేమిించటిం

వలన్ వచిచింది.

నవువ ప్రేమిించటిం నేరుచకోవాలి.

సాటి మనిషి మీద న్ముకిం ఏర్ుర్చుకోవాలి.

అింటే?...

నవువ వివాహిం చేసుకోవాలి. సింసార్ిం కొన్సాగించి, నీ

నిర్షోపిత్ నించి బయటపడ్డలి. నా శ్చష్జీవితానిన నీక్తసూి, నేన

కోరుక్కన్న ఆఖర్ష కోర్షక మిత్రమా ఇది.

నీ

ప్రణవి.

ఉత్ిర్ిం చదవటిం పూర్షిచేస అలాగే వుిండిపోయాన. ఆఖర్ష వాకాయలు

క్కోపిింగా వునాన వాటి అర్ధిం అన్లుమని నాక్క తెలుసు. ఆమె న్నన

వివాహిం చేసుకోమన్నది శారీర్క సుఖిం కోసిం కాదు. మాన్సక సింగింమిం

కోసిం. నిజింగా దాని అవసర్ిం నాక్కన్నటుోింది.

ఒకసార్ష వెన్క్తు తిర్షగ చూసుక్కింటే నా ఆల్లచన్ల్లో కేవలిం

మొిండిత్న్ిం మాత్రమే కన్బడిింది. నాణ్ణనిక్త రిండోవైపు నేన చూడలేదు.

ఆమె అన్నటుో ఈ జీవిత్ిం ఆమెది!

ఆమె కోర్షక తీర్చటిం నా విధి.

291
 ఈ క్షణిం నించీ నేన మామూలు మనిషిగా బ్రతుక్కతాన. విశ్చోష్ణ

కనాన ర్సాసావదన్ ముఖయిం చేసుక్కని జీవిసాిన.

నా కళ్ుల్లో నీళ్ళు వసుినానయి. ఇది నాల్ల మొదటి మారుు.

ప్రణవి విజయిం సాధిించిింది.

నాక్క జాాపకిం వచాచక మర్సక వయక్తి కోసిం మొదటిసార్షగా ఏడ్డచన.

292
 ఉపసంహారం
ఆకాశ్ింల్ల మెరుపుల తాలూక్క వెలుగు క్తటికీల్లించి గదిల్లక్త
పడుతింది. ఉరుముల శ్బీిం వస్ిింది. ఇింటి బయట మింగళ్వాదాయలు

మ్రోగుతునానయి.

నేన్లాగే పైకపుుకేస చూసూి పడుక్కనానన. అింత్కనాన ఏిం

చెయయగలన? రోజులు... వారాలు... నెలలు....

అపుటిక్త నేన జీవచఛవింగా మార్ష ఎనిన నెలలయిిందో - లేక

సింవత్సర్ిం దాటిిందో కూడ్డ తెలీదు. నా గది క్తటికీల్లించి వెలుతురు

మాయమై, గదిల్ల ద్దపిం వెలిగతే ఒకరోజు గడిచిన్టుో. అలా ఎనోన రోజులు

గడిచాయి. రాత్రిిళ్ళు భార్ింగా సాగాయి.

నేనూ, సూరుయడు మాత్రిం మిగలి ఉింటామని నాక్క తెలుసు. దేవుడి

వర్ిం వలో భూమికూడ్డ నాకనాన ముిందే విధవింసిం అయిపోతుింది. నా

కళ్ుముిందే నా కొడుక్కలూ, మనష్యలూ కూడ్డ మర్ణసాిరు. నేన్నకుడినే

చిర్ింజీవిని. మృతుయింజయుణే.

అయితే, దేముడు నా క్తచిచింది వర్ిం కాదనీ, శాపమనీ అపుటికే నాక్క

బాగా అర్థమైింది.

సాటి మనిషి మీద న్ముకిం పూర్షిగా పోయిన్ సథతిల్ల - ఉర్షశక్ష

దావరా నేన ఛసాినా - మూత్రపిండ్డలు ఫ్యిల్ అవటింవలో ఛసాినా అని

ఎదురుచూసుిన్న సమయింల్ల ప్రణవి చేసన్ తాయగిం న్నన కదిలిచవేసింది.

293
ఆమెక్క వాగాీన్ిం చేసన్ విధింగా జీవితానిన పాజిటివ్ కోణింల్లించి చూడటిం

నేరుచక్కనానన.

ల్లతుక్క వెళ్ళు త్ర్చి చూడకపోతే మనిషికీ, మనిషికీ మధయ వున్న

అనరాగబింధమింత్ గొపుది మర్సకటిలేదు. నేనూ క్రమక్రమింగా ఈ

జీవితానిక్త అలవాటుపడ్డాన. సింసార్మింటే ఇష్టిం, పలోలింటే ప్రేమ,

క్కటుింబింపటో బాధయత్ ఏర్ుడ్డాయి. నా మన్సు అటటడుగు పొర్ల్లో ప్రణవి

తాలూక్క ప్రేమ పర్షమళ్ళసూి ఉిండేది. నేనెపుుడూ ‘పాత్ నేన’గా

మార్బోయినా, ఆమె జాాపకిం న్నన హెచచర్షసూి వుిండేది. దాింతో నా చుటూట

మనష్యయల్లో చెడుని చూడటిం ఆపుచేస, విశ్చోషిించటిం మానివేస్తవాణన.

అిందువలో నా చుటూట ఉన్న సమాజింల్ల ఒక గౌర్వనీయమైన్ వయక్తిగా

గుర్షిింపబడ్డాన. సింసార్బింధాల్లో వుిండే మతుిక్త ఎపుుడయితే

అలవాటుపడ్డానో, మన్సుల్ల ఏమునాన పైక్త న్వువత మాటాోడటిం,

మనష్యయలపటో ఆన్ిందానిన ప్రకటిించటిం అలవాటయాయయి. కొింత్కాలానిక్త

నేన నా ‘పాత్ నేన’ ని పూర్షిగా మర్షచపోయాన. అిందువలో నాక్క చాలా

ఆన్ిందిం కలిగన్ మాట వాసివిం. లేకపోతే పూరావశ్రమింల్ల నేన పూర్షిగా

అింత్రుుఖుడినై నాల్ల నేనే నిర్ింత్ర్ిం దిగులుపడుత ఉిండేవాడిని.

ప్రేమిించటింల్ల, ప్రేమిించబడటింల్ల ఆన్ిందిం నేనెపుటికీ తెలుసుక్కనేవాడిని

కాన.

కానీ ఈ దేవుడనేవాడు పూర్షిగా సావర్థపరుడు. ఒకపుుడయితే నేనే

దేవుడునానడని న్మేువాడిని కాన. కానీ ఇపుుడు అత్డితో సవయింగా

294
మాటాోడి వచాచన కదా! అత్డి సింగతి నాక్క అర్థమైింది. నిర్ింత్ర్ిం

మనష్యయల అభిప్రాయాలు మారుసూి వుిండటిం అత్ని సర్దా. నేన

జీవిత్ింపటో నిర్ోక్షయింగా వున్న రోజుల్లో నాక్క అనారోగయిం ప్రసాదిించి, జైల్లోక్త

తోస, మాన్సకింగా బలహీనడిన చేశాడు. త్రువాత్ ప్రేమల్ల విలువ చూపించి,

ఈ క్కటుింబిం అనే బింధింల్ల ఇర్షక్తించాడు. నేన పూర్షిగా ఈ బాధల్లో

ఇరుక్కుపోయిన్ త్రావత్, అన్వసర్ింగా నాతో వాదన్ పెటిటించి, మళ్ళో ఈ

ప్రపించింల్లక్త తోసాడు. ఈసార్ష మాత్రిం నేన నా అభిప్రాయిం మారుచకోన

గాక మారుచకోన! నా కూతురు నా మీద హతాయప్రయత్నిం చేసనా సర, నేన

విలువలిన న్ముుతాన. ‘ప్రే...మ’ని న్ముుతాన.

నా కూతుర్ింటే గుర్సిచిచింది. ఈ రాత్రికే ఆమె వివాహిం. ఒక ర్కింగా

ఆమె నాక్క మేలే చేసింది. పొర్పాటున్ త్గలిన్టుోగా ఆక్తసజన్ టూయబ్ద

పీకేసనా, ప్రొదుీన్న వర్క్క నేన బ్రతిక్కిండటిం చూస డ్డకటర్తో సహ్ల నా

క్కటుింబిం యావతి ఆశ్చర్యపోయారు.

ఆ మరుసటిసార్ష, పాత్ టూయబ్ద అయిపోయి కొత్ిది కొనాలిస

వచిచన్పుుడు నా పెదీకొడుక్క “ఓ రిండు రోజులు ఆగుదాింలెిండి

డ్డకటర్గారూ” అని కాయజువల్గా అనానడు. పేషింట్ దగిర్ డబ్దబలు లేకపోతే

డ్డకటర్ మాత్రిం ఏిం చేసాిడు?

ఫలిత్ింగా ఆక్తసజన్ టూయబ్ పెటటలేదు.

అయినా నేన బ్రతికాన.

295
 ఆ త్రువాత్ నా పెదీకొడుక్క, డ్డకటర్ కూడ్డ రాన్వసర్ిం లేదని

చెపుసాగాడు. ఆ రాత్రి నా పెదీకోడలు, అత్డితో “మీ నాన్నగారు ఇపుటోో

చావరులెిండి. పాపీ చిరాయువు అనానరుగా” అన్నపుుడు అత్న బిగిర్గా

న్వవటిం నా అింత్ర్ చక్షువుక్త విన్పడిింది. నేన యవవన్ింల్ల ఉిండగా

హతాయనేర్ింపై జైలుక్త వెళ్ుటిం సింగతి నా కోడళ్ుతో సహ్ల అిందర్షకీ

తెలుసు. అయినా ఏ పర్షసథతుల్లో అలా చేయవలస వచిచిందో అర్థమై, నా పటో

అభిమాన్ింతో కూడిన్ గౌర్వానిన పెించుక్కనానర్నక్కనానన. వాళ్ు మన్సుల్ల

నాపటో ఇింత్ చులకభావిం సజీవింగా వుిందని నాక్క తెలీదు. పాపీ

చిరాయువున్ట.

ఏది ఏమయినా నా డ్డకటర్ ఖరుచ, మిందుల ఖరుచ త్గిటింతో నా

రిండో కూతుర్యిన్ అముులుక్త నా మీద శ్త్రుత్విం త్గిింది. నాక్క

తెలిసన్ింత్ల్ల ఆ త్రువాత్ ఏ హత్యప్రయత్నమూ చేయలేదు.

ఆ విధింగా రిండు నెలలు గడిచాయి.

నా పెదీకోడలుక్త మాత్రిం అముులిన పెళ్ళుచేస పింపెయాయలని

తొిందర్గా వుింది. చెటుటలా ఎదిగన్ ఆడపడుచుని ఎవరు మాత్రిం త్మ

ప్రైవసీక్త భింగింగా ఇింటోో వుించుక్కింటారు? భర్ితో ప్రతిరాత్రీ పోరది. ఆ

గొడవింతా భగవింతుడి ‘దయ’ వలో నాక్క విన్పడేది.

“నాన్నక్క అలా వుిండగా ఇింటోో పెళ్ళుకార్యిం ఎలా చేసాిిం” అనే

వాడు పెదీకొడుక్క.

“అలా అని చెలెోలి పెళ్ళు ఆయన్ చచేచవర్కూ చెయయరా?”

296
 “అసలు విష్యిం అదికాదు. పెళ్ళుక్త కావలసన్ డబ్దబ నా దగిర్

లేదు.”

“ఆయన్ కూతుర్ష పేర్ డిపాజిటుో చేసాడుగా?”

“అిందుల్ల కాసి ఆయన్ వైదాయనిక్త పోయిింది. మిగతాది కటాననిక్త

సర్షపోతుింది. మర్ష పెళ్ళు ఖరుచలక్త?”

“ప్రేమిించిన్బాబయ్యగా. అింత్ కటనిం ఏమిటని నిలద్దస అడగిండి.”

“ప్రేమిించిింది కాబటేట వాళ్ళు బిగద్దసుకూరుచనానరు. మన్ిం ఎటూ

కాదన్లేమని.”

“మరిం చేసాిర్షపుుడు?”

“ఆయన్ ఆరోగయిం అలా వుిండగా పెళ్ులా చేసాిమని వాయిదాలు

వేసూి పోతాన. కొింత్కాలానిక్త వాళ్ుకే విసుగేస ఇింకో సింబింధిం

చూసుక్కింటారు. అముులుక్త త్క్కువ కటాననిక్త ఇింకో సింబింధిం చూడొచుచ!

అపుటిక్త దానిక్త ఆ క్కర్రాడిమీద ఇింటరసుట త్గుితుింది.”

“మీరు భలే తెలివైన్వార్ిండీ” అింది నా పెదీకోడలు. నా పెదీ కొడుక్క

నిజింగా తెలివైన్వాడే. కానీ నా కూతురు అింత్కనాన తెలివైింది. త్న్ పనినని,

అింటే నా భార్య చెలెోలిన తీసుకొచిచ నా ముిందు నిలబెటిట చాలా

ఇింటలిజెింటుగా సింభాష్ణ ప్రార్ింభిించిింది.

“నాన్నగార్ష మన్సుల్ల ఏదో కోర్షక వుిండిపోయిన్టుటింది పనీన. పైక్త

చెపులేకపోతునానరు” అింది నావైపు జాలిగా చూసూి.

“అవునే అముులూ. అిందుకే ఆ ప్రాణిం కొటుటకొింటోింది.”

297
 “మ్చ. ఆయన్క్త మాటలొస్తి బావుణుే మన్సుల్ల ఏముిందో తెలిస్తది.”

నాక్క మాటలొచిచ, నా మీద నా కూతురు చేసన్ హతాయప్రయత్నిం

గుర్షించి వెలోడిస్తి ఎిందరు న్ముుతారా అన్న ఆల్లచన్ల్ల నా కనరపులు

టపటపా కొటుటక్కనానయి.

“అదిగో, ఆయన్ కూడ్డ అవున్న్నటుో సగచేసుినానరు” అింది అముులు

నావైపు పరీక్షగా చూసూి. నా మర్దలు నా మొహిం దగిర్గా వింగ,

“...కూతుర్ష పెళ్ళు గుర్షించేనా మీ బెింగ?” అింది. కాదన్నటుట రపులు

ఆడిించాన. నా కూతురు చపుున్ దూర్ింగా జర్షగ, ర్హసయిం

కనక్కున్నదానిలా, “అదిగో నా పెళ్ళుకోసమే ప్రాణిం కొటుటకొింటోింది” అింది

విజయిం సాధిించిన్టుట. సన్నగా న్వివింది. నా కూతుర్ష తెలివితేటలక్త

విసుిబోయాన. నిముషాల్లో ఈ వార్ి బింధువర్ిింల్ల పాక్తపోయిింది. అిందరూ

కలిస మొత్ిింమీద, అమాుయి పెళ్ుయ్యయవర్క్క నా ప్రాణిం పోదని తేలిచ, నా

కొడుక్కమీద వతిిడి తెచాచరు.

పలిత్మే బయట వినిపసూిన్న మింగళ్వాదాయలు!

ఈ రోజు రాత్రే దాని పెళ్ళు.

వర్ిిం త్గిన్టుటింది. నా గది బయట ఆడ్డళ్ుిందరూ చేర్ష, తీర్షగాి

మాటాోడుక్కింటునానరు. కొత్ిగా చేయిించుక్కన్న న్గల గుర్షించీ,

పెళ్ళుసింబింధాల గుర్షించీ మాటాోడుక్కింటునానరు. పటుటచీరల రపరపల శ్బీిం

వినిపస్ిింది. అింతా హడ్డవుడిగా వుింది. న్నెనవరూ పటిటించుకోవటిం లేదు.

298
నిశ్శబీింగా నా మించింమీద కట్టటలా పడుక్కని వునానన. మొత్ిిం ప్రపించిం

ఒకవైపు, నేన్నకవైపు వున్నటుటింది నాక్క.

బయట మింగళ్సూత్రధార్ణ జరుగుతోింది.

కొించెిం స్తపటిక్త కొత్ి పెళ్ళు కొడుక్క, పెళ్ళుకూతురు వచిచ నా కాళ్ుక్త

దణేిం పెటాటరు. అముులు మళ్ళు నా కాలుని ఏమైనా చేసుిిందేమోన్ని వెన్క్తు

లాకోువాలనక్కనానన.

ఆ రాత్రి అిందరూ నిద్రపోయాక నా పెదీకొడుక్క, కోడలు చిన్న

సవర్ింతో మాటాోడుకోవటిం వినిపించిింది. “...మొత్ిిం న్లభై వేలు అపుు

తేలిింది. ఇింకా ఎింత్ ఖరుచింటుిందో...” అింటునానడు నా పెదీకొడుక్క.

“కూతురు పేరుమీద డబ్దబ వేసాడు కదా ఆయన్. ఆ ఖర్చింతా

దాింటోో సర్షపోతుిందనక్కనానన” అింటోింది పెదీకోడలు.

“ఎకుడ సర్షపోతుింది? అింతా కటాననికే అయిపోయిింది?”

“మర్ష అపుు ఎలా తీరుసాిిం?”

“ఇదిగో. ఆయన్ పోతే ఇనూసరన్స డబ్దబ వసుిిందిగా. చూదాీిం” అనానడు

తేలిగాి.

మొటటమొదటిసార్షగా భగవింతుడు నాక్క అింత్ర్ చక్షువు

ఇచిచన్ిందుక్క బాధపడ్డాన. ఏదో తెలియని వయధతో, ఎవర్షమీదో తెలియని

కోపింతో దేముడిని ప్రార్షథించాన. “భగవింతుడ్డ నవువ నాక్తచిచన్ శ్క్తిని

వెన్క్తు తీసుకో” అని. కానీ నాప్రార్థన్ ఫలిించలేదు. “చాలాకాలిం యవవన్ింల్ల

నేన నా చుటూట వున్న మనష్యయలిన పర్షశీలిసూి గడిపాన. ఇపుుడు వాళ్ు

299
మన్సుల్లో మాటలిన విింటూ మర్షింత్ బాధపడుతునానన. నాకీ శ్క్తి వదుీ.

ఉపసింహర్షించుకో” అని వేడుక్కనానన. ఫలిత్ిం లేకపోయిింది.

వివాహిం జర్షగన్ మూడోరోజు శోభన్ిం.

మా ఇింటిక్త రిండు గదులు, ఒక హ్లలు. హ్లలుల్ల బింధువులు

అిందరు పడుక్కనానరు. ఆ గదిల్ల శోభన్ిం క్కదర్దు కూడ్డ. నా పెదీకొడుక్క

గదిల్లించే అిందరూ పెర్టోోక్త వెళ్ళులి. కాబటిట అద్ద క్కదర్దు. కాసి ఎడింగా

ఉన్నది నేన ఉన్న గదే. బ్రతిక్త ఉన్నింత్కాలిం (?) నేన ద్దనేన

వాడుక్కనేవాడిని.

త్ర్జన్భర్జన్లు పడిన్మీదట న్నన (నా శ్రీరానిన) మా పెదోీడి

గదిల్లక్త మార్షచ, నా గదిని దింపతులక్త ఏరాుటు చేయాలనక్కనానరు. ఆ

‘మిందుల వాసన్’ గదిల్ల శోభన్మా? అని ఎవరో న్సగారు కానీ, ఎవరూ

దానిన పటిటించుకోలేదు.

న్నన త్లవైపు ఒకరు, కాళ్ళుకరు పటిట, మర్సకడు న్డుముక్రిింద

చెయియవేస, పెదోీడి గదిల్లక్త నా మించిం షిపుట చేశారు. నా గదిని పూలతో

అలింకర్షించారు; అయితే, అకసాుతుిగా రాత్రి పదకొిండిింటిక్త నా భార్య త్ర్పు

ఇింజనీరు బింధువు వచిచ, నేనా గదిల్ల వుిండటిం చూస ప్రళ్యిం

వచిచన్ింత్గా గగోిలు పెటాటడు. “ఈశాన్యిం గదిల్ల త్ల ఉత్ిర్ిం దిక్కుగా పెటిట

పడుకో బెడతారా? ఈ ఇింటిక్త అర్షష్టిం దాపుర్షించిింది” అనానడు. అిందరూ

సాధణులయాయరు.

300
 అపుటికే నా పూర్వపు గది అలింకర్ణ పూర్ివటిం, పెళ్ళుకొడుక్క రడీ

అవటిం జర్షగపోయాయి. వాటిని మార్చటిం సాధయింకాదు.

కొించెింస్తపు చర్షచించుక్కన్న త్రువాత్ మళ్ళు వచిచ ఒకరు నా త్ల,

ఒకరు నా కాళ్ళు పటుటక్కని లేపారు. నా మించిం అకుడ నించి

కదలచబడిింది.

వెన్కవైపు వర్ిండ్డల్లక్త. నా ఇింటి వెన్క వసారాల్ల చెకుల గ్రిల్

ప్రకున్ నా పకు వేసారు.

ఈదురుగాలి బలింగా వీసూిింది. గాలి త్న్ దిక్కుని మార్షచన్పుుడలాో

జలుోలా నా మొహ్లనిన త్డువుతోింది. వాళ్ళు పడుకోబెటిటన్పుుడు వర్ిిం

రాలేదు.

రాత్రి రిండిింటిక్త వచిచింది.

మొత్ిిం అింతా గాఢనిద్రల్ల వునానరు గదిల్ల జింట త్పు!

గోడక్త ఇవత్లివైపు మృతుయవు ముింగటోో నేన. గోడక్త అవత్లి వైపు

త్మకపు కౌగటోో నా కూతురు.

వర్ిిం న్నన త్డుపుతోింది. పలవటానిక్త నోరులేదు. పకుక్త తిర్గటానిక్త

శ్క్తిలేదు.

మొహింమీద పడిన్ చినక్కలు ధార్గా మార్ష నోటి పకునించి

జారుతునానయి. ఆడవిల్ల విర్షగన్ చెటుటమీద వర్ిిం క్కర్షస్తి ఎలా పకుక్త

జారుతుిందో, అలా నా శ్రీర్ింమీద కాలువలు కటాటయి. కనరపులు

301
మూయగలిగన్ శ్క్తి మిగలిచ దేముడు నాక్క సాయిం చేసాడు లేకపోతే

చినక్కలు శూలాలాో నా కళ్ుని పొడిచేవి. అింత్వర్కూ నేన కృత్జుాడిన.

నాకింటూ ఎవరూ లేర్ని ఆ అర్థరాత్రి అర్థమైింది.

వయసుల్ల వృదధ శ్వానిన. జాాన్ింల్ల శైశ్వానిన.

కేవలిం ప్రకృతి మాత్రమే నాక్క తోడుగా వుింది. వర్ిపుజలుో జాలిగా

నా మొహ్లనిన త్డుపుతోింది. ఆకాశ్మూ, మేఘాలూ, గాలీ, నేనూ

స్తనహితులమయాయము. నా కింటి ఒింటర్ష నీటిచుకు, నా బ్దగిమీద వర్ిపు

చుకుతో స్తనహిం చేసింది.

అది చూసన్ దేవుడి ఫక్కుమన్న న్వువ - ఆకాశ్ింల్ల మెరుపై

మెర్షసింది.

2
నా పెదీకొడుక్క నాతో పూర్షిగా మాటాోడటిం మానేసాడు. పాపిం
వాడి త్పుుకూడ్డ పూర్షిగా లేదు. ఆ రాత్రి జర్షగన్ సింఘటన్తో నా బింధు

వర్ిిం అింతా వాడిమీద దిండెతిిింది.

నాక్క దూర్ింగా పడుక్కన్న యాభైఏళ్ు నా మర్దలు, తెలోవారు

ఝామున్ లేచి, నా పర్షసథతి చూస బెింబ్బలెతిి పోయిింది. అపుటిక్త పూర్షిగా

నీళ్ు మడుగుల్ల వునానన నేన.

“ఇింటోో పెళ్ళు కోసిం ముసలాడిన బయట వర్ిింల్ల పడేసార్ట” అని

నా పెదీకొడుక్క మీదక్త త్పుు తోస్తసారు మా బింధువర్ిిం. అిందుల్ల

302
చాలామింది ఆ సలహ్ల చెపున్వాళ్ళు. కానీ చాలా హృదయవిదార్కమైన్

సింఘటన్ కదా! కాబటిట దానిక్త చిలవలు పలవలు కలిుించి త్మ త్మ

వళ్ుల్లో స్తనహితులక్త చెపు, పైశాచిక ఆన్ిందానిన పొిందారు వాళ్ళు. నా

పెదీకొడుక్కని హృదయిం లేనివాడుగా చిత్రిించి, ఒక గింటస్తపు కబ్దరుో

చెపుుకోవటానిక్త టాపక్ సింపాదిించుక్కనానరు.

ఫలిత్ింగా పెదీకొడుక్క న్నోన శ్త్రువుని చూసన్టుట చూడటిం మొదలు

పెటాటడు. నా కొడుక్కలమధయ న్నన ‘ఉించుకోవడిం’ గుర్షించిన్ యుదధిం కూడ్డ

ప్రార్ింభమయిింది. అది నేన కటిటించిన్ ఇలుో కాబటిట, అిందుల్ల తాన

వుింటునానడు కాబటిట, నా పెదీకొడుకే న్నన చివర్షవర్కూ చూసుకోవాలన్న నా

రిండోకొడుక్క వాదన్క్త, నా మూడో కొడుక్క ఓటు వేసాడు ఇక త్పుదన్నటుట

పెదీవాడు వపుుక్కనానడు. వాడిక్కన్న ఆర్షథకసథతిక్త అదెీ ఇింటోోక్త మార్లేడు.

నా పెదీకోడలు విసుక్కుింటూ సపర్యలు చేస్తది.

భార్యభర్ిల మధయ గొడవలు జర్షగేవి. నా కోడలు గొింతు హెచిచించి

మాటాోడేది. ఆ సవర్ిం నాక్క వినిపించేది. కొింత్కాలిం వాళ్ుల్లో వాళ్ళు వాళ్ు

గదుల్లో మాటాోడుక్కనేవారు. త్రువాత్ నా దగిర్ మాటాోడటానిక్త కూడ్డ

సింశ్యిించ లేదు. “ప్రతిరోజూ మీరు స్తవ చేయిండి తెలుసుిింది. ఆ వాసన్తో

త్డిసన్ బటటలు ఒకుసార్ష మార్షస్తి రిండ్రోజుల వర్కూ భోజన్ిం చేయబ్దదిధ

వేయదు” అనేది. నా గదిల్ల పని చేసుిన్నింత్స్తపూ గొణుక్కుింటూ వుిండేది.

అది నాక్క సుష్టింగా వినిపించేది. కానీ నేన జవాబ్ద చెపులేని అశ్క్కిణే. నాక్క

ఆ మాటలక్త కోపిం వచేచది. దుుఃఖిం కలిగేది. కానీ ‘పేదవాడి మాటలు

303
పెదవిక్త చేటు’ అన్నటుట అశ్క్కిడైన్ వృదుధడి మాటలు అత్డి మనగడకే చేటు.

ఒకపుుడు ఈమే నా చుటూట “మామగారూ... మామగారూ” అింటూ తిర్షగేది.

ఆ త్రువాత్ కొింత్కాలిం గడిచిింది. నా పెదీకోడలు నా గదిల్లక్త

రావటిం కూడ్డ మానేసింది. ప్రొదుీన్న ఒకసార్ష, సాయింత్రిం ఒకసార్ష వచేచది.

పలోలిన కూడ్డ పింపేది కాదు. మించి గాలికూడ్డ నా దగిర్క్క రావటిం

మానేసింది.

ఇపుుడు నాక్క ఒకు ఈగ కాదు. పదులు... విందలు ఈగలు

స్తనహితులు. అవి నా చుటూట వుిండేవి. ముక్కుమీదా, నోటిచుటూట వాలేవి.

కింటిమీద వాలిన్పుుడు మాత్రిం రపులు కదిలిచ వాటిని దూర్ింగా పార్

ద్రోలగలిగేవాడిని. మిగతా ఏ ప్రదేశ్ింల్లన్యినా నేనేిం చెయయలేకపోయ్యవాడిని.

నాక్క ప్రణవి మీద చాలా కోపిం వచేచది. ద్దనికింత్టికీ ఆమే కార్ణిం

అని త్ర్చూ అనక్కనేవాడిని. ఆమె పర్షచయిం కాకపోయివుింటే మనష్యయలిన

న్ముక్కిండ్డ, నా బ్రతుకేదో నేన బ్రతికేవాడిని. నా సదాధింతాలు నాక్కిండేవి.

అపుుడు దేవుడితో నాక్క గొడవుిండేది కాదు. ‘ఈ ప్రేమలూ, బింధాలూ అింతా

మాయ’ అని దేవుడు అన్నపుుడు నేన ఆన్ిందింతో, ఇనానళ్ుక్త నా వాదన్తో

భూమీుదకొచేచ అవసర్మే వుిండేది కాదు. ప్రణవి న్నన మామూలు మనిషిని

చేస, ఈ సింసార్లింపటింల్లక్త దిింపింది. నేన ఆన్ిందిించిన్ మాట నిజమే.

నా భార్య అనరాగిం, పలోల అభివృదిధ, నా వయక్తిగత్ జీవిత్ిం - అనీన

ఆన్ిందింగానే గడిచాయి. కానీ వాటి పునాదులు ఇింత్ బలహీన్ింగా

వునానయని మాత్రిం అపుటోో నేన వహిించలేదు. చివర్షక్త, పిండక్తు

304
భర్ితోకలిసవచిచన్ నా కూతురు కూడ్డ గదిల్లక్త ఒకుసార్ష తొింగచూస,

“అబబ! ఎలా భర్షసుినానవు వదినా” అింది మొహిం అసహయింగా పెటిట.

ఆ వికార్మైన్ మొహిం తాలూక్క ముద్ర - నా గాజు కళ్ుల్లో ఆ

త్రువాత్ చాలాకాలిం కదలాడిింది.

నా క్తపుుడు ఒకటే కోర్షక! నేనెలాగూ యుగాింత్ిం వర్క్క

బ్రతుక్కతాన్ని నాక్క తెలుసు. నా కూతురూ, కోడలూ, కొడుక్కలూ అిందరూ

వృదుధల మృతుయవు ఒడిల్లక్త చేరుక్కన్నపుుడు... నా పకునే మించాల మీద

వాళ్ుిందరూ వరుసగా పడుక్కని వుింటే “...ఒరయ్! ఒకపుుడు నేన మీ కనాన

సనిసయర్గా బ్రతికానరా. కానీ నా మన్సుల్ల ఎపుుడూ ‘కరుణ’ లేక్కిండ్డ

పోలేదు” అని చెపాులని కోర్షక. ఆ ఒకు కోర్షకే మిగలిపోయిింది!

కానీ నాకా ఛానస కూడ్డ రాలేదు. మరో సింఘటన్ జర్షగింది.

ఒక రాత్రి నా రిండో కొడుక్క క్కటుింబింతో సహ్ల హఠాతుిగా

వచాచడు. వాడి పదేళ్ు కూతుర్షక్త హఠాతుిగా సీర్షయస్ట అవటింతో ఆసుత్రిల్ల

చేర్షుించటిం కోసిం వచాచడు. రిండ్రోజులు గడిచినా పర్షసథతిల్ల మారుులేదు.

ఈ ల్లపుల్ల నా పెదీవాడి కొడుక్తు ఫిట్స రాసాగాయి.

ఒకేసార్ష ఇదీరు పలోలక్త ఆ విధింగా జర్గటింతో ఇింటిలోపాద్ద

బెదిర్షపోయారు. అదే సమయానిక్త మా ఇింజనీరు బింధువు మళ్ళు వచాచడు.

పెదీదాని అనారోగాయనిక్త కార్ణిం వాసుిదోష్ిం వుిందనీ, నా మన్వడిక్త

గ్రహశాింతి చేయిించాలనీ అనానడు. క్షణాలమీద ఏరాుటుో జర్షగాయి.

305
ఈశాన్యింవైపు దావర్ిం తీస గోడ కటేటసారు. ఇింజనీరు బింధువు అిందర్షకీ

మింత్రిించిన్ తాయతుి లిచాచడు.

ఈ సాయింత్రిం మా పెదాీడి కొడుక్తు మర్షింత్ సీర్షయస్ట అయి,

దాదాపు పెదవి విర్షచారు. ఇలోింతా గోల అయిింది. నా మూడో కొడుకయితే

ఆ ఇింజనీర్షన కొటిటన్ింత్ పని చేశాడు. ఆ ర్భసక్త బెదిర్షపోయిన్ ఇింజనీరు

చపుున్ నావైపు చెయియ చూపించి “ఇదిగో! ఈ వినాశ్నాని కింత్టికీ కార్ణిం

ఈయనే” అనానడు.

అింతే! ఒకుసార్షగా ఇింటిలోపాద్ద దిగ్రభరింతులయాయరు.

ఉరుము ఉర్షమి మింగలిం మీద పడాటుట విష్యిం నా మీదకే తిర్షగే

సర్షక్త దిగ్రభరింతుడిన్యాయన.

నా ఇింజనీరు బింధువుక్త ఒక పాయిింట్ దొర్షక్తన్టటయిింది. ఇక

విజృింభిించాడు. “మీ ఇింటోో ప్రేత్కళ్తో పడివునానడే... ఇదిగో ఈయన్.

ఈయన్వలేో ఇింటోో ఇింత్ అర్షష్టిం జరుగుతోింది. చచిచబ్రతిక్తన్ ఈ మనిషి

అసలు మనిషేకాదు... అపశ్క్కన్పు అింశ్” త్న త్పుించుకోవటానిక్త త్పుు

నా మీదక్క తోస్తసాడు. ఆయన్ ఒకపుుడు నాక్క ఒక ప్రపోజల్ పెటాటడు. నేన

వపుుకోలేదు. దానిక్త ప్రతీకార్ింగా గ్రిండ్గా నా మీద పగతీరుచక్కన్నటుటనానడు.

అిందర్షకీ ఆయన్ మాటలు నిజమే అనిపించిన్టుటనానయి. వాళ్ు

మొహ్లల్లో అదే భావిం కనిపించిింది. మామూలు మనిష్యితే అింత్కాలిం

ఎలా బ్రతిక్త వుింటాడన్న భావిం అది.

306
 ... ఆ రాత్రి పనెనిండిింటిక్త నా ముగుిరు కొడుక్కలూ నా గదిల్లక్త

ప్రవేశించారు. చాలా నిశ్శబీింగా, ఒకర్షతో ఒకరు మాటాోడక్కిండ్డ ముగుిరూ

న్నన పటుటక్కని లేపారు. నాకేమీ అర్థింకాలేదు. నా గాజుకళ్ళు ఇటూ అటూ

తిపు చూడటానిక్త ప్రయతినించాన. వార్ష మొహ్లలు అభావింగా వునానయి.

న్నన అలాగే గాలిల్ల లేప తీసుకెళ్ళు బయటవున్న టాకీసల్ల పడేసారు. టాకీస

కదిలిింది.

పదిహన నిముషాల త్రువాత్ టాకీస ఒక పొడవాటి బిలిాింగు

ముిందు ఆగింది. అకుడ చెటుో జటుట విర్బోసుక్కన్న దెయాయలాో వునానయి.

బిచచగాళ్ళు ఆ చెటో క్రిింద శ్వాలాో పడివునానరు.

అది గవర్నమెింటు ఆసుత్రిగా గుర్షిించాన.

నా పెదీకొడుక్క ల్లపలిక్త వెళ్ళు మాటాోడుతునానడు. మిగతా ఇదీరూ

దూర్ింగా నిలబడి చర్షచించుక్కింటునానరు. “...ఈ పని ఎపుుడో చేస్తి

బావుిండేది” అింటునానడు మూడోవాడు.

“పాపిం వదిన్ ఇింత్కాలిం ఎింత్ కష్టపడాదో.”

నిజమేన్నిపించిింది. యవవన్ింల్ల వుిండగా భారాయభర్ిలు పలోలతో

సుఖింగా వుిండ్డలని కోరుక్కింటారుగానీ, సాయింత్రాలు ముసలివాళ్ుక్త

స్తవచేసూి గడపాలని అనకోరు గదా!

ఇింత్ల్ల నా పెదీకొడుక్క తిర్షగ వచాచడు. న్నన జన్ర్ల్ వారుాల్ల

చేర్షుించాడు. వాళ్ళు వెళ్ళుపోతింటే, “పెదీవాడు ఈ వరోోనే వుింటాడు కాబటిట

ప్రతిరోజూ వచిచ చూసపోత వుింటాడు. మీర్ింతా శ్రమ తీసుకోకిండి.

307
నెలకోసార్ష వచిచ చూడిండి. చాలు” అని చెపుదామనక్కనానన. నాక్క నోట

మాట రాదన్న సింగతి గుర్సిచిచింది.

వాళ్ళు వెళ్ళుపోయారు.

పొడవాటి హ్లలు అది. విందదాకా వుింటాయి పడకలు. విపరీత్మయిన్

మిందులు వాసన్ వేసూిింది. పకు పేషింట్ ఎవరో బాధతో

మూలుగుతునానడు. మిగతా రోగులూ, వార్ష కేర్టేకరూస వ్వళ్ురుగక్కిండ్డ

నిద్రపోతునానరు. ఒకుణ్ణే మెలక్కవగా వునానన. పడకలు సర్షపోక నేలమీద

కూడ్డ బెడ్స వేసన్టుటనానరు. నా మించిం క్రిింద కూడ్డ ఎవరో రోగ

వునానడు. ఆరోగయింగా వున్నవాళ్ళు విశాలమైన్ భవింతుల్లో వుిండగా,

నిససహ్లయులన్ రోగులూ, ఇలా క్తక్తుర్షస వుిండటిం నాక్క బాధగా

అనిపించిింది.

నాక్క నా త్లిో వుిండే అనాధాశ్రమిం గురుి వచిచింది. అకుడ వృదుధలు

కూడ్డ అలాగే వుిండేవారు. నేన వెళ్ళున్పుుడు పటిటించుకోలేదు. కానీ కొదిీగా

ఆపాయయింగా వాళ్ుతో మాటాోడి వుింటే సింతోషిించి వుిండేవాళ్ళు. వాళ్ు

మూర్ుపు టాచారాల పటో విముఖత్వింతో మాటాోడలేదు. నా త్లిో శ్విం

చుటూట అలా కూరోచవటిం దావరా, రపు త్మ శ్విం చుటూట అలాగే

కూరుచింటార్న్న ఆత్ు త్ృపిని పొిందుతార్న్నమాట.

కర్ుకూడ్డ మనష్యయలు అిందుకే చేసాిర్నక్కింటాన. త్మ మర్ణిం

త్రువాత్ కూడ్డ కొడుక్కలు త్మని మర్షచపోర్నే త్ృపికోసిం.

ఈ సావర్థమే నాక్క న్చచనిది.

308
 నేన మెటీర్షయలిసుటనే అవ్వవచుచ. కానీ నేనెవర్షదగిరా ఏమీ

తీసుకోలేదు. కాబటిట ఇవవన్వసర్ిం లేదు. నీ కొడుక్కలు అలాకాదు. వాళ్ుక్త

నేన చాలా ఇచాచన. అనినటికనాన ముఖయమైింది... ప్రేమ!

ఒకరోజు గడిచిపోయిింది.... రిండు రోజులు గడిచాయి... మూడో

రోజు గడిచిింది.

నా కోసిం ఎవరూ రాలేదు. నా కొడుక్కలూ - కూతుళ్ళు - కోడళ్ళు

ఎవరూ రాలేదు.

న్నన తీసుకొచిచ ఆసుత్రిల్ల పడేస, వాళ్ళు న్నన ‘వదిలిించుక్కనానర్ని’

నాక్క అర్థమవటానిక్త మూడు రోజులు పటిటింది.

3
ఆసుత్రిల్ల నా పెదీకొడుక్కక్త ‘బెడ్’ అమిున్ డ్డకటరు మొదటి మూడు
రోజులూ న్నన బాగానే ట్రీట్ చేసాడు. అయినా నాకేదయినా రోగిం వుింటే

కదా ట్రీట్ చెయయటానిక్త.

అయిదోరోజు డ్డకటర్క్త అనమాన్ిం వచిచన్టుటింది. అకుడున్న

వార్ాబోయ్ని ఎింకవయిరీ చేయటిం వినిపించిింది. “డబ్దబ లివవలేదా?” అని

అడుగుతునానడు. అకుడ మించిం ఖరీదు వారానిక్త నాలుగువిందల యాభై

ఆట. డ్డకటర్క్త ఆ రాత్రి రిండొిందలు ఇచిచ పడక కొనక్కున్న నా పెదీకొడుక్క,

అడ్రసు కూడ్డ చెపుక్కిండ్డ మాయమయాయడు.

309
 త్న మోసపోయాన్ని డ్డకటర్క్త అర్థమైింది. కసటమరు పేషింట్ని

‘క్కదవబెటిట’ వెళ్ళుడు కాబటిట, మిగతా డబ్దబ వచిచ ఇసాిడులే అని డ్డకటరు

అనక్కనానడు. కసటమరు సరుక్క వదులుకోవటానిక్త సదధపడ్డాడని డ్డకటరు

వహిించలేకపోయాడు. ఎవరో ముకూు మొహిం తెలియని మనిషి త్న్ని

అలా బోలాి కొటిటించటింతో అహిం దెబబతిన్నది. ఆ కోపిం నా మీద

చూపించాలనక్కనానడు. అయితే అత్నికో చిక్కు వచిచపడిింది. రోగిం

త్గిక్కిండ్డ పేషింట్ని డిశాచర్జ చేస్త అధికార్ిం డ్డకటర్క్త లేదట.

అిందుకని న్నన మించింమీద నించి లేప వర్ిండ్డల్ల త్లుపు పకున్

పడేశారు. నా పడక మరో రోగక్త అమేుశారు. మించింమీద వుిండేవాళ్ళు

సీనియర్ రోగులు. నేలమీద వుిండేవాళ్ళు జానియర్ రోగులు. (లేక త్క్కువ

డబ్దబలిచుచక్కనేవాళ్ళు) నాక్క మాత్రిం మించిం అయినా నేల అయినా ఒకుటే.

కేవలిం వెలోక్తలా పడుక్కని పై కపుుకేస చూసూి వుిండటమే.

నేన అకసాుతుిగా మాయమైపోవటిం గుర్షించి నా కొడుక్కలు మా

బింధువులక్త ఏిం చెపు వుింటారా అన్న ఆల్లచన్ న్నన వదలేోదు. బహుశా

“పచెచక్తు ఏ అర్థరాత్రో పకుమీించి లేచి వెళ్ళుపోయాడు నాన్న. పాపిం

ఎకుడునానడో ఏమిటో” అని చెపుత వుిండి వుింటారు. ఈ డ్డకటరు నా

ఫోటో పేపర్ల్ల వేయిించి, “దగిర్వాళ్ళు సింప్రదిించిండి. ఓ అనాధ పేషింటు

మా దగిర్ నోరు పడిపోయి వునానడు” అని ప్రకటిస్తి నా ముగుిరు కొడుక్కలూ

చాలా ఇబబిందిల్ల పడి వుిండేవారు. ఇింత్ చిన్న ఆల్లచన్ డ్డకటర్ రాలేదా?

బహుశా నేన బికార్షన్నీ, నా పేరుమీద ప్రకటన్ ఖరుచకూడ్డ వృధా అనీ

310
అనక్కని వుింటాడు. నాక్క నోరు వుిండి వుింటే, నా పేరుమీద ఇలుోకూడ్డ

వుిందని చెపేువాణే.

....నాక్క రోజూ బ్రెడూా, పాలు ఇచేచవారు. కానీ నాక్క చేతులు

కదలవు. అలాగే పడుక్కని వుిండేవాడిని. పది నిముషాల త్రువాత్ వార్ాబోయ్

వచిచ వాటిని తీసుక్కపోయి,పేషింట్ త్ర్పున్ వచేచవాళ్ుక్త సగిం రటుక్త

అముుక్కనేవాడు. ఆ ర్కింగా నేన నాలుగు రోజులనించీ పసుి

వుింటూవసుినానన.

కొనిన రోజులక్త డ్డకటర్క్త నా మీద చిరాక్క మరీ ఎక్కువైింది. ‘నేలమీద

పకు’క్త వారానిక్త రిండొిందలట. అది కూడ్డ ఇవవక్కిండ్డ పరునెింటుగా వుిండి

పోవటిం పుిండుమీద కార్ిం రాసన్టటయిింది. న్నెనలా వదిలిించుకోవాల్ల

తెలియలేదు అత్నిక్త. దానిక్త వార్ాబోయ్ ఒక సలహ్ల చెపాుడు. ఆ ఆల్లచన్

వచిచన్ిందుక్క డ్డకటర్ అత్నిన అభిన్ిందిించటిం నేన సవయింగా వినానన.

నా కేసు షీటుమీద డ్డకటర్ “ఇత్నికేిం రోగిం లేదు. కేవలిం బ్రెడూా,

పాల కోసిం ఈ ర్కింగా హ్లసుటల్ల్ల ఉింటునానడు” అని నోటు వ్రాస న్నన

డిశార్జ చేసాడు.

న్లుగురు వార్ాబోయ్లు న్నెనతుికెళ్ళు ఆసుత్రి కాింపిండు అవత్ల

చెటో క్రిింద పడేసారు. ఆయిదు నిముషాల త్రువాత్ ఒక వార్ాబోయ్ వచిచ

నా చొకాువిపు ప్రకునన్న బిచచగాడిక్త రిండ్రూపాయలక్త అమిు, డబ్దబ

తీసుకెళ్ళుపోయాడు. నేన చేతులూ, నోరూ కదపలేన్ని తెలిసన్ వార్ాబోయ్

311
అత్డు. అత్డు నా చొకాు విపుుతింటే నిససహ్లయింగా చూడటిం త్పు ఏమీ

చేయలేకపోయాన.

అర్ క్తల్లమీటరు పొడవున్న ఆసుత్రి గోడని ఆనక్కని ఒక న్ది

ప్రవహిసూిింది. పేరుకే అది న్ది. కానీ ఒక ర్కింగా ముర్షకాులువ అని

చెపొుచుచ. న్గర్ింల్లని కలుషాన్నింతా అది త్న్తో తీసుక్కపోతుింది. ఆ న్దికీ,

గోడకీ మధయన్ పదిగజాల వెడలుుింది. ఆ ప్రదేశ్ింల్ల పడి వునానన నేన.

ఆసుత్రి తాలూక్క బాయిండేజిలూ, ర్కిసకిమైన్ గుడాలూ గోడ అవత్లినించి

అకుడికే విసరసాిరు. ఆసుత్రినించి బలవింత్ింగా డిశాచర్షజ కాబడా నాలాింటి

అనాధలయిన్ వృదుధలు, క్కష్యటరోగులూ, ‘నా’ అనేవారు లేని నికృష్యటలూ -

అిందర్షకీ అదే నివాసిం. మాక్క తిిండీ వుిండదు. లేచి న్డవటానిక్త సతుివ

వుిండదు. దాహమేస్తి నీరుిండదు. మా శ్రీరాల్లో సతుివన్ింతా తినెయయగా

మిగలిన్ శుష్ుజీవులిం. మేమీ ప్రపించపు దౌరాభగాయనిక్త ఉదాహర్ణలిం.

మన్వజాతి నిర్షోపిత్కూ, నిర్ోక్షాయనికీ ప్రతీకలిం.

మేిం నిశ్శబీింగా ఏడుసాిిం. మా రోదన్ని అర్థరాత్రి చీకటి ప్రపించిం

నాలుగువైపులకీ తీసుకెళ్ళతుింది. చిింక్తన్ జ్యలెలతో, చిర్షగన్ బటటలతో,

శ్రీర్ింనించి కార ర్సతో, చీము నెతుిరుతో జీవింలేని కళ్ుతో చెలాోచెదురుగా

పడివున్న శ్వాలిం మేము! మా శ్క్తిన్ింతా మా సింతాన్ిం కోసిం

ధార్పోసాము. మా ఆదాయింల్ల కొింత్ ప్రభుతావని క్తచాచము. అదింతా

కూడ్డ అవసర్ింలేదు. మములిన బ్రతిక్తించటానిక్త కేవలిం మాన్వతా వాదిం

312
చాలు. అయినా ఒకురు - కనీసిం ఒ...కు....రు...కూడ్డ మా గుర్షించి

పటిటించుకోలేదు.

నా చుటూట దోమలు మూగుతునానయి. నాలుక ఎిండిపోతోింది.

కెర్టాలాో నా గుిండెల్లించి వేదన్ మెదడుక్త పాక్కతోింది.

అపుుడు న్నన ఎవరో పైక్త ఎతాిరు.

కనరపులిన కూడ్డ పైకెతేి శ్క్తి కూడ్డ నాక్క లేదు. అయినా ఎలాగో

బలవింత్ింగా తెర్షచి చూసాన.

ఎవడో బిచచగాడు. తెలోటి గెడాిం, పీక్కుపోయిన్ బ్దగిలు, అటటలు కటిటన్

జుటుట.

నా శ్రీరానిన అలా లాకెుళ్ళు ఒక చెకుమీద పడేశాడు. అది చెకు

కాదు. దానిక్త చక్రాలు కూడ్డ వునానయి. చేతుల్లి తీసుకెళ్ళు బిండిలాటిది అది.

కాళ్ళులేని క్కష్యటవాళ్ళు న్డిపే చెకు అది.

న్నన అత్డు ఎకుడిక్త తోసుక్క వెళ్ళతునానడో అర్థిం కాలేదు. పకునిించి

వెళ్ళు వాహనాల శ్బీింబటిట మళ్ళు న్గర్ింల్లక్త వచాచన్ని అర్ీమైింది. ఆ

క్కదుపులక్త నా త్ల పకుక్త వాలిపోయిింది. అయిదు నిమిషాల త్రువాత్ నా

తోపుడు బిండి ఆగింది.

చిన్న గుటటమీద గుడి వుింది. ఆ మెటో దగిర్ అత్డు న్నన ఆపాడని

అర్థమైింది. చాలామింది ఆడవాళ్ళు, మగవాళ్ళు మించి బటటలు కటుటక్కనీ,

చేతుల్లో కొబబర్షకాయలు, హ్లర్తి కరూుర్ిం పటుటక్కనీ పవిత్రమైన్ మొహ్లలతో

మెట్టోక్తు పైక్త వెళ్ళతునానరు.

313
 ఆ బిచచగాడు న్నన మొదటిమెటుట పకున్ రాళ్ుమీద పడుకోబెటిట

అర్వటిం మొదలు పెటాటడు. “దిక్కులేని మనిషి బాబయాయ. రోగానిక్త డబ్దబలేోవు.

ఈడి ప్రాణాలిన ర్క్షించిండి. పుణయిం వసుిింది. బాబ్దలాోరా! మనిషిని

ఆదుకోిండి.”

పుణయింకోసిం దేవాలయాల్లోక్త వెళ్ళువార్ింతా ఆగ, మర్షింత్ పుణయిం

కోసిం ధర్ుిం చేయసాగారు. నాక్క నోరుింటే ఇింకా గటిటగా అర్షచేవాడిని.

‘గుడిమెటుో దిగుత ఇరుపకులా డబ్దబలు విసర్షతే పుణయిం రాదు. మన్సుల్ల

మాన్వత్విం నిింపుక్కింటే పుణయిం వసుిింది. సాయింత్రాలూ, శుక్రవారాలూ

గుడిక్త రాకిండి. ఆసుత్రి గోడల పకునా, ముర్షకూుపాల్లోనూ వెత్కిండి. సాటి

మనష్యయలక్త సాయిం చేయిండి. సావరాథనిన పార్ద్రోలిండి. పుణయిం

రావాలనకోవడిం కూడ్డ సావర్థమే.’

నాక్క దుుఃఖిం వస్ిింది. ఈ మనష్యలిన చూస దుుఃఖిం కలుగుతోింది.

ఇిందుల్ల ఎింత్మింది త్న్ త్ిండ్రులిన చీకటి గదుల్లో పడేస వుింటారు!

ఎింత్మింది త్మ త్ముుళ్ుని మోసించేస వుింటారు? ఎింత్మింది త్మ

భార్యలిన డబ్దబకోసిం కాలేచస వుింటారు?

మిటట మధాయహనిం ఎిండ నా మీద నిలువునా పడుతోింది. నా శ్రీర్ిం

పెన్ింమీద పెటిటన్టుో కాలిపోతోింది.

ఆ మెటోమీద నించి దిగుత దాన్ిం చేసుిన్న పర్ింధామయయలీన,

మన్ుధరావులీన, సతాయలీన, మార్షటన్లనూ సాయింత్రిం వర్కూ నేన చూసూినే

వునానన.

314
 చీకటిపడ్డాక న్నన తీసుకొచిచన్వాడు డబ్దబ లెకుపెటుటక్కనానడు, వాడి

జీవిత్కాలపు మొత్ిిం సింపాదన్ ఆ రోజు వచిచన్టుటింది. శ్వానిన పెటిట

అడుకోువడిం వేరు. శ్వింలాింటి మనిషిని బ్రతిక్తించటిం కోసిం అని చెపు

అడుకోువటిం వేరు. అిందుల్లనూ గుడి దగిర్క్త తెచీచ అడుకోువటింల్లనే వాడి

తెలివితేటలు కనిపసుినానయి.

నేన అనక్కన్న దానికనాన వాడిక్త ఎక్కువ తెలివితేటలునానయనిన ఆ

రాత్రి అర్థమైింది. శ్విం అయితే ఒక రోజుక్త క్కళ్ళుపోతుింది. నేన బ్రతిక్కన్న

శ్వానిన. అక్షయపాత్ర లాింటివాడిని.

వాడు న్నన తిర్షగ ఆసుత్రివర్కూ తీసుక్కవెళ్ులేదు. అింత్దూర్ిం

తోసూి తీసుకెళ్ుటిం అన్వసర్ిం అనక్కనానడేమో. ఆ గుడి వెనకవైపు బిండి

తోసుకెళ్ళుడు. అకుడింతా చెటోతో నిరాునష్యింగా వుింది. ఒక చెటుటక్రిింద

గుింటల్లక్త న్ననతోస ఎిండిపోయిన్ కొములు ఏరుకోచాచడు.

వాడి ఉదేీశ్యిం తెలిస వణకాన.

రప్రొదుీన్న కలాో నేన ఛస్తి గుడిదగిర అడుకోువచుచ. బ్రతిక్కింటే

మరీమించిది. అిందుకని వాడు సరుక్కని ‘భద్ర’ పరుచక్కింటునానడు.

ఎిండిన్ చెటోకొములతో నా మొహ్లనిన కపుటానిక్త దగిర్గా

వచిచన్పుడు వాడి కళ్ుల్లోక్త సూటిగా చూసాన. ఆ కళ్ుల్లో నాక్క నా

కొడుక్కలూ, కోడళ్ళు, నా చిన్న కూతురూ కన్బడ్డారు.

న్నన ఎిండుటాక్కల్లి కపేుస వాడు వెళ్ళుపోయాడు.

315
 ఆ రాత్రి నా జీవిత్ింల్ల కాళ్రాత్రి అయిింది. చీమలూ పురుగులూ నా

వింటిమీద పాకాయి. భూమి త్డిక్త నా శ్రీర్ిం చెముగలిోింది. ఆ భూమికీ, నా

శ్రీరానికీ తేడ్డ లేకపోయిింది. నా అింత్ర్ చక్షువు ఒకటే పనిచేస్ిింది. ఆ

సజీవ సమాధిల్ల నాక్క “శ్రీర్ిం మటిట’ అన్న సూక్తిక్త నిజమైన్ అర్థిం

తెలిసింది. ఇింకే బింధిం మిగలిింది? వైత్ర్షణ ఎకుడో లేదు. మనిషిచుటూట

వుింది అది.

ఆ మరుసటిరోజు కూడ్డ అత్డొచిచ అదేపనిగా మళ్ళు

కొన్సాగించాడు. నిన్నటిమీద మర్షింత్ అనభవపూర్వకింగా అర్షీించటిం

సాగించాడు. హృదయిం ద్రవిించేలా ఏడుసూి “బాబూ! మనిషి

చచిచపోతునానడు. ర్క్షించిండి” అింటూ అరుసుినానడు.

నాకేమో “బాబూ! మాన్వత్విం చచిచపోతోింది. ర్క్షించిండి” అని

అర్వాలని అనిపించిింది. “మనిషికీ మనిషికీ మధయనన్న బింధాలు తెగ

పోతునానయి. బిగించిండి” అింటూ వేడుకోవాలనిపించిింది.

సాయింత్రమవుతుిండగా అకుడికో పోలీసు వచాచడు. నిన్నటి నించీ

జరుగుతున్న వయవహ్లర్మింతా గమనిసూి వునానడనక్కింటాన. “ఏరా,

ముసల్లడిన శ్వింలా పడుకోబెటిట అడుక్కుింటునానవా? ఎింత్ వచిచింది?” అని

గదిీించాడు. వాడు బెదిర్ష - “ఎింతో లేదు బాబయాయ. పాతికే” అనానడు.

“పాతికా? చెవుల్లో పూలు పెటటక్క. తియియ.”

“ఈ యాభయీయ వుించిండి” అనానడు బిచచగాడు.

316
 “యాభయాయ - నిన్నటినించీ చూసుినానన. ఈడు చావటానిక్త సదధింగా

వునానడ్డ? ఒరయ్ ముసలాడ్డ... లే” అింటూ లాఠీతో కొటాటడు.

నాక్క లేవటానిక్త శ్క్తి లేదని అత్నిక్త తెలీదు. దానిన వేరలా అర్థిం

చేసుక్కనానడు. అత్డిని ఇింకా మోసిం చేసుినానన్నకొని “ఇదీరూ కలిస

నాటకాలాడుతునానర్ట్రా” అింటూ లాఠీతో బలింగా నాలుగు దెబబలు

వేసాడు. అయినా నేన లేవలేదు. అత్డి కోపిం మర్షింత్ ఎక్కువయిింది. కాలు

లేపాడు.

అపుుడు అత్న నా మొహింమీద బూటుకాలుతో విసురుగా కొటిటన్

దెబబక్త నా ముక్కు దూలిం విర్షగ ర్కిిం స్ర్విించసాగింది.

అింత్ల్ల న్నన తీసుకొచిచన్వాడు బ్రతిమాలి విందరూపాయలక్త బ్బర్ిం

క్కదురుచక్కనానడు. పోలీసు డబ్దబ తీసుక్కని వెళ్ళుపోయాడు.

ర్కిిం నోటి పకుగా కారుతోింది. కొింత్ కళ్ుమీద కూడ్డ పడిింది.

ఎర్రటి పొర్లు...

....ఇక ఆ ప్రదేశ్ింల్ల అడుకోువటిం శ్రేయసుర్ిం కాదనిపించిింది

కాబోలు, న్నన తీసుక్కని అకుణునించి కదిలాడు.

బాగా చీకటి పడిింది. ఒకచోట న్నన ఆప, రిండు మూడు గింటల

త్రువాత్ వచాచడు. గుపుున్ వాసన్ కొటిటింది. బహుశా చాలా సింపాదిించి

వుింటాడు. ఆ సిందరాభనిన స్పలబ్రేట్ చేసుక్కనానడు.

317
 రాత్రి పది అవుత వుిండి వుింటుింది. ఏదో అశీోలపుపాట గటిటగా

పాడుక్కింటూ, తలుక్కింటూ, న్నన తోసుక్కింటూ అసివయసిింగా న్డుసూి

వెళ్ళినానడు.

అపుుడు వహిించని సింఘటన్నకటి జర్షగింది.

దాదాపు అదేవిధింగా తలుక్కింటూ వసుిన్న కారు వెనకనించి నా

చెకుబిండిని ఢీకొటిటింది. నేన అదురుపాటుతో గాలిల్ల ఎగర్ష, రోడుా మీద

పడ్డాన. ఆ కారుచక్రిం నా చేతిమీద నించి వెళ్ళు పకుక్త తిర్షగింది. ఫుట్పాత్

రాతికీ, కారు చక్రానికీ మధయన్లిగ నా చెయియ రిండుగా తెగపోయిింది.

మోచేతికీ, మణకటుటకీ మధయ తెగన్ నా చెయియ, నా శ్రీర్ింనించి

విడివడి రోడుామీదపడి కొించెిం స్తపు కొటుటక్కని అచేత్న్మైింది.

కేక పెటటటానిక్త నాక్క గొింతు లేదు. తెగన్ నా చేతిముక్కుని

చూసుక్కనే శ్క్తి నా కళ్ుక్త లేదు. కారుల్లించి దిగన్ వయక్తికీ, న్నన తోసుిన్న

వయక్తికీ - ఇదీర్షకీ మతుి దిగపోయిింది. న్నన తోసుిన్నవాడు గటిటగా కేకలు

వేసుినానడు. కారు మనిషి బ్రతిమాలుక్కింటునానడు.

బ్బర్ిం మొదలయిింది.

ఇింకొించెిం స్తపు అలాగే వుింటే నేన ఛసాిన్నీ, పదివేలక్త త్క్కువ

కాక్కిండ్డ వసూలు చేయ్యయచచని వీడి ఉదేీశ్యిం.

నేన చచేచల్లపుల్ల ఎింతో కొింత్ ఇచిచ వదిలిించుకోవాలని వాడి

ఉదేీశ్యిం!

318
 “నిిండు ప్రాణిం, తాగేస కారు తోలినావు - చెయియ తెగపోయిింది! ఇక

జీవితాింత్ిం పని చెయయలేడు. నేన పోషిించాలి. పదివేలియియ” అింటునానడు!

సాయింత్రిం వర్కూ “ప్రాణిం పోతోన్న మసల్లడు బాబూ ధర్ుిం చెయయిండి”

అన్నవాడు!!! వీడి అరుపులక్త అవత్లవాడు బెదరోదు. సరక్కటగా వునానడు.

రిండువేలక్త బ్బర్ిం క్కదిర్షింది.

“వీడు సీకేమౌతాడు?”

“ఏమీ అవడు బాబూ” డబ్దబ తీసుక్కని ల్లపల పెటుటక్కనానక అనానడు.

“గుడి దగిర్ అడుక్కుింటోింటే పోలీసులు త్ర్షమేసనారు.”

“మర్ష ఇపుుడు వీడిని ఏమి చేసాివు?”

“ఏిం చేసాిన్ిండి? వదిలేసపోతే అయిదు నిమిషాల్లో ఆడే ఛసాిడు.”

“అలా తుపుల్లోక్త తోస్పయియ. మరీ రోడుామీదయితే ఏ కారు గుదిీిందా

అని వాకబ్ద చేయగలరు.”

న్నన పలోింల్లక్త విసరస.... ఇదీరూ వెళ్ళుపోయారు....

నేనూ.... దూర్ింగా నా చెయియ....

పది నిమిషాలింది....

ఒక క్కకు వచిచ... విర్షగన్ నా మోచేతి క్రిింద భాగానిన నాక్కతోింది.

అింత్ రాత్రి వేళ్ కూడ్డ ఎలా పసగటిటిందో... ఒక డేగ ఆకాశ్ింల్ల

ఎగర్సాగింది.

డేగలు రిండయాయయి. రిండు నాలుగయాయయి.

319
 నామొహిం నిిండ్డ అటటలు కటిటన్ ర్కిిం... ఎర్రటి పొర్లుగా నా కళ్ుని

కమేుసన్ ర్కిిం...

నేన కదలకపోవటిం చూస డేగలు ర్షవువన్ వచిచ నెముదిగా నా

శ్రీర్ిం మీద వాలాయి. ఒక డేగ నా చేతి కిండరానిన ముక్కుతో పొడిచి

మర్షింత్గా చీలిింది. మరో డేగ విర్షగన్ నా ముక్కు దూలానిన తిన్సాగింది.

మరో డేగ నా కింటోో పొడిచిింది.

అపుుడు నేన రపు తెర్వటానిక్త ప్రయతినించాన. ర్కిపు పొర్ల్లోించి

అసుష్టింగా, నా ఛాతీమీద కూరుచని పొడుసూిన్న డేగలు కన్పడ్డాయి.

వారుాబోయ్, డ్డకటరు, నా పెదీకొడుక్క, బిచచగాడు, పోలీసు...

అపుుడే నేన హృదయవిదార్కింగా ఏడుసూి దేముడిని అర్షథించాన...

మన్సుల్లనే బిగిర్గా – “ఓ దేవదేవా!” అని అర్షచాన.... ‘రిండు చేతులెతిి

ప్రార్షథించటానిక్త కూడ్డ వీలులేక్కిండ్డ నా చెయియ తీస్తస్తవు! నేన నినన ఒకటే

కోరుక్కింటునాన్యాయ! న్నన చింపెయియ! నాక్క నీ వర్ిం వదుీ!! న్నన నీ

దగిర్షక్త తీసుక్కవెళ్ళుపో!! ఈ మనష్యల మధయ నేన బ్రత్కలేన. ఏ బింధమూ

శాశ్వత్ిం కాదనీ, అసలు బింధమన్నదే లేదనీ నేన తెలుసుక్కనానన. నేన

ఓడిపోయాన. భగవింతుడ్డ! నవేవ గెలాచవు సావమీ! నాకీ యాత్న్ వదుీ

న్నన తీసుక్కవెళ్ళు దేవదేవా!”

అపుుడు నా శ్రీర్ింల్లించి ప్రాణాలు బయటకొచాచయి.

భగవింతుడు కరుణించిన్టుో నా రపులు శాశ్వత్ింగా మూత్లు

పడ్డాయి.

320
 నేన రిండోసార్ష మర్ణించాన.

4
వైత్ర్ణ ఒడుాన్ కూరుచనానిం మేమిందర్ిం.
ప్రపించిం న్లువైపుల నిండి ఆత్ులు వసుినానయి. నేనేమో పూర్షిగా

అింత్రుుఖుడినై వునానన. ఓటమి న్నన ముక్కళ్ళతుణే చేసింది. దేముడి నించి

నా పలుపు రాబోతింది. ఆయనిన నేన చాలా ర్కాలుగా ఎదేీవా చేసాన.

అనినటికీ క్షమాపణ చెపుుకోబోతునానన. కేవలిం నాక్క ఈ విష్యాలనీన

అనభవ పూర్వకింగా తెలియాలనే భగవింతుడు న్నన భూమీుదక్క

పింపన్టుటనానడు.

నాలుగు కాగతాలున్న చిన్న పుసికిం గాలిక్త రపరపలాడుత

విర్రవీగుతుింది. సర్వసావనీన త్న్ల్ల ఇముడుచక్కన్న మహోద్రిరింథిం న్మ్రత్గా

వ్వతిిగలిో వుింటుింది.

అనీన తెలుసనక్కని నేన ఆ విధింగా రపరపలాడ్డన. నా భావాలే

నిజమని న్మిు, నిర్ోక్షయింగా ప్రవర్షిించాన. త్రువాత్ సింసార్ భ్రింతిల్ల

కూరుక్క పోయాన. ఇపుుడిక నా ఆత్ుక్త ఏ ప్రక్షాళ్నా అవసర్ిం లేదు.

దేముడి వాదన్ సర్షయైన్దే. నేన ఇపుుడు అనీన తెలుసుక్కన్న

మహోద్రిరింథనిన. (నేన అనీన తెలుసుకోలేదనీ - ఇింకా తెలుసుకోవలసింది

వున్నదనీ - మర్షకొించెిం స్తపటోో తెలుసుక్కనానన.)

321
 న్నన మొదటోో పలుకర్షించిన్ మత్ ప్రవకి ఇింకా అకుడే వునానడు.

ఎింత్ ప్రక్షాళ్న్ చేసనా అత్ని ఆత్ు ప్రక్షాళ్న్ కావటిం లేదనీ, అత్డు

అిందువలేో ఇింకా ఆ ప్రయత్నింల్లనే వునానడనీ అకుడివారు నాక్క చెపాురు.

ఈ ల్లపుల్ల నాక్క పలుపొచిచింది.

దేవదూత్ సాయింతో నేన వైత్ర్ణ దాటాన. ల్లకాలనీన దాటి దేవుని

ల్లకింల్లక్త ప్రవేశించాన.

అకుడి ఉదాయన్వనాలు సజీవింగా వునానయి. పుషాులు పర్షమళ్ళలు

వెదజలుోతునానయి. జలపాతాలు సవచఛింగా ప్రవహిసుినానయి. హింసలాోటి

దేవత్లు విహ్లర్ిం చేసుినానరు.

అకుడ నాక్క ప్రణవి కన్పడిింది!

ముిందు న్నన నేన న్ములేకపోయాన. మామూలు మనిషిలాగే

సింభ్రమాశ్చరాయలక్క ల్లన్యాయన. “ప్రణవీ” అనానన. ఆమె అలవోకగా

నావైపు చూసింది. ఆమె కళ్ళు ప్రశాింత్ింగా వునానయి. ఆమె ముింగురులు

బింగార్ిం ర్ింగుల్ల పోటీపడి మెరుసుినానయి.

“వచేచస్తవా?” అింది. అది సింతోష్మో, సింభ్రమమో నాక్క

తెలియలేదు. నేనిింకా నా ఆన్ిందకర్మైన్ విసుయిం నించి తేరుకోలేదు.

“వచాచన. భూమీుదక్క మళ్ళు వెళ్ళున. మళ్ళు వచాచన” అనానన.

ఆమెక్క అింతా చెపు “నవువ కోర్షన్ విధింగానే నా జీవన్ విధానానిన

మారుచక్కనానన ప్రణవీ! ప్రేమిించటిం మొదలు పెటాటన. కానీ దేముడి

దయవలో నా జీవిత్ిం చివరోో ఆ భ్రమనించి బయటపడ్డాన.”

322
 ఆమె న్వివ అకుడనించి కదలబోయిింది. “ప్రణవీ! ఆగు” అనానన.

ఆమె ఆగింది.

“ఆత్ు వైత్ర్ణ దాటినా సిందిగధిం న్నన వదలేోదు. దేవదూత్వైనావు

కాబటిట నీక్క గురుిింటే వుింటుింది. నా ఈ ప్రశ్నక్క జవాబ్ద చెపుు. నేన

కోరుటల్ల వుిండగానే నవువ వయభిచార్ింల్లక్త ఎిందుక్క ప్రవేశించావు? నా మీద

ప్రేమ న్శించిిందా? ప్రేమ లేదనక్కింటే - చేయని నేర్ిం నీ మీద ఎిందుక్క

వేసుక్కనానవు? ప్రేమ వుింటే - న్నన చూడటానిక్త ఒకసార్ష కూడ్డ రాలేదేిం?"

ఆమె నెముదిగా జవాబిచిచింది. “నినన చూడటానిక్త వెచిచించే

సమయింల్ల మర్షింత్ డబ్దబ సింపాదిించవచుచ కదా!”

“అదే...! అదే.... ఎిందుకూ అని అడుగుతునానన.”

“భయింకర్మైన్ వాయధినించి నినన ర్క్షించుకోవటానిక్త.”

నాక్క విదుయదాఘత్ిం త్గలిన్టటయిింది.

నా వాయధి భయింకర్మైన్దే. కానీ ఈ నిజిం అింత్కనాన

భయింకర్మైన్ది.

ఆమెవైపు సజలమైన్ దృక్కు సార్షించాన. ఆమె అన్నది.

“నేన కోరుటల్లనే ఆ నేర్ిం నా మీద వేసుకోవచుచ. ఆత్ుర్క్షణార్థిం

కాబటిట పెదీగా శక్ష పడకపోవచుచ కూడ్డ. కానీ దానివలో ఏిం లాభిం? నేన

విడుదల వచేచసర్షక్త ఆ వాయధి నినన కబళ్ళించివేసుిింది. నేన బయటే వుిండి

సింపాదిించాలి. అిందువలో చివర్ష క్షణింవర్కూ సింపాదిసూినే వునానన. నీ

ఉర్షశక్ష అమలుజర్షగే తేద్ద దగిర్కొచిచింది. నాకేిం చెయాయల్ల తోచలేదు.

323
పూర్షిగా డబ్దబ సమకూడలేదు. నేన ఇక ఆ చివర్ష రోజు నేర్ిం నా మీద

వేసుకోకపోతే నినన ఉర్షతీసాిరు. నేన జైలుక్త వెళ్ళతే, నవువ విడుదల బయట

మర్ణసాివు. ఎటూ తోచలేదు. నీ చిక్తత్స కోసిం చాలా ధన్మూ, ఒక క్తడీన

దాతా కావాలనానడు డ్డకటరు. నేర్ిం నా మీద వేసుక్కని ఆత్ుహత్య చేసుక్కింటే

రిండు విధాలా లాభిం అని తోచిింది. అిందుకని “..నేన ...ఒక మూత్రపిండిం

డ్డకటరుక్త అమిు... ఆ వచిచన్ డబ్దబతో మర్సకటి నీక్క అమర్చమని వేడుక్కని...

ల్లకింనించి శ్లవు తీసుక్కనానన.”

నేన విభ్రింతి చెిందాన. అింత్టి నిజానిన భర్షించలేక తుఫానల్ల

నావలా కదిలిపోయాన. అది ఆన్ిందమో, విషాదమో - ఇక రిండూ కలిపన్

మిశ్రమభావమో తెలియదు కానీ కృత్జాతా భార్ింతో వణక్తపోయాన.

“ప్రణవీ!...ఆగు.”

ఆమె వెళ్ళుపోతోింది!

“ఆగు ప్రణవి ఆగు!...ఎిందుక్క చేసావిదింతా?.. ఎిందుక్క?”

సుదూర్ తీర్ింల్లనే ఆమె ఆగ, హసించిింది. జలత్ర్ింగణీ వాదయ

ధవనిలా వున్న ఆ మిందహ్లస ప్రకింపన్ిం జీవిత్ నిఘింటువుల్ల ప్రేమపదానిన

చూపించిింది.

నా ప్రకునన్న దేవదూత్ ముిందుక్కసాగాడు. నేన అత్డిని

అనసర్షించాన. కొించెిం స్తపు ఆ విధింగా పయనిించి మేమా దేవదేవుని

సనినధి చేరుక్కనానము. న్నాన చరాచర్ చక్రవర్షి సాదర్ింగా ఆహ్లవనిించాడు.

అత్డిపుుడు విజేత్!!

324
 “ఏిం నాయనా? నీ మనోచక్షువులు తెరుచుక్కనానయా? నేన చెపున్టుట

మనిషికీ మనిషికీ మధయ అనబింధమింతా భ్రింతి అనీ, సావర్థమనీ

తెలుసుక్కనానవా?”

నేన విన్మ్రుడినై “తెలుసుక్కనానన సావమీ” అనానన. “...నా

క్కటుింబిం న్నన వీధిల్లక్త తోసన్పుుడు అది దారుణింగా తోచిింది. చావు

బ్రత్క్కలమధయ న్నోన మనిషి న్డిరోడుామీద పెటిట అముటిం సావరాథనిక్త

పరాకాష్ట అని తెలిసింది.”

“నీ దుర్భర్మైన్ సథతి నేన చూసూినే వునానన. ఒక సత్యిం

తెలుసుకోవటానిక్త వెళ్ళు చాలా కషాటలు పడ్డావు. దానిక్త ప్రతిగా నీకేిం వర్ిం

కావాల్ల కోరుకో...”

“అదింతా నా సవయింకృతాపరాధిం సావమీ! మాన్వ బింధాల

గుర్షించి నా కళ్ళో తెర్షపించటానికే నవువ న్నన అష్టకషాటలు పెటాటవు.

అిందువలో నీ వరానిక్త నేనే అన్రుుడిని.”

“ఇపుుడు నీక్క జాానోదయమైింది కాబటిట నా భావాల్లి ఏకీభవిసుినాన

వనక్కింటాన.”

“లేదు సావమీ.”

ఆ మాటలక్త భగవింతుడిల్ల సించలన్ిం కలిపించిింది. ఆయన్

విసుిబోయిన్టుటనానడు. నేన అనానన...

“లేదు సావమీ. నేనే గెలిచాన. నవువ న్నన భూమీుదక్క పింపన్

మరుక్షణిం నించీ నీ మాటలు నిజాలనిపించే సింఘటన్లు నా మన్సుని

325
ముకులు ముకులు చేసాయి. అిందుకే ఇక భర్షించలేక “ఓడిపోయాన

సావమీ! న్నన నీల్ల లీన్ిం చేసుకో!” అని ఎలుగెతిి ప్రార్షథించాన. నేన

సరాసర్ష నీ దగిర్కే వచిచవుింటే బహుశా అదే అభిప్రాయింతో ఓటమి

వపుుకొనేవాడినేమో! కానీ మార్ిమధయింల్ల నాకొక స్త్రీ కన్పడిింది. బ్రతిక్త

వున్నపుుడు నా జీవితానిన మలుపు తిపున్ ఆ స్త్రీ, సవర్ిింల్ల కూడ్డ నా

దృకుథనిన చివర్షక్షణింల్ల మారచసింది” ఆగ అనానడు.

“...ఆ స్త్రీ న్నన కలవటిం కూడ్డ నీ మాయల్ల ఒక భాగమైతే నేనేమీ

చెపులేన. అలా కాని పక్షింల్ల ఓ దేవదేవా! ధైర్య చేస చెపుతున్నిందుక్క

అన్యధా భావిించక్క. ఆ స్త్రీ ప్రేమ ముిందు నీ దైవత్విం ఓడిపోయిింది. ప్రేమ

అన్నది కేవలిం సావర్థమన్న నీ అభిప్రాయిం త్పుు. ఇవవటిం, తీసుకోవటిం మీదే

మాన్వసింబింధాలనీన వుింటాయన్న నీ ‘మాయ’ని ఆ స్త్రీ పర్షహసించిింది.

‘తిర్షగ ఇచేచ శ్క్తిలేని మనిషిక్త కూడ్డ మన్ిం ఇవవటమే ప్రేమ’ అని

నిరూపించిింది.”

దేముడు మౌన్ిం వహిించాడు. బహుశా అత్డిక్త కోపిం వచిచిందేమో.

“నవువ నాక్క ఒక వర్ిం ఇసాిన్నానవు. ఇసాివా సావమీ?”

“ఏమిటి?” నిర్షోపిింగా అడిగాన.

“ఒకపుుడు మనష్యలు ఇలా వుిండేవారు కాదు. కొించెిం ప్రేమ, కొించెిం

ఆపాయయత్, కొించెిం నిసావర్థిం వుిండేవి. నీ ప్రతినిధిగా నేన వెళ్ళు చూసన్ ఆ

ప్రపించిం ఎింత్ దారుణింగా వుిందో దేవదేవుడివైన్ నవేవ వహిించలేవు.

అిందుకే.... నాక్క ఇసూిన్న వర్ింగా... నా పటో ప్రణవి చూపించిన్ ప్రేమని

326
మనష్యలిందర్ష మనసుల్లో ప్రవేశ్పెటుట. ఏ నిసావర్థింతో ఆమె

మర్ణించిిందో... ఆ ‘అింశ్’ ని మనష్యల్లో కొదిీ కొదిీగా నిింపు.”

దేముడు సమాధాన్ిం చెపులేదు. నేన అనానన -

“జాాన్ గ్రింథింల్ల రపరపలాడే కాగతాలు నాలుగున్నపుుడు నేన

విర్వ్రీగే వాడిని. ఆ త్రువాత్ నీ దయవలో ప్రపించానిన మరో కోణింల్ల

చూస, మహోద్రిరింథిం అయాయన్ని పొర్పాటున్ అనక్కనానన. ప్రణవి కలిస

అతి ముఖయమైన్ పదానిన ఆఖర్ష పేజీల్ల చూపించిింది. ఆ పదిం పేరు ప్రేమ ఓ

త్థగతా! మేిం అలుులిం! మాలాగే మా మన్సులూ చిన్నవి. వాటిని విశాలిం

చెయయవలసన్ బాధయత్ నీదే. వాటితో ఆడుకోక్క. వాటిని సింసుర్షించు. నేన

కోర వర్ిం ఇదే....”

దేముడు ఏిం చెపుతాడ్డ అని సృషిట సథింభిించిింది. జలపాతాలు ఆగ

పోయాయి. న్దులు ప్రవహిించటిం మానివేశాయి. కొములు త్మ ఆక్కలిన

కళ్ళుగా చేసుక్కని చూసాయి.

అపుుడు దేవుడు కరుణా కటాక్ష వీక్షణాలతో నా కోర్షక మనినసుిన్నటుట

చేయినెతిి మిందహ్లసిం చేశాడు.

దాింతో అపుటివర్కూ సథబీింగా వున్న ప్రకృతి ఒకుసార్షగా

పులకర్షించిింది. న్దులు కలిస సవర్ిదావరాలక్త ప్రేమపారాణ పూసాయి. లత్లు

బింధాల, ఆక్కల సిందుల్లోించి గాలిశ్బాీలు వేదాల, ఆమని కోయిల పాటలు

ఆశీరావదాల న్నన అభిషిక్కిడిన చేసాయి.


327