KAPAG MAGSISIMULA NA akong

magkuwento tungkol sa aming mga bahay, hihinto

sa paglalaro sina Lara, Ningning, Kekek, at Tim-Tim.
Uupo sila sa aking harapan at makikinig sa
aking kuwento. Kapag ipinakikita ko na ang aming
mga bahay, nanlalaki ang kanilang mga mata. Di
sila makapaniwala.

Maraming-marami kaming bahay, Kahit pa

pagsama-samahin ang lahat ng bahay ng
sinumang mayayaman, walang tatalo sa dami ng
aming bahay.
“Panahon pa ng Kastila itinayo ang aming
unang bahay. Namamangha ang mg taong
dumaraan dito. Parang nababalot ito ng hiwaga.
Buo pa rin ang mga kapis nitong
bintana. May bubong itong sintaas ng
kapilya. Gustong kong maupo sa
hagdanan nitong kahoy, para akong
bumabalik sa lumang panahon,” una
kong kuwento.

“Sana magkaroon kami ng

ganyang bahay,” sabi ni
Lara.
“Nasa gitna ng kagubatan ang pangalawa naming
bahay. Kahit sa malayo, kitang-kita itong parang
puting palasyo. Sa loob, makikita ang malaking
hagdanang pabilog, patungo sa ituktok. Malalaki
ang bintana nitong salamin. Gustong-gusto kong
pumunta sa ituktok nito, tanaw ko ang malawak na
kagubatan,” sunod kong kuwento.
 “Yan ang pangarap kong bahay!” singit ni Ningning.
“Nasa ituktok naman ng bundok ang sunod naming
bahay. Maraming tao ang namamangha kung paanong
naitayo ito sa ituktok ng bundok. Gawa ito sa bato kaya di
ito kayang tangayin ng bagyo. Sa pagtulog, hinehele pa
ako ng huni ng mga ibon,” sunod kong kuwento.
 “Naku! Magkaroon sana kami ng bahay sa
ituktok ng bundok para di na kami bahain,”
sabat ni Kekek.
 “Mayroon din kaming bahay
na nakaharap sa dagat. Ito ang bahay
naming may pinakamaraming
kuwarto. May sarili akong kuwarto.
May kuwarto para sa aking mga
damit, sapatos, at laruan. May sariling
kuwarto ang aking mga magulang at
si Yeye. May kuwarto para sa aming
mga bisita,” ipinagmalaki ko sa kanila.

“Gusto ko ring magkaroon ng sariling

kuwarto. Ang sikip kasi ng tulugan namin,”
sabi naman Tim-Tim.
 “May bahay rin kaming kasama
ng iba pang bahay ng mayayaman.
Kahit nasa siyudad, tahimik pa rin ito.
May pader itong mataas.

May guwardiyang laging nakabantay.

Pero mga kilalang tao lang ang nakapapasok
dito. Kapag mainit ang panahon, may swimming
pool na puwedeng paglanguyan,” painggit ko.
May bahay raw palang may swimming pool pa.
Pangarap nilang lahat na makapunta sa aming
mga bahay.
 Marami pa akong kuwento tungkol sa iba pa naming bahay.
May bahay-kubo kaming napalilibutan ng malawak na lupain,
punong-kahoy, gulayan, at pastulan ng mga hayop. May duyan akong
itinali sa punong mangga. May pahingahan kaming kubo na nasa itaas
ng punong akasya. May bahay kaming nasa mataas na bilding na abot-
langit. Kompleto ito ng mga gamit. Kapag nandito ako, parang bahay-
bahayan na lang ang mga bahay sa ibaba. Isang dangkal na lang ang
mga gusali, tulay, at dagat. Parang naglalakad na langgam ang mga tao
sa liit. Sa sobrang taas ng aming bahay, parang palito ng posporo ang
mga poste ng koryente.
 May bahay rin kami sa lugar na laging malamig.
Napalilibutan ito ng mga bulaklak at matandang puno ng pino.
Kapag mainit sa iba naming bahay, dito kami pumupunta.
Gustong-gusto ko itong bahay namin dahil parang laging Pasko.
Lagi akong nakasuot ng pangginaw.
Ako na talaga ang batang may pinakamaraming bahay!
 Di nagsasawa sina Lara, Ningning, Kekek, at Tim-tim sa aking
mga kuwento. Sabik na sabik lagi sila sa mga bagong dagdag na
bahay sa aking kuwento. Sa bawat araw, pinipilit kong madagdagan
ang aming bahay para may bago akong kuwento sa kanila.
Sana, maisama ko sila sa aming bahay.
Isang hapon, umulan nang malakas. Tuwang-tuwa ako.
Maya-maya , narinig ko na ang
tawag nina Lara, Ningning, Kekek, at
Tim-tim.
 “Koko! Koko! Halika na, ligo tayo sa ulan!” aya nila sa akin.
Naligo kami sa ulan. Tumapat sa alulod ng mga bahay. Nagtampisaw
sa biglang luminis sa kanal. Masaya kaming magkakaibigan.
Walang tigil ang ulan. Umuulan ng matulog ako, at nang
magising ako, umuulan pa rin.
 Nag-alala sina Nanay at Tatay, pati si Yeye na kahapon lang ay
tuwang-tuwa sa maliit na ilog sa loob ng aming bahay.
Biglang tumaas ang tubig sa loob ng bahay. Natakot kaming
lahat!
“Mang Ruben! Aling Nene! Sumama na kayo sa basketball court!
Mas ligtas tayo roon!” aya ng aming kapit-bahay.
Sa pagmamadali nina Tatay at Nanay, wala kaming nadalang
gamit. Agad kaming pumunta sa basketball
court bago pa lumubog sa tubig ang bahay
namin.
“Buti’t walang nangyaring masama sa atin,” sabi ni Tatay.
“Pa’no na ang ating bahay?”pag-aalala ni Nanay.
“Kuya, giniginaw ako,” bulong ni Yeye sa akin.
Naawa ako kay Yeye. Niyakap ko siya ng mahigpit.
 Maraming pamilya sa basketball court. Buti na lang, may
nagpahiram sa amin ng damit, kumot, at banig. May nagbigay
ng mainit na noodles, tinapay at kape. Ilang araw rin kaming
tumira sa basketball court.
“Paano na ang aming bahay? Saan na kami titira?”
sunod-sunod kong tanong.
 Paghupa ng baha, bumalik kami sa aming bahay pero wala na
kaming nadatnan. Puwede pala kaming mawalan ng bahay?
Nag-iiyak si Nanay.
Tinangay ng baha ang aming bahay pati ang mga bahay na
ginupit at idinikit ko sa aking notbuk.
“Makakagawa uli tayo ng bago nating
bahay,” sabi ni Tatay.
 Nakita ko uli ang kasipagan ni Tatay. Wala siyang tigil sa
pangangariton. Lahat ng puwedeng gawing bubong, dingding, sahig, at
bintana ng aming bahay, pinupulot niya-karton, tabla, kahoy, yero,
sirang gulong, pako, at alambre.
Nagtulong sina Tatay at Nanay, pati kami ni Yeye sa paggawa
ng aming bahay. Si Nanay ang taga-hawak. Si Tatay ang taga-pukpok.
Kami naman ni Yeye ang taga-abot ng kahoy.
Unti-unti, nagkaroon ng bubong, dingding, sahig, bintana at pinto
ang aming bahay.
 Isang araw nang umuwi si Tatay, nakita ko uli ang tambak na
diyaryo at makukulay na magasin sa kanyang kariton.
Gusto ko sanang buklatin uli ang mga ito para gupitin ang
magagandang bahay na aking nakikita. Gusto ko uling magdikit ng
mga bahay sa aking bagong biling notbuk.
 Gusto kong magkuwento uli kina Lara, Ningning, Kekek, at Tim-
Tim ng tungkol sa aming mga bahay. Gusto ko uling maging batang
may pinakamaraming bahay.
Pero may mas mahalagang dapat gawin kaysa naiisip ko.
Kailangan akong tumulong kina Tatay at Nanay. Kailangan kong
alagaan at pasayahin si Yeye para mawala na ang takot niya sa
baha.
 Isa pa, alam kong di na rin interesado sina Lara, Ningning,
Kekek, at Tim-Tim sa aking kuwento. Nawalan din sila ng bahay.
Tiyak na mas gusto nilang marinig ang aking kuwento tungkol
sa aming totoong bahay. Kung paano namin itong nagawa nina Tatay,
Nanay, at Yeye.
 Tiyak na mas gusto nilang makita ang aming bagong bahay.
Tiyak na may mga kuwento rin sina Lara, Ningning, Kekek, at
Tim-Tim tungkol sa kanilang mga bahay. Gusto kong marinig ang
kanilang mga kuwento. Ako naman ang makikinig sa kanila.
Kahit nawala ang aking mga bahay, nagpapasalamat pa rin ako
dahil kasama ko pa rin sina Tatay, Nanay, Yeye, at ang aking mga
kaibigan.
Puwedeng mawala ang lahat na
bagay sa akin pero di ang aking
mahal na pamilya at ang
aking mga kaibigan .