Sage of Kanchi

VIRTUAL MAHAPERIYAVA TEMPLE

HOME › DEIVATHIN KURAL › 238. THE STRENGTH OF SHIVA; NARAYANA’ S S IS T ER BY MAHA

PERIYAVA (COMPLETE)

238. The Strength of Shiva; Narayana’s Sister by

Maha Periyava (Complete)
BY SAI SRINIVASAN on NOVEMBER 26, 2018 • ( 0 )

2 Votes
Jaya Jaya Sankara Hara Hara Sankara – Here is the complete chapter where Periyava
superbly explains Sriman Narayana and Ambal are one and the same.

Many Jaya Jaya Sankara to Smt. Sunitha Madhavan for the translation. Rama Rama

வத் ன் சக் ; நாராயண ஸேஹாதரி

பரப் ரம் மத் ன் சக் தான் அம் பாள் . ஒ வஸ் ன் சக் அந்த
வஸ் ேவா இரண்டறக் கலந்த ஷயம் . வஸ் இல் லாமல் அந்த சக்
இல் ைல. சக் இல் லா ட்டால் அந்த வஸ் ம் இல் ைல. ஆனப யால்
ரம் மேமதான் சக் . ரம் மத்ைத ஈ வரன் என்றால் அந்த ஈ வரேனா
இரண்டறக் கலந் க் றவள் அம் பாள் . ம் வாசைன ம்
தனித்தனியாய் இ க்க மா? பால் ேவ
, அதன் ெவ ப் ேவ
என் இ க்க மா? ேதன் ேவ , அதன் த் ப் ேவ என் ரிக்க
மா? இப் ப ேய ஈ வரனில் ரிவறத் ேதாய் ந் க் றாள் அம் பாள் .
பரேம வர ம் பராசக் ம் ரிக்க யாமல் ஒன்றா க் ற ஆ
தம் ப ; சகல ஷ் க் ம் தந்ைத ம் தா ம் அவர்கள் தாம் .

தாய் ேவ , தந்ைத ேவ என் ஒேர யாகப் ரித் ச் ெசால் ல

யாமல் , அம் ைமயப் பனாக, தா மானவராக இ க் ற ஸ்வ பம் அ .
இரண் ம் இ பமாக இல் லாமல் ஒன்றாகக் கலந்த வ – சக் கேள
அர்த்தநாரீ வரத் க்ேகாலம் . நமக் அம் மா, அப் பா என் இரண்
பங் கள் அ க் ரஹத் க் ேவண் க் ன்றன. நம் ைமக்
கண் த் உபேத த் ஞானத்ைதக் ெகா க் ற தகப் பனார் ேவண் ம் .
நம் டம் எப் ேபா ம் அன் ெகாண் ர க் ற தாயா ம் ேவண் ம் .
ஆனால் அவர்கள் ேவ ேவறாகப் ரிந் ந்தாேலா தத்வ ரீ ல்
சரியாக இல் ைல. இதனால் தான் ஈ வர ம் அம் பா ம் ஒேர பத் ல்
ஒேர சரீரத் ல் ஒ பா அவர் ம பா இவள் என் அர்த்தநாரீ வரராக
ஆ ர்ப த் க் றார்கள் .

‘சம் என் ற சத் யம் அ வமான ; அதன் உ வேம நீ தான்’ (சரீரம்

த்வம் சம் ேபா:) என் நம் ஆசார்யாள் அம் பாைளப் பார்த் ச்
ெசால் றார். அ பம் பமானேத அவள சக் யால் தான். ஆனா ம்
த்த ஞான மயமாக இ க்கப் பட்ட அம் பாளின் ரம் மம் , அதன்
அ க் ரஹ பமான அம் பாள் இரண்ைட ம் , தந்ைதயாக ம் ,
தாயாக ம் பார்க்க ேவண் ம் ேபால் நமக் ஆைசயாக இ க் ற .
இதற் காகத்தான் பரேம வர க் ம் ஒ சகல பம் இ க் ற .
அப் றம் தாயார், தகப் பனார் என் வ ம் ரிந் டாமல் ஒ
ெபா ப ம் நமக் ேவண் க் ற . இதற் காகேவ இவ ம்
ேசர்ந் வலப் பா பரேம வரனாக ம் இடப் பா அம் பாளாக ம்
அர்த்தநாரீ வர பம் எ த் க் ெகாண் க் றார்கள் . பா வ் ,
ெநக வ் என் ற இரண்டாக ஒேர எெலக்டர ் ி இ ப் ப ேபால் ஒேர
பரம சத் யம் அர்த்தநாரீ வர பம் ெகாண் க் ற .

அர்த்தநாரீ வரக் ேகாலத்ைதப் பார்க் றேபா , றப் க் க்

காரணமான காமைனத் தகனம் ெசய் த ெநற் க் கண்ணில் பா
சம் பந்தம் அம் பா க் இ க் ற . இறப் க் க் காரணமான காலைன
உைதத் ஸம் ஹாரம் பண்ணின இட காேலா க்க ம்
அவ ைடயதாக இ க் ற . இ ந் , ஜனன மரணச் ழ ந்
வைன க் றவள் அவள் தான் என் ெதரி ற .

வ ம் சக் ம் ரிக்க யாதைவ என்பைதய ந் , ஸ்வா

அம் பாள் இ வரிடத் ம் ஒேர ேபான்ற பக் ைவக்க ேவண் ம் .
ஒ த்தைர ஒ க் மற் றவரிடம் மட் ம் பக் ைவத்தால் ேபாதா
என்பார்கள் . இரண் ேபரிட ம் ேசர்ந் அன் ைவக் ற ேபா தான்,
அவர் அவ க் ஆதாரமாக இ க்கப் பட்ட அவ ைடய ப , அவள்
அவைர ட் நீ ங் க யாத அவ ைடய சக் என் ற ஞானம்
நீ ங் காமல் இ க் ம் . இ வரில் ஒ வைர ஒ – க் ட்டால் இந்த ஸ
ப உற மறந் ேபாய் , பக் பரீதமா ற . ர்ப்பனைக ைதையத்
ேவ த் ராமரிடம் மட் ம் ைவத்த அன் ம் , ராவணன் ராமைரத்
ேவ த் தா ேத டம் மட் ம் ைவத்த அன் ம் பரீதமா
காமமாக ஆ ன என் உங் க க் த் ெதரி ம் . பல ம் பரீதமாகேவ
ஆ ற் . இப் ப பரீத பலன்கள் இல் லாமல் , ரண அ க் ரஹம்
ேவண் மானால் , அம் பா ம் ஈஸ்வர ம் அர்த்தநாரீ வரராக இ ப் பைத
எந்நா ம் மறக்காமல் பக் ெச த்த ேவண் ம் . அவர் ‘மாெதா
பாகன்’, அவள் ‘பாகம் ரியாள் ’ என்பைத நிைன ெகாண்
இ வரிட ம் அன் ைவக்க ேவண் ம் .

அர்த்த நாரீ வர பத் ல் எந்த இட பக்கம் அம் பா ைடயதாக

இ க் றேதா, அ ேவ சங் கர நாராயண ர்த்தத் ல்
மஹா ஷ் ைடயதாக இ
.இ க் ற
ந் அம் பாேளதான்
மஹா ஷ் என்றா ற . ைவயாற் ல் உள் ள ஈஸ்வரைனப்
பற் த் க் றேபா , அவ க் ஹரிையத்த ர ேவ பத் னி
இல் ைலெயன் அப் பர் ஸ்வா கள் ெசால் றார்.

‘அரியலால் ேத ல் ைல
ஐயன் ஐயாறனார்க்ேக’

அம் பா ம் மஹா ஷ் ம் ஒன்ேறதான் என் ற தத் வத்ைதேய

ராண ரீ ல் ெசால் றேபா அவைள நாராயண ஸேஹாதரி
என் ேறாம் .

அர்த்தநாரீ வரர் ஆகட் ம் , சங் கர நாராயணர் ஆகட் ம் , இரண் ம்

வல பக்கம் பரப் ரம் ம ஸ்வ பமான பரேம வரேன இ க் றார்.
வல என்பைத எெலக்ரி ல் பா வ் என் ைவத் க்ெகாண்டால்
இடப் பக்கம் ெநக வ் ஆ ற . பா வ் சக் ஒ ைமயக்க வாக
(Nucleus) இ க்க, ெநக வ் சக் அைதச் ற் அ ேவகமாகச்
ழன் ெகாண் ப் பதாக அ ஞ் ஞானிகள் ெசால் றார்கள் .
உலகம் எல் லாவற் க் ம் ஆதாரமாக, ஆனால் காரியேம ல் லாமல்
இ க் ற நிர் ணமான ரம் மத்ைத ைமயமாக, ஆதாரமாகக் ெகாண்
உலகத்ைத எல் லாம் ஷ் த் நடத் க் காரியத்ைதச் ெசய் வ ற
ச ணமான சக் இயங் வ பா ைவச் ற் ெநக வ்
ழ ற தான். இ ேவ ஆராதைனக்காக ஒ ர்த் யாக
வ றேபா , மத் ய நி க்ளியஸ் – ற் வ ற சக் என் ல் லாமல்
வல பக்கம் , இட பக்கம் என் இரண் களாக வ் ய ஆகாரம்
(வ வம் ) எ த் க் ெகாள் ற . இ ல் வல பா வ் , ெசய ல் லாத
ஆதார ரம் மம் ; இட ெநக வ் , சகல காரியங் க க் ம் லமான
ரம் மத் ன் சக் . இட அர்த்தநாரீ வர ஸ்வ பத் ல் , ஸ் ரீ
பமா அம் பாளா க் ற ; சங் கர நாராயண வ வத் ல் ஷ
ஆகாரம் ெகாண் மகா ஷ் வாக இ க் ற .
 மங் ைகயாழ் வார் ெப மாைளப் பற் ப் பா ற ேபா ,

‘ ைற தங் சைடயாைன வலத்ேத ைவத் ’

என் றார். ெப மாள் தமக் வலப் பா ல் ஈ வரைன ைவத் க்

ெகாண் க் றார் என்றால் , ஈ வரனின் இடப் பாகத் ல் ெப மாள்
இ க் றார் என் தான் அர்த்தம் .

கார்ய ல் லாமல் , ேகவல ஞான மயமாக இ க் ற ரம் மத்ைதப்

பரேம வரன் என்றால் , சகல ஜகத் காரணமா ற மாயா தத்வத்ைத ம் ,
இ ந் க் ற கா ண்யத்ைத ம் அம் பாள் என்ேறா
மகா ஷ் என்ேறா ெசால் ேறாம் . பரேம வர ைடய சக் அவள் ;
ஸா ாத் நாராயணேன அவள் .

இைதப் ெபௗராணிகமாகச் ெசால் றேபா , அவைள ஈஸ்வர க் ப்

பத் னி என் ம் , மஹா ஷ் க் த் தங் ைக என் ம் பார்க் ேறாம் ;
அம் பாைள ‘ வ சக் ஐக்ய ணி’ என் ெசால் க் றல தா
ஸஹஸ்ரநாமத் ல் இன்ேனார் இடத் ல் ‘பத்மநாப ஸேகாதரி’ என்
க் ற
. அம் பாைளத் த ர ேவெறந்த ேதவதா ேபதத்ைத ம்
பாடாத யாமா சாஸ் ரிகள் , தம் ர்த்தனங் களிெலல் லாம் அவைள
‘ யாம ஷ்ண சேஹாதரி’ என்ேற அைழத் , இைதேய தம்
த் ைரயாக ைவத் க் றார்.

ஷ்ணாஷ்ட ன் ேபாேத யேசாைதக் ப் ெபண்ணாகப் றந்த

ஷ் மாைய அவள் தான். ராம நவ ன் ேபாேதா அவள்
ஞானாம் ைகயாக அவதரித்த வஸந்த நவராத் ரி நிகழ் ற . ஷ்
அவதரித்த ேபாேத இவ ம் அவதரித்தாள் என்றால் இரண் ம் ஒன்
அல் ல உடன் றப் கள் தாேன!

ஆண்டாள் ஷ்ண பரமாத்மாைவக் கல் யாணம் ெசய்

ெகாள் வதாக ெசாப் பனம் கண் , அைதப் பா ரமாகப் பா க் றாள் .
அ ேல ைவ கப் ராம் மண சம் ரதாயப் ப , தனக் நாத்தனார்
ைரப் டைவ கட் மாைல ேபாட் ர்த்தப் பந்த க் அைழத்
வந்ததாகச் ெசால் றேபா , ஷ்ணனின் சேகாதரியான அம் பாேள
இப் ப நாத்தனார் ஸ்தானம் வ த்ததாக ஆண்டாள் பா க் றாள் .

‘மந் ரக் ேகா உ த் மணமாைல

அந் தரி ட்டக் கனாக் கண்ேடன் ேதா நான்!’

(அந்தரி என்றால் அம் பாள் )

இப் ப அம் பாைள ஒ பக்கம் ஈ வரேனா அேபதமாக ம் , இன்ெனா

பக்கம் மஹா ஷ் ேவா அேபதமாக ம் , ஒ த்த க் ப் பத் னி,
இன்ெனா த்த க் சேகாதரி என் பா த் ப் பழ ட்டால் , அப் றம்
ஈஸ்வர க் ம் ெப மா க் ைடேய உசத் – தாழ் த் ெச த்தேவ
மாட்ேடாம் . ைசவ, ைவஷ்ணவம் ணக் அ ந்ேத ேபா ம் .

காரிய ல் லாத நிைல ல் இ க் ற ஒேர வஸ் காரியமா றேபா பல

பங் களா ற
; இந்த பங் களிைடேய ஒன் க்ெகான் உசத் -–
தாழ் த் இல் ைல; அேத மா ரி இந்த பங் க க் ம் இைவ
எல் லாவற் க் ம் லமாக இ க்கப் பட்ட ஒேர ஸத்யத் க் ம்
இைட ம் ேவ பாேட இல் ைல. இந்த ஞானம் நமக் வந் ட்டால் , நம்
மதத் ல் சண்ைட, சச்சர , அ ப் ராய ேபதம் , ணக்ேக ல் லாமல்
ஆ ம் . ஈ வர பத் னியாக ம் , பத்மநாப ஸேஹாதரியாக ம் இ க் ற
அம் பாள் தான் இந்த சமரஸ பாவைனைய நமக் அ க் ர க்க
ேவண் ம் .

அம் ைக ன் பங் கள் பல சாக ேகா ல் களில் இ க் ன்றன.

அ ேல ஒன் வாலயங் களில் ேகாஷ்ட ேதவைதயாக இ க் ற
ர்க்ைக. வன் ேகா ல் களில் கர்ப்பக் ஹத்ைதச் ற் நாயகர்,
த ணா ர்த்
, மஹா ஷ் (அல் ல ங் ேகாத்பவர்), ரம் மா,
ர்க்ைக ஆ ய ர்த் கள் இ க் ன்றன. இவர்களில்
த ணா ர்த் க் ப் பத் னி ைடயா . இ அம் பாளின்
சம் பந்த ல் லாமல் ஸ்வச்சமாகத் தான் மட் ேம ஸ்வா இ க் ற
ேகாலம் . இப் ப ேய ர்க்ைகக் ம் ப ஸ்தானத் ல் எவைர ம்
ெசால் லத் ெதரிய ல் ைல. தனி அம் பாளாக அவள் இ க் றாள் .
த ணா ர்த் ன் ைககளில் ஜபமாைல ம் , வ ம் இ க் ம் .
இவர் ெவள் ைள ெவேளர் என் இ ப் பார். இேத மா ரி ஒேர ெவ ப் பாக
ஜபமாைல ம் , வ ம் ைவத் க் ெகாண் க் ம் ஸ் ரீ ேதவைத
ஸரஸ்வ . சேகாதரர்கள் ஒேர மா ரி இ க் றார்கள் . அதனால்
ஸரஸ்வ வனின் சேகாதரி. இ வ ம் ஞான ர்த் கள் . ரம் மா
தாமைரப் ல் அமர்ந் க் றார். அவர வர்ணம் உ க் ட்ட
தங் கத் ன் நிறம் . இேதமா ரி ஸ்வர்ண வர்ணத்ேதா தாமைரப் ல்
அமர்ந் க் றாள் மஹால ் . ரம் மா ரைஜகைள ஷ் த் க்
ெகாண்ேட க் றார் என்றால் , ல ் ேயா ஐ வரியத்ைதப் ெப க் க்
ெகாண்ேட க் றாள் . இவர்கள் இ வ ம் உடன் றந்தவர்கள் .

இப் ேபா ஷ சம் பந்த ல் லாமல் தனியாக இ க் ற அம் பாளான

ர்க்ைகயம் மன் எப் ப க் றாள் ? நீ லேமக யாமளமாக
இ க் றாள் . ைக ேல சங் ம் சக்கர ம் ைவத் க் றாள் .
ம ஷா ரன் ேபான்ற பல ரா தர்கைள சம் ஹரித் ப் பவள்
இவள் தான். இைதெயல் லாம் பார்த்தால் மஹா ஷ் ேவ இவ ைடய
சேகாதரர் என் ெசால் லாமேல ரி ம் . இேத வர்ணம் , இேதமா ரி சங்
சக்கரம் , அ ரர்கைள சம் ஹரிப் பதற் காக என்ேற ம் பத் ம் ப
அவதாரங் கள் எல் லாம் மகா ஷ் டேம காணப் ப ன்றன. பரம
க ைண னால் இ வ ம் இப் ப ஷ்ட நிக்ரகம் ெசய் றார்கள் . இந்த
மாயப் ரபஞ் சத்ைத லா ேநாதமாக நடத் வ இந்த இ வ ம் தான்.
மாேயான், மாேயான் என்ேற அவைரச் ெசால் வார்கள் . இ சங் க
காலத் ந் த ழ் நாட் ல் உள் ள ெபயர். மாயா
, மாயா நாடக
த் ரதாரி என் ராணங் கள் ெசால் ம் . அவைளேயா மஹாமாைய
என்ேற ெசால் ேறாம் . மற் ற சேகாதர ேஜா கைள ட இந்த இரண்
ேப ம் ெராம் ப ம் ெந க்கமாக இ க் றார்கள் – ஒன் என்ேற
ெசால் டலாம் ேபால் ! ேமேல நான் ெசான்ன ர்க்ைகக் ‘ ஷ்
ர்க்ைக’ என்ேற ேபர் இ க் ற . ேலாகத் ம் அம் பாள் ஷ் ன்
சேகாதரி என்ப சகல க் ம் ெதரிந் க் ற அள க் ஸரஸ்வ
வசேகாதரி என்பேதா, ல ் ரம் மா ன் சேகாதரி என்பேதா
ரசாரமா க்க ல் ைல.

மாயம் ெசய் வைத க் யமாக ெபண்பாலாகேவ க வ மர .

மஹா ஷ் டத் ல் இந்த அம் சம் க்கலாக இ க் ற .
அதனால் தான் அவர் அ தத்ைதப் பங் பண்ணினேபா
ேமா னியாக அவதாரம் பண்ணினார். இவர் அம் பாளின் இன்ெனா
பம் என்பதற் ெராம் ப ம் ெபா த்தமாக ேமா னிையப்
பரேம வரேன கல் யாணம் ெசய் ெகாண் க் றார். ஷ்
ே த் ரங் களில் ஜகத் ர த்தமாக இ க்
. ற ப் ப
ேவங் கடரமண ஸ்வா ையப் பார்த்தா ம் ெராம் ப அம் பாள் சம் பந்தமாக
இ க் ம் . அங் ேக ெப மா க் ப் டைவதான் உ த் றார்கள் .
க்ரவாரத் ல் அ ேஷகம் பண் றார்கள் . மற் றப் ெப மாள்
ேகா ல் களில் க டன் இ க் ற பல இடங் களில் . இங் மட் ம்
ம் மங் கள் இ க் ன்றன. ம் மம் அம் ைக ன் வாகனம் .

அம் பா ம் , மகா ஷ் ம் , பரேம வர ம் ன் ரத் னங் கள் . “ரத்ன

த்ரய பரீ ா” என்ேற அப் ைபய தர் ஒ ரந்தம்
ெசய் க் றார். இந்த ன் ம் ஒேர பரம சக் யத் ன் ன் ப
ேபதங் கள் தான். அம் பாள் மற் ற இரண் ேபேரா ம் ரிக்க யாமல்
சம் பந்தப் பட் க் றாள் . ஒ த்த க் ப் பத் னியாக ம்
இன்ெனா த்த க் ஸேகாதரியாக ம் இ க் றாள் . இந்த ன்
ர்த் களிட ம் உயர் தாழ் கற் க்காத பக் ேவண் ம் .
எல் லாவற் க் ம் அ ப் பைடயாக இ க் ற சத் யம் (Truth) வம்
என் ம் , அ ேவ பலவாகத் ெதரி றதற் க் காரணமான சக் (Energy)
அம் பாள் அல் ல ஷ் என் ம் ரிந் ெகாண் பக் ெச த்த
ேவண் ம் .

அம் பா க் ம் மஹா ஷ் க் ம் ேபத ல் ைல என்பைதத் தத் வ

ரீ ல் ெசான்ேனன். இப் ேபா உங் க க் த் ெதரியாத ஒ கைத
ெசால் ேறன். ராமாயணம் உங் கள் எல் ேலா க் ம் ெதரிந்த கைததான்.
ஆனால் அந்தத் ெதரிந்த கைதையேய உங் க க் த் ெதரியாத மா ரி
ெசால் ேறன். வால் , கம் பர், ள தாஸர் எ யைவ த ர, ஆனந்த
ராமாயணம் , அற் த ராமாயணம் , ர்வாஸ ராமாயணம் என்ெறல் லாம்
பல இ க் ன்றன. அ ல் ஏேதா ஒன் ல் இந்த ஷயம் இ க் ற .
அம் பாள் தான் ராமனாக அவதரித்தாள் என்ப கைத. ஈ வரேன
ைதயாக உடன் வந்தார். ராமன் நல் ல பச்ைச நிறம் . ‘மரகதமணி
வர்ணன்’ என்பார்கள் . அம் ைகைய ‘மாதா மரகத யாமா’ என் றார்
காளிதாஸர். த் ஸ்வா த ம் ‘மரகதச்சாேய’ என்
னா ையப் பற் ப் பா றார். ஷ் , ஸ் சம் ஹாரத்ைதத்
தாண் ல காரணமாக இ க் றேபா பராசக் ெசக்கச் ெசேவல்
என் இ ந்த ேபா ம் , ம் ர்த் களில் ஒ த்த க் ப் பத் னியா ப்
பார்வ யாக இ க் றேபா பச்ைசயாகத்தான் இ க் றாள் . இவள் தான்
ராமச்சந் ர ர்த் யாக வந்தாள் . பரேம வரன் தா ேத யானார்.

பைழய காலத் ல் ன்ன வய ேலேய ழந்ைதக க் க் கல் யாணம்

ெசய் வார்கள் . அப் ேபா ேஹாமம் த ய கர்மங் களால்
ழந்ைதக க் அ ப் த் தட் டப் ேபா றேத என்
ப் ப த் வதற் காக ைளயாடல் , ஊஞ் சல் , நலங்
, ஊர்வலம்
என்ெறல் லாம் ைவத் ந்தார்கள் . ஊர்வலத் ன் ேபா கல் யாணப்
ெபண் க் ள் ைள ேவஷ ம் , மாப் ள் ைளக் ப் ெபண் ேவஷ ம்
ேபா வார்கள் . இந்த மா ரி, ேலாகத் ல் ரா ஸ பயத்ைதப் ேபாக்
ைளயாட்டாக ஊர்வலம் வ வதற் அம் பாள் ராமனாக ம் , ஈ வரன்
ைதயாக ம் ேவஷம் ேபாட் க் ெகாண்டார்கள் . இ ஒ த்த க் ம்
ெதரியா . ராம ம் ைத ம் ட இைத மறந்ேத ேபான ேபால்
இ ந்தார்கள் . ஆனால் ெராம் ப ம் உணர்ச் ேவகம் ஏற் பட்டால்
மன ன் அ ேல எங் ேகா மைறந் ப் ப ட ெவளி ேல ெவ த்
ற அல் லவா? இப் ப ஒ கட்டம் ராமாயணத் ல் வ ற .

ராமன் ைதைய ட் ட் க் காட் க் ப் ேபாவ என் ர்மானம்

பண்ணி றார். அப் ேபா ேத க் உணர்ச் க்ெகாண்
வந் ற . “காட் ேல ஷ்டர் பயம் , க பயம் இ க் ற
என்பதால் ெபண்டாட் ைய அைழத் ப் ேபாக ம க் றாேர, இவ ம் ஒர்
ஆண் ள் ைளயா” என் ஸ்வா னத் ல் அவ க் மகா ேகாபம் வர,
அந்த ேவகத் ல் ஓர் உண்ைமையச் ெசால் றாள் .

“உம் ைம மாப் ைளயாக வரித்த என் தா ஜனகர் நீ ர் ஷ ேவஷத் ல்

வந் க் ற ஒ ஸ் ரீ (ஸ்த்ரியம் ஷ க்ரஹம் ) என்பைதத்
ெதரிந் ெகாள் ளாமல் ேபானாேர!” என் ராமைனப் பார்த் சண்ைட
ேபா றாள் தா ேத . இ சா ாத் வால் ராமாயண வசனம் .

ராம க் அவர் அம் பாள் தான் என்பைத இப் ப ் மமாக

ஞாபகப் ப த் ட்டாள் ைத. உடேன அவ க் அவதாரக் காரியம்
நிைன ற் வந்த . ரா ஸ சம் ஹாரம் ெசய் ய ேவண் ம் என்ற
நிைனப் வந்த ம் , அதற் அ லமாகேவ ைளயாட்
நடப் பதற் காக ைதைய அைழத் க் ெகாண் காட் க் ப் ேபானார்.

இவரால் சம் ஹரிக்கப் பட ேவண் ய ராவணேனா ெபரிய வபக்தன்.

ஆ ல் அவ க் வைனேய ைகலாஸத் ந் இலங் ைகக்
இ த் க் ெகாண் வந் அேசாக வனத் ல் ைவத் ைஜ ெசய் ய
ேவண் ம் என் ஆைச. அதற் காகத்தான் ைகலாஸத்ைதப் ெபயர்த் ப்
பார்த்தான். அப் ேபா அம் ைக பயந் ஈ வரைனக் கட் க் ெகாள் ள
அவர் ரல் னியால் மைலைய அ த் ட்டார். தப் ேனாம்
ைழத்ேதாம் என் இராவணன் இலங் ைகக் ஒ வந்தான். மகா வ
பக்தனாதலால் அவ க் க் தன் ைடய ஈ வரன்தான் ைதயாக
வந் க் றார் என் ெதரிந் ட்டதாம் . ன் அம் பாளால் தான் தன்
காரியம் ெகட் ப் ேபாச் என் ற ேகாபத் ல் , இப் ேபா அவள் தைல
இ க்கக் டா என்ேற ராமைர அப் றப் ப த் ட் ைதைய க்
வந் அேசாக வனத் ல் ைவத்தானாம் . ஆனா ம் ரா ஸ
அ வானதா ம் அம் ைமயப் பனான ேஜா ல் ஒன்ைற ட் ஒன்ைற
மட் ம் த் க் ெகாண்டதா ம் ராவண ைடய அன் காரப் பட் க்
காமமா ற் . இ ந்தா ம் வபக் னால் இவ க் அவதார
ரக யம் அவ் வப் ேபா ளி ெதரிந்த . ஆஞ் சேநயைரப் பார்த்த டேன
ராவணன், ‘இவர் யார்? நந் யம் ெப மானா?’ என்
நிைனக் றான். ‘ ேமஷ பகவான் நந் ?’ என்ப வால் ராமாயண
வசனம் . தா ராமர்களின் பரமதாஸனாக இ க்கப் பட்ட ஹ மாைரப்
பார்த்த ம் ைகலாஸத் ல் ஸ்வா க் ம் அம் பா க் ம் தாஸனாக
இ க் ற நந் தான் அவர் என்ப ரிந்த ேபால ராவணன் ேப றான்.

அம் பாேள நாராயணன் என்பதற் காக இந்தக் கைத எல் லாம்

ெசால் ேறன். இரண் ம் ஒன்றாக இ க்கட் ம் ! ஆனால் நாராயணன்
என் ற ஷ பம் அம் பாளின் ஸ் ரீ பம் இரண் ம் நன்றாக
இ க் ன்றனேவ; இரண்ைட ம் ைவத் க் ெகாள் ளலாேம என்
ேதான் ற
. அப் ேபா அவர்கைள சேகாதரர்களாக ைவத் க்
ெகாள் ளலாம் . அம் பாைள நாராயண சேகாதரி என் ெசால் வதற் ப்
ராணக் கைதகள் எல் லாம் பக்கபலமாக இ க் ன்றன.

ஆைசகள் அத்தைன அனர்த்தத் க் க் காரணம் . ஆைசதான் காமம்

என்ப . ஆைசப் பட்ட ைடக்கா ட்டால் ேராதம் , ேசாகம் எல் லாம்
உண்டா ன்றன. காமத் ல் றப் உண்டா ற . ேராதத்தால் நம் ைம
நாேம ெகான் ெகாள் ேறாம் . எனேவ ஜனன மரணத் ந் பட
ேவண் மானால் நம் ைமக் காம ம் ேராத ம் அண்ட டக் டா .
மைழ ஜலம் உள் ேள கெவாட்டாமல் நல் ல டஃேபேடா ைடத் ணி
காப் பாற் ற . அைத ‘வாட்டர் ப் ஃப் ’ என் ேறாம் . இேத மா ரி
நமக் க் காம ப் ஃபாக, க்ேராத ப் ஃபாக, ேசாக ப் ஃபாக ஒ கவசம்
இ க் றதா என்றால் , இ க் ற .

அம் பாளின் ைபதான் அந்தக் கவசம் . நமக் ெராம் பப் பணம்

இ க்கலாம் . ெசல் வாக் இ க்கலாம் . ‘ப ஷ ’ யா இ க்கலாம் .
அழ ஆேராக் யங் கள் இ க்கலாம் . இைவெயல் லாம் அம் பாள்
அ க் ரஹத்தால் ைடத்ததாக நாம் ெசால் க் ெகாள் ளலாம் .
ஓரள க் அப் ப ெசால் வ வாஸ்தவம் தான். ஆனா ம் ஆைச ம் ,
ெவ ப் ம் , பய ம் , க்க ம் மன க் ற வைர ல் இ கள்
எல் லாம் ைடத் த்தான் என்ன? ஆனப யால் உண்ைம ல் அம் பாள்
அ க் ரஹம் இ ப் பதற் அைடயாளம் நம் ைம, ஆைச ம் , ேவஷ ம் ,
பய ம் அ ைக ம் ெதாடாமல் இ ப் ப தான்.

ேவஷம் , பயம் , அ ைக அைவக க் ம் லக்காரணம் ‘நான், நான்’

என் ஒன் டம் ஆைசதான்; காமம் தான். எனேவ காமம் ஒன்
ெதாைலந்தால் ேபா ம் . அத்தைன அனர்த்த பட்டாள ம் ெதாைலந்
ேபானதாக ஆ ற
. அதன் ன், இந்த உலகத் ல் , இந்தச் சரீரத் ல் நாம்
இ க் ற ேபாேத ேமா ஆனந்தம் தான்.

காேம வரி என் ம் காமா என் ம் ெபயர் பைடத்த பராசக் ைய

மன ப் ரார்த் த்தால் அவள் நம் காமத்ைத அ ேயா வம் ஸம்
ெசய் றாள் . காேம வரி தான் பஸ்பமா ட்ட காமைன ம ப
உண்டாக் யவள் . அதன் ன் காமதகனம் ெசய் த பரேம வர க் க்
காமம் ெபாங் ற மா ரி தன் கண்களில் ேரைம ெபாங் கப்
பார்த்தவள் தான் காமா . இவ ைடய அ க் ரஹத்தால் நமக் க்
காம ஜயம் ஏற் ப ெமன்றால் ஒன் க்ெகான் ரணாகத் ேதான் ற .
ஆனால் ரண் இல் ைல. பரப் ரம் ம ேலாகப் ரக்ைஞேய இல் லாமல்
இ ந் ட்டால் , மாயா ேலாகத் ல் மாட் க் ெகாண் க் ற நாம்
எப் ப ப வ ? நம் ைம க்கேவ அதற் க் கா ண்யம்
உண்டா ற . இந்தக் க ைணையத்தான் பரேம வர க் உண்டான
காமம் என் ெசால் ேறாம் . இந்தக் க ைண உணர் அவ க் ப்
றப் பதற் க் காரணமாக இ ந்த சக் ைய காமா என் ேறாம் .
ஸமஸ்த வரா க ம் ே மமாக இ க்க ேவண் ம் என்ற காமம் த ர,
ேவ ஒ ஆைச ம் இல் லாத பரம அன் ைல அ .

காமைன எரித்த பரேம வரனின் பா யாக அவள் இ ப் பதால் -–

ெநற் க் கண்ணில் ேபர்பா அவ ைடய -– அவள்
வப் ரபஞ் சத் ன் காமத்ைத பஸ்பமாக் றாள் . “ வ க் க்
காம ட் ய நீ ேய பக்தர்களின் காமத்ைத நாசம் ெசய் றாய் ” என்
கர் அ க்க ெசால் வார்.

காம தகனம் ெசய் த வத் ன் சக் என்பதால் காமத்ைத அவள்

எரிக் றாள் . நாராயண சேகாதரியாக ம் இ க் றவள் அவள் .
நாராயணேனா சா ாத் மன்மதனின் தாவாக இ க் றார்.
பலேப க் ப் ரம் மா மகா ஷ் ன் ள் ைள என்ப மட் ேம
ெதரி ம் . ஆனால் மன்மத ம் அவர் ள் ைளதான். ேமா னியாக
வந்தேபா அவர் பரேம வரனிடேம ஐயப் ப சாஸ்தாைவ ஒ
த் ரனாகப் ெபற் றார். வ – சக் ேசர்ந் றந்த ப் ரமண்யர்
ேபான்றவர் வ – ஷ் ேசர்ந் ஜனித்த ஐயப் பன். எனேவ பரம
ஞான ர்த் யாக இ க் றார். ஆனால் ரம் மாேவா ஜன்மா க் க்
காரணமாக இ க் றார். ஒ ஜந் ஜனிக்கக் காரணமாக இ க் ற
காமத்ைதத் ண் றவேன மஹா ஷ் ன் இன்ெனா
 ள் ைளயான மன்மதன். சகல வரா கைள ம் காமத் ல் தள் ளி
ஆட் ப் பைடக் ற வல் லைம அவ க் இ க் ற !

எரித்த காமைன ம ப ம் உ ர்ப் த்த காமா காமத்ைதப்

ேபாக் றாள் என்ேறன். இேத மா ரி காமைனப் பைடத்தவர்
மஹா ஷ் என்றால் , நம் காமங் கள் ேபாக அவர் அ க் ர ப் பாரா?
நிச்சயம் அ ர ப் பார். ராமன் யார்? மஹா ஷ் ன் அவதாரம் .
‘ராமன்’ என் ெசான்னால் அங் ேக காமன் வரமாட்டான், என் ேறாம் .
ராம ராம ராம என் ெசால் ச் ெசால் ேய காமா அ பைககைள
ஒ த்த மகான்கள் பலர் உண் . அவ ம் காம ம் அப் பா –
ள் ைளயா ற் ேற, ஏன் இப் ப என் ேகட்கலாம் . அப் பா டம்
ள் ைளக் உள் ள அபரி த மரியாைதயாேலேய, அவர் இ க் ற
இடத் க் வரமாட்டான். அங் ேக தன் வாைலச் ட் க் ெகாண்
வான். ள தாஸர் இப் ப த்தான் ேவ க்ைகயாகப் ெபரிய
தவத்ைதச் ெசால் றார். வெப மானிடம் பயத் னால் அவர
அ யார்கைளக் காமன் ெந ங் க மாட்டான். மஹா ஷ் டம்
மரியாைத னாேலேய அவர பக்தர்களிடம் தன் ைகவரிைசையக்
காட்ட மாட்டான்.

நர நாராயணர்கள் என்பதாக மஹா ஷ் இரட்ைட அவதாரம்

ெசய் தார். இவர்கள் பத்ரிகாச்ரமத் ல் தபஸ் ெசய் தேபா , தபைசக்
கைலக்க ேதவேலாக அப் ஸரஸ்கள் வந்தார்கள் . அப் ேபா நர க் மகா
ேகாபம் வந்த . பகவானின் அம் சமா ம் ‘நரன்’ என்ற ேப க்
ஏற் றப , இவ க் ம ஷ்ய பாவத் னால் ேகாபம் வந் ட்ட .
“ஹ ம் ” என் ஓர் உ மல் ேபாட்டார். அந்த ஹ ங் தாரத் னால் எங் ேக
பஸ்பமா ேவாமா என் பயந் , அப் ஸரஸ்கள் அவைர ட் ,
நாராயணர் தபஸ் ெசய் ற இடத் க் ஒ வந்தார்கள் . இங் ேக வந்
தங் கள் சாமர்த் யத்ைதக் காட்ட ஆரம் த்தார்கள் . நாராயண க்ேகா
ெகாஞ் சம் டக் காமேம ைடயா . அ மட் ல் ைல. நரர் மா ரி
இவ க் க் ேகாப ம் ைடயா . எனேவ ரித் க் ெகாண்
ைளயாட்டாகத் தம ெதாைடையத் தட் னார். நாராயணின்
ெதாைட ந்ேத ஊர்வ (ஊ -ெதாைட) ேதான் னாள் . அவ ைடய
ஒப் ல் லாத ப லாவண்யத்ைதக் கண் , ேதவேலாக நாட் ய ஸ் ரீகள்
ெவட் , ‘இவரிடம் நம் சக் ப க்கேவ ப க்கா ’ என் உணர்ந்தார்கள் .
அப் ஸரர்க ம் ெவட் ம் ப யான அத்தைன ெபண்ணழைகக் தமக் ள்
ைவத் க்ெகாண்ேட அவர் பரம பரி த்தமான தபஸ் யாக
இ ந் க் றார்! அவைரேய ஆதாரமாகக் ெகாண் , இவரிட ந்ேத
றக் ற அழ தன் ைகவரிைசைய அவரிடேம காட்ட மா?
இ தான் தாத்பரியம் .

அேத மா ரி, ரம் மா ம் , மன்மத ம் ஷ் ட ந்

வந்ததாேலேய அவர் ஜன்மத்ைத, காமத்ைதப் ேபாக் ற சக்
பைடத்தவராக இ க் றார்.
நாராயண சேகாதரியான அம் பாள் வனின் சக் யாகக் காமைனப்
ெபா க் னாள் . அவேள எரிந் ேபான காம க் ப் னர்ஜன்மா
ெகா த் அவைனப் பைடத்தாள் . அவைன ஆக்க, அ க்க இரண் க் ம்
அவள் சக் ெபற் றவள் என்ப ந் அவன் அவள்
ஆக்கத் க் றவன்தான் என்றா ற் . எனேவ, அவ ைடய
அ யார்கைள அண்டமாட்டான். இதனால் தான் காமா ைய
உபா ப் பவர்கள் காம ஜயம் ெசய் றார்கள் .

நாம் ஏதாவ ெக தல் வந்தால் ‘ வா வா’ என் ேறாம் . ேகட்கக்

டாதைதக் ேகட்டால் ‘ வா வா’ என் காைதப் ெபாத் க்
ெகாள் ேறாம் . கேரா ெராம் ப ம் நல் லதாக இ க் ற ஓர்
அ சயத்ைதப் பார்த் , ‘ஆஹா ஆஹா’ என் ெசால் வதற் ப் ப ல் ‘ வ
வ’ என் றார்.

வ வ பசயந் ஸமம்
காமா கடா தா: ஷா:

காமா யம் மாளின் கடா த்ைதப் ெபற் றவர்கள் ஷயத் ல்

எத்தைன அ சயங் கள் நடந் ன்றன. “ வ வ” என் றார். என்ன
அ சயம் என்றால் , ‘நமக் எல் லாம் ேவ ேவறாகத் ெதரி றேபா
அவர்க க் எல் லாம் சமமாகத் ெதரி றேத!’ என் யக் றார்.

சமத் வம் சமத் வம் என் இந்தக் காலத் ல் வாய் ப் ேபச் ல் நிைறயச்
ெசால் ேறாம் . ஆனால் ஞான ல் லாமல் , ெவ ம் பா க்ஸாகச்
ெசால் ேறாம் . காரியத் ல் இ க்கால் வா ெபாய் யாகேவ
இ க் ற .

காமா ன் கடா ம் ெபற் றவ க்ேகா அத்ைவத ஞானேம த் த்

ற . அவ க் ப் பார்ப்பெதல் லாம் ஒேர பரம் ெபா ள் தான்.
சத் யமான சம தரிசனம் அவ க் த்தான் இ க் ற .

அவ க் க் கா ம் ம் ஒன்றா ட்ட என் றார் கர். அவ க் க்

ேராதம் என்ப ெகாஞ் சம் ட இல் ைல. எனேவ த் ர ம் சத் ம்
சமமா ட்டார்களாம் !

காம ம் அவைன ட் அ ேயா அகன் ட்ட . வ ன் வந்த

உத ம் , மண்ணாங் கட் ம் அவ க் சமமா ட்டன என் றார்
கர்.

‘ேலாஷ்டம் ச வ ம் ேபாஷ்டம் ’

என் ராஸம் ேபாட் அழேகா ெசால் றார்.

ேலாஷ்டம் – மண்ணாங் கட் ; ஓஷ்டம் – உத (உத ெபரிதா த்

ெதாங் க்ெகாண் க் ற ராணிதான் ஓஷ்ட்ரம் ; இ ேவ த ல்
ஒட்ைட, ஒட்டகம் ); ‘ ம் பம் ’ என்றால் ேகாைவப் பழம் ; ‘ ம் ேபாஷ்டம் ’ –
ேகாைவப் பழம் மா ரிச் வந்த உத .

ைத ல் பகவான் “ேயா ஸம ேலாஷ்டாச்ம காஞ் சன” என்

ெசான்னைத நிைனப் ட் ற மா ரிேய, க ம் ெசால் றார்.
ெபான்னாைசைய ைவத் , ‘ெபான் ம் மண் ம் ேயா க் ச் சமம் ’
என்றான் பகவான். கர் ெபண்ணாைசைய ைவத் ப் ேப றார்.

எத்தைன காமம் , ேராதம் , ேசாகம் , பயம் இவற் ைற உண் பண் ற

வஸ் ம் அம் பாைள உபா க் றவைனக் ெகாஞ் சம் ட அைசக்கா .

காமக் ேராதா கள் இல் லாமல் எப் ேபா பார்த்தா ம் அவைளேய

யானித் க் ெகாண் ந்தால் அ ேவதான் ேமா ம் . ‘அவள் ேவ .
நாம் ேவ ’ என் ற பாவைன ம் ேபாய் , அவேள நாமாக ற அந்த
நிைலேய ேமா ம் .

ஆரம் ப நிைல ல் அவள் ேவ என்ேற பா க்கலாம் . அப் ேபா

அவ ைடய சரணார ந்தங் கைளேய ெகட் யாகப் த் க்ெகாண்
அவைளப் ரார்த் த்தப இ க்க ேவண் ம் ; ெகாஞ் சம் ெகாஞ் சமாக
நம் ைம அவளிேலேய கைரக்க ேவண் ம் .

நாம் ெகாஞ் சம் ரயாைசப் பட்டா ம் ேபா ம் . அவேள நம் ைமக்

ெகாஞ் சம் ெகாஞ் சமாக உயர்த் ர ப் பாள் . நமக் ம் அவ க் ம்
இ க் ற ேவ பாட்ைட ம் தகர்த் க் தானாகேவ ஆக் க் ெகாள் வாள் .

______________________________________________________________________

The Strength of Shiva; Narayana’s Sister

The potential energy of the Supreme Being is certainly Ambal. The power of a thing is
inherently present in the thing itself. Without that power it will cease to exist. If we say
that the Ultimate reality is Eswara, then the inseparable vital energy in Him is Ambal. Can
the flower and its fragrance have separate existence? Is it possible to separate the milk
and its whiteness? Can honey be separated from its sweetness? Similarly, Ambal is
inseparably present in Eswara. Parameswaran and Parasakthi are the primal universal
couple. They are the father and mother of the entire creation. They are one whole. They
cannot be considered as two different entities, the mother being different from the father.
In unison they take the form of Ammaiappan i.e. mother and father combined. He is also
the Thayumaanavar, the father who is simultaneously a mother too. Shiva and Parvathi,
without having two separate forms appear as one single divinity in Ardhanareeswara.
However we need father and mother as two separate personalities to care of and protect
us. To discipline us and to impart knowledge we require father. To lavish love on us and
to nurture us we also need mother. But philosophically it is not right to think that they
exist separately. That is why in the same figurine, Eswara and Ambal coexist as two
halves. They appear together in one bodily form namely the Ardhanareeswara, where
Easwara is one half and Ambal, the other.

“Sambu is Truth which is formless. Its form is you” (Shareeram Thvam Sambu) said our
Acharyal, looking at Ambal. The formless Sambu has a form because of Her vigor. But we
wish to visualize the two, pure wisdom that is the formless Brahman and compassionate
Ambal who bestows form to It, as father and mother. Parameswaran has one unique form
and to our liking, the father and mother principle should not be put asunder. It is precisely
for this reason that they are united as one, taking the Ardhanareeswara form, wherein
the right side is Parameswaran and the left side is Ambal. Just as electricity has positive
and negative charges, the same Universal Truth has taken the Ardhanareeswara form.

Looking at the Ardhanareeswara form, we realize that Ambal shares half of the eye in the
forehead that burnt down Manmatha, who is the cause for procreation. The left leg which
was responsible for kicking out Kala [Yama] also entirely belongs to Her. From this we get
to understand that Ambal alone can liberate the being i.e. Jiva from the cycle of birth and
death.

We should maintain the same intense devotion towards Swami and Ambal, with a clear
knowledge that Shiva and Shakthi are inseparable. It is not sufficient to do obeisance to
one of them alone and excluding the other. Only when we fix our devotion on both of
them, the spiritual awareness, that as Her consort He is Her strength, and that She is
forever His inseparable energy, will get established in us and will never leave us.

Forgetting this man-wife relationship, if we separate one of them, then the adoration
turns sinister. You all know how Surpanaka’s desire only for Rama, with embitterment
towards Sita and Ravana’s condemnation of Rama due to his obsession for Sita Devi
degraded their love to dangerous lust. The ensuing consequences were also
disastrous. In order to avert such perilous outcomes and to receive the blessings in full,
we should always pay obesience without forgetting the fact that Ambal and Easwara
are present in Ardhanareeswarar. We should place our devotion on both of them,
bearing in mind that, He is half of Her and She is His inseparable half.

The same left side of Shiva where Ambal resides in the Ardhanareeswarar form, belongs
to Mahavishnu in the Sankaranarayanan’s figurine. From this it is established that Ambal
is Mahavishnu. Appar Swamigal while singing devotional songs on Easwara at
Thiruvaiyaru declares that except Hari, Shiva has no other consort.

‘’Ari alaal Devi illai Aiyan aiyaaranarke’’

[‘’Other than Hari there is no other Devi for Eswara, the Lord of the land where the five
rivers flow’’]
While cognizing Ambal and Mahavishnu to be the same, adhering to the Puranas we
address Her as Narayana’s sister.

Be it Ardhanareewarar or Sankaranarayanan, Parameswarar, the Parabrahma

Swaroopam is seen on the right side in both the cases. If the right side is considered as
the positive discharge of electricity, left becomes the negative. The nuclear scientists tell
us that if the positive current is the nucleus, then the negative current spins around it in
great speed. The inert, formless Brahman, the support for everything, stays in the centre
as the basis for creation of all worlds and their functioning, invigorated by Shakthi. This is
akin to the negative current spinning around the positive. The same is perceived in deity
worship; the central nucleus without the energy flowing around it, takes the auspicious
form with right and left halves. In this the right side is the positive, the fixed motionless
Brahman. Left side is the negative, active causal energy which is the Shakthi for carrying
out the entire activities of Brahman. The left part in Ardhanareeswara form is Ambal, the
female principle. In Sankaranarayanan’s deity it is Mahavishnu, the male principle.

While singing hymns on Perumal (Mahavishnu), Thirumangai Azhwar says,

“Pirai thangu sadaiyaanai valathe vaithu”

It means Perumal has kept on His right side, Eswara with crescent moon in the matted
hair. This implies on the left half of Eswara is Perumal.

If we say Parameswaran is all knowledge personified but with no activity, we are

speaking about the delusion projecting all the worlds and the gushing compassion as
Ambal or Mahavishnu to provide us salvation. Ambal is the power of Parameswaran;
actually she is Narayanan.

For general perception, She is referred to as the consort of Eswara or the sister of
Mahavishnu. Lalitha Sahasranamam in its conclusion says, “Shiva Shakthi Aikiya
Roopini’’ i.e. Her form is the embodiment of Shiva, Shakthi union. It has also said
elsewhere that She is ‘’Padmanabha Sahodhari’’, that is She is the sister of
Padmanabha. Shyama Sasthri, whose devotional renderings were all focused only on
Ambal and nothing else, calls Her in all his music compositions as ‘Shyamakrishna
Sahodhari’’ meaning that She is the sister of the bluish Krishna. He used this description
of Devi as the signature phrase for his songs.

Ambal was born to Yashoda as Vishnu Maya on Krishna Ashtami day. She incarnated as
Gnanambikai during Sri Rama Navami, at the time of Vasantha Navarathri. When Vishnu
took Avathars, She too descended on earth. This means, the two are one and the same
or that they are siblings.

Andal had a dream in which she weds Lord Krishna. She sang beautiful hymns about it
wherein she says, as per Vedic Brahminical tradition, her sister –in-law helped her drape
the wedding saree, wear the garland and then escorted her to the marriage pandal/hall.
Andal says Ambal, as Krishna’s sister held the status of the sister-in-law to play this
auspicious role.

‘’Mandira kodi uduthi manamaalai

Andhari chooda kanaa kanden thozhi naan!”

[Andhari means Ambal].

Like this, if we get used to associating Ambal with Eswaran on one side and Mahavishnu
on the other, consort of one and the sister of the other, then we will never ever
differentiate between Eswaran and Perumal by regarding one as higher or lower than the
other. Surely then the confrontation between Shaivites and Vaishnavites sects will get
snapped too.

When inert matter is invigorated, it assumes many forms; among the forms there is
nothing superior or inferior. Similarly, between these forms and that one UlimateTruth
which is the root of all these, there is no variation. If this wisdom dawns on us, there will
be no fight, frustration, and differences of opinion in our religion. The feeling of oneness
can be bestowed on us only by Ambal, the consort of Eswara and the sister of
Padmanabha.

Ambal is depicted in various forms in temples. One of them is the goddess Durga. In
Shiva temples around the sanctum sanctorum are found deities of Vinayaga,
Dakshinamurthy, Mahavishnu or Lingothbhavar, Brahma, and Durga. Of these
Dakshinamurthy has no consort. The portrayal is that He is independent on His own
without association with Ambal. Similarly for Durga too, we are at a loss to figure out
anyone occupying the position of Her Lord. In Her own right she is present as Ambal.
Dakshinamurthy holds in His hands, a string of crystal beads and palm leaf manuscript.
He is pure white in complexion. Identical with Him is Saraswathi, holding a white Japa
mala and palm manuscript. Saraswathi is Shiva’s sister. Both are embodiments of
knowledge. Brahma is seated on a lotus. He is of golden hue in complexion. Similarly,
Mahalakshmi with a golden complexion is seated on lotus. If Brahma is creating the
species, Lakshmi is creating wealth. These two are siblings.

Now let us see how Ambal as Durgai Amman is portrayed without any association with
the male principle. Her color is that of blue cloud. In her hands She possesses conch and
discus. She is the one who has destroyed several demons like Mahishasuran. When we
observe all these we understand without anybody explaining that Sri Mahavishnu is
certainly Her brother. Same color, the same conch and discus, incarnating again and
again to destroy the demons, are all the features seen in Mahavishnu as well. Both are
engaged in annihilating the evil because of their utmost compassion for us. This
ephemeral Universe is functioning by their amazing Leelas (playful deeds). These are
the Two who make wonders with their illusionary splendour ‘Maya’, in spinning the
galaxy. ‘Maayon’, that is producer of magical effects is the name given to Vishnu. It has
been in existence in Tamizh Nadu from the days of the Sangam Age (very ancient
period). Puranas refer to Him as ‘Maayavi’ or magician, creating illusion with
extraordinary inexplicable power. Ambal is called as ‘Mahaa Maaya’. These two
distinguished siblings stand apart from the other siblings. Their identical attributes make
us say that they are indeed one and the same. Infact, the name Durga I referred to above
has a name as Vishnu Durga. Though we all recognize Ambal as the sister of Vishnu, to
the same extent it is not widely known in this world that Saraswathi is the sister of Shiva
or Lakshmi is the sister of Brahma.

By convention, magical enticement is regarded as a feminine trait. This attribute is very

much present in Mahavishnu. That is why He took Mohini Avatar for distributing the
nectar, Amruth. And that it is another form of Ambal is perfectly established by Lord
Parameswara marrying Mohini. Among Vishnu’s sacred pilgrimage places, Thirupathi is
the most famous one. Similarities to Ambal can be seen in Venkataramanaswami. The
Perumal is draped only in a saree. Abishekam is done on Fridays. While Garuda is seen
in other temples, here only lions are present. Lion is the vahanam (vehicle) for Ambikai.

Ambal, Mahavishnu, Parameswara are three gems. “Rathna thraya pariksha” is the
Grantham (religious document) composed by Appaiya Dikshithar. These three are the
three different forms of the Universal Truth. Ambal is inextricably fused with the other
two. She is the consort of one and the sister of the other. Equal devotion to all the three
deities must be there without imagining superior or inferior status among them. Shivam is
the Truth, the foundation of all. It is seen as many due to the Energy surfacing as Ambal
or Vishnu. With this understanding we must worship them.

I have told you philosophically how there is no difference between Ambal and
Mahavishnu. Now I am going to tell you a story which you do not know. The epic
Ramayana is well known to you all. From that familiar story I will narrate what you do not
know. There are many versions of Ramayana other than those written by Valmiki,
Kambar, and Tulasidas, such as Ananda Ramayanam, Arpudha Ramayanam, Durvasar
Ramayanam, etc. In one of them we have this information.

The story is that Ambal incarnated as Sri Rama. Eswara accompanied her and descended
on earth as Sita. Sri Rama’s complexion is rich green. He is referred to as ‘Maragatha
mani vannan’, that is, green sapphire-like colored. Kalidasa calls Ambikai as ‘Matha
Maragatha Shyama’, that is the Mother having the complexion of green sapphire gem.
Muthuswami Dikshithar sang on Meenakshi as ‘Maragatha chaye’ [chaye-colour]
Parashakthi, who transcends creation, preservation, and destruction and being the root
cause of everything, exhibits pure reddish glow. When She is Parvathi, the wife of one of
the Thrimurthis, She remains in greenish hue. It is She who came as Sri Ramachandra
murthy. Parameswaran became Sita Devi.
In olden times children were married off at very young age. Then in order to keep the
children in good humour and not to let them become weary of performing Homa and
other rituals, celebrations like Vilaiyadal (playing), Oonjal (Swing), Nalangu, and Oorvalam
(procession) were all held. During the procession the bride will be dressed up as a boy
and the groom will be dressed up as a girl. In the same way, to ward off the fear of
demons in this world, Ambal and Eswaran playfully came in procession with roles cast
as Rama and Sita respectively. No one knew of this. Sri Rama and Sita also remained as if
they had forgotten their identities. But will not the overpowering emotions bring out what
is hidden underneath? Such a situation arises in Ramayana.

Sri Rama decides to leave Sita behind and go to the forest. Then Devi displays a sudden
outburst of feelings. ‘’ If a man refuses to take his wife along to the forest fearing danger
from brutes and beasts, can such a person be called a man at all?’’ asks Sita and in that
emotional spurt also spells out the actual fact. ‘’Alas! My father Janakar who embraced
you as his son-in-law failed to recognize you as a lady clad as a lad!’’ Saying so, Sita
quarrels with Rama. This is the exact dialogue found in Valmiki Ramayana. (“Sthreeyam
Purusha Vigraham”)

In this subtle manner, Sita hints to Sri Rama that He is really Ambal. He is at once
reminded of the purpose of His Avathar. Rama realizes that in order to accomplish the
mission of annihilating the demons, it would be helpful if Sita accompanied Him to the
forest and so took her along.

Ravana who is to be killed by Rama is a great devotee of Siva. In the beginning, he had
yearned to bring Siva from Kailasam to Lanka and worship Him by keeping Him in
Ashoka vanam. That is why he attempted to uplift Mount Kailash. At that time, Ambikai
getting scared hugged Siva, who then by the tip of His toe, pressed the mountain firmly.
Ravana struggled to escape alive and ran away to Lanka. It was because he was an
ardent Shiva devotee he now knew that Shiva had come as Sita. Since earlier it was
because of Ambal that his plan was foiled, the enraged Ravana was determined this time
to separate Rama, kidnap Sita and keep Her in Ashoka vanam. But his demonic
perversion made him to discriminate between the Universal Parents, singling out one
and shunning the other. Ravana’s devotion was distorted and degenerated to lust. Even
then, being a steadfast devotee of Shiva, he could discern now and then the mission of
the Avathar. The moment he saw Anjaneya, Ravana recalls “Who is he? Could he be Lord
Nandhi?” The script in Valmiki Ramayanam is: ‘’Kimesha Baghawan Nandhi?’’ On seeing
Hanuman who is the devotee of Rama and Sita, Ravana seems to have understood that it
must be Nandhi, the devotee serving Swami and Ambal at Kailasam.

I am telling you all these episodes to establish that Ambal is Narayanan. Let the two be
one! The masculine form of Narayanan being the counterpart of Ambal’s feminine form
is indeed good perception. We wish to keep them both. We can regard them as brother
and sister. All Puranic stories support this stand that Ambal is Narayanan’s sister.
Desire is the cause for all misconceptions. Desire is lust. When we are not able to get
what we desire, anger and sorrow arise. Lust results in birth, anger results in self
destruction. Therefore to be liberated from birth and death we must guard ourselves not
to get tainted with lust and hatred. The polyester taffeta cloth prevents rainwater from
seeping inside the umbrella. We call it water proof. If we set to ask whether in the same
way there is a lust proof, hatred proof, sorrow proof armour for us, the answer is yes.

That armour is Ambal’s benediction. We may have lot of money, authority, beauty, health,
and everything. We may say all these were obtained by Ambal’s blessings. To some
extent it is right to say so. But when there is desire, hatred, fear, and sorrow in our mind,
of what use are these, even if we possess them? Therefore if Ambal’s grace is truly on
us, we are obviously unscathed by desire, hatred, fear, and sorrow.

The root cause for hatred, fea, and sorrow is ego; love and desire on this ‘I’. So it is
enough to banish desire. It is then clear that the trail of all bad traits will be washed out.
Then we in this world, in this physical frame, can attain liberation and bliss.

If we fervently pray to Parashakthi who is known as Kameswari and Kamakshi, She will
completely crush our desires. When the Lord of love, Kaman was reduced to ashes, it
was Kameswari who brought him back to life again. Thereafter by looking at
Parameswaran who earlier had burnt up Kaman , with Her eyes brimming with pure
love, She made Him experience love. Inconsistent it may appear that with Her blessing,
we can win over our desires. But it is not a contradiction. If the Parabrahmam is devoid of
worldly consciousness, how are we to be redeemed from delusion? In order to free us
from bondage, the Supreme Being exuberates spontaneous deep sympathy for us. It is
this strong affection which arose in Parameswaran that we consider as love. We address
Shakthi who inspired this deep compassion to grow in Him as Kamakshi. This is the
divine play of supreme love, having the only concern of promoting the well being of all
creations and nothing else.

Since Ambal occupies half the physical frame of Parameswaran who blazed Kaman, She
shares the third eye and burns to ash the dross desires of all living beings in the
universe. Mooka Kavi repeatedly says, ‘’You who imbued Siva with love, smashed the
desires of devotees ‘’.

She destroyed lust because She is the energy force in Shiva who razed Kaman. She is
also the sister of Narayana. Narayana is actually the father of Manmatha. Many people
only know Brahma to be the son of Mahavishnu. But Manmatha is also His son. When He
appeared as Mohini before Parameswara, Ayyapa Shastha was born. Ayyapa who was
born out of Shiva-Vishnu union is like Subramaniar who was born in Shiva-Shakthi union.
Therefore Ayyapa is the embodiment of universal wisdom. But Brahma is engaged in
creation, causing births. Manmatha, who provokes desires to bring about procreation, is
the other son of Mahavishnu. He has the capability of ruling over all beings by afflicting
them on an erotic love!
I said Kamakshi who gave life to Manmatha will banish desire. In the same light will
Mahavishnu who created Manmatha, bless us to get rid of desires? Surely He will bless
us. Who is Sri Rama? We say that utterance of the word ‘’Rama’’ will keep Kama [desire]
away. By chanting ‘’Rama, Rama, Rama’’ a great many spiritual aspirants had kept at bay
the six-folded dross desires. You may ask how come this is possible, given the father-son
relationship between Mahavishnu and Manmatha. It is because of the great reverence
the son has towards the father that he does not come near Him; he will not wag his tail.
This is how Tulasidas, in a lighter vein explains a deep philosophy. Manmatha out of fear
will not come near Siva’s devotees. Manmatha due to his intense respect for
Mahavishnu, will never display his mischievous pranks to His devotees.

Mahavishnu took the twin avathars of Nara and Narayana. They were doing penance in
Badrikashramam. Celestial damsels came to distract them. Then Nara got very irritated.
Though He was Narayana incarnated, true to His human sensibilities He was angered. A
mere growl ‘’Hum’’ will be sufficient to reduce the celestial beauties to ashes. Fearing
this, they left Nara and ran to the region where Narayana was doing penance. They now
started their playful tricks. Narayana does not have even a speck of desire. This apart
there is no anger like Nara too. Therefore, laughing and in a playful mood He patted His
thigh. From His thigh sprang up Urvasi [ Uru-thigh]. On seeing this exquisite, matchless
beauty, the heavenly maidens felt ashamed. They realized that their amorous advances
will be of no avail. Possessing within Him such peerless feminine charm that humbled
even the heavenly beauties, Narayana continues pursuing His severe austerities without
a blemish! Can it ever be possible to entice Him who is the base and source of all
astounding beauty? This is the significant message conveyed.

Since Brahma and Manmatha originated from Vishnu, He has the power to ward off birth
and desire.

Ambal, sister of Narayana and being the energy force of Shiva, burned Manmatha to
ashes. It was She who reinstated Manmatha again by imparting fresh life into him. When
She can give or take out the life force from him, it establishes the fact that he is under
Her supreme control. Hence he will not approach Her devotees as well. This explains
how the devotees who worship Her, conquer desires.

When something bad occurs we say ‘’Shiva Shiva’’. When we hear something
objectionable, we say Shiva Shiva’’ and close our ears. Mooka Kavi on seeing a very
good, wonderful thing exclaims ‘’Shiva Shiva’’ instead of “Aaha Aaha’’.

‘’Siva Siva paschyanthi samam

Sri Kamakshi kadakshitha: purusha:’’

He says “What wonders happen in the case of those, upon whom Kamakshi casts Her
auspicious eyes! Shiva Shiva’’. That wonder is “What all appears to us as being different,
seems to be the same for them’’, says the astonished Mooka Kavi.
Nowadays we talk much about all being equal and proclaim equality. We say this, not
with wisdom but with political motivation. In reality this claim of equality mostly remains a
falsehood.

The wisdom of Adwaitha philosophy is realized by the blessed one who obtains
Kamakshi’s compassionate gaze. To him whatever is seen, all appear as the same One
and Only Parabrahman. Truly he alone has the vision of truth, which is the vision of
equality. Mookar tells us that to such a person the home and the forest are one and the
same.

He does not have even the slightest hatred. Therefore the friend and the foe become
equal to him! He is also completely devoid of desires. Mookar says that to such a person,
the lustrous red lips of a young maiden and the clod of clay become equal in their
appeal.

‘’Loshtam cha yuvathi bimboshtam’’ observes Mookar with an apt simile.

Loshtam means clay; Oshtam means lips. [the animal with a large protruding lip is
Oshtram; this is what in Tamizh known as Ottai, Ottagam [camel]. ’Bimbam’, means red
gourd; ‘bimboshtam’ — lips that are red like the red gourd [kovai pazham].

Mookar’s comparison reminds us exactly of what Baghawan had said in Gita, “Yogi sama
loshtaachama kaanchana:’’ Baghawan implying the greed for gold, says, ‘’To a yogi, mud
and material gold are equal‘’, while Mookar’s statement has reference to the lust for
women.

Objects that can arouse desire, hatred, sorrow and fear will never ever lure the staunch
devotees of Ambal.

It is enough to fully meditate on Ambal at all times without any afflictions , such as
desire or hatred; that’s what liberation — Moksham is all about. The feeling that “She is
different and we are different” vanishes, and when we attain the stage, where She
becomes one with us, that state is liberation, Moksham.

In the beginning stage we may consider Her as being different. At that time we must
tightly hold Her lotus feet and pray to Her. Slowly and consistently, we must dissolve
ourselves in Her. Even if we take little effort, it is sufficient. She Herself will lift us up and
shower Her Grace on us. She by Herself, will demolish the barriers between Her and us,
and will make us one with Her.