Γυµνά σταµνιά,

ιδρώνουνε,
στις άκρες των µατιών σου.

Φονιάς ο αποσπερίτης,
προβάλλει,
βουτηγµένος στο αίµα
της δύσης.

Νιώθω τα βλέφαρά σου

στο σκοτάδι,
ριπίζουν τον αέρα.

Ένα λουλούδι στα µαλλιά σου,

κι αναρωτιέµαι,
τίνος η µυρωδιά,
µ’ έχει µεθύσει.

Κλείσε τα µάτια σου,

µου κρύβουν
τ’ αστέρια.

Τα χείλη σου,
ένα ποτήρι κρασί,
κατακόκκινο.