ขอ

้ ความในใจ

“เมื่อคืนที่ผา่ นมา ไดม ้ ีอุบัติเหตุเกิดขึ้นบนถนนบรมราชชนนี มุง่ หน้าเขา้ สูก่ รุ งเทพมหานคร มีรถเกง๋ พลิกควา่ ํ
เป็ นเหตุให้ผูข้ ั บรถเสียชีวต ิ จากการโดนแรงกระแทกอยา่ งหนัก คาดการณ์วา่ เหตุเกิดจากอาการหลับในของคนขับ” ผู้
ประกาศขา่ วยามเชา้ กลา่ ว…
มันควรจะเป็ นเชา้ วันพุธที่ฉันจะมีความสุขและร่าเริ ง เนื่ องจากมหาลัยอยูใ่ นชว่ งของการสอบจึงทาํ ให้ไมม ่ ีการ
เรี ยนการสอน แตห ่ ลังจากไดย้ น ิ ขา่ ว ฉันก็รู้สก ่ ้
ึ สลดกับขา่ วทีเกิดขึน และทาํ ให้เชา้ วันพุธทีควรจะร่าเริ ง หมน ่ ่ หมองไป
บา้ ง
ฉันมีเพื่อนมากมาย มิหน่ ําซาํ ้ ยังเป็ นคนที่เขา้ กับคนอื่นไดง้ า่ ย แตอ่ ยา่ งไรก็ตามก็ยังไมม ่ ีใครที่พิเศษไปกวา่ แฟร์
สาํ หรับฉัน ฉันหันไปมองหน้าคนรักดว้ ยความเศร้า ฉันตอ ้ งไปคา่ ยสารฝันโดยที่ไมม ่ ีแฟร์ แฟร์เป็ นคนเดียวที่เขา้ ใจและ
่
รู้ จักฉันมากทีสุดแบบทีไมม ่ ่ ีใครสามารถทาํ ได้ ฉันอยากใชเ้ วลาอยูก ่ ั บเคา้ ให้มากกวา่ นี้ แตถ ่ ึงอยา่ งนัน ้ ฉันพยายามทาํ ตัว
ร่าเริ งให้เหมือนปกติ เพื่อที่แฟร์จะไดไ้ มต ่ อ้ งเป็ นหว่ ง สาํ หรับฉันแลว้ แฟร์เป็ นเหมือนที่พ่ึงที่ฉันสามารถไวใ้ จไดม ้ าก
ที่สุดมากกวา่ ครอบครัวของฉัน ฉันเกิดมาจากความพลาดพลังของหนุ ้ ่ นึ่ งเทา่ นัน
่ มสาวคูห ้ พอ่ ของฉันให้ความใสใ่ จฉัน
น้อยกวา่ น้องๆคนอื่นๆที่เกิดมาจากความรักของคนทังสองในเวลาต ้ อ่ มา สว่ นแมผ ่ ูใ้ ห้กาํ เนิ ดก็ใชเ้ วลาไปกับการโศกเศร้า
เสียใจเพราะไมไ่ ดร้ ั บความรักจากสามีอยา่ งทีตนปรารถนามากกวา่ จะมาสนใจไยดีลูกที่เกิดจากความผิดพลาด ความ
่
สั มพันธร์ ะหวา่ งคนภายในครอบครัวจึงหา่ งเหินกันมาก ฉันจึงตอ ้ งพยายามทาํ ตัวร่าเริ ง และคิดบวกเอาไวเ้ สมอ เพื่อที่จะ
ไดไ้ มต ้ งคิดมากกับเรื่ องพวกนี้
่ อ
จนกระทั่งเมื่อ 5 ปี กอ ่ นที่ฉันไดพ ้ บกับแฟร์ ดว้ ยหน้าที่การงานของคุณแมเ่ ลยทาํ ให้ฉันตอ ้ งยา้ ยโรงเรี ยนมา
จากตา่ งจังหวัด จึงทาํ ให้ยังไมม ่
่ ีเพือนสั กคน แฟร์เป็ นคนแรกทีเดินเขา้ มาทาํ ความรู้ จักกับฉัน และนิ สัยที่คลา้ ยคลึงกัน
่
จนทาํ ให้เราเกิดความสนิ ทสนมกันอยา่ งรวดเร็ว เราไปกินขา้ วเที่ยง เดินกลับบา้ นดว้ ยกันเกือบทุกวัน เป็ นอยา่ งนี้ เรื่ อย
มาจนวันเวลาไดแ ้ ปรเปลี่ยนให้คนที่คุน ้ เคยกลายเป็ นคนคุน ้ ใจ
แฟร์เป็ นคนที่เขา้ มาทาํ ให้ชีวต ิ ของฉันสดใสมากขึ้น และทาํ ให้ฉันลืมเรื่ องของครอบครัวไดอ ้ ยา่ งหมดจด จากที่
ฉันพยายามทาํ ตัวร่าเริ งและคิดบวก ฉันสามารถเป็ นคนแบบนันไดอ ้ ้ ยา่ งธรรมชาติ ฉันสามารถเขา้ หาคนไดม ้ ากมายและ
มีชีวต ิ ที่ดีข้ึนมาก แตเ่ หตุผลสาํ คัญที่ทาํ ให้ฉันรู้ สก ึ วา่ เขาเป็ นคนที่พิเศษมากกวา่ ใครนั่นก็คือ แฟร์ไมเ่ คยปลอ่ ยให้ฉัน
ลาํ บาก หรื อไมส ่ บายใจอยูต ่ ามลาํ พัง และไมว่ า่ จะประสบพบเจอกับเรื่ องใดๆ ก็ตาม เขาก็ยังยืนอยูท ่ ่ีเดิมโดยไมห ่ า่ งหาย
ไปไหน กับการเขา้ กรุ งเทพฯ ครัง้ นี้ ก็เชน ่ กัน ถึงแมว้ า่ มันจะเป็ นการเดินทางที่กา้ วไปสูค่ วามฝันที่เราไมไ่ ดม ้ ีร่วมกัน แต่
เขาก็พร้อมจะเดินเคียงขา้ งไปกับฉันดว้ ยความเต็มใจเสมอ
“รถมาแลว้ ขึ้นรถกันเถอะ” แฟร์ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญใ่ ห้พนักงานเก็บสั มภาระ แลว้ จูงมือฉันเดินขึ้นรถ
โดยสารสายขอนแกน ่ -กรุ งเทพฯ ขณะที่รถกาํ ลังวิง่ ไปตามถนนคอนกรี ต ฉันคิดพลางๆไปวา่ ชีวต ิ ของฉันที่ไมม ่ ีแฟร์จะ
เป็ นยังไง ฉันจะยังสามารถร่าเริ งและเขา้ หาคนอื่นไดเ้ หมือนเดิมรึ เปลา่ ฉันจะคิดบวกเหมือนเดิมอยา่ งเป็ นธรรมชาติไดร้ ึ
เปลา่ แตไ่ มว่ า่ ยังไงฉันก็จะตอ ้ งผา่ นมันไปให้ได้
เมื่อถึงที่หมาย แฟร์อยูส่ ง่ ฉันจนถึงวินาทีสุดทา้ ย ฉันเศร้าใจนิ ดๆ เพราะตอ ้ งจากกับแฟร์ แตฉ ่ ั นก็ยังสามารถยิ้ม
ได้ เพราะ รอยยิ้มของแฟร์ท่ีเป็ นดั่งอาวุธลับของเธอที่ทาํ ให้ฉันยิ้มและมีความสุขไดต ้ ลอดเวลาที่เห็นมัน โบกมือลาแฟร์
และเดินไปดว้ ยรอยยิ้ม ที่มีความสุข

เชา้ วันพฤหัสบดี
“อีก 10 นาทีรถจะออกนะคะ ขอให้น้องๆ ทุกคนมารวมตัวกันที่หน้าโรงแรมคะ่ ”
ฉันเดินไปยังหน้าโรงแรมตามเสียงของพี่ท่ีดูแลคา่ ยประกาศ แตน ิ าทีท่ีสายตาของฉันกับแฟร์คลาด
้ ว่ น
่ ั บตังแต
จากกัน หัวใจที่เคยสั มผัสไดถ ้ ึงความรัก ตอนนี้ กลับสั มผัสไดเ้ พียงอากาศไหลเวียนอยูข่ า้ ในเทา่ นัน ่ ั นรู้ ดีวา่ เมื่อไหร่
้ แตฉ
ที่ฉันเศร้าหรื อรู้ สก
ึ
โดดเดี่ยว ฉันจะมีแฟร์อยูข่ า้ งๆเสมอ ฉันรู้ สก ึ ตื่นเตน ้ ที่จะไดเ้ จอผูค
้ นใหมๆ่ และตอนนี้ รอบตัวฉันก็รายลอ ้ มไปดว้ ยเพื่อน
่ ่
ร่วมคา่ ย ฉันพร้อมทีจะไดเ้ รี ยนรู้ สงิ ใหมๆ่ ในทุกรู ปแบบ
“สง่ กระเป๋าเดินทางให้พ่ี แลว้ เดินขึ้นรถกันไดเ้ ลยคะ่ ”
ฉันเดินขึ้นรถโดยสารแลว้ นั่งแถวหน้าสุดเพื่อที่จะทาํ ความรู้ จักกับคนอื่นๆ แมเ้ วลานี้ ความหา่ งไกลจะเขา้ มา
แทรกกลางระหวา่ งฉันกับแฟร์แตก ่ ลับไมม ่ ีสงิ่ ที่จะตอ้ งกลัวเขา้ มาเกาะกุมหัวใจของฉัน ฉันเริ่ มที่จะชวนคนอื่นคุยและ
พวกเราเขา้ กันไดด ่ เพลง อะคูสติกที่ฟังแลว้ รื่ นหูจากเพื่อนใหมบ
้ ีพวกเราร้องเพลงและเลน ่ นรถ มันทาํ ให้ฉันรู้ สกึ ผอ่ น
่ ลางทะเลที่ลอ่ งลอยไปตามกระแสน้ําที่พัดพาไปโดยไมม
คลายมากขึ้นตอนนี้ ภายในใจของฉัน เป็ นดั่งเรื อที่อยูก ่ ีความ
่ ่
วิตกกังวลเกียวกับจุด หมายปลายทางทีกาํ ลังรออยู ่

“ทุกคนอายุเทา่ ไหร่กันบา้ ง”
“พวกเธอตื่นกันกี่โมง เมื่อเชา้ ฉันตื่นตังตี ้ ส่”ี
เสียงของผูค ้ นที่กาํ ลังสนทนากันอยา่ งสนิ ทสนม ฉันไดม ้ ีสว่ นร่วมในบทสนทนานี้ และทุกคนในนี้ ทาํ เหมือน
กับวา่ ฉันเป็ นคนสาํ คัญ นับวา่ เป็ นเรื่ องน่าแปลกอีกเชน ่ กันที่ฉันกลับรู้ สก
ึ เหมือนตัวเองกาํ ลังผจญภัยในห้วงแหง่ ความ
ฝัน ที่มีเพียงตนเทา่ นัน ้ ที่หยุดยิ้มแลว้ มองดูทุกสิง่ เคลื่อนไหว
ภายในใจของฉันราวกับวา่ ไดร้ ั บความรักเขา้ มาเติมเต็มในใจอีกครัง้ ถึงแมว้ า่ แฟร์อยูห ่ า่ งไกลเสีย แตฉ
่ ัน
้
สามารถยิมได้
ในขณะที่เสียงของพวกเราที่กาํ ลังสนทนากันอยา่ งสนุ กสนาน กลับมีเด็กผูห ้ ญิงคนหนึ่ งหน้าตาคุน ้ ฉันวา่ ฉัน
เคยเจอมากอ ่ นและฉันจาํ เขาได้ แตเ่ ขากลับนั่งซึมอยูข่ า้ งหลังชิดกับบานหน้าตา่ ง และแววตาของเขาเศร้าเหลือเกิน เมื่อ
กับวา่ โลกของเขานัน ้ มือสนิ ท เขาไมไ่ ดม ้ ีความสุขเลย และนํา้าตาก็คอ่ ยๆไหลออกมา

“ตอนนี้ เราถึงรี สอร์ทแลว้ นะคะ”

ฉันตื่นขึ้นจากเสียงประกาศดว้ ยอาการปวดเนื้ อตัวเพราะนั่งอยูท ่ า่ เดิมตลอด 2 ชั ่วโมง แลว้ เดินลงจาก
รถมารับกระเป๋าเดินทางใบโต
“น้องนํา้ตาลใชไ่ หมคะ” ฉันหันไปถามเด็กผูห ้ ญิง น้องนํา้ตาลที่เพิง่ ทักทายเมื่อครู่หันมาดว้ ยสีหน้างุนงง
พี่คนนี้ เป็ นใครกันนะ?
“พี่ช่ือพิมคะ่ ที่คุยไลน์กับน้องเมื่อหลายวันกอ ่ นไงคะ”
“ออ๋ หนู จาํ ไดแ ้ ลว้ คะ หนู ขอโทษอีกครัง้ นะคะที่ตอบพี่ไมด ่ ี หนู ไมไ่ ดต ้
้ ั งใจจะกวนพี่ นะคะ” น้ําตาลวา่ พลางกม
้
หน้าขอโทษ
“พี่ไมค ิ อยา่ งนัน
่ ด ้ เลย กลับดีใจเสียอีกที่มีคนมาตอบ” ฉันยิ้มหวานเพื่อให้น้ําตาลคลายกังวล

ตอนนี้ ฉันคิดวา่ มันเป็ นเรื่ องมหัศจรรยท

์ ่ีกาํ ลังเกิดขึ้นกับตัวฉันเพราะฉันไดเ้ จอกับคนที่ฉันรู้ จัก และฉันก็
้
สบายใจขึนอีกแตด ่ ูเหมือนกับวา่ น้องนํา้ตาลจะดีใจมากที่ไดเ้ จอฉัน

ฉันให้มิตรภาพที่ดีกับน้องนํา้ตาลเพื่อให้น้องสบายใจขัน้ ฉันพึ่งรู้ วา่ เหตุการณ์ในขา่ วที่มีคนเสียชีวต

ิ เป็ นคนใน
ครอบครัวของน้องนํา้ตาล ฉันพึ่งรู้ เมื่อฉันไดค ้ ุยกับน้องนํา้ตาลมากขึ้น และน้องไดเ้ ลา่ ให้ฉันฟังและฉันอยากทาํ ให้น้อง
้
ึ ดีขึน
รู้ สก

“มาถึงคา่ ย หนู ไมม่ ีเพื่อนสั กคนเลยคะ่ เพิง่ ไดค

้ ุยกับพี่เป็ นคนแรก”
้ ุยกับคนอื่นบา้ งแลว้ แลว้ พี่กด
“พี่กไ็ ดค ็ ีใจมากที่ไดเ้ จอน้อง”
ฉันพูดให้น้องสบายใจ
“เราไปดว้ ยกันไดไ้ หมคะ หนู นึกวา่ ตัวเองตอ ้ งนั่งเหงาตลอดการเขา้ คา่ ยเสียแลว้ ”
้ ประโยคของน้ําตาล ฉันจึงไดเ้ ขา้ ใจวา่ ความรู้ สก
สิน ึ ของน้อง
“ไดส้ จิ ๊ะ เราไดด
้ ว้ ยกันนะ” ฉันตอบน้องนํา้ตาล
“ ขอบคุณนะคะ” แคป ึ สุขใจมาขึ้น
่ ระโยคเดียวฉันก็รู้ไดว้ า่ น้องรู้ สก