่

กาลเวลาช่างผ่านไปอย่างเชืองช ้าเสียจริง
ฉันไม่อาจรู ้ได ้เลยว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะสามารถหลับได ้อย่างสบายใจโดยไม่คด
ิ ถึงเขา
นี่ พึงผ่
่ านมาเพียง 20 นาทีหลังจากฉันหลับตาลง ทุกอย่างในหัวนั้นฟุ้ งซ่านไม่หมด

ยากเกินกว่าจะหลับลงได ้
ี าง เช่น เดินจงกรม นั่งสมาธิ และอืนๆอี
ฉันพยายามทาสมาธิทุกวิถท ่ ่ นลองนอนลงไป
กมากมาย แต่เมือฉั
ความคิดถึงเขาก็กลับมาทาร ้ายจิตใจอันเปราะบางของฉัน
่ มเี ขา เพราะปกติแล ้วทุกทุกวันเราอยูด
ฉันไม่รู ้เลยว่าจะอยู่ได ้อย่างไรเมือไม่ ่ ้วยกันมาตลอด 20 ปี
ไม่เคยห่างกัน แม ้ใจฉันจะคิดถึงเขามากเพียงใด แต่ความปรารถนาของฉันก็คงจะไม่มวี น ่
ั ทีจะสมหวั
ง
่ วฉัน รวมทัง้ เชียงราย
ฉันคงต ้องพยายามปร ับตัวด ้วยตัวเอง คนอืนๆรอบตั
่ นเว ้นระยะห่างจากเธอขนาดนี ้ แต่ไม่เป็ นไรหรอก
คงจะแปลกใจไม่ใช่นอ้ ยทีฉั
๋
ไม่นานเดียวทุ กคนก็คงจะชินไปเอง…..รวมถึงตัวฉันเองด ้วยกระมัง

่
แสงทีสาดส่ ่ ได ้ปิ ดผ ้าม่านเนื่ องจากความเหนื่อยล ้าของฉันได ้แยงตาฉันจนฉันรู ้สึ
องเข ้ามาทางหน้าต่างทีไม่
้
กตัวและค่อยๆลุกขึนมาจากเตี
ยงอย่างสลึมสลือ
้
“7 โมงงันหรื ่ เกิ
อ” ฉันพูดกับตัวเองด ้วยความมึนงงสงสัยในสิงที ่ ดขึนว่
้ าฉันหลับไปตังแต่
้ เมือไร
่
้ งค
รวมทังตั ้ าถามกับตัวเองว่าควรจะทาอย่างไรต่อไปนับจากนี ้ เพราะทุกวันต่อจากนี จะไม่
้ เหมือนเดิมอีกต่อไปแล ้ว
ฉันแต่งตัวออกจากบ ้านไปเรียนตามปกติ
้ นออกจากบ ้านเร็วผิดปกติเพือที
เพียงแต่ว่าวันนี ฉั ่ จะไม่
่ ต ้องเจอกับเชียงราย
แต่ดวงจะไม่ดม
ี น ้ ยงรายก็ออกจากบ ้านเช ้าเหมือนกันโดยไม่รู ้สาเหตุ
ั ก็ไม่ดจี ริงๆ บังเอิญว่าวันนี เชี
่ าทุกทุกวัน
เขาเหลือบมามองฉัน แล ้วทักทายฉันเหมือนทีท
้
“ว่าไง นรา วันนี ออกจากบ ้
้านเร็วจังนะ” เขากล่าวอย่างยิมแย ้ม
ฉันครุน ั พัก เนื่ องจากทาใจไว ้แล ้วว่าจะไม่เจอเขาอีกแต่ก็เจอซะได ้
่ คิดอยู่สก
สุดท ้ายฉันก็ยอมตอบอย่างเป็ นธรรมชาติเหมือนเคย
้
“ว่าไง เชียง วันนี นายก็ ่ งต ้องคุยกับเขาอยู่อย่างนี ้
ออกมาเร็วเหมือนกันนะ” ฉันยังรู ้สึกแปลกๆเมือยั
“อ่อ พอดีว่าเราว่าจะลองไปหาคนนั้นอะ พอดีรู ้มาว่าเขามาเช ้าแทบทุกวัน เขายังชอบดูตะกร ้อด ้วยนะ
้ นคงต ้องซ ้อมหนักกว่าเดิมหน่ อยละแหละจะได ้ดูดใี นสายตาเขา”
ช่วงนี ฉั
่
หัวใจฉันเหมือนแตกเป็ นเสียงๆอี ั้ อได
กครงเมื ่ ้ยินเขาพูดแบบนี ้ เขาดูใส่ใจเธอคนนั้นมากกว่าคนอืนๆ
่
้
ฉันไม่เคยเห็นเขาใส่ใจใครมากขนาดนี มาก่
อน

ี่ ปดาห ์ ฉันก็ได ้เห็นทังคู

ผ่านไปเพียงไม่กสั ้ ่เป็ นแฟนกันตามทีใจของเชี
่ ยงรายปรารถนา
้ าๆได
ฉันไม่อาจทนเห็นภาพนี ซ ้ ่ าง
้อีกต่อไป ฉันจึงตัดสินใจปลีกตัวไปอยู่ในห ้องนอนคนเดียวและเลิกเรียนทุกสิงอย่
้ กการเป็ นครูสอนพิเศษทีโรงเรี
รวมทังเลิ ่ ยนกวดวิชา ฉันรู ้สึกว่าตัวเองไร ้ค่า ไม่มใี ครต ้องการ
 ้ อนว่าสานวนทีว่่ า “ความพยายามอยู่ทไหน
อีกทังเหมื ี่ ี่ ่ น” นั้นจะใช ้ไม่ได ้สาหร ับฉัน
ความสาเร็จอยู่ทนั
เพราะไม่ว่าฉันจะพยายามมากเท่าไร เขาก็ไม่หน
ั มามองฉันอยูด
่ ี
ฉันใช ้ชีวต ้ นเดือนเป็ นปี ฉันไม่เคยรู ้สึกอยากออกจากห ้องอีกเลย
ิ อยู่ในห ้องนอนแบบนี เป็
่
เพราะกลัวการทีจะได ้เจอกับเขา ถึงเขาจะเคยมาหาฉันถึงบ ้านก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่อนุ ญาตให ้เขาเข ้ามาหาฉันได ้อยู่ดี
้ กแล ้ว
เพราะฉันไม่อยากจะรู ้สึกแย่ไปกว่านี อี
ฉันเคยคิดจะฆ่าตัวตายอยู่หลายครง้ั แต่ฉันก็ไม่กล ้าพอทีจะท
่ าเสียที

เพราะฉันก็ร ักชีวต ่
ิ ของฉันเหมือนกับคนอืนๆ
ฉันเหมือนไม่ใช่ตวั เองอีกต่อไปหลังจากเก็บตัวอยู่ในห ้องมานานหลายปี
ฉันรู ้สึกว่าจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได ้บ่อยครงั้ อารมณ์ของฉันนั้นแปรปรวนมาก
้ งชอบพูดไม่คด
อีกทังยั ่ เขาจะได
ิ และยังเคยอยากฆ่าแฟนของเชียงรายเพือที ่ ้หันมาสนใจฉันเสียที
แต่ฉันก็คด ้ งเหมือนคนบ ้าอีกด ้วย
ิ ได ้ว่ามันรุนแรงเกินไป อีกทังยั
่ นเป็ นแบบนี ้ ทังๆที
พ่อแม่ของฉันเสียใจมากทีฉั ้ ก่ ่ อนหน้านี ฉั
้ นยังเป็ นคนทีขยั
่ นขันแข็ง ตังใจเรี
้ ยน
้
ตังใจท ่ าให ้พวกเขาเสียใจ แต่ฉันกลับไปเป็ นตัวเองไม่ได ้อีกแล ้ว
างาน ร่าเริงแจ่มใส ฉันก็รู ้สึกแย่เหมือนกันทีท
่ ดโน้มน้าวให ้ฉันกลับเป็ นคนดีคนเดิมอยู่ทุกวัน
พ่อแม่ของฉันพยายามทีจะพู
เขาไม่เคยย่อท ้อแมเ้ หมือนว่าจะไม่มโี อกาสก็ตาม….

ผ่านมา 1 ปี หลังจากนั้น ฉันเริมรู

่ ้สึกว่าสามารถทาใจได ้มากขึน้
้
อีกทังการที
พ่่ อแม่ของฉันพูดข ้อดีต่างๆของฉันและให ้กาลังใจฉันในทุกๆวันทาให ้ฉันรู ้สึกว่าฉันควรลุกขึนมาตอบแ
้

ทนบุญคุณเขา
่ จะตอบแทนบุ
ฉันพยายามคิดว่าฉันควรจะทาอย่างไรดีเพือที ่ ญคุณของเขา
่ ดไปคิดมาก็มเี พียงแต่การทางานหาเงินเท่านั้นทีเป็
ซึงพอคิ ่ นทางเลือกทีดี
่ ทสุ
ี่ ด
เนื่ องจากการทีฉั
่ นเก็บตัวอยูน
่ านแสนนานทาให ้ฉันไม่มค ่ าสิงต่
ี วามรู ้ความสามารถทีจะท ่ างๆ เช่น
่
การสอนให ้โรงเรียนกวดวิชาได ้เหมือนเก่า ฉันจึงพยายามหางานไปเรือยๆบนอิ
นเตอร ์เน็ ต
จนเจองานหนึ่งซึงสถานที
่ ท ่ างานไม่ได ้ไกลจากบ ้านฉันนัก…..
่ ยงดู
หลังจากฉันกดส่งคาร ้องขอสมัครเป็ นพีเลี ้ เด็กไปไม่นานแม่ก็เดินเข ้ามาพร ้อมกับยืนจดหมายให
่ ้ฉันซอ
งหนึ่ ง ฉันรู ้สึกอึงไปเลยเมื
้ ่ นข ้อความทีจ่่ าหน้าบนซองซองนี ้
อเห็
“ขอเชิญร่วมงานมงคลสมรสระหว่าง นายเชียงราย และ นางสาวเชียงใหม่”
ฉันครุน
่ คิดอยู่พก ่ านมาทีฉั
ั ใหญ่ว่าฉันควรไปหรือไม่เพราะทีผ่ ่ นเก็บตัวอยู่ในห ้องก็เพราะฉันไม่อยากเจอกับ

เขา แต่อย่างไรก็ตามฉันก็เคยรู ้จักเขาและสนิ ทกันมากว่า 20 ปี และการแต่งงานของคนเราก็มก ั้ ยว

ั จะมีครงเดี
สุดท ้ายฉันจึงตัดสินใจไปร่วมงานแต่งงานของเขา
 ้
งานแต่งของเชียงรายถูกจัดขึนอย่ างเรียบง่ายในบริเวณบ ้านของเขาเอง
่
เขาชวนแขกมาเพียงเฉพาะคนทีเขาสนิ ทมากๆเพียงเท่านั้น
่ นได ้สบตากับเขาฉันก็รู ้สึกไม่เป็ นตัวเองอีกครงั้ ฉันรู ้สึกอยากจะพุ่งไปกอดเขา แต่ฉันไม่อาจทาได ้
เมือฉั
เพราะเขาก็คงไม่อยากทาแบบนั้นเช่นกัน อีกทังยั
้ งกลัวอีกว่าฉันจะควบคุมตัวเองไม่ได ้

“เห ้ย นั่นมันนรานี่นา เป็ นไงบ ้างเนี่ ยหายไปเลย ได ้ข่าวว่าไม่คอ

่ ยสบายหรอ
เห็นอยู่บ ้านตลอดเวลามาเป็ นปี เลย” เขาเป็ นคนเข ้ามาทักทายฉันก่อน
“อ่อ ใช่แล ้ว ฉันไม่คอ ่
่ ยสบายเท่าไร” ฉันตอบกลับไปแบบเจือนๆ
เพราะฉันก็รู ้ตัวว่าฉันไม่ได ้พูดความจริงออกไป
่
“ขอบคุณทีมางานวั ้ ดีใจมากเลยทีได
นนี นะ ่ ้เจอเธออีกครงั้ หวังว่าหลังจากนี จะได
้ ้เจอกันบ่อยๆเช่นเคยนะ”
้
เขายิมให ้ฉันแล ้วก็เดินจากไป เนื่ องจากพิธก ่
ี รประกาศเรียกชือของเขาให ้
้ขึนไปบนเวที
แล ้ว
้
ฉันรู ้สึกปลืมอย่ ่
างบอกไม่ถูกทีเขาก็ เป็ นห่วงฉัน
่ ว่ายังไงฉันก็คงจะไม่มห
แต่ในขณะเดียวกันก็รู ้สึกเศร ้าเหมือนเคยทีไม่ ี วังได ้เป็ นคู่ครองกับเขาเป็ นแน่ แท ้แล ้ว

ี เี มลล ์ ทีส่่ งมาเพือบอกว่

หลังจากงานแต่งงาน 1 วันก็มอ ่ ้ นต ้นไป
าร ับฉันเข ้าทางานหลังจากสัปดาห ์นี เป็
่
ฉันดีใจมากทีในที
สุ่ ดก็จะได ้มีงานทาและสามารถนาเงินทีหามาได
่ ่
้มาใช ้เพือตอบแทนบุ ญคุณพ่อและแม่ได ้
สักที
วันแรกในการไปทางานของฉันนั้น ฉันรู ้สึกพร ้อมอย่างมาก
่ นไปดูเรียบง่าแต่แฝงไปด ้วยความหรูหรา อีกทังยั
บ ้านทีฉั ้ งมีต ้นไม ้อยู่มากมายทาให ้รู ้สึกร่มเย็น
่ ได
ฉันรู ้สึกยินดีอย่างยิงที ่ ้มาทางานในทีที
่ รู่ ้สึกหรูหราเช่นนี ้ ฉันก็ฝันว่าวันหนึ่ งฉันต ้องมีบ ้านแบบนี สั
้ กหลังให ้ได ้

แต่พอฉันได ้เจอหน้าเจ ้าของบ ้านเท่านั้นแหละ ฉันถึงกับอึงไปช

้ ่ั
วขณะ เพราะว่าเจ ้าของบ ้านนั้นก็คอื
เชียงรายและเชียงใหม่ภรรยาของเขา
่ นเธอส่งใบสมัครเข ้ามา เพราะว่าฉันไว ้ใจเธอได ้อย่างแน่ นอน”
“ฉันไม่ต ้องเสียเวลาคิดเลยเมือเห็
่ มแย
เชียงรายพูดกับฉันด ้วยใบหน้าทียิ ้ ้ม
่ งจากนี จะได
“ดีใจนะทีหลั ้ ่
้เจอกันทุกวันเหมือนตอนทีพวกเรายั
งเด็กๆอยู่” เขากล่าวต่อด ้วยความดีใจ
่ ต ้องกลัวอีกต่อไปว่าเจ ้านายจะเป็ นคนแบบไหน” ฉันพูดตอบอย่างจริงใจ
“ฉันก็ดใี จเหมือนกันทีไม่
ิ มาก่อนว่านี่จะเป็ นบ ้านของเธอ” ฉันถามด ้วยความสงสัย
“ฉันไม่คด
้ นพึงซื
“บ ้านหลังนี ฉั ่ อมาตอนที
้ ่ งงานกับเชียงใหม่หนะ เธอไม่รู ้ก็ไม่แปลกหรอก”
แต่
่ าอยู่เป็ นประจาเมือก่
เขาตอบด ้วยสไตล ์กวนๆของเขาแบบทีท ่ อน

ี่ ้านหลังนี ้
สุดท ้ายฉันก็ต ้องมาทางานอยู่ทบ
่ ้องเห็นเขาให ้ความร ักกับคนอืนแต่
ถึงแมว้ า่ ฉันจะเจ็บปวดหัวใจเมือต ่ ี่ นได ้มองเขาอยู่ใกล ้ๆ…..
อย่างน้อยก็ยงั ดีทฉั