ทา่ มกลางความเงียบงัน ชว่ งเวลาสายๆ ภายนอกห้องประชุมขนาดเล็กที่สามารถประมาณขนาดไดว้ า่ คนบริ เวณมุม

ห้องสามารถคุยกันไดโ้ ดยไมต ่ อ ้ งตะโกน มีชายหนุ ่ มยืนมองทอ ้ งฟ้าดว้ ยแววตาที่ซับซอ ้ นอยูภ ่ ายนอกห้อง ภาพความทรงจาํ
ตา่ งๆ ไดผ ้ ่ ่ ่
้ ุดขึนมา เมือสายตาของเขาเลือนไปเรื อยๆเขา้ ไปในห้อง ทุกๆ ตารางนิ วในห้องนี ลว้ นเต็มไปดว้ ยความรู้ สก ้ ้ ึ ดีและ
เลวร้ายปนเปกันไป เขาถอนหายใจยาวอยา่ งโลง่ ใจและกลัดกลุม ้ ในเวลาเดี ย วก ั น เสี ย งรองเท า ส
้ ้ นสู ง ่
ที เขาคุ น
้ เคยคอ่ ยๆเบา
ลงจนเงียบสนิ ท พร้อมกับเสียงโทรศั พทท ์ ่ีคอ่ ยๆดังขี้น และนํา้ ตาที่คอ่ ยๆไหลริ น
่
เมือไมก ่ ่ีวันทีผา่ นมา ห้องประชุมขนาดเล็กที่วา่ งเปลา่ นี้ อัดแน่นไปดว้ ยผูค
่ ้ นและกองเอกสารมากมายที่เรี ยงรายไป
ทั่วพื้นห้อง ในตอนนัน ้ พวกเขาไมไ่ ดพ ้ ูดคุยกันแมแ ้ ตป ่ ระโยคเดียว ขณะที่มือของพวกเขากาํ ลังจัดเรี ยงเอกสารกองโตพร้อม
เย็บมุมอยา่ งไมเ่ ร่งรี บนัก หนึ่ งในนัน ้ ก็เปิ ดประเด็นการสนทนา เพื่อทาํ ลายความเงียบที่กอ ่ ตัวจนกลายเป็ นความเหงา
“งานที่จะจัดอีกไมก ่ ่ีวันขา้ งหน้า จะเสร็จทันไหมเนี่ ย” อร หญิงสาวผูน ้ ั ่ งตรงบริ เวณมุมห้อง ซึ่งมีกองเอกสารวางสุม
อยูร่ อบตัวกลา่ วขึ้นดว้ ยความกังวล
“เสร็จสิ ทาํ ๆไปเถอะ” พจน์ ชายหนุ ่ มที่นั่งอยูอ่ ีกมุมหนึ่ งตอบกลับมาดว้ ยนํา้ เสียงหงุดหงิด ความเงียบเมื่อครู่ถูก
ทาํ ลายลง แปลเปลี่ยนเป็ นความอึดอัดเขา้ มาแทน
เมื่อเวลาผา่ นพน ้ ไปสั กพักใหญๆ่ หญิงสูงอายุผมสีดอกเลารู ปร่างธรรมดาใสช่ ุดยูนิฟอร์ม สวมแวน ่ กลมมนสีเหลือง
ลายดาํ มีป้ายสลักชือสุนทราภรณ์อยูบ ่ ่ นอกขา้ งขวาก็เปิ ดประตูเขา้ มา ทุกสายตาจับจอ ่
้ งไปทีหญิงภรณ์ ผูท ่
้ ีกาํ ลังจะพูดประโยค
่ ้
ทีทาํ ให้ทังห้องปันป่วน ่
“ทาํ งานเสร็จกันรึ ยัง มัวแตเ่ ลน ่ แตค ่ ุยกัน ไหนดูงานที่ทาํ หน่อยซิ” หญิงสูงอายุในชุดยูนิฟอร์มพูดพร้อมเอื้อมมือไป
หยิบเอกสารที่วางกองอยูข่ า้ งๆ พจน์ แลว้ กวาดสายตาอา่ นเอกสารอยา่ งรวดเร็ว
“ใครเป็ นคนจัดเอกสารกองนี้ !” หญิงภรณ์แผดเสียงถาม
พจน์ผูเ้ ป็ นเจา้ ของกองเอกสารขานรับคาํ อยา่ งไมเ่ ต็มใจ
“งานงา่ ยๆ แบบนี้ ยังชว่ ยทาํ ให้ถูกตอ ้ งไมไ่ ด้ เอกสารกองนี้ จัดผิดพลาดไปหมด ใครใชแ ้ กให้มาทาํ งานนี้ ฉันจะไป
เลน ่ งานมันที่เลือกคนที่ไมม ่ ีศักยภาพมาทาํ งาน” เมื่อไดฟ ้ ั งคาํ พูดแลว้ พจน์ท่ีสภาพจิตใจไมเ่ ต็มร้อยเนื่ องจากปัญหา
ครอบครัวก็หน้าชากับคาํ ดา่ ทีรุนแรงไดแ ่ ้ ตพ ่ ยักหน้ารับคาํ ซึ่งหญิงภรณ์เมื่อเห็นทา่ ทีของพจน์กบ ็ น่ ตอ่ จนพอใจแลว้ เดินออก
จากห้องไป ทิงไวแ ้ ่ ้
้ ตเ่ สียงแอร์ทีดังขึนเป็ นระยะ หลังจากนันทุกคนในห้องก็ไดห ้ ้ ั วขอ ้ การสนทนาใหม่
“ไมเ่ ป็ นไรนะ” อรเอย่ ถามพจน์ดว้ ยความเป็ นหว่ ง
“ไมต ่ อ้ งมายุง่ หรอกครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง” พจน์ตอบกลับดว้ ยนํา้ เสียงเย็นชา อรตกใจมากเพราะไมเ่ คยเห็นพจน์
ในมุมนี้ มากอ ่ น พจน์กม ้ หน้ากม ้ ตาทาํ งานของตัวเองตอ่ ไปโดยไมไ่ ดส ้ นใจบทสนทนาที่เกิดขึ้น
ทุกคนที่กาํ ลังตกใจกับนํา้ เสียงของพจน์เชน ่ เดียวกับอรตื่นจากภวังคแ์ ลว้ ชว่ ยกันวางแผนแกไ้ ขสิง่ ที่ผิดพลาดตอ่
อยา่ งรวดเร็ว พร้อมกับเร่งมือจัดการเอกสารกองโตจนใกลเ้ สร็จภายในเวลาอันน้อยนิ ด เป็ นไปดังคาด หญิงภรณ์เดินวน
กลับมาที่ห้องอีกรอบเพื่อระเบิดอารมณ์ของตนอีกสั กครัง้ กอ ่ นกลับบา้ นไปพักผอ่ น แตก ่ ลายเป็ นวา่ พวกเขาก็สามารถทาํ ตาม
่
แผนทีวางไวไ้ ดอ ้ ยา่ งทันทว่ งที จึงทาํ ให้ครัง้ นี้ หญิงภรณ์ตอ ้ งเก็บคาํ บน ่ ดา่ นัน ้ ไปนอนกอดที่บา้ นอยา่ งอึดอัดใจ เรื่ องนี้ สร้าง
เสียงหัวเราะลั่นห้องสนั่นหวั่นไหว ในเสียงนัน ้ เต็มไปดว้ ยความสุขและความสบายใจของทุกคน เวน ้ แตพ ่ จน์ท่ีไมไ่ ดร้ ู้ สกึ ดีใจ
ไปกับคนอื่น เขาเอาแตค ่ ิ
ด ถึ ง ค า ก
ํ ่ ่ น ด า ของหญิ งภรณ ท
์ ํ ้ ่ ี ท า ให เขาต อ งรู
้ ้ ส ึ
ก เสี ย หน ้ า
ขณะที่เขากาํ ลังชั ่งใจกับอะไรบางอยา่ ง เขาก็เดินกึ่งวิง่ เขา้ ไปห้องห้องหนึ่ งที่ขนาดเล็กพอที่โต๊ะทาํ งานตัวหนึ่ งจะวาง
ไวไ้ ด้ และมีป้ายติดอยูห ่ น้าห้องเขียนวา่ หัวหน้าแผนก (ชิดชั ย)
“ไมท ่ าํ มันแลว้ งานนี้ ไมไ่ หวแลว้ ทังงานของผมเองก็ ้ ยังไมเ่ สร็จ ปัญหาทางบา้ นก็ยังแกไ้ มไ่ ด้ ตอ ้ งมาปวดหัวกับงาน
นี้ อีก ไมไ่ หวจริ งๆ ผมไมพ ่ ้ร อ มส า
ํ ั หร บการท า
ํ งานนี ้ ผมไม อ
่ ยากให ลา
้ ํ บากใจก ั น ทุ ก ฝ ่ าย ผมขอลาออกละก ั นครับ ไมอ่ ยาก
สร้างภาระจัดสรรงานให้กับใครอีก และทา่ นก็คงรู้ วา่ จริ งๆ แลว้ ผมไมไ่ ดอ ้ ยากทาํ งานนี้ ตังแต ้ แ ่ รก” เขาพูดอยา่ งหมดไฟ
ชายวัยกลางคนสวมแวน ่ กลมขอบสีดาํ ดูภูมิฐานผูร้ ั บฟังไดแ ้ ตน ่ ั ่ งนิ่ งพร้อมพูดตอบกลับวา่ “อดทนกอ ่ นไดไ้ หม งาน
้นี จาํ เป็ นตอ ้ งใชค ้ น อยา่ คิดมาก อยา่ คิดแทนคนอืน ปัญหามีไวแ ่ ้ ก้ ลองกลับไปทาํ งานดูกอ ่ น” ทา่ นชั ยพูดดว้ ยเสียงออ่ นแรง “
ยังมีคนที่โดนหนักกวา่ นี้ อีกนะ สูต อ
้ ่ ั ก บ งานนี ้ ให ้ ถ ึ ง ที่ ส ุ ด ก อ
่ นได ไ
้ หม เชื ่ อ ผมเถอะว า
่ คุ ณ จะได เ้ รี ยนรู้ อะไรบางอยา่ ง” หัวหน้า
ของเขากลา่ วทิ้งทา้ ยดว้ ยนํา้ เสียงที่มีพลัง
“เรี ยนรู้ อะไรอีกละ่ ครับ ก็ผมเรี ยนรู้ แลว้ นี้ ไงวา่ ผมทาํ งานนี้ ไมไ่ ด้ ผมไมไ่ ดอ ้ ยากทาํ ”
้ ้ ้
“เอาอยา่ งงีมัย ถา้ งานนี คุณตังใจทาํ เดือนนี ผมจะให้โบนัสคุณเป็ นไง” ้ ้
 “ที่ผมทาํ งานคุณยังไมเ่ รี ยกตังใจอี ้ กเหรอ” เขาคิดในใจ แตภ ่ าพของคุณแมพ ่ จน์ท่ีนอนป่วยอยูท ่ ่ีโรงพยาบาลผา่ น
เขา้ มาในหัวของพนจ์ เขาจึงตอ ้ งจาํ ใจรับคาํ เสนอ
วันรุ่งขึนเขากลับมาที่ห้องเดิมดว้ ยทา่ ทีท่ีเปลี่ยนไป
้
“วันนี้ ทาํ งานไหวไหม ถา้ ไมก ่ ห
็ ยุดไปกอ ่ นก็ไดน ้ ะ” ทา่ นชั ยกลา่ วทักเขา
“ไหวครับ ถา้ มีอะไรให้ชว่ ยก็บอกไดเ้ ลยครับ” เขาตอบผูเ้ ป็ นหัวหน้าดว้ ยสีหน้านิ่ งเรี ยบเหมือนไมไ่ ดเ้ ต็มใจนัก
แลว้ เดินไปที่กองเอกสารที่รอการจัดเรี ยง ทา่ นชั ยมองตามเขาไปดว้ ยสีหน้าที่เก็บความกังวลไวแ ้ ลว้ ถอนหายใจยาว
“การจัดงานแยม ่ าก คนวา่ งก็ไมต ่ อ ่
้ งทาํ อะไร คนทีงานหนักก็ยงิ หนักขึนไปอีก” หญิงสาวทา่ ทางขี้บน
่ ้ ่ คนหนึ่ งพูดขึ้น
พจน์รีบหันไปมองบทสนทนานัน ้ ราวกับวา่ เขาเห็นดว้ ยอยา่ งยิง่
“ใช่ บางทีเราก็รู้สก ึ ไร้ตัวตน มาชว่ ยงานก็เหมือนไมไ่ ดม ้ า อยากลาออกให้รู้แลว้ รู้ รอดไป” เพื่อนของหญิงขี้บน ่
กลา่ วสมทบ
“ถา้ ออกไดอ ้ อกไปแลว้ เวย้ เหนื่ อยใจจริ ง ทาํ ไมตอ ้ งทาํ ให้อึดอัดใจดว้ ยวะ ออกก็ไมไ่ ด้ เปลี่ยนระบบงานก็ไมไ่ ด้
ให้เลือกสั กทางไดไ้ หมวะ” พจน์พูดขึ้นอยา่ งหงุดหงิด แลว้ ลม ้ ตัวลงนั่งเริ่ มทาํ งานอยา่ งไมเ่ ต็มใจนัก เพียงไมก ่ ่ีอึดใจที่ทุก
คนกาํ ลังพูดถึงประเด็นการลาออกอยา่ งออกรสออกชาติ ทา่ นชั ยและอรก็เดินเขา้ ห้องมาพอดี คนที่อยูใ่ นห้องจึงรี บหยุดพูด
ประเด็นนี้ แลว้ ทาํ งานของตนโดยไมส ่ นใจไยดีกับสิง่ รอบขา้ ง ในตอนนัน ้ เขาไดแ ้ ตม
่ องทา่ นชั ยและอรเดินตามหาเอกสารกัน
ให้วุน่ ภายในมือเธอขา้ งหนึ งถือโทรศั พทท ่ ่
์ ีปลายสายสง่ เสียงดังจนคนรอบขา้ งไดย้ น ิ เจา้ ของเสียงนัน ้ ก็คือหญิงภรณ์นั่นเอง
เธอไดแ ้ ตต่ อบรับคาํ ดา่ เสียดสี หลายๆ คาํ บาดลึกไปถึงหัวใจของทุกๆคน ทาํ ให้พจน์เร่งรี บเคลียร์เอกสารที่อยูต ่ รงหน้าให้
รวดเร็วที่สุด เพื่อที่จะไมไ่ ดโ้ ดนดา่ แบบอร ทา่ นชั ยไดแ ้ ตก ่ ุมขมับยอมรับคาํ ติเตียนจากเบื้องบนเก็บปัญหา ไปแกต ้ อ่ ดว้ ย
ตนเองแลว้ เดินออกจากห้องไป
หญิงสาวผูน ้ ่ าสงสารกลับไปนั่งตรงมุมเดิมพร้อมเอกสารกองใหญก ่ วา่ เดิม ทา่ ทางเหนื่ อยลา้ ทังกายและใจ
้ พนักงาน
บริ ษัทอีกคนเดินเขา้ มาทาํ ทา่ ทางจะชว่ ยอร
“มีอะไรให้ชว่ ยมัยคร ้ ั บ”
“ไมเ่ ป็ นไรหรอก เราทาํ ไหว นายไปพักผอ่ นเถอะ ทาํ งานกองนัน ้ เสร็จแลว้ นี่ ” เธอพูดดว้ ยนํา้ เสียงออ่ นลา้ ปน
เหนื่ อยใจ
พจน์มองเหตุการตรงหน้าอยา่ งเฉยชา แลว้ จึงรี บเดินออกไปหลังจากทาํ งานสว่ นของตัวเองเสร็จเพราะเขาไมเ่ ห็น
เหตุผลที่เขาจะตอ ้ งอยูต ่ อ่
“ถา้ เราไดล ้ าออกไปทาํ งานอื่นจะเป็ นยังไงนะ” พจน์พูดกับตัวเอง “เบื่อชะมัดเลยทาํ งานแบบนี้ โดนบังคับให้ทาํ อีก
แลว้ หัวหน้าก็นะ พูดเหมือนเราจะชว่ ยคนอื่นทาํ อะไรได้ ไอเ้ ราก็โดนดา่ อยูท ่ ุกวันเนี่ ยแหละ ทาํ อะไรก็ไมเ่ คยพอใจใครสั กที”
พจน์บน ่ ระหวา่ งเดินทางกลับบา้ น
ทันทีท่ีพจน์ถึงบา้ น เสียงโทรศั พทบ ์ า้ นก็ดังขัน้ พจน์รีบเดินไปรับ
"สวัสดีครับ"
"พจน์ เป็ นยังไงบา้ งลูก ทาํ ไมวันนี้ กลับดึกจัง น้าโทรมาหลายสายแลว้ เนี่ ย"
“ก็ดีครับน้าจิ๊บ มีอะไรหรื อเปลา่ ทาํ ไมนํา้ เสียงดูรีบๆ”
“แมข่ องพจน์ตอ ้ งรับเกล็ดเลือดเพิม ่ อีกหลายวันเลย น้าเลยจะมาคุยเรื่ องคา่ รักษาน่ะ เดี๋ยว…..” น้าจิ๊บยังไมท ่ ั นพูด
จบพจน์กพ ็ ูดแทรกขึ้น
“เรื่ องนัน ้ เดี๋ยวพจน์จัดการเอง ขอคุยกับคุณแมห ่ น่อยไดใ้ หมครับ”
“คุณแมห ล
่ ั บ ไปต ั ้
งแต ่ 6 โมงโน ่ น แน ่ ะ ๋
เดี ยวไว ้ ุยพรุ่งนี้ ก็แลว้ กันเนอะพจน์”
ค
“ครับ ขอบคุณครับ” พจน์วางสายและทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาห้องรับแขก พร้อมกับคิดถึงเหตุการณ์ทังหมดที ้ ่เกิด
่ ่
ขึ้นในวันทีผา่ นมา ความเหนื อยลา้ จากงานและความเครี ยดตา่ งๆทาํ ให้เขาผลอยหลับไป
เขาคอ่ ยๆ ลืมตาขึ้นมาดว้ ยความสะลืมสะลือ นาฬิกาที่แขวนอยูบ ่ นผนังห้องบอกเวลา 9:30
“เวรกรรม สายมาชั ่งโมงครึ่ งแลว้ !!” พจน์พูดขึ้นดว้ ยความเร่งรี บ พร้อมกับดีดตัวขึ้นจากเตียง เขารี บอาบนํา้ แตง่ ตัว
ไปทาํ งาน ในหัวพจน์ตอนนี้ มีหลายเรื่ องเต็มไปหมด ทังเรื ้ ่ องไมอ่ ยากทาํ งานที่น่ี เรื่ องแมท ่ ่ีป่วยอยู ่ รวมถึงเรื่ องที่เขากาํ ลังจะ
โดนดา่ วา่ มาสาย
 พจน์วงิ่ กลับเขา้ มาที่ห้องนัน ้ ดว้ ยความอึดอัดใจ พร้อมที่จะโดนดา่ เรื่ องมาสาย เมื่อเปิ ดประตูเขา้ ไป เขากลับพบวา่
ภายในไมม ่ ีสงิ่ ใดเลยทังคน ้ และเอกสารตา่ งๆ จังหวะเดียวกับที่เขากาํ ลังสงสั ย ทา่ นชั ยก็เดินผา่ นมาพอดี เขาจึงถามถึงสิง่ ที่
เกิดขึ้นให้ทา่ นชั ยอธิบาย
“อา้ ว! นี่ คุณลืมไปแลว้ เหรอวา่ ถา้ งานเอกสารที่จัดขึ้นทังหมดเสร็ ้ จแลว้ ห้องประชุมเฉพาะกิจก็จะถูกปิ ด แลว้ จะ
เปิ ดอีกครัง้ ในการจัดเอกสารสาํ คัญของบริ ษัทครัง้ หน้า”
“จริ งหรอครับ”
“แลว้ งานครัง้ หน้า เริ่ มประมาณวันไหนเหรอครับทา่ น”
“ยังไมม ่ ีกาํ หนด คงอีกนานเลย คุณสบายใจได้ ไมต ้ งทาํ งานหนักขนาดนี้ อีกแลว้ ” ทา่ นชั ยยิ้มแลว้ พูดตอ่ วา่
่ อ
“ผมไมร่ ู้ นะวา่ คุณไดเ้ รี ยนรู้ อะไรบา้ ง แตเ่ ชื่อผมเถอะวา่ ทุกการทาํ งานยอ่ มมีประสบการณ์ซอ ่ นอยูใ่ นนัน ้ เสมอ และ
่
ทุกเหตุการณ์ทีเกิดขึ้นกับชีวต ่
ิ เรายอ่ มสอนให้เราไดเ้ รี ยนรู้ บางอยา่ งทีมีคุณคา่ อยา่ งแน่นอน”
ทา่ นชั ยตบบา่ ของเขากอ ่ นที่จะเดินกลับเขา้ ห้องไป ในตอนนี้ เขารู้ สก ึ โลง่ อยา่ งที่ไมเ่ คยคาดคิดไวม ้ ากอ ่ น เขาใจหาย
ที่รู้ตัววา่ ตอนนี้ เขาเป็ นคนที่ไมม ่ ี งานท า
ํ ซึ ่ งสง ่ ผลให ไม
้ ่มี เงิ
น ไปร ั กษาแม ท่ ่่ ี ปวยอยู ่ ขณะที่ เขาก าล
ํ ั งเหม อ่ มองห ้ งนัน
อ ้ อยา่ งไมร่ ู้
ตัว ดว้ ยความรู้ สก ึ ติดลบตา่ งๆที่ผุดขึ้นมาจากกน ้ บึ้งของหัวใจ อรเดินเขา้ มาพร้อมพวงกุญแจในมือ เสียงกุญแจกระทบกันนัน ้
ปลุกเขาจากภวังคข์ องความรู้ สก ึ
่
เมือเขาไดเ้ ห็นวา่ เป็ นพวงกุญแจที่เคยใชเ้ ปิ ดห้องที่อยูต ่ รงหน้าเขา เขาจึงถามขึ้นวา่
“อร ห้องนี้ จะไดเ้ ปิ ดทาํ งานตอ่ แลว้ เหรอ”
“อยากทาํ งานขนาดนัน ้ เลยเหรอ” เธอขาํ เล็กน้อยที่เขาดูต่ืนเตน ้ ที่จะไดเ้ ขา้ ไปทาํ งานอีกครัง้ “เราแคม ่ าตรวจเช็ก
๋
ความเรี ยบร้อยของห้องนี้ เป็ นครัง้ สุดทา้ ย เดียวก็กลับแลว้ ” เธอพูดดว้ ยนํา้ เสียงเครื อเล็กน้อย เหมือนพยายามเก็บความเศร้า
ลึกๆ ภายในใจไว้
“ทา่ นชั ยเพิง่ บอกมาวา่ หญิงภรณ์มีโครงการจะให้ยุบการเคลียร์เอกสารเฉพาะกิจ โดยจะทาํ งานที่ห้องที่พวกเราทาํ
งานตามปกติเทา่ นัน ้ และห้องนี้ ก็จะถูกทุบทิ้งเป็ นพื้นที่โลง่ ไวเ้ ผื่อใชใ้ นอนาคต ซึ่งโครงการนี้ ไดร้ ั บการอนุ มัติเรี ยบร้อยแลว้ ”
“จริ งหรอ” พจน์พูดดว้ ยสีหน้าตกใจ
“เออสิ จะตกใจทาํ ไมละ่ ไมไ่ ดอ ้ ยากจะลาออกอยูแ่ ลว้ เหรอ”
“ก็นั่นสินะ...” เขาพูดและมองที่นั่งทาํ งานของเขาดว้ ยความรู้ สก ึ ดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกันเนื่ องจากนับแตน ่ ้ี
เป็ นตน ้ ไป เขาจะไมม ่ ีเงินที่จะนําไปรักษาแมข่ องเขาอีกตอ่ ไป เขาเหลือบมองอรที่คอ่ ยๆเดินหายไปจนลับสายตา และมองขึ้น
ไปบนทอ ้ งฟ้าดว้ ยแววตาที่ซับซอ ้ น เขาถอนหายใจยาวอยา่ งโลง่ ใจและกลัดกลุม ้ ในเวลาเดียวกัน แลว้ พูดขึ้นกับตนเองวา่ “
้ ่
แลว้ ตอ่ จากนี จะทาํ ยังไงดีเนี ย...” หลังจากนันเสียงโทรศั พทจ์ ากโรงพยาบาลก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงน้าจิ๊บพูดวา่
้
“พจน์ อาการของแมพ ่ จน์ทรุ ดลงอีกแลว้ นะ รี บมาที่โรงพยาบาลดว่ นเลย”
พจน์ไดย้ น ิ ดังนัน ้ ก็เอย่ ปากรับคาํ พร้อมๆกับนํา้ตาที่คอ่ ยๆไหลลงมา