Charakterystyka porównawcza

Charakteryzuję trzech głównych bohaterów z książki pt. „Kamienie na szaniec”, która

została napisana przez Aleksandra Kamińskiego. Mowa tu o Alku, Rudym i Zośce. Alek,
a właściwie Maciek Aleksy Dawidowski należał do zespołu harcerskiego o nazwie „Buki”.
Z czasem dołączył także do innych organizacji takich jak: „Wawer”, „Szare szeregi” czy
„PLAN-u”. Zginął na wskutek rany postrzałowej w brzuch, strzał został oddany przez Nazistę
podczas „akcji pod Arsenałem”. Rudy, czyli Jan Bednar i Zośka, czyli Tadeusz Zawadzki
należeli do tych samych organizacji co ich wyżej wspomniany kolega. Rudy zginął na wskutek
ran zadanych podczas przesłuchań przez członków GESTAPO, tego samego dnia co Alek.
Natomiast nasz ostatni bohater zginął podczas ataku na strażnicę w Sieczychach. Maciek
i Jan pochodzili z rodzin zamożnych. Cała nasza trójka bardzo się lubiła i darzyła się wielkim
zaufaniem. Dodatkowo bardzo kochali swoje rodziny i byli szczególnie związani emocjonalnie
za swoimi mamami. Ponad życie kochali ojczyznę i nienawidzili okupanta, a także brali udział
we wszystkich akcjach, które mogłyby zaszkodzić Niemcom.
Maciek Dawidowski to dziewiętnastolatek (gdy rozpoczęła się wojna) i „[…] był on
dryblasem. Wysoki, szczupły, o niebieskich oczach i płowej czuprynie, ciągle się uśmiechał,
mówił szybko, wymachiwał rękoma i przy byle okazji wpadał w zachwyt”. Nie obchodził go
zbytnio jego wygląd, a w szczególności ubiór. Ubierał się on niedbale i często na swoim
ubiorze miał wszelkiego rodzaju niedoskonałości. Miał także spokojny i radosny głos, nawet
w chwili śmierci z jego ust nie znikł uśmiech. Natomiast Rudy miał tyle samo lat co Alek i był
szczupłym młodzieńcem. Także „[…] miał piegowatą twarz i rudawe włosy. Cała istota
Rudego ześrodkowała się w jego oczach i czole odzwierciedlając wybitną inteligencje”.
Jednak po przesłuchaniach wygląd naszego bohatera bardzo się zmienił. Jego twarz nabrała
koloru zielonego i żółtego, miał także zapadnięte policzki, i sine uszy. Z kolei Zośka „został […]
przez naturę obdarzony niemal dziewczęcą urodą. Delikatna cera, regularne rysy,
jasnoniebieskie spojrzenie i włosy złociste, uśmiech zupełnie dziewczęcy, ręce o długich
subtelnych palcach…”. Przez swój wygląd Tadeusz Zawadzki mimo że był przywódcą w ogóle
go nie przypominał, a nawet wyglądał jak przeciwieństwo dowódcy.
Wszyscy trzej chłopcy byli bardzo odważni i zostali wielkimi patriotami, świadczyć
o tym może fakt, że przez całe swoje bardzo krótkie życie walczyli za ojczyznę. Dodatkowo
nasi bohaterowie mieli cechy przywódcze, a także obdarzali swoje rodziny oraz swoich
przyjaciół wielkim szacunkiem. Alek to wielki optymista i prawie zawsze można było zobaczyć
na jego twarzy uśmiech, bardzo często żartował. Świadczy o tym fragment rozmowy Alka,
gdy ten leżał na łożu śmierci „No nareszcie się tu wyśpię! Wyśpię się za wszystkie czasy –
żartował umierający Alek…”. Był też bardzo przyjacielski i prawie zawsze znajdował się w
centrum zainteresowań. Natomiast Jan Bytnar to bardzo oddana osoba, która zawsze
troszczyła się o swoich przyjaciół, świadczy o tym fakt, że nie zdradził swoich kolegów
podczas przesłuchań, podczas których bito go i torturowano w zamian za informacje. Także
był bardzo inteligentny i kreatywny, o czym świadczy cytat: „Rudy stał się głównym
wynalazcą wszelkich udoskonaleń technicznych […] On porobił pieczątki z trupią czaszką […]
On był wynalazcą kapitalnego pomysłu jajka, z którego wydmuchiwało się przez dziurkę
zawartość, wlewało się tam farbę i zalepiano…”. Z kolei Tadeusz Zawadzki był poniekąd
przeciwieństwem swoich kolegów. Uważam tak, ponieważ Alek i Rudy byli bardzo
przyjacielscy i otwarci, Natomiast Zośka to osoba skryta i samotna. Był on bardzo
przywiązany do domu i do matki, a także do swojego najlepszego kolegi Rudego. Także był
on bardzo uczuciowy, świadczy o tym cytat, który mówi o zachowaniu się Zośki po stracie
swoich przyjaciół: „Stan psychiczny Zośki był okropny. […] chodził zaniedbany. […] cały czas
był przygnębiony i było widać w jego jasnoniebieskich oczach żałobę i tęsknotę za
przyjaciółmi”.
Wszyscy ci bohaterowie odznaczyli się niebywałą odwagą i inteligencją. Pomimo
swojego bardzo młodego wieku, okazali się nad wyraz dorośli. Podejmując trudne życiowe
decyzje. Byli bohaterami wręcz heroicznymi, ponieważ bronili ojczyzny z narażeniem życia,
a także złożyli jej największą ofiarę - własne życie. Byli oni do siebie nawet podobni, ale każdy
miał jakąś cechę, która go wyróżniała i czyniła wyjątkowym. Nawet obecnie są oni wielkim
przykładem miłości do ojczyzny i poświęcenia dla niej. A także uczą nas bezwarunkowej
przyjaźni i pokazują, że ta przyjaźń może pokonać wszystkie smutki i trudności życiowe.