Twee doodgewone Belgische meisjes die op hun motor springen en zeven maanden lang door de islamitische wereld toeren,

dt noemen wij dus een avontuur. Gaea Schoeters (32) en Trui Hanoulle (48) doorkruisten op twee wielen een slordige twaalf landen en legden meer dan 30.000 kilometer af, zonder n keer in de culturele kloof te rijden die zogenaamd tussen het Westen en de islamitische wereld gaapt.
Manu Sinjan Fotos Trui Hanoulle

De twee motorheldinnen wilden zelf ervaren wat het betekent om als vrouw door landen te reizen die hier als extreem vijandig worden ervaren. In de eerste plaats was het ons te doen om het avontuur, klinkt het. Maar we vonden het ook belangrijk om te bewijzen dat de islam mr is dan Osama bin Laden en Ahmadinejad. Door onze contacten met doodgewone mensen blijft er weinig over van het beeld dat in de media geschetst wordt. Aan de Iraanse grens moesten ze even stoppen om een hoofddoek aan te trekken onder hun motorhelm, maar dat maakte de kennismaking niet minder aangenaam. Voor alle zekerheid hadden ze fotos bij zich van twee vrienden mt snor, die gewillig poseerden als gelegenheidsechtgenoot.
Trui: Dat klinkt als een extreme voorzorgsmaatregel, maar die fotos waren vooral handig om te vermijden dat elk gesprek daarover ging. Die mensen begrijpen gewoon niet dat je als vrouw ook alleen kan reizen. Ik ben ooit op mn eentje door India getrokken met de rugzak, en ik kreeg daar echt de hele tijd vragen over. Waarom ben je niet getrouwd, dat kan toch niet?? Op mijn leeftijd - ik was ocharme 28 jaar oud- had ik toch al lang kinderen moeten hebben? (lacht) Ik wou deze keer liever over andere dingen praten. Gaea: Uiteindelijk hebben we onze echtgenoten bijna niet nodig gehad. In Iran vonden ze duidelijk dat er interessantere gespreksonderwerpen waren. Wat vind je van mijn land? is vraag n, Zijn we terroristen volgens jou? is nummer twee. En vraag drie is altijd wat voor job je doet en hoeveel je verdient. Ben je getrouwd? Niet relevant. Wat is je religie? We dont care! Vreemd genoeg vroegen ze in Turkije wl constant waar onze mannen waren.

En wij maar geloven dat Turkije veruit het meest moderne islamitische land is.... Gaea: Oost-Turkije is stukken conservatiever dan Iran. Ook in kledij. Daar zie je vrouwen die volledig bedekt zijn, met n oog bloot. En alle vrouwen op het veld gingen meteen met hun rug naar ons toe staan, omdat ze veronderstelden dat er alleen mannen op zon motor konden zitten. In Iran en zelfs aan deAfghaanse grens kwamen alle vrouwen meteen op ons af. En maar giechelen en vragen of ze er eens aan mochten komen. Trui: Niet aan ons, aan de motoren! (lacht) Turkije is een land met twee gezichten, en dat voelden we wel. De volgelingen van Atatrk met hun seculiere, bijna antireligieuze ideen staan er lijnrecht tegenover de fanatieke moslims, die steeds meer invloed krijgen. Je merkt ook dat de Saoedis hun stempel drukken. In elk dorp zie je een gloednieuwe moskee. Gaea: En het zijn allemaal van die Saoedische Ikeapakketten, wat maakte dat we overal op onze reis exact dezelfde moskee zagen staan. En het ergste is: in de meeste gevallen wordt de imam mee geleverd. In Dubai zijn de moskeen dan weer van plastic, we hebben eraan gevoeld! Maar in Iran voelden jullie je dus beter op jullie gemak, hoewel jullie daar een hoofddoek moesten dragen? Trui: Dat klopt. Het verbaasde ons dat een hoofddoek zelfs in Jemen niet nodig bleek te zijn. We hebben eens getest in het centrum van Sanaa, waar we alleen maar z eer z waar ges l u i erd e v ro u wen z agen , v an d i e postbussen met handschoenen, kousen, geen stukje bloot vel... Gaea: En daar liepen wij dus rond in ons hemd, onze broek en ons haar! Geen enkel probleem. De Jemenieten redeneren dat de hoofddoek puur bij hun religie en hun tradities hoort. In Iran staat het in de wet en moet iedereen gehoorzamen. Maar die maatregel wordt helemaal niet gedragen door de bevolking. Je voelt vooral bij de jongere generatie dat ze de kantjes eraf lopen. Het wordt een spelletje om te kijken hoever je kan gaan, en dus is de reactie van het regime ook feller.

Trui: De religieuze politie plukt er echt mensen van de straat. Make-up afvegen, haren afknippen die onder de hoofddoek uit komen. Het is echt een spelletje kat en muis. Hoe ze dat durven, snap ik niet. We zijn bijvoorbeeld aan de praat geraakt met twee zussen die de dag daarna voor de rechtbank moesten verschijnen. Gaea: Het waren jonge studenten, die op weg naar Teheran een dag daarvoor waren tegengehouden op de luchthaven. Hun tickets waren verscheurd omdat ze stonden te babbelen met een neef, en dat mocht niet omdat hij geen rechtstreekse familie was. En bovendien hadden ze een rode en een roze hoofddoek om en zaten ze onder de schmink. Ze riskeerden vijftig stokslagen voor die overtreding, en ze slaan er echt niet naast. s Avonds zaten ze echt te bibberen van de schrik en ze vertrokken s morgens met een volledig zwarte chador naar de rechtbank. Een paar uur later werd er op onze deur geklopt, en daar stonden ze alweer te giechelen. Het was maar een waarschuwing, we zijn er goed vanaf gekomen! Ondertussen hadden ze gewoon weer hun knalroze hoofddoek op, rode lippen en een hoop makeup. Dat is pas lef! Enig idee waarom die jongeren zon groot risico nemen? Gaea: Zij vrezen helemaal niemand zijn mond nog durft opentrekken als ze het niet doen. Je moet toch laten voelen dat je niet akkoord bent! Its doen, al is het maar je hoofddoek veel te laag hangen of de foute muziek draaien of stiekem feestjes geven met alcohol. In Iran is je kledij een politiek statement, maar in Dubai en de andere Golfstaten weerspiegelt zon pikzwart gewaad vooral de sociale status, zoals schooluniformen bij ons. Uit de afwerking, de pareltjes en de stikseltjes, kunnen zij alles afleiden.

Trui: En vergeet de sacoche niet! Gaea: Das juist. Een handtas van Delvaux combineert geweldig met zon gewaad, maar je ziet ook zonnebrillen van Chanel en nder dat gordijn zit misschien wel knalrode lingerie van een dure designer. Trui: ... maar dat is vooral jouw fantasie, h. (lacht) Gaea: Maar nee, het ligt in de winkels en het wordt vlot verkocht! Trui: En van onze problemen met hoofddoeken en sluiers is dat wij zon subtiele communicatie niet opmerken. Wij zien die zwarte schimmen en denken vanzelf dat er een onderdrukte vrouw onder dat gewaad zit. Gaea: In Isfahan hebben we vrouwen gezien in een semi-transparante zwarte chador, met een soort van kanten patroon. Het leek wel een nachtkleedje uit n of andere Emanuelle-film! Zijn jullie ooit bang geweest om het zelf aan de stok te krijgen met de religieuze fanatici in Iran? Trui: Eigenlijk niet. Het ergste wat je als Westerling kan overkomen, is dat je het land wordt uitgezet. Gaea: Tenzij je het natuurlijk hl bont maakt. Als je met een Iraanse getrouwde vrouw in bed wordt betrapt, dan zal het toch niet je beste dag worden. Een Duitse jongen die op de luchthaven een Iraanse vluchtig had gekust op haar wang, is een paar jaar geleden wel degelijk de gevangenis in gevlogen. Het heeft de Duitse diplomatie toen meer dan een jaar gekost om hem vrij te krijgen. Dus hoe mooi ze ook zijn: kus geen Iraanse vrouwen, of toch niet in Iran zelf.

Het moet toch dubbel spannend zijn geweest voor jullie om daar rond te lopen, omdat jullie in het echte leven een koppel zijn. Ik neem aan dat ze daar in Iran ook niet mee lachen. Trui: Op homoseksualiteit staat nog steeds de doodstraf, maar het komt gewoon niet in de mensen ginder op dat twee vrouwen een koppel kunnen vormen. Gaea: En keer stond ons hart echt wel stil. We waren aan de praat geraakt met een kerel, en die vroeg plots of wij gay waren. Wij ontkenden natuurlijk in alle talen, maar daar moest hij nogal hard om lachen. Pas daarna zei hij: Its okay, Im gay too. Brede grijns. Maar jullie vonden de Iraanse vrouwen wel de moeite waard? Trui: Ze zijn ontzettend mooi, maar alleen een vrouw krijgt ze in al hun glorie te zien. (lacht) Gaea: En doordat je er zo weinig van ziet, zijn ze waanzinnig goed in subtiel flirten. Daar hebben we in Jemen een interessante discussie over gehad. Trui: We waren ons beklag aan het doen over het feit dat je zo moeilijk kan praten met mensen van wie je enkel de ogen kan zien. Je ziet hun mond niet bewegen, je krijgt bijna niks mee van hun mimiek. Voor ons is dat heel vreemd. Je kan bijna niet inschatten of zo iemand verrast, vriendelijk of juist heel wantrouwig is. We lezen dat gewoon niet! Een oudere vrouw die er ook bij zat, was het totaal niet met ons eens. Gaea: Zij reageerde zo van: arme jullie! Ze deed meteen haar hoofddoek om en vroeg ons om cht in haar ogen te kijken. En toen keek ze eerst gekwetst, daarna triest, dan lachend, geamuseerd, ironisch en flirterig. Zie je wel dat je het kan zien? Maar ja, jullie zijn eraan gewend om veel te veel informatie te krijgen. Als je in

mijn ogen kijkt, heb je toch informatie genoeg? Je moet alleen beter kijken. Het is dus een vaardigheid die je kan leren? Gaea: Absoluut! Maar daar stopte de les niet. Stel dat je op zoek bent naar iemand om mee te trouwen, zei ze. Bij jullie is het makkelijk, want je ziet alle vrouwen sowieso half bloot, dus je weet eigenlijk al wat je krijgt. Maar uiteindelijk is dat hier net hetzelfde. Je ziet drie centimeter pols, en daaruit kan je meteen afleiden of ze met haar handen werkt. Heeft ze zware beenderen, dan h e e f t z e o o k z w a r e h e u p e n . Is h a a r v e l a l w a t verfrommeld? Dan is het een oude doos. (lacht) Is het een fijne pols? Dan zal haar poepke ook fijn zijn. Je kan het allemaal zien! Beweegt ze elegant of is het een lompe olifant? Daarvoor hoef je ze niet in een kort rokje te zien. Wij zijn het niet gewoon om op die manier te kijken, maar het klopt als een bus. Trui: We hebben ook een jongen ontmoet die in Afghanistan had rondgereisd, waar echt alles bedekt is door die burkas. Volgens hem was het ongelooflijk om te merken hoe je als man al na drie weken opgewonden raakt van een stukje blote enkel! Je wordt geobsedeerd door bloot vlees, en daar zoek je dus voortdurend naar! G a e a : H e t c o n t r a s t t o e n w e v a n u i t Ir a n n a a r Turkmenistan reisden, was echt ongelooflijk! We stapten binnen in het eerste het beste truckersrestaurant, en er kwam ons meteen een blondine tegemoet van een jaar of 18, een en al decollet, haar truitje een maat of drie te klein en een enorm kort rokje. Iedereen aan de vodka en zo zat als een konijn. Heel raar! We hadden nog het geluk dat alle schunnige opmerkingen in de richting van de dienster gingen, en dat er niemand aan onze kont heeft gezeten. Maar in alle ernst: zolang er sociale controle is, kan je als vrouw een stuk gemakkelijker

In het Pamirgebergte kan je met moeite wat yaks en geiten in leven houden en het vriest er negen maanden per jaar -40. Er is geen stromend water of een dokter en toch zijn die mensen gelukkig. Vreemd.

door moslimlanden reizen dan door Zuid-Itali. Als je een man alleen treft, hangt het af van het beeld dat zon vent heeft van het Westen. En dan zit je met het gigantische nadeel dat ze tegenwoordig allemaal satelliet-tv hebben. Ze denken dat alle vrouwen hier dellen zijn met dikke borsten, die bij voorkeur elke dag van minnaar wisselen en zich door alles en iedereen laten bespringen. We saw it on tv. Was de invloed van de islam overal zo zwak in de Stan-landen? Gaea: De Sovjets hebben de islam zwaar bestreden, dus die is tientallen jaren uit beeld geweest. Je moet er ook rekening mee houden dat de Kirgiezen en de Tadzjieken van oorsprong nomaden zijn, die maar zoveel van de islam hebben opgepikt als er in hun zadeltassen paste. (lacht) Die zijn islamitisch bij hun geboorte, bij hun huwelijk en als ze dood gaan, net zoals veel Belgen katholiek zijn. In Kirgizstan is het simpel: als ze moeten kiezen tussen mooie vrouwen en de islam, dan zullen het toch eerst de vrouwen zijn. En dan de vodka. (lacht) In Oezbekistan heeft de islam veel meer wortel geschoten. Maar ook daar wordt de religie keihard onderdrukt, omdat ze echt bang zijn voor Afghaanse of Pakistaanse toestanden. Dankzij de Sovjets gaan meisjes er nog steeds naar school en vrouwen gaan uit werken, ook in hoge functies. Waren jullie overal de eerste vrouw die ooit passeerde op een motor? Gaea: Tenzij Liliane ons voor was geweest wel, ja. Trui: Dat was een Zwitserse die nog een stuk stoerder was dan wij. Zij was al twee jaar op haar eentje aan het rondtoeren met de motor, en die reed in grote lijnen dezelfde route als wij. Ik heb gezien hoe ze haar moto

buitenzette, een TransAlp die zeker zestig kilo meer woog dan die van ons. Met bagage erbij meer dan 300 kilo, maar je kreeg de indruk dat ze met haar fiets bezig was! En op je eentje met de motor reizen, das toch een beetje zoals alleen duiken. Als er iets gebeurt, gaat het meteen rg fout. Want als je valt en je breekt iets... Trui: En keer linksaf op de hoofdweg in Tadjikistan en je komt geen levende ziel meer tegen. Als je daar in de problemen komt, kan het rustig een paar weken duren voor iemand dat in de gaten krijgt. Gaea: In Iran hoorden we de mooiste omschrijving: We dont have emergencies, you either live or die. Het mooie van rondrijden met de motor is wel dat je toegang krijgt tot de mannenwereld n de vrouwenwereld. Wie met een motor rijdt is eigenlijk per definitie een man, ook al ontdekken ze dat je een vrouw bent. (lacht) Beantwoordde Centraal-Azi aan het beeld dat jullie er vooraf van hadden? Gaea: Wat mij erg opviel, is dat mensen blijven leven in extreme omstandigheden. Ik denk dan aan de hooggebergtewoestijn in Tadzjikistan, maar ook aan de omgeving van het Aralmeer in Oezbekistan. Daar kom je regelmatig plekken tegen waarvan je je afvraagt waarom mensen er in godsnaam blijven. In het hoogste deel van het Pamirgebergte in Tadzjikistan groeit er eigenlijk niks. Ze kunnen er met moeite wat yaks, schapen of een paar geiten in leven houden en het vriest er negen maanden per jaar 40C. Er is niks: geen stromend water, geen dokter, nauwelijks elektriciteit. En toch bouwen die mensen een redelijk gelukkig leven op. Dat is zo vreemd om te zien. Trui: Dat komt natuurlijk ook doordat ze zelden of nooit reizen. Als ze al weten wat er achter het volgende dorp ligt, is dat een groot succes.

dorp ligt, is dat een groot succes.

Gaea: Maar dat isolement maakt de familiebanden ook extra sterk. In Kirgizstan hebben we een paar nachten gelogeerd bij een familie die in the middle of nowhere in een joert (een grote nomadentent) leefde. Drie of vier generaties leven daar zes maanden per jaar samen met hun kuddes, en overwinteren doen ze in de huizen die de Sovjets hebben gebouwd. Iedereen, zelfs de oma die bijna uit elkaar viel, behoudt zijn rol binnen de familie. Die bomma kon niet meer bewegen, en dus zat ze buiten op haar stoel met een oude Russische verrekijker de schapen in het oog te houden. En als de schapen verplaatst werden, werd ook de bomma verplaatst (lacht) Maar ze had wl haar bezigheid! Dat klinkt prachtig, maar het gaat er ongetwijfeld niet altijd zo idyllisch aan toe Trui: Nee. Er worden in Kirgizstan bijvoorbeeld nog steeds jonge meisjes ontvoerd, ook in de grote steden. Wij dachten dat het een romantische traditie was die alleen om nostalgische redenen in stand wordt gehouden, maar dat bleek niet altijd zo te zijn. Gaea: We zijn bijvoorbeeld een meisje tegengekomen dat in de VS studeerde en een rondreis maakte met haar gastgezin. Ze maakte zich grote zorgen omdat ze Engels sprak en dus een goede partij was. De vrouwen hadden haar al de hele tijd zitten plagen dat ze straks ontvoerd zou worden, en ze was echt ongerust. s Nachts drong ze erop aan dat zij achterin de joert mocht slapen en wij tussen haar en de deur. Haar nichtje was kort daarvoor op klaarlichte dag in een auto gesleurd in Bisjkek, de hoofdstad. En dat is toch een behoorlijk moderne stad. Het probleem is: als ze een nacht zijn weggebleven, accepteert hun eigen familie de meisjes vaak niet meer terug. Dat meisje wou totaal niet trouwen met die vent, maar ze had geen keuze.

Trui: En dat is dus anno nu! Waren er ook plaatsen waar ze jullie liever niet zagen komen? Gaea: Aan het Aralmeer! Dat is echt totale tristesse, en de mensen gingen er vanuit dat wij de zoveelste ramptoeristen waren, die naar hun gestrande vissersboten kwamen kijken. Het milieu is daar compleet verpest en er heerste echt een grimmige sfeer, met veel drankmisbruik en een waanzinnig hoge werkloosheid. Er was ook geen eten in de winkels, niets! Uiteindelijk hebben we wel een paar gestroopte patrijzen gevonden, maar die waren al besteld. Meer dan een pak koekjes hebben we niet gevonden. Trui: Als we vroegen waarom mensen daar blijven wonen zonder het minste vooruitzicht op beterschap, vertelden ze dat ze daar tenminste een huis hebben. Als ze weggaan, hebben ze niks meer. Gaea: Het gedoe aan elke grens in Centraal-Azi is ook wel blijven hangen. Aan de grens tussen Oezbekistan en Turkmenistan wilden ze bijvoorbeeld al onze fotos zien. We hadden snel begrepen dat we vlak voor de grens een nieuwe memory stick in onze camera moesten steken. In principe moet je die ook allemaal aangeven, maar wij hadden er altijd maar n en die was elke keer bijna leeg. Een heel mooi land, maar fotos hebben we niet gemaakt. (lacht) Trui: De eerste keer kregen we meteen de vraag wie al de mensen op de fotos waren. Kenden we die, hadden we ermee gepraat? Alles moesten ze weten. We moesten ook elke keer alle geneesmiddelen laten zien en erbij vertellen waarvoor ze dienden. Dan besef je plots weer dat je niet in Zuid-Frankrijk aan het rondtoeren bent.

Zijn jullie dikwijls geconfronteerd met het lelijkste gezicht van die regimes? Gaea: In Turkmenistan springt het je tegemoet zodra ze het hek opendoen. Alles is regime, te beginnen met 4 uur formaliteiten aan de grens. Als je wil internetten, moet je elke keer je paspoort laten zien. Op een gegeven moment was ik ziek en zijn we naar de dokter van het hotel gegaan. Om medicatie te krijgen moesten we ook al ons paspoort laten zien! Het officile standpunt luidt namelijk dat het land zo geweldig is dat niemand er ziek wordt. Tr u i : We h e b b e n o n s l a t e n v e r t e l l e n d a t a l l e ziekenhuizen in het land gesloten zijn, op n na. Er is niet veel veranderd sinds de dood van Niyazov, al staan er van de nieuwe president geen gouden standbeelden in de stad. Nog niet. In Oezbekistan gaat het er iets subtieler aan toe, maar het regime is er zeker zo repressief. Gaea: We hoorden over een popzanger die een liedje had gemaakt dat kon genterpreteerd worden als kritiek op president Karimov, en die heeft tien jaar huisarrest en zangverbod gekregen. Een taxichauffeur die het verboden liedje hadden afgespeeld, is voor vijf jaar de gevangenis in gevlogen. Dan kijk je toch wel even uit. En daar komt dan nog een papierenwinkel op zn Russsisch bovenop? Gaea: Het probleem is dat ze die hele administratie in stand willen houden, maar dat het allemaal niet meer werkt. In Tadzjikistan moet je je binnen de drie dagen registreren, alleen hebben ze de juiste formulieren niet meer. Bij de vreemdelingendienst verwezen ze ons door naar de volgende stad, waarop wij zeiden dat we dat nooit binnen drie dagen zouden halen. Spijtig. Of ze dan een bewijsje konden geven dat we geprobeerd had

den om ons te registreren? Sorry, impossible. Not the system.(lacht) Het eindigt er dus mee dat jij niet in orde bent door hun geklooi, en dn komt de boete. Trui: En dat weten ze dus aan de grens, waar elke buitenlander zijn portefeuille mag bovenhalen. Wij riskeerden elk een boete van 50 dollar per dag, wat neerkwam op een totaal van 2.500 dollar! Behalve wijzelf moesten ook onze motoren geregistreerd worden, maar dat bleek nergens te kunnen. Gaea: Gelukkig hadden we vooraf goed nagedacht en de grenspost strategisch gekozenWe zijn een ferm stuk omgereden om bij een klein grenspostje uit te komen, waar we doelbewust aankwamen net voor het kantoor sloot. Het was Ramadan, dus die mannen hadden natuurlijk honger. De eerste vraag die ze ons stelden, was aan welke grens we waren binnengekomen. Voor ons was dat het sein om op te houden met Russisch te verstaan. En de volgende vraag was inderdaad waar de registratie van onze motos was. Wij reageerden met: M o t o r b i k e ? S u z u k i ! Ve r y go o d b i k e ! ( l a c h t ) Uiteindelijk hebben we ze een halfuur aan de praat kunnen houden en gaven ze het op, maar voor hetzelfde geld moesten we betalen. Was het overal zo erg? Gaea: Eigenlijk viel het beter mee dan we hadden gevreesd. Uiteindelijk hebben we maar n keer moeten betalen. Trui: We wilden een tweede visum voor Kirgizstan, en toen hebben ze ons in echte maffiastijl gerold voor 250 dollar. Daar waren we niet blij mee, maar als jij vragende partij bent en je wil absoluut iets voor elkaar krijgen, dan trek je gewoon aan het kortste eind. Gaea: In het politiekantoor zeiden ze: geef ons eerst

In Kirgizstan is het simpel: als ze moeten kiezen tussen mooie vrouwen en de islam, dan zullen het toch eerst de vrouwen zijn. En dan de vodka

het geld en jullie paspoorten, en toen vertrokken ze in een auto met geblindeerde ruiten. We come back in one hour, we meet in the bar next door. Trui: Wij deden het natuurlijk in onze broek van de schrik, maar volgens de nachtwaker van ons hotel was dat standaard politieprocedure. Gewoon wat zaken doen in het zwart. Maak je geen zorgen. En toen kwamen ze terug mt het visum, maar zonder paspoorten: We need 50 dollars more. Hoe lastig is het om elke keer weer gezien te worden als de stinkrijke westerling? Tr u i : D a a r h e b b e n w e e c h t e i n d e l o o s o v e r gediscussieerd! Ze vielen steil achterover als we vertelden hoeveel wij verdienen, dus dat leerden we snel af. Daarna legden we eerst uit dat een onnozele tas thee in Belgi twee dollar kost, en zo verder met de prijs van een brood, een pakje sigaretten, een auto. Wat kost een huis, hoeveel huur moet je betalen voor een appartement. En dan zeg je pas hoeveel je verdient enfin, voor alle zekerheid doe je er nog een stuk af. Maar de reis zelf was helemaal niet zo duur. In zeven maanden hebben we ieder ongeveer 6.000 euro gespendeerd, als je de aankoop van de motoren niet meetelt. We namen zeker niet altijd de goedkoopste kamer, en de grootste kost was het terugvliegen van de motoren vanuit Dubai. Veel mensen hier reageren wat jaloers omdat wij zon reis kunnen maken. Maar volgens mij kan iedereen die dat cht wil gewoon vertrekken. Tenzij er kinderen zijn, natuurlijk, dan wordt het een stuk ingewikkelder.

Gaea: Je wil niet weten hoeveel mensen ervan uitgaan dat wij zeven maanden cong hebben gehad. Ze hebben geen id hoe stresserend, irritant en vermoeiend het is om je elke dag te moeten afvragen waar je nu weer veilig kan slapen, eten en je motor stallen. Trui: Mensen projecteren hun beeld van vakantie liefst in een sjiek hotel aan de Cte dAzur- op de periode waarin wij gereisd hebben. Dat klinkt fantastisch, maar het is allesbehalve realistisch. Gaea: Af en toe hadden we cht behoefte aan een week vakantie. Als we nu nog een week doorrijden, krijgen we ruzie of slaan we een goedmenende Iranir het hoofd in, zeiden we tegen elkaar. Uiteindelijk zijn we bij Louise Firouz neergestreken, een Amerikaanse die al jaren in Iran woont. We hebben letterlijk een week op de veranda gezeten met een boek, omdat we niks of niemand wilden zien. Iets gaan bezoeken? Nee dank u. Dan wil je gewoon dat de wereld weer een beetje kleiner en herkenbaarder wordt. Niet zoeken, niet prutsen en geen honderd mensen die je met alle geweld welkom willen heten in hun land.

Reismoeheid bestaat dus echt? Gaea: Zeker! We hebben dat heel erg gezien bij een Duitser die al vijf jaar alleen op weg was. Hij had Latijns-Amerika en Azi doorgereisd, een jaar in Japan gewerkt en dan via Siberi, Mongoli, Centraal-Azi en India weer terug. Die jongen zei fuck in elke zin! Ive had enough of the fucking country and the fucking administration and the fucking police, they all want a fucking baksjiesj (fooi) and I just want to fucking go De vraag is natuurlijk wat je verstaat onder cht home! Een paar weken later kwamen we in de woestijn in Oezbekistan nog een Duitse biker tegen, en die willen Trui: Das waar. Mensen vergeten ook altijd dat zon vertelde over een landgenoot die fuck zei in elke zin. Aha, fuck fuck Alex! (lacht) onderneming geen vakantie is.

Vinden jullie het vervelend dat je tot op zekere hoogte altijd een toeschouwer blijft tijdens zon reis? Gaea: We hadden regelmatig spijt dat we niet wat langer konden blijven, omdat ons visum verliep of omdat de taalbarrire ons parten speelde. Maar soms krijg je toevallig meer contact, zoals in Tadzjikistan, waar ik ziek werd in een piepklein boerengat waar we anders hooguit gestopt zouden zijn voor thee. Supertof! En het was er zo ongelooflijk stil, een onvoorstelbare ervaring. Trui: Ik bleef in mijn maag zitten met al die mensen die je hulp vragen. Ze kunnen niet weg, krijgen geen visum, maar je staat compleet machteloos. Daar is de deur en we kunnen erdoor, maar jij niet. Vreselijk! Misschien is het mijn West-Vlaamse afkomst die dan opspeelt, maar ik wil iets met die ervaring doen. Ik wil niet zomaar even komen kijken naar het openluchtmuseum en dan weer weggaan. En daar biedt ons boek toch een deel van de oplossing. Misschien is het mijn functie om te getuigen hoe het leven daar is, zodat er een nuance bijkomt naast de dagelijkse beelden van rampen en politieke crisissen. Waarom zou een land als Iran of Kirgizstan anders in beeld komen? Gaea: Mensen blijven gechoqueerd reageren als je zegt dat je dwars door Iran bent gereden, omdat dat zogezegd levensgevaarlijk is. Alleen al het feit dat dat probleemloos gaat en dat wij echt nergens problemen hebben gehad, stuur het clichbeeld weer wat bij. Trui: En ook ginder draag je iets bij, hoe klein het ook is. Het feit dat je daar als vrouw met de motor aankomt, wordt zeker opgemerkt. Niet dat zij dat morgen ook gaan doen, maar je toont wel dat vrouwen ook iets kunnen presteren, zelfs zonder snor of kalasjnikov. (lacht) Een serieus verschil met de andere toeristen die ze zien, natuurlijk Trui: Ze zijn het gewend om een glimmend nieuwe buste zien aankomen, waar een gids uitstapt met tien eendjes er achteraan. Ze gaan iets bezoeken en, hup, ze zijn weer weg. Gaea: Dat vertelden die twee chauffeurs in Jemen ook. Die mannen reden al een week rond met een groep Franse toeristen, maar ze waren er zeker van dat niet n ervan hun naam kende. Ze komen naar hier en kijken naar de gebouwen, maar geven niets om de mensen. Ze spraken nochtans perfect Engels en ze waren echt supercharmant. Die mannen met hun hagelwitte jurken

vonden het natuurlijk enorm spannend dat daar twee blanke meisjes aan een motor zaten te prutsen. In geen tijd hadden ze een mecanicien gevonden en zaten we met hen aan tafel. Wij vroegen ons af waar hun toeristen waren. Ah, probably in the hotel by the swimming pool, because Jemen is very dangerous at night. (lacht) Echt erg om te horen dat zon fijne mensen zelfs geen hallo krijgen van hun klanten. Hun naam onthouden was nochtans niet moeilijk: ze waren met twee en ze heetten allebei Ali! Aan de gastvrijheid van de moslims kunnen we dus nog steeds een puntje zuigen? Gaea: In elk geval. Een reiziger help je, punt uit! Dat hebben we pijnlijk ondervonden toen we in Itali langs de kant stonden met een platte batterij en er niemand ons wou helpen. Behalve de man van Touring, en dan nog alleen omdat hij ervoor betaald werd. In Jemen duurt het een uur om een achterwiellager te vervangen en je krijgt er een diner en twee glazen thee bij, maar in Milaan hebben we zes uur in de kou langs de weg gestaan. Welcome in Europe! (lacht)

Het volledige verhaal -altijd even ongesuikerd en recht voor de raap- lees je in Meisjes, Moslims en Motoren. Het schitterend vormgegeven reisverhaal (280 blz.) is verschenen bij uitgeverij Roularta Books en ligt vanaf deze maand in de winkel voor 24,90 euro.