Você está na página 1de 14

Livros sobre a Literatura Grega:

G. Murray: The History of Ancient Greek Literature. New York,


1912.
A. et M. Croiset: Histoire de la Littérature Grecque. 2.ª ed. Paris,
1920.
W. Christ: Geschichte der Griechischen Literatur. 6.ª ed. 3 vols.
Muenchen, 1920.
H. J. Rose: A Handbook of Greek Literature. 3.ª ed. London,
1948.
Livros sobre Homero:
A primeira edição impressa das epopéias homéricas é a da
Chalkondylos, Florença, 1488. Seguiram-se a Aldina, de 1504, a
de Stephanus, de 1566, e inúmeras outras, até a edição crítica de
Immanuel Bekker, 1858. A melhor edição moderna é a de Allen,
5 vols., Oxford, 1902/1912. As obras principais sobre Homero,
além das citadas na discussão da “questão homérica”, são as
seguintes:
K. Bréal: Pour mieux connaître Homère. 2ª ed. Paris, 1911.
K. Roth: Die Odyssee als Dichtung. Paderborn, 1914.
T. T. Sheppard: The Rise of the Greek Epic. Oxford, 1924.
E. Turolla: Saggio sulla Poesia di Omero. Bari, 1930.
W. I. Woodhouse: The Composition of Homer´s Odyssey. Oxford,
1930.
F. Robert: Homère. Paris, 1950.
E. M. Bowra: Heroic Poetry. Oxford, 1952.
Livros sobre a teoria coletivista das obras homéricas:
U. von Wilamowitz-Moellendorff: Die Ilias und Homer. Berlin,
1920.
U. von Wilamowitz-Moellendorff: Die Heimkehr des Odysseus.
Berlin, 1927.
P . Cauer: Grundfragen der Homerkritik. 3ª ed. 2 vols. Leipzig,
1921/1923.
Livros sobre a teoria unitarista das obras homéricas:
I. Van Leeuwen: Commentationes Homericae. Leyden, 1911.
E. Bethe: Homer. Dichtung und Sage. 3 vols. Leipzig, 1914/1927.
E. Drerup: Homerische Poetik. Wuerzburg, 1921.
C. M. Bowra: Tradition and Design in the Iliad. Oxford, 1930.
P . Von der Muehll: Der Dichter der Odyssee. Leipzig, 1940.
E. Howald: Der Dichter der Ilias. Zurich, 1946.
Livros sobre a localização histórica das obras homéricas:
A. Lang: The World of Homer. London, 1910.
W. Schadewaldt: Von Homers Welt und Werk. 2.ª ed. Stuttgart,
1951.
V. Bérard: Introduction à l’Odyssée. 2.ª ed. 2 vols. Paris, 1933.
A Batracomiomaquia foi atribuída ao poeta lendário Pigres. É
provavelmente do século V antes da nossa era, embora a
linguagem seja da época alexandrina (talvez versão
posteriormente retocada). Edição por A. Ludwich, Leipzig, 1896.
Livros sobre Hesíodo:
Edições críticas por A. Rzach, Leipzig, 1902, e por P . Mason,
Paris, 1928.
R. Waltz: Hésiode et son poème moral. Paris, 1906.
F. Jacoby: Introdução à edição crítica da Teogonia. Berlin, 1930.
Livros sobre a poesia lírica dos gregos:
Edições:
E. Diehl: Anthologia Lyrica Graeca. 2 vols. Leipzig, 1925.
G. Fraccaroli: I Lirici greci. 2 vols. Torino, 1904/1912.
Sobre Tirteu:
E. M. Bowra: Early Greek Elegists. Oxford, 1938.
Sobre Mimnermos:
P . Ercole: “Mimnermos”. (In: Rivista di filologia classica, 1929.)
Sobre Teógnis:
Edição por T. Hudson-Williams, London, 1910.
T. W. Allen: “Theognis”. (In: Proceedings of the British Academy,
1936.)
J. Carrière: Théognis de Mégare. Paris, 1948.
Sobre Arquíloco:
A. Hauvette: Um poète ionien du VIIe siècle: Arquiloque, as vie et
ses poésies. Paris, 1905.
N. Kontoleon: Ephemeris archeologike. Atenas, 1953.
Sobre Alceu:
Edição dos fragmentos por Th. Reinach e A. Puech, Paris, 1937.
G. Fraccaroli: I lirici greci. Vol. II. Torino, 1912.
Sobre Safo:
Edições por E. Lobel, Oxford, 1925, e por Th. Reinach e A. Puech,
Paris, 1937.
U. von Wilamowitz-Moellendorff: Sappho und Simonides. Berlin,
1912.
J. M. Robinson: Sappho and her Influence. New York, 1924. M.
Meunier: Sappho, Paris, 1932.
G. Perrotta: Saffo e Pindaro. Bari, 1935.
W. Schadewaldt: Sappho, Welt und Dichtung. Potsdam, 1952.
D. Page: Sappho and Alcaeus. Oxford, 1955.
Sobre Anacreonte:
Edições na Antologia de Diehl.
O. Crusius: “Anakreon”. (In: Pauly-Wissowa: Real-Enzyklopaedie
des klassischen Artertums. Vol. I.)
L. A. Michelangeli: Anacreonte e la sua fortuna nei secoli.
Bologna, 1922.
Sobre a poesia epigramática da Anthologia Graeca:
Anthologia Graeca. Edições por F. Duebner, 2 vols., Paris,
1871/1888, e por H.
Stadtmueller, 3 vols., Leipzig, 1894/1906.
F. Wolters: De Epigrammatum Graecoromanis Anthologiis. Halle,
1882.
R. Reitzenstein: Epigramm und Skolion. Giessen, 1893.
Sobre a imitação intensa da poesia epigramática grega nas
literaturas modernas:
J. Hutton: The Greek Anthology in Italy to the Year 1800. Ithaca,
1935.
J. Hutton: The Greek Anthology in France and in the Latin
Writers of the Netherlands to the year 1800. Ithaca, 1946.
Píndaro, 518-446 a. C.
Existem 14 “epinikios” (canções de vitória) olímpicos, 12
epinikios píticos, 11 epinikios nemeus e 8 epinikios ístmicos. Em
papiros de Oxyrynchos foram encontrados 12 “paeans” (canções
de triunfo), algumas “parthenias” (canções de virgens) e o
fragmento de um ditirambo.
W. Schadewaldt: Der Aufbau des Pindarischen Epinikion. 2ª ed.
Halle, 1928.
G. Coppola: Introduzione a Pindaro. Roma, 1932.
G. Norwood: Pindar. Cambridge, 1946.
M. Untersteiner: La formazione poetica di Pindaro. Messina,
1951.
Sobre o teatro grego:
G. Norwood: Greek Tragedy. London, 1920.
T. D. Goodell: Athenian Tragedy. New Haven, 1920.
R. C. Flickinger: The Greek Theatre and it´s Drama. 2.ª ed.
Chicago, 1922.
M. Pohlenz: Die griechische Tragödie. 2 vols. Leipzig, 1930.
E. Howald: Die griechische Tragödie. Muenchen, 1930.
A. M. G. Little: Myth and Society in Attic Drama. New York, 1942.
J. Duchemin: L’Agon dans la tragédie grecque. Paris, 1945.
G. Nebel: Weltangst und Götterzorn. Eine Deutung der
griechischen Tragoedie. Stuttgart, 1951.
Sobre a origem do teatro grego:
W. Ridgeway: The Origin of Tragedy, with Special Reference to
the Greek Tragedians. Cambridge, 1910.
M. Nilsson: “Der Ursprung der Tragödie”. (In: Neue Jahrbücher
für klassische Philologie, 1911.)
J. E. Harrison: Themis. Cambridge, 1912.
J. E. Harrison: Ancient Art Ritual. New York, 1913.
A. W. Pickard-Cambridge: Dithyramb, Tragedy and Comedy.
Oxford, 1927.
A. W. Pickard-Cambridge: The Theatre of Dionysus. Oxford,
1946.
Ésquilo (lat. Aeschylus), 525-456 a. C.
De cerca de 90 peças que a tradição lhe atribui, existem 7, entre
elas a única trilogia completa que se salvou: Hiketides, Prometeu
Agrilhoado (representado em 478), Os Persas (representada em
472), Os sete contra Tebas (representada 467), e a trilogia
Oréstia, compondo-se de Agamemnon, Choephoras e Eumênidas
(representada em 458). Entre as peças perdidas, mencionam-se:
Myrmidones, Nereidas, Memnon, Ifigênia, Psychagogoi,
Penélope, Alkmene, Heraclides, Niobe, Atalanta, Ixion, etc.
E. Breccia descobriu em 1932 num papiro de Oxyrynchos 21
versos dum lamento de Niobe, e fragmentos da peça de sátiros
Os Pescadores, que pertenceu, talvez, à trilogia Danae.
Edições críticas de W. Paley, 1846, e G. Hermann, 1859. Edições
modernas por U. von Wilamowitz-Moellendorff, Berlin, 1914, e
por G. Murray, Oxford, 1937.
W. Kranz: “Gott und Mensch in drama Aeschylos”. (In: Sokrates,
1920.)
H. W. Smyth: Aeschylean Tragedy. Berkeley, 1924.
M. Croiset: Eschyle. Études sur l’invention dramatique dans son
théâtre. Paris, 1928.
G. Murray: Aeschylus, the Creator of Tragedy. Oxford, 1940.
G. Thomson: Aeschylus and Athens. A Study in the Social Origins
of Drama. 2.ª ed. London, 1947.
F. R. Earp: The Style of Aeschylus. Cambridge, 1948.
E. J. Owen: The Harmony of Aeschylus. Toronto, 1952.
Eurípides, 480-406 a. C.
Das suas 80 ou 90 peças, existem 17: Hiketidas, Alcestis (438),
Andromaque (431), Medea (431), Hyppolytus (428?), Troades
(415), Phoenissae (413?), Electra (413?), Helena (412), Hécuba,
Íon, Orestes (408), Heraclides, Ifigênia em Aulis (406?), Ifigênia
em Tauris, Becchae (405), e a peça de sátiros O ciclope. Entre as
peças perdidas, havia Oedipus, Antigone, Andrômeda,
Erechtheus, Melanippe, Philoctetes, Phaeton, Antiope, etc. Da
Antiope Petrie encontrou um fragmento num papiro de Fayum,
em 1891.
Também em papiros egípcios, foram encontrados fragmentos de
Hypsipile.
Primeira edição crítica de 4 peças, por Richard Porson,
1797/1801. Edição moderna por G. Murray, 3 vols., Oxford,
1901/1913.
E. Nestlé: Euripides, der Dichter der griechischen Aufklaerung.
Stuttgart, 1901.
A. W. Verrall: Essays on Four Plays of Euripedes. Cambridge,
1905.
H. Steiger: Euripides. Leipzig, 1912.
P . Masqueray: Euripide et ses idées. Paris, 1908.
G. Murray: Euripides and His Age. 2ª ed. Oxford, 1922.
W. N. Bates: Euripides, A Student of Human Nature.
Philadelphia, 1930.
G. Grube: The Drama of Euripides. London, 1941.
A Rivier: Essai sur le tragique d’Euripide. Lausanne, 1944.
F. Martinazzoli: Euripide. Roma, 1946.
Ch. Nellacott: Ironic Drama. A Study of Euripides’ Method and
Meaning. Cambridge, 1975.
Aristófanes, c. 446-385 a.C.
Subsistem 11 comédias: Acharnoi (425), Os cavaleiros (424), As
nuvens (423), As vespas (422), A paz (421), Os pássaros (414),
Lysistrata (411), As Thesmophoriazusas (411), As rãs (404), As
Ekklesiazusas (392), Plutos (388).
Edições modernas por F.W. Hall e W. M. Geldart, 2 vols., Oxford,
1917; e por V. Coulon, 5 vols., Paris, 1923/1930.
E. Deschanel: Études sur Aristophane. 3.ª ed. Paris, 1892.
M. Croiset: Aristophanes. New York, 1923.
G. Murray: Aristophanes. A Study. Oxford, 1933.
V. Ehrenberg: The People of Aristophanes. A Sociology of Old
Attic Comedy. Oxford, 1943.
K. Lever: The Art of Greek Comedy. London, 1956.
Sófocles, 496-406 a. C.
Das mais ou menos 120 peças que a tradição antiga menciona,
existem 7: Ajax furens, Antigone (representada em 442),
Oedipux Rex (429), As Traquinianas, Electra (413?), Philoctetes
(409), Oedipus em Colonos (representada só em 401). Perderam-
se: Ifigênia em Aulis, Laocoon, Nausicaa Niobe, Danae,
Bellerophon, Daidalos, Phaedra, etc.
Edição por A. C. Pearson, Oxford, 1923.
U. von Wilamowitz-Moellendorff: Die dramatische Technik des
Sophokles. Berlin, 1917.
T. T. Sheppard: Aeschylus and Sophocles. New York, 1927.
H. Weinstock: Sophocles. Leipzig, 1931.
E. Turolla: La poesia di Sofocle. Bari, 1933.
K. Reinhardt: Sophokles. Frankfurt, 1933.
G. Perrota: Sofocle. Bari, 1935.
C. M. Bowra: Sopoclean Tragedy. Oxford, 1945.
F. R. Earp: The Style of Sophocles. Cambridge, 1945.
A. I. A. Waldock: Sophocles Dramatist. Cambridge, 1951.
Heródoto, c. 484-425 a. C.
Edição crítica por D. Godley, 4 vols., Cambridge (Mass.),
1921/1924.
W. Aly: Volksmärchen, Sage und Novelle bei Herodot.
Goettingen, 1921.
T. R. Glover: Herodotus. Berkeley (Calif.), 1924.
F. Fock: Herodotus. Berkeley (Calif.), 1927.
V. L. Myers: Herodotus, Father of History. Oxford, 1953.
H. R. Immervahr: Form and Thought in Herodotus. Cleveland,
1966.
Tucídides, c. 460-396 a. C.
Edição crítica por C. F. Smith, 4 vols., Cambridge (Mass.),
1919/1923.
G. B. Grundy: Thucydides and the History of His Age. London,
1911.
E. Meyer: Thukydides und die Entstehung der wissenschaftlichen
Geschichtschreibung. Berlin, 1913.
E. Schwartz: Das Geschichtswerk des Thukydides. Bonn, 1919.
G. F. Abbott: Thucydides. A Study in Historical Reality. London,
1925.
W. Schadewaldt: Die Geschichtschreibung des Thukydides.
Berlin, 1929.
A. Momigliano: “La composizione della storia di Tucidide”. (In:
Memorie della R. Accademia delle Scienze di Torino, LXVII, 1933.)
J. Romilly: Thucydide et l’impérialisme athénien. Paris, 1951.
J. Romilly: Histore et Raison chez Thucydide. Paris, 1956.
Platão, 427-347 a. C.
A ordem cronológica dos diálogos, estabelecida por Wilamowitz-
Moellendorff, é a seguinte: Íon, Hippias, Protágoras, Apologia,
Criton, Laches, Lysis, Charmides, Euthyphron, Thrasymachos,
Gorgias, Menexenos, Menon, Kratylos, Euthydemos, Phaidon,
Symposion, Respublica, Phaidros, Parmênides, Theaitetos,
Sophistes, Politikos, Kritias, Timaios, Philebos, Leges.
Edição moderna por I. Burnet, 2ª ed., 7 vols., Oxford, 1941.
U. von Wilamowitz-Moellendorff: Platon. 2 vols. Berlin, 1919.
A. E. Taylor: Plato; the Man and His Work. New York, 1927.
P . Friedlaender: Platon. 2 vols. Berlin, 1928.
A. Diès: Platon. Paris, 1930.
G. Lowes Dickinson: Plato and His Dialogues. London, 1947.
R. Wildholz: Der philosophische Dialog als literarisches
Kunstwerk. Bern, 1953.
Lísias, c. 445-380 a. C.
Edição por L. Gernet e M. Pizos, 2 vols., Paris, 1924/1926.
W. L. Devries: Ethopya. A Rhetorical Study of the Types of
Caracter in the Orations of Lysias. Baltimore, 1892.
Isócrates, 436-338 a. C.
Edição por E. Drerup, Leipzig, 1906.
G. Mathieu: Les idées politiques d’Isocrate. Paris, 1925.
Demóstenes, 384-322 a. C.
Os discursos principais são: Contra Leptines (354), Pro os
Megalopolitanenses (353), Pro Rhodios (351), I Philippica (351),
3 discursos Olynthicas (349), Pro Paz (346), II Philippica (344),
Sobre a Embaixada (343), Sobre o Chersones (341), III Philippica
(341), Sobre a Coroa (330).
Edições críticas por S. H. Butcher e Rennie, 2 vols., Oxford,
1903/1921, e por M. Croiset, 2 vols., Paris, 1924/1925.
A. Schaefer: Demosthenes und Seine Zeit. 2ª ed. Leipzig, 1885.
L. Brédif: Demosthène. 2ª ed. Paris, 1886.
W. Jaeger: Demosthenes. Berkeley (Calif.), 1938.
G. Mathieu: Demosthène, l’ homme et l’oeuvre. Paris, 1948.
Xenofonte, c. 430-354 a. C.
Edição por E. C. Marchant, 5 vols. Oxford, 1900/1919.
A. Boucher: L’Anabase de Xénophon. Paris, 1913.
E. Scharr: Xenophons Staats-und Gesellschaftsideal. Halle, 1919.
L. Strauss: On Tyranny. Na Interpretation of Xenophon’s Hieron.
New York, 1948.
Menandro, c. 342-292 a. C.
Edições por Chs. Jensen, Berlin, 1929, e por A. Koerte, Leipzig,
1938.
Novas obras descobertas em papiros: Dyscobolos (1959),
Siyonsos (1964).
G. Capovilla: Menandro. Milano, 1924.
K. Lever: The Art of Greek Comedy. London, 1956.
Tito Márcio Plauto, c. 254-184 a. C.
As comédias subsistentes: Amphitruo, Asinaria, Aulularia,
Bacchides, Captivi, Casina, Cistellaria, Curculio, Epidicus,
Menaechmi, Mercator, Miles gloriosus, Mostellaria, Peras,
Pseudolus, Rudens, Stichus, Trinummus, Truculentus, Vidularia.
Edição crítica por F. W. Ritschl, 1848/1854 (em 2.ª edição,
1871/1894). Edições modernas por F. Leo, 2 vols., Berlim,
1895/1896, e por W. M. Lindsay, 5.ª ed., 2 vols., Oxford, 1936.
G. Michaut: Plaute. Paris, 1920.
P . Lejay: Plaute. Paris, 1925.
A. Freté: Essai sur la structure dramatique des comédies de
Plaute. Paris, 1930.
G. Norwood: Plaute and Terence. London, 1932.
F. Arnaldi: Da Plauto a Terenzio. Napoli, 1946.
Públio Terêncio Afer, c. 184-159 a. C.
Comédias: Andria (166), Hecyra (165), Heautontimoroumenos
(163), Eunuchus (161), Phormio (161), Adelphoi (160).
Renovação crítica do texto por Richard Bentley, 1726. Edição
moderna por R. Kauer e W. M. Lindsay, Oxford, 1926.
G. Norwood: The Art of Terence. Oxford, 1923.
N. Terzaghi: Prolegomeni a Terenzio. Torino, 1931.
B. Croce: “Terenzio”. (In: Poesia antica e moderna. 2ª ed. Bari,
1943.)
Calímaco, c. 305-240 a. C.
Aitia, Hinos, O Caracol de Berenice.
Edição por R. Pfeiffer, London, 1949.
E. Cahen: Callimaque et son oeuvre poetique. Paris, 1929.
R. Pfeiffer: Kallimachos. London, 1950.
Teócrito, século III a. C.
Edição por U. von Wilamowitz-Moellendorff, 2 vols., Oxford,
1910.
P . E. Legrand: Étude sur Théocrite. Paris, 1898.
R. J. Cholmondeley: The Idylls of Theocritus. Oxford, 1919.
B. Bignone: Teocrito, studi critici. Bari, 1934.
Sobre Herondas e o mimos grego:
L. Laloy: Herondas. Paris, 1928.
H. Reich: Der Mimus. Berlin, 1903.
Sobre Longos:
Edição por J. M. Edmonds, London, 1924.
E. Rohde: Der griechische Roman. 3ª ed. Leipzig, 1914.
Sobre Heliodoro:
Edição por J. Bekker, Leipzig, 1855.
E. Rohde: Der griechische Roman. 3.ª ed. Liepzig, 1914.
B. Savagnini: Studi sul romanzo greco. Bologna, 1950.
Políbio, c. 200-120 a. C.
Edição por W. R. Paton, 6 vols., Cambridge, 1922/1927.
Wunderer: Polybios. Leipzig, 1927.
Plutarco, c. 46-120 d. C.
Vitae parallelae: Theseus e Romulus, Likurgos e Numa, Sólon e
Valerius Publicola, Themistocles e Camillus, Pericles e Quintus
Fabius Maximus, Alkibiades e Coriolanus, Timoleon e Paulus
Aemilius, Pelopidas e Marcellus, Aristides e Cato, Philopoemen e
Flaminius, Pyrrhos e Marius, Lysandros e Sulla, Kimon e Lucullus,
Nikias e Crassus, Eumenes e Sertorius, Agesilaos e Pompejus,
Alexander Magnus e Caesar, Phokion e Cato Uticensis, Agis e
Kleomenes e os Gracchi, Demosthenes e Cicero, Demetrios
Poliorketes e Marcus Antonius, Dion e Brutus. – Moralia: De
superstitione, De curiositate, De sera numinis vindicta, De jacie
quae in orbe lunae apparet, De defectu oraculorum, De
cohibenda ira, Quaestiones conviviales, Conjugalia praecepta,
De Isi et Osiride, Quaestiones graecae, Quaestiones romanae,
etc., etc.
Edição moderna por B. Perrin, 11 vols., Cambridge (Mass.),
1914/1926; edição das Vitae por C. Lindskog e K. Ziegler, Leipzig,
1914 sg.
I. Oakesmith: The Religion of Plutarch. London, 1903.
R. Hirzel: Plutarch. Leipzig, 1912.
A. Weizsaecker: Untersuchungen über Plutarchs biographische
Technik. Berlin, 1931.
M. A. Levi: Plutarco e il V secolo. Milano, 1955.

Você também pode gostar