Você está na página 1de 5

9

Cantigas de Escárnio e Maldizer

-1- -2-
Ai, dona fea, fostes-vos queixar Donzela, quem quer entenderia
que vos nunca louv’ en[o] meu cantar; que vós mui fremosa parescedes;
mais ora quero fazer um cantar se assi é, como vós dizedes,
em que vos loarei toda via; no mundo vosso par non havia;
e vedes como vos quero loar: an qu’ i vosso par [non] houvesse,
dona fea, velha e sandia! quem a meu cuu concela posesse,
de parecer bem vencer-vos-ia.
Dona fea, se Deus mi pardom,
pois havedes [a]tam gram coraçom Vós andades dizend’ em concelho
que vos eu loe, em esta razom que sobre todas parescedes bem;
vos quero já loar toda via; e, com tod’ esto, non vos vej’ eu rem,
e vedes qual será a loaçom: pero poedes branc’ e vermelho;
dona fea, velha e sandia! mais, sol que s’ o meu cuu de si pague
e poser um pouco d’ alvaiade,
Dona fea, nunca vos eu loei reveer-s’ á convosco no espelho.
em meu trobar, pero muito trobei;
mais ora já um bom cantar farei, Donzela, vós sodes bem talhada,
em que vos loarei toda via; se no talho erro non prendedes
e direi-vos como vos loarei: ou em essa saia que vós tragedes;
dona fea, velha e sandia! e, pero sodes bem colorada,
quem ao meu cuu posesse orelhas
(CBN 1486- Joam Garcia de Guilhade) e lhi bem fingesse as sobrancelhas,
de parescer non vos dev’ em nada.
(CBN 1602 - Pero D’Armea)

-3-
Foy hun dia Lopo iograr Escasso foy o infançon
a cas’ dũ infanzon cantar, en sseus couces partir entõ,
e mandou-lh’ ele por don dar ca nõ deu a Lop[o] enton
tres couces na garganta, mays de tres na gargãta,
e foy-lh’ escass’, a meu cuydar, e mays mereçe o iograrõ,
segundo com’ el canta. segundo com’ el canta.
(CV 974 – Martin Soarez)
10

-4- -5-
Já eu non ei por quen trobar Por que no mundo mengou a verdade,
e já non ei en coraçon, punhei um dia de a ir buscar;
por que non sei já quen amar; e, u por ela [me] fui preguntar,
poren mi mingua razon, disserom todos: — Alhur la buscade,
ca mi filhou Deus mia senhor, ca de tal guisa se foi a perder,
a que filh’ o Demo maior que non podemos en novas haver
quantas cousas que suas son. nem já non anda na ermãidade.

Como lh’ outra vez já filhou Nos mosteiros dos frades regrados
a cadeira u siia a demandei, e disserom-m’ assi:
o Filh’; e por que mi filhou — Non busquedes vós a verdad’ aqui,
bõa senhora que avia? ca muitos anos havemos passados
E diz el que non á molher; que non morou nosco, per bõa fé,
se a non á, pera que quer [nem sabemos u ela agora x’é,]
pois tant’ a bõa Maria? e d’al havemos maiores coidados.

Deus nunca a mi nada deu E em Cistel, u verdade soía


e tolhe-me bõa senhor: semper morar, disserom-me que non
por esto, non creo en el eu morava i havia gram sazom,
nen me tenh’ en pecador, nem frade d’i já a non conhocia,
ca me fez mia senhor perder. nem o abade outrossi no estar
Catad’ o que mi foi fazer; sol non queria que foss’i pousar;
confiando’ eu no seu amor! e anda ja fora da [a]badia.

Nunca se Deus mig’ averrá, Em Santiago, seend’ albergado


se mi non der mia senhora; em mia pousada, chegarom romeus.
mais como mi o corregerá? Preguntei-os e disserom: — Par Deus,
Destroia-m’, ante ca morra. muito levade-lo caminh’errado,
Om’ é: tod’ aqueste mal faz, ca, se verdade quiserdes achar,
[como fez já, o gran malvaz], outro caminho convem a buscar,
e[n] Sodoma e Gomorra. ca non sabem aqui dela mandado.
(CBN 527, CB400 - Gil Pérez Conde) (CBN 871 - Airas Nunes)
11

-6- -7-
Ben me cuidei eu, Maria Garcia,
Roi Queimado morreu com amor en outro dia, quando vos fodi,
em seus cantares, par Santa Maria, que me non partiss’ eu de vós assi
por ũa dona que gram bem queria; como me parti já, mão vazia,
e, por se meter por mais trobador, vel per serviço muito que vos fiz;
por que lh’ ela non quis[o] bem fazer, que me non destes, como x’ omen diz,
faze-s’ el em seus cantares morrer; sequer un soldo que ceass’ un dia.
mais ressurgiu depois ao tercer dia.
Mais desta seerei eu escarmentado
Esto fez el por ũa sa senhor de nunca foder já outra molher,
que quer gram bem; e mais vos en diria: se m’ ant’ algo na mão non poser,
por que cuida que faz i maestria, ca non ei por que foda endoado;
enos cantares que fez, há sabor e vós, se assi queredes foder,
de morrer i e des i d’ ar viver. sabedes como, ide-o fazer
Esto faz el, que x’o pode fazer, con quen teverdes vistid’ e calçado.
mais outr’ homem per rem nono faria.
Ca me non vistides nen me calçades
E non há ja de sa morte pavor, nen ar sej’ eu eno vosso casal,
se non sa morte mais la temeria, nen avedes sobre min poder tal
mais sabe bem, per sa sabedoria, por que vos foda, se me non pagades;
que viverá, des quando morto for; ante mui ben e mais vos en direi;
e faz-[s’] em seu cantar morte prender, nulho medo, grado a Deus e a el-Rei,
des i ar vive. Vedes que poder non ei de força que me vós façades.
que lhi Deus deu, — mais queno cuidaria!
E, mia dona, quen pregunta non erra;
E se mi Deus a mi desse poder e vós, por Deus , mandade preguntar
qual hoj’ el há, pois morrer, de viver, plos naturaes deste logar
já mais morte nunca [eu] temeria. se foderen nunca en paz nen en guerra,
(CBN 1380 - Pero Garcia Burgalês) ergo se foi por alg’ ou por amor.
Id’ adubar vossa prol’, ai, senhor,
c’ avedes, grad’ a Deus, renda na terra.

(CBN 1588, CV 1120 - Afonso Eanes de


Coton)
12

-8- e ouço cousas que nunca oy.


Eu digo mal, com’ ome fodimalho,
quanto mais posso daquestes fodidos E non daria rrẽ por uyuer hy
e trob’ a eles e a seus maridos; ẽ este mũdo mays do que uiui.
e un deles mi pôs mui grand’ espanto: (CV 593, D. Pero Gomez Barroso)
topou comigu’ e sobraçou o manto -9-
e quis en mi achantar o caralho.
Abadessa, oí dizer
Ando-lhes fazendo cobras e sões que erades mui sabedor
quanto mais poss’, e and’ escarnecendo de todo bem; e, por amor
daquestes putos que s’andan fodendo; de Deus, querede-vos doer
e ũ deles de noit’ asseitou-me de mim, que ogano casei,
e quis-me dar do caralh’ e errou-me que bem vos juro que non sei
e lançou, depós nuu, os colhões. mais que um asno de foder.
(CBN 1626, CV 1160 - Pero da Ponte)
Ca me fazem en sabedor
-10- de vós que avedes bom sen
Do que sabia nulha rrem non sey de foder e de todo bem;
pelo mundo que uei’ assy andar, ensinade-me mais, senhor,
et, quando y cuydo, ey log’ a cuydar, como foda, ca o non sei,
per boa fé, o que nunca cuydey, nem padre nem madre non hei
ca uei’ hagora o que nunca ui que m’ensin’, e fiqu’ i pastor.
e ouço cousas que nũca oy.
E se eu ensinado vou
Aqueste mũdo, par Deus, nõ he tal de vós, senhor, deste mester
qual eu uy outro, nõ ha grã sazõ, de foder e foder souber
et por aquesto, no meu coraçõ, per vós, que me Deus aparou,
aquel desei’ e esto quero mal, cada que per foder, direi
ca uei’ agora o que nunca ui Pater Noster e ementarei
e ouço cousas que nunca oy. a alma de quem m’ensinou.

E nõ rreceo mha morte por ẽ E per i podedes gaar,


e, Deus lo ssabe, querria morrer, mia senhor, o reino de Deus:
ca nõ ueio de que aia prazer, per ensinar os pobres seus
nẽ ssey amigo de que diga bẽ, mais ca por outro jajũar,
ca uei’ agora o que nũca ui e per ensinar a molher
13

coitada, que a vós veer,


senhor, que non souber ambrar.

(CBN 1579 - Afonso Eanes do Coton)

Você também pode gostar